==ပညာေရးဆိုင္ရာ အေဆာက္အအံုသို႔ အစီရင္ခံခ်က္ [1] [ျမင့္သန္း]==

>

ပညာေရးအေဆာက္အအံုရဲ႕ ေလးစားအပ္တဲ့ လူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ား။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အတိတ္က ေမ်ာက္အျဖစ္နဲ႔ ျဖစ္-ရွိခဲ့ရတဲ့ အေနအထားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ပညာေရးဆိုင္ရာ အေဆာက္အအံုမွာ ခုလို အစီရင္ခံစာတစ္ေစာင္ တင္ခိုင္းတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဂုဏ္ျပဳရာ ေရာက္ပါတယ္။ လူႀကီးမင္းတို႔ စီမံထားတဲ့အတိုင္း ေတာင္းဆိုခ်က္တစ္ရပ္အေပၚ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ အလံုးစံုမလိုက္ေလ်ာႏိုင္တဲ့အတြက္ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။ ခုဆို ေမ်ာက္ဘ၀နဲ႔ ကင္းကြာလာတာ ငါးႏွစ္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ျပကၡဒိန္အရေတာ့ သိပ္မၾကာလွေသးပါဘူး။ သို႔ေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရသလို ပံုမွန္ျဖတ္သန္းခဲ့ရမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ရွည္ၾကာလွပါတယ္။ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့အတြင္းမွာျဖင့္ လူေတာ္ေတြလူေကာင္းေတြ၊ အၾကံဉာဏ္ေတြ၊ ခ်ီးက်ဴးသံ ၾသဘာသံေတြ၊ တီး၀ိုင္းႀကီးရဲ႕ တီးမႈတ္သံေတြနဲ႔ အတူပါ။ သို႔ေပတဲ့ ပံုေပၚေအာင္ေျပာရရင္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က ေလွာင္အိမ္ထဲကဆိုေတာ့ တစ္ကိုယ္ေတာ္ေပါ့။ တကယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကသာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ မ်ဳိးရိုးဇာတိ၊ ငယ္စဥ္ဘ၀အျဖစ္အပ်က္ စတာတုိ႔အေပၚမွာသာ လိုလိုလားလားနဲ႔ မွီတင္းေနခဲ့ရင္ ဒီေအာင္ျမင္မႈေတြ ျဖစ္မလာႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပုဂၢလိကခံစားခ်က္ေတြကို အလံုးစံုျငင္းဆိုလိုက္ျခင္းက အဓိကပါ။ လြတ္လပ္တဲ့ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီကန္႔သတ္ခံရျခင္းေတြကို အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ ဒီ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အတိတ္နဲ႔ ေ၀းလာေစခဲ့ပါေတာ့တယ္။ တကယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာရာလမ္းျပန္ေစလို႔ ဆိုၾကရင္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာစမ္းပါရေစ။ မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းေအာက္က က်ယ္ေျပာလွတဲ့ ကၽြန္ေတာ္လာခဲ့ရာလမ္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း က်ဥ္းေျမာင္းပိတ္ဆို႔ရင္း က်န္ခဲ့ၿပီဆိုတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ တစ္ဆင့္ခ်င္း ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္လာခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လူတို႔ရဲ႕ ကမၻာႀကီးအတြင္းမွာ ပိုၿပီးအသားက်လာခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တိုက္ခတ္ေနတဲ့ မုန္တိုင္းလည္း အားေပ်ာ့လာခဲ့ပါၿပီ။ ဒီေန႔ဆိုရင္ ေလေျပေလညင္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေျခဖေနာင့္ကိုေတာင္ ေအးျမလာေစခဲ့ပါၿပီ။ ေ၀းလံတဲ့အရပ္တစ္ပါးမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္၀င္လာခဲ့တဲ့အေပါက္ဆိုရင္ျဖင့္ အခုအခါ သိပ္က်ဥ္းေျမာင္းေနၿပီ။ တကယ္လို႔မ်ား ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆႏၵရွိလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ခြန္အားရွိလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအေပါက္ကို တုိးျပန္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္အေရခြံေတြ ခြာပစ္မွ ရေတာ့မယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဒါမ်ဳိးေတြေျပာတဲ့အခါ ဥပမာဥပစာစကားေတြ သံုးရတာမ်ဳိးလည္း ႀကိဳက္ပါတယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ တစ္နည္းအားျဖင့္ လူႀကီးမင္းတို႔ရဲ႕ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ ေမ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ရျခင္းအျဖစ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ေမ်ာက္ျဖစ္ခဲ့တာကို မျငင္းႏိုင္သလိုပါပဲ။ ဒါေပတဲ့ ဘယ္သူမဆို ဒီကမၻာႀကီးမွာ ခရီးထြက္လာသူတိုင္း ဖေနာင့္ေတာ့ယားမွာပဲ။ ေမ်ာက္ကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူစြမ္းေကာင္းႀကီး အာခ်ီလီပဲ ျဖစ္ျဖစ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ျခံဳငံုေျပာရရင္ လူႀကီးမင္းတို႔ စံုစမ္းေမးျမန္းတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေျဖႏိုင္ေကာင္း ေျဖႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ေျဖဖို႔လည္း ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာပါပဲ။ ပထမဆံုး ကၽြန္ေတာ္ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ခဲ့တာကေတာ့ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ျခင္းပါပဲ။ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တယ္ဆိုတာကျဖင့္ ရင္းႏွီးပြင့္လင္းမႈသေဘာပါ။ ဒီေနရာမွာ တစ္ခုေလာက္ျဖည့္စြက္ေျပာပါရေစ။ ခုလို ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ အထြတ္အထိပ္ေရာက္ေနတဲ့ အေနအထားမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပထမဆံုးလုပ္ခဲ့ရတဲ့ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ျခင္းမွာ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တဲ့ ရင္းႏွီးပြင့္လင္းမႈကို ဆက္လက္ျပဳမူသြားမယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ ပညာေရးအေဆာက္အအံုကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ အသစ္အဆန္းေတြထပ္ေျပာႏိုင္မယ္မထင္ပါဘူး။ အဲသလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေမးျမန္းထားတာေတြလည္း ကုန္စင္ေအာင္ ေျပာႏိုင္မယ္မထင္ပါဘူး။ စိတ္ရင္းေကာင္းနဲ႔ ေျပာရရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ေျဖႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒါေပတဲ့ အတိတ္ကေမ်ာက္တစ္ေကာင္ဟာ ဘယ္နည္းဘယ္ပံုနဲ႔ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းထဲ ၀င္ေရာက္လာတယ္၊ ဘယ္လိုအေျခက်လာတယ္ဆိုတာကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ေျပာႏိုင္လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီကိစၥေတြရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲတစ္စံုတစ္ရာ အဆိုျပဳဖို႔၊ ေကာက္ခ်က္ခ်ဖို႔ဆိုတဲ့ ကိစၥမ်ားမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သိပ္မေသခ်ာလွပါဘူး။ အေၾကာင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ဇာတ္ခံုႀကီးေပၚမွာ ပါ၀င္ကခုန္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္ပါရဲ႕လားဆိုတာ မေသခ်ာေသးလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ေရႊကမ္းေျခ [2] က လာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖမ္းလာတဲ့ အရပ္ပါ။ ဒါကလည္း သူတို႔တေတြ အေျပာအရလို႔ ဆိုရမွာပဲ။ ဟာဂင္ဘတ္ကုမၸဏီက ေစလႊတ္တဲ့ အမဲလိုက္အဖြဲ႕က တစ္ညေန ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ ေရစပ္ဆင္းအလာ သူတို႔ေစာင့္ေနတဲ့ ခ်ဳံစပ္ထဲက ပစ္ဖမ္းရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိပါတယ္။ ထိသမွ ႏွစ္ခ်က္ေတာင္ပါ။ စကားမစပ္ ဟာဂင္ဘက္က လႊတ္လိုက္တဲ့ ေတာ္ပစ္အဖြဲ႕က အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ၀ိုင္နီေကာင္းေကာင္း၊ ပုလင္းေပါင္းမ်ားစြာ အတူေသာက္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ပါးမွာ တစ္ခ်က္မွန္ပါတယ္။ သိပ္အႀကီးအက်ယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပတဲ့ အနီေရာင္အမာရြတ္ႀကီး ထင္က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကစလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း မဆီမဆိုင္ ပီတာငနီရယ္လို႔ နာမည္တြင္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္ပါးက အနီမွတ္ႀကီးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မၾကာခင္ကဆံုးသြားတဲ့ ေမ်ာက္ႀကီးပီတာနဲ႔ ကြဲကြဲျပားျပား ျဖစ္သြားရတာေပါ့။ အဲဒီပီတာကိုေတာ့ ဟိုနားဒီနားက အေတာ္ကေလး သိၾကပါတယ္။ ဒါက ၾကံဳတုန္းေျပာတဲ့ စကားပါ။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ တင္ပါးေအာက္ဘက္ ထိပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကေတာ့ အေတာ္ကေလး ဆိုးပါတယ္။ အဲဒီဒဏ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခုထိ ေထာ့က်ဳိးေထာ့က်ဳိး ျဖစ္ေနတာပါ။ မၾကာခင္ကပဲ ေလအလြန္မ်ားတဲ့ လူေတြထဲက တစ္ေယာက္က ေျပာတာ သတင္းစာမွာ ဖတ္ရပါတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေမ်ာက္စိတ္လံုးလံုးမကုန္ေသးဘူးတဲ့။ စြဲခ်က္အတြက္ သူေပးတဲ့ အေထာက္အထားက ကၽြန္ေတာ့္ထံ လာေတြ႕ဆံုသူေတြကို ေဘာင္းဘီခၽြတ္ခၽြတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ က်ည္ဆန္အရာေတြကို ျပလို႔တဲ့။ ဒီငနဲ႔ရဲ႕ စာေရးတဲ့လက္က လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြကိုေတာ့ တစ္ေခ်ာင္းခ်င္း ျဖတ္ပစ္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ သင့္ေလ်ာ္တယ္ထင္တဲ့ ဘယ္သူ႔ေရွ႕မွာမဆို ေဘာင္းဘီခၽြတ္ျပမွာပါ။ ဘာမွလည္း ေထြလီကာလီ ေတြ႕ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၿဖီးသင္ထားတဲ့ အေမြးအမွင္ေတြနဲ႔ ဒဏ္ရာပါ။ ဒဏ္ရာက- ဒီေနရာမွာလည္း အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ေအာင္ စကားလံုးေရြးသံုးရရင္- ဒဏ္ရာက အလြန္အက်ဴးဆိုးရြားစြာ ပစ္ထည့္လိုက္တဲ့ ေသနတ္ေၾကာင့္ပါ။ လူသူေလးပါးၾကည့္ရင္ ျမင္ေစခ်င္လို႔ပါ၊ ဘာမွ ဖံုးဖိကြယ္ကာထားစရာ မလိုပါဘူး။ သေဘာထားျပည့္၀တဲ့ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးမဆို အမွန္တရားကိုေဖာ္ထုတ္တယ္ဆိုရာမွာ ဟန္ေတြပန္ေတြ၊ အမူအက်င့္ေတြကို ထည့္စဥ္းစားေနစရာ မလိုပါဘူး။ တျခားတစ္ဖက္ကေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တကယ္လို႔ အဲဒီစာေရးဆရာသာ လူသူေလးပါးေရွ႕မွာ ေဘာင္းဘီခၽြတ္ျပမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒါကေတာ့ တစ္မ်ဳိးေပါ့ေလ။ သူ႔အေနနဲ႔ ဆင္ျခင္တံုတရားရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲသလိုလုပ္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ကိုင္း…ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္တာကိုင္တာေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သူ႔အေနနဲ႔ နားလည္သေဘာေပါက္ၿပီး ၀င္မရႈပ္ေစခ်င္ဘူး။

အဲဒီလို ေသနတ္နဲ႔ အပစ္ခံရၿပီး မၾကာခင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ သတိျပန္လည္လာပါတယ္။ ဒီမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္ရေနတဲ့အေၾကာင္းေတြ စခဲ့တယ္ ေခၚရလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သတိရေတာ့ ဟာဂင္ဘက္ မီးသေဘၤာရဲ႕ ကုန္းပတ္ေပၚက ေလွာင္အိမ္ထဲမွာပါ။ ေလွာင္အိမ္ဆိုေပတဲ့ ေလးဖက္ေလးတန္မွာ တန္းေတြနဲ႔ဟာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ တန္းေတြက သံုးဖက္မွာပဲရွိၿပီး တစ္ဖက္က ေသတၱာႀကီးတစ္ခုပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေသတၱာဟာ စတုတၳေျမာက္ နံရံတစ္ဖက္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ တစ္ခုလံုးကေတာ့ အေတာ္နိမ့္ပါတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ မတ္တပ္ရပ္လို႔မရဘူး။ ဒီေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္သလို ဒူးကိုေကြးထားရေတာ့ ဒူးေတြလည္း တုန္ေနတာေပါ့။ အစပိုင္းမွာေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း မေတြ႕ခ်င္၊ မၾကည့္ခ်င္၊ ေမွာင္ထဲမွာပဲ တစ္ကိုယ္တည္းေနခ်င္ေတာ့ ေသတၱာရွိတဲ့ဘက္ကိုသာ မ်က္ႏွာမူၿပီး ေနေတာ့တာပါပဲ။ ဒီေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေနာက္ေက်ာဘက္ေတြကို တိုင္ေတြက ရွေတာ့တာေပါ့။ ဒီေန႔မ်ားမွာေတာ့ ဖမ္းၿပီးစ တိရစၦာန္တစ္ေကာင္ကို အဲသလိုထားရင္ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈရွိတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ ကိုယ့္အေတြ႕အၾကံဳလည္းရွိထားၿပီး လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ေနရာက ျပန္လည္ရႈျမင္သံုးသပ္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အလြန္စဥ္းစားစရာေကာင္းလွတဲ့ အခ်က္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဒါေတြ မစဥ္းစားမိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ပထမဦးဆံုးအေနနဲ႔ ထြက္ေပါက္မရွိဘူးဆိုတာကို ေတြ႕သိရလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာလည္း ဒီလိုမ်ဳိးမွ မရွိခဲ့ဖူးကိုး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေရွ႕တည့္တည့္မွာက ေသတၱာ၊ ကုန္းေပါင္နဲ႔ အေသအခ်ာတြဲထားတဲ့ ေသတၱာ။ ဒီႏွစ္ခုၾကားထဲမွာက အၾကားေလးတစ္ခုရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီအၾကားကေလးကို ေတြ႕ခါစကဆိုရင္ အိုးတိုးအတနဲ႔ အားပါးတရ ေအာ္မိေသးတာ။ ဒီအၾကားေလးကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အၿမီးေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမ၀င္ခ်င္ပါဘူး။ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ရဲ႕အားနဲ႔လည္း ဘယ္မွာ ခ်ဲ႕ႏိုင္မွာလဲ။ ျပန္ေျပာျပလို႔ သိရတာက ကၽြန္ေတာ္က ပံုမွန္အသံမ်ဳိးမဟုတ္တဲ့ အသံမ်ဳိးေလး လုပ္ေအာ္ေလ့ရွိတယ္ဆိုပဲ။ ဒီေတာ့ သူတို႔ေတြထင္တာက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေသေတာ့မွာမို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီကာလေလးကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ခဲ့လို႔ မေသေတာ့ဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေတာ့္ကို သင္လို႔ၾကားလို႔ရမယ့္ ေမ်ာက္ကေလးျဖစ္လာမယ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲဒီကာလကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တိတ္တိတ္ကေလး ငိုေနတာ၊ သန္းကေလးေတြကို လိုက္ဖမ္းရင္း နာက်င္ရတာ၊ အုန္းသီးကို ေမာပန္းတဲ့အထိ လွ်က္ေနမိတာ၊ ေခါင္းကို ေသတၱာနံရံနဲ႔ ေဆာင့္ေနတာ၊ အနီးအနား လာသမွ်လူေတြကို လွ်ာထုတ္ျပတာ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲသလိုလုပ္ရင္း ဘ၀သစ္ရဲ႕အစမွာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရပါတယ္။ ခုလို ျပဳမူေနတာရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ ခံစားခ်က္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လြတ္လမ္းမရွိေတာ့လို႔ပါ။ တကယ္ေတာ့ ေမ်ာက္ဘ၀မွာ ေတြ႕ၾကံဳခံစားခဲ့တာေတြကို ခုလူ႔ဘ၀မွာ လူတို႔ရဲ႕ဘာသာစကားနဲ႔ ေဖာ္ျပေနရတဲ့အတြက္ အနက္ယူလြဲမွားမႈေတြ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ သို႔ေပတဲ့ ခုေနအခါ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ေမ်ာက္ေတြရဲ႕ အမွန္တရားရႈေထာင့္ကေန မေျပာဆိုႏိုင္ေတာ့ေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေဖာ္ျပခ်က္ေတြဟာ အမွန္ေတြပါ။ ဒီ့အတြက္ေတာ့ သံသယမရွိၾကေစခ်င္ပါဘူး။ ခုထိ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လြတ္လမ္းေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ခုေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မလိုလားအပ္တဲ့ အေျခအေန ေျပာင္းခဲ့ရတာကိုး။ တကယ္လို႔သာ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကိုသာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လြတ္လြတ္လပ္လပ္လႈပ္ရွားမႈေတြဟာ ပိုလို႔ အတားအဆီးျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။ ေျခၾကားကိုျဖဲၿပီး ကုတ္ၾကည့္ဦးေတာ့ အေျဖေတြ႕လိမ့္မယ္မထင္ဘူး။ ေလွာင္အိမ္ထဲက တိုင္ေတြကို ေက်ာနဲ႔ တအားမွီၿပီး စဥ္းစားၾကည့္ဦး ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတဲ့ ဆင္ေျခကို ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လြတ္လမ္းမရွိပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဖန္တီးယူရပါတယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ဆက္ရွင္သန္ေနစရာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး။ ေသတၱာရဲ႕ ဒီဘက္အျခမ္း၊ အတြင္းထဲမွာ ေန-ေနရလို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ သက္ဆိုးရွည္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဟာဂင္ဘက္ကုမၸဏီက မိထားတဲ့ ေမ်ာက္ေတြကေတာ့ ေသတၱာရဲ႕အတြင္းဘက္မွာသာ ေနရေတာ့တာကိုး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ေမ်ာက္အျဖစ္နဲ႔ေနရျခင္းကို ၿပီးဆံုးပစ္ရေတာ့မွာပါ။ ဒီေတာ့လည္း အင္မတန္ ၾကည္လင္လွပတဲ့ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြ ကၽြန္ေတာ္ရရွိလာပါတယ္။ ဒီစိတ္ကူးေတြဟာ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္၀မ္းဗိုက္ထဲမွာ သေႏၶတည္ခဲ့တာကိုး။ ေမ်ာက္ဆိုတာကလည္း ဗိုက္နဲ႔စဥ္းစားတာ မဟုတ္ဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ္က “လြတ္လမ္း” ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို သံုးစြဲတဲ့အတြက္ တခ်ဳိ႕က အနက္ေကာက္လြဲေကာင္းလြဲႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သံုးစြဲလိုက္တာက အမ်ားသံုးနဲ႔ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔သေဘာပါ။ “လြတ္လပ္ျခင္း” ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ဳိးနဲ႔ သံုးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတာက ဘယ္လိုမွ အတားအဆီး အခ်ဳပ္အေႏွာင္မရွိတဲ့ လြတ္လပ္ျခင္းသေဘာမ်ဳိးကို ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီသေဘာကိုနားလည္ရတာက ကၽြန္ေတာ္ေမ်ာက္ဘ၀က အဲဒီလိုမ်ဳိး စိတ္ကူးယဥ္ေနတဲ့လူေတြကို ေတြ႕ခဲ့ဖူးလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီကေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ရရွိေနတဲ့ လြတ္လပ္မႈထက္ ပိုၿပီးရဖို႔ ဆႏၵမရွိပါဘူး။ စကားမစပ္ေျပာရရင္ လူေတြဟာ လြတ္လပ္ျခင္းဆိုတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တယ္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ၾကတာကိုး။ တကယ္ေတာ့ လြတ္လပ္ျခင္းဆိုတာက သိမွတ္ခံစားႏိုင္တဲ့အထဲမွာ အေကာင္းဆံုးကိုး။ ဒီေတာ့လည္း အဲဒီကိုစိတ္ကူးယဥ္ေတာ့ ယဥ္လို႔ေကာင္းေနတာေပါ့။ တစ္ခါတေလ ၾကည့္ခ်င္ပြဲေတြမွာ ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္ကိုေစာင့္ရင္း ေကာင္းကင္ဘာကၽြမ္းကစားတာေတြကို ၾကည့္မိတယ္။ ရံုရဲ႕အမိုးေအာက္မွာ ေလထဲ ခုန္၊ ပ်ံ၊ ေက်ာ္၊ လႊား၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေလထဲမွာ ကူးလူးေနၾကပံု ေတြ႕ရတယ္။ တစ္ေယာက္မ်ားဆိုရင္ တျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆံပင္ကို ပါးစပ္နဲ႔ကိုက္ထားရင္း အဲဒီတစ္ေယာက္ရဲ႕ တစ္ကိုယ္လံုးကို ဆြဲထားႏိုင္တာ။ ဒါေတြဟာ လူေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ျခင္းဆိုတာပဲ။ လူေတြဖန္တီးထားတဲ့ ဆန္းၾကယ္တဲ့အျပဳအမူေတြပဲ ထင္မိတယ္။ သဘာ၀တရားရဲ႕ ဖန္တီးထားခ်က္ေတြကို လိုက္တုပထားၾကတာကိုး။ အဲဒါကိုမ်ား ေမ်ာက္ေတြကသာ ၀ိုင္းၾကည့္ၿပီး ရယ္လိုက္ၾကရင္ျဖင့္ အေဆာက္အအံုေတြေတာင္ ၿပိဳသြားႏိုင္ပါေသးရဲ႕။ လြတ္လပ္ျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က လြတ္လပ္ခ်င္တာပါ။ ဘယ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ညာျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တျခားေတာင္းဆိုစရာဆိုလို႔လည္း ရွိမွမရွိဘဲကိုး။ လြတ္ခ်င္တယ္ဆိုတာကိုက စိတ္ကူးယဥ္မွားတာလည္း ျဖစ္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ေတာင္းဆိုခ်က္က သိပ္ႀကီးႀကီးမားမားမဟုတ္ေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးယဥ္မႈကလည္း သိပ္မႀကီးေပဘူးေပါ့။ ဆက္လုပ္ကိုယ့္လူေရ၊ ဆက္လုပ္။ လက္ကေလးႏွစ္ေခ်ာင္းေျမွာက္ၿပီး ရပ္ေနမယ့္အစား၊ ေဘးဘီလည္း တြန္းၾကည့္ဦးေပါ့။ ဒီကေန႔ေတာ့ အရာရာကို ထင္လင္းစြာ ျမင္လိုက္မိပါတယ္။ စိတ္ရဲ႕အတြင္းသား ၿငိမ္းေအးမႈမရရင္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လြတ္လမ္းရွိမယ္မဟုတ္ဘူး။ အခ်က္တစ္ရပ္အေနနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဒီကေန႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အေနအထားဟာ ကၽြန္ေတာ္အဖမ္းခံရၿပီး၊ သေဘၤာေပၚေရာက္ၿပီး ပထမ ေလး-ငါးရက္အၾကာမွာ ရရွိခဲ့တဲ့ ၿငိမ္းေအးမႈေၾကာင့္ပါ။ အဲဒီ ၿငိမ္းေအးမႈအတြက္ေတာ့ သေဘၤာေပၚကလူေတြကို ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သေဘၤာေပၚကလူေတြဟာ လူေကာင္းေတြပါ။ ကေန႔အထိ သတိရေနေသးတာကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ေျခသံျပင္းျပင္းေတြပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ငိုက္ေနတဲ့အခါမွာေတာင္ သူတို႔ေျခသံေတြ ၾကားေနတတ္တယ္။ ဒီလူေတြက ဘာလုပ္လုပ္ ေျဖးေျဖးပဲ လုပ္ေလ့ရွိတတ္တယ္။ ဆိုၾကပါစို႔၊ သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္က မ်က္လံုးကို ပြတ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ လက္ကိုလႈပ္ေနတာက ခဲဆြဲထားသလိုပါပဲ။ ရယ္စရာေျပာတဲ့အခါမ်ားဆိုရင္ ပက္ပက္စက္စက္ေျပာတတ္ေပတဲ့ စိတ္ရင္းက ေကာင္းၾကပါတယ္။ သူတို႔က ရယ္မ်ားရယ္တဲ့အခါ မၾကား၀ံ့တဲ့အသံမ်ဳိးနဲ႔ ရယ္တတ္ၾကေပတဲ့ အႏၱရာယ္ရွိလွတယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔တစ္ေတြရဲ႕ ပါးစပ္ထဲမွာ အျမဲတမ္း တစ္ခုခုငံုထားတတ္ၾကေတာ့ ဟိုဟိုဒီဒီ ပစ္ခနဲေထြးတတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚသန္းေတြ သူတို႔ေပၚ တက္ကုန္ၿပီလို႔ တိုင္ၾကေတာၾကတတ္ေပတဲ့ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ စိတ္ဆိုးခဲ့ၾကတာ မရွိပါဘူး။ သန္းေလးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေမႊးေတြထဲမွာ ႀကီးျပင္းၾကၿပီးတဲ့ေနာက္ သန္းတို႔ရဲ႕သဘာ၀အတိုင္း ခုန္ၾကတာပဲလို႔ သူတို႔က လက္ခံၾကတာကိုး။ တစ္ခါတေလမ်ား သူတို႔လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ကိုင္ၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ့္ေလွာင္အိမ္နားလာၿပီး ၀ိုင္းပတ္ထိုင္ၾကေတာ့တာ။ စကားေတြဘာေတြေတာ့ သိပ္မေျပာၾကပါဘူး။ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္းေတာ့ တို႔တိတို႔တိ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ေဆးတံေလးဘာေလးေသာက္ရင္း ေသတၱာကို ေဆးတံနဲ႔ ေခါက္တတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က နည္းနည္းပါးပါးလႈပ္ရွားလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သူတို႔က သေဘာက်လို႔ သူတို႔ဒူးကို သူတို႔လက္နဲ႔ ရိုက္တတ္ၾကတယ္။ မၾကာမၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ယားတတ္တဲ့ေနရာေတြကို တုတ္နဲ႔ထုိးၿပီး ကလိထိုးတတ္၊ စတတ္ၾကတယ္။ ခုေနမ်ား အဲဒီသေဘၤာနဲ႔ ခရီးသြားရေအာင္လို႔ ဖိတ္ၾကားခံရရင္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ျငင္းရလိမ့္မယ္။ သို႔ေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေရြ႕ေတာ့ အဲဒီတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြအားလံုးဟာ အဆိုးခ်ည္းပဲလည္း မဟုတ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒီ့ျပင္ေျပာရရင္ျဖင့္ ဒီလူသိုက္ဆီကရခဲ့တဲ့ ေအးၿငိမ္းမႈက ကၽြန္ေတာ္လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ၾကံဆေနတာကို တားျမစ္ခဲ့တယ္ဆိုရမယ္။ ခုေန အတိတ္ကိုျပန္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ျမင္မိတာက ဟိုစဥ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ဟာ အသက္ရွင္သန္ေနဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ လြတ္လမ္းကိုရွာရမယ္ ဆိုတာပါပဲ။ လြတ္လမ္းလို႔ ဆိုေပတဲ့ လြတ္ထြက္ေျပးဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုစဥ္က လြတ္ထြက္ေျပးဖို႔ဆိုတာ တကယ္ပဲျဖစ္ႏိုင္ရဲ႕လားဆိုတာ အေသအခ်ာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိပါဘူး။ ဒါေပတဲ့ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္အတြက္ကေတာ့ျဖင့္ လြတ္လမ္းဆိုတာ အျမဲတမ္းျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုပါ။ ခုေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕သြားေတြဟာ သစ္ခ်သီးေလး၊ ေျမပဲေလးစားရင္ေတာင္ သတိထားေနရေပတဲ့ ဟိုတုန္းကေတာ့ ေလွာင္အိမ္တံခါးက ပတၱာကို ကိုက္ျဖဲဖ်က္ဆီးၿပီး ထြက္ေျပးႏိုင္ေလာက္ပါတယ္။ သို႔ေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အဲသလို မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘာအက်ဳိးရွိမွာမို႔လဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းတစ္လံုး အျပင္ဘက္ေရာက္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ျပန္အဖမ္းခံရမွာပဲ။ ဖမ္းမိတဲ့အခါ အခုထက္ပိုဆုိးတဲ့ ေလွာင္အိမ္ထဲ ထည့္ပစ္လိုက္ၾကမွာ။ ဒါမွမဟုတ္လို႔ လြတ္ေျပးရင္း တျခားတိရစၦာန္ေလွာင္အိမ္ထဲ ေရာက္ခ်င္ေရာက္သြားမွာ။ ဆိုၾကပါစို႔ ကၽြန္ေတာ့္ေလွာင္အိမ္ရဲ႕ တျခားဘက္မွာရွိတဲ့ စပါးႀကီးေျမြေလွာင္အိမ္လိုဟာမ်ဳိး။ အဲဒီထဲမ်ားေရာက္သြားရင္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ အဲဒီတြင္ အဆံုးသတ္ရေပေတာ့မွာ။ အဲသလိုမ်ဳိးေတြမျဖစ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္လြတ္ထြက္ေျပးရင္း ကုန္းပတ္ေပၚေရာက္သြားၿပီပဲ ဆိုပါစို႔၊ အဲဒီကတစ္ဆင့္ ေရထဲခုန္ခ်ဖို႔ ရွိေတာ့တာ။ ေရထဲခုန္ခ်လိုက္ရင္ ခဏေတာ့ ဟုတ္သေပါ့။ အေတာ္လည္းၾကာေရာ ေရထဲျမဳပ္သြားေတာ့မွာေပါ့။ ဒီနည္းကေတာ့ျဖင့္ အလြန္ဆိုးရြားလွတဲ့ ျပႆနာေျဖရွင္းနည္းပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔က လူေတြေတြးသလို မေတြးတတ္ေသးေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြေၾကာင့္ လူေတြလို ေတြးၾကည့္မိခဲ့တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ မေတြးဘူး၊ မဆင္ျခင္တတ္ဘူးဆိုေပတဲ့ ခပ္ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး ၾကည့္ရႈေလ့လာတတ္ပါတယ္။ လူေတြ သြားခ်ည္လာခ်ည္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ေနတတ္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာေတြကလည္း တစ္ပံုစံတည္း၊ လႈပ္ရွားပံုေတြကလည္း အတူတူဆိုေတာ့ တစ္ခါတေလမ်ားေတာ့ စိတ္ထဲမွာ သင္းတို႔ဟာ တစ္ေယာက္တည္းလို႔ေတာင္ ေတြးမိပါတယ္။ ဒီလူတစ္ေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီလူေတြဟာ အေႏွာင့္အယွက္ အတားအဆီးမရွိ သြားလာေနၾကတာပါ။ သူတို႔ကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ အားက်လာမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သာ သူတို႔လို ျပဳမူလာမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလွာင္အိမ္ထဲက လႊတ္မယ္လို႔ေတာ့ ဘယ္သူကမွ အာမမခံၾကပါဘူး။ အဲဒီလို အာမခံဖို႔ဆိုတာကေတာ့လည္း သိပ္မျဖစ္ႏိုင္တာကမ်ားေလေတာ့ အာမမခံၾကဘူးေပါ့။ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ပဲထားဦး အာမခံၾကတယ္ဆိုတဲ့တိုင္ ဒါမ်ဳိးဆိုတာက ေလ်ာ္ပစ္လို႔လည္း ရေသးတာ။ တကယ္ေတာ့ လူေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ တပ္မက္စရာ မျမင္မိပါဘူး။ တကယ္လို႔သာ ေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ္ဟာ လြတ္လပ္ျခင္းကို စိတ္သန္သပါ့ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ပင္လယ္ထဲခုန္ခ်လိုက္တာပဲ ေကာင္းမယ္ဆိုတာကို ဒီလူေတြရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ ေပၚေနသလိုပါပဲ။ ဘယ္နည္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုလိုအေျခအေနမ်ဳိးေရာက္မလာခင္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ေနမိတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုၾကည့္ရႈေလ့လာျခင္း ျပဳခဲ့တာေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လမ္းမွန္ေရာက္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ သူတို႔ကို အတုခိုးဖို႔က လြယ္ပါတယ္။ ပထမေန႔မွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္က ေထြးတတ္လာပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကိုတစ္ေယာက္ တံေတြးနဲ႔ ေထြးၾကပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကြာတာက ၿပီးတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို သန္႔စင္ပစ္ပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ မလုပ္ၾကဘူး။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးတံေသာက္တတ္လာပါတယ္။ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္လိုေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ေဆးတံေဆးအိုးထဲကို လက္မမ်ားႏွိပ္ထည့္လိုက္တဲ့အခါ သေဘၤာတစ္စီးလံုး ၀ိုင္းၿပီး ၾသဘာေပးၾကတာ။ ဒါေပတဲ့ အေတာ္ကေလးၾကာတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္တာရွိတယ္။ ဒါက ေဆးတံေဆးအိုးထဲမွာ ေဆးျဖည့္ထားတာနဲ႔ ေဆးမရွိတာနဲ႔ ဘာကြာလဲဆိုတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အႀကီးမားဆံုးအခက္အခဲက အရက္ပုလင္းပဲ။ အနံ႔က မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ပါ။ အရက္နံ႔ခံႏိုင္လာဖို႔ ရက္သတၱ အေတာ္ၾကာေအာင္ ႀကိဳးစားရပါတယ္။ ခုလို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈတစ္ရပ္ကို ဒီလူေတြက အေတာ္ကေလး ေလးေလးစားစား ရွိလာၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ဒီလူေတြကို ဘယ္သူဘယ္၀ါရယ္လို႔ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ သို႔ေပတဲ့ သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္ကျဖင့္ သူတစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ျဖစ္၊ သူ႔မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေန႔မေရြးညမေရြး၊ အခ်ိန္မေရြးေပါက္ခ်လာတတ္ပါတယ္။ လာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာရပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို အရက္ပုလင္းေပးရင္း အရက္ေသာက္နည္း သင္တန္းေပးေတာ့တာကိုး။ ေမ်ာက္ဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာကိုလည္း သူက သိပ္ၿပီး သေဘာေပါက္ပံု မေပၚပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေနအထားကို ေျဖရွင္းေပးခ်င္ပံု ရပါတယ္။ သူက ပုလင္းအဖံုးကို ေျဖးေျဖးဖြင့္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ပါတယ္။ သေဘာကေတာ့ သူလုပ္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ရဲ႕လားေပါ့။ အမွန္၀န္ခံရရင္ သူလုပ္သမွ်ကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပါလက္ပါ အားတက္သေရာ ၾကည့္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဘယ္လူသားဆရာမွာမွ ကၽြန္ေတာ့္လို စိတ္အားထက္သန္လွတဲ့ လူသားတပည့္တစ္ေယာက္ ရွာလို႔ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပုလင္းအဖံုး ပြင့္သြားၿပီဆိုတဲ့အခါ ပုလင္းကို ပါးစပ္အနား ေျမွာက္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔လည္ေခ်ာင္းအထိ လိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်နပ္စြာနဲ႔ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ၿပီး ပုလင္းကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ေတ့လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ နားလည္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနရင္းက နားမလည္ႏိုင္ေတာ့လည္း ဟိုကုတ္ဒီကုတ္ၿပီး အသံမ်ားထြက္ေအာင္ေတာင္ ေအာ္မိပါတယ္။ သူကေတာ့ ေက်နပ္ေနပံုပါ။ ပုလင္း၀ကို ပါးစပ္ထဲထည့္ၿပီး အရက္တစ္က်ဳိက္ မ်ဳိလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔လို သိပ္ၿပီးလုပ္ခ်င္သြားတယ္။ သူက ေက်နပ္သြားပံုရေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ေနမထိထိုင္မသာ ျဖစ္ေနမိတယ္။ သူက ပုလင္းကိုင္ထားတဲ့လက္ကို ႏွိမ့္ခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ အရွိန္နဲ႔ တစ္ခ်က္တည္း လက္ကိုလႊဲ၊ ပုလင္းကို သူ႔ပါးစပ္နဲ႔ေတ့ၿပီး တစ္ခါတည္းအကုန္ေမာ့ခ်လိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔မွာေတာ့ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ လုပ္ခ်င္လာတဲ့ ဆႏၵေတြရယ္ေၾကာင့္ အေတာ္ပန္းသြားပါတယ္။ သူလုပ္တာ ဆက္လက္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့လို႔ ေလွာင္အိမ္ကတန္းေတြကိုပဲ ခ်ည့္ခ်ည့္နဲ႔နဲ႔နဲ႔ ကိုင္ထားမိပါေတာ့တယ္။ သူကေတာ့ သီ၀ရီပိုင္းဆိုင္ရာ ျပသၿပီးလို႔မို႔ သူ႔ဗိုက္ကိုသူပြတ္ရင္း အသာျပံဳးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ခုမွ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လက္ေတြ႕ေလ့က်င့္ခန္း စရေတာ့မွာပါ။ သီ၀ရီေလ့လာရတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မပင္ပန္းေသးဘူးလားလို႔ ေမးၾကရင္ျဖင့္ အလြန္ပင္ပန္းတာကေတာ့ အမွန္ပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရမွာပါပဲ။ သို႔ေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အက်ဳိးေပးက ဒီလိုျဖစ္ေနတာကိုး။ ဒီေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းေပးလိုက္တဲ့ အရက္ပုလင္းကို ဟန္ပန္တက် လွမ္းယူလိုက္မိပါတယ္။ အဖံုးကို တုန္တုန္ယင္ယင္နဲ႔ပဲ ဖြင့္လိုက္ပါတယ္။ အဖံုးပြင့္သြားတယ္ဆိုရင္ပဲ ယံုၾကည္ခ်က္ကေလးရွိလာေတာ့ အားရွိလာတယ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာလုပ္တာနဲ႔ တစ္ေသြမတိမ္းတူတဲ့ အျပဳအမူအတိုင္း ပုလင္းကို ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ေတ့လိုက္မိပါတယ္။ ဒါေပတဲ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ လႊင့္ပစ္လိုက္မိပါတယ္။ လႊင့္ပစ္ရေအာင္ပဲ အနံ႔က မခံမရပ္ႏိုင္ကိုး။ ဒါေတာင္ ပုလင္းက အလြတ္၊ ပုလင္းထဲမွာ အနံ႔ပဲ ရွိေတာ့တာ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာကေတာ့ စိတ္ပ်က္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေတာ့္ကို စိတ္ပ်က္သြားမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔က ပုလင္းကို လႊင့္ပစ္လုိက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေမ်ာက္တို႔ထံုးစံအတိုင္း ဗိုက္ကိုပြတ္ရင္း ျပံဳးၿဖီးၿဖီးလုပ္ေနမိေပတဲ့ သူေရာကၽြန္ေတာ္ပါ စိတ္မေျပႏိုင္ၾကပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သင္ခန္းစာအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ခုလို ၿပီးဆံုးသြားရတာ မ်ားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာကေတာ့ ခ်ီးက်ဴးစရာ ေကာင္းပါတယ္။ တစ္ခါမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ဆိုးခဲ့တယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ တစ္ခါတေလေတာ့ မီးညွိထားတဲ့ သူ႔ေဆးတံကို ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာဘက္က အေမြးေတြထဲ ကၽြန္ေတာ္မမီေလာက္တဲ့ေနရာမွာ ထားရင္း ေဆးတံကအခိုးနဲ႔ ေလာင္ေစတတ္ပါတယ္။ ဒါေပတဲ့ အေမြးေတြ ေလာင္တဲ့အခါမွာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ၾကင္နာသနားတတ္တဲ့လက္ႀကီးနဲ႔ သူ႔ဘာသာ ၿငွိမ္းေပးတတ္ပါတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္မဆိုးႏိုင္တာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ ေမ်ာက္ဆန္တဲ့ သေဘာသဘာ၀ေတြကို ဆန္႔က်င္ေနၾကသူေတြ ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ ဒီကိစၥမွာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပိုပင္ပန္းတာေပါ့ေလ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တစ္ညေနမွာ သူေရာကၽြန္ေတာ္ပါ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခု ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႔က သေဘၤာေပၚမွာ အထိမ္းအမွတ္ပြဲ တစ္ခုခု လုပ္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဓာတ္စက္ကလည္း သီခ်င္းေတြဘာေတြ ဖြင့္လို႔။ သေဘၤာအရာရွိေတြကလည္း လူေတြအၾကား ဟိုေလွ်ာက္ဒီေလွ်ာက္နဲ႔။ အဲဒီညေနက ဘယ္သူကမွ သိပ္ၿပီး ဂရုတစိုက္မရွိတုန္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေလွာင္အိမ္ေရွ႕မွာ အမွတ္တမဲ့ ထားသြားတဲ့ အရက္ပုလင္းကို ကၽြန္ေတာ္လွမ္းယူလိုက္ပါတယ္။ ဆရာျပထားတဲ့အတိုင္း အဖံုးကို ဖြင့္လိုက္ပါတယ္။ အျပင္ကလူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနၾကတုန္း ကၽြန္ေတာ္က အရက္ပုလင္းကို ႏႈတ္ခမ္းမွာ ေတ့လိုက္ၿပီး ေသာက္ေနက်အရက္သမားတစ္ေယာက္လို မဲ့တာရြဲ႕တာမရွိဘဲ မ်က္လံုးကို အသာေမွးလို႔ ေသာက္ခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ပုလင္းကို အသာလႊင့္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ လႊင့္ပစ္တာကေတာ့ အရင္ကလို မႏွစ္ၿမိဳ႕တဲ့ပံုစံမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ေက်နပ္နပ္ လွလွပပပါ။ လုပ္ေနက် ဗိုက္ကို ပြတ္ဖို႔ေတာင္ ေမ့သြားပါတယ္။ ဒါေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြင္းမွာ ေစ့ေဆာ္မႈေတြ၊ တြန္းအားေတြ မ်ားလာတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပါးစပ္က “ဟဲလို” လို႔ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ပဲ ေအာ္လိုက္မိပါတယ္။ အဲဒီလိုေအာ္လိုက္တာဟာ လူေတြအၾကား ထြင္းေဖာက္၀င္ေရာက္သြားခဲ့ၿပီး လူေတြေျပာဆိုေနၾကတာေတြဟာ ရပ္တန္႔သြားပါတယ္။ “နားေထာင္ၾကစမ္း၊ ဒီေကာင္ လူလိုစကားေျပာေနတယ္” လို႔ ေျပာဆိုသံေတြဟာ ပဲ့တင္ထပ္သြားၿပီး ေခၽြးထြက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ခႏၶာကို နမ္းရႈတ္ေနသလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ထပ္ေျပာပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ လူေတြကို တုပလိုစိတ္ မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ တုပလုပ္ကိုင္ေနရတာေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ပါ။ တျခား ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွ မရွိပါဘူး။ လူလို စကားတစ္ခြန္းထြက္သြားတဲ့အတြက္လည္း ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေအာင္ျမင္မႈ မရခဲ့ပါဘူး။ အသံကလည္း အဲဒီကတည္းက ၀င္သြားလုိက္တာ လ,အေတာ္ၾကာမွပဲ ျပန္ေကာင္းလာတယ္။ အရက္ကိုမုန္းတီးမႈလည္း ျပန္ျဖစ္လာရံုမကဘူး၊ ပိုေတာင္ မုန္းလာတယ္။ ဒီေပတဲ့ ဦးတည္ခ်က္တစ္ရပ္အတြက္ေတာ့ သႏၷိ႒ာန္ ခ်ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဟမ္းဘာ့ဂ္ၿမိဳ႕က တိရစၦာန္ေတြေလ့က်င့္ေပးတဲ့ လူရဲ႕လက္ထဲ အပ္လိုက္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေရြးခ်ယ္စရာ ႏွစ္ခုပဲရွိတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ျမင္လိုက္မိတယ္။ တိရစၦာန္ရံုကို အပို႔ခံမလား၊ ရံုသြင္းျပပြဲေတြဆီ အပို႔ခံမလား။ ကၽြန္ေတာ္ေတြေ၀မေနပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျပာလိုက္မိတယ္၊ ပြဲသြင္းတဲ့ဆီကို ေရာက္ေအာင္ တတ္ႏုိင္သမွ်ႀကိဳးစားလို႔။ အဲဒီမွာ လြတ္လမ္းရွိတယ္။ တိရစၦာန္ရံုဆိုတာက ေလွာင္အိမ္အႀကီးႀကီး တစ္မ်ဳိးပဲ။ အဲဒီေရာက္ရင္ျဖင့္ ကိုယ္က်ဳိးနည္းေရာ့ပဲ။ လူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ား၊ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေလ့လာဆည္းပူးပါတယ္။ လိုအပ္ၿပီဆိုတဲ့အခါ ေလ့လာဆည္းပူးရပါတယ္။ လြတ္ေျမာက္ခ်င္ၿပီဆိုတဲ့အခါ ေလ့လာဆည္းပူးရပါတယ္။ သႏၷိ႒ာန္ခ်ထားခဲ့ၿပီဆိုရင္ ေလ့လာဆည္းပူးရပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေလ့က်င့္ေပးသူကေတာ့ ၾကာပြတ္နဲ႔အုပ္ခ်ဳပ္ေတာ့တာေပါ့။ သူ႔ကိုဆန္႔က်င္တာ ဘယ္ခံမလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေမ်ာက္တို႔ထံုးဓေလ့ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက ထြက္ခြာသြားၾကပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဦးဆံုးဆရာလည္း သူကိုယ္တိုင္ေမ်ာက္လိုျဖစ္လာတာမို႔ အရူးေထာင္ပို႔လိုက္ၾကရလို႔ သူ အဲဒီအထဲ ေရာက္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုသင္ၾကားတဲ့ကိစၥေတြ ဆက္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကံအားေလ်ာ္စြာပါပဲ၊ သူလည္း မၾကာခင္ အဲဒီက ထြက္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ နည္းျပဆရာေတြ အမ်ားႀကီး သံုးခဲ့ရပါတယ္။ တစ္ခါတေလ အမ်ားႀကီးကို တစ္ႀကိမ္တည္းမွာ သံုးခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို ပိုၿပီး ယံုၾကည္လာတာနဲ႔အမွ် ပရိသတ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တိုးတက္မႈေတြအေပၚ ပိုၿပီး စိတ္၀င္တစားရွိလာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အနာဂတ္လည္း ေတာက္ပလာေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို လမ္းညႊန္နည္းျပႏိုင္မယ့္ ဆရာမ်ားကို ကိုယ္တုိင္ပဲ ငွားရပါတယ္။ သူတို႔ကို အခန္းငါးခန္း ဆက္လ်က္မွာထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခန္းခ်င္း ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားရင္း သူတို႔ဆီက မနားတမ္း ေလ့လာဆည္းပူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တိုးတက္လာခဲ့ပါတယ္။ အရပ္တကာကလာတဲ့ အသိပညာေရာင္ျခည္မ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ကို ႏိုးထေစခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းေျမာက္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာကိုျဖင့္ မျငင္းလိုပါဘူး။ ဒီအခ်က္ကေလး တစ္ခ်က္လည္း ေျပာပါရေစ။ ဟိုကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြႀကီးႀကီးမားမား မထားခဲ့သလို ဒီကေန႔မွာဆိုလည္း အမ်ားႀကီးနည္းေနခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သာမန္ဥေရာပတိုက္သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပညာေရးအဆင့္ကို ရခဲ့ပါၿပီ။ ဒါဟာ တကယ္ေတာ့ ဘာမွႀကီးမားတဲ့ေအာင္ျမင္မႈတစ္ရပ္မဟုတ္ဘူးလို႔ဆိုႏိုင္ေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္မွာေတာ့ ေလွာင္အိမ္ထဲက ထြက္ရၿပီး လူတို႔ရဲ႕လြတ္ေျမာက္မႈတစ္နည္းကို ရရွိေစခဲ့တာပါ။ (ဂ်ာမန္)[3] ဘာသာစကားအရ တင္စားေျပာဆိုရာမွာသံုးတဲ့ စကားတစ္ခြန္းရွိပါတယ္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈနည္းရာသို႔ ျပဳတ္က်ျခင္းတဲ့။ မွန္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈနည္းရာကို ျပဳတ္က်သြားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း တျခားေရြးခ်ယ္စရာမွ မရွိဘဲကိုး။ ဒါေၾကာင့္လည္း လြတ္လပ္ျခင္းဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ကမွ မေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ။ ခုထိ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈနဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကို ျပန္ၿပီးသံုးသပ္ၾကည့္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ၀မ္းနည္းစရာမရွိသလို ေက်နပ္စရာေတြလည္း မရွိပါဘူး။ လက္ကို ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွာထည့္ၿပီး ၀ိုင္ပုလင္းက စားပြဲေပၚမွာ။ ကိုယ္တစ္၀က္က လွဲလို႔၊ တစ္၀က္ကေတာ့ ကုလားထိုင္ေပၚထိုင္ရင္း ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ကို ၾကည့္ေနတတ္တယ္။ ဧည့္သည္ေတြမ်ားလာရင္ ဣေျႏၵရရနဲ႔ သူတို႔ကို ေတြ႕ဆံုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မန္ေနဂ်ာကေတာ့ ေဘးက အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲမွာ ထိုင္ေလ့ရွိၿပီး ကၽြန္ေတာ္က အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းကေလး လႈပ္လိုက္တဲ့အခါမွ ကၽြန္ေတာ္ရွိရာလာၿပီး ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြကို နာယူရတာ။ ညေနဘက္ေတြမွာေတာ့ ျပပြဲ အျမဲလိုရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈကို သေဘာက်ေပတဲ့ ဒီ့ထက္ေကာင္းေအာင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အားထုတ္ႏိုင္မယ္ မထင္ေတာ့ဘူး။ ဧည့္ခံပြဲေတြ၊ လူမႈေရးပဲြေတြ၊ ပညာတတ္ေတြဘာေတြဆီက ညဥ့္နက္လို႔ အိမ္ျပန္တဲ့အခါမွာေတာ့ အေတာ္အတန္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးထားတဲ့ ေမ်ာက္မကေလးရွိရာ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို ျပန္ပါတယ္။ သူနဲ႔က ေမ်ာက္တို႔ဘာသာဘာ၀ ဆက္ဆံရသေပါ့။ ေန႔လယ္ခင္းေတြမွာေတာ့ သူနဲ႔ ေတြ႕ေလ့မရွိပါဘူး။ သူ႔မွာက သင္ၾကားထားေပတဲ့ ဆင္ျခင္တံုတရားမရွိလွတဲ့ တိရစၦာန္ရဲ႕ အၾကည့္မ်ဳိးက ရွိေနေသးတာကိုး။ ကၽြန္ေတာ္ကလြဲလို႔ တျခားသူေတြကေတာ့ မသိၾကပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မၾကည့္ရက္ဘူး။ အားလံုးျပန္ၿပီးျခံဳငံုေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ဦးတည္ရည္မွန္းထားတဲ့အတိုင္း ေအာင္ျမင္မႈရွိခဲ့တယ္ဆိုတာ သံသယျဖစ္စရာ မရွိပါဘူး။ ႀကိဳးပမ္းရက်ဳိးမနပ္ေပဘူးလို႔ေတာ့ မေျပာၾကေစခ်င္ဘူး။ ဘယ္လိုအျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးမွာျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔က ဘယ္လိုလူပုဂၢိဳဟ္ဆီကမွ အဆံုးအျဖတ္မေတာင္းပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔က အသိပညာျဖန္႔ေ၀ေပးခ်င္တာပါ။ သိေစခ်င္တဲ့ သေဘာပါ။ ေလးစားထိုက္တဲ့ အသိပညာအေဆာက္အအံုက လူႀကီးမင္းတို႔အတြက္လည္း ဒီသေဘာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔က အစီရင္ခံရံုသာပါပဲ။

 +ျမင့္သန္း+ 

 [1] A Report for an Academy
 [2] အာဖရိကတုိက္ အေနာက္ဘက္ေဒသ
 [3] ပက္စေလ၏ မူတြင္သာ ဘာသာစကား၏အမည္ကို ေဖာ္ျပထားသည္။

 Image: www.west-end-times.com
 Posted by ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

ပညာေရးအေဆာက္အအံုရဲ႕ ေလးစားအပ္တဲ့ လူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ား။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အတိတ္က ေမ်ာက္အျဖစ္နဲ႔ ျဖစ္-ရွိခဲ့ရတဲ့ အေနအထားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ပညာေရးဆိုင္ရာ အေဆာက္အအံုမွာ ခုလို အစီရင္ခံစာတစ္ေစာင္ တင္ခိုင္းတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဂုဏ္ျပဳရာ ေရာက္ပါတယ္။ လူႀကီးမင္းတို႔ စီမံထားတဲ့အတိုင္း ေတာင္းဆိုခ်က္တစ္ရပ္အေပၚ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ အလံုးစံုမလိုက္ေလ်ာႏိုင္တဲ့အတြက္ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။ ခုဆို ေမ်ာက္ဘ၀နဲ႔ ကင္းကြာလာတာ ငါးႏွစ္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ျပကၡဒိန္အရေတာ့ သိပ္မၾကာလွေသးပါဘူး။ သို႔ေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရသလို ပံုမွန္ျဖတ္သန္းခဲ့ရမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ရွည္ၾကာလွပါတယ္။ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့အတြင္းမွာျဖင့္ လူေတာ္ေတြလူေကာင္းေတြ၊ အၾကံဉာဏ္ေတြ၊ ခ်ီးက်ဴးသံ ၾသဘာသံေတြ၊ တီး၀ိုင္းႀကီးရဲ႕ တီးမႈတ္သံေတြနဲ႔ အတူပါ။ သို႔ေပတဲ့ ပံုေပၚေအာင္ေျပာရရင္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က ေလွာင္အိမ္ထဲကဆိုေတာ့ တစ္ကိုယ္ေတာ္ေပါ့။ တကယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကသာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ မ်ဳိးရိုးဇာတိ၊ ငယ္စဥ္ဘ၀အျဖစ္အပ်က္ စတာတုိ႔အေပၚမွာသာ လိုလိုလားလားနဲ႔ မွီတင္းေနခဲ့ရင္ ဒီေအာင္ျမင္မႈေတြ ျဖစ္မလာႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပုဂၢလိကခံစားခ်က္ေတြကို အလံုးစံုျငင္းဆိုလိုက္ျခင္းက အဓိကပါ။ လြတ္လပ္တဲ့ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီကန္႔သတ္ခံရျခင္းေတြကို အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ ဒီ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အတိတ္နဲ႔ ေ၀းလာေစခဲ့ပါေတာ့တယ္။ တကယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာရာလမ္းျပန္ေစလို႔ ဆိုၾကရင္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာစမ္းပါရေစ။ မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းေအာက္က က်ယ္ေျပာလွတဲ့ ကၽြန္ေတာ္လာခဲ့ရာလမ္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း က်ဥ္းေျမာင္းပိတ္ဆို႔ရင္း က်န္ခဲ့ၿပီဆိုတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ တစ္ဆင့္ခ်င္း ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္လာခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လူတို႔ရဲ႕ ကမၻာႀကီးအတြင္းမွာ ပိုၿပီးအသားက်လာခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တိုက္ခတ္ေနတဲ့ မုန္တိုင္းလည္း အားေပ်ာ့လာခဲ့ပါၿပီ။ ဒီေန႔ဆိုရင္ ေလေျပေလညင္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေျခဖေနာင့္ကိုေတာင္ ေအးျမလာေစခဲ့ပါၿပီ။ ေ၀းလံတဲ့အရပ္တစ္ပါးမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္၀င္လာခဲ့တဲ့အေပါက္ဆိုရင္ျဖင့္ အခုအခါ သိပ္က်ဥ္းေျမာင္းေနၿပီ။ တကယ္လို႔မ်ား ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆႏၵရွိလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ခြန္အားရွိလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအေပါက္ကို တုိးျပန္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္အေရခြံေတြ ခြာပစ္မွ ရေတာ့မယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဒါမ်ဳိးေတြေျပာတဲ့အခါ ဥပမာဥပစာစကားေတြ သံုးရတာမ်ဳိးလည္း ႀကိဳက္ပါတယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ တစ္နည္းအားျဖင့္ လူႀကီးမင္းတို႔ရဲ႕ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ ေမ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ရျခင္းအျဖစ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ေမ်ာက္ျဖစ္ခဲ့တာကို မျငင္းႏိုင္သလိုပါပဲ။ ဒါေပတဲ့ ဘယ္သူမဆို ဒီကမၻာႀကီးမွာ ခရီးထြက္လာသူတိုင္း ဖေနာင့္ေတာ့ယားမွာပဲ။ ေမ်ာက္ကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူစြမ္းေကာင္းႀကီး အာခ်ီလီပဲ ျဖစ္ျဖစ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ျခံဳငံုေျပာရရင္ လူႀကီးမင္းတို႔ စံုစမ္းေမးျမန္းတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေျဖႏိုင္ေကာင္း ေျဖႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ေျဖဖို႔လည္း ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာပါပဲ။ ပထမဆံုး ကၽြန္ေတာ္ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ခဲ့တာကေတာ့ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ျခင္းပါပဲ။ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တယ္ဆိုတာကျဖင့္ ရင္းႏွီးပြင့္လင္းမႈသေဘာပါ။ ဒီေနရာမွာ တစ္ခုေလာက္ျဖည့္စြက္ေျပာပါရေစ။ ခုလို ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ အထြတ္အထိပ္ေရာက္ေနတဲ့ အေနအထားမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပထမဆံုးလုပ္ခဲ့ရတဲ့ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ျခင္းမွာ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တဲ့ ရင္းႏွီးပြင့္လင္းမႈကို ဆက္လက္ျပဳမူသြားမယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ ပညာေရးအေဆာက္အအံုကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ အသစ္အဆန္းေတြထပ္ေျပာႏိုင္မယ္မထင္ပါဘူး။ အဲသလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေမးျမန္းထားတာေတြလည္း ကုန္စင္ေအာင္ ေျပာႏိုင္မယ္မထင္ပါဘူး။ စိတ္ရင္းေကာင္းနဲ႔ ေျပာရရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ေျဖႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒါေပတဲ့ အတိတ္ကေမ်ာက္တစ္ေကာင္ဟာ ဘယ္နည္းဘယ္ပံုနဲ႔ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းထဲ ၀င္ေရာက္လာတယ္၊ ဘယ္လိုအေျခက်လာတယ္ဆိုတာကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ေျပာႏိုင္လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီကိစၥေတြရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲတစ္စံုတစ္ရာ အဆိုျပဳဖို႔၊ ေကာက္ခ်က္ခ်ဖို႔ဆိုတဲ့ ကိစၥမ်ားမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သိပ္မေသခ်ာလွပါဘူး။ အေၾကာင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ဇာတ္ခံုႀကီးေပၚမွာ ပါ၀င္ကခုန္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္ပါရဲ႕လားဆိုတာ မေသခ်ာေသးလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ေရႊကမ္းေျခ [2] က လာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖမ္းလာတဲ့ အရပ္ပါ။ ဒါကလည္း သူတို႔တေတြ အေျပာအရလို႔ ဆိုရမွာပဲ။ ဟာဂင္ဘတ္ကုမၸဏီက ေစလႊတ္တဲ့ အမဲလိုက္အဖြဲ႕က တစ္ညေန ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ ေရစပ္ဆင္းအလာ သူတို႔ေစာင့္ေနတဲ့ ခ်ဳံစပ္ထဲက ပစ္ဖမ္းရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိပါတယ္။ ထိသမွ ႏွစ္ခ်က္ေတာင္ပါ။ စကားမစပ္ ဟာဂင္ဘက္က လႊတ္လိုက္တဲ့ ေတာ္ပစ္အဖြဲ႕က အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ၀ိုင္နီေကာင္းေကာင္း၊ ပုလင္းေပါင္းမ်ားစြာ အတူေသာက္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ပါးမွာ တစ္ခ်က္မွန္ပါတယ္။ သိပ္အႀကီးအက်ယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပတဲ့ အနီေရာင္အမာရြတ္ႀကီး ထင္က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကစလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း မဆီမဆိုင္ ပီတာငနီရယ္လို႔ နာမည္တြင္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္ပါးက အနီမွတ္ႀကီးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မၾကာခင္ကဆံုးသြားတဲ့ ေမ်ာက္ႀကီးပီတာနဲ႔ ကြဲကြဲျပားျပား ျဖစ္သြားရတာေပါ့။ အဲဒီပီတာကိုေတာ့ ဟိုနားဒီနားက အေတာ္ကေလး သိၾကပါတယ္။ ဒါက ၾကံဳတုန္းေျပာတဲ့ စကားပါ။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ တင္ပါးေအာက္ဘက္ ထိပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကေတာ့ အေတာ္ကေလး ဆိုးပါတယ္။ အဲဒီဒဏ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခုထိ ေထာ့က်ဳိးေထာ့က်ဳိး ျဖစ္ေနတာပါ။ မၾကာခင္ကပဲ ေလအလြန္မ်ားတဲ့ လူေတြထဲက တစ္ေယာက္က ေျပာတာ သတင္းစာမွာ ဖတ္ရပါတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေမ်ာက္စိတ္လံုးလံုးမကုန္ေသးဘူးတဲ့။ စြဲခ်က္အတြက္ သူေပးတဲ့ အေထာက္အထားက ကၽြန္ေတာ့္ထံ လာေတြ႕ဆံုသူေတြကို ေဘာင္းဘီခၽြတ္ခၽြတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ က်ည္ဆန္အရာေတြကို ျပလို႔တဲ့။ ဒီငနဲ႔ရဲ႕ စာေရးတဲ့လက္က လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြကိုေတာ့ တစ္ေခ်ာင္းခ်င္း ျဖတ္ပစ္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ သင့္ေလ်ာ္တယ္ထင္တဲ့ ဘယ္သူ႔ေရွ႕မွာမဆို ေဘာင္းဘီခၽြတ္ျပမွာပါ။ ဘာမွလည္း ေထြလီကာလီ ေတြ႕ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၿဖီးသင္ထားတဲ့ အေမြးအမွင္ေတြနဲ႔ ဒဏ္ရာပါ။ ဒဏ္ရာက- ဒီေနရာမွာလည္း အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ေအာင္ စကားလံုးေရြးသံုးရရင္- ဒဏ္ရာက အလြန္အက်ဴးဆိုးရြားစြာ ပစ္ထည့္လိုက္တဲ့ ေသနတ္ေၾကာင့္ပါ။ လူသူေလးပါးၾကည့္ရင္ ျမင္ေစခ်င္လို႔ပါ၊ ဘာမွ ဖံုးဖိကြယ္ကာထားစရာ မလိုပါဘူး။ သေဘာထားျပည့္၀တဲ့ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးမဆို အမွန္တရားကိုေဖာ္ထုတ္တယ္ဆိုရာမွာ ဟန္ေတြပန္ေတြ၊ အမူအက်င့္ေတြကို ထည့္စဥ္းစားေနစရာ မလိုပါဘူး။ တျခားတစ္ဖက္ကေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တကယ္လို႔ အဲဒီစာေရးဆရာသာ လူသူေလးပါးေရွ႕မွာ ေဘာင္းဘီခၽြတ္ျပမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒါကေတာ့ တစ္မ်ဳိးေပါ့ေလ။ သူ႔အေနနဲ႔ ဆင္ျခင္တံုတရားရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲသလိုလုပ္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ကိုင္း…ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္တာကိုင္တာေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သူ႔အေနနဲ႔ နားလည္သေဘာေပါက္ၿပီး ၀င္မရႈပ္ေစခ်င္ဘူး။

အဲဒီလို ေသနတ္နဲ႔ အပစ္ခံရၿပီး မၾကာခင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ သတိျပန္လည္လာပါတယ္။ ဒီမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္ရေနတဲ့အေၾကာင္းေတြ စခဲ့တယ္ ေခၚရလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သတိရေတာ့ ဟာဂင္ဘက္ မီးသေဘၤာရဲ႕ ကုန္းပတ္ေပၚက ေလွာင္အိမ္ထဲမွာပါ။ ေလွာင္အိမ္ဆိုေပတဲ့ ေလးဖက္ေလးတန္မွာ တန္းေတြနဲ႔ဟာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ တန္းေတြက သံုးဖက္မွာပဲရွိၿပီး တစ္ဖက္က ေသတၱာႀကီးတစ္ခုပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေသတၱာဟာ စတုတၳေျမာက္ နံရံတစ္ဖက္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ တစ္ခုလံုးကေတာ့ အေတာ္နိမ့္ပါတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ မတ္တပ္ရပ္လို႔မရဘူး။ ဒီေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္သလို ဒူးကိုေကြးထားရေတာ့ ဒူးေတြလည္း တုန္ေနတာေပါ့။ အစပိုင္းမွာေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း မေတြ႕ခ်င္၊ မၾကည့္ခ်င္၊ ေမွာင္ထဲမွာပဲ တစ္ကိုယ္တည္းေနခ်င္ေတာ့ ေသတၱာရွိတဲ့ဘက္ကိုသာ မ်က္ႏွာမူၿပီး ေနေတာ့တာပါပဲ။ ဒီေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေနာက္ေက်ာဘက္ေတြကို တိုင္ေတြက ရွေတာ့တာေပါ့။ ဒီေန႔မ်ားမွာေတာ့ ဖမ္းၿပီးစ တိရစၦာန္တစ္ေကာင္ကို အဲသလိုထားရင္ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈရွိတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ ကိုယ့္အေတြ႕အၾကံဳလည္းရွိထားၿပီး လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ေနရာက ျပန္လည္ရႈျမင္သံုးသပ္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အလြန္စဥ္းစားစရာေကာင္းလွတဲ့ အခ်က္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဒါေတြ မစဥ္းစားမိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ပထမဦးဆံုးအေနနဲ႔ ထြက္ေပါက္မရွိဘူးဆိုတာကို ေတြ႕သိရလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာလည္း ဒီလိုမ်ဳိးမွ မရွိခဲ့ဖူးကိုး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေရွ႕တည့္တည့္မွာက ေသတၱာ၊ ကုန္းေပါင္နဲ႔ အေသအခ်ာတြဲထားတဲ့ ေသတၱာ။ ဒီႏွစ္ခုၾကားထဲမွာက အၾကားေလးတစ္ခုရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီအၾကားကေလးကို ေတြ႕ခါစကဆိုရင္ အိုးတိုးအတနဲ႔ အားပါးတရ ေအာ္မိေသးတာ။ ဒီအၾကားေလးကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အၿမီးေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမ၀င္ခ်င္ပါဘူး။ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ရဲ႕အားနဲ႔လည္း ဘယ္မွာ ခ်ဲ႕ႏိုင္မွာလဲ။ ျပန္ေျပာျပလို႔ သိရတာက ကၽြန္ေတာ္က ပံုမွန္အသံမ်ဳိးမဟုတ္တဲ့ အသံမ်ဳိးေလး လုပ္ေအာ္ေလ့ရွိတယ္ဆိုပဲ။ ဒီေတာ့ သူတို႔ေတြထင္တာက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေသေတာ့မွာမို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီကာလေလးကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ခဲ့လို႔ မေသေတာ့ဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေတာ့္ကို သင္လို႔ၾကားလို႔ရမယ့္ ေမ်ာက္ကေလးျဖစ္လာမယ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲဒီကာလကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တိတ္တိတ္ကေလး ငိုေနတာ၊ သန္းကေလးေတြကို လိုက္ဖမ္းရင္း နာက်င္ရတာ၊ အုန္းသီးကို ေမာပန္းတဲ့အထိ လွ်က္ေနမိတာ၊ ေခါင္းကို ေသတၱာနံရံနဲ႔ ေဆာင့္ေနတာ၊ အနီးအနား လာသမွ်လူေတြကို လွ်ာထုတ္ျပတာ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲသလိုလုပ္ရင္း ဘ၀သစ္ရဲ႕အစမွာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရပါတယ္။ ခုလို ျပဳမူေနတာရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ ခံစားခ်က္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လြတ္လမ္းမရွိေတာ့လို႔ပါ။ တကယ္ေတာ့ ေမ်ာက္ဘ၀မွာ ေတြ႕ၾကံဳခံစားခဲ့တာေတြကို ခုလူ႔ဘ၀မွာ လူတို႔ရဲ႕ဘာသာစကားနဲ႔ ေဖာ္ျပေနရတဲ့အတြက္ အနက္ယူလြဲမွားမႈေတြ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ သို႔ေပတဲ့ ခုေနအခါ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ေမ်ာက္ေတြရဲ႕ အမွန္တရားရႈေထာင့္ကေန မေျပာဆိုႏိုင္ေတာ့ေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေဖာ္ျပခ်က္ေတြဟာ အမွန္ေတြပါ။ ဒီ့အတြက္ေတာ့ သံသယမရွိၾကေစခ်င္ပါဘူး။ ခုထိ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လြတ္လမ္းေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ခုေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မလိုလားအပ္တဲ့ အေျခအေန ေျပာင္းခဲ့ရတာကိုး။ တကယ္လို႔သာ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကိုသာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လြတ္လြတ္လပ္လပ္လႈပ္ရွားမႈေတြဟာ ပိုလို႔ အတားအဆီးျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။ ေျခၾကားကိုျဖဲၿပီး ကုတ္ၾကည့္ဦးေတာ့ အေျဖေတြ႕လိမ့္မယ္မထင္ဘူး။ ေလွာင္အိမ္ထဲက တိုင္ေတြကို ေက်ာနဲ႔ တအားမွီၿပီး စဥ္းစားၾကည့္ဦး ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတဲ့ ဆင္ေျခကို ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လြတ္လမ္းမရွိပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဖန္တီးယူရပါတယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ဆက္ရွင္သန္ေနစရာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး။ ေသတၱာရဲ႕ ဒီဘက္အျခမ္း၊ အတြင္းထဲမွာ ေန-ေနရလို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ သက္ဆိုးရွည္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဟာဂင္ဘက္ကုမၸဏီက မိထားတဲ့ ေမ်ာက္ေတြကေတာ့ ေသတၱာရဲ႕အတြင္းဘက္မွာသာ ေနရေတာ့တာကိုး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ေမ်ာက္အျဖစ္နဲ႔ေနရျခင္းကို ၿပီးဆံုးပစ္ရေတာ့မွာပါ။ ဒီေတာ့လည္း အင္မတန္ ၾကည္လင္လွပတဲ့ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြ ကၽြန္ေတာ္ရရွိလာပါတယ္။ ဒီစိတ္ကူးေတြဟာ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္၀မ္းဗိုက္ထဲမွာ သေႏၶတည္ခဲ့တာကိုး။ ေမ်ာက္ဆိုတာကလည္း ဗိုက္နဲ႔စဥ္းစားတာ မဟုတ္ဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ္က “လြတ္လမ္း” ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို သံုးစြဲတဲ့အတြက္ တခ်ဳိ႕က အနက္ေကာက္လြဲေကာင္းလြဲႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သံုးစြဲလိုက္တာက အမ်ားသံုးနဲ႔ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔သေဘာပါ။ “လြတ္လပ္ျခင္း” ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ဳိးနဲ႔ သံုးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတာက ဘယ္လိုမွ အတားအဆီး အခ်ဳပ္အေႏွာင္မရွိတဲ့ လြတ္လပ္ျခင္းသေဘာမ်ဳိးကို ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီသေဘာကိုနားလည္ရတာက ကၽြန္ေတာ္ေမ်ာက္ဘ၀က အဲဒီလိုမ်ဳိး စိတ္ကူးယဥ္ေနတဲ့လူေတြကို ေတြ႕ခဲ့ဖူးလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီကေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ရရွိေနတဲ့ လြတ္လပ္မႈထက္ ပိုၿပီးရဖို႔ ဆႏၵမရွိပါဘူး။ စကားမစပ္ေျပာရရင္ လူေတြဟာ လြတ္လပ္ျခင္းဆိုတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တယ္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ၾကတာကိုး။ တကယ္ေတာ့ လြတ္လပ္ျခင္းဆိုတာက သိမွတ္ခံစားႏိုင္တဲ့အထဲမွာ အေကာင္းဆံုးကိုး။ ဒီေတာ့လည္း အဲဒီကိုစိတ္ကူးယဥ္ေတာ့ ယဥ္လို႔ေကာင္းေနတာေပါ့။ တစ္ခါတေလ ၾကည့္ခ်င္ပြဲေတြမွာ ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္ကိုေစာင့္ရင္း ေကာင္းကင္ဘာကၽြမ္းကစားတာေတြကို ၾကည့္မိတယ္။ ရံုရဲ႕အမိုးေအာက္မွာ ေလထဲ ခုန္၊ ပ်ံ၊ ေက်ာ္၊ လႊား၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေလထဲမွာ ကူးလူးေနၾကပံု ေတြ႕ရတယ္။ တစ္ေယာက္မ်ားဆိုရင္ တျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆံပင္ကို ပါးစပ္နဲ႔ကိုက္ထားရင္း အဲဒီတစ္ေယာက္ရဲ႕ တစ္ကိုယ္လံုးကို ဆြဲထားႏိုင္တာ။ ဒါေတြဟာ လူေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ျခင္းဆိုတာပဲ။ လူေတြဖန္တီးထားတဲ့ ဆန္းၾကယ္တဲ့အျပဳအမူေတြပဲ ထင္မိတယ္။ သဘာ၀တရားရဲ႕ ဖန္တီးထားခ်က္ေတြကို လိုက္တုပထားၾကတာကိုး။ အဲဒါကိုမ်ား ေမ်ာက္ေတြကသာ ၀ိုင္းၾကည့္ၿပီး ရယ္လိုက္ၾကရင္ျဖင့္ အေဆာက္အအံုေတြေတာင္ ၿပိဳသြားႏိုင္ပါေသးရဲ႕။ လြတ္လပ္ျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က လြတ္လပ္ခ်င္တာပါ။ ဘယ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ညာျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တျခားေတာင္းဆိုစရာဆိုလို႔လည္း ရွိမွမရွိဘဲကိုး။ လြတ္ခ်င္တယ္ဆိုတာကိုက စိတ္ကူးယဥ္မွားတာလည္း ျဖစ္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ေတာင္းဆိုခ်က္က သိပ္ႀကီးႀကီးမားမားမဟုတ္ေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးယဥ္မႈကလည္း သိပ္မႀကီးေပဘူးေပါ့။ ဆက္လုပ္ကိုယ့္လူေရ၊ ဆက္လုပ္။ လက္ကေလးႏွစ္ေခ်ာင္းေျမွာက္ၿပီး ရပ္ေနမယ့္အစား၊ ေဘးဘီလည္း တြန္းၾကည့္ဦးေပါ့။ ဒီကေန႔ေတာ့ အရာရာကို ထင္လင္းစြာ ျမင္လိုက္မိပါတယ္။ စိတ္ရဲ႕အတြင္းသား ၿငိမ္းေအးမႈမရရင္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လြတ္လမ္းရွိမယ္မဟုတ္ဘူး။ အခ်က္တစ္ရပ္အေနနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဒီကေန႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အေနအထားဟာ ကၽြန္ေတာ္အဖမ္းခံရၿပီး၊ သေဘၤာေပၚေရာက္ၿပီး ပထမ ေလး-ငါးရက္အၾကာမွာ ရရွိခဲ့တဲ့ ၿငိမ္းေအးမႈေၾကာင့္ပါ။ အဲဒီ ၿငိမ္းေအးမႈအတြက္ေတာ့ သေဘၤာေပၚကလူေတြကို ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သေဘၤာေပၚကလူေတြဟာ လူေကာင္းေတြပါ။ ကေန႔အထိ သတိရေနေသးတာကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ေျခသံျပင္းျပင္းေတြပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ငိုက္ေနတဲ့အခါမွာေတာင္ သူတို႔ေျခသံေတြ ၾကားေနတတ္တယ္။ ဒီလူေတြက ဘာလုပ္လုပ္ ေျဖးေျဖးပဲ လုပ္ေလ့ရွိတတ္တယ္။ ဆိုၾကပါစို႔၊ သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္က မ်က္လံုးကို ပြတ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ လက္ကိုလႈပ္ေနတာက ခဲဆြဲထားသလိုပါပဲ။ ရယ္စရာေျပာတဲ့အခါမ်ားဆိုရင္ ပက္ပက္စက္စက္ေျပာတတ္ေပတဲ့ စိတ္ရင္းက ေကာင္းၾကပါတယ္။ သူတို႔က ရယ္မ်ားရယ္တဲ့အခါ မၾကား၀ံ့တဲ့အသံမ်ဳိးနဲ႔ ရယ္တတ္ၾကေပတဲ့ အႏၱရာယ္ရွိလွတယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔တစ္ေတြရဲ႕ ပါးစပ္ထဲမွာ အျမဲတမ္း တစ္ခုခုငံုထားတတ္ၾကေတာ့ ဟိုဟိုဒီဒီ ပစ္ခနဲေထြးတတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚသန္းေတြ သူတို႔ေပၚ တက္ကုန္ၿပီလို႔ တိုင္ၾကေတာၾကတတ္ေပတဲ့ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ စိတ္ဆိုးခဲ့ၾကတာ မရွိပါဘူး။ သန္းေလးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေမႊးေတြထဲမွာ ႀကီးျပင္းၾကၿပီးတဲ့ေနာက္ သန္းတို႔ရဲ႕သဘာ၀အတိုင္း ခုန္ၾကတာပဲလို႔ သူတို႔က လက္ခံၾကတာကိုး။ တစ္ခါတေလမ်ား သူတို႔လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ကိုင္ၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ့္ေလွာင္အိမ္နားလာၿပီး ၀ိုင္းပတ္ထိုင္ၾကေတာ့တာ။ စကားေတြဘာေတြေတာ့ သိပ္မေျပာၾကပါဘူး။ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္းေတာ့ တို႔တိတို႔တိ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ေဆးတံေလးဘာေလးေသာက္ရင္း ေသတၱာကို ေဆးတံနဲ႔ ေခါက္တတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က နည္းနည္းပါးပါးလႈပ္ရွားလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သူတို႔က သေဘာက်လို႔ သူတို႔ဒူးကို သူတို႔လက္နဲ႔ ရိုက္တတ္ၾကတယ္။ မၾကာမၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ယားတတ္တဲ့ေနရာေတြကို တုတ္နဲ႔ထုိးၿပီး ကလိထိုးတတ္၊ စတတ္ၾကတယ္။ ခုေနမ်ား အဲဒီသေဘၤာနဲ႔ ခရီးသြားရေအာင္လို႔ ဖိတ္ၾကားခံရရင္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ျငင္းရလိမ့္မယ္။ သို႔ေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေရြ႕ေတာ့ အဲဒီတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြအားလံုးဟာ အဆိုးခ်ည္းပဲလည္း မဟုတ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒီ့ျပင္ေျပာရရင္ျဖင့္ ဒီလူသိုက္ဆီကရခဲ့တဲ့ ေအးၿငိမ္းမႈက ကၽြန္ေတာ္လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ၾကံဆေနတာကို တားျမစ္ခဲ့တယ္ဆိုရမယ္။ ခုေန အတိတ္ကိုျပန္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ျမင္မိတာက ဟိုစဥ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ဟာ အသက္ရွင္သန္ေနဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ လြတ္လမ္းကိုရွာရမယ္ ဆိုတာပါပဲ။ လြတ္လမ္းလို႔ ဆိုေပတဲ့ လြတ္ထြက္ေျပးဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုစဥ္က လြတ္ထြက္ေျပးဖို႔ဆိုတာ တကယ္ပဲျဖစ္ႏိုင္ရဲ႕လားဆိုတာ အေသအခ်ာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိပါဘူး။ ဒါေပတဲ့ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္အတြက္ကေတာ့ျဖင့္ လြတ္လမ္းဆိုတာ အျမဲတမ္းျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုပါ။ ခုေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕သြားေတြဟာ သစ္ခ်သီးေလး၊ ေျမပဲေလးစားရင္ေတာင္ သတိထားေနရေပတဲ့ ဟိုတုန္းကေတာ့ ေလွာင္အိမ္တံခါးက ပတၱာကို ကိုက္ျဖဲဖ်က္ဆီးၿပီး ထြက္ေျပးႏိုင္ေလာက္ပါတယ္။ သို႔ေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အဲသလို မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘာအက်ဳိးရွိမွာမို႔လဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းတစ္လံုး အျပင္ဘက္ေရာက္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ျပန္အဖမ္းခံရမွာပဲ။ ဖမ္းမိတဲ့အခါ အခုထက္ပိုဆုိးတဲ့ ေလွာင္အိမ္ထဲ ထည့္ပစ္လိုက္ၾကမွာ။ ဒါမွမဟုတ္လို႔ လြတ္ေျပးရင္း တျခားတိရစၦာန္ေလွာင္အိမ္ထဲ ေရာက္ခ်င္ေရာက္သြားမွာ။ ဆိုၾကပါစို႔ ကၽြန္ေတာ့္ေလွာင္အိမ္ရဲ႕ တျခားဘက္မွာရွိတဲ့ စပါးႀကီးေျမြေလွာင္အိမ္လိုဟာမ်ဳိး။ အဲဒီထဲမ်ားေရာက္သြားရင္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ အဲဒီတြင္ အဆံုးသတ္ရေပေတာ့မွာ။ အဲသလိုမ်ဳိးေတြမျဖစ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္လြတ္ထြက္ေျပးရင္း ကုန္းပတ္ေပၚေရာက္သြားၿပီပဲ ဆိုပါစို႔၊ အဲဒီကတစ္ဆင့္ ေရထဲခုန္ခ်ဖို႔ ရွိေတာ့တာ။ ေရထဲခုန္ခ်လိုက္ရင္ ခဏေတာ့ ဟုတ္သေပါ့။ အေတာ္လည္းၾကာေရာ ေရထဲျမဳပ္သြားေတာ့မွာေပါ့။ ဒီနည္းကေတာ့ျဖင့္ အလြန္ဆိုးရြားလွတဲ့ ျပႆနာေျဖရွင္းနည္းပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔က လူေတြေတြးသလို မေတြးတတ္ေသးေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြေၾကာင့္ လူေတြလို ေတြးၾကည့္မိခဲ့တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ မေတြးဘူး၊ မဆင္ျခင္တတ္ဘူးဆိုေပတဲ့ ခပ္ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး ၾကည့္ရႈေလ့လာတတ္ပါတယ္။ လူေတြ သြားခ်ည္လာခ်ည္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ေနတတ္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာေတြကလည္း တစ္ပံုစံတည္း၊ လႈပ္ရွားပံုေတြကလည္း အတူတူဆိုေတာ့ တစ္ခါတေလမ်ားေတာ့ စိတ္ထဲမွာ သင္းတို႔ဟာ တစ္ေယာက္တည္းလို႔ေတာင္ ေတြးမိပါတယ္။ ဒီလူတစ္ေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီလူေတြဟာ အေႏွာင့္အယွက္ အတားအဆီးမရွိ သြားလာေနၾကတာပါ။ သူတို႔ကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ အားက်လာမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သာ သူတို႔လို ျပဳမူလာမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလွာင္အိမ္ထဲက လႊတ္မယ္လို႔ေတာ့ ဘယ္သူကမွ အာမမခံၾကပါဘူး။ အဲဒီလို အာမခံဖို႔ဆိုတာကေတာ့လည္း သိပ္မျဖစ္ႏိုင္တာကမ်ားေလေတာ့ အာမမခံၾကဘူးေပါ့။ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ပဲထားဦး အာမခံၾကတယ္ဆိုတဲ့တိုင္ ဒါမ်ဳိးဆိုတာက ေလ်ာ္ပစ္လို႔လည္း ရေသးတာ။ တကယ္ေတာ့ လူေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ တပ္မက္စရာ မျမင္မိပါဘူး။ တကယ္လို႔သာ ေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ္ဟာ လြတ္လပ္ျခင္းကို စိတ္သန္သပါ့ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ပင္လယ္ထဲခုန္ခ်လိုက္တာပဲ ေကာင္းမယ္ဆိုတာကို ဒီလူေတြရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ ေပၚေနသလိုပါပဲ။ ဘယ္နည္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုလိုအေျခအေနမ်ဳိးေရာက္မလာခင္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ေနမိတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုၾကည့္ရႈေလ့လာျခင္း ျပဳခဲ့တာေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လမ္းမွန္ေရာက္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ သူတို႔ကို အတုခိုးဖို႔က လြယ္ပါတယ္။ ပထမေန႔မွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္က ေထြးတတ္လာပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကိုတစ္ေယာက္ တံေတြးနဲ႔ ေထြးၾကပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကြာတာက ၿပီးတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို သန္႔စင္ပစ္ပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ မလုပ္ၾကဘူး။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးတံေသာက္တတ္လာပါတယ္။ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္လိုေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ေဆးတံေဆးအိုးထဲကို လက္မမ်ားႏွိပ္ထည့္လိုက္တဲ့အခါ သေဘၤာတစ္စီးလံုး ၀ိုင္းၿပီး ၾသဘာေပးၾကတာ။ ဒါေပတဲ့ အေတာ္ကေလးၾကာတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္တာရွိတယ္။ ဒါက ေဆးတံေဆးအိုးထဲမွာ ေဆးျဖည့္ထားတာနဲ႔ ေဆးမရွိတာနဲ႔ ဘာကြာလဲဆိုတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အႀကီးမားဆံုးအခက္အခဲက အရက္ပုလင္းပဲ။ အနံ႔က မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ပါ။ အရက္နံ႔ခံႏိုင္လာဖို႔ ရက္သတၱ အေတာ္ၾကာေအာင္ ႀကိဳးစားရပါတယ္။ ခုလို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈတစ္ရပ္ကို ဒီလူေတြက အေတာ္ကေလး ေလးေလးစားစား ရွိလာၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ဒီလူေတြကို ဘယ္သူဘယ္၀ါရယ္လို႔ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ သို႔ေပတဲ့ သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္ကျဖင့္ သူတစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ျဖစ္၊ သူ႔မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေန႔မေရြးညမေရြး၊ အခ်ိန္မေရြးေပါက္ခ်လာတတ္ပါတယ္။ လာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာရပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို အရက္ပုလင္းေပးရင္း အရက္ေသာက္နည္း သင္တန္းေပးေတာ့တာကိုး။ ေမ်ာက္ဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာကိုလည္း သူက သိပ္ၿပီး သေဘာေပါက္ပံု မေပၚပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေနအထားကို ေျဖရွင္းေပးခ်င္ပံု ရပါတယ္။ သူက ပုလင္းအဖံုးကို ေျဖးေျဖးဖြင့္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ပါတယ္။ သေဘာကေတာ့ သူလုပ္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ရဲ႕လားေပါ့။ အမွန္၀န္ခံရရင္ သူလုပ္သမွ်ကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပါလက္ပါ အားတက္သေရာ ၾကည့္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဘယ္လူသားဆရာမွာမွ ကၽြန္ေတာ့္လို စိတ္အားထက္သန္လွတဲ့ လူသားတပည့္တစ္ေယာက္ ရွာလို႔ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပုလင္းအဖံုး ပြင့္သြားၿပီဆိုတဲ့အခါ ပုလင္းကို ပါးစပ္အနား ေျမွာက္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔လည္ေခ်ာင္းအထိ လိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်နပ္စြာနဲ႔ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ၿပီး ပုလင္းကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ေတ့လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ နားလည္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနရင္းက နားမလည္ႏိုင္ေတာ့လည္း ဟိုကုတ္ဒီကုတ္ၿပီး အသံမ်ားထြက္ေအာင္ေတာင္ ေအာ္မိပါတယ္။ သူကေတာ့ ေက်နပ္ေနပံုပါ။ ပုလင္း၀ကို ပါးစပ္ထဲထည့္ၿပီး အရက္တစ္က်ဳိက္ မ်ဳိလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔လို သိပ္ၿပီးလုပ္ခ်င္သြားတယ္။ သူက ေက်နပ္သြားပံုရေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ေနမထိထိုင္မသာ ျဖစ္ေနမိတယ္။ သူက ပုလင္းကိုင္ထားတဲ့လက္ကို ႏွိမ့္ခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ အရွိန္နဲ႔ တစ္ခ်က္တည္း လက္ကိုလႊဲ၊ ပုလင္းကို သူ႔ပါးစပ္နဲ႔ေတ့ၿပီး တစ္ခါတည္းအကုန္ေမာ့ခ်လိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔မွာေတာ့ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ လုပ္ခ်င္လာတဲ့ ဆႏၵေတြရယ္ေၾကာင့္ အေတာ္ပန္းသြားပါတယ္။ သူလုပ္တာ ဆက္လက္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့လို႔ ေလွာင္အိမ္ကတန္းေတြကိုပဲ ခ်ည့္ခ်ည့္နဲ႔နဲ႔နဲ႔ ကိုင္ထားမိပါေတာ့တယ္။ သူကေတာ့ သီ၀ရီပိုင္းဆိုင္ရာ ျပသၿပီးလို႔မို႔ သူ႔ဗိုက္ကိုသူပြတ္ရင္း အသာျပံဳးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ခုမွ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လက္ေတြ႕ေလ့က်င့္ခန္း စရေတာ့မွာပါ။ သီ၀ရီေလ့လာရတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မပင္ပန္းေသးဘူးလားလို႔ ေမးၾကရင္ျဖင့္ အလြန္ပင္ပန္းတာကေတာ့ အမွန္ပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရမွာပါပဲ။ သို႔ေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အက်ဳိးေပးက ဒီလိုျဖစ္ေနတာကိုး။ ဒီေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းေပးလိုက္တဲ့ အရက္ပုလင္းကို ဟန္ပန္တက် လွမ္းယူလိုက္မိပါတယ္။ အဖံုးကို တုန္တုန္ယင္ယင္နဲ႔ပဲ ဖြင့္လိုက္ပါတယ္။ အဖံုးပြင့္သြားတယ္ဆိုရင္ပဲ ယံုၾကည္ခ်က္ကေလးရွိလာေတာ့ အားရွိလာတယ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာလုပ္တာနဲ႔ တစ္ေသြမတိမ္းတူတဲ့ အျပဳအမူအတိုင္း ပုလင္းကို ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ေတ့လိုက္မိပါတယ္။ ဒါေပတဲ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ လႊင့္ပစ္လိုက္မိပါတယ္။ လႊင့္ပစ္ရေအာင္ပဲ အနံ႔က မခံမရပ္ႏိုင္ကိုး။ ဒါေတာင္ ပုလင္းက အလြတ္၊ ပုလင္းထဲမွာ အနံ႔ပဲ ရွိေတာ့တာ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာကေတာ့ စိတ္ပ်က္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေတာ့္ကို စိတ္ပ်က္သြားမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔က ပုလင္းကို လႊင့္ပစ္လုိက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေမ်ာက္တို႔ထံုးစံအတိုင္း ဗိုက္ကိုပြတ္ရင္း ျပံဳးၿဖီးၿဖီးလုပ္ေနမိေပတဲ့ သူေရာကၽြန္ေတာ္ပါ စိတ္မေျပႏိုင္ၾကပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သင္ခန္းစာအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ခုလို ၿပီးဆံုးသြားရတာ မ်ားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာကေတာ့ ခ်ီးက်ဴးစရာ ေကာင္းပါတယ္။ တစ္ခါမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ဆိုးခဲ့တယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ တစ္ခါတေလေတာ့ မီးညွိထားတဲ့ သူ႔ေဆးတံကို ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာဘက္က အေမြးေတြထဲ ကၽြန္ေတာ္မမီေလာက္တဲ့ေနရာမွာ ထားရင္း ေဆးတံကအခိုးနဲ႔ ေလာင္ေစတတ္ပါတယ္။ ဒါေပတဲ့ အေမြးေတြ ေလာင္တဲ့အခါမွာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ၾကင္နာသနားတတ္တဲ့လက္ႀကီးနဲ႔ သူ႔ဘာသာ ၿငွိမ္းေပးတတ္ပါတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္မဆိုးႏိုင္တာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ ေမ်ာက္ဆန္တဲ့ သေဘာသဘာ၀ေတြကို ဆန္႔က်င္ေနၾကသူေတြ ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ ဒီကိစၥမွာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပိုပင္ပန္းတာေပါ့ေလ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တစ္ညေနမွာ သူေရာကၽြန္ေတာ္ပါ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခု ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႔က သေဘၤာေပၚမွာ အထိမ္းအမွတ္ပြဲ တစ္ခုခု လုပ္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဓာတ္စက္ကလည္း သီခ်င္းေတြဘာေတြ ဖြင့္လို႔။ သေဘၤာအရာရွိေတြကလည္း လူေတြအၾကား ဟိုေလွ်ာက္ဒီေလွ်ာက္နဲ႔။ အဲဒီညေနက ဘယ္သူကမွ သိပ္ၿပီး ဂရုတစိုက္မရွိတုန္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေလွာင္အိမ္ေရွ႕မွာ အမွတ္တမဲ့ ထားသြားတဲ့ အရက္ပုလင္းကို ကၽြန္ေတာ္လွမ္းယူလိုက္ပါတယ္။ ဆရာျပထားတဲ့အတိုင္း အဖံုးကို ဖြင့္လိုက္ပါတယ္။ အျပင္ကလူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနၾကတုန္း ကၽြန္ေတာ္က အရက္ပုလင္းကို ႏႈတ္ခမ္းမွာ ေတ့လိုက္ၿပီး ေသာက္ေနက်အရက္သမားတစ္ေယာက္လို မဲ့တာရြဲ႕တာမရွိဘဲ မ်က္လံုးကို အသာေမွးလို႔ ေသာက္ခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ပုလင္းကို အသာလႊင့္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ လႊင့္ပစ္တာကေတာ့ အရင္ကလို မႏွစ္ၿမိဳ႕တဲ့ပံုစံမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ေက်နပ္နပ္ လွလွပပပါ။ လုပ္ေနက် ဗိုက္ကို ပြတ္ဖို႔ေတာင္ ေမ့သြားပါတယ္။ ဒါေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြင္းမွာ ေစ့ေဆာ္မႈေတြ၊ တြန္းအားေတြ မ်ားလာတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပါးစပ္က “ဟဲလို” လို႔ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ပဲ ေအာ္လိုက္မိပါတယ္။ အဲဒီလိုေအာ္လိုက္တာဟာ လူေတြအၾကား ထြင္းေဖာက္၀င္ေရာက္သြားခဲ့ၿပီး လူေတြေျပာဆိုေနၾကတာေတြဟာ ရပ္တန္႔သြားပါတယ္။ “နားေထာင္ၾကစမ္း၊ ဒီေကာင္ လူလိုစကားေျပာေနတယ္” လို႔ ေျပာဆိုသံေတြဟာ ပဲ့တင္ထပ္သြားၿပီး ေခၽြးထြက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ခႏၶာကို နမ္းရႈတ္ေနသလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ထပ္ေျပာပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ လူေတြကို တုပလိုစိတ္ မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ တုပလုပ္ကိုင္ေနရတာေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ပါ။ တျခား ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွ မရွိပါဘူး။ လူလို စကားတစ္ခြန္းထြက္သြားတဲ့အတြက္လည္း ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေအာင္ျမင္မႈ မရခဲ့ပါဘူး။ အသံကလည္း အဲဒီကတည္းက ၀င္သြားလုိက္တာ လ,အေတာ္ၾကာမွပဲ ျပန္ေကာင္းလာတယ္။ အရက္ကိုမုန္းတီးမႈလည္း ျပန္ျဖစ္လာရံုမကဘူး၊ ပိုေတာင္ မုန္းလာတယ္။ ဒီေပတဲ့ ဦးတည္ခ်က္တစ္ရပ္အတြက္ေတာ့ သႏၷိ႒ာန္ ခ်ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဟမ္းဘာ့ဂ္ၿမိဳ႕က တိရစၦာန္ေတြေလ့က်င့္ေပးတဲ့ လူရဲ႕လက္ထဲ အပ္လိုက္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေရြးခ်ယ္စရာ ႏွစ္ခုပဲရွိတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ျမင္လိုက္မိတယ္။ တိရစၦာန္ရံုကို အပို႔ခံမလား၊ ရံုသြင္းျပပြဲေတြဆီ အပို႔ခံမလား။ ကၽြန္ေတာ္ေတြေ၀မေနပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျပာလိုက္မိတယ္၊ ပြဲသြင္းတဲ့ဆီကို ေရာက္ေအာင္ တတ္ႏုိင္သမွ်ႀကိဳးစားလို႔။ အဲဒီမွာ လြတ္လမ္းရွိတယ္။ တိရစၦာန္ရံုဆိုတာက ေလွာင္အိမ္အႀကီးႀကီး တစ္မ်ဳိးပဲ။ အဲဒီေရာက္ရင္ျဖင့္ ကိုယ္က်ဳိးနည္းေရာ့ပဲ။ လူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ား၊ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေလ့လာဆည္းပူးပါတယ္။ လိုအပ္ၿပီဆိုတဲ့အခါ ေလ့လာဆည္းပူးရပါတယ္။ လြတ္ေျမာက္ခ်င္ၿပီဆိုတဲ့အခါ ေလ့လာဆည္းပူးရပါတယ္။ သႏၷိ႒ာန္ခ်ထားခဲ့ၿပီဆိုရင္ ေလ့လာဆည္းပူးရပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေလ့က်င့္ေပးသူကေတာ့ ၾကာပြတ္နဲ႔အုပ္ခ်ဳပ္ေတာ့တာေပါ့။ သူ႔ကိုဆန္႔က်င္တာ ဘယ္ခံမလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေမ်ာက္တို႔ထံုးဓေလ့ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက ထြက္ခြာသြားၾကပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဦးဆံုးဆရာလည္း သူကိုယ္တိုင္ေမ်ာက္လိုျဖစ္လာတာမို႔ အရူးေထာင္ပို႔လိုက္ၾကရလို႔ သူ အဲဒီအထဲ ေရာက္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုသင္ၾကားတဲ့ကိစၥေတြ ဆက္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကံအားေလ်ာ္စြာပါပဲ၊ သူလည္း မၾကာခင္ အဲဒီက ထြက္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ နည္းျပဆရာေတြ အမ်ားႀကီး သံုးခဲ့ရပါတယ္။ တစ္ခါတေလ အမ်ားႀကီးကို တစ္ႀကိမ္တည္းမွာ သံုးခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို ပိုၿပီး ယံုၾကည္လာတာနဲ႔အမွ် ပရိသတ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တိုးတက္မႈေတြအေပၚ ပိုၿပီး စိတ္၀င္တစားရွိလာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အနာဂတ္လည္း ေတာက္ပလာေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို လမ္းညႊန္နည္းျပႏိုင္မယ့္ ဆရာမ်ားကို ကိုယ္တုိင္ပဲ ငွားရပါတယ္။ သူတို႔ကို အခန္းငါးခန္း ဆက္လ်က္မွာထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခန္းခ်င္း ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားရင္း သူတို႔ဆီက မနားတမ္း ေလ့လာဆည္းပူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တိုးတက္လာခဲ့ပါတယ္။ အရပ္တကာကလာတဲ့ အသိပညာေရာင္ျခည္မ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ကို ႏိုးထေစခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းေျမာက္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာကိုျဖင့္ မျငင္းလိုပါဘူး။ ဒီအခ်က္ကေလး တစ္ခ်က္လည္း ေျပာပါရေစ။ ဟိုကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြႀကီးႀကီးမားမား မထားခဲ့သလို ဒီကေန႔မွာဆိုလည္း အမ်ားႀကီးနည္းေနခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သာမန္ဥေရာပတိုက္သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပညာေရးအဆင့္ကို ရခဲ့ပါၿပီ။ ဒါဟာ တကယ္ေတာ့ ဘာမွႀကီးမားတဲ့ေအာင္ျမင္မႈတစ္ရပ္မဟုတ္ဘူးလို႔ဆိုႏိုင္ေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္မွာေတာ့ ေလွာင္အိမ္ထဲက ထြက္ရၿပီး လူတို႔ရဲ႕လြတ္ေျမာက္မႈတစ္နည္းကို ရရွိေစခဲ့တာပါ။ (ဂ်ာမန္)[3] ဘာသာစကားအရ တင္စားေျပာဆိုရာမွာသံုးတဲ့ စကားတစ္ခြန္းရွိပါတယ္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈနည္းရာသို႔ ျပဳတ္က်ျခင္းတဲ့။ မွန္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈနည္းရာကို ျပဳတ္က်သြားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း တျခားေရြးခ်ယ္စရာမွ မရွိဘဲကိုး။ ဒါေၾကာင့္လည္း လြတ္လပ္ျခင္းဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ကမွ မေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ။ ခုထိ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈနဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကို ျပန္ၿပီးသံုးသပ္ၾကည့္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ၀မ္းနည္းစရာမရွိသလို ေက်နပ္စရာေတြလည္း မရွိပါဘူး။ လက္ကို ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွာထည့္ၿပီး ၀ိုင္ပုလင္းက စားပြဲေပၚမွာ။ ကိုယ္တစ္၀က္က လွဲလို႔၊ တစ္၀က္ကေတာ့ ကုလားထိုင္ေပၚထိုင္ရင္း ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ကို ၾကည့္ေနတတ္တယ္။ ဧည့္သည္ေတြမ်ားလာရင္ ဣေျႏၵရရနဲ႔ သူတို႔ကို ေတြ႕ဆံုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မန္ေနဂ်ာကေတာ့ ေဘးက အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲမွာ ထိုင္ေလ့ရွိၿပီး ကၽြန္ေတာ္က အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းကေလး လႈပ္လိုက္တဲ့အခါမွ ကၽြန္ေတာ္ရွိရာလာၿပီး ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြကို နာယူရတာ။ ညေနဘက္ေတြမွာေတာ့ ျပပြဲ အျမဲလိုရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈကို သေဘာက်ေပတဲ့ ဒီ့ထက္ေကာင္းေအာင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အားထုတ္ႏိုင္မယ္ မထင္ေတာ့ဘူး။ ဧည့္ခံပြဲေတြ၊ လူမႈေရးပဲြေတြ၊ ပညာတတ္ေတြဘာေတြဆီက ညဥ့္နက္လို႔ အိမ္ျပန္တဲ့အခါမွာေတာ့ အေတာ္အတန္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးထားတဲ့ ေမ်ာက္မကေလးရွိရာ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို ျပန္ပါတယ္။ သူနဲ႔က ေမ်ာက္တို႔ဘာသာဘာ၀ ဆက္ဆံရသေပါ့။ ေန႔လယ္ခင္းေတြမွာေတာ့ သူနဲ႔ ေတြ႕ေလ့မရွိပါဘူး။ သူ႔မွာက သင္ၾကားထားေပတဲ့ ဆင္ျခင္တံုတရားမရွိလွတဲ့ တိရစၦာန္ရဲ႕ အၾကည့္မ်ဳိးက ရွိေနေသးတာကိုး။ ကၽြန္ေတာ္ကလြဲလို႔ တျခားသူေတြကေတာ့ မသိၾကပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မၾကည့္ရက္ဘူး။ အားလံုးျပန္ၿပီးျခံဳငံုေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ဦးတည္ရည္မွန္းထားတဲ့အတိုင္း ေအာင္ျမင္မႈရွိခဲ့တယ္ဆိုတာ သံသယျဖစ္စရာ မရွိပါဘူး။ ႀကိဳးပမ္းရက်ဳိးမနပ္ေပဘူးလို႔ေတာ့ မေျပာၾကေစခ်င္ဘူး။ ဘယ္လိုအျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးမွာျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔က ဘယ္လိုလူပုဂၢိဳဟ္ဆီကမွ အဆံုးအျဖတ္မေတာင္းပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔က အသိပညာျဖန္႔ေ၀ေပးခ်င္တာပါ။ သိေစခ်င္တဲ့ သေဘာပါ။ ေလးစားထိုက္တဲ့ အသိပညာအေဆာက္အအံုက လူႀကီးမင္းတို႔အတြက္လည္း ဒီသေဘာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔က အစီရင္ခံရံုသာပါပဲ။

 +ျမင့္သန္း+ 

 [1] A Report for an Academy
 [2] အာဖရိကတုိက္ အေနာက္ဘက္ေဒသ
 [3] ပက္စေလ၏ မူတြင္သာ ဘာသာစကား၏အမည္ကို ေဖာ္ျပထားသည္။

 Image: www.west-end-times.com
 Posted by ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)