"ဟဲ့....ဘယ္ကျပန္လာတာလဲ။ လက္ထဲလဲ အထုပ္အပိုးေတြနဲပါလား"
"ဒီလိုေလ...ကိုႀကီးဆန္းရဲ႕။ ဧည့္သည္ေရာက္ေနလို႔ ဟင္းခ်က္စရာေလး သြား၀ယ္လာတာ။
ဟိုနည္းနည္း ဒီနည္းနည္းပါပဲ။"
"ေအာ္..ေအာ္...အိမ္သာေတာ့ ဧည့္လာတယ္လို႔ပဲ မွတ္ေပါ့ဟယ္"
"ဟုတ္..ကိုႀကီးဆန္း"
"ေဟ့..ေဟ့..ေနဦး။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ေနာ္။ ဧည့္သည္လာ ဆန္မကုန္ေစနဲ႔။ ၾကားလား"
ဟုတ္..ဟုတ္..ကိုႀကီးဆန္းေရ...ေနာက္က်ေနမစိုးလို႔ သြားေတာ့မယ္ေနာ္"
မိႏိုးမနဲ႔ ပီရစ္လည္း ကိုႀကီးဆန္းနားကေန အျမန္ပဲ ထြက္လာခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ အေတာ္ေလးေ၀းသြားၾကမွ..
"ဟဲ့..ပီရစ္မ၊ ငါအခုမွ စဥ္းစားမိတယ္၊ ကိုႀကီးဆန္း ေျပာတာေလ။ ဧည့္သည္လာရင္ ဆန္မကုန္ေစနဲ႔..ဆိုတာ"
"ေအးေလ..ဟုတ္သား။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ဘာျဖစ္ရမလဲေအ၊ ညီး စဥ္းစားႀကည့္စမ္း၊ ဆန္မကုန္ေစနဲ႔..ဆိုေတာ့ ........... "
"ေအးေနာ္..ထမင္းက်က္မေကၽြးနဲ႔ ေျပာခ်င္တာလား မသိဘူး"
"ထမင္းမေကၽြးနဲ႔ဆိုေတာ့ ...အင္း...ကုိႀကီးဆန္းက သူ႔အိမ္လာတဲ့ ဧည့္သည္ကို ဘာေကၽြးလဲ သိဘူး"
"ေအ..ေတာ္..သူႀကိဳက္တဲ့ ဟိုဟာေလးတိုက္ၿပီးေတာ့ ဧည့္ခံတာျဖစ္မယ္။ ဟိ..ဟိ..အေအးေျပာတာေနာ္.."
"လာဟယ္..ေနာက္က်ေနမယ္။ ျမန္ျမန္ေလး ျပန္ခ်က္လိုက္ရေအာင္၊ ေနာက္မွ သြားေမးၾကတာေပါ့။ ဘာလဲမသိဘူး..ဧည့္သည္လာ ဆန္မကုန္ေစနဲ႔တဲ့ သူမို႔ေျပာတတ္တယ္ ရွာရွာ ေပါက္ေပါက္"
အကၽြႏု္ပ္ ရြာသားေလး စိုေျပ၏ အိမ္ေရွ႕၀ယ္ အထက္ပါအတိုင္း ေပါက္ေပါက္ေဖာက္
သြားၾကေသာ ရြာ႔အခ်စ္ေတာ္ မိႏို္းမႏွင့္ ပီရစ္မတို႔၏ ေျပာစကားအလံုးစံုကို ၾကားလိုက္ရေသာ
ေၾကာင့္ ရွိရင္းစြဲ ၀ါသနာအတိုင္း အကၽြႏ္ုပ္သည္ မွတ္စု မွတ္တမ္းမ်ားမွ ေတြ႔ရွိသမွ်ကို
ေဖၚျပလိုက္ပါသည္။
*******************************************************
ျမန္မာဟူသည္ ကမၻာမွာ ေဖၚေရြမႈ၊ ရက္ေရာမႈတို႔ျဖင့္ ထင္ရွားသည္ဟု ေျပာေလ့ရွိသည္။ ဧည့္သည္မ်ားကို အၿပံဳးျဖင့္ ႏႈက္ဆက္သည့္ဓေလ့ကို ကမၻာကပင္ အသိမွတ္ျပဳထားၾကသည္။ "အိမ္သာလို႔ ဧည့္လာ" ဟူသည့္ စကားျဖင့္ ဂုဏ္ယူတတ္ၾကေသာ လူမ်ဳိးျဖစ္သည္။ မိမိအိမ္သို႔ အလည္လာသည္ကို လိုေလေသးမရွိ ေကၽြးေမြးၾကသည္။ ဧည့္ခံၾကသည္။ မလာတာၾကာလွ်င္ ေမွ်ာ္တတ္ၿပီး ျပန္သြားလွ်င္ လြမ္းက်န္တတ္သည့္ လူမ်ဳိးျဖစ္သည္။
သို႔ျဖစ္ပါလ်က္ ျမန္မာ့စကားတြင္ "ဧည့္သည္လာလွ်င္ ဆန္မကုန္ေစနဲ႔"-ဟူသည့္ စကားႏွင့္ မည္သို႔ ဆက္စပ္မည္နည္း။
ျမန္မာတို႔သည္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ အဆံုးမေအာက္တြင္ လိုက္နာက်င့္သံုးသူမ်ားပီပီ သူတစ္ပါးကို
ေပးရ၊ ေကၽြးရသည္ကို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္တတ္ၾကသည္။ ဒါနျပဳသည္ဟု မွတ္ယူၾက သည္။ တရားေတာ္မ်ား တြင္လည္း အလွဴေပးျခင္းေၾကာင့္ ရလာေသာ အက်ဳိးမ်ားကို
ေတြ႔ရသျဖင့္ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ေပးတတ္ၾကသည္။ ကုန္သြားသည္လို႔ မထင္မွတ္ၾက။ ယုတ္စြအဆံုး တိရစၦာန္ေလးမ်ားကိုပင္ ေကၽြးေမြးၾက သည္။ ခင္မင္မႈျဖင့္ လာသည့္ဧည့္သည္ မ်ားကိုမူ ေျပာစရာပင္ မလိုေခ်။ ရွိသမွ်အကုန္ ခ်ေကၽြးၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအိမ္သို႔ အလည္လာသူမ်ားကိုပင္ မိမိတို႔ဧည့္သည္ဟုယူဆၿပီး ဖိတ္ၾကားဧည့္ခံသည္။
သို႔ေသာ္ " ေပးကားေပး၏ မရ"ဆိုသကဲ့သို႔ "ကုန္သာကုန္ေသာ္လည္း ျပန္မရတတ္"သည္္မ်ား ရွိပါ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ ဗုဒၶဘာသာတို႔၏ ယံုၾကည္သက္၀င္မႈအရ ေစတနာ သဒၶါတရား ကြာျခားေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။ ေစတနာသံုးမ်ဳိးဟု မွတ္သားမိပါ၏။
- မေပးခင္ မေကၽြးခင္ကပင္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္မႈ၊
- ေပးေနစဥ္(ေကၽြးေနစဥ္) ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္မႈ၊
- ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း အၿမဲတမ္း ၀မ္သာေနမႈတို႔ပင္တည္း။
ေပးခ်င္စိတ္၊ ေကၽြးခ်င္စိတ္ မပါပဲ၊ မျဖစ္သာလို႔ ေပးရ၊ ေကၽြးရ၊ ေၾကာက္လို႔ ေပးရ၊ ေကၽြးရ၊ ဂုဏ္ယူ ၾကြား၀ါ ခ်င္လို႔ ေပးရ၊ ေကၽြးရျခင္းသည္ကား ေပးသူအတြက္ အက်ဳိးမမ်ားႏိုင္ေပ။ ကုန္သြားျခင္းသာ အဖတ္တင္သည္။
ေပးပါ၊ ေကၽြးပါ၊ သို႔ေသာ္ ေစတနာ သဒၶါတရားေကာင္းေကာင္းႏွင့္သာ ျပဳလုပ္ပါ။ ထိုအရာမ်ားသည္ ကုန္သြားျခင္း မဟုတ္။ ဒါနသေဘာျဖစ္သျဖင့္ ကုန္ရက်ဳိးနပ္ေပသည္။ အက်ဳိးမ်ားသည္။ ထိုအရာမ်ားသည္ ကုန္သြားျခင္း မဟုတ္၊ ရရွိျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုသိုမဟုတ္ဘဲ ေၾကာက္လို႔၊ မျဖစ္သာလို႔၊ ၾကြားခ်င္လို႔ဟူေသာ စိတ္ထားျဖင့္ ျပဳလုပ္ပါက အက်ဳိးမမ်ားေပ။ ကုန္သည္သာ အဖတ္တင္ေပမည္။ ၀တ္ေၾက တန္းေၾက ျပဳလုပ္ေသာေၾကာင့္ ဒါနအက်ဳိးကို ျပည့္ျပည့္၀၀ မရရွိႏိုင္။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ေရွးျမန္မာမ်ားသည္ ''ဧည့္သည္လာ ဆန္မကုန္ေစနဲ႔'' ဆိုစကားရွိခဲ့ျခင္း
ျဖစ္ေပမည္။
*******************************************************
အကၽြႏ္ုပ္ေတြ႔ရွိသမွ်ကို တင္ျပလိုက္ျခင္းသာျဖစ္ပါ၏။ မိႏိုးမတို႔ ပီရစ္မတို႔ ကိုႀကီးဆန္းကို သြားေမးၾကလွ်င္ျဖင့္ သူ႔အိမ္ကို ဧည့္သည္လာပါက မည္သို႔မည္ပံု၊ မည္သည့္အရာတို႔ျဖင့္ ဧည့္ခံသည္ဆိုသည္ကို သိႏိုင္ေပမည္။ သူတို႔မေမးခင္ အရင္သိခ်င္ပါကလည္း ကိုယ္တိုင္ သြားေရာက္ ေမးျမန္းစံုစမ္းလွ်င္ အေျဖတစ္ခုခုေတာ့ သိႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕..........
(ရြာသားေလး..စုိေျပမွ)
**ကုိတင့္**
"ဟဲ့....ဘယ္ကျပန္လာတာလဲ။ လက္ထဲလဲ အထုပ္အပိုးေတြနဲပါလား"
"ဒီလိုေလ...ကိုႀကီးဆန္းရဲ႕။ ဧည့္သည္ေရာက္ေနလို႔ ဟင္းခ်က္စရာေလး သြား၀ယ္လာတာ။
ဟိုနည္းနည္း ဒီနည္းနည္းပါပဲ။"
"ေအာ္..ေအာ္...အိမ္သာေတာ့ ဧည့္လာတယ္လို႔ပဲ မွတ္ေပါ့ဟယ္"
"ဟုတ္..ကိုႀကီးဆန္း"
"ေဟ့..ေဟ့..ေနဦး။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ေနာ္။ ဧည့္သည္လာ ဆန္မကုန္ေစနဲ႔။ ၾကားလား"
ဟုတ္..ဟုတ္..ကိုႀကီးဆန္းေရ...ေနာက္က်ေနမစိုးလို႔ သြားေတာ့မယ္ေနာ္"
မိႏိုးမနဲ႔ ပီရစ္လည္း ကိုႀကီးဆန္းနားကေန အျမန္ပဲ ထြက္လာခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ အေတာ္ေလးေ၀းသြားၾကမွ..
"ဟဲ့..ပီရစ္မ၊ ငါအခုမွ စဥ္းစားမိတယ္၊ ကိုႀကီးဆန္း ေျပာတာေလ။ ဧည့္သည္လာရင္ ဆန္မကုန္ေစနဲ႔..ဆိုတာ"
"ေအးေလ..ဟုတ္သား။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ဘာျဖစ္ရမလဲေအ၊ ညီး စဥ္းစားႀကည့္စမ္း၊ ဆန္မကုန္ေစနဲ႔..ဆိုေတာ့ ........... "
"ေအးေနာ္..ထမင္းက်က္မေကၽြးနဲ႔ ေျပာခ်င္တာလား မသိဘူး"
"ထမင္းမေကၽြးနဲ႔ဆိုေတာ့ ...အင္း...ကုိႀကီးဆန္းက သူ႔အိမ္လာတဲ့ ဧည့္သည္ကို ဘာေကၽြးလဲ သိဘူး"
"ေအ..ေတာ္..သူႀကိဳက္တဲ့ ဟိုဟာေလးတိုက္ၿပီးေတာ့ ဧည့္ခံတာျဖစ္မယ္။ ဟိ..ဟိ..အေအးေျပာတာေနာ္.."
"လာဟယ္..ေနာက္က်ေနမယ္။ ျမန္ျမန္ေလး ျပန္ခ်က္လိုက္ရေအာင္၊ ေနာက္မွ သြားေမးၾကတာေပါ့။ ဘာလဲမသိဘူး..ဧည့္သည္လာ ဆန္မကုန္ေစနဲ႔တဲ့ သူမို႔ေျပာတတ္တယ္ ရွာရွာ ေပါက္ေပါက္"
အကၽြႏု္ပ္ ရြာသားေလး စိုေျပ၏ အိမ္ေရွ႕၀ယ္ အထက္ပါအတိုင္း ေပါက္ေပါက္ေဖာက္
သြားၾကေသာ ရြာ႔အခ်စ္ေတာ္ မိႏို္းမႏွင့္ ပီရစ္မတို႔၏ ေျပာစကားအလံုးစံုကို ၾကားလိုက္ရေသာ
ေၾကာင့္ ရွိရင္းစြဲ ၀ါသနာအတိုင္း အကၽြႏ္ုပ္သည္ မွတ္စု မွတ္တမ္းမ်ားမွ ေတြ႔ရွိသမွ်ကို
ေဖၚျပလိုက္ပါသည္။
*******************************************************
ျမန္မာဟူသည္ ကမၻာမွာ ေဖၚေရြမႈ၊ ရက္ေရာမႈတို႔ျဖင့္ ထင္ရွားသည္ဟု ေျပာေလ့ရွိသည္။ ဧည့္သည္မ်ားကို အၿပံဳးျဖင့္ ႏႈက္ဆက္သည့္ဓေလ့ကို ကမၻာကပင္ အသိမွတ္ျပဳထားၾကသည္။ "အိမ္သာလို႔ ဧည့္လာ" ဟူသည့္ စကားျဖင့္ ဂုဏ္ယူတတ္ၾကေသာ လူမ်ဳိးျဖစ္သည္။ မိမိအိမ္သို႔ အလည္လာသည္ကို လိုေလေသးမရွိ ေကၽြးေမြးၾကသည္။ ဧည့္ခံၾကသည္။ မလာတာၾကာလွ်င္ ေမွ်ာ္တတ္ၿပီး ျပန္သြားလွ်င္ လြမ္းက်န္တတ္သည့္ လူမ်ဳိးျဖစ္သည္။
သို႔ျဖစ္ပါလ်က္ ျမန္မာ့စကားတြင္ "ဧည့္သည္လာလွ်င္ ဆန္မကုန္ေစနဲ႔"-ဟူသည့္ စကားႏွင့္ မည္သို႔ ဆက္စပ္မည္နည္း။
ျမန္မာတို႔သည္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ အဆံုးမေအာက္တြင္ လိုက္နာက်င့္သံုးသူမ်ားပီပီ သူတစ္ပါးကို
ေပးရ၊ ေကၽြးရသည္ကို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္တတ္ၾကသည္။ ဒါနျပဳသည္ဟု မွတ္ယူၾက သည္။ တရားေတာ္မ်ား တြင္လည္း အလွဴေပးျခင္းေၾကာင့္ ရလာေသာ အက်ဳိးမ်ားကို
ေတြ႔ရသျဖင့္ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ေပးတတ္ၾကသည္။ ကုန္သြားသည္လို႔ မထင္မွတ္ၾက။ ယုတ္စြအဆံုး တိရစၦာန္ေလးမ်ားကိုပင္ ေကၽြးေမြးၾက သည္။ ခင္မင္မႈျဖင့္ လာသည့္ဧည့္သည္ မ်ားကိုမူ ေျပာစရာပင္ မလိုေခ်။ ရွိသမွ်အကုန္ ခ်ေကၽြးၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအိမ္သို႔ အလည္လာသူမ်ားကိုပင္ မိမိတို႔ဧည့္သည္ဟုယူဆၿပီး ဖိတ္ၾကားဧည့္ခံသည္။
သို႔ေသာ္ " ေပးကားေပး၏ မရ"ဆိုသကဲ့သို႔ "ကုန္သာကုန္ေသာ္လည္း ျပန္မရတတ္"သည္္မ်ား ရွိပါ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ ဗုဒၶဘာသာတို႔၏ ယံုၾကည္သက္၀င္မႈအရ ေစတနာ သဒၶါတရား ကြာျခားေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။ ေစတနာသံုးမ်ဳိးဟု မွတ္သားမိပါ၏။
- မေပးခင္ မေကၽြးခင္ကပင္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္မႈ၊
- ေပးေနစဥ္(ေကၽြးေနစဥ္) ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္မႈ၊
- ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း အၿမဲတမ္း ၀မ္သာေနမႈတို႔ပင္တည္း။
ေပးခ်င္စိတ္၊ ေကၽြးခ်င္စိတ္ မပါပဲ၊ မျဖစ္သာလို႔ ေပးရ၊ ေကၽြးရ၊ ေၾကာက္လို႔ ေပးရ၊ ေကၽြးရ၊ ဂုဏ္ယူ ၾကြား၀ါ ခ်င္လို႔ ေပးရ၊ ေကၽြးရျခင္းသည္ကား ေပးသူအတြက္ အက်ဳိးမမ်ားႏိုင္ေပ။ ကုန္သြားျခင္းသာ အဖတ္တင္သည္။
ေပးပါ၊ ေကၽြးပါ၊ သို႔ေသာ္ ေစတနာ သဒၶါတရားေကာင္းေကာင္းႏွင့္သာ ျပဳလုပ္ပါ။ ထိုအရာမ်ားသည္ ကုန္သြားျခင္း မဟုတ္။ ဒါနသေဘာျဖစ္သျဖင့္ ကုန္ရက်ဳိးနပ္ေပသည္။ အက်ဳိးမ်ားသည္။ ထိုအရာမ်ားသည္ ကုန္သြားျခင္း မဟုတ္၊ ရရွိျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုသိုမဟုတ္ဘဲ ေၾကာက္လို႔၊ မျဖစ္သာလို႔၊ ၾကြားခ်င္လို႔ဟူေသာ စိတ္ထားျဖင့္ ျပဳလုပ္ပါက အက်ဳိးမမ်ားေပ။ ကုန္သည္သာ အဖတ္တင္ေပမည္။ ၀တ္ေၾက တန္းေၾက ျပဳလုပ္ေသာေၾကာင့္ ဒါနအက်ဳိးကို ျပည့္ျပည့္၀၀ မရရွိႏိုင္။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ေရွးျမန္မာမ်ားသည္ ''ဧည့္သည္လာ ဆန္မကုန္ေစနဲ႔'' ဆိုစကားရွိခဲ့ျခင္း
ျဖစ္ေပမည္။
*******************************************************
အကၽြႏ္ုပ္ေတြ႔ရွိသမွ်ကို တင္ျပလိုက္ျခင္းသာျဖစ္ပါ၏။ မိႏိုးမတို႔ ပီရစ္မတို႔ ကိုႀကီးဆန္းကို သြားေမးၾကလွ်င္ျဖင့္ သူ႔အိမ္ကို ဧည့္သည္လာပါက မည္သို႔မည္ပံု၊ မည္သည့္အရာတို႔ျဖင့္ ဧည့္ခံသည္ဆိုသည္ကို သိႏိုင္ေပမည္။ သူတို႔မေမးခင္ အရင္သိခ်င္ပါကလည္း ကိုယ္တိုင္ သြားေရာက္ ေမးျမန္းစံုစမ္းလွ်င္ အေျဖတစ္ခုခုေတာ့ သိႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕..........
(ရြာသားေလး..စုိေျပမွ)
**ကုိတင့္**
No comments:
Post a Comment