အိုးေ၀မဂၢဇင္းဟူေသာ အမည္ကို ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ႏွင့္ သမိုင္းကို ေလ့လာသူတိုင္း သိၾကသည္။ မူလ ရန္ကုန္ တ ကၠသိုလ္သမဂၢ မွ အမည္ေျပာင္းခဲ့ေသာ အိုးေ၀မဂၢဇင္းသည္ ဒုတိယတကၠသိုလ္သပိတ္ကို ျဖစ္ေပၚေစခဲ့ဖူးသည္။ ငရဲေခြးႀကီးလြတ္ေနၿပီ ( Hell Hound at Large ) ဟူေသာ ေဆာင္းပါး အိုးေ၀မဂၢဇင္း၌ ပါလာေသာအခါ တကၠ သိုလ္အာဏာပိုင္မ်ား ဆတ္ဆတ္ခါသြားၿပီး အယ္ဒီတာ ကိုေအာင္ဆန္း ( ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ) စတင္ အေရး ယူရာမွ ဒုတိယေက်ာင္းသားသပိတ္ႀကီး ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။
ထို ငရဲေခြးႀကီးလြတ္ေနၿပီ ေဆာင္းပါးရွင္မွာ ညိဳျမ ျဖစ္သည္ ဟု ေနာင္အခါ သိၾကရသည္။ ညိဳျမ၏ ကေလာင္ စြမ္းသည္ ေလာင္ျမိဳက္ေသာမီး၏ အစျဖစ္ေသာ မီးပြား ႏွင့္ တူလွသည္။ ေျပာင္ေျမာက္ထိမိေသာ ညိဳျမ၏ ေဆာင္းပါးမ်ားတြင္ ႏြားႏွင့္ သပိတ္ ဟူေသာ ေဆာင္းပါးလည္း အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ ၁၉၇၁ တြင္ ထုတ္ေ၀ေသာ အိုးေ၀ ေရႊရတုသဘင္လက္ေရြးစဥ္ေဆာင္းပါးမ်ားစာအုပ္၌ ေရးသူေမာင္ညိဳျမအမည္ျဖင့္ ႏြားႏွင့္သပိတ္ ေဆာင္း ပါးကို ျပန္လည္ ေဖာ္ျပထားသည္။
အာဏာပိုင္မ်ားကို ဆတ္ဆတ္ခါေစေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားသာမက သူႏွင့္ေခတ္ၿပိဳင္လူအမ်ားကို ဆတ္ဆတ္ခါ ေစေသာ ေဆာင္းပါးအျဖစ္ ႏြားႏွင့္သပိတ္ ကို ညႊန္းၾကရသည္။ ထိုေခတ္က ျမန္မာႏိုင္ငံသားအမ်ား မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ရွိၾကပံုမွာ ပါးစပ္ဖ်ားတြင္သာ ျဖစ္ၿပီး တကယ္တမ္း လူျမင္ေကာင္း႐ံု မ်ိဳးခ်စ္စိတ္သာျဖစ္ေၾကာင္းကို ေအာက္ပါ အတိုင္း ႏြားႏွင့္သပိတ္ ၌ ေဖာ္ျပထားသည္။
လူတို႔သည္ တိုင္းေရးျပည္ေရးအေၾကာင္းကို ေျပာဆိုၾက၏။ နစ္နာခ်က္မ်ားကို ေၾကြးေၾကာ္ၾက၏။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ရွိ အပ္ေၾကာင္း ဟစ္ၾက၏။ ညီညာမွ ျပည္သာမည္ဟု ေအာ္ၾက၏။ ထိုသို႔ေျပာဆို ေၾကြးေၾကာ္ ေအာ္ဟစ္ၾကသူတို႔ အား တကယ္ျမင့္ျမတ္သည့္ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြဟု ထင္စရာအေၾကာင္းရွိေသာ္လည္း အမ်ားအားျဖင့္ စၿဖီး မ်ားသာ ျဖစ္ကုန္သည္။ သူတို႔သည္ လူစည္စည္ရွိေသာအရပ္မ်ားတြင္ စင္ျမင့္သို႔တက္၍ စြာေလာင္စြာေလာင္ လုပ္ၾက၏။ ဟုမၼ႐ူး၊ ဒိုင္အာကီ၊ ေနာင္လာမည့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစျဖင့္ လွ်ာအ႐ိုးမရွိသည့္ ဖိုးေျပာခ်င္၊ ဖိုးေအာ္ခ်င္ႀကီး မ်ားပင္။ သို႔ေသာ္ မိမိအေပါင္းအေဖာ္မ်ားႏွင့္ ႐ိုး႐ိုးေနေသာအခါမ်ားတြင္ကား တိုင္းျပည္ကို အလ်င္းသတိမရၾက ကုန္။ ကိုယ့္ႏွမ လင္ေနေၾကာင္းႏွင့္ သူ႔ႏွမသားေမြးေၾကာင္း ဖ႐ုႆ၀ါစာ အတင္းအဖ်င္းတို႔ကိုသာ ပြားမ်ားၾက ေလသည္။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္အမွန္ ထက္သန္၍ ဤျဖစ္ကတတ္ဆန္း တပါးကၽြန္ဘ၀ကို တကယ္နာၾကည္းသူျဖစ္က ထိုသို႔ မေနႏိုင္ရာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္အမွန္မွာ စားလွ်င္လည္း အမိျမန္မာျပည္၊ အိပ္လွ်င္လည္း ျမန္မာျပည္အမိ၊ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္လည္း ျမန္မာအမိျပည္၊ စာေရးလွ်င္လည္း အမိျမန္မာျပည္ ဟူ၍ သို႔သာလွ်င္ ျဖစ္ေစရမည္။ အႏွီသို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္ကိုသာ မ်ိဳးခ်စ္ဟု သမုတ္ကာ ေရႊပန္းကံုး၊ ေငြပန္းကံုးမ်ား စြပ္သင့္ၾကေပသည္ ဟု မီးေမာင္းထိုးျပခဲ့သည္။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားသပိတ္ ( ဒုတိယေက်ာင္းသားသပိတ္ ) ကို အစိုးရကၽြန္မ်ား မွတပါး ခ်ီးက်ဴးေထာက္ပံ့ ၾကသူခ်ည္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေသာတာပန္ရြာတြင္လည္း လြန္ေလၿပီးေသာအခါက ေရႊေတာင္ၾကားပါတီ၀င္ မင္းတိုင္ ပင္တစ္ဦး ျဖစ္လာသူ တီ ပီ အက္စ္ ေဖေဖမွတပါး သပိတ္ကို အားရၾကသူခ်ည္းဟု ဆိုသည္။ အစိုးရကၽြန္ ႏွင့္ အစိုးရကၽြန္ေဟာင္းမ်ားသည္ သပိတ္ကို လန္႔ၾကသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ အတိတ္၌သာမဟုတ္ေသး၊ ယခုလက္ရွိ အေျခအေနတြင္လည္း အစိုးရကၽြန္သစ္၊ ကၽြန္ေဟာင္းမ်ားက ဆရာညိဳျမေခတ္မွာလိုပင္ အေရးေတာ္ပံုကိုလန္႔ ၾက၊ ကပ်က္ကယက္လုပ္ၾကေၾကာင္း ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ပါသည္။
အညာတခြင္ သပိတ္စည္း႐ံုးေရးဆင္းရင္း ႏြားက်ားၾကီးအား ဆရာညိဳျမက ဤသို႔ေျပာဆိုလိုက္သည္။ အခု က် ေနာ္တို႔ ေရႊတိဂံုေပၚမွာ သပိတ္ေမွာက္ေနၾကတယ္ သိလား။ ေက်ာင္းသားေတြကို အလကားေနရင္း ေက်ာင္း ထုတ္ခံရလြန္းလို႔ …
ႏြားၾကီးကား ျမက္ကို စားၿမဲစားေန၏။ ကိုစိုးျမင့္ကို ဆာ မထူးလို႔ ေက်ာင္းထုတ္သတဲ့။ ထုတ္ပစ္ပံုကလည္း ရွင္း ရွင္းလင္းလင္းမဟုတ္ဘူး။ ျပန္သြင္းမလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ ေလးငါးလေလာက္ ေက်ာင္းတက္ခြင့္မေပးဘဲ ျငင္းထား တယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာၾကစို႔ အခု ကိုစိုးျမင့္ တံတားကေလးကို ေရာက္ေနၿပီေလ။ က်ေနာ္တို႔ အ႐ိုအေသေပးၿပီး တင္ေျမွာက္ထားတဲ့ သမဂၢဥကၠဌ ကိုႏု ကို ေက်ာင္းထုတ္တာကေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ ထုတ္ထုတ္ က်ေနာ္တို႔ကိုပါ ေစာ္ကားတာနဲ႔အတူတူေပါ့ ဟုတ္ကဲ့ မႈတ္လား ႏြားၾကီးသည္ ေရွ႕သို႔ ေျခတစ္လွမ္းတိုး၍ ျမက္မ်ားကို ဆက္ လက္စားေန၏။
ဆရာညိဳျမ၏ အေရးအသားမွာ ပညာသားပါလွသည္။ ႏိုင္ငံေရးဒီေရ တိုးတက္ေနခ်ိန္တြင္ ဘာကိုမွ စိတ္မ၀င္ စားဘဲ ျမက္ကိုသာ တြင္တြင္စားေနေသာ ႏြားအေၾကာင္းမွာ ယေန႔ေခတ္အထိ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ျမင္ႏိုင္ ေသာ ေျပာင္ေျမာက္သည့္ ဥပမာတင္စားခ်က္ျဖစ္သည္။ ကိုေအာင္ဆန္း မတရားသျဖင့္ ေက်ာင္းထုတ္ခံရပံု၊ ထို သို႔ ေက်ာင္းထုတ္ရန္ သတင္းစာက လႈံေဆာ္ပံု၊ မတရားသျဖင့္ ေက်ာင္းထုတ္ျခင္းျဖစ္၍ မိန္းကေလးမ်ားပင္ မ ေက်နပ္ၾကပံု၊ တကၠသိုလ္မွ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးဆရာမ်ားက ေက်ာင္းထုတ္ျခင္းကို ေထာက္ခံၾကပံုတို႔ကို ႏြားႀကီးအား ေျပာျပမိသည္။ ႏြားႀကီးကား နားရြက္တခတ္ခတ္ႏွင့္ တျဖဳတ္ျဖဳတ္စားလ်က္ ၿမိန္လ်က္ပင္။
႐ုတ္တရက္ ႏြားႀကီးသည္ ေနာက္ေခ်းမ်ား ယိုခ်လိုက္သျဖင့္ ဆရာက ႏွစ္မိနစ္ခန္႔ စကားကို ရပ္တန္႔ထားရ သည္။ ထို႔ေနာက္မွ အိုင္ယာလန္တို႔၏ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈကို အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး ဆစ္တနီစမစ္ ေရးသားထားေသာ စာကို ကိုးကား၍ ရြတ္ဆိုျပသည္။
အိုင္ယာလန္သည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဤမွ်ဆူပူေနသနည္း။ အေၾကာင္းရင္း ဇစ္ျမစ္ကိုကား တိမ္ျမွဳပ္၍ သင္တို႔ သည္ ေခ်ာ္ေတာေငါ့ကာ ထင္ရာေျပာဖို႔သာ တတ္ၾက၏။ သင္တို႔ ဖိစီးႏွိပ္ကြပ္သည္ကို မခံႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္သာ မဟုတ္ပါေလာ။ သင္သည္ ျမင္းတစ္ေကာင္ကို တံခါး၀တြင္ ႀကိဳးႏွင့္တုတ္၍ ရက္ရက္စက္စက္ ႐ိုက္ႏွက္လွ်င္ ထို ျမင္း သင့္ကို ျပန္ကန္ေၾကာက္က ျမင္းကို အဆိုးဆိုမည္ေလာ။ ေခြးတေကာင္ကို ႏွစ္ရွည္လမ်ား ညွင္းဆဲႏွိပ္စက္ ခဲ့ၿပီးလွ်င္ ထိုေခြး သင့္ကို ျမင္တိုင္း ေဟာင္ေသာေၾကာင့္ ေခြးကို ႐ူးသည္ဆိုအံ့ေလာ။ အိုင္ယာလန္တိုင္းသားတို႔ သည္ ပဋိသေႏၶအားျဖင့္ ယုတ္ညံ့ေသာသေဘာရွိၾက၍ အလြန္ ဆူဆူပူပူလုပ္တတ္သည္ဟု သင္က မစြပ္စြဲမီ သင္သည္ သူတို႔အား တန္းတူမိတ္ေဆြ လူလူခ်င္းဟု သေဘာထားဘူးပါသလား ေမးခ်င္၏။ သင္သည္ သူတို႔၏ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရးတြင္ သူတို႔အက်ိဳးကို ၾကည့္႐ွဳကာကြယ္ခဲ့ဖူးပါ၏ေလာ၊ သင္သည္ သူတို႔၏ အမ်ိဳးဘာ သာ၊ သာသနာကို ေလးစားခဲ့ပါ၏ေလာ။ သူတို႔၏ လြတ္လပ္ေရးကို သင္၏ လြတ္လပ္ေရးကဲ့သို႔ ခင္မင္လိုလားခဲ့ ၏ေလာ၊ အမွန္အားျဖင့္ သင္သည္ ဤသည္တို႔ကို ဘာမွ် ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့။ သင္သည္ကား သူတို႔ေျမယာမ်ားကို သိမ္းခဲ့၏။ သူတို႔ကို သတ္ပစ္ခဲ့၏၊ တကၽြန္းပို႔ခဲ့၏။ သူတို႔ႏွင့္ ထိုက္တန္ေသာ အခြင့္အေရးမ်ားကို မေပးခဲ့။ သို႔စဥ္ လ်က္ အိုင္ယာလန္တိုင္းသားမ်ား ဆူပူ၍ သင္တို႔ကို မုန္းေသာအခါ ထိုမုန္းတီးျခင္းမွာ ၎တို႔၏ ပင္ကိုယ္သ ေဘာထားယုတ္ညံ့ေသာေၾကာင့္ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ အမ်ိဳးကိုကပင္ ေခတ္မမီႏိုင္ေအာင္ ႐ိုင္းစိုင္းလ်က္ ယဥ္ ေက်းသိမ္ေမြ႔ျခင္းဌာ လံုးလံုး မစြမ္းႏိုင္ၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္ဟု သင္ဆိုရက္ေလသည္ …
ႏြားတို႔ကား မည္မွ် အသိတရားရေအာင္ ေဟာေျပာေသာ္လည္း နားမ၀င္ေပ။ ႏြားႏွင့္တူေသာ လူမ်ားမွာ မိမိတို႔ အေပၚ မတရားအုပ္ခ်ဳပ္ေနသည့္ အစိုးရထက္ မိမိျမက္စားရေရးကိုသာ အေလးဂ႐ုျပဳၾကေလသည္။ ျမက္စား႐ံု တင္သာမဟုတ္ေသး…..
စိတ္ပါ လက္ပါ ထိုဆစ္တနီစမစ္ ၏ စာကို ရြက္ေလၿပီးသည္၏ အဆံုး၌ ၾကည့္လိုက္ရာ သရက္ပင္မ်ားၾကားတြင္ ႏြားနီမကေဘးတစ္ေကာင္ေနာက္သို႔ သုတ္ေျခတင္၍ သြားေလေသာ ႏြားႀကီးကို ျမင္လိုက္ရပါသည္။
မွန္လိုက္တာ ဆရာရယ္၊ မွန္လိုက္တာ ဆရာရယ္ ဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ေအာ္မိေလာက္သည္။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး၌ အ တိတ္ေရာ၊ ပစၥဳပၸန္ပါ ႏြားမ်ားစြာ ရွိေနၾကဆဲ။ ယေန႔ေခတ္ႏြားမ်ားမွာ ျမက္စား႐ံု၊ ႏြားနီမကေလးေနာက္လိုက္႐ံု သာမဟုတ္၊ မတရားမႈကို တြန္းလွန္ေနသူမ်ားအား လိုက္၍ေ၀ွ႔ေသာ ဓေလ့တစ္ခု တိုးတက္ေနၾကၿပီ။ ႏိုင္ငံေရး၌ ႏြားကိစၥကို သပိတ္တရားျဖင့္ရွင္းလွ်င္ အေ၀ွ႔ခံၾက႐ံုရွိေတာ့မည္။ ထိုႏြားမ်ားအား မည္သို႔ သုတ္သင္ပစ္ရမည္ကို ဆက္လက္ အေျဖရွာဖို႔ လိုလာၿပီ။ မသုတ္သင္ႏိုင္ခင္ ဆရာညိဳျမ ညည္းျငဴသလို ညည္းျငဴရေတာ့မည္။
ဂ႐ုစိုက္ပံုလည္းမေပၚ၊ နားလည္ဟန္လည္းမရွိ၊ ေဟာရေျပာရသူတြင္ကား ေမာလွ။ အို … ႏြားေတြ … ႏြားေတြ … ႏြားတို႔သည္ကား အဟိတ္တိရစာၦန္ အႏၱမ်ားသာ ျဖစ္ကုန္၏။ သပိတ္ကိုလည္း နားမလည္၊ တရားကိုလည္း နားမ၀င္၊ ၎တို႔၏၀ါဒႏွင့္လုပ္ငန္းအား သံသရာတစ္ေလွ်ာက္လံုး ျမက္စား၍ ေနာက္ေခ်းယိုၿပီးလွ်င္ ႏြားမေနာက္ လိုက္ရန္သာ တတ္ၾကေလေတာ့သည္တကား။
**ညိဳျမ **
***khun aung nge khun aung nge**
ကိုအလင္းဆက္ ထံမွတဆင့္.............ႏြား၀ါဒီမ်ားအား သတိထားၾကေလာ့ …..
အိုးေ၀မဂၢဇင္းဟူေသာ အမည္ကို ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ႏွင့္ သမိုင္းကို ေလ့လာသူတိုင္း သိၾကသည္။ မူလ ရန္ကုန္ တ ကၠသိုလ္သမဂၢ မွ အမည္ေျပာင္းခဲ့ေသာ အိုးေ၀မဂၢဇင္းသည္ ဒုတိယတကၠသိုလ္သပိတ္ကို ျဖစ္ေပၚေစခဲ့ဖူးသည္။ ငရဲေခြးႀကီးလြတ္ေနၿပီ ( Hell Hound at Large ) ဟူေသာ ေဆာင္းပါး အိုးေ၀မဂၢဇင္း၌ ပါလာေသာအခါ တကၠ သိုလ္အာဏာပိုင္မ်ား ဆတ္ဆတ္ခါသြားၿပီး အယ္ဒီတာ ကိုေအာင္ဆန္း ( ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ) စတင္ အေရး ယူရာမွ ဒုတိယေက်ာင္းသားသပိတ္ႀကီး ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။
ထို ငရဲေခြးႀကီးလြတ္ေနၿပီ ေဆာင္းပါးရွင္မွာ ညိဳျမ ျဖစ္သည္ ဟု ေနာင္အခါ သိၾကရသည္။ ညိဳျမ၏ ကေလာင္ စြမ္းသည္ ေလာင္ျမိဳက္ေသာမီး၏ အစျဖစ္ေသာ မီးပြား ႏွင့္ တူလွသည္။ ေျပာင္ေျမာက္ထိမိေသာ ညိဳျမ၏ ေဆာင္းပါးမ်ားတြင္ ႏြားႏွင့္ သပိတ္ ဟူေသာ ေဆာင္းပါးလည္း အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ ၁၉၇၁ တြင္ ထုတ္ေ၀ေသာ အိုးေ၀ ေရႊရတုသဘင္လက္ေရြးစဥ္ေဆာင္းပါးမ်ားစာအုပ္၌ ေရးသူေမာင္ညိဳျမအမည္ျဖင့္ ႏြားႏွင့္သပိတ္ ေဆာင္း ပါးကို ျပန္လည္ ေဖာ္ျပထားသည္။
အာဏာပိုင္မ်ားကို ဆတ္ဆတ္ခါေစေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားသာမက သူႏွင့္ေခတ္ၿပိဳင္လူအမ်ားကို ဆတ္ဆတ္ခါ ေစေသာ ေဆာင္းပါးအျဖစ္ ႏြားႏွင့္သပိတ္ ကို ညႊန္းၾကရသည္။ ထိုေခတ္က ျမန္မာႏိုင္ငံသားအမ်ား မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ရွိၾကပံုမွာ ပါးစပ္ဖ်ားတြင္သာ ျဖစ္ၿပီး တကယ္တမ္း လူျမင္ေကာင္း႐ံု မ်ိဳးခ်စ္စိတ္သာျဖစ္ေၾကာင္းကို ေအာက္ပါ အတိုင္း ႏြားႏွင့္သပိတ္ ၌ ေဖာ္ျပထားသည္။
လူတို႔သည္ တိုင္းေရးျပည္ေရးအေၾကာင္းကို ေျပာဆိုၾက၏။ နစ္နာခ်က္မ်ားကို ေၾကြးေၾကာ္ၾက၏။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ရွိ အပ္ေၾကာင္း ဟစ္ၾက၏။ ညီညာမွ ျပည္သာမည္ဟု ေအာ္ၾက၏။ ထိုသို႔ေျပာဆို ေၾကြးေၾကာ္ ေအာ္ဟစ္ၾကသူတို႔ အား တကယ္ျမင့္ျမတ္သည့္ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြဟု ထင္စရာအေၾကာင္းရွိေသာ္လည္း အမ်ားအားျဖင့္ စၿဖီး မ်ားသာ ျဖစ္ကုန္သည္။ သူတို႔သည္ လူစည္စည္ရွိေသာအရပ္မ်ားတြင္ စင္ျမင့္သို႔တက္၍ စြာေလာင္စြာေလာင္ လုပ္ၾက၏။ ဟုမၼ႐ူး၊ ဒိုင္အာကီ၊ ေနာင္လာမည့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစျဖင့္ လွ်ာအ႐ိုးမရွိသည့္ ဖိုးေျပာခ်င္၊ ဖိုးေအာ္ခ်င္ႀကီး မ်ားပင္။ သို႔ေသာ္ မိမိအေပါင္းအေဖာ္မ်ားႏွင့္ ႐ိုး႐ိုးေနေသာအခါမ်ားတြင္ကား တိုင္းျပည္ကို အလ်င္းသတိမရၾက ကုန္။ ကိုယ့္ႏွမ လင္ေနေၾကာင္းႏွင့္ သူ႔ႏွမသားေမြးေၾကာင္း ဖ႐ုႆ၀ါစာ အတင္းအဖ်င္းတို႔ကိုသာ ပြားမ်ားၾက ေလသည္။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္အမွန္ ထက္သန္၍ ဤျဖစ္ကတတ္ဆန္း တပါးကၽြန္ဘ၀ကို တကယ္နာၾကည္းသူျဖစ္က ထိုသို႔ မေနႏိုင္ရာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္အမွန္မွာ စားလွ်င္လည္း အမိျမန္မာျပည္၊ အိပ္လွ်င္လည္း ျမန္မာျပည္အမိ၊ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္လည္း ျမန္မာအမိျပည္၊ စာေရးလွ်င္လည္း အမိျမန္မာျပည္ ဟူ၍ သို႔သာလွ်င္ ျဖစ္ေစရမည္။ အႏွီသို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္ကိုသာ မ်ိဳးခ်စ္ဟု သမုတ္ကာ ေရႊပန္းကံုး၊ ေငြပန္းကံုးမ်ား စြပ္သင့္ၾကေပသည္ ဟု မီးေမာင္းထိုးျပခဲ့သည္။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားသပိတ္ ( ဒုတိယေက်ာင္းသားသပိတ္ ) ကို အစိုးရကၽြန္မ်ား မွတပါး ခ်ီးက်ဴးေထာက္ပံ့ ၾကသူခ်ည္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေသာတာပန္ရြာတြင္လည္း လြန္ေလၿပီးေသာအခါက ေရႊေတာင္ၾကားပါတီ၀င္ မင္းတိုင္ ပင္တစ္ဦး ျဖစ္လာသူ တီ ပီ အက္စ္ ေဖေဖမွတပါး သပိတ္ကို အားရၾကသူခ်ည္းဟု ဆိုသည္။ အစိုးရကၽြန္ ႏွင့္ အစိုးရကၽြန္ေဟာင္းမ်ားသည္ သပိတ္ကို လန္႔ၾကသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ အတိတ္၌သာမဟုတ္ေသး၊ ယခုလက္ရွိ အေျခအေနတြင္လည္း အစိုးရကၽြန္သစ္၊ ကၽြန္ေဟာင္းမ်ားက ဆရာညိဳျမေခတ္မွာလိုပင္ အေရးေတာ္ပံုကိုလန္႔ ၾက၊ ကပ်က္ကယက္လုပ္ၾကေၾကာင္း ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ပါသည္။
အညာတခြင္ သပိတ္စည္း႐ံုးေရးဆင္းရင္း ႏြားက်ားၾကီးအား ဆရာညိဳျမက ဤသို႔ေျပာဆိုလိုက္သည္။ အခု က် ေနာ္တို႔ ေရႊတိဂံုေပၚမွာ သပိတ္ေမွာက္ေနၾကတယ္ သိလား။ ေက်ာင္းသားေတြကို အလကားေနရင္း ေက်ာင္း ထုတ္ခံရလြန္းလို႔ …
ႏြားၾကီးကား ျမက္ကို စားၿမဲစားေန၏။ ကိုစိုးျမင့္ကို ဆာ မထူးလို႔ ေက်ာင္းထုတ္သတဲ့။ ထုတ္ပစ္ပံုကလည္း ရွင္း ရွင္းလင္းလင္းမဟုတ္ဘူး။ ျပန္သြင္းမလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ ေလးငါးလေလာက္ ေက်ာင္းတက္ခြင့္မေပးဘဲ ျငင္းထား တယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာၾကစို႔ အခု ကိုစိုးျမင့္ တံတားကေလးကို ေရာက္ေနၿပီေလ။ က်ေနာ္တို႔ အ႐ိုအေသေပးၿပီး တင္ေျမွာက္ထားတဲ့ သမဂၢဥကၠဌ ကိုႏု ကို ေက်ာင္းထုတ္တာကေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ ထုတ္ထုတ္ က်ေနာ္တို႔ကိုပါ ေစာ္ကားတာနဲ႔အတူတူေပါ့ ဟုတ္ကဲ့ မႈတ္လား ႏြားၾကီးသည္ ေရွ႕သို႔ ေျခတစ္လွမ္းတိုး၍ ျမက္မ်ားကို ဆက္ လက္စားေန၏။
ဆရာညိဳျမ၏ အေရးအသားမွာ ပညာသားပါလွသည္။ ႏိုင္ငံေရးဒီေရ တိုးတက္ေနခ်ိန္တြင္ ဘာကိုမွ စိတ္မ၀င္ စားဘဲ ျမက္ကိုသာ တြင္တြင္စားေနေသာ ႏြားအေၾကာင္းမွာ ယေန႔ေခတ္အထိ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ျမင္ႏိုင္ ေသာ ေျပာင္ေျမာက္သည့္ ဥပမာတင္စားခ်က္ျဖစ္သည္။ ကိုေအာင္ဆန္း မတရားသျဖင့္ ေက်ာင္းထုတ္ခံရပံု၊ ထို သို႔ ေက်ာင္းထုတ္ရန္ သတင္းစာက လႈံေဆာ္ပံု၊ မတရားသျဖင့္ ေက်ာင္းထုတ္ျခင္းျဖစ္၍ မိန္းကေလးမ်ားပင္ မ ေက်နပ္ၾကပံု၊ တကၠသိုလ္မွ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးဆရာမ်ားက ေက်ာင္းထုတ္ျခင္းကို ေထာက္ခံၾကပံုတို႔ကို ႏြားႀကီးအား ေျပာျပမိသည္။ ႏြားႀကီးကား နားရြက္တခတ္ခတ္ႏွင့္ တျဖဳတ္ျဖဳတ္စားလ်က္ ၿမိန္လ်က္ပင္။
႐ုတ္တရက္ ႏြားႀကီးသည္ ေနာက္ေခ်းမ်ား ယိုခ်လိုက္သျဖင့္ ဆရာက ႏွစ္မိနစ္ခန္႔ စကားကို ရပ္တန္႔ထားရ သည္။ ထို႔ေနာက္မွ အိုင္ယာလန္တို႔၏ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈကို အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး ဆစ္တနီစမစ္ ေရးသားထားေသာ စာကို ကိုးကား၍ ရြတ္ဆိုျပသည္။
အိုင္ယာလန္သည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဤမွ်ဆူပူေနသနည္း။ အေၾကာင္းရင္း ဇစ္ျမစ္ကိုကား တိမ္ျမွဳပ္၍ သင္တို႔ သည္ ေခ်ာ္ေတာေငါ့ကာ ထင္ရာေျပာဖို႔သာ တတ္ၾက၏။ သင္တို႔ ဖိစီးႏွိပ္ကြပ္သည္ကို မခံႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္သာ မဟုတ္ပါေလာ။ သင္သည္ ျမင္းတစ္ေကာင္ကို တံခါး၀တြင္ ႀကိဳးႏွင့္တုတ္၍ ရက္ရက္စက္စက္ ႐ိုက္ႏွက္လွ်င္ ထို ျမင္း သင့္ကို ျပန္ကန္ေၾကာက္က ျမင္းကို အဆိုးဆိုမည္ေလာ။ ေခြးတေကာင္ကို ႏွစ္ရွည္လမ်ား ညွင္းဆဲႏွိပ္စက္ ခဲ့ၿပီးလွ်င္ ထိုေခြး သင့္ကို ျမင္တိုင္း ေဟာင္ေသာေၾကာင့္ ေခြးကို ႐ူးသည္ဆိုအံ့ေလာ။ အိုင္ယာလန္တိုင္းသားတို႔ သည္ ပဋိသေႏၶအားျဖင့္ ယုတ္ညံ့ေသာသေဘာရွိၾက၍ အလြန္ ဆူဆူပူပူလုပ္တတ္သည္ဟု သင္က မစြပ္စြဲမီ သင္သည္ သူတို႔အား တန္းတူမိတ္ေဆြ လူလူခ်င္းဟု သေဘာထားဘူးပါသလား ေမးခ်င္၏။ သင္သည္ သူတို႔၏ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရးတြင္ သူတို႔အက်ိဳးကို ၾကည့္႐ွဳကာကြယ္ခဲ့ဖူးပါ၏ေလာ၊ သင္သည္ သူတို႔၏ အမ်ိဳးဘာ သာ၊ သာသနာကို ေလးစားခဲ့ပါ၏ေလာ။ သူတို႔၏ လြတ္လပ္ေရးကို သင္၏ လြတ္လပ္ေရးကဲ့သို႔ ခင္မင္လိုလားခဲ့ ၏ေလာ၊ အမွန္အားျဖင့္ သင္သည္ ဤသည္တို႔ကို ဘာမွ် ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့။ သင္သည္ကား သူတို႔ေျမယာမ်ားကို သိမ္းခဲ့၏။ သူတို႔ကို သတ္ပစ္ခဲ့၏၊ တကၽြန္းပို႔ခဲ့၏။ သူတို႔ႏွင့္ ထိုက္တန္ေသာ အခြင့္အေရးမ်ားကို မေပးခဲ့။ သို႔စဥ္ လ်က္ အိုင္ယာလန္တိုင္းသားမ်ား ဆူပူ၍ သင္တို႔ကို မုန္းေသာအခါ ထိုမုန္းတီးျခင္းမွာ ၎တို႔၏ ပင္ကိုယ္သ ေဘာထားယုတ္ညံ့ေသာေၾကာင့္ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ အမ်ိဳးကိုကပင္ ေခတ္မမီႏိုင္ေအာင္ ႐ိုင္းစိုင္းလ်က္ ယဥ္ ေက်းသိမ္ေမြ႔ျခင္းဌာ လံုးလံုး မစြမ္းႏိုင္ၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္ဟု သင္ဆိုရက္ေလသည္ …
ႏြားတို႔ကား မည္မွ် အသိတရားရေအာင္ ေဟာေျပာေသာ္လည္း နားမ၀င္ေပ။ ႏြားႏွင့္တူေသာ လူမ်ားမွာ မိမိတို႔ အေပၚ မတရားအုပ္ခ်ဳပ္ေနသည့္ အစိုးရထက္ မိမိျမက္စားရေရးကိုသာ အေလးဂ႐ုျပဳၾကေလသည္။ ျမက္စား႐ံု တင္သာမဟုတ္ေသး…..
စိတ္ပါ လက္ပါ ထိုဆစ္တနီစမစ္ ၏ စာကို ရြက္ေလၿပီးသည္၏ အဆံုး၌ ၾကည့္လိုက္ရာ သရက္ပင္မ်ားၾကားတြင္ ႏြားနီမကေဘးတစ္ေကာင္ေနာက္သို႔ သုတ္ေျခတင္၍ သြားေလေသာ ႏြားႀကီးကို ျမင္လိုက္ရပါသည္။
မွန္လိုက္တာ ဆရာရယ္၊ မွန္လိုက္တာ ဆရာရယ္ ဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ေအာ္မိေလာက္သည္။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး၌ အ တိတ္ေရာ၊ ပစၥဳပၸန္ပါ ႏြားမ်ားစြာ ရွိေနၾကဆဲ။ ယေန႔ေခတ္ႏြားမ်ားမွာ ျမက္စား႐ံု၊ ႏြားနီမကေလးေနာက္လိုက္႐ံု သာမဟုတ္၊ မတရားမႈကို တြန္းလွန္ေနသူမ်ားအား လိုက္၍ေ၀ွ႔ေသာ ဓေလ့တစ္ခု တိုးတက္ေနၾကၿပီ။ ႏိုင္ငံေရး၌ ႏြားကိစၥကို သပိတ္တရားျဖင့္ရွင္းလွ်င္ အေ၀ွ႔ခံၾက႐ံုရွိေတာ့မည္။ ထိုႏြားမ်ားအား မည္သို႔ သုတ္သင္ပစ္ရမည္ကို ဆက္လက္ အေျဖရွာဖို႔ လိုလာၿပီ။ မသုတ္သင္ႏိုင္ခင္ ဆရာညိဳျမ ညည္းျငဴသလို ညည္းျငဴရေတာ့မည္။
ဂ႐ုစိုက္ပံုလည္းမေပၚ၊ နားလည္ဟန္လည္းမရွိ၊ ေဟာရေျပာရသူတြင္ကား ေမာလွ။ အို … ႏြားေတြ … ႏြားေတြ … ႏြားတို႔သည္ကား အဟိတ္တိရစာၦန္ အႏၱမ်ားသာ ျဖစ္ကုန္၏။ သပိတ္ကိုလည္း နားမလည္၊ တရားကိုလည္း နားမ၀င္၊ ၎တို႔၏၀ါဒႏွင့္လုပ္ငန္းအား သံသရာတစ္ေလွ်ာက္လံုး ျမက္စား၍ ေနာက္ေခ်းယိုၿပီးလွ်င္ ႏြားမေနာက္ လိုက္ရန္သာ တတ္ၾကေလေတာ့သည္တကား။
**ညိဳျမ **
***khun aung nge khun aung nge**
No comments:
Post a Comment