“ကေလးရဲ႔ ပထမဆံုး သြားတစ္ေခ်ာင္းက တစ္ႏွစ္နဲ႔ ဘယ္ႏွစ္လမွာ ေပါက္တယ္ဆိုတာကို မွတ္မိေနျပီး မိဘရဲ႔ ေနာက္ဆံုးသြားတစ္ေခ်ာင္း ဘယ္အခ်ိန္မွာ က်ဳိးသြားသလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ေမ့ေနတတ္တယ္”
ေဆးရံုတစ္ရံုရဲ႔ အ၀င္၀မွာ ေရးကပ္ထားတဲ့ ပိုစတာေလးကို ျမင္မွာ ကြ်န္မအသိစိတ္ေတြ ႏႈိးထလာတယ္။ အခုခတ္က ငယ္ရြယ္တဲ့ အိမ္ေထာင္သည္ေတြ ကိုယ္တိုင္၀မ္းနာျပီး ေမြးထြက္လာတဲ့ ကေလးေတြကိုပဲ ဂ႐ုစိုက္တတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္ကိုလည္း အေမ၀မ္းနာျပီး ေမြးထြက္လာခဲ့တယ္ ဆိုတာကို ေမ့ေနတတ္ၾကတယ္။
စေနေန႔ မနက္ အိပ္ရာေပၚမွာ ဇိမ္နဲ႔ႏွပ္ေနတုန္း ဖုန္းသံေၾကာင့္ ကြ်န္မ အိပ္မက္က လန္႔ႏိႈးလာခဲ့တယ္။ အေမဆီက ဖုန္းပါ။ ကေလးေတြေခၚျပီး အေမ့အိမ္မွာ ေန႔လယ္စာ သြားစားဖို႔ ဆက္လိုက္တာျဖစ္တယ္။
“ကေလးေတြကို မက္ေဒၚနယ္သြားစားဖို႔ ေျပာထားျပီးျပီ အေမရဲ႔”
“အဲဒီပိုက္ဆံကို ေခြ်သာလိုက္ပါ သမီးရယ္... ကားေမာင္းလာရင္ ၁၀မိနစ္ထဲပါ”
အေမက မရမက ေတာင္းဆိုေနတယ္။ ကေလးေတြက အေမခ်က္တာကို စားခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟမ္ဘာဂါပဲ စားခ်င္ၾကမွာပဲလို႔ ကြ်န္မ ေတြးလိုက္မိတယ္။
အေမကို လာမယ္၊ မလာဘူးလို႔ မေျပာခင္ ကြ်န္မ ေတြေ၀ေနတုန္းမွာ အၾကီးမနဲ႔ အငယ္ေလးက ဖုန္းေျပာေနတဲ့ ကြ်န္မကို လာခါျပလိုက္၊ ေခါင္းခါျပလိုက္နဲ႔ အဘြားအိမ္ကို မသြားခ်င္ေၾကာင္း လုပ္ျပေနတယ္။ သမီးေတြက ရံုးပိတ္ရက္ မိသားစု စံုစံုညီညီနဲ႔ အျပင္ထြက္ျပီး အတူစားခ်င္ပံုရတယ္။
“အေမ့ေျမးေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ျပီး သမီး ဖုန္းျပန္ဆက္လိုက္မယ္ အေမ”
“ေအးပါ သမီးရယ္”
ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ အသံနဲ႔ အေမဖုန္းခ်သြားတယ္ ဆိုရင္ပဲ ကေလးေတြက တစ္ျပိဳင္ထဲ
“အဘြားအိမ္ မသြားခ်င္ဘူး။ မက္ေဒၚနယ္ သြားစားမယ္လို႔ ေျပာထားျပီသားပဲ” လို႔ ၀ိုင္းေအာ္ၾကတယ္။
“အဘြားရဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္က ေန႔လယ္စာ စားဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ေျမးေတြျဖစ္တဲ့ သမီးတို႔ကို ၾကည့္ခ်င္လို႔”
“အရင္အပတ္ကပဲ သမီးတို႔ သြားခဲ့ျပီးျပီေလ ေမေမ”
ကြ်န္မရွင္းျပတာကို သမီးေတြက လက္ခံခ်င္ပံု မရခဲ့ဘူး။
“တစ္ခ်ိန္မွာ ေမေမလဲ အိုသြားတဲ့အခါ သမီးတို႔ကို “သမီးတို႔ေရ အိမ္ကို လာခဲ့ပါဦး။ ေမေမ ကိတ္မုန္႔ဖုတ္ထားတယ္။ ေျမးေတြလဲ ေခၚခဲ့ေနာ္” လို႔ ဖုန္းဆက္ေခၚရင္ “ကိတ္မုန္႔ကို အျပင္မွာ ၀ယ္စားလဲရတာပဲ အေမ.. သမီးတို႔ မအားဘူး” လို႔ ျပန္ေျပာရင္ အခု ဘြားဘြား စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသလို ေမေမလဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္” လို႔ ရွင္းျပေတာ့ ေလးႏွစ္သမီးေလးက “သမီး အဲလို မေျပာဘူး။ ဟုတ္ကဲ့လို႔ ေျပာမယ္ ေမေမ” တဲ့။ ေနာက္ဆံုး သမီးေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ျပီး ေန႔လယ္စာကို မက္ေဒၚနယ္ စားျပီး ညေနစာကို အေမ့အိမ္မွာ စားဖို႔ ကြ်န္မတို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
ညေန အိမ္လာခဲ့မယ္လို႔ အေမ့ကို ဖုန္းျပန္ဆက္ေတာ့ အေမက “ေအး.. ဒါဆိုရင္ အေမ ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္လိုက္ဦးမယ္” လို႔ ၀မ္းသာအားရ ျပန္ေျပာတယ္။
ညေန အေမ့အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ တကုပ္ကုပ္နဲ႔ ခ်က္ျပဳပ္ေနတယ္။ အေမ့ကိုကူဖို႔ ကြ်န္မ မီးဖိုထဲ၀င္ေတာ့ အေမက ပုခံုးေက်ာေတြ ကိုက္ေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။
“ ေဆးခန္းမသြားဘူးလား အေမ၊ ေဆးမလိမ္းဘူးလား”
“သြားလဲ မထူးပါဘူး သမီးရယ္။ ေဆးလိမ္းလဲ မသက္သာပါဘူး”
အေမ့စကားကို ၾကားမွ အေမလိုအပ္ေနတာ ေဆးခန္းေတြ၊ လိမ္းေဆးေတြ မဟုတ္ဘဲ ကြ်န္မတို႔ရဲ႔ ဂ႐ုစိုက္မႈ၊ ျပဳစုမႈဆိုတာကို ကြ်န္မ သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။
အသန္႔အျပန္႔ ၾကိဳက္တဲ့ အေမ့ရဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္က အိုးေတြဟာလဲ ဆီေခ်းေတြ အထပ္ထပ္ ေပေနတာကို ကြ်န္မ သတိထားမိလိုက္တယ္။ အိုးေတြကို တိုက္ခြ်တ္ေဆးေနရင္း “အိုးေတြကို တိုက္ခြ်တ္ဖို႔ အေမအားေတြ မရွိေတာ့လို႔ျဖစ္မယ္” လို႔ ကြ်န္မ စဥ္းစားလိုက္မိတယ္။
အရင္တုန္းက လက္တစ္ဖက္က ကြ်န္မကို ခ်ီပိုးရင္း၊ က်န္လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ေၾကာ္ေလွာ္ခ်က္ျပဳတ္ခဲ့တဲ့ အေမ... အိမ္ေရွ႔၊ အိမ္ေနာက္၊ အိမ္ေထာင့္ေတြပါ မက်န္ သပ္ရပ္သန္႔ရွင္းေအာင္ အျမဲရွင္းလင္းတတ္တဲ့ အေမ..... အခုခါမွာေတာ့ ဇရာေထာင္းျပီး လက္ေတြလဲ အင္အားခ်ိခဲ့ပါျပီ။ ဒါေတာင္ သူခ်စ္တဲ့ သားသမီး ေျမးေတြကို ကိုယ္တိုင္ခ်က္ျပဳပ္ ေကြ်းေမြးခ်င္ေနတုန္းပါပဲ။
ကြ်န္မ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပင္ပန္းျပီး၊ အလုပ္မ်ားေနပါေစ အခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ ကန္႔သတ္ျပီး အေမ့အိမ္ကို အျမဲျပန္ျပီး အိုးေတြကို တိုက္ေဆးေပးမယ္ဖို႔ ကြ်န္မ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခု ခ်လိုက္မိပါတယ္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ကြ်န္မ အိုသြားတဲ့တစ္ေန႔၊ လက္ေတြ လႈပ္ရွားဖို႔ အားအင္ နည္းသြားတဲ့အခါ သားသမီးေတြလည္း အိမ္ကို အျမဲျပန္လာျပီး အိုးေတြ တိုက္ေဆးေပးဖို႔ ကြ်န္မ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။
အေမ့လက္
ေမာင့္ခ်စ္သက္၏၊ လက္ဖ၀ါးႏု
ေသြးဥေရာင္လႊမ္း၊ ၀ါဂြမ္းႏွယ္အိ
ကိုင္မထိရက္၊ ခြ်န္ထက္လက္သဲ
ေဆးေရာင္ျမဲျခယ္၊ ပ်က္ျပယ္မရွိ
ႏုနယ္ဘိေတာင္း၊ ေဖါ့ဖေယာင္းႏွယ္
ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြယ္လြ
အလွျပည့္ႏွက္၊ ခ်စ္သူ႔လက္။
ေမာင့္မိခင္၏၊ ညိဳလြင္ျပာႏွမ္း
မာၾကမ္းကဲြအက္၊ လက္ဖ၀ါးျပင္
ရင့္ေရာ္သြင္မွာ၊ ဆယ္ျဖာလက္ေခ်ာင္း
ျပည့္ေဖါင္းမညက္၊ ညံ့သက္မႈကင္း
ေရာင္ဆင္းညႈိးမဲ၊ လက္သဲငံုးတိ
ေခ်းေညႇာ္ျပည့္မြ
အလွပ်က္ျပယ္၊ အေမ့လက္။
ေဖါင္းအိႏုညက္၊ ခ်စ္သူ႔လက္ႏွင့္
ေရာ္ရင့္ၾကမ္းခက္၊ အေမ့လက္တြင္
သိျမင္လာရ၊ “အလွ” “အလုပ္”
ခဲြထုတ္ေခ်မိ၊ အေမ၏လက္
အလုပ္လက္သည္
အသက္တမွ်၊ မနားရေခ်
ဘ၀ခရီး
သားသမီးတြက္၊ ထိုလက္အစြမ္း
ဘ၀လမ္းတြင္၊ လွပန္းဆင္ခဲ့
အားမာန္ဖဲြ႔ရစ္၊ သည္အျဖစ္ေၾကာင့္
အခ်စ္၏လက္၊ ေျပာင္းသြယ္ညက္ေစ
အေမ၏လက္၊ အလုပ္လက္သာ
ႏွစ္သက္ ဂုဏ္ယူ ဘြယ္တကား။
ခင္သူသူ၀င္း (ေငြတာရီ၊ ၁၉၇၈ခုႏွစ္ ဧျပီလ)
ႏိုင္းႏိုင္းစေန
“ကေလးရဲ႔ ပထမဆံုး သြားတစ္ေခ်ာင္းက တစ္ႏွစ္နဲ႔ ဘယ္ႏွစ္လမွာ ေပါက္တယ္ဆိုတာကို မွတ္မိေနျပီး မိဘရဲ႔ ေနာက္ဆံုးသြားတစ္ေခ်ာင္း ဘယ္အခ်ိန္မွာ က်ဳိးသြားသလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ေမ့ေနတတ္တယ္”
ေဆးရံုတစ္ရံုရဲ႔ အ၀င္၀မွာ ေရးကပ္ထားတဲ့ ပိုစတာေလးကို ျမင္မွာ ကြ်န္မအသိစိတ္ေတြ ႏႈိးထလာတယ္။ အခုခတ္က ငယ္ရြယ္တဲ့ အိမ္ေထာင္သည္ေတြ ကိုယ္တိုင္၀မ္းနာျပီး ေမြးထြက္လာတဲ့ ကေလးေတြကိုပဲ ဂ႐ုစိုက္တတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္ကိုလည္း အေမ၀မ္းနာျပီး ေမြးထြက္လာခဲ့တယ္ ဆိုတာကို ေမ့ေနတတ္ၾကတယ္။
စေနေန႔ မနက္ အိပ္ရာေပၚမွာ ဇိမ္နဲ႔ႏွပ္ေနတုန္း ဖုန္းသံေၾကာင့္ ကြ်န္မ အိပ္မက္က လန္႔ႏိႈးလာခဲ့တယ္။ အေမဆီက ဖုန္းပါ။ ကေလးေတြေခၚျပီး အေမ့အိမ္မွာ ေန႔လယ္စာ သြားစားဖို႔ ဆက္လိုက္တာျဖစ္တယ္။
“ကေလးေတြကို မက္ေဒၚနယ္သြားစားဖို႔ ေျပာထားျပီးျပီ အေမရဲ႔”
“အဲဒီပိုက္ဆံကို ေခြ်သာလိုက္ပါ သမီးရယ္... ကားေမာင္းလာရင္ ၁၀မိနစ္ထဲပါ”
အေမက မရမက ေတာင္းဆိုေနတယ္။ ကေလးေတြက အေမခ်က္တာကို စားခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟမ္ဘာဂါပဲ စားခ်င္ၾကမွာပဲလို႔ ကြ်န္မ ေတြးလိုက္မိတယ္။
အေမကို လာမယ္၊ မလာဘူးလို႔ မေျပာခင္ ကြ်န္မ ေတြေ၀ေနတုန္းမွာ အၾကီးမနဲ႔ အငယ္ေလးက ဖုန္းေျပာေနတဲ့ ကြ်န္မကို လာခါျပလိုက္၊ ေခါင္းခါျပလိုက္နဲ႔ အဘြားအိမ္ကို မသြားခ်င္ေၾကာင္း လုပ္ျပေနတယ္။ သမီးေတြက ရံုးပိတ္ရက္ မိသားစု စံုစံုညီညီနဲ႔ အျပင္ထြက္ျပီး အတူစားခ်င္ပံုရတယ္။
“အေမ့ေျမးေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ျပီး သမီး ဖုန္းျပန္ဆက္လိုက္မယ္ အေမ”
“ေအးပါ သမီးရယ္”
ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ အသံနဲ႔ အေမဖုန္းခ်သြားတယ္ ဆိုရင္ပဲ ကေလးေတြက တစ္ျပိဳင္ထဲ
“အဘြားအိမ္ မသြားခ်င္ဘူး။ မက္ေဒၚနယ္ သြားစားမယ္လို႔ ေျပာထားျပီသားပဲ” လို႔ ၀ိုင္းေအာ္ၾကတယ္။
“အဘြားရဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္က ေန႔လယ္စာ စားဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ေျမးေတြျဖစ္တဲ့ သမီးတို႔ကို ၾကည့္ခ်င္လို႔”
“အရင္အပတ္ကပဲ သမီးတို႔ သြားခဲ့ျပီးျပီေလ ေမေမ”
ကြ်န္မရွင္းျပတာကို သမီးေတြက လက္ခံခ်င္ပံု မရခဲ့ဘူး။
“တစ္ခ်ိန္မွာ ေမေမလဲ အိုသြားတဲ့အခါ သမီးတို႔ကို “သမီးတို႔ေရ အိမ္ကို လာခဲ့ပါဦး။ ေမေမ ကိတ္မုန္႔ဖုတ္ထားတယ္။ ေျမးေတြလဲ ေခၚခဲ့ေနာ္” လို႔ ဖုန္းဆက္ေခၚရင္ “ကိတ္မုန္႔ကို အျပင္မွာ ၀ယ္စားလဲရတာပဲ အေမ.. သမီးတို႔ မအားဘူး” လို႔ ျပန္ေျပာရင္ အခု ဘြားဘြား စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသလို ေမေမလဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္” လို႔ ရွင္းျပေတာ့ ေလးႏွစ္သမီးေလးက “သမီး အဲလို မေျပာဘူး။ ဟုတ္ကဲ့လို႔ ေျပာမယ္ ေမေမ” တဲ့။ ေနာက္ဆံုး သမီးေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ျပီး ေန႔လယ္စာကို မက္ေဒၚနယ္ စားျပီး ညေနစာကို အေမ့အိမ္မွာ စားဖို႔ ကြ်န္မတို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
ညေန အိမ္လာခဲ့မယ္လို႔ အေမ့ကို ဖုန္းျပန္ဆက္ေတာ့ အေမက “ေအး.. ဒါဆိုရင္ အေမ ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္လိုက္ဦးမယ္” လို႔ ၀မ္းသာအားရ ျပန္ေျပာတယ္။
ညေန အေမ့အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ တကုပ္ကုပ္နဲ႔ ခ်က္ျပဳပ္ေနတယ္။ အေမ့ကိုကူဖို႔ ကြ်န္မ မီးဖိုထဲ၀င္ေတာ့ အေမက ပုခံုးေက်ာေတြ ကိုက္ေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။
“ ေဆးခန္းမသြားဘူးလား အေမ၊ ေဆးမလိမ္းဘူးလား”
“သြားလဲ မထူးပါဘူး သမီးရယ္။ ေဆးလိမ္းလဲ မသက္သာပါဘူး”
အေမ့စကားကို ၾကားမွ အေမလိုအပ္ေနတာ ေဆးခန္းေတြ၊ လိမ္းေဆးေတြ မဟုတ္ဘဲ ကြ်န္မတို႔ရဲ႔ ဂ႐ုစိုက္မႈ၊ ျပဳစုမႈဆိုတာကို ကြ်န္မ သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။
အသန္႔အျပန္႔ ၾကိဳက္တဲ့ အေမ့ရဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္က အိုးေတြဟာလဲ ဆီေခ်းေတြ အထပ္ထပ္ ေပေနတာကို ကြ်န္မ သတိထားမိလိုက္တယ္။ အိုးေတြကို တိုက္ခြ်တ္ေဆးေနရင္း “အိုးေတြကို တိုက္ခြ်တ္ဖို႔ အေမအားေတြ မရွိေတာ့လို႔ျဖစ္မယ္” လို႔ ကြ်န္မ စဥ္းစားလိုက္မိတယ္။
အရင္တုန္းက လက္တစ္ဖက္က ကြ်န္မကို ခ်ီပိုးရင္း၊ က်န္လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ေၾကာ္ေလွာ္ခ်က္ျပဳတ္ခဲ့တဲ့ အေမ... အိမ္ေရွ႔၊ အိမ္ေနာက္၊ အိမ္ေထာင့္ေတြပါ မက်န္ သပ္ရပ္သန္႔ရွင္းေအာင္ အျမဲရွင္းလင္းတတ္တဲ့ အေမ..... အခုခါမွာေတာ့ ဇရာေထာင္းျပီး လက္ေတြလဲ အင္အားခ်ိခဲ့ပါျပီ။ ဒါေတာင္ သူခ်စ္တဲ့ သားသမီး ေျမးေတြကို ကိုယ္တိုင္ခ်က္ျပဳပ္ ေကြ်းေမြးခ်င္ေနတုန္းပါပဲ။
ကြ်န္မ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပင္ပန္းျပီး၊ အလုပ္မ်ားေနပါေစ အခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ ကန္႔သတ္ျပီး အေမ့အိမ္ကို အျမဲျပန္ျပီး အိုးေတြကို တိုက္ေဆးေပးမယ္ဖို႔ ကြ်န္မ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခု ခ်လိုက္မိပါတယ္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ကြ်န္မ အိုသြားတဲ့တစ္ေန႔၊ လက္ေတြ လႈပ္ရွားဖို႔ အားအင္ နည္းသြားတဲ့အခါ သားသမီးေတြလည္း အိမ္ကို အျမဲျပန္လာျပီး အိုးေတြ တိုက္ေဆးေပးဖို႔ ကြ်န္မ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။
အေမ့လက္
ေမာင့္ခ်စ္သက္၏၊ လက္ဖ၀ါးႏု
ေသြးဥေရာင္လႊမ္း၊ ၀ါဂြမ္းႏွယ္အိ
ကိုင္မထိရက္၊ ခြ်န္ထက္လက္သဲ
ေဆးေရာင္ျမဲျခယ္၊ ပ်က္ျပယ္မရွိ
ႏုနယ္ဘိေတာင္း၊ ေဖါ့ဖေယာင္းႏွယ္
ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြယ္လြ
အလွျပည့္ႏွက္၊ ခ်စ္သူ႔လက္။
ေမာင့္မိခင္၏၊ ညိဳလြင္ျပာႏွမ္း
မာၾကမ္းကဲြအက္၊ လက္ဖ၀ါးျပင္
ရင့္ေရာ္သြင္မွာ၊ ဆယ္ျဖာလက္ေခ်ာင္း
ျပည့္ေဖါင္းမညက္၊ ညံ့သက္မႈကင္း
ေရာင္ဆင္းညႈိးမဲ၊ လက္သဲငံုးတိ
ေခ်းေညႇာ္ျပည့္မြ
အလွပ်က္ျပယ္၊ အေမ့လက္။
ေဖါင္းအိႏုညက္၊ ခ်စ္သူ႔လက္ႏွင့္
ေရာ္ရင့္ၾကမ္းခက္၊ အေမ့လက္တြင္
သိျမင္လာရ၊ “အလွ” “အလုပ္”
ခဲြထုတ္ေခ်မိ၊ အေမ၏လက္
အလုပ္လက္သည္
အသက္တမွ်၊ မနားရေခ်
ဘ၀ခရီး
သားသမီးတြက္၊ ထိုလက္အစြမ္း
ဘ၀လမ္းတြင္၊ လွပန္းဆင္ခဲ့
အားမာန္ဖဲြ႔ရစ္၊ သည္အျဖစ္ေၾကာင့္
အခ်စ္၏လက္၊ ေျပာင္းသြယ္ညက္ေစ
အေမ၏လက္၊ အလုပ္လက္သာ
ႏွစ္သက္ ဂုဏ္ယူ ဘြယ္တကား။
ခင္သူသူ၀င္း (ေငြတာရီ၊ ၁၉၇၈ခုႏွစ္ ဧျပီလ)
ႏိုင္းႏိုင္းစေန
No comments:
Post a Comment