ဓာတ္မွန္လည္း ရေအာင္ ဆရာ၀န္က “က်ဳိးတာ ေသခ်ာသြားၿပီ။ ခဲြစိတ္ၿပီး စတီးေခ်ာင္း ထည့္ရမယ္။ ေဆး႐ံု တက္လုိက္ပါ” လုိ႔ ဆုိတယ္။ ဒါနဲ႔ သူေျပာတဲ့ ပုဂၢလိက ေဆး႐ံု တစ္ခုမွာ တက္လုိက္ရတယ္။ အခန္းခက တစ္ရက္ တစ္ေသာင္းခဲြ၊ ဆရာ၀န္ ခဲြစိတ္ခက သံုးသိန္း၊ ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ လာၾကည့္ရင္ သံုးေထာင္၊ ေဆးဖိုး၀ါးခ တိုလီထြာလီ ရွစ္သိန္းေလာက္ ကုန္သြားတယ္။ နာလည္းနာ၊ ေငြလည္းကုန္ ဆုိေတာ့ ပညာရွိႀကီးက တက္တ ေခါက္ေခါက္နဲ႔ ေပါ့ေလ။ ေနာက္ေဒါသတႀကီးနဲ႔ မယံုၾကည္အပ္ေသာအရာ စာရင္းမွာ ႏြားခ်ဳိဆုိၿပီး ေရးမွတ္လုိက္တယ္။
ေျခေထာက္အနာ ေပ်ာက္လာေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ပညာရွိႀကီးဟာ မၿပီးေသးတဲ့ သူ႔က်မ္း အတြက္ ေက်းရြာေတြကိုလည္း ရျပန္တယ္။ ရြာတစ္ရြာေရာက္ေတာ့ ေရဆာတာနဲ႔ အိမ္တစ္အိမ္၀င္ၿပီး ေရေတာင္း ေသာက္တယ္။ ေရေသာက္ေနတုန္း ေခြးတစ္ေကာင္က ေျခသလံုးကို စြပ္ကနဲ ၀င္ဆဲြတယ္။ ဘာေျပာ ေကာင္းမလဲ အသားတစ္ေတြ လန္ၿပီး ေသြးေတြ ေငါက္ခနဲ ပန္းထြက္တာေပါ့။ ရြာထဲက နီးရာ ေဆးခန္းကို အျမန္ေျပးၿပီး ေဆးထည့္ရတယ္။ ေနာက္ႀကံဳရာ ကားနဲ႔ ၿမိဳ႕ျပန္လာတယ္။ ၿမိဳ႕ေရာက္လုိ႔ မိသားစု ဆရာ၀န္နဲ႔ ျပၾကည့္ေတာ့ အနာက ေတာ္ေတာ္ၿပဲေနတာနဲ႔ ငါးခ်က္ ခ်ဳပ္လုိက္ရတယ္။ ေနာက္ ေခြး႐ူး ေရာဂါအတြက္ စိတ္ခ်ရေအာင္ ဆုိၿပီး လက္ေမာင္းမွာ ေခြး႐ူးျပန္ ကာကြယ္ ေဆးေလးလံုး ထိုးရတယ္။ ပထမႏွစ္လံုး၊ ေနာက္ခုႏွစ္ရက္မွာ တစ္လံုး၊ ေနာက္ႏွစ္ဆယ့္ တစ္ရက္မွာ တစ္လံုး၊ တစ္လံုးကို တစ္ေသာင္း သံုးေထာင့္ ငါးရာ ေပးရတယ္။ က်န္တဲ့ ေဆးဖိုး၀ါးခနဲ႔ ခုႏွစ္ ေသာင္းေလာက္ ကုန္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ပညာရွိလည္း စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ မယံုၾကည္အပ္ေသာအရာ စာရင္းမွာ ေခြးသြားဆုိၿပီး ေရးမွတ္ျပန္တယ္။ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ေတာ့ ပညာရွိလည္း သူ႔က်မ္းၿပီးေျမာက္ဖုိ႔ အတြက္ ရြာေတြကို လည္ရျပန္တယ္။
ရြာတစ္ရြာ ေရာက္ေတာ့ ျမင္းတစ္ေကာင္ အနား သြားကပ္ၾကည့္လုိက္တယ္။ “ေတာေရာက္ရင္ ျမင္းတစ္ေကာင္ေလာက္ ရွာခဲ့စမ္းပါ အစ္ကိုရာ။ကြၽန္ေတာ့္ျမင္း ေစ်းေကာင္းရလုိ႔ ေရာင္းပစ္လုိက္တာ၊ အခု လွည္းတပ္ဖို႔ ျမင္းလိုေနတယ္ဗ်”ဆုိတဲ႕ သူ႔ညီျမင္း လွည္းဆရာရဲ႕ စကားကို သြားသတိရတာကိုး၊ ျမင္းက ျမင္းေကာင္း ျဖစ္ပံုရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ေခ်ာတယ္။အဲလုိ ကပ္ၾကည့္ေနတုန္း ျဗဳန္းဆို ျမင္းကန္တာ ခံလုိက္ရတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ စုတ္ျပတ္ၿပီး သြားေတြ ကြၽတ္ထြက္ကုန္တယ္။လူလည္း ၾကယ္ေတြ လေတြျမင္ၿပီး သတိ လစ္သြားတယ္။ ေနာက္ကားငွားၿပီး ၿမိဳ႕ပို႔လုိက္ရ တယ္။ေဆးခန္းမွာ ဆရာ၀န္က စုတ္ျပတ္သြားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းကို ျပန္ခ်ဳပ္ေပးတယ္။ ေနာက္ဒဏ္ရာေတြ အကင္းေသေတာ့ က်ဳိးသြားတဲ့ သြားေတြကို သြားေဆးခန္းမွာ ျပန္စိုက္ရတယ္။ သြားတစ္ေခ်ာင္း ႏွစ္ေသာင္းဆုိေတာ့ သြားစိုက္ခတင္ သိန္းခ်ီ ကုန္သြားတယ္။ ပညာရွိလည္း ကြၽဲၿမီး တိုတိုနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ မယံုၾကည္အပ္ေသာအရာ စာရင္းမွာ ျမင္းခြာဆုိၿပီး ေရးမွတ္လုိက္တယ္။
ဒီလုိနဲ့ ပညာရွိက ပညာရွိမ်ား ညီလာခံမွာ သူ႔ရဲ႕ မယံုၾကည္အပ္ေသာအရာ က်မ္းႀကီးကို တင္သြင္းတယ္။ နိဂံုးခ်ဳပ္ လုိက္ေတာ့ မယံုၾကည္အပ္ေသာအရာ သံုးမ်ဳိးရွိတယ္။တစ္ . . . ႏြားခ်ဳိ၊ ႏွစ္ . .ေခြးသြားနဲ႔ သံုး . . . ျမင္းခြာဆုိပဲ။ က်မ္းက ေတာ္ေတာ္ ခုိင္ခိုင္လံုလံု ရွိတယ္။ မခိုင္လံုဘဲ ေနမလား၊ ပညာရွိႀကီးက သူ႔ရဲ႕ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ တကြ တင္ျပတာကိုး။ ဒါနဲ႔ ပညာရွိေတြက ပညာရွိႀကီးကို “သိပ္ေတာ္တယ္ဗ်ာ . . . ခင္ဗ်ားထက္ေတာ္တဲ့ သူေတာင္၊ ဒီလုိေကာင္းတဲ့ က်မ္းမ်ဳိး ျပဳစုႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကြန္ဂရက္ က်ဴေလးရွင္း” လုိ့ ေျပာဆုိၿပီး တခဲနက္ ဂုဏ္ျပဳခ်ီး က်ဴးၾကတယ္။ ေနာက္ကန္႔ကြက္သူ မရွိဘဲ မဟာပညာရွိဘြဲ႔ကို ခ်ီးျမႇင့္လုိက္တယ္။
မဟာ ပညာရွိျဖစ္လာတဲ့ ပညာရွိဟာ ေတာ္ေတာ္ အၿငိဳးအေတးႀကီးသူျဖစ္တယ္။ သူခံခဲ့ရတာေတြကို အခဲ မေၾကဘူး၊ ႏြားအကန္ခံရတဲ့ ရြာကို ျပန္သြားတယ္။ ႏြားရွင္ဆီကို သြားၿပီး “သႀကၤန္တြင္း ႏြား ေဘးမဲ့ေပးခ်င္လုိ့ ဟိုႏြားႀကီးကို ေရာင္းပါ” ဆုိၿပီး သူ႔ကုိ ကန္ခဲ့တဲ့ ႏြားႀကီးကို လက္ ညႇိဳးထုိးတယ္။ ႏြားရွင္က ၀မ္းသာတာေပါ့။ တစ္သက္လံုး ကုန္း႐ုန္းလုပ္ခဲ့ရတဲ့ သူ႔ႏြားႀကီး လြတ္လပ္ေရးရေတာ့မွာကိုး။ ဒါနဲ႔ ေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔ ေရာင္းလုိက္တယ္။ ဘာေျပာ ေကာင္းမလဲ ၿမိဳ႕လည္းေရာက္ေရာ “ငါ့ကို ေ၀ွ႔တဲ့ႏြား ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့” ဆုိၿပီး ပညာရွိက ႏြားကို သားသတ္သမား လက္အပ္ၿပီး အမဲေပၚ ပစ္လုိက္တယ္။ ေအာင္ပြဲခံတဲ့ အေနနဲ႔ အမဲသားကို အရက္နဲ႔ ၿမီးပစ္လုိက္တယ္။ ႏြားခ်ဳိကိုေတာ့ အမွတ္တရ အေနနဲ႔ ယူထားလုိက္တာေပါ့။
ဒါနဲ့ မနားေသးဘူး၊ ပညာရွိဟာ ေခြးကိုက္ခံရတဲ့ ရြာကို သြားျပန္တယ္။ ေခြးရွင္ကို “ဦးႀကီးရယ္ . . . ဦးႀကီးရဲ႕ ေခြးကေလးက ေတာ္ေတာ္စြာတယ္။ ဒီလုိ စြာတဲ့ ေခြးမ်ဳိးေမြးမွလည္း အိမ္လံုတာဗ်။ ကြၽန္ေတာ္က ပညာရွိဆုိေတာ့ အစည္း အေ၀းေတြ ခဏခဏ တက္ရတယ္။ အိမ္မွာ လူမရွိေတာ႕ သူခိုး သူ၀ွက္ရန္ ေၾကာက္ရတယ္။ ၿခံေစာင့္ ေခြးတစ္ေကာင္ လုိခ်င္ေနတာ။ ကြၽန္ေတာ့္ ၿခံေစာင့္ဖို႔ ့ ဒီေခြးေလးကို ေရာင္းပါ။ ေကာင္းေကာင္း ေကြၽးၿပီး ေကာင္းေကာင္းထားပါမယ္” လုိ႔ ေျပာတယ္။ ပညာရွိဆုိေတာ့ ေတာသားက ယံုတာေပါ့ေလ။ ဒါနဲ႔ ေခြးကို အလကား နီးပါးနဲ႔ ေရာင္းလိုက္တယ္။ ၿမိဳ႕လည္း ေရာက္ေရာ “ငါ့ကို ကိုက္တဲ့ ေခြးပညာေပးရေသးတာေပါ႕”လုိ႔ ႀကံဳး၀ါးၿပီး အရက္ဆုိင္မွာ ေခြးသားေရာင္းတဲ့ လူရဲ႕ လက္ထဲ ေခြးကို အပ္လုိက္တယ္။ ညေနေရာက္ေတာ့ “ပညာရွိႀကီး အရက္နဲ႔ ၿမီးဖို႔” ဆုိၿပီး ေခြးသားခ်က္ တစ္ပန္းကန္ လာပို႔သြားတယ္။ ေခြးသားကုိ အရက္နဲ႔ ျမီးေနရင္းကေန အမွတ္တရ ယူထားတဲ့ ေခြးသြားေတြကို ၾကည့္ၿပီး ပညာရွိက အားရေက်နပ္ ေနတယ္။ ေခြးသားက သိပ္မႏူးဘူး။ နည္းနည္း မာေနတယ္။ သြားကလည္း အတုဆုိေတာ့ ၀ါးရတာ အားမရဘူး။ “ငါ႕ကို သြားက်ဳိးေအာင္ ကန္တဲ့ ျမင္း၊ ဒီတစ္ခါ ဒင္းအလွည့္” ဆုိၿပီး ပညာရွိက မူးမူးနဲ႔ ေအာ္ပစ္လုိက္တယ္။
ေနာက္ မၾကာပါဘူး။ ျမင္းကန္လိုက္တဲ့ ရြာကို သြားတယ္။ ျမင္းရွင္ဆီကို ေရာက္ေတာ့ “ဒီျမင္း ကြၽန္ေတာ့္ ေရာင္းပါ” လုိ႔ ေျပာတယ္။ ျမင္းရွင္က “ပညာရွိဆုိတာ ေမာ္ေတာ္ကား စီးရတာ မဟုတ္လား၊ ျမင္းက ဘာလုပ္ဖုိ႔လဲ”လို႔ ေမးတယ္။ ပညာရွိက “ဘေဒြး . . .ပိုလုိ ကစားနည္းကို သိလား။ ျမင္းစီးၿပီး ျမင္းေပၚကေန ေဘာလုံးကို ဒုတ္နဲ႔ ႐ိုက္ ဂိုး၀င္ေအာင္ သြင္းရတဲ့ ကစားနည္းေလ” ဆုိေတာ့ ေတာသားက ေခါင္းရမ္းျပတယ္။ “ပညာရွိဆုိတာ ေဂါက္ကစားရတယ္လုိ႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ ျမင္းစီးၿပီး ပိုလုိကစားရတယ္လုိ႔ ႀကံႀကံ ဖန္ဖန္ဗ်ာ” ဆုိၿပီး ျပန္ေျပာတယ္။ ပညာရွိက ဟန္ပါပါ ေအာ္ရယ္လုိက္ၿပီး “ေဂါက္႐ိုက္တာ ဒိတ္ေအာက္ သြားၿပီ၊ အခု ေခတ္က ပိုလိုကစားတဲ့ ေခတ္ဗ်။ ကဲ . . . ဒီျမင္းကို ေရာင္းလုိက္စမ္းပါ။ ႀကိဳက္ေစ်းေပးပါမယ္။ ေနာက္ပိုလိုကစားတဲ့ ျမင္းဆုိတာ ႏုိင္ငံျခားကပဲ ၀ယ္ေကြၽးရ တာဗ်” ဆိုၿပီးေျပာလုိက္တယ္။ “အင္း . . . ငါ့ျမင္းေတာ့ ႏုိင္ငံျခားက လာတဲ့ ပဲ စားရေတာ့မွာပဲ” ဆုိၿပီး ျမင္းရွင္က ၀မ္းသာအားရ ေရာင္းလိုက္တယ္။ ၿမိဳ႕လည္း ေရာက္ေရာ “ငါ့ကို ကန္တဲ့ျမင္း ေသမင္း လက္ေရာက္ေရာ့ လဟယ္” ဆုိၿပီး သားသတ္သမား လက္အပ္ ျမင္းသားေပၚ ပစ္လုိက္တယ္။
ပညာရွိဆုိတာက စာေပေတြ ေလ့လာရေတာ့ အထုိင္မ်ားတယ္။ တစ္ခါတေလ ပညာရွိခ်င္း ၀ိုင္းဖဲြ႔ ၿပီး ေပၚကာ ေဒါင္းရေတာ့ ပုိဆုိးတာေပါ့။ ဒူလာ ကိုင္ခ်င္သလုိ၊ ေညာင္းညာလာတယ္။ ျမင္းသားက ဒူလာ ေကာင္းတယ္လုိ႔ ပညာရွိႀကီးက ၾကားဖူးၿပီးသား၊ ဒါနဲ႔ ျမင္းသား တစ္ပိႆာေလာက္ကို ခ်က္ ၿပီး အရက္နဲ႔ ၿမီးပစ္လုိက္တယ္။ ျမင္းခြာေတြကိုေတာ့ အမွတ္တရ အေနနဲ႔ သိမ္းထားတာေပါ႕ေလ။
တစ္ေန႔ေတာ့ ပညာရွိႀကီးဆီကို ခုံ႐ံုးက ေခၚစာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာတယ္။ ဘာမ်ားလဲလုိ႔ ျပဴးျပာၿပီး ခုံ႐ံုးသို႔ သြားခဲ့တယ္။ ခံုမင္း “ဒီမွာ ပညာရွိႀကီး တိရစၦာန္ေတြကို လိမ္လည္ သတ္ျဖတ္မႈနဲ႔ ခင္ဗ်ားကို တရားစြဲထားတယ္”
“တရားလုိက ဘယ္သူပါလဲ ခင္ဗ်ာ”
“ႏြားတစ္ေကာင္၊ ေခြးတစ္ေကာင္နဲ႔ ျမင္းတစ္ေကာင္ပဲဗ်။ သူတုိ႔က ခင္ဗ်ားဟာ သူတုိ့ရဲ႕ ညီအစ္ကိုျဖစ္တဲ့ ႏြားတစ္ေကာင္၊ ေခြးတစ္ေကာင္နဲ႔ ျမင္းတစ္ေကာင္ကို ပိုင္ရွင္ေတြဆီကေန ၀ယ္သြားတယ္။ ေကာင္းေကာင္းထားၿပီး ေကာင္းေကာင္း ေကြၽးပါမယ္လုိ႔လည္း ေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒီကတိမတည္ဘဲ ဒီတိရစာၦန္ေတြကို အၿငိဳးတႀကီး သတ္ပစ္လုိက္တယ္လို႔ ေျပာတယ္ဗ်”
ပညာရွိလည္း မ်က္ႏွာ ပ်က္သြားတယ္။ ခံုမင္းက ဆက္ၿပီး . . .
“ေနာက္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ မယံုၾကည္အပ္ေသာအရာဆုိတဲ့ က်မ္းမွာ တစ္ . . .ႏြားခ်ဳိ၊ ႏွစ္ . . . ေခြးသြား၊ သံုး . . . ျမင္းခြာဆုိၿပီး ေရးထားတယ္ဆုိ”
“မွန္ပါတယ္ ခံုမင္း”
“ဒီက်မ္းနဲ့ ခင္ဗ်ားက မဟာပညာရွိ ဘြဲ႔ရတာဆုိ”
“ဟုတ္တယ္ဗ်ာ”
“သူတုိ့က တဟားဟားေအာ္ရယ္ၿပီး အလကားပါကြာ။ ဒီ မယံုၾကည္အပ္ေသာ အရာဆုိတဲ့ က်မ္းက က်မ္းငေပါႀကီးလို႔ ေျပာတယ္”
“ဘာ . . . ဒီေကာင္ေတြက ဒီလုိေျပာရဲတယ္ေပါ့”
“ေျပာတယ္ဗ်ာ။ ဒါတင္မကေသးဘူး။ ဒီက်မ္းက ေတာ္ေတာ္ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ ရွိေနတယ္။ တကယ္တမ္း မယံုၾကည္အပ္ ဆံုးအရာကို ေဖာ္ျပမထားဘူးတဲ႕”
“တကယ္တမ္း မယံုၾကည္အပ္ဆံုး အရာ ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္”
“ဘာလိုေျပာလဲ ခံုမင္း”
“လူ႔ ဦးေႏွာက္တဲ႕။ ပညာရွိႀကီးရဲ႕ ဦးေႏွာက္မ်ဳိးဆုိ ပိုေတာင္ မယံုၾကည္အပ္ဘူးလုိ႔ ေျပာတယ္”
“ေတာက္ . . . ေခြးမသားေတြ ဒီေကာင္ေတြကုိ အသေရဖ်က္မႈနဲ႔ တရား စြဲရမယ္”
“ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ သူတုိ႔ ေျပာသလုိပဲ။ ခင္ဗ်ားဟာ ႏြားတစ္ေကာင္၊ ေခြးတစ္ေကာင္၊ ျမင္းတစ္ေကာင္ကို ပက္ပက္စက္စက္ သတ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ ထင္ရွားေနတယ္ဗ်။ သက္ေသခံ ပစၥည္း တျခား သြားစရာ မလိုဘူး။ ခင္ဗ်ား အိမ္မွာ ႏြားခ်ဳိ၊ ေခြးသြားနဲ႔ ျမင္းခြာေတြ ရွိေနတယ္ မဟုတ္လား”
“ျမတ္စြာဘုရား . . .”
ဒီအရာေတြကို သိမ္းထားမိတာ ကိုယ့္လည္ပင္းကိုယ္ ႀကိဳးကြင္းစြပ္သလုိ ျဖစ္ေနၿပီဆုိၿပီး ပညာရွိက မ်က္လံုး ျပဴးသြားတယ္။ ေနာက္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔။
“ဒါေတာ့ ဒီသတၱ၀ါေတြရဲ႕ ဒဏ္ ကြၽန္ေတာ္ ခံရတာကိုး။ ကြၽန္ေတာ္ ေနရာမွာ ခံုမင္းဆုိလည္း ဒီလိုပဲ တံု႔ျပန္မွာ မဟုတ္လား။လူလူခ်င္း ကုိယ္ခ်င္းစာသင့္ပါတယ္ဗ်ာ။ သတၱ၀ါေတြ ေသြးထိုးတိုင္း မတရား မလုပ္သင့္ပါဘူး။ ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္က လူပါဗ်။ လူလုိ သိတတ္ပါတယ္။ ဟဲဟဲ . . . ဟဲဟဲ”
ေနာက္တစ္ပတ္ အၾကာမွာ ခံုမင္းက “ပညာရွိကို အသေရ ဖ်က္မႈ”နဲ႔ ႏြား၊ ေခြး၊ ျမင္းတို႔ကို ႀကိမ္ဒဏ္ ဆယ္ခ်က္စီ အျပစ္ေပးၿပီး ၿမိဳင္ရပ္ႏွင္လုိက္တယ္။ ဒီလုိ ရလဒ္မ်ဳိး ရလာတာကို ဒီသတၱ၀ါေတြက မအံ့ၾသဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ခံုမင္းက လူျဖစ္ ေနတာကိုးဗ်။ ဒီသံုးေကာင္က အစျပဳၿပီး ေလာကမွာ မယံုၾကည္အပ္ဆံုးအရာဟာ လူ႔ဦးေႏွာက္ဆုိတာ ေတာ႐ိုင္း သတၱ၀ါေတြၾကား ထဲထိေအာင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ဟာ လူကို အေၾကာက္ႀကီး ေၾကာက္ၿပီး လူဆုိရင္ ေ၀းေ၀း ေရွာင္ၾကတယ္။ လူေတြေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ မယံုၾကည္အပ္ေသာ အရာေတြက ႏြားခ်ဳိ၊ ေခြးသြား၊ ျမင္းခြာဆိုၿပီး သံုးမ်ဳိးပဲ ေတြ႔ရတယ္။ လူ႔ဦးေႏွာက္ မပါဘူး။ ဘယ္ပါပါ့ မလဲ လူေတြက လူသာ အျမင့္ျမတ္ဆံုး၊ လူက တန္ဖုိး အရွိဆံုးဆုိ တာေလာက္ေရးခ်င္တာ၊ ကိုယ့္ေပါင္ကို လွန္ေထာင္းတဲ့ အလုပ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေဖာ္ မသူေတာ္ အလုပ္ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး။ စာထဲေပထဲ အကၡရာ တင္မထားေပမယ့္ ေလာကမွာ မယံုၾကည္ရဆံုး အရာက လူ႔ဦးေႏွာက္ဆုိတာကိုေတာ့ လူတုိင္း သိေနၾကတယ္ဗ်။
**နတ္မွဴး**
(Pay-Phu-lwar Magazine, September 2009)
တစ္ခါက ပညာရွိ တစ္ေယာက္ဟာ က်မ္းတစ္ေစာင္ ျပဳစုဖုိ႔ အတြက္ ေက်းရြာေတြကို ေလ့လာေရး ခရီး ထြက္ခဲ့တယ္။ သူျပဳစုရမယ့္ က်မ္းရဲ႕ ေခါင္းစဥ္က “မယံု ၾကည္အပ္ေသာ အရာ”တဲ့။ ရြာတစ္ရြာ ေရာက္ေတာ့ အိမ္တစ္အိမ္က ေျပးထြက္ လာတဲ့ ႏြားတစ္ေကာင္က ႐ုတ္တရက္ ၀င္ေ၀ွ႔ပစ္တယ္။ ပညာရွိလည္း ဘုိင္းကနဲ ပစ္လဲသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ေထာ္လာဂ်ီ ငွားၿပီး ၿမိဳ႕ကို ေျပးရတယ္။ ေပါင္တစ္ဖက္က ေရာင္ကိုင္းၿပီး တအား နာလာတယ္။ အ႐ိုး အထူးကုနဲ႔ ျပၾကည့္ေတာ့ “ေပါင္က်ဳိးသြား ပံုရတယ္၊ ဓာတ္မွန္ ႐ိုက္ၾကည့္တာေပါ့” လုိ႔ ေျပာတယ္။
ဓာတ္မွန္လည္း ရေအာင္ ဆရာ၀န္က “က်ဳိးတာ ေသခ်ာသြားၿပီ။ ခဲြစိတ္ၿပီး စတီးေခ်ာင္း ထည့္ရမယ္။ ေဆး႐ံု တက္လုိက္ပါ” လုိ႔ ဆုိတယ္။ ဒါနဲ႔ သူေျပာတဲ့ ပုဂၢလိက ေဆး႐ံု တစ္ခုမွာ တက္လုိက္ရတယ္။ အခန္းခက တစ္ရက္ တစ္ေသာင္းခဲြ၊ ဆရာ၀န္ ခဲြစိတ္ခက သံုးသိန္း၊ ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ လာၾကည့္ရင္ သံုးေထာင္၊ ေဆးဖိုး၀ါးခ တိုလီထြာလီ ရွစ္သိန္းေလာက္ ကုန္သြားတယ္။ နာလည္းနာ၊ ေငြလည္းကုန္ ဆုိေတာ့ ပညာရွိႀကီးက တက္တ ေခါက္ေခါက္နဲ႔ ေပါ့ေလ။ ေနာက္ေဒါသတႀကီးနဲ႔ မယံုၾကည္အပ္ေသာအရာ စာရင္းမွာ ႏြားခ်ဳိဆုိၿပီး ေရးမွတ္လုိက္တယ္။
ေျခေထာက္အနာ ေပ်ာက္လာေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ပညာရွိႀကီးဟာ မၿပီးေသးတဲ့ သူ႔က်မ္း အတြက္ ေက်းရြာေတြကိုလည္း ရျပန္တယ္။ ရြာတစ္ရြာေရာက္ေတာ့ ေရဆာတာနဲ႔ အိမ္တစ္အိမ္၀င္ၿပီး ေရေတာင္း ေသာက္တယ္။ ေရေသာက္ေနတုန္း ေခြးတစ္ေကာင္က ေျခသလံုးကို စြပ္ကနဲ ၀င္ဆဲြတယ္။ ဘာေျပာ ေကာင္းမလဲ အသားတစ္ေတြ လန္ၿပီး ေသြးေတြ ေငါက္ခနဲ ပန္းထြက္တာေပါ့။ ရြာထဲက နီးရာ ေဆးခန္းကို အျမန္ေျပးၿပီး ေဆးထည့္ရတယ္။ ေနာက္ႀကံဳရာ ကားနဲ႔ ၿမိဳ႕ျပန္လာတယ္။ ၿမိဳ႕ေရာက္လုိ႔ မိသားစု ဆရာ၀န္နဲ႔ ျပၾကည့္ေတာ့ အနာက ေတာ္ေတာ္ၿပဲေနတာနဲ႔ ငါးခ်က္ ခ်ဳပ္လုိက္ရတယ္။ ေနာက္ ေခြး႐ူး ေရာဂါအတြက္ စိတ္ခ်ရေအာင္ ဆုိၿပီး လက္ေမာင္းမွာ ေခြး႐ူးျပန္ ကာကြယ္ ေဆးေလးလံုး ထိုးရတယ္။ ပထမႏွစ္လံုး၊ ေနာက္ခုႏွစ္ရက္မွာ တစ္လံုး၊ ေနာက္ႏွစ္ဆယ့္ တစ္ရက္မွာ တစ္လံုး၊ တစ္လံုးကို တစ္ေသာင္း သံုးေထာင့္ ငါးရာ ေပးရတယ္။ က်န္တဲ့ ေဆးဖိုး၀ါးခနဲ႔ ခုႏွစ္ ေသာင္းေလာက္ ကုန္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ပညာရွိလည္း စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ မယံုၾကည္အပ္ေသာအရာ စာရင္းမွာ ေခြးသြားဆုိၿပီး ေရးမွတ္ျပန္တယ္။ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ေတာ့ ပညာရွိလည္း သူ႔က်မ္းၿပီးေျမာက္ဖုိ႔ အတြက္ ရြာေတြကို လည္ရျပန္တယ္။
ရြာတစ္ရြာ ေရာက္ေတာ့ ျမင္းတစ္ေကာင္ အနား သြားကပ္ၾကည့္လုိက္တယ္။ “ေတာေရာက္ရင္ ျမင္းတစ္ေကာင္ေလာက္ ရွာခဲ့စမ္းပါ အစ္ကိုရာ။ကြၽန္ေတာ့္ျမင္း ေစ်းေကာင္းရလုိ႔ ေရာင္းပစ္လုိက္တာ၊ အခု လွည္းတပ္ဖို႔ ျမင္းလိုေနတယ္ဗ်”ဆုိတဲ႕ သူ႔ညီျမင္း လွည္းဆရာရဲ႕ စကားကို သြားသတိရတာကိုး၊ ျမင္းက ျမင္းေကာင္း ျဖစ္ပံုရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ေခ်ာတယ္။အဲလုိ ကပ္ၾကည့္ေနတုန္း ျဗဳန္းဆို ျမင္းကန္တာ ခံလုိက္ရတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ စုတ္ျပတ္ၿပီး သြားေတြ ကြၽတ္ထြက္ကုန္တယ္။လူလည္း ၾကယ္ေတြ လေတြျမင္ၿပီး သတိ လစ္သြားတယ္။ ေနာက္ကားငွားၿပီး ၿမိဳ႕ပို႔လုိက္ရ တယ္။ေဆးခန္းမွာ ဆရာ၀န္က စုတ္ျပတ္သြားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းကို ျပန္ခ်ဳပ္ေပးတယ္။ ေနာက္ဒဏ္ရာေတြ အကင္းေသေတာ့ က်ဳိးသြားတဲ့ သြားေတြကို သြားေဆးခန္းမွာ ျပန္စိုက္ရတယ္။ သြားတစ္ေခ်ာင္း ႏွစ္ေသာင္းဆုိေတာ့ သြားစိုက္ခတင္ သိန္းခ်ီ ကုန္သြားတယ္။ ပညာရွိလည္း ကြၽဲၿမီး တိုတိုနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ မယံုၾကည္အပ္ေသာအရာ စာရင္းမွာ ျမင္းခြာဆုိၿပီး ေရးမွတ္လုိက္တယ္။
ဒီလုိနဲ့ ပညာရွိက ပညာရွိမ်ား ညီလာခံမွာ သူ႔ရဲ႕ မယံုၾကည္အပ္ေသာအရာ က်မ္းႀကီးကို တင္သြင္းတယ္။ နိဂံုးခ်ဳပ္ လုိက္ေတာ့ မယံုၾကည္အပ္ေသာအရာ သံုးမ်ဳိးရွိတယ္။တစ္ . . . ႏြားခ်ဳိ၊ ႏွစ္ . .ေခြးသြားနဲ႔ သံုး . . . ျမင္းခြာဆုိပဲ။ က်မ္းက ေတာ္ေတာ္ ခုိင္ခိုင္လံုလံု ရွိတယ္။ မခိုင္လံုဘဲ ေနမလား၊ ပညာရွိႀကီးက သူ႔ရဲ႕ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ တကြ တင္ျပတာကိုး။ ဒါနဲ႔ ပညာရွိေတြက ပညာရွိႀကီးကို “သိပ္ေတာ္တယ္ဗ်ာ . . . ခင္ဗ်ားထက္ေတာ္တဲ့ သူေတာင္၊ ဒီလုိေကာင္းတဲ့ က်မ္းမ်ဳိး ျပဳစုႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကြန္ဂရက္ က်ဴေလးရွင္း” လုိ့ ေျပာဆုိၿပီး တခဲနက္ ဂုဏ္ျပဳခ်ီး က်ဴးၾကတယ္။ ေနာက္ကန္႔ကြက္သူ မရွိဘဲ မဟာပညာရွိဘြဲ႔ကို ခ်ီးျမႇင့္လုိက္တယ္။
မဟာ ပညာရွိျဖစ္လာတဲ့ ပညာရွိဟာ ေတာ္ေတာ္ အၿငိဳးအေတးႀကီးသူျဖစ္တယ္။ သူခံခဲ့ရတာေတြကို အခဲ မေၾကဘူး၊ ႏြားအကန္ခံရတဲ့ ရြာကို ျပန္သြားတယ္။ ႏြားရွင္ဆီကို သြားၿပီး “သႀကၤန္တြင္း ႏြား ေဘးမဲ့ေပးခ်င္လုိ့ ဟိုႏြားႀကီးကို ေရာင္းပါ” ဆုိၿပီး သူ႔ကုိ ကန္ခဲ့တဲ့ ႏြားႀကီးကို လက္ ညႇိဳးထုိးတယ္။ ႏြားရွင္က ၀မ္းသာတာေပါ့။ တစ္သက္လံုး ကုန္း႐ုန္းလုပ္ခဲ့ရတဲ့ သူ႔ႏြားႀကီး လြတ္လပ္ေရးရေတာ့မွာကိုး။ ဒါနဲ႔ ေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔ ေရာင္းလုိက္တယ္။ ဘာေျပာ ေကာင္းမလဲ ၿမိဳ႕လည္းေရာက္ေရာ “ငါ့ကို ေ၀ွ႔တဲ့ႏြား ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့” ဆုိၿပီး ပညာရွိက ႏြားကို သားသတ္သမား လက္အပ္ၿပီး အမဲေပၚ ပစ္လုိက္တယ္။ ေအာင္ပြဲခံတဲ့ အေနနဲ႔ အမဲသားကို အရက္နဲ႔ ၿမီးပစ္လုိက္တယ္။ ႏြားခ်ဳိကိုေတာ့ အမွတ္တရ အေနနဲ႔ ယူထားလုိက္တာေပါ့။
ဒါနဲ့ မနားေသးဘူး၊ ပညာရွိဟာ ေခြးကိုက္ခံရတဲ့ ရြာကို သြားျပန္တယ္။ ေခြးရွင္ကို “ဦးႀကီးရယ္ . . . ဦးႀကီးရဲ႕ ေခြးကေလးက ေတာ္ေတာ္စြာတယ္။ ဒီလုိ စြာတဲ့ ေခြးမ်ဳိးေမြးမွလည္း အိမ္လံုတာဗ်။ ကြၽန္ေတာ္က ပညာရွိဆုိေတာ့ အစည္း အေ၀းေတြ ခဏခဏ တက္ရတယ္။ အိမ္မွာ လူမရွိေတာ႕ သူခိုး သူ၀ွက္ရန္ ေၾကာက္ရတယ္။ ၿခံေစာင့္ ေခြးတစ္ေကာင္ လုိခ်င္ေနတာ။ ကြၽန္ေတာ့္ ၿခံေစာင့္ဖို႔ ့ ဒီေခြးေလးကို ေရာင္းပါ။ ေကာင္းေကာင္း ေကြၽးၿပီး ေကာင္းေကာင္းထားပါမယ္” လုိ႔ ေျပာတယ္။ ပညာရွိဆုိေတာ့ ေတာသားက ယံုတာေပါ့ေလ။ ဒါနဲ႔ ေခြးကို အလကား နီးပါးနဲ႔ ေရာင္းလိုက္တယ္။ ၿမိဳ႕လည္း ေရာက္ေရာ “ငါ့ကို ကိုက္တဲ့ ေခြးပညာေပးရေသးတာေပါ႕”လုိ႔ ႀကံဳး၀ါးၿပီး အရက္ဆုိင္မွာ ေခြးသားေရာင္းတဲ့ လူရဲ႕ လက္ထဲ ေခြးကို အပ္လုိက္တယ္။ ညေနေရာက္ေတာ့ “ပညာရွိႀကီး အရက္နဲ႔ ၿမီးဖို႔” ဆုိၿပီး ေခြးသားခ်က္ တစ္ပန္းကန္ လာပို႔သြားတယ္။ ေခြးသားကုိ အရက္နဲ႔ ျမီးေနရင္းကေန အမွတ္တရ ယူထားတဲ့ ေခြးသြားေတြကို ၾကည့္ၿပီး ပညာရွိက အားရေက်နပ္ ေနတယ္။ ေခြးသားက သိပ္မႏူးဘူး။ နည္းနည္း မာေနတယ္။ သြားကလည္း အတုဆုိေတာ့ ၀ါးရတာ အားမရဘူး။ “ငါ႕ကို သြားက်ဳိးေအာင္ ကန္တဲ့ ျမင္း၊ ဒီတစ္ခါ ဒင္းအလွည့္” ဆုိၿပီး ပညာရွိက မူးမူးနဲ႔ ေအာ္ပစ္လုိက္တယ္။
ေနာက္ မၾကာပါဘူး။ ျမင္းကန္လိုက္တဲ့ ရြာကို သြားတယ္။ ျမင္းရွင္ဆီကို ေရာက္ေတာ့ “ဒီျမင္း ကြၽန္ေတာ့္ ေရာင္းပါ” လုိ႔ ေျပာတယ္။ ျမင္းရွင္က “ပညာရွိဆုိတာ ေမာ္ေတာ္ကား စီးရတာ မဟုတ္လား၊ ျမင္းက ဘာလုပ္ဖုိ႔လဲ”လို႔ ေမးတယ္။ ပညာရွိက “ဘေဒြး . . .ပိုလုိ ကစားနည္းကို သိလား။ ျမင္းစီးၿပီး ျမင္းေပၚကေန ေဘာလုံးကို ဒုတ္နဲ႔ ႐ိုက္ ဂိုး၀င္ေအာင္ သြင္းရတဲ့ ကစားနည္းေလ” ဆုိေတာ့ ေတာသားက ေခါင္းရမ္းျပတယ္။ “ပညာရွိဆုိတာ ေဂါက္ကစားရတယ္လုိ႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ ျမင္းစီးၿပီး ပိုလုိကစားရတယ္လုိ႔ ႀကံႀကံ ဖန္ဖန္ဗ်ာ” ဆုိၿပီး ျပန္ေျပာတယ္။ ပညာရွိက ဟန္ပါပါ ေအာ္ရယ္လုိက္ၿပီး “ေဂါက္႐ိုက္တာ ဒိတ္ေအာက္ သြားၿပီ၊ အခု ေခတ္က ပိုလိုကစားတဲ့ ေခတ္ဗ်။ ကဲ . . . ဒီျမင္းကို ေရာင္းလုိက္စမ္းပါ။ ႀကိဳက္ေစ်းေပးပါမယ္။ ေနာက္ပိုလိုကစားတဲ့ ျမင္းဆုိတာ ႏုိင္ငံျခားကပဲ ၀ယ္ေကြၽးရ တာဗ်” ဆိုၿပီးေျပာလုိက္တယ္။ “အင္း . . . ငါ့ျမင္းေတာ့ ႏုိင္ငံျခားက လာတဲ့ ပဲ စားရေတာ့မွာပဲ” ဆုိၿပီး ျမင္းရွင္က ၀မ္းသာအားရ ေရာင္းလိုက္တယ္။ ၿမိဳ႕လည္း ေရာက္ေရာ “ငါ့ကို ကန္တဲ့ျမင္း ေသမင္း လက္ေရာက္ေရာ့ လဟယ္” ဆုိၿပီး သားသတ္သမား လက္အပ္ ျမင္းသားေပၚ ပစ္လုိက္တယ္။
ပညာရွိဆုိတာက စာေပေတြ ေလ့လာရေတာ့ အထုိင္မ်ားတယ္။ တစ္ခါတေလ ပညာရွိခ်င္း ၀ိုင္းဖဲြ႔ ၿပီး ေပၚကာ ေဒါင္းရေတာ့ ပုိဆုိးတာေပါ့။ ဒူလာ ကိုင္ခ်င္သလုိ၊ ေညာင္းညာလာတယ္။ ျမင္းသားက ဒူလာ ေကာင္းတယ္လုိ႔ ပညာရွိႀကီးက ၾကားဖူးၿပီးသား၊ ဒါနဲ႔ ျမင္းသား တစ္ပိႆာေလာက္ကို ခ်က္ ၿပီး အရက္နဲ႔ ၿမီးပစ္လုိက္တယ္။ ျမင္းခြာေတြကိုေတာ့ အမွတ္တရ အေနနဲ႔ သိမ္းထားတာေပါ႕ေလ။
တစ္ေန႔ေတာ့ ပညာရွိႀကီးဆီကို ခုံ႐ံုးက ေခၚစာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာတယ္။ ဘာမ်ားလဲလုိ႔ ျပဴးျပာၿပီး ခုံ႐ံုးသို႔ သြားခဲ့တယ္။ ခံုမင္း “ဒီမွာ ပညာရွိႀကီး တိရစၦာန္ေတြကို လိမ္လည္ သတ္ျဖတ္မႈနဲ႔ ခင္ဗ်ားကို တရားစြဲထားတယ္”
“တရားလုိက ဘယ္သူပါလဲ ခင္ဗ်ာ”
“ႏြားတစ္ေကာင္၊ ေခြးတစ္ေကာင္နဲ႔ ျမင္းတစ္ေကာင္ပဲဗ်။ သူတုိ႔က ခင္ဗ်ားဟာ သူတုိ့ရဲ႕ ညီအစ္ကိုျဖစ္တဲ့ ႏြားတစ္ေကာင္၊ ေခြးတစ္ေကာင္နဲ႔ ျမင္းတစ္ေကာင္ကို ပိုင္ရွင္ေတြဆီကေန ၀ယ္သြားတယ္။ ေကာင္းေကာင္းထားၿပီး ေကာင္းေကာင္း ေကြၽးပါမယ္လုိ႔လည္း ေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒီကတိမတည္ဘဲ ဒီတိရစာၦန္ေတြကို အၿငိဳးတႀကီး သတ္ပစ္လုိက္တယ္လို႔ ေျပာတယ္ဗ်”
ပညာရွိလည္း မ်က္ႏွာ ပ်က္သြားတယ္။ ခံုမင္းက ဆက္ၿပီး . . .
“ေနာက္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ မယံုၾကည္အပ္ေသာအရာဆုိတဲ့ က်မ္းမွာ တစ္ . . .ႏြားခ်ဳိ၊ ႏွစ္ . . . ေခြးသြား၊ သံုး . . . ျမင္းခြာဆုိၿပီး ေရးထားတယ္ဆုိ”
“မွန္ပါတယ္ ခံုမင္း”
“ဒီက်မ္းနဲ့ ခင္ဗ်ားက မဟာပညာရွိ ဘြဲ႔ရတာဆုိ”
“ဟုတ္တယ္ဗ်ာ”
“သူတုိ့က တဟားဟားေအာ္ရယ္ၿပီး အလကားပါကြာ။ ဒီ မယံုၾကည္အပ္ေသာ အရာဆုိတဲ့ က်မ္းက က်မ္းငေပါႀကီးလို႔ ေျပာတယ္”
“ဘာ . . . ဒီေကာင္ေတြက ဒီလုိေျပာရဲတယ္ေပါ့”
“ေျပာတယ္ဗ်ာ။ ဒါတင္မကေသးဘူး။ ဒီက်မ္းက ေတာ္ေတာ္ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ ရွိေနတယ္။ တကယ္တမ္း မယံုၾကည္အပ္ ဆံုးအရာကို ေဖာ္ျပမထားဘူးတဲ႕”
“တကယ္တမ္း မယံုၾကည္အပ္ဆံုး အရာ ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္”
“ဘာလိုေျပာလဲ ခံုမင္း”
“လူ႔ ဦးေႏွာက္တဲ႕။ ပညာရွိႀကီးရဲ႕ ဦးေႏွာက္မ်ဳိးဆုိ ပိုေတာင္ မယံုၾကည္အပ္ဘူးလုိ႔ ေျပာတယ္”
“ေတာက္ . . . ေခြးမသားေတြ ဒီေကာင္ေတြကုိ အသေရဖ်က္မႈနဲ႔ တရား စြဲရမယ္”
“ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ သူတုိ႔ ေျပာသလုိပဲ။ ခင္ဗ်ားဟာ ႏြားတစ္ေကာင္၊ ေခြးတစ္ေကာင္၊ ျမင္းတစ္ေကာင္ကို ပက္ပက္စက္စက္ သတ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ ထင္ရွားေနတယ္ဗ်။ သက္ေသခံ ပစၥည္း တျခား သြားစရာ မလိုဘူး။ ခင္ဗ်ား အိမ္မွာ ႏြားခ်ဳိ၊ ေခြးသြားနဲ႔ ျမင္းခြာေတြ ရွိေနတယ္ မဟုတ္လား”
“ျမတ္စြာဘုရား . . .”
ဒီအရာေတြကို သိမ္းထားမိတာ ကိုယ့္လည္ပင္းကိုယ္ ႀကိဳးကြင္းစြပ္သလုိ ျဖစ္ေနၿပီဆုိၿပီး ပညာရွိက မ်က္လံုး ျပဴးသြားတယ္။ ေနာက္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔။
“ဒါေတာ့ ဒီသတၱ၀ါေတြရဲ႕ ဒဏ္ ကြၽန္ေတာ္ ခံရတာကိုး။ ကြၽန္ေတာ္ ေနရာမွာ ခံုမင္းဆုိလည္း ဒီလိုပဲ တံု႔ျပန္မွာ မဟုတ္လား။လူလူခ်င္း ကုိယ္ခ်င္းစာသင့္ပါတယ္ဗ်ာ။ သတၱ၀ါေတြ ေသြးထိုးတိုင္း မတရား မလုပ္သင့္ပါဘူး။ ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္က လူပါဗ်။ လူလုိ သိတတ္ပါတယ္။ ဟဲဟဲ . . . ဟဲဟဲ”
ေနာက္တစ္ပတ္ အၾကာမွာ ခံုမင္းက “ပညာရွိကို အသေရ ဖ်က္မႈ”နဲ႔ ႏြား၊ ေခြး၊ ျမင္းတို႔ကို ႀကိမ္ဒဏ္ ဆယ္ခ်က္စီ အျပစ္ေပးၿပီး ၿမိဳင္ရပ္ႏွင္လုိက္တယ္။ ဒီလုိ ရလဒ္မ်ဳိး ရလာတာကို ဒီသတၱ၀ါေတြက မအံ့ၾသဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ခံုမင္းက လူျဖစ္ ေနတာကိုးဗ်။ ဒီသံုးေကာင္က အစျပဳၿပီး ေလာကမွာ မယံုၾကည္အပ္ဆံုးအရာဟာ လူ႔ဦးေႏွာက္ဆုိတာ ေတာ႐ိုင္း သတၱ၀ါေတြၾကား ထဲထိေအာင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ဟာ လူကို အေၾကာက္ႀကီး ေၾကာက္ၿပီး လူဆုိရင္ ေ၀းေ၀း ေရွာင္ၾကတယ္။ လူေတြေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ မယံုၾကည္အပ္ေသာ အရာေတြက ႏြားခ်ဳိ၊ ေခြးသြား၊ ျမင္းခြာဆိုၿပီး သံုးမ်ဳိးပဲ ေတြ႔ရတယ္။ လူ႔ဦးေႏွာက္ မပါဘူး။ ဘယ္ပါပါ့ မလဲ လူေတြက လူသာ အျမင့္ျမတ္ဆံုး၊ လူက တန္ဖုိး အရွိဆံုးဆုိ တာေလာက္ေရးခ်င္တာ၊ ကိုယ့္ေပါင္ကို လွန္ေထာင္းတဲ့ အလုပ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေဖာ္ မသူေတာ္ အလုပ္ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး။ စာထဲေပထဲ အကၡရာ တင္မထားေပမယ့္ ေလာကမွာ မယံုၾကည္ရဆံုး အရာက လူ႔ဦးေႏွာက္ဆုိတာကိုေတာ့ လူတုိင္း သိေနၾကတယ္ဗ်။
**နတ္မွဴး**
(Pay-Phu-lwar Magazine, September 2009)
No comments:
Post a Comment