=== တူရာတူရာ===

>

မ်က္ဝန္းေထာင့္စြန္းမွာ ႐ုတ္တရက္ထင္လာသည္က လိေမၼာ္ေရာင္ေတာက္ေတာက္တစ္စ….။ အၾကည့္တို႔ကို မ်က္ဝန္းေခၚေဆာင္ရာဆီေ႐ႊ႕မိေတာ့ ထိုလိေမၼာ္ေရာင္သည္ လိေမၼာ္ေရာင္ တီ႐ွပ္ႏွင့္ ေဘာင္းဘီအနက္ဝတ္ ဆိုင္ဝန္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္သည္ဟု သဲကြဲသိလ်က္ ဘာရယ္မဟုတ္ သူ လုပ္ကိုင္ေနသည္မ်ား၌ အၾကည့္တို႔ ဆက္လက္တင္ထားမိဆဲ။ ေခါင္း၌ ဦးထုပ္အျဖဴ ေဆာင္းထားသည္။ သူ႔လိေမၼာ္ေရာင္တီ႐ွပ္ ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္ေပၚမွာ စားေသာက္ဆိုင္နာမည္ကို တ႐ုတ္လိုေရးထိုး ထားသည္ဟုျမင္ကာ သြက္လက္ေသာသူ႔လက္မ်ား၌ ကြၽန္ေတာ့္အၾကည့္တို႔ သိမ္းမရခဲ့။ သြက္လက္သည္ထက္ စံနစ္တက် လည္း႐ွိသည္။ ေလးေခ်ာင္းေထာက္သံတိုင္မ်ားေပၚမွာ သံုးထပ္သားျပား အဝိုင္းႀကီးတင္ထားသည္ကပင္ စားပြဲျဖစ္သည္။ လူအနည္းအမ်ားေပၚမူတည္၍ သံုးထပ္ျပားအဝိုင္းအ႐ြယ္အစားေျပာင္းလဲလ်က္ ဝိုင္းႀကီးဝိုင္းေသး ေျပာင္းလဲ သြားေလသည္။ အခုဝိုင္းကေတာ့ လူဆယ္ေယာက္စာဝိုင္းႀကီးျဖစ္သည္။ ဆယ္ေယာက္စာ စားၾကြင္းစားက်န္မ်ား၊ ဇြန္းမ်ား ပန္းကန္မ်ား ပြစာၾကဲလ်က္က်န္ရစ္သည္ကို သူ သိမ္းဆည္းေနပံုက ၾကည့္၍ပင္ေကာင္းေသးေတာ့သည္။ လက္ကိုင္ပါေသာ ဟင္းခ်ိဳေသာက္ေၾကြခြက္မ်ားႏွင့္ ေၾကြဇြန္းမ်ား၊ ေျမအိုးမ်ားႏွင့္ အေအးဖန္ခြက္မ်ား၊ ကြဲ႐ွတတ္သည္မ်ားအား အမ်ိဳးအစားအလိုက္ တစ္အုပ္စုခဲြကာ ေဘးနားက အနီေရာင္ပလတ္စတစ္ ပံုးႀကီးထဲ ထည့္သည္။ ပလတ္စတစ္ပန္းကန္မ်ား၊ ဇလံုမ်ား၊ စတီးဇြန္းမ်ား၊ ပလတ္စတစ္တူမ်ား စသည့္ မကြဲတတ္ေသာပစၥည္းမ်ားကိုမူ အဝါေရာင္ပလတ္စတစ္ပံုးႀကီးထဲ ပစ္ထည့္ေလသည္။ ၾကြင္းက်န္ေသာ ထမင္းဟင္းမ်ားကိုေတာ့ တစ္ခါသံုးပလတ္စတစ္စားပြဲခင္းအပါးကေလးေပၚ သည္အတိုင္းသြန္ခ်ပစ္သည္။ စားပြဲေပၚမွာ ဘာပန္းကန္ခြက္ေယာက္မွ သိမ္းစရာမ႐ွိေတာ့ေသာအခါတြင္မူ တစ္ခါသံုးစားပြဲခင္း အပါးကို ေထာင့္မ်ားမွ စုကိုင္ကာ စားၾကြင္းစားက်န္မ်ားႏွင့္အတူ သိမ္းထုတ္ၿပီး လႊင့္ပစ္ဖို႔ ယူေဆာင္သြားေလသည္။ လြယ္ကူျမန္ဆန္၍ စံနစ္က်ေသာသိမ္းဆည္းပံုကို သေဘာက်၍ ျပံဳးၾကည့္ေနမိရသည္။ ထိုခဏမွာပင္ ကြၽန္ေတာ့္ဖုန္းႏိူတီသံေၾကာင့္ ေဖ့စ္ဘုတ္ထဲ ဝင္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ဂိမ္းကစားေလ့႐ွိသူမ်ားက ဂိမ္းရီကြက္စ္မ်ားပို႔ေပးျခင္းပင္။ ကြၽန္ေတာ္က ဂိမ္းမကစားသူမို႔ သည္လိုပဲ ေက်ာ္ထားခဲ့လိုက္သည္။ ေနာက္ႏိူတီေတြကေတာ့ မိတ္ေဆြမ်ားအား ေနာက္ခ်င္စခ်င္သည့္ သူမ်ားက စားရင္းေသာက္ရင္း ခ်က္ရင္းျပဳတ္ရင္း အစားအေသာက္ပံုေတြတင္ကာ စားၾကပါဦးလား လွမ္းေျပာသည္မ်ားပင္ျဖစ္ေလသည္။ သည္လိုပါပဲ....။ မိတ္ေဆြမ်ားအား ဂုတ္ဆြဲနတ္ျပည္တင္လိုသူမ်ားက နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းတရားေတြ တင္ကာ တက္ဂ္ေလ့႐ွိၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕စာသမားေပသမားမ်ားကလည္း စာေပရသအႏု အလွေတြ ေရးသီလို႔တင္ၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ႏိူင္ငံအေရးစိတ္ဝင္စားသူမ်ားကလည္း အပ္တူဒိတ္သတင္းမ်ား တင္ၾကတက္ဂ္ၾက၊ ေဆာ္ၾကႏွက္ၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း မိမိတတ္ကြၽမ္းသမွ် သီဆိုတီးမႈတ္ေရး ဆြဲထားေသာ အႏုပညာလက္ရာေလးမ်ား တင္ၾကျပဳၾကသည္။ ကေလး႐ွိသူမ်ားကလည္း ခ်စ္စဖြယ္ သားသားမီးမီးပံုေလးမ်ား တင္ၾကခ်စ္ၾကသည္။ ေပ်ာ္တတ္သူတစ္ခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့ ဟာသကြက္ကေလးမ်ား စာမ်ား ပံုမ်ား မွ်ေဝရယ္ေမာၾကျပန္သည္။ ကိုယ့္မ်က္လံုးထဲ သူမ်ားမ်က္ႏွာခ်ည္း ေန႔စဥ္ျမင္ေနရ၍ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္ေမ့သြားမွာစိုးသူမ်ားကေတာ့ ဆယ္လဖီ႐ိုက္တင္ၾကေလသည္။ ခဏခဏဆယ္လဖီ႐ိုက္တင္ၾကသူမ်ားအား စိတ္ေရာဂါ႐ွင္မ်ားဟု ဆိုၾကျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ပုထုဇဥ္ေနာ ဥမၼတေကာတဲ့၊ လူေတြသည္ အ႐ူးမ်ိဳးပင္မဟုတ္ပါလား။ နည္းနည္း႐ူးသည္ႏွင့္ မ်ားမ်ား႐ူးသည္သာ ကြာၾကလိမ့္မည္။

သည္လိုပါပဲ....ေနာက္ေတာ့လည္း ဝါသနာပါရာ သန္ရာသန္ရာအုပ္စုကေလးမ်ားဖြဲ႔လိုက္သလို တူရာစုျဖစ္သြားၾကတာပင္။ မည္သည့္အေၾကာင္းအရာ မည္သူ႔စေတးတပ္စ္ဆိုလွ်င္ မည္သူ႔ကို ထိုစေတးတပ္စ္ေအာက္၌ ေတြ႔ရမည္ဟု ႀကိဳသိေနလို႔ေတာင္ရသည္။ ကိုယ့္စိတ္ႏွင့္ မေတြ႔သည္မ်ား ႐ွိလွ်င္လည္း ႏိူတီပိတ္ထား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာ္ခြဖတ္သြား႐ံုဟု ကြၽန္ေတာ္ျမင္သည္။ ထမင္းဝိုင္းတစ္ဝိုင္း၌ ပန္းကန္ ဇလံု ဇြန္း တူ စသည္ အမ်ိဳးမတူတာေတြ ညီညီညြတ္ညြတ္ေပါင္းမွ စား၍ျဖစ္သလိုပါ။ လူမႈကြန္ယက္ႀကီးျဖစ္ေသာ ေဖ့စ္ဘုတ္စာမ်က္ႏွာသည္ လူေပါင္းစ႐ိုက္ေပါင္း စံုလင္လွသည္ေပ။ ထိုမွသာ ကြန္ယက္မည္ေပ၏။ သည့္အတြက္ အေႏွာင့္အယွက္နည္းနည္းကေလးမွ မျဖစ္ပါ။ လူတိုင္းလိုလိုသံုးစြဲေနၾကေသာ ကြန္ယက္ႀကီးတစ္ခုထဲ ပါဝင္စီးေမ်ာေနဖို႔ဆိုတာ အနည္းဆံုးေတာ့ အမ်ားႏွင့္သဟဇာတျဖစ္စြာ ေနတတ္ထိုင္တတ္ဖို႔ လိုမည္ေပ။ ခဏၾကာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔စားပြဲအတြက္ ေငြ႐ွင္းသည္။ ထိုသူပင္ စားပြဲအနားေရာက္လာကာ သိမ္းဆည္းျခင္းအလုပ္ကို စတင္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုး စားပြဲမွထကာ ျပန္ၾကရန္ျပင္သည္။ လိေမၼာ္ေရာင္လူက သူ႔အလုပ္သူ လုပ္လ်က္။ ခုနကလိုပင္ တူရာတူရာကေလးမ်ား အုပ္စုဖြဲ႔ကာ ပလတ္စတစ္ပံုးႀကီးထဲ ထည့္သည္။ အၾကြင္းအက်န္မ်ားကို စားပြဲခင္းေပၚ သည္အတိုင္း ေလာင္းခ်သည္။ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ားမွာ ေဆးေၾကာၿပီး စားေသာက္သူအသစ္မ်ားလာတိုင္း ျပန္လည္ အသံုးျပဳမည္ျဖစ္ ၿပီး စားၾကြင္းစားက်န္မ်ားကိုေတာ့ တစ္ခါသံုးပလတ္စတစ္စားပြဲခင္းႏွင့္အတူ စြန္႔ပစ္မည္ျဖစ္ေလသည္။ သည္လိုပါပဲ.... ေလာကႀကီးမွာ သူ႔အသံုးဝင္တန္ဘိုးနဲ႔သူ တူရာတူရာစုၾကတာပဲ...။ အသံုးဝင္ေနေသးတာေတြကို သံုးၾက၊ သံုးမရတာေတြကိုေတာ့ စြန္႔ပစ္တတ္ၾကဖို႔ပဲ မဟုတ္လား....။ 


ဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝ

 Author: ခ်စ္ၾကည္ေအး

မ်က္ဝန္းေထာင့္စြန္းမွာ ႐ုတ္တရက္ထင္လာသည္က လိေမၼာ္ေရာင္ေတာက္ေတာက္တစ္စ….။ အၾကည့္တို႔ကို မ်က္ဝန္းေခၚေဆာင္ရာဆီေ႐ႊ႕မိေတာ့ ထိုလိေမၼာ္ေရာင္သည္ လိေမၼာ္ေရာင္ တီ႐ွပ္ႏွင့္ ေဘာင္းဘီအနက္ဝတ္ ဆိုင္ဝန္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္သည္ဟု သဲကြဲသိလ်က္ ဘာရယ္မဟုတ္ သူ လုပ္ကိုင္ေနသည္မ်ား၌ အၾကည့္တို႔ ဆက္လက္တင္ထားမိဆဲ။ ေခါင္း၌ ဦးထုပ္အျဖဴ ေဆာင္းထားသည္။ သူ႔လိေမၼာ္ေရာင္တီ႐ွပ္ ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္ေပၚမွာ စားေသာက္ဆိုင္နာမည္ကို တ႐ုတ္လိုေရးထိုး ထားသည္ဟုျမင္ကာ သြက္လက္ေသာသူ႔လက္မ်ား၌ ကြၽန္ေတာ့္အၾကည့္တို႔ သိမ္းမရခဲ့။ သြက္လက္သည္ထက္ စံနစ္တက် လည္း႐ွိသည္။ ေလးေခ်ာင္းေထာက္သံတိုင္မ်ားေပၚမွာ သံုးထပ္သားျပား အဝိုင္းႀကီးတင္ထားသည္ကပင္ စားပြဲျဖစ္သည္။ လူအနည္းအမ်ားေပၚမူတည္၍ သံုးထပ္ျပားအဝိုင္းအ႐ြယ္အစားေျပာင္းလဲလ်က္ ဝိုင္းႀကီးဝိုင္းေသး ေျပာင္းလဲ သြားေလသည္။ အခုဝိုင္းကေတာ့ လူဆယ္ေယာက္စာဝိုင္းႀကီးျဖစ္သည္။ ဆယ္ေယာက္စာ စားၾကြင္းစားက်န္မ်ား၊ ဇြန္းမ်ား ပန္းကန္မ်ား ပြစာၾကဲလ်က္က်န္ရစ္သည္ကို သူ သိမ္းဆည္းေနပံုက ၾကည့္၍ပင္ေကာင္းေသးေတာ့သည္။ လက္ကိုင္ပါေသာ ဟင္းခ်ိဳေသာက္ေၾကြခြက္မ်ားႏွင့္ ေၾကြဇြန္းမ်ား၊ ေျမအိုးမ်ားႏွင့္ အေအးဖန္ခြက္မ်ား၊ ကြဲ႐ွတတ္သည္မ်ားအား အမ်ိဳးအစားအလိုက္ တစ္အုပ္စုခဲြကာ ေဘးနားက အနီေရာင္ပလတ္စတစ္ ပံုးႀကီးထဲ ထည့္သည္။ ပလတ္စတစ္ပန္းကန္မ်ား၊ ဇလံုမ်ား၊ စတီးဇြန္းမ်ား၊ ပလတ္စတစ္တူမ်ား စသည့္ မကြဲတတ္ေသာပစၥည္းမ်ားကိုမူ အဝါေရာင္ပလတ္စတစ္ပံုးႀကီးထဲ ပစ္ထည့္ေလသည္။ ၾကြင္းက်န္ေသာ ထမင္းဟင္းမ်ားကိုေတာ့ တစ္ခါသံုးပလတ္စတစ္စားပြဲခင္းအပါးကေလးေပၚ သည္အတိုင္းသြန္ခ်ပစ္သည္။ စားပြဲေပၚမွာ ဘာပန္းကန္ခြက္ေယာက္မွ သိမ္းစရာမ႐ွိေတာ့ေသာအခါတြင္မူ တစ္ခါသံုးစားပြဲခင္း အပါးကို ေထာင့္မ်ားမွ စုကိုင္ကာ စားၾကြင္းစားက်န္မ်ားႏွင့္အတူ သိမ္းထုတ္ၿပီး လႊင့္ပစ္ဖို႔ ယူေဆာင္သြားေလသည္။ လြယ္ကူျမန္ဆန္၍ စံနစ္က်ေသာသိမ္းဆည္းပံုကို သေဘာက်၍ ျပံဳးၾကည့္ေနမိရသည္။ ထိုခဏမွာပင္ ကြၽန္ေတာ့္ဖုန္းႏိူတီသံေၾကာင့္ ေဖ့စ္ဘုတ္ထဲ ဝင္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ဂိမ္းကစားေလ့႐ွိသူမ်ားက ဂိမ္းရီကြက္စ္မ်ားပို႔ေပးျခင္းပင္။ ကြၽန္ေတာ္က ဂိမ္းမကစားသူမို႔ သည္လိုပဲ ေက်ာ္ထားခဲ့လိုက္သည္။ ေနာက္ႏိူတီေတြကေတာ့ မိတ္ေဆြမ်ားအား ေနာက္ခ်င္စခ်င္သည့္ သူမ်ားက စားရင္းေသာက္ရင္း ခ်က္ရင္းျပဳတ္ရင္း အစားအေသာက္ပံုေတြတင္ကာ စားၾကပါဦးလား လွမ္းေျပာသည္မ်ားပင္ျဖစ္ေလသည္။ သည္လိုပါပဲ....။ မိတ္ေဆြမ်ားအား ဂုတ္ဆြဲနတ္ျပည္တင္လိုသူမ်ားက နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းတရားေတြ တင္ကာ တက္ဂ္ေလ့႐ွိၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕စာသမားေပသမားမ်ားကလည္း စာေပရသအႏု အလွေတြ ေရးသီလို႔တင္ၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ႏိူင္ငံအေရးစိတ္ဝင္စားသူမ်ားကလည္း အပ္တူဒိတ္သတင္းမ်ား တင္ၾကတက္ဂ္ၾက၊ ေဆာ္ၾကႏွက္ၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း မိမိတတ္ကြၽမ္းသမွ် သီဆိုတီးမႈတ္ေရး ဆြဲထားေသာ အႏုပညာလက္ရာေလးမ်ား တင္ၾကျပဳၾကသည္။ ကေလး႐ွိသူမ်ားကလည္း ခ်စ္စဖြယ္ သားသားမီးမီးပံုေလးမ်ား တင္ၾကခ်စ္ၾကသည္။ ေပ်ာ္တတ္သူတစ္ခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့ ဟာသကြက္ကေလးမ်ား စာမ်ား ပံုမ်ား မွ်ေဝရယ္ေမာၾကျပန္သည္။ ကိုယ့္မ်က္လံုးထဲ သူမ်ားမ်က္ႏွာခ်ည္း ေန႔စဥ္ျမင္ေနရ၍ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္ေမ့သြားမွာစိုးသူမ်ားကေတာ့ ဆယ္လဖီ႐ိုက္တင္ၾကေလသည္။ ခဏခဏဆယ္လဖီ႐ိုက္တင္ၾကသူမ်ားအား စိတ္ေရာဂါ႐ွင္မ်ားဟု ဆိုၾကျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ပုထုဇဥ္ေနာ ဥမၼတေကာတဲ့၊ လူေတြသည္ အ႐ူးမ်ိဳးပင္မဟုတ္ပါလား။ နည္းနည္း႐ူးသည္ႏွင့္ မ်ားမ်ား႐ူးသည္သာ ကြာၾကလိမ့္မည္။

သည္လိုပါပဲ....ေနာက္ေတာ့လည္း ဝါသနာပါရာ သန္ရာသန္ရာအုပ္စုကေလးမ်ားဖြဲ႔လိုက္သလို တူရာစုျဖစ္သြားၾကတာပင္။ မည္သည့္အေၾကာင္းအရာ မည္သူ႔စေတးတပ္စ္ဆိုလွ်င္ မည္သူ႔ကို ထိုစေတးတပ္စ္ေအာက္၌ ေတြ႔ရမည္ဟု ႀကိဳသိေနလို႔ေတာင္ရသည္။ ကိုယ့္စိတ္ႏွင့္ မေတြ႔သည္မ်ား ႐ွိလွ်င္လည္း ႏိူတီပိတ္ထား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာ္ခြဖတ္သြား႐ံုဟု ကြၽန္ေတာ္ျမင္သည္။ ထမင္းဝိုင္းတစ္ဝိုင္း၌ ပန္းကန္ ဇလံု ဇြန္း တူ စသည္ အမ်ိဳးမတူတာေတြ ညီညီညြတ္ညြတ္ေပါင္းမွ စား၍ျဖစ္သလိုပါ။ လူမႈကြန္ယက္ႀကီးျဖစ္ေသာ ေဖ့စ္ဘုတ္စာမ်က္ႏွာသည္ လူေပါင္းစ႐ိုက္ေပါင္း စံုလင္လွသည္ေပ။ ထိုမွသာ ကြန္ယက္မည္ေပ၏။ သည့္အတြက္ အေႏွာင့္အယွက္နည္းနည္းကေလးမွ မျဖစ္ပါ။ လူတိုင္းလိုလိုသံုးစြဲေနၾကေသာ ကြန္ယက္ႀကီးတစ္ခုထဲ ပါဝင္စီးေမ်ာေနဖို႔ဆိုတာ အနည္းဆံုးေတာ့ အမ်ားႏွင့္သဟဇာတျဖစ္စြာ ေနတတ္ထိုင္တတ္ဖို႔ လိုမည္ေပ။ ခဏၾကာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔စားပြဲအတြက္ ေငြ႐ွင္းသည္။ ထိုသူပင္ စားပြဲအနားေရာက္လာကာ သိမ္းဆည္းျခင္းအလုပ္ကို စတင္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုး စားပြဲမွထကာ ျပန္ၾကရန္ျပင္သည္။ လိေမၼာ္ေရာင္လူက သူ႔အလုပ္သူ လုပ္လ်က္။ ခုနကလိုပင္ တူရာတူရာကေလးမ်ား အုပ္စုဖြဲ႔ကာ ပလတ္စတစ္ပံုးႀကီးထဲ ထည့္သည္။ အၾကြင္းအက်န္မ်ားကို စားပြဲခင္းေပၚ သည္အတိုင္း ေလာင္းခ်သည္။ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ားမွာ ေဆးေၾကာၿပီး စားေသာက္သူအသစ္မ်ားလာတိုင္း ျပန္လည္ အသံုးျပဳမည္ျဖစ္ ၿပီး စားၾကြင္းစားက်န္မ်ားကိုေတာ့ တစ္ခါသံုးပလတ္စတစ္စားပြဲခင္းႏွင့္အတူ စြန္႔ပစ္မည္ျဖစ္ေလသည္။ သည္လိုပါပဲ.... ေလာကႀကီးမွာ သူ႔အသံုးဝင္တန္ဘိုးနဲ႔သူ တူရာတူရာစုၾကတာပဲ...။ အသံုးဝင္ေနေသးတာေတြကို သံုးၾက၊ သံုးမရတာေတြကိုေတာ့ စြန္႔ပစ္တတ္ၾကဖို႔ပဲ မဟုတ္လား....။ 


ဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝ

 Author: ခ်စ္ၾကည္ေအး