ဆရာထြန္းစကားအဆံုးမွာ အေစာက စာသင္ရတာ ၾကာလာ၍ ညြတ္ကိုင္းေကြးက်လာေသာ ခါးသည္ ဆတ္ခနဲ မတ္သြားၿပီး ေၿခဖ်ားလက္ဖ်ားမ်ား ထူးဆန္းစြာ ေအးလာသည္ထိ စိတ္လွုပ္ရွားသြားရသည္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ဆီမွ ကန္႔ ကြက္သံ ေပၚထြက္လာေလမလား ေစာင့္ေနမိေသာ္လည္း စာသင္ခန္းသည္ ၿငိမ္သက္ၿမဲ ၿငိမ္သက္လ်က္။ တိတ္ဆိတ္ၿမဲ တိတ္ဆိတ္လ်က္။ မိုရ္ဇင္ ကပင္ လက္ညွိဳးေလးေထာင္ကာ ေနာက္တစ္ရက္သို႔ ေရႊ႕ဆိုင္းေပးပါရန္ ေတာင္းဆိုရေလမလား ေတြးလိုက္မိေသာ္ လည္း ထိုအေတြးကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ရုတ္ၿခည္း ပယ္ခ်လိုက္ရသည္။ အေၾကာင္းရင္းကို ေသခ်ာေပါက္ေမးလာမည့္ ဆရာ့ကို မည္သို႔တံု႔ၿပန္ရမည္နည္း။ သူမမွာ အေၿဖမရွိ။ အမွန္ေတာ့ အေၿဖမရွိဆိုတာထက္ ထိုအေၿဖကို တရား၀င္ ဖြင့္ဟမေၾကညာ၀ံ့သည့္ အၿဖစ္ကသာ သူမကို အခက္ေတြ႔ေနေစၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဆရာသည္ မိနစ္ပိုင္းမွ် ေစာင့္ၿပီးေနာက္ အားလံုးသေဘာတူညီသည္ဟု ယူဆၿပီး ေရွ႕ဘက္လွည့္ ကာ သင္ခန္းစာကို ဆက္သင္ေခ်ေလၿပီ။ မိုရ္ဇင့္မွာသာ စာထဲအာရံုႏွစ္မရေတာ့ဘဲ ဆရာ့စကားႏွင့္ မိုရ္ဇင့္အေတြး လံုးေထြးရစ္ပတ္ကာ ရွုပ္ေထြးေနာက္က်ိေနေတာ့သည္။ တစ္ကယ္ဆိုလွ်င္ သည္ “ ဥယ်ာဥ္မွဴး ” စာသင္၊ စာက်က္၀ိုင္းသည္ တစ္၀ိုင္း၌ ႏွစ္ဆယ္ဦးသာ လက္ခံၿပီး အသင္အၿပပိုင္းေရာ အုပ္ခ်ဳပ္မွုစည္းကမ္းပိုင္းမွာပါ မိုရ္ဇင္တို႔ ရပ္ကြက္ငယ္ေလးထဲမွာ နာမည္ရသည္။ မိုရ္ဇင္တို႔လို တစ္ဘာသာခ်င္းစီကို စိတ္ၾကိဳက္ဆရာ၊ ဆရာမ အိမ္ေခၚငွားမသင္ ႏိုင္သူမ်ားအဖို႔ အားကိုးမည္ဆို အားကိုးေလာက္သည္။ ႏွစ္စဥ္ ေအာင္ခ်က္ရာႏွုန္းလည္း မဆိုးလွေခ်။ သို႔ေပမဲ့ ဂုဏ္ထူးမွတ္မက အမွတ္တစ္ရာထိမွန္းထားသည့္ မိုရ္ဇင့္အတြက္ စင္းလံုးေခ်ာ မဟုတ္ခဲ့ေခ်။ အထူးသၿဖင့္ သခ်ၤာဆရာသည္ သခ်ၤာပုစၧာမ်ားကို အဆင့္ေက်ာ္တြက္ၿပလြန္းသည္ဟု ဆရာထက္ တစ္လ ၾကီးကာ ေတြးထင္သည္။ ရူပေဗဒဆရာက ရူပေဗဒဆိုင္ရာသီအိုရီတစ္ပုဒ္သင္လွ်င္ ထို သေဘာတရားႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ၿပီး မၿပီးဆံုးေတာ့။ ဗဟုသုတအလို႔ငွာ ၀မ္းေၿမာက္ဖြယ္ဆိုေသာ္လည္း အခ်ိန္ ကန္႔သတ္မွု ေဘာင္ အတြင္းမွာ သတ္မွတ္သင္ရိုးေက်ညက္ၿပီး အရည္အခ်င္းစစ္စာေမးပြဲကို ေက်ာ္လြန္ဖို႔သည္သာ ပဓာန ၿဖစ္သည့္ မိုရ္ဇင့္တို႔အတြက္ေတာ့ ၀မ္းမသာႏိုင္ေခ်။ သည္၀ိုင္းမွ သေဘာမေတြ႔သည့္ ထိုႏွစ္ဘာသာကို ဖဲ့ၿပီး အၿခားတစ္၀ိုင္းမွ ေၿပာင္းသင္ဖို႔ စဥ္းစားခဲ့ေသာ္လည္း ေက်ာင္းခ်ိန္ရယ္ စာသင္၀ိုင္းတစ္၀ိုင္းတည္း အခ်ိန္ရယ္ေတာင္ အေတာ္ေလး ညွိေနရေတာ့ မိုရ္ဇင္ အင္မတန္မွ အက်ပ္ေတြ႔လွသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေမေမက သတင္းစကားတစ္ခုကို ေဆာင္ယူလာခဲ့သည္။ ထိုသတင္း ကို ေမေမ ေၿပာၿပေနတုန္းမွာ မိုရ္ဇင္မ်က္လံုးေတြသည္ တဖ်တ္ဖ်တ္အေရာင္လက္ လို႔။ ေမေမ၏အေပါင္းအသင္းမ်ားေသာအခ်က္က သည္တစ္ၾကိမ္ ေနရာက်သြားခဲ့သည္။ ေမေမ့ သူငယ္ခ်င္း၏ အညႊန္းအရ တံုးေပ့၊ ထံုေပ့၊ ၾကိဳးစားလိုစိတ္ေဖ်ာ့ေတာ့ေသာ ေမေမ့သူငယ္ ခ်င္း၏ တူမေလးသည္ ထိုဂိုက္ဆရာ၏ သင္ၿပမွု၊ ဆြဲေခၚမွု၊ ဂရုစိုက္မွုေတြေၾကာင့္ တကၠသိုလ္၀င္တန္း ကို ေအာင္မွတ္ထက္ကို မ်ားစြာေက်ာ္လြန္ၿပီး ေအာင္သြားခဲ့သည္။ မိုရ္ဇင္လည္း ထိုဂိုက္ဆရာႏွင့္သင္ခ်င္သည္ဟု ေမေမ့ကို အတင္းပူဆာခဲ့သည္။ ပံုမွန္အားၿဖင့္ စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ ၾကိဳ စာရင္းေပးရေသာ ထိုဂိုက္ႏွင့္သင္ရဖို႔အတြက္ ေမေမ့သူငယ္ခ်င္းကို အေဖာ္ ေခၚၿပီး ဂိုက္ဆရာေနသည့္ အိမ္ထိပင္ ေရာက္သည္။ တစ္ၾကိမ္မွႏွစ္ၾကိမ္၊ ႏွစ္ၾကိမ္မွသံုးၾကိမ္ မိုရ္ဇင္ တို႔ကိုအားနာ၍ ထင္သည္။ သူ၏နားခ်ိန္မွ မိုရ္ဇင့္အတြက္ တစ္ပတ္ေလးရက္ အခ်ိန္ပိုင္းကို ဖဲ့ေပး သည္။ မိုရ္ဇင့္မွာ အခ်ိန္အေရႊ႕အေၿပာင္းလုပ္၍မရ။ မနက္ၿဖန္နံနက္ ဆရာထြန္းသင္မည့္ အခ်ိန္ပို အခ်ိန္သည္ မိုရ္ဇင္ဂိုက္အခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္ေနခဲ့သည္။ ေဘးမွ သူငယ္ခ်င္းမ တြယ္တာကလည္း တံေတာင္ၿဖင့္ထိကာ သင္ရိုးစာအုပ္ ေအာက္ေၿခ၌ သူမ ေရးထားေသာ စာကိုၿပသည္။ " မနက္ၿဖန္ အပိုခ်ိန္ နံနက္ခုနစ္နာရီ စမွာကို ငါမမွီေလာက္ဘူးထင္တယ္။ ငါက နံနက္ဆိုေစာေစာ မထႏိုင္ဘူး။ " မိုရ္ဇင္ေခါင္းအသာညိတ္ၿပလိုက္သည္။ ခုေနမ်ား မိုရ္ဇင္က တြယ္တာ့ကို သူမ၏ေရြးခ်ယ္ရခက္မွုအား မွ်ေ၀လွ်င္ ပထမေတာ့ အံ့ၾသစြာ ေၾကာင္ေငး ၾကည့္ လိမ့္မည္။ တၿဖည္းၿဖည္း ရင္းႏွီးခင္မင္မွုသံေယာဇဥ္ကို သစၥာေဖာက္ခံရေလ ၿခင္းဟုေတြးကာ ရြံရွာ စက္ဆုပ္စြာ မ်က္ႏွာ လႊဲသြားေပလိမ့္မည္။ သို႔အတြက္ ထြက္က်လုဆဲဆဲ စကားလံုးမ်ားကို ကိုယ့္တံေတြးၿဖင့္ ခပ္သြက္သြက္ မ်ိဳခ်လိုက္ရ သည္။ မိုရ္ဇင္က ခက္ခက္ခဲခဲ ပင္ပင္ပန္းပန္း ၾကိဳးစားထားရသမွ် သူတပါးအား လြယ္လင့္တကူ အဆင့္သင့္ေလး မခူးဆြတ္ေစလို။ ကန္႔လန္႔ကာခ်သည္ထိ ဖံုးကြယ္လို႔ရႏိုင္၊ မရႏိုင္ မေသခ်ာေသာ္လည္း ဖံုးကြယ္ရသမွ် ဖံုးကြယ္ လိုၿခင္းက သူမအတၱသာ။ တစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္လိုလွ်င္ တစ္ခုကို လက္လႊတ္ရမည့္သေဘာတရားအရ မည့္သည့္အရာကို ဆုပ္ ထားၿပီး မည္သည့္ အရာကိုလႊတ္ခ်ႏိုင္မည္လဲကိုေတာ့ မိုရ္ဇင္ကိုယ္တိုင္လည္း မဆံုးၿဖတ္ႏိုင္ေသး ေခ်။ အရာတိုင္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားလို သည့္ ေလာဘစိတ္က ဦးေဆာင္ခဲ့လို႔လည္း ခုခ်ိန္၊ ခုလို ဗ်ာမ်ားေနရၿခင္းၿဖစ္သည္။
(၂)
စိတ္ရွုပ္ေထြးစြာၿဖင့္ စာသင္ခဲ့ၿပီး အိမ္ေရာက္ေလေသာအခါ ႏွလံုးေဆာင့္စရာ အၿဖစ္အပ်က္က ဆီးၾကိဳေနခဲ့ေလသည္။
(၃)
" လွနဂိုယဥ္ ေရာ ... ေမၾကီး " စာၾကည့္စားပြဲ၌ ရွိေနရမည့္အခ်ိန္ ညီမေလးကို မၿမင္မိသၿဖင့္ ေမၾကီးအား ေမးၾကည့္မိသည္။ " သမီး ညီမရယ္ေလ ... တစ္လမ္းေက်ာ္က သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ဇီဇ၀ါတို႔ ဘုရားကိုးဆူအလွဴ သြားကူ ေလရဲ့။ " မိုရ္ဇင္သည္ ေက်ာမွ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ၾကမ္းၿပင္ေပၚ ဖုန္းခနဲ ပစ္ခ်လိုက္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကို ထိုင္ခံု ေပၚ ၀ုန္းခနဲ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ေမေမသည္ အေအးခြက္ကို ကမ္းေပးသည္။ ၀မ္းမွေမြးထုတ္ထားသည့္သမီး၊ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသူၾကီး ၿမၿမင့္မိုရ္ဇင္ ကုိ ခုေန နားေခ်ေတာ့ဟု တားလည္း မထူးမည့္တူတူ အေအးေသာက္ ရင္း အေမာေၿဖရင္း နားလိုက္၊ ေၿပာလိုက္ လုပ္ ေစၿခင္းက သာ၍ ေကာင္းမွန္း ေမေမရိပ္မိသည္။ ေမေမသည္ မိုရ္ဇင္ႏွင့္မနီးမေ၀းမွာ ထုိင္ရင္း တရားစာရြတ္ကာ မိုရ္ဇင့္အသံကို နားစြင့္ေနသည္ ထင္သည္။ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူၾကီးမို႔ လႊတ္ထားလုိက္တာလည္း ၿဖစ္ႏိုင္သည္။ ေမေမ့ကိုၾကည့္ရင္း မိုရ္ဇင္ေဒါသေတြ လည္ေခ်ာင္း၀၌ တစ္ဆို႔ကုန္သည္။ ေဒါသေၾကာင့္ ေခြ်းတို႔ စီးက်လာသည္။ ယပ္ ေတာင္ၿဖင့္ တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ေနလိုက္ရသည္။ မိုရ္ဇင္တို႔မိသားစုမွာ အၿမဲ ႏွစ္ဖြဲ႔ကြဲရသည္။ အရာရာကို ၿပင္းၿပင္းပ်ပ်ရွိလြန္းသူ မိုရ္ဇင္ႏွင့္ ေအးေအး သက္သာ ေနတတ္သူ ေမေမႏွင့္ညီမေလး။ ညီမေလးက အေပါင္းအသင္းမင္သည္။ အေဖာ္ အသင္းမက္သည္။ ညီမေလးက ခြ်ဲလွ်င္ ေမေမက စိတ္ေပ်ာ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းဆြယ္လွ်င္ ညီမေလးက လြယ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေခြ်လွ်င္ ညီမေလးက ေၾကြသည္။ သူငယ္ခ်င္းေမြးေန႔ဆို လည္း သူ႔ကိုခင္ေသာ၊ သူကခင္ေသာမို႔ အေၾကာင္းၿပသည္။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္က အလွဴ ဆိုလည္း သြားကူမွေကာင္းမည္ဟု မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ခြင့္ေတာင္းသည္။ ဘ၀အတြက္ ၾကိဳးစားရမည့္ အခ်ိန္မွာ သူ႔အခ်ိန္ေတြ ေလလြင့္တာ၊ အက်ိဳးမဲ့တာ သူမသိေသး။ ၾကိဳးစားလုိစိတ္ဆိုတာလည္း တကယ္ေတာ့ အေလ့အက်င့္ ပင္။ စနစ္ဇယားႏွင့္ ငယ္ကတည္းက အသားက်တတ္ပါမွ။ မိုရ္ဇင္သည္ အစ္မအၾကီးအေနႏွင့္ ညီမေလးကို ကိုယ့္ထက္သာလိုသည္။ မိုရ္ဇင္က ဆယ္တန္းကို အမွတ္တစ္ရာ ေလာက္သာ မွန္းခ်ိန္မွာ ညီမေလးကို တစ္ႏုိင္ငံလံုး ပထမထိ မွန္းေစလိုသည္။ ခုကတည္းက အေၿခခံ ပိုင္ေစလိုသည္။ တကယ္ေတာ့ ေမေမ့ကိုလည္း မိုရ္ဇင္ အားမရ။ အစ္မ တစ္ေယာက္က ညီမတစ္ေယာက္ေပၚ လႊမ္းမိုးႏိုင္မွုထက္ မိခင္၏စကားက သမီးအေပၚ ပုိၿပီး တာသြားေပလိမ့္မည္။
ပတ္၀န္းက်င္ဆိုသည္လည္း မ်က္စိကြယ္နားကြယ္ မဟုတ္ေလေတာ့ မိုရ္ဇင္အိမ္သို႔ ဂိုက္ဆရာ အ၀င္အထြက္ကုိ ၾကာၾကာဖံုးမထားႏိုင္။ မိုရ္ဇင့္သူငယ္ခ်င္းမ တြယ္တာႏွင့္အတန္းေဖာ္တခ်ိဳ႕ သူတို႔ႏွစ္သက္ရာ အစ္မတစ္ဦးဆီမွာ စာတူတူ က်က္ၾကသည္။ မိုရ္ဇင့္ကို မတိုင္ပင္သလို ဖြင့္လည္းမေၿပာၾက။ မိုရ္ဇင္လည္း မ်က္စိတို႔ နားတို႔ကြယ္ေနသည္မွ မဟုတ္သည္ေလ။ သို႔ေပမဲ့ အခ်င္းခ်င္း အၿပံဳးမပ်က္ၾက။ လက္တြဲထားၿမဲ။ ရင္ထဲက တစံုတရာ ေမွးမွိန္ခဲ့သည္က လြဲလွ်င္။
(၅)
မိုရ္ဇင္စိတ္ကုိသိသၿဖင့္ ညီမေလးသည္ မိုရ္ဇင္ေရွ႕၌ ယုန္ငယ္ေလးသဖြယ္ စာဖတ္ရွာသည္။ သို႔ေပမဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာ ေတာ့ လံုေအာင္ပုန္းလွ်င္ ကြယ္မည္ အထင္အေတြးႏွင့္ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို တြယ္တာဆဲ။ အခ်ိန္ေပးဆဲ။ တစ္ဆင့္ တက္၍ သူငယ္ခ်င္း၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုပင္ ကူညီ လိုက္ေသးသည္။ မိုရ္ဇင္လည္း ဘ၀၏ေလွခါးတစ္ထစ္အတြက္ ရုန္းကန္ကုတ္တြယ္ေနခ်ိန္မို႔ အသာမ်က္စိမွိတ္ထားလိုက္သည္။ အစ္မတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ေအာင္ၿမင္မွု၏ ခ်ိဳၿမိန္ ၿခင္းကို ဦးေဆာင္ေသာက္သံုး ၿပၿခင္းၿဖင့္ ညီမေလးကို စိတ္လည္လာေစရန္ ေတးထားလိုက္သည္။ မိုရ္ဇင္ေမွ်ာ္လင့္ ေသာ ထိုေန႔သည္ မေ၀းေတာ့ဟု မိုရ္ဇင္ ယံုၾကည္သည္။
(၆)
မိုရ္ဇင္ၿပံဳးေနသည္။ ေမေမလည္းၿပံဳးေနသည္။ အထူးသၿဖင့္ မ်က္၀န္းေထာင့္မွ ညီမေလး၏ အၿပံဳး ကို လွမ္းၿမင္လိုက္ၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ဘ၀မွာ ၾကက္သားပလာတာကို အၾကိမ္ေရမ်ားစြာ စားခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ယေန႔ေလာက္ အရသာ ရွိအံ့မထင္။ ခ်ီးက်ဴးသံမ်ား၊ အားက်မွုမ်ား အလယ္၌ မိုရ္ဇင္သည္ ေမေမ့အေပါင္းအသင္းမ်ား၏ အနာဂတ္အေလးမ်ားအတြက္ စံၿပၿဖစ္သ လို ခ်စ္ရေသာ ညီမေလး၏ စံၿပအစ္မလည္း ၿဖစ္ခြင့္ရ သည့္အတြက္ ၾကည္ႏူးမိသည္။ တစ္ႏိုင္ငံလုံးအဆင့္ၿဖင့္ မယွဥ္ ႏိုင္ေသာ္လည္း ငါးဘာသာအား သည္ မိုရ္ဇင္တို႔ရပ္ကြက္ထဲမွာေတာ့ စတားၿဖစ္သြားခဲ့သည္။
(၇)
တစ္စံုတစ္ေယာက္ၿမင္သြားမည္အလား ပု႑ရိတ္ရံုမ်ားကို ကြယ္ကာ မုိရ္ဇင္တို႔ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳး လုပ္ေနၾကသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ ၾကားသြားမည္အလား ေလသံကို နိမ့္ထားၾကသည္။ အမွန္ ေတာ့ သည္ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္ မွာ အားလံုးက သူတို႔အာရံုႏွင့္သူ။ သူတို႔အေတြးႏွင့္သူ။ မိုရ္ဇင္တို႔သည္ တစ္ေယာက္က အဆိုၿပဳလွ်င္ တစ္ေယာက္က ကန္႔ကြက္သည္။ တစ္ေယာက္က အၾကံၿပဳလွ်င္ တစ္ေယာက္က ပယ္ခ်သည္။ “ ဟာ … သရဖီရည္းစားက ဆရာမေဒၚေစာရဲ့တူေလ။ ငါတို႔ ဆရာမေစာရဲ့ ၿပိဳင္ဘက္ဆီမွာ က်ဴရွင္ သင္တာကို သရဖီက သူ႔ရည္းစားကို မေၿပာဘဲေနမွာလား။ တူနဲ႔အေဒၚကေရာ စကားမဆက္ စပ္ ႏိုင္ဘူးလား။ ” “ တကူးေလာက္ ႏွုတ္ဖြာတာ တကူးအၿပင္မရွိဘူး။ သူ႔ကိုေတာ့ အသိေပးလို႔ ၿဖစ္ကိုမၿဖစ္ဘူး။ ” အခ်ိန္ဟူသည္ ရပ္တန္႔ေနေသာ ရထားတစ္စင္းမဟုတ္ခဲ့ေလေတာ့ ...။
(၈)
" ဟယ္လို ..တြယ္တာလား။ " " ၿမၿမင့္မိုရ္ဇင္ပါ ... ညေန ၀ိုင္ေကေကအိုမွာ ဆံုရေအာင္ေလ။ တို႔ေတြ မေတြ႔တာလည္း ၾကာၿပီ မဟုတ္လား။ မိုရ္ဇင္ ေကြ်းမွာပါ။ " " ေအာ္ ... မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်ိန္းထားၿပီးသားလား။ ဒါဆို လာမဲ့စေနေရာ။ " " အင္းေလ ... ဘန္ေကာက္သြားမယ္ဆိုေတာ့လည္း ... ေနာက္ေတာ့ အခ်ိန္ရရင္ ဖုံးေခၚလိုက္ ေလေနာ္။ " " တကူးေရ ... ဘာေတြလုပ္။ ေအးေဆးပဲမဟုတ္လား။ ညေန တကူးတို႔ဘက္ ေရာက္မွာမို႔ေလ။ အိမ္မွာရွိမလား။ " " ဒီလိုပါပဲ။ သူေဌးရဲ့ လက္ရံုးအဆင့္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ေခတ္ေရစီးမွာ မၿမဳပ္ေအာင္ေတာ့ ကူးခတ္ေနရတာပါပဲ။ ညေန ႏွစ္ခ်ဳပ္အစည္းအေ၀းၿပီးရင္ေတာ့ နည္းနည္းေပါ့သြားၿပီ တကူးရဲ့။ " " အားမနာပါနဲ႔။ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ အိမ္မွာ ရွုပ္ေနတယ္ဆိုေတာ့လည္း ... မိုရ္ဇင္က အားနာရမွာပါ။ SEE YOU LATER! ေနာ္။ "
(၉)
" လွနဂိုယဥ္ ေရာ ... ေမၾကီး " ခရစ္စမတ္ပိတ္ရက္မတိုင္ခင္ ကုမၸဏီမွ ႏွစ္ခ်ဳပ္အစည္းအေ၀းအၿပီး အိမ္ၿပန္လာေသာအခါ ညီမေလးကို မၿမင္မိသၿဖင့္ ေမၾကီးအား ေမးၾကည့္မိသည္။ " သမီးညီမရယ္ေလ ... သူတို႔ေဆးက သူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလးကားနဲ႔ စုၿပီး က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားဖူး သြားေလရဲ့။ "
" တည္းဖို႔ေရာ စားဖို႔ပါ သူငယ္ခ်င္းအေမရဲ့ ဟိုတယ္မွာပဲတဲ့...။ သမီးညီမ အကုန္အက်မ်ားလိမ့္အံုး မယ္။ လူစိုက္ၿပီး ေပ်ာ္လို႔ ၿမဴးလို႔လိုက္သြားေလရဲ့။" ၿမၿမင့္မိုရ္ဇင္သည္ ပခံုး၌ စလြယ္သိုင္းထားသည့္ ပါးပါးၿပားၿပား ပိုက္ဆံအိတ္ကို အလြန္ေလးလာ သည့္ ခံစားမွုမ်ိဳးႏွင့္ အနီးဆံုးစားပြဲေပၚ ပစ္တင္လိုက္ရသည္။ ေမေမ၏ " ထမင္းစားေတာ့မလား။ " အေမးကိုေတာင္ ေခါင္းတစ္ခ်က္သာ ယမ္းၿပႏိုင္သည္။ အားအင္တို႔စုပ္ယူခံလိုက္ရသည့္ႏွယ္ ေမြ႔ယာေပၚ ပစ္လွဲလိုက္သည္။ ပထမ ပက္လက္လွန္ကာ မ်က္ေတာင္ေလး ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္ လုပ္ေနေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေမွာက္ခံုအိပ္ကာ အရည္တခ်ိဳ႕ေခါင္းအုန္း ေပၚရႊဲသြားသည္။ အို ... မိုရ္ဇင္ငိုေနေလသလား။ အလန္႔တၾကား ထထိုင္လိုက္သည္။ မ်က္ရည္ဆိုတာ မိုရ္ဇင္ႏွင့္ မည္သို႔မွ မသက္ဆိုင္ေခ်။ စိတ္ကို တင္းသည္။ အံကို ၾကိတ္သည္။ မာန္ကိုသြင္းသည္။ သို႔ေပမဲ့ ပါးၿပင္၌ စိုရႊဲဆဲ။ (၁၀) မိုရ္ဇင္တို႔သည္ ေပးဆပ္မွ်ေ၀ဖူးသည္မ်ားႏွင့္ သာတူ ညီမွ်မွု မ်ားသာ ၿပန္လည္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရၾကသည္ မွာ တကယ္ေတာ့လည္း မထူးဆန္းေခ်။
+ရင္ၿငိမ္းသူ(ေမာ္လၿမိဳင္)+
ဆရာထြန္းစကားအဆံုးမွာ အေစာက စာသင္ရတာ ၾကာလာ၍ ညြတ္ကိုင္းေကြးက်လာေသာ ခါးသည္ ဆတ္ခနဲ မတ္သြားၿပီး ေၿခဖ်ားလက္ဖ်ားမ်ား ထူးဆန္းစြာ ေအးလာသည္ထိ စိတ္လွုပ္ရွားသြားရသည္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ဆီမွ ကန္႔ ကြက္သံ ေပၚထြက္လာေလမလား ေစာင့္ေနမိေသာ္လည္း စာသင္ခန္းသည္ ၿငိမ္သက္ၿမဲ ၿငိမ္သက္လ်က္။ တိတ္ဆိတ္ၿမဲ တိတ္ဆိတ္လ်က္။ မိုရ္ဇင္ ကပင္ လက္ညွိဳးေလးေထာင္ကာ ေနာက္တစ္ရက္သို႔ ေရႊ႕ဆိုင္းေပးပါရန္ ေတာင္းဆိုရေလမလား ေတြးလိုက္မိေသာ္ လည္း ထိုအေတြးကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ရုတ္ၿခည္း ပယ္ခ်လိုက္ရသည္။ အေၾကာင္းရင္းကို ေသခ်ာေပါက္ေမးလာမည့္ ဆရာ့ကို မည္သို႔တံု႔ၿပန္ရမည္နည္း။ သူမမွာ အေၿဖမရွိ။ အမွန္ေတာ့ အေၿဖမရွိဆိုတာထက္ ထိုအေၿဖကို တရား၀င္ ဖြင့္ဟမေၾကညာ၀ံ့သည့္ အၿဖစ္ကသာ သူမကို အခက္ေတြ႔ေနေစၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဆရာသည္ မိနစ္ပိုင္းမွ် ေစာင့္ၿပီးေနာက္ အားလံုးသေဘာတူညီသည္ဟု ယူဆၿပီး ေရွ႕ဘက္လွည့္ ကာ သင္ခန္းစာကို ဆက္သင္ေခ်ေလၿပီ။ မိုရ္ဇင့္မွာသာ စာထဲအာရံုႏွစ္မရေတာ့ဘဲ ဆရာ့စကားႏွင့္ မိုရ္ဇင့္အေတြး လံုးေထြးရစ္ပတ္ကာ ရွုပ္ေထြးေနာက္က်ိေနေတာ့သည္။ တစ္ကယ္ဆိုလွ်င္ သည္ “ ဥယ်ာဥ္မွဴး ” စာသင္၊ စာက်က္၀ိုင္းသည္ တစ္၀ိုင္း၌ ႏွစ္ဆယ္ဦးသာ လက္ခံၿပီး အသင္အၿပပိုင္းေရာ အုပ္ခ်ဳပ္မွုစည္းကမ္းပိုင္းမွာပါ မိုရ္ဇင္တို႔ ရပ္ကြက္ငယ္ေလးထဲမွာ နာမည္ရသည္။ မိုရ္ဇင္တို႔လို တစ္ဘာသာခ်င္းစီကို စိတ္ၾကိဳက္ဆရာ၊ ဆရာမ အိမ္ေခၚငွားမသင္ ႏိုင္သူမ်ားအဖို႔ အားကိုးမည္ဆို အားကိုးေလာက္သည္။ ႏွစ္စဥ္ ေအာင္ခ်က္ရာႏွုန္းလည္း မဆိုးလွေခ်။ သို႔ေပမဲ့ ဂုဏ္ထူးမွတ္မက အမွတ္တစ္ရာထိမွန္းထားသည့္ မိုရ္ဇင့္အတြက္ စင္းလံုးေခ်ာ မဟုတ္ခဲ့ေခ်။ အထူးသၿဖင့္ သခ်ၤာဆရာသည္ သခ်ၤာပုစၧာမ်ားကို အဆင့္ေက်ာ္တြက္ၿပလြန္းသည္ဟု ဆရာထက္ တစ္လ ၾကီးကာ ေတြးထင္သည္။ ရူပေဗဒဆရာက ရူပေဗဒဆိုင္ရာသီအိုရီတစ္ပုဒ္သင္လွ်င္ ထို သေဘာတရားႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ၿပီး မၿပီးဆံုးေတာ့။ ဗဟုသုတအလို႔ငွာ ၀မ္းေၿမာက္ဖြယ္ဆိုေသာ္လည္း အခ်ိန္ ကန္႔သတ္မွု ေဘာင္ အတြင္းမွာ သတ္မွတ္သင္ရိုးေက်ညက္ၿပီး အရည္အခ်င္းစစ္စာေမးပြဲကို ေက်ာ္လြန္ဖို႔သည္သာ ပဓာန ၿဖစ္သည့္ မိုရ္ဇင့္တို႔အတြက္ေတာ့ ၀မ္းမသာႏိုင္ေခ်။ သည္၀ိုင္းမွ သေဘာမေတြ႔သည့္ ထိုႏွစ္ဘာသာကို ဖဲ့ၿပီး အၿခားတစ္၀ိုင္းမွ ေၿပာင္းသင္ဖို႔ စဥ္းစားခဲ့ေသာ္လည္း ေက်ာင္းခ်ိန္ရယ္ စာသင္၀ိုင္းတစ္၀ိုင္းတည္း အခ်ိန္ရယ္ေတာင္ အေတာ္ေလး ညွိေနရေတာ့ မိုရ္ဇင္ အင္မတန္မွ အက်ပ္ေတြ႔လွသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေမေမက သတင္းစကားတစ္ခုကို ေဆာင္ယူလာခဲ့သည္။ ထိုသတင္း ကို ေမေမ ေၿပာၿပေနတုန္းမွာ မိုရ္ဇင္မ်က္လံုးေတြသည္ တဖ်တ္ဖ်တ္အေရာင္လက္ လို႔။ ေမေမ၏အေပါင္းအသင္းမ်ားေသာအခ်က္က သည္တစ္ၾကိမ္ ေနရာက်သြားခဲ့သည္။ ေမေမ့ သူငယ္ခ်င္း၏ အညႊန္းအရ တံုးေပ့၊ ထံုေပ့၊ ၾကိဳးစားလိုစိတ္ေဖ်ာ့ေတာ့ေသာ ေမေမ့သူငယ္ ခ်င္း၏ တူမေလးသည္ ထိုဂိုက္ဆရာ၏ သင္ၿပမွု၊ ဆြဲေခၚမွု၊ ဂရုစိုက္မွုေတြေၾကာင့္ တကၠသိုလ္၀င္တန္း ကို ေအာင္မွတ္ထက္ကို မ်ားစြာေက်ာ္လြန္ၿပီး ေအာင္သြားခဲ့သည္။ မိုရ္ဇင္လည္း ထိုဂိုက္ဆရာႏွင့္သင္ခ်င္သည္ဟု ေမေမ့ကို အတင္းပူဆာခဲ့သည္။ ပံုမွန္အားၿဖင့္ စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ ၾကိဳ စာရင္းေပးရေသာ ထိုဂိုက္ႏွင့္သင္ရဖို႔အတြက္ ေမေမ့သူငယ္ခ်င္းကို အေဖာ္ ေခၚၿပီး ဂိုက္ဆရာေနသည့္ အိမ္ထိပင္ ေရာက္သည္။ တစ္ၾကိမ္မွႏွစ္ၾကိမ္၊ ႏွစ္ၾကိမ္မွသံုးၾကိမ္ မိုရ္ဇင္ တို႔ကိုအားနာ၍ ထင္သည္။ သူ၏နားခ်ိန္မွ မိုရ္ဇင့္အတြက္ တစ္ပတ္ေလးရက္ အခ်ိန္ပိုင္းကို ဖဲ့ေပး သည္။ မိုရ္ဇင့္မွာ အခ်ိန္အေရႊ႕အေၿပာင္းလုပ္၍မရ။ မနက္ၿဖန္နံနက္ ဆရာထြန္းသင္မည့္ အခ်ိန္ပို အခ်ိန္သည္ မိုရ္ဇင္ဂိုက္အခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္ေနခဲ့သည္။ ေဘးမွ သူငယ္ခ်င္းမ တြယ္တာကလည္း တံေတာင္ၿဖင့္ထိကာ သင္ရိုးစာအုပ္ ေအာက္ေၿခ၌ သူမ ေရးထားေသာ စာကိုၿပသည္။ " မနက္ၿဖန္ အပိုခ်ိန္ နံနက္ခုနစ္နာရီ စမွာကို ငါမမွီေလာက္ဘူးထင္တယ္။ ငါက နံနက္ဆိုေစာေစာ မထႏိုင္ဘူး။ " မိုရ္ဇင္ေခါင္းအသာညိတ္ၿပလိုက္သည္။ ခုေနမ်ား မိုရ္ဇင္က တြယ္တာ့ကို သူမ၏ေရြးခ်ယ္ရခက္မွုအား မွ်ေ၀လွ်င္ ပထမေတာ့ အံ့ၾသစြာ ေၾကာင္ေငး ၾကည့္ လိမ့္မည္။ တၿဖည္းၿဖည္း ရင္းႏွီးခင္မင္မွုသံေယာဇဥ္ကို သစၥာေဖာက္ခံရေလ ၿခင္းဟုေတြးကာ ရြံရွာ စက္ဆုပ္စြာ မ်က္ႏွာ လႊဲသြားေပလိမ့္မည္။ သို႔အတြက္ ထြက္က်လုဆဲဆဲ စကားလံုးမ်ားကို ကိုယ့္တံေတြးၿဖင့္ ခပ္သြက္သြက္ မ်ိဳခ်လိုက္ရ သည္။ မိုရ္ဇင္က ခက္ခက္ခဲခဲ ပင္ပင္ပန္းပန္း ၾကိဳးစားထားရသမွ် သူတပါးအား လြယ္လင့္တကူ အဆင့္သင့္ေလး မခူးဆြတ္ေစလို။ ကန္႔လန္႔ကာခ်သည္ထိ ဖံုးကြယ္လို႔ရႏိုင္၊ မရႏိုင္ မေသခ်ာေသာ္လည္း ဖံုးကြယ္ရသမွ် ဖံုးကြယ္ လိုၿခင္းက သူမအတၱသာ။ တစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္လိုလွ်င္ တစ္ခုကို လက္လႊတ္ရမည့္သေဘာတရားအရ မည့္သည့္အရာကို ဆုပ္ ထားၿပီး မည္သည့္ အရာကိုလႊတ္ခ်ႏိုင္မည္လဲကိုေတာ့ မိုရ္ဇင္ကိုယ္တိုင္လည္း မဆံုးၿဖတ္ႏိုင္ေသး ေခ်။ အရာတိုင္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားလို သည့္ ေလာဘစိတ္က ဦးေဆာင္ခဲ့လို႔လည္း ခုခ်ိန္၊ ခုလို ဗ်ာမ်ားေနရၿခင္းၿဖစ္သည္။
(၂)
စိတ္ရွုပ္ေထြးစြာၿဖင့္ စာသင္ခဲ့ၿပီး အိမ္ေရာက္ေလေသာအခါ ႏွလံုးေဆာင့္စရာ အၿဖစ္အပ်က္က ဆီးၾကိဳေနခဲ့ေလသည္။
(၃)
" လွနဂိုယဥ္ ေရာ ... ေမၾကီး " စာၾကည့္စားပြဲ၌ ရွိေနရမည့္အခ်ိန္ ညီမေလးကို မၿမင္မိသၿဖင့္ ေမၾကီးအား ေမးၾကည့္မိသည္။ " သမီး ညီမရယ္ေလ ... တစ္လမ္းေက်ာ္က သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ဇီဇ၀ါတို႔ ဘုရားကိုးဆူအလွဴ သြားကူ ေလရဲ့။ " မိုရ္ဇင္သည္ ေက်ာမွ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ၾကမ္းၿပင္ေပၚ ဖုန္းခနဲ ပစ္ခ်လိုက္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကို ထိုင္ခံု ေပၚ ၀ုန္းခနဲ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ေမေမသည္ အေအးခြက္ကို ကမ္းေပးသည္။ ၀မ္းမွေမြးထုတ္ထားသည့္သမီး၊ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသူၾကီး ၿမၿမင့္မိုရ္ဇင္ ကုိ ခုေန နားေခ်ေတာ့ဟု တားလည္း မထူးမည့္တူတူ အေအးေသာက္ ရင္း အေမာေၿဖရင္း နားလိုက္၊ ေၿပာလိုက္ လုပ္ ေစၿခင္းက သာ၍ ေကာင္းမွန္း ေမေမရိပ္မိသည္။ ေမေမသည္ မိုရ္ဇင္ႏွင့္မနီးမေ၀းမွာ ထုိင္ရင္း တရားစာရြတ္ကာ မိုရ္ဇင့္အသံကို နားစြင့္ေနသည္ ထင္သည္။ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူၾကီးမို႔ လႊတ္ထားလုိက္တာလည္း ၿဖစ္ႏိုင္သည္။ ေမေမ့ကိုၾကည့္ရင္း မိုရ္ဇင္ေဒါသေတြ လည္ေခ်ာင္း၀၌ တစ္ဆို႔ကုန္သည္။ ေဒါသေၾကာင့္ ေခြ်းတို႔ စီးက်လာသည္။ ယပ္ ေတာင္ၿဖင့္ တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ေနလိုက္ရသည္။ မိုရ္ဇင္တို႔မိသားစုမွာ အၿမဲ ႏွစ္ဖြဲ႔ကြဲရသည္။ အရာရာကို ၿပင္းၿပင္းပ်ပ်ရွိလြန္းသူ မိုရ္ဇင္ႏွင့္ ေအးေအး သက္သာ ေနတတ္သူ ေမေမႏွင့္ညီမေလး။ ညီမေလးက အေပါင္းအသင္းမင္သည္။ အေဖာ္ အသင္းမက္သည္။ ညီမေလးက ခြ်ဲလွ်င္ ေမေမက စိတ္ေပ်ာ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းဆြယ္လွ်င္ ညီမေလးက လြယ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေခြ်လွ်င္ ညီမေလးက ေၾကြသည္။ သူငယ္ခ်င္းေမြးေန႔ဆို လည္း သူ႔ကိုခင္ေသာ၊ သူကခင္ေသာမို႔ အေၾကာင္းၿပသည္။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္က အလွဴ ဆိုလည္း သြားကူမွေကာင္းမည္ဟု မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ခြင့္ေတာင္းသည္။ ဘ၀အတြက္ ၾကိဳးစားရမည့္ အခ်ိန္မွာ သူ႔အခ်ိန္ေတြ ေလလြင့္တာ၊ အက်ိဳးမဲ့တာ သူမသိေသး။ ၾကိဳးစားလုိစိတ္ဆိုတာလည္း တကယ္ေတာ့ အေလ့အက်င့္ ပင္။ စနစ္ဇယားႏွင့္ ငယ္ကတည္းက အသားက်တတ္ပါမွ။ မိုရ္ဇင္သည္ အစ္မအၾကီးအေနႏွင့္ ညီမေလးကို ကိုယ့္ထက္သာလိုသည္။ မိုရ္ဇင္က ဆယ္တန္းကို အမွတ္တစ္ရာ ေလာက္သာ မွန္းခ်ိန္မွာ ညီမေလးကို တစ္ႏုိင္ငံလံုး ပထမထိ မွန္းေစလိုသည္။ ခုကတည္းက အေၿခခံ ပိုင္ေစလိုသည္။ တကယ္ေတာ့ ေမေမ့ကိုလည္း မိုရ္ဇင္ အားမရ။ အစ္မ တစ္ေယာက္က ညီမတစ္ေယာက္ေပၚ လႊမ္းမိုးႏိုင္မွုထက္ မိခင္၏စကားက သမီးအေပၚ ပုိၿပီး တာသြားေပလိမ့္မည္။
ပတ္၀န္းက်င္ဆိုသည္လည္း မ်က္စိကြယ္နားကြယ္ မဟုတ္ေလေတာ့ မိုရ္ဇင္အိမ္သို႔ ဂိုက္ဆရာ အ၀င္အထြက္ကုိ ၾကာၾကာဖံုးမထားႏိုင္။ မိုရ္ဇင့္သူငယ္ခ်င္းမ တြယ္တာႏွင့္အတန္းေဖာ္တခ်ိဳ႕ သူတို႔ႏွစ္သက္ရာ အစ္မတစ္ဦးဆီမွာ စာတူတူ က်က္ၾကသည္။ မိုရ္ဇင့္ကို မတိုင္ပင္သလို ဖြင့္လည္းမေၿပာၾက။ မိုရ္ဇင္လည္း မ်က္စိတို႔ နားတို႔ကြယ္ေနသည္မွ မဟုတ္သည္ေလ။ သို႔ေပမဲ့ အခ်င္းခ်င္း အၿပံဳးမပ်က္ၾက။ လက္တြဲထားၿမဲ။ ရင္ထဲက တစံုတရာ ေမွးမွိန္ခဲ့သည္က လြဲလွ်င္။
(၅)
မိုရ္ဇင္စိတ္ကုိသိသၿဖင့္ ညီမေလးသည္ မိုရ္ဇင္ေရွ႕၌ ယုန္ငယ္ေလးသဖြယ္ စာဖတ္ရွာသည္။ သို႔ေပမဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာ ေတာ့ လံုေအာင္ပုန္းလွ်င္ ကြယ္မည္ အထင္အေတြးႏွင့္ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို တြယ္တာဆဲ။ အခ်ိန္ေပးဆဲ။ တစ္ဆင့္ တက္၍ သူငယ္ခ်င္း၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုပင္ ကူညီ လိုက္ေသးသည္။ မိုရ္ဇင္လည္း ဘ၀၏ေလွခါးတစ္ထစ္အတြက္ ရုန္းကန္ကုတ္တြယ္ေနခ်ိန္မို႔ အသာမ်က္စိမွိတ္ထားလိုက္သည္။ အစ္မတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ေအာင္ၿမင္မွု၏ ခ်ိဳၿမိန္ ၿခင္းကို ဦးေဆာင္ေသာက္သံုး ၿပၿခင္းၿဖင့္ ညီမေလးကို စိတ္လည္လာေစရန္ ေတးထားလိုက္သည္။ မိုရ္ဇင္ေမွ်ာ္လင့္ ေသာ ထိုေန႔သည္ မေ၀းေတာ့ဟု မိုရ္ဇင္ ယံုၾကည္သည္။
(၆)
မိုရ္ဇင္ၿပံဳးေနသည္။ ေမေမလည္းၿပံဳးေနသည္။ အထူးသၿဖင့္ မ်က္၀န္းေထာင့္မွ ညီမေလး၏ အၿပံဳး ကို လွမ္းၿမင္လိုက္ၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ဘ၀မွာ ၾကက္သားပလာတာကို အၾကိမ္ေရမ်ားစြာ စားခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ယေန႔ေလာက္ အရသာ ရွိအံ့မထင္။ ခ်ီးက်ဴးသံမ်ား၊ အားက်မွုမ်ား အလယ္၌ မိုရ္ဇင္သည္ ေမေမ့အေပါင္းအသင္းမ်ား၏ အနာဂတ္အေလးမ်ားအတြက္ စံၿပၿဖစ္သ လို ခ်စ္ရေသာ ညီမေလး၏ စံၿပအစ္မလည္း ၿဖစ္ခြင့္ရ သည့္အတြက္ ၾကည္ႏူးမိသည္။ တစ္ႏိုင္ငံလုံးအဆင့္ၿဖင့္ မယွဥ္ ႏိုင္ေသာ္လည္း ငါးဘာသာအား သည္ မိုရ္ဇင္တို႔ရပ္ကြက္ထဲမွာေတာ့ စတားၿဖစ္သြားခဲ့သည္။
(၇)
တစ္စံုတစ္ေယာက္ၿမင္သြားမည္အလား ပု႑ရိတ္ရံုမ်ားကို ကြယ္ကာ မုိရ္ဇင္တို႔ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳး လုပ္ေနၾကသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ ၾကားသြားမည္အလား ေလသံကို နိမ့္ထားၾကသည္။ အမွန္ ေတာ့ သည္ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္ မွာ အားလံုးက သူတို႔အာရံုႏွင့္သူ။ သူတို႔အေတြးႏွင့္သူ။ မိုရ္ဇင္တို႔သည္ တစ္ေယာက္က အဆိုၿပဳလွ်င္ တစ္ေယာက္က ကန္႔ကြက္သည္။ တစ္ေယာက္က အၾကံၿပဳလွ်င္ တစ္ေယာက္က ပယ္ခ်သည္။ “ ဟာ … သရဖီရည္းစားက ဆရာမေဒၚေစာရဲ့တူေလ။ ငါတို႔ ဆရာမေစာရဲ့ ၿပိဳင္ဘက္ဆီမွာ က်ဴရွင္ သင္တာကို သရဖီက သူ႔ရည္းစားကို မေၿပာဘဲေနမွာလား။ တူနဲ႔အေဒၚကေရာ စကားမဆက္ စပ္ ႏိုင္ဘူးလား။ ” “ တကူးေလာက္ ႏွုတ္ဖြာတာ တကူးအၿပင္မရွိဘူး။ သူ႔ကိုေတာ့ အသိေပးလို႔ ၿဖစ္ကိုမၿဖစ္ဘူး။ ” အခ်ိန္ဟူသည္ ရပ္တန္႔ေနေသာ ရထားတစ္စင္းမဟုတ္ခဲ့ေလေတာ့ ...။
(၈)
" ဟယ္လို ..တြယ္တာလား။ " " ၿမၿမင့္မိုရ္ဇင္ပါ ... ညေန ၀ိုင္ေကေကအိုမွာ ဆံုရေအာင္ေလ။ တို႔ေတြ မေတြ႔တာလည္း ၾကာၿပီ မဟုတ္လား။ မိုရ္ဇင္ ေကြ်းမွာပါ။ " " ေအာ္ ... မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်ိန္းထားၿပီးသားလား။ ဒါဆို လာမဲ့စေနေရာ။ " " အင္းေလ ... ဘန္ေကာက္သြားမယ္ဆိုေတာ့လည္း ... ေနာက္ေတာ့ အခ်ိန္ရရင္ ဖုံးေခၚလိုက္ ေလေနာ္။ " " တကူးေရ ... ဘာေတြလုပ္။ ေအးေဆးပဲမဟုတ္လား။ ညေန တကူးတို႔ဘက္ ေရာက္မွာမို႔ေလ။ အိမ္မွာရွိမလား။ " " ဒီလိုပါပဲ။ သူေဌးရဲ့ လက္ရံုးအဆင့္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ေခတ္ေရစီးမွာ မၿမဳပ္ေအာင္ေတာ့ ကူးခတ္ေနရတာပါပဲ။ ညေန ႏွစ္ခ်ဳပ္အစည္းအေ၀းၿပီးရင္ေတာ့ နည္းနည္းေပါ့သြားၿပီ တကူးရဲ့။ " " အားမနာပါနဲ႔။ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ အိမ္မွာ ရွုပ္ေနတယ္ဆိုေတာ့လည္း ... မိုရ္ဇင္က အားနာရမွာပါ။ SEE YOU LATER! ေနာ္။ "
(၉)
" လွနဂိုယဥ္ ေရာ ... ေမၾကီး " ခရစ္စမတ္ပိတ္ရက္မတိုင္ခင္ ကုမၸဏီမွ ႏွစ္ခ်ဳပ္အစည္းအေ၀းအၿပီး အိမ္ၿပန္လာေသာအခါ ညီမေလးကို မၿမင္မိသၿဖင့္ ေမၾကီးအား ေမးၾကည့္မိသည္။ " သမီးညီမရယ္ေလ ... သူတို႔ေဆးက သူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလးကားနဲ႔ စုၿပီး က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားဖူး သြားေလရဲ့။ "
" တည္းဖို႔ေရာ စားဖို႔ပါ သူငယ္ခ်င္းအေမရဲ့ ဟိုတယ္မွာပဲတဲ့...။ သမီးညီမ အကုန္အက်မ်ားလိမ့္အံုး မယ္။ လူစိုက္ၿပီး ေပ်ာ္လို႔ ၿမဴးလို႔လိုက္သြားေလရဲ့။" ၿမၿမင့္မိုရ္ဇင္သည္ ပခံုး၌ စလြယ္သိုင္းထားသည့္ ပါးပါးၿပားၿပား ပိုက္ဆံအိတ္ကို အလြန္ေလးလာ သည့္ ခံစားမွုမ်ိဳးႏွင့္ အနီးဆံုးစားပြဲေပၚ ပစ္တင္လိုက္ရသည္။ ေမေမ၏ " ထမင္းစားေတာ့မလား။ " အေမးကိုေတာင္ ေခါင္းတစ္ခ်က္သာ ယမ္းၿပႏိုင္သည္။ အားအင္တို႔စုပ္ယူခံလိုက္ရသည့္ႏွယ္ ေမြ႔ယာေပၚ ပစ္လွဲလိုက္သည္။ ပထမ ပက္လက္လွန္ကာ မ်က္ေတာင္ေလး ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္ လုပ္ေနေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေမွာက္ခံုအိပ္ကာ အရည္တခ်ိဳ႕ေခါင္းအုန္း ေပၚရႊဲသြားသည္။ အို ... မိုရ္ဇင္ငိုေနေလသလား။ အလန္႔တၾကား ထထိုင္လိုက္သည္။ မ်က္ရည္ဆိုတာ မိုရ္ဇင္ႏွင့္ မည္သို႔မွ မသက္ဆိုင္ေခ်။ စိတ္ကို တင္းသည္။ အံကို ၾကိတ္သည္။ မာန္ကိုသြင္းသည္။ သို႔ေပမဲ့ ပါးၿပင္၌ စိုရႊဲဆဲ။ (၁၀) မိုရ္ဇင္တို႔သည္ ေပးဆပ္မွ်ေ၀ဖူးသည္မ်ားႏွင့္ သာတူ ညီမွ်မွု မ်ားသာ ၿပန္လည္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရၾကသည္ မွာ တကယ္ေတာ့လည္း မထူးဆန္းေခ်။
+ရင္ၿငိမ္းသူ(ေမာ္လၿမိဳင္)+
No comments:
Post a Comment