ဆရာမၾကီး ေဒၚလွ၊ခုေတာ့အသက္ရ၀ ေက်ာ္ရွိေနျပီ။မ်က္မွန္တတ္စ၇ာမလို၊ခါးမကုန္း၊မ်က္ႏွာကခု
ထိျပဳံးလို႔။ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ဆရာမၾကီးရဲ ႔မ်က္ႏွာဟာလျပည့္၀န္းလိုၾကည္လင္လန္္းဆတ္
ေနပါတယ္။
ပိန္ပိန္ပါးပါး အရပ္ျမင့္ျမင့္ ဆံပင္ရွည္ရွည္ အသားျဖဴျဖဴ တစ္ကိုယ္တည္းအပ်ိဳးၾကီးဆရာမၾကီးပါ။
တစ္ဧကခြဲေလာက္က်ယ္၀န္းတဲ့ျခံ၀င္းၾကီးထဲမွာ ေအာက္ကကြန္ကရစ္တိုင္၊ပ်ဥ္ေထာင္သြပ္မိုး
အိမ္ၾကီးရခိုင္န႔ဲေနထိုင္ပါတယ္။ျခံထဲမွာရာသီစံုသီးပင္စားပင္သာမက တပည့္ေတြလာစိုက္ထား
တဲ့အမယ္စံုပန္းပင္ေတြလည္းအစီအရီရွိပါတယ္။
ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာင္းဆရာမလုပ္လာခဲ့တာ တပည့္ေပါင္းဘယ္ေလာက္ရွိမယ္ဆိုတာ
အတိအက်ေျပာဖို႔ေတာ့ခက္လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ဆရာမၾကီးတစ္သက္လံုးျပသြားတဲ့စာသင္ခန္း
က စတုတၳတန္းပါ။
ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြး။ဆူၾကံဳနိမ့္ျမင့္မေရြး။အားလံုးကိုတတ္ေအာင္သင္ေပးတယ္။ဆိုးတဲ့မပည့္ကို
ဆံုးမရင္ေတာင္မွနာနာက်င္က်င္မရိုက္ဘူး။ေန႔လည္မုန္းစားဆင္းခ်ိန္မွာမုန္႔မစားႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္း
သားေက်ာင္းသူေတြကိုအျမဲမုန္႔၀ယ္ေကၽြးေလ့ရွိတယ္။အတန္းထဲမွာစာညံ့တဲ့သူေတြကို အိမ္မွာ
ေခၚျပီးညအိပ္သင္ေပးတယ္။အျခားလူေတြနဲ႔တန္းတူစာလိုက္ႏိုင္ရင္ အျခားညံ့သူေတြကိုတလွည့္
ေခၚျပီးသင္ေပးျပန္တယ္။
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေယာက္တစ္ရက္ေက်ာင္းမေရာက္ရင္ဆရာမၾကီးကိုယ္တိုင္အိမ္ကိုလိုက္လာျပီး
မိဘကိုေမးပါတယ္။ဘာေၾကာင့္ေက်ာင္းမလာတာလဲ၊ေနမေကာင္းတာလား၊ေက်ာင္းေျပးတာလား
ေနမေကာင္းရင္မိဘနဲ႔တန္းတူ ေက်ာင္းသားအတြက္လိုအပ္တဲ့က်မၼာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈကိုအကူ
အညီေပးသလို၊ေက်ာင္းေျပးရင္လည္း၊မိဘကိုမရိုက္ဖို႔ ျပီးေတာ့ မသင္လိုက္ရတဲ့သင္ခန္းစာကို
သင္ေပးဖို႔တစ္ခါတည္းညအိပ္အိမ္ကိုေခၚသြားပါတယ္။အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုခုေၾကာင့္ဆရာမၾကီ
ရြာထဲကိုေလွ်ာက္လာရင္ ဟိုအိမ္ဒီအိမ္က စားေသာက္စရာေတြလာလာေပးၾကတာတပည့္ေတြ
လိုက္ျပီးပို႔ေပးရတယ္။ႏို႔စားႏြားေမြးထားတဲ့ေက်ာင္းသားမိဘေတြက ဆရာမၾကီးအိမ္ကိုေန႔တိုင္း
အခမဲ့ႏြားႏို႔ပို႔ေပးၾကတယ္။
ေက်ာင္းေျပးတာကိုဆရာမၾကီးမၾကိဳက္ဘူး။ ေက်ာင္းကိုလာခ်င္ေအာင္အျမဲစြမ္းေဆာင္ေပးတယ္။
အိမ္စာေတြစစ္ေဆး၊ေလ႔က်င့္ခန္းေတြလုပ္ျပီးတာနဲ႔ေန႔လည္ပိုင္းဆိုရင္အလွည့္က်ပံုေျပာ၊ကဗ်ာ
ရြတ္၊တစ္ခါတစ္ေလမ်ားအကအခုန္ေတာင္သင္ေပး၊ တကယ့္ေပ်ာ္စရာေက်ာင္းေတာ္သာပါ။
ဆရာမၾကီးစာသင္ေပးတဲ့စာသင္ခန္းကလည္း အျခားသူငယ္တန္း၊ဆယ္တန္းစာသင္ခန္းေတြ
လိုနီးနီးကပ္ကပ္မဟုတ္ပဲ၊ဂ်ပန္ေခတ္လက္က်န္၊ကုန္သြယ္ေရးဂိုေဒါင္ေဟာင္းၾကီးတစ္လံုးထဲမွာပါ။
အပိုင္း-(၂)
၁၉၇၀ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြတုန္းက မူလတန္းလြန္ပဥၶမတန္းကိုေရာာက္မွ ေအ၊ဘီၤ၊စီ အဂၤလိပ္စာ
ကိုစသင္ရတာပါ။အားလံုးကိုတတ္ေအာင္သင္ေပးႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ဆရာမၾကီးဟာ။အတန္းတင္စာေမး
ပြဲၾကီးနီးလာလို႔ရွိရင္၊တပည့္ငါးဆယ္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ကို မ်က္ရည္တစမ္းစမ္းနဲ႔ႏုတ္ဆက္စ
ကားဆိုေလ့ရွိပါတယ္။ ေအာ္ ငါ့တပည့္ေတြေနာက္ႏွစ္ဆိုရင္ ငါထက္ျမင့္ျပီ တစ္ခါတည္း ေဘာပင္
ကိုအိပ္မွာညွပ္၊အဂၤလိပ္စကားေတြတတ္ျပီး ငါ့ကိုေမ့သြားၾကမွာပဲလို႔ဆိုေတာ့ တပည့္ေတြအား
လံုးက တျပိဳင္တည္းအသံမ်ိဳးစံုနဲ႔ျငင္းဆန္ၾကေတာ့တယ္။(အဲဒီအခ်ိန္က ပဥၶမတန္းကိုေရာာက္မွ
မင္အိုးသံုး ပိုင္ေလာ့အေပါစားေဖါင္တိန္ကိုသံုးခြင့္ရပါတယ္)
ဆရာမၾကီးဟာႏိုင္ငံေတာ္ဧည့္ခံပြဲေတြ တိုင္းနဲ႔ျပည္နယ္ ယဥ္ေက်းမႈးအဖြဲ႔ေတြကို မၾကာခဏ
အုပ္ထိန္္းသူအျဖစ္လိုက္ပါရသူျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီကအေတြ႔အၾကံဳေတြကို တပည့္ေတြကို ေသ
ေသခ်ာခ်ာေျပာျပပါတယ္။လူေပါင္းစံုနဲ႔ အေဆာင္ေနဘ၀ေတြမွာ ေနထိုင္ပံု၊မိမိအက်ီၤမွာအတြင္း
ခ်ဳပ္စမွာ ကြမ္းရြက္ကေလးခံျပီးခဲတံနဲ႔မိမိနာမည္ကိုေရးထိုးရင္ေရရွည္ခံပံုတို႔ကိုေျပာျပပါတယ္။
အထူးသျဖင့္တပည့္ေတြကိုယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ရံုသာမက၊ပရိတ္သတ္ေရွ ႔မွာေျပာရဲဆိုရဲ ရွိေအာင္
အျမဲေလ့က်င့္ေပးပါတယ္။ တစ္ဦးခ်င္းစီကိုအရည္အေသြးတက္ေအာင္ အပ္က်မတ္က်သင္ေပး
ႏိုင္တဲ့စိတ္ရွည္သည္ခံမႈကိုေတာ့ ဘ၀တူဆရာ/ဆရာမေတြအပါအ၀င္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး
သာမက ျမိဳ႔နယ္ပညာေရးမွဴး/ပညာ၀န္ေတြကအစ ဆရာမၾကီးကိုေလးစားသမႈျပဳၾကပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ရြာက ျမိဳ ႔မက်၊ေတာမဟုတ္၊တိုက္နယ္စံျပရြာၾကီးဆိုေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္း၊
ေဆးရံု၊ရဲစခန္း၊ေစ်း၊စာတိုက္နဲ႔အျခားျမိဳ ႔ျပရံုးေတြရွိပါတယ္။ အဲဒီေခတ္တုန္းကေလးတန္းစာေမး
ပြဲကိုတိုက္နယ္တစ္ခုလံုးမွာရွိတဲ့ေက်ာင္းေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္ကလာစစ္ရတာဆိုေတာ့၊တစ္ရြာလံုးမွာနယ္က
ေက်ာင္းသားေတြျပည့္ေနတာေပါ့။အရြယ္စံုေဒသစံုကဆိုေတာ့စာေမးပြဲၾကီးကေပ်ာ္စရာေပါ့။
နယ္ကေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အျပိဳင္ၾကဲၾကရမယ့္စာေမးပြဲ၊ျပီးေတာ့အစိုးရစစ္ျဖစ္လို႔ျမိဳ ႔ကပညာေရး၀န္
ထမ္းေတြလာေ၇ာက္ၾကီးၾကပ္တာမို႔ ငယ္ရြယ္တဲ့တပည့္ေတြ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ျဖစ္မွာကိုအထူး
စိုးရိမ္ပါတယ္။တစ္အိမ္တက္ဆငး္္တပည့္ေတြကိုေန႔တိုင္းညတိုင္း ေနေကာင္းရဲ ႔လား၊စာရျပီလား
ေျမပံုဆဲြတတ္ျပီလား၊အလီရျပီလား၊ခဲတံ၊ေပတံျပည့္စံုျပီလား၊ဂရုစိုက္ႏိုင္လြန္းတဲ့ဆရာမၾကီးဟာ
ပင္ပမ္္းပံုလံုး၀မရပါဘူး။
က်ေနာ္တို႔ေဒသမွာ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းကိုမိဘေတြၾကိဳပို႔ေလ့မရွိပါဘူး။သူငယ္တန္းကအစ
နီးစပ္သူေတြ ဒါမွမဟုတ္အစ္ကိုအစ္မေတြနဲ႔ပဲေက်ာင္းကိုပို႔တာပါ။ စာေမးပြဲစစ္ေတာ့လည္းမိဘ
ေတြေက်ာင္းကိုမလာၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ဆရာမၾကီးဟာ စာေမးပြဲၾကီးစစ္လို႔ရွိရင္ အျခားနယ္က
ဆရာ/ဆရာမေတြလို ေက်ာင္းျခံ၀အထိလာျပီးတပည့္တစ္ဦးခ်င္းစီမွာဘာလိုလဲ၊ဆိုတာဂရုတ
စိုက္လာၾကည့္ေပးပါတယ္။
စာေမးပြဲေျဖျပီးေတာ့ေက်ာင္းေရွ ႔ကုကၠိဳလ္ပင္ေအာက္မွာအမွား/အမွန္ကိုစစ္ေဆးပါတယ္။ျပီ
ေတာ့အိမ္ကိုျပန္ေစျပီးသူ႔ဆီကိုဘယ္အခ်ိန္လာဖို႔အားလံုးကိုေခၚပါတယ္။ အခ်ိဳ ႔နယ္ကဆရာ/
ဆရာမေတြကသူတို႔ေက်ာင္းသားေတြကိုလာထားရင္လည္းစာျပေပးပါတယ္။ဆရာမ ပါးစပ္က
တဖြဖြေျပာေလ့ရွိတာတစ္ခုကေတာ့ “ငါဆယ္တန္းမေအာင္ခဲ့ဘူး၊ဒါေၾကာင ့္ငါလုပ္သက္ငါးဆယ္ ္ျပည့္လည္းရာထူးမတက္ဘူး။ငါ့တပည့္ေတြ ငါ့လိုအျဖစ္မ်ိဳးအျဖစ္မခံဘူး။အားအလုံုးေတာ္ရမယ္။
အားလံုးတတ္ရမယ္။ငါ့တပည့္ေတြကိုငါရေအာင္ျမွင့္မယ္။ရကိုယ္ရရမယ္။’’ဆိုတာပါပဲ။
အပိုင္း-(၃)
ေလာကနိယာမအတိုင္း ဆရာမၾကီးဘယ္ေလာက္ပဲတတ္ေစခ်င္ေပမယ့္ တပည့္ေတြဟာ အလယ္တန္းကိုဆက္မတက္ႏိုင္သူေတြ၊အထက္တန္းကိုေရာက္ခဲ့ေပမယ့္အဆင့္ျမင့္ပညာကို
ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္မသင္ၾကားၾကသူေတြအစားစားရွိခဲ့ၾကတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ဆရာမၾကီးဟာတ
ပည့္တိုင္းကိုနာမည္အားလံုးကိုမွတ္မိေနတယ္။တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ ႔စိတ္ေနသေဘာ သဘာ၀ေတြ ကိုအားလံုးကိုမွတ္မိေနပါတယ္။အေတာင္အလက္စံုလို႔ ထိမး္္ျမားမႈအပါအ၀င္ သားသမီးအေရး
ရွင္ျပဳ/နားသ ကအစ ဆရာမၾကီးပါ၀င္ပတ္သက္ေနတတ္ပါတယ္။
ငါ့ေျမးေတြ၊ငါ့ေျမးေတြ၊ငါ့ေျမးေတြကိုငါ့ဆီမွာလာထားၾက၊နင္တို႔နဲ႔ထားရင္စာတတ္မွာမဟုတ္ဘူး
ငါစိတ္မခ်ဘူး၊လို႔ေျပာတတ္ပါတယ္။ အဲသေလာက္ကိုေမတၱာၾကီးမားပါတယ္၊
တပည့္တစ္ဦးဥိီး အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဆံုးပါးသြားရင္လည္း မိဘအိမ္ကိုလာျပီး မိဘနဲ႔ထပ္
တူ ပူေဆြးေသာကေရာက္ရွာပါတယ္။ အသက္ရွင္က်န္ခဲ့တဲ့တပည့္ေတြ အဲဒီအသုဘမွာဆံုလို႔
ရွိရင္အားလံုးကိုေခၚျပီး၊ဘယ္သူဘာလုပ္ေနလဲ၊ဘယ္သူမွာသားသမီးဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိျပီလဲ။
ဘယ္သူနဲ႔ဘယ္သူဘာျဖစ္ေနလဲ၊ငါ့ဆီလာခဲ့လို႔ေျပာလိုက္၊အစရွိသျဖင့္စည္းလံုးေစပါတယ္။
ဆရာမၾကီးတပည့္တစ္ေယာက္ေယာက္ မဟုတ္တာတစ္ခုခုလုပ္ေနရင္လည္း၊ဆရာမၾကီးကေခၚ
ယူျပီးခ်က္ခ်င္းျပဳျပင္ေစပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ရဲစခန္းတရားရံုးကိုေရာက္သြားတဲ့ အမႈကိစၥရပ္
ေတြကိုေတာင္ ဆရာမၾကီးလိုက္လံကူညီေစာင့္မေပးပါတယ္။
ဆရာမၾကီးဆီမွာေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ေက်ာင္းသား/ေက်ာင္းသူေတြထက္ ေက်ာင္းသားေဟာင္း
ေတြဟာ သၾကၤန္နဲ႔သီတင္းကၽြတ္ေတြမွာလာျပီးကန္ေတာ့ေလ့ရွိၾကပါတယ္။အဲဒီေန႔မွာဆရာမၾကီး
ဟာကန္ေတာ့တဲ့တပည့္ေတြကိုၾကည့္ျပီးဆုေတြေပး၊ဆုံုးမစကားေတြေျပာျပီးအျပံဳးေတြေ၀ေနတတ္ပါတယ္။
ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့တပည့္ေတြကိုအစားအစာ၊အ၀တ္အထည္၊အသံုးအေဆာင္ေတြျပန္
ေပးတတ္ပါတယ္။သူဆီကိုေရာက္လာတဲ့မရွိဆင္းရဲသားအပါအ၀င္၊ႏြမ္းပါးတဲ့တပည့္ေတြကိုအျမဲ
ကူညီေေပးပါတယ္။
တစ္ခါမွတ္မွတ္ရရၾကံဳဖူးပါတယ္။က်ေနာ္တို႔ထက္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကီးတဲ့ေက်ာင္းသား
ေဟာင္းၾကီးတစ္ေယာက္ပါ။မိဘေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူပါ၊ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးတကၠသိုလ္မတက္
ပဲမိဘလက္ငုတ္လက္ရင္းဆားခ်က္လုပ္ငန္းကိုလုပ္ကိုင္၊ျပီးေတာ့ရြာကေလးတန္းမွာအခမဲ့ေက်ာင္းဆရာ
လုပ္တဲ့လူပ်ိဳးၾကီးတစ္ေယာက္ပါ။သူကအရက္စြဲေနသူျဖစ္ေပမယ့္ယဥ္ေက်းသူတစ္ဦးပါ။
သူက က်ေနာ္တို႔လာကန္ေတာ့တဲ့ေနမွာ ဆရာမၾကီးေျခအစံုကိုသူ႔ဦးေခါင္းနဲ႔ထိဖြျပီးဦးခ်ကန္ေတာ့ပါတယ္။ “ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ကန္ေတာ့တယ္မသိေတာ့ပါဘူး။ အေစာၾကီးတည္းကေရာက္လာတာတစ္ေနကုန္
ရွိခိုးကန္းေတာ့ေနတာပဲ၊ငါတပည့္အလိမ္မာေလး၊ပညာလည္းေတာ္တယ္၊အရက္ကဘာျဖစ္လို႔ေသာက္တတ
္သြားတာတုန္း၊မိန္းမလည္းမယူ၊နင္ဒီအတိုင္းေနသြားမွာလား၊’’လို႔ေျပာေတာ့၊အဲဒီေက်ာင္း သားၾကီးက
“ဆရာမၾကီးကက်ေနာ့္ကိုေတာ့အိမ္ေထာင္ျပဳခိုင္းတယ္၊ကိုယ့္က်ေတာ့ဘာလို႔မျပဳတာလဲ’’လိုဆိုေတာ့
သူ႔ကိုဆရာမၾကီးေၾကာကိုရိုက္ျပီးေတာ့ငိုရွာပါတယ္။အားလံုး၀ိုင္းရည္ၾကရပါတယ္။ဆရာမၾကီးက
“ေဟ့..ငါ့မွာအိမ္ေထာင္ျပဳစရာမလိုဘူး။တပည့္ေတကေမြးထားတာ ေျမးေတြေတာင္လူလားေျမာက္ေနျပီ။
ငါ့သားတပည့္ေတြဘယ္ေလာက္ေတာ္ၾကလဲ ..ငါ့စကားကိုနားမေထာင္တာနင္တစ ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။
အရက္ကိုမျဖတ္ရင္ေနပါ ငါ့တပည့္ရယ္၊ေလွ်ာ့ေတာ့ေသာက္ေပါ့၊ျပီးေတာ့အိမ္ေထာင္ျပဳအံုးေလ
နင့္အေမမရွိရင္ နင္ဘယ္သူနဲ႔ေနမလဲ၊လိမ္မာပါငါတပည့္ ေႏွာ္၊ငါ့စကားနားေထာင္ပါဟယ္’’
အပိုင္း-(၄)
မိဘတိုင္း သားသမီးေတြကိုခ်စ္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ အခ်ိဳ ႔မိဘေတြဟာ ေျပာဆိုဆံုးမလို႔မရ
တဲ့သားသမီးေတြကို လံုး၀ဥေပကၡာျပဳထားသူေတြရွိတတ္ၾကပါတယ္။အခ်ိဳ ႔ဆိုေသခန္းျပတ္၊ အေမြျပတ္ဆိုတာေတာင္လုပ္ၾကေသးတယ္။ ..ငါ့စကားကိုနားမေထာင္တာနင္တစ ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ဆရာမၾကီးဟာဘယ္တပည့္ကိုမွမျပစ္ပယ္ပါဘူး။ဘယ္သူ႔ကိုမွပိုျပီးအေလး
မေပးဘူး။ႏြမ္းပါးသူကိုျဖည့္ဆီးေပးသလို႔ တတ္ႏိုင္သူကိုလည္းေစာင့္ေရွာက္ကူညီေပးတယ္။
က်ေနာ္တို႔ဆိုရင္ဆရာမၾကီးတပည့္ဘ၀ကေေန သားသမီးငါးေယာက္ဖခင္ဘ၀ကိုေရာက္ရွိလာခဲ့
ေမမယ့္ ဆရာမၾကီးအိမ္ကိုသြားသြား၊လမ္းမွာေတြေတြ႔ ဆရာမၾကီးလို႔ေခၚလိုက္ရင္၊ေဟ့ဘယ္သူူ
ဘယ္ကလာလဲ၊အဆင္ေျပရဲ ႔လား၊ဘယ္သူေတာ့ဘာၾကားတယ္၊ နင္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အခ်င္းခ်င္း၀ိုင္း ကူၾကေႏွာ္၊အစရွိသျဖငႏွစ္ေပါင္းဘယ္ေလာက္ ့္ေ၀းေ၀းအသံကိုေကာင္း ေကာင္းမွတ္မိသလို
တပည့္လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းကိုလည္းေသေသခ်ာခ်ာမွတ္မိေနတတ္ပါတယ္။
ဘုရားနဲ႔ တစ္ဂိုဏ္းတည္းထားတဲ့ အနေႏၱာ အနႏၱငါးပါး၀င္ဆရာသခင္၊ရွိခိုးထိုက္၊ကန္ေတာ့ထိုက္
ပူးေဇၚထိုက္တဲ့ဆရာမၾကီးသက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ျပီး၊အသက္မေသခင္ျပန္လည္ကန္ေတာ့ခြင့္ရခ်င္း
ေသးတယ္ဗ်ာ။သူငယ္ခ်င္းတို႔လည္းထပ္တူရွိၾကမယ္ထင္ပါတယ္။
ဆရာမၾကီးေက်းဇူးကို အျမဲအမွတ္ရလွ်က္၊ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္။
ခံစားတင္ျပသူ....ဦးေက်ာ္ေသာင္း
အပိုင္း-(၁)
ဆရာမၾကီး ေဒၚလွ၊ခုေတာ့အသက္ရ၀ ေက်ာ္ရွိေနျပီ။မ်က္မွန္တတ္စ၇ာမလို၊ခါးမကုန္း၊မ်က္ႏွာကခု
ထိျပဳံးလို႔။ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ဆရာမၾကီးရဲ ႔မ်က္ႏွာဟာလျပည့္၀န္းလိုၾကည္လင္လန္္းဆတ္
ေနပါတယ္။
ပိန္ပိန္ပါးပါး အရပ္ျမင့္ျမင့္ ဆံပင္ရွည္ရွည္ အသားျဖဴျဖဴ တစ္ကိုယ္တည္းအပ်ိဳးၾကီးဆရာမၾကီးပါ။
တစ္ဧကခြဲေလာက္က်ယ္၀န္းတဲ့ျခံ၀င္းၾကီးထဲမွာ ေအာက္ကကြန္ကရစ္တိုင္၊ပ်ဥ္ေထာင္သြပ္မိုး
အိမ္ၾကီးရခိုင္န႔ဲေနထိုင္ပါတယ္။ျခံထဲမွာရာသီစံုသီးပင္စားပင္သာမက တပည့္ေတြလာစိုက္ထား
တဲ့အမယ္စံုပန္းပင္ေတြလည္းအစီအရီရွိပါတယ္။
ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာင္းဆရာမလုပ္လာခဲ့တာ တပည့္ေပါင္းဘယ္ေလာက္ရွိမယ္ဆိုတာ
အတိအက်ေျပာဖို႔ေတာ့ခက္လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ဆရာမၾကီးတစ္သက္လံုးျပသြားတဲ့စာသင္ခန္း
က စတုတၳတန္းပါ။
ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြး။ဆူၾကံဳနိမ့္ျမင့္မေရြး။အားလံုးကိုတတ္ေအာင္သင္ေပးတယ္။ဆိုးတဲ့မပည့္ကို
ဆံုးမရင္ေတာင္မွနာနာက်င္က်င္မရိုက္ဘူး။ေန႔လည္မုန္းစားဆင္းခ်ိန္မွာမုန္႔မစားႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္း
သားေက်ာင္းသူေတြကိုအျမဲမုန္႔၀ယ္ေကၽြးေလ့ရွိတယ္။အတန္းထဲမွာစာညံ့တဲ့သူေတြကို အိမ္မွာ
ေခၚျပီးညအိပ္သင္ေပးတယ္။အျခားလူေတြနဲ႔တန္းတူစာလိုက္ႏိုင္ရင္ အျခားညံ့သူေတြကိုတလွည့္
ေခၚျပီးသင္ေပးျပန္တယ္။
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေယာက္တစ္ရက္ေက်ာင္းမေရာက္ရင္ဆရာမၾကီးကိုယ္တိုင္အိမ္ကိုလိုက္လာျပီး
မိဘကိုေမးပါတယ္။ဘာေၾကာင့္ေက်ာင္းမလာတာလဲ၊ေနမေကာင္းတာလား၊ေက်ာင္းေျပးတာလား
ေနမေကာင္းရင္မိဘနဲ႔တန္းတူ ေက်ာင္းသားအတြက္လိုအပ္တဲ့က်မၼာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈကိုအကူ
အညီေပးသလို၊ေက်ာင္းေျပးရင္လည္း၊မိဘကိုမရိုက္ဖို႔ ျပီးေတာ့ မသင္လိုက္ရတဲ့သင္ခန္းစာကို
သင္ေပးဖို႔တစ္ခါတည္းညအိပ္အိမ္ကိုေခၚသြားပါတယ္။အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုခုေၾကာင့္ဆရာမၾကီ
ရြာထဲကိုေလွ်ာက္လာရင္ ဟိုအိမ္ဒီအိမ္က စားေသာက္စရာေတြလာလာေပးၾကတာတပည့္ေတြ
လိုက္ျပီးပို႔ေပးရတယ္။ႏို႔စားႏြားေမြးထားတဲ့ေက်ာင္းသားမိဘေတြက ဆရာမၾကီးအိမ္ကိုေန႔တိုင္း
အခမဲ့ႏြားႏို႔ပို႔ေပးၾကတယ္။
ေက်ာင္းေျပးတာကိုဆရာမၾကီးမၾကိဳက္ဘူး။ ေက်ာင္းကိုလာခ်င္ေအာင္အျမဲစြမ္းေဆာင္ေပးတယ္။
အိမ္စာေတြစစ္ေဆး၊ေလ႔က်င့္ခန္းေတြလုပ္ျပီးတာနဲ႔ေန႔လည္ပိုင္းဆိုရင္အလွည့္က်ပံုေျပာ၊ကဗ်ာ
ရြတ္၊တစ္ခါတစ္ေလမ်ားအကအခုန္ေတာင္သင္ေပး၊ တကယ့္ေပ်ာ္စရာေက်ာင္းေတာ္သာပါ။
ဆရာမၾကီးစာသင္ေပးတဲ့စာသင္ခန္းကလည္း အျခားသူငယ္တန္း၊ဆယ္တန္းစာသင္ခန္းေတြ
လိုနီးနီးကပ္ကပ္မဟုတ္ပဲ၊ဂ်ပန္ေခတ္လက္က်န္၊ကုန္သြယ္ေရးဂိုေဒါင္ေဟာင္းၾကီးတစ္လံုးထဲမွာပါ။
အပိုင္း-(၂)
၁၉၇၀ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြတုန္းက မူလတန္းလြန္ပဥၶမတန္းကိုေရာာက္မွ ေအ၊ဘီၤ၊စီ အဂၤလိပ္စာ
ကိုစသင္ရတာပါ။အားလံုးကိုတတ္ေအာင္သင္ေပးႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ဆရာမၾကီးဟာ။အတန္းတင္စာေမး
ပြဲၾကီးနီးလာလို႔ရွိရင္၊တပည့္ငါးဆယ္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ကို မ်က္ရည္တစမ္းစမ္းနဲ႔ႏုတ္ဆက္စ
ကားဆိုေလ့ရွိပါတယ္။ ေအာ္ ငါ့တပည့္ေတြေနာက္ႏွစ္ဆိုရင္ ငါထက္ျမင့္ျပီ တစ္ခါတည္း ေဘာပင္
ကိုအိပ္မွာညွပ္၊အဂၤလိပ္စကားေတြတတ္ျပီး ငါ့ကိုေမ့သြားၾကမွာပဲလို႔ဆိုေတာ့ တပည့္ေတြအား
လံုးက တျပိဳင္တည္းအသံမ်ိဳးစံုနဲ႔ျငင္းဆန္ၾကေတာ့တယ္။(အဲဒီအခ်ိန္က ပဥၶမတန္းကိုေရာာက္မွ
မင္အိုးသံုး ပိုင္ေလာ့အေပါစားေဖါင္တိန္ကိုသံုးခြင့္ရပါတယ္)
ဆရာမၾကီးဟာႏိုင္ငံေတာ္ဧည့္ခံပြဲေတြ တိုင္းနဲ႔ျပည္နယ္ ယဥ္ေက်းမႈးအဖြဲ႔ေတြကို မၾကာခဏ
အုပ္ထိန္္းသူအျဖစ္လိုက္ပါရသူျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီကအေတြ႔အၾကံဳေတြကို တပည့္ေတြကို ေသ
ေသခ်ာခ်ာေျပာျပပါတယ္။လူေပါင္းစံုနဲ႔ အေဆာင္ေနဘ၀ေတြမွာ ေနထိုင္ပံု၊မိမိအက်ီၤမွာအတြင္း
ခ်ဳပ္စမွာ ကြမ္းရြက္ကေလးခံျပီးခဲတံနဲ႔မိမိနာမည္ကိုေရးထိုးရင္ေရရွည္ခံပံုတို႔ကိုေျပာျပပါတယ္။
အထူးသျဖင့္တပည့္ေတြကိုယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ရံုသာမက၊ပရိတ္သတ္ေရွ ႔မွာေျပာရဲဆိုရဲ ရွိေအာင္
အျမဲေလ့က်င့္ေပးပါတယ္။ တစ္ဦးခ်င္းစီကိုအရည္အေသြးတက္ေအာင္ အပ္က်မတ္က်သင္ေပး
ႏိုင္တဲ့စိတ္ရွည္သည္ခံမႈကိုေတာ့ ဘ၀တူဆရာ/ဆရာမေတြအပါအ၀င္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး
သာမက ျမိဳ႔နယ္ပညာေရးမွဴး/ပညာ၀န္ေတြကအစ ဆရာမၾကီးကိုေလးစားသမႈျပဳၾကပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ရြာက ျမိဳ ႔မက်၊ေတာမဟုတ္၊တိုက္နယ္စံျပရြာၾကီးဆိုေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္း၊
ေဆးရံု၊ရဲစခန္း၊ေစ်း၊စာတိုက္နဲ႔အျခားျမိဳ ႔ျပရံုးေတြရွိပါတယ္။ အဲဒီေခတ္တုန္းကေလးတန္းစာေမး
ပြဲကိုတိုက္နယ္တစ္ခုလံုးမွာရွိတဲ့ေက်ာင္းေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္ကလာစစ္ရတာဆိုေတာ့၊တစ္ရြာလံုးမွာနယ္က
ေက်ာင္းသားေတြျပည့္ေနတာေပါ့။အရြယ္စံုေဒသစံုကဆိုေတာ့စာေမးပြဲၾကီးကေပ်ာ္စရာေပါ့။
နယ္ကေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အျပိဳင္ၾကဲၾကရမယ့္စာေမးပြဲ၊ျပီးေတာ့အစိုးရစစ္ျဖစ္လို႔ျမိဳ ႔ကပညာေရး၀န္
ထမ္းေတြလာေ၇ာက္ၾကီးၾကပ္တာမို႔ ငယ္ရြယ္တဲ့တပည့္ေတြ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ျဖစ္မွာကိုအထူး
စိုးရိမ္ပါတယ္။တစ္အိမ္တက္ဆငး္္တပည့္ေတြကိုေန႔တိုင္းညတိုင္း ေနေကာင္းရဲ ႔လား၊စာရျပီလား
ေျမပံုဆဲြတတ္ျပီလား၊အလီရျပီလား၊ခဲတံ၊ေပတံျပည့္စံုျပီလား၊ဂရုစိုက္ႏိုင္လြန္းတဲ့ဆရာမၾကီးဟာ
ပင္ပမ္္းပံုလံုး၀မရပါဘူး။
က်ေနာ္တို႔ေဒသမွာ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းကိုမိဘေတြၾကိဳပို႔ေလ့မရွိပါဘူး။သူငယ္တန္းကအစ
နီးစပ္သူေတြ ဒါမွမဟုတ္အစ္ကိုအစ္မေတြနဲ႔ပဲေက်ာင္းကိုပို႔တာပါ။ စာေမးပြဲစစ္ေတာ့လည္းမိဘ
ေတြေက်ာင္းကိုမလာၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ဆရာမၾကီးဟာ စာေမးပြဲၾကီးစစ္လို႔ရွိရင္ အျခားနယ္က
ဆရာ/ဆရာမေတြလို ေက်ာင္းျခံ၀အထိလာျပီးတပည့္တစ္ဦးခ်င္းစီမွာဘာလိုလဲ၊ဆိုတာဂရုတ
စိုက္လာၾကည့္ေပးပါတယ္။
စာေမးပြဲေျဖျပီးေတာ့ေက်ာင္းေရွ ႔ကုကၠိဳလ္ပင္ေအာက္မွာအမွား/အမွန္ကိုစစ္ေဆးပါတယ္။ျပီ
ေတာ့အိမ္ကိုျပန္ေစျပီးသူ႔ဆီကိုဘယ္အခ်ိန္လာဖို႔အားလံုးကိုေခၚပါတယ္။ အခ်ိဳ ႔နယ္ကဆရာ/
ဆရာမေတြကသူတို႔ေက်ာင္းသားေတြကိုလာထားရင္လည္းစာျပေပးပါတယ္။ဆရာမ ပါးစပ္က
တဖြဖြေျပာေလ့ရွိတာတစ္ခုကေတာ့ “ငါဆယ္တန္းမေအာင္ခဲ့ဘူး၊ဒါေၾကာင ့္ငါလုပ္သက္ငါးဆယ္ ္ျပည့္လည္းရာထူးမတက္ဘူး။ငါ့တပည့္ေတြ ငါ့လိုအျဖစ္မ်ိဳးအျဖစ္မခံဘူး။အားအလုံုးေတာ္ရမယ္။
အားလံုးတတ္ရမယ္။ငါ့တပည့္ေတြကိုငါရေအာင္ျမွင့္မယ္။ရကိုယ္ရရမယ္။’’ဆိုတာပါပဲ။
အပိုင္း-(၃)
ေလာကနိယာမအတိုင္း ဆရာမၾကီးဘယ္ေလာက္ပဲတတ္ေစခ်င္ေပမယ့္ တပည့္ေတြဟာ အလယ္တန္းကိုဆက္မတက္ႏိုင္သူေတြ၊အထက္တန္းကိုေရာက္ခဲ့ေပမယ့္အဆင့္ျမင့္ပညာကို
ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္မသင္ၾကားၾကသူေတြအစားစားရွိခဲ့ၾကတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ဆရာမၾကီးဟာတ
ပည့္တိုင္းကိုနာမည္အားလံုးကိုမွတ္မိေနတယ္။တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ ႔စိတ္ေနသေဘာ သဘာ၀ေတြ ကိုအားလံုးကိုမွတ္မိေနပါတယ္။အေတာင္အလက္စံုလို႔ ထိမး္္ျမားမႈအပါအ၀င္ သားသမီးအေရး
ရွင္ျပဳ/နားသ ကအစ ဆရာမၾကီးပါ၀င္ပတ္သက္ေနတတ္ပါတယ္။
ငါ့ေျမးေတြ၊ငါ့ေျမးေတြ၊ငါ့ေျမးေတြကိုငါ့ဆီမွာလာထားၾက၊နင္တို႔နဲ႔ထားရင္စာတတ္မွာမဟုတ္ဘူး
ငါစိတ္မခ်ဘူး၊လို႔ေျပာတတ္ပါတယ္။ အဲသေလာက္ကိုေမတၱာၾကီးမားပါတယ္၊
တပည့္တစ္ဦးဥိီး အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဆံုးပါးသြားရင္လည္း မိဘအိမ္ကိုလာျပီး မိဘနဲ႔ထပ္
တူ ပူေဆြးေသာကေရာက္ရွာပါတယ္။ အသက္ရွင္က်န္ခဲ့တဲ့တပည့္ေတြ အဲဒီအသုဘမွာဆံုလို႔
ရွိရင္အားလံုးကိုေခၚျပီး၊ဘယ္သူဘာလုပ္ေနလဲ၊ဘယ္သူမွာသားသမီးဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိျပီလဲ။
ဘယ္သူနဲ႔ဘယ္သူဘာျဖစ္ေနလဲ၊ငါ့ဆီလာခဲ့လို႔ေျပာလိုက္၊အစရွိသျဖင့္စည္းလံုးေစပါတယ္။
ဆရာမၾကီးတပည့္တစ္ေယာက္ေယာက္ မဟုတ္တာတစ္ခုခုလုပ္ေနရင္လည္း၊ဆရာမၾကီးကေခၚ
ယူျပီးခ်က္ခ်င္းျပဳျပင္ေစပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ရဲစခန္းတရားရံုးကိုေရာက္သြားတဲ့ အမႈကိစၥရပ္
ေတြကိုေတာင္ ဆရာမၾကီးလိုက္လံကူညီေစာင့္မေပးပါတယ္။
ဆရာမၾကီးဆီမွာေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ေက်ာင္းသား/ေက်ာင္းသူေတြထက္ ေက်ာင္းသားေဟာင္း
ေတြဟာ သၾကၤန္နဲ႔သီတင္းကၽြတ္ေတြမွာလာျပီးကန္ေတာ့ေလ့ရွိၾကပါတယ္။အဲဒီေန႔မွာဆရာမၾကီး
ဟာကန္ေတာ့တဲ့တပည့္ေတြကိုၾကည့္ျပီးဆုေတြေပး၊ဆုံုးမစကားေတြေျပာျပီးအျပံဳးေတြေ၀ေနတတ္ပါတယ္။
ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့တပည့္ေတြကိုအစားအစာ၊အ၀တ္အထည္၊အသံုးအေဆာင္ေတြျပန္
ေပးတတ္ပါတယ္။သူဆီကိုေရာက္လာတဲ့မရွိဆင္းရဲသားအပါအ၀င္၊ႏြမ္းပါးတဲ့တပည့္ေတြကိုအျမဲ
ကူညီေေပးပါတယ္။
တစ္ခါမွတ္မွတ္ရရၾကံဳဖူးပါတယ္။က်ေနာ္တို႔ထက္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကီးတဲ့ေက်ာင္းသား
ေဟာင္းၾကီးတစ္ေယာက္ပါ။မိဘေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူပါ၊ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးတကၠသိုလ္မတက္
ပဲမိဘလက္ငုတ္လက္ရင္းဆားခ်က္လုပ္ငန္းကိုလုပ္ကိုင္၊ျပီးေတာ့ရြာကေလးတန္းမွာအခမဲ့ေက်ာင္းဆရာ
လုပ္တဲ့လူပ်ိဳးၾကီးတစ္ေယာက္ပါ။သူကအရက္စြဲေနသူျဖစ္ေပမယ့္ယဥ္ေက်းသူတစ္ဦးပါ။
သူက က်ေနာ္တို႔လာကန္ေတာ့တဲ့ေနမွာ ဆရာမၾကီးေျခအစံုကိုသူ႔ဦးေခါင္းနဲ႔ထိဖြျပီးဦးခ်ကန္ေတာ့ပါတယ္။ “ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ကန္ေတာ့တယ္မသိေတာ့ပါဘူး။ အေစာၾကီးတည္းကေရာက္လာတာတစ္ေနကုန္
ရွိခိုးကန္းေတာ့ေနတာပဲ၊ငါတပည့္အလိမ္မာေလး၊ပညာလည္းေတာ္တယ္၊အရက္ကဘာျဖစ္လို႔ေသာက္တတ
္သြားတာတုန္း၊မိန္းမလည္းမယူ၊နင္ဒီအတိုင္းေနသြားမွာလား၊’’လို႔ေျပာေတာ့၊အဲဒီေက်ာင္း သားၾကီးက
“ဆရာမၾကီးကက်ေနာ့္ကိုေတာ့အိမ္ေထာင္ျပဳခိုင္းတယ္၊ကိုယ့္က်ေတာ့ဘာလို႔မျပဳတာလဲ’’လိုဆိုေတာ့
သူ႔ကိုဆရာမၾကီးေၾကာကိုရိုက္ျပီးေတာ့ငိုရွာပါတယ္။အားလံုး၀ိုင္းရည္ၾကရပါတယ္။ဆရာမၾကီးက
“ေဟ့..ငါ့မွာအိမ္ေထာင္ျပဳစရာမလိုဘူး။တပည့္ေတကေမြးထားတာ ေျမးေတြေတာင္လူလားေျမာက္ေနျပီ။
ငါ့သားတပည့္ေတြဘယ္ေလာက္ေတာ္ၾကလဲ ..ငါ့စကားကိုနားမေထာင္တာနင္တစ ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။
အရက္ကိုမျဖတ္ရင္ေနပါ ငါ့တပည့္ရယ္၊ေလွ်ာ့ေတာ့ေသာက္ေပါ့၊ျပီးေတာ့အိမ္ေထာင္ျပဳအံုးေလ
နင့္အေမမရွိရင္ နင္ဘယ္သူနဲ႔ေနမလဲ၊လိမ္မာပါငါတပည့္ ေႏွာ္၊ငါ့စကားနားေထာင္ပါဟယ္’’
အပိုင္း-(၄)
မိဘတိုင္း သားသမီးေတြကိုခ်စ္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ အခ်ိဳ ႔မိဘေတြဟာ ေျပာဆိုဆံုးမလို႔မရ
တဲ့သားသမီးေတြကို လံုး၀ဥေပကၡာျပဳထားသူေတြရွိတတ္ၾကပါတယ္။အခ်ိဳ ႔ဆိုေသခန္းျပတ္၊ အေမြျပတ္ဆိုတာေတာင္လုပ္ၾကေသးတယ္။ ..ငါ့စကားကိုနားမေထာင္တာနင္တစ ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ဆရာမၾကီးဟာဘယ္တပည့္ကိုမွမျပစ္ပယ္ပါဘူး။ဘယ္သူ႔ကိုမွပိုျပီးအေလး
မေပးဘူး။ႏြမ္းပါးသူကိုျဖည့္ဆီးေပးသလို႔ တတ္ႏိုင္သူကိုလည္းေစာင့္ေရွာက္ကူညီေပးတယ္။
က်ေနာ္တို႔ဆိုရင္ဆရာမၾကီးတပည့္ဘ၀ကေေန သားသမီးငါးေယာက္ဖခင္ဘ၀ကိုေရာက္ရွိလာခဲ့
ေမမယ့္ ဆရာမၾကီးအိမ္ကိုသြားသြား၊လမ္းမွာေတြေတြ႔ ဆရာမၾကီးလို႔ေခၚလိုက္ရင္၊ေဟ့ဘယ္သူူ
ဘယ္ကလာလဲ၊အဆင္ေျပရဲ ႔လား၊ဘယ္သူေတာ့ဘာၾကားတယ္၊ နင္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အခ်င္းခ်င္း၀ိုင္း ကူၾကေႏွာ္၊အစရွိသျဖငႏွစ္ေပါင္းဘယ္ေလာက္ ့္ေ၀းေ၀းအသံကိုေကာင္း ေကာင္းမွတ္မိသလို
တပည့္လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းကိုလည္းေသေသခ်ာခ်ာမွတ္မိေနတတ္ပါတယ္။
ဘုရားနဲ႔ တစ္ဂိုဏ္းတည္းထားတဲ့ အနေႏၱာ အနႏၱငါးပါး၀င္ဆရာသခင္၊ရွိခိုးထိုက္၊ကန္ေတာ့ထိုက္
ပူးေဇၚထိုက္တဲ့ဆရာမၾကီးသက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ျပီး၊အသက္မေသခင္ျပန္လည္ကန္ေတာ့ခြင့္ရခ်င္း
ေသးတယ္ဗ်ာ။သူငယ္ခ်င္းတို႔လည္းထပ္တူရွိၾကမယ္ထင္ပါတယ္။
ဆရာမၾကီးေက်းဇူးကို အျမဲအမွတ္ရလွ်က္၊ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္။
ခံစားတင္ျပသူ....ဦးေက်ာ္ေသာင္း
No comments:
Post a Comment