ေပ်ာ္လိုက္တာအရမ္းပဲ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္ဂ်ပန္ယန္း သိန္းတစ္ေထာင္ ထီေပါက္တယ္။ သိသိျခင္းပဲ အဝတ္အစားေတာင္ မလဲေတာ့ဘဲ ခ်က္ခ်င္းသြားထုတ္ဖို႔ အိမ္ကအထြက္… ဖုန္းတခုဝင္လာတယ္။ အေရးထဲေနာ္…ဘယ္ကဖုန္းပါလိမ့္။ ဖုန္းကိုကမန္းကတမ္း ကိုင္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖုန္းျမည္သံက ရပ္မသြားဘူး။ ဟလို..ဟလို ဘယ္သူပါလဲ။ ဟလို.ဟလို..။ ဘယ္လိုပဲ ဟလိုလို ဖုန္းျမည္သံကရပ္မသြားဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာ သတိထားမိလိုက္ေတာ့မွ ကၽြႏ္ုပ္ဖုန္းက ႏႈိးစက္ျမည္သံျဖစ္ေနတယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ဒီမွာတင္ပဲ အိပ္ယာကလန္႔ႏိုးသြားရတယ္။ ေတာက္…သိန္းတစ္ေထာင္ေတာင္ မကိုင္လိုက္ရဘူးေနာ္။ ယုတ္မာလိုက္တဲ့ ႏႈိးစက္ ခဏေစာင့္ျပီးမွ ျမည္ပါေတာ့လား။
မ်က္လံုးဖြင့္ျပီး ေဘးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ နီနီ၊ဝါဝါ၊စိမ္းစိမ္း မီးေလးေတြစီေနတဲ့ ကၽြႏ္ုပ္laptopကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အားပါးပါး ကၽြႏ္ုပ္အိပ္ေနတုန္း တညလံုး ႏႈတ္ဆက္ထားၾကတဲ့ chattingေတြပါလား။ အင္း..ျပန္လာမွပဲ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ရေတာ့မွာပဲ။ ေခါင္းထဲကမူးသလိုလိုခံစားရတယ္။ အိပ္ေရးမဝလို႔ထင္ပါရဲ႕။ ႏု- မေနႏိုင္အားပါဘူးေလ။ အလုပ္သြားရေတာ့မယ္။ အလုပ္ျပီးရင္လည္း အိမ္တန္းမျပန္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ (၂၃)ႏွစ္ေျမာက္ ျမန္မာ့လူ႔အခြင့္အေရးေန႔ ခ်ီတက္ဆႏၵျပပြဲအတြက္ ဥကၠ႒ခိုင္းထားတာေတြ လုပ္ရဦးမယ္။ စိတ္ထဲမွာေရာ ေခါင္းထဲမွာေရာ ေနာက္က်ိက်ိနဲ႔ေပါ့။
ထံုးစံအတိုင္း LAPTOPတဖက္၊ လက္ကိုင္အိတ္တဖက္နဲ႔ပဲ အလုပ္ေရာက္သြားတယ္။ အလုပ္ထဲမွာ ဘာမွျပႆနာမရွိေပမယ့္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ လက္ကိုေရေႏြးပူေလာင္ပါေလေရာ။ ပူလိုက္တာ လြန္ပါေရာလား။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ ဆားရွိေနတာနဲ႔ လက္ကို အရွင္လတ္လတ္ပဲ ဆားသိပ္လိုက္ရတယ္။ဒါဆို အရည္ၾကည္ဖုမထေတာ့ဘူးေလ။ (ဒီကိစၥနဲ႔ပါတ္သက္ျပီး မယံုဘူးဆိုရင္ မိမိလက္ကို ေရေႏြးပူျဖစ္ျဖစ္ ဆီပူျဖစ္ျဖစ္ ေလာင္းျပီးစမ္းသပ္ၾကည့္ဖို႔ တိုက္တြန္းပါရေစ။)
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ အလုပ္ျပီးျပီးျခင္းပဲ ကၽြႏ္ုပ္တို႔BDAအဖြဲ႔က ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈတာဝန္ခံ အကိုဆီက ဖုန္းဝင္လာတယ္။ ဘာမွစားမေနနဲ႔ေတာ့တဲ့ ဒီေရာက္မွ အလုပ္ကိစၥေျပာရင္း တခုခုစားမယ္တဲ့ အျမန္လာတဲ့။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကိုယ္ခ်င္းမစာလိုက္လဲလို႔ေနာ္။ သူၾကေတာ့ အဝစားရင္ စားထားမွာသိလား။ အဲ…ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ၂ေယာက္စလံုးကို ဥကၠ႒ကေကၽြးမယ္တဲ့။ ဒါဆိုရင္ေတာ့မဆိုးပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ဘူတာကို ခပ္သြက္သြက္ေလး လွမ္းလိုက္တယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ရထားဆိုက္တာနဲ႔ PLATFORMေပၚေရာက္တာနဲ႔ ကြက္တိပဲ။ ဟင္း ဟင္း တခါတေလလည္း ဒါမ်ဳိးေလးေတာ့ ရွိဦးမွာေပါ့။ ဒီကေန IKEBUKURO ကိုသြားမွာ။
ဒီလိုနဲ႔ ခ်စ္စရာ ရထားၾကီးဟာ တဘူတာဝင္တဘူထြက္နဲ႔ မွန္မွန္ၾကီးခုတ္ေမာင္း ေနလိုက္တာဟာဆိုရင္…IKEBUKUROေရာက္ဖို႔ ၅ဘူတာအလို ဘူတာကေနထျပီး ရုန္းအထြက္မွာ…..ဖူးဖူး ရွဴးရွဴး ဆိုတဲ့ အသံၾကီးနဲ႔အတူ ဘူတာမွာပဲ ျပန္ရပ္သြားပါေလေရာ။ ကံရယ္ ဆိုးျပန္ျပီနဲ႔တူတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ ဝူးဝူးဝူး ဂလူးဂလူး ဂလူးဂလူး ဆိုတဲ့အသံေတြနဲ႔အတူ ရထားၾကီးက ဗယ္ညာလႈပ္ပါေလေရာ။
ဟာ….’’ငလ်င္’’….ပါလား။ မေတြ႔ရတာေတာင္ ၾကာျပီေနာ္…ေနေကာင္းရဲ႕လား။ အဲေလ..ဟုတ္ပါဘူး..ေယာင္လို႔။
ဘယ္လိုလဲ ဘယ္လိုလဲ ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ ဂ်ိန္းဂ်ိန္း ဂ်ိန္းဂ်ိန္း ဆိုတဲ့အသံေတြက ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ထြက္လာတယ္။ ဘူတာစၾကၤန္က ဆိုင္းဘုတ္ေတြ၊ မီးဆိုင္းေတြ၊ မီးေခ်ာင္းေတြ၊ သံFRAME တန္းေတြဟာ တဂ်ဳိင္းဂ်ဳိင္းနဲ႔ကို အသံေတြထြက္ျပီး ကမၻာေျမၾကီးရဲ႕ ကိုင္လႈပ္ျခင္းကို ခံေနရတယ္။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္အေဆာက္အအံုက မွန္တခါးေတြ တျဗန္းျဗန္း တဂ်မ္းဂ်မ္းနဲ႔ ရိုက္ခတ္ေနၾကတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ရွိေနတဲ့ ရထားၾကီးဟာလည္း ပုခက္လႊဲသလို သြက္သြက္ခါေအာင္ လႈပ္ရန္းေနေတာ့တယ္။ သတၱိခဲ နႏၵာတေယာက္ ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္လာျပီ။ ေခါင္းက အရမ္းက်ိန္းေနျပီ။ ဘယ္ေတာ့မ်ား ငါ့ေခါင္းေပၚကို ရထားလက္ကိုင္ စတီးေခ်ာင္းေတြ ျပဳတ္က်မလဲ ျပဳတ္က်မလဲနဲ႔ေပါ့။ ေမာ့လည္း မၾကည့္ရဲဘူး။ ေမာ့အၾကည့္မွာ ျပဳတ္က်လာရင္ မ်က္ႏွာေပၚတည့္တည့္ပဲ။
ႏွလံုးေရာဂါသမားဆိုေတာ့ ရင္ေတြက တဒိန္းဒိန္း ခုန္လာတယ္။ ေၾကာက္လို႔ ေၾကာက္လို႔။ ခရီးသည္ အားလံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြဟာလည္း ဖရိုဖရဲေတြျဖစ္ေနၾကျပီ။ သူတို႔ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွပဲ ေခါင္းထဲက ပိုမူးလာတယ္။ မနက္ကတည္းက အဆာမရွိတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့့္မ်က္လံုးက ျပာလာျပီ။ ဖလန္းဖလန္းထေအာင္လႈပ္ေနတဲ့ လႈပ္ခတ္မႈေတြ၊ ဆူညံသံေတြ ၾကားမွာ လူက ကတုန္ကယင္ျဖစ္လာတယ္။ ရင္ေတြတအားတုန္ျပီး အန္ခ်င္လာပါေရာ။ လက္ကိုင္စတီးတန္းကို အားျပဳကိုင္ထားရင္းနဲ႔ပဲ လူကညႊတ္က်သြားတယ္။ အဆာမရွိေတာ့ ဘာေတြမွန္းမသိဘူး အန္ပါေလေရာ။ ေဘးကခရီးသည္ေတြက ရထားရဲကို ခလုတ္ႏိွပ္အေၾကာင္းၾကားေပးၾကတယ္။ ေရဗူးပါလာသူေတြကလည္း ေရတိုက္သူတိုက္ေပါ့။ ရထားရဲေတြလည္း ကၽြႏ္ုပ္လိုလူေတြမ်ားေနေတာ့ အလုပ္မ်ားေနၾကတာေပါ့။
အဲသည့္အခ်ိန္ကတည္းကစျပီး ဆိုးလိုက္တဲ့ ကံဟာ တခ်က္ကေလးမွ ျပန္ျပီး နလံမထူႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြႏ္ုပ္ကို ဘူတာက ရထားရဲ ရံုးခန္းမွာ နားေနခိုင္းလိုက္တယ္။ ရံုးခန္းေရာက္ေတာ့ ဂ်ပန္လူမ်ဳိး ဖြားဖြား၂ေယာက္လည္း ကၽြႏ္ုပ္လိုပဲ အေျခအေနမေကာင္းလို႔ နားေနၾကရတယ္။ ေၾသာ္…ဘာလိုလိုနဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္ေတာင္ “ဖြား”ေနပါေရာလား။ နားေနတဲ့အေတာအတြင္း ဖုန္းေတြေလွ်ာက္ေခၚတယ္။ ျပည္တြင္းေရာ ျပည္ပေရာေပါ့။ တခုမွ ေခၚလို႔မရဘူး။ု အားလံုးကေတာ့ျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ကို စိတ္ပူေနေရာ့မယ္။
ဥကၠ႒တို႔လည္း အခုခ်ိန္ဆို ဘယ္လိုင္းက ဘယ္ရထားေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဗ်ာမ်ားေနျပီလဲ။ ရံုးခန္းက TVမွာလည္း ဘယ္လိုလႈပ္ေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္လႈပ္ေၾကာင္း ဘယ္ေနရာမွာလႈပ္ေၾကာင္းကို Announcerတေယာက္က ဟိုေနရာ ေျပးျပလိုက္၊ ဒီေနရာ ေျပးျပလိုက္၊ ပါးစပ္ကလည္း ရွင္းျပလိုက္နဲ႔ တေယာက္တည္းကို ဗ်ာမ်ားေနေတာ့တယ္။ သူတို႔ သူတို႔ေတြထက္ကို ဗ်ာအမ်ားဆံုးလူသားကေတာ့ ဂ်ပန္နဲ႔ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးတဲ့အရပ္ကေန ကၽြႏ္ုပ္အိမ္ကထြက္သြားတဲ့ အခ်ိန္ကေန အခုဒီစာရိုက္ေနတဲ့အခ်ိန္အထိ တညလံုး တမနက္လံုး မအိပ္ႏိုင္ဘဲ ကၽြႏု္ပ္အပါအဝင္ ဂ်ပန္ကရွိရွိသမွ် အသိေတြကိုဖုန္းေတြေခၚ၊ ကၽြႏ္ုပ္ဖုန္းကို mailေတြဆက္တိုက္ပို႔၊ CNN၊ NHK၊ AlJazeera စတဲ့ သတင္း႒ာနေတြကို အင္တာနက္ေပၚက ၾကည့္လို႔ရသမွ်အကုန္ ေလွ်ာက္ၾကည့္၊ အဲသည့္ဘက္က အိမ္သားေတြလည္း တေယာက္မွ အိပ္မရေအာင္ ဆူညံေနတဲ့သူေပါ့။ေၾသာ္…သူလည္းေလ ဦးဘညြန္႔ ပါတကား။
ဒီလိုနဲ႔ ၂နာရီေလာက္နားလိုက္ရေတာ့ သက္သာသြားတယ္။ နဲနဲပါးပါး ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာေတာ့ ျပန္လို႔ရျပီျဖစ္ေၾကာင္း အေရးေပၚေခၚထားတဲ့ ေဆးမွဴးကခြင့္ေပးလိုက္တယ္။ရံုးခန္းထဲမွာ ဖုန္းတလံုးနဲ႔ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနတဲ့ ကၽြႏု္ပ္ကို မ်က္စိေနာက္တာလည္း ပါမွာေပါ့ေလ။ ျမန္ျမန္ပဲ ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။ဒီကလည္း ျပန္ခ်င္သူဆိုေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာျပီး ထြက္လာလိုက္ပါတယ္။
ဘူတာအျပင္ေရာက္ေတာ့ အလိုေလး…လူေတြ လူေတြ။ အခ်ိန္တိုေလးအတြင္းမွာ ဤမွ်ျဖစ္သြားေသာ လူေတြကို လူကိုမျမင္ဖူးတဲ့လူတေယာက္လို ကၽြႏု္ပ္သည္ လူသားစင္စစ္ျဖစ္ပါလ်က္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ေပါ့။
ေငးေနလို႔မျပီးေသးပါဘူးေလ…ေနဝင္ေတာ့မယ္။ ေအးလာျပီ။ ျပန္ရေအာင္ တကၠစီငွားမွပဲ။ ဒီတခါေတာ့ ပိုက္ဆံမႏွေျမာေတာ့ပါဘူး။ အို.ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ကပ္ေစးနဲသူတို႔၏ စြန္႔စားခန္းလို႔ပဲ ေျပာေျပာ ငွားပစ္လိုက္မယ္…လာစမ္းကြဲ႕ TAXI ။ ဒီလိုနဲ႔ လမ္းမၾကီးေပၚတက္၊ ဂ်ပန္က အတက္ျမန္လွတဲ့ တကၠစီမီတာကို ဂရုမထား ဘယ္ေလာက္က်က် ငွားမွာကြဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ တကၠစီအလာကို ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။
သိပ္မၾကာပါဘူး လာပါျပီ တစီး။ ေၾသာ္…လူပါတာပဲ။ မအားဘူးေပါ့။ ကိစၥမရွိပါဘူး ေနာက္တသုတ္မီးပြိဳင့္လႊတ္ရင္ တကၠစီသံုးစီးေလာက္ ပါလာဦးမွာပဲေလ။ ေဟာ…ျမင္ေနရျပီ ေနာက္တစ္စီး။အင္..ဒါလည္း ခရီးသည္ပါတာပဲလား။ ဟယ္..ဟိုးေနာက္က တကၠစီအျဖဴေလးက ဒီဘက္ကို ကပ္ေမာင္းလာပါလား။ငါ့ကိုလွမ္းျမင္ရလို႔ေနမွာ။ ဘယ္ဆိုးလို႔လည္း ဒီငနဲ လာဘ္ျမင္တယ္။ခရီးသည္ကို ျမင္တတ္တယ္။ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ေဘးကဓါတ္တိုင္ေဘးမွာ မွီခ်ထားတဲ့ laptopအိတ္ေလးကို ေကာက္ကိုင္ျပီး အဆင္သင့္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ လာျပီ လာျပီ ကၽြႏ္ုပ္နဲ႔ နီးလာျပီ။ နီးသတထက္နီးလာေတာ့မွ ဗယ္ကိုေကြ႔မယ့္ မီးေလးလင္းလာျပီး ဗယ္ဘက္က လမ္းခ်ဳိးေလးထဲ ေကြ႔ဝင္သြားပါေလေရာ။ေၾသာ္…ငါသည္ ငေၾကာင္ ပါတကား။
ဒီလိုနဲ႔ နာရီဝက္ၾကာသြားတယ္။ တကၠစီသည္ကား လာကားလာ၏ သို႔ေသာ္ မအား။ ေနလည္းဝင္သြားျပီ။ ေလလည္း ပိုတိုက္လာျပီ။ အရမ္းလည္း ခ်မ္းလာျပီ။ ဗိုက္ကလည္း ဆာေနျပီ။ ဆိုင္ေတြကလည္း အပ်က္အစီးေတြေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ပိတ္လိုက္ျပီ။ဘာလုပ္ရမလဲ..ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဘူတာရံုးနားက ရဲစခန္းေလးဆီသြားေမးတယ္။ အိမ္ရွိတဲ့ေနရာကိုေျပာျပီး ဘယ္လိုျပန္ရင္ရမလဲေပါ့။ ထံုးစံအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ Busရွိတယ္တဲ့။ ဒီေန႔ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မလြယ္ဘူးတဲ့။ ကဲ…ဒါဆို ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ လမ္းေလွ်ာက္မယ္လို႔ ေျပာပစ္လိုက္တယ္။ ရဲေပါက္စက မ်က္လံုးျပဴးသြားတယ္။ ျပီးေတာ့ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့နဲ႔ ၂နာရီေလာက္ၾကာမယ္ေျပာတယ္။ ေျခကားယား လက္ကားယားနဲ႔ ေလေတြတိုက္ျပီး အရမ္းေအးေနျပီ မျဖစ္ဘူးမျဖစ္ဘူးလို႔ ဆိုျပန္တယ္။ ဒါဆိုဘယ္လိုလုပ္မလဲလို႔။ အနီးစပ္ဆံုး ရဲစခန္းကို ဖုန္းဆက္ေပးမယ္တဲ့။ အခ်ဳပ္ထဲမွာ တညအိပ္ေပါ့တဲ့။ အာ…ေနရင္းထိုင္ရင္း အခ်ဳပ္သားျဖစ္ရဦးမယ္။
မိုးကား စုန္းစုန္းခ်ဳပ္သြားေလျပီ။ ခႏၶာကိုယ္ထဲက ရွိသမွ်အင္အားေတြကိုစုျပီး ေရခဲေလ ေအးစက္စက္ကို တဝၾကီးရွဴပစ္လိုက္တယ္။ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီ။ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္မယ္။ ဗယ္ဘက္ခံုးမွာ လက္ကိုင္အိတ္ၾကိဳးကို စလြယ္သိုင္းလိုက္တယ္။ ညာလက္က laptopအိတ္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ျပီး၊ ေရေႏြးပူေလာင္ထားတဲ့လက္နဲ႔ ရဲစခန္းက ဆြဲေပးလိုက္တဲ့ ေျမပံုစာရြက္ကို ကိုင္လိုက္တယ္။ ေရခဲေလေအးေအးကို ဆန္ျပီး စတင္ေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္။
အိမ္ကထြက္လာတုန္းက ညေန ေနမဝင္ခင္ျပန္ေရာက္မွာပဲ ဆိုျပီး လက္အိတ္ယူမလာဘူး။ မာဖလာကလည္း ပါးပါးေလး။ ဦးထုတ္လည္း မလိုဘူးဆိုျပီး ေဆာင္းမလာဘူး။ ရုတ္တရက္ မီးျဖတ္ျခင္း ခံလိုက္ရလို႔ လမ္းတေလွ်ာက္က ခါတိုင္းထက္ ပိုေမွာင္ေနတယ္။ ဘယ္လိုပင္ လံုျခံဳစိတ္ခ်ရတဲ့ တိုင္းျပည္ပဲေျပာေျပာ အခုလို ကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ မိန္းကေလးတေယာက္အတြက္ အေမွာင္ထဲကေန အႏၱရာယ္ဆိုတာ အခ်ိန္မေရြး ျဖစ္လာႏိုင္တယ္ေလ။ သမၺဳေဒၶသာကိုးကြယ္ရာေပါ့။ နာရီဝက္ေလာက္ရွိသြားေတာ့ ညာလက္က laptopကအရမ္းေလးလာသလို ခံစားရတယ္။ ဗယ္လက္ကလည္း အထိမခံႏိုင္ေအာင္ ပူေလာင္နာက်င္ေနေတာ့ ေျပာင္းကိုင္လို႔မရဘူး။လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက တအားကို ေအးစက္ထံုက်င္ေနျပီ။တဟူးဟူးတိုက္ေနတဲ့ ေလေအးေတြေၾကာင့္ ဆံပင္ေတြက မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဖရိုဖရဲနဲ႔ေပါ့။
အဲသည့္အခ်ိန္မွာပဲ coatအက်ီ ၤအိတ္ကပ္ေလးထဲက handphoneေလးက တုန္လာတယ္။ ဝမ္းသာလိုက္တာမေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိတ္ပူေၾကာင္း၊ ဘာေၾကာင္း၊ညာေၾကာင္းနဲ႔ အဆံုးမွာ stanby for Nandarlayတဲ့။ ရင္ထဲမွာေႏြးသြားတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘူး ရင္ထဲမွာ လႈိက္ျပီးဝမ္းနည္းလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အားေတြျပန္ရွိလာသလို ခံစားရတယ္။ ခ်က္ျခင္းပဲ mailျပန္ပို႔လိုက္တယ္။ငိုေနျပီ.လို႔။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဖရိုဖရဲ အေမွာင္ထဲမွာ တေယာက္တည္းပဲ ခရီးဆက္ခဲ့ရတယ္။ အိမ္ေရာက္ခါနီးေလာက္မွာေတာ့ လူကယိုင္ေနျပီ။ မ်က္ႏွာတခုလံုးက ေလတိုက္ခံရတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ ေအးစက္ေနျပီး ပါးစပ္က လႈပ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ အဲသည့္အခ်ိန္မွာ တခုခုျဖစ္လို႔ ကယ္ပါဦးလို႔ ေအာ္ဖို႔ေတာင္ ပါးစပ္ကို ဟလို႔မရေတာ့ဘူး။ နားရြက္ေတြက နီျပီးအရမ္းကိုက္ခဲလာတယ္။ ညာလက္က ျပတ္သြားျပီလို႔ ခံစားရတယ္။ ၂လက္မခြဲေလာက္ျမင့္တဲ့ ေဒါက္ဖိနပ္အရွည္ရဲ႔ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ေျခလွမ္းလိုက္တိုင္း ကတၱရာလမ္းဟာ မီးက်ီခဲလားလို႔ထင္ရတယ္။
စုစုေပါင္းၾကာခ်ိန္၂နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ အိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဓါတ္ေလွကားက ေမာင္းလို႔မရေတာ့ဘူး။ ဖန္ဖန္ေလ အားအင္ႏႈိးလို႔ရယ္ ဘံုဝတိ ံသာ၆ထပ္ကို ၾကိဳးစားတက္ရျပန္ေပါ့။
တကယ့္ကို မိစာၦပူးတဲ့ ေသာၾကာညၾကမ္းၾကမ္းဟာ။
Friday the eleven ပါ။
--
Posted By Aye Nandar Aung to နႏၵာနိဟြန္း--
ေပ်ာ္လိုက္တာအရမ္းပဲ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္ဂ်ပန္ယန္း သိန္းတစ္ေထာင္ ထီေပါက္တယ္။ သိသိျခင္းပဲ အဝတ္အစားေတာင္ မလဲေတာ့ဘဲ ခ်က္ခ်င္းသြားထုတ္ဖို႔ အိမ္ကအထြက္… ဖုန္းတခုဝင္လာတယ္။ အေရးထဲေနာ္…ဘယ္ကဖုန္းပါလိမ့္။ ဖုန္းကိုကမန္းကတမ္း ကိုင္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖုန္းျမည္သံက ရပ္မသြားဘူး။ ဟလို..ဟလို ဘယ္သူပါလဲ။ ဟလို.ဟလို..။ ဘယ္လိုပဲ ဟလိုလို ဖုန္းျမည္သံကရပ္မသြားဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာ သတိထားမိလိုက္ေတာ့မွ ကၽြႏ္ုပ္ဖုန္းက ႏႈိးစက္ျမည္သံျဖစ္ေနတယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ဒီမွာတင္ပဲ အိပ္ယာကလန္႔ႏိုးသြားရတယ္။ ေတာက္…သိန္းတစ္ေထာင္ေတာင္ မကိုင္လိုက္ရဘူးေနာ္။ ယုတ္မာလိုက္တဲ့ ႏႈိးစက္ ခဏေစာင့္ျပီးမွ ျမည္ပါေတာ့လား။
မ်က္လံုးဖြင့္ျပီး ေဘးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ နီနီ၊ဝါဝါ၊စိမ္းစိမ္း မီးေလးေတြစီေနတဲ့ ကၽြႏ္ုပ္laptopကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အားပါးပါး ကၽြႏ္ုပ္အိပ္ေနတုန္း တညလံုး ႏႈတ္ဆက္ထားၾကတဲ့ chattingေတြပါလား။ အင္း..ျပန္လာမွပဲ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ရေတာ့မွာပဲ။ ေခါင္းထဲကမူးသလိုလိုခံစားရတယ္။ အိပ္ေရးမဝလို႔ထင္ပါရဲ႕။ ႏု- မေနႏိုင္အားပါဘူးေလ။ အလုပ္သြားရေတာ့မယ္။ အလုပ္ျပီးရင္လည္း အိမ္တန္းမျပန္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ (၂၃)ႏွစ္ေျမာက္ ျမန္မာ့လူ႔အခြင့္အေရးေန႔ ခ်ီတက္ဆႏၵျပပြဲအတြက္ ဥကၠ႒ခိုင္းထားတာေတြ လုပ္ရဦးမယ္။ စိတ္ထဲမွာေရာ ေခါင္းထဲမွာေရာ ေနာက္က်ိက်ိနဲ႔ေပါ့။
ထံုးစံအတိုင္း LAPTOPတဖက္၊ လက္ကိုင္အိတ္တဖက္နဲ႔ပဲ အလုပ္ေရာက္သြားတယ္။ အလုပ္ထဲမွာ ဘာမွျပႆနာမရွိေပမယ့္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ လက္ကိုေရေႏြးပူေလာင္ပါေလေရာ။ ပူလိုက္တာ လြန္ပါေရာလား။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ ဆားရွိေနတာနဲ႔ လက္ကို အရွင္လတ္လတ္ပဲ ဆားသိပ္လိုက္ရတယ္။ဒါဆို အရည္ၾကည္ဖုမထေတာ့ဘူးေလ။ (ဒီကိစၥနဲ႔ပါတ္သက္ျပီး မယံုဘူးဆိုရင္ မိမိလက္ကို ေရေႏြးပူျဖစ္ျဖစ္ ဆီပူျဖစ္ျဖစ္ ေလာင္းျပီးစမ္းသပ္ၾကည့္ဖို႔ တိုက္တြန္းပါရေစ။)
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ အလုပ္ျပီးျပီးျခင္းပဲ ကၽြႏ္ုပ္တို႔BDAအဖြဲ႔က ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈတာဝန္ခံ အကိုဆီက ဖုန္းဝင္လာတယ္။ ဘာမွစားမေနနဲ႔ေတာ့တဲ့ ဒီေရာက္မွ အလုပ္ကိစၥေျပာရင္း တခုခုစားမယ္တဲ့ အျမန္လာတဲ့။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကိုယ္ခ်င္းမစာလိုက္လဲလို႔ေနာ္။ သူၾကေတာ့ အဝစားရင္ စားထားမွာသိလား။ အဲ…ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ၂ေယာက္စလံုးကို ဥကၠ႒ကေကၽြးမယ္တဲ့။ ဒါဆိုရင္ေတာ့မဆိုးပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ဘူတာကို ခပ္သြက္သြက္ေလး လွမ္းလိုက္တယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ရထားဆိုက္တာနဲ႔ PLATFORMေပၚေရာက္တာနဲ႔ ကြက္တိပဲ။ ဟင္း ဟင္း တခါတေလလည္း ဒါမ်ဳိးေလးေတာ့ ရွိဦးမွာေပါ့။ ဒီကေန IKEBUKURO ကိုသြားမွာ။
ဒီလိုနဲ႔ ခ်စ္စရာ ရထားၾကီးဟာ တဘူတာဝင္တဘူထြက္နဲ႔ မွန္မွန္ၾကီးခုတ္ေမာင္း ေနလိုက္တာဟာဆိုရင္…IKEBUKUROေရာက္ဖို႔ ၅ဘူတာအလို ဘူတာကေနထျပီး ရုန္းအထြက္မွာ…..ဖူးဖူး ရွဴးရွဴး ဆိုတဲ့ အသံၾကီးနဲ႔အတူ ဘူတာမွာပဲ ျပန္ရပ္သြားပါေလေရာ။ ကံရယ္ ဆိုးျပန္ျပီနဲ႔တူတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ ဝူးဝူးဝူး ဂလူးဂလူး ဂလူးဂလူး ဆိုတဲ့အသံေတြနဲ႔အတူ ရထားၾကီးက ဗယ္ညာလႈပ္ပါေလေရာ။
ဟာ….’’ငလ်င္’’….ပါလား။ မေတြ႔ရတာေတာင္ ၾကာျပီေနာ္…ေနေကာင္းရဲ႕လား။ အဲေလ..ဟုတ္ပါဘူး..ေယာင္လို႔။
ဘယ္လိုလဲ ဘယ္လိုလဲ ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ ဂ်ိန္းဂ်ိန္း ဂ်ိန္းဂ်ိန္း ဆိုတဲ့အသံေတြက ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ထြက္လာတယ္။ ဘူတာစၾကၤန္က ဆိုင္းဘုတ္ေတြ၊ မီးဆိုင္းေတြ၊ မီးေခ်ာင္းေတြ၊ သံFRAME တန္းေတြဟာ တဂ်ဳိင္းဂ်ဳိင္းနဲ႔ကို အသံေတြထြက္ျပီး ကမၻာေျမၾကီးရဲ႕ ကိုင္လႈပ္ျခင္းကို ခံေနရတယ္။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္အေဆာက္အအံုက မွန္တခါးေတြ တျဗန္းျဗန္း တဂ်မ္းဂ်မ္းနဲ႔ ရိုက္ခတ္ေနၾကတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ရွိေနတဲ့ ရထားၾကီးဟာလည္း ပုခက္လႊဲသလို သြက္သြက္ခါေအာင္ လႈပ္ရန္းေနေတာ့တယ္။ သတၱိခဲ နႏၵာတေယာက္ ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္လာျပီ။ ေခါင္းက အရမ္းက်ိန္းေနျပီ။ ဘယ္ေတာ့မ်ား ငါ့ေခါင္းေပၚကို ရထားလက္ကိုင္ စတီးေခ်ာင္းေတြ ျပဳတ္က်မလဲ ျပဳတ္က်မလဲနဲ႔ေပါ့။ ေမာ့လည္း မၾကည့္ရဲဘူး။ ေမာ့အၾကည့္မွာ ျပဳတ္က်လာရင္ မ်က္ႏွာေပၚတည့္တည့္ပဲ။
ႏွလံုးေရာဂါသမားဆိုေတာ့ ရင္ေတြက တဒိန္းဒိန္း ခုန္လာတယ္။ ေၾကာက္လို႔ ေၾကာက္လို႔။ ခရီးသည္ အားလံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြဟာလည္း ဖရိုဖရဲေတြျဖစ္ေနၾကျပီ။ သူတို႔ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွပဲ ေခါင္းထဲက ပိုမူးလာတယ္။ မနက္ကတည္းက အဆာမရွိတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့့္မ်က္လံုးက ျပာလာျပီ။ ဖလန္းဖလန္းထေအာင္လႈပ္ေနတဲ့ လႈပ္ခတ္မႈေတြ၊ ဆူညံသံေတြ ၾကားမွာ လူက ကတုန္ကယင္ျဖစ္လာတယ္။ ရင္ေတြတအားတုန္ျပီး အန္ခ်င္လာပါေရာ။ လက္ကိုင္စတီးတန္းကို အားျပဳကိုင္ထားရင္းနဲ႔ပဲ လူကညႊတ္က်သြားတယ္။ အဆာမရွိေတာ့ ဘာေတြမွန္းမသိဘူး အန္ပါေလေရာ။ ေဘးကခရီးသည္ေတြက ရထားရဲကို ခလုတ္ႏိွပ္အေၾကာင္းၾကားေပးၾကတယ္။ ေရဗူးပါလာသူေတြကလည္း ေရတိုက္သူတိုက္ေပါ့။ ရထားရဲေတြလည္း ကၽြႏ္ုပ္လိုလူေတြမ်ားေနေတာ့ အလုပ္မ်ားေနၾကတာေပါ့။
အဲသည့္အခ်ိန္ကတည္းကစျပီး ဆိုးလိုက္တဲ့ ကံဟာ တခ်က္ကေလးမွ ျပန္ျပီး နလံမထူႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြႏ္ုပ္ကို ဘူတာက ရထားရဲ ရံုးခန္းမွာ နားေနခိုင္းလိုက္တယ္။ ရံုးခန္းေရာက္ေတာ့ ဂ်ပန္လူမ်ဳိး ဖြားဖြား၂ေယာက္လည္း ကၽြႏ္ုပ္လိုပဲ အေျခအေနမေကာင္းလို႔ နားေနၾကရတယ္။ ေၾသာ္…ဘာလိုလိုနဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္ေတာင္ “ဖြား”ေနပါေရာလား။ နားေနတဲ့အေတာအတြင္း ဖုန္းေတြေလွ်ာက္ေခၚတယ္။ ျပည္တြင္းေရာ ျပည္ပေရာေပါ့။ တခုမွ ေခၚလို႔မရဘူး။ု အားလံုးကေတာ့ျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ကို စိတ္ပူေနေရာ့မယ္။
ဥကၠ႒တို႔လည္း အခုခ်ိန္ဆို ဘယ္လိုင္းက ဘယ္ရထားေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဗ်ာမ်ားေနျပီလဲ။ ရံုးခန္းက TVမွာလည္း ဘယ္လိုလႈပ္ေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္လႈပ္ေၾကာင္း ဘယ္ေနရာမွာလႈပ္ေၾကာင္းကို Announcerတေယာက္က ဟိုေနရာ ေျပးျပလိုက္၊ ဒီေနရာ ေျပးျပလိုက္၊ ပါးစပ္ကလည္း ရွင္းျပလိုက္နဲ႔ တေယာက္တည္းကို ဗ်ာမ်ားေနေတာ့တယ္။ သူတို႔ သူတို႔ေတြထက္ကို ဗ်ာအမ်ားဆံုးလူသားကေတာ့ ဂ်ပန္နဲ႔ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးတဲ့အရပ္ကေန ကၽြႏ္ုပ္အိမ္ကထြက္သြားတဲ့ အခ်ိန္ကေန အခုဒီစာရိုက္ေနတဲ့အခ်ိန္အထိ တညလံုး တမနက္လံုး မအိပ္ႏိုင္ဘဲ ကၽြႏု္ပ္အပါအဝင္ ဂ်ပန္ကရွိရွိသမွ် အသိေတြကိုဖုန္းေတြေခၚ၊ ကၽြႏ္ုပ္ဖုန္းကို mailေတြဆက္တိုက္ပို႔၊ CNN၊ NHK၊ AlJazeera စတဲ့ သတင္း႒ာနေတြကို အင္တာနက္ေပၚက ၾကည့္လို႔ရသမွ်အကုန္ ေလွ်ာက္ၾကည့္၊ အဲသည့္ဘက္က အိမ္သားေတြလည္း တေယာက္မွ အိပ္မရေအာင္ ဆူညံေနတဲ့သူေပါ့။ေၾသာ္…သူလည္းေလ ဦးဘညြန္႔ ပါတကား။
ဒီလိုနဲ႔ ၂နာရီေလာက္နားလိုက္ရေတာ့ သက္သာသြားတယ္။ နဲနဲပါးပါး ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာေတာ့ ျပန္လို႔ရျပီျဖစ္ေၾကာင္း အေရးေပၚေခၚထားတဲ့ ေဆးမွဴးကခြင့္ေပးလိုက္တယ္။ရံုးခန္းထဲမွာ ဖုန္းတလံုးနဲ႔ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနတဲ့ ကၽြႏု္ပ္ကို မ်က္စိေနာက္တာလည္း ပါမွာေပါ့ေလ။ ျမန္ျမန္ပဲ ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။ဒီကလည္း ျပန္ခ်င္သူဆိုေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာျပီး ထြက္လာလိုက္ပါတယ္။
ဘူတာအျပင္ေရာက္ေတာ့ အလိုေလး…လူေတြ လူေတြ။ အခ်ိန္တိုေလးအတြင္းမွာ ဤမွ်ျဖစ္သြားေသာ လူေတြကို လူကိုမျမင္ဖူးတဲ့လူတေယာက္လို ကၽြႏု္ပ္သည္ လူသားစင္စစ္ျဖစ္ပါလ်က္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ေပါ့။
ေငးေနလို႔မျပီးေသးပါဘူးေလ…ေနဝင္ေတာ့မယ္။ ေအးလာျပီ။ ျပန္ရေအာင္ တကၠစီငွားမွပဲ။ ဒီတခါေတာ့ ပိုက္ဆံမႏွေျမာေတာ့ပါဘူး။ အို.ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ကပ္ေစးနဲသူတို႔၏ စြန္႔စားခန္းလို႔ပဲ ေျပာေျပာ ငွားပစ္လိုက္မယ္…လာစမ္းကြဲ႕ TAXI ။ ဒီလိုနဲ႔ လမ္းမၾကီးေပၚတက္၊ ဂ်ပန္က အတက္ျမန္လွတဲ့ တကၠစီမီတာကို ဂရုမထား ဘယ္ေလာက္က်က် ငွားမွာကြဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ တကၠစီအလာကို ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။
သိပ္မၾကာပါဘူး လာပါျပီ တစီး။ ေၾသာ္…လူပါတာပဲ။ မအားဘူးေပါ့။ ကိစၥမရွိပါဘူး ေနာက္တသုတ္မီးပြိဳင့္လႊတ္ရင္ တကၠစီသံုးစီးေလာက္ ပါလာဦးမွာပဲေလ။ ေဟာ…ျမင္ေနရျပီ ေနာက္တစ္စီး။အင္..ဒါလည္း ခရီးသည္ပါတာပဲလား။ ဟယ္..ဟိုးေနာက္က တကၠစီအျဖဴေလးက ဒီဘက္ကို ကပ္ေမာင္းလာပါလား။ငါ့ကိုလွမ္းျမင္ရလို႔ေနမွာ။ ဘယ္ဆိုးလို႔လည္း ဒီငနဲ လာဘ္ျမင္တယ္။ခရီးသည္ကို ျမင္တတ္တယ္။ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ေဘးကဓါတ္တိုင္ေဘးမွာ မွီခ်ထားတဲ့ laptopအိတ္ေလးကို ေကာက္ကိုင္ျပီး အဆင္သင့္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ လာျပီ လာျပီ ကၽြႏ္ုပ္နဲ႔ နီးလာျပီ။ နီးသတထက္နီးလာေတာ့မွ ဗယ္ကိုေကြ႔မယ့္ မီးေလးလင္းလာျပီး ဗယ္ဘက္က လမ္းခ်ဳိးေလးထဲ ေကြ႔ဝင္သြားပါေလေရာ။ေၾသာ္…ငါသည္ ငေၾကာင္ ပါတကား။
ဒီလိုနဲ႔ နာရီဝက္ၾကာသြားတယ္။ တကၠစီသည္ကား လာကားလာ၏ သို႔ေသာ္ မအား။ ေနလည္းဝင္သြားျပီ။ ေလလည္း ပိုတိုက္လာျပီ။ အရမ္းလည္း ခ်မ္းလာျပီ။ ဗိုက္ကလည္း ဆာေနျပီ။ ဆိုင္ေတြကလည္း အပ်က္အစီးေတြေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ပိတ္လိုက္ျပီ။ဘာလုပ္ရမလဲ..ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဘူတာရံုးနားက ရဲစခန္းေလးဆီသြားေမးတယ္။ အိမ္ရွိတဲ့ေနရာကိုေျပာျပီး ဘယ္လိုျပန္ရင္ရမလဲေပါ့။ ထံုးစံအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ Busရွိတယ္တဲ့။ ဒီေန႔ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မလြယ္ဘူးတဲ့။ ကဲ…ဒါဆို ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ လမ္းေလွ်ာက္မယ္လို႔ ေျပာပစ္လိုက္တယ္။ ရဲေပါက္စက မ်က္လံုးျပဴးသြားတယ္။ ျပီးေတာ့ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့နဲ႔ ၂နာရီေလာက္ၾကာမယ္ေျပာတယ္။ ေျခကားယား လက္ကားယားနဲ႔ ေလေတြတိုက္ျပီး အရမ္းေအးေနျပီ မျဖစ္ဘူးမျဖစ္ဘူးလို႔ ဆိုျပန္တယ္။ ဒါဆိုဘယ္လိုလုပ္မလဲလို႔။ အနီးစပ္ဆံုး ရဲစခန္းကို ဖုန္းဆက္ေပးမယ္တဲ့။ အခ်ဳပ္ထဲမွာ တညအိပ္ေပါ့တဲ့။ အာ…ေနရင္းထိုင္ရင္း အခ်ဳပ္သားျဖစ္ရဦးမယ္။
မိုးကား စုန္းစုန္းခ်ဳပ္သြားေလျပီ။ ခႏၶာကိုယ္ထဲက ရွိသမွ်အင္အားေတြကိုစုျပီး ေရခဲေလ ေအးစက္စက္ကို တဝၾကီးရွဴပစ္လိုက္တယ္။ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီ။ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္မယ္။ ဗယ္ဘက္ခံုးမွာ လက္ကိုင္အိတ္ၾကိဳးကို စလြယ္သိုင္းလိုက္တယ္။ ညာလက္က laptopအိတ္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ျပီး၊ ေရေႏြးပူေလာင္ထားတဲ့လက္နဲ႔ ရဲစခန္းက ဆြဲေပးလိုက္တဲ့ ေျမပံုစာရြက္ကို ကိုင္လိုက္တယ္။ ေရခဲေလေအးေအးကို ဆန္ျပီး စတင္ေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္။
အိမ္ကထြက္လာတုန္းက ညေန ေနမဝင္ခင္ျပန္ေရာက္မွာပဲ ဆိုျပီး လက္အိတ္ယူမလာဘူး။ မာဖလာကလည္း ပါးပါးေလး။ ဦးထုတ္လည္း မလိုဘူးဆိုျပီး ေဆာင္းမလာဘူး။ ရုတ္တရက္ မီးျဖတ္ျခင္း ခံလိုက္ရလို႔ လမ္းတေလွ်ာက္က ခါတိုင္းထက္ ပိုေမွာင္ေနတယ္။ ဘယ္လိုပင္ လံုျခံဳစိတ္ခ်ရတဲ့ တိုင္းျပည္ပဲေျပာေျပာ အခုလို ကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ မိန္းကေလးတေယာက္အတြက္ အေမွာင္ထဲကေန အႏၱရာယ္ဆိုတာ အခ်ိန္မေရြး ျဖစ္လာႏိုင္တယ္ေလ။ သမၺဳေဒၶသာကိုးကြယ္ရာေပါ့။ နာရီဝက္ေလာက္ရွိသြားေတာ့ ညာလက္က laptopကအရမ္းေလးလာသလို ခံစားရတယ္။ ဗယ္လက္ကလည္း အထိမခံႏိုင္ေအာင္ ပူေလာင္နာက်င္ေနေတာ့ ေျပာင္းကိုင္လို႔မရဘူး။လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက တအားကို ေအးစက္ထံုက်င္ေနျပီ။တဟူးဟူးတိုက္ေနတဲ့ ေလေအးေတြေၾကာင့္ ဆံပင္ေတြက မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဖရိုဖရဲနဲ႔ေပါ့။
အဲသည့္အခ်ိန္မွာပဲ coatအက်ီ ၤအိတ္ကပ္ေလးထဲက handphoneေလးက တုန္လာတယ္။ ဝမ္းသာလိုက္တာမေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိတ္ပူေၾကာင္း၊ ဘာေၾကာင္း၊ညာေၾကာင္းနဲ႔ အဆံုးမွာ stanby for Nandarlayတဲ့။ ရင္ထဲမွာေႏြးသြားတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘူး ရင္ထဲမွာ လႈိက္ျပီးဝမ္းနည္းလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အားေတြျပန္ရွိလာသလို ခံစားရတယ္။ ခ်က္ျခင္းပဲ mailျပန္ပို႔လိုက္တယ္။ငိုေနျပီ.လို႔။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဖရိုဖရဲ အေမွာင္ထဲမွာ တေယာက္တည္းပဲ ခရီးဆက္ခဲ့ရတယ္။ အိမ္ေရာက္ခါနီးေလာက္မွာေတာ့ လူကယိုင္ေနျပီ။ မ်က္ႏွာတခုလံုးက ေလတိုက္ခံရတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ ေအးစက္ေနျပီး ပါးစပ္က လႈပ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ အဲသည့္အခ်ိန္မွာ တခုခုျဖစ္လို႔ ကယ္ပါဦးလို႔ ေအာ္ဖို႔ေတာင္ ပါးစပ္ကို ဟလို႔မရေတာ့ဘူး။ နားရြက္ေတြက နီျပီးအရမ္းကိုက္ခဲလာတယ္။ ညာလက္က ျပတ္သြားျပီလို႔ ခံစားရတယ္။ ၂လက္မခြဲေလာက္ျမင့္တဲ့ ေဒါက္ဖိနပ္အရွည္ရဲ႔ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ေျခလွမ္းလိုက္တိုင္း ကတၱရာလမ္းဟာ မီးက်ီခဲလားလို႔ထင္ရတယ္။
စုစုေပါင္းၾကာခ်ိန္၂နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ အိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဓါတ္ေလွကားက ေမာင္းလို႔မရေတာ့ဘူး။ ဖန္ဖန္ေလ အားအင္ႏႈိးလို႔ရယ္ ဘံုဝတိ ံသာ၆ထပ္ကို ၾကိဳးစားတက္ရျပန္ေပါ့။
တကယ့္ကို မိစာၦပူးတဲ့ ေသာၾကာညၾကမ္းၾကမ္းဟာ။
Friday the eleven ပါ။
--
Posted By Aye Nandar Aung to နႏၵာနိဟြန္း--
No comments:
Post a Comment