သည္။ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားအတြင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္
တျပည္လံုးတကၠသိုလ္ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားမ်ား "အသံုးလံုး"လုပ္အားေပးပဲြအတြက္
ကြ်န္ေတာ္တို ့့ေက်ာင္းသားမ်ားမႏ ၱေလးျမဳိ ့မွတဆင့္သပိတ္က်ဥ္းျမိဳသို ့ေရာက္ရွိခဲ့ၾက
ျပီး ထိုမွတဆင့္တာ၀န္က်ရာေက်းရြာမ်ားသို ့ေမာ္ေတာ္ဘုတ္မ်ားႏွင့္ခရီးဆက္ခဲ့ၾက
ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးမွာသပိတ္က်ဥ္းျမိဳ့ႏွင့္ထီးခ်ိဳင့္ျမိဳ့ အၾကား
ဧရာတီျမစ္လယ္တြင္္ေသာင္ထြန္း၍ကြ်န္းၾကီးျဖစ္ေနသည့္ေရလယ္ကြ်န္းအမည္ရွိရြာ
တြင္တာ၀န္ယူရပါသည္။ေရလယ္ကြ်န္းသည္အေတာ္အတန္ၾကီးမားသည့္ေသာင္
ကြ်န္းၾကီးျဖစ္ျပီး အေရွ ့ရြာႏွင့္ အေနာက္ရြာဟူ၍ရွိျပီး၊ အေရွ ့ရြာတြင္ကြ်န္ေတာ္တို ့
သံုးဦးႏွင့္အေနာက္ရြာတြင္ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦးရွိၾကပါသည္။ကြ်န္ေတာ္တို ့ရြာ၏ အေရွ ့
ဘက္ဧရာ၀တီျမစ္တဘက္ကမ္း၊ အေရွ ့ရိုးမေတာင္ေျခတြင္လည္း လုပ္အားေပး
ေက်ာင္းသားမ်ားရွိသည္ဟုရြာခံလူၾကီးမ်ားအေျပာအရသိရပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ေရာက္ရွိရာအရပ္သည္ ရြာငယ္ေလးသာျဖစ္ျပီးအိမ္ေျခ(၂၀)ေလာက္ သာရွိပါသည္။ ခေလးလူၾကီးအားလုံးေပါင္းမွ(၄၀-၅၀) ထက္ေက်ာ္မည္မထင္ပါ။သို ့
ေသာ္ခ်ီးက်ဴးစရာကေတာ့ဤမွွ်ေသးငယ္သည့္ရြာတြင္စာသင္ေက်ာင္းရွိေနျခင္းျဖစ္ပါ
သည္။ဇရပ္ပံုစံေျခတံရွည္အေဆာက္အဦျဖစ္၍စာသင္ခေလးဆယ့္ေလးငါးေယာက္ရွိျပီး၊ ဆရာတေယာက္ငွာရမ္းထားရွိထားပါ
ပတ္၀န္းက်င္တြင္မည္သည့္ရြာတြင္မွစာသင္ေက်ာင္းမရွိဟုရြာလူၾကီးမ်ားေျပာအရ
သိရပါသည္။ကြ်န္ေတာ္တို့ကိုရြာလူၾကီးအိမ္တြင္ေနရာခ်ထားေပးျပီးအစားအေသါက္ကို
အလွည့္က်အိမ္တအိမ္စီကတာ၀န္ယူေကြ်းေမြးၾကပါသည္။ တာ၀န္မယူႏိုင္သည့္ အိမ္မ်ားလည္းရွိျပီး ထိုအိမ္မ်ားကရံဖန္ရံခါဟင္းလာပို ့ေပးၾကပါသည္။ ကုိင္းသီးႏွံ
စိုက္ပ်ိဳးျဖစ္ထြန္း၍ေျမပဲ၊အာလူးႏွင့္ျငဳတ္သီးေျခာက္ေပါမ်ားစြာထြက္သျဖင့္ဆီမ်ားမ်ား၊
ျငဳတ္သီးစပ္စပ္အညာအစားအေသာက္မ်ားစားေသာက္ရပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ေက်ာင္းသားမ်ားလည္းရြာေရာက္ျပီးရက္ပိုင္းအတြင္းစာသင္ဆရာေလး
မ်ားျဖစ္လာၾကျပီး၊ ေတြ ့သမွ်ရြာသူရြာသားမ်ားကလည္းဆရာေလးဟုသာေခၚၾကပါ
သည္။ကြ်န္ေတာ္တို ့လည္းစာသင္ရင္း၊လူမွဳေရးလုပ္ငန္းမ်ားလုပ္ရင္းရြာသူရြာသားမ်ား
ႏွင့္ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္လာၾကပါသည္။ ႏွစ္ပတ္ခန္ ့အၾကာေလာက္ စာသင္ေနဆဲအခ်ိန္
ရြာသားတဦးကကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ေတြ ့ရန္ဧည့္သည္တဦးေရာက္ေနေၾကာင္းေျပာလာသ
ျဖင့္တည္းအိမ္သို ့ျပန္လာခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့လုပ္အားေပးဆရာ(၃)ဦးရွိျပီး
ေဒသတာ၀န္ရွိသူမ်ားဆိုလွ်င္လည္း စာသင္ရာေနရာသို ့လိုက္လာၾကမည္သာျဖစ္
ပါသည္။ဤအရပ္ေဒသတြင္နာမည္တပ္၍ေတြ ့လိုသည္ဆိုသည့္ဧည့္သည္မည္သူမည္၀ါ
ဆိုသည္ကိုေတြးရင္း(၁၀)မီနစ္ခန္ ့ေ၀းသည့္အိမ္သို ့ေလွ်ာက္ခဲ့ပါသည္။တည္းအိမ္၏
ခံျပင္တြင္ထိုင္ေနသည့္ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အရြယ္တူခန္ ့လူငယ္တဦးကိုျမင္လုိက္ရပါသည္။
အိမ္ေပၚတက္လိုက္သည္ႏွင့္ထိုသူမွအျပံဳးႏွင့္ႏွဳတ္ဆက္လိုက္ျပီး မိတ္ဆက္စကားေျပာ
ပါသည္။
ဧရာ၀တီျမစ္ အေရွ ့ဘက္ကမ္း ရြာမွလုပ္အားေပး ဆရာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အမည္မွာ
တင္ေမာင္ဦးျဖစ္ေၾကာင္းေျပာဆိုမိတ္ဆက္၍ ဤရြာသို ့ေက်ာက္သင္ပုန္းၾကီးတခ်ပ္
လာပို ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ကြ်န္ေတာ္တို့ရြာတြင္စာသင္ေက်ာင္းငယ္ရွိ၍ ေက်ာက္သင္ပုန္း
(၂)ခ်ပ္ရွိျပီးျဖစ္၍ယခုေက်ာက္သင္ပုန္း(၃)ခ်ပ္ျဖင့္ဆရာ(၃)ဦးေက်ာက္သင္ပုန္းကို္ယ္စီ
ႏွင့္ေကာင္းစြာစာသင္ႏိုင္ၾကျပီျဖစ္ပါသည္။ အျခားရြာမ်ားတြင္မူအခုမွေက်ာက္သင္ပုန္း
ရၾက၍ ဆရာမွေရးျပသင္ႏိုင္ၾကျပီျဖစ္ေၾကာင္း ကိုတင္ေမာင္ဦးမွေျပာျပပါသည္။ ယခု
လည္းေက်ာက္သင္ပုန္းကိုအိမ္ႏွင့္အတန္အသင့္လွမ္းေသာေလွဆိပ္မွကိုယ္တိုင္သယ္
ပိုးထမ္းရြက္ခါပို ့ေဆာင္လာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိန္မွာမြန္းတည့္(၁၂)နာရီထိုးခါနီး
ထမင္းစားခ်ိန္နီးျပီျဖစ္ခါ၊ မၾကာမီကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးလည္းေရာက္လာေတာ့
မည္ျဖစ္၍ကိုတင္ေမာင္ဦးကိုထမင္းစားသြားရန္ဖိတ္လိုက္ပါသည္။ ၄င္းကအေနာက္
ရြာသို ့ေက်ာက္သင္ပုန္းဆက္ပို ့ေပးရန္ႏွင့္ရြာမွ ထမင္းစား ေစါင့္ေနၾကမည္ျဖစ္၍
မစားေတာ့ေၾကာင္း၊ေနာင္ၾကဳံလွ်င္စားမည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာ၍ရြာလူၾကီးကေတာ္ဧည့္
ခံေပးထားသည့္ လဘက္ရည္ၾကမ္းကိုလက္စသတ္ေသာက္ျပီးျပန္ရန္ျပင္ဆင္ပါေတာ့
သည္။အေဖၚပါမပါ ေမးၾကည့္ရာမပါေၾကာင္း၊ ရြာမွေလွကိုကိုယ္တိုင္ေလွာ္ခတ္လာျပီး
ေက်ာက္သင္ပုန္း(၃)ခ်ပ္တင္ခါရြာ(၂)ရြာသို ့ပို ့ရန္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေဒသတာ၀န္
ရွိသူမ်ားက၄င္းတို ့ရြာသို ့ေရာက္ရွိလာျပီးပတ္၀န္းက်င္ရြာမ်ားသို ့ဆက္လက္ျဖန္ ့ေ၀
ေပးရန္ေမတၱာရပ္ခံရာ ၄င္းကတာ၀န္ယူထားလိုက္ေၾကာင္းေျပာျပပါသည္။
ကိုတင္ေမာင္ဦးသည္တက္ထရြန္ရွပ္လက္ရွည္အနက္ေရာင္ကို လက္ေခါက္၍ ကခ်င္
ပုဆိုးကိုေျခသလံုးေပၚတုိတို၀တ္ဆင္ထားျပီး ခါး၌ ၾကိဳးခ်ီထားသည့္ ေမ်ာက္ငယ္တ
ေကာင္ကိုပခံုးေပၚတင္ထားပါသည္။ ထိုေမ်ာက္ငယ္မွာ ၄င္းရြာေရာက္ျပီး၂ရက္ ၃ရက္
အၾကာရြာခံမုဆိုးတဦးေတာလိုက္ရာမွဖမ္းယူခဲ့သည့္ေမ်ာက္ငယ္ျဖစ္၍၄င္းကေတာင္း
ယူေမြးထားေၾကာင္း၊ သြားေလရာပခံုးထက္တင္၍ေခၚယူသြားေၾကာင္းသိရွိရပါသည္။
ထူးျခားသည္မွာဘိနပ္မစီးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ပူျပင္းေသာအညာေႏြ၊ သဲေသာင္ေျမပူပူ
တြင္ဘိနပ္မပါဘဲသြားလာေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ထိုေဒသခံရြာသားတဦးႏွင့္မျခားနားဘဲ
ေနထိုင္ေနသည္ဟုျမင္ရပါသည္။စတင္ျမင္ေတြ ့ရသည့္ေန ့မွလုပ္အားေပးစခန္းသိမ္း
၍စုရပ္မႏ ၱေလးျမိဳ ့သို ့ျပန္ေရာက္သည္အထိ ထိုပံုစံမေျပာင္းလဲဘဲေတြ ့ရပါသည္။
မ်ားမၾကာမီ အတာသၾကၤန္ႏွစ္ကူးရက္မ်ားေရာက္ရွိလာပါသည္။ သၾကၤန္ေက်ာင္းပိတ္
ရက္(၃)ရက္သတ္မွတ္ၾကျပီး ရြာခံေက်ာင္းဆရာ၏အကူအညီျဖင့္ထီးခ်ိဳင့္ျမိဳ့သို ့ညအိပ္
သြားေရာက္လည္ပတ္ၾကပါသည္။ ေအာက္ဘက္ရွိသပိတ္က်ဥ္းျမိဳ့ႏွင့္ယွဥ္လ်ွင္အထက္
ဘက္(ေျမာက္ဘက္)ရွိ ထီးခ်ိဳင့္ျမိဳ့သည္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ရြာႏွင့္ပိုနီး၍သေဘၤာ/ေမာ္ေတာ္
လည္းအဆင္ေျပျခင္း၊ ရြာခံဆရာ၏သားခ်င္းအိမ္တြင္တည္းွခိုရန္အဆင္ေျပျခင္းတို ့
ေၾကာင့္ထီးခ်ိဳင့္ျမိဳ့သို ့ေရာက္ျဖစ္သြားၾကပါသည္။ေရာက္ျပီးေနာက္ေန ့နံနက္ေစာေစာ
တခုခုစားေသာက္ၾကရန္ထီးခ်ိဳင့္ျမိဳ့ေစ်းဘက္သို ့လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာၾကပါသည္။
ေစ်းသို ့ဦးတည္ေလွ်ာက္ေနၾကစဥ္ ေနာက္နားဆီမွခ်ဴသံတခြ်င္ခြ်င္ၾကားရသျဖင့္လွည့္
ၾကည့္မိရာေရွးလွည္းယဥ္တစီးေမာင္းလါသည္ကိုေတြ ့ရသျဖင့္ေငးၾကည့္ေနမိပါသည္။
အနားေရာက္၍လွည္းယဥ္ေပၚပါလူမ်ားကိုၾကည့္မိလိုက္ရာကိုတင္ေမာင္ဦးႏွင့္အေပါင္း
အေဖၚေလး-ငါးဦး ကိုေတြ ့လိုက္ရပါသည္။ မ်ားမၾကာမီကမွ သိကြ်မ္းခဲ့ေသာသူျဖစ္၍
လွမ္းႏွဳတ္ဆက္ရင္း ဘယ္သြားၾကမည္လည္းဟု စပ္စုေမးေလး ေမးျဖစ္လိုက္ပါသည္။
အေျဖၾကားရေတာ့အေတာ္အံ့ၾသသင့္ရပါသည္။ " သူတည္းတေယာက္ေကာင္းဘို ့
ေရာက္မူ သူတေယာက္မွာပ်က္လင့္ခါသာ " ဆိုသည့္ျမန္မာစာေပတြင္ထင္ရွားသည့္
ကဗ်ာေက်ာ္ကိုေရးစပ္ခဲ့သည့္မဲဇာေရာက္ ေရွးစာဆိုေတာ္ၾကီးရာဇသၾကၤန္အမတ္ၾကီး
တည္ခဲ့ေသာဘုရားသို ့ဘုရားဖူးဟူ၍ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့စိတ္ကူးတြင္လံုး၀မရွိခဲ့
ေသာစကားလံုးျဖစ္ပါသည္။ မဲဇာသည္ထီးခ်ိဳင့္ျမိဳ့ႏွင့္မ်ားစြာမလွမ္းေသာအရပ္တြင္ရွိ
ေၾကာင္း ေနာင္မွရြာခံဆရာေျပာ၍သိရပါသည္။ ႏြားႏွစ္ေကာင္ကေသာ ျမန္မာဟန္
စစ္စစ္၊ ခ်ဴသံတလြင္လြင္လွည္းယဥ္ႏွင့္ ရာဇသၾကၤန္အမတ္ၾကီး၏ မဲဇာဘုရားဖူးသြား
ၾကသည့္ ကိုတင္ေမာင္ဦးႏွင့္အဖဲြ ့သားမ်ား၏စိတ္ကူးစိတ္သန္းကိုစိတ္ထဲမွာခ်ီးက်ဴးမိ
ပါသည္။ မည္သည့္အခါကပင္ ေတြးေတာၾကံစည္ထားခဲ့ၾကသလဲ မသိႏိုင္ေတာ့ပါ။
လုပ္အားေပးမ်ားျပီး၍ေက်ာင္းျပန္တက္ၾကေတာ့ ကိုတင္ေမာင္ဦးႏွင့္အဖဲြ ့သားမ်ားကို
ငွက္ေပ်ာေတာဦးခ်စ္လဘက္ရည္ဆိုင္တြင္မၾကာမၾကာဆံုျဖစ္ပါသည္။ ယေန ့လူငယ္
အေတာ္မ်ားမ်ား ငွက္ေပ်ာေတာ ဦးခ်စ္လဘက္ရည္ဆိုင္ကိုသိၾကေတာ့မည္မထင္ပါ။
၀ိဇၨာ/သိပၸံတကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀င္းၾကီးအတြင္းရွိ ေတာင္ငူေဆာင္ႏွင့္ မနၲေလးေဆာင္
တို ့အၾကားငွက္ေပ်ာပင္မ်ားအုံ ့အုံ ့ဆိုင္းဆိုင္းျဖင့္ ဦးခ်စ္ဆိုေသာပုဂၢိဳလ္ဖြင့္ခဲ့ေသာ
လဘက္ရည္ဆိုင္ျဖစ္ပါသည္။ ေတာ္ရုံတန္ရံုျဖင့္လဘက္ရည္ဆိုင္ရွိမည္ဟုမထင္ရေသါ
ေနရာျဖစ္ျပီး အခ်ိဳ ့ေက်ာင္းျပီးသြားေသာ္လည္းဦးခ်စ္လဘက္ရည္ဆိုင္မေရာက္ဘူးခဲ့
သူမ်ားရွိၾကပါသည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္အေၾကာင္းေျပာလွ်င္သစ္ပုတ္ပင္ၾကီး၊စာၾကည့္
တိုက္၀န္းက်င္ ကန္႔ေကၚပင္ႏွင့္ခံုတန္းျပာမ်ား မပါလွ်င္မျပည့္စံုသလို ငွက္ေပ်ာေတာ
ဦးခ်စ္လဘက္ရည္ဆိုင္မပါလွ်င္လည္း မျပည့္စံုဟုေျပာစမွတ္ရွိပါသည္။ ဦးခ်စ္လဘက္
ရည္ဆိုင္တြင္အျမဲမျပတ္ရွိေနတတ္သူမ်ားကုိ ငွက္ေပ်ာေတာမင္းသားမ်ားဟုပင္ေခၚ
ဆိုၾကပါသည္။ လွည္းယဥ္ေပၚေတြခဲ့ဘူးေသာကိုတင္ေမာင္ဦးအဖဲြ ့သားမ်ားမွာကဗ်ာ
ဆရာ၊စာေရးဆရာ ျမန္မာစာဌာနာမွေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္ေၾကာင္းေနာင္သိရွိလာရပါ
သည္။ ကိုတင္ေမာင္ဦးတို ့တဖဲြ ့သားလံုး ငွက္ေပ်ာေတာမင္းသားမ်ားျဖစ္မည္ထင္ပါ
သည္။ ရွစ္ေလးလံုးအေရးအခင္းေနာက္ပိုင္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ၾကီးတြင္စာသင္ၾကား
မွဳမလုပ္ေတာ့ဘဲစာသင္ခန္းမ်ားကို ေ၀းရာအရပ္မ်ားသို ့ေျပာင္းေ႐ြွ႕ခဲ့သျဖင့္ေနာင္လါ
လူငယ္မ်ား ကန္႔ေကၚေတာၾကီးႏွင့္ေ၀းရသည္ကိုမ်ားစြာစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါသည္။
ငွက္ေပ်ာေတာဦးခ်စ္လဘက္ရည္ဆိုင္လည္းမေရာက္ဘူး ျဖစ္ရပါေတာ့သည္။
လုပ္အားေပးမွျပန္ေရာက္၍ ေက်ာင္းျပန္တက္ေနစဥ္ တလခဲြခန္ ့အၾကာေလာက္ထင္
ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားမ်ားအဓိက စာသင္ေဆာင္မ်ားျဖစ္
သည့္ အက္စ္အီး ၃/၄ ဘက္သို ့ကိုတင္ေမာင္ဦးေရာက္လာပါသည္။ ထိုေန ့ကကြ်န္
ေတာ္လည္းအတန္းျပီး၍ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ဆံုရန္ စာသင္ခန္းအလြတ္အခန္းတခန္း
တြင္ထိုင္ရင္းစာဖတ္ေစာင့္ဆိုင္းေနစဥ္အျပင္မွကိုတင္ေမာင္ဦးလက္ယပ္ေခၚေနသည္
ကိုျမင္သျဖင့္အခန္းအျပင္ဘက္သို ့ထြက္လာခဲ့ပါသည္။ စာသင္ခန္းအျပင္ဘက္ရွိသမံ
တလင္းအုတ္ခံုေပၚတြင္ပင္ဖံုခါ၍ထုိင္ၾကပါသည္။ အခ်ိန္မွာညေနပိုင္းေရာက္ျပီျဖစ္၍
ေက်ာင္သားမ်ားလည္း မ်ားစြာမရွိေတာ့သျဖင့္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ထိုင္၍စကားေျပာ
ႏိုင္ၾကပါသည္။ ဦးစြာ အာလပသလႅာပ အနည္းငယ္ေျပာၾကျပီး မၾကာမီကြ်န္ေတာ္၏
မဆလစစ္အစိုးရအေပၚသေဘာထားကိုေမးပါေတာ့သည္။လူခ်င္းကေတာ့လုပ္အားေပး
ျပန္လာကတည္းကမၾကာမၾကာဆံုျဖစ္၍ မ်က္မွန္းတန္းေနေသာ္လည္းေအးေအးလူလူ
စကားၾကာၾကာမေျပာျဖစ္ေသးၾကပါ။ သို ့ေသာ္ယခုေတြ ့၍(၁၀)မီနစ္ပင္မၾကာေသး၊
ေတာ္ရုံရင္းႏွီးသည့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားၾကား၊ ယံုၾကည္ခ်က္မတူညီသူမ်ားၾကားလြယ္လြယ္
မေျပာျဖစ္သည့္စကားမ်ားကိုေျပာလာပါသည္။ ကိုတင္ေမာင္ဦးကို လုပ္အားေပးကါလ
ေရလယ္ကြ်န္းရြာတြင္ စတင္ဆံုစည္းစဥ္ကပင္ ေဖၚေရြတတ္သူ၊ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရဲရဲ
တင္းတင္း ေျပာဆိုမည့္သူဟုအၾကမ္းဖ်ဥ္းသတိထားမိခဲ့ပါသည္။ ယခုလည္းကြ်န္ေတာ့္
အားသြယ္၀ိုက္မေနေတာ့ဘဲ တဲ့တိုးပြင့္လင္းစြာေျပာဆိုလာရာ၊ကြ်န္ေတာ့္အားယံုၾကည္
မွဳရွိ၍ေျပာဆိုျခင္းဟုခံယူ၍ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၄င္းအေပၚယံုၾကည္မွဳရွိစြာ ပြင့္လင္းစြာ
ေျပာဆိုျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ထိုေန ့့ကႏွစ္ဦးသားစကား၀ိုင္းမွာ မဆလစစ္အစိုးရဆန္ ့
က်င္ေရးသေဘာထားတိုက္ဆိုင္သူႏွစ္ဦး အားပါးတရ သေဘာထားအျမင္ဖလွယ္ျဖစ္
ၾကေသာေန ့တေန ့ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ မထင္မွတ္ဘဲစစ္အာဏာရွင္ဆန္ ့က်င္ေရး တူညီ
ေသာယံုၾကည္ခ်က္စကားမ်ားေျပာျဖစ္ၾက၍ ေရွ ့အလားအလာမ်ား၊လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား
ကိုပင္ဆက္လက္ေျပာဆိုေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကပါသည္။ ထိုေန ့စကား၀ိုင္းတြင္ကိုတင္ေမာင္
ဦး၏စစ္အာဏာရွင္အစိုးရအေပၚထားရွိေသာသေဘာထားကို ျပတ္သားစြာၾကားသိခဲ့
ရပါသည္။ ကိုတင္ေမာင္ဦးက စစ္အစိုးရကို ေျမေအာက္ေတာ္လွန္ေရးလွဳပ္ရွားမွဳမ်ား
ျဖင့္ အခက္အခဲ၊အၾကပ္အတည္းမ်ားျဖစ္ေပၚေစျပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏ ၱရားမ်ားရပ္တန္ ့
ပ်က္စီးသြားခါ စစ္အစိုးရျပဳတ္က်သြားသည္အထိ ထိုးႏွက္တိုက္ခိုက္သြားရန္ျပတ္သား
စြာသႏၷိဌာန္ခ်မွတ္ျပီးေၾကာင္းေျပာဆိုပါသည္။ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ေလးေထာင့္ဆန္ဆန္
တြင္ေမးေၾကာမ်ားေထာင္လာသည္အထိ အံတင္းေျပာဆိုေနသည္ကို ယေန ့တိုင္
မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ စကားသံပင္အနည္းငယ္က်ယ္သြားသလား
ထင္မိၾက၍ ထိုအခါမွေမ့ေနေသာပတ္၀န္းက်င္ကိုေ၀့၀ဲၾကည့္မိၾကပါသည္။ ခပ္လွမ္း
လွမ္းတြင္ကားေစာင့္ေနေသာေက်ာင္းသူ ၃-၄ ဦးမွအပေက်ာင္းသားမ်ားမရွိေတာ့ပါ။
ေနေရာင္ျခည္ပင္အေတာ္အားနည္း ေမွးမွိန္ေနျပီျဖစ္ပါသည္။
ထိုစဥ္က ကိုတင္ေမာင္ဦးေျပာခဲ့သည္မ်ားကို အလြယ္ဆံုးဥပမာျဖင့္ခိုင္းႏွိဳင္းေျပာဆိုရ
မည္ဆိုလွ်င္္(၈)ေလးလံုးကာလ မဆလအစိုးရျပိဳပ်က္သြားသည့္အေနအထားမ်ိဳးသည္
ကိုတင္ေမာင္ဦးေမွ်ာ္မွန္း၍ လုပ္ေဆာင္လိုသည့္ေတာ္လွန္ေရး တရပ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။
အမွန္တကယ္လည္း ထိုစဥ္အခါကပင္ကိုတင္ေမာင္ဦးႏွင့္အေပါင္းအေဖၚမ်ား မ်ိဳးေစ့
ခ်၍ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာလုပ္ငန္းစဥ္မ်ားသည္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ၾသဂုတ္လတြင္ထင္ရွားေသါ
(၈)ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုၾကီးအျဖစ္ေအာင္ျမင္စြာေပၚထြက္လာျပီးမဆလအာဏာရွင္
စနစ္ျပိဳပ်က္သြားရျခင္းျဖစ္သည္ဆိုက မမွားဟုဆိုႏုိင္ပါသည္။ ၀မ္းနည္းဖြယ္ေကာင္း
သည္မွာထိုေအာင္ျမင္ေသာျဖစ္စဥ္မ်ားကို ကိုတင္ေမာင္ဦးတေယာက္ ျမင္ေတြ ့မသြား
ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ စစ္အာဏာရွင္အုပ္စု၏ သိမ္ဖ်င္းယုတ္ညံ့ေသာစိတ္ဓါတ္၊ လူမဆန္
ေသါေအာက္တန္းစားလုပ္ရပ္ျဖင့္ အင္းစိန္ေထာင္တြင္ ခိုးေၾကာင္ခိိုး၀ွက္ၾကိဳးေပးသတ္
ျဖတ္မွဳေၾကာင့္ ကိုတင္ေမာင္ဦးတေယာက္သူရဲေကာင္းတို ့သြားရာလမ္းတြင္ က်ဆံုး
သြားခဲ့ရပါသည္။ ယခုဆိုလွ်င္ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရးသမား ကိုတင္ေမာင္ဦး
သူရဲေကာင္းတို ့ေလွ်ာက္ေသာ လမ္းျဖင့္တိုင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ိဳးအတြက္ ကိုယ္က်ိဳးမငဲ့
အသက္ေပးသြားခဲ့သည္မွာ(၃၄) ႏွစ္ရွိခဲ့ပါျပီ။ ကိုတင္ေမာင္ဦးကဲ့သို ့ရိုးသားႏိုးၾကားစြာ
မိမိကိုယ္က်ိဳးစြန္ ့လွြတ္၍ တိုင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ိဳး စစ္အာဏာရွင္လက္ေအာက္မွ လြတ္
ေျမာက္ရန္စြမ္းေဆာင္ၾကမည့္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေကါင္းမ်ားေပၚထြန္းပါေစေၾကာင္း
ေမွ်ာ္မွန္းလွ်က္ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရးသမား ကိုတင္ေမာင္ဦးကို ဦးညွြတ္၍
အေလးျပဳလိုက္ပါသည္။
**Htun Wai**
ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီျဖစ္ေသာ္လည္းမေန ့တေန ့ကလိုထင္မွတ္ေနဆဲျဖစ္ပါ
သည္။ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားအတြင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္
တျပည္လံုးတကၠသိုလ္ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားမ်ား "အသံုးလံုး"လုပ္အားေပးပဲြအတြက္
ကြ်န္ေတာ္တို ့့ေက်ာင္းသားမ်ားမႏ ၱေလးျမဳိ ့မွတဆင့္သပိတ္က်ဥ္းျမိဳသို ့ေရာက္ရွိခဲ့ၾက
ျပီး ထိုမွတဆင့္တာ၀န္က်ရာေက်းရြာမ်ားသို ့ေမာ္ေတာ္ဘုတ္မ်ားႏွင့္ခရီးဆက္ခဲ့ၾက
ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးမွာသပိတ္က်ဥ္းျမိဳ့ႏွင့္ထီးခ်ိဳင့္ျမိဳ့ အၾကား
ဧရာတီျမစ္လယ္တြင္္ေသာင္ထြန္း၍ကြ်န္းၾကီးျဖစ္ေနသည့္ေရလယ္ကြ်န္းအမည္ရွိရြာ
တြင္တာ၀န္ယူရပါသည္။ေရလယ္ကြ်န္းသည္အေတာ္အတန္ၾကီးမားသည့္ေသာင္
ကြ်န္းၾကီးျဖစ္ျပီး အေရွ ့ရြာႏွင့္ အေနာက္ရြာဟူ၍ရွိျပီး၊ အေရွ ့ရြာတြင္ကြ်န္ေတာ္တို ့
သံုးဦးႏွင့္အေနာက္ရြာတြင္ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦးရွိၾကပါသည္။ကြ်န္ေတာ္တို ့ရြာ၏ အေရွ ့
ဘက္ဧရာ၀တီျမစ္တဘက္ကမ္း၊ အေရွ ့ရိုးမေတာင္ေျခတြင္လည္း လုပ္အားေပး
ေက်ာင္းသားမ်ားရွိသည္ဟုရြာခံလူၾကီးမ်ားအေျပာအရသိရပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ေရာက္ရွိရာအရပ္သည္ ရြာငယ္ေလးသာျဖစ္ျပီးအိမ္ေျခ(၂၀)ေလာက္ သာရွိပါသည္။ ခေလးလူၾကီးအားလုံးေပါင္းမွ(၄၀-၅၀) ထက္ေက်ာ္မည္မထင္ပါ။သို ့
ေသာ္ခ်ီးက်ဴးစရာကေတာ့ဤမွွ်ေသးငယ္သည့္ရြာတြင္စာသင္ေက်ာင္းရွိေနျခင္းျဖစ္ပါ
သည္။ဇရပ္ပံုစံေျခတံရွည္အေဆာက္အဦျဖစ္၍စာသင္ခေလးဆယ့္ေလးငါးေယာက္ရွိျပီး၊ ဆရာတေယာက္ငွာရမ္းထားရွိထားပါ
ပတ္၀န္းက်င္တြင္မည္သည့္ရြာတြင္မွစာသင္ေက်ာင္းမရွိဟုရြာလူၾကီးမ်ားေျပာအရ
သိရပါသည္။ကြ်န္ေတာ္တို့ကိုရြာလူၾကီးအိမ္တြင္ေနရာခ်ထားေပးျပီးအစားအေသါက္ကို
အလွည့္က်အိမ္တအိမ္စီကတာ၀န္ယူေကြ်းေမြးၾကပါသည္။ တာ၀န္မယူႏိုင္သည့္ အိမ္မ်ားလည္းရွိျပီး ထိုအိမ္မ်ားကရံဖန္ရံခါဟင္းလာပို ့ေပးၾကပါသည္။ ကုိင္းသီးႏွံ
စိုက္ပ်ိဳးျဖစ္ထြန္း၍ေျမပဲ၊အာလူးႏွင့္ျငဳတ္သီးေျခာက္ေပါမ်ားစြာထြက္သျဖင့္ဆီမ်ားမ်ား၊
ျငဳတ္သီးစပ္စပ္အညာအစားအေသာက္မ်ားစားေသာက္ရပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ေက်ာင္းသားမ်ားလည္းရြာေရာက္ျပီးရက္ပိုင္းအတြင္းစာသင္ဆရာေလး
မ်ားျဖစ္လာၾကျပီး၊ ေတြ ့သမွ်ရြာသူရြာသားမ်ားကလည္းဆရာေလးဟုသာေခၚၾကပါ
သည္။ကြ်န္ေတာ္တို ့လည္းစာသင္ရင္း၊လူမွဳေရးလုပ္ငန္းမ်ားလုပ္ရင္းရြာသူရြာသားမ်ား
ႏွင့္ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္လာၾကပါသည္။ ႏွစ္ပတ္ခန္ ့အၾကာေလာက္ စာသင္ေနဆဲအခ်ိန္
ရြာသားတဦးကကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ေတြ ့ရန္ဧည့္သည္တဦးေရာက္ေနေၾကာင္းေျပာလာသ
ျဖင့္တည္းအိမ္သို ့ျပန္လာခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့လုပ္အားေပးဆရာ(၃)ဦးရွိျပီး
ေဒသတာ၀န္ရွိသူမ်ားဆိုလွ်င္လည္း စာသင္ရာေနရာသို ့လိုက္လာၾကမည္သာျဖစ္
ပါသည္။ဤအရပ္ေဒသတြင္နာမည္တပ္၍ေတြ ့လိုသည္ဆိုသည့္ဧည့္သည္မည္သူမည္၀ါ
ဆိုသည္ကိုေတြးရင္း(၁၀)မီနစ္ခန္ ့ေ၀းသည့္အိမ္သို ့ေလွ်ာက္ခဲ့ပါသည္။တည္းအိမ္၏
ခံျပင္တြင္ထိုင္ေနသည့္ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အရြယ္တူခန္ ့လူငယ္တဦးကိုျမင္လုိက္ရပါသည္။
အိမ္ေပၚတက္လိုက္သည္ႏွင့္ထိုသူမွအျပံဳးႏွင့္ႏွဳတ္ဆက္လိုက္ျပီး မိတ္ဆက္စကားေျပာ
ပါသည္။
ဧရာ၀တီျမစ္ အေရွ ့ဘက္ကမ္း ရြာမွလုပ္အားေပး ဆရာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အမည္မွာ
တင္ေမာင္ဦးျဖစ္ေၾကာင္းေျပာဆိုမိတ္ဆက္၍ ဤရြာသို ့ေက်ာက္သင္ပုန္းၾကီးတခ်ပ္
လာပို ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ကြ်န္ေတာ္တို့ရြာတြင္စာသင္ေက်ာင္းငယ္ရွိ၍ ေက်ာက္သင္ပုန္း
(၂)ခ်ပ္ရွိျပီးျဖစ္၍ယခုေက်ာက္သင္ပုန္း(၃)ခ်ပ္ျဖင့္ဆရာ(၃)ဦးေက်ာက္သင္ပုန္းကို္ယ္စီ
ႏွင့္ေကာင္းစြာစာသင္ႏိုင္ၾကျပီျဖစ္ပါသည္။ အျခားရြာမ်ားတြင္မူအခုမွေက်ာက္သင္ပုန္း
ရၾက၍ ဆရာမွေရးျပသင္ႏိုင္ၾကျပီျဖစ္ေၾကာင္း ကိုတင္ေမာင္ဦးမွေျပာျပပါသည္။ ယခု
လည္းေက်ာက္သင္ပုန္းကိုအိမ္ႏွင့္အတန္အသင့္လွမ္းေသာေလွဆိပ္မွကိုယ္တိုင္သယ္
ပိုးထမ္းရြက္ခါပို ့ေဆာင္လာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိန္မွာမြန္းတည့္(၁၂)နာရီထိုးခါနီး
ထမင္းစားခ်ိန္နီးျပီျဖစ္ခါ၊ မၾကာမီကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးလည္းေရာက္လာေတာ့
မည္ျဖစ္၍ကိုတင္ေမာင္ဦးကိုထမင္းစားသြားရန္ဖိတ္လိုက္ပါသည္။ ၄င္းကအေနာက္
ရြာသို ့ေက်ာက္သင္ပုန္းဆက္ပို ့ေပးရန္ႏွင့္ရြာမွ ထမင္းစား ေစါင့္ေနၾကမည္ျဖစ္၍
မစားေတာ့ေၾကာင္း၊ေနာင္ၾကဳံလွ်င္စားမည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာ၍ရြာလူၾကီးကေတာ္ဧည့္
ခံေပးထားသည့္ လဘက္ရည္ၾကမ္းကိုလက္စသတ္ေသာက္ျပီးျပန္ရန္ျပင္ဆင္ပါေတာ့
သည္။အေဖၚပါမပါ ေမးၾကည့္ရာမပါေၾကာင္း၊ ရြာမွေလွကိုကိုယ္တိုင္ေလွာ္ခတ္လာျပီး
ေက်ာက္သင္ပုန္း(၃)ခ်ပ္တင္ခါရြာ(၂)ရြာသို ့ပို ့ရန္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေဒသတာ၀န္
ရွိသူမ်ားက၄င္းတို ့ရြာသို ့ေရာက္ရွိလာျပီးပတ္၀န္းက်င္ရြာမ်ားသို ့ဆက္လက္ျဖန္ ့ေ၀
ေပးရန္ေမတၱာရပ္ခံရာ ၄င္းကတာ၀န္ယူထားလိုက္ေၾကာင္းေျပာျပပါသည္။
ကိုတင္ေမာင္ဦးသည္တက္ထရြန္ရွပ္လက္ရွည္အနက္ေရာင္ကို လက္ေခါက္၍ ကခ်င္
ပုဆိုးကိုေျခသလံုးေပၚတုိတို၀တ္ဆင္ထားျပီး ခါး၌ ၾကိဳးခ်ီထားသည့္ ေမ်ာက္ငယ္တ
ေကာင္ကိုပခံုးေပၚတင္ထားပါသည္။ ထိုေမ်ာက္ငယ္မွာ ၄င္းရြာေရာက္ျပီး၂ရက္ ၃ရက္
အၾကာရြာခံမုဆိုးတဦးေတာလိုက္ရာမွဖမ္းယူခဲ့သည့္ေမ်ာက္ငယ္ျဖစ္၍၄င္းကေတာင္း
ယူေမြးထားေၾကာင္း၊ သြားေလရာပခံုးထက္တင္၍ေခၚယူသြားေၾကာင္းသိရွိရပါသည္။
ထူးျခားသည္မွာဘိနပ္မစီးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ပူျပင္းေသာအညာေႏြ၊ သဲေသာင္ေျမပူပူ
တြင္ဘိနပ္မပါဘဲသြားလာေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ထိုေဒသခံရြာသားတဦးႏွင့္မျခားနားဘဲ
ေနထိုင္ေနသည္ဟုျမင္ရပါသည္။စတင္ျမင္ေတြ ့ရသည့္ေန ့မွလုပ္အားေပးစခန္းသိမ္း
၍စုရပ္မႏ ၱေလးျမိဳ ့သို ့ျပန္ေရာက္သည္အထိ ထိုပံုစံမေျပာင္းလဲဘဲေတြ ့ရပါသည္။
မ်ားမၾကာမီ အတာသၾကၤန္ႏွစ္ကူးရက္မ်ားေရာက္ရွိလာပါသည္။ သၾကၤန္ေက်ာင္းပိတ္
ရက္(၃)ရက္သတ္မွတ္ၾကျပီး ရြာခံေက်ာင္းဆရာ၏အကူအညီျဖင့္ထီးခ်ိဳင့္ျမိဳ့သို ့ညအိပ္
သြားေရာက္လည္ပတ္ၾကပါသည္။ ေအာက္ဘက္ရွိသပိတ္က်ဥ္းျမိဳ့ႏွင့္ယွဥ္လ်ွင္အထက္
ဘက္(ေျမာက္ဘက္)ရွိ ထီးခ်ိဳင့္ျမိဳ့သည္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ရြာႏွင့္ပိုနီး၍သေဘၤာ/ေမာ္ေတာ္
လည္းအဆင္ေျပျခင္း၊ ရြာခံဆရာ၏သားခ်င္းအိမ္တြင္တည္းွခိုရန္အဆင္ေျပျခင္းတို ့
ေၾကာင့္ထီးခ်ိဳင့္ျမိဳ့သို ့ေရာက္ျဖစ္သြားၾကပါသည္။ေရာက္ျပီးေနာက္ေန ့နံနက္ေစာေစာ
တခုခုစားေသာက္ၾကရန္ထီးခ်ိဳင့္ျမိဳ့ေစ်းဘက္သို ့လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာၾကပါသည္။
ေစ်းသို ့ဦးတည္ေလွ်ာက္ေနၾကစဥ္ ေနာက္နားဆီမွခ်ဴသံတခြ်င္ခြ်င္ၾကားရသျဖင့္လွည့္
ၾကည့္မိရာေရွးလွည္းယဥ္တစီးေမာင္းလါသည္ကိုေတြ ့ရသျဖင့္ေငးၾကည့္ေနမိပါသည္။
အနားေရာက္၍လွည္းယဥ္ေပၚပါလူမ်ားကိုၾကည့္မိလိုက္ရာကိုတင္ေမာင္ဦးႏွင့္အေပါင္း
အေဖၚေလး-ငါးဦး ကိုေတြ ့လိုက္ရပါသည္။ မ်ားမၾကာမီကမွ သိကြ်မ္းခဲ့ေသာသူျဖစ္၍
လွမ္းႏွဳတ္ဆက္ရင္း ဘယ္သြားၾကမည္လည္းဟု စပ္စုေမးေလး ေမးျဖစ္လိုက္ပါသည္။
အေျဖၾကားရေတာ့အေတာ္အံ့ၾသသင့္ရပါသည္။ " သူတည္းတေယာက္ေကာင္းဘို ့
ေရာက္မူ သူတေယာက္မွာပ်က္လင့္ခါသာ " ဆိုသည့္ျမန္မာစာေပတြင္ထင္ရွားသည့္
ကဗ်ာေက်ာ္ကိုေရးစပ္ခဲ့သည့္မဲဇာေရာက္ ေရွးစာဆိုေတာ္ၾကီးရာဇသၾကၤန္အမတ္ၾကီး
တည္ခဲ့ေသာဘုရားသို ့ဘုရားဖူးဟူ၍ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့စိတ္ကူးတြင္လံုး၀မရွိခဲ့
ေသာစကားလံုးျဖစ္ပါသည္။ မဲဇာသည္ထီးခ်ိဳင့္ျမိဳ့ႏွင့္မ်ားစြာမလွမ္းေသာအရပ္တြင္ရွိ
ေၾကာင္း ေနာင္မွရြာခံဆရာေျပာ၍သိရပါသည္။ ႏြားႏွစ္ေကာင္ကေသာ ျမန္မာဟန္
စစ္စစ္၊ ခ်ဴသံတလြင္လြင္လွည္းယဥ္ႏွင့္ ရာဇသၾကၤန္အမတ္ၾကီး၏ မဲဇာဘုရားဖူးသြား
ၾကသည့္ ကိုတင္ေမာင္ဦးႏွင့္အဖဲြ ့သားမ်ား၏စိတ္ကူးစိတ္သန္းကိုစိတ္ထဲမွာခ်ီးက်ဴးမိ
ပါသည္။ မည္သည့္အခါကပင္ ေတြးေတာၾကံစည္ထားခဲ့ၾကသလဲ မသိႏိုင္ေတာ့ပါ။
လုပ္အားေပးမ်ားျပီး၍ေက်ာင္းျပန္တက္ၾကေတာ့ ကိုတင္ေမာင္ဦးႏွင့္အဖဲြ ့သားမ်ားကို
ငွက္ေပ်ာေတာဦးခ်စ္လဘက္ရည္ဆိုင္တြင္မၾကာမၾကာဆံုျဖစ္ပါသည္။ ယေန ့လူငယ္
အေတာ္မ်ားမ်ား ငွက္ေပ်ာေတာ ဦးခ်စ္လဘက္ရည္ဆိုင္ကိုသိၾကေတာ့မည္မထင္ပါ။
၀ိဇၨာ/သိပၸံတကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀င္းၾကီးအတြင္းရွိ ေတာင္ငူေဆာင္ႏွင့္ မနၲေလးေဆာင္
တို ့အၾကားငွက္ေပ်ာပင္မ်ားအုံ ့အုံ ့ဆိုင္းဆိုင္းျဖင့္ ဦးခ်စ္ဆိုေသာပုဂၢိဳလ္ဖြင့္ခဲ့ေသာ
လဘက္ရည္ဆိုင္ျဖစ္ပါသည္။ ေတာ္ရုံတန္ရံုျဖင့္လဘက္ရည္ဆိုင္ရွိမည္ဟုမထင္ရေသါ
ေနရာျဖစ္ျပီး အခ်ိဳ ့ေက်ာင္းျပီးသြားေသာ္လည္းဦးခ်စ္လဘက္ရည္ဆိုင္မေရာက္ဘူးခဲ့
သူမ်ားရွိၾကပါသည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္အေၾကာင္းေျပာလွ်င္သစ္ပုတ္ပင္ၾကီး၊စာၾကည့္
တိုက္၀န္းက်င္ ကန္႔ေကၚပင္ႏွင့္ခံုတန္းျပာမ်ား မပါလွ်င္မျပည့္စံုသလို ငွက္ေပ်ာေတာ
ဦးခ်စ္လဘက္ရည္ဆိုင္မပါလွ်င္လည္း မျပည့္စံုဟုေျပာစမွတ္ရွိပါသည္။ ဦးခ်စ္လဘက္
ရည္ဆိုင္တြင္အျမဲမျပတ္ရွိေနတတ္သူမ်ားကုိ ငွက္ေပ်ာေတာမင္းသားမ်ားဟုပင္ေခၚ
ဆိုၾကပါသည္။ လွည္းယဥ္ေပၚေတြခဲ့ဘူးေသာကိုတင္ေမာင္ဦးအဖဲြ ့သားမ်ားမွာကဗ်ာ
ဆရာ၊စာေရးဆရာ ျမန္မာစာဌာနာမွေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္ေၾကာင္းေနာင္သိရွိလာရပါ
သည္။ ကိုတင္ေမာင္ဦးတို ့တဖဲြ ့သားလံုး ငွက္ေပ်ာေတာမင္းသားမ်ားျဖစ္မည္ထင္ပါ
သည္။ ရွစ္ေလးလံုးအေရးအခင္းေနာက္ပိုင္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ၾကီးတြင္စာသင္ၾကား
မွဳမလုပ္ေတာ့ဘဲစာသင္ခန္းမ်ားကို ေ၀းရာအရပ္မ်ားသို ့ေျပာင္းေ႐ြွ႕ခဲ့သျဖင့္ေနာင္လါ
လူငယ္မ်ား ကန္႔ေကၚေတာၾကီးႏွင့္ေ၀းရသည္ကိုမ်ားစြာစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါသည္။
ငွက္ေပ်ာေတာဦးခ်စ္လဘက္ရည္ဆိုင္လည္းမေရာက္ဘူး ျဖစ္ရပါေတာ့သည္။
လုပ္အားေပးမွျပန္ေရာက္၍ ေက်ာင္းျပန္တက္ေနစဥ္ တလခဲြခန္ ့အၾကာေလာက္ထင္
ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားမ်ားအဓိက စာသင္ေဆာင္မ်ားျဖစ္
သည့္ အက္စ္အီး ၃/၄ ဘက္သို ့ကိုတင္ေမာင္ဦးေရာက္လာပါသည္။ ထိုေန ့ကကြ်န္
ေတာ္လည္းအတန္းျပီး၍ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ဆံုရန္ စာသင္ခန္းအလြတ္အခန္းတခန္း
တြင္ထိုင္ရင္းစာဖတ္ေစာင့္ဆိုင္းေနစဥ္အျပင္မွကိုတင္ေမာင္ဦးလက္ယပ္ေခၚေနသည္
ကိုျမင္သျဖင့္အခန္းအျပင္ဘက္သို ့ထြက္လာခဲ့ပါသည္။ စာသင္ခန္းအျပင္ဘက္ရွိသမံ
တလင္းအုတ္ခံုေပၚတြင္ပင္ဖံုခါ၍ထုိင္ၾကပါသည္။ အခ်ိန္မွာညေနပိုင္းေရာက္ျပီျဖစ္၍
ေက်ာင္သားမ်ားလည္း မ်ားစြာမရွိေတာ့သျဖင့္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ထိုင္၍စကားေျပာ
ႏိုင္ၾကပါသည္။ ဦးစြာ အာလပသလႅာပ အနည္းငယ္ေျပာၾကျပီး မၾကာမီကြ်န္ေတာ္၏
မဆလစစ္အစိုးရအေပၚသေဘာထားကိုေမးပါေတာ့သည္။လူခ်င္းကေတာ့လုပ္အားေပး
ျပန္လာကတည္းကမၾကာမၾကာဆံုျဖစ္၍ မ်က္မွန္းတန္းေနေသာ္လည္းေအးေအးလူလူ
စကားၾကာၾကာမေျပာျဖစ္ေသးၾကပါ။ သို ့ေသာ္ယခုေတြ ့၍(၁၀)မီနစ္ပင္မၾကာေသး၊
ေတာ္ရုံရင္းႏွီးသည့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားၾကား၊ ယံုၾကည္ခ်က္မတူညီသူမ်ားၾကားလြယ္လြယ္
မေျပာျဖစ္သည့္စကားမ်ားကိုေျပာလာပါသည္။ ကိုတင္ေမာင္ဦးကို လုပ္အားေပးကါလ
ေရလယ္ကြ်န္းရြာတြင္ စတင္ဆံုစည္းစဥ္ကပင္ ေဖၚေရြတတ္သူ၊ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရဲရဲ
တင္းတင္း ေျပာဆိုမည့္သူဟုအၾကမ္းဖ်ဥ္းသတိထားမိခဲ့ပါသည္။ ယခုလည္းကြ်န္ေတာ့္
အားသြယ္၀ိုက္မေနေတာ့ဘဲ တဲ့တိုးပြင့္လင္းစြာေျပာဆိုလာရာ၊ကြ်န္ေတာ့္အားယံုၾကည္
မွဳရွိ၍ေျပာဆိုျခင္းဟုခံယူ၍ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၄င္းအေပၚယံုၾကည္မွဳရွိစြာ ပြင့္လင္းစြာ
ေျပာဆိုျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ထိုေန ့့ကႏွစ္ဦးသားစကား၀ိုင္းမွာ မဆလစစ္အစိုးရဆန္ ့
က်င္ေရးသေဘာထားတိုက္ဆိုင္သူႏွစ္ဦး အားပါးတရ သေဘာထားအျမင္ဖလွယ္ျဖစ္
ၾကေသာေန ့တေန ့ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ မထင္မွတ္ဘဲစစ္အာဏာရွင္ဆန္ ့က်င္ေရး တူညီ
ေသာယံုၾကည္ခ်က္စကားမ်ားေျပာျဖစ္ၾက၍ ေရွ ့အလားအလာမ်ား၊လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား
ကိုပင္ဆက္လက္ေျပာဆိုေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကပါသည္။ ထိုေန ့စကား၀ိုင္းတြင္ကိုတင္ေမာင္
ဦး၏စစ္အာဏာရွင္အစိုးရအေပၚထားရွိေသာသေဘာထားကို ျပတ္သားစြာၾကားသိခဲ့
ရပါသည္။ ကိုတင္ေမာင္ဦးက စစ္အစိုးရကို ေျမေအာက္ေတာ္လွန္ေရးလွဳပ္ရွားမွဳမ်ား
ျဖင့္ အခက္အခဲ၊အၾကပ္အတည္းမ်ားျဖစ္ေပၚေစျပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏ ၱရားမ်ားရပ္တန္ ့
ပ်က္စီးသြားခါ စစ္အစိုးရျပဳတ္က်သြားသည္အထိ ထိုးႏွက္တိုက္ခိုက္သြားရန္ျပတ္သား
စြာသႏၷိဌာန္ခ်မွတ္ျပီးေၾကာင္းေျပာဆိုပါသည္။ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ေလးေထာင့္ဆန္ဆန္
တြင္ေမးေၾကာမ်ားေထာင္လာသည္အထိ အံတင္းေျပာဆိုေနသည္ကို ယေန ့တိုင္
မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ စကားသံပင္အနည္းငယ္က်ယ္သြားသလား
ထင္မိၾက၍ ထိုအခါမွေမ့ေနေသာပတ္၀န္းက်င္ကိုေ၀့၀ဲၾကည့္မိၾကပါသည္။ ခပ္လွမ္း
လွမ္းတြင္ကားေစာင့္ေနေသာေက်ာင္းသူ ၃-၄ ဦးမွအပေက်ာင္းသားမ်ားမရွိေတာ့ပါ။
ေနေရာင္ျခည္ပင္အေတာ္အားနည္း ေမွးမွိန္ေနျပီျဖစ္ပါသည္။
ထိုစဥ္က ကိုတင္ေမာင္ဦးေျပာခဲ့သည္မ်ားကို အလြယ္ဆံုးဥပမာျဖင့္ခိုင္းႏွိဳင္းေျပာဆိုရ
မည္ဆိုလွ်င္္(၈)ေလးလံုးကာလ မဆလအစိုးရျပိဳပ်က္သြားသည့္အေနအထားမ်ိဳးသည္
ကိုတင္ေမာင္ဦးေမွ်ာ္မွန္း၍ လုပ္ေဆာင္လိုသည့္ေတာ္လွန္ေရး တရပ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။
အမွန္တကယ္လည္း ထိုစဥ္အခါကပင္ကိုတင္ေမာင္ဦးႏွင့္အေပါင္းအေဖၚမ်ား မ်ိဳးေစ့
ခ်၍ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာလုပ္ငန္းစဥ္မ်ားသည္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ၾသဂုတ္လတြင္ထင္ရွားေသါ
(၈)ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုၾကီးအျဖစ္ေအာင္ျမင္စြာေပၚထြက္လာျပီးမဆလအာဏာရွင္
စနစ္ျပိဳပ်က္သြားရျခင္းျဖစ္သည္ဆိုက မမွားဟုဆိုႏုိင္ပါသည္။ ၀မ္းနည္းဖြယ္ေကာင္း
သည္မွာထိုေအာင္ျမင္ေသာျဖစ္စဥ္မ်ားကို ကိုတင္ေမာင္ဦးတေယာက္ ျမင္ေတြ ့မသြား
ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ စစ္အာဏာရွင္အုပ္စု၏ သိမ္ဖ်င္းယုတ္ညံ့ေသာစိတ္ဓါတ္၊ လူမဆန္
ေသါေအာက္တန္းစားလုပ္ရပ္ျဖင့္ အင္းစိန္ေထာင္တြင္ ခိုးေၾကာင္ခိိုး၀ွက္ၾကိဳးေပးသတ္
ျဖတ္မွဳေၾကာင့္ ကိုတင္ေမာင္ဦးတေယာက္သူရဲေကာင္းတို ့သြားရာလမ္းတြင္ က်ဆံုး
သြားခဲ့ရပါသည္။ ယခုဆိုလွ်င္ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရးသမား ကိုတင္ေမာင္ဦး
သူရဲေကာင္းတို ့ေလွ်ာက္ေသာ လမ္းျဖင့္တိုင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ိဳးအတြက္ ကိုယ္က်ိဳးမငဲ့
အသက္ေပးသြားခဲ့သည္မွာ(၃၄) ႏွစ္ရွိခဲ့ပါျပီ။ ကိုတင္ေမာင္ဦးကဲ့သို ့ရိုးသားႏိုးၾကားစြာ
မိမိကိုယ္က်ိဳးစြန္ ့လွြတ္၍ တိုင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ိဳး စစ္အာဏာရွင္လက္ေအာက္မွ လြတ္
ေျမာက္ရန္စြမ္းေဆာင္ၾကမည့္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေကါင္းမ်ားေပၚထြန္းပါေစေၾကာင္း
ေမွ်ာ္မွန္းလွ်က္ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရးသမား ကိုတင္ေမာင္ဦးကို ဦးညွြတ္၍
အေလးျပဳလိုက္ပါသည္။
**Htun Wai**
No comments:
Post a Comment