ဖိနပ္ပံုျပင္

>

ပံုျပင္ထဲက စင္ဒရဲလား မင္းသမီးေလးရဲ႕ ဖိနပ္ကအစ ဖိလစ္ပိုင္ကေတာ္ေဟာာင္း အီမယ္လ္ဒါမားကို႔စ္ရဲ႕ ဖိနပ္ေတြအဆံုး စိတ္၀င္စားစရာ ဖိနပ္ေတြအေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား

ခင္ဗ်ားၾကားဖူးေကာင္း ၾကားဖူးပါလိမ္႔မယ္။

ခင္ဗ်ား စိတ္၀င္စားမယ္ဆိုရင္ လူမသိ၊ သူမသိ ဖိနပ္ကေလး တစ္ရန္အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ပါ။ ေဆးပညာ ဘြဲ႔ရၿပီးၿပီးခ်င္း စလင္းၿမိဳ႕နယ္ထဲက ဇီးျဖဴပင္ဆိုတဲ႔ ရြာရဲ႕ သမ၀ါယမေဆးခန္းမွာ တာ၀န္ခံ ဆရာ၀န္အေနနဲ႔ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရတယ္။

ဇီးျဖဴပင္ရြာက အုပ္စုရြာႀကီးတစ္ရြာျဖစ္ၿပီး ကုန္းေျခာက္ရြာ၊ ကိုင္းေျခာက္ရြာ ပါ၀င္တယ္။ ကုန္းဘက္မွာ ငရုတ္၊ ေျပာင္း၊ ႏွမ္း။ ကိုင္းဘက္မွာ ေျမပဲ၊ ၾကက္သြန္၊ အာလူး စတဲ႔ အသီးအႏွံမ်ဳိးစံု စိုက္ပ်ဳိးၾကၿပီး အလြန္ဆူၿဖိဳးတဲ႔ ရြာႀကီးတစ္ရြာ ျဖစ္တယ္။ ပညာေရးအေနနဲ႔ အဲဒီရြာမွာ အလယ္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ရွိပါတယ္။

တစ္ေန႔ ညႏွစ္ခ်က္တီးေလာက္ အိပ္ေကာင္းေနတုန္း “ဆရာ ဆရာ ထပါဦး၊ လူနာအေရးေကာင္းေနလုိ႔ပါ” နဲ႔ အိ္မ္ေရွ႕က ေအာ္သံေတြ ၾကားရတယ္။

ဓာတ္မီးထိုးၿပီး ၿခံတံခါး၀ကို လာခဲ႔တယ္။ ၿခံအျပင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ႔ လူႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရတယ္။ တစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ သမ၀ါယမေဆးခန္း၀န္ထမ္္း ကိုခင္ေမာင္တိုး၊ က်န္တဲ႔ တစ္ေယာက္ကိုေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ မသိဘူး။ ၿပီးမွ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ဆိုတာ သိရတယ္။ ကိုခင္ေမာင္တိုးက “ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ရင္က်ပ္ေနလို႔ ဆရာ။ အဲဒါ ဆရာလိုက္ၾကည့္ပါဦး”

ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ ေဆးအိတ္ကို ကိုခင္ေမာင္တိုးက လြယ္ၿပီး ဇီးျဖဴပင္ အလယ္တန္းေက်ာင္းရွိရာ လာခဲ႔ၾကတယ္။ ပင္မ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးရဲ႕ေဘးမွာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးေနဖို႔ အိမ္ေလးတစ္လံုး သပ္သပ္ ေဆာက္ေပးထားတယ္။

အိမ္ကေလးထဲ ၀င္လိုက္ေတာ႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးရဲ႕ဇနီးက “ဆရာ ၾကြပါ” ဆိုၿပီး အခန္းတစ္ခုထဲ ေခၚသြားတယ္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ႔ ဆရာႀကီးက ဖားဖိုထိုးသလို ေဟာဟဲ ေဟာဟဲနဲ႔ ေမာေနတယ္။ ပက္လက္လွန္ မအိပ္ႏိုင္ဘူး။ ေခါင္းအံုးေတြထပ္ၿပီး ထိုင္လ်က္ ေခါင္းအံုးထပ္ေပၚ ၀ပ္ေနရတယ္။

သူ႔ေရာဂါက ရုတ္တရက္ ေကာက္ကာငင္ကာ ထထျဖစ္တတ္တဲ႔ ရင္က်ပ္ပန္းနာ ေရာဂါ။ ရင္က်ပ္ေပ်ာက္တဲ႔ အေၾကာေဆးထိုးေပးၿပီး Ventolin Inhaler ေခၚတဲ႔ ပန္းနာရွဴေဆး ရွဴခိုင္းလိုက္တယ္။ တျဖည္းျဖည္း သက္သာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ။ ဒီလိုနဲ႔ သူ႔ေရာဂါကို ကုေပးရင္း အဲဒီေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ရင္းႏွီးသြားတယ္။ သူ႔နာနာမည္က ဦးစစ္ၿငိမ္း တဲ႔။

တနဂၤေႏြတစ္ေန႔မွာ ေဆးခန္းပိတ္တာနဲ႔ သူ႔တို႔ေက်ာင္းကို သြားၿ့ပီး ပင္ေပါင္ရိုက္တယ္။ ဆရာႀကီးက ေရေႏြးၾကမ္း၊ ၾကက္ဥေၾကာ္၊ လက္ဖက္သုပ္တို႔နဲ႔ ဧည့္ခံတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က

“ဆရာႀကီးကို ေဆးလာကုရင္း စိတ္၀င္စားစရာတစ္ခု ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔ရတယ္ဗ်။ ေမးမယ္ ေမးမယ္နဲ႔ မေမးျဖစ္ခဲ႔ဘူး။ အခုမွ ေမးရေတာ႔မယ္”

“ဘာမ်ားလဲဗ်”

“တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာႀကီးရဲ႕ေခါင္းရင္း မွန္ဗီရိုထဲက ဖိနပ္တစ္ရန္ အေၾကာင္းပဲ။ ဖိနပ္က အသစ္မဟုတ္ဘူး၊ အေဟာင္း။ ဒါ႔အျပင္ တစ္ဖက္က သဲႀကိဳးေတြေကာ ဖင္ကပါ ျပတ္ေနေသးတယ္။ ဒီလုိစီးမရတဲ႔ ဖိနပ္တစ္ရန္ကို လႊင္႔မပစ္ဘဲ ေသခ်ာသိမ္းထားတယ္ဆိုတာ အေၾကာင္းရွိရမယ္ေလ။ အဲဒီအေၾကာင္းက ဘာလဲဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ သိခ်င္တယ္”

ဆရာႀကီးက သက္ျပင္းေလး တစ္ခ်က္ခ်ျပီး….

“ေဒါက္တာက ဖိနပ္ကေလးကို သတိထားမိသားပဲ။ ေဒါက္တာမွ မဟုတ္ပါဘူးေလ၊ တခ်ဳိ႕လူေတြလည္း သတိထားမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေဒါက္တာ႔လို ေမးရေကာင္းမွန္း မသိဘူး။ သူတို႔ စိတ္မ၀င္စားလို႔ေပါ႔ေလ။ ဒီလို အေသးအဖြဲဖိနပ္ကို ဘယ္စိတ္၀င္စားပါ႔မလဲ။ ဒီလို စိတ္မ၀င္စားတဲ႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ၀မ္းမနည္းပါဘူး”

“ဒါေပမဲ႔ ေဒါက္တာ႔လို စာေရးဆရာတစ္ေယာက္က စိတ္၀င္စားေဖာ္ရတာ ကြ်န္ေတာ္ သိပ္၀မ္းသာတယ္။ ဒီဖိနပ္ကေလးရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ္ လိုလိုလားလား ေျပာျပပါ႔မယ္။ ဆရာလည္း ၀တၳဳေရးဖို႔ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ ရတာေပါ႔” ဆိုၿပီး သူက ဖိနပ္ဇာတ္လမ္းကို ေျပာျပတယ္။ သူေျပာတာက ဒီလိုဗ်။

“ကြ်န္ေတာ္က မုဆိုးမတစ္ေယာက္ရဲ႕ သားပါ။ ကြ်န္ေတာ္႔အေဖဟာ အေမ ကြ်န္ေတာ႔္ကိုယ္၀န္ လြယ္ထားခိုက္မွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ႔တယ္။ အေဖဆိုတာ ျဖဴသလား၊ မည္းသလား ကြ်န္ေတာ္ မသိခဲ႔ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္႔ဘ၀မွာ အေမတစ္ခု သားတစ္ခု၊ အေဖလည္း အေမ၊ အေမလည္း အေမ ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ဘြဲ႔တစ္ခု ရလာတဲ႔အထိ ေနာက္အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ အေမက ေစ်းေတာင္းေခါင္းရြက္ လုပ္ကိုင္ေကြ်းခဲ႔တယ္”

“ဒီလိုနဲ႔ အေမ႔မွာ ႏွလံုးေရာဂါ စြဲကပ္လာတယ္။ အေမေသခါနီး သံုးရက္ေလာက္ အလိုမွာ အေမက ကြ်န္ေတာ႔္ကို ေခၚျပီး သူ႔ဗီရိုအံဆြဲေသာ႔ကို ဖြင္႔ခိုင္းတယ္။ အံဆြဲထဲက ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ကတ္စကၠဴဘူးေလး တစ္ခုကို သူ႔နား ယူလာခိုင္းတယ္။ ကတ္စကၠဴဘူးကို ဖြင္႔ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ေယာက္်ားစီး သားေရဖိနပ္တစ္ရန္ ေတြ႕ရတယ္။ ဖိနပ္က အေတာ္ေဟာင္းေနပါၿပီ။ တစ္ဖက္က အေဟာင္း၊ တစ္ဖက္က သဲႀကိဳးေရာ ခံုပါ အလယ္ေကာင္ေလာက္က ျပတ္ၿပီး ၿမီးတို ျဖစ္ေနတယ္”

ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က “စီးလို႔မရေတာ႔တဲ႔ ဖိနပ္ကို လႊင္႔မပစ္ဘဲ ဘာေၾကာင္႔ သိမ္းထားရတာလဲ အေမ” လို႔ ေမးလို္က္တယ္။

“အေမ မေသခင္ ဒီဖိနပ္ေလးအေၾကာင္း ငါ႔သားကို ေျပာျပခဲ႔ခ်င္တယ္လို႔ အားယူၿပီး ဖိနပ္ဇာတ္လမ္းကို ေျပာျပတယ္။ ေဒါက္တာ မၿငီးေငြ႔ေအာင္ အတိုခ်ဳံးၿပီး ေျပာျပပါမယ္”

>“ေခတ္က ဂ်ပန္ေခတ္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဖက္ဆစ္ေတြ သိမ္းပိုက္ၿပီး ဓားမိုးထားခ်ိန္ေပါ႔။ ကြ်န္ေတာ္႔အေမက ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ဗ်။ အဂၤလိပ္ပညာေရးကို ကြ်န္ပညာေရးျဖစ္လို႔ မလိုလားတဲ႔ အမ်ဳိးသား ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတက္ရတယ္။ သူတို႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက မစၥတာရာဇတ္ တဲ႔။ ေနာက္ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမယ္႔ ဦးရာဇတ္ေပါ႔”



**Abdul Razak(U Razak)**

















“တစ္ေန႔ေတာ႔ ဂ်ပန္စစ္သားတစ္ေယာက္က ေက်ာင္းသူတစ္ဦးကို ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ဆြဲလားရုန္းလား လုပ္တယ္။ ေက်ာင္းသူေလးက ငိုယုိၿပီး ဂ်ပန္စစ္သားကို တြန္းပစ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ ေက်ာင္းထဲကို ၀င္ေျပးတယ္။ ဂ်ပန္စစ္သားက ေနာက္က လိုက္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အရာတစ္ခုက အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ဂ်ပန္စစ္သားရဲ႕ ရင္ဘတ္ကို ဖုန္းခနဲ လာမွန္တယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ေယာက္်ားစီး သားေရဖိနပ္တစ္ဖက္။ ဂ်ပန္စစ္သားကလည္း ေဒါပြၿပီး ေက်ာင္းထဲ၀င္မယ္လုပ္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက ၀ိုင္းလာတယ္။ ဟန္ပံုမရေတာ႔ အဲဒီ ဂ်ပန္ ျပန္ေျပးသြားတယ္”


“ဂ်ပန္ေတြ ျပန္မလာဘူးလား အေမ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေမးေတာ႔ အေမက

“ဘယ္ေနမလဲ ငါ႔သားရယ္၊ ျပန္လာတာမွ ကားတစ္စီးတိုက္ အျပည့္။ အဲဒီထဲမွာ နာကာတာ ဆိုတဲ႔ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္တစ္ေယာက္ ပါလာတယ္။ သူက ေခါင္းေဆာင္ေပါ႔။ ဖိနပ္နဲ႔ အေပါက္ခံရတဲ႔ ဂ်ပန္စစ္သားက လက္ထဲမွာ သူ႔ကို ေပါက္လိုက္တဲ႔ ဖိနပ္ကေလးကို ကိုင္ထားတယ္” ဆိုၿပီး အေမက ဇာတ္လမ္းကို ဆက္ေျပာတယ္။



“ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ နာကာတာက ရွဴးရွဴးရွားရွားနဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ရံုးခန္းထဲ ၀င္သြားတယ္။ သူ႔စစ္သားကို ဖိန္ပ္နဲ႔ေပါက္တဲ႔ ေက်ာင္းသားကို ထုတ္ေပးဖို႔ စကားျပန္ကတစ္ဆင္႔ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကို ေျပာတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ဦးရာဇတ္က…

“ဒီဖိနပ္နဲ႔ ေပါက္တဲ႔ကိစၥဟာ မာစတာတို႔ ဂ်ပန္စစ္သားရဲ႕ ျမန္မာေက်ာင္းသူေလးတစ္ဦးအေပၚ ရမ္းကားမွႈေၾကာင္႔ ျဖစ္လာတာပါ။ ဘယ္လူမ်ဳိးမဆို ကိုယ္႔ေရွ႕မွာတင္ ကိုယ္႔လူမ်ဳိး ေက်ာင္းသူတစ္ဦးကို လူမ်ဳိးျခားက ေစာ္ကားတာ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရမ္းကားလို႔ ဖိနပ္နဲ႔ေပါက္တယ္။ ဖိနပ္နဲ႔ ေပါက္တာကို အျပစ္လို႔ ယူဆရင္ ေပါက္တဲ႔ေက်ာင္းသားကို ကြ်န္ေတာ္ ဆံုးမလို္က္ပါမယ္။ မစၥတာတို႔ ျပန္ပါ”

နာကာတာက ေခါင္းယမ္းလိုက္ၿပီး..

“ဒီေက်ာင္းသားကို ကြ်န္ေတာ္တို႔လက္နဲ႔ ဆံုးမရမွ ေက်နပ္ႏိုင္မယ္။ ထုတ္သာေပးပါ” လို႔ ေတာင္းဆိုတယ္။

ဦးရာဇတ္က တစ္ခ်က္စဥ္းစားၿပီး…

“ေကာင္းၿပီေလ၊ ဒါဆိုလည္း ေက်ာင္းဆင္းတဲ႔အခ်ိန္ထိေအာင္ ေက်ာင္းေရွ႕က ေစာင္႔ေနပါ။ ဘာေၾကာင္႔လဲ ဆုိေတာ႔ ဒီေလာက္ ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီးထဲမွာ ဘယ္ေက်ာင္းသားက ဖိနပ္နဲ႔ ေပါက္သူပါလို႔ အေရြးရ ခက္ပါတယ္။ မာစတာတို႔က ဒီေက်ာင္းသားကို ကိုယ္တိုင္ ဆံုးမေနခ်င္ေတာ႔ ေက်ာင္းေပါက္၀က ေစာင္႔ၾကည့္ေနပါ။ ေျခေထာက္မွာ ဖိနပ္တစ္ဖက္ထဲပါတဲ႔ ေက်ာင္းသားက မာစတာတို႔ အလိုရွိတဲ႔သူ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ အဲဒီသူကို ေတြ႔ေတာ႔မွ မာစတာတို႔ စိတ္ႀကိဳက္ ဆံုးမပါ”

ဒါနဲ႔ ဂ်ပန္စစ္ဗုိလ္နဲ႔ သူ႔တပ္သားေတြက ေက်ာင္းေရွ႕က ေစာင္႔ေနၾကတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္လည္း ေရာက္ေရာ ေက်ာင္းထဲက

ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ကေျႏၵရရ ထြက္လာၾကတယ္။

ဒီျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ၿပီး နာကာတာက ခြက္ထုိးခြက္လန္ ရယ္ေနတယ္။ ေနာက္ စကားျပန္နဲ႔ ျမန္မာေက်ာင္းသူေလးကို ရမး္ကားခဲ႔တဲ႔ စစ္သားကိုေခၚၿပီး ေက်ာင္းအုပ္ရံုးခန္းထဲ ၀င္သြားတယ္။ ဆရာေတြေရာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြပါ သူတု႔ိဆရာႀကီးရဲ႕ ကံၾကမၼာကို စိုးရိမ္ေနၾကတယ္။

နာကာတာ က ဦးရာဇတ္ကို

“ဆရာႀကီးတို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ ျပႆနာ ေျဖရွင္းပံုက အလြန္ပညာပါၿပီး ယဥ္ေက်းပါေပတယ္၊ ညီလည္း ညီညြတ္ၾကပါေပတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ မေလးစားဘဲ မေနႏုိင္ပါဘူး။ ေသခ်ာစံုစမ္းၾကည့္ေတာ႔ ဒီကိစၥက ေဟာဒီက က်ဳပ္တပည့္ ရမ္းကားလို႔ ျဖစ္ရတာပါ။ ဒီဖိနပ္တစ္ဖက္က သူ႔ရမ္းကားမွႈနဲ႔ ထို္က္တန္တဲ႔ ဆုလာဘ္အျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ သေဘာထားလိုက္ပါမယ္။ ေဟ႔ေကာင္ ေရွ႕ထြက္ခဲ႔စမ္း”

နာကာတာက ေရွ႕ထြက္လာတဲ႔ သူ႔စစ္သားရဲ႕ပါးကို ေျဖာင္းခနဲ ပိတ္ရိုက္လိုက္တယ္။

“ဒီလို က်ဴပ္တပည့္ကို ဆံုးမလိုက္တဲ႔အတြက္ ဆရာႀကီး ေက်နပ္လိမ္႔မယ္ ထင္ပါတယ္”

နာကာတာက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ဦးရာဇတ္ကို လက္ဆြဲႏွႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္ခြာသြားတယ္။ ေက်ာင္းအျပင္လည္း ေရာက္ေရာ ဂ်ပန္စစ္သားက ေဒါသတႀကီးနဲ႔ လက္ထဲကိုင္ထားတဲ႔ ဖိနပ္တစ္ဖက္ကို တာလမ္းေပၚတင္ၿပီး သူ႔ဓားရွည္နဲ႔ ပိုင္းပစ္လုိက္တယ္။ ေနာက္ အဲဒီၿမီးတိုဖိနပ္ကို လမ္းေဘးေျမာင္းထဲ လႊင္႔ပစ္လိုက္တယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ေရာက္ေတာ႔ ဂ်ပန္စစ္သားကို ဖိနပ္နဲ႔ ပစ္ေပါက္ခဲ႔တဲ႔ ေကာင္ေလးက ေျမာင္းထဲက သူ႔ဖိနပ္ကို ျပန္ရွာၿပီး က်န္တဲ႔ ဖိနပ္အေကာင္းတစ္ဖက္နဲ႔ ကတ္စကၠဴဘူးေလးထဲ သိမ္းထားလိုက္တယ္။

“စီးမရဘဲ ဘာလို႔သိမ္းထားတာလဲ အေမ”

“ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတြရဲ႕ မတရားမွႈကို ေတာ္လွန္ခဲ႔တဲ႔ ဖိနပ္ကေလးေလ သားရဲ႕၊ အမွတ္တရအေနနဲ႔ သိမ္းထားတာ ေနမွာေပါ႔ကြယ္။ ေနာက္ ဂ်ပန္စစ္သား ရမ္းကားခံရတဲ႔ ေကာင္မေလးက အဲဒီေကာင္ေလးကို ဖိနပ္အသစ္တစ္ရံ ၀ယ္ေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ႔ အဲဒီေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလး ႀကိဳက္ၿပီး ညားသြားၾကတယ္”

“ဟင္ ဒါဆို အဲဒီေကာင္မေလးက…”

“အေမေပါ႔ကြယ္…”

“အဲဒီ ေကာင္ေလးက…”

“မင္႔အေဖေလ”

“အေဖက ဘယ္လိုေသသြားတာလဲဟင္”

“မင္႔ကိုယ္၀န္ အေမ လြယ္ထားရခ်ိန္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ျဖစ္လာတယ္။ မင္႔အေဖက ေတာ္လွန္ေရး တပ္သားတစ္ဦးဆိုေတာ႔ စစ္ထြက္ရတာေပါ႔။ ဒီလိုနဲ႔ တိုက္ပြဲေတြကို ဆင္ႏႊဲရင္း တိုက္ပြဲတစ္ခုမွာ မင္႔အေဖ က်ဆံုးခဲ႔ရတယ္။ မင္႔အေဖတုိ႔တပ္ခြဲက ဂ်ပန္တပ္တစ္တပ္လံုးကို အေသသတ္ႏိုင္ခဲ႔တယ္။ အဲဒီ ဂ်ပန္တပ္ကို ဦးေဆာင္တဲ႔ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္က တျခားမဟုတ္ဘူး။ အေမတို႔ ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္ကို လက္ဆြဲႏွႈတ္ဆက္သြားတဲ႔ ဗုိလ္နာကာတာ ေပါ႔။ သူေသေတာ႔ သူ႔အိတ္ကပ္ထဲကေန ဓာတ္ပံုေလးတစ္ပံု ေတြ႔ရတယ္။ သူရယ္၊ သူ႔မိန္းမနဲ႔ သမီး ေပါက္စနေလးရယ္ တြဲရိုက္ထားတဲ႔ ဓာတ္ပံုေပါ႔”

“စစ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတာပဲေနာ္”

“ဟုတ္တယ္ ငါ႔သား။ တကယ္ေတာ႔ မင္းအေဖဟာ မ်ဳိးခ်စ္သူရဲေကာင္း တစ္ေယာက္ပါ။ နာကာတာ ကလည္း စစ္သားေကာင္း တစ္ေယာက္ပါပဲ။ သူတို႔ကို ေသတြင္းပို႔တာက စစ္ႀကီးပဲ။ စစ္ဆိုတာ လူမေသဘဲ မၿပီးဘူး”

“အေမတို႔ ျမန္မာေတြ ေသရသလို သင္းတို႔ ဂ်ပန္ေတြလည္း ဟီရိုးရွီးမား၊ နာဂါစကီၿမိဳ႕ေတြကို အဏုျမဴဗံုး အႀကဲခံရၿပီး လူေတြ ေသာက္ေသာက္လဲ ေသဆံုးစစ္ရံွႈးခဲ႔ရတယ္။ အေမေတာ႔ စစ္ဆိုရင္ အေၾကာက္ႀကီး ေၾကာက္ပါၿပီကြယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ငါ႔သားနာမည္ကို စစ္ၿငိမ္း လို႔ မွည့္ခဲ႔တာေပါ႔ကြယ္”

အေမက အေဖ႔ဖိနပ္ကေလးကို အေသအခ်ာ ေသာ႔ခတ္သိမ္းထားတယ္။ ဒီဖိနပ္ေလးက ဖက္ဆစ္စနစ္ကို ေတာ္လွန္ခဲ႔တဲ႔ သမိုင္းေၾကာင္း ရွိခဲ႔တဲ႔အျပင္ အေမနဲ႔ အေဖရဲ႕ ဖူးစာေရးနတ္ကေလးဆိုရင္လည္း မမွားဘူးေလ။ အေဖ႔ကို သတိရတိုင္း အေမက ဖိနပ္ကေလးကို ထုတ္ၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္႔ကြယ္ရာမွာ မ်က္ရည္က်ခဲ႔လိမ္႔မယ္။ ကြ်န္ေတာ္႔ေရွ႕မွာေတာ႔ မ်က္ရည္တစ္စက္မက်ဘဲ ေလာကဓံတရားကို ရဲရဲ၀ံ႔၀႔ံရင္ဆုိင္ၿပီး မားမားမတ္မတ္ ရပ္ျပခဲ႔တယ္။ အေမ႔ရဲ႕ ေခြ်းစက္ေတြကို ေသာက္သံုးရင္း ကြ်န္ေတာ္ ႀကီးျပင္းခဲ႔ရတယ္။ အေမက မ်ဳိးခ်စ္ သူရဲေကာင္းတစ္ဦးရဲ႕ ဇနီးမယားျဖစ္သလို သူကုိယ္တုိင္လည္း သူရဲေကာင္း မိခင္တစ္ဦးပါ။

အခုဆို အေဖေရာ အေမပါ လူ႔ေလာကကေန ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔ ျမတ္ႏို္းတဲ႔ ဖိနပ္ကေလးကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ႔္ေခါင္းရင္းမွာ အခုတိုင္ ရွိေနေသးတယ္။ ဒီဖိနပ္ကေလးကိုျမင္တိုင္း ကြ်န္ေတာ္႔ အေဖနဲ႔ အေမကို အၿမဲသတိရေနမိတယ္။

တကယ္ေတာ႔ ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးႀကီးတဲ႔ ဖိနပ္ျဖစ္ျဖစ္ ေျခေထာက္ေအာက္ေရာက္ရတာ ထံုးစံမဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ႔ ကြ်န္ေတာ္႔အေဖရဲ႕ လူမသိ သူမသိ အညၾတဖိနပ္ကေလးက ကြ်န္ေတာ႔္ႏွလံုးသားထဲမွာ ထာ၀ရ ကိန္းေအာင္းေနတယ္ဆိုရင္ ေဒါက္တာ ယံုမလားဗ်ာ”

ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဦးစစ္ၿငိမ္း က ဖိနပ္ရာဇ၀င္ကို ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ကေလး ေျပာသြားခဲ႔တယ္။ ေနာက္ ဗီရိုထဲက ဖိနပ္ကေလးကို ထုတ္ျပလိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီ ဖိနပ္ကို ကိုင္တြယ္ၾကည့္ေနရင္းက ေရွးျမန္မာလူမ်ဳိးတို႔ရဲ႕ အေျမွာ္အျမင္ရွိမွႈ၊ စည္းလံုးညီညြတ္မွႈ၊ ရဲ၀ံ႔မွႈ၊ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ အနစ္နာခံမွႈ၊ သူရဲေကာင္းစိတ္ဓာတ္ေတြ ကြ်န္ေတာ႔္ခနၶာကိုယ္ထဲ ကူးစက္စီး၀င္ေနတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။

အခုဆို ဦးစစ္ၿငိမ္း ဆိုတဲ႔ အဲဒီ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးေတာင္ ကြယ္လြန္ခဲ႔တာ အရိုးေဆြးေလာက္ၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ သူေျပာခဲ႔တဲ႔ ဖိနပ္ပံုျပင္ေလးကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ႔္ရင္ထဲမွာ ရွင္သန္ေနတုန္းပဲ။



**နတ္မွဴး**

(၁၁ ႏွစ္ျပည့္ စိတ္ကူူးခ်ဳိခ်ဳိ စာအုပ္တုိက္ အမွတ္တရလက္ေဆာင္ ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္မွ….)

Tuesday, 28 June 2011 10:50

http://www.maukkha.org/index.php?option=com_content&view=article&id=1714:2011-06-28-11-03-39&catid=89:novel&Itemid=269

ပံုျပင္ထဲက စင္ဒရဲလား မင္းသမီးေလးရဲ႕ ဖိနပ္ကအစ ဖိလစ္ပိုင္ကေတာ္ေဟာာင္း အီမယ္လ္ဒါမားကို႔စ္ရဲ႕ ဖိနပ္ေတြအဆံုး စိတ္၀င္စားစရာ ဖိနပ္ေတြအေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား

ခင္ဗ်ားၾကားဖူးေကာင္း ၾကားဖူးပါလိမ္႔မယ္။

ခင္ဗ်ား စိတ္၀င္စားမယ္ဆိုရင္ လူမသိ၊ သူမသိ ဖိနပ္ကေလး တစ္ရန္အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ပါ။ ေဆးပညာ ဘြဲ႔ရၿပီးၿပီးခ်င္း စလင္းၿမိဳ႕နယ္ထဲက ဇီးျဖဴပင္ဆိုတဲ႔ ရြာရဲ႕ သမ၀ါယမေဆးခန္းမွာ တာ၀န္ခံ ဆရာ၀န္အေနနဲ႔ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရတယ္။

ဇီးျဖဴပင္ရြာက အုပ္စုရြာႀကီးတစ္ရြာျဖစ္ၿပီး ကုန္းေျခာက္ရြာ၊ ကိုင္းေျခာက္ရြာ ပါ၀င္တယ္။ ကုန္းဘက္မွာ ငရုတ္၊ ေျပာင္း၊ ႏွမ္း။ ကိုင္းဘက္မွာ ေျမပဲ၊ ၾကက္သြန္၊ အာလူး စတဲ႔ အသီးအႏွံမ်ဳိးစံု စိုက္ပ်ဳိးၾကၿပီး အလြန္ဆူၿဖိဳးတဲ႔ ရြာႀကီးတစ္ရြာ ျဖစ္တယ္။ ပညာေရးအေနနဲ႔ အဲဒီရြာမွာ အလယ္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ရွိပါတယ္။

တစ္ေန႔ ညႏွစ္ခ်က္တီးေလာက္ အိပ္ေကာင္းေနတုန္း “ဆရာ ဆရာ ထပါဦး၊ လူနာအေရးေကာင္းေနလုိ႔ပါ” နဲ႔ အိ္မ္ေရွ႕က ေအာ္သံေတြ ၾကားရတယ္။

ဓာတ္မီးထိုးၿပီး ၿခံတံခါး၀ကို လာခဲ႔တယ္။ ၿခံအျပင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ႔ လူႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရတယ္။ တစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ သမ၀ါယမေဆးခန္း၀န္ထမ္္း ကိုခင္ေမာင္တိုး၊ က်န္တဲ႔ တစ္ေယာက္ကိုေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ မသိဘူး။ ၿပီးမွ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ဆိုတာ သိရတယ္။ ကိုခင္ေမာင္တိုးက “ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ရင္က်ပ္ေနလို႔ ဆရာ။ အဲဒါ ဆရာလိုက္ၾကည့္ပါဦး”

ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ ေဆးအိတ္ကို ကိုခင္ေမာင္တိုးက လြယ္ၿပီး ဇီးျဖဴပင္ အလယ္တန္းေက်ာင္းရွိရာ လာခဲ႔ၾကတယ္။ ပင္မ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးရဲ႕ေဘးမွာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးေနဖို႔ အိမ္ေလးတစ္လံုး သပ္သပ္ ေဆာက္ေပးထားတယ္။

အိမ္ကေလးထဲ ၀င္လိုက္ေတာ႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးရဲ႕ဇနီးက “ဆရာ ၾကြပါ” ဆိုၿပီး အခန္းတစ္ခုထဲ ေခၚသြားတယ္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ႔ ဆရာႀကီးက ဖားဖိုထိုးသလို ေဟာဟဲ ေဟာဟဲနဲ႔ ေမာေနတယ္။ ပက္လက္လွန္ မအိပ္ႏိုင္ဘူး။ ေခါင္းအံုးေတြထပ္ၿပီး ထိုင္လ်က္ ေခါင္းအံုးထပ္ေပၚ ၀ပ္ေနရတယ္။

သူ႔ေရာဂါက ရုတ္တရက္ ေကာက္ကာငင္ကာ ထထျဖစ္တတ္တဲ႔ ရင္က်ပ္ပန္းနာ ေရာဂါ။ ရင္က်ပ္ေပ်ာက္တဲ႔ အေၾကာေဆးထိုးေပးၿပီး Ventolin Inhaler ေခၚတဲ႔ ပန္းနာရွဴေဆး ရွဴခိုင္းလိုက္တယ္။ တျဖည္းျဖည္း သက္သာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ။ ဒီလိုနဲ႔ သူ႔ေရာဂါကို ကုေပးရင္း အဲဒီေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ရင္းႏွီးသြားတယ္။ သူ႔နာနာမည္က ဦးစစ္ၿငိမ္း တဲ႔။

တနဂၤေႏြတစ္ေန႔မွာ ေဆးခန္းပိတ္တာနဲ႔ သူ႔တို႔ေက်ာင္းကို သြားၿ့ပီး ပင္ေပါင္ရိုက္တယ္။ ဆရာႀကီးက ေရေႏြးၾကမ္း၊ ၾကက္ဥေၾကာ္၊ လက္ဖက္သုပ္တို႔နဲ႔ ဧည့္ခံတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က

“ဆရာႀကီးကို ေဆးလာကုရင္း စိတ္၀င္စားစရာတစ္ခု ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔ရတယ္ဗ်။ ေမးမယ္ ေမးမယ္နဲ႔ မေမးျဖစ္ခဲ႔ဘူး။ အခုမွ ေမးရေတာ႔မယ္”

“ဘာမ်ားလဲဗ်”

“တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာႀကီးရဲ႕ေခါင္းရင္း မွန္ဗီရိုထဲက ဖိနပ္တစ္ရန္ အေၾကာင္းပဲ။ ဖိနပ္က အသစ္မဟုတ္ဘူး၊ အေဟာင္း။ ဒါ႔အျပင္ တစ္ဖက္က သဲႀကိဳးေတြေကာ ဖင္ကပါ ျပတ္ေနေသးတယ္။ ဒီလုိစီးမရတဲ႔ ဖိနပ္တစ္ရန္ကို လႊင္႔မပစ္ဘဲ ေသခ်ာသိမ္းထားတယ္ဆိုတာ အေၾကာင္းရွိရမယ္ေလ။ အဲဒီအေၾကာင္းက ဘာလဲဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ သိခ်င္တယ္”

ဆရာႀကီးက သက္ျပင္းေလး တစ္ခ်က္ခ်ျပီး….

“ေဒါက္တာက ဖိနပ္ကေလးကို သတိထားမိသားပဲ။ ေဒါက္တာမွ မဟုတ္ပါဘူးေလ၊ တခ်ဳိ႕လူေတြလည္း သတိထားမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေဒါက္တာ႔လို ေမးရေကာင္းမွန္း မသိဘူး။ သူတို႔ စိတ္မ၀င္စားလို႔ေပါ႔ေလ။ ဒီလို အေသးအဖြဲဖိနပ္ကို ဘယ္စိတ္၀င္စားပါ႔မလဲ။ ဒီလို စိတ္မ၀င္စားတဲ႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ၀မ္းမနည္းပါဘူး”

“ဒါေပမဲ႔ ေဒါက္တာ႔လို စာေရးဆရာတစ္ေယာက္က စိတ္၀င္စားေဖာ္ရတာ ကြ်န္ေတာ္ သိပ္၀မ္းသာတယ္။ ဒီဖိနပ္ကေလးရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ္ လိုလိုလားလား ေျပာျပပါ႔မယ္။ ဆရာလည္း ၀တၳဳေရးဖို႔ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ ရတာေပါ႔” ဆိုၿပီး သူက ဖိနပ္ဇာတ္လမ္းကို ေျပာျပတယ္။ သူေျပာတာက ဒီလိုဗ်။

“ကြ်န္ေတာ္က မုဆိုးမတစ္ေယာက္ရဲ႕ သားပါ။ ကြ်န္ေတာ္႔အေဖဟာ အေမ ကြ်န္ေတာ႔္ကိုယ္၀န္ လြယ္ထားခိုက္မွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ႔တယ္။ အေဖဆိုတာ ျဖဴသလား၊ မည္းသလား ကြ်န္ေတာ္ မသိခဲ႔ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္႔ဘ၀မွာ အေမတစ္ခု သားတစ္ခု၊ အေဖလည္း အေမ၊ အေမလည္း အေမ ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ဘြဲ႔တစ္ခု ရလာတဲ႔အထိ ေနာက္အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ အေမက ေစ်းေတာင္းေခါင္းရြက္ လုပ္ကိုင္ေကြ်းခဲ႔တယ္”

“ဒီလိုနဲ႔ အေမ႔မွာ ႏွလံုးေရာဂါ စြဲကပ္လာတယ္။ အေမေသခါနီး သံုးရက္ေလာက္ အလိုမွာ အေမက ကြ်န္ေတာ႔္ကို ေခၚျပီး သူ႔ဗီရိုအံဆြဲေသာ႔ကို ဖြင္႔ခိုင္းတယ္။ အံဆြဲထဲက ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ကတ္စကၠဴဘူးေလး တစ္ခုကို သူ႔နား ယူလာခိုင္းတယ္။ ကတ္စကၠဴဘူးကို ဖြင္႔ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ေယာက္်ားစီး သားေရဖိနပ္တစ္ရန္ ေတြ႕ရတယ္။ ဖိနပ္က အေတာ္ေဟာင္းေနပါၿပီ။ တစ္ဖက္က အေဟာင္း၊ တစ္ဖက္က သဲႀကိဳးေရာ ခံုပါ အလယ္ေကာင္ေလာက္က ျပတ္ၿပီး ၿမီးတို ျဖစ္ေနတယ္”

ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က “စီးလို႔မရေတာ႔တဲ႔ ဖိနပ္ကို လႊင္႔မပစ္ဘဲ ဘာေၾကာင္႔ သိမ္းထားရတာလဲ အေမ” လို႔ ေမးလို္က္တယ္။

“အေမ မေသခင္ ဒီဖိနပ္ေလးအေၾကာင္း ငါ႔သားကို ေျပာျပခဲ႔ခ်င္တယ္လို႔ အားယူၿပီး ဖိနပ္ဇာတ္လမ္းကို ေျပာျပတယ္။ ေဒါက္တာ မၿငီးေငြ႔ေအာင္ အတိုခ်ဳံးၿပီး ေျပာျပပါမယ္”

>“ေခတ္က ဂ်ပန္ေခတ္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဖက္ဆစ္ေတြ သိမ္းပိုက္ၿပီး ဓားမိုးထားခ်ိန္ေပါ႔။ ကြ်န္ေတာ္႔အေမက ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ဗ်။ အဂၤလိပ္ပညာေရးကို ကြ်န္ပညာေရးျဖစ္လို႔ မလိုလားတဲ႔ အမ်ဳိးသား ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတက္ရတယ္။ သူတို႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက မစၥတာရာဇတ္ တဲ႔။ ေနာက္ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမယ္႔ ဦးရာဇတ္ေပါ႔”



**Abdul Razak(U Razak)**

















“တစ္ေန႔ေတာ႔ ဂ်ပန္စစ္သားတစ္ေယာက္က ေက်ာင္းသူတစ္ဦးကို ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ဆြဲလားရုန္းလား လုပ္တယ္။ ေက်ာင္းသူေလးက ငိုယုိၿပီး ဂ်ပန္စစ္သားကို တြန္းပစ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ ေက်ာင္းထဲကို ၀င္ေျပးတယ္။ ဂ်ပန္စစ္သားက ေနာက္က လိုက္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အရာတစ္ခုက အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ဂ်ပန္စစ္သားရဲ႕ ရင္ဘတ္ကို ဖုန္းခနဲ လာမွန္တယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ေယာက္်ားစီး သားေရဖိနပ္တစ္ဖက္။ ဂ်ပန္စစ္သားကလည္း ေဒါပြၿပီး ေက်ာင္းထဲ၀င္မယ္လုပ္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက ၀ိုင္းလာတယ္။ ဟန္ပံုမရေတာ႔ အဲဒီ ဂ်ပန္ ျပန္ေျပးသြားတယ္”


“ဂ်ပန္ေတြ ျပန္မလာဘူးလား အေမ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေမးေတာ႔ အေမက

“ဘယ္ေနမလဲ ငါ႔သားရယ္၊ ျပန္လာတာမွ ကားတစ္စီးတိုက္ အျပည့္။ အဲဒီထဲမွာ နာကာတာ ဆိုတဲ႔ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္တစ္ေယာက္ ပါလာတယ္။ သူက ေခါင္းေဆာင္ေပါ႔။ ဖိနပ္နဲ႔ အေပါက္ခံရတဲ႔ ဂ်ပန္စစ္သားက လက္ထဲမွာ သူ႔ကို ေပါက္လိုက္တဲ႔ ဖိနပ္ကေလးကို ကိုင္ထားတယ္” ဆိုၿပီး အေမက ဇာတ္လမ္းကို ဆက္ေျပာတယ္။



“ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ နာကာတာက ရွဴးရွဴးရွားရွားနဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ရံုးခန္းထဲ ၀င္သြားတယ္။ သူ႔စစ္သားကို ဖိန္ပ္နဲ႔ေပါက္တဲ႔ ေက်ာင္းသားကို ထုတ္ေပးဖို႔ စကားျပန္ကတစ္ဆင္႔ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကို ေျပာတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ဦးရာဇတ္က…

“ဒီဖိနပ္နဲ႔ ေပါက္တဲ႔ကိစၥဟာ မာစတာတို႔ ဂ်ပန္စစ္သားရဲ႕ ျမန္မာေက်ာင္းသူေလးတစ္ဦးအေပၚ ရမ္းကားမွႈေၾကာင္႔ ျဖစ္လာတာပါ။ ဘယ္လူမ်ဳိးမဆို ကိုယ္႔ေရွ႕မွာတင္ ကိုယ္႔လူမ်ဳိး ေက်ာင္းသူတစ္ဦးကို လူမ်ဳိးျခားက ေစာ္ကားတာ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရမ္းကားလို႔ ဖိနပ္နဲ႔ေပါက္တယ္။ ဖိနပ္နဲ႔ ေပါက္တာကို အျပစ္လို႔ ယူဆရင္ ေပါက္တဲ႔ေက်ာင္းသားကို ကြ်န္ေတာ္ ဆံုးမလို္က္ပါမယ္။ မစၥတာတို႔ ျပန္ပါ”

နာကာတာက ေခါင္းယမ္းလိုက္ၿပီး..

“ဒီေက်ာင္းသားကို ကြ်န္ေတာ္တို႔လက္နဲ႔ ဆံုးမရမွ ေက်နပ္ႏိုင္မယ္။ ထုတ္သာေပးပါ” လို႔ ေတာင္းဆိုတယ္။

ဦးရာဇတ္က တစ္ခ်က္စဥ္းစားၿပီး…

“ေကာင္းၿပီေလ၊ ဒါဆိုလည္း ေက်ာင္းဆင္းတဲ႔အခ်ိန္ထိေအာင္ ေက်ာင္းေရွ႕က ေစာင္႔ေနပါ။ ဘာေၾကာင္႔လဲ ဆုိေတာ႔ ဒီေလာက္ ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီးထဲမွာ ဘယ္ေက်ာင္းသားက ဖိနပ္နဲ႔ ေပါက္သူပါလို႔ အေရြးရ ခက္ပါတယ္။ မာစတာတို႔က ဒီေက်ာင္းသားကို ကိုယ္တိုင္ ဆံုးမေနခ်င္ေတာ႔ ေက်ာင္းေပါက္၀က ေစာင္႔ၾကည့္ေနပါ။ ေျခေထာက္မွာ ဖိနပ္တစ္ဖက္ထဲပါတဲ႔ ေက်ာင္းသားက မာစတာတို႔ အလိုရွိတဲ႔သူ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ အဲဒီသူကို ေတြ႔ေတာ႔မွ မာစတာတို႔ စိတ္ႀကိဳက္ ဆံုးမပါ”

ဒါနဲ႔ ဂ်ပန္စစ္ဗုိလ္နဲ႔ သူ႔တပ္သားေတြက ေက်ာင္းေရွ႕က ေစာင္႔ေနၾကတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္လည္း ေရာက္ေရာ ေက်ာင္းထဲက

ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ကေျႏၵရရ ထြက္လာၾကတယ္။

ဒီျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ၿပီး နာကာတာက ခြက္ထုိးခြက္လန္ ရယ္ေနတယ္။ ေနာက္ စကားျပန္နဲ႔ ျမန္မာေက်ာင္းသူေလးကို ရမး္ကားခဲ႔တဲ႔ စစ္သားကိုေခၚၿပီး ေက်ာင္းအုပ္ရံုးခန္းထဲ ၀င္သြားတယ္။ ဆရာေတြေရာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြပါ သူတု႔ိဆရာႀကီးရဲ႕ ကံၾကမၼာကို စိုးရိမ္ေနၾကတယ္။

နာကာတာ က ဦးရာဇတ္ကို

“ဆရာႀကီးတို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ ျပႆနာ ေျဖရွင္းပံုက အလြန္ပညာပါၿပီး ယဥ္ေက်းပါေပတယ္၊ ညီလည္း ညီညြတ္ၾကပါေပတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ မေလးစားဘဲ မေနႏုိင္ပါဘူး။ ေသခ်ာစံုစမ္းၾကည့္ေတာ႔ ဒီကိစၥက ေဟာဒီက က်ဳပ္တပည့္ ရမ္းကားလို႔ ျဖစ္ရတာပါ။ ဒီဖိနပ္တစ္ဖက္က သူ႔ရမ္းကားမွႈနဲ႔ ထို္က္တန္တဲ႔ ဆုလာဘ္အျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ သေဘာထားလိုက္ပါမယ္။ ေဟ႔ေကာင္ ေရွ႕ထြက္ခဲ႔စမ္း”

နာကာတာက ေရွ႕ထြက္လာတဲ႔ သူ႔စစ္သားရဲ႕ပါးကို ေျဖာင္းခနဲ ပိတ္ရိုက္လိုက္တယ္။

“ဒီလို က်ဴပ္တပည့္ကို ဆံုးမလိုက္တဲ႔အတြက္ ဆရာႀကီး ေက်နပ္လိမ္႔မယ္ ထင္ပါတယ္”

နာကာတာက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ဦးရာဇတ္ကို လက္ဆြဲႏွႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္ခြာသြားတယ္။ ေက်ာင္းအျပင္လည္း ေရာက္ေရာ ဂ်ပန္စစ္သားက ေဒါသတႀကီးနဲ႔ လက္ထဲကိုင္ထားတဲ႔ ဖိနပ္တစ္ဖက္ကို တာလမ္းေပၚတင္ၿပီး သူ႔ဓားရွည္နဲ႔ ပိုင္းပစ္လုိက္တယ္။ ေနာက္ အဲဒီၿမီးတိုဖိနပ္ကို လမ္းေဘးေျမာင္းထဲ လႊင္႔ပစ္လိုက္တယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ေရာက္ေတာ႔ ဂ်ပန္စစ္သားကို ဖိနပ္နဲ႔ ပစ္ေပါက္ခဲ႔တဲ႔ ေကာင္ေလးက ေျမာင္းထဲက သူ႔ဖိနပ္ကို ျပန္ရွာၿပီး က်န္တဲ႔ ဖိနပ္အေကာင္းတစ္ဖက္နဲ႔ ကတ္စကၠဴဘူးေလးထဲ သိမ္းထားလိုက္တယ္။

“စီးမရဘဲ ဘာလို႔သိမ္းထားတာလဲ အေမ”

“ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတြရဲ႕ မတရားမွႈကို ေတာ္လွန္ခဲ႔တဲ႔ ဖိနပ္ကေလးေလ သားရဲ႕၊ အမွတ္တရအေနနဲ႔ သိမ္းထားတာ ေနမွာေပါ႔ကြယ္။ ေနာက္ ဂ်ပန္စစ္သား ရမ္းကားခံရတဲ႔ ေကာင္မေလးက အဲဒီေကာင္ေလးကို ဖိနပ္အသစ္တစ္ရံ ၀ယ္ေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ႔ အဲဒီေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလး ႀကိဳက္ၿပီး ညားသြားၾကတယ္”

“ဟင္ ဒါဆို အဲဒီေကာင္မေလးက…”

“အေမေပါ႔ကြယ္…”

“အဲဒီ ေကာင္ေလးက…”

“မင္႔အေဖေလ”

“အေဖက ဘယ္လိုေသသြားတာလဲဟင္”

“မင္႔ကိုယ္၀န္ အေမ လြယ္ထားရခ်ိန္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ျဖစ္လာတယ္။ မင္႔အေဖက ေတာ္လွန္ေရး တပ္သားတစ္ဦးဆိုေတာ႔ စစ္ထြက္ရတာေပါ႔။ ဒီလိုနဲ႔ တိုက္ပြဲေတြကို ဆင္ႏႊဲရင္း တိုက္ပြဲတစ္ခုမွာ မင္႔အေဖ က်ဆံုးခဲ႔ရတယ္။ မင္႔အေဖတုိ႔တပ္ခြဲက ဂ်ပန္တပ္တစ္တပ္လံုးကို အေသသတ္ႏိုင္ခဲ႔တယ္။ အဲဒီ ဂ်ပန္တပ္ကို ဦးေဆာင္တဲ႔ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္က တျခားမဟုတ္ဘူး။ အေမတို႔ ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္ကို လက္ဆြဲႏွႈတ္ဆက္သြားတဲ႔ ဗုိလ္နာကာတာ ေပါ႔။ သူေသေတာ႔ သူ႔အိတ္ကပ္ထဲကေန ဓာတ္ပံုေလးတစ္ပံု ေတြ႔ရတယ္။ သူရယ္၊ သူ႔မိန္းမနဲ႔ သမီး ေပါက္စနေလးရယ္ တြဲရိုက္ထားတဲ႔ ဓာတ္ပံုေပါ႔”

“စစ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတာပဲေနာ္”

“ဟုတ္တယ္ ငါ႔သား။ တကယ္ေတာ႔ မင္းအေဖဟာ မ်ဳိးခ်စ္သူရဲေကာင္း တစ္ေယာက္ပါ။ နာကာတာ ကလည္း စစ္သားေကာင္း တစ္ေယာက္ပါပဲ။ သူတို႔ကို ေသတြင္းပို႔တာက စစ္ႀကီးပဲ။ စစ္ဆိုတာ လူမေသဘဲ မၿပီးဘူး”

“အေမတို႔ ျမန္မာေတြ ေသရသလို သင္းတို႔ ဂ်ပန္ေတြလည္း ဟီရိုးရွီးမား၊ နာဂါစကီၿမိဳ႕ေတြကို အဏုျမဴဗံုး အႀကဲခံရၿပီး လူေတြ ေသာက္ေသာက္လဲ ေသဆံုးစစ္ရံွႈးခဲ႔ရတယ္။ အေမေတာ႔ စစ္ဆိုရင္ အေၾကာက္ႀကီး ေၾကာက္ပါၿပီကြယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ငါ႔သားနာမည္ကို စစ္ၿငိမ္း လို႔ မွည့္ခဲ႔တာေပါ႔ကြယ္”

အေမက အေဖ႔ဖိနပ္ကေလးကို အေသအခ်ာ ေသာ႔ခတ္သိမ္းထားတယ္။ ဒီဖိနပ္ေလးက ဖက္ဆစ္စနစ္ကို ေတာ္လွန္ခဲ႔တဲ႔ သမိုင္းေၾကာင္း ရွိခဲ႔တဲ႔အျပင္ အေမနဲ႔ အေဖရဲ႕ ဖူးစာေရးနတ္ကေလးဆိုရင္လည္း မမွားဘူးေလ။ အေဖ႔ကို သတိရတိုင္း အေမက ဖိနပ္ကေလးကို ထုတ္ၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္႔ကြယ္ရာမွာ မ်က္ရည္က်ခဲ႔လိမ္႔မယ္။ ကြ်န္ေတာ္႔ေရွ႕မွာေတာ႔ မ်က္ရည္တစ္စက္မက်ဘဲ ေလာကဓံတရားကို ရဲရဲ၀ံ႔၀႔ံရင္ဆုိင္ၿပီး မားမားမတ္မတ္ ရပ္ျပခဲ႔တယ္။ အေမ႔ရဲ႕ ေခြ်းစက္ေတြကို ေသာက္သံုးရင္း ကြ်န္ေတာ္ ႀကီးျပင္းခဲ႔ရတယ္။ အေမက မ်ဳိးခ်စ္ သူရဲေကာင္းတစ္ဦးရဲ႕ ဇနီးမယားျဖစ္သလို သူကုိယ္တုိင္လည္း သူရဲေကာင္း မိခင္တစ္ဦးပါ။

အခုဆို အေဖေရာ အေမပါ လူ႔ေလာကကေန ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔ ျမတ္ႏို္းတဲ႔ ဖိနပ္ကေလးကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ႔္ေခါင္းရင္းမွာ အခုတိုင္ ရွိေနေသးတယ္။ ဒီဖိနပ္ကေလးကိုျမင္တိုင္း ကြ်န္ေတာ္႔ အေဖနဲ႔ အေမကို အၿမဲသတိရေနမိတယ္။

တကယ္ေတာ႔ ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးႀကီးတဲ႔ ဖိနပ္ျဖစ္ျဖစ္ ေျခေထာက္ေအာက္ေရာက္ရတာ ထံုးစံမဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ႔ ကြ်န္ေတာ္႔အေဖရဲ႕ လူမသိ သူမသိ အညၾတဖိနပ္ကေလးက ကြ်န္ေတာ႔္ႏွလံုးသားထဲမွာ ထာ၀ရ ကိန္းေအာင္းေနတယ္ဆိုရင္ ေဒါက္တာ ယံုမလားဗ်ာ”

ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဦးစစ္ၿငိမ္း က ဖိနပ္ရာဇ၀င္ကို ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ကေလး ေျပာသြားခဲ႔တယ္။ ေနာက္ ဗီရိုထဲက ဖိနပ္ကေလးကို ထုတ္ျပလိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီ ဖိနပ္ကို ကိုင္တြယ္ၾကည့္ေနရင္းက ေရွးျမန္မာလူမ်ဳိးတို႔ရဲ႕ အေျမွာ္အျမင္ရွိမွႈ၊ စည္းလံုးညီညြတ္မွႈ၊ ရဲ၀ံ႔မွႈ၊ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ အနစ္နာခံမွႈ၊ သူရဲေကာင္းစိတ္ဓာတ္ေတြ ကြ်န္ေတာ႔္ခနၶာကိုယ္ထဲ ကူးစက္စီး၀င္ေနတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။

အခုဆို ဦးစစ္ၿငိမ္း ဆိုတဲ႔ အဲဒီ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးေတာင္ ကြယ္လြန္ခဲ႔တာ အရိုးေဆြးေလာက္ၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ သူေျပာခဲ႔တဲ႔ ဖိနပ္ပံုျပင္ေလးကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ႔္ရင္ထဲမွာ ရွင္သန္ေနတုန္းပဲ။



**နတ္မွဴး**

(၁၁ ႏွစ္ျပည့္ စိတ္ကူူးခ်ဳိခ်ဳိ စာအုပ္တုိက္ အမွတ္တရလက္ေဆာင္ ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္မွ….)

Tuesday, 28 June 2011 10:50

http://www.maukkha.org/index.php?option=com_content&view=article&id=1714:2011-06-28-11-03-39&catid=89:novel&Itemid=269