“ဘဦးေရကူးေနသည္ ေဆးကု၍မရပါ”

>
ငယ္ငယ္တုန္းက ပထ၀ီသင္တဲ႔အခါ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြအေၾကာင္း က်က္ရေတာ႔ ဘဂၤလား၊ လာအို၊ ထိုင္း၊ တရုတ္နဲ႔ အိႏၵိယလို႔မွတ္ရသလိုပါပဲ။ ဆရာ၀န္ျဖစ္တဲ႔အခါ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံရဲ႔ က်န္းမာေရးအဆင္႔အတန္းကို သူမ်ားေတြ သတ္မွတ္ထားတဲ႔အနားက အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ နံမည္ၾကားလိုက္ရတဲ႔အခါ ဇင္ဘာေဘြ၊ ဆိုမားလီးယား အီသီယိုးပီးယားဆိုတာေတြ ေတြ႔လိုက္ရေတာ႔ “ဘူေတြတုန္းဟဲ႔” လို႔ လိုက္ၿပီးစပ္စုမိျပန္ပါတယ္။ မဟုတ္က ဟုတ္ကေတြ၊ ေစာ္ေတာ္ကားေမာ္ေတာ္ကားေျပာတာေတြ၊ မိုးလုံးျပည့္မုသာ၀ါဒေတြလို႔ေတာ႔ မ်က္စိမွတ္ၿပီး ျငင္းလို႔မရဘူးေပါ႔။ ဘီဘီစီကေျပာတာလည္းမဟုတ္ဘူး။ ဗီအိုေအက ေျပာတာလည္းမဟုတ္ဘူး။ ကမာၻ႔က်န္းမာေရးအဖြဲ႔ဆိုတာႀကီးက သူ႔ဟာနဲ႔သူ သတ္မွတ္ထားတဲ႔ စံခ်ိန္စံညႊန္းေတြနဲ႔ တိုင္းတာၿပီး ေျပာထားတာတဲ႔။ အဲဒီဟာႀကီးကလည္း ေတာ္ေတာ္ေမႊတဲ႔ ေဒၚေဒၚေရႊပါပဲ။ ဟိုးတခါတုန္းကလည္း က်ဳပ္တို႔ႏိုင္ငံကို ဖြံ႔ၿဖဳိးမႈအနည္းဆုံးႏိုင္ငံစာရင္းထဲ ထည့္ထားခဲ႔လို႔ ဥကၠဌႀကီးခမ်ာ ယမ္းပုံမီးက်နဲ႔ ထရမ္းရင္း ကိုယ္ရွဴးကိုယ္ပတ္ခဲ႔ရၿပီးၿပီ။ အခုလည္း က်ဳပ္တို႔ဆရာႀကီးေတြ တည္ေဆာက္ျပဳျပင္ ျမန္ေျပတခြင္နဲ႔ သူ႔ဘာသူ စိတ္ေအးခ်မ္းသာ ေနေနတာ သူလာလာေနွာက္လိုက္ရင္ မုဒ္က ေအာက္ေအာက္သြားတယ္။ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ဘယ္နားေနေန သူ႔အလုပ္လား။ ကိုယ္႔ရွိမွ ကိုယ္စားရတဲ႔ဥစၥာ။ အကူအညီအေထာက္အပံ႔ေတြဆိုတာ ေစတနာရွိလို႔ ေပးခ်င္ေပး မေပးခ်င္ေန။ လူကို သူေတာင္းစားစာရင္းတို႔ၿပီးမွ ေပးတာမ်ဳိးကေတာ႔ မလိုခ်င္ပါဘူး။ မရလို႔ ငတ္ေသလည္း ကိုယ္႔ေအာက္မွာ အမ်ားႀကိးရွိေသးတယ္။ ဟုတ္ဘူးလား။ သူတို႔ဟာသူတို႔ ဟိုဟာပိတ္သေလး ဒီဟာပိတ္သေလးနဲ႔ ေျပာေနတာေတြကေတာ႔ ရယ္ေတာင္ ရယ္ခ်င္ပါေသး။ ဒီကလည္း ျပန္ၿပီး ပိတ္ထားလိုက္သမွ မ်က္စိပိတ္၊ နားပိတ္၊ ပါးစပ္ပါပိတ္ထားၿပီးသား။ မွတ္ပလား။ ဘာမွ မၾကည့္ခ်င္ၾကနဲ႔၊ မၾကားခ်င္ၾကနဲ႔။ မေျပာခ်င္ၾကနဲ႔။ `ကိုယ္႔ထမင္းကိုယ္စားထား။ မင္းတို႔မိန္းမေတြ မုဆိုးမျဖစ္ကုန္မယ္။ ဘူးတြားဟားဟား´ လို႔ သမိန္ေပါသြပ္ကာတြန္းထဲကလိုပဲ ႀကိမ္းပလိုက္ေတာ႔မယ္။ ဘာမွတ္သလဲ။ ဟြင္းဟြင္း။


အမ်ားအားျဖင္႔ေတာ႔ သူတို႔တိုင္းတဲ႔စံခ်ိန္စံညႊန္းေတြမွာ မပါမျဖစ္ပါေနတာကေတာ႔ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိခင္ေသေပ်ာက္ႏႈန္းတို႔၊ ေမြးကင္းစကေလးေသေပ်ာက္ႏႈန္း၊ ငါးႏွစ္ေအာက္ကေလးေသေပ်ာက္ႏႈန္း၊ စတာေတြေပါ႔။ ေမးခိုင္ေရာဂါတို႔ ပိုလီယိုေရာဂါတို႔လို ကာကြယ္ေဆးမထိုးလို႔ျဖစ္ရတဲ႔ ေရာဂါေတြဆိုလည္း မ်က္ကလဲဆန္ျပာ မွတ္တမ္းတင္ၾကတယ္။ ဒီဟာေတြ က်ဆင္းသြားေအာင္ က်ဳပ္တို႔က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းေတြလုပ္ေနၾကရတာလည္း ကမ္းကိုကုန္ေနၿပီ။ ဒီ႔ထက္ဘာမွကို လုပ္စရာမက်န္ေတာ႔ဘူး။ အရပ္တကာလည္ၿပီး ဗိုက္ႀကီးသည္ရွာ ကာကြယ္ေဆးထိုး၊ ေဆးစိမ္ျခင္ေထာင္ေ၀၊ အိမ္သာစစ္၊ ေရပုံးသြန္၊ လုပ္စရာမက်န္ရင္ တစ္ကျပန္စနဲ႔ အဖန္တလဲလဲ လုပ္ခဲ႔ၿပီးၿပီ။ “ကေလးအေမေတြက်န္းမာရင္ ကမာၻႀကီးေအးခ်မ္းသဟဲ႔” ဆိုၿပီး မိခင္နဲ႔ကေလးေစာင္႔ေရွာက္ေရးအသင္းႀကီးလို လူမႈေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြကလည္း တီဗီထဲမွာကို မ်က္စိေနာက္လာေလာက္ေအာင္ မေနမနား လုပ္ျပေနၾကသားပဲ။ ေနာက္ဆုံး က်န္းမာေရးစာရင္းအင္းေတြတက္လာတာကအစ အလြန္အကၽြံမရွိရေလေအာင္ ညွိညွိႏႈိင္းႏႈိင္းနဲ႔ တင္ေပးေနၾကသားပဲ။ ဒါေတာင္မွ မက်ေသးဘူးဆိုရင္ေတာ႔ က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းေတြဘက္က ေစာင္႔ေရွာက္မႈခ်ဳိ႔တဲ႔လို႔ ျဖစ္ရတာ ဟုတ္ဟန္မတူဘူးေနာ္။
ဒီလိုဆိုရင္ ျပည္သူေတြဘက္က က်န္းမာေရးအသိပညာ ခ်ဳိ႔တဲ႔လို႔ေနမွာေပါ႔။ လာၾကေဟ႔။ ပညာေပးလိုက္ၾကရေအာင္ဆိုၿပီး “မီးမီးရဲ႔ ဗိုက္ထဲမွာ သန္ေကာင္ေတြ ခ်ိတယ္” တို႔၊ ”လက္မည္းႀကိး လက္မည္းႀကိး” တို႔၊ “ရုကၡစိုးမင္း မေနႏိုင္ေပါင္”တို႔ ကလည္း အလြတ္ေတာင္ရေနၿပီ။ တကယ္ေတာ႔ ျပည္သူေတြဘက္က က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းေတြကို အားမကိုးႏိုင္တာ၊ ေဆးရုံေဆးခန္းကို ဦးတိုက္ၿပီး ေရာက္မလာႏိုင္တာဟာ က်န္းမာေရးအသိပညာခ်ဳိ႔တဲ႔လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အဓိကကေတာ႔ ပိုက္ဆံမရွိလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတခါေတာ႔ မသိတာထက္ မရွိတာဘယ္ေလာက္ခက္မွန္းကို ျပည္သူေတြၾကားထဲ ေရာက္ေအာင္သြားၿပီး အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ရေအာင္။
ေ၀းလံေခါင္းပါးတဲ႔ ခက္ခဲတဲ႔ အရပ္ေဒသေတြမွာ လူနာတစ္ေယာက္ ဆရာ၀န္ဆီအေရာက္ပို႔ဖို႔ စားရိတ္က တခါတရံမွာ တရြာလုံး စုၿပီးေထာက္ပံ႔ေပးလိုက္ရတာပါ။ အဲဒါ လမ္းစရိတ္ပဲရွိေသးတာ။ ေဆးကုဖို႔စားရိတ္က ေနာက္မွ ကၽြဲေရာင္း ႏြားေရာင္း၊ အိမ္ေပါင္ၿပီး လိုက္ေပးရတာ။ အမ္းေဆးရုံမွာ အသည္းအသန္လူနာတစ္ေယာက္တက္ဖို႔ဆို ေနာက္က လူေလးငါးေျခာက္ေယာက္ေလာက္က ဆန္ ဆီ ထင္းစည္း ေရပုံး ေရခြက္ စားအိုးစားခြက္နဲ႔ ေထာ္လာဂ်ီတစ္စီးတိုက္လာရတယ္။ မန္က်ည္းရြက္တက္ခူးရင္ အက်ၤီေလးခၽြတ္ၿပီး “အသားၿပဲလို႔ အသားစားရသေတာ္. အက်ၤီၿပဲရင္ အက်ီၤစားမရဘူး” လို႔ ေျပာတတ္တဲ႔ သူေတြက ဆရာ၀န္နဲ႔သြားျပဖို႔ဆိုတာ ထင္သေလာက္မလြယ္ပါဘူး။ ဖိနပ္မစီးႏိုင္လို႔ ဖေနာင္႔သံစူးရင္ အနာယဥ္းလို႔ ငန္းဖမ္းေနတာေတာင္ ေဆးၿမီးတိုနဲ႔ က်ိတ္မွိတ္ကုၿပီး ေမးႀကီးေစ႔လို႔ ပါးစပ္မဟႏိုင္ေတာ႔မွ အရပ္က၀ိုင္းပို႔လို႔ ေဆးရုံေရာက္လာတဲ႔ လူနာနဲ႔ ႀကံဳဖူးပါတယ္။ ခနခနတက္တတ္လြန္းလို႔ တက္တက္စိန္ လို႔ေတာင္ နံမယ္ေပးထားေသး။ အဓိက ေျပာခ်င္တာကေတာ႔ ဆရာ၀န္ဆရာမေတြအားလုံးက အလကားကုေပးတယ္ဆိုရင္ေတာင္ လူနာမွာေတာ႔ အလကားမရပါဘူးလို႔ သိေစခ်င္တာပါ။
အဲဒီမွာတင္ ေဆးရုံလည္းေရာက္ေရာ အလကားဇာတ္လမ္းရွည္ႀကီးက ဘုရားစူး မိုးႀကိဳးပစ္ ေျမြကိုက္ေလာက္ကို ရြာလည္ေတာ႔တာပါပဲ။ ေဆးရုံမွတ္ပုံတင္ဖို႔ စာရြက္စာတမ္းေၾကးေလး ငါးရာေလာက္မွ မေကာက္ရင္ ဘယ္ေပၚမွာ ေပထက္အကၡရာတင္ါၾကမွာတုန္း။ ဓါတ္မွန္ရိုက္ခ်င္တယ္။ ဓါတ္မွန္ဖလင္ဖိုးက ဗဟိုေဆးသိုေလွာင္ရုံမွာ ထုတ္ခဲ႔ကတည္းက ကိုယ္႔ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ အရင္စိုက္ထားရတာ။ ေခါက္ျပန္ေပးေတာင္မရဘူး။ လမ္းစားရိတ္ လက္ဖက္ရည္ဖိုးေပးခဲ႔ရတာေတြ မပါေသးဘူး။ အလကားရိုက္ေပးလို႕ရင္ ဘယ္သူကစိုက္မွာတုန္း။ တစ္ေယာက္ကိစၥလည္းမဟုတ္။ ေသြးစစ္ခ်င္တယ္။ ေသြးသြင္းဖို႔လိုတယ္။ အားလုံး ပိုက္ဆံေပးရတဲ႔ အလကား၀န္ေဆာင္မႈေတြခ်ည့္ပဲ။ ေနာက္ပိတ္ဆုံး ကိုယ္႔ဘာကိုယ္ အလွဴရွင္ရွာၿပီး အလကားလွဴေပးလိုက္တဲ႔ ေသြးေတာင္မွ လူနာဆီကို အလကားစိးဆင္းမသြားဘူး။ အဲဒါ ျဖတ္စားလာဘ္စား လုပ္အားခ ၀န္ေဆာင္ခ တစ္ျပားမွ မပါေသးဘူး။ ေဆးျပားတစ္ျပား မ၀ယ္ရေသးဘူး။ ေသာက္က်ဳိးနည္းကို အလကားရတဲ႔ အလကားႀကီးပါပဲ။ အဲဒါေတြကို တကယ္ အလကားရႏိုင္တာ တစ္မ်ဳိးပဲ ရွိတယ္။ ဗီအိုင္ပီလို႔ေခၚတယ္။ အဲလိုလူေတြလာတက္လို႔ ငါးျပားတစ္ေစ႔ေကာက္မိရင္ အထုပ္သာျပင္ထားေတာ႔။ မရွိရင္ ရွိတာနဲ႔စိုက္။ ဒါဟာ ေတာေဆးရုံကေလးရဲ႔အတိုင္းအတာပဲ ရွိေသးတာပါ။ ဆိတ္အထြာေတာင္မဟုတ္ဘူး။ ၾကြက္အထြာ။ ရန္ကုန္က ဆင္႔အထြာေတြဆို မွန္းသာၾကည့္ပါေတာ႔။
ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ ဒီကလူနာေတြကို မျဖစ္မေန ရန္ကုန္ မႏၱေလး လႊဲဖို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပလိုက္ရင္ သူတို႔ဘက္က သေဘာေပါက္တာက “မင္းေရာဂါကို ငါမကုႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ အိမ္ျပန္ေခၚခ်င္ ေခၚသြားလို႔ရၿပီ” လို႔ ေျပာလိုက္သလိုပဲ။ ေနာက္တေန႔မနက္ မိုးမလင္းခင္ ဆင္းေျပးၾကေတာ႔တာ ဆယ္ေယာက္မွာ ရွစ္ေယာက္။ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ မနည္းရုန္းကန္ေနရတဲ႔သူေတြကို ရန္ကုန္မွာေဆးသြားကုဖို႔ ေျပာလာတဲ႔ ဒီဆရာ၀န္ေလာက္ မိုက္တာရွိပါဦးမလား။ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္မို႔ ခြဲရင္းစိတ္ရင္း ကင္ဆာအလုံးအက်ိတ္ေတြ ထုတ္ေပးရတဲ႔အခါမွာလည္း အသားစစစ္ဖို႔ ပိုက္ဆံမရွိ၊ ေနာက္ထပ္ေဆးသြင္းဖို႔ ပိုက္ဆံမရွိ၊ ဆက္လည္းမကုႏိုင္ေတာ႔လို႔ ခ်ုပ္ရိုးေျဖၿပီးေဆးရုံကဆင္းေပးလိုက္တာနဲ႔ ေပၚမလာဇာတ္ကား ရိုက္ကုန္ေရာ။ (ရုပ္ရွင္သာဆို ဆင္းရဲသားခန္းေတြမ်ားလို႔ ဆင္ဆာျဖတ္ပလိုက္ေလာက္ၿပီ။)
အခုမွပဲ ေဆးကုတဲ႔ဆီကို ေရာက္ေတာ႔တယ္။ ဆရာလည္းၾကည့္ၿပိ။ အနာလည္းသိၿပီ။ ေဆးလည္းရွိပါတယ္။ ဘာမွ မပူနဲ႔။ ဒီစာရြက္ထဲက ေဆးေတြသာ ၀ယ္ေပး။ ဟုတ္ၿပီလား။ ဥဳံဖြ မမန္းဘူး။ ေရမန္း မတိုက္ဘူး။ ေဆးနဲ႔ကုတာ။ ေဆးသာ၀ယ္ေပး။ အရင္ကလို စားရိတ္မွ်ေပးက်န္းမာေရး မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္႔စားရိတ္ကိုယ္ေပး က်န္းမာေရး ျဖစ္သြားၿပီ။ “ႏိုင္ငံေတာ္က ျပည္သူ႔ေဆးရုံေတြအတြက္ ေထာက္ပံ႔ေပးရတဲ႔ ေဆးနဲ႔ ေဆးပစၥည္းေတြရဲ႔ ကုန္က်စားရိတ္ဟာ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကို သန္းေပါင္းဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ မင္းသိလား´ လို႔ ကိုယ္႔ဘာသာ ျပန္ေမးၾကည့္မိပါတယ္။ ခန္႔မွန္းမိသေလာက္ေတာ႔ ဘူတန္မွာတုန္းက သူတို႔အစိုးရက ေဆးရုံေတြကိုထုတ္ေပးထားတဲ႔ ပမာဏထက္ေတာ႔ သိပ္နည္းမယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒါေတာင္ ေဆးပေဒသာပင္တို႔ အဖြဲ႔အစည္းေတြ စီမံကိန္းေတြက လွဴဒါန္းထားတာ မပါေသးဘူး။ ေပးကားေပး၏ မရတာ ဘာေၾကာင္႔လဲလို႔ေတာ႔ ေမးမေနပါနဲ႔ေတာ႔ေလ။ စိုက္ကားစုိက္၏ ျပန္မရေတြကလည္းမ်ားေတာ႔ စီမံခန္႔ခြဲမႈ အတတ္ပညာနဲ႔ ေျဖရွင္းရတာေနမွာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ လူနာေတြခမ်ာ နာေရးဖ်ားေရးရွိလို႔ ေဆးရုံတက္ရရင္ အသက္နဲ႔ စည္းစိမ္ကို အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ လဲယူရမွန္းသိလာတဲ႔အခါ တခ်ဳိ႔တခ်ဳိ႔ေသာ လူတန္းစားမ်ားအတြက္ ျပည္သူ႔ေဆးရုံ ဆိုတာေတာင္ ဇိမ္ခံပစၥည္းတစ္ခု ျဖစ္ေနၿပီလား မေျပာတတ္ပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ တို႔ဗမာ သာကီမ်ဳိးေတြလည္း စေလာင္းထဲမွာ ျမင္ျမင္ေနရတဲ႔ ပိန္ေျခာက္မည္းသည္း မ်က္ကြင္းေခ်ာင္ ကမၼဌာန္းေကာင္ကေလးေတြနဲ႔ ပိန္မသာလိန္မသာေနရာမွာ တင္႔တယ္စြာ စံျမန္းရေတာ႔တာေပါ႔ကြယ္။ အဲဒါေတာင္ ပုံမွန္ အေျခအေနပဲ ရွိေသးတာ။ နာဂစ္ေမႊလိုက္လို႔၊ ဂီရိတိုက္လိုက္လို႔ ကပ္သုံးပါးမ်ား အဖ်ားခတ္သြားရင္ စဥ္းစားသာၾကည့္ပါေလ။ တကယ္ေတာ႔ ဆင္းရဲသားခ်င္း ယွဥ္လို႔သာ ဖြတ္ေက်ာျပာစုေနတာပါ။ သတၱိရွိရင္ သူေဌးခ်င္း ယွဥ္ၾကည့္ပါလား။ တို႔ဆီမွာ ရဟတ္ယာဥ္ပ်က္က်တာေလာက္ကို လမ္းသြားရင္း ဖိနပ္ျပတ္သေလာက္ သေဘာထားႏိုင္တဲ႔ ကုေဋၾကြယ္ သူေဌးႀကီးေတြလည္းရွိတယ္။ အဂၤလန္က ဘုရင္မႀကီးနဲ႔အၿပိဳင္ စိန္ေတြေရႊေတြသီးေနေအာင္ ၀တ္ႏိုင္တဲ႔ ႏိုင္ငံ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း ရွိတယ္။ ဘာမွ ဂုဏ္ငယ္စရာမလိုဘူး။ သူတို႔ မဟုတ္မတရားစြပ္စြဲထားသမွ်ကို ေနာက္တခါ ႏိုင္ငံေတာ္ကားရိုက္ေတာ႔မွ တစ္ခြန္းမခံ ျပန္ေခ်ပစ္မယ္။ ရွိရွိသမွ် မင္းသားမင္းသမီးေတြ အကုန္ အလကား ေခၚရိုက္ပစ္မယ္။ ညေလးတို႔ေရ .. ဆင္ဆာမ်က္စိမွိတ္ထားတုန္း မတင္အိတို႔ မရင္ေအးတို႔ အခန္းကေလးေတြနဲ႔ လန္းၾကလွ်မ္းၾကရေအာင္။ ဟိုလူႀကီးကို သီခ်င္းဆိုခိုင္းမယ္။ `ဘိုးဘိုးေအာင္ တေပါင္နဲ႔ ေပၚလာၿပီ´ လို႔။ (ေတာ္ေရာေပါ႔ တေပါင္ေလာက္ဆို)



http://www.facebook.com/note.php?note_id=10150356672798902


--**Soe Min**

ငယ္ငယ္တုန္းက ပထ၀ီသင္တဲ႔အခါ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြအေၾကာင္း က်က္ရေတာ႔ ဘဂၤလား၊ လာအို၊ ထိုင္း၊ တရုတ္နဲ႔ အိႏၵိယလို႔မွတ္ရသလိုပါပဲ။ ဆရာ၀န္ျဖစ္တဲ႔အခါ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံရဲ႔ က်န္းမာေရးအဆင္႔အတန္းကို သူမ်ားေတြ သတ္မွတ္ထားတဲ႔အနားက အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ နံမည္ၾကားလိုက္ရတဲ႔အခါ ဇင္ဘာေဘြ၊ ဆိုမားလီးယား အီသီယိုးပီးယားဆိုတာေတြ ေတြ႔လိုက္ရေတာ႔ “ဘူေတြတုန္းဟဲ႔” လို႔ လိုက္ၿပီးစပ္စုမိျပန္ပါတယ္။ မဟုတ္က ဟုတ္ကေတြ၊ ေစာ္ေတာ္ကားေမာ္ေတာ္ကားေျပာတာေတြ၊ မိုးလုံးျပည့္မုသာ၀ါဒေတြလို႔ေတာ႔ မ်က္စိမွတ္ၿပီး ျငင္းလို႔မရဘူးေပါ႔။ ဘီဘီစီကေျပာတာလည္းမဟုတ္ဘူး။ ဗီအိုေအက ေျပာတာလည္းမဟုတ္ဘူး။ ကမာၻ႔က်န္းမာေရးအဖြဲ႔ဆိုတာႀကီးက သူ႔ဟာနဲ႔သူ သတ္မွတ္ထားတဲ႔ စံခ်ိန္စံညႊန္းေတြနဲ႔ တိုင္းတာၿပီး ေျပာထားတာတဲ႔။ အဲဒီဟာႀကီးကလည္း ေတာ္ေတာ္ေမႊတဲ႔ ေဒၚေဒၚေရႊပါပဲ။ ဟိုးတခါတုန္းကလည္း က်ဳပ္တို႔ႏိုင္ငံကို ဖြံ႔ၿဖဳိးမႈအနည္းဆုံးႏိုင္ငံစာရင္းထဲ ထည့္ထားခဲ႔လို႔ ဥကၠဌႀကီးခမ်ာ ယမ္းပုံမီးက်နဲ႔ ထရမ္းရင္း ကိုယ္ရွဴးကိုယ္ပတ္ခဲ႔ရၿပီးၿပီ။ အခုလည္း က်ဳပ္တို႔ဆရာႀကီးေတြ တည္ေဆာက္ျပဳျပင္ ျမန္ေျပတခြင္နဲ႔ သူ႔ဘာသူ စိတ္ေအးခ်မ္းသာ ေနေနတာ သူလာလာေနွာက္လိုက္ရင္ မုဒ္က ေအာက္ေအာက္သြားတယ္။ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ဘယ္နားေနေန သူ႔အလုပ္လား။ ကိုယ္႔ရွိမွ ကိုယ္စားရတဲ႔ဥစၥာ။ အကူအညီအေထာက္အပံ႔ေတြဆိုတာ ေစတနာရွိလို႔ ေပးခ်င္ေပး မေပးခ်င္ေန။ လူကို သူေတာင္းစားစာရင္းတို႔ၿပီးမွ ေပးတာမ်ဳိးကေတာ႔ မလိုခ်င္ပါဘူး။ မရလို႔ ငတ္ေသလည္း ကိုယ္႔ေအာက္မွာ အမ်ားႀကိးရွိေသးတယ္။ ဟုတ္ဘူးလား။ သူတို႔ဟာသူတို႔ ဟိုဟာပိတ္သေလး ဒီဟာပိတ္သေလးနဲ႔ ေျပာေနတာေတြကေတာ႔ ရယ္ေတာင္ ရယ္ခ်င္ပါေသး။ ဒီကလည္း ျပန္ၿပီး ပိတ္ထားလိုက္သမွ မ်က္စိပိတ္၊ နားပိတ္၊ ပါးစပ္ပါပိတ္ထားၿပီးသား။ မွတ္ပလား။ ဘာမွ မၾကည့္ခ်င္ၾကနဲ႔၊ မၾကားခ်င္ၾကနဲ႔။ မေျပာခ်င္ၾကနဲ႔။ `ကိုယ္႔ထမင္းကိုယ္စားထား။ မင္းတို႔မိန္းမေတြ မုဆိုးမျဖစ္ကုန္မယ္။ ဘူးတြားဟားဟား´ လို႔ သမိန္ေပါသြပ္ကာတြန္းထဲကလိုပဲ ႀကိမ္းပလိုက္ေတာ႔မယ္။ ဘာမွတ္သလဲ။ ဟြင္းဟြင္း။


အမ်ားအားျဖင္႔ေတာ႔ သူတို႔တိုင္းတဲ႔စံခ်ိန္စံညႊန္းေတြမွာ မပါမျဖစ္ပါေနတာကေတာ႔ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိခင္ေသေပ်ာက္ႏႈန္းတို႔၊ ေမြးကင္းစကေလးေသေပ်ာက္ႏႈန္း၊ ငါးႏွစ္ေအာက္ကေလးေသေပ်ာက္ႏႈန္း၊ စတာေတြေပါ႔။ ေမးခိုင္ေရာဂါတို႔ ပိုလီယိုေရာဂါတို႔လို ကာကြယ္ေဆးမထိုးလို႔ျဖစ္ရတဲ႔ ေရာဂါေတြဆိုလည္း မ်က္ကလဲဆန္ျပာ မွတ္တမ္းတင္ၾကတယ္။ ဒီဟာေတြ က်ဆင္းသြားေအာင္ က်ဳပ္တို႔က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းေတြလုပ္ေနၾကရတာလည္း ကမ္းကိုကုန္ေနၿပီ။ ဒီ႔ထက္ဘာမွကို လုပ္စရာမက်န္ေတာ႔ဘူး။ အရပ္တကာလည္ၿပီး ဗိုက္ႀကီးသည္ရွာ ကာကြယ္ေဆးထိုး၊ ေဆးစိမ္ျခင္ေထာင္ေ၀၊ အိမ္သာစစ္၊ ေရပုံးသြန္၊ လုပ္စရာမက်န္ရင္ တစ္ကျပန္စနဲ႔ အဖန္တလဲလဲ လုပ္ခဲ႔ၿပီးၿပီ။ “ကေလးအေမေတြက်န္းမာရင္ ကမာၻႀကီးေအးခ်မ္းသဟဲ႔” ဆိုၿပီး မိခင္နဲ႔ကေလးေစာင္႔ေရွာက္ေရးအသင္းႀကီးလို လူမႈေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြကလည္း တီဗီထဲမွာကို မ်က္စိေနာက္လာေလာက္ေအာင္ မေနမနား လုပ္ျပေနၾကသားပဲ။ ေနာက္ဆုံး က်န္းမာေရးစာရင္းအင္းေတြတက္လာတာကအစ အလြန္အကၽြံမရွိရေလေအာင္ ညွိညွိႏႈိင္းႏႈိင္းနဲ႔ တင္ေပးေနၾကသားပဲ။ ဒါေတာင္မွ မက်ေသးဘူးဆိုရင္ေတာ႔ က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းေတြဘက္က ေစာင္႔ေရွာက္မႈခ်ဳိ႔တဲ႔လို႔ ျဖစ္ရတာ ဟုတ္ဟန္မတူဘူးေနာ္။
ဒီလိုဆိုရင္ ျပည္သူေတြဘက္က က်န္းမာေရးအသိပညာ ခ်ဳိ႔တဲ႔လို႔ေနမွာေပါ႔။ လာၾကေဟ႔။ ပညာေပးလိုက္ၾကရေအာင္ဆိုၿပီး “မီးမီးရဲ႔ ဗိုက္ထဲမွာ သန္ေကာင္ေတြ ခ်ိတယ္” တို႔၊ ”လက္မည္းႀကိး လက္မည္းႀကိး” တို႔၊ “ရုကၡစိုးမင္း မေနႏိုင္ေပါင္”တို႔ ကလည္း အလြတ္ေတာင္ရေနၿပီ။ တကယ္ေတာ႔ ျပည္သူေတြဘက္က က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းေတြကို အားမကိုးႏိုင္တာ၊ ေဆးရုံေဆးခန္းကို ဦးတိုက္ၿပီး ေရာက္မလာႏိုင္တာဟာ က်န္းမာေရးအသိပညာခ်ဳိ႔တဲ႔လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အဓိကကေတာ႔ ပိုက္ဆံမရွိလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတခါေတာ႔ မသိတာထက္ မရွိတာဘယ္ေလာက္ခက္မွန္းကို ျပည္သူေတြၾကားထဲ ေရာက္ေအာင္သြားၿပီး အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ရေအာင္။
ေ၀းလံေခါင္းပါးတဲ႔ ခက္ခဲတဲ႔ အရပ္ေဒသေတြမွာ လူနာတစ္ေယာက္ ဆရာ၀န္ဆီအေရာက္ပို႔ဖို႔ စားရိတ္က တခါတရံမွာ တရြာလုံး စုၿပီးေထာက္ပံ႔ေပးလိုက္ရတာပါ။ အဲဒါ လမ္းစရိတ္ပဲရွိေသးတာ။ ေဆးကုဖို႔စားရိတ္က ေနာက္မွ ကၽြဲေရာင္း ႏြားေရာင္း၊ အိမ္ေပါင္ၿပီး လိုက္ေပးရတာ။ အမ္းေဆးရုံမွာ အသည္းအသန္လူနာတစ္ေယာက္တက္ဖို႔ဆို ေနာက္က လူေလးငါးေျခာက္ေယာက္ေလာက္က ဆန္ ဆီ ထင္းစည္း ေရပုံး ေရခြက္ စားအိုးစားခြက္နဲ႔ ေထာ္လာဂ်ီတစ္စီးတိုက္လာရတယ္။ မန္က်ည္းရြက္တက္ခူးရင္ အက်ၤီေလးခၽြတ္ၿပီး “အသားၿပဲလို႔ အသားစားရသေတာ္. အက်ၤီၿပဲရင္ အက်ီၤစားမရဘူး” လို႔ ေျပာတတ္တဲ႔ သူေတြက ဆရာ၀န္နဲ႔သြားျပဖို႔ဆိုတာ ထင္သေလာက္မလြယ္ပါဘူး။ ဖိနပ္မစီးႏိုင္လို႔ ဖေနာင္႔သံစူးရင္ အနာယဥ္းလို႔ ငန္းဖမ္းေနတာေတာင္ ေဆးၿမီးတိုနဲ႔ က်ိတ္မွိတ္ကုၿပီး ေမးႀကီးေစ႔လို႔ ပါးစပ္မဟႏိုင္ေတာ႔မွ အရပ္က၀ိုင္းပို႔လို႔ ေဆးရုံေရာက္လာတဲ႔ လူနာနဲ႔ ႀကံဳဖူးပါတယ္။ ခနခနတက္တတ္လြန္းလို႔ တက္တက္စိန္ လို႔ေတာင္ နံမယ္ေပးထားေသး။ အဓိက ေျပာခ်င္တာကေတာ႔ ဆရာ၀န္ဆရာမေတြအားလုံးက အလကားကုေပးတယ္ဆိုရင္ေတာင္ လူနာမွာေတာ႔ အလကားမရပါဘူးလို႔ သိေစခ်င္တာပါ။
အဲဒီမွာတင္ ေဆးရုံလည္းေရာက္ေရာ အလကားဇာတ္လမ္းရွည္ႀကီးက ဘုရားစူး မိုးႀကိဳးပစ္ ေျမြကိုက္ေလာက္ကို ရြာလည္ေတာ႔တာပါပဲ။ ေဆးရုံမွတ္ပုံတင္ဖို႔ စာရြက္စာတမ္းေၾကးေလး ငါးရာေလာက္မွ မေကာက္ရင္ ဘယ္ေပၚမွာ ေပထက္အကၡရာတင္ါၾကမွာတုန္း။ ဓါတ္မွန္ရိုက္ခ်င္တယ္။ ဓါတ္မွန္ဖလင္ဖိုးက ဗဟိုေဆးသိုေလွာင္ရုံမွာ ထုတ္ခဲ႔ကတည္းက ကိုယ္႔ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ အရင္စိုက္ထားရတာ။ ေခါက္ျပန္ေပးေတာင္မရဘူး။ လမ္းစားရိတ္ လက္ဖက္ရည္ဖိုးေပးခဲ႔ရတာေတြ မပါေသးဘူး။ အလကားရိုက္ေပးလို႕ရင္ ဘယ္သူကစိုက္မွာတုန္း။ တစ္ေယာက္ကိစၥလည္းမဟုတ္။ ေသြးစစ္ခ်င္တယ္။ ေသြးသြင္းဖို႔လိုတယ္။ အားလုံး ပိုက္ဆံေပးရတဲ႔ အလကား၀န္ေဆာင္မႈေတြခ်ည့္ပဲ။ ေနာက္ပိတ္ဆုံး ကိုယ္႔ဘာကိုယ္ အလွဴရွင္ရွာၿပီး အလကားလွဴေပးလိုက္တဲ႔ ေသြးေတာင္မွ လူနာဆီကို အလကားစိးဆင္းမသြားဘူး။ အဲဒါ ျဖတ္စားလာဘ္စား လုပ္အားခ ၀န္ေဆာင္ခ တစ္ျပားမွ မပါေသးဘူး။ ေဆးျပားတစ္ျပား မ၀ယ္ရေသးဘူး။ ေသာက္က်ဳိးနည္းကို အလကားရတဲ႔ အလကားႀကီးပါပဲ။ အဲဒါေတြကို တကယ္ အလကားရႏိုင္တာ တစ္မ်ဳိးပဲ ရွိတယ္။ ဗီအိုင္ပီလို႔ေခၚတယ္။ အဲလိုလူေတြလာတက္လို႔ ငါးျပားတစ္ေစ႔ေကာက္မိရင္ အထုပ္သာျပင္ထားေတာ႔။ မရွိရင္ ရွိတာနဲ႔စိုက္။ ဒါဟာ ေတာေဆးရုံကေလးရဲ႔အတိုင္းအတာပဲ ရွိေသးတာပါ။ ဆိတ္အထြာေတာင္မဟုတ္ဘူး။ ၾကြက္အထြာ။ ရန္ကုန္က ဆင္႔အထြာေတြဆို မွန္းသာၾကည့္ပါေတာ႔။
ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ ဒီကလူနာေတြကို မျဖစ္မေန ရန္ကုန္ မႏၱေလး လႊဲဖို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပလိုက္ရင္ သူတို႔ဘက္က သေဘာေပါက္တာက “မင္းေရာဂါကို ငါမကုႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ အိမ္ျပန္ေခၚခ်င္ ေခၚသြားလို႔ရၿပီ” လို႔ ေျပာလိုက္သလိုပဲ။ ေနာက္တေန႔မနက္ မိုးမလင္းခင္ ဆင္းေျပးၾကေတာ႔တာ ဆယ္ေယာက္မွာ ရွစ္ေယာက္။ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ မနည္းရုန္းကန္ေနရတဲ႔သူေတြကို ရန္ကုန္မွာေဆးသြားကုဖို႔ ေျပာလာတဲ႔ ဒီဆရာ၀န္ေလာက္ မိုက္တာရွိပါဦးမလား။ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္မို႔ ခြဲရင္းစိတ္ရင္း ကင္ဆာအလုံးအက်ိတ္ေတြ ထုတ္ေပးရတဲ႔အခါမွာလည္း အသားစစစ္ဖို႔ ပိုက္ဆံမရွိ၊ ေနာက္ထပ္ေဆးသြင္းဖို႔ ပိုက္ဆံမရွိ၊ ဆက္လည္းမကုႏိုင္ေတာ႔လို႔ ခ်ုပ္ရိုးေျဖၿပီးေဆးရုံကဆင္းေပးလိုက္တာနဲ႔ ေပၚမလာဇာတ္ကား ရိုက္ကုန္ေရာ။ (ရုပ္ရွင္သာဆို ဆင္းရဲသားခန္းေတြမ်ားလို႔ ဆင္ဆာျဖတ္ပလိုက္ေလာက္ၿပီ။)
အခုမွပဲ ေဆးကုတဲ႔ဆီကို ေရာက္ေတာ႔တယ္။ ဆရာလည္းၾကည့္ၿပိ။ အနာလည္းသိၿပီ။ ေဆးလည္းရွိပါတယ္။ ဘာမွ မပူနဲ႔။ ဒီစာရြက္ထဲက ေဆးေတြသာ ၀ယ္ေပး။ ဟုတ္ၿပီလား။ ဥဳံဖြ မမန္းဘူး။ ေရမန္း မတိုက္ဘူး။ ေဆးနဲ႔ကုတာ။ ေဆးသာ၀ယ္ေပး။ အရင္ကလို စားရိတ္မွ်ေပးက်န္းမာေရး မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္႔စားရိတ္ကိုယ္ေပး က်န္းမာေရး ျဖစ္သြားၿပီ။ “ႏိုင္ငံေတာ္က ျပည္သူ႔ေဆးရုံေတြအတြက္ ေထာက္ပံ႔ေပးရတဲ႔ ေဆးနဲ႔ ေဆးပစၥည္းေတြရဲ႔ ကုန္က်စားရိတ္ဟာ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကို သန္းေပါင္းဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ မင္းသိလား´ လို႔ ကိုယ္႔ဘာသာ ျပန္ေမးၾကည့္မိပါတယ္။ ခန္႔မွန္းမိသေလာက္ေတာ႔ ဘူတန္မွာတုန္းက သူတို႔အစိုးရက ေဆးရုံေတြကိုထုတ္ေပးထားတဲ႔ ပမာဏထက္ေတာ႔ သိပ္နည္းမယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒါေတာင္ ေဆးပေဒသာပင္တို႔ အဖြဲ႔အစည္းေတြ စီမံကိန္းေတြက လွဴဒါန္းထားတာ မပါေသးဘူး။ ေပးကားေပး၏ မရတာ ဘာေၾကာင္႔လဲလို႔ေတာ႔ ေမးမေနပါနဲ႔ေတာ႔ေလ။ စိုက္ကားစုိက္၏ ျပန္မရေတြကလည္းမ်ားေတာ႔ စီမံခန္႔ခြဲမႈ အတတ္ပညာနဲ႔ ေျဖရွင္းရတာေနမွာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ လူနာေတြခမ်ာ နာေရးဖ်ားေရးရွိလို႔ ေဆးရုံတက္ရရင္ အသက္နဲ႔ စည္းစိမ္ကို အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ လဲယူရမွန္းသိလာတဲ႔အခါ တခ်ဳိ႔တခ်ဳိ႔ေသာ လူတန္းစားမ်ားအတြက္ ျပည္သူ႔ေဆးရုံ ဆိုတာေတာင္ ဇိမ္ခံပစၥည္းတစ္ခု ျဖစ္ေနၿပီလား မေျပာတတ္ပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ တို႔ဗမာ သာကီမ်ဳိးေတြလည္း စေလာင္းထဲမွာ ျမင္ျမင္ေနရတဲ႔ ပိန္ေျခာက္မည္းသည္း မ်က္ကြင္းေခ်ာင္ ကမၼဌာန္းေကာင္ကေလးေတြနဲ႔ ပိန္မသာလိန္မသာေနရာမွာ တင္႔တယ္စြာ စံျမန္းရေတာ႔တာေပါ႔ကြယ္။ အဲဒါေတာင္ ပုံမွန္ အေျခအေနပဲ ရွိေသးတာ။ နာဂစ္ေမႊလိုက္လို႔၊ ဂီရိတိုက္လိုက္လို႔ ကပ္သုံးပါးမ်ား အဖ်ားခတ္သြားရင္ စဥ္းစားသာၾကည့္ပါေလ။ တကယ္ေတာ႔ ဆင္းရဲသားခ်င္း ယွဥ္လို႔သာ ဖြတ္ေက်ာျပာစုေနတာပါ။ သတၱိရွိရင္ သူေဌးခ်င္း ယွဥ္ၾကည့္ပါလား။ တို႔ဆီမွာ ရဟတ္ယာဥ္ပ်က္က်တာေလာက္ကို လမ္းသြားရင္း ဖိနပ္ျပတ္သေလာက္ သေဘာထားႏိုင္တဲ႔ ကုေဋၾကြယ္ သူေဌးႀကီးေတြလည္းရွိတယ္။ အဂၤလန္က ဘုရင္မႀကီးနဲ႔အၿပိဳင္ စိန္ေတြေရႊေတြသီးေနေအာင္ ၀တ္ႏိုင္တဲ႔ ႏိုင္ငံ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း ရွိတယ္။ ဘာမွ ဂုဏ္ငယ္စရာမလိုဘူး။ သူတို႔ မဟုတ္မတရားစြပ္စြဲထားသမွ်ကို ေနာက္တခါ ႏိုင္ငံေတာ္ကားရိုက္ေတာ႔မွ တစ္ခြန္းမခံ ျပန္ေခ်ပစ္မယ္။ ရွိရွိသမွ် မင္းသားမင္းသမီးေတြ အကုန္ အလကား ေခၚရိုက္ပစ္မယ္။ ညေလးတို႔ေရ .. ဆင္ဆာမ်က္စိမွိတ္ထားတုန္း မတင္အိတို႔ မရင္ေအးတို႔ အခန္းကေလးေတြနဲ႔ လန္းၾကလွ်မ္းၾကရေအာင္။ ဟိုလူႀကီးကို သီခ်င္းဆိုခိုင္းမယ္။ `ဘိုးဘိုးေအာင္ တေပါင္နဲ႔ ေပၚလာၿပီ´ လို႔။ (ေတာ္ေရာေပါ႔ တေပါင္ေလာက္ဆို)



http://www.facebook.com/note.php?note_id=10150356672798902


--**Soe Min**