ရဲေခါင္ေျပာက္က်ား ေခ်ေဂြဗားရား က်ဆံုးခဲ့ရေသာ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၉ ရက္ေန႕ကို ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာ ၉ ရက္ေန႔မွစ၍ အဖိႏွိပ္ခံျမန္မာျပည္သားမ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္လ်က္ ျမန္မာျပည္သားဘေလာ့ဂ္ကို အမွတ္တရ တင္ဆက္လိုက္ပါသည္။ ** ခြန္အားမွ်ေ၀... တို႔တေတြသည္... မလြဲမေသြ ျပည္သူေတြအတြက္... **

Saturday, August 30, 2014

==ဘေလာ့ဂ္ေဒးအမွတ္တရ ေရးတဲ့စာ==

>
**ရသစာေပႏွင့္ ကၽြန္မ**

 ကၽြန္မက စာဖတ္နာသူမဟုတ္ခဲ့သလို ကိုယ့္ကိုယ္ကို စာေရးစာဖတ္ဝါသနာပါလို႔ ပါမွန္းလည္း မသိခဲ့သူပါ။ ကံေကာင္းလို႔ သီလရွင္မျဖစ္တာလို႔ေတာင္ ေျပာရပါမယ္။ ကၽြန္မဖတ္ခဲ့ရတဲ့စာအုပ္ေတြက အေဖဖတ္ေနက် “သေဘာပါရဲ႕လား”ဆိုတဲ့ တရားစာအုပ္ေတြခ်ည္းပဲ။ အဲဒီကေန ပဋိစၥသမုပၸါဒ္စက္ဝိုင္းႀကီးေတြ႔ေတာ့ အေဖ့ေမး၊ အေဖက ရွင္းျပ၊ နားမလည္၊ ငယ္ေသးတာကိုးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဖာ့ေတြး။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးတရားေတြနာရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ေအာင္ "မွန္လိုက္တာ မွန္လိုက္တာ ငါ့ၾကည့္ေျပာေနသလိုပဲ"ဆိုတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ အရမ္းၾကည္ညိဳလာရာက နားလည္ေအာင္ေလ့လာရင္း သိသြားေတာ့တာ။ အဲသလို တရားအရသာသိလာတဲ့အခါက်ေတာ့လည္း တရားစာအုပ္ေတြခ်ည္း ဖတ္ခ်င္ေတာ့တာပဲ။ အနာဂါမ္ဆရာ သက္ႀကီးတို႔၊ ရဟႏၷာႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္ထူးမ်ားတို႔ အဲသလိုစာအုပ္ေတြ စိတ္ဝင္တစားဖတ္တတ္လာေတာ့တယ္။ ကဲ ေခ်ာ္ကုန္ၿပီ။ လမ္းေပၚျပန္တက္ၾကစို႔ရဲ႕။ ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္မဟာ ေၾကာင္ပုဇြန္စားသလိုလည္း ရသစာေပကို ၾကြပ္ၾကြပ္ဝါးခဲ့ရသူ မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာခ်င္တာပါ။ တစ္ခုသိပ္ေကာင္းသြားတာက ေလာကႀကီးမွာ အေၾကာင္းနဲ႔အက်ိဳးပဲ၊ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္ဆိုတာကို ေရေရလည္လည္လက္ခံသေဘာေပါက္သြားတဲ့အခါ အေတာ္ကို ေနသာထိုင္သာရွိသြားေတာ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္ စာေရးရသလဲ ေရးခ်င္လို႔ ေရးပါတယ္။


**ဘေလာ့ဂ္ဂါဘဝေရာက္ရျခင္းအေၾကာင္း**

 ဒီလိုပါပဲ။ သူမ်ားေတြ ၂၀၀၆ ေလာက္က ထင္ပါရဲ႕၊ ဘေလာ့ဂ္ေခတ္ဦးႀကီး ျခိမ့္ျခိ္မ့္သဲေနခ်ိန္မွာ နတ္ျပည္တက္ေနခဲ့သူျဖစ္ၿပီး အဘတို႔ေတာ့ ေမာၿပီဆိုတဲ့အခ်ိန္က်ကာမွ ငါဟဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါဆိုၿပီး ကၽြန္မက လက္ခေမာင္းထခတ္သူျဖစ္ေတာ့တာကိုး။ အဲဒီအေၾကာင္းမ်ား ေျပာရရင္ သက္ေဝကို ေမ့ထားလို႔ မရဘူး။ သူက ညစာေကၽြးၿပီးေတာ့ကို ဘေလာ့ဂ္ဖြင့္ေပးခဲ့တာ။ ၾကည့္မရတဲ့သူဆို ကင္မရာသာ ဝယ္ေပးလိုက္ဆိုတာလို ေနမွာ။ ဘယ့္ႏွယ္ ဓါတ္ပံုပိုးဝင္သြားလို႔ကေတာ့ ဟိုဟာေလး ဝယ္ခ်င္၊ ဒီအပိုပစၥည္းေလးဝယ္ခ်င္နဲ႔ ဘဏ္ကပ္ဒ္ျပားပါးပါးသြားရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး။ ဘေလာ့ဂ္စေရးကာစမွာ တစ္ေရးႏိူးေတာင္ ဘေလာ့ဂ္ထၾကည့္တာ၊ ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္၊ ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ ထမင္းစား၊ ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ ေရခ်ိဳး (ေအ့ေလ ဒါကေတာ့ နည္းနည္းလြန္သြားၿပီ)။ ထားပါေတာ့၊ ဒီလိုနဲ႔ ရူးလာလိုက္တာ တစ္ပတ္ေနလို႔ ပိုစ့္ သံုး-ေလးပုဒ္ေလာက္ မတင္ရရင္ စာလာဖတ္သူေတြအေပၚ တာဝန္ပဲ မေၾကသလိုလို၊ အံမယ္ ျဖစ္ပံုက အဲသလိုကိုးရွင့္။ ခံစားေနရတာ။ ကိုယ္တိုင္ပဲ စာဖတ္သူနဲ႔ စာခ်ဳပ္ႀကီး အႀကီးႀကီးခ်ဳပ္ထားသလိုလို ဘာလိုလို။ ေနာက္ေတာ့လည္း (ခု ဆိုပါေတာ့) ေသြးေအးသြားလိုက္တာ။ တစ္လေနလို႔ တစ္ပုဒ္ မတင္ႏိူင္လည္း ေအးေဆးေပါ့ကြာ ေနာက္ေန႔တင္တာေပါ့ကြာ ရပါေသးတယ္ကြာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ေရးတာေတြကျဖင့္ အေပ်ာ္လိုလို၊ ေနာက္တာလိုလို၊ သေရာ္တာလိုလို…၊ အတည္အတန္႔တစ္ခုမွ မပါ။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ သိပ္ဟုတ္တိပတ္တိေရးခဲ့တယ္ မရွိလွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္တယ္။ ေၾကနပ္တယ္။ သူမ်ားဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ အထူးသျဖင့္ ေခတ္ဦးက ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ သူတို႔ေခတ္က သူတို႔အခ်ိန္နဲ႔ သူတို႔အခါနဲ႔ မ်က္ႏွာဝွက္ေရးၾကတာကိုး၊ ကၽြန္မ ဘေလာ့ဂ္စေရးတဲ့ ေခတ္လယ္က်မွပဲ ဘေလာ့ဂ္ဂါရယ္လို႔ နဖူးစာကပ္ၿပီး ေပတရာမေလွ်ာက္ရံုရွိတာ။ တကယ္ပါပဲ။ ဘေလာ့ဂ္ဂါေလလို႔ မိတ္ဆက္ေပးရင္ပဲ သေဘာေတြကို က်လို႔…..။ ဘေလာ့ဂ္ဂါလား စာေရးသူလား စာေရးၾဆာမလား ဘာလား ညာလား ဘာ မွ မ ဟုတ္ ဘူး။ ကၽြန္မ ေက်ာက္ေခတ္မွာ လူျဖစ္ခဲ့တုန္းက ေက်ာက္ခ်ပ္ေတြေပၚ အခၽြန္ဟုထင္ရေသာ ကေလာင္တံတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ထြင္းေရးခဲ့တာ မွတ္မိေသးတယ္။ တကယ္၊ မယံုရင္ ေက်ာက္ေခတ္မွာ ေမြးတဲ့သူေတြ ေတြ႔ရင္ ေမးသာၾကည့္။ ေက်ာက္ေခတ္မွာ ေမြးရင္ ေက်ာက္ေပၚမွာ
 ေရးမယ္။ ေၾကးေခတ္ သံေခတ္မွာ ေမြးရင္ ေၾကးျပားသံျပားေတြေပၚမွာ ေရးမယ္။ ဂူနံရံေတြေပၚေတာင္ ေရးခဲ့ၾကေသးတာ မဟုတ္လား။ ထားလိုက္ပါေတာ့...။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မ အခု လူျဖစ္လာရတဲ့ ဘဝႀကီးထဲမွာ အြန္လိုင္းဆိုတာႀကီးနဲ႔ ႀကံဳခိုက္ အြန္လိုင္းေပၚ ေရးျဖစ္တယ္။ ပံုႏွိပ္စာမ်က္ႏွာေပၚ ေရးလို႔ရတယ္ဆိုေတာ့ ေရးၾကည့္တယ္၊ ေရးခြင့္ကေတာ့ လူတိုင္းမွာ ရွိတာပဲ။ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ ကိုယ္ပါပဲ။ ဒါကိုမွ ကုိယ္ဟာ ဘေလာ့ဂ္ဂါ၊ ကုိယ္ဟာ စာေရးၾဆာ၊ ကိုယ္ဟာ ရြဳက္တာ ဘာညာခြဲျခားၿပီး နာမည္လိုက္တပ္ေနရင္ေတာ့ နာမည္တပ္တဲ့အထဲပဲ ေနၾကရံုပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဘာင္ေတြခတ္ပစ္လိုက္တာနဲ႔တူတယ္လို႔ ကၽြန္မက ထင္တယ္။ တရားသေဘာနဲ႔ ေျပာေၾကးဆို နာမည္ဆိုတာ ပညတ္မွ်သာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ အဓိကက ကိုယ္ေရးေနတဲ့ စာပါပဲ။ ဘယ္မွာပဲေရးေရး၊ တတ္ႏိူင္လို႔ မိုးေပၚပဲ ပ်ံေရးေရး၊ ကိုယ္ေရးေနတဲ့စာသည္သာ ကိုယ့္ကို ဒီဖိုင္းလုပ္သြားမွာ (ဘိုလိုေလးညွပ္ေျပာပါရစီ) ျမန္မာလို ဘယ္လိုဖြဲ႔ရမယ္ မသိလို႔ပါ။ ေနဦး ႀကိဳးစားေျပာၾကည့္မယ္။ "ကိုယ္ေရးေနတဲ့စာကသာ ကုိယ္ဘာဆိုတာ သတ္မွတ္ေပးလိမ့္မယ္" အဲသလိုပဲ ထားလိုက္ပါေတာ့။ ကၽြန္မက ျမန္မာစာေရးတဲ့ေနရာသာ ညံ့တာ၊ ဘာသာျပန္လည္း အေတာ့္ကုိ မစြံတာ။ ထားလုိက္ပါေတာ့ေလ….(Again) ဒီေတာ့ ကၽြန္မကို ဘာလဲေမးလာရင္ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ ေရးလို႔ရတဲ့ေနရာမွာ ႀကံဳလို႔ ေရးေနတာ။ ဒီေလာက္ပဲ။ 

**စာအုပ္ထုတ္ေဝျခင္း** 

စာေပစိစစ္ေရးမရွိဆိုတဲ့ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ စာအုပ္ထုတ္ေဝျခင္းအမႈကိစၥေတြ အဆင္ေျပေျပျဖစ္သြားၿပီး ေဟာတစ္အုပ္ ေဟာတစ္အုပ္ျဖစ္လာရတာ။ ေက်းဇူးတင္ဖို႔ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ တစ္ဘက္ကၾကည့္ရင္လည္း စာအုပ္ကို ကုိယ္ပိုင္ေငြနဲ႔ ကုိယ့္ဟာကိုယ္ထုတ္သူေတြဟာ သူတို႔ေက်းဇူးနဲ႔ အလွဴ႕ရွင္ႀကီးေတြ ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာရတယ္။ စာအုပ္ထြက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ေရစက္ခြက္ေလးကိုင္ၿပီး အမွ် အမွ် အမွ်လို႔သာ သေဘာထားႀကီးႀကီးနဲ႔ သံုးေခါက္တိတိေပးေဝတတ္ဖို႔ပဲလိုတယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီမွာတင္ ရပ္ၿပီလားဆိုေတာ့ မရပ္ေသးဘူး။ ပိုးက မေသေသးေတာ့ ေနာက္ တစ္အုပ္စာေလးမ်ား ေလာက္ေလာက္လားလားစုမိရင္ ထုတ္ဦးမွာ ဆိုပဲ။ ဒီေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ ဆရာေခၚခံခ်င္မွေတာ့ ဗိေႏၷာကုစားလည္း ရတာပဲ မဟုတ္လား။ ေရးထားတဲ့စာေလးေတြမ်ား မ်ားလာၿပီဆိုမွျဖင့္ စာအုပ္ထုတ္ခ်င္တဲ့ပိုးဟာ တရြရြတက္လာတတ္တာမ်ိဳး။ ခုက မျပည့္ေသးလို႔ ၿငိမ္ေနတာ။ ျပည့္ရင္ ထုတ္ဦးမွာ။ ခုေလာက္ဆို ရွင္းၿပီေပါ့။ ဒီလိုပါပဲေလ၊ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ဆိုတဲ့ အရူးမ်ိဳးမွာမွ စာေပရူးတာက ပိုဝဋ္ႀကီးတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ မတတ္ႏိူင္ဘူးေလ၊ ၃၁ဘံုထဲမွာ လူ႔ဘံုဆိုတာက တကယ့္ကို ကံထူးလို႔သာ ထရန္စစ္အေနနဲ႔ ေရာက္လာၾကရတာ မဟုတ္လား။ သေဘာပါရဲ႕လား….အိမ္းးးး
**လူလံုးထြက္ျပျခင္း မျပျခင္း**

 ဒါကေတာ့ သိပ္ကိုရွင္းပါတယ္။ စာဖတ္သူသည္ စာကိုသာ ဖတ္သည္၊ လူကို မဖတ္လို႔သာ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ခုလို မ်က္ႏွာစာအုပ္ႀကီးေတြ ကိုယ္စီဖြင့္လာၾကေတာ့ သူသူကိုယ္ကိုယ္ အမ်ားစု အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးစာေရးသူေတြ သူတို႔ပံုလွလွေလးေတြ တင္လာတတ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း တင္ပါတယ္။ လွတဲ့ပံုေလးေတြဆို တင္ပါတယ္။ မလွရင္လည္း လွေအာင္ရိုက္ၿပီး တင္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕က ဒီအမ်ိဳးသမီး ပရိသတ္ခ်ဴေနတယ္ ေျပာၾကျပန္တယ္။ ခက္လိုက္ပံုက။ ေျပာၿပီးပါေရာလား၊ ပပဝတီျဖစ္ေနပါေစ၊ သူေရးတဲ့စာေတြက မဟုတ္ရင္ ဘယ္သူကမွ စကားလုပ္ေျပာၾကမယ္ မထင္ဘူး။ စာေရးမ်ားေကာင္းလို႔က ရုပ္ဆိုးေလးလည္း လွတယ္ကို ထင္ေနတတ္တာမ်ိဳး မဟုတ္လား။ ထားပါေတာ့ေလ။ အေပၚယံ အေရျပားတစ္ေထာက္ကိစၥေတြ သိပ္မေျပာခ်င္လွပါဘူး။ စာေရးေနတဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြ သိပ္ေခ်ာေနတာကေတာ့ တိုက္ဆိုင္မႈတစ္ခုသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္မအျမင္ကေတာ့ လူလံုးထြက္ျပၿပီး စာဖတ္သူရွာတယ္ဆိုတာကို လက္မခံတာပါ။ သေဘာထားကြဲလြဲခ်င္ ကြဲလြဲလို႔ ရပါေၾကာင္း....။ 


**တစ္ခုခုလိုခ်င္ရင္ တရားအလုပ္ လုပ္ပါ။ စာမဖတ္ပါနဲ႔** 

လူေတြ ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။ စာဖတ္ရင္ တစ္ခုခု ရမွ တဲ့။ ကၽြန္မ ေျပာၾကည့္ပါရေစ၊ တစ္ခုခုရမွ ဆိုတဲ့စိတ္ႀကီးနဲ႔ေတာ့ စာမဖတ္ပါနဲ႔။ တရားသာ မွတ္ပါ၊ တစ္ခုမက ရပါလိမ့္မယ္။ အမွတ္စိတ္ေတြၾကား ကိေလသာ ၾကားမခိုဘဲ ႀကိဳးႀကိဳးစားစားမွတ္ရင္ နိဗၺာန္ေတာင္ ေရာက္ဦးမယ္။ တရားအလုပ္ လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ မတရားမႈေတြကေန ေရွာင္က်ဥ္ၿပီးသားလည္း ျဖစ္ဦးမယ္။ ကၽြန္မ စာေရးတဲ့အခါ စာဖတ္သူေတြ တစ္ခုခုရသြားၾကပါေစဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ စာမေရးဘူး။ ဥပမာ ေျပာရရင္ ဟင္းတစ္ခြက္ခ်က္တဲ့အခါ ဆားက သူ႔အလိုလို ပါၿပီးသားျဖစ္ရမွာလိုပဲ။ စာေရးၿပီဆိုတဲ့အခါ ေစတနာက သူ႔အလိုလို ျပဌာန္းၿပီးျဖစ္သြားတယ္။ ဖတ္သူအေနနဲ႔လည္း အဲဒီလိုပဲ၊ တစ္ခုခုလိုခ်င္စိတ္နဲ႔ ဖတ္တာထက္ ဖတ္ၿပီးမွ ရသြားတဲ့ စိတ္ခံစားမႈကေလးအေပၚမွာသာ ရယူတတ္ပါေစ။ ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္မ အဲသလိုေျပာရသလဲဆိုရင္ တစ္ခုခုလိုခ်င္လို႔ ဖတ္ရင္၊ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို မရတဲ့အခါ စိတ္မွာ ေဒါသကေလး ကပ္ၿငိသြားတတ္တယ္။ တကယ့္အႏုစားေလးမို႔ ကိုယ္တိုင္သိခ်င္မွေတာင္ သိလိုက္မယ္။ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့အခါမွာဆိုရင္လည္း ေလာဘစိတ္ကေလး အႏုစားျဖစ္သြားတာပဲ။ "မလို ေဒါသ၊ လို ေလာဘ" လို႔ ဆိုပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စာတစ္ပုဒ္အေပၚမွာ စာဖတ္သူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ရလိုက္တဲ့ အျမင္ခ်င္းေရာ တူႏိုင္ပါ့မလား။ ျမတ္စြာဘုရား တရားေဟာတဲ့အခါ ေဟာတာကေတာ့ လူနတ္ျဗဟၼာ အကုန္လံုးကို အတူတူေဟာတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဉာဏ္ရည္ရင့္သန္မႈအေပၚ မူတည္ၿပီး တရားဆံုးတဲ့အခါ ေသာတာပန္တည္သူက တည္၊ အနာဂါမ္တည္သူက တည္၊ ဂိတ္ဆံုးထိ ရဟႏၷာျဖစ္သူက ျဖစ္၊ ဘာမွ မျဖစ္ဘဲ ပုထုဇဥ္အရင္းအတိုင္း ရူးက်န္ခဲ့သူက က်န္….။ အဲသလို မဟုတ္လား။ ကၽြန္မက အနီးစပ္ဆံုး ဥပမာျပတာပဲ။ စာေရးၾဆာေတြကို ဘုရားနဲ႔ပံုခိုင္းတယ္လို႔လည္း မယူလိုက္ၾကပါနဲ႔ဦး။ ေရးသူနဲ႔ဖတ္သူ လိုင္းတူသြားတဲ့အခါမေတာ့ သိပ္ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေပါ့။ မ်ားေသာအားျဖင့္ စာေရးျခင္းအလုပ္ကို ကၽြမ္းက်င္သူ စာေရးဆရာေတြ ေရးတဲ့အခါ ဖတ္သူကို ဆြဲေခၚသြားႏိူင္တယ္။ ဖတ္အၿပီးမွာ မေပးဘူးဆိုရင္ေတာင္မွ ဖတ္သူက တစ္ခုခုေတာ့ ရသြားတတ္ၾကတယ္။ ရသစာေပရဲ႕သေဘာက အဲဒါပါပဲ။ ကၽြန္မေျပာခ်င္တာက တစ္ခုခုေပးရမယ္၊ တစ္ခုခု ရရမယ္၊ အဲသလိုႀကီး ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး တင္းမထားေစခ်င္တာ၊ အားထုတ္စရာမလိုပါဘူး၊ ရသအဖြဲ႔ေကာင္းတဲ့စာဆိုရင္ အေပးအယူဆိုတာေတြက ရင္ဘတ္ပါသူတိုင္း သူ႔အလုိလိုေအာ္တိုမက္တစ္ ရရမယ့္ ကိစၥေတြလို႔ ဆိုခ်င္တာ။ သေဘာပါရဲ႕လား အိမ္း... ခု လက္ရွိ ဘေလာ့ဂ္မွာ ေရးလိုက္၊ ပံုႏွိပ္ကို ပို႔ထားတဲ့စာမူေလးေတြ အဆင္ေျပတဲ့အခါ ပါလာလိုက္၊ ဒီလိုပါပဲ။ ဘေလာ့ဂ္မွာ ေရးေနတဲ့ ႏႈန္းေတာ့ သိသိသာသာေလ်ာ့က်သြားတယ္ဆိုရမယ္။ လာဖတ္သူလည္း ေလ်ာ့တာပါပဲ။ ေလ်ာ့ခ်င္လို႔ ေလ်ာ့တယ္ပဲ မွတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဘက္က တတ္ႏိူင္သေလာက္ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ကို အေသႀကီးျဖစ္သြားမွာ မလိုခ်င္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ အရင္ကႏႈန္းအတိုင္း မဟုတ္ေတာင္ က်ဲက်ဲေလးေတာ့ လုပ္ျဖစ္ေနပါဦးမယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။ တစ္ျခားလည္း ထူးထူးေထြေထြ ေျပာစရာမရွိလွပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ဘေလာ့ဂ္ေဒးေခၚသလဲဆိုတာလည္း မသိလွပါဘူး။ သိလည္း သိပ္အေရးမႀကီးလွပါဘူး။ ေမြးလာၿပီး ေသရမွာ၊ ဒီေမြးေသၾကားထဲက ကာလႀကီးတစ္ခုထဲ သူသူငါငါ ျဖတ္သန္းရင္း မွတ္တိုင္ေတြ စိုက္ခဲ့ၾကဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါကိုပဲ ဘဝရဲ႕တန္ဘိုးလို႔ ဆိုၾကတာ။ ဘဝႀကီးထဲ ဘာမ်ားအေရးႀကီးတာ ရွိေသးတုန္း။ ေရးဆိုလို႔သာ ေရးလိုက္ရတာ။ ဘေလာ့ဂ္ေဒးဘာညာ မသိေသာ္ျငားလည္း ေနာက္ဆံုးပိတ္ေျပာခ်င္ တာကိုေတာ့ျဖင့္ ခန္႔ခန္႔ျငားျငားေလးေျပာၿပီး ပိတ္လိုက္ပါမယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေဒးႏွင့္ဆိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဆိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေႏွာင္းလူမ်ားမွတ္သားရန္ ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ျဖစ္ေစ၊ စာဖတ္သူမ်ား တစ္ခုခု ရလိုက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မရလိုက္သည္ျဖစ္ေစ၊ သည္စာအေပၚ၌ စာေရးသူခ်စ္ၾကည္ေအးႏွင့္ သေဘာထားတူသည္ျဖစ္ေစ၊ ကြဲလဲြသည္ျဖစ္ေစ.... မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ "ဤစာအား ဘေလာ့ဂ္ေဒးအမွတ္တရ ေရးတဲ့စာဟု အမည္တြင္ေစရမည္"

 ပံု 

အန္တီစီေကေအ

 "ဘေလာ့ဂ္ေခတ္လယ္၂၀၀၉မွ စ၍ အြန္လိုင္းေပၚ စတင္ေရးသားသူ" 


Author: ခ်စ္ၾကည္ေအး

**ရသစာေပႏွင့္ ကၽြန္မ**

 ကၽြန္မက စာဖတ္နာသူမဟုတ္ခဲ့သလို ကိုယ့္ကိုယ္ကို စာေရးစာဖတ္ဝါသနာပါလို႔ ပါမွန္းလည္း မသိခဲ့သူပါ။ ကံေကာင္းလို႔ သီလရွင္မျဖစ္တာလို႔ေတာင္ ေျပာရပါမယ္။ ကၽြန္မဖတ္ခဲ့ရတဲ့စာအုပ္ေတြက အေဖဖတ္ေနက် “သေဘာပါရဲ႕လား”ဆိုတဲ့ တရားစာအုပ္ေတြခ်ည္းပဲ။ အဲဒီကေန ပဋိစၥသမုပၸါဒ္စက္ဝိုင္းႀကီးေတြ႔ေတာ့ အေဖ့ေမး၊ အေဖက ရွင္းျပ၊ နားမလည္၊ ငယ္ေသးတာကိုးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဖာ့ေတြး။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးတရားေတြနာရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ေအာင္ "မွန္လိုက္တာ မွန္လိုက္တာ ငါ့ၾကည့္ေျပာေနသလိုပဲ"ဆိုတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ အရမ္းၾကည္ညိဳလာရာက နားလည္ေအာင္ေလ့လာရင္း သိသြားေတာ့တာ။ အဲသလို တရားအရသာသိလာတဲ့အခါက်ေတာ့လည္း တရားစာအုပ္ေတြခ်ည္း ဖတ္ခ်င္ေတာ့တာပဲ။ အနာဂါမ္ဆရာ သက္ႀကီးတို႔၊ ရဟႏၷာႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္ထူးမ်ားတို႔ အဲသလိုစာအုပ္ေတြ စိတ္ဝင္တစားဖတ္တတ္လာေတာ့တယ္။ ကဲ ေခ်ာ္ကုန္ၿပီ။ လမ္းေပၚျပန္တက္ၾကစို႔ရဲ႕။ ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္မဟာ ေၾကာင္ပုဇြန္စားသလိုလည္း ရသစာေပကို ၾကြပ္ၾကြပ္ဝါးခဲ့ရသူ မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာခ်င္တာပါ။ တစ္ခုသိပ္ေကာင္းသြားတာက ေလာကႀကီးမွာ အေၾကာင္းနဲ႔အက်ိဳးပဲ၊ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္ဆိုတာကို ေရေရလည္လည္လက္ခံသေဘာေပါက္သြားတဲ့အခါ အေတာ္ကို ေနသာထိုင္သာရွိသြားေတာ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္ စာေရးရသလဲ ေရးခ်င္လို႔ ေရးပါတယ္။


**ဘေလာ့ဂ္ဂါဘဝေရာက္ရျခင္းအေၾကာင္း**

 ဒီလိုပါပဲ။ သူမ်ားေတြ ၂၀၀၆ ေလာက္က ထင္ပါရဲ႕၊ ဘေလာ့ဂ္ေခတ္ဦးႀကီး ျခိမ့္ျခိ္မ့္သဲေနခ်ိန္မွာ နတ္ျပည္တက္ေနခဲ့သူျဖစ္ၿပီး အဘတို႔ေတာ့ ေမာၿပီဆိုတဲ့အခ်ိန္က်ကာမွ ငါဟဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါဆိုၿပီး ကၽြန္မက လက္ခေမာင္းထခတ္သူျဖစ္ေတာ့တာကိုး။ အဲဒီအေၾကာင္းမ်ား ေျပာရရင္ သက္ေဝကို ေမ့ထားလို႔ မရဘူး။ သူက ညစာေကၽြးၿပီးေတာ့ကို ဘေလာ့ဂ္ဖြင့္ေပးခဲ့တာ။ ၾကည့္မရတဲ့သူဆို ကင္မရာသာ ဝယ္ေပးလိုက္ဆိုတာလို ေနမွာ။ ဘယ့္ႏွယ္ ဓါတ္ပံုပိုးဝင္သြားလို႔ကေတာ့ ဟိုဟာေလး ဝယ္ခ်င္၊ ဒီအပိုပစၥည္းေလးဝယ္ခ်င္နဲ႔ ဘဏ္ကပ္ဒ္ျပားပါးပါးသြားရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး။ ဘေလာ့ဂ္စေရးကာစမွာ တစ္ေရးႏိူးေတာင္ ဘေလာ့ဂ္ထၾကည့္တာ၊ ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္၊ ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ ထမင္းစား၊ ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ ေရခ်ိဳး (ေအ့ေလ ဒါကေတာ့ နည္းနည္းလြန္သြားၿပီ)။ ထားပါေတာ့၊ ဒီလိုနဲ႔ ရူးလာလိုက္တာ တစ္ပတ္ေနလို႔ ပိုစ့္ သံုး-ေလးပုဒ္ေလာက္ မတင္ရရင္ စာလာဖတ္သူေတြအေပၚ တာဝန္ပဲ မေၾကသလိုလို၊ အံမယ္ ျဖစ္ပံုက အဲသလိုကိုးရွင့္။ ခံစားေနရတာ။ ကိုယ္တိုင္ပဲ စာဖတ္သူနဲ႔ စာခ်ဳပ္ႀကီး အႀကီးႀကီးခ်ဳပ္ထားသလိုလို ဘာလိုလို။ ေနာက္ေတာ့လည္း (ခု ဆိုပါေတာ့) ေသြးေအးသြားလိုက္တာ။ တစ္လေနလို႔ တစ္ပုဒ္ မတင္ႏိူင္လည္း ေအးေဆးေပါ့ကြာ ေနာက္ေန႔တင္တာေပါ့ကြာ ရပါေသးတယ္ကြာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ေရးတာေတြကျဖင့္ အေပ်ာ္လိုလို၊ ေနာက္တာလိုလို၊ သေရာ္တာလိုလို…၊ အတည္အတန္႔တစ္ခုမွ မပါ။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ သိပ္ဟုတ္တိပတ္တိေရးခဲ့တယ္ မရွိလွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္တယ္။ ေၾကနပ္တယ္။ သူမ်ားဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ အထူးသျဖင့္ ေခတ္ဦးက ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ သူတို႔ေခတ္က သူတို႔အခ်ိန္နဲ႔ သူတို႔အခါနဲ႔ မ်က္ႏွာဝွက္ေရးၾကတာကိုး၊ ကၽြန္မ ဘေလာ့ဂ္စေရးတဲ့ ေခတ္လယ္က်မွပဲ ဘေလာ့ဂ္ဂါရယ္လို႔ နဖူးစာကပ္ၿပီး ေပတရာမေလွ်ာက္ရံုရွိတာ။ တကယ္ပါပဲ။ ဘေလာ့ဂ္ဂါေလလို႔ မိတ္ဆက္ေပးရင္ပဲ သေဘာေတြကို က်လို႔…..။ ဘေလာ့ဂ္ဂါလား စာေရးသူလား စာေရးၾဆာမလား ဘာလား ညာလား ဘာ မွ မ ဟုတ္ ဘူး။ ကၽြန္မ ေက်ာက္ေခတ္မွာ လူျဖစ္ခဲ့တုန္းက ေက်ာက္ခ်ပ္ေတြေပၚ အခၽြန္ဟုထင္ရေသာ ကေလာင္တံတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ထြင္းေရးခဲ့တာ မွတ္မိေသးတယ္။ တကယ္၊ မယံုရင္ ေက်ာက္ေခတ္မွာ ေမြးတဲ့သူေတြ ေတြ႔ရင္ ေမးသာၾကည့္။ ေက်ာက္ေခတ္မွာ ေမြးရင္ ေက်ာက္ေပၚမွာ
 ေရးမယ္။ ေၾကးေခတ္ သံေခတ္မွာ ေမြးရင္ ေၾကးျပားသံျပားေတြေပၚမွာ ေရးမယ္။ ဂူနံရံေတြေပၚေတာင္ ေရးခဲ့ၾကေသးတာ မဟုတ္လား။ ထားလိုက္ပါေတာ့...။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မ အခု လူျဖစ္လာရတဲ့ ဘဝႀကီးထဲမွာ အြန္လိုင္းဆိုတာႀကီးနဲ႔ ႀကံဳခိုက္ အြန္လိုင္းေပၚ ေရးျဖစ္တယ္။ ပံုႏွိပ္စာမ်က္ႏွာေပၚ ေရးလို႔ရတယ္ဆိုေတာ့ ေရးၾကည့္တယ္၊ ေရးခြင့္ကေတာ့ လူတိုင္းမွာ ရွိတာပဲ။ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ ကိုယ္ပါပဲ။ ဒါကိုမွ ကုိယ္ဟာ ဘေလာ့ဂ္ဂါ၊ ကုိယ္ဟာ စာေရးၾဆာ၊ ကိုယ္ဟာ ရြဳက္တာ ဘာညာခြဲျခားၿပီး နာမည္လိုက္တပ္ေနရင္ေတာ့ နာမည္တပ္တဲ့အထဲပဲ ေနၾကရံုပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဘာင္ေတြခတ္ပစ္လိုက္တာနဲ႔တူတယ္လို႔ ကၽြန္မက ထင္တယ္။ တရားသေဘာနဲ႔ ေျပာေၾကးဆို နာမည္ဆိုတာ ပညတ္မွ်သာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ အဓိကက ကိုယ္ေရးေနတဲ့ စာပါပဲ။ ဘယ္မွာပဲေရးေရး၊ တတ္ႏိူင္လို႔ မိုးေပၚပဲ ပ်ံေရးေရး၊ ကိုယ္ေရးေနတဲ့စာသည္သာ ကိုယ့္ကို ဒီဖိုင္းလုပ္သြားမွာ (ဘိုလိုေလးညွပ္ေျပာပါရစီ) ျမန္မာလို ဘယ္လိုဖြဲ႔ရမယ္ မသိလို႔ပါ။ ေနဦး ႀကိဳးစားေျပာၾကည့္မယ္။ "ကိုယ္ေရးေနတဲ့စာကသာ ကုိယ္ဘာဆိုတာ သတ္မွတ္ေပးလိမ့္မယ္" အဲသလိုပဲ ထားလိုက္ပါေတာ့။ ကၽြန္မက ျမန္မာစာေရးတဲ့ေနရာသာ ညံ့တာ၊ ဘာသာျပန္လည္း အေတာ့္ကုိ မစြံတာ။ ထားလုိက္ပါေတာ့ေလ….(Again) ဒီေတာ့ ကၽြန္မကို ဘာလဲေမးလာရင္ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ ေရးလို႔ရတဲ့ေနရာမွာ ႀကံဳလို႔ ေရးေနတာ။ ဒီေလာက္ပဲ။ 

**စာအုပ္ထုတ္ေဝျခင္း** 

စာေပစိစစ္ေရးမရွိဆိုတဲ့ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ စာအုပ္ထုတ္ေဝျခင္းအမႈကိစၥေတြ အဆင္ေျပေျပျဖစ္သြားၿပီး ေဟာတစ္အုပ္ ေဟာတစ္အုပ္ျဖစ္လာရတာ။ ေက်းဇူးတင္ဖို႔ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ တစ္ဘက္ကၾကည့္ရင္လည္း စာအုပ္ကို ကုိယ္ပိုင္ေငြနဲ႔ ကုိယ့္ဟာကိုယ္ထုတ္သူေတြဟာ သူတို႔ေက်းဇူးနဲ႔ အလွဴ႕ရွင္ႀကီးေတြ ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာရတယ္။ စာအုပ္ထြက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ေရစက္ခြက္ေလးကိုင္ၿပီး အမွ် အမွ် အမွ်လို႔သာ သေဘာထားႀကီးႀကီးနဲ႔ သံုးေခါက္တိတိေပးေဝတတ္ဖို႔ပဲလိုတယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီမွာတင္ ရပ္ၿပီလားဆိုေတာ့ မရပ္ေသးဘူး။ ပိုးက မေသေသးေတာ့ ေနာက္ တစ္အုပ္စာေလးမ်ား ေလာက္ေလာက္လားလားစုမိရင္ ထုတ္ဦးမွာ ဆိုပဲ။ ဒီေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ ဆရာေခၚခံခ်င္မွေတာ့ ဗိေႏၷာကုစားလည္း ရတာပဲ မဟုတ္လား။ ေရးထားတဲ့စာေလးေတြမ်ား မ်ားလာၿပီဆိုမွျဖင့္ စာအုပ္ထုတ္ခ်င္တဲ့ပိုးဟာ တရြရြတက္လာတတ္တာမ်ိဳး။ ခုက မျပည့္ေသးလို႔ ၿငိမ္ေနတာ။ ျပည့္ရင္ ထုတ္ဦးမွာ။ ခုေလာက္ဆို ရွင္းၿပီေပါ့။ ဒီလိုပါပဲေလ၊ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ဆိုတဲ့ အရူးမ်ိဳးမွာမွ စာေပရူးတာက ပိုဝဋ္ႀကီးတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ မတတ္ႏိူင္ဘူးေလ၊ ၃၁ဘံုထဲမွာ လူ႔ဘံုဆိုတာက တကယ့္ကို ကံထူးလို႔သာ ထရန္စစ္အေနနဲ႔ ေရာက္လာၾကရတာ မဟုတ္လား။ သေဘာပါရဲ႕လား….အိမ္းးးး
**လူလံုးထြက္ျပျခင္း မျပျခင္း**

 ဒါကေတာ့ သိပ္ကိုရွင္းပါတယ္။ စာဖတ္သူသည္ စာကိုသာ ဖတ္သည္၊ လူကို မဖတ္လို႔သာ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ခုလို မ်က္ႏွာစာအုပ္ႀကီးေတြ ကိုယ္စီဖြင့္လာၾကေတာ့ သူသူကိုယ္ကိုယ္ အမ်ားစု အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးစာေရးသူေတြ သူတို႔ပံုလွလွေလးေတြ တင္လာတတ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း တင္ပါတယ္။ လွတဲ့ပံုေလးေတြဆို တင္ပါတယ္။ မလွရင္လည္း လွေအာင္ရိုက္ၿပီး တင္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕က ဒီအမ်ိဳးသမီး ပရိသတ္ခ်ဴေနတယ္ ေျပာၾကျပန္တယ္။ ခက္လိုက္ပံုက။ ေျပာၿပီးပါေရာလား၊ ပပဝတီျဖစ္ေနပါေစ၊ သူေရးတဲ့စာေတြက မဟုတ္ရင္ ဘယ္သူကမွ စကားလုပ္ေျပာၾကမယ္ မထင္ဘူး။ စာေရးမ်ားေကာင္းလို႔က ရုပ္ဆိုးေလးလည္း လွတယ္ကို ထင္ေနတတ္တာမ်ိဳး မဟုတ္လား။ ထားပါေတာ့ေလ။ အေပၚယံ အေရျပားတစ္ေထာက္ကိစၥေတြ သိပ္မေျပာခ်င္လွပါဘူး။ စာေရးေနတဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြ သိပ္ေခ်ာေနတာကေတာ့ တိုက္ဆိုင္မႈတစ္ခုသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္မအျမင္ကေတာ့ လူလံုးထြက္ျပၿပီး စာဖတ္သူရွာတယ္ဆိုတာကို လက္မခံတာပါ။ သေဘာထားကြဲလြဲခ်င္ ကြဲလြဲလို႔ ရပါေၾကာင္း....။ 


**တစ္ခုခုလိုခ်င္ရင္ တရားအလုပ္ လုပ္ပါ။ စာမဖတ္ပါနဲ႔** 

လူေတြ ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။ စာဖတ္ရင္ တစ္ခုခု ရမွ တဲ့။ ကၽြန္မ ေျပာၾကည့္ပါရေစ၊ တစ္ခုခုရမွ ဆိုတဲ့စိတ္ႀကီးနဲ႔ေတာ့ စာမဖတ္ပါနဲ႔။ တရားသာ မွတ္ပါ၊ တစ္ခုမက ရပါလိမ့္မယ္။ အမွတ္စိတ္ေတြၾကား ကိေလသာ ၾကားမခိုဘဲ ႀကိဳးႀကိဳးစားစားမွတ္ရင္ နိဗၺာန္ေတာင္ ေရာက္ဦးမယ္။ တရားအလုပ္ လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ မတရားမႈေတြကေန ေရွာင္က်ဥ္ၿပီးသားလည္း ျဖစ္ဦးမယ္။ ကၽြန္မ စာေရးတဲ့အခါ စာဖတ္သူေတြ တစ္ခုခုရသြားၾကပါေစဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ စာမေရးဘူး။ ဥပမာ ေျပာရရင္ ဟင္းတစ္ခြက္ခ်က္တဲ့အခါ ဆားက သူ႔အလိုလို ပါၿပီးသားျဖစ္ရမွာလိုပဲ။ စာေရးၿပီဆိုတဲ့အခါ ေစတနာက သူ႔အလိုလို ျပဌာန္းၿပီးျဖစ္သြားတယ္။ ဖတ္သူအေနနဲ႔လည္း အဲဒီလိုပဲ၊ တစ္ခုခုလိုခ်င္စိတ္နဲ႔ ဖတ္တာထက္ ဖတ္ၿပီးမွ ရသြားတဲ့ စိတ္ခံစားမႈကေလးအေပၚမွာသာ ရယူတတ္ပါေစ။ ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္မ အဲသလိုေျပာရသလဲဆိုရင္ တစ္ခုခုလိုခ်င္လို႔ ဖတ္ရင္၊ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို မရတဲ့အခါ စိတ္မွာ ေဒါသကေလး ကပ္ၿငိသြားတတ္တယ္။ တကယ့္အႏုစားေလးမို႔ ကိုယ္တိုင္သိခ်င္မွေတာင္ သိလိုက္မယ္။ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့အခါမွာဆိုရင္လည္း ေလာဘစိတ္ကေလး အႏုစားျဖစ္သြားတာပဲ။ "မလို ေဒါသ၊ လို ေလာဘ" လို႔ ဆိုပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စာတစ္ပုဒ္အေပၚမွာ စာဖတ္သူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ရလိုက္တဲ့ အျမင္ခ်င္းေရာ တူႏိုင္ပါ့မလား။ ျမတ္စြာဘုရား တရားေဟာတဲ့အခါ ေဟာတာကေတာ့ လူနတ္ျဗဟၼာ အကုန္လံုးကို အတူတူေဟာတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဉာဏ္ရည္ရင့္သန္မႈအေပၚ မူတည္ၿပီး တရားဆံုးတဲ့အခါ ေသာတာပန္တည္သူက တည္၊ အနာဂါမ္တည္သူက တည္၊ ဂိတ္ဆံုးထိ ရဟႏၷာျဖစ္သူက ျဖစ္၊ ဘာမွ မျဖစ္ဘဲ ပုထုဇဥ္အရင္းအတိုင္း ရူးက်န္ခဲ့သူက က်န္….။ အဲသလို မဟုတ္လား။ ကၽြန္မက အနီးစပ္ဆံုး ဥပမာျပတာပဲ။ စာေရးၾဆာေတြကို ဘုရားနဲ႔ပံုခိုင္းတယ္လို႔လည္း မယူလိုက္ၾကပါနဲ႔ဦး။ ေရးသူနဲ႔ဖတ္သူ လိုင္းတူသြားတဲ့အခါမေတာ့ သိပ္ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေပါ့။ မ်ားေသာအားျဖင့္ စာေရးျခင္းအလုပ္ကို ကၽြမ္းက်င္သူ စာေရးဆရာေတြ ေရးတဲ့အခါ ဖတ္သူကို ဆြဲေခၚသြားႏိူင္တယ္။ ဖတ္အၿပီးမွာ မေပးဘူးဆိုရင္ေတာင္မွ ဖတ္သူက တစ္ခုခုေတာ့ ရသြားတတ္ၾကတယ္။ ရသစာေပရဲ႕သေဘာက အဲဒါပါပဲ။ ကၽြန္မေျပာခ်င္တာက တစ္ခုခုေပးရမယ္၊ တစ္ခုခု ရရမယ္၊ အဲသလိုႀကီး ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး တင္းမထားေစခ်င္တာ၊ အားထုတ္စရာမလိုပါဘူး၊ ရသအဖြဲ႔ေကာင္းတဲ့စာဆိုရင္ အေပးအယူဆိုတာေတြက ရင္ဘတ္ပါသူတိုင္း သူ႔အလုိလိုေအာ္တိုမက္တစ္ ရရမယ့္ ကိစၥေတြလို႔ ဆိုခ်င္တာ။ သေဘာပါရဲ႕လား အိမ္း... ခု လက္ရွိ ဘေလာ့ဂ္မွာ ေရးလိုက္၊ ပံုႏွိပ္ကို ပို႔ထားတဲ့စာမူေလးေတြ အဆင္ေျပတဲ့အခါ ပါလာလိုက္၊ ဒီလိုပါပဲ။ ဘေလာ့ဂ္မွာ ေရးေနတဲ့ ႏႈန္းေတာ့ သိသိသာသာေလ်ာ့က်သြားတယ္ဆိုရမယ္။ လာဖတ္သူလည္း ေလ်ာ့တာပါပဲ။ ေလ်ာ့ခ်င္လို႔ ေလ်ာ့တယ္ပဲ မွတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဘက္က တတ္ႏိူင္သေလာက္ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ကို အေသႀကီးျဖစ္သြားမွာ မလိုခ်င္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ အရင္ကႏႈန္းအတိုင္း မဟုတ္ေတာင္ က်ဲက်ဲေလးေတာ့ လုပ္ျဖစ္ေနပါဦးမယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။ တစ္ျခားလည္း ထူးထူးေထြေထြ ေျပာစရာမရွိလွပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ဘေလာ့ဂ္ေဒးေခၚသလဲဆိုတာလည္း မသိလွပါဘူး။ သိလည္း သိပ္အေရးမႀကီးလွပါဘူး။ ေမြးလာၿပီး ေသရမွာ၊ ဒီေမြးေသၾကားထဲက ကာလႀကီးတစ္ခုထဲ သူသူငါငါ ျဖတ္သန္းရင္း မွတ္တိုင္ေတြ စိုက္ခဲ့ၾကဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါကိုပဲ ဘဝရဲ႕တန္ဘိုးလို႔ ဆိုၾကတာ။ ဘဝႀကီးထဲ ဘာမ်ားအေရးႀကီးတာ ရွိေသးတုန္း။ ေရးဆိုလို႔သာ ေရးလိုက္ရတာ။ ဘေလာ့ဂ္ေဒးဘာညာ မသိေသာ္ျငားလည္း ေနာက္ဆံုးပိတ္ေျပာခ်င္ တာကိုေတာ့ျဖင့္ ခန္႔ခန္႔ျငားျငားေလးေျပာၿပီး ပိတ္လိုက္ပါမယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေဒးႏွင့္ဆိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဆိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေႏွာင္းလူမ်ားမွတ္သားရန္ ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ျဖစ္ေစ၊ စာဖတ္သူမ်ား တစ္ခုခု ရလိုက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မရလိုက္သည္ျဖစ္ေစ၊ သည္စာအေပၚ၌ စာေရးသူခ်စ္ၾကည္ေအးႏွင့္ သေဘာထားတူသည္ျဖစ္ေစ၊ ကြဲလဲြသည္ျဖစ္ေစ.... မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ "ဤစာအား ဘေလာ့ဂ္ေဒးအမွတ္တရ ေရးတဲ့စာဟု အမည္တြင္ေစရမည္"

 ပံု 

အန္တီစီေကေအ

 "ဘေလာ့ဂ္ေခတ္လယ္၂၀၀၉မွ စ၍ အြန္လိုင္းေပၚ စတင္ေရးသားသူ" 


Author: ခ်စ္ၾကည္ေအး

No comments:

Total Pageviews

Labels

ပညာေပး (1488) ကာတြန္းဟာသ (1343) ဟာသ (899) ေဆာင္းပါး (822) ကဗ်ာ (777) သတင္း (533) .ေဆာင္းပါး (512) အက္ေဆး/၀တၳဳတို (504) ေၾကာ္ျငာ (432) နိုင္ငံတကာထူးျခားသတင္း (388) ပညာေပး... (326) နိုင္ငံတကာ ထူးျခားသတင္း (321) ကဗ ်ာ (279) နိုင္ငံတကာအျခားသတင္း.. (253) ကဗ်ာ… (228) ပံုျပင္ (220) ေဆာင္းပါး…. (203) အက္ေဆး (191) ေဘာလံုးဟာသ...။ (156) သေဘာထားအျမင္ (149) Cartoon (145) သတင္း.... (139) ကဗ်ာ... (136) ကဗ်ာ..... (132) ပညာေပး.. (131) နိုင္ငံတကာ အျခားသတင္း.. (123) ျပည္တြင္းသတင္း (118) သတင္း..။ (114) သတင္းတို (111) သေရာ္စာ… (106) ဝတၳဳတို (105) ၀တၳဳတို (95) ဓါတ္ပံုသတင္း (81) သတင္း.. (79) ေပးစာ (79) ဘာသာျပန္ ဝတၳဳတို (75) ဓာတ္ပံုသတင္း (72) ကာတြန္း (64) ဓာတ္ပံုသတင္း..။ (64) သေရာ္စာ (64) နိုင္ငံတကာ အျခားသတင္း (60) ဓာတ္ပံုသတင္း.. (54) ေမတၱာစာ (54) ေအာက္ေမ့ဘြယ္စာလႊာ (53) သတင္း. (47) ဘာသာျပန္အက္ေဆး (46) ္ပံုျပင္ (45) ကာတြန္းဟာသ- (44) ေဘာလံုးဟာသ... (44) နိုင္ငံတကာအျခားသတင္း (43) -ကာတြန္းဟာသ (40) နိင္ငံတကာ အျခားသတင္း (39) ကဗ်ာ. (37) သတင္းေဆာင္းပါး (36) News (35) ကာတြန္း ဟာသ (34) ပညာေပး) (33) ကဗ်ာ(ဟာသ) (32) ဟာသကဗ်ာ (32) ေအာင္ျမင္ေရးဒႆန (30) xပညာေပး) (29) ေၾကညာခ်က္ (28) ႐ုပ္သံ သတင္း (25) ဂ်ာနယ္ (24) TV (23) နိုင္ငံတကာ အျခားသတင္း. (23) ဘာသာျပန္ေဆာင္းပါး (20) ရင္ဖြင့္သံ (19) သရဲဇာတ္လမ္း (19) ္ပံုျပၤင္ (18) ထုတ္ျပန္ခ်က္ (14) ဓာတ္ပံု (13) ဘာသာျပန္ပံုျပင္ (13) ဓာတ္ပုံသတင္း (12) သတင္းဓါတ္ပံု (12) သီခ်င္း (12) အင္တာဗ်ဴး (12) အေတြးအျမင္ (12) ဓာတ္ပံုသတင္း. (11) ပံုျပၤင္ (11) အယ္ဒီတာ့ထံေပးစာ (11) ဥာဏ္စမ္း (11) Photo News (10) poem (10) ဂ ်ာနယ္ (10) ဟာသအက္ေဆး (10) (က်န္းမာေရး ပညာေပး) (9) . (9) x ပညာေပး) (9) ဘာသာျပန္ (9) The Article (8) ခရီးသြား.ေဆာင္းပါး (8) နိူင္ငံတကာအျခားသတင္း (8) ဘာသာေရးေဆာင္းပါး (8) သတင္း.ေဆာင္းပါး (8) ေဗဒင္ (8) သတင္းတို. (7) ဟာသ ဝတၳဳတို (7) တေဘာင္ (6) ကွဗ်ာ (5) နိုင္ငံထူးျခားသတင္း (5) ဘာသာေရး၊ဓမၼပံုျပင္ (5) မိန္႔ခြန္း (5) သမိုင္းစကား၊ ပန္းစကား (5) ဟာသ ဓာတ္ပံု (5) အားကစားသတင္း (5) song (4) ကာတြြန္းဟာသ (4) စကားပံု (4) ထူးျခားသတင္း (4) ပညာေပ; (4) သတင္း.တို. (4) သေရာ ္စာ (4) ဟာသ- (4) ္ေဆာင္းပါး (4) -ကာတြန္းဟာသ- (3) interview (3) ထုပ္ျပန္ခ်က္ (3) ဓမၼဒါန (3) ဓါတ္ပုံအက္ေဆး (3) ဓာတ္ပံုအက္ေဆး (3) ပညာေပ (3) ဖိတ္စာ (3) ရုပ္သံ (3) သတင္း.တို.။ (3) ဟာသ အင္တာဗ်ဴး (3) ဟာသ. (3) အင္တာဗ်ဴးး (3) အတိုဆုံး၀တၳဳတို (3) အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္ (3) ေဘာလံုးဟာသ. (3) (ဟာသ) (2) By....meepyatite (2) Statement (2) Story (2) With Best Regards (2) aဆာင္းပါ (2) ကန္ေတာ့ခ်ိဳး (2) က်န္းမာေရး ပညာေပး (2) ဇာတ္လမ္းတို (2) ပန္းခ်ီ (2) ပုံျပင္ (2) ဘာသာျပန္ကဗ ်ာ (2) ရုပ္ပံုအေတြး (2) ဟာသပံုျပင္ (2) အစီရင္ခံစာ (2) အမွတ္တရ (2) အေတြး (2) ဦးဦး ေမွာ္ဆရာ (2) ေဆာင္းပါ (2) ျပဇာတ္ (2) (xပညာေပး) (1) (ပညာေပး) (1) ) (1) .... (1) 2010 at 11:22pm (1) =ႏိုင္ငံတကာ အားကစားသတင္းမ်ား (1) Announce (1) By: Sara Yin (က်န္းမာေရး ပညာေပး) (1) By; Silver Moon အင္တာဗ်ဴး (1) General Knowledge (1) Joke (1) Photo Essay (1) Thanks (1) aဆာင္းပါး (1) khana.na155 ကဗ်ာ (1) minkonaing (1) ကဗ်ာ( (1) ကဗ်ာ… By..Blue gyee (1) ကာတြန္းဟာသ <br /> <br /> (1) ကိုယ္တိုင္ေရးကဗ်ာ သီဟသူ (1) ခရီးသြားဆာင္းပါး (1) ခရီးသြားေဆာင္းပါး (1) စကား (1) စကားပုံ (1) စာစု (1) စိုးမိုးေက်ာ္ (ဟာသ) (1) ဆက္သြယ္ရန္ (1) ဓါတ္ပံုအက္ေဆး (1) ဓာတ္ပုံအက္ေဆး (1) ဓာတ္ပံုအေတြး (1) နူတ္ခြန္းဆက္လႊာ (1) (1) ပညာေပ;း (1) မိန္႕ခြန္း (1) ရုပ္ရွင္ (1) သတင္း နွင့္ဟာသ (1) သတင္း.တို (1) သတင္းကဗ်ာ (1) သတင္းသီခ်င္း (1) သေရာ္ကဗ ်ာ (1) ဟသ (1) ဟာသအင္တာဗ်ဴး (1) ဟိုအေၾကာင္း ၊ဒီအေၾကာင္းသူတို ့အေၾကာင္း (1) အဆိုအမိန္႔ (1) အထၳဳပၸတၱိ) (1) အားကစားသတင္းမ်ား (1) အျခားသတင္း (1) ဦးဦး ေမွာ္ဆရာ ပညာေပး.. (1) ုပုံျပင္ (1) ေဆာင္းပါ; (1) ေပးပို ့သူ .. စိုးမိုးေက်ာ္ ဟာသ (1) ေပးပို ့သူ...သက္နိုင္ ကဗ်ာ… (1) ေပးပို ့သူ…greenleave (1) ္ပုံျပင္ (1) (1) ႐ုပ္သံ (1) • Posted by thant zin htwe on ႏုိ၀င္ဘာ 19 (1) …. (1)