ေက်ာင္းအုပ္ဆရာတစ္ဦး ျဖစ္ရသည္မွာ တစ္ခုေတာ့ ေကာင္းသည္။ အျခားေက်ာင္းမ်ားသို႔ သြားေရာက္ ေမးျမန္း လည္ပတ္ႏိုင္ျပီး သြားေရာက္တိုင္း အထူးဧည့္သည္အျဖင့္ လက္ခံၾကိဳဆိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ အႏွစ္သက္ဆံုးက အဂၤလန္ႏိုင္ငံရွိ တကၠသိုလ္ တစ္ခုသို႔ သြားေရာက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေက်ာင္းအုပ္မွာ ကြ်မ္းက်င္သည့္ စက္မူပညာရွင္ တစ္ဦးျဖစ္ေသာ္လည္း စကားေျပာရာတြင္ လိမၼာ ပါးနပ္ျပီး ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔သည္။ ေနထိုင္မူ အဆင့္အတန္းမွာလည္း အထက္တန္းက်သည္။
ထိုတကၠသိုလ္ရွိ ဧည့္ထမင္းစားေဆာင္၏ ျပတင္းေပါက္မ်ားသည္ မွန္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားျပီး ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဖက္တြင္ ၾကီးမားေသာ ျမက္ခင္းတစ္ခုရွိသည္။ ျမက္မ်ားကို ညီညာေအာင္ အျမဲညွပ္ ထားျပီး ျမက္ခင္း အလယ္ရွိ ပန္းသီးပင္တစ္ပင္ေၾကာင့္ ထိုရွဳခင္းမွာ ပိုလွပေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ထိုေက်ာင္းသို႔ အလည္အပတ္ေရာက္ခဲ့ေသာ ေႏြဦးရာသီတစ္ခုတြင္ ပန္းသီးပင္မွ အပြင့္မ်ား ဖူးပြင့္ေ၀ဆာေနသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းအုပ္က ကြ်န္ေတာ့္အား ထုိျပတင္းေပါက္ႏွင့္ ကပ္ရက္ စားပဲြတြင္ ဧည့္ခံခဲ့သည္။ စားေကာင္း ေသာက္ဖြယ္မ်ားကို သံုးေဆာင္ရင္း လွပေသာ ရွဴခင္းမ်ားကို ခံစားရသည့္ အရသာကို ကြ်န္ေတာ့္အား အားရေက်နပ္ေစခဲ့သည္။
ဒီႏွစ္လည္း ထိုေက်ာင္းသို႔ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ခဲ့ျပန္သည္။ ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဖက္က ရွဳခင္းသည္ ယခင္ႏွစ္ေတြအတိုင္း ညီညာေသာ ျမက္ခင္းစိမ္းႏွင့္ ပန္းသီးပင္မွ ပန္းမ်ားျဖင့္ လွပေ၀ဆာ ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ျပတင္းေပါက္ေဘးတြင္ ယခင္ကရွိခဲ့ေသာ ထမင္းစား စားပဲြခံုကို မေတြ႔ရေတာ့။ အခန္း၏ အတြင္းဆံုး စားပဲြခံုတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စားေသာက္ခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းအုပ္စားေသာ အစားအစာမွာလည္း သာမန္မွ်သာျဖစ္သည္။ က်န္သူမ်ားလည္း ထိုနည္း၄င္း ေပါင္မုန္႔ႏွင့္ စြပ္ျပဳပ္ရည္ တစ္ခြက္သာျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိး၏ အစားအစာျဖစ္ေသာ အမဲသားေျခာက္အား ကြ်န္ေတာ္လံုး၀ မၾကိဳက္ခဲ့။ ယခုကဲ့သို႔ သာမန္အစာမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ပိုၾကိဳက္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ျပတင္းေပါက္ ေဘးက စားပဲြခံုေရာ...？ဘာေၾကာင့္ အစားအစာေတြ ဒီေလာက္ သာမန္ေနသလဲ？သိလိုစိတ္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ မတင္မက်ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္သိခ်င္ေနေသာ အေၾကာင္းအရာကို ေက်ာင္းအုပ္က သိပံုရသည္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုသည္ကို သူေျပာျပခဲ့သည္။
+++++++++++++++++++++++
တစ္ခါက ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးသည္ အိႏိၵယႏိုင္ငံရွိ Kolkata တြင္ အစည္းအေ၀းတစ္ခုအတြက္ သြားေရာက္ခ့ဲရသည္။ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္တုန္း စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ကို ေတြ႔ခဲ့သည္။ ဆိုင္ထဲတြင္ မွန္မ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ျပတင္းေပါက္ရွည္ၾကီးမ်ား ရွိသည္။ ျပတင္းေပါက္ေဘးတြင္ အျခားစားပဲြခံုမ်ားလည္း ရွိျပီး ခံုတိုင္းအား ျဖဴေဖြးေသာ စားပဲြခင္းမ်ားျဖင့္ ဖံုးအုပ္ထားျပီး ခံုေပၚတြင္ လွပေသာ ေငြထည္၊ ေဘာ္ထည္မ်ားျဖင့္ ခင္းက်င္းထားသည္။ ေက်ာင္းအုပ္မွာ တုန္႔ေႏွး မေနေတာ့ဘဲ ဆိုင္ထဲသို႔ ၀င္ေရာက္ျပီး ျပတင္းေပါက္ေဘးရွိ ခံုတစ္ခံုတြင္ ေနရာယူလိုက္သည္။ ဆိုင္မွာ အျပင္ အဆင္ သပ္ရပ္သည့္အျပင္ အစားအေသာက္လည္း မဆိုးလွေပ။ ေက်ာင္းအုပ္မွာ အားရေက်နပ္ခဲ့သည္။ သူမွာခဲ့ေသာ အစားအစာမွာ ဆိတ္ေပါင္ေျခာက္ျဖစ္ျပီး ယခုထက္တိုင္ ထိုဟင္းကို သူအမွတ္ရ ေနေသးသည္။
ထုိအရသာရွိေသာ ဆိတ္ေပါက္ေျခာက္အား ျမီးစမ္းၾကည့္ရန္ ခံတြင္းကို ဟလိုက္စဥ္ ရုတ္တရက္ ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဖက္တြင္ မမွိတ္မသုန္ စိုက္ၾကည့္ေနေသာ သူေတာင္းစားငယ္ တစ္ဦးအား သူေတြ႔လိုက္သည္။ ထိုေကာင္ေလးမွာ အေပၚပိုင္းတြင္ ဗလာက်င္းႏွင့္ ဆိတ္ေပါင္ေျခာက္အား စူးစိုက္ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ဆိတ္ေပါင္ေျခာက္အား ေသခ်ာစြာ ျမင္ႏိုင္ရန္ မွန္ျပတင္းအား လက္ဖါး၀ါး ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေထာက္ထားျပီး မ်က္ႏွာ တစ္ခုလံုးကို မွန္ႏွင့္ ကပ္ထားသည္။
အရသာခံျပီး ျမီးစမ္းၾကည့္ရန္ ရည္ရြယ္ထားေသာ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး၏ စိတ္မ်ား ၾကက္ေပ်ာက္ ဌက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ခဲ့ရသည္။ ခံတြင္းထဲသို႔ ထည့္ရန္ ျပင္ထားေသာ ဆိတ္သားႏွင့္ ဇြန္းခက္ရင္း မ်ားကို သူ ခ်လိုက္သည္။ ေကာင္ေလးမွာ ထိုေနရာတြင္ ရပ္ေနဆဲ...... မ်က္စိအာရံုက အရသာရွိေသာ အစားအစာေပၚတြင္ စူးစိုက္ၾကည့္ေနဆဲ........
အိႏိၵယရွိ စားေသာက္ဆိုင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လံုျခံဳေရးထားတတ္ၾကသည္။ ထိုခဏ၌ တာ၀န္ရွိ လံုျခံဳေရးတဦး ေလ်ာက္လာသည္ကို ေတြ႔ေသာ္ သူေတာင္းစားငယ္မွာ ထြက္ေျပးသြားခဲ့ သည္။ ေက်ာင္းအုပ္လဲ ဆိုင္မွထြက္ျပီး ေကာင္ေလးေနာက္ လိုက္ခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အရိပ္အေရာင္မွ်ပင္ မေတြ႔ေတာ့။ ဆိုင္ထဲသို႔ သူျပန္၀င္လာျပီး အစာမ်ားကို မစားေတာ့ဘဲ က်သင့္ ေငြကို ရွင္းေပးျပီး ဆိုင္မွ သူထြက္လာခဲ့သည္။
ထိုအျဖစ္အပ်က္ေနာက္ပိုင္း ျပတင္းေပါက္ေဘးတြင္ အစာထိုင္စားတိုင္း ထိုသူေတာင္းစား ငယ္ေလးအား သူ ျမင္ေယာင္လာမိသည္။ ထိုမွ်သာမက အစားေကာင္းစားတိုင္း ဆာေလာင္ ငတ္မြတ္ေနေသာ သူေတာင္းစားေလးမ်ား သူ႔အား ၾကည့္ေနသည္ဟု ခံစားမိသည္။ ေနာင္တြင္ ထိုျပတင္းေပါက္ေဘးက စားပဲြခံုအား သူလံုး၀ အသံုးမျပဳေတာ့။ ေနာက္ဆံုးတြင္ တာ၀န္ရွိလူမ်ားက ထိုစားပဲြခံုအား ေနရာေရြ႕ခဲ့ၾကသည္။ ဆာေလာင္ငတ္မြတ္ေနေသာ ကေလးငယ္မ်ား သူ႔အား ၾကည့္ေနသည့္ ခံစားခ်က္မ်ဳိး မခံစားခ်င္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းအုပ္သည္ အစားေကာင္း အေသာက္ေကာင္း မ်ားကို မစားသံုးေတာ့။ ထိုေက်ာင္းရွိ ဆရာမ်ားကလဲ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးေၾကာင့္ျဖစ္မည္ လူတိုင္း အစာေကာင္းမ်ားအစား သာမန္အစာ မ်ားကိုသာ စားသံုးေတာ့သည္။
+++++++++++++++++++++++
အျပန္ခရီးတြင္ျဖစ္သည္။ ေလယာဥ္ေပၚရွိ အစားအစာမ်ားမွာ အထူးစီမံထားေသာ အစားအစာ မ်ားသာျဖစ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ သတိျပဳမိသည္။ သိလိုစိတ္ျဖင့္ ရုတ္တရက္ ေလယာဥ္မယ္အား သာမန္အစားအစာမ်ား မရႏိုင္ဘူးလားဟု ကြ်န္ေတာ္ေမးလိုက္သည္။ ေလယာဥ္မယ္က ရႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာျပီး ကြ်န္ေတာ့္အား ေပါင္မုန္႔၊ စြပ္ျပဳပ္ရည္ႏွင့္ ဆလပ္ရြက္သုပ္မ်ား ေပးခဲ့သည္။
ေလယာဥ္မယ္က ကြ်န္ေတာ့္အား အခုတစ္ေလာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သာမန္အစာမ်ားသာ စားလိုေသာေၾကာင့္ ေလေၾကာင္းကုမၸဏီက ဤသို႔ေသာ အစာမ်ားကို ျပဳလုပ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ဘာေၾကာင့္ လူအမ်ားက သာမန္အစာမ်ားကိုသာ စားလိုရသလဲဟု ကြ်န္ေတာ့္အား ေမးခဲ့သည္။ သူ႔အေမးအား ကြ်န္ေတာ္ ျပန္မေျဖျဖစ္ခဲ့။ ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဖက္ရွိ ကေလးငယ္မ်ား ကြ်န္ေတာ္တို႔ စားေသာက္ေနသည္ကို ၾကည့္ေနသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေျဖခဲ့လွ်င္ သူ နားလည္လိမ့္မည္ မထင္ေပ။
(ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။)
Reactions:
မႈရင္း ..... ထိုင္၀မ္ စာေရးဆရာ “လီဂ်ာထံု” (Chia Tung Lee)
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာတစ္ဦး ျဖစ္ရသည္မွာ တစ္ခုေတာ့ ေကာင္းသည္။ အျခားေက်ာင္းမ်ားသို႔ သြားေရာက္ ေမးျမန္း လည္ပတ္ႏိုင္ျပီး သြားေရာက္တိုင္း အထူးဧည့္သည္အျဖင့္ လက္ခံၾကိဳဆိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ အႏွစ္သက္ဆံုးက အဂၤလန္ႏိုင္ငံရွိ တကၠသိုလ္ တစ္ခုသို႔ သြားေရာက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေက်ာင္းအုပ္မွာ ကြ်မ္းက်င္သည့္ စက္မူပညာရွင္ တစ္ဦးျဖစ္ေသာ္လည္း စကားေျပာရာတြင္ လိမၼာ ပါးနပ္ျပီး ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔သည္။ ေနထိုင္မူ အဆင့္အတန္းမွာလည္း အထက္တန္းက်သည္။
ထိုတကၠသိုလ္ရွိ ဧည့္ထမင္းစားေဆာင္၏ ျပတင္းေပါက္မ်ားသည္ မွန္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားျပီး ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဖက္တြင္ ၾကီးမားေသာ ျမက္ခင္းတစ္ခုရွိသည္။ ျမက္မ်ားကို ညီညာေအာင္ အျမဲညွပ္ ထားျပီး ျမက္ခင္း အလယ္ရွိ ပန္းသီးပင္တစ္ပင္ေၾကာင့္ ထိုရွဳခင္းမွာ ပိုလွပေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ထိုေက်ာင္းသို႔ အလည္အပတ္ေရာက္ခဲ့ေသာ ေႏြဦးရာသီတစ္ခုတြင္ ပန္းသီးပင္မွ အပြင့္မ်ား ဖူးပြင့္ေ၀ဆာေနသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းအုပ္က ကြ်န္ေတာ့္အား ထုိျပတင္းေပါက္ႏွင့္ ကပ္ရက္ စားပဲြတြင္ ဧည့္ခံခဲ့သည္။ စားေကာင္း ေသာက္ဖြယ္မ်ားကို သံုးေဆာင္ရင္း လွပေသာ ရွဴခင္းမ်ားကို ခံစားရသည့္ အရသာကို ကြ်န္ေတာ့္အား အားရေက်နပ္ေစခဲ့သည္။
ဒီႏွစ္လည္း ထိုေက်ာင္းသို႔ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ခဲ့ျပန္သည္။ ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဖက္က ရွဳခင္းသည္ ယခင္ႏွစ္ေတြအတိုင္း ညီညာေသာ ျမက္ခင္းစိမ္းႏွင့္ ပန္းသီးပင္မွ ပန္းမ်ားျဖင့္ လွပေ၀ဆာ ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ျပတင္းေပါက္ေဘးတြင္ ယခင္ကရွိခဲ့ေသာ ထမင္းစား စားပဲြခံုကို မေတြ႔ရေတာ့။ အခန္း၏ အတြင္းဆံုး စားပဲြခံုတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စားေသာက္ခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းအုပ္စားေသာ အစားအစာမွာလည္း သာမန္မွ်သာျဖစ္သည္။ က်န္သူမ်ားလည္း ထိုနည္း၄င္း ေပါင္မုန္႔ႏွင့္ စြပ္ျပဳပ္ရည္ တစ္ခြက္သာျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိး၏ အစားအစာျဖစ္ေသာ အမဲသားေျခာက္အား ကြ်န္ေတာ္လံုး၀ မၾကိဳက္ခဲ့။ ယခုကဲ့သို႔ သာမန္အစာမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ပိုၾကိဳက္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ျပတင္းေပါက္ ေဘးက စားပဲြခံုေရာ...？ဘာေၾကာင့္ အစားအစာေတြ ဒီေလာက္ သာမန္ေနသလဲ？သိလိုစိတ္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ မတင္မက်ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္သိခ်င္ေနေသာ အေၾကာင္းအရာကို ေက်ာင္းအုပ္က သိပံုရသည္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုသည္ကို သူေျပာျပခဲ့သည္။
+++++++++++++++++++++++
တစ္ခါက ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးသည္ အိႏိၵယႏိုင္ငံရွိ Kolkata တြင္ အစည္းအေ၀းတစ္ခုအတြက္ သြားေရာက္ခ့ဲရသည္။ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္တုန္း စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ကို ေတြ႔ခဲ့သည္။ ဆိုင္ထဲတြင္ မွန္မ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ျပတင္းေပါက္ရွည္ၾကီးမ်ား ရွိသည္။ ျပတင္းေပါက္ေဘးတြင္ အျခားစားပဲြခံုမ်ားလည္း ရွိျပီး ခံုတိုင္းအား ျဖဴေဖြးေသာ စားပဲြခင္းမ်ားျဖင့္ ဖံုးအုပ္ထားျပီး ခံုေပၚတြင္ လွပေသာ ေငြထည္၊ ေဘာ္ထည္မ်ားျဖင့္ ခင္းက်င္းထားသည္။ ေက်ာင္းအုပ္မွာ တုန္႔ေႏွး မေနေတာ့ဘဲ ဆိုင္ထဲသို႔ ၀င္ေရာက္ျပီး ျပတင္းေပါက္ေဘးရွိ ခံုတစ္ခံုတြင္ ေနရာယူလိုက္သည္။ ဆိုင္မွာ အျပင္ အဆင္ သပ္ရပ္သည့္အျပင္ အစားအေသာက္လည္း မဆိုးလွေပ။ ေက်ာင္းအုပ္မွာ အားရေက်နပ္ခဲ့သည္။ သူမွာခဲ့ေသာ အစားအစာမွာ ဆိတ္ေပါင္ေျခာက္ျဖစ္ျပီး ယခုထက္တိုင္ ထိုဟင္းကို သူအမွတ္ရ ေနေသးသည္။
ထုိအရသာရွိေသာ ဆိတ္ေပါက္ေျခာက္အား ျမီးစမ္းၾကည့္ရန္ ခံတြင္းကို ဟလိုက္စဥ္ ရုတ္တရက္ ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဖက္တြင္ မမွိတ္မသုန္ စိုက္ၾကည့္ေနေသာ သူေတာင္းစားငယ္ တစ္ဦးအား သူေတြ႔လိုက္သည္။ ထိုေကာင္ေလးမွာ အေပၚပိုင္းတြင္ ဗလာက်င္းႏွင့္ ဆိတ္ေပါင္ေျခာက္အား စူးစိုက္ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ဆိတ္ေပါင္ေျခာက္အား ေသခ်ာစြာ ျမင္ႏိုင္ရန္ မွန္ျပတင္းအား လက္ဖါး၀ါး ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေထာက္ထားျပီး မ်က္ႏွာ တစ္ခုလံုးကို မွန္ႏွင့္ ကပ္ထားသည္။
အရသာခံျပီး ျမီးစမ္းၾကည့္ရန္ ရည္ရြယ္ထားေသာ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး၏ စိတ္မ်ား ၾကက္ေပ်ာက္ ဌက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ခဲ့ရသည္။ ခံတြင္းထဲသို႔ ထည့္ရန္ ျပင္ထားေသာ ဆိတ္သားႏွင့္ ဇြန္းခက္ရင္း မ်ားကို သူ ခ်လိုက္သည္။ ေကာင္ေလးမွာ ထိုေနရာတြင္ ရပ္ေနဆဲ...... မ်က္စိအာရံုက အရသာရွိေသာ အစားအစာေပၚတြင္ စူးစိုက္ၾကည့္ေနဆဲ........
အိႏိၵယရွိ စားေသာက္ဆိုင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လံုျခံဳေရးထားတတ္ၾကသည္။ ထိုခဏ၌ တာ၀န္ရွိ လံုျခံဳေရးတဦး ေလ်ာက္လာသည္ကို ေတြ႔ေသာ္ သူေတာင္းစားငယ္မွာ ထြက္ေျပးသြားခဲ့ သည္။ ေက်ာင္းအုပ္လဲ ဆိုင္မွထြက္ျပီး ေကာင္ေလးေနာက္ လိုက္ခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အရိပ္အေရာင္မွ်ပင္ မေတြ႔ေတာ့။ ဆိုင္ထဲသို႔ သူျပန္၀င္လာျပီး အစာမ်ားကို မစားေတာ့ဘဲ က်သင့္ ေငြကို ရွင္းေပးျပီး ဆိုင္မွ သူထြက္လာခဲ့သည္။
ထိုအျဖစ္အပ်က္ေနာက္ပိုင္း ျပတင္းေပါက္ေဘးတြင္ အစာထိုင္စားတိုင္း ထိုသူေတာင္းစား ငယ္ေလးအား သူ ျမင္ေယာင္လာမိသည္။ ထိုမွ်သာမက အစားေကာင္းစားတိုင္း ဆာေလာင္ ငတ္မြတ္ေနေသာ သူေတာင္းစားေလးမ်ား သူ႔အား ၾကည့္ေနသည္ဟု ခံစားမိသည္။ ေနာင္တြင္ ထိုျပတင္းေပါက္ေဘးက စားပဲြခံုအား သူလံုး၀ အသံုးမျပဳေတာ့။ ေနာက္ဆံုးတြင္ တာ၀န္ရွိလူမ်ားက ထိုစားပဲြခံုအား ေနရာေရြ႕ခဲ့ၾကသည္။ ဆာေလာင္ငတ္မြတ္ေနေသာ ကေလးငယ္မ်ား သူ႔အား ၾကည့္ေနသည့္ ခံစားခ်က္မ်ဳိး မခံစားခ်င္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းအုပ္သည္ အစားေကာင္း အေသာက္ေကာင္း မ်ားကို မစားသံုးေတာ့။ ထိုေက်ာင္းရွိ ဆရာမ်ားကလဲ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးေၾကာင့္ျဖစ္မည္ လူတိုင္း အစာေကာင္းမ်ားအစား သာမန္အစာ မ်ားကိုသာ စားသံုးေတာ့သည္။
+++++++++++++++++++++++
အျပန္ခရီးတြင္ျဖစ္သည္။ ေလယာဥ္ေပၚရွိ အစားအစာမ်ားမွာ အထူးစီမံထားေသာ အစားအစာ မ်ားသာျဖစ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ သတိျပဳမိသည္။ သိလိုစိတ္ျဖင့္ ရုတ္တရက္ ေလယာဥ္မယ္အား သာမန္အစားအစာမ်ား မရႏိုင္ဘူးလားဟု ကြ်န္ေတာ္ေမးလိုက္သည္။ ေလယာဥ္မယ္က ရႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာျပီး ကြ်န္ေတာ့္အား ေပါင္မုန္႔၊ စြပ္ျပဳပ္ရည္ႏွင့္ ဆလပ္ရြက္သုပ္မ်ား ေပးခဲ့သည္။
ေလယာဥ္မယ္က ကြ်န္ေတာ့္အား အခုတစ္ေလာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သာမန္အစာမ်ားသာ စားလိုေသာေၾကာင့္ ေလေၾကာင္းကုမၸဏီက ဤသို႔ေသာ အစာမ်ားကို ျပဳလုပ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ဘာေၾကာင့္ လူအမ်ားက သာမန္အစာမ်ားကိုသာ စားလိုရသလဲဟု ကြ်န္ေတာ့္အား ေမးခဲ့သည္။ သူ႔အေမးအား ကြ်န္ေတာ္ ျပန္မေျဖျဖစ္ခဲ့။ ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဖက္ရွိ ကေလးငယ္မ်ား ကြ်န္ေတာ္တို႔ စားေသာက္ေနသည္ကို ၾကည့္ေနသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေျဖခဲ့လွ်င္ သူ နားလည္လိမ့္မည္ မထင္ေပ။
(ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။)
Reactions:
မႈရင္း ..... ထိုင္၀မ္ စာေရးဆရာ “လီဂ်ာထံု” (Chia Tung Lee)
No comments:
Post a Comment