ႏႈိးစက္သံေၾကာင့္ သူအိပ္ရာမွနိုးလာသည္။ ဒီမနက္ စက္ကိုေစာေစာ သြားရမွာမို႔ ဆက္ၿပီးနွပ္မေနေတာ့ဘဲ ထလိုက္ရသည္။ ေရခ်ိဳးခန္း၀င္ရင္း တစ္ေန႔တာ လုပ္ရမည့္ အလုပ္ေတြကို အစီအစဥ္ဆြဲေနမိသည္။ မ်က္နွာကို ကပ်ာကယာသစ္၊ အ၀တ္လဲၿပီး မနက္စာစားဖို႔ ဆင္းလာေတာ့ ထမင္းစားခန္းထဲမွာ လူမစံုေသး။ သူ႔အၾကိဳက္မုန္႔ဟင္းခါးပူပူ၊ အေၾကာက္စံုနွင့္ကို တပန္းကန္စားၿပီး ေကာ္ဖီေသာက္ေနတုန္း သမီး၀င္လာသည္။
“ေမၾကီး၊ သမီးဖုိ႔ ဒီေန႔ဘာလဲ”
“သမီးၾကိဳက္တဲ့ ထမင္းေၾကာက္ ၀က္အူေခ်ာင္းနဲ႔ ေၾကာ္ထားတယ္ေလ”
“အာ- ထမင္းေၾကာ္မစားခ်င္ပါဘူး”
“အဲဒါဆို ေပါင္မုန္႔ေထာပတ္သုတ္စားမလား၊ ေမေမ ကင္ေပးရမလား။ မဟုတ္ရင္လည္း ေမေမ မေန႔က၀ယ္လာတဲ့ ဟမ္ဘာဂါ တစ္ခုက်န္ေသးတယ္။ စားမလား သမီး”
အင္း- စဥ္းစားလိုက္ဦးမယ္။ မစားေတာ့ပါဘူးေမၾကီးရာ။ ပပတို႔နဲ႔ အျပင္မွာပဲ ဒင္းဆန္းသြားစားေတာ့မယ္။ အဟဲ ေဖၾကီးနဲ႔ေတြ႔ရေအာင္ ၀င္လာတာသိလား”
“ေဖၾကီး”
“အင္း ေျပာပါဦး။ ပိုက္ဆံလိုတာမွ ဟုတ္ရဲ႔လား”
“အဲလို အလိုက္သိလို႔လည္း ဒီေဖၾကီးကို ခ်စ္ေနရတာေပါ့။ သိပ္မမ်ားပါဘူး ေဖရာ နွစ္ေသာင္းတည္းပါ။ သမီး သူငယ္ခ်င္းေလ။ သူ႔ေမြးေန႔ေပါ့။ အဲဒါေလ ဖိနပ္၀ယ္ခ်င္လို႔”
“သမီးရယ္ ရွိတဲ့ ဖိနပ္စီးသြားပါလား။ သမီးမွာ ဖိနပ္ေတြအမ်ားၾကီး ရွိသားနဲ႔”
“ဟာ အသစ္ပဲစီးခ်င္တာေပါ့။ သမီး ဘယ္တံုးက နွစ္ခါစီးလို႔လဲ။ ေဖၾကီးကလည္း ဒီသမီးေလ တစ္ေယာက္ပဲတည္း ရွိတာဟာကို”
“ကဲ- သေဘာ။ သမီးသေဘာပဲထားပါေတာ့”
“ကိုကို ခင္မကို ၃၊ ၄ ခုေလာက္ထားခဲ့ဦး။ ဒီေန႔ခင္း ၀ုိင္းရွိတယ္”
“လာျပန္ၿပီ ေနာက္တစ္မ်ိဳး။ မင္းတို႔သားမိနဲ႔ေတာ့ ငါခက္တယ္။ ပိုက္ဆံဘယ္လိုရွာရတယ္ ဆိုတာလည္း ထည့္တြက္ဦးမွေပါ့ကြ”
“အမေလးေနာ္။ ရွင့္မွာ ဆန္စက္ခ်ည္းပဲ ၂ လံုးရွိတယ္ေလ။ စက္ပစၥည္းဆိုင္ကလည္း တစ္ဆိုင္ရွိတယ္ေလ။ ေတာမွာ စပါးေပ၊ ပဲေပးေတြကလည္း ရွင္နဲ႔ ကင္းတဲ့သူ ရွိေသးလို႔လား။ ကၽြန္မတို႔ သားအမိ မသံုးလုိ႔ ဘယ္သူသံုးဖုိ႔ထားတာလဲ”
“ကဲ -- ေတာ္ၿပီကြာ။ နားျငီးတယ္။ ၾကိဳက္သေလာက္သံုး ဟုတ္ၿပီလား”
သူပိုက္ဆံထုတ္ေပးၿပီးေတာ့ စက္ဘက္ကို ထြက္လာခဲ့သည္။ ၾကာၾကာဆက္ေနရင္ ေနာက္တစ္မ်ိဳးလာခ်င္လာ နိုင္ေသးသည္။ သူ႔မိန္မေျပာတာလည္း ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္သား။ သူတို႔မွာ မိသားစုကသံုးေယာက္တည္း။ သူ႔ဆန္စက္ေတြ ရတာနဲ႔တင္သံုးမကုန္နိုင္။ တျခားလုပ္ငန္းကရလာတဲ့ ေငြနဲ႔ဆို သံုးမကုန္ ျဖဳန္းမကုန္ဆိုတာ ဒါကိုေျပာတာျဖစ္မည္။
စက္ထဲကိုေရာက္ေတာ့ အလုပ္သမားေတြ သူ႔အလုပ္သူလုပ္ေနၾကၿပီ။ ဒီေန႔ အ၀င္အထြက္စာရင္းေတြ သူၾကည့္ေနတုန္း သူ႔တပည့္ လွေမာင္ေရာက္လာသည္။
“ဆရာ၊ ဒီေန႔ ဧရာ၀တီ ၂၀၀ ေလာက္ပို႔ရမယ္ဆရာ”
“အိတ္သြတ္ၿပီးၿပီလား”
“မၿပီးေသးဘူးဆရာ”
“ဒါဆိုရင္ ငါေျပာမယ္။ ဆန္အိတ္သြတ္တဲ့အခါ တစ္၀က္ေလာက္မွာ ဆန္ကြဲ ၄လံုးထည့္လုိက္။ ၿပီးရင္ က်န္တဲ့တစ္၀က္ကိုထည့္။ တစ္အိတ္ကို ၄ လံုးစီ နုတ္ထားလိုက္။ သေဘာေပါက္လား”
“ဟုတ္ကဲ့ ေပါက္တယ္ ဆရာ”
လွေမာင္တို႔ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဘယ္သူမွ လိုက္မီမည္မထင္။ ခုမနက္ အိမ္ကစထြက္ေတာ့ သူ႔မိန္းမက ထူးထူးဆန္းဆန္း ပဲျပဳတ္နဲ႔ ထမင္းေၾကာ္ ေကၽြးလိုက္ေသးသည္။ ခါတိုင္းေန႔ဆို ထမင္းၾကမ္းခဲနဲ႔ အေၾကာ္တစ္ခုကို ေရေႏြးၾကမ္းတစ္အိုးေသာက္ၿပီး မနက္စာၿပီးရတာမ်ားသည္။ ခုမနက္မွ ခုမနက္မွ။
လွေမာင္က ဒီသူေဌးရဲ႔စက္မွာ လုပ္လာတာၾကာၿပီ။ ဒါေၾကာင့္သူေဌးက လွေမာင္ဆို လက္စြဲ။ သူကလည္း သစၥာရွိပါသည္။ ကိုယ့္ထမင္းရွင္ ဒုကၡေရာက္မွာမ်ိဳး သူဘယ္ေတာ့မွမလုပ္။ ေငြေၾကးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္လည္း တျပားတခ်ပ္မွ မကြာေစရ။ အဲလိုမ်ိဳးဆိုေတာ့လည္း တပည့္ရင္းျဖစ္ေနတာ သိပ္ေတာ့မဆန္း။
ခုေတာ့ဟန္က်ၿပီ။ သူေဌးက ဆန္ကြဲေလးလံုးေရာဖို႔ေျပာထားသည္။ သူကေလးလံုးထပ္ေရာမည္။ အပိုေလးလံုးသူယူမည္။ တစ္တင္းခြဲတစ္အိတ္မွာ ၂၄ျပည္။ ျပည္ပိုတစ္ျပည္နဲ႔ဆို ၂၅ျပည္။ နို႔ဆီဘူးနဲ႔တြက္ရင္ အလံုး၂၀၀။ အလံုး၂၀၀မွာ ၈လံုးေရာပါသြားေတာ့ ဘယ္သူသိမွာလဲ။ သူ႔ဆရာလည္း ထိခိုက္မွာ မဟုတ္တာ။ ဒီေန႔ေတာ့ ပြေပါက္တိုးၿပီ။ ညေနအိမ္ျပန္ေရာက္လို႔မ်ား ပိုက္ဆံအထပ္လိုက္ သူ႔မိန္းမကို ျပနိုင္လို႔ကေတာ့ ခါတိုင္း ကိုလွေမာင္ကေန “ကိုကိုလွေမာင္ ကိုကိုလွေမာင္” ျဖစ္လာမွာ ၾကားေယာင္မိေသးေတာ့။
နံနက္ခင္းေရာင္ျခည္သည္ ကမၻာေလာကတစ္ခုလံုးေပၚကို မွ်တစြာပဲထြန္းလင္းေပးေနသည္။
“သတၱ၀ါ အားလံုး က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာၾကပါေစ”
“အားလံုး ၾကားၾကားသမွ် အမွ် အမွ် အမွ် ယူေတာ္မူၾကပါကုန္ေလာ”
“ဒူ ေ၀ ေ၀ ေ၀”
မနက္ေစာေစာထ ဘုရားရွိခိုး၊ ငါးပါးသီလယူ၊ ပရိတ္ရြက္ အမွ်ေ၀ၿပီးသြားၿပီ။ သူဘာမွ လုပ္စရာမရွိေတာ့။ အိမ္ေရွ႔မွာပဲ လက္ဖက္ေျခာက္ ျပက္သိကာခတ္ထားသည့္ ေရေႏြးၾကမ္းထုိင္ေသာက္ရင္း လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို ေငးၾကည့္ ေနမိသည္။ သူ႔အသက္ ၇၀ ရွိသြားၿပီ။ အလုပ္လည္းေကာင္းေကာင္း မလုပ္နိုင္ေတာ့။ သူတို႔လင္မယားနွစ္ေယာက္လံုး သမီးနဲ႔သမက္ကိုပဲ အားကိုးေနရတာမို႔ မနက္သေရစာ မစားျဖစ္တာ နွစ္နဲ႔ခ်ီေနၿပီ။ ဆိုက္ကားနင္းသည့္ သမက္နဲ႔ ကုန္စိမ္းေရာင္းသည့္ သမီးရွာေသာ ပိုက္ဆံဟာ ဒီမိသားစုအတြက္ ဘယ္လိုမွမေလာက္ငတာ အေသအခ်ာပင္။
အဘိုးၾကီး အဘြားၾကီး လင္မယား၊ သမီးနဲ႔သမက္၊ ၃ နွစ္အရြယ္ ေျမးမေလး စုစုေပါင္း ၅ေယာက္၏ ၀မ္းကိုျပည့္နိုင္ဖုိ႔ ဆိုတာသိပ္မလြယ္ပါ။ ဒီေန႔ဆို ပိုဆိုးတာက သမီးမေန႔က ကုန္စိမ္းသြားယူရင္းနဲ႔ ေခြးကိုက္ခံရတာမို႔ ဒီမနက္ကေတာ့ အဖ်ားတက္ေနၿပီ။ သူ႔သမက္တစ္ေယာက္တည္း မနက္ကတည္းက ဆိုက္ကားထြက္နင္းသည္။ ဆန္ဖိုးရရင္ မနက္စာခ်က္ဖို႔ျပန္လာေပးမည္ဟု ေျပာသံေတာ့ၾကားလိုက္သား။ ခုထိျပန္မလာပံုေထာက္ေတာ့ မဟုတ္မွလြဲေရာ ေစ်းဦးေပါက္ေသးပံုမရ၊၊
အၾကမ္းအိုးတစ္လံုး ကုန္သြားၿပီ။ ကုန္လုလုေဆးေပါ့လိပ္ကို ေခၽြၿပီးဖြာလိုက္ရင္း ေျမးမေလးကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူ႔ေျမးမေလးက သံုးနွစ္ဆိုေတာ့ စကားတီတီတာတာေျပာတတ္ေနၿပီ။ သူ႔အတြက္အနွစ္။
ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူ႔အနွစ္ကေလးေဆာ့ေနေသးသည္။ တစ္ေအာင့္ၾကာရင္ ဗိုက္ဆာလာေတာ့မည္။ လူၾကီးေတြကအေၾကာင္းမဟုတ္။ ဘာမွမသိနားမလည္ေသးသည့္ ကေလးမို႔ သနားဖုိ႔ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသည္။ ေၾသာ္..... ငါ့ေျမးေလးကံဆိုးလွခ်ည္လားကြယ္။
တျဖည္းျဖည္း ေနျမင့္လာၿပီ။ သူ႔သမက္ဆိုက္ကားသံကိုပဲ သူေမွ်ာ္ေနမိသည္။
“ဘိုးဘိုး၊ မီးမီးေလး ဗိုက္ခ်ာၿပီ”
သူမၾကားခ်င္ဆံုးအသံပါလား။ အမယ္ၾကီးက သူ႔ေျမးကိုသနားလို႔ထင့္၊အက်ၤီလက္နားေလးပင့္ၿပီး စို႔လာတဲ့ မ်က္ရည္ကိုသုတ္ေနသည္။ သူဘာလုပ္ရပါ့။
“ဘိုးဘိုးလို႔ မၾကားဘူးလား။ မီးမီးေလး ဗိုက္ခ်ာတယ္။ မံမံ ခ်ားမယ္”
ဘုရား ဘုရား။ သူ႔ရင္ဘတ္ကို တည့္တည့္လာမွန္ေသာ စကားလံုးပါလား။ မံမံခ်ားမယ္တဲ့။
သူ႔ေျမးေလးက အမ်ားတကာကေလးေတြလို မုန္႔ကိုမေတာင္းတတ္ေတာ့ပါလား။ ထမင္းကိုပဲ ပူဆာတတ္ေတာ့ပါလား။ သူ႔တို႔အိမ္စီးပြားေရးက ေျမးမကေလးကို မုန္႔၀ယ္ေကၽြးဖုိ႔ေတာင္ မတတ္နိုင္စြမ္းၿပီပဲ။
“အေမၾကီးေရ ငါေစ်းဘက္ ခဏေလွ်ာက္လိုက္ဦးမယ္ကြာ” ေျပာၿပီး သူအိမ္ေပၚကဆင္းလာခဲ့သည္။
“ဘိုးဘိုးၾကီး မံမံယူခဲ့ပါေနာ္”
ေအးပါကြယ္။ ဘိုးဘိုးၾကီး ယူခဲ့ပါ့မယ္ ကေလးရယ္။ ေစ်းဘက္မွာ ဘိုးဘိုးၾကီးရဲ႔ အသိအကၽြမ္းေလးဘာေလးေတြ႔ရင္ သမီးေလးဖုိ႔ မုန္႔ဖိုးေလးရေကာင္းပါရဲ႔။
လမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ ေနပူေနၿပီ။ အဲေတာ့မွသူ႔မွာ အေဆာင္းမပါလာတာသိေတာ့သည္။ မထူးၿပီမို႔ ဆက္ေလွ်ာက္လာေတာ့သည္။ လမ္းမွာ ဘယ္သူမွလဲမေတြ႔။ ေစ်းေရွ႔ေရာက္ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ ေစ်း၀ိုင္းထဲ၀င္လာခဲ့သည္။ ၁၁နာရီဆိုေတာ့ ေစ်းထဲမွာလူျပတ္သေလာက္ရွိေနၿပီ။ တခ်ိဳ႔ဆိုင္ေတြဆို ေရာင္းသူေတာင္မရွိ။ ဒီအတိုင္းထားခဲ့ၿပီး မုန္႔ေလးဘာေလးထြက္စားၾကသည္။
သူေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ ဆန္ဆိုင္တစ္ဆိုင္သြားေတြ႔သည္။ ေတာင္းေတြ ေတာင္းေတြထဲမွာ ဆန္ေတြေမာက္ေနေအာင္ထည့္ၿပီး ခင္းက်င္းထားပံုက ၀ယ္ခ်င္စရာ။ ေနာက္ဘက္မွာလည္းဆန္အိတ္ေတြ အထပ္ထပ္ဆင့္ကာပံုထားေသးသည္။ ဒီမွာေတာ့ ဆန္ေတြကေတာင္ပံုရာပံု၊ သူတို႔အိမ္မွာေတာ့ ခုထိမနက္စာခ်က္ဖုိ႔ ဆန္တစ္ေစ့ေတာင္မရွိပါလား။ ဆိုင္ရွင္လည္းမေတြ႔။ ဆန္ဆိုင္ေရွ႔ကေန ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ေလွ်ာက္လိုက္သည္။ ဆိုင္ရွင္ျပန္ေရာက္မလာေသး။
“ဘိုးဘိုးၾကီး မံမံယူခဲ့ေနာ္”
ေျမးမေလး၏ အသံေလးကို ဖ်တ္ခနဲ႔ၾကားေယာင္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔လက္ေတြ ဆန္ေတာင္းထဲေရာက္ၿပီးသြားၿပီ။ အသင့္ေတြ႔သည့္ နို႔ဆီဘူးနဲ႔ သူ႔ခါးပိုက္ေထာင္ထဲ ကပ်ာကသီ ခပ္ထည့္လိုက္သည္။ ဘယ္သူမွ မေတြ႔။ ဆန္ခပ္ေနတုန္း မနက္ကရွိခိုးခဲ့ေသာ ဘုရားကိုသတိရမိသည္။
“အဒိႏၷာဒါနာ ေ၀ရမဏိသိကၡာပဒံ သမာဓိယာမိ” ခုမနက္စာေတာ့ရၿပီ။ သူ႔ေျမးမေလးမ်က္နွာ။
“သူခို္းဗ်ိဳ႔ သူခို္း”
သူလွည့္အထြက္မွာ ဆန္အိတ္ပံုးၾကားထဲက ဆုိင္ရွင္ အသံေပၚလာသည္။ သူ႔ေျခလမ္းေတြကို သြက္သြက္လွမ္းလိုက္သည္။ ေျခသံေတြ တျဖည္းျဖည္းနီးလာၿပီ။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘယ္ကေနစုမိလာသည့္ လူအုပ္ၾကီးလဲမသိ။
“ခ်ကြာ ကဲကြာ”
“ဖုန္း ဖုန္း”
“ေဟ့ ေဟ့ မလုပ္ၾကနဲ႔။ ရဲစခန္းေခၚသြား”
“ေသခါနီးေတာင္ တရားမရွိတဲ့ေကာင္”
ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနသည့္ အသံေတြၾကားမွာ သူ႔မ်က္နွာတစ္ခုလံုး ဖူးေရာင္ကိုင္းေနၿပီ။ သူ႔ေခါင္းဆီမွ ေသြးေတြက်လာသည္။
အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ သူခိုးမဟုတ္ပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္ ငရဲကိုလည္းယံုၾကည္ပါသည္ ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ရဲ႔ ေျမးမေလး အသံကိုၾကားေယာင္မိခ်ိန္မွာ ခုလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနပါၿပီ သြားပါၿပီ ဘုရား။
သူ႔စိတ္ထဲက ဘုရားကိုပဲ အာရံုျပဳေနမိသည္။ ေျခေထာက္က ဖိနပ္ကလည္းဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိေတာ့။ ေႏြေနပူသည္ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးကို ေလာင္ျမိဳက္ေနၿပီ။ အျမင္အာရံုေတြ မႈန္၀ါးလာၿပီ ေျခလွမ္းမဟတ္ေတာ့။ အုန္းခနဲ႔တခ်က္ၾကားအၿပီးမွာ အားလံုးအေမွာင္တိက်သြားသည္။ သူ႔ခါးပံုစေလးကိုေတာ့ တင္က်ပ္စြာ ဆုပ္ထားဆဲ။
“ဘိုးဘိုးၾကီး မံမံယူခဲ့ပါေနာ္”
.....................................
“လွေမာင္၊ မင္းဆန္အိတ္ေတြသြားပို႔တာ ၾကာလွခ်ည္လား”
“ဟာ ၾကာဆို ဆရာရယ္၊ ဆြမ္းၾကီးေလာင္းပြဲနဲ႔ တိုးေနလို႔ ၀င္ေလာင္းခဲ့ရေသးတယ္”
“ေဟ့ေကာင္၊ ဒီအခ်ိန္ၾကီး ဘယ္ကဆြမ္းဆံၾကြမွာလဲ။ မင္းငါ့ကို လာမပတ္နဲ႔၊ ဟိုဆိုင္၀င္ေနတာမဟုတ္လား”
“မဟုတ္ပါဘူး ဆရာရယ္။ ဆရာက တယ္ပိန္းတာကိုး။ သူခိုးဆရာရယ္ သူခိုး။ အတင့္ရဲလိုက္တာ ဆရာေရ။ ေစ်းေထာင့္က ဆန္ဆိုင္မွာ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ၾကီး ၀င္ခို္းတာ။ တစ္ေစ်းလံုး ၀ိုင္းလိုက္တာ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ခ်က္ နွစ္ခ်က္ ၀င္အုပ္ခဲ့ေသးတယ္”
“ဘယ္ေလာက္ေတာင္ပါသြားသတဲ့လဲ”
“၄ လံုးတဲ့ ဆရာ”
**hellobaby00**
ႏႈိးစက္သံေၾကာင့္ သူအိပ္ရာမွနိုးလာသည္။ ဒီမနက္ စက္ကိုေစာေစာ သြားရမွာမို႔ ဆက္ၿပီးနွပ္မေနေတာ့ဘဲ ထလိုက္ရသည္။ ေရခ်ိဳးခန္း၀င္ရင္း တစ္ေန႔တာ လုပ္ရမည့္ အလုပ္ေတြကို အစီအစဥ္ဆြဲေနမိသည္။ မ်က္နွာကို ကပ်ာကယာသစ္၊ အ၀တ္လဲၿပီး မနက္စာစားဖို႔ ဆင္းလာေတာ့ ထမင္းစားခန္းထဲမွာ လူမစံုေသး။ သူ႔အၾကိဳက္မုန္႔ဟင္းခါးပူပူ၊ အေၾကာက္စံုနွင့္ကို တပန္းကန္စားၿပီး ေကာ္ဖီေသာက္ေနတုန္း သမီး၀င္လာသည္။
“ေမၾကီး၊ သမီးဖုိ႔ ဒီေန႔ဘာလဲ”
“သမီးၾကိဳက္တဲ့ ထမင္းေၾကာက္ ၀က္အူေခ်ာင္းနဲ႔ ေၾကာ္ထားတယ္ေလ”
“အာ- ထမင္းေၾကာ္မစားခ်င္ပါဘူး”
“အဲဒါဆို ေပါင္မုန္႔ေထာပတ္သုတ္စားမလား၊ ေမေမ ကင္ေပးရမလား။ မဟုတ္ရင္လည္း ေမေမ မေန႔က၀ယ္လာတဲ့ ဟမ္ဘာဂါ တစ္ခုက်န္ေသးတယ္။ စားမလား သမီး”
အင္း- စဥ္းစားလိုက္ဦးမယ္။ မစားေတာ့ပါဘူးေမၾကီးရာ။ ပပတို႔နဲ႔ အျပင္မွာပဲ ဒင္းဆန္းသြားစားေတာ့မယ္။ အဟဲ ေဖၾကီးနဲ႔ေတြ႔ရေအာင္ ၀င္လာတာသိလား”
“ေဖၾကီး”
“အင္း ေျပာပါဦး။ ပိုက္ဆံလိုတာမွ ဟုတ္ရဲ႔လား”
“အဲလို အလိုက္သိလို႔လည္း ဒီေဖၾကီးကို ခ်စ္ေနရတာေပါ့။ သိပ္မမ်ားပါဘူး ေဖရာ နွစ္ေသာင္းတည္းပါ။ သမီး သူငယ္ခ်င္းေလ။ သူ႔ေမြးေန႔ေပါ့။ အဲဒါေလ ဖိနပ္၀ယ္ခ်င္လို႔”
“သမီးရယ္ ရွိတဲ့ ဖိနပ္စီးသြားပါလား။ သမီးမွာ ဖိနပ္ေတြအမ်ားၾကီး ရွိသားနဲ႔”
“ဟာ အသစ္ပဲစီးခ်င္တာေပါ့။ သမီး ဘယ္တံုးက နွစ္ခါစီးလို႔လဲ။ ေဖၾကီးကလည္း ဒီသမီးေလ တစ္ေယာက္ပဲတည္း ရွိတာဟာကို”
“ကဲ- သေဘာ။ သမီးသေဘာပဲထားပါေတာ့”
“ကိုကို ခင္မကို ၃၊ ၄ ခုေလာက္ထားခဲ့ဦး။ ဒီေန႔ခင္း ၀ုိင္းရွိတယ္”
“လာျပန္ၿပီ ေနာက္တစ္မ်ိဳး။ မင္းတို႔သားမိနဲ႔ေတာ့ ငါခက္တယ္။ ပိုက္ဆံဘယ္လိုရွာရတယ္ ဆိုတာလည္း ထည့္တြက္ဦးမွေပါ့ကြ”
“အမေလးေနာ္။ ရွင့္မွာ ဆန္စက္ခ်ည္းပဲ ၂ လံုးရွိတယ္ေလ။ စက္ပစၥည္းဆိုင္ကလည္း တစ္ဆိုင္ရွိတယ္ေလ။ ေတာမွာ စပါးေပ၊ ပဲေပးေတြကလည္း ရွင္နဲ႔ ကင္းတဲ့သူ ရွိေသးလို႔လား။ ကၽြန္မတို႔ သားအမိ မသံုးလုိ႔ ဘယ္သူသံုးဖုိ႔ထားတာလဲ”
“ကဲ -- ေတာ္ၿပီကြာ။ နားျငီးတယ္။ ၾကိဳက္သေလာက္သံုး ဟုတ္ၿပီလား”
သူပိုက္ဆံထုတ္ေပးၿပီးေတာ့ စက္ဘက္ကို ထြက္လာခဲ့သည္။ ၾကာၾကာဆက္ေနရင္ ေနာက္တစ္မ်ိဳးလာခ်င္လာ နိုင္ေသးသည္။ သူ႔မိန္မေျပာတာလည္း ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္သား။ သူတို႔မွာ မိသားစုကသံုးေယာက္တည္း။ သူ႔ဆန္စက္ေတြ ရတာနဲ႔တင္သံုးမကုန္နိုင္။ တျခားလုပ္ငန္းကရလာတဲ့ ေငြနဲ႔ဆို သံုးမကုန္ ျဖဳန္းမကုန္ဆိုတာ ဒါကိုေျပာတာျဖစ္မည္။
စက္ထဲကိုေရာက္ေတာ့ အလုပ္သမားေတြ သူ႔အလုပ္သူလုပ္ေနၾကၿပီ။ ဒီေန႔ အ၀င္အထြက္စာရင္းေတြ သူၾကည့္ေနတုန္း သူ႔တပည့္ လွေမာင္ေရာက္လာသည္။
“ဆရာ၊ ဒီေန႔ ဧရာ၀တီ ၂၀၀ ေလာက္ပို႔ရမယ္ဆရာ”
“အိတ္သြတ္ၿပီးၿပီလား”
“မၿပီးေသးဘူးဆရာ”
“ဒါဆိုရင္ ငါေျပာမယ္။ ဆန္အိတ္သြတ္တဲ့အခါ တစ္၀က္ေလာက္မွာ ဆန္ကြဲ ၄လံုးထည့္လုိက္။ ၿပီးရင္ က်န္တဲ့တစ္၀က္ကိုထည့္။ တစ္အိတ္ကို ၄ လံုးစီ နုတ္ထားလိုက္။ သေဘာေပါက္လား”
“ဟုတ္ကဲ့ ေပါက္တယ္ ဆရာ”
လွေမာင္တို႔ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဘယ္သူမွ လိုက္မီမည္မထင္။ ခုမနက္ အိမ္ကစထြက္ေတာ့ သူ႔မိန္းမက ထူးထူးဆန္းဆန္း ပဲျပဳတ္နဲ႔ ထမင္းေၾကာ္ ေကၽြးလိုက္ေသးသည္။ ခါတိုင္းေန႔ဆို ထမင္းၾကမ္းခဲနဲ႔ အေၾကာ္တစ္ခုကို ေရေႏြးၾကမ္းတစ္အိုးေသာက္ၿပီး မနက္စာၿပီးရတာမ်ားသည္။ ခုမနက္မွ ခုမနက္မွ။
လွေမာင္က ဒီသူေဌးရဲ႔စက္မွာ လုပ္လာတာၾကာၿပီ။ ဒါေၾကာင့္သူေဌးက လွေမာင္ဆို လက္စြဲ။ သူကလည္း သစၥာရွိပါသည္။ ကိုယ့္ထမင္းရွင္ ဒုကၡေရာက္မွာမ်ိဳး သူဘယ္ေတာ့မွမလုပ္။ ေငြေၾကးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္လည္း တျပားတခ်ပ္မွ မကြာေစရ။ အဲလိုမ်ိဳးဆိုေတာ့လည္း တပည့္ရင္းျဖစ္ေနတာ သိပ္ေတာ့မဆန္း။
ခုေတာ့ဟန္က်ၿပီ။ သူေဌးက ဆန္ကြဲေလးလံုးေရာဖို႔ေျပာထားသည္။ သူကေလးလံုးထပ္ေရာမည္။ အပိုေလးလံုးသူယူမည္။ တစ္တင္းခြဲတစ္အိတ္မွာ ၂၄ျပည္။ ျပည္ပိုတစ္ျပည္နဲ႔ဆို ၂၅ျပည္။ နို႔ဆီဘူးနဲ႔တြက္ရင္ အလံုး၂၀၀။ အလံုး၂၀၀မွာ ၈လံုးေရာပါသြားေတာ့ ဘယ္သူသိမွာလဲ။ သူ႔ဆရာလည္း ထိခိုက္မွာ မဟုတ္တာ။ ဒီေန႔ေတာ့ ပြေပါက္တိုးၿပီ။ ညေနအိမ္ျပန္ေရာက္လို႔မ်ား ပိုက္ဆံအထပ္လိုက္ သူ႔မိန္းမကို ျပနိုင္လို႔ကေတာ့ ခါတိုင္း ကိုလွေမာင္ကေန “ကိုကိုလွေမာင္ ကိုကိုလွေမာင္” ျဖစ္လာမွာ ၾကားေယာင္မိေသးေတာ့။
နံနက္ခင္းေရာင္ျခည္သည္ ကမၻာေလာကတစ္ခုလံုးေပၚကို မွ်တစြာပဲထြန္းလင္းေပးေနသည္။
“သတၱ၀ါ အားလံုး က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာၾကပါေစ”
“အားလံုး ၾကားၾကားသမွ် အမွ် အမွ် အမွ် ယူေတာ္မူၾကပါကုန္ေလာ”
“ဒူ ေ၀ ေ၀ ေ၀”
မနက္ေစာေစာထ ဘုရားရွိခိုး၊ ငါးပါးသီလယူ၊ ပရိတ္ရြက္ အမွ်ေ၀ၿပီးသြားၿပီ။ သူဘာမွ လုပ္စရာမရွိေတာ့။ အိမ္ေရွ႔မွာပဲ လက္ဖက္ေျခာက္ ျပက္သိကာခတ္ထားသည့္ ေရေႏြးၾကမ္းထုိင္ေသာက္ရင္း လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို ေငးၾကည့္ ေနမိသည္။ သူ႔အသက္ ၇၀ ရွိသြားၿပီ။ အလုပ္လည္းေကာင္းေကာင္း မလုပ္နိုင္ေတာ့။ သူတို႔လင္မယားနွစ္ေယာက္လံုး သမီးနဲ႔သမက္ကိုပဲ အားကိုးေနရတာမို႔ မနက္သေရစာ မစားျဖစ္တာ နွစ္နဲ႔ခ်ီေနၿပီ။ ဆိုက္ကားနင္းသည့္ သမက္နဲ႔ ကုန္စိမ္းေရာင္းသည့္ သမီးရွာေသာ ပိုက္ဆံဟာ ဒီမိသားစုအတြက္ ဘယ္လိုမွမေလာက္ငတာ အေသအခ်ာပင္။
အဘိုးၾကီး အဘြားၾကီး လင္မယား၊ သမီးနဲ႔သမက္၊ ၃ နွစ္အရြယ္ ေျမးမေလး စုစုေပါင္း ၅ေယာက္၏ ၀မ္းကိုျပည့္နိုင္ဖုိ႔ ဆိုတာသိပ္မလြယ္ပါ။ ဒီေန႔ဆို ပိုဆိုးတာက သမီးမေန႔က ကုန္စိမ္းသြားယူရင္းနဲ႔ ေခြးကိုက္ခံရတာမို႔ ဒီမနက္ကေတာ့ အဖ်ားတက္ေနၿပီ။ သူ႔သမက္တစ္ေယာက္တည္း မနက္ကတည္းက ဆိုက္ကားထြက္နင္းသည္။ ဆန္ဖိုးရရင္ မနက္စာခ်က္ဖို႔ျပန္လာေပးမည္ဟု ေျပာသံေတာ့ၾကားလိုက္သား။ ခုထိျပန္မလာပံုေထာက္ေတာ့ မဟုတ္မွလြဲေရာ ေစ်းဦးေပါက္ေသးပံုမရ၊၊
အၾကမ္းအိုးတစ္လံုး ကုန္သြားၿပီ။ ကုန္လုလုေဆးေပါ့လိပ္ကို ေခၽြၿပီးဖြာလိုက္ရင္း ေျမးမေလးကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူ႔ေျမးမေလးက သံုးနွစ္ဆိုေတာ့ စကားတီတီတာတာေျပာတတ္ေနၿပီ။ သူ႔အတြက္အနွစ္။
ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူ႔အနွစ္ကေလးေဆာ့ေနေသးသည္။ တစ္ေအာင့္ၾကာရင္ ဗိုက္ဆာလာေတာ့မည္။ လူၾကီးေတြကအေၾကာင္းမဟုတ္။ ဘာမွမသိနားမလည္ေသးသည့္ ကေလးမို႔ သနားဖုိ႔ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသည္။ ေၾသာ္..... ငါ့ေျမးေလးကံဆိုးလွခ်ည္လားကြယ္။
တျဖည္းျဖည္း ေနျမင့္လာၿပီ။ သူ႔သမက္ဆိုက္ကားသံကိုပဲ သူေမွ်ာ္ေနမိသည္။
“ဘိုးဘိုး၊ မီးမီးေလး ဗိုက္ခ်ာၿပီ”
သူမၾကားခ်င္ဆံုးအသံပါလား။ အမယ္ၾကီးက သူ႔ေျမးကိုသနားလို႔ထင့္၊အက်ၤီလက္နားေလးပင့္ၿပီး စို႔လာတဲ့ မ်က္ရည္ကိုသုတ္ေနသည္။ သူဘာလုပ္ရပါ့။
“ဘိုးဘိုးလို႔ မၾကားဘူးလား။ မီးမီးေလး ဗိုက္ခ်ာတယ္။ မံမံ ခ်ားမယ္”
ဘုရား ဘုရား။ သူ႔ရင္ဘတ္ကို တည့္တည့္လာမွန္ေသာ စကားလံုးပါလား။ မံမံခ်ားမယ္တဲ့။
သူ႔ေျမးေလးက အမ်ားတကာကေလးေတြလို မုန္႔ကိုမေတာင္းတတ္ေတာ့ပါလား။ ထမင္းကိုပဲ ပူဆာတတ္ေတာ့ပါလား။ သူ႔တို႔အိမ္စီးပြားေရးက ေျမးမကေလးကို မုန္႔၀ယ္ေကၽြးဖုိ႔ေတာင္ မတတ္နိုင္စြမ္းၿပီပဲ။
“အေမၾကီးေရ ငါေစ်းဘက္ ခဏေလွ်ာက္လိုက္ဦးမယ္ကြာ” ေျပာၿပီး သူအိမ္ေပၚကဆင္းလာခဲ့သည္။
“ဘိုးဘိုးၾကီး မံမံယူခဲ့ပါေနာ္”
ေအးပါကြယ္။ ဘိုးဘိုးၾကီး ယူခဲ့ပါ့မယ္ ကေလးရယ္။ ေစ်းဘက္မွာ ဘိုးဘိုးၾကီးရဲ႔ အသိအကၽြမ္းေလးဘာေလးေတြ႔ရင္ သမီးေလးဖုိ႔ မုန္႔ဖိုးေလးရေကာင္းပါရဲ႔။
လမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ ေနပူေနၿပီ။ အဲေတာ့မွသူ႔မွာ အေဆာင္းမပါလာတာသိေတာ့သည္။ မထူးၿပီမို႔ ဆက္ေလွ်ာက္လာေတာ့သည္။ လမ္းမွာ ဘယ္သူမွလဲမေတြ႔။ ေစ်းေရွ႔ေရာက္ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ ေစ်း၀ိုင္းထဲ၀င္လာခဲ့သည္။ ၁၁နာရီဆိုေတာ့ ေစ်းထဲမွာလူျပတ္သေလာက္ရွိေနၿပီ။ တခ်ိဳ႔ဆိုင္ေတြဆို ေရာင္းသူေတာင္မရွိ။ ဒီအတိုင္းထားခဲ့ၿပီး မုန္႔ေလးဘာေလးထြက္စားၾကသည္။
သူေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ ဆန္ဆိုင္တစ္ဆိုင္သြားေတြ႔သည္။ ေတာင္းေတြ ေတာင္းေတြထဲမွာ ဆန္ေတြေမာက္ေနေအာင္ထည့္ၿပီး ခင္းက်င္းထားပံုက ၀ယ္ခ်င္စရာ။ ေနာက္ဘက္မွာလည္းဆန္အိတ္ေတြ အထပ္ထပ္ဆင့္ကာပံုထားေသးသည္။ ဒီမွာေတာ့ ဆန္ေတြကေတာင္ပံုရာပံု၊ သူတို႔အိမ္မွာေတာ့ ခုထိမနက္စာခ်က္ဖုိ႔ ဆန္တစ္ေစ့ေတာင္မရွိပါလား။ ဆိုင္ရွင္လည္းမေတြ႔။ ဆန္ဆိုင္ေရွ႔ကေန ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ေလွ်ာက္လိုက္သည္။ ဆိုင္ရွင္ျပန္ေရာက္မလာေသး။
“ဘိုးဘိုးၾကီး မံမံယူခဲ့ေနာ္”
ေျမးမေလး၏ အသံေလးကို ဖ်တ္ခနဲ႔ၾကားေယာင္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔လက္ေတြ ဆန္ေတာင္းထဲေရာက္ၿပီးသြားၿပီ။ အသင့္ေတြ႔သည့္ နို႔ဆီဘူးနဲ႔ သူ႔ခါးပိုက္ေထာင္ထဲ ကပ်ာကသီ ခပ္ထည့္လိုက္သည္။ ဘယ္သူမွ မေတြ႔။ ဆန္ခပ္ေနတုန္း မနက္ကရွိခိုးခဲ့ေသာ ဘုရားကိုသတိရမိသည္။
“အဒိႏၷာဒါနာ ေ၀ရမဏိသိကၡာပဒံ သမာဓိယာမိ” ခုမနက္စာေတာ့ရၿပီ။ သူ႔ေျမးမေလးမ်က္နွာ။
“သူခို္းဗ်ိဳ႔ သူခို္း”
သူလွည့္အထြက္မွာ ဆန္အိတ္ပံုးၾကားထဲက ဆုိင္ရွင္ အသံေပၚလာသည္။ သူ႔ေျခလမ္းေတြကို သြက္သြက္လွမ္းလိုက္သည္။ ေျခသံေတြ တျဖည္းျဖည္းနီးလာၿပီ။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘယ္ကေနစုမိလာသည့္ လူအုပ္ၾကီးလဲမသိ။
“ခ်ကြာ ကဲကြာ”
“ဖုန္း ဖုန္း”
“ေဟ့ ေဟ့ မလုပ္ၾကနဲ႔။ ရဲစခန္းေခၚသြား”
“ေသခါနီးေတာင္ တရားမရွိတဲ့ေကာင္”
ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနသည့္ အသံေတြၾကားမွာ သူ႔မ်က္နွာတစ္ခုလံုး ဖူးေရာင္ကိုင္းေနၿပီ။ သူ႔ေခါင္းဆီမွ ေသြးေတြက်လာသည္။
အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ သူခိုးမဟုတ္ပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္ ငရဲကိုလည္းယံုၾကည္ပါသည္ ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ရဲ႔ ေျမးမေလး အသံကိုၾကားေယာင္မိခ်ိန္မွာ ခုလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနပါၿပီ သြားပါၿပီ ဘုရား။
သူ႔စိတ္ထဲက ဘုရားကိုပဲ အာရံုျပဳေနမိသည္။ ေျခေထာက္က ဖိနပ္ကလည္းဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိေတာ့။ ေႏြေနပူသည္ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးကို ေလာင္ျမိဳက္ေနၿပီ။ အျမင္အာရံုေတြ မႈန္၀ါးလာၿပီ ေျခလွမ္းမဟတ္ေတာ့။ အုန္းခနဲ႔တခ်က္ၾကားအၿပီးမွာ အားလံုးအေမွာင္တိက်သြားသည္။ သူ႔ခါးပံုစေလးကိုေတာ့ တင္က်ပ္စြာ ဆုပ္ထားဆဲ။
“ဘိုးဘိုးၾကီး မံမံယူခဲ့ပါေနာ္”
.....................................
“လွေမာင္၊ မင္းဆန္အိတ္ေတြသြားပို႔တာ ၾကာလွခ်ည္လား”
“ဟာ ၾကာဆို ဆရာရယ္၊ ဆြမ္းၾကီးေလာင္းပြဲနဲ႔ တိုးေနလို႔ ၀င္ေလာင္းခဲ့ရေသးတယ္”
“ေဟ့ေကာင္၊ ဒီအခ်ိန္ၾကီး ဘယ္ကဆြမ္းဆံၾကြမွာလဲ။ မင္းငါ့ကို လာမပတ္နဲ႔၊ ဟိုဆိုင္၀င္ေနတာမဟုတ္လား”
“မဟုတ္ပါဘူး ဆရာရယ္။ ဆရာက တယ္ပိန္းတာကိုး။ သူခိုးဆရာရယ္ သူခိုး။ အတင့္ရဲလိုက္တာ ဆရာေရ။ ေစ်းေထာင့္က ဆန္ဆိုင္မွာ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ၾကီး ၀င္ခို္းတာ။ တစ္ေစ်းလံုး ၀ိုင္းလိုက္တာ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ခ်က္ နွစ္ခ်က္ ၀င္အုပ္ခဲ့ေသးတယ္”
“ဘယ္ေလာက္ေတာင္ပါသြားသတဲ့လဲ”
“၄ လံုးတဲ့ ဆရာ”
**hellobaby00**
No comments:
Post a Comment