ပစၥည္းတစ္ခုကို တန္ဖိုး ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် ဆိုၿပီး ေစ်းႏႈန္း ေရးေရး မေရးေရး ဘယ္ေလာက္ေတာ့ တန္တာဘဲ၊ ဘယ္ေလာက္ေတာ့ တန္မႇာလဲ စသျဖင့္ ေယဘုယ်ေလာက္ေတာ့ သိၾက၊ လက္ခံၾကတတ္ပါတယ္။
လူေတြဆိုရင္ . . .
ရန္ကုန္ ၀ိဇယမီးပြိဳင့္မႇာပါ။
ကားေတြ ဥဒဟို ျဖတ္သန္း ေမာင္းႏႇင္ေနခ်ိန္မႇာ မီးပြိဳင့္က စိမ္းလိုက္၊ ၀ါလိုက္၊ နီလိုက္နဲ႔။ တစ္ခုေသာ စိမ္း၀ါနီမႇာေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္ဘက္ေကြ႕ေၾကာမႇာ ေကြ႕ေနၾကတဲ့ ကာေတြထဲက ကားႀကီးကားေကာင္း တစ္စီးေကြ႕ရင္း
မီးနီမိသြားတယ္။ ဒီေတာ့ ေကြ႕လက္စ ေနရာ လမ္းဆံုရဲ႕ အလယ္ေခါင္မႇာ ရပ္တယ္။
ျမင္လိုက္တာနဲ႔ အင္မတန္႔ အင္မတန္မႇ ေစ်းႀကီးမႇန္း သိသာတဲ့ကားႀကီးေပါ့။ အဲဒီကားႀကီး ကိုးလို႔ကန္႕လန္႔ ရပ္ထားေတာ့ မီးပြိဳင့္ လြတ္လာတဲ့ကားေတြ ဒုကၡေရာက္ကုန္တယ္။ တည့္တည့္သြားဖို႔ထားတဲ့ ယာဥ္ေၾကာႏႇစ္ေၾကာထဲက တစ္ေၾကာက လံုး၀ ပိတ္သြားတယ္။
တစ္ဖက္ကေန တည့္တည့္သြားမယ့္ အငႇားကား ယာဥ္ေမာင္းကေတာ့ သည္းခံႏိုင္ဟန္ မရႇိေတာ့ပါဘူး။ ကားေခါင္းထဲကေန ေခါင္းျပဴၿပီး ''ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္လိုလုပ္ ရပ္ထားတယ္။ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ပါလား။ ဒီမႇာ ကားေတြပိတ္ကုန္ၿပီတဲ့''။
စိတ္တိုတိုနဲ႔ ေအာ္ပါေရာ။
ကားေကာင္းႀကီးကေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေနာက္မဆုတ္တဲ့ အျပင္ ကားေပၚမႇာ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ထိုင္ေနတဲ့ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ အငႇားကားယာဥ္ေမာင္းကို လက္ညႇိဳးေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီး ျပန္ေအာ္ပါေရာ။ ''ဟဲ့ နင္ခိုင္းတိုင္းလုပ္ရေအာင္ နင္က ဘာေကာင္မို႔လို႔လဲ။ ေအာက္တန္းစား တက္စီသမားကမ်ား လူပါး၀လို႔''
ေျပာတဲ့စကားနဲ႔ ေလယူေလသိမ္းနဲ႔ မ်က္ႏႇာပံုစံ၊ အသားအရည္ အေရာင္အေသြးက အဲဒီမိန္းမႀကီး ကိုယ္စားျပဳတဲ့ မ်ဳိးႏြယ္စုကို အထင္သား ေဖာ္ျပေနတယ္။
စိတ္တိုေဒါသထြက္စြာနဲ႔ အငႇားကားယာဥ္ေမာင္း တံခါးဖြင့္ၿပီး လမ္းေပၚဆင္းလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မႇာပဲ တစ္ဖက္မီးပြိဳင့္က စိမ္းသြားတာနဲ႔ ကားအေကာင္းစားႀကီး ၀ူးကနဲ ေမာင္းထြက္သြားတယ္။ မိန္းမႀကီးက တံေထြးတစ္ခ်က္ ထြီကနဲေထြးရင္း လမ္း ေပၚက အငႇားကား ယာဥ္ေမာင္းကို ေစ့ေစ့ၾကည့္သြားတယ္။ လမ္းေပၚက ကားဆရာခမ်ာ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး ေဒါသထြက္လြန္းလို႔ တုန္ၿပီး က်န္ေနခဲ့တယ္။
အဲဒီမိန္းမႀကီးကို မိုက္႐ိုင္းခြင့္လိုင္စင္ ေပးထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ရန္ကုန္ ေအဒီလမ္းမီးပြိဳင့္မႇာပါ။
ျပည္လမ္းရဲ႕ ယာဥ္ေၾကာသံုးခုထဲက ဘယ္ဘက္ အစြန္ဆံုးေၾကာကို ဘယ္ေကြ႕တဲ့ကားေတြအတြက္ သီးသန္႔ေပးထားၿပီး မီးပြိဳင့္မႇာလဲ မီးစိမ္း သီးျခားအခ်က္ျပ တပ္ဆင္ထားပါတယ္။
ျပည္လမ္း မီးနီ မိေနခ်ိန္မႇာ အေရာင္ေတြ တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနတဲ့ ကားႀကီးတစ္စီး ေမာင္း၀င္လာတယ္။ ဘယ္ေကြ႕ေၾကာအတိုင္း လာၿပီး ေရႇ႕ဆံုးမႇာရပ္တယ္။ ကားရဲ႕နံပါတ္က သာမန္ကားနံပါတ္ေတြလို မဟုတ္ဘူး။
နံပါတ္သက္သက္ အျဖဴေရာင္နံ ပါတ္ျပားနဲ႔။ ကားေရႇ႕မႇာလဲ အလံတိုင္ငယ္ တစ္ခုကို သားေရအစြပ္ အမဲနဲ႔ ကပ္ထားတယ္။ ဘယ္အလံမႇန္းေတာ့ မသိရဘူးေပါ့။ ဗဟုသုတရႇိ သူေတြကေတာ့ ဘယ္ကကားလည္း သိမႇာပါ။
မီးစိမ္းတယ္။ ဘယ္ေကြ႕ေၾကာက ကားေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေကြ႕ႏိုင္ဖို႔ သီးသန္႔ အခ်က္ျပမီးစိမ္းက ေပၚလာတယ္။ ျမားစိမ္းစိမ္းရယ္။ ၂၀၊ ၁၉၊ ၁၈၊ ၁၇ . . .စသျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း ငယ္သြားတဲ့ ဂဏန္းေတြက အခ်ိန္ကိုျပလို႔။
ေကြ႕ဖို႔ သီးသန္႔ခြင့္ျပဳထားတဲ့ လိုင္းရဲ႕ထိပ္က ကားအေကာင္းစားႀကီးက လံုး၀မလႈပ္။ ေနာက္ကားက မီးဖြင့္ပိတ္လုပ္ၿပီး သတိေပးတယ္။ မျမင္တာလား။ ဂ႐ုမစိုက္တာလား။ ကားအေကာင္းစားႀကီးရယ္။ ၿငိမ္လို႔ ခပ္တည္တည္ပဲ။
ေကြ႕ေၾကာသီးသန္႔ မီးစိမ္း အၿပီးမႇာ တည့္တည့္သြားမယ့္ မီးစိမ္း ေပၚလာတယ္။ ၀ူး ခပ္တည္တည္ ကားအေကာင္းစားႀကီး ခပ္တည္တည္ပဲ တည့္တည့္ ေမာင္းထြက္သြားတယ္။ ေကြ႕ဖို႔ ခြင့္ျပဳခ်ိန္မႇာ မေကြ႕လိုက္ရတဲ့ တသီတတန္းနဲ႔ ကားေတြ ေနာက္မႇာရပ္ၿပီး ေမတၲာပို႔ က်န္ခဲ့တယ္။
အဲဒီကားေမာင္းတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးသားကို စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္ခြင့္ လိုင္စင္ေပးထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။
နာမည္ႀကီး ႏိုက္ကလပ္ တစ္ခုမႇာပါ။ မေျပာပါရေစနဲ႔ေတာ့။ ညကလပ္ပါဆိုမႇ တရားမႇတ္တဲ့လူေတြ ဘယ္လာၾကမႇာလဲ။ သန္းေခါင္ေက်ာ္လို႔ တစ္နာရီေတာင္ ခြဲေနၿပီ။
ကားရပ္တဲ့ေနရာမႇာ ကားေတြက ဒင္းၾကမ္း။ အမ်ားစုက ခပ္မိုက္မိုက္ကားေတြ။ အဲဒီကားေတြက ေစ်းက မိုးေပၚမႇာဆိုတာ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံလူ သိပါတယ္။ အဲဒီထဲက ကားတစ္စီးရဲ႕ နံပါတ္ျပားက ျဖဴ၊ နက္၊ နီ၊ ျပာ တစ္ခုမႇမဟုတ္တဲ့ တျခားအေရာင္။
ကား၀ယ္ယူတင္သြင္း ခြင့္ျပဳခ်က္ မူလရထားသူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူ႔ဆီကေန တစ္ျခားသူတစ္ေယာက္ေယာက္က ခဏယူသံုးတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ယာဥ္ေမာင္းက ခိုးထြက္လာတာမ်ဳိးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာေတြျဖစ္ျဖစ္ပါ မေလ်ာ္မကန္ႀကီးပါလား ဟ႐ိုး ဆိုၿပီး ေအာ္ခ်င္မိတာ အမႇန္ပါ။
အဲဒီသူတို႔ကို လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ခြင့္ လိုင္စင္ ေပးထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ယဥ္ေက်းမႈ မထြန္းကားေသးတဲ့ ေက်ာက္ေခတ္မႇာ ျပႆနာက နည္းပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ထြန္းကားလာတယ္။ ႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္းေတြ တိုးတက္ မ်ားျပားလာတယ္။ ကုန္သြယ္ရာမႇာ ၾကားခံအျဖစ္ ေငြကိုသံုးလာတယ္။ လူသားရဲ့အစြမ္းက အံ့မခန္းပါပဲ . . .
အဆင့္ျမင့္ စားေသာက္ဆိုင္ႀကီး တစ္ခုမႇာ။ အထပ္အျမင့္ႀကီးမႇာ ဖြင့္ထားလို႔ အဆင့္ျမင့္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ သန္႔ရႇင္းသပ္ရပ္ လႇပခန္႔ညားၿပီး ေစ်းကလဲ အင္မတန္ႀကီးတာမို႔ ေျပာတာ။ ေနာက္ၿပီး ဇြန္းခရင္းေတြကလဲ ေငြသားစစ္စစ္ေတြ။ လာတဲ့သူေတြကလဲ ေၾကးရတတ္ေတြပဲမ်ားတာ။
အဲဒီတစ္ခုေသာ သီးသန္႔ခန္းမႇာ ေရေပၚဆီတစ္စု ညစာ သံုးေဆာင္ၾကတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း စားစားေသာက္ေသာက္ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ေပါ့။ သူ႔ ႐ိုးလက္နာရီက ဘယ္ေလာက္တန္တာ။ ငါ့ကိုရမ္နာရီက ဘယ္လိုေစ်းႀကီးတာေတြလဲ ပါတယ္ ေဘာလံုးပြဲ၊ ႐ုပ္ရႇင္၊ ကိုရီးယားမင္းသား၊ မင္းသမီး ဘာညာစံုပါေရာ။
အဲဒီမႇာတင္ ဟိုတစ္ေယာက္က ငါနဲ႔ဘယ္မႇာ ဘယ္လိုျဖစ္ဖူးတာတို႔၊ ဘာတို႔ညာတို႔ကို နာမည္ေတြနဲ႔ ပ်စ္ပ်စ္နစ္နစ္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အားက်မခံ ေျပာၾကပါေရာ။ တကယ္ပဲလား။ ပါးစပ္အရသာခံ ေျပာတာလား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မေကာင္းတာအ မႇန္။ ေစာင့္ရမယ့္ ''စည္း''ကို ေက်ာ္ၿပီး ေျပာခ်င္ရာ ေျပာၾကာတာဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီး စားပြဲထိုးေလးကို လႇမ္းေျပာေသးတယ္။ ''နင္ ငါတို႔ အခုေျပာေနတာေတြကို ဘယ္သူ႔မႇ ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔ေနာ္''တဲ့။
ေသခ်ာပါတယ္ ေျပာမႇာ။
အဲဒီပုဂၢဳိလ္မ်ားကို တစ္ဖက္သား ထိခိုက္နစ္နာေအာင္ အသေရဖ်က္ေျပာခြင့္ လိုင္စင္ေပးထားတာ မဟုတ္ဘူး။
အဆင့္ျမင့္ ေဂါက္ကြင္းႀကီး တစ္ခုမႇာ။
ပိတ္ရက္ျဖစ္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း လူကမ်ားလႇသေပါ့။ ဒီေတာ့ တီ႐ုံမႇာ စထြက္ရဖို႔ အေရးက ေစာင့္ရတယ္။ ၾကာတယ္။ စ႐ိုက္မဲ့အဖြဲ႕၊ ႐ိုက္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့ အဖြဲ႕၊ ေနာက္လိုက္မဲ့ အဖြဲ႕ စသျဖင့္ အနည္းဆံုး သံုးဖြဲ႕ေလာက္
ေနရာယူထားတာဆိုေတာ့ လူဆယ့္ေလးငါးေယာက္ေလာက္ ရႇိသေပါ့ဗ်ာ။ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြကို ႏႈတ္ဆက္ခြဲရသလို ႂကြားခ်င္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္မ်ားဆိုလည္း ႂကြားဖို႔ အင္မတန္ အဆင္သင့္ခ်ိန္ေပါ့။
''ဟဲ့ေကင္မေလး၊ ငါ့ဒ႐ုိင္ဗာ အသစ္ယူခဲ့စမ္း''
က်ယ္က်ယ္ဟဟ အသံထြက္လာေတာ့ ေဂါက္သီး႐ိုက္မယ့္ လူေတြေရာ၊ က်န္တဲ့ ကယ္ရီ၊ ထီးမိုး၊ တီဇံု၀န္ထမ္း စတဲ့ လူေတြရဲ႕ အာ႐ုံက အသံလာရာဆီကို ေရာက္သြားၾကတယ္။
''ငါ့ကို ေဂါက္တုတ္ အသစ္ေနာ္၊ အဲဒီ တစ္ေခ်ာင္းထဲကို သိန္းငါးဆယ္ ေပးရတာ''
ဘာႀကီးလဲဟ၊ သူ႔ဖာသား ငါးဆယ္မလို႔ ငါးရာျဖစ္ျဖစ္၊ ငါးေထာင္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အားက်အထင္ႀကီးတဲ့ မ်က္လံုးေတြလဲရႇိရဲ႕။ ဆက္လာတဲ့စကားက နားထဲကို ခါးသီးစြာ ၀င္လာတယ္။
''ေကာင္းေကင္းကိုင္ခဲ့၊ ထိခိုက္ ပြန္းပဲ့သြားလို႔ကေတာ့ ငါနဲ႕ေတြ႕မယ္။ အဲဒီေလာက္ပိုက္ဆံ နင္ဟိုဟာလုပ္ရႇာေတာင္ တစ္သက္လံုးရမႇာ မဟုတ္ဘူး''
သြားၿပီ။ ကယ္ဒီေလးမ်က္ႏႇာ ရဲကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ အနားက ေဂါက္သမားတခ်ဳိ႕ မ်က္ႏႇာလည္း မည္းကနဲနဲ႔။
အဲဒီလူကို ႏိုင္ထက္စီးနင္း ျပဳက်င့္ခြင့္ လိုင္စင္ ေပးထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ရန္ကုန္က နာမည္ေက်ာ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ႀကီးတစ္ခုမႇာ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု လက္ဖက္ရည္ေသာက္၊ မနက္စာစားရင္း စကားေျပာေနၾကတယ္။ မရႇိမရႇား ပံုစံေတြၾကားမႇာ တစ္ေယာက္ကေတာ့ စီးပြားေရး အလြန္ေကာင္းပံု ေပါက္ပါတယ္။ သူ အဆင္အျပင္ အဆင္တန္ဆာေတြက သက္ေသေလ။
''ကဲရႇင္းမယ္၊ ပိုက္ဆံတြက္''
ပိုက္ဆံအိတ္ႀကီးကို ဘုတ္ကနဲ ထုတ္ယူၿပီး ေျပာတယ္။ ''ဒါနဲ႔ဟိုေကာင္၊ မနက္ျဖန္မနက္ ၆ နာရီတိတိ စ႐ိုက္မႇာေနာ္။ ကြင္းေၾကး ေသာင္းေက်ာ္ေရာ၊ ကယ္ဒီမုန္႔ဖိုးပါ ငါေပးေနတာ။မင္းဘာကုန္ရတာ မို႔လို႔လဲ။ ေဂါက္သီးေလး လာ႐ိုက္ေပးပါတယ္။ အေရးထဲ ပင့္ရဖိတ္ရနဲ႔၊ မင္းဖာသာဆို ဒီလိုကြင္းမ်ဳိး သြားႏိုင္လို႔လား''
အေျပာခံလိုက္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ရင္ထဲမႇာ က်င္ခနဲ နာသြားတယ္။ သံေယာဇဥ္နဲ႔ လုပ္ေပးေနတာေတြကိုကြာ၊ မင္းလက္ေအာက္ငယ္သားလဲ မဟုတ္ရေပါင္ကြာ။ စိတ္ထဲက စကားေတြက ႏႈတ္ဖ်ားကို ေရာက္မလာပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး အျမဲတမ္းလဲ အားခ်င္မႇအားမႇာ၊ ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္၊ လစ္ဟာသြားတဲ့ မိသားစုတာ၀န္။တျခားဟာေတြေတာ့ ဖယ္ထားလိုက္ပါေတာ့။
ပစၥည္းရႇိတဲ့လူ အေနနဲ႔ ပစၥည္းမဲ့တဲ့လူကို စိတ္ဒဏ္ရာရေအာင္ လုပ္ခြင့္ လိုင္စင္ေပးထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ သူေဌးႀကီးတစ္ေယာက္ ျမစ္ႀကီးကို သဗၺာန္နဲ႔ျဖတ္ဖို႔ ငႇက္ဆိပ္ကို ဆင္းလာပါတယ္။ (အိပဲ့၊ အိပဲ့ ငႇက္သဗၺာန္ ခတ္သြားတယ္ဆိုၿပီး ေရခ်ဳိးဆိပ္သီခ်င္းမႇာေတာင္ ပါတယ္ေလ။)
''ဟိတ္ေကာင္ ငါ့ကိုလာတဲြဦး။ ေရထဲျပဳတ္က်လို႔ ငါ့အဖိုးတန္ အ၀တ္အစားေတြ ေရစိုကုန္ရင္ မလြယ္ဘူး''
''ဟုတ္ကဲ့''
ဒီလိုနဲ႔ သမၺန္ေပၚမႇာ သူေဌးႀကီးကိုတင္ၿပီး ငႇက္ခတ္လာတယ္။
''အခု တစ္ေန႔ ဘယ္ေလာက္ရတုံး''
''အမႇန္မရႇိပါဘူး။ သူေဌးႀကီးရယ္။ တစ္က်ပ္ရ ငါးမူးရနဲ႔''
''၀င္ေငြဘာမႇမရပါလား။ တယ္ည့ံသကိုး''
ခဏေနျပန္ေတာ့ ''မင္းမႇာ အိမ္ေရာရႇိရဲ႕လား''
''မရႇိပါဘူး။ သူေဌးႀကီးရယ္၊ ဟိုေသာင္ခံုကတဲမႇာ ေနတာ''
''အိမ္ကေလး တစ္လံုးေတာင္ မရႇိတဲ့ေကာင္၊ တယ္ညံ့သကိုး''
ဒီလိုနဲ႔ သူေဌးႀကီးက သမၺန္သမားမႇာ မရႇိတာေတြကို ေမးလိုက္၊ တယ္ညံ့သကိုး ဆိုလိုက္နဲ႔ ျမစ္လယ္ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီမႇာတင္ ႐ုတ္တရက္ မိုးေမႇာင္က်လာၿပီး ေလျပင္းအတိုက္ လႈိင္းအ႐ိုက္မႇာ သမၺန္ေမႇာက္ပါေရာ။
''ဟိတ္ေကာင္၊ ငါေရမကူးတတ္ဘူးကြ၊ ငါ့ကိုဆယ္ပါဦး''
''ေရေလးေတာင္ မကူးတတ္တဲ့ သူေဌးႀကီး၊ တယ္ညံ့သကိုး'' ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ သမၺန္သမားဟာ ေရကူးၿပီး ထြက္သြားပါေရာ''
ယဥ္ေက်းမႈ မထြန္းကားေသးတဲ့ ေက်ာက္ေခတ္မႇာ ျပႆနာက နည္းပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ထြန္းကားလာတယ္။ ႐ုပ္၀တၴဳပစၥည္းေတြ တိုးတက္ မ်ားျပားလာတယ္။ ကုန္သြယ္ရာမႇာ ၾကားခံအျဖစ္ ေငြကိုသံုးလာတယ္။
လူသားရဲ႕အစြမ္းက အံ့မခန္းပါပဲ။
ကိုယ္အဆင္ေျပေစဖို႔ တီထြင္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြေၾကာင့္ အဆင္မေျပ ျဖစ္ရတာေတြလဲ ရႇိလာတယ္။
အားလံုးကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ မ်ားသထက္ မ်ားျပားလာခ်ိန္မႇာ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေတြ ေခါင္းပါးလာတယ္။ ဂ႐ုဏာတရားေတြ ေပ်ာက္ကြယ္လာတယ္။ သံသယမ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္တတ္လာတယ္။ ပံုမႇန္ ဆက္ဆံေရးေတြ ကြယ္ ေပ်ာက္လာတယ္။
''ငါးခံုးမတစ္ေကာင္ေၾကာင့္ တစ္ေလႇလံုးပုပ္''လို႔ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္''
ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲနဲ႔ ၿပီးသြားမယ္ဆိုရင္ ျပႆနာ မရႇိပါဘူး။ ကိုယ့္လူမ်ဳီး၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္အဖြဲ႕အစည္း၊ ကိုယ့္အသိုင္းအ၀ိုင္း၊ ကိုယ့္အလႊာ၊ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ စသျဖင့္ ႐ိုတ္ခတ္မႈက အနည္းအမ်ား ရႇိမႇာ။ ဒါ အေသအခ်ာ။
ျမန္မာႏိုင္ငံ ေဂါက္သီးအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ဒုဥကၠ႒ ဦးမင္းသိမ္းရဲ႕အိမ္ ေက်ာက္သင္ပုန္းမႇာ ေရးထားတဲ့ စာေလးတစ္ပိုဒ္ ရႇိပါတယ္။ ေကာင္းတယ္ဗ် ဆိုၿပီး သေဘာက်သမို႔ မႇတ္သားခဲ့ဖူးတာ ေဖာက္သည္ခ်ပါရေစ။ (ခြင့္ေတာ့
မေတာင္းေတာ့ပါဘူး။ အစ္ကိုႀကီးေရ)
''အဖိုးတန္ေပ့ဆိုတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ပိုင္ဆိုင္ အသံုးျပဳႏိုင္႐ုံနဲ႔ လူ႔အဖိုးတန္ မျဖစ္ဘူး။ ႐ိုးသားစိတ္ေကာင္းထားၿပီး လူ႔ေလာက ေကာင္းက်ဳိးကို တတ္ႏိုင္သမွ် သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္မႇ တကယ့္ လူ႔အဖိုးတန္တဲ့ဗ်ား။''
http://www.news-eleven.com/index.php?option=com_content&view=article&id=8501&catid=78&Itemid=135
Written by ေမာင္စံေပါ
ပစၥည္းတစ္ခုကို တန္ဖိုး ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် ဆိုၿပီး ေစ်းႏႈန္း ေရးေရး မေရးေရး ဘယ္ေလာက္ေတာ့ တန္တာဘဲ၊ ဘယ္ေလာက္ေတာ့ တန္မႇာလဲ စသျဖင့္ ေယဘုယ်ေလာက္ေတာ့ သိၾက၊ လက္ခံၾကတတ္ပါတယ္။
လူေတြဆိုရင္ . . .
ရန္ကုန္ ၀ိဇယမီးပြိဳင့္မႇာပါ။
ကားေတြ ဥဒဟို ျဖတ္သန္း ေမာင္းႏႇင္ေနခ်ိန္မႇာ မီးပြိဳင့္က စိမ္းလိုက္၊ ၀ါလိုက္၊ နီလိုက္နဲ႔။ တစ္ခုေသာ စိမ္း၀ါနီမႇာေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္ဘက္ေကြ႕ေၾကာမႇာ ေကြ႕ေနၾကတဲ့ ကာေတြထဲက ကားႀကီးကားေကာင္း တစ္စီးေကြ႕ရင္း
မီးနီမိသြားတယ္။ ဒီေတာ့ ေကြ႕လက္စ ေနရာ လမ္းဆံုရဲ႕ အလယ္ေခါင္မႇာ ရပ္တယ္။
ျမင္လိုက္တာနဲ႔ အင္မတန္႔ အင္မတန္မႇ ေစ်းႀကီးမႇန္း သိသာတဲ့ကားႀကီးေပါ့။ အဲဒီကားႀကီး ကိုးလို႔ကန္႕လန္႔ ရပ္ထားေတာ့ မီးပြိဳင့္ လြတ္လာတဲ့ကားေတြ ဒုကၡေရာက္ကုန္တယ္။ တည့္တည့္သြားဖို႔ထားတဲ့ ယာဥ္ေၾကာႏႇစ္ေၾကာထဲက တစ္ေၾကာက လံုး၀ ပိတ္သြားတယ္။
တစ္ဖက္ကေန တည့္တည့္သြားမယ့္ အငႇားကား ယာဥ္ေမာင္းကေတာ့ သည္းခံႏိုင္ဟန္ မရႇိေတာ့ပါဘူး။ ကားေခါင္းထဲကေန ေခါင္းျပဴၿပီး ''ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္လိုလုပ္ ရပ္ထားတယ္။ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ပါလား။ ဒီမႇာ ကားေတြပိတ္ကုန္ၿပီတဲ့''။
စိတ္တိုတိုနဲ႔ ေအာ္ပါေရာ။
ကားေကာင္းႀကီးကေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေနာက္မဆုတ္တဲ့ အျပင္ ကားေပၚမႇာ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ထိုင္ေနတဲ့ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ အငႇားကားယာဥ္ေမာင္းကို လက္ညႇိဳးေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီး ျပန္ေအာ္ပါေရာ။ ''ဟဲ့ နင္ခိုင္းတိုင္းလုပ္ရေအာင္ နင္က ဘာေကာင္မို႔လို႔လဲ။ ေအာက္တန္းစား တက္စီသမားကမ်ား လူပါး၀လို႔''
ေျပာတဲ့စကားနဲ႔ ေလယူေလသိမ္းနဲ႔ မ်က္ႏႇာပံုစံ၊ အသားအရည္ အေရာင္အေသြးက အဲဒီမိန္းမႀကီး ကိုယ္စားျပဳတဲ့ မ်ဳိးႏြယ္စုကို အထင္သား ေဖာ္ျပေနတယ္။
စိတ္တိုေဒါသထြက္စြာနဲ႔ အငႇားကားယာဥ္ေမာင္း တံခါးဖြင့္ၿပီး လမ္းေပၚဆင္းလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မႇာပဲ တစ္ဖက္မီးပြိဳင့္က စိမ္းသြားတာနဲ႔ ကားအေကာင္းစားႀကီး ၀ူးကနဲ ေမာင္းထြက္သြားတယ္။ မိန္းမႀကီးက တံေထြးတစ္ခ်က္ ထြီကနဲေထြးရင္း လမ္း ေပၚက အငႇားကား ယာဥ္ေမာင္းကို ေစ့ေစ့ၾကည့္သြားတယ္။ လမ္းေပၚက ကားဆရာခမ်ာ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး ေဒါသထြက္လြန္းလို႔ တုန္ၿပီး က်န္ေနခဲ့တယ္။
အဲဒီမိန္းမႀကီးကို မိုက္႐ိုင္းခြင့္လိုင္စင္ ေပးထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ရန္ကုန္ ေအဒီလမ္းမီးပြိဳင့္မႇာပါ။
ျပည္လမ္းရဲ႕ ယာဥ္ေၾကာသံုးခုထဲက ဘယ္ဘက္ အစြန္ဆံုးေၾကာကို ဘယ္ေကြ႕တဲ့ကားေတြအတြက္ သီးသန္႔ေပးထားၿပီး မီးပြိဳင့္မႇာလဲ မီးစိမ္း သီးျခားအခ်က္ျပ တပ္ဆင္ထားပါတယ္။
ျပည္လမ္း မီးနီ မိေနခ်ိန္မႇာ အေရာင္ေတြ တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနတဲ့ ကားႀကီးတစ္စီး ေမာင္း၀င္လာတယ္။ ဘယ္ေကြ႕ေၾကာအတိုင္း လာၿပီး ေရႇ႕ဆံုးမႇာရပ္တယ္။ ကားရဲ႕နံပါတ္က သာမန္ကားနံပါတ္ေတြလို မဟုတ္ဘူး။
နံပါတ္သက္သက္ အျဖဴေရာင္နံ ပါတ္ျပားနဲ႔။ ကားေရႇ႕မႇာလဲ အလံတိုင္ငယ္ တစ္ခုကို သားေရအစြပ္ အမဲနဲ႔ ကပ္ထားတယ္။ ဘယ္အလံမႇန္းေတာ့ မသိရဘူးေပါ့။ ဗဟုသုတရႇိ သူေတြကေတာ့ ဘယ္ကကားလည္း သိမႇာပါ။
မီးစိမ္းတယ္။ ဘယ္ေကြ႕ေၾကာက ကားေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေကြ႕ႏိုင္ဖို႔ သီးသန္႔ အခ်က္ျပမီးစိမ္းက ေပၚလာတယ္။ ျမားစိမ္းစိမ္းရယ္။ ၂၀၊ ၁၉၊ ၁၈၊ ၁၇ . . .စသျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း ငယ္သြားတဲ့ ဂဏန္းေတြက အခ်ိန္ကိုျပလို႔။
ေကြ႕ဖို႔ သီးသန္႔ခြင့္ျပဳထားတဲ့ လိုင္းရဲ႕ထိပ္က ကားအေကာင္းစားႀကီးက လံုး၀မလႈပ္။ ေနာက္ကားက မီးဖြင့္ပိတ္လုပ္ၿပီး သတိေပးတယ္။ မျမင္တာလား။ ဂ႐ုမစိုက္တာလား။ ကားအေကာင္းစားႀကီးရယ္။ ၿငိမ္လို႔ ခပ္တည္တည္ပဲ။
ေကြ႕ေၾကာသီးသန္႔ မီးစိမ္း အၿပီးမႇာ တည့္တည့္သြားမယ့္ မီးစိမ္း ေပၚလာတယ္။ ၀ူး ခပ္တည္တည္ ကားအေကာင္းစားႀကီး ခပ္တည္တည္ပဲ တည့္တည့္ ေမာင္းထြက္သြားတယ္။ ေကြ႕ဖို႔ ခြင့္ျပဳခ်ိန္မႇာ မေကြ႕လိုက္ရတဲ့ တသီတတန္းနဲ႔ ကားေတြ ေနာက္မႇာရပ္ၿပီး ေမတၲာပို႔ က်န္ခဲ့တယ္။
အဲဒီကားေမာင္းတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးသားကို စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္ခြင့္ လိုင္စင္ေပးထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။
နာမည္ႀကီး ႏိုက္ကလပ္ တစ္ခုမႇာပါ။ မေျပာပါရေစနဲ႔ေတာ့။ ညကလပ္ပါဆိုမႇ တရားမႇတ္တဲ့လူေတြ ဘယ္လာၾကမႇာလဲ။ သန္းေခါင္ေက်ာ္လို႔ တစ္နာရီေတာင္ ခြဲေနၿပီ။
ကားရပ္တဲ့ေနရာမႇာ ကားေတြက ဒင္းၾကမ္း။ အမ်ားစုက ခပ္မိုက္မိုက္ကားေတြ။ အဲဒီကားေတြက ေစ်းက မိုးေပၚမႇာဆိုတာ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံလူ သိပါတယ္။ အဲဒီထဲက ကားတစ္စီးရဲ႕ နံပါတ္ျပားက ျဖဴ၊ နက္၊ နီ၊ ျပာ တစ္ခုမႇမဟုတ္တဲ့ တျခားအေရာင္။
ကား၀ယ္ယူတင္သြင္း ခြင့္ျပဳခ်က္ မူလရထားသူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူ႔ဆီကေန တစ္ျခားသူတစ္ေယာက္ေယာက္က ခဏယူသံုးတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ယာဥ္ေမာင္းက ခိုးထြက္လာတာမ်ဳိးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာေတြျဖစ္ျဖစ္ပါ မေလ်ာ္မကန္ႀကီးပါလား ဟ႐ိုး ဆိုၿပီး ေအာ္ခ်င္မိတာ အမႇန္ပါ။
အဲဒီသူတို႔ကို လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ခြင့္ လိုင္စင္ ေပးထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ယဥ္ေက်းမႈ မထြန္းကားေသးတဲ့ ေက်ာက္ေခတ္မႇာ ျပႆနာက နည္းပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ထြန္းကားလာတယ္။ ႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္းေတြ တိုးတက္ မ်ားျပားလာတယ္။ ကုန္သြယ္ရာမႇာ ၾကားခံအျဖစ္ ေငြကိုသံုးလာတယ္။ လူသားရဲ့အစြမ္းက အံ့မခန္းပါပဲ . . .
အဆင့္ျမင့္ စားေသာက္ဆိုင္ႀကီး တစ္ခုမႇာ။ အထပ္အျမင့္ႀကီးမႇာ ဖြင့္ထားလို႔ အဆင့္ျမင့္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ သန္႔ရႇင္းသပ္ရပ္ လႇပခန္႔ညားၿပီး ေစ်းကလဲ အင္မတန္ႀကီးတာမို႔ ေျပာတာ။ ေနာက္ၿပီး ဇြန္းခရင္းေတြကလဲ ေငြသားစစ္စစ္ေတြ။ လာတဲ့သူေတြကလဲ ေၾကးရတတ္ေတြပဲမ်ားတာ။
အဲဒီတစ္ခုေသာ သီးသန္႔ခန္းမႇာ ေရေပၚဆီတစ္စု ညစာ သံုးေဆာင္ၾကတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း စားစားေသာက္ေသာက္ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ေပါ့။ သူ႔ ႐ိုးလက္နာရီက ဘယ္ေလာက္တန္တာ။ ငါ့ကိုရမ္နာရီက ဘယ္လိုေစ်းႀကီးတာေတြလဲ ပါတယ္ ေဘာလံုးပြဲ၊ ႐ုပ္ရႇင္၊ ကိုရီးယားမင္းသား၊ မင္းသမီး ဘာညာစံုပါေရာ။
အဲဒီမႇာတင္ ဟိုတစ္ေယာက္က ငါနဲ႔ဘယ္မႇာ ဘယ္လိုျဖစ္ဖူးတာတို႔၊ ဘာတို႔ညာတို႔ကို နာမည္ေတြနဲ႔ ပ်စ္ပ်စ္နစ္နစ္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အားက်မခံ ေျပာၾကပါေရာ။ တကယ္ပဲလား။ ပါးစပ္အရသာခံ ေျပာတာလား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မေကာင္းတာအ မႇန္။ ေစာင့္ရမယ့္ ''စည္း''ကို ေက်ာ္ၿပီး ေျပာခ်င္ရာ ေျပာၾကာတာဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီး စားပြဲထိုးေလးကို လႇမ္းေျပာေသးတယ္။ ''နင္ ငါတို႔ အခုေျပာေနတာေတြကို ဘယ္သူ႔မႇ ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔ေနာ္''တဲ့။
ေသခ်ာပါတယ္ ေျပာမႇာ။
အဲဒီပုဂၢဳိလ္မ်ားကို တစ္ဖက္သား ထိခိုက္နစ္နာေအာင္ အသေရဖ်က္ေျပာခြင့္ လိုင္စင္ေပးထားတာ မဟုတ္ဘူး။
အဆင့္ျမင့္ ေဂါက္ကြင္းႀကီး တစ္ခုမႇာ။
ပိတ္ရက္ျဖစ္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း လူကမ်ားလႇသေပါ့။ ဒီေတာ့ တီ႐ုံမႇာ စထြက္ရဖို႔ အေရးက ေစာင့္ရတယ္။ ၾကာတယ္။ စ႐ိုက္မဲ့အဖြဲ႕၊ ႐ိုက္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့ အဖြဲ႕၊ ေနာက္လိုက္မဲ့ အဖြဲ႕ စသျဖင့္ အနည္းဆံုး သံုးဖြဲ႕ေလာက္
ေနရာယူထားတာဆိုေတာ့ လူဆယ့္ေလးငါးေယာက္ေလာက္ ရႇိသေပါ့ဗ်ာ။ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြကို ႏႈတ္ဆက္ခြဲရသလို ႂကြားခ်င္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္မ်ားဆိုလည္း ႂကြားဖို႔ အင္မတန္ အဆင္သင့္ခ်ိန္ေပါ့။
''ဟဲ့ေကင္မေလး၊ ငါ့ဒ႐ုိင္ဗာ အသစ္ယူခဲ့စမ္း''
က်ယ္က်ယ္ဟဟ အသံထြက္လာေတာ့ ေဂါက္သီး႐ိုက္မယ့္ လူေတြေရာ၊ က်န္တဲ့ ကယ္ရီ၊ ထီးမိုး၊ တီဇံု၀န္ထမ္း စတဲ့ လူေတြရဲ႕ အာ႐ုံက အသံလာရာဆီကို ေရာက္သြားၾကတယ္။
''ငါ့ကို ေဂါက္တုတ္ အသစ္ေနာ္၊ အဲဒီ တစ္ေခ်ာင္းထဲကို သိန္းငါးဆယ္ ေပးရတာ''
ဘာႀကီးလဲဟ၊ သူ႔ဖာသား ငါးဆယ္မလို႔ ငါးရာျဖစ္ျဖစ္၊ ငါးေထာင္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အားက်အထင္ႀကီးတဲ့ မ်က္လံုးေတြလဲရႇိရဲ႕။ ဆက္လာတဲ့စကားက နားထဲကို ခါးသီးစြာ ၀င္လာတယ္။
''ေကာင္းေကင္းကိုင္ခဲ့၊ ထိခိုက္ ပြန္းပဲ့သြားလို႔ကေတာ့ ငါနဲ႕ေတြ႕မယ္။ အဲဒီေလာက္ပိုက္ဆံ နင္ဟိုဟာလုပ္ရႇာေတာင္ တစ္သက္လံုးရမႇာ မဟုတ္ဘူး''
သြားၿပီ။ ကယ္ဒီေလးမ်က္ႏႇာ ရဲကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ အနားက ေဂါက္သမားတခ်ဳိ႕ မ်က္ႏႇာလည္း မည္းကနဲနဲ႔။
အဲဒီလူကို ႏိုင္ထက္စီးနင္း ျပဳက်င့္ခြင့္ လိုင္စင္ ေပးထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ရန္ကုန္က နာမည္ေက်ာ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ႀကီးတစ္ခုမႇာ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု လက္ဖက္ရည္ေသာက္၊ မနက္စာစားရင္း စကားေျပာေနၾကတယ္။ မရႇိမရႇား ပံုစံေတြၾကားမႇာ တစ္ေယာက္ကေတာ့ စီးပြားေရး အလြန္ေကာင္းပံု ေပါက္ပါတယ္။ သူ အဆင္အျပင္ အဆင္တန္ဆာေတြက သက္ေသေလ။
''ကဲရႇင္းမယ္၊ ပိုက္ဆံတြက္''
ပိုက္ဆံအိတ္ႀကီးကို ဘုတ္ကနဲ ထုတ္ယူၿပီး ေျပာတယ္။ ''ဒါနဲ႔ဟိုေကာင္၊ မနက္ျဖန္မနက္ ၆ နာရီတိတိ စ႐ိုက္မႇာေနာ္။ ကြင္းေၾကး ေသာင္းေက်ာ္ေရာ၊ ကယ္ဒီမုန္႔ဖိုးပါ ငါေပးေနတာ။မင္းဘာကုန္ရတာ မို႔လို႔လဲ။ ေဂါက္သီးေလး လာ႐ိုက္ေပးပါတယ္။ အေရးထဲ ပင့္ရဖိတ္ရနဲ႔၊ မင္းဖာသာဆို ဒီလိုကြင္းမ်ဳိး သြားႏိုင္လို႔လား''
အေျပာခံလိုက္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ရင္ထဲမႇာ က်င္ခနဲ နာသြားတယ္။ သံေယာဇဥ္နဲ႔ လုပ္ေပးေနတာေတြကိုကြာ၊ မင္းလက္ေအာက္ငယ္သားလဲ မဟုတ္ရေပါင္ကြာ။ စိတ္ထဲက စကားေတြက ႏႈတ္ဖ်ားကို ေရာက္မလာပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး အျမဲတမ္းလဲ အားခ်င္မႇအားမႇာ၊ ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္၊ လစ္ဟာသြားတဲ့ မိသားစုတာ၀န္။တျခားဟာေတြေတာ့ ဖယ္ထားလိုက္ပါေတာ့။
ပစၥည္းရႇိတဲ့လူ အေနနဲ႔ ပစၥည္းမဲ့တဲ့လူကို စိတ္ဒဏ္ရာရေအာင္ လုပ္ခြင့္ လိုင္စင္ေပးထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ သူေဌးႀကီးတစ္ေယာက္ ျမစ္ႀကီးကို သဗၺာန္နဲ႔ျဖတ္ဖို႔ ငႇက္ဆိပ္ကို ဆင္းလာပါတယ္။ (အိပဲ့၊ အိပဲ့ ငႇက္သဗၺာန္ ခတ္သြားတယ္ဆိုၿပီး ေရခ်ဳိးဆိပ္သီခ်င္းမႇာေတာင္ ပါတယ္ေလ။)
''ဟိတ္ေကာင္ ငါ့ကိုလာတဲြဦး။ ေရထဲျပဳတ္က်လို႔ ငါ့အဖိုးတန္ အ၀တ္အစားေတြ ေရစိုကုန္ရင္ မလြယ္ဘူး''
''ဟုတ္ကဲ့''
ဒီလိုနဲ႔ သမၺန္ေပၚမႇာ သူေဌးႀကီးကိုတင္ၿပီး ငႇက္ခတ္လာတယ္။
''အခု တစ္ေန႔ ဘယ္ေလာက္ရတုံး''
''အမႇန္မရႇိပါဘူး။ သူေဌးႀကီးရယ္။ တစ္က်ပ္ရ ငါးမူးရနဲ႔''
''၀င္ေငြဘာမႇမရပါလား။ တယ္ည့ံသကိုး''
ခဏေနျပန္ေတာ့ ''မင္းမႇာ အိမ္ေရာရႇိရဲ႕လား''
''မရႇိပါဘူး။ သူေဌးႀကီးရယ္၊ ဟိုေသာင္ခံုကတဲမႇာ ေနတာ''
''အိမ္ကေလး တစ္လံုးေတာင္ မရႇိတဲ့ေကာင္၊ တယ္ညံ့သကိုး''
ဒီလိုနဲ႔ သူေဌးႀကီးက သမၺန္သမားမႇာ မရႇိတာေတြကို ေမးလိုက္၊ တယ္ညံ့သကိုး ဆိုလိုက္နဲ႔ ျမစ္လယ္ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီမႇာတင္ ႐ုတ္တရက္ မိုးေမႇာင္က်လာၿပီး ေလျပင္းအတိုက္ လႈိင္းအ႐ိုက္မႇာ သမၺန္ေမႇာက္ပါေရာ။
''ဟိတ္ေကာင္၊ ငါေရမကူးတတ္ဘူးကြ၊ ငါ့ကိုဆယ္ပါဦး''
''ေရေလးေတာင္ မကူးတတ္တဲ့ သူေဌးႀကီး၊ တယ္ညံ့သကိုး'' ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ သမၺန္သမားဟာ ေရကူးၿပီး ထြက္သြားပါေရာ''
ယဥ္ေက်းမႈ မထြန္းကားေသးတဲ့ ေက်ာက္ေခတ္မႇာ ျပႆနာက နည္းပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ထြန္းကားလာတယ္။ ႐ုပ္၀တၴဳပစၥည္းေတြ တိုးတက္ မ်ားျပားလာတယ္။ ကုန္သြယ္ရာမႇာ ၾကားခံအျဖစ္ ေငြကိုသံုးလာတယ္။
လူသားရဲ႕အစြမ္းက အံ့မခန္းပါပဲ။
ကိုယ္အဆင္ေျပေစဖို႔ တီထြင္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြေၾကာင့္ အဆင္မေျပ ျဖစ္ရတာေတြလဲ ရႇိလာတယ္။
အားလံုးကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ မ်ားသထက္ မ်ားျပားလာခ်ိန္မႇာ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေတြ ေခါင္းပါးလာတယ္။ ဂ႐ုဏာတရားေတြ ေပ်ာက္ကြယ္လာတယ္။ သံသယမ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္တတ္လာတယ္။ ပံုမႇန္ ဆက္ဆံေရးေတြ ကြယ္ ေပ်ာက္လာတယ္။
''ငါးခံုးမတစ္ေကာင္ေၾကာင့္ တစ္ေလႇလံုးပုပ္''လို႔ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္''
ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲနဲ႔ ၿပီးသြားမယ္ဆိုရင္ ျပႆနာ မရႇိပါဘူး။ ကိုယ့္လူမ်ဳီး၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္အဖြဲ႕အစည္း၊ ကိုယ့္အသိုင္းအ၀ိုင္း၊ ကိုယ့္အလႊာ၊ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ စသျဖင့္ ႐ိုတ္ခတ္မႈက အနည္းအမ်ား ရႇိမႇာ။ ဒါ အေသအခ်ာ။
ျမန္မာႏိုင္ငံ ေဂါက္သီးအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ဒုဥကၠ႒ ဦးမင္းသိမ္းရဲ႕အိမ္ ေက်ာက္သင္ပုန္းမႇာ ေရးထားတဲ့ စာေလးတစ္ပိုဒ္ ရႇိပါတယ္။ ေကာင္းတယ္ဗ် ဆိုၿပီး သေဘာက်သမို႔ မႇတ္သားခဲ့ဖူးတာ ေဖာက္သည္ခ်ပါရေစ။ (ခြင့္ေတာ့
မေတာင္းေတာ့ပါဘူး။ အစ္ကိုႀကီးေရ)
''အဖိုးတန္ေပ့ဆိုတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ပိုင္ဆိုင္ အသံုးျပဳႏိုင္႐ုံနဲ႔ လူ႔အဖိုးတန္ မျဖစ္ဘူး။ ႐ိုးသားစိတ္ေကာင္းထားၿပီး လူ႔ေလာက ေကာင္းက်ဳိးကို တတ္ႏိုင္သမွ် သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္မႇ တကယ့္ လူ႔အဖိုးတန္တဲ့ဗ်ား။''
http://www.news-eleven.com/index.php?option=com_content&view=article&id=8501&catid=78&Itemid=135
Written by ေမာင္စံေပါ
No comments:
Post a Comment