အဆင္းက်ကာမွ ေလယာဥ္ကခါခ်င္ေနသည္။ သိမ့္ကနဲ သိမ့္ကနဲ လွႈပ္အယမ္းေၾကာင့္ ကၽြန္မမ်က္လံုးမ်ားကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေလယာဥ္မယ္ေလးေတြေတာင္ ေရာက္ရာေနရာမွာ ၿငိမ္၀ပ္စြာထိုင္လွ်က္ေနၾက ရသည္။ ကၽြန္မထိုင္ခံုေနာက္ေက်ာကို အေနာက္မွ တစ္ခ်ိန္လံုးကန္ေက်ာက္ေနေသာ ကေလးငယ္သည္ပင္ မိခင္ရင္ခြင္ထဲ၌ ၿငိမ္သက္စြာ။ ကၽြန္မေဘးမွ အန္တီႀကီးကေတာ့ ႏွႈတ္မွ တရြရြရြတ္ဆိုေနဟန္၊ ဘုရားစာတစ္ခုခုျဖစ္မည္။ စိတ္ေတြကို အဆံုးထိေလွ်ာ့ခ်ထားသူပီပီ ေသရင္ေတာင္မွ ကၽြန္မ တုန္လွႈပ္မည္မဟုတ္ေတာ့။ သံုးေလးရက္ခန္႔ဆက္တိုက္ အိပ္ေရးမ၀ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေၾကာင္ေတာင္ မူးရီေနေသာ မ်က္၀န္းမ်ားက အသက္မဲ့ကာ ဘာကိုမွ အာရံုခံစားမေနခ်င္ေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္၀န္းမ်ားကို ျပန္လည္ေမွးစင္းလိုက္ျပန္သည္။ မၾကာမီမွာပင္ ေလယာဥ္က ရန္ကုန္ေလဆိပ္သို႔ ေခ်ာေမာစြာဆိုက္ေရာက္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မေနာက္ခံုမွ ကေလးအေမက ကၽြန္မကို အားနာစကားဆိုရွာသည္။ သူမသားကေလး တစ္ခ်ိန္လံုး ကၽြန္မခံုေနာက္ေက်ာကို ေျခႏွင့္ကန္ေက်ာက္ေနသည္ကို စိတ္မရွိပါရန္ ဆိုလာသည္။ သူမစကားသံမွာ အနည္းငယ္၀ဲကာ ခပ္ေသာ့ေသာ့ႏွင့္မို႔ ဥေရာပႏိူင္ငံတစ္ခုခုကပဲဟုေသခ်ာကာ ရပါတယ္ ကိစၥမရွိပါဘူး ကေလးပဲဟု ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူမကျပံဳးကာ အိပ္ထဲမွ ပါတ္ကားေဘာပန္န္ေလးတစ္ေခ်ာင္း (အသစ္ေတာ့မဟုတ္ သံုးလက္စျဖစ္မည္)လက္ေဆာင္ဟုဆိုကာ ထုတ္ေပး လာေတာ့သည္။ ျငင္းေနသည့္ ၾကားမွပင္ ကၽြန္မလက္ထဲေရာက္လာတာမို႔ ဆက္မျငင္းျဖစ္ဘဲ အားနာနာႏွင့္ယူခဲ့ရေတာ့သည္။ ေငြေရာင္ ပါတ္ကားေဘာလ္ပန္န္ေလး….။ လက္ထဲက ေဘာပန္န္ေလးကိုၾကည့္ကာ မ်က္၀န္းတို႔ ေ၀၀ါးလာခဲ့ရျပန္သည္။ ဒီေဘာလ္ပန္န္မ်ိဳးေလး။ ေဖေဖသံုးေနက်။ ကၽြန္မမ်က္၀န္းတို႔ ခ်က္ခ်င္းစိုစြတ္လာသည္မို႔ မ်က္ေတာင္မ်ားကို ပုတ္ခတ္လိုက္ကာ မ်က္ႏွာကို တစ္ဆက္တည္း အေပၚေမာ့ပစ္လိုက္မိသည္။ ေဖေဖ…..။ ေဖေဖ့ကို သတိရလိုက္တာ…။ စိတ္ထဲမွာပင္ ေၾကကြဲစြာပြင့္အန္ထြက္လာေသာ အသံတိတ္စကားမ်ားမို႔ မည္သူမွ်ၾကားႏိူင္မည္မထင္။ ေလဆိပ္အထြက္မွာ လာႀကိဳေနေသာ အေဒၚႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္မကို ဆီးေပြ႔ကာ မ်က္ရည္က်ၾကသည္။ “သမီးရယ္ သမီးေဖႀကီး မရွိေတာ့ဘူး သမီးရဲ႕…အီး…ဟီး…” ဟုတ္ရဲ႕လား ေသခ်ာၿပီတဲ့လား…၊ ရင္ထဲမွာ ဆို႔တက္လွ်က္ ႏွႈတ္ကမူ ဘာစကားမွ် ထြက္မလာ။ ကၽြန္မတစ္ခုခုေတာ့ ျပန္ေျပာလိုက္ခ်င္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အသံတို႔ေပ်ာက္ဆံုးလွ်က္ လူက ထံုေပေပႏွင့္ ေငးေၾကာင္ေနကာ ေျခေထာက္ႏွင့္ေျမ မထိဘဲ ဆြဲေခၚရာေနာက္သို႔ တိတ္ဆိတ္စြာ လိုက္ပါလာခဲ့မိသည္။ ေဖေဖ…သမီး အိမ္ျပန္လာၿပီေလ…. ေဖေဖ ၾကားႏိူင္ပါလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္မထင္သည္။ ကၽြန္မမ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးတစ္ခုခု ေပၚလာကာ ေၾကနပ္မိ သလိုလို။ စိတ္ထဲကေတာ့ ေဖေဖ ကၽြန္မကို တစ္ေနရာရာမွေစာင့္လွ်က္ ၾကည့္ရွႈ႕ေနလိ္မ့္မည္ဟုပဲ စိတ္ခ်ပိုင္ႏိူင္စြာေတြးမိျပန္သည္။ ကၽြန္မတို႔အိမ္အ၀င္ ညာဘက္ သရက္ပင္ ပင္စည္ပတ္လည္မွာ ရိုက္ထားေသာ ခံုတန္းကေလးမွာမ်ား ေဖေဖ ကၽြန္မကို ေစာင့္ေနေလမလား။ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းထဲက ဝါးပက္လက္ကုလားထိုင္ေလးေပၚမွာမ်ား ေဖေဖ အျပံဳးႏွင့္ ႀကိဳေနေလမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေမေမဟင္းခ်က္ရာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာမ်ား ဟင္းျမည္းေပးေနေလမလား။ တစ္ေနရာရာမွာေတာ့ ေဖေဖ ရွိေနပါလိမ့္မည္။ အိမ္ေရွ႕အေရာက္ ကားေပၚမွဆင္းသည့္တိုင္ စိတ္တို႔က ဒံုးဒံုးမခ်လိုက္ခ်င္။ လူေတြ လူေတြအမ်ားႀကီးပဲ အိမ္ေရွ႕မွာ ကလဖ်င္းထိုးထားကာ ၀ိုင္းဖြဲ႔လုပ္ကိုင္ေနၾကသည္။ ကၽြန္မကိုျမင္ေတာ့ အားလံုး၏ အၾကည့္ေတြက ကၽြန္မဆီ ေရာက္လာၾကသည္။ “သမီးႀကီးေရာက္လာၿပီ” နားမွ အသံတစ္သံ ၾကားလိုက္ရသည္။ “သမီးႀကီး သမီးေဖႀကီး ဆံုးရွာၿပီ သမီးရဲ႕” ေမေမ…ဒါ ေမေမ့အသံ။ ေသခ်ာလိုက္ရေတာ့မွာလား။ ဒါ တကယ္ပဲတဲ့လား။ ကၽြန္မ စိတ္ႏွင့္သာ တြင္တြင္ ေခါင္းခါေနမိသည္။ အမ်ားအျမင္မွာေတာ့ ကၽြန္မက ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္တစ္ရုပ္ႏွယ္ ၿငိမ္သက္ေအးစက္စြာ။ “ေမေမ မငိုပါနဲ႔ေတာ့ေနာ္၊ ေဖေဖက အေ၀းမွာေသဖို႔ ကံပါလာၿပီပဲ။ ငါေသရင္ အနားက မိန္းမနဲ႔ သားသမီးေတြကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဒုကၡမေပးခ်င္ဘူး၊ အားလံုးနဲ ႔အေဝးမွာပဲ ေသခ်င္တယ္ကြာ လို႔ ေဖေဖ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ေလ ေမေမ၊ မွတ္မိလား” တကယ္တမ္း ထိုစကားတို႔က ကၽြန္မႏွႈတ္မွ ထြက္က်မလာပါ။ စိတ္ထဲမွ တဖြဖြ ထြက္က် ရြတ္ဆိုေနမိတာသာျဖစ္ေလသည္။ အို…ကၽြန္မ မယံုႏိူင္ပါ။ ကၽြန္မက သည္လိုမွ မဟုတ္တာ၊ ခါတိုင္းဆို အိမ္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေမေမ့ကိုျမင္သည္ႏွင့္ စကားေတြ တရစပ္သြန္ခ်ေျပာဆိုတတ္ေသာ ကၽြန္မေလ။ ဒါ ကၽြန္မလား ကၽြန္မအစစ္လား…။ က်န္ရစ္သူ အားကိုးရာမဲ့ေမေမ၊ ၿပီးေတာ့ ပညာတစ္ပိုင္းတစ္စႏွင့္ ေမာင္ေလး ညီမေလးေတြမ်က္ႏွာ။ သူတို႔ ဘယ္သူ႔ကို အားကိုးၾကရေတာ့မလဲ။ သမီးအႀကီးဆံုး….။ ကၽြန္မက သမီးအႀကီးဆံုးေလ….။ အစ္မႀကီး အမိအရာဆိုရင္ ခု ကၽြန္မက မိခင္ေနရာေတာင္ မဟုတ္ဘူး အေဖ့အစား ဖခင္ေနရာမွာ ကၽြန္မေရာက္ေနရၿပီ။ ကၽြန္မအတြက္ လက္ရွိေရာက္ေနေသာေနရာက ေဖေဖ့ေနရာမွာ။ တာ၀န္ႀကီးလွခ်ည္ရဲ႕။ ေဖေဖ တကယ္ ကၽြန္မကို စိတ္ခ်တယ္ေပါ့… ဟင္ ေဖေဖ။ တိုင္တည္ေနမိေသာ စကားလံုးမ်ားက ႏွႈတ္မွ ထြက္မလာျပန္။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ေဖေဖႏွင့္ စိတ္ခ်င္းဆက္သြယ္ကာ စကားေတြ ေျပာေနမိျခင္းရယ္သာ။ “ေဖေဖ မျဖစ္ႏိူင္ပါဘူးေဖေဖရယ္ သမီးမွာ အားအင္ေတြ မျပည့္၀ေသးပါဘူး၊ ေဖေဖ့လို မိသားစုအေပၚ လုပ္ေကၽြးသမွႈျပဳဖို႔ဆိုတာ သမီးတစ္ေယာက္ထဲ မႏိူင္ေသးဘူးထင္ပါရဲ႕။ ေဖေဖ စိတ္ခ်လက္ခ် မထားခဲ့သင့္ဘူးေနာ္” အျပင္မွာ မျပံဳးမရယ္ ငိုလည္း ငိုမခ်၊ မ်က္ရည္ရယ္လို႔လည္း တစ္စက္မွ ထြက္မလာ၊ ႏွႈတ္ဆိတ္ ဆြံ႔အေနေသာ မ်က္လံုးအေၾကာင္သားႏွင့္ကၽြန္မကို ေမေမက ခပ္ေတြေတြ ၾကည့္သည္။ ေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္က ေမာင္ႏွမေတြက “မမႀကီး ေဖႀကီး မရွိေတာ့ဘူး” ဟု အထပ္ထပ္ေျပာကာ ရွိႈက္ငင္ငိုယိုၾကလွ်က္ရွိသည္။ “မငိုပါနဲ႔ေတာ့ မငိုၾကပါနဲ႔ေတာ့ ေမာင္ေလးတို႔ ညီမေလးတို႔ရယ္ မႀကီးတစ္ေယာက္လံုးရွိပါေသးတယ္၊ အေဖ့ကိုယ္စား မႀကီး တာ၀န္ယူမွာေပါ့” စိတ္ထဲ စကားတြင္တြင္ရြတ္ဆိုရင္းက သူတို႔ေလးေတြကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းကာ ေက်ာေလးေတြသပ္ရင္း နွစ္သိမ့္လိုက္မိသည္။ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္သာရွိေသးေသာ ေမာင္အငယ္ေလးက အထက္က အစ္မေတြအစ္ကိုေတြေၾကာင့္ သူပါ ေရာေယာင္ငိုရွာေလသည္။
(၂)
ေမေမျပေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ ဘာဆက္လုပ္ရေကာင္းမလဲ စဥ္းစားရသည္။ သေဘၤာမွ အီးေမးလ္ႏွင့္ပို႔လိုက္ေသာစာမ်ားကို ကုမၸဏီက ဘာသာျပန္ကာ ေမေမ့ဆီလာပို႔ထားေသာ အေၾကာင္းၾကားစာမ်ား၊ ေဖေဖေသဆံုးေၾကာင္း ဆရာ၀န္ အတည္ျပဳခ်က္မ်ား၊ ဗုဒၶဘာသာဝင္ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးပင့္ေဆာင္ကာ ေဖေဖ့အား ဗုဒၶဘာသာ၀င္ထံုးတမ္းအစဥ္အလာ အတိုင္းျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ေဆာင္သၿဂိ ၤဳလ္ ေပးပါမည့္အေၾကာင္း၊ စတာေတြပဲ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မေရာက္ေရာက္ခ်င္းေန႔က ေဖေဖ့အေလာင္းကို ျပန္သယ္ခ်င္ပါသလားဟု ကုမၸဏီမွ မိသားစုဆႏၵကို ေမးျမန္းခဲ့ေသးသည္။ ေမေမက “သမီးၾကီးဘယ္လိုသေဘာရသလဲ”ဆိုသည့္သေဘာႏွင့္ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ကာ အားကိုးတႀကီးဆိုရွာပါသည္။ ျပန္မယူခ်င္ပါ။ ေဖေဖက ဟိုမွာ ဆံုးပါးခဲ့ ၿပီပဲ။ ေနပါေစေတာ့။ က်န္ရစ္ေသာရုပ္အၾကြင္းအက်န္က ေဖေဖမွ မဟုတ္တာဘဲဟု ကၽြန္မဆိုေတာ့ ေမေမကပါ သေဘာတူခဲ့ပါသည္။ သို႔ႏွင့္ ေဖေဖႏွင့္ပါတ္သက္တာဆိုလို႔ ကၽြန္မတို႔ဘာမွ ျပန္ယူဖို႔ မေတာင္းဆိုခဲ့ပါ။ မိတ္ေဆြမ်ားက ေလ်ာ္ေၾကးေတာင္းဖို႔ အၾကံေပးၾကေတာ့ ကၽြန္မ စဥ္းစားရျပန္သည္။ ေမေမက ဘာမွ မဆံုးျဖတ္တတ္။ တစ္ခုခုဆို “ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ သမီးႀကီး”ဆိုကာ ကၽြန္မကိုသာ အားကိုးတႀကီး ရွိရွာပါသည္။ ေမေမ့အေနႏွင့္ေတာ့ ခ်စ္ခင္အားကိုးရေသာ ခင္ပြန္းသည္တစ္ေယာက္လံုး ဆံုးပါးခဲ့ၿပီးမွေတာ့ ဘာကိုမွ ရယူလိုစိတ္ႏွင့္ တမက္တေမာရွိမေနေတာ့။ ကၽြန္မမွာသာ မိသားတစ္စုလံုးစား၀တ္ေနေရးအတြက္ တစ္ဘက္တစ္လမ္းမွ အကူအညီရလည္း မဆိုးဟုေတြးမိကာ မိတ္ေဆြမ်ား၏ အၾကံေပးခ်က္အတိုင္း ေလ်ာ္ေၾကးေတာင္းၾကည့္ရေကာင္းမလား စဥ္းစားရသည္။ သေဘၤာသားဆိုတာ သေဘာၤေပၚေရာက္တာနဲ႔ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီအြန္ဂ်ဴတီပဲမို႔ ကုမၸဏီမွာ တာဝန္ရွိသည္၊ ကုမၸဏီမွာ ေဖေဖတို႔လစာေတြထဲက လစဥ္ျဖတ္ေတာက္ေနက် အသက္အာမခံေၾကးမ်ားလည္း ရွိသည့္အတြက္ ေနာက္ဆံုးမွာ ေလ်ာ္ေၾကးေတာင္းၾကည့္ဖို႔ ကၽြန္မဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေဖေဖဆံုးပါးခဲ့ခ်ိန္သည္ သူ႔အလုပ္ခ်ိန္တြင္းမွာ မဟုတ္ပါ။ အလုပ္ခ်ိန္ၿပီး၍ ခါတိုင္းလို ေရမိုးခ်ိဳး၊ ပါတီခဏသြား (အဲသည့္ညက သေဘၤာေပၚမွာ ပါတီေပးေသာညဟု ဆိုၾကသည္)၊ မနက္ဂ်ဴတီ ေစာေစာဝင္ရမွာမို႔ ေစာေစာပဲ အခန္းျပန္ကာ ဘုရား၀တ္ျပဳၿပီးမွ အိပ္ယာ၀င္ခဲ့သည္ဟု ေဖေဖႏွင့္ ရင္းႏွီးသူမ်ား၏ ေျပာျပခ်က္အရ ျပန္သိရပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ေဖေဖအရက္ျပတ္ၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အခ်ိဳရည္ပဲ ေသာက္ခဲ့သည္ဟုလည္း သိရသည္။ အင္မတန္ အလုပ္ခ်ိန္တိက်ေသာေဖေဖက ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ေဖေဖ့ဂ်ဴတီခ်ိန္မွာ လာေရာက္ သတင္းမပို႔ဘဲေပ်ာက္ေနရာ သေဘာၤတစ္စီးလံုးေပၚရွိ ေတြ႔သမွ်လူေတြဆီ ဆက္သြယ္ရွာေဖြေမးျမန္းၾကႏွင့္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္ထိ ဘယ္မွာမွ ရွာမရခဲ့ၾကပါ။ သို႔ႏွင့္ ေဖေဖ့အခန္းတံခါးေသာ့အပိုႏွင့္ဖြင့္ၿပီး ၀င္ၾကည့္ၾကမွ ေဖေဖဆံုးေနေၾကာင္း သိလိုက္ၾကရသည္။ ေဖေဖေသဆံုးရျခင္းအေၾကာင္းရင္းကို ဆရာ၀န္က coronary diseaseဟု မွတ္ခ်က္ေရးသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဖေဖတို႔သေဘၤာက အေမရိကားက St.John Island ဆိုေသာ ကၽြန္းကေလးတစ္ကၽြန္းအနီးမွာ ေက်ာက္ခ်ထားခ်ိန္ျဖစ္သည္။ “အန္တီတို႔ ဘာေလ်ာ္ေၾကးမွ မေပးႏိူင္ဘူး၊ တကယ္ဆို သူ႔တာဝန္ခ်ိန္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါေတာင္ အန္တီတို႔ကုမၸဏီက ေသေသခ်ာခ်ာ မီးသၿဂိဳ ၤလ္ေပးခဲ့ေသးတာပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ သေဘာၤေတြဆို သေဘာၤသားေတြ ေရလယ္မွာဆံုးသြားရင္ ဒီအတိုင္းေရထဲပစ္ခ်ထားခဲ့တာ” အသံမာမာအျပင္ စကားလံုးေရြးခ်ယ္မွႈမ်ားက မၾကာေသးခင္ကမွ ဖခင္တစ္ေယာက္လံုး ဆံုးပါးထားသူ ကၽြန္မအတြက္ နားအဝင္ဆိုးလြန္းလွသည္။ “ရွင္… ကၽြန္မအေဖကိုမ်ား အဲဒီလို ေရထဲပစ္ခ်ထားခဲ့လို႔ကေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ပါေစ၊ ကုမၸဏီကို တရားျပန္စြဲမွာပဲ အန္တီ။ ကၽြန္မမွာလည္း ေရွ႕ေနအသိမိတ္ေဆြေတြ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လို႔ရပါတယ္ အန္တီရဲ႕” ျဖစ္ႏိူင္တာ မျဖစ္ႏိူင္တာ ထား၊ ကြၽန္မလို သာမန္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က သူတို႔လို သေဘၤာကုမၸဏီ ကုိယ္စားလွယ္ႀကီးတစ္ခုအေပၚ ဖက္ၿပိဳင္အံတုမည္ဆိုျခင္းက တကယ္ေတာ့ ေလွာင္ရယ္လိုက္ခ်င္ဖြယ္။ အေမက ကၽြန္မလက္ကို အသာကုတ္ကာ ဆက္မေျပာဖို႔တားရွာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ မရေတာ့ပါ။ အေဖတစ္ေယာက္လံုး ေသဆံုးထားေသာဆံုးရွႈံးမွႈအျပင္ သူမ၏ ရိုင္းပ်ေသာစကားတို႔က ကၽြန္မေဒါသစိတ္ကို ေထာင္မတ္ရံုးၾကြလာေစသည္။ “ခုေနမ်ား အန္တီတို႔ကုမၸဏီက ေလ်ာ္ေၾကးေဒၚလာတစ္သိန္းယူမလား၊ ကၽြန္မအေဖ အသက္ျပန္ရွင္လာတာ ယူမလား ေမးလာရင္ ကၽြန္မက အေဖ့အသက္ကိုပဲ ေရြးမွာပါ အန္တီရဲ႕။ ကၽြန္မတို႔ ေငြ မမက္ပါဘူး။ ခုဟာက လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္အရ ကၽြန္မက ေတာင္းဆိုႏိူင္ခြင့္ရွိတယ္ထင္လို႔ လာခဲ့တာပါ။ အန္တီ စကားေျပာဆင္ျခင္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ခုဟာက လူတစ္ေယာက္လံုးေသတာ။ ေခြးတစ္ေကာင္ေသသလို ေရထဲ ပစ္ခ်ခဲ့မယ္ဆိုတာကေတာ့ တရားလြန္ လြန္းပါတယ္။ အန္တီ့အေဖသာဆိုရင္ အန္တီေျပာသလို ေရထဲ ပစ္ခ်ထားခဲ့ႏိူင္မလား” “အင္းေလ ဘာျဖစ္ျဖစ္ပါ။ အန္တီတို႔က ဧဂ်င့္အဆင့္ပဲရွိတာ။ သေဘာၤကုမၸဏီရံုးကို ဆက္သြယ္ၿပီး မိသားစုေတာင္းဆိုတာေတြကို ေျပာျပေပးပါမယ္။ သူတို႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း ျဖစ္ရမွာေပါ့” အမ်ိဳးသမီးမ်က္ႏွာက ညိဳမဲကာ ေလသံက အနည္းငယ္ေပ်ာ့ေျပာင္းလာသည္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ကၽြန္မထက္ ဆယ့္ေလး-ငါးႏွစ္ခန္႔ႀကီးမည္ဟုခန္႔မွန္းရေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးအေပၚ ကၽြန္မ ႏွႈတ္လွန္မထိုးခ်င္ခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္….။ အစကတည္းက သည္လိုေၾကလည္ေအာင္ ေျပာဆိုသင့္သည္ပဲေလ။
(၃)
(၄)
ေလယာဥ္ေပၚမွာေကၽြးသမွ် ဘာကိုမွ စားခ်င္စိတ္မရွိဘဲ တစ္ခ်ိန္လံုး မ်က္ေစ့မွိတ္ကာသာ လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ သံုးနာရီမွ်သာ စီးရေသာ ေလယာဥ္ခရီးက ပိုၾကာလြန္းေနသည္ ထင္မိကာ ကၽြန္မမွာ ေဖေဖ့ဓါတ္ပံုကို ထုတ္ပိုးထားရာမွ ေျဖေလွ်ာ့ေပးခ်င္ေနမိၿပီ။ ေဖေဖ မြန္းၾကပ္လွေရာ့မည္။ ကၽြန္မအခန္းထဲ ေရာက္ရင္ အရင္ဆံုးလုပ္ရမည့္အလုပ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ကာ ေဖေဖ့ဓါတ္ပံုမွန္ေဘာင္ကို ဘယ္မွာ ခ်ိတ္ရပါ့ဟု အေတြးႏွင့္ ေနရာေရြးလွ်က္ရွိသည္။ သည္ေန႔က အလုပ္ဆင္းရက္မို႔ အိမ္မွာ အိမ္ရွင္မကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွ ရွိမေနၾက။ ေသာ့ဖြင့္သံၾကားေသာေၾကာင့္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွ ေခါင္းျပဴၾကည့္ေသာအိမ္ရွင္မမွာ ကၽြန္မျပန္လာမွန္းသိေသာ္ အားေပးၿပံဳးကေလး ခပ္ယဲ့ယဲ့ျပံဳးကာ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးျမန္းလာပါသည္။ ကၽြန္မလည္း အတတ္ႏိူင္ဆံုး အက်ဥ္းခ်ံဳးကာ အလိုက္သင့္ျပန္အေျဖေပးရင္း အားမနာႏိူင္ေတာ့ဘဲ နားခ်င္ေၾကာင္းေျပာကာ ကိုယ့္အခန္းေလးထဲတန္းဝင္လာခဲ့ေတာ့ သူမက ဧည့္ခန္းတြင္ပင္ နားလည္စြာ က်န္ရစ္ရွာပါသည္။ ေဖေဖ။ ေဖေဖ့ဓါတ္ပံုမွန္ေဘာင္….။ ထုတ္ပိုးစည္းေႏွာင္ထားေသာ သတင္းစာစကၠဴတို႔ကို ခပ္ျမန္ျမန္ ဆြဲခြာကာ ဓါတ္ပံုထဲမွ ေဖေဖ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္မိျပန္သည္။ သည္ပံုက ေဖေဖ အသက္ ေလးဆယ္ေလာက္က ရိုက္ထားေသာလိုင္စင္ပံုကေလးကို ေဖေဖ့ဈာပနအတြက္ ပံုႀကီးခ်ဲ႕ ထားျခင္းသာ။ ဓါတ္ပံုထဲမွေဖေဖက တည္တည္တံ့တံ့ႏွင့္ ၾကည့္ေကာင္းလွသည္။ ပိရိေသာႏွႈတ္ခမ္း၊ ေပၚလြင္ေသာႏွာတံႏွင့္၊ ကၽြန္မႏွင့္တူသည္ဟု ေျပာၾကေသာ မ်က္ခြံမို႔မို႔အစ္အစ္ေတြႏွင့္။ ရွိရင္းစြဲအသက္ထက္ပင္ ပိုမိုငယ္ႏုေနသေယာင္ထင္ၾကရေသာ ေဖေဖ့ပံု။ တကယ္ဆို ဘုရားစင္ထက္ အတန္ငယ္နိမ့္ေသာအဆင့္ကေလးမ်ိဳးမွာ ခ်ိတ္သင့္သည္မွန္ေသာ္လည္း ကၽြန္မက တရုတ္မိသားစုအိမ္ရွင္ထံမွာ အိပ္ခန္းတစ္ခန္းတည္းသာ ငွားၿပီးေနထိုင္သူမို႔ ဘုရားစင္ရယ္လို႔ ကၽြန္မမွာ သတ္သတ္မွတ္မွတ္မရွိပါ။ ကၽြန္မအိပ္ယာေခါင္းရင္းက စားပြဲခံုအေသးေလးေပၚမွာ ျမတ္စြာဘုရား ပံုေတာ္၊ ေသာက္ေတာ္ေရခြက္ႏွင့္ တရားစာအုပ္တစ္ခ်ိဳ႕သာရွိပါသည္။ ေဖေဖ့ဓါတ္ပံု မွန္ေဘာင္တင္ရန္ ဘယ္လုိမွ ေနရာမေလာက္ႏိူင္။ မတတ္ႏိူင္ပါ၊ ကၽြန္မခုတင္ေဘးတြင္ အဝတ္ဘီရိုရွိပါသည္။ ထိုဘီရို၏ေဘး၌ ျပဴတင္းေပါက္၊ ျပဴတင္းေပါက္၏ေဘးတြင္မူ နံရံအလြတ္ရွိေနပါသည္။ ထိုနံရံလြတ္တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ အိမ္ရွင္အား နံရံတြင္ သံတစ္ေခ်ာင္းရိုက္သြင္းခြင့္ေတာင္းကာ ေသေသသပ္သပ္ ခ်ိတ္ဆြဲထားလိုက္ေတာ့သည္။ ထိုေနရာသည္ ကၽြန္မခုတင္ေပၚမွ ညာဘက္ေစာင္းအိပ္လိုက္လွ်င္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တိုင္း ျမင္ေနႏိူင္ သည့္ ေနရာလည္းျဖစ္သည္။ အဝတ္ေသတၱာကို ေနရာတြင္ပင္ခ်ထားကာ ခုတင္ေပၚ တေစာင္းလွဲ အိပ္ရင္း ေဖေဖ့မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္ေနမိသည္။ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ အသုဘလာသူတစ္ခ်ိုဳ႕၏ အၾကည့္မ်ား၊ အထူးသျဖင့္ သူတို႔ႏွႈတ္မွ ေျပာခ်င္သည္မ်ားကို ျပန္ျမင္ေယာင္ကာ ခုမွပင္ ဘာသာျပန္ၾကည့္မိရသည္။ “သမီးအႀကီးတဲ့၊ ႏိူင္ငံျခားမွာ အလုပ္ သြားလုပ္ေနတာေလ၊ ခု မနက္ကမွ ျပန္ေရာက္တာ” “ငိုတာလည္း မေတြ႔ဘူးေနာ္” သည္လိုေျပာခ်င္ပံုရသည့္ မ်က္ဝန္းစကားမ်ား…..။ ကၽြန္မ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္ အမွန္ပင္။ ေဖေဖ…..။ ေဖေဖရယ္….။ ေဖေဖကေတာ့ သိေနမွာပါ ေနာ္။ သမီးရင္ထဲက စကားေတြ ေဖေဖ ေသခ်ာေပါက္ ၾကားသိေနမွာပါ။ စိတ္ခ်ပါ။ စိတ္ခ်လက္ခ်သာ သြားပါေနာ္ ေဖေဖ…..ေဖေဖယံုၾကည္လို႔ သမီးပုခံုးေပၚတင္ေပးခဲ့တဲ့ မိသားစုတာဝန္ကို ေၾကေအာင္ႀကိဳးစား သြားမွာပါ။ တကယ္ေတာ့ေလ သမီး မစြမ္းေသးဘူး ေဖေဖရယ္။ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ေက်ာ္ရံုသာရွိေသးတဲ့၊ ခုမွ သူစိမ္းေတြရဲ႕အလယ္ ႏိူင္ငံရပ္ျခားမွာ အလုပ္အကိုင္အေျခက်ကာစရွိေသးတဲ့ ေဖေဖ့သမီးအတြက္ တာဝန္ေတြက ႀကီးေလးလြန္းလွပါရဲ႕။ ေဖေဖ….။ ေဖေဖ့မ်က္ဝန္းေထာင့္မွာ မ်က္ရည္ေတြ….မ်က္ရည္စေတြ….မဟုတ္လားေဖေဖရဲ႕။ သမီး ေတြ႔လိုက္ပါတယ္။ မငိုနဲ႔ မငိုပါနဲ႔ မငိုလိုက္ပါနဲ႔ ေဖေဖရယ္။ ေဖေဖ့ကို အသံထြက္စကားေတြေျပာေနရင္းမွာပင္ ေခါင္းအံုးစြပ္တို႔စိုရႊဲေနတာကို ကၽြန္မပါးေအာက္က ညာလက္ဖဝါးမွတစ္ဆင့္ သိလိုက္ရေလသည္။ ရုတ္တရက္ အိပ္ယာေပၚမွထကာ ေဖေဖ့ဓါတ္ပံုေရွ႕ သြားရပ္မိလိုက္ေတာ့ ေဖေဖက “ဟင့္အင္း ေဖေဖက…ေဖေဖက…မငိုပါဘူး သမီးရယ္၊ ငါ့သမီးလည္း မငိုရဘူးေနာ္” တဲ့။ ကၽြန္မမွာ လတ္ဆတ္စိုစြတ္ေနတဲ့ပါးျပင္ကို ကၽြန္မဖာသာ ထိေတြ႔ၾကည့္မိရင္း ေခါင္းတြင္တြင္ခါကာ ႏွလံုးကြဲေၾကလွ်က္ရွိရသည္။ ထိုခဏမွာ လိပ္ျပာငယ္ကေလးတစ္ေကာင္ ေဖေဖ့ဓါတ္ပံုမွန္ေပါင္ထက္မွာ နားလ်က္ေတြ႔လိုက္ရသည္။ အဝါေရာင္ဆြတ္ဆြတ္လိပ္ျပာကေလး.....။ အို.....ကြၽန္မတစ္ကိုယ္လံုး ၾကက္သီးမ်ားထလ်က္ ဆတ္ကနဲေတာင့္တင္းသြားရသည္။ ေဖေဖ.....ရိွေနလား....။ ေဖေဖ ရွိေနလားဟင္....။ ကြၽန္မအနားမွာ...။ ကြၽန္မ မေသခ်ာပါ။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္မေတြ႔ခဲ့ဖူးေသာ လိပ္ျပာအဝါေရာင္ကေလးက ေတာင္ပံေလးတဖ်တ္ဖ်တ္ႏွင့္ နားခိုလို႔ေနသည္ပဲ။ ေဖေဖ...အို...မဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္ပါဘူး....ေနာ္။ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္မကို စိတ္ခ်ပါ… ကြၽန္မကို စိတ္ခ်ပါ ေဖေဖရဲ႕… ကၽြန္မ မငိုဘူး၊ ကၽြန္မ မငိုပါဘူးေနာ္၊ စိတ္ႏွလံုးကြဲေၾကရာက မ်က္ရည္တို႔လွ်ံက်အလာ ကၽြန္မပါးျပင္ကို စိုရံုေလး စြတ္စိုေစခဲ့တာ။ ေဖေဖ သိေစခ်င္ပါသည္။
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Author: ခ်စ္ၾကည္ေအး
အဆင္းက်ကာမွ ေလယာဥ္ကခါခ်င္ေနသည္။ သိမ့္ကနဲ သိမ့္ကနဲ လွႈပ္အယမ္းေၾကာင့္ ကၽြန္မမ်က္လံုးမ်ားကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေလယာဥ္မယ္ေလးေတြေတာင္ ေရာက္ရာေနရာမွာ ၿငိမ္၀ပ္စြာထိုင္လွ်က္ေနၾက ရသည္။ ကၽြန္မထိုင္ခံုေနာက္ေက်ာကို အေနာက္မွ တစ္ခ်ိန္လံုးကန္ေက်ာက္ေနေသာ ကေလးငယ္သည္ပင္ မိခင္ရင္ခြင္ထဲ၌ ၿငိမ္သက္စြာ။ ကၽြန္မေဘးမွ အန္တီႀကီးကေတာ့ ႏွႈတ္မွ တရြရြရြတ္ဆိုေနဟန္၊ ဘုရားစာတစ္ခုခုျဖစ္မည္။ စိတ္ေတြကို အဆံုးထိေလွ်ာ့ခ်ထားသူပီပီ ေသရင္ေတာင္မွ ကၽြန္မ တုန္လွႈပ္မည္မဟုတ္ေတာ့။ သံုးေလးရက္ခန္႔ဆက္တိုက္ အိပ္ေရးမ၀ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေၾကာင္ေတာင္ မူးရီေနေသာ မ်က္၀န္းမ်ားက အသက္မဲ့ကာ ဘာကိုမွ အာရံုခံစားမေနခ်င္ေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္၀န္းမ်ားကို ျပန္လည္ေမွးစင္းလိုက္ျပန္သည္။ မၾကာမီမွာပင္ ေလယာဥ္က ရန္ကုန္ေလဆိပ္သို႔ ေခ်ာေမာစြာဆိုက္ေရာက္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မေနာက္ခံုမွ ကေလးအေမက ကၽြန္မကို အားနာစကားဆိုရွာသည္။ သူမသားကေလး တစ္ခ်ိန္လံုး ကၽြန္မခံုေနာက္ေက်ာကို ေျခႏွင့္ကန္ေက်ာက္ေနသည္ကို စိတ္မရွိပါရန္ ဆိုလာသည္။ သူမစကားသံမွာ အနည္းငယ္၀ဲကာ ခပ္ေသာ့ေသာ့ႏွင့္မို႔ ဥေရာပႏိူင္ငံတစ္ခုခုကပဲဟုေသခ်ာကာ ရပါတယ္ ကိစၥမရွိပါဘူး ကေလးပဲဟု ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူမကျပံဳးကာ အိပ္ထဲမွ ပါတ္ကားေဘာပန္န္ေလးတစ္ေခ်ာင္း (အသစ္ေတာ့မဟုတ္ သံုးလက္စျဖစ္မည္)လက္ေဆာင္ဟုဆိုကာ ထုတ္ေပး လာေတာ့သည္။ ျငင္းေနသည့္ ၾကားမွပင္ ကၽြန္မလက္ထဲေရာက္လာတာမို႔ ဆက္မျငင္းျဖစ္ဘဲ အားနာနာႏွင့္ယူခဲ့ရေတာ့သည္။ ေငြေရာင္ ပါတ္ကားေဘာလ္ပန္န္ေလး….။ လက္ထဲက ေဘာပန္န္ေလးကိုၾကည့္ကာ မ်က္၀န္းတို႔ ေ၀၀ါးလာခဲ့ရျပန္သည္။ ဒီေဘာလ္ပန္န္မ်ိဳးေလး။ ေဖေဖသံုးေနက်။ ကၽြန္မမ်က္၀န္းတို႔ ခ်က္ခ်င္းစိုစြတ္လာသည္မို႔ မ်က္ေတာင္မ်ားကို ပုတ္ခတ္လိုက္ကာ မ်က္ႏွာကို တစ္ဆက္တည္း အေပၚေမာ့ပစ္လိုက္မိသည္။ ေဖေဖ…..။ ေဖေဖ့ကို သတိရလိုက္တာ…။ စိတ္ထဲမွာပင္ ေၾကကြဲစြာပြင့္အန္ထြက္လာေသာ အသံတိတ္စကားမ်ားမို႔ မည္သူမွ်ၾကားႏိူင္မည္မထင္။ ေလဆိပ္အထြက္မွာ လာႀကိဳေနေသာ အေဒၚႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္မကို ဆီးေပြ႔ကာ မ်က္ရည္က်ၾကသည္။ “သမီးရယ္ သမီးေဖႀကီး မရွိေတာ့ဘူး သမီးရဲ႕…အီး…ဟီး…” ဟုတ္ရဲ႕လား ေသခ်ာၿပီတဲ့လား…၊ ရင္ထဲမွာ ဆို႔တက္လွ်က္ ႏွႈတ္ကမူ ဘာစကားမွ် ထြက္မလာ။ ကၽြန္မတစ္ခုခုေတာ့ ျပန္ေျပာလိုက္ခ်င္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အသံတို႔ေပ်ာက္ဆံုးလွ်က္ လူက ထံုေပေပႏွင့္ ေငးေၾကာင္ေနကာ ေျခေထာက္ႏွင့္ေျမ မထိဘဲ ဆြဲေခၚရာေနာက္သို႔ တိတ္ဆိတ္စြာ လိုက္ပါလာခဲ့မိသည္။ ေဖေဖ…သမီး အိမ္ျပန္လာၿပီေလ…. ေဖေဖ ၾကားႏိူင္ပါလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္မထင္သည္။ ကၽြန္မမ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးတစ္ခုခု ေပၚလာကာ ေၾကနပ္မိ သလိုလို။ စိတ္ထဲကေတာ့ ေဖေဖ ကၽြန္မကို တစ္ေနရာရာမွေစာင့္လွ်က္ ၾကည့္ရွႈ႕ေနလိ္မ့္မည္ဟုပဲ စိတ္ခ်ပိုင္ႏိူင္စြာေတြးမိျပန္သည္။ ကၽြန္မတို႔အိမ္အ၀င္ ညာဘက္ သရက္ပင္ ပင္စည္ပတ္လည္မွာ ရိုက္ထားေသာ ခံုတန္းကေလးမွာမ်ား ေဖေဖ ကၽြန္မကို ေစာင့္ေနေလမလား။ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းထဲက ဝါးပက္လက္ကုလားထိုင္ေလးေပၚမွာမ်ား ေဖေဖ အျပံဳးႏွင့္ ႀကိဳေနေလမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေမေမဟင္းခ်က္ရာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာမ်ား ဟင္းျမည္းေပးေနေလမလား။ တစ္ေနရာရာမွာေတာ့ ေဖေဖ ရွိေနပါလိမ့္မည္။ အိမ္ေရွ႕အေရာက္ ကားေပၚမွဆင္းသည့္တိုင္ စိတ္တို႔က ဒံုးဒံုးမခ်လိုက္ခ်င္။ လူေတြ လူေတြအမ်ားႀကီးပဲ အိမ္ေရွ႕မွာ ကလဖ်င္းထိုးထားကာ ၀ိုင္းဖြဲ႔လုပ္ကိုင္ေနၾကသည္။ ကၽြန္မကိုျမင္ေတာ့ အားလံုး၏ အၾကည့္ေတြက ကၽြန္မဆီ ေရာက္လာၾကသည္။ “သမီးႀကီးေရာက္လာၿပီ” နားမွ အသံတစ္သံ ၾကားလိုက္ရသည္။ “သမီးႀကီး သမီးေဖႀကီး ဆံုးရွာၿပီ သမီးရဲ႕” ေမေမ…ဒါ ေမေမ့အသံ။ ေသခ်ာလိုက္ရေတာ့မွာလား။ ဒါ တကယ္ပဲတဲ့လား။ ကၽြန္မ စိတ္ႏွင့္သာ တြင္တြင္ ေခါင္းခါေနမိသည္။ အမ်ားအျမင္မွာေတာ့ ကၽြန္မက ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္တစ္ရုပ္ႏွယ္ ၿငိမ္သက္ေအးစက္စြာ။ “ေမေမ မငိုပါနဲ႔ေတာ့ေနာ္၊ ေဖေဖက အေ၀းမွာေသဖို႔ ကံပါလာၿပီပဲ။ ငါေသရင္ အနားက မိန္းမနဲ႔ သားသမီးေတြကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဒုကၡမေပးခ်င္ဘူး၊ အားလံုးနဲ ႔အေဝးမွာပဲ ေသခ်င္တယ္ကြာ လို႔ ေဖေဖ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ေလ ေမေမ၊ မွတ္မိလား” တကယ္တမ္း ထိုစကားတို႔က ကၽြန္မႏွႈတ္မွ ထြက္က်မလာပါ။ စိတ္ထဲမွ တဖြဖြ ထြက္က် ရြတ္ဆိုေနမိတာသာျဖစ္ေလသည္။ အို…ကၽြန္မ မယံုႏိူင္ပါ။ ကၽြန္မက သည္လိုမွ မဟုတ္တာ၊ ခါတိုင္းဆို အိမ္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေမေမ့ကိုျမင္သည္ႏွင့္ စကားေတြ တရစပ္သြန္ခ်ေျပာဆိုတတ္ေသာ ကၽြန္မေလ။ ဒါ ကၽြန္မလား ကၽြန္မအစစ္လား…။ က်န္ရစ္သူ အားကိုးရာမဲ့ေမေမ၊ ၿပီးေတာ့ ပညာတစ္ပိုင္းတစ္စႏွင့္ ေမာင္ေလး ညီမေလးေတြမ်က္ႏွာ။ သူတို႔ ဘယ္သူ႔ကို အားကိုးၾကရေတာ့မလဲ။ သမီးအႀကီးဆံုး….။ ကၽြန္မက သမီးအႀကီးဆံုးေလ….။ အစ္မႀကီး အမိအရာဆိုရင္ ခု ကၽြန္မက မိခင္ေနရာေတာင္ မဟုတ္ဘူး အေဖ့အစား ဖခင္ေနရာမွာ ကၽြန္မေရာက္ေနရၿပီ။ ကၽြန္မအတြက္ လက္ရွိေရာက္ေနေသာေနရာက ေဖေဖ့ေနရာမွာ။ တာ၀န္ႀကီးလွခ်ည္ရဲ႕။ ေဖေဖ တကယ္ ကၽြန္မကို စိတ္ခ်တယ္ေပါ့… ဟင္ ေဖေဖ။ တိုင္တည္ေနမိေသာ စကားလံုးမ်ားက ႏွႈတ္မွ ထြက္မလာျပန္။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ေဖေဖႏွင့္ စိတ္ခ်င္းဆက္သြယ္ကာ စကားေတြ ေျပာေနမိျခင္းရယ္သာ။ “ေဖေဖ မျဖစ္ႏိူင္ပါဘူးေဖေဖရယ္ သမီးမွာ အားအင္ေတြ မျပည့္၀ေသးပါဘူး၊ ေဖေဖ့လို မိသားစုအေပၚ လုပ္ေကၽြးသမွႈျပဳဖို႔ဆိုတာ သမီးတစ္ေယာက္ထဲ မႏိူင္ေသးဘူးထင္ပါရဲ႕။ ေဖေဖ စိတ္ခ်လက္ခ် မထားခဲ့သင့္ဘူးေနာ္” အျပင္မွာ မျပံဳးမရယ္ ငိုလည္း ငိုမခ်၊ မ်က္ရည္ရယ္လို႔လည္း တစ္စက္မွ ထြက္မလာ၊ ႏွႈတ္ဆိတ္ ဆြံ႔အေနေသာ မ်က္လံုးအေၾကာင္သားႏွင့္ကၽြန္မကို ေမေမက ခပ္ေတြေတြ ၾကည့္သည္။ ေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္က ေမာင္ႏွမေတြက “မမႀကီး ေဖႀကီး မရွိေတာ့ဘူး” ဟု အထပ္ထပ္ေျပာကာ ရွိႈက္ငင္ငိုယိုၾကလွ်က္ရွိသည္။ “မငိုပါနဲ႔ေတာ့ မငိုၾကပါနဲ႔ေတာ့ ေမာင္ေလးတို႔ ညီမေလးတို႔ရယ္ မႀကီးတစ္ေယာက္လံုးရွိပါေသးတယ္၊ အေဖ့ကိုယ္စား မႀကီး တာ၀န္ယူမွာေပါ့” စိတ္ထဲ စကားတြင္တြင္ရြတ္ဆိုရင္းက သူတို႔ေလးေတြကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းကာ ေက်ာေလးေတြသပ္ရင္း နွစ္သိမ့္လိုက္မိသည္။ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္သာရွိေသးေသာ ေမာင္အငယ္ေလးက အထက္က အစ္မေတြအစ္ကိုေတြေၾကာင့္ သူပါ ေရာေယာင္ငိုရွာေလသည္။
(၂)
ေမေမျပေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ ဘာဆက္လုပ္ရေကာင္းမလဲ စဥ္းစားရသည္။ သေဘၤာမွ အီးေမးလ္ႏွင့္ပို႔လိုက္ေသာစာမ်ားကို ကုမၸဏီက ဘာသာျပန္ကာ ေမေမ့ဆီလာပို႔ထားေသာ အေၾကာင္းၾကားစာမ်ား၊ ေဖေဖေသဆံုးေၾကာင္း ဆရာ၀န္ အတည္ျပဳခ်က္မ်ား၊ ဗုဒၶဘာသာဝင္ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးပင့္ေဆာင္ကာ ေဖေဖ့အား ဗုဒၶဘာသာ၀င္ထံုးတမ္းအစဥ္အလာ အတိုင္းျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ေဆာင္သၿဂိ ၤဳလ္ ေပးပါမည့္အေၾကာင္း၊ စတာေတြပဲ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မေရာက္ေရာက္ခ်င္းေန႔က ေဖေဖ့အေလာင္းကို ျပန္သယ္ခ်င္ပါသလားဟု ကုမၸဏီမွ မိသားစုဆႏၵကို ေမးျမန္းခဲ့ေသးသည္။ ေမေမက “သမီးၾကီးဘယ္လိုသေဘာရသလဲ”ဆိုသည့္သေဘာႏွင့္ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ကာ အားကိုးတႀကီးဆိုရွာပါသည္။ ျပန္မယူခ်င္ပါ။ ေဖေဖက ဟိုမွာ ဆံုးပါးခဲ့ ၿပီပဲ။ ေနပါေစေတာ့။ က်န္ရစ္ေသာရုပ္အၾကြင္းအက်န္က ေဖေဖမွ မဟုတ္တာဘဲဟု ကၽြန္မဆိုေတာ့ ေမေမကပါ သေဘာတူခဲ့ပါသည္။ သို႔ႏွင့္ ေဖေဖႏွင့္ပါတ္သက္တာဆိုလို႔ ကၽြန္မတို႔ဘာမွ ျပန္ယူဖို႔ မေတာင္းဆိုခဲ့ပါ။ မိတ္ေဆြမ်ားက ေလ်ာ္ေၾကးေတာင္းဖို႔ အၾကံေပးၾကေတာ့ ကၽြန္မ စဥ္းစားရျပန္သည္။ ေမေမက ဘာမွ မဆံုးျဖတ္တတ္။ တစ္ခုခုဆို “ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ သမီးႀကီး”ဆိုကာ ကၽြန္မကိုသာ အားကိုးတႀကီး ရွိရွာပါသည္။ ေမေမ့အေနႏွင့္ေတာ့ ခ်စ္ခင္အားကိုးရေသာ ခင္ပြန္းသည္တစ္ေယာက္လံုး ဆံုးပါးခဲ့ၿပီးမွေတာ့ ဘာကိုမွ ရယူလိုစိတ္ႏွင့္ တမက္တေမာရွိမေနေတာ့။ ကၽြန္မမွာသာ မိသားတစ္စုလံုးစား၀တ္ေနေရးအတြက္ တစ္ဘက္တစ္လမ္းမွ အကူအညီရလည္း မဆိုးဟုေတြးမိကာ မိတ္ေဆြမ်ား၏ အၾကံေပးခ်က္အတိုင္း ေလ်ာ္ေၾကးေတာင္းၾကည့္ရေကာင္းမလား စဥ္းစားရသည္။ သေဘၤာသားဆိုတာ သေဘာၤေပၚေရာက္တာနဲ႔ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီအြန္ဂ်ဴတီပဲမို႔ ကုမၸဏီမွာ တာဝန္ရွိသည္၊ ကုမၸဏီမွာ ေဖေဖတို႔လစာေတြထဲက လစဥ္ျဖတ္ေတာက္ေနက် အသက္အာမခံေၾကးမ်ားလည္း ရွိသည့္အတြက္ ေနာက္ဆံုးမွာ ေလ်ာ္ေၾကးေတာင္းၾကည့္ဖို႔ ကၽြန္မဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေဖေဖဆံုးပါးခဲ့ခ်ိန္သည္ သူ႔အလုပ္ခ်ိန္တြင္းမွာ မဟုတ္ပါ။ အလုပ္ခ်ိန္ၿပီး၍ ခါတိုင္းလို ေရမိုးခ်ိဳး၊ ပါတီခဏသြား (အဲသည့္ညက သေဘၤာေပၚမွာ ပါတီေပးေသာညဟု ဆိုၾကသည္)၊ မနက္ဂ်ဴတီ ေစာေစာဝင္ရမွာမို႔ ေစာေစာပဲ အခန္းျပန္ကာ ဘုရား၀တ္ျပဳၿပီးမွ အိပ္ယာ၀င္ခဲ့သည္ဟု ေဖေဖႏွင့္ ရင္းႏွီးသူမ်ား၏ ေျပာျပခ်က္အရ ျပန္သိရပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ေဖေဖအရက္ျပတ္ၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အခ်ိဳရည္ပဲ ေသာက္ခဲ့သည္ဟုလည္း သိရသည္။ အင္မတန္ အလုပ္ခ်ိန္တိက်ေသာေဖေဖက ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ေဖေဖ့ဂ်ဴတီခ်ိန္မွာ လာေရာက္ သတင္းမပို႔ဘဲေပ်ာက္ေနရာ သေဘာၤတစ္စီးလံုးေပၚရွိ ေတြ႔သမွ်လူေတြဆီ ဆက္သြယ္ရွာေဖြေမးျမန္းၾကႏွင့္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္ထိ ဘယ္မွာမွ ရွာမရခဲ့ၾကပါ။ သို႔ႏွင့္ ေဖေဖ့အခန္းတံခါးေသာ့အပိုႏွင့္ဖြင့္ၿပီး ၀င္ၾကည့္ၾကမွ ေဖေဖဆံုးေနေၾကာင္း သိလိုက္ၾကရသည္။ ေဖေဖေသဆံုးရျခင္းအေၾကာင္းရင္းကို ဆရာ၀န္က coronary diseaseဟု မွတ္ခ်က္ေရးသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဖေဖတို႔သေဘၤာက အေမရိကားက St.John Island ဆိုေသာ ကၽြန္းကေလးတစ္ကၽြန္းအနီးမွာ ေက်ာက္ခ်ထားခ်ိန္ျဖစ္သည္။ “အန္တီတို႔ ဘာေလ်ာ္ေၾကးမွ မေပးႏိူင္ဘူး၊ တကယ္ဆို သူ႔တာဝန္ခ်ိန္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါေတာင္ အန္တီတို႔ကုမၸဏီက ေသေသခ်ာခ်ာ မီးသၿဂိဳ ၤလ္ေပးခဲ့ေသးတာပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ သေဘာၤေတြဆို သေဘာၤသားေတြ ေရလယ္မွာဆံုးသြားရင္ ဒီအတိုင္းေရထဲပစ္ခ်ထားခဲ့တာ” အသံမာမာအျပင္ စကားလံုးေရြးခ်ယ္မွႈမ်ားက မၾကာေသးခင္ကမွ ဖခင္တစ္ေယာက္လံုး ဆံုးပါးထားသူ ကၽြန္မအတြက္ နားအဝင္ဆိုးလြန္းလွသည္။ “ရွင္… ကၽြန္မအေဖကိုမ်ား အဲဒီလို ေရထဲပစ္ခ်ထားခဲ့လို႔ကေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ပါေစ၊ ကုမၸဏီကို တရားျပန္စြဲမွာပဲ အန္တီ။ ကၽြန္မမွာလည္း ေရွ႕ေနအသိမိတ္ေဆြေတြ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လို႔ရပါတယ္ အန္တီရဲ႕” ျဖစ္ႏိူင္တာ မျဖစ္ႏိူင္တာ ထား၊ ကြၽန္မလို သာမန္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က သူတို႔လို သေဘၤာကုမၸဏီ ကုိယ္စားလွယ္ႀကီးတစ္ခုအေပၚ ဖက္ၿပိဳင္အံတုမည္ဆိုျခင္းက တကယ္ေတာ့ ေလွာင္ရယ္လိုက္ခ်င္ဖြယ္။ အေမက ကၽြန္မလက္ကို အသာကုတ္ကာ ဆက္မေျပာဖို႔တားရွာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ မရေတာ့ပါ။ အေဖတစ္ေယာက္လံုး ေသဆံုးထားေသာဆံုးရွႈံးမွႈအျပင္ သူမ၏ ရိုင္းပ်ေသာစကားတို႔က ကၽြန္မေဒါသစိတ္ကို ေထာင္မတ္ရံုးၾကြလာေစသည္။ “ခုေနမ်ား အန္တီတို႔ကုမၸဏီက ေလ်ာ္ေၾကးေဒၚလာတစ္သိန္းယူမလား၊ ကၽြန္မအေဖ အသက္ျပန္ရွင္လာတာ ယူမလား ေမးလာရင္ ကၽြန္မက အေဖ့အသက္ကိုပဲ ေရြးမွာပါ အန္တီရဲ႕။ ကၽြန္မတို႔ ေငြ မမက္ပါဘူး။ ခုဟာက လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္အရ ကၽြန္မက ေတာင္းဆိုႏိူင္ခြင့္ရွိတယ္ထင္လို႔ လာခဲ့တာပါ။ အန္တီ စကားေျပာဆင္ျခင္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ခုဟာက လူတစ္ေယာက္လံုးေသတာ။ ေခြးတစ္ေကာင္ေသသလို ေရထဲ ပစ္ခ်ခဲ့မယ္ဆိုတာကေတာ့ တရားလြန္ လြန္းပါတယ္။ အန္တီ့အေဖသာဆိုရင္ အန္တီေျပာသလို ေရထဲ ပစ္ခ်ထားခဲ့ႏိူင္မလား” “အင္းေလ ဘာျဖစ္ျဖစ္ပါ။ အန္တီတို႔က ဧဂ်င့္အဆင့္ပဲရွိတာ။ သေဘာၤကုမၸဏီရံုးကို ဆက္သြယ္ၿပီး မိသားစုေတာင္းဆိုတာေတြကို ေျပာျပေပးပါမယ္။ သူတို႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း ျဖစ္ရမွာေပါ့” အမ်ိဳးသမီးမ်က္ႏွာက ညိဳမဲကာ ေလသံက အနည္းငယ္ေပ်ာ့ေျပာင္းလာသည္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ကၽြန္မထက္ ဆယ့္ေလး-ငါးႏွစ္ခန္႔ႀကီးမည္ဟုခန္႔မွန္းရေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးအေပၚ ကၽြန္မ ႏွႈတ္လွန္မထိုးခ်င္ခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္….။ အစကတည္းက သည္လိုေၾကလည္ေအာင္ ေျပာဆိုသင့္သည္ပဲေလ။
(၃)
(၄)
ေလယာဥ္ေပၚမွာေကၽြးသမွ် ဘာကိုမွ စားခ်င္စိတ္မရွိဘဲ တစ္ခ်ိန္လံုး မ်က္ေစ့မွိတ္ကာသာ လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ သံုးနာရီမွ်သာ စီးရေသာ ေလယာဥ္ခရီးက ပိုၾကာလြန္းေနသည္ ထင္မိကာ ကၽြန္မမွာ ေဖေဖ့ဓါတ္ပံုကို ထုတ္ပိုးထားရာမွ ေျဖေလွ်ာ့ေပးခ်င္ေနမိၿပီ။ ေဖေဖ မြန္းၾကပ္လွေရာ့မည္။ ကၽြန္မအခန္းထဲ ေရာက္ရင္ အရင္ဆံုးလုပ္ရမည့္အလုပ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ကာ ေဖေဖ့ဓါတ္ပံုမွန္ေဘာင္ကို ဘယ္မွာ ခ်ိတ္ရပါ့ဟု အေတြးႏွင့္ ေနရာေရြးလွ်က္ရွိသည္။ သည္ေန႔က အလုပ္ဆင္းရက္မို႔ အိမ္မွာ အိမ္ရွင္မကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွ ရွိမေနၾက။ ေသာ့ဖြင့္သံၾကားေသာေၾကာင့္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွ ေခါင္းျပဴၾကည့္ေသာအိမ္ရွင္မမွာ ကၽြန္မျပန္လာမွန္းသိေသာ္ အားေပးၿပံဳးကေလး ခပ္ယဲ့ယဲ့ျပံဳးကာ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးျမန္းလာပါသည္။ ကၽြန္မလည္း အတတ္ႏိူင္ဆံုး အက်ဥ္းခ်ံဳးကာ အလိုက္သင့္ျပန္အေျဖေပးရင္း အားမနာႏိူင္ေတာ့ဘဲ နားခ်င္ေၾကာင္းေျပာကာ ကိုယ့္အခန္းေလးထဲတန္းဝင္လာခဲ့ေတာ့ သူမက ဧည့္ခန္းတြင္ပင္ နားလည္စြာ က်န္ရစ္ရွာပါသည္။ ေဖေဖ။ ေဖေဖ့ဓါတ္ပံုမွန္ေဘာင္….။ ထုတ္ပိုးစည္းေႏွာင္ထားေသာ သတင္းစာစကၠဴတို႔ကို ခပ္ျမန္ျမန္ ဆြဲခြာကာ ဓါတ္ပံုထဲမွ ေဖေဖ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္မိျပန္သည္။ သည္ပံုက ေဖေဖ အသက္ ေလးဆယ္ေလာက္က ရိုက္ထားေသာလိုင္စင္ပံုကေလးကို ေဖေဖ့ဈာပနအတြက္ ပံုႀကီးခ်ဲ႕ ထားျခင္းသာ။ ဓါတ္ပံုထဲမွေဖေဖက တည္တည္တံ့တံ့ႏွင့္ ၾကည့္ေကာင္းလွသည္။ ပိရိေသာႏွႈတ္ခမ္း၊ ေပၚလြင္ေသာႏွာတံႏွင့္၊ ကၽြန္မႏွင့္တူသည္ဟု ေျပာၾကေသာ မ်က္ခြံမို႔မို႔အစ္အစ္ေတြႏွင့္။ ရွိရင္းစြဲအသက္ထက္ပင္ ပိုမိုငယ္ႏုေနသေယာင္ထင္ၾကရေသာ ေဖေဖ့ပံု။ တကယ္ဆို ဘုရားစင္ထက္ အတန္ငယ္နိမ့္ေသာအဆင့္ကေလးမ်ိဳးမွာ ခ်ိတ္သင့္သည္မွန္ေသာ္လည္း ကၽြန္မက တရုတ္မိသားစုအိမ္ရွင္ထံမွာ အိပ္ခန္းတစ္ခန္းတည္းသာ ငွားၿပီးေနထိုင္သူမို႔ ဘုရားစင္ရယ္လို႔ ကၽြန္မမွာ သတ္သတ္မွတ္မွတ္မရွိပါ။ ကၽြန္မအိပ္ယာေခါင္းရင္းက စားပြဲခံုအေသးေလးေပၚမွာ ျမတ္စြာဘုရား ပံုေတာ္၊ ေသာက္ေတာ္ေရခြက္ႏွင့္ တရားစာအုပ္တစ္ခ်ိဳ႕သာရွိပါသည္။ ေဖေဖ့ဓါတ္ပံု မွန္ေဘာင္တင္ရန္ ဘယ္လုိမွ ေနရာမေလာက္ႏိူင္။ မတတ္ႏိူင္ပါ၊ ကၽြန္မခုတင္ေဘးတြင္ အဝတ္ဘီရိုရွိပါသည္။ ထိုဘီရို၏ေဘး၌ ျပဴတင္းေပါက္၊ ျပဴတင္းေပါက္၏ေဘးတြင္မူ နံရံအလြတ္ရွိေနပါသည္။ ထိုနံရံလြတ္တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ အိမ္ရွင္အား နံရံတြင္ သံတစ္ေခ်ာင္းရိုက္သြင္းခြင့္ေတာင္းကာ ေသေသသပ္သပ္ ခ်ိတ္ဆြဲထားလိုက္ေတာ့သည္။ ထိုေနရာသည္ ကၽြန္မခုတင္ေပၚမွ ညာဘက္ေစာင္းအိပ္လိုက္လွ်င္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တိုင္း ျမင္ေနႏိူင္ သည့္ ေနရာလည္းျဖစ္သည္။ အဝတ္ေသတၱာကို ေနရာတြင္ပင္ခ်ထားကာ ခုတင္ေပၚ တေစာင္းလွဲ အိပ္ရင္း ေဖေဖ့မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္ေနမိသည္။ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ အသုဘလာသူတစ္ခ်ိုဳ႕၏ အၾကည့္မ်ား၊ အထူးသျဖင့္ သူတို႔ႏွႈတ္မွ ေျပာခ်င္သည္မ်ားကို ျပန္ျမင္ေယာင္ကာ ခုမွပင္ ဘာသာျပန္ၾကည့္မိရသည္။ “သမီးအႀကီးတဲ့၊ ႏိူင္ငံျခားမွာ အလုပ္ သြားလုပ္ေနတာေလ၊ ခု မနက္ကမွ ျပန္ေရာက္တာ” “ငိုတာလည္း မေတြ႔ဘူးေနာ္” သည္လိုေျပာခ်င္ပံုရသည့္ မ်က္ဝန္းစကားမ်ား…..။ ကၽြန္မ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္ အမွန္ပင္။ ေဖေဖ…..။ ေဖေဖရယ္….။ ေဖေဖကေတာ့ သိေနမွာပါ ေနာ္။ သမီးရင္ထဲက စကားေတြ ေဖေဖ ေသခ်ာေပါက္ ၾကားသိေနမွာပါ။ စိတ္ခ်ပါ။ စိတ္ခ်လက္ခ်သာ သြားပါေနာ္ ေဖေဖ…..ေဖေဖယံုၾကည္လို႔ သမီးပုခံုးေပၚတင္ေပးခဲ့တဲ့ မိသားစုတာဝန္ကို ေၾကေအာင္ႀကိဳးစား သြားမွာပါ။ တကယ္ေတာ့ေလ သမီး မစြမ္းေသးဘူး ေဖေဖရယ္။ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ေက်ာ္ရံုသာရွိေသးတဲ့၊ ခုမွ သူစိမ္းေတြရဲ႕အလယ္ ႏိူင္ငံရပ္ျခားမွာ အလုပ္အကိုင္အေျခက်ကာစရွိေသးတဲ့ ေဖေဖ့သမီးအတြက္ တာဝန္ေတြက ႀကီးေလးလြန္းလွပါရဲ႕။ ေဖေဖ….။ ေဖေဖ့မ်က္ဝန္းေထာင့္မွာ မ်က္ရည္ေတြ….မ်က္ရည္စေတြ….မဟုတ္လားေဖေဖရဲ႕။ သမီး ေတြ႔လိုက္ပါတယ္။ မငိုနဲ႔ မငိုပါနဲ႔ မငိုလိုက္ပါနဲ႔ ေဖေဖရယ္။ ေဖေဖ့ကို အသံထြက္စကားေတြေျပာေနရင္းမွာပင္ ေခါင္းအံုးစြပ္တို႔စိုရႊဲေနတာကို ကၽြန္မပါးေအာက္က ညာလက္ဖဝါးမွတစ္ဆင့္ သိလိုက္ရေလသည္။ ရုတ္တရက္ အိပ္ယာေပၚမွထကာ ေဖေဖ့ဓါတ္ပံုေရွ႕ သြားရပ္မိလိုက္ေတာ့ ေဖေဖက “ဟင့္အင္း ေဖေဖက…ေဖေဖက…မငိုပါဘူး သမီးရယ္၊ ငါ့သမီးလည္း မငိုရဘူးေနာ္” တဲ့။ ကၽြန္မမွာ လတ္ဆတ္စိုစြတ္ေနတဲ့ပါးျပင္ကို ကၽြန္မဖာသာ ထိေတြ႔ၾကည့္မိရင္း ေခါင္းတြင္တြင္ခါကာ ႏွလံုးကြဲေၾကလွ်က္ရွိရသည္။ ထိုခဏမွာ လိပ္ျပာငယ္ကေလးတစ္ေကာင္ ေဖေဖ့ဓါတ္ပံုမွန္ေပါင္ထက္မွာ နားလ်က္ေတြ႔လိုက္ရသည္။ အဝါေရာင္ဆြတ္ဆြတ္လိပ္ျပာကေလး.....။ အို.....ကြၽန္မတစ္ကိုယ္လံုး ၾကက္သီးမ်ားထလ်က္ ဆတ္ကနဲေတာင့္တင္းသြားရသည္။ ေဖေဖ.....ရိွေနလား....။ ေဖေဖ ရွိေနလားဟင္....။ ကြၽန္မအနားမွာ...။ ကြၽန္မ မေသခ်ာပါ။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္မေတြ႔ခဲ့ဖူးေသာ လိပ္ျပာအဝါေရာင္ကေလးက ေတာင္ပံေလးတဖ်တ္ဖ်တ္ႏွင့္ နားခိုလို႔ေနသည္ပဲ။ ေဖေဖ...အို...မဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္ပါဘူး....ေနာ္။ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္မကို စိတ္ခ်ပါ… ကြၽန္မကို စိတ္ခ်ပါ ေဖေဖရဲ႕… ကၽြန္မ မငိုဘူး၊ ကၽြန္မ မငိုပါဘူးေနာ္၊ စိတ္ႏွလံုးကြဲေၾကရာက မ်က္ရည္တို႔လွ်ံက်အလာ ကၽြန္မပါးျပင္ကို စိုရံုေလး စြတ္စိုေစခဲ့တာ။ ေဖေဖ သိေစခ်င္ပါသည္။
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Author: ခ်စ္ၾကည္ေအး
No comments:
Post a Comment