“လေရာင္ခိ်ဳးတဲ႔ ေလွကားထစ္မ်ား”

>

ဒီကၽြန္းႏိုင္ငံသားေတြဟာ မ်က္ႏွာစိမ္းမ်ားကို “ မနက္ခင္းပါ” လို႔ ႏႈတ္ဆက္တတ္ပါသလား။ သူနဲ႔ မဆံုခင္အထိ ကၽြန္မ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ႔ပါ။ “ မနက္ခင္းပါ” ဆိုတဲ႔ ခ်ိဳသာႏြဲ႔ေလညင္းေလးတစ္မွ်င္ အနားက ပ်ံသန္းသြားတယ္။ မျမင္ခ်င္ေယာင္။ မသိခ်င္ေယာင္။ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေန လို႔ စိတ္ကို ဘယ္လိုပင္ သံပတ္ေပးေပမယ့္ သူ႔ကို ငဲ႔လုိ႔ ၾကည္႔ခ်င္မိျပန္။

သံုးေပအက်ယ္ ေလွကားက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ သူ႔ကို မထိခိုက္ေအာင္ ေရွာင္ရွားျဖတ္သန္းႏိုင္ေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕အေတြးေတြကို သူက အၿမဲလုိ ခလုတ္တိုက္ႏိုင္ေနတာ ဆိုးတယ္။ ဒါဆို ဒီေလွကားက မဆင္းပဲ ဓာတ္ေလွကားသံုးေတာ့ေပါ့ ... ဆုိရင္။ ဟင့္အင္း။ အရႈံးေပးရာ က်မွာေပါ့။ သူ ဒီေလွကားက မေျပးခင္ကပင္ ကၽြန္မ အတက္အဆင္းလုပ္ေနခဲ႔တာ။ ခက္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ရံုးသြားခ်ိန္ေတြဟာ သူ႕ရဲ႕ ေျပးခ်ိန္နဲ႔ ဘာလို႔ လာတိုက္ေနရတာလဲ ။ မုန္းတယ္။

ဘူတာရံုကို သံုးမီးနစ္ေလာက္ေလွ်ာက္ရံုနဲ႔ ေရာက္တဲ႔ အိမ္ခန္းကို ေရြးခ်ယ္ၿပီးကတည္းက လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ အခြင့္နည္းၿပီမို႔ ဒီေလွကားကိုသာ မသံုးရင္ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ဟာ တစ္လ တစ္ေပါင္ႏႈန္းတက္မယ့္ကိန္းရယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း သူေျပးတာ ေနမွာ။ ကၽြန္မကလည္း ေလွကားကို ေျပးဆင္းတတ္ေတာ့ …။ ဒီတိုက္ဆုိင္မႈဟာ ႏူဖူးကြဲေစႏိုင္တာ။ သက္ျပင္းခ်မိတယ္။ အံ႔ၾသစရာ ... ရံုးသြားခ်ိန္ကို ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ အနည္းငယ္လုပ္ျဖစ္လည္း တိုက္ဆိုင္မႈက မေရွာင္လြဲႏိုင္။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ဘယ္သူမွ အေလွ်ာ႔မေပး၊ မရပ္တန႔္ခ်င္။

ဒါေၾကာင့္ပဲ သူက ဒီနည္းစနစ္ကို သံုးခဲ႔တာလား။ “မနက္ခင္းပါ” တဲ႔။ နည္းနည္းေတာ့ သက္ေရာက္မႈရွိတာ အမွန္ရယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြ အနည္းငယ္ တံု႔ေႏွးသြားၿပီေလ။ တဆက္တည္း ဂ်ဴးရဲ႕ “အေရာင္မ်ားနဲ႔ ကစားျခင္း” ဝတၲဳတိုကို သတိရမိျပန္။ အဲဒီမွာ အားကစားလုပ္ေနတဲ႔ ေကာင္ေလးရဲ႕ ဆံပင္အေရာင္ကစလို႔ ေကာင္ေလးရဲ႕ အေရာင္ေတြအေၾကာင္း ေတြးမိျပန္တဲ႔အခါ အေနပိုလို႔ ခက္လာ။ သူ႔ကို ငဲ႔ေစာင္းလုိ႔ပင္ မၾကည္႔ရဲတဲ႔အၾကား မ်က္လႊာကို အတင္းခ်မိျပန္။

ဒါေပမယ့္ အမႈမဲ႔ထားဖို႔အေရးဟာ ေသလုေအာင္ခက္ပါလားလုိ႔ ဝန္ခံရေတာ့မွာ။ ကၽြန္မ ေျပာင္းလဲသြားၿပီတဲ႔။ ရံုးက ျမန္မာအသိုင္းအဝိုင္းသာမက လူမ်ိဳးျခားေတြပင္ လာေျပာၾကတာ။ ဒီရံုးမွာ လုပ္ေနတဲ႔ သံုးႏွစ္နီးပါးသက္တမ္းမွာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ပထမဆံုးဝတ္တာမို႔ ထူးဆန္းလုိ႔တဲ႔ေလ။ ဘယ္လို ရွင္းျပရမလဲ။ သူ႔အနားက ဂါဝန္တကားကား၊ စကပ္တဖားဖားနဲ႔ ေလွကားထစ္ေတြအေပၚ ေျပးမဆင္းခ်င္ပါကြယ္။


အရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္းကိုေတာ့ အျဖစ္မွန္ကို ေျပာျဖစ္ရဲ႕။ သူက ျပန္မႏႈတ္ဆက္ရင္ ရိုင္းမွာဆိုပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မမွာ ရံုးေစာင့္ ဦးေလးႀကီးက အစ သန္႔ရွင္းေရးဝန္ထမ္းက အဆံုး မနက္ခင္းပါ လုိ႔ စတင္ႏႈတ္ဆက္တတ္သူပါ။ သူ႔ကိုသာ ျခြင္းခ်က္။ ဘာလို႔ ေၾကာက္ေနမိပါလိမ္႔။ ဒါေပမယ့္ “နင့္ကိုနင္ မလံုတာ” လို႔ သူငယ္ခ်င္းက ရန္စေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔မွာပဲ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ခဲ႔ျဖစ္ေပါ့။

“ Morning…”

စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႔ အနည္းငယ္က်ယ္သြားတဲ႔ အသံထက္ ရင္ခုန္ျခင္းကပဲ ပိုမို ဆူညံေနခဲ႔သလား။ မသိခ်င္။ ေဝဖန္ပိုင္းျခားလည္း မလုပ္ရဲပါဘူး။ ေလွကားမွာ ေျခစံုရပ္ သူ႔ဆီမ်က္ႏွာမူကာ ေခါင္းေမာ့ၿပီးကို ေျပာျဖစ္ခဲ႔တာရယ္။ သူက ေလွကားအေကြ႔ပင္ေရာက္ေနၿပီ။ ဘယ္လိုမွ ထင္မထားဟန္။ အံ႔ၾသဟန္နဲ႔ သူလည္း ရပ္တန္႔သြားတာ။ အလို… ။ အၿပံဳးက ႏူးည႔ံခ်ိဳလြန္းခ်ည္႔။

ကမန္းကတန္း မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ေပမယ့္ သူ႔ၾကင္နာၾကည္႔က ရင္ထဲကို စိုက္ခဲ႔ၿပီ။ သိမ္ေမြ႕ေႏြးေထြးေသာ မ်က္ဝန္းမ်ား။ ဘုရားေရ။ ကၽြန္မဒူးေတြ ညြတ္က်မသြားေအာင္ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြ ေစာင္မေတာ္မူပါ။ သူ႔နဲ႔ ေဝးရာေျပးဆင္းခဲ႔ေပမယ့္ သူ႔မ်က္ဝန္းရိပ္စက္ဝန္းက မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေတာ့။

သူငယ္ခ်င္းကို အားကိုးရၿပီ။ “ငါ့ပံုစံက သူမ်ားေတြအျမင္မွာ သနားစရာေကာင္းေနလား” ဆိုမိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက အေကာင္းဆံုးဟာသကို ၾကားရသလို ရယ္လိုက္ရာ ကၽြန္မပင္ ျပန္ထိတ္လန္႔ရ။ “သနားစရာေတာ့ မေကာင္းဘူး ရိုက္ခ်င္စရာပဲေကာင္းတယ္” လို႔ အမွန္ဆိုေပမယ့္ ကၽြန္မမွာ အအိပ္ပ်က္ေအာင္ စဥ္းစားပူရၿပီ။

ကၽြန္မရဲ႕ ေက်ာလယ္မေရာက္တေရာက္ ဆံပင္ေတြဟာ ပုခံုးေထာက္လုိ႔ ေကာ့လန္ေကြးေနရာ အမ်ားအျမင္မွာ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းေပမယ့္ သူ႔အတြက္ သနားစရာမ်ား ျဖစ္ေနသလား။ ကၽြန္မက ေရာင္စံုလိမ္းျခယ္ျပင္ဆင္တတ္သူ မဟုတ္ရာ မ်က္ႏွာေျပာင္နဲ႔မို႔ သူ႔စိတ္ထဲ ႏြမ္းပါးလြန္းတယ္ လုိ႔ ထင္္မွတ္သလား။ ၿပီးေတာ့ ခ်မ္းတတ္တဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ရံုးသြားဝတ္စံုပံုစံမွာ အၿမဲလို အလႊာလႊာအထပ္ထပ္နဲ႔မို႔ သူ႔အျမင္မွာ မတင္႔မတယ္နဲ႔ ခ်ိဳ႕ယြင္းေနသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ႔သလား။

ခက္ၿပီ။ အခုပဲ ဆံပင္သြားေျဖာင့္ရေတာ့မလို။ အဝတ္အစားပံုစံကုိ layer style ကေန formal ဟန္ ေျပာင္းရေတာ့မလုိ။ တကုိယ္လံုး မြမ္းမံျပင္ဆင္ၿပီးမွ ရံုးသြားရေတာ့မလို အေတြးေတြ ေပြလီကုန္ၿပီ။ ဒုကၡေပးလြန္းတဲ႔ မ်က္ဝန္းၾကည္႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ၾကည္သာေပ်ာ္ရႊင္စြာ လက္ခံေနမိ။ ရူးခ်င္ၿပီ။ သိမ္ေမြ႔ၾကင္နာေသာ မ်က္ဝန္းမ်ား။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း အဆင္းဘီးတပ္ေပးေလတာ။ “လက္စြပ္ဝတ္မထားရင္ ျပန္သာၿပံဳးျပလုိက္ သယ္ရင္း” တဲ႔။ ဘုရား။ ဘုရား။ တစ္ဦးဦးကို ႏႈတ္ဆက္တဲ႔အခါ ဘယ္သူက မ်က္ႏွာတည္နဲ႔ ေနလုိ႔လည္းကြယ္။ အၿပံဳးဟာ ထင္ေယာင္မွားကို ဖန္တီးႏိုင္သလား။ ကၽြန္မမွာ ႏွလံုးေရာဂါ မျဖစ္ေအာင္ ဘုရားတရားသာ တေနမိေတာ့တာ။

ဒီကစားပြဲက ႏႈတ္ထြက္လုိက္ရမလား။ ဟင့္အင္း။ ငယ္စဥ္ဘဝထဲက မြတ္သိပ္ခဲ႔တဲ႔ ၾကင္နာျခင္းဟာ ကၽြန္မနဲ႔ နီးစပ္ခြင့္ရွိတယ္ မဟုတ္လား။ ရက္စက္ေခါင္းပါးတဲ႔ ဥတုရာသီမွာ လရိပ္ျဖာခြင့္ မရသင့္ဘူးလား။ ေအးစက္ခါးသီးတဲ႔ေႏြရက္ေတြမွာ ငွက္ကေလးရဲ႕ေတးသံခ်ိဳကို နာခြင့္မရွိရေတာ့ဘူးလား။ မူးယစ္ေဆးစြဲသူလို ကၽြန္မရဲ႕ အသိဥာဏ္ေတြ ပါးကုန္ၿပီ။ ၾကင္နာတဲ႔ မ်က္ဝန္းေလးအေၾကာင္းပါတဲ႔ မ်ိဳးေက်ာ႔ၿမိဳင္ရဲ႕ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ေန႔စဥ္ညဆက္ နားေထာင္မိေလၿပီ။

06-A Way Gyi.wma

သင္ျပပါဦးေနာ္ ။ နမိတ္ဆိုတာ တကယ္ရွိသလားဟင္။ အျပာညက္ညက္ မ်က္ဝန္းရိပ္ေလးေတြ အစိမ္းေရာင္ ေျပာင္းေအာင္ ကၽြန္မပဲ ဖန္တီးခဲ႔တာ။ အဲဒီေန႔က သူက ႏႈတ္ဆက္အၿပီး ဆက္မေျပးဘဲ ေလွကားခြင္မွာ ရပ္ကာ
“မင္းဖိနပ္ႀကိဳးေတြကို ျပန္ခ်ည္ပါဦး” တဲ႔။ ကၽြန္မရဲ႕ ဖိနပ္ႀကိဳးေတြ ေျပေလ်ာ့ကာ ရွည္ထြက္ေနတာ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလွကားခြင္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ဖိနပ္ႀကိဳး ခ်ည္ေနမခ်င္တာမို႔ “ေက်းဇူး” လုိ႔ ဆိုကာ သူ႔ကို ျဖတ္ေက်ာ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတုန္း “ ရပ္လုိက္” တဲ႔။

သူ႔အမိန္႔ကို မေၾကာက္ေပမယ့္ ဖိနပ္ႀကိဳးကို ငံု႔လွ်ိဳးခ်ည္လိုက္မိတာေတာ့ ႏူးညံ႕တဲ႔ မ်က္ဝန္းေတြရဲ႕ ခုိင္းေစမႈေၾကာင့္သာ။ ဖိနပ္ႀကိဳးခ်ည္ၿပီး မတ္မတ္ျပန္ရပ္ေတာ့ ေစာင့္ၾကည္႔ေနတဲ႔သူက အၿပံဳးခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ စတင္မိတ္ဆက္ေလတာ။ သူ႔နာမည္ကို ေျပာကာ ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္တဲ႔။

အဲဒီအခုိက္မွာ ကၽြန္မကိုယ္ကို မေကာင္းဆိုးဝါး ဝင္စီးခဲ႔သေလသလား။ ရက္စက္တဲ႔ စကားေတြ ႏႈတ္က ဘယ္လို ထြက္သြားခဲ႔႔ပါလိမ္႔။ ခ်ိဳၿမိန္ၾကင္နာေသာ မ်က္ဝန္းေလးေတြမွာ ခါးသည္းနာက်င္ရိပ္မ်ား လႊမ္းသြားၿပီ။ မခ်ိၿပံဳးနဲ႔ ေက်ာခိုင္းထြက္သြားတဲ႔ သူ႔ေနာက္ေက်ာေလးကို စိတ္မွတ္မဲ႔ ေငးၾကည္႔ေနမိခဲ႔။ ဒါေနာက္ဆံုးဆိုတာ ထိုအခ်ိန္ထဲက မသိစိတ္မွာ တည္ၿမဲစြဲထင္ေနခဲ႔ၿပီ။

တကယ္ပဲ နိဂံုးပါရယ္။ ေနာက္ေနာင္ဘဝ ဘယ္ေတာ့မွ မဆံုျဖစ္ေတာ့။ ဒီေလွကားေလးကို သူစြန္႔ခြာသြားၿပီေလ။ ဒါေပမယ့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီဝတ္အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကေတာ့ ဒီေလွကားကို အတက္အဆင္းလုပ္ေနၿမဲ။ ၿပီးေတာ့ ရင္ထဲက တိတ္တဆိတ္ႏႈတ္ဆက္မိၿမဲ။

“It was nice to meet you”
“It was…”
“It was…”
သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္ခဲ႔တဲ႔ ေနာက္ဆံုးစကားတစ္ခြန္း။

“It was…” ။ ဒီစကားလံုးကို ဘာျဖစ္လုိ႔ သံုးႏႈန္းခဲ႔မိပါလိမ္႔။ မရက္စက္ခဲ႔ပါဘူးလုိ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ညာရင္းမွာပင္ ဆင္ေျခေလး ေပးပါရေစေလ။ ဒဏ္ရာေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေသလုေမ်ာပါး လူမမာပါ။ လမွာ အေျခခ်ဖို႔ မႀကံစည္္ေပမယ့္ အေဝးကလကို ႏွစ္လိုမိတာ အျပစ္ရွိသလားကြယ္။

ၾကင္နာတဲ႔ မ်က္ဝန္းေလးရယ္ … မၿငိဳျငင္ပါနဲ႔ေနာ္။ ညွင္းပန္းေအးခဲတဲ႔ ဥတုရာသီအၾကား ေအးျမမႈေတြ သြန္းေလာင္းေပးတဲ႔ မင္းရဲ႕လရိပ္ေလးေအာက္ ခိုဝင္မိခဲ႔သူကို သေဘာထားႀကီးစြာ ခြင့္လႊတ္လိုက္ပါကြယ္။...။


**မယ္ကိုး**

ဒီကၽြန္းႏိုင္ငံသားေတြဟာ မ်က္ႏွာစိမ္းမ်ားကို “ မနက္ခင္းပါ” လို႔ ႏႈတ္ဆက္တတ္ပါသလား။ သူနဲ႔ မဆံုခင္အထိ ကၽြန္မ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ႔ပါ။ “ မနက္ခင္းပါ” ဆိုတဲ႔ ခ်ိဳသာႏြဲ႔ေလညင္းေလးတစ္မွ်င္ အနားက ပ်ံသန္းသြားတယ္။ မျမင္ခ်င္ေယာင္။ မသိခ်င္ေယာင္။ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေန လို႔ စိတ္ကို ဘယ္လိုပင္ သံပတ္ေပးေပမယ့္ သူ႔ကို ငဲ႔လုိ႔ ၾကည္႔ခ်င္မိျပန္။

သံုးေပအက်ယ္ ေလွကားက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ သူ႔ကို မထိခိုက္ေအာင္ ေရွာင္ရွားျဖတ္သန္းႏိုင္ေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕အေတြးေတြကို သူက အၿမဲလုိ ခလုတ္တိုက္ႏိုင္ေနတာ ဆိုးတယ္။ ဒါဆို ဒီေလွကားက မဆင္းပဲ ဓာတ္ေလွကားသံုးေတာ့ေပါ့ ... ဆုိရင္။ ဟင့္အင္း။ အရႈံးေပးရာ က်မွာေပါ့။ သူ ဒီေလွကားက မေျပးခင္ကပင္ ကၽြန္မ အတက္အဆင္းလုပ္ေနခဲ႔တာ။ ခက္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ရံုးသြားခ်ိန္ေတြဟာ သူ႕ရဲ႕ ေျပးခ်ိန္နဲ႔ ဘာလို႔ လာတိုက္ေနရတာလဲ ။ မုန္းတယ္။

ဘူတာရံုကို သံုးမီးနစ္ေလာက္ေလွ်ာက္ရံုနဲ႔ ေရာက္တဲ႔ အိမ္ခန္းကို ေရြးခ်ယ္ၿပီးကတည္းက လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ အခြင့္နည္းၿပီမို႔ ဒီေလွကားကိုသာ မသံုးရင္ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ဟာ တစ္လ တစ္ေပါင္ႏႈန္းတက္မယ့္ကိန္းရယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း သူေျပးတာ ေနမွာ။ ကၽြန္မကလည္း ေလွကားကို ေျပးဆင္းတတ္ေတာ့ …။ ဒီတိုက္ဆုိင္မႈဟာ ႏူဖူးကြဲေစႏိုင္တာ။ သက္ျပင္းခ်မိတယ္။ အံ႔ၾသစရာ ... ရံုးသြားခ်ိန္ကို ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ အနည္းငယ္လုပ္ျဖစ္လည္း တိုက္ဆိုင္မႈက မေရွာင္လြဲႏိုင္။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ဘယ္သူမွ အေလွ်ာ႔မေပး၊ မရပ္တန႔္ခ်င္။

ဒါေၾကာင့္ပဲ သူက ဒီနည္းစနစ္ကို သံုးခဲ႔တာလား။ “မနက္ခင္းပါ” တဲ႔။ နည္းနည္းေတာ့ သက္ေရာက္မႈရွိတာ အမွန္ရယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြ အနည္းငယ္ တံု႔ေႏွးသြားၿပီေလ။ တဆက္တည္း ဂ်ဴးရဲ႕ “အေရာင္မ်ားနဲ႔ ကစားျခင္း” ဝတၲဳတိုကို သတိရမိျပန္။ အဲဒီမွာ အားကစားလုပ္ေနတဲ႔ ေကာင္ေလးရဲ႕ ဆံပင္အေရာင္ကစလို႔ ေကာင္ေလးရဲ႕ အေရာင္ေတြအေၾကာင္း ေတြးမိျပန္တဲ႔အခါ အေနပိုလို႔ ခက္လာ။ သူ႔ကို ငဲ႔ေစာင္းလုိ႔ပင္ မၾကည္႔ရဲတဲ႔အၾကား မ်က္လႊာကို အတင္းခ်မိျပန္။

ဒါေပမယ့္ အမႈမဲ႔ထားဖို႔အေရးဟာ ေသလုေအာင္ခက္ပါလားလုိ႔ ဝန္ခံရေတာ့မွာ။ ကၽြန္မ ေျပာင္းလဲသြားၿပီတဲ႔။ ရံုးက ျမန္မာအသိုင္းအဝိုင္းသာမက လူမ်ိဳးျခားေတြပင္ လာေျပာၾကတာ။ ဒီရံုးမွာ လုပ္ေနတဲ႔ သံုးႏွစ္နီးပါးသက္တမ္းမွာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ပထမဆံုးဝတ္တာမို႔ ထူးဆန္းလုိ႔တဲ႔ေလ။ ဘယ္လို ရွင္းျပရမလဲ။ သူ႔အနားက ဂါဝန္တကားကား၊ စကပ္တဖားဖားနဲ႔ ေလွကားထစ္ေတြအေပၚ ေျပးမဆင္းခ်င္ပါကြယ္။


အရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္းကိုေတာ့ အျဖစ္မွန္ကို ေျပာျဖစ္ရဲ႕။ သူက ျပန္မႏႈတ္ဆက္ရင္ ရိုင္းမွာဆိုပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မမွာ ရံုးေစာင့္ ဦးေလးႀကီးက အစ သန္႔ရွင္းေရးဝန္ထမ္းက အဆံုး မနက္ခင္းပါ လုိ႔ စတင္ႏႈတ္ဆက္တတ္သူပါ။ သူ႔ကိုသာ ျခြင္းခ်က္။ ဘာလို႔ ေၾကာက္ေနမိပါလိမ္႔။ ဒါေပမယ့္ “နင့္ကိုနင္ မလံုတာ” လို႔ သူငယ္ခ်င္းက ရန္စေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔မွာပဲ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ခဲ႔ျဖစ္ေပါ့။

“ Morning…”

စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႔ အနည္းငယ္က်ယ္သြားတဲ႔ အသံထက္ ရင္ခုန္ျခင္းကပဲ ပိုမို ဆူညံေနခဲ႔သလား။ မသိခ်င္။ ေဝဖန္ပိုင္းျခားလည္း မလုပ္ရဲပါဘူး။ ေလွကားမွာ ေျခစံုရပ္ သူ႔ဆီမ်က္ႏွာမူကာ ေခါင္းေမာ့ၿပီးကို ေျပာျဖစ္ခဲ႔တာရယ္။ သူက ေလွကားအေကြ႔ပင္ေရာက္ေနၿပီ။ ဘယ္လိုမွ ထင္မထားဟန္။ အံ႔ၾသဟန္နဲ႔ သူလည္း ရပ္တန္႔သြားတာ။ အလို… ။ အၿပံဳးက ႏူးည႔ံခ်ိဳလြန္းခ်ည္႔။

ကမန္းကတန္း မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ေပမယ့္ သူ႔ၾကင္နာၾကည္႔က ရင္ထဲကို စိုက္ခဲ႔ၿပီ။ သိမ္ေမြ႕ေႏြးေထြးေသာ မ်က္ဝန္းမ်ား။ ဘုရားေရ။ ကၽြန္မဒူးေတြ ညြတ္က်မသြားေအာင္ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြ ေစာင္မေတာ္မူပါ။ သူ႔နဲ႔ ေဝးရာေျပးဆင္းခဲ႔ေပမယ့္ သူ႔မ်က္ဝန္းရိပ္စက္ဝန္းက မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေတာ့။

သူငယ္ခ်င္းကို အားကိုးရၿပီ။ “ငါ့ပံုစံက သူမ်ားေတြအျမင္မွာ သနားစရာေကာင္းေနလား” ဆိုမိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက အေကာင္းဆံုးဟာသကို ၾကားရသလို ရယ္လိုက္ရာ ကၽြန္မပင္ ျပန္ထိတ္လန္႔ရ။ “သနားစရာေတာ့ မေကာင္းဘူး ရိုက္ခ်င္စရာပဲေကာင္းတယ္” လို႔ အမွန္ဆိုေပမယ့္ ကၽြန္မမွာ အအိပ္ပ်က္ေအာင္ စဥ္းစားပူရၿပီ။

ကၽြန္မရဲ႕ ေက်ာလယ္မေရာက္တေရာက္ ဆံပင္ေတြဟာ ပုခံုးေထာက္လုိ႔ ေကာ့လန္ေကြးေနရာ အမ်ားအျမင္မွာ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းေပမယ့္ သူ႔အတြက္ သနားစရာမ်ား ျဖစ္ေနသလား။ ကၽြန္မက ေရာင္စံုလိမ္းျခယ္ျပင္ဆင္တတ္သူ မဟုတ္ရာ မ်က္ႏွာေျပာင္နဲ႔မို႔ သူ႔စိတ္ထဲ ႏြမ္းပါးလြန္းတယ္ လုိ႔ ထင္္မွတ္သလား။ ၿပီးေတာ့ ခ်မ္းတတ္တဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ရံုးသြားဝတ္စံုပံုစံမွာ အၿမဲလို အလႊာလႊာအထပ္ထပ္နဲ႔မို႔ သူ႔အျမင္မွာ မတင္႔မတယ္နဲ႔ ခ်ိဳ႕ယြင္းေနသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ႔သလား။

ခက္ၿပီ။ အခုပဲ ဆံပင္သြားေျဖာင့္ရေတာ့မလို။ အဝတ္အစားပံုစံကုိ layer style ကေန formal ဟန္ ေျပာင္းရေတာ့မလုိ။ တကုိယ္လံုး မြမ္းမံျပင္ဆင္ၿပီးမွ ရံုးသြားရေတာ့မလို အေတြးေတြ ေပြလီကုန္ၿပီ။ ဒုကၡေပးလြန္းတဲ႔ မ်က္ဝန္းၾကည္႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ၾကည္သာေပ်ာ္ရႊင္စြာ လက္ခံေနမိ။ ရူးခ်င္ၿပီ။ သိမ္ေမြ႔ၾကင္နာေသာ မ်က္ဝန္းမ်ား။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း အဆင္းဘီးတပ္ေပးေလတာ။ “လက္စြပ္ဝတ္မထားရင္ ျပန္သာၿပံဳးျပလုိက္ သယ္ရင္း” တဲ႔။ ဘုရား။ ဘုရား။ တစ္ဦးဦးကို ႏႈတ္ဆက္တဲ႔အခါ ဘယ္သူက မ်က္ႏွာတည္နဲ႔ ေနလုိ႔လည္းကြယ္။ အၿပံဳးဟာ ထင္ေယာင္မွားကို ဖန္တီးႏိုင္သလား။ ကၽြန္မမွာ ႏွလံုးေရာဂါ မျဖစ္ေအာင္ ဘုရားတရားသာ တေနမိေတာ့တာ။

ဒီကစားပြဲက ႏႈတ္ထြက္လုိက္ရမလား။ ဟင့္အင္း။ ငယ္စဥ္ဘဝထဲက မြတ္သိပ္ခဲ႔တဲ႔ ၾကင္နာျခင္းဟာ ကၽြန္မနဲ႔ နီးစပ္ခြင့္ရွိတယ္ မဟုတ္လား။ ရက္စက္ေခါင္းပါးတဲ႔ ဥတုရာသီမွာ လရိပ္ျဖာခြင့္ မရသင့္ဘူးလား။ ေအးစက္ခါးသီးတဲ႔ေႏြရက္ေတြမွာ ငွက္ကေလးရဲ႕ေတးသံခ်ိဳကို နာခြင့္မရွိရေတာ့ဘူးလား။ မူးယစ္ေဆးစြဲသူလို ကၽြန္မရဲ႕ အသိဥာဏ္ေတြ ပါးကုန္ၿပီ။ ၾကင္နာတဲ႔ မ်က္ဝန္းေလးအေၾကာင္းပါတဲ႔ မ်ိဳးေက်ာ႔ၿမိဳင္ရဲ႕ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ေန႔စဥ္ညဆက္ နားေထာင္မိေလၿပီ။

06-A Way Gyi.wma

သင္ျပပါဦးေနာ္ ။ နမိတ္ဆိုတာ တကယ္ရွိသလားဟင္။ အျပာညက္ညက္ မ်က္ဝန္းရိပ္ေလးေတြ အစိမ္းေရာင္ ေျပာင္းေအာင္ ကၽြန္မပဲ ဖန္တီးခဲ႔တာ။ အဲဒီေန႔က သူက ႏႈတ္ဆက္အၿပီး ဆက္မေျပးဘဲ ေလွကားခြင္မွာ ရပ္ကာ
“မင္းဖိနပ္ႀကိဳးေတြကို ျပန္ခ်ည္ပါဦး” တဲ႔။ ကၽြန္မရဲ႕ ဖိနပ္ႀကိဳးေတြ ေျပေလ်ာ့ကာ ရွည္ထြက္ေနတာ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလွကားခြင္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ဖိနပ္ႀကိဳး ခ်ည္ေနမခ်င္တာမို႔ “ေက်းဇူး” လုိ႔ ဆိုကာ သူ႔ကို ျဖတ္ေက်ာ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတုန္း “ ရပ္လုိက္” တဲ႔။

သူ႔အမိန္႔ကို မေၾကာက္ေပမယ့္ ဖိနပ္ႀကိဳးကို ငံု႔လွ်ိဳးခ်ည္လိုက္မိတာေတာ့ ႏူးညံ႕တဲ႔ မ်က္ဝန္းေတြရဲ႕ ခုိင္းေစမႈေၾကာင့္သာ။ ဖိနပ္ႀကိဳးခ်ည္ၿပီး မတ္မတ္ျပန္ရပ္ေတာ့ ေစာင့္ၾကည္႔ေနတဲ႔သူက အၿပံဳးခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ စတင္မိတ္ဆက္ေလတာ။ သူ႔နာမည္ကို ေျပာကာ ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္တဲ႔။

အဲဒီအခုိက္မွာ ကၽြန္မကိုယ္ကို မေကာင္းဆိုးဝါး ဝင္စီးခဲ႔သေလသလား။ ရက္စက္တဲ႔ စကားေတြ ႏႈတ္က ဘယ္လို ထြက္သြားခဲ႔႔ပါလိမ္႔။ ခ်ိဳၿမိန္ၾကင္နာေသာ မ်က္ဝန္းေလးေတြမွာ ခါးသည္းနာက်င္ရိပ္မ်ား လႊမ္းသြားၿပီ။ မခ်ိၿပံဳးနဲ႔ ေက်ာခိုင္းထြက္သြားတဲ႔ သူ႔ေနာက္ေက်ာေလးကို စိတ္မွတ္မဲ႔ ေငးၾကည္႔ေနမိခဲ႔။ ဒါေနာက္ဆံုးဆိုတာ ထိုအခ်ိန္ထဲက မသိစိတ္မွာ တည္ၿမဲစြဲထင္ေနခဲ႔ၿပီ။

တကယ္ပဲ နိဂံုးပါရယ္။ ေနာက္ေနာင္ဘဝ ဘယ္ေတာ့မွ မဆံုျဖစ္ေတာ့။ ဒီေလွကားေလးကို သူစြန္႔ခြာသြားၿပီေလ။ ဒါေပမယ့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီဝတ္အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကေတာ့ ဒီေလွကားကို အတက္အဆင္းလုပ္ေနၿမဲ။ ၿပီးေတာ့ ရင္ထဲက တိတ္တဆိတ္ႏႈတ္ဆက္မိၿမဲ။

“It was nice to meet you”
“It was…”
“It was…”
သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္ခဲ႔တဲ႔ ေနာက္ဆံုးစကားတစ္ခြန္း။

“It was…” ။ ဒီစကားလံုးကို ဘာျဖစ္လုိ႔ သံုးႏႈန္းခဲ႔မိပါလိမ္႔။ မရက္စက္ခဲ႔ပါဘူးလုိ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ညာရင္းမွာပင္ ဆင္ေျခေလး ေပးပါရေစေလ။ ဒဏ္ရာေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေသလုေမ်ာပါး လူမမာပါ။ လမွာ အေျခခ်ဖို႔ မႀကံစည္္ေပမယ့္ အေဝးကလကို ႏွစ္လိုမိတာ အျပစ္ရွိသလားကြယ္။

ၾကင္နာတဲ႔ မ်က္ဝန္းေလးရယ္ … မၿငိဳျငင္ပါနဲ႔ေနာ္။ ညွင္းပန္းေအးခဲတဲ႔ ဥတုရာသီအၾကား ေအးျမမႈေတြ သြန္းေလာင္းေပးတဲ႔ မင္းရဲ႕လရိပ္ေလးေအာက္ ခိုဝင္မိခဲ႔သူကို သေဘာထားႀကီးစြာ ခြင့္လႊတ္လိုက္ပါကြယ္။...။


**မယ္ကိုး**