xxxxxx
တကယ္ေတာ႔ စကတည္းက ယဥ္သကို ဆုိသလုိ လူခ်င္းမျမင္ဖူးခင္ကတည္းက ေဘးစကားေတြ အၾကားနဲ႔တင္ သူ႔အေပၚ မုန္းဇာတ္ပ်ိဳးခဲ႔တာ။ “ အစ္မက မ်ိဳးေလးကိုခ်စ္လို႔ ေစတနာနဲ႔ သတိေပးတာေနာ္။ ကိုေလးမရီးဆိုတဲ႔ တစ္ေယာက္ကိုေတာ႔ ေလွ်ာ႔မတြက္မိေစနဲ႔ သိလား။ သူက အစ္ကိုၾကီးမိန္းမဆိုျပီး ကိုေလးအေပၚမွာလည္း ပိုင္ေၾကာင္းႏိုင္ေၾကာင္း ျပခ်င္ပံုရတယ္။ ဘာမဆိုင္ညာမဆုိင္ ကိုေလးအတြက္ မ်ိဳး ေပးခိုင္းလုိက္တဲ႔ ပါဆယ္ဗူးကို အစ္မလက္ထဲက ဆြဲယူသြားျပီး ဖြင္႔ၾကည့္တာသာၾကည့္။ ျပီးေတာ႔ ဟယ္ ဒီကေလးမႏွယ္ ကိုေလးက ေခ်ာင္းဆုိးရင္က်ပ္ျဖစ္ေနပါတယ္ ဆုိခါမွ ေခ်ာကလက္ေတြ ပို႔လုိက္ျပန္ျပီ။ မင္းစားလုိ႔ မျဖစ္ဘူးေနာ္ကိုေလး။ ညၾကီးအခ်ိန္မေတာ္ ရင္က်ပ္ေနရင္ တစ္အိမ္လံုး ဘယ္သူမွ ေနရတာမဟုတ္ဘူး။ မျဖစ္ဘူး။ မျဖစ္ဘူး။ ဒီေခ်ာကလက္ေတြ မစိုးပဲ သိမ္းထားလုိက္မယ္။ ကဲ မင္းလည္းျပန္ေတာ႔... ဆုိျပီး အစ္မကိုပါ တစ္ခါတည္း ႏွင္ထည့္လုိက္တာ။ ေတာ္ေတာ္မုန္းဖို႔ေကာင္းတဲ႔ မိန္းမပဲ မ်ိဳးရယ္။ ေလသံကလည္း အထက္စီးၾကီးနဲ႔..” အမွန္ဆုိ သူ႔စကားမဆံုးခင္ကတည္းက ကိုယ္႔အမုန္းေတြက မိုင္ကုန္ ဂိတ္အဆံုးထိ ေရာက္ျပီးသြားျပီ။ အိမ္မွာ အ၀တ္လာေလွ်ာ္ေပးေနက် အစ္မၾကီးကို မနက္ေစာေစာ ကိုေလးဆီကိုလႊတ္ျပီး ခ်စ္သူမ်ားေန႔အထိမ္းအမွတ္ ေခ်ာကလက္ ပို႔ခုိင္းလုိက္မိတာကိုေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ေနာင္တရမိသြားတယ္။ လူခ်င္းေတြ႕မွ ေပးလုိ႔ရေပမဲ႔ ခ်စ္သူအံ႔ၾသသြားေစခ်င္လုိ႔ လုပ္ခါမွ။ လူခ်င္းမေတြ႕ျဖစ္တဲ႔ တစ္ရက္တစ္ပိုင္းေလးမွာ ကိုေလး ကလည္း ဘယ္လိုမ်ား ရင္က်ပ္ေရာဂါသည္ၾကီး ျဖစ္သြားရတာပါလိမ္႔။ ေလွ်ာေမြးနဲ႔ ဗာရာဏသီခ်ဲ႕တယ္ဆုိတာ သူလုိ မိန္းမမွအစစ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီကေနစလုိက္တဲ႔ အမုန္းဇာတ္ဟာ ခုထက္ထိ အဆံုးမသတ္ႏုိင္ေတာ႔တာပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လည္း မုန္းမိတဲ႔ကိုယ္ကပဲ လြန္သလုိလုိ ခံစားရျပီး ကိုယ္႔ကုိယ္ကို ရွက္မိတာေတာ႔ တကယ္ပါ။ ဘာလုိ႔လဲဆုိတာ႔ ခ်ိတ္ ခ်ိတ္ခ်င္းမွ ခ်ိတ္တာလို႔ လူတုိင္းက ဆုိၾက၊ လက္ခံၾကသကိုး။ ဒီေတာ႔ သူကခ်ိတ္ေကာက္ဆုိရင္ ခ်ိတ္မိတဲ႔ ကိုယ္ကေရာ ခ်ိတ္မဟုတ္လုိ႔ ဘာျဖစ္မလဲ။ လူဆုိတာကလည္း သူမ်ားကိုသာ မေကာင္းျမင္ျပီး လူဆိုးသတ္မွတ္ခ်င္တာ။ ကိုယ္တုိင္က်ေတာ႔ ကိုယ္႔ကုိယ္ကုိ လူဆိုးအျဖစ္ မျမင္ခ်င္ၾကဘူး မဟုတ္လား။ ဒီေတာ႔ သတိ၀င္တုိင္း ကိုယ္႔ကုိယ္ကုိ ရွက္စိတ္နဲ႔ ျပင္ဖုိ႔ၾကိဳးစားၾကည့္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔လိုသူေရာ ရွက္တတ္ရဲ႕လားလုိ႔ ေတြးမိျပန္ေတာ႔ တစ္ခါ ပိုျပီး စိတ္ပ်က္မိျပန္ေလေရာ။
xxxxxx
“ ဟယ္ ဟင္းခ်ိဳၾကီးကလဲ။ ဘာလုိ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ငံတူးေနရတာလဲ။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ႔မွာ ေသြးတုိးရွိတာသိရက္နဲ႔ ဒီေလာက္ငံေအာင္ ခ်က္ရသလား ေမမ်ိဳးျမင္႔ရယ္။ ေကာင္မေလးေတြ ခ်က္တာဆုိေပမဲ႔ ကိုယ္က စိီမံရတာဆိုေတာ႔ ျမည္းျပဳၾကည့္ရတယ္ကြဲ႕။ မမစိုးဆုိရင္ ဘယ္ေတာ႔မွ သူတုိ႔ခ်ည္းလႊတ္မထားဘူး။ အလုပ္သမားဆုိတာ ေျပာႏုိင္လြန္းမွ တန္ကာက်တာ။ ဒီအတုိင္းလႊတ္ထားလို႔ကေတာ႔ ထမင္းတစ္၀ုိင္းလံုး ေခြးေကၽြးပစ္ရတဲ႔ဘ၀ ေရာက္သြားမွာေနာ္...” ကဲ.. ဒီလိုစကားမ်ိဳးကို ေစတနာလုိ႔ ဘယ္လို ေခါင္းစဥ္တပ္ရမလဲ။ ႏွစ္ေယာက္တည္းေျပာတာဆုိ ေတာ္ဦးမယ္။ ခုေတာ႔...။ ရုတ္တရက္ အားလံုး ဘာေျပာရမွန္း မသိေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္သြားၾကတာ။ သူ႔စကားေတြရဲ႕ျပင္းအား ဘယ္ေလာက္ တာသြားသလဲဆိုတာသာ ၾကည့္။ တကယ္တမ္းသာ ေစတနာမွန္ရင္ သူ ဒီစကားေတြကို လူစံုတက္စံုေရွ႕မွာ ပဏာလုပ္ မေျပာသင္႔ဘူးမဟုတ္လား။ အဲဒီတုန္းက ဒီအိမ္ၾကီးေပၚကုိ ေရာက္လာခါစဆိုေတာ႔ ကိုယ္လည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ေၾကာင္အေနမိတာ။ “ မမမ်ိဳးမုိ႔ ျငိမ္ခံေနတာ။ သမီးသာ မမေနရာမွာဆုိ... ဟင္း..” လို႔ ဟင္းခ်က္ကူခဲ႔တဲ႔ ေကာင္မေလးက ကိုယ္႔ကိုယ္စား ေနာက္ကြယ္မွာ ေဒါမနႆပြားေပးရွာတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကိုေလးက တစ္ခြန္းမွ၀င္မေျပာဘူး။ ကိုေလးရဲ႕ ေဖေဖ၊ေမေမကလည္း တစ္ခ်က္၀င္မဟန္႔ဘူး။ ကိုၾကီးဆုိတာကေတာ႔ ဘာမွမၾကားသူလုိ ထမင္းကိုသာ သဲမဲစားလုိ႔။ အဲဒီမွာတင္ သူ႔ပါ၀ါက ဒီအိမ္ၾကီးမွာ မနည္းပါလားလုိ႔ ရိပ္မိသြားရေတာ႔တာပဲ။ အဲဒီကတည္းက ေနရာဆုိတာ ယူတတ္ရင္ရတယ္ဆုိေပမဲ႔ ရတဲ႔ေနရာနဲ႔ မလုိက္ဖက္တဲ႔ အာဏာပါ၀ါ အမူအရာေတြ ျပလြန္းရင္လည္း လူၾကည္ညိဳစရာ မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ႔ အသိကိုရလုိက္ေတာ႔တယ္။
xxxxxx
သူ႔အေျပာေလးေတြ၊ မထိတထိ ကလိတာေလးေတြ၊ ေနရာတကာ သူသိသူတတ္ အမွတ္၀င္၀င္ယူတာေတြက က်န္တဲ႔သူေတာ႔ ဘယ္လုိျမင္မလဲ မသိဘူး။ ကိုယ္႔မွာေတာ႔ အေတာ္ေလး ခံရခက္လွတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းက အေရးမၾကီးလွေပမဲ႔ အမ်ားေရွ႕မွာ၊ သူ႔ေယာက်ာ္း၊ သူ႔ေယာက္ၡမ၊ သူ႔မတ္ေတာ္ေမာင္နဲ႔ အိမ္မွာအတူေနရတဲ႔ အလုပ္သမားေတြေရွ႕မွာဆုိ ကိုယ္႔ကို အလုိ႔ျငိမ္ခံေနတာလို႔ ထင္မလားဆုိျပီး နည္းနည္းရွက္မိတယ္။ အဲလုိေတြးမိလုိက္ရင္ေတာ႔ မာနဟာ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္နဲ႔ အေမာက္ေထာင္လာေတာ႔တာပဲ။ “ ဆုိင္ထဲက ဆပ္ျပာေတြ ယူသံုးထားတာ ဘာလို႔ မေျပာတာလဲ ေမမ်ိဳးျမင္႔ရယ္။ တုိ႔ေတြက စီပြားမခြဲေသးဘူး ဆိုေပမဲ႔ အလုပ္က ခြဲထားျပီးသားဆုိေတာ႔ ကိုယ္႔လုပ္ငန္းခြင္ သူ႔လုပ္ငန္းခြင္ေတာ႔ ေလးစားသင္႔တယ္။ စားေသာက္ဆုိင္အတြက္ ယူမယ္ဆိုရင္ စာရင္းဇယားနဲ႔ယူ။ တုိ႔ဆီကို အရင္ခြင္႔ေတာင္းပါ။ စာရင္းသြင္းျပီးမွ ယူပါ။ စည္းကမ္းမရွိရင္ ဘယ္လုပ္ငန္းမွ ၾကာရွည္ခံမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုပဲ ယူယူသံုးရင္း ဆုိင္ျပဳတ္သြားရင္ တုိ႔ကိုပဲ အဘုိးၾကီး အဘြားၾကီးေတြက အျပစ္တင္ၾကမွာ။ မင္းမသိေသးလို႔ေနာ္။ အဘြားၾကီးက သိပ္အျပစ္ေျပာသန္တာ..။ သူမ်ားမ်ား အျပစ္ေျပာရမယ္ဆိုရင္.....” အဲဒါသာၾကည့္။ ေရွ႕တင္ေတာ႔ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမရဲ႕ က်န္းမာေရးပဲ အသက္နဲ႔လဲျပီး ကာကြယ္ေတာ႔မေယာင္ေယာင္ ဖားျပီး၊ ေနာက္ကြယ္က် အတင္းတုပ္ေနျပန္ျပီ။ သူ႔စကားလမ္းေၾကာင္းအတုိင္း ေမွးျပီးလိုက္သြားရင္ ေယာက္ၡမ မေကာင္းေၾကာင္း ဋီကာကို ကမ္ၻာဦးလူသားေတြ လက္ထက္ကတည္းက ထံုးစံလုိလို..၊ သူသိသူတတ္ ဆရာၾကီးလုပ္ျပီး ေျပာဦးမယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ ကိုယ္ကေတာ႔ ခုမွ စေပါင္းရတယ္ဆုိေပမဲ႔ ေယာက္ၡမေတြကို မိဘလိုစိတ္ထားျပီး ခ်စ္ခင္ေလးစား၊ ရိုေသခ်င္သူ။ ေယာက္ၡမနဲ႔ေခၽြးမရဲ႕ ကမ္ၻာဦးထံုးစံကိုလည္း ျငင္းပယ္လိုသူ။ သူကလည္း လူပါးပဲ။ ကုိယ္႔ဆီက သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္း ကိုယ္႔ေကာင္းေၾကာင္း အစီအစဥ္၊ ဆက္ရန္မရွိဘူးဆုိတာ သိတာနဲ႔ ပူးသတ္လို႔မရဘူးဆုိတာ ရိပ္မိေတာ႔ ခြာျပီး အလံုးၾကီးၾကီးနဲ႔ ထုျပန္တာေပါ႔။ “ အစ္မလည္း ကၽြန္မတို႔ဆုိင္အတြက္ ၀ယ္ထားတဲ႔ ဆီေပပါေတြထဲက ဆီေတြ လာလာယူသံုးေနေတာ႔ ဒီလုိပဲ ယူသံုးရတယ္ထင္လုိ႔ ယူမိတာပါ...” “ အလုိ.. ျဖစ္မွျဖစ္ရေလေတာ္။ သူ႔အျပစ္ကို ငါ႔အျပစ္ ျပန္ဖို႔ေနျပန္ျပီ။ ညည္းတုိ႔ဆုိင္ထဲက ဆီ ယူသံုးတယ္ဆုိတာ အခါတစ္ရာမွ တစ္ခါပါေအ။ မိသားစုအားလံုးစာ ခ်က္ရင္းတန္းလန္း ရုတ္တရက္လိုလို႔သာ နည္းနည္းယူမိတာ။ ဒါကလည္း တုိ႔စားတဲ႔ ဟင္းမ်ိဳးပဲသံုးတာ။ စားေသာက္ဆုိင္မွာ သံုးတဲ႔ဆီက ပဲဆီမွမဟုတ္ဘဲ။ ေမေမတို႔ ေဖေဖတို႔အတြက္ ခ်က္တာမွာ ဘယ္လုိလုပ္သံုးရမလဲ။ ညည္းေျပာပံုနဲ႔ ဟိုကၾကားရင္ ငါ႔ကို ဆီမသန္႔တာေတြနဲ႔ ခ်က္ေကၽြးတယ္ဆုိျပီး အျပစ္တင္ခံရဦးမယ္။ တစ္ေယာက္တစ္လ၊ တစ္လွည့္စီခ်က္ေနရတာဆုိေတာ႔ ညည္းလည္းသိမွာပါ။ နဂိုိကမွ ေသြးတုိးရင္လည္း ဟင္းေတြငံလို႔၊ ဆီခ်ိဳတက္လည္း ဆန္မွားခ်က္သလား၊ ႏွလံုးေအာင္႔လည္း ဆီေတြမွသန္႔ရဲ႕လားနဲ႔ ရမယ္အရွာခံေနရတာကို...” ဒီလို အေၾကာင္းတစ္ခုခုနဲ႔ ေစာဒကျပန္တက္မိတိုင္း မဆံုးေတာ႔တဲ႔ သူ႔စကား အခ်ဲ႔အကားေတြကုိ နားနဲ႔မဆန္႔ေအာင္ ၾကားရျပန္ေတာ႔ ေနာက္ဆုိ ဒီလုိကုိ နည္းနည္းေလးမွ ျပန္မေျပာခ်င္ေတာ႔ဘူး။ မေျပာတတ္လို႔ မဟုတ္ေပမဲ႔ မေျပာခ်င္လုိ႔ မေျပာျဖစ္တဲ႔စကားေတြ..၊ ျမိဳသိပ္ထားရတာေတြ..၊ အၾကိမ္မ်ားလာေတာ႔ ရင္ပတ္ၾကီးက တင္းက်ပ္လာတယ္။ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္တည္းမို႔ အိမ္ေထာင္က်တာေတာင္ အိမ္မခြဲဘဲ အတူေနရမယ္ဆုိတဲ႔အခ်က္ဟာ ဒီေလာက္ အေရးမၾကီးဘူးလို႔ အစက ထင္မိတာ...။ မွားမွန္းေသခ်ာသြားတဲ႔ အခ်ိန္မွာေတာ႔ သူေပးတဲ႔သင္ခန္းစာေတြလည္း သင္ရိုးကုန္သေလာက္ ရွိေနျပီ။ ကိုယ္လည္း ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အုိစနာက်လာျပီ။
xxxxxx
“ ေမြးရာပါမဟုတ္ရင္ သံုးဆယ္ေက်ာ္နဲ႔ ႏွလံုးေရာဂါျဖစ္ႏိုင္ေခ် နည္းပါတယ္။ စိတ္မပူပါနဲ႔။ သမီးခႏ္ၶာကိုယ္က ပိန္ပိန္ပါးပါးဆိုေတာ႔ ကိုလက္စထေရာလည္း မ်ားစရာမရွိေလာက္ဘူးေလ။ သမီးမွာ စိတ္ညစ္စရာ၊ စိတ္ရႈပ္စရာေတြေတာ႔ ရွိပံုရတယ္။ အဲဒီေပၚမွာ စိတ္ခံစားမႈေတြ လိုက္ျပင္းထန္ေနရင္ေတာ႔ ႏွလံုးေသြးေၾကာနံရံေတြက က်ဥ္းလာျပီး ေသြးေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္တဲ႔အခါ ေအာင္႔မွာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ေသခ်ာေအာင္ အီးစီဂ်ီလည္းရုိက္၊ ေသြးလည္းစစ္။ အဓိကကစိတ္ပဲ သမီး။ စိတ္ထားတတ္ေအာင္ က်င္႔ေပးရမယ္။ စိတ္နဲ႔ရုပ္က အျပန္အလွန္မွီခုိေနတာ မဟုတ္လား...” ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ဆရာ၀န္ၾကီးေျပာသလုိ “ စိတ္ပါပဲ ” လို႔ လက္ခံလုိက္ရေတာ႔တယ္။ ရင္ပတ္ေတြေအာင္႔ေအာင္႔ေနတာ၊ အသက္ရွဴမ၀ ျဖစ္ျဖစ္ေနတာ၊ မခံႏိုင္လြန္းလုိ႔ ဆရာ၀န္ျပရတဲ႔အထိ ျဖစ္လာေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုလည္း ရွက္မိပါရဲ႕။ ဆရာ၀န္က အီးစီဂ်ီနဲ႔ ေသြးစစ္ေဆးခ်က္အေျဖေတြကို ၾကည့္တာနဲ႔ ႏွလံုးေရာဂါမဟုတ္ပါဘူးဆိုျပီး အၾကံေပးလုိက္ေတာ႔ အာနာပါနေလးကို အိပ္ရာ၀င္တုိင္းလုပ္ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီကဆစ္ဆင္႔ ၀ိပႆနာတရားေတြနာျဖစ္ရင္း တရားထုိင္က်င္႔ေလးရလာေတာ႔ ႏွလံုးက ေအာင္႔ပါဆုိလုိ႔ေတာင္ မေအာင္႔ေတာ႔ျပန္ဘူး။ ဒီၾကားထဲ တုိက္တုိက္ဆိုင္ဆုိင္ အိမ္ေထာင္က်က်ခ်င္းကတည္းက ကိုေလးကို တာ၀န္ေပးထားတဲ႔ စားေသာက္ဆုိင္မွာ ၀င္ကူေနေတာ႔ အလုပ္ထဲက သူတို႔ျပႆနာေလးေတြကလည္း ကိုယ္နဲ႔ခပ္ဆင္ဆင္ပါပဲ။ “ အန္တီရယ္ သူက တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္နဲ႔ ထစ္ထားရမွ ေနတတ္တာလား။ အရင္က မေအးနဲ႔မေခၚေတာ႔ သမီးနဲ႔အဆင္ေျပလုိ႔။ ခု အန္တီက မေအးကို ဆံုးမစကားေျပာလိုက္လို႔ မေအးကလည္း သူ႔ကိုစေခၚလိုက္ေရာ မေအးနဲ႔ျပန္လံုးသြားျပီး သမီးကို စကားမေျပာေတာ႔ဘူး။ ဘာမွလည္း ရန္ျဖစ္တာမရွိဘဲနဲ႔။ စကားမေျပာဘဲေနၾကရင္း ရန္ျဖစ္ထားသလိုမ်ိဳးၾကီး ျဖစ္သြားေရာ..” အသက္တစ္ရာမေနရ၊ အမႈတစ္ရာေပြရ ဆုိသလို အလုပ္သမားအခ်င္းခ်င္း အေစာင္းအေျမာင္းဇာတ္လမ္းေတြကလည္း ကိုယ္မွမရွင္းရင္ ဘယ္သူရွင္းမလဲ။ အျပင္ကၾကည့္ေတာ႔ ဘာမဟုတ္တဲ႔ ျပႆသနာေလးေတြဆိုေပမဲ႔ ကာယကံရွင္ေတြအတြက္က်ေတာ႔ မ်က္ရည္နဲ႔မ်က္ခြက္ေလ။ “ ကိုယ္႔တုန္းကလည္း လူတန္းစားသာကြာတာ စိတ္ဓာတ္ကဘာထူးလို႔လဲ။ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာထားဆိုးၾကီးနဲ႔ ခ်ီထားတဲ႔ မ်က္ခံုးအစံုဟာ ကိုယ္ကမွ စကားစမေျပာရင္ သူက ဘယ္ေတာ႔မွ စမေျပာဘူး။ တစ္ခါတေလ ကိုယ္ကလည္း စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ျပီး စကားမေျပာဘဲ ေနၾကည့္လုိက္တာ။ တစ္ေနသာကုန္သြားေရာ။ ရန္ျဖစ္ထားၾကသလားလို႔ ေဘးကေမးယူရတဲ႔အထိ အေျခအေနေတြက တင္းမာကုန္ေရာ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္က ေလွ်ာ႔ျပီး စေခၚၾကည့္ေတာ႔လည္း သူက စိတ္ခုျပီး မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေတာ္မူတယ္ေလ။ အေၾကာင္း မသိခင္ကေတာ႔ လူေရွ႕သူေရွ႕ ကိုယ္႔စကားကို မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရင္ ရွက္ျပီး ေနမထိထိုင္မသာနဲ႔ ကတုန္ကယင္ၾကီးေပါ႔။ ေနာက္ေတာ႔လည္း ရိုးသြားေတာ႔ ကိုယ္က စကားစေျပာတာကို မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလို႔မ်ားေတာ႔ လက္တုိ႔ျပီးကို ထပ္ေျပာပစ္လုိက္တာပဲ။ အမ်ားေရွ႕မွာ လက္တုိ႔ျပီး မၾကားၾကားေအာင္ ေျပာတာကိုမွ မတုန္႔ျပန္ရင္ ဘယ္သူအလြန္လဲကြယ္..” ကိုယ္႔ ကိုယ္ေတြ႕ ဆံုးမစကားက ဘယ္ေလာက္ တာသြားသလဲေတာ႔ မသိဘူး။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ အလုပ္သမားတစ္ဖြဲ႕လံုး ရယ္ရယ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ အဆင္ေျပေနၾကျပန္ပါေရာလား။ xxxxxx သူမ်ားကိုေတာ႔ ဆံုးမစကား ဟန္က်ပန္က်ေျပာႏုိင္ခဲ႔ျပီး ေဖ႔စ္ဘြတ္ေပၚမွာ သူနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ရမွာ ေၾကာက္တဲ႔ ကိုယ္႔ကုိယ္ကုိက် ဘယ္လုိမွ ဆံုးမလို႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အျပင္မွာ သူက အႏိုင္ယူဗိုလ္က်ျပီး အထက္စီးကေန ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ၊ ကိုယ္ကသည္းခံႏိုင္တယ္ဆုိတာ..၊ ဒီအသုိင္းအ၀ုိင္းက အတြင္းသိ အစင္းသိ လူေတြေလ။ ေခတ္မီသူတိုင္း သံုးေနၾကတဲ႔ ေဖ႔စ္ဘြတ္ဆုိတဲ႔ လူမႈကြန္ယက္ၾကီးထဲမွာေတာ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အျပင္မွာ မျမင္ဖူးၾကေပမဲ႔ တူရာတူရာ အုပ္စုေလးေတြဖြဲ႕ျပီး ဓာတ္ပံုေလးေတြတင္ၾက၊ မလွ လွလွ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ လွတယ္လို႔ အားေပးၾက၊ ဒႆ နေလးေတြေရးတင္ ၾက၊ အျမင္ေတြဖလွယ္ၾက၊ တရားစာေတြ မွ်ေ၀ၾကနဲ႔ ေဖ႔စ္ဘြတ္ယဥ္ေက်းမႈအရ အျပင္မွာ ဘယ္ေလာက္ရင္းႏွီးႏွီး လိုင္းေပၚမွာေတာ႔ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ မဖဲ႔ရဘူး။ မရင္႔ၾကဘူး။ မိုက္ရိုင္းလုိ႔မရဘူး။ ဖဲ႔ရင္၊ ရင္႔ရင္၊ မုိက္ရိုင္းရင္လည္း ကိုယ္႔ျမင္ကြင္းထဲမွာ မေတြ႕ရေတာ႔ေအာင္ ဖယ္ထုတ္ပစ္ (ဘေလာ႔ပစ္) လုိက္တာပဲေလ။ ခက္တာက သူေရာကိုယ္ေရာ ေဖ႔စ္ဘြတ္သံုးၾကေပမဲ႔ မသိေယာင္ေဆာင္ျပီး သူငယ္ခ်င္းမလုပ္ဘဲေနခဲ႔ၾကတာ အေတာ္ေတာင္ၾကာခဲ႔ျပီ။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ႔ အျပင္မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ သူ စကားရင္႔ရင္႔ေျပာေျပာ သည္းခံႏိုင္ေပမယ္႔ ေဖ႔စ္ဘြတ္ေပၚမွာ၊ ကိုယ္နဲ႔ခင္မင္သူေတြၾကားမွာ ကိုယ္႔ကိုယ္ႏွိမ္တာမ်ိဳးေတာ႔ သည္းခံႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး။ ေဖ႔စ္ဘြတ္ေပၚမွာက ကိုယ႔္မိသားစုဓာတ္ပံုေတြ၊ ကိုယ္ငယ္ငယ္က ပံုေလးေတြ၊ ကိုယ္႔ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြ၊ ထင္ျမင္ခ်က္ေလးေတြ၊ တရားစာေတြ၊ တင္ထားသမွ်ကုိ ၀ုိင္းခ်ီးက်ဴး အားေပးထားတဲ႔ ေကာမန္႔ေတြက အမ်ားၾကီးေလ။ ဒါကို သူက အျပင္မွာ အႏိုင္က်င္႔ေနက်အတုိင္း အမနာပ တစ္ခုခု၀င္မေရးဘူးလို႔ ေျပာႏုိင္မလား။ သူ႔အက်င္႔ကို ေၾကာက္လုိ႔လည္း ေဖ႔စ္ဘြတ္မွာေတာ႔ သူနဲ႔ မေတြ႕ေအာင္ေရွာင္ရတာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူနဲ႔ကုိယ္႔ၾကားက သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ Like ေတြ ၊ Comment ေတြေၾကာင္႔ ကုိယ္႔ Timeline မွာ သူ႔ပံုေတြ ေပၚေပၚလာသလုိ သူ႔Timeline မွာလည္း ကိုယ္႔ပံုေတြ သြားသြားေပၚေနမွာ အေသအခ်ာပဲ။ အမယ္ သင္းက အျပင္မွာသာ လူတကာအေပၚ မာေရေက်ာေရနဲ႔။ ေဖ႔စ္ဘြတ္ထဲမွာက်ေတာ႔ ေရးထားလုိက္တဲ႔ Comment ေတြက ခ်ိဳလို႔ျမလို႔၊ သူမဟုတ္တဲ႔အတုိင္း..။ ကိုယ္႔အေပၚသာ ေစာင္းလုိက္ေျမာင္းလုိက္၊ မလုိတမာေတြ မ်ားေပမဲ႔ ေဖ႔စ္ဘြတ္ေပၚက်ေတာ႔ ွ့ေမန လိုက္ရတဲ႔ တရားစာေတြဆိုတာ သူေတာ္ေကာင္းမၾကီး အတိုင္း...။ သူ႔ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔ဆုိ ကေလးကလား မပီကလာစာသားေတြနဲ႔ ဖလန္းဖလန္းထ၊ ျမဴးႂကြေနလိုက္တာ၊ သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္း ဘယ္ေတာ႔မွ မေျပာတတ္ေတာ႔မယ္႔ အတုိင္း...။ တစ္ခါတေလေတာ႔လည္း ေတြးမိပါတယ္။ ေဖ႔စ္ဘြတ္ေပၚမွာသာ သူနဲ႔ကိုယ္ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႕ ဆံုျဖစ္ၾကရင္ အျပင္မွာလိုပဲ အေက်ာၾကီးနဲ႔ ဆရာၾကီးလုပ္ျပီး ဃသာာနညအ ေတြ ေပါက္ကရ၀င္ေရးမွာလား။ ေဖ႔စ္ဘြတ္ယဥ္ေက်းမႈအတုိင္း “ ညီမေလးေရ..၊ ေက်းဇူးပါေနာ္..” လို႔ ပီယ၀ါစာ ခ်ိဳျမေလမလား။ သိခ်င္စမ္းလွတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လည္း ေဖ႔စ္ဘြတ္ေပၚမွာ သူ႔ပံုေတြ ေတြ႕တုိင္း စဥ္းစားေတြေ၀မိတာက တစ္မုိးေအာက္အတူေနျပီး ျဂိဳလ္တုပတ္ေရွာင္ေနရတဲ႔ သံသရာေႂကြးရွင္ၾကီးကို သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ ကိုယ္ကပဲ စ ခြင္႔ေတာင္းလုိက္ရမလား။ ေနာက္ဘယ္ေတာ႔မွ မျမင္ေတြ႕ရေလေအာင္ ဘေလာ႔ပစ္လုိက္ရင္ပဲ ေကာင္းမလား.. ဆုိတာပါပဲ။ အမယ္ ေျပာရင္းဆုိရင္း သူ႔ပံုၾကီးေပၚလာျပန္ျပီ။ အျပံဳးေလးက ခ်ိဳလို႔ေတာ္...။ ေဟာေတာ႔... သူ႔ပံုနဲ႔ ေရွ႕ဆင္႔ေနာက္ဆင္႔ ေပၚလာတာက ကိုယ္႔ပံုၾကီးပါလား။ ကုိယ္ကလည္း ျပန္ျပီး ျပံဳးၾကည့္ေနတာမ်ား မွန္ၾကည့္ေနရသလို ပါပဲေနာ္။
xxxxxx
+ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)+
August, 2014... မေဟသီမဂၢဇင္း
xxxxxx
တကယ္ေတာ႔ စကတည္းက ယဥ္သကို ဆုိသလုိ လူခ်င္းမျမင္ဖူးခင္ကတည္းက ေဘးစကားေတြ အၾကားနဲ႔တင္ သူ႔အေပၚ မုန္းဇာတ္ပ်ိဳးခဲ႔တာ။ “ အစ္မက မ်ိဳးေလးကိုခ်စ္လို႔ ေစတနာနဲ႔ သတိေပးတာေနာ္။ ကိုေလးမရီးဆိုတဲ႔ တစ္ေယာက္ကိုေတာ႔ ေလွ်ာ႔မတြက္မိေစနဲ႔ သိလား။ သူက အစ္ကိုၾကီးမိန္းမဆိုျပီး ကိုေလးအေပၚမွာလည္း ပိုင္ေၾကာင္းႏိုင္ေၾကာင္း ျပခ်င္ပံုရတယ္။ ဘာမဆိုင္ညာမဆုိင္ ကိုေလးအတြက္ မ်ိဳး ေပးခိုင္းလုိက္တဲ႔ ပါဆယ္ဗူးကို အစ္မလက္ထဲက ဆြဲယူသြားျပီး ဖြင္႔ၾကည့္တာသာၾကည့္။ ျပီးေတာ႔ ဟယ္ ဒီကေလးမႏွယ္ ကိုေလးက ေခ်ာင္းဆုိးရင္က်ပ္ျဖစ္ေနပါတယ္ ဆုိခါမွ ေခ်ာကလက္ေတြ ပို႔လုိက္ျပန္ျပီ။ မင္းစားလုိ႔ မျဖစ္ဘူးေနာ္ကိုေလး။ ညၾကီးအခ်ိန္မေတာ္ ရင္က်ပ္ေနရင္ တစ္အိမ္လံုး ဘယ္သူမွ ေနရတာမဟုတ္ဘူး။ မျဖစ္ဘူး။ မျဖစ္ဘူး။ ဒီေခ်ာကလက္ေတြ မစိုးပဲ သိမ္းထားလုိက္မယ္။ ကဲ မင္းလည္းျပန္ေတာ႔... ဆုိျပီး အစ္မကိုပါ တစ္ခါတည္း ႏွင္ထည့္လုိက္တာ။ ေတာ္ေတာ္မုန္းဖို႔ေကာင္းတဲ႔ မိန္းမပဲ မ်ိဳးရယ္။ ေလသံကလည္း အထက္စီးၾကီးနဲ႔..” အမွန္ဆုိ သူ႔စကားမဆံုးခင္ကတည္းက ကိုယ္႔အမုန္းေတြက မိုင္ကုန္ ဂိတ္အဆံုးထိ ေရာက္ျပီးသြားျပီ။ အိမ္မွာ အ၀တ္လာေလွ်ာ္ေပးေနက် အစ္မၾကီးကို မနက္ေစာေစာ ကိုေလးဆီကိုလႊတ္ျပီး ခ်စ္သူမ်ားေန႔အထိမ္းအမွတ္ ေခ်ာကလက္ ပို႔ခုိင္းလုိက္မိတာကိုေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ေနာင္တရမိသြားတယ္။ လူခ်င္းေတြ႕မွ ေပးလုိ႔ရေပမဲ႔ ခ်စ္သူအံ႔ၾသသြားေစခ်င္လုိ႔ လုပ္ခါမွ။ လူခ်င္းမေတြ႕ျဖစ္တဲ႔ တစ္ရက္တစ္ပိုင္းေလးမွာ ကိုေလး ကလည္း ဘယ္လိုမ်ား ရင္က်ပ္ေရာဂါသည္ၾကီး ျဖစ္သြားရတာပါလိမ္႔။ ေလွ်ာေမြးနဲ႔ ဗာရာဏသီခ်ဲ႕တယ္ဆုိတာ သူလုိ မိန္းမမွအစစ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီကေနစလုိက္တဲ႔ အမုန္းဇာတ္ဟာ ခုထက္ထိ အဆံုးမသတ္ႏုိင္ေတာ႔တာပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လည္း မုန္းမိတဲ႔ကိုယ္ကပဲ လြန္သလုိလုိ ခံစားရျပီး ကိုယ္႔ကုိယ္ကို ရွက္မိတာေတာ႔ တကယ္ပါ။ ဘာလုိ႔လဲဆုိတာ႔ ခ်ိတ္ ခ်ိတ္ခ်င္းမွ ခ်ိတ္တာလို႔ လူတုိင္းက ဆုိၾက၊ လက္ခံၾကသကိုး။ ဒီေတာ႔ သူကခ်ိတ္ေကာက္ဆုိရင္ ခ်ိတ္မိတဲ႔ ကိုယ္ကေရာ ခ်ိတ္မဟုတ္လုိ႔ ဘာျဖစ္မလဲ။ လူဆုိတာကလည္း သူမ်ားကိုသာ မေကာင္းျမင္ျပီး လူဆိုးသတ္မွတ္ခ်င္တာ။ ကိုယ္တုိင္က်ေတာ႔ ကိုယ္႔ကုိယ္ကုိ လူဆိုးအျဖစ္ မျမင္ခ်င္ၾကဘူး မဟုတ္လား။ ဒီေတာ႔ သတိ၀င္တုိင္း ကိုယ္႔ကုိယ္ကုိ ရွက္စိတ္နဲ႔ ျပင္ဖုိ႔ၾကိဳးစားၾကည့္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔လိုသူေရာ ရွက္တတ္ရဲ႕လားလုိ႔ ေတြးမိျပန္ေတာ႔ တစ္ခါ ပိုျပီး စိတ္ပ်က္မိျပန္ေလေရာ။
xxxxxx
“ ဟယ္ ဟင္းခ်ိဳၾကီးကလဲ။ ဘာလုိ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ငံတူးေနရတာလဲ။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ႔မွာ ေသြးတုိးရွိတာသိရက္နဲ႔ ဒီေလာက္ငံေအာင္ ခ်က္ရသလား ေမမ်ိဳးျမင္႔ရယ္။ ေကာင္မေလးေတြ ခ်က္တာဆုိေပမဲ႔ ကိုယ္က စိီမံရတာဆိုေတာ႔ ျမည္းျပဳၾကည့္ရတယ္ကြဲ႕။ မမစိုးဆုိရင္ ဘယ္ေတာ႔မွ သူတုိ႔ခ်ည္းလႊတ္မထားဘူး။ အလုပ္သမားဆုိတာ ေျပာႏုိင္လြန္းမွ တန္ကာက်တာ။ ဒီအတုိင္းလႊတ္ထားလို႔ကေတာ႔ ထမင္းတစ္၀ုိင္းလံုး ေခြးေကၽြးပစ္ရတဲ႔ဘ၀ ေရာက္သြားမွာေနာ္...” ကဲ.. ဒီလိုစကားမ်ိဳးကို ေစတနာလုိ႔ ဘယ္လို ေခါင္းစဥ္တပ္ရမလဲ။ ႏွစ္ေယာက္တည္းေျပာတာဆုိ ေတာ္ဦးမယ္။ ခုေတာ႔...။ ရုတ္တရက္ အားလံုး ဘာေျပာရမွန္း မသိေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္သြားၾကတာ။ သူ႔စကားေတြရဲ႕ျပင္းအား ဘယ္ေလာက္ တာသြားသလဲဆိုတာသာ ၾကည့္။ တကယ္တမ္းသာ ေစတနာမွန္ရင္ သူ ဒီစကားေတြကို လူစံုတက္စံုေရွ႕မွာ ပဏာလုပ္ မေျပာသင္႔ဘူးမဟုတ္လား။ အဲဒီတုန္းက ဒီအိမ္ၾကီးေပၚကုိ ေရာက္လာခါစဆိုေတာ႔ ကိုယ္လည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ေၾကာင္အေနမိတာ။ “ မမမ်ိဳးမုိ႔ ျငိမ္ခံေနတာ။ သမီးသာ မမေနရာမွာဆုိ... ဟင္း..” လို႔ ဟင္းခ်က္ကူခဲ႔တဲ႔ ေကာင္မေလးက ကိုယ္႔ကိုယ္စား ေနာက္ကြယ္မွာ ေဒါမနႆပြားေပးရွာတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကိုေလးက တစ္ခြန္းမွ၀င္မေျပာဘူး။ ကိုေလးရဲ႕ ေဖေဖ၊ေမေမကလည္း တစ္ခ်က္၀င္မဟန္႔ဘူး။ ကိုၾကီးဆုိတာကေတာ႔ ဘာမွမၾကားသူလုိ ထမင္းကိုသာ သဲမဲစားလုိ႔။ အဲဒီမွာတင္ သူ႔ပါ၀ါက ဒီအိမ္ၾကီးမွာ မနည္းပါလားလုိ႔ ရိပ္မိသြားရေတာ႔တာပဲ။ အဲဒီကတည္းက ေနရာဆုိတာ ယူတတ္ရင္ရတယ္ဆုိေပမဲ႔ ရတဲ႔ေနရာနဲ႔ မလုိက္ဖက္တဲ႔ အာဏာပါ၀ါ အမူအရာေတြ ျပလြန္းရင္လည္း လူၾကည္ညိဳစရာ မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ႔ အသိကိုရလုိက္ေတာ႔တယ္။
xxxxxx
သူ႔အေျပာေလးေတြ၊ မထိတထိ ကလိတာေလးေတြ၊ ေနရာတကာ သူသိသူတတ္ အမွတ္၀င္၀င္ယူတာေတြက က်န္တဲ႔သူေတာ႔ ဘယ္လုိျမင္မလဲ မသိဘူး။ ကိုယ္႔မွာေတာ႔ အေတာ္ေလး ခံရခက္လွတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းက အေရးမၾကီးလွေပမဲ႔ အမ်ားေရွ႕မွာ၊ သူ႔ေယာက်ာ္း၊ သူ႔ေယာက္ၡမ၊ သူ႔မတ္ေတာ္ေမာင္နဲ႔ အိမ္မွာအတူေနရတဲ႔ အလုပ္သမားေတြေရွ႕မွာဆုိ ကိုယ္႔ကို အလုိ႔ျငိမ္ခံေနတာလို႔ ထင္မလားဆုိျပီး နည္းနည္းရွက္မိတယ္။ အဲလုိေတြးမိလုိက္ရင္ေတာ႔ မာနဟာ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္နဲ႔ အေမာက္ေထာင္လာေတာ႔တာပဲ။ “ ဆုိင္ထဲက ဆပ္ျပာေတြ ယူသံုးထားတာ ဘာလို႔ မေျပာတာလဲ ေမမ်ိဳးျမင္႔ရယ္။ တုိ႔ေတြက စီပြားမခြဲေသးဘူး ဆိုေပမဲ႔ အလုပ္က ခြဲထားျပီးသားဆုိေတာ႔ ကိုယ္႔လုပ္ငန္းခြင္ သူ႔လုပ္ငန္းခြင္ေတာ႔ ေလးစားသင္႔တယ္။ စားေသာက္ဆုိင္အတြက္ ယူမယ္ဆိုရင္ စာရင္းဇယားနဲ႔ယူ။ တုိ႔ဆီကို အရင္ခြင္႔ေတာင္းပါ။ စာရင္းသြင္းျပီးမွ ယူပါ။ စည္းကမ္းမရွိရင္ ဘယ္လုပ္ငန္းမွ ၾကာရွည္ခံမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုပဲ ယူယူသံုးရင္း ဆုိင္ျပဳတ္သြားရင္ တုိ႔ကိုပဲ အဘုိးၾကီး အဘြားၾကီးေတြက အျပစ္တင္ၾကမွာ။ မင္းမသိေသးလို႔ေနာ္။ အဘြားၾကီးက သိပ္အျပစ္ေျပာသန္တာ..။ သူမ်ားမ်ား အျပစ္ေျပာရမယ္ဆိုရင္.....” အဲဒါသာၾကည့္။ ေရွ႕တင္ေတာ႔ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမရဲ႕ က်န္းမာေရးပဲ အသက္နဲ႔လဲျပီး ကာကြယ္ေတာ႔မေယာင္ေယာင္ ဖားျပီး၊ ေနာက္ကြယ္က် အတင္းတုပ္ေနျပန္ျပီ။ သူ႔စကားလမ္းေၾကာင္းအတုိင္း ေမွးျပီးလိုက္သြားရင္ ေယာက္ၡမ မေကာင္းေၾကာင္း ဋီကာကို ကမ္ၻာဦးလူသားေတြ လက္ထက္ကတည္းက ထံုးစံလုိလို..၊ သူသိသူတတ္ ဆရာၾကီးလုပ္ျပီး ေျပာဦးမယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ ကိုယ္ကေတာ႔ ခုမွ စေပါင္းရတယ္ဆုိေပမဲ႔ ေယာက္ၡမေတြကို မိဘလိုစိတ္ထားျပီး ခ်စ္ခင္ေလးစား၊ ရိုေသခ်င္သူ။ ေယာက္ၡမနဲ႔ေခၽြးမရဲ႕ ကမ္ၻာဦးထံုးစံကိုလည္း ျငင္းပယ္လိုသူ။ သူကလည္း လူပါးပဲ။ ကုိယ္႔ဆီက သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္း ကိုယ္႔ေကာင္းေၾကာင္း အစီအစဥ္၊ ဆက္ရန္မရွိဘူးဆုိတာ သိတာနဲ႔ ပူးသတ္လို႔မရဘူးဆုိတာ ရိပ္မိေတာ႔ ခြာျပီး အလံုးၾကီးၾကီးနဲ႔ ထုျပန္တာေပါ႔။ “ အစ္မလည္း ကၽြန္မတို႔ဆုိင္အတြက္ ၀ယ္ထားတဲ႔ ဆီေပပါေတြထဲက ဆီေတြ လာလာယူသံုးေနေတာ႔ ဒီလုိပဲ ယူသံုးရတယ္ထင္လုိ႔ ယူမိတာပါ...” “ အလုိ.. ျဖစ္မွျဖစ္ရေလေတာ္။ သူ႔အျပစ္ကို ငါ႔အျပစ္ ျပန္ဖို႔ေနျပန္ျပီ။ ညည္းတုိ႔ဆုိင္ထဲက ဆီ ယူသံုးတယ္ဆုိတာ အခါတစ္ရာမွ တစ္ခါပါေအ။ မိသားစုအားလံုးစာ ခ်က္ရင္းတန္းလန္း ရုတ္တရက္လိုလို႔သာ နည္းနည္းယူမိတာ။ ဒါကလည္း တုိ႔စားတဲ႔ ဟင္းမ်ိဳးပဲသံုးတာ။ စားေသာက္ဆုိင္မွာ သံုးတဲ႔ဆီက ပဲဆီမွမဟုတ္ဘဲ။ ေမေမတို႔ ေဖေဖတို႔အတြက္ ခ်က္တာမွာ ဘယ္လုိလုပ္သံုးရမလဲ။ ညည္းေျပာပံုနဲ႔ ဟိုကၾကားရင္ ငါ႔ကို ဆီမသန္႔တာေတြနဲ႔ ခ်က္ေကၽြးတယ္ဆုိျပီး အျပစ္တင္ခံရဦးမယ္။ တစ္ေယာက္တစ္လ၊ တစ္လွည့္စီခ်က္ေနရတာဆုိေတာ႔ ညည္းလည္းသိမွာပါ။ နဂိုိကမွ ေသြးတုိးရင္လည္း ဟင္းေတြငံလို႔၊ ဆီခ်ိဳတက္လည္း ဆန္မွားခ်က္သလား၊ ႏွလံုးေအာင္႔လည္း ဆီေတြမွသန္႔ရဲ႕လားနဲ႔ ရမယ္အရွာခံေနရတာကို...” ဒီလို အေၾကာင္းတစ္ခုခုနဲ႔ ေစာဒကျပန္တက္မိတိုင္း မဆံုးေတာ႔တဲ႔ သူ႔စကား အခ်ဲ႔အကားေတြကုိ နားနဲ႔မဆန္႔ေအာင္ ၾကားရျပန္ေတာ႔ ေနာက္ဆုိ ဒီလုိကုိ နည္းနည္းေလးမွ ျပန္မေျပာခ်င္ေတာ႔ဘူး။ မေျပာတတ္လို႔ မဟုတ္ေပမဲ႔ မေျပာခ်င္လုိ႔ မေျပာျဖစ္တဲ႔စကားေတြ..၊ ျမိဳသိပ္ထားရတာေတြ..၊ အၾကိမ္မ်ားလာေတာ႔ ရင္ပတ္ၾကီးက တင္းက်ပ္လာတယ္။ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္တည္းမို႔ အိမ္ေထာင္က်တာေတာင္ အိမ္မခြဲဘဲ အတူေနရမယ္ဆုိတဲ႔အခ်က္ဟာ ဒီေလာက္ အေရးမၾကီးဘူးလို႔ အစက ထင္မိတာ...။ မွားမွန္းေသခ်ာသြားတဲ႔ အခ်ိန္မွာေတာ႔ သူေပးတဲ႔သင္ခန္းစာေတြလည္း သင္ရိုးကုန္သေလာက္ ရွိေနျပီ။ ကိုယ္လည္း ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အုိစနာက်လာျပီ။
xxxxxx
“ ေမြးရာပါမဟုတ္ရင္ သံုးဆယ္ေက်ာ္နဲ႔ ႏွလံုးေရာဂါျဖစ္ႏိုင္ေခ် နည္းပါတယ္။ စိတ္မပူပါနဲ႔။ သမီးခႏ္ၶာကိုယ္က ပိန္ပိန္ပါးပါးဆိုေတာ႔ ကိုလက္စထေရာလည္း မ်ားစရာမရွိေလာက္ဘူးေလ။ သမီးမွာ စိတ္ညစ္စရာ၊ စိတ္ရႈပ္စရာေတြေတာ႔ ရွိပံုရတယ္။ အဲဒီေပၚမွာ စိတ္ခံစားမႈေတြ လိုက္ျပင္းထန္ေနရင္ေတာ႔ ႏွလံုးေသြးေၾကာနံရံေတြက က်ဥ္းလာျပီး ေသြးေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္တဲ႔အခါ ေအာင္႔မွာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ေသခ်ာေအာင္ အီးစီဂ်ီလည္းရုိက္၊ ေသြးလည္းစစ္။ အဓိကကစိတ္ပဲ သမီး။ စိတ္ထားတတ္ေအာင္ က်င္႔ေပးရမယ္။ စိတ္နဲ႔ရုပ္က အျပန္အလွန္မွီခုိေနတာ မဟုတ္လား...” ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ဆရာ၀န္ၾကီးေျပာသလုိ “ စိတ္ပါပဲ ” လို႔ လက္ခံလုိက္ရေတာ႔တယ္။ ရင္ပတ္ေတြေအာင္႔ေအာင္႔ေနတာ၊ အသက္ရွဴမ၀ ျဖစ္ျဖစ္ေနတာ၊ မခံႏိုင္လြန္းလုိ႔ ဆရာ၀န္ျပရတဲ႔အထိ ျဖစ္လာေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုလည္း ရွက္မိပါရဲ႕။ ဆရာ၀န္က အီးစီဂ်ီနဲ႔ ေသြးစစ္ေဆးခ်က္အေျဖေတြကို ၾကည့္တာနဲ႔ ႏွလံုးေရာဂါမဟုတ္ပါဘူးဆိုျပီး အၾကံေပးလုိက္ေတာ႔ အာနာပါနေလးကို အိပ္ရာ၀င္တုိင္းလုပ္ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီကဆစ္ဆင္႔ ၀ိပႆနာတရားေတြနာျဖစ္ရင္း တရားထုိင္က်င္႔ေလးရလာေတာ႔ ႏွလံုးက ေအာင္႔ပါဆုိလုိ႔ေတာင္ မေအာင္႔ေတာ႔ျပန္ဘူး။ ဒီၾကားထဲ တုိက္တုိက္ဆိုင္ဆုိင္ အိမ္ေထာင္က်က်ခ်င္းကတည္းက ကိုေလးကို တာ၀န္ေပးထားတဲ႔ စားေသာက္ဆုိင္မွာ ၀င္ကူေနေတာ႔ အလုပ္ထဲက သူတို႔ျပႆနာေလးေတြကလည္း ကိုယ္နဲ႔ခပ္ဆင္ဆင္ပါပဲ။ “ အန္တီရယ္ သူက တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္နဲ႔ ထစ္ထားရမွ ေနတတ္တာလား။ အရင္က မေအးနဲ႔မေခၚေတာ႔ သမီးနဲ႔အဆင္ေျပလုိ႔။ ခု အန္တီက မေအးကို ဆံုးမစကားေျပာလိုက္လို႔ မေအးကလည္း သူ႔ကိုစေခၚလိုက္ေရာ မေအးနဲ႔ျပန္လံုးသြားျပီး သမီးကို စကားမေျပာေတာ႔ဘူး။ ဘာမွလည္း ရန္ျဖစ္တာမရွိဘဲနဲ႔။ စကားမေျပာဘဲေနၾကရင္း ရန္ျဖစ္ထားသလိုမ်ိဳးၾကီး ျဖစ္သြားေရာ..” အသက္တစ္ရာမေနရ၊ အမႈတစ္ရာေပြရ ဆုိသလို အလုပ္သမားအခ်င္းခ်င္း အေစာင္းအေျမာင္းဇာတ္လမ္းေတြကလည္း ကိုယ္မွမရွင္းရင္ ဘယ္သူရွင္းမလဲ။ အျပင္ကၾကည့္ေတာ႔ ဘာမဟုတ္တဲ႔ ျပႆသနာေလးေတြဆိုေပမဲ႔ ကာယကံရွင္ေတြအတြက္က်ေတာ႔ မ်က္ရည္နဲ႔မ်က္ခြက္ေလ။ “ ကိုယ္႔တုန္းကလည္း လူတန္းစားသာကြာတာ စိတ္ဓာတ္ကဘာထူးလို႔လဲ။ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာထားဆိုးၾကီးနဲ႔ ခ်ီထားတဲ႔ မ်က္ခံုးအစံုဟာ ကိုယ္ကမွ စကားစမေျပာရင္ သူက ဘယ္ေတာ႔မွ စမေျပာဘူး။ တစ္ခါတေလ ကိုယ္ကလည္း စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ျပီး စကားမေျပာဘဲ ေနၾကည့္လုိက္တာ။ တစ္ေနသာကုန္သြားေရာ။ ရန္ျဖစ္ထားၾကသလားလို႔ ေဘးကေမးယူရတဲ႔အထိ အေျခအေနေတြက တင္းမာကုန္ေရာ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္က ေလွ်ာ႔ျပီး စေခၚၾကည့္ေတာ႔လည္း သူက စိတ္ခုျပီး မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေတာ္မူတယ္ေလ။ အေၾကာင္း မသိခင္ကေတာ႔ လူေရွ႕သူေရွ႕ ကိုယ္႔စကားကို မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရင္ ရွက္ျပီး ေနမထိထိုင္မသာနဲ႔ ကတုန္ကယင္ၾကီးေပါ႔။ ေနာက္ေတာ႔လည္း ရိုးသြားေတာ႔ ကိုယ္က စကားစေျပာတာကို မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလို႔မ်ားေတာ႔ လက္တုိ႔ျပီးကို ထပ္ေျပာပစ္လုိက္တာပဲ။ အမ်ားေရွ႕မွာ လက္တုိ႔ျပီး မၾကားၾကားေအာင္ ေျပာတာကိုမွ မတုန္႔ျပန္ရင္ ဘယ္သူအလြန္လဲကြယ္..” ကိုယ္႔ ကိုယ္ေတြ႕ ဆံုးမစကားက ဘယ္ေလာက္ တာသြားသလဲေတာ႔ မသိဘူး။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ အလုပ္သမားတစ္ဖြဲ႕လံုး ရယ္ရယ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ အဆင္ေျပေနၾကျပန္ပါေရာလား။ xxxxxx သူမ်ားကိုေတာ႔ ဆံုးမစကား ဟန္က်ပန္က်ေျပာႏုိင္ခဲ႔ျပီး ေဖ႔စ္ဘြတ္ေပၚမွာ သူနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ရမွာ ေၾကာက္တဲ႔ ကိုယ္႔ကုိယ္ကုိက် ဘယ္လုိမွ ဆံုးမလို႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အျပင္မွာ သူက အႏိုင္ယူဗိုလ္က်ျပီး အထက္စီးကေန ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ၊ ကိုယ္ကသည္းခံႏိုင္တယ္ဆုိတာ..၊ ဒီအသုိင္းအ၀ုိင္းက အတြင္းသိ အစင္းသိ လူေတြေလ။ ေခတ္မီသူတိုင္း သံုးေနၾကတဲ႔ ေဖ႔စ္ဘြတ္ဆုိတဲ႔ လူမႈကြန္ယက္ၾကီးထဲမွာေတာ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အျပင္မွာ မျမင္ဖူးၾကေပမဲ႔ တူရာတူရာ အုပ္စုေလးေတြဖြဲ႕ျပီး ဓာတ္ပံုေလးေတြတင္ၾက၊ မလွ လွလွ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ လွတယ္လို႔ အားေပးၾက၊ ဒႆ နေလးေတြေရးတင္ ၾက၊ အျမင္ေတြဖလွယ္ၾက၊ တရားစာေတြ မွ်ေ၀ၾကနဲ႔ ေဖ႔စ္ဘြတ္ယဥ္ေက်းမႈအရ အျပင္မွာ ဘယ္ေလာက္ရင္းႏွီးႏွီး လိုင္းေပၚမွာေတာ႔ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ မဖဲ႔ရဘူး။ မရင္႔ၾကဘူး။ မိုက္ရိုင္းလုိ႔မရဘူး။ ဖဲ႔ရင္၊ ရင္႔ရင္၊ မုိက္ရိုင္းရင္လည္း ကိုယ္႔ျမင္ကြင္းထဲမွာ မေတြ႕ရေတာ႔ေအာင္ ဖယ္ထုတ္ပစ္ (ဘေလာ႔ပစ္) လုိက္တာပဲေလ။ ခက္တာက သူေရာကိုယ္ေရာ ေဖ႔စ္ဘြတ္သံုးၾကေပမဲ႔ မသိေယာင္ေဆာင္ျပီး သူငယ္ခ်င္းမလုပ္ဘဲေနခဲ႔ၾကတာ အေတာ္ေတာင္ၾကာခဲ႔ျပီ။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ႔ အျပင္မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ သူ စကားရင္႔ရင္႔ေျပာေျပာ သည္းခံႏိုင္ေပမယ္႔ ေဖ႔စ္ဘြတ္ေပၚမွာ၊ ကိုယ္နဲ႔ခင္မင္သူေတြၾကားမွာ ကိုယ္႔ကိုယ္ႏွိမ္တာမ်ိဳးေတာ႔ သည္းခံႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး။ ေဖ႔စ္ဘြတ္ေပၚမွာက ကိုယ႔္မိသားစုဓာတ္ပံုေတြ၊ ကိုယ္ငယ္ငယ္က ပံုေလးေတြ၊ ကိုယ္႔ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြ၊ ထင္ျမင္ခ်က္ေလးေတြ၊ တရားစာေတြ၊ တင္ထားသမွ်ကုိ ၀ုိင္းခ်ီးက်ဴး အားေပးထားတဲ႔ ေကာမန္႔ေတြက အမ်ားၾကီးေလ။ ဒါကို သူက အျပင္မွာ အႏိုင္က်င္႔ေနက်အတုိင္း အမနာပ တစ္ခုခု၀င္မေရးဘူးလို႔ ေျပာႏုိင္မလား။ သူ႔အက်င္႔ကို ေၾကာက္လုိ႔လည္း ေဖ႔စ္ဘြတ္မွာေတာ႔ သူနဲ႔ မေတြ႕ေအာင္ေရွာင္ရတာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူနဲ႔ကုိယ္႔ၾကားက သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ Like ေတြ ၊ Comment ေတြေၾကာင္႔ ကုိယ္႔ Timeline မွာ သူ႔ပံုေတြ ေပၚေပၚလာသလုိ သူ႔Timeline မွာလည္း ကိုယ္႔ပံုေတြ သြားသြားေပၚေနမွာ အေသအခ်ာပဲ။ အမယ္ သင္းက အျပင္မွာသာ လူတကာအေပၚ မာေရေက်ာေရနဲ႔။ ေဖ႔စ္ဘြတ္ထဲမွာက်ေတာ႔ ေရးထားလုိက္တဲ႔ Comment ေတြက ခ်ိဳလို႔ျမလို႔၊ သူမဟုတ္တဲ႔အတုိင္း..။ ကိုယ္႔အေပၚသာ ေစာင္းလုိက္ေျမာင္းလုိက္၊ မလုိတမာေတြ မ်ားေပမဲ႔ ေဖ႔စ္ဘြတ္ေပၚက်ေတာ႔ ွ့ေမန လိုက္ရတဲ႔ တရားစာေတြဆိုတာ သူေတာ္ေကာင္းမၾကီး အတိုင္း...။ သူ႔ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔ဆုိ ကေလးကလား မပီကလာစာသားေတြနဲ႔ ဖလန္းဖလန္းထ၊ ျမဴးႂကြေနလိုက္တာ၊ သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္း ဘယ္ေတာ႔မွ မေျပာတတ္ေတာ႔မယ္႔ အတုိင္း...။ တစ္ခါတေလေတာ႔လည္း ေတြးမိပါတယ္။ ေဖ႔စ္ဘြတ္ေပၚမွာသာ သူနဲ႔ကိုယ္ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႕ ဆံုျဖစ္ၾကရင္ အျပင္မွာလိုပဲ အေက်ာၾကီးနဲ႔ ဆရာၾကီးလုပ္ျပီး ဃသာာနညအ ေတြ ေပါက္ကရ၀င္ေရးမွာလား။ ေဖ႔စ္ဘြတ္ယဥ္ေက်းမႈအတုိင္း “ ညီမေလးေရ..၊ ေက်းဇူးပါေနာ္..” လို႔ ပီယ၀ါစာ ခ်ိဳျမေလမလား။ သိခ်င္စမ္းလွတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လည္း ေဖ႔စ္ဘြတ္ေပၚမွာ သူ႔ပံုေတြ ေတြ႕တုိင္း စဥ္းစားေတြေ၀မိတာက တစ္မုိးေအာက္အတူေနျပီး ျဂိဳလ္တုပတ္ေရွာင္ေနရတဲ႔ သံသရာေႂကြးရွင္ၾကီးကို သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ ကိုယ္ကပဲ စ ခြင္႔ေတာင္းလုိက္ရမလား။ ေနာက္ဘယ္ေတာ႔မွ မျမင္ေတြ႕ရေလေအာင္ ဘေလာ႔ပစ္လုိက္ရင္ပဲ ေကာင္းမလား.. ဆုိတာပါပဲ။ အမယ္ ေျပာရင္းဆုိရင္း သူ႔ပံုၾကီးေပၚလာျပန္ျပီ။ အျပံဳးေလးက ခ်ိဳလို႔ေတာ္...။ ေဟာေတာ႔... သူ႔ပံုနဲ႔ ေရွ႕ဆင္႔ေနာက္ဆင္႔ ေပၚလာတာက ကိုယ္႔ပံုၾကီးပါလား။ ကုိယ္ကလည္း ျပန္ျပီး ျပံဳးၾကည့္ေနတာမ်ား မွန္ၾကည့္ေနရသလို ပါပဲေနာ္။
xxxxxx
+ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)+
August, 2014... မေဟသီမဂၢဇင္း
No comments:
Post a Comment