အခုတေလာ ဘာစာမွလည္း အသစ္မေရးျဖစ္ ခဲ့တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ Blog ကို ျပန္ေမႊလိုက္ေတာ့ ထြက္လာတဲ့ တင္ၿပီးသား ဟာသ ဝတၳဳတို အေဟာင္းေလး တစ္ပုဒ္ကိုပဲ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ “၂၁ ရာစု ဒႆဂီရိ” ပါတဲ့။ တကယ္ေတာ့ ဒီဝတၳဳတို ေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ စာေပဘဝရဲ႕ အမွတ္တရပါ၊ မွတ္တိုင္ တစ္ခုပါ။ ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ့ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ မဂၢဇင္းမွာ ဟာသဝတၳဳတို ၿပိဳင္ပြဲ လုပ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီဝတၳဳတိုေလးနဲ႔ ဆုရၿပီး စာေပေလာကထဲ စေရာက္ ခဲ့ပါတယ္။ ပထမဆံုး ေရးျဖစ္တဲ့ ဟာသဝတၳဳက ဆုရတာ တစ္ေၾကာင္း၊ စာေပေလာကထဲ ပထမဆံုး ေရာက္ေစခဲ့တဲ့၊ ပထမဆံုး ေလာက္ေလာက္ လားလား ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပ ခံခဲ့ရတဲ့ စာမူမို႔လို႔ပါ။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္က အဲဒီဝတၳဳေလးကို ဘေလာ့မွာ စတင္လိုက္ေတာ့ “ေပါက္” ပါတယ္။ Web Blog အေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ Social Site အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဒီပိုစ့္ကို ျပန္တင္ၾကတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ လူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္မိၾကတာကို သိရလို႔ ဝမ္းသာေပမယ့္ ျပန္တင္ၾကတဲ့သူ အေတာ္မ်ားမ်ားက ဝတၳဳ ေအာက္ေျခမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ကေလာင္နာမည္ကို ထည့္သြင္း မေဖာ္ျပထား ၾကတာကိုေတာ့ စိတ္ထဲ ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္ရပါတယ္။ အခု .. ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဆံုး ဆုရ ဟာသဝတၳဳတိုေလးကို ျပန္လည္ ေဖာ္ျပ လိုက္ပါတယ္။
“၂၁ ရာစု ဒႆဂီရိ ပံုျပင္သစ္”
(၁)
“သူ” တရားထုိင္ေနသည္။ ၀င္သက္ႏွင့္ ထြက္သက္ ၾကားမွ ပါးလ်ေသာ ျငိမ္းေအးမႈ တစ္မ်ိဳးကို ခံစား ေနမိ၏။ ထုိစဥ္မွာပဲ ေကာင္းကင္မွ က်ယ္ေလာင္ေသာ ေလယာဥ္သံကို ၾကားလိုက္သည္။ ျပန္ျပီး စုစည္း မရေတာ့သည့္ အာရံုထဲသို႔ အေတြးတခ်ိဳ႕ ျဖတ္၀င္ လာ၏။ ဒီေလာက္ ေတာၾကီးမ်က္မည္း ထဲကို ဒီေလယာဥ္က ဘာစိတ္ကူး ေပါက္ျပီး ေရာက္လာ ပါလိမ့္။ အိုး …. ၂၁ ရာစုေတာင္ ေရာက္ေနမွပဲ ၊ ေတာထဲ ေလယာဥ္ ေရာက္တာေလာက္ ကေတာ့ မဆန္းလွ ပါဘူးေလ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျဖသိမ့္ရင္းမွ အမွတ္တမဲ့ မိုးေပၚ ေမာ့ၾကည့္ လိုက္မိသည္။ အလို…. ေလယာဥ္ ေပၚက လြင့္က် လာတာ ဘာပါလိမ့္။ စူးစမ္း ခ်င္စိတ္ႏွင့္ ဘာမွန္း မသိေသာ အရာ၀တၳဳေလး ေျမေပၚ က်အလာကို ေစာင့္ေန လိုက္သည္။ ထိုအရာ၀တၳဳေလး ကလည္း သူ႔အနားကိုပဲ ဆိုက္ျမိဳက္စြာ က်လာ၏။
“ေၾသာ္ …. စာရြက္တစ္ရြက္ပဲ”
တစ္ေယာက္တည္း ေရရြတ္ျပီး ဘာရယ္မဟုတ္ ေကာက္ယူ ၾကည့္လိုက္သည္။ “အိုး…” စူးစူးနစ္နစ္ ေရရြတ္ရင္း ခ်ာလည္ သြားေသာ စိတ္ႏွလံုးကို မနည္း ျပန္ထိမ္းယူ လိုက္ရ၏။ ဒါေတာင္ ခုနက တရားမွတ္ ထားတဲ့ အခံရွိေပလို႔ ဟုလည္း ေတြးမိ ေသး၏။ “သူ” ေကာက္ယူ ၾကည့္လိုက္ မိေသာ စာရြက္ ထဲမွာက လွပေျပျပစ္ လြန္းေသာ မိန္းမငယ္ တစ္ဦး၏ ဓါတ္ပံု။ ေအာက္ဘက္ မွာက ကြန္ပ်ဴတာ စာစီ ထားေသာ စာလံုး အခ်ိဳ႕။ “ရႊီး” ခနဲ ေလတစ္ခ်က္ခၽြန္ရင္း စာေၾကာင္းမ်ားကို ဖတ္ၾကည့္လုိက္သည္။
“ၾကင္ယာေတာ္ေရြးေလးတင္ပြဲ”
အထက္ပါ ဓါတ္ပံုရွင္ ဘုရင့္ သမီးေတာ္ေလး သီတာေဒ၀ီ၏ ၾကင္ရာေတာ္ေရြး ေလးတင္ ပြဲကို ေအာက္ပါ အစီအစဥ္ျဖင့္ က်င္းပမည္ ျဖစ္ပါ၍ ဖိတ္စာ ႏွင့္တကြ ၾကြေရာက္ ပါရန္ ဖိတ္ၾကား အပ္္ပါသည္။
ေန႔ရက္ - ၁၄.၂.၂၀၀၈
အခ်ိန္ - နံနက္ ၉း၀၀ မွ ၁၂း၀၀
ေနရာ - နန္းရင္ျပင္ေတာ္ေရွ႕
လမ္းညႊန္ - ရွိသမွ်လိုင္းကား အကုန္ေရာက္သည္
“အဟိ” အဲဒီ ေလးရြင္ပြဲ … အဲေလ အဲဒီ ေလးတင္ပြဲကို ကိုယ္ေရာက္ေအာင္ လာခဲ့မယ္ အခ်စ္ရယ္။ မင္းရဲ႕ ႏွလံုးသား နန္းေဆာင္မွာ ေနခြင့္ရဖို႔ ကိုယ့္ရဲ႕ လက္ရုံးရည္ကို ျပသလွည့္ မယ္ကြဲ႕။ ကိုယ့္ရဲ႕ ေအာင္ႏုိင္ပြဲကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ အေနနဲ႔ မင္းရဲ႕ အျပံဳးေတြကို နန္းရင္ျပင္ ေရွ႕မွာ အျပည့္ခင္းက်င္း ထားပါ။ အျပန္ ခရီးမွာ မင္းရဲ႕ လက္ကေလးကို ဆုပ္ကိုင္လို႔ တို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ကို ရဲရင့္ ေစၾကမယ္။ အခုေတာ့ အေလာတၾကီး ရင့္မွည့္လာတဲ့ ရင္ခုန္သံကို ျပန္လည္ ထိန္းညွိဖုိ႔ ကိုယ့္ကို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ရြတ္ခြင့္ျပဳပါ ခ်စ္သူ။
ျဖစ္တည္ခဲ့
ရင္မွာပ်ိိဳးတဲ့သစ္သီး
စားသံုးခ်ိန္နီးတဲ့အခါ
ခရီးျပင္းႏွင္ခဲ့မယ္ မင္းဆီ
ပ်ိဳျမစ္စြာ ၾကိဳဆိုလွည့္
တစ္ေယာက္တည္း အူျမဴးစြာျဖင့္ ေတာင္စဥ္ေရမရ ေလွ်ာက္ေျပာရင္းမွ ေခတ္ေပၚကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ ကိုပါ ခပ္တည္တည္ ရြတ္ခ် လိုက္ေသး၏။ “သူ” ကား အားလံုး သိျပီး ျဖစ္ၾကသည့္ အတုိင္း ဒႆဂီရိ ( ဒါမွမဟုတ္ သူ႔အေျပာအရ “၂၁ ရာစု ဒႆဂီရိ” ) ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
(၂)
နန္းရင္ျပင္ ပတ္ပတ္လည္တြင္ ခုနစ္ျပည္ေထာင္ မင္းညီမင္းသား မ်ားႏွင့္ လူသူ ပရိသတ္မ်ား လွ်ံက် ေနသည္။ နန္းရင္ျပင္ အလယ္ တြင္ေတာ့ ဗိုလ္ေျခတစ္ေထာင္ မမွ ၾကြသည္ဟု နာမည္ၾကီးေသာ ေလးကိုင္းၾကီးကို စင္ျမင့္ ေပၚတြင္ တင္ထား၏။ ထုိေလးစင္၏ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ဘုရင့္ အကိုးကြယ္ခံ ဆရာရေသ့ၾကီး ၊ ရာမမင္းသားႏွင့္ လကၡဏ မင္းသားတို႔ တန္းစီ ထိုင္ေနၾကသည္။ အခမ္းအနား ကလည္း မစေသး သျဖင့္ အသံဗလံ ေပါင္းစံုတို႔ တြတ္စီညံဆူ ေန၏။
“တို႔ဘုရင္ၾကီးက သူ႔သမီးေတာ္ေလးကို အပ်ိဳၾကီး ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ ထင္ပါ့ ကိုရင္ရယ္”
“ဟ ….. ဘာလို႔လဲ ရွင္မရ”
“အိုေတာ္ … ဗိုလ္ေျခတစ္ေထာင္ မမွ ဒီေလးက ၾကြပါတယ္ ဆိုမွ ဘယ္သူက တစ္ေယာက္တည္း မ,ႏုိင္မွာ လဲေတာ္”
လူသူ ပရိသတ္ မ်ားထဲမွ အခ်ီအခ် ျငင္းခုန္သံမ်ား ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ထင္ေၾကး ေပးခ်က္ မ်ားကပင္ အခမ္းအနားကို ပိုျပီး အသက္၀င္ ေစသလို ထင္ရ ေလသည္။
ထိုအခ်ိန္ မွာပင္ ျငိမ့္ေညာင္း လွေသာ စက္သံ ႏွင့္အတူ အမည္းေရာင္ ေျပာင္လက္ ေနေသာ “ပါဂ်ဲရိုး” ကားၾကီး တစ္စီး ထိုးစိုက္ လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ကားတံခါး ျဖည္းညင္းစြာ ပြင့္လာျပီး ကားေပၚမွ စမတ္ က်က် ကိုယ္လံုး ကိုယ္ထည္ ၾကီးၾကီး လူတစ္ေယာက္ ဆင္းလာသည္။ မ်က္ႏွာ ကိုလည္း ဖုန္မႈန္ ေနေအာင္ ဘာေတြ လိမ္းလာသည္ မသိ။ အစြမ္းကုန္ကို ရူပါေၾကြး လာပံုရသည္။ တာ၀န္က် မွဴးမတ္ တစ္ဦးက သူ႔အနား ကပ္သြားျပီး ….
“ဖိတ္စာျပပါ”
ဒါကိုပင္ “သူ” က လွည့္မၾကည့္ပဲ ေဘာင္းဘီအိတ္ ထဲမွ ဖိတ္စာကို ဖ်တ္ခနဲ ဆြဲထုတ္ လိုက္ျပီး ဖိတ္စာ ေပၚရွိ ဓါတ္ပံုကို စိတ္မခ် သလို တစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္ ေသးသည္။ ျပီးူမွ မေပးခ်င္ ေပးခ်င္ ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ ေပးလိုက္သည္။ အားလံုးေသာ ပရိသတ္ ကလညး္ သူလုပ္သမွ်ကို ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ေငးၾကည့္ ေနၾက၏။ သူက အားလံုးကို တစ္ခ်က္ ေ၀့ၾကည့္ လိုက္ျပီး ေအာင္ျမင္ ထည္၀ါေသာ အသံႏွင့္ …
“က်ဳပ္က ဒႆဂီရိ … သိန္းဃိုရ္ျပည္က လာတာ … လာတဲ့ ကိစၥ ကေတာ့ ေလးတင္ပြဲမွာ ၀င္ျပိဳင္ မလို႔”
အားလံုး မင္တက္ မိသလို ခဏ ေၾကာင္ေငး သြားၾကသည္။ ခဏ ေနေတာ့မွ အားလံုး လႈပ္လႈပ္ ရွားရွား ျပန္ျဖစ္ လာ၏။ တီးတိုး ေ၀ဖန္သံမ်ား ၊ ေ၀ခြဲ မရသည့္ အၾကည့္မ်ား ၊ ျပီးေတာ့ ဟုတ္ပါ့မလား ဆိုသည့္ အသံမ်ား ညံလာ ျပန္သည္။ စပ္စု တတ္ပံုရေသာ မင္းသား တစ္ပါးက မရဲတရဲ ထျပီး ေမးသည္။
“ခင္ … ခင္ဗ်ားက ဒႆဂီရိသာ ဆိုတယ္ ဘယ္မွာလဲ ေနာက္ထပ္ ေခါင္းကိုးလံုး …. ခုေတာ့ မ်က္ႏွာျပဲၾကီး တစ္ခုပဲ ေတြ႔တယ္”
ဒါကို “သူ” က တံုးလွခ်ည္လား ဟူေသာ အၾကည့္ မ်ိဳးျဖင့္ ေစာင္ေပေပ ျပန္ၾကည့္ လိုက္ေသးသည္။ ျပီးမွ ထုိမင္းသား ပခံုးကို ဟန္ပါပါ တစ္ခ်က္ ပုတ္ျပီး ……
“ဒီမယ္ ….. ကိုယ့္လူ အခု ၂၁ ရာစုပဲ ေရာက္ေနျပီ၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး …. က်န္တဲ့ ေခါင္းကိုးလံုးက ဘတ္လပ္ ဘတ္လပ္နဲ႔ အေနအထိုင္ က်ဥ္းက်ပ္ လြန္းလို႕ ဆာဂ်ရီ လုပ္ျပီး ခြဲစိတ္ ပစ္လိုက္ၿပီ၊ က်န္တဲ ့ေခါင္းတစ္လံုးေတာင္ အဆစ္ ခြဲစိတ္ ေပးပါ့မယ္ လုပ္ေနလို႔ မနည္း ေတာင္းပန္လာ ခဲ့ရတာ”
“ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားစီးေနက် ပန္းရထားၾကီး ကေရာ”
ေက်နပ္ပံု မရေသးေသာ မင္းသားက ထပ္ေမးျပန္သည္။ “သူ” စိတ္တိုသြားျပီး ……..
“ကၽြတ္စ္ …. ခက္ေတာ့ေနျပီ ၂၁ ရာစု ေရာက္ေနျပီလို႔ ကိုယ့္လူကို ဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာရမလဲဗ်ဟင္ ၊ ပန္းရထား စီးရတာ မျငိမ့္လို႔ ပါဂ်ဲရိုး ျငိမ့္ျငိမ့္ေလး ၀ယ္စီးတယ္ေလ ဘာျဖစ္လဲ … ပိုက္ဆံ ရွိရင္ ဘရစ္တနီ စပီးယား ကိုေတာင္ ေခၚျပီး ကေလာ္ ခိုင္းလို႔ရတယ္ … နဖာေခ်း ၊ သိပ္မပိန္း စမ္းပါနဲ႔ ကိုယ့္လူရာ”
ထုိအခါက်မွ အားလံုး ဘ၀င္က် သြားသလို ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ ျဖစ္ကုန္၏။ သူက ထပ္မံျပီး အားလံုးကို ေ၀့ၾကည့္ လိုက္သည္။ ျပီးမွ ….
“ကဲ ကဲ အခ်ိန္ သိပ္မရွိဘူး အရင္ ေရာက္တဲ့ သူေတြ ေလးတင္ ၾကပါေလ က်ဳပ္ကေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွ ေလးတင္ ပါ့မယ္ ဟဲ … ဟဲ”
သူ႔စကား အဆံုးမွာ မင္းသား တစ္ပါး ျပံဳးျဖဲျဖဲႏွင့္ ထျပီး ….
“အဟီး …. ညီ မတင္ ေတာ့ပါဘူး ကိုၾကီးရာ ၊ မ,ႏုိင္မွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး ၊ ကိုၾကီး အစြမ္းကိုပဲ ညီ ထုိင္ၾကည့္ ေတာ့မယ္ ေလေနာ္ .. အဟဲ”
“ဟုတ္တယ္ … ဟုတ္တယ္ ၊ သားတို႔လည္း ႏိုင္မွာ မဟုတ္တဲ့ အတူတူ ကိုၾကီး ကိုပဲ ထုိင္ၾကည့္ ေတာ့မယ္” ဟု က်န္မင္းသား ေတြကပါ ပ်ာပ်ာသလဲ ေထာက္ခံ ၾကသည္။ ဒါကို သူက …
“အာ ….. မဟုတ္ေသး ဘူးေလ ၊ က်ဳပ္ တစ္ေယာက္တည္း ေလးတင္ရင္ မတရားရာ က်ေန မွာေပါ့ ၊ ေနာက္မွ ကိုလူဆိုးၾကီးလို႔ အေျပာ မခံႏိုင္ေပါင္” ဟု ေျပာျပီး ရာမႏွင့္ လကၡဏတို႔ ထိုင္ေနရာသို႔ လွမ္းၾကည့္ လိုက္သည္။ တဆက္တည္း မွာပဲ လကၡဏကို လက္ညွိဳး ထုိးျပီး ….
“ေဟာဟိုက မ်က္ႏွာ ေရႊသြင္း ထားတဲ့ ညီေတာ္ေလး ကေရာ အစြမ္းျပဖို႔ စိတ္ကူး ေလးမ်ား မရွိဘူးလား”
“ဟင့္အင္း … ဟင့္အင္း”
လကၡဏ ကလည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ သြက္သြက္ ခါေအာင္ ျငင္း၏။ သူက စိတ္ပ်က္ သလို ပံုစံမ်ိဳးႏွင့္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ခါလိုက္ျပီး
“မျဖစ္ေသးဘူး ေလဗ်ာ … တစ္ေယာက္တည္း ျပိဳင္ျပီး ဆုရတယ္ ဆိုရင္ က်ဳပ္က ငေပါၾကီး ျဖစ္သြား မွာေပါ့ ဒီလို လုပ္မယ္ ၊ က်ဳပ္ကပဲ ယွဥ္ျပိဳင္ဘက္ကို ေရြးလိုက္ မယ္ေလ ၊ အဲဒီ ေျပာင္ေျပာင္ လက္လက္ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ ထဲက တစ္ေယာက္ေတာ့ ေလးေတာ္ တင္ၾကည့္ပါ ၊ က်ဳပ္ဘက္ ကေတာ့ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်မႈ အျပည့္ ရွိေနတာ ၊ နာမည္ကိုက အီဗာ … အဲေလ ဒႆဂီရိတဲ့” ဟု ဆိုျပီး ရာမႏွင့္ လကၡဏကို လွမ္းျပီး စိန္ေခၚ၏။ လကၡဏက မ်က္ႏွာငယ္ ေလးႏွင့္ ရာမကို ၾကည့္ျပီး ေျပာသည္။
“ကိုကိုပဲ တင္လိုက္ပါ ကိုကိုရယ္ ၊ ညီညီ မေန႔က အစားမွား ျပီးေတာ့ ၀မ္းေလွ်ာ ေနလို႔ အားမရွိဘူး”
ရာမ ကလည္း အေၾကာက္အကန္ ျပန္ျငင္းသည္။
“အြန္ … မင္း လည္သလိုလို အိမ္မကပ္သလိုလို မလုပ္နဲ႔ေလ ၊ အဲဒီလို ေျပာေၾကးဆို ငါလည္း ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနတာ ၾကာျပီ၊ ၾကည့္ပါလား …. မ်က္ႏွာေလး ကိုက ႏြမ္းဖတ္ဖတ္နဲ႔ အစိမ္းေရာင္ သန္းေနတဲ႔ ဟာကို၊ အမေလး …. သနားစရာ ေကာင္းလိုက္တဲ့ လူမမာ ရာမေလးရယ္ … ကၽြတ္ ..ကၽြတ္” ဟုဆိုျပီး မ်က္ႏွာကို အိုခ် ပစ္လိုက္သည္။ လကၡဏ ကလည္း အားက်မခံ ….
“ဟင္ .. ခင္ညားၾကီးလည္း ေဂၚလီလိုလို ေလာက္စာလံုး လိုလို မလုပ္နဲ႔ေလ ၊ က်ားဗုိလ္ ဆြဲမယ္၊ ရႈံးတဲ့သူ သြားေၾကး၊ လာ …. သြားဆြဲမယ္”
ဟု ဆိုျပီး ရာမကို ဆြဲေခၚ သြားသည္။ ခဏေနေတာ့ ရာမမင္းသား မ်က္နွာၾကီး ရႈံ႕မဲ့ကာ ျပန္ထြက္ လာ၏။ ပါးစပ္ ကလည္း ၾကိတ္မႏိုင္ ခဲမရႏွင့္ ပြစိပြစိ ေရရြတ္ လာသည္။
“ဟင္ … အလကား ခ်ဥ္ေပါင္ရိုးေကာင္ တုတ္ထိုးေကာင္ ပိန္တာရိုးေကာင္ ေတညွင္းဇိုးေကာင္ ေဖတစ္ရာ ေမာင္တစ္က်ိပ္ ဦးေလး အစိတ္နဲ႔ …င္ ျပတ္ေသမယ့္ မသာေကာင္”
ဆဲဆိုသံ ေပါင္းစံုႏွင့္ ေလးစင္ ရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္သြား၏။ ထို႔ေနာက္ မ်က္ႏွာၾကီး နီတြတ္ လာသည္ အထိ ေလးကိုင္းကို ဆြဲမသည္။ လံုး၀ မၾကြ ။ ထိုအခါမွ စိတ္ေအး သြားပံုႏွင့္ ….
“ဟူး … ေတာ္ပါေသးရဲ႕ အဟီး” ဟု ဆိုကာ ျပန္လွည့္ လာသည္။
သူကေတာ့ အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ ေတြကို ၾကည့္ျပီး နားမလည္ ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေန၏။ ဒီလို ဘုရင့္သမက္ ျဖစ္ရမွာ ကိုေတာင္ ဘာျဖစ္လို႔ အေၾကာက္အကန္ ျငင္းေန ၾကပါလိမ့္၊ အို .. ဒါေတြ ထားပါေလ၊ အေရးၾကီး တာက ငါပဲ။ မင္းသမီး ေလးကို ပိုင္ဆိုင္ရမယ့္ ဖူးစာရွင္က ငါမို႔လို႔ပဲ ေနမွာေပါ့။ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ေတြး မေနေတာ့ပဲ ေလးစင္ ရွိရာသို႔သာ တစ္လွမ္းခ်င္း သြားလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ ပရိသတ္ အားလံုးကို လွမ္းၾကည့္ လိုက္ေသး၏။ အားလံုး၏ အာရုံေတြ သူ႔ဆီမွာပဲ က်ေရာက္ ေနသျဖင့္ ေက်နပ္ သြားသည္။
ပထမဆံုး အာရုံ မပ်ံ႕လြင့္ေအာင္ ထိန္းလုိက္သည္။ ျပီးေနာက္ ရွိသမွ် အားကို အကုန္စုစည္း ထားလိုက္၏။ ဒီေလာက္ အေလးၾကီးကို မဖို႔ ဒီလို နည္းလမ္း ေကာင္းေတြ လိုသည္ေလ။ ထို႕ေနာက္ ေလးကိုင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ က်စ္က်စ္ ပါေအာင္ ဆုပ္ထား လုိက္ျပီး အသက္ကို ၀ေအာင္ ရွဴသြင္း လိုက္သည္။ ေနာက္ဆံုး အဆင့္ အေနနဲ႔ ေလးကိုင္းကို ရွိသမွ် အားသံုးျပီး ဆြဲမ လိုက္သည္။
“ဟင္”
“ခ်ိန္ခြင္ ေလာက္ေတာင္ မေလးဘူး”
ပါးစပ္က လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားသည္။ လူကလည္း ေနာက္သို႔ လန္သြား၏။ လက္ထဲ မွာက ရွိသမွ် အားနဲ႔ မ,လိုက္ရေသာ ခ်ိန္ခြင္ ေလာက္ေတာင္ မေလးလွသည့္ ေလးကိုင္းၾကီး။ ေၾကာင္စီစီႏွင့္ ခဏေလာက္ မွင္တက္ မိေနသည္။ ျပီးမွ …
“မဟုတ္ေသးပါဘူး” ဟုဆိုကာ ေလးကိုင္းကို စင္ေပၚ ျပန္တင္ ထားလိုက္၏။ ျပီးေနာက္ ေလးကိုင္းကို ေနာက္တခါ ျပန္မ ၾကည့္သည္။ အလြယ္တကူ ပါလာျပန္၏။ သူလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို မယံုႏိုင္ သလို သူ႔လက္ထဲတြင္ ရွိေသာ ေလးကိုင္းကို တလွည့္ ၾကည့္လိုက္ လူပရိသတ္ မ်ားကို တလွည့္ ၾကည့္လိုက္ လုပ္ေန၏။ ထုိစဥ္မွုာပင္ …
“လူစြမး္ေကာင္း ဒႆဂီရိဟာ ေလးေတာ္ကို ႏွစ္ထပ္ကြမ္း တင္ႏုိင္ ခဲ့ျပီ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ဘုရင့္ သမီးေတာ္ သီတာေဒ၀ီ မင္းသမီး ေလးရဲ႕ ၾကင္ယာေတာ္ အျဖစ္ သတ္မွတ္ လိုက္ျပီ ျဖစ္ပါတယ္။” ဟု မွဴးမတ္ တစ္ဦးက ေၾကျငာလိုက္ ေလသည္။
“ေဟး…..”
“ေျဖာင္း…ေျဖာင္း”
“ရႊီ …. ရႊီ … ဒတ္ၾကီးကြ”
လက္ခုပ္သံေတြ အားေပးသံေတြ။ ဒါ .. ဒါ ငါ့ကို ဂုဏ္ျပဳၾကတဲ့ အသံေတြပဲ။ ရင္မွာ လႈိက္ခနဲကို ၾကည္ႏူး ရပါလား။ အားလံုးက ၀ုိင္းျပီး ခ်ီးေျမွာက္ ခံလုိက္ရလို႔ ၀မ္းသာ ပီတိ ျဖစ္မႈေတြ။ ခ်စ္သူကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရျပီ ဆိုတဲ့ အသိေတြ။ အို … ဘယ္လို ေပ်ာ္ရႊင္မႈ မိ်ဳးနဲ႔မွ ႏႈိင္းလို႔ မရပါလား။
သူ ဘ၀င္က် သြားျပီး အားလံုးကို လက္ေ၀ွ႔ယမ္း ျပလိုက္၏။ ရာမ မင္းသား ကလည္း ထုိင္ေနရာမွ ထလာျပီး သူ႔အတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္ ဆိုေသာ ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ လက္ကမ္း ေပးလာ၏။ သူ ၀မ္းသာ အားရပဲ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္မွ ….
“ကဲ .. သီတာကို က်ဳပ္ ေခၚသြားလို႔ ရျပီလား ၊ ရရင္လညး္ ေခၚသြား ေတာ့မယ္ေလ ၊ က်ဳပ္ တိုင္းျပည္မွာ ျပန္ျပီး ဧည့္ခံပြဲ လုပ္ရဦးမွာ”
တစ္ခ်ိန္လံုး ျငိမ္ေနေသာ ရေသ့ၾကီးက ၀င္ေျပာသည္။
“လာမွာပါေလ …. သိပ္မေလာပါနဲ႔ သြားေခၚေနပါျပီ”
ခဏေနေတာ့ အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ ၀တ္စံုႏွင့္ မင္းသမီးေလး အေျခြအရံ မ်ားႏွင့္ ေရာက္လာ၏။ မ်က္ႏွာ ကိုလည္း ပ၀ါျဖင့္ အုပ္ထား ေသးသည္။ အို …. မျမင္ရလည္း လွတာပါပဲ လားကြယ္။ မင္းသမီးေလး သူ႔အနား လာရပ္ေတာ့ ရင္ခုန္သံက ပိုျမန္ လာ၏။ သူ ကတုန္ ကယင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာကို အုပ္ထားေသာ ပ၀ါစကို ဖယ္ရန္ လက္လွမ္း လိုက္သည္။ ဒါကို မင္းသမီးေလးက လက္ျဖင့္ ဖမ္းထားျပီး တုိးညင္းေသာ ေလသံျဖင့္ ေျပာသည္။
“အို …. ရွက္ပါတယ္”
ဟုတ္သား ပဲေလ။ သူ ရွက္ရွာေပမေပါ့။ ခု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မၾကည့္ေတာ့ ပါဘူး။ အိမ္ေရာက္မွပဲ အဟိ။ သူ အူျမဴးစြာ ေတြးရင္း မင္းသမီးကို လွမ္းေျပာသည္။
“ဒါဆိုလည္း သြားၾကရ ေအာင္ေနာ္”
မင္းသမီး ေလးက ညင္သာစြာ ေခါင္းညိတ္ လိုက္သည္ႏွင့္ ကားနားကို အေျပးအလႊား သြားျပီး ကားတံခါး ဖြင့္ေပး လိုက္၏။ မင္းသမီးေလးက အိေျႏၵရစြာ ၀င္ထိုင္သည္။ သူလည္း အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္ လက္ျပျပီး ကားထဲ ၀င္ထိုင္ကာ ညင္သာစြာ ကားကို ေမာင္းထြက္ လိုက္၏။ ေအာ္ဟစ္ အားေပးသံ မ်ားက အေနာက္တြင္ တျဖည္းျဖည္း ေ၀းက်န္ ခဲ့ျပီ။
(၃)
အခန္းထဲမွာ သူ႔ရဲ႕ ၾကင္ယာေတာ္ အသစ္စက္စက္ ကေလးက ျငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေန ေပလိမ့္မည္။ သူကေတာ့ အထဲ မ၀င္ရဲ ေသးဘဲ အခန္း၀မွာ ေခါက္တံု႔ ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ရင္း ရင္ေတြ ခုန္ကာ ေန၏။ အခ်စ္ဟာ အရာရာကို ေၾကာက္စိတ္ ၀င္ေစႏုိင္ တာပဲေလ။ ဟိုဟိုဒီဒီ ေတြးေနရင္းမွ ဒီေန႔ ျဖစ္ပ်က္ ခဲ့ပံုေတြကို ျပန္စဥ္းစား မိသည္။ ငါ့အတြက္ အရာရာဟာ ဘာလို႔မ်ား လြယ္ကူ ေနခဲ့ပါလိမ့္။ အို …. မလိုပါဘူးေလ။ ငါက ၂၁ ရာစု ဒႆဂီရိပဲ။ ငါ့ရဲ႕ စြမ္းရည္ကိုက သူမ်ား ေတြထက္ ပိုသာ ေနတာ ျဖစ္မွာေပါ့။ အေတြးစက ၾကင္ယာေတာ္ ေလးဆီ ျပန္ေရာက္ သြား၏။
အခ်စ္ ဆိုတဲ့ အရာဟာ ဒီေလာက္ပဲ တန္ခိုးၾကီး သလား မိသီတာ။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ခ်စ္ျခင္း တရားရဲ႕ ေရွ႕ေမွာက္မွာ ေခတ္အဆက္ဆက္က လူေတြ ဒူးေထာက္ ခဲ့ၾကရ တာပဲ။ ငါ့ရဲ႕ ရင္တစ္ခုလံုး ဟုန္းဟုန္းေတာက္ ေနေအာင္ ျပဳစားရက္တယ္ မိသီတာ။ နင့္အတြက္ပဲ ေ၀ျမ ေနခဲ့တဲ့ ရင္ခုန္သံကို တဆိတ္ေလး နားစြင့္ ၾကည့္ပါ။ ျပီးရင္ ေကာင္းကင္ကို ၾကည့္ပါဦး အခ်စ္။ လမင္းဟာ ငါ့ရဲ႕ နတ္သမီး ျပပြဲကို ဂုဏ္ယူစြာ ျပံဳးၾကည့္ ေနလိမ့္မယ္။ ၾကယ္အစံု တို႔ရဲ႕ ေကာင္းခ်ီး ၾသဘာသံ ဟာလည္း ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အတြက္ နား၀င္ခ်ိဳတဲ့ ေတးသြား တစ္ခု ျဖစ္ေန လိမ့္မယ္။ ငါ့ရဲ႕ အခ်စ္ေတြကို နင္ျမင္ႏုိင္ ဖို႔အတြက္ နင့္မ်က္ႏွာေလး ေပၚမွာ ဖံုးအုပ္ ထားတဲ့ ပ၀ါစကို ငါဖယ္ရွား ပစ္ပါရေစ မိသီတာရယ္။
ရင္ခုန္သံေတြ က်ယ္လြင့္ လာသည့္ ၾကားမွပင္ အခန္းထဲသို႔ အရဲစြန္႔ျပီး ၀င္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ သူမ အနားသို႔ ကပ္သြားျပီး မ်က္ႏွာ ေပၚရွိ ပ၀ါစကို အသာ `မ´ ၾကည့္လုိက္သည္။ တစ္ေလာကလံုး ဆိတ္ျငိမ္ သြားသလုိ ထင္လိုက္ရ ျပီးေနာက္ ……..
တစ္စကၠန္႔ …. ႏွစ္စကၠန္႔ …. သံုးစကၠန္႔ …..
“အား”
ေအာ္သံ တစ္ခ်က္ ၾကားလိုက္ရျပီး ခဏ အၾကာတြင္ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္ေနေသာ ရုပ္အေသၾကီးႏွင့္ သူ ထြက္လာ ေလသည္။ သူ႔မ်က္လံုးအစံု ထဲတြင္ေတာ့ …. ပံုရိပ္မ်ား …. ရာမႏွင့္ လကၡဏတို႔ အျပန္အလွန္ ျငင္းခံု ေနၾကပံုမ်ား …… ေလးကို တင္လို႔ မရသျဖင့္ စိတ္ေအး သြားေသာ ရာမ မင္းသား၏ ပံုရိပ္မ်ား ….. ခ်ိန္ခြင္ ေလာက္ေတာင္ မေလးေသာ ေလးကိုင္း အေကြးၾကီး ပံုမ်ားကို အစီအရီ ျမင္ေယာင္ ေနေလသည္။
(အဆံုး)
သီတာေဒ၀ီ၏ ခမည္းေတာ္ ဘုရင္ၾကီးက အထူး ဧည့္ခံေသာ ညစာ စားပြဲတြင္ ရာမမင္းသား ၊ လကၡဏ၊ ဆရာ ရေသ့ၾကီးႏွင့္ ဘုရင္ၾကီးတို႔ စားရင္း ေသာက္ရင္း စကားေျပာ ေနၾကသည္။ ဘုရင္ၾကီးက …
“က်ဳပ္သမီးေတာ္ေလး လင္ေကာင္း သားေကာင္း ရသြားတဲ့ အတြက္ ၀မ္းသာ တယ္ဗ်ာ၊ ဒႆၾကီး ရွိတဲ့ ေတာထဲကို ေလယာဥ္နဲ႔ စာရြက္ သြားပစ္ခ် ေပးတဲ့ လကၡဏ မင္းသား ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ ပါတယ္”
ရာမ မင္းသား ကလည္း ၀င္ေျပာသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ကံေကာင္းလို႔ဗ်ိဳ႕၊ သူက အတင္း ေလးတင္ခိုင္း တာေလ၊ ေတာ္ေသး တာေပါ့၊ မ `မ´ ႏိုင္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳး လုပ္တာ ပီျပင္ သြားလို႔၊ ႏို႔မို႔ ဆိုရင္ေတာ့ အဟီး …..”
လကၡဏက ……
“ဘာပဲ ေျပာေျပာေလ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒႆဂီရိဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆင္ထားတဲ့ အကြက္ထဲ ေရာက္လာ ရတာပဲ မဟုတ္လား”
ဘုရင္ၾကီးက စာရြက္ေပၚမွ ဓါတ္ပံုကို ေသခ်ာၾကည့္ျပီး ………
“က်ဳပ္ နားမလည္တာ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္ ၊ ဒီေလာက္ ရုပ္ဆိုးတဲ့ က်ဳပ္ သမီးေတာ္ကို ဓါတ္ပံု ထဲမွာ လွသြားေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ပစ္ လိုက္သလဲ ဆိုတာကို ပါပဲ”
ထိုအခါမွ ရေသ့ၾကီးက ျပံဳးစစႏွင့္ ဂုဏ္ယူသလို ၀င္ေျပာသည္။
“ဘာခက္တာ မွတ္လို႔ ဘုရင္ၾကီးရယ္ ၊ ဒႆဂီရိ ေျပာသလိုဆို ၂၁ ရာစု ေလဗ်ာ၊ ၂၁ ရာစု၊ က်ဳပ္ တပည့္ေလး ေမာင္ရာမက ဖိုတိုေရွာ့ ဆိုတာကို အလြန္ကၽြမ္း ဆိုကိုးဗ် ၊ ဘုရင္ၾကီး သမီးေတာ္ေလး ပံုကို ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ကင္မရာ နဲ႔ရိုက္ ၊ ျပီးေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာ ထဲမွာ လိုသလို ပံုေျပာင္း လိုက္တာပါ၊ ဟား …. ဟား …”
“ေၾသာ္ ….. ၂၁ ရာစု ဒႆဂီရိလည္း ၂၁ ရာစု နည္းပညာနဲ႔ ထိပ္တိုက္ တိုးသြားတာ ေပါ့ေလ၊ ဟား … ဟား …. ဟား ……..”
အားလုံး ၀ိုင္း၍ ရယ္ေမာသံက ေကာင္းကင္သို႔ပင္ လွ်ံတက္ သြားသလို ထင္ရ ေလသည္။
(ေနာက္ဆက္တြဲအသိေပးခ်က္)
“အဲဒီ လူၾကီးေတြ မေကာင္းဘူး၊ ေလာကၾကီးမွာ ဘီလူးေလာက္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတာ ဘီလူးပဲ ရွိတယ္၊ ခုေတာ့ ဘီလူးေတာင္ ျပန္ေၾကာက္ရတဲ့ ဟာၾကီးကို ထည့္လႊတ္ ေပးလိုက္တယ္ ဆုိကတည္းက အဲဒီ လူၾကီးေတြ ေကာင္းမေကာင္း စဥ္းစားသာ ၾကည့္ေတာ့ ၊ ဘယ့္ႏွယ့္ဗ်ာ ….. က်ဳပ္အျဖစ္က `တစ္ခါတည္းပါ ေမာင္ရယ္ ….. သံစံု တီး၀ိုင္းနဲ႔´ ဆိုသလို ျဖစ္ေနတယ္၊ ရာဇ၀င္ ထဲက ဒႆဂီရိက အသည္းပဲ ကြဲတာ၊ က်ဳပ္ကြဲတာ ႏွစ္ခုေတာင္ …. အသည္းတင္ မဟုတ္ဘူး ၊ အရွက္ပါ ကြဲတာ၊ အမ်ိဳးတူ ဘီလူးေတြ ကလည္း က်ဳပ္ကို လက္မခံၾက ေတာ့ဘူးဗ်ာ ၊ ႏွင္လႊတ္လိုက္ ၾကျပီဗ် ၊ အီး … ဟီး …. စိတ္နာ လြန္းလို႔ သီခ်င္းေတာင္ ေရးထား ေသးတယ္၊ ခင္ဗ်ား နားေထာင္ၾကည့္”
သင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ေနခ်ိန္တြင္ ေသာ္လည္းေကာင္း … သင္ လမ္းေလွ်ာက္ ေနစဥ္ ေသာ္လည္းေကာင္း သင့္ကို အထက္ပါ စကားမ်ား ေျပာျပီး ေအာက္ပါ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ကို ဆိုျပသည့္ သူ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႔သည္ ဆိုပါဆို႔။ သူ႔လက္ထဲကို လွမ္းၾကည့္ လိုက္ပါ။ လက္ထဲတြင္ ခ်ိန္ခြင္ ေလာက္ေတာင္ မေလးေသာ သံကိုင္း အေကြးၾကီး တစ္ခုကိုလည္း ကိုင္ထားသည္ကို ေတြ႔ပါက သူသည္ ခင္ဗ်ားတို႔ သိျပီး ျဖစ္ၾကသည့္ အတိုင္း ၂၁ ရာစု ဒႆဂီရိ သာ ျဖစ္ပါသည္။
“မယ္သီတာကို သံုးပိုင္း ပိုင္းျပီး ေခါင္းပိုင္း မီးဖုတ္စား ….. က်န္တာ ေတြကို ဆားဆႏြင္း ေရာျပီး ဖုတ္ .. သုပ္ .. ျပဳတ္ကာစား အခ်စ္ရႈံးသမား ဒႆဂီရိ …. အီး … ဟီး .. ဟီး ..”
**သူရႆဝါ**
ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္မဂၢဇင္း၊ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၇
www.thurathawah.net
www.facebook.com/ThuraThawah
www.facebook.com/LiteraryArtBlog
www.twitter.com/Thurathawah
www.moba4all.org
အခုတေလာ ဘာစာမွလည္း အသစ္မေရးျဖစ္ ခဲ့တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ Blog ကို ျပန္ေမႊလိုက္ေတာ့ ထြက္လာတဲ့ တင္ၿပီးသား ဟာသ ဝတၳဳတို အေဟာင္းေလး တစ္ပုဒ္ကိုပဲ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ “၂၁ ရာစု ဒႆဂီရိ” ပါတဲ့။ တကယ္ေတာ့ ဒီဝတၳဳတို ေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ စာေပဘဝရဲ႕ အမွတ္တရပါ၊ မွတ္တိုင္ တစ္ခုပါ။ ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ့ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ မဂၢဇင္းမွာ ဟာသဝတၳဳတို ၿပိဳင္ပြဲ လုပ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီဝတၳဳတိုေလးနဲ႔ ဆုရၿပီး စာေပေလာကထဲ စေရာက္ ခဲ့ပါတယ္။ ပထမဆံုး ေရးျဖစ္တဲ့ ဟာသဝတၳဳက ဆုရတာ တစ္ေၾကာင္း၊ စာေပေလာကထဲ ပထမဆံုး ေရာက္ေစခဲ့တဲ့၊ ပထမဆံုး ေလာက္ေလာက္ လားလား ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပ ခံခဲ့ရတဲ့ စာမူမို႔လို႔ပါ။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္က အဲဒီဝတၳဳေလးကို ဘေလာ့မွာ စတင္လိုက္ေတာ့ “ေပါက္” ပါတယ္။ Web Blog အေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ Social Site အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဒီပိုစ့္ကို ျပန္တင္ၾကတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ လူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္မိၾကတာကို သိရလို႔ ဝမ္းသာေပမယ့္ ျပန္တင္ၾကတဲ့သူ အေတာ္မ်ားမ်ားက ဝတၳဳ ေအာက္ေျခမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ကေလာင္နာမည္ကို ထည့္သြင္း မေဖာ္ျပထား ၾကတာကိုေတာ့ စိတ္ထဲ ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္ရပါတယ္။ အခု .. ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဆံုး ဆုရ ဟာသဝတၳဳတိုေလးကို ျပန္လည္ ေဖာ္ျပ လိုက္ပါတယ္။
“၂၁ ရာစု ဒႆဂီရိ ပံုျပင္သစ္”
(၁)
“သူ” တရားထုိင္ေနသည္။ ၀င္သက္ႏွင့္ ထြက္သက္ ၾကားမွ ပါးလ်ေသာ ျငိမ္းေအးမႈ တစ္မ်ိဳးကို ခံစား ေနမိ၏။ ထုိစဥ္မွာပဲ ေကာင္းကင္မွ က်ယ္ေလာင္ေသာ ေလယာဥ္သံကို ၾကားလိုက္သည္။ ျပန္ျပီး စုစည္း မရေတာ့သည့္ အာရံုထဲသို႔ အေတြးတခ်ိဳ႕ ျဖတ္၀င္ လာ၏။ ဒီေလာက္ ေတာၾကီးမ်က္မည္း ထဲကို ဒီေလယာဥ္က ဘာစိတ္ကူး ေပါက္ျပီး ေရာက္လာ ပါလိမ့္။ အိုး …. ၂၁ ရာစုေတာင္ ေရာက္ေနမွပဲ ၊ ေတာထဲ ေလယာဥ္ ေရာက္တာေလာက္ ကေတာ့ မဆန္းလွ ပါဘူးေလ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျဖသိမ့္ရင္းမွ အမွတ္တမဲ့ မိုးေပၚ ေမာ့ၾကည့္ လိုက္မိသည္။ အလို…. ေလယာဥ္ ေပၚက လြင့္က် လာတာ ဘာပါလိမ့္။ စူးစမ္း ခ်င္စိတ္ႏွင့္ ဘာမွန္း မသိေသာ အရာ၀တၳဳေလး ေျမေပၚ က်အလာကို ေစာင့္ေန လိုက္သည္။ ထိုအရာ၀တၳဳေလး ကလည္း သူ႔အနားကိုပဲ ဆိုက္ျမိဳက္စြာ က်လာ၏။
“ေၾသာ္ …. စာရြက္တစ္ရြက္ပဲ”
တစ္ေယာက္တည္း ေရရြတ္ျပီး ဘာရယ္မဟုတ္ ေကာက္ယူ ၾကည့္လိုက္သည္။ “အိုး…” စူးစူးနစ္နစ္ ေရရြတ္ရင္း ခ်ာလည္ သြားေသာ စိတ္ႏွလံုးကို မနည္း ျပန္ထိမ္းယူ လိုက္ရ၏။ ဒါေတာင္ ခုနက တရားမွတ္ ထားတဲ့ အခံရွိေပလို႔ ဟုလည္း ေတြးမိ ေသး၏။ “သူ” ေကာက္ယူ ၾကည့္လိုက္ မိေသာ စာရြက္ ထဲမွာက လွပေျပျပစ္ လြန္းေသာ မိန္းမငယ္ တစ္ဦး၏ ဓါတ္ပံု။ ေအာက္ဘက္ မွာက ကြန္ပ်ဴတာ စာစီ ထားေသာ စာလံုး အခ်ိဳ႕။ “ရႊီး” ခနဲ ေလတစ္ခ်က္ခၽြန္ရင္း စာေၾကာင္းမ်ားကို ဖတ္ၾကည့္လုိက္သည္။
“ၾကင္ယာေတာ္ေရြးေလးတင္ပြဲ”
အထက္ပါ ဓါတ္ပံုရွင္ ဘုရင့္ သမီးေတာ္ေလး သီတာေဒ၀ီ၏ ၾကင္ရာေတာ္ေရြး ေလးတင္ ပြဲကို ေအာက္ပါ အစီအစဥ္ျဖင့္ က်င္းပမည္ ျဖစ္ပါ၍ ဖိတ္စာ ႏွင့္တကြ ၾကြေရာက္ ပါရန္ ဖိတ္ၾကား အပ္္ပါသည္။
ေန႔ရက္ - ၁၄.၂.၂၀၀၈
အခ်ိန္ - နံနက္ ၉း၀၀ မွ ၁၂း၀၀
ေနရာ - နန္းရင္ျပင္ေတာ္ေရွ႕
လမ္းညႊန္ - ရွိသမွ်လိုင္းကား အကုန္ေရာက္သည္
“အဟိ” အဲဒီ ေလးရြင္ပြဲ … အဲေလ အဲဒီ ေလးတင္ပြဲကို ကိုယ္ေရာက္ေအာင္ လာခဲ့မယ္ အခ်စ္ရယ္။ မင္းရဲ႕ ႏွလံုးသား နန္းေဆာင္မွာ ေနခြင့္ရဖို႔ ကိုယ့္ရဲ႕ လက္ရုံးရည္ကို ျပသလွည့္ မယ္ကြဲ႕။ ကိုယ့္ရဲ႕ ေအာင္ႏုိင္ပြဲကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ အေနနဲ႔ မင္းရဲ႕ အျပံဳးေတြကို နန္းရင္ျပင္ ေရွ႕မွာ အျပည့္ခင္းက်င္း ထားပါ။ အျပန္ ခရီးမွာ မင္းရဲ႕ လက္ကေလးကို ဆုပ္ကိုင္လို႔ တို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ကို ရဲရင့္ ေစၾကမယ္။ အခုေတာ့ အေလာတၾကီး ရင့္မွည့္လာတဲ့ ရင္ခုန္သံကို ျပန္လည္ ထိန္းညွိဖုိ႔ ကိုယ့္ကို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ရြတ္ခြင့္ျပဳပါ ခ်စ္သူ။
ျဖစ္တည္ခဲ့
ရင္မွာပ်ိိဳးတဲ့သစ္သီး
စားသံုးခ်ိန္နီးတဲ့အခါ
ခရီးျပင္းႏွင္ခဲ့မယ္ မင္းဆီ
ပ်ိဳျမစ္စြာ ၾကိဳဆိုလွည့္
တစ္ေယာက္တည္း အူျမဴးစြာျဖင့္ ေတာင္စဥ္ေရမရ ေလွ်ာက္ေျပာရင္းမွ ေခတ္ေပၚကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ ကိုပါ ခပ္တည္တည္ ရြတ္ခ် လိုက္ေသး၏။ “သူ” ကား အားလံုး သိျပီး ျဖစ္ၾကသည့္ အတုိင္း ဒႆဂီရိ ( ဒါမွမဟုတ္ သူ႔အေျပာအရ “၂၁ ရာစု ဒႆဂီရိ” ) ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
(၂)
နန္းရင္ျပင္ ပတ္ပတ္လည္တြင္ ခုနစ္ျပည္ေထာင္ မင္းညီမင္းသား မ်ားႏွင့္ လူသူ ပရိသတ္မ်ား လွ်ံက် ေနသည္။ နန္းရင္ျပင္ အလယ္ တြင္ေတာ့ ဗိုလ္ေျခတစ္ေထာင္ မမွ ၾကြသည္ဟု နာမည္ၾကီးေသာ ေလးကိုင္းၾကီးကို စင္ျမင့္ ေပၚတြင္ တင္ထား၏။ ထုိေလးစင္၏ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ဘုရင့္ အကိုးကြယ္ခံ ဆရာရေသ့ၾကီး ၊ ရာမမင္းသားႏွင့္ လကၡဏ မင္းသားတို႔ တန္းစီ ထိုင္ေနၾကသည္။ အခမ္းအနား ကလည္း မစေသး သျဖင့္ အသံဗလံ ေပါင္းစံုတို႔ တြတ္စီညံဆူ ေန၏။
“တို႔ဘုရင္ၾကီးက သူ႔သမီးေတာ္ေလးကို အပ်ိဳၾကီး ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ ထင္ပါ့ ကိုရင္ရယ္”
“ဟ ….. ဘာလို႔လဲ ရွင္မရ”
“အိုေတာ္ … ဗိုလ္ေျခတစ္ေထာင္ မမွ ဒီေလးက ၾကြပါတယ္ ဆိုမွ ဘယ္သူက တစ္ေယာက္တည္း မ,ႏုိင္မွာ လဲေတာ္”
လူသူ ပရိသတ္ မ်ားထဲမွ အခ်ီအခ် ျငင္းခုန္သံမ်ား ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ထင္ေၾကး ေပးခ်က္ မ်ားကပင္ အခမ္းအနားကို ပိုျပီး အသက္၀င္ ေစသလို ထင္ရ ေလသည္။
ထိုအခ်ိန္ မွာပင္ ျငိမ့္ေညာင္း လွေသာ စက္သံ ႏွင့္အတူ အမည္းေရာင္ ေျပာင္လက္ ေနေသာ “ပါဂ်ဲရိုး” ကားၾကီး တစ္စီး ထိုးစိုက္ လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ကားတံခါး ျဖည္းညင္းစြာ ပြင့္လာျပီး ကားေပၚမွ စမတ္ က်က် ကိုယ္လံုး ကိုယ္ထည္ ၾကီးၾကီး လူတစ္ေယာက္ ဆင္းလာသည္။ မ်က္ႏွာ ကိုလည္း ဖုန္မႈန္ ေနေအာင္ ဘာေတြ လိမ္းလာသည္ မသိ။ အစြမ္းကုန္ကို ရူပါေၾကြး လာပံုရသည္။ တာ၀န္က် မွဴးမတ္ တစ္ဦးက သူ႔အနား ကပ္သြားျပီး ….
“ဖိတ္စာျပပါ”
ဒါကိုပင္ “သူ” က လွည့္မၾကည့္ပဲ ေဘာင္းဘီအိတ္ ထဲမွ ဖိတ္စာကို ဖ်တ္ခနဲ ဆြဲထုတ္ လိုက္ျပီး ဖိတ္စာ ေပၚရွိ ဓါတ္ပံုကို စိတ္မခ် သလို တစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္ ေသးသည္။ ျပီးူမွ မေပးခ်င္ ေပးခ်င္ ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ ေပးလိုက္သည္။ အားလံုးေသာ ပရိသတ္ ကလညး္ သူလုပ္သမွ်ကို ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ေငးၾကည့္ ေနၾက၏။ သူက အားလံုးကို တစ္ခ်က္ ေ၀့ၾကည့္ လိုက္ျပီး ေအာင္ျမင္ ထည္၀ါေသာ အသံႏွင့္ …
“က်ဳပ္က ဒႆဂီရိ … သိန္းဃိုရ္ျပည္က လာတာ … လာတဲ့ ကိစၥ ကေတာ့ ေလးတင္ပြဲမွာ ၀င္ျပိဳင္ မလို႔”
အားလံုး မင္တက္ မိသလို ခဏ ေၾကာင္ေငး သြားၾကသည္။ ခဏ ေနေတာ့မွ အားလံုး လႈပ္လႈပ္ ရွားရွား ျပန္ျဖစ္ လာ၏။ တီးတိုး ေ၀ဖန္သံမ်ား ၊ ေ၀ခြဲ မရသည့္ အၾကည့္မ်ား ၊ ျပီးေတာ့ ဟုတ္ပါ့မလား ဆိုသည့္ အသံမ်ား ညံလာ ျပန္သည္။ စပ္စု တတ္ပံုရေသာ မင္းသား တစ္ပါးက မရဲတရဲ ထျပီး ေမးသည္။
“ခင္ … ခင္ဗ်ားက ဒႆဂီရိသာ ဆိုတယ္ ဘယ္မွာလဲ ေနာက္ထပ္ ေခါင္းကိုးလံုး …. ခုေတာ့ မ်က္ႏွာျပဲၾကီး တစ္ခုပဲ ေတြ႔တယ္”
ဒါကို “သူ” က တံုးလွခ်ည္လား ဟူေသာ အၾကည့္ မ်ိဳးျဖင့္ ေစာင္ေပေပ ျပန္ၾကည့္ လိုက္ေသးသည္။ ျပီးမွ ထုိမင္းသား ပခံုးကို ဟန္ပါပါ တစ္ခ်က္ ပုတ္ျပီး ……
“ဒီမယ္ ….. ကိုယ့္လူ အခု ၂၁ ရာစုပဲ ေရာက္ေနျပီ၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး …. က်န္တဲ့ ေခါင္းကိုးလံုးက ဘတ္လပ္ ဘတ္လပ္နဲ႔ အေနအထိုင္ က်ဥ္းက်ပ္ လြန္းလို႕ ဆာဂ်ရီ လုပ္ျပီး ခြဲစိတ္ ပစ္လိုက္ၿပီ၊ က်န္တဲ ့ေခါင္းတစ္လံုးေတာင္ အဆစ္ ခြဲစိတ္ ေပးပါ့မယ္ လုပ္ေနလို႔ မနည္း ေတာင္းပန္လာ ခဲ့ရတာ”
“ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားစီးေနက် ပန္းရထားၾကီး ကေရာ”
ေက်နပ္ပံု မရေသးေသာ မင္းသားက ထပ္ေမးျပန္သည္။ “သူ” စိတ္တိုသြားျပီး ……..
“ကၽြတ္စ္ …. ခက္ေတာ့ေနျပီ ၂၁ ရာစု ေရာက္ေနျပီလို႔ ကိုယ့္လူကို ဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာရမလဲဗ်ဟင္ ၊ ပန္းရထား စီးရတာ မျငိမ့္လို႔ ပါဂ်ဲရိုး ျငိမ့္ျငိမ့္ေလး ၀ယ္စီးတယ္ေလ ဘာျဖစ္လဲ … ပိုက္ဆံ ရွိရင္ ဘရစ္တနီ စပီးယား ကိုေတာင္ ေခၚျပီး ကေလာ္ ခိုင္းလို႔ရတယ္ … နဖာေခ်း ၊ သိပ္မပိန္း စမ္းပါနဲ႔ ကိုယ့္လူရာ”
ထုိအခါက်မွ အားလံုး ဘ၀င္က် သြားသလို ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ ျဖစ္ကုန္၏။ သူက ထပ္မံျပီး အားလံုးကို ေ၀့ၾကည့္ လိုက္သည္။ ျပီးမွ ….
“ကဲ ကဲ အခ်ိန္ သိပ္မရွိဘူး အရင္ ေရာက္တဲ့ သူေတြ ေလးတင္ ၾကပါေလ က်ဳပ္ကေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွ ေလးတင္ ပါ့မယ္ ဟဲ … ဟဲ”
သူ႔စကား အဆံုးမွာ မင္းသား တစ္ပါး ျပံဳးျဖဲျဖဲႏွင့္ ထျပီး ….
“အဟီး …. ညီ မတင္ ေတာ့ပါဘူး ကိုၾကီးရာ ၊ မ,ႏုိင္မွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး ၊ ကိုၾကီး အစြမ္းကိုပဲ ညီ ထုိင္ၾကည့္ ေတာ့မယ္ ေလေနာ္ .. အဟဲ”
“ဟုတ္တယ္ … ဟုတ္တယ္ ၊ သားတို႔လည္း ႏိုင္မွာ မဟုတ္တဲ့ အတူတူ ကိုၾကီး ကိုပဲ ထုိင္ၾကည့္ ေတာ့မယ္” ဟု က်န္မင္းသား ေတြကပါ ပ်ာပ်ာသလဲ ေထာက္ခံ ၾကသည္။ ဒါကို သူက …
“အာ ….. မဟုတ္ေသး ဘူးေလ ၊ က်ဳပ္ တစ္ေယာက္တည္း ေလးတင္ရင္ မတရားရာ က်ေန မွာေပါ့ ၊ ေနာက္မွ ကိုလူဆိုးၾကီးလို႔ အေျပာ မခံႏိုင္ေပါင္” ဟု ေျပာျပီး ရာမႏွင့္ လကၡဏတို႔ ထိုင္ေနရာသို႔ လွမ္းၾကည့္ လိုက္သည္။ တဆက္တည္း မွာပဲ လကၡဏကို လက္ညွိဳး ထုိးျပီး ….
“ေဟာဟိုက မ်က္ႏွာ ေရႊသြင္း ထားတဲ့ ညီေတာ္ေလး ကေရာ အစြမ္းျပဖို႔ စိတ္ကူး ေလးမ်ား မရွိဘူးလား”
“ဟင့္အင္း … ဟင့္အင္း”
လကၡဏ ကလည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ သြက္သြက္ ခါေအာင္ ျငင္း၏။ သူက စိတ္ပ်က္ သလို ပံုစံမ်ိဳးႏွင့္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ခါလိုက္ျပီး
“မျဖစ္ေသးဘူး ေလဗ်ာ … တစ္ေယာက္တည္း ျပိဳင္ျပီး ဆုရတယ္ ဆိုရင္ က်ဳပ္က ငေပါၾကီး ျဖစ္သြား မွာေပါ့ ဒီလို လုပ္မယ္ ၊ က်ဳပ္ကပဲ ယွဥ္ျပိဳင္ဘက္ကို ေရြးလိုက္ မယ္ေလ ၊ အဲဒီ ေျပာင္ေျပာင္ လက္လက္ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ ထဲက တစ္ေယာက္ေတာ့ ေလးေတာ္ တင္ၾကည့္ပါ ၊ က်ဳပ္ဘက္ ကေတာ့ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်မႈ အျပည့္ ရွိေနတာ ၊ နာမည္ကိုက အီဗာ … အဲေလ ဒႆဂီရိတဲ့” ဟု ဆိုျပီး ရာမႏွင့္ လကၡဏကို လွမ္းျပီး စိန္ေခၚ၏။ လကၡဏက မ်က္ႏွာငယ္ ေလးႏွင့္ ရာမကို ၾကည့္ျပီး ေျပာသည္။
“ကိုကိုပဲ တင္လိုက္ပါ ကိုကိုရယ္ ၊ ညီညီ မေန႔က အစားမွား ျပီးေတာ့ ၀မ္းေလွ်ာ ေနလို႔ အားမရွိဘူး”
ရာမ ကလည္း အေၾကာက္အကန္ ျပန္ျငင္းသည္။
“အြန္ … မင္း လည္သလိုလို အိမ္မကပ္သလိုလို မလုပ္နဲ႔ေလ ၊ အဲဒီလို ေျပာေၾကးဆို ငါလည္း ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနတာ ၾကာျပီ၊ ၾကည့္ပါလား …. မ်က္ႏွာေလး ကိုက ႏြမ္းဖတ္ဖတ္နဲ႔ အစိမ္းေရာင္ သန္းေနတဲ႔ ဟာကို၊ အမေလး …. သနားစရာ ေကာင္းလိုက္တဲ့ လူမမာ ရာမေလးရယ္ … ကၽြတ္ ..ကၽြတ္” ဟုဆိုျပီး မ်က္ႏွာကို အိုခ် ပစ္လိုက္သည္။ လကၡဏ ကလည္း အားက်မခံ ….
“ဟင္ .. ခင္ညားၾကီးလည္း ေဂၚလီလိုလို ေလာက္စာလံုး လိုလို မလုပ္နဲ႔ေလ ၊ က်ားဗုိလ္ ဆြဲမယ္၊ ရႈံးတဲ့သူ သြားေၾကး၊ လာ …. သြားဆြဲမယ္”
ဟု ဆိုျပီး ရာမကို ဆြဲေခၚ သြားသည္။ ခဏေနေတာ့ ရာမမင္းသား မ်က္နွာၾကီး ရႈံ႕မဲ့ကာ ျပန္ထြက္ လာ၏။ ပါးစပ္ ကလည္း ၾကိတ္မႏိုင္ ခဲမရႏွင့္ ပြစိပြစိ ေရရြတ္ လာသည္။
“ဟင္ … အလကား ခ်ဥ္ေပါင္ရိုးေကာင္ တုတ္ထိုးေကာင္ ပိန္တာရိုးေကာင္ ေတညွင္းဇိုးေကာင္ ေဖတစ္ရာ ေမာင္တစ္က်ိပ္ ဦးေလး အစိတ္နဲ႔ …င္ ျပတ္ေသမယ့္ မသာေကာင္”
ဆဲဆိုသံ ေပါင္းစံုႏွင့္ ေလးစင္ ရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္သြား၏။ ထို႔ေနာက္ မ်က္ႏွာၾကီး နီတြတ္ လာသည္ အထိ ေလးကိုင္းကို ဆြဲမသည္။ လံုး၀ မၾကြ ။ ထိုအခါမွ စိတ္ေအး သြားပံုႏွင့္ ….
“ဟူး … ေတာ္ပါေသးရဲ႕ အဟီး” ဟု ဆိုကာ ျပန္လွည့္ လာသည္။
သူကေတာ့ အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ ေတြကို ၾကည့္ျပီး နားမလည္ ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေန၏။ ဒီလို ဘုရင့္သမက္ ျဖစ္ရမွာ ကိုေတာင္ ဘာျဖစ္လို႔ အေၾကာက္အကန္ ျငင္းေန ၾကပါလိမ့္၊ အို .. ဒါေတြ ထားပါေလ၊ အေရးၾကီး တာက ငါပဲ။ မင္းသမီး ေလးကို ပိုင္ဆိုင္ရမယ့္ ဖူးစာရွင္က ငါမို႔လို႔ပဲ ေနမွာေပါ့။ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ေတြး မေနေတာ့ပဲ ေလးစင္ ရွိရာသို႔သာ တစ္လွမ္းခ်င္း သြားလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ ပရိသတ္ အားလံုးကို လွမ္းၾကည့္ လိုက္ေသး၏။ အားလံုး၏ အာရုံေတြ သူ႔ဆီမွာပဲ က်ေရာက္ ေနသျဖင့္ ေက်နပ္ သြားသည္။
ပထမဆံုး အာရုံ မပ်ံ႕လြင့္ေအာင္ ထိန္းလုိက္သည္။ ျပီးေနာက္ ရွိသမွ် အားကို အကုန္စုစည္း ထားလိုက္၏။ ဒီေလာက္ အေလးၾကီးကို မဖို႔ ဒီလို နည္းလမ္း ေကာင္းေတြ လိုသည္ေလ။ ထို႕ေနာက္ ေလးကိုင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ က်စ္က်စ္ ပါေအာင္ ဆုပ္ထား လုိက္ျပီး အသက္ကို ၀ေအာင္ ရွဴသြင္း လိုက္သည္။ ေနာက္ဆံုး အဆင့္ အေနနဲ႔ ေလးကိုင္းကို ရွိသမွ် အားသံုးျပီး ဆြဲမ လိုက္သည္။
“ဟင္”
“ခ်ိန္ခြင္ ေလာက္ေတာင္ မေလးဘူး”
ပါးစပ္က လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားသည္။ လူကလည္း ေနာက္သို႔ လန္သြား၏။ လက္ထဲ မွာက ရွိသမွ် အားနဲ႔ မ,လိုက္ရေသာ ခ်ိန္ခြင္ ေလာက္ေတာင္ မေလးလွသည့္ ေလးကိုင္းၾကီး။ ေၾကာင္စီစီႏွင့္ ခဏေလာက္ မွင္တက္ မိေနသည္။ ျပီးမွ …
“မဟုတ္ေသးပါဘူး” ဟုဆိုကာ ေလးကိုင္းကို စင္ေပၚ ျပန္တင္ ထားလိုက္၏။ ျပီးေနာက္ ေလးကိုင္းကို ေနာက္တခါ ျပန္မ ၾကည့္သည္။ အလြယ္တကူ ပါလာျပန္၏။ သူလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို မယံုႏိုင္ သလို သူ႔လက္ထဲတြင္ ရွိေသာ ေလးကိုင္းကို တလွည့္ ၾကည့္လိုက္ လူပရိသတ္ မ်ားကို တလွည့္ ၾကည့္လိုက္ လုပ္ေန၏။ ထုိစဥ္မွုာပင္ …
“လူစြမး္ေကာင္း ဒႆဂီရိဟာ ေလးေတာ္ကို ႏွစ္ထပ္ကြမ္း တင္ႏုိင္ ခဲ့ျပီ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ဘုရင့္ သမီးေတာ္ သီတာေဒ၀ီ မင္းသမီး ေလးရဲ႕ ၾကင္ယာေတာ္ အျဖစ္ သတ္မွတ္ လိုက္ျပီ ျဖစ္ပါတယ္။” ဟု မွဴးမတ္ တစ္ဦးက ေၾကျငာလိုက္ ေလသည္။
“ေဟး…..”
“ေျဖာင္း…ေျဖာင္း”
“ရႊီ …. ရႊီ … ဒတ္ၾကီးကြ”
လက္ခုပ္သံေတြ အားေပးသံေတြ။ ဒါ .. ဒါ ငါ့ကို ဂုဏ္ျပဳၾကတဲ့ အသံေတြပဲ။ ရင္မွာ လႈိက္ခနဲကို ၾကည္ႏူး ရပါလား။ အားလံုးက ၀ုိင္းျပီး ခ်ီးေျမွာက္ ခံလုိက္ရလို႔ ၀မ္းသာ ပီတိ ျဖစ္မႈေတြ။ ခ်စ္သူကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရျပီ ဆိုတဲ့ အသိေတြ။ အို … ဘယ္လို ေပ်ာ္ရႊင္မႈ မိ်ဳးနဲ႔မွ ႏႈိင္းလို႔ မရပါလား။
သူ ဘ၀င္က် သြားျပီး အားလံုးကို လက္ေ၀ွ႔ယမ္း ျပလိုက္၏။ ရာမ မင္းသား ကလည္း ထုိင္ေနရာမွ ထလာျပီး သူ႔အတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္ ဆိုေသာ ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ လက္ကမ္း ေပးလာ၏။ သူ ၀မ္းသာ အားရပဲ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္မွ ….
“ကဲ .. သီတာကို က်ဳပ္ ေခၚသြားလို႔ ရျပီလား ၊ ရရင္လညး္ ေခၚသြား ေတာ့မယ္ေလ ၊ က်ဳပ္ တိုင္းျပည္မွာ ျပန္ျပီး ဧည့္ခံပြဲ လုပ္ရဦးမွာ”
တစ္ခ်ိန္လံုး ျငိမ္ေနေသာ ရေသ့ၾကီးက ၀င္ေျပာသည္။
“လာမွာပါေလ …. သိပ္မေလာပါနဲ႔ သြားေခၚေနပါျပီ”
ခဏေနေတာ့ အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ ၀တ္စံုႏွင့္ မင္းသမီးေလး အေျခြအရံ မ်ားႏွင့္ ေရာက္လာ၏။ မ်က္ႏွာ ကိုလည္း ပ၀ါျဖင့္ အုပ္ထား ေသးသည္။ အို …. မျမင္ရလည္း လွတာပါပဲ လားကြယ္။ မင္းသမီးေလး သူ႔အနား လာရပ္ေတာ့ ရင္ခုန္သံက ပိုျမန္ လာ၏။ သူ ကတုန္ ကယင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာကို အုပ္ထားေသာ ပ၀ါစကို ဖယ္ရန္ လက္လွမ္း လိုက္သည္။ ဒါကို မင္းသမီးေလးက လက္ျဖင့္ ဖမ္းထားျပီး တုိးညင္းေသာ ေလသံျဖင့္ ေျပာသည္။
“အို …. ရွက္ပါတယ္”
ဟုတ္သား ပဲေလ။ သူ ရွက္ရွာေပမေပါ့။ ခု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မၾကည့္ေတာ့ ပါဘူး။ အိမ္ေရာက္မွပဲ အဟိ။ သူ အူျမဴးစြာ ေတြးရင္း မင္းသမီးကို လွမ္းေျပာသည္။
“ဒါဆိုလည္း သြားၾကရ ေအာင္ေနာ္”
မင္းသမီး ေလးက ညင္သာစြာ ေခါင္းညိတ္ လိုက္သည္ႏွင့္ ကားနားကို အေျပးအလႊား သြားျပီး ကားတံခါး ဖြင့္ေပး လိုက္၏။ မင္းသမီးေလးက အိေျႏၵရစြာ ၀င္ထိုင္သည္။ သူလည္း အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္ လက္ျပျပီး ကားထဲ ၀င္ထိုင္ကာ ညင္သာစြာ ကားကို ေမာင္းထြက္ လိုက္၏။ ေအာ္ဟစ္ အားေပးသံ မ်ားက အေနာက္တြင္ တျဖည္းျဖည္း ေ၀းက်န္ ခဲ့ျပီ။
(၃)
အခန္းထဲမွာ သူ႔ရဲ႕ ၾကင္ယာေတာ္ အသစ္စက္စက္ ကေလးက ျငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေန ေပလိမ့္မည္။ သူကေတာ့ အထဲ မ၀င္ရဲ ေသးဘဲ အခန္း၀မွာ ေခါက္တံု႔ ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ရင္း ရင္ေတြ ခုန္ကာ ေန၏။ အခ်စ္ဟာ အရာရာကို ေၾကာက္စိတ္ ၀င္ေစႏုိင္ တာပဲေလ။ ဟိုဟိုဒီဒီ ေတြးေနရင္းမွ ဒီေန႔ ျဖစ္ပ်က္ ခဲ့ပံုေတြကို ျပန္စဥ္းစား မိသည္။ ငါ့အတြက္ အရာရာဟာ ဘာလို႔မ်ား လြယ္ကူ ေနခဲ့ပါလိမ့္။ အို …. မလိုပါဘူးေလ။ ငါက ၂၁ ရာစု ဒႆဂီရိပဲ။ ငါ့ရဲ႕ စြမ္းရည္ကိုက သူမ်ား ေတြထက္ ပိုသာ ေနတာ ျဖစ္မွာေပါ့။ အေတြးစက ၾကင္ယာေတာ္ ေလးဆီ ျပန္ေရာက္ သြား၏။
အခ်စ္ ဆိုတဲ့ အရာဟာ ဒီေလာက္ပဲ တန္ခိုးၾကီး သလား မိသီတာ။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ခ်စ္ျခင္း တရားရဲ႕ ေရွ႕ေမွာက္မွာ ေခတ္အဆက္ဆက္က လူေတြ ဒူးေထာက္ ခဲ့ၾကရ တာပဲ။ ငါ့ရဲ႕ ရင္တစ္ခုလံုး ဟုန္းဟုန္းေတာက္ ေနေအာင္ ျပဳစားရက္တယ္ မိသီတာ။ နင့္အတြက္ပဲ ေ၀ျမ ေနခဲ့တဲ့ ရင္ခုန္သံကို တဆိတ္ေလး နားစြင့္ ၾကည့္ပါ။ ျပီးရင္ ေကာင္းကင္ကို ၾကည့္ပါဦး အခ်စ္။ လမင္းဟာ ငါ့ရဲ႕ နတ္သမီး ျပပြဲကို ဂုဏ္ယူစြာ ျပံဳးၾကည့္ ေနလိမ့္မယ္။ ၾကယ္အစံု တို႔ရဲ႕ ေကာင္းခ်ီး ၾသဘာသံ ဟာလည္း ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အတြက္ နား၀င္ခ်ိဳတဲ့ ေတးသြား တစ္ခု ျဖစ္ေန လိမ့္မယ္။ ငါ့ရဲ႕ အခ်စ္ေတြကို နင္ျမင္ႏုိင္ ဖို႔အတြက္ နင့္မ်က္ႏွာေလး ေပၚမွာ ဖံုးအုပ္ ထားတဲ့ ပ၀ါစကို ငါဖယ္ရွား ပစ္ပါရေစ မိသီတာရယ္။
ရင္ခုန္သံေတြ က်ယ္လြင့္ လာသည့္ ၾကားမွပင္ အခန္းထဲသို႔ အရဲစြန္႔ျပီး ၀င္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ သူမ အနားသို႔ ကပ္သြားျပီး မ်က္ႏွာ ေပၚရွိ ပ၀ါစကို အသာ `မ´ ၾကည့္လုိက္သည္။ တစ္ေလာကလံုး ဆိတ္ျငိမ္ သြားသလုိ ထင္လိုက္ရ ျပီးေနာက္ ……..
တစ္စကၠန္႔ …. ႏွစ္စကၠန္႔ …. သံုးစကၠန္႔ …..
“အား”
ေအာ္သံ တစ္ခ်က္ ၾကားလိုက္ရျပီး ခဏ အၾကာတြင္ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္ေနေသာ ရုပ္အေသၾကီးႏွင့္ သူ ထြက္လာ ေလသည္။ သူ႔မ်က္လံုးအစံု ထဲတြင္ေတာ့ …. ပံုရိပ္မ်ား …. ရာမႏွင့္ လကၡဏတို႔ အျပန္အလွန္ ျငင္းခံု ေနၾကပံုမ်ား …… ေလးကို တင္လို႔ မရသျဖင့္ စိတ္ေအး သြားေသာ ရာမ မင္းသား၏ ပံုရိပ္မ်ား ….. ခ်ိန္ခြင္ ေလာက္ေတာင္ မေလးေသာ ေလးကိုင္း အေကြးၾကီး ပံုမ်ားကို အစီအရီ ျမင္ေယာင္ ေနေလသည္။
(အဆံုး)
သီတာေဒ၀ီ၏ ခမည္းေတာ္ ဘုရင္ၾကီးက အထူး ဧည့္ခံေသာ ညစာ စားပြဲတြင္ ရာမမင္းသား ၊ လကၡဏ၊ ဆရာ ရေသ့ၾကီးႏွင့္ ဘုရင္ၾကီးတို႔ စားရင္း ေသာက္ရင္း စကားေျပာ ေနၾကသည္။ ဘုရင္ၾကီးက …
“က်ဳပ္သမီးေတာ္ေလး လင္ေကာင္း သားေကာင္း ရသြားတဲ့ အတြက္ ၀မ္းသာ တယ္ဗ်ာ၊ ဒႆၾကီး ရွိတဲ့ ေတာထဲကို ေလယာဥ္နဲ႔ စာရြက္ သြားပစ္ခ် ေပးတဲ့ လကၡဏ မင္းသား ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ ပါတယ္”
ရာမ မင္းသား ကလည္း ၀င္ေျပာသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ကံေကာင္းလို႔ဗ်ိဳ႕၊ သူက အတင္း ေလးတင္ခိုင္း တာေလ၊ ေတာ္ေသး တာေပါ့၊ မ `မ´ ႏိုင္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳး လုပ္တာ ပီျပင္ သြားလို႔၊ ႏို႔မို႔ ဆိုရင္ေတာ့ အဟီး …..”
လကၡဏက ……
“ဘာပဲ ေျပာေျပာေလ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒႆဂီရိဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆင္ထားတဲ့ အကြက္ထဲ ေရာက္လာ ရတာပဲ မဟုတ္လား”
ဘုရင္ၾကီးက စာရြက္ေပၚမွ ဓါတ္ပံုကို ေသခ်ာၾကည့္ျပီး ………
“က်ဳပ္ နားမလည္တာ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္ ၊ ဒီေလာက္ ရုပ္ဆိုးတဲ့ က်ဳပ္ သမီးေတာ္ကို ဓါတ္ပံု ထဲမွာ လွသြားေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ပစ္ လိုက္သလဲ ဆိုတာကို ပါပဲ”
ထိုအခါမွ ရေသ့ၾကီးက ျပံဳးစစႏွင့္ ဂုဏ္ယူသလို ၀င္ေျပာသည္။
“ဘာခက္တာ မွတ္လို႔ ဘုရင္ၾကီးရယ္ ၊ ဒႆဂီရိ ေျပာသလိုဆို ၂၁ ရာစု ေလဗ်ာ၊ ၂၁ ရာစု၊ က်ဳပ္ တပည့္ေလး ေမာင္ရာမက ဖိုတိုေရွာ့ ဆိုတာကို အလြန္ကၽြမ္း ဆိုကိုးဗ် ၊ ဘုရင္ၾကီး သမီးေတာ္ေလး ပံုကို ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ကင္မရာ နဲ႔ရိုက္ ၊ ျပီးေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာ ထဲမွာ လိုသလို ပံုေျပာင္း လိုက္တာပါ၊ ဟား …. ဟား …”
“ေၾသာ္ ….. ၂၁ ရာစု ဒႆဂီရိလည္း ၂၁ ရာစု နည္းပညာနဲ႔ ထိပ္တိုက္ တိုးသြားတာ ေပါ့ေလ၊ ဟား … ဟား …. ဟား ……..”
အားလုံး ၀ိုင္း၍ ရယ္ေမာသံက ေကာင္းကင္သို႔ပင္ လွ်ံတက္ သြားသလို ထင္ရ ေလသည္။
(ေနာက္ဆက္တြဲအသိေပးခ်က္)
“အဲဒီ လူၾကီးေတြ မေကာင္းဘူး၊ ေလာကၾကီးမွာ ဘီလူးေလာက္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတာ ဘီလူးပဲ ရွိတယ္၊ ခုေတာ့ ဘီလူးေတာင္ ျပန္ေၾကာက္ရတဲ့ ဟာၾကီးကို ထည့္လႊတ္ ေပးလိုက္တယ္ ဆုိကတည္းက အဲဒီ လူၾကီးေတြ ေကာင္းမေကာင္း စဥ္းစားသာ ၾကည့္ေတာ့ ၊ ဘယ့္ႏွယ့္ဗ်ာ ….. က်ဳပ္အျဖစ္က `တစ္ခါတည္းပါ ေမာင္ရယ္ ….. သံစံု တီး၀ိုင္းနဲ႔´ ဆိုသလို ျဖစ္ေနတယ္၊ ရာဇ၀င္ ထဲက ဒႆဂီရိက အသည္းပဲ ကြဲတာ၊ က်ဳပ္ကြဲတာ ႏွစ္ခုေတာင္ …. အသည္းတင္ မဟုတ္ဘူး ၊ အရွက္ပါ ကြဲတာ၊ အမ်ိဳးတူ ဘီလူးေတြ ကလည္း က်ဳပ္ကို လက္မခံၾက ေတာ့ဘူးဗ်ာ ၊ ႏွင္လႊတ္လိုက္ ၾကျပီဗ် ၊ အီး … ဟီး …. စိတ္နာ လြန္းလို႔ သီခ်င္းေတာင္ ေရးထား ေသးတယ္၊ ခင္ဗ်ား နားေထာင္ၾကည့္”
သင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ေနခ်ိန္တြင္ ေသာ္လည္းေကာင္း … သင္ လမ္းေလွ်ာက္ ေနစဥ္ ေသာ္လည္းေကာင္း သင့္ကို အထက္ပါ စကားမ်ား ေျပာျပီး ေအာက္ပါ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ကို ဆိုျပသည့္ သူ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႔သည္ ဆိုပါဆို႔။ သူ႔လက္ထဲကို လွမ္းၾကည့္ လိုက္ပါ။ လက္ထဲတြင္ ခ်ိန္ခြင္ ေလာက္ေတာင္ မေလးေသာ သံကိုင္း အေကြးၾကီး တစ္ခုကိုလည္း ကိုင္ထားသည္ကို ေတြ႔ပါက သူသည္ ခင္ဗ်ားတို႔ သိျပီး ျဖစ္ၾကသည့္ အတိုင္း ၂၁ ရာစု ဒႆဂီရိ သာ ျဖစ္ပါသည္။
“မယ္သီတာကို သံုးပိုင္း ပိုင္းျပီး ေခါင္းပိုင္း မီးဖုတ္စား ….. က်န္တာ ေတြကို ဆားဆႏြင္း ေရာျပီး ဖုတ္ .. သုပ္ .. ျပဳတ္ကာစား အခ်စ္ရႈံးသမား ဒႆဂီရိ …. အီး … ဟီး .. ဟီး ..”
**သူရႆဝါ**
ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္မဂၢဇင္း၊ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၇
www.thurathawah.net
www.facebook.com/ThuraThawah
www.facebook.com/LiteraryArtBlog
www.twitter.com/Thurathawah
www.moba4all.org
No comments:
Post a Comment