ထိုညက ေလနီၾကမ္းေတြ တိုက္ေနသည္။
ျပဴတင္းတံခါးကို ျပင္းထန္စြာ၊ ၾကမ္းတမ္းစြာ တိုက္ခတ္လာေသာ ထိုေလနီၾကမ္း၏ အရွိန္ေၾကာင့္ အိပ္ရာမွ အလန္႕တၾကား ႏိုးထလာခဲ့ရသည္။ ေလတိုက္ေနတာကို ၾကည့္ရေအာင္ ျပဴတင္းေပါက္တံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ထိုအခါ စူးစူးရွရွ တိုးဝင္လာေသာ ေလအရွိန္ႏွင့္အတူတူ ေကာင္းကင္ျပင္ၾကီးတခုလံုး နီရဲေနသည္ကိုလဲ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထိုေလနီၾကမ္း၏ ဒါဏ္ေၾကာင့္ သစ္ပင္ေတြ ဘယ္ ညာ ယိမ္းထိုး လႈပ္ရွားေနၾကသည္ကို ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ၾကည့္ေနမိသည္။ ေလနီၾကမ္းသည္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ အမႈမထား၊ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဂရုမစိုက္ပဲ သူ လုပ္ခ်င္တာကို တစိုက္မတ္မတ္လုပ္ေနတတ္သူ တေယာက္လို တိုက္ၿမဲတိုက္ေနဆဲ….။ သူ႕ေၾကာင့္ သစ္ပင္ေတြ ယိမ္းထိုးေနသည္မွာ သူႏွင့္ ဘာမွ်မဆိုင္ေသာ အျဖစ္တခုလို…. တိုက္ခတ္ၿမဲ… တိုက္ခတ္ဆဲ…။
ခဏၾကာေတာ့ မွန္ခ်ပ္တခ်ိဳ႕ ကြဲေၾကမြၿပီး လမ္းေပၚသို႕ ျပဳတ္က်လာသံ ႏွင့္အတူ လူတခ်ိဳ႕၏ ေအာ္ဟစ္သံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ၾကည့္ေနရင္းမွာပင္ သစ္ပင္အခ်ိဳ႕မွ သစ္ကိုင္းမ်ား က်ိဳးက်လာသည္။ အိပ္တန္းမွ အလန္႕တၾကား ႏိုးထ ပ်ံသန္းလာၾကေသာ ငွက္ကေလးမ်ားကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အုန္းလက္ အခ်ိဳ႕ လမ္းေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းေနသည္ကိုလဲ ေတြ႕ရသည္။ ညသည္ ထိုေလနီၾကမ္း၏ လက္ခ်က္ျဖင့္ တစထက္ တစ အက်ည္းတန္လာေလသည္။ ေလတိုက္ေသာ အရွိန္မွာ ပို၍ ပို၍ ျပင္းထန္လာသည္ဟု ခံစားမိသည္။ ေလအေဝွ႕မွာ ကိုယ္တိုင္ပင္ ေလေတြထဲ လြင့္ပါသြားေတာ့မတတ္…။ ျပဴတင္း တံခါးေဘာင္ကို ခပ္တင္းတင္း ဆုတ္ကိုင္ထားမိသည္။ တဖန္ ေလျပင္းျပင္းေတြက ဆံႏြယ္မွ်င္ေတြကို ၾကမ္းတမ္းစြာ ရိုက္ပုတ္သြားျပန္သည္။
ထိုစဥ္ ေလနီၾကမ္းသည္ ရုတ္တရက္ စိမ့္ကာ ေအးျမလာသလို….။ ဤသို႕ေသာ မ်က္ေစ့တမွိတ္စာ ခံစားခ်က္ကေလး အၿပီးမွာ မေျပာမဆိုႏွင့္ မိုးစက္ေတြ ဝုန္းဒိုင္းၾကဲ ေၾကြက်လာေလသည္။ အို… မိုးစက္ေတြကလဲ ၾကီးလိုက္တာ… အသံကလဲ ေတာ္ေတာ္ၾကမ္းၾကမ္း… မိုးသီးေတြမ်ား ပါလာေလသလား ဟုေတြးေနမိေသးသည္။ မိုးသည္ ေဒါသၾကီးေနသူ တေယာက္လို သည္းၾကီးမဲၾကီး ျပင္းထန္စြာ ရြာသြန္းေနေလသည္။ ျပဴတင္းဝတြင္ ရပ္ေနရင္း ပထမေတာ့ မ်က္ႏွာကို မိုးစက္ မိုးမႈန္ေတြ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလာထိေနတာကို ေက်နပ္ေနေသးသည္။ သို႕ေသာ္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မ်က္ႏွာတျပင္လံုး စိုစြတ္လာကာ ဆံပင္ေတြပါ စိုထိုင္းလာေသာအခါမွာေတာ့ ဖြင့္ထားမိေသာ ျပဴတင္းတံခါးကို ပိတ္ဖို႕ သူ ၾကိဳးစားရေတာ့သည္။
ဖြင့္လိုက္စဥ္က အသာတၾကည္ ပြင့္လာေသာ ထိုတံခါးရြက္သည္ ယခု ျပန္ပိတ္ေသာအခါ သူ မဟုတ္သလို…။ ဘယ္လိုပင္ၾကိဳးစားၿပီး ပိတ္ေသာ္လည္း မရေခ်…။ ေလနီၾကမ္းေတြ မိုးသည္းသည္းေတြ၏ စြမ္းအင္တို႕ေၾကာင့္ တံခါးရြက္ေတြသည္ ဆြဲတိုင္းမပါ။ အေတာ္ေလး ပိတ္ရခက္ေနေလသည္။ ေလၾကမ္းၾကမ္းေတြကလဲ ပိုၿပီး ျပင္းထန္လာသလို မိုးစက္ေတြကလဲ ေလအပင့္မွာ ပိုတိုး၍သာ ပက္လာၾကသည္။ ေလ်ာ့သြားသည္ ဟူ၍မရွိ…။ မ်က္ႏွာႏွင့္ ဆံပင္ေတြကိုသာမက ကိုယ္ေပၚမွာပါ မိုးေရေတြ စိုရႊဲလာေနၿပီ။ ေနာက္ဆံုးမွာ ရွိသမွ် အားအင္မ်ားကို အသံုးျပဳ၍ တံခါးကို အတင္းဆြဲပိတ္ရေတာ့သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေလနဲနဲၿငိမ္သြားေသာ စကၠန္႕ပိုင္းေလး တခုမွာ တံခါးကို ေအာင္ျမင္စြာ ပိတ္လို႕ရသြားေလသည္။
ထို႕ေနာက္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ျမန္ျမန္ဝင္ မ်က္ႏွာသစ္၊ ဆံပင္ေတြကို အေျခာက္ခံ၊ ေရစိုေနေသာ အဝတ္ေတြကို ေႏြးေထြးေသာ အဝတ္တစ္စံုျဖင့္ လဲလွယ္ကာ မီးဖိုထဲသြားၿပီး ေကာ္ဖီပူပူတစ္ခြက္ကို ဖန္တီးမိသည္။ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ ၃ နာရီထိုးၿပီးေနၿပီ။ ဒီအတိုင္းဆိုလွ်င္ ေလေတြတိုက္ၿပီး မိုးေတြရြာတာေတြကို သူ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာေအာင္ ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္ပဲ။ ေသာက္လက္စ ေကာ္ဖီကို ျမန္ျမန္ လက္စသပ္ၿပီး အိပ္ရာထဲ ျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။ ဂြမ္းေစာင္ထူထူ၏ အေႏြးဓါတ္ေၾကာင့္ သူ ခဏေလးႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ ဟု မွတ္မိလိုက္သည္။
သူ အိပ္ရာမွႏိုးေသာအခါ မိုးထိန္ထိန္လင္းေနၿပီ။
ညက ၾကံဳခဲ့ရေသာ ေလနီၾကမ္းၾကမ္းႏွင့္ မိုးရွိန္ျပင္းျပင္းကို သတိရၿပီး အိပ္ရာထဲမွ ခပ္သြက္သြက္ ထလိုက္သည္။ ျပဴတင္းေပါက္ကို ဖြင့္လိုက္ေသာအခါ ေတြ႕ရေသာ ျမင္ကြင္းသည္ သူ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ ျမင္ကြင္းတခု။ အရာအားလံုးသည္ ေႏြးေထြးစြာျဖင့္ လင္းလက္ေနေသာ နံနက္ခင္း ေနေရာင္ျခည္ႏုႏု၏ ေအာက္တြင္ လွပတင့္တယ္စြာ ေနသားတက်။ ဘယ္မွာလဲ သစ္ရြက္ေၾကြေတြ… ဘယ္မွာလဲ မိုးေရစိုစို လမ္းမေတြ… ဘယ္မွာလဲ သစ္ကိုင္း အစအနေတြ.. ဘယ္မွာလဲ မွန္ကြဲစေတြ…. ဘယ္မွာလဲ အေဖၚကြဲငွက္ငယ္ေတြ...။
ထို႕ေနာက္မွာေတာ့ သူ တစံုတခုကို ေတြးမိသြားၿပီး အျပံဳးတခုကို ေက်ေက်နပ္နပ္ ျပံဳးလိုက္မိသည္။ အေၾကာင္းရင္းမွာ ေလနီၾကမ္း ျပင္းထန္ေသာ၊ မိုးသက္ေလ ျပင္းထန္ေသာ ကာလတို႕၏ ေနာက္တြင္၊ ေႏြးေထြးလင္းလက္ေသာ၊ သာယာလွပေသာ ေန႕သစ္တေန႕ ရွိေနႏိုင္သည္ကို သူကိုယ္တိုင္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕လိုက္ရေသာေၾကာင့္ပင္။ ယံုၾကည္မႈ ဆိုသည္မွာ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် ေတြ႕ျမင္သိရွိမွသာ လက္ခံ တည္ေဆာက္၍ ရေသာ အရာတခု မဟုတ္ပါလား။
ထိုတေန႕မွ အစျပဳကာ သူသည္ အရာရာကို အေကာင္းဖက္မွ အစဥ္အၿမဲ ေတြးျမင္ ၾကည့္ရႈတတ္ေသာ၊ ျဖစ္လာသမွ်ေသာ ေကာင္းျခင္း ဆိုးျခင္းမ်ားကို ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံတတ္ေသာ၊ မိမိကိုယ္ မိမိ ယံုၾကည္မႈရွိေသာ၊ အခ်ိန္တိုင္းတြင္ ၾကည္လင္ ျပံဳးရႊင္ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ စကားခ်ိဳသာ ေျပာဆိုတတ္ေသာ၊ လူအမ်ားႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေနထိုင္ ဆက္ဆံတတ္ေသာ၊ လူအမ်ား၏ ေစတနာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတို႕ကို ပိုင္ဆိုင္ ရယူႏိုင္ေသာ၊ ေလာကအလယ္တြင္ ဆက္လက္ ရပ္တည္ ရွင္သန္ရန္ စြမ္းအင္ သတၱိႏွင့္ ခြန္အားမ်ား တိုးပြား ရရွိသြားေသာ သူတေယာက္ အျဖစ္ ေရွ႕ဆက္ ေျခလွမ္းေပါင္းမ်ားစြာကို ဆက္လက္ ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့ေလေတာ့သည္။
** သက္ေဝ **
ထိုညက ေလနီၾကမ္းေတြ တိုက္ေနသည္။
ျပဴတင္းတံခါးကို ျပင္းထန္စြာ၊ ၾကမ္းတမ္းစြာ တိုက္ခတ္လာေသာ ထိုေလနီၾကမ္း၏ အရွိန္ေၾကာင့္ အိပ္ရာမွ အလန္႕တၾကား ႏိုးထလာခဲ့ရသည္။ ေလတိုက္ေနတာကို ၾကည့္ရေအာင္ ျပဴတင္းေပါက္တံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ထိုအခါ စူးစူးရွရွ တိုးဝင္လာေသာ ေလအရွိန္ႏွင့္အတူတူ ေကာင္းကင္ျပင္ၾကီးတခုလံုး နီရဲေနသည္ကိုလဲ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထိုေလနီၾကမ္း၏ ဒါဏ္ေၾကာင့္ သစ္ပင္ေတြ ဘယ္ ညာ ယိမ္းထိုး လႈပ္ရွားေနၾကသည္ကို ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ၾကည့္ေနမိသည္။ ေလနီၾကမ္းသည္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ အမႈမထား၊ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဂရုမစိုက္ပဲ သူ လုပ္ခ်င္တာကို တစိုက္မတ္မတ္လုပ္ေနတတ္သူ တေယာက္လို တိုက္ၿမဲတိုက္ေနဆဲ….။ သူ႕ေၾကာင့္ သစ္ပင္ေတြ ယိမ္းထိုးေနသည္မွာ သူႏွင့္ ဘာမွ်မဆိုင္ေသာ အျဖစ္တခုလို…. တိုက္ခတ္ၿမဲ… တိုက္ခတ္ဆဲ…။
ခဏၾကာေတာ့ မွန္ခ်ပ္တခ်ိဳ႕ ကြဲေၾကမြၿပီး လမ္းေပၚသို႕ ျပဳတ္က်လာသံ ႏွင့္အတူ လူတခ်ိဳ႕၏ ေအာ္ဟစ္သံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ၾကည့္ေနရင္းမွာပင္ သစ္ပင္အခ်ိဳ႕မွ သစ္ကိုင္းမ်ား က်ိဳးက်လာသည္။ အိပ္တန္းမွ အလန္႕တၾကား ႏိုးထ ပ်ံသန္းလာၾကေသာ ငွက္ကေလးမ်ားကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အုန္းလက္ အခ်ိဳ႕ လမ္းေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းေနသည္ကိုလဲ ေတြ႕ရသည္။ ညသည္ ထိုေလနီၾကမ္း၏ လက္ခ်က္ျဖင့္ တစထက္ တစ အက်ည္းတန္လာေလသည္။ ေလတိုက္ေသာ အရွိန္မွာ ပို၍ ပို၍ ျပင္းထန္လာသည္ဟု ခံစားမိသည္။ ေလအေဝွ႕မွာ ကိုယ္တိုင္ပင္ ေလေတြထဲ လြင့္ပါသြားေတာ့မတတ္…။ ျပဴတင္း တံခါးေဘာင္ကို ခပ္တင္းတင္း ဆုတ္ကိုင္ထားမိသည္။ တဖန္ ေလျပင္းျပင္းေတြက ဆံႏြယ္မွ်င္ေတြကို ၾကမ္းတမ္းစြာ ရိုက္ပုတ္သြားျပန္သည္။
ထိုစဥ္ ေလနီၾကမ္းသည္ ရုတ္တရက္ စိမ့္ကာ ေအးျမလာသလို….။ ဤသို႕ေသာ မ်က္ေစ့တမွိတ္စာ ခံစားခ်က္ကေလး အၿပီးမွာ မေျပာမဆိုႏွင့္ မိုးစက္ေတြ ဝုန္းဒိုင္းၾကဲ ေၾကြက်လာေလသည္။ အို… မိုးစက္ေတြကလဲ ၾကီးလိုက္တာ… အသံကလဲ ေတာ္ေတာ္ၾကမ္းၾကမ္း… မိုးသီးေတြမ်ား ပါလာေလသလား ဟုေတြးေနမိေသးသည္။ မိုးသည္ ေဒါသၾကီးေနသူ တေယာက္လို သည္းၾကီးမဲၾကီး ျပင္းထန္စြာ ရြာသြန္းေနေလသည္။ ျပဴတင္းဝတြင္ ရပ္ေနရင္း ပထမေတာ့ မ်က္ႏွာကို မိုးစက္ မိုးမႈန္ေတြ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလာထိေနတာကို ေက်နပ္ေနေသးသည္။ သို႕ေသာ္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မ်က္ႏွာတျပင္လံုး စိုစြတ္လာကာ ဆံပင္ေတြပါ စိုထိုင္းလာေသာအခါမွာေတာ့ ဖြင့္ထားမိေသာ ျပဴတင္းတံခါးကို ပိတ္ဖို႕ သူ ၾကိဳးစားရေတာ့သည္။
ဖြင့္လိုက္စဥ္က အသာတၾကည္ ပြင့္လာေသာ ထိုတံခါးရြက္သည္ ယခု ျပန္ပိတ္ေသာအခါ သူ မဟုတ္သလို…။ ဘယ္လိုပင္ၾကိဳးစားၿပီး ပိတ္ေသာ္လည္း မရေခ်…။ ေလနီၾကမ္းေတြ မိုးသည္းသည္းေတြ၏ စြမ္းအင္တို႕ေၾကာင့္ တံခါးရြက္ေတြသည္ ဆြဲတိုင္းမပါ။ အေတာ္ေလး ပိတ္ရခက္ေနေလသည္။ ေလၾကမ္းၾကမ္းေတြကလဲ ပိုၿပီး ျပင္းထန္လာသလို မိုးစက္ေတြကလဲ ေလအပင့္မွာ ပိုတိုး၍သာ ပက္လာၾကသည္။ ေလ်ာ့သြားသည္ ဟူ၍မရွိ…။ မ်က္ႏွာႏွင့္ ဆံပင္ေတြကိုသာမက ကိုယ္ေပၚမွာပါ မိုးေရေတြ စိုရႊဲလာေနၿပီ။ ေနာက္ဆံုးမွာ ရွိသမွ် အားအင္မ်ားကို အသံုးျပဳ၍ တံခါးကို အတင္းဆြဲပိတ္ရေတာ့သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေလနဲနဲၿငိမ္သြားေသာ စကၠန္႕ပိုင္းေလး တခုမွာ တံခါးကို ေအာင္ျမင္စြာ ပိတ္လို႕ရသြားေလသည္။
ထို႕ေနာက္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ျမန္ျမန္ဝင္ မ်က္ႏွာသစ္၊ ဆံပင္ေတြကို အေျခာက္ခံ၊ ေရစိုေနေသာ အဝတ္ေတြကို ေႏြးေထြးေသာ အဝတ္တစ္စံုျဖင့္ လဲလွယ္ကာ မီးဖိုထဲသြားၿပီး ေကာ္ဖီပူပူတစ္ခြက္ကို ဖန္တီးမိသည္။ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ ၃ နာရီထိုးၿပီးေနၿပီ။ ဒီအတိုင္းဆိုလွ်င္ ေလေတြတိုက္ၿပီး မိုးေတြရြာတာေတြကို သူ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာေအာင္ ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္ပဲ။ ေသာက္လက္စ ေကာ္ဖီကို ျမန္ျမန္ လက္စသပ္ၿပီး အိပ္ရာထဲ ျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။ ဂြမ္းေစာင္ထူထူ၏ အေႏြးဓါတ္ေၾကာင့္ သူ ခဏေလးႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ ဟု မွတ္မိလိုက္သည္။
သူ အိပ္ရာမွႏိုးေသာအခါ မိုးထိန္ထိန္လင္းေနၿပီ။
ညက ၾကံဳခဲ့ရေသာ ေလနီၾကမ္းၾကမ္းႏွင့္ မိုးရွိန္ျပင္းျပင္းကို သတိရၿပီး အိပ္ရာထဲမွ ခပ္သြက္သြက္ ထလိုက္သည္။ ျပဴတင္းေပါက္ကို ဖြင့္လိုက္ေသာအခါ ေတြ႕ရေသာ ျမင္ကြင္းသည္ သူ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ ျမင္ကြင္းတခု။ အရာအားလံုးသည္ ေႏြးေထြးစြာျဖင့္ လင္းလက္ေနေသာ နံနက္ခင္း ေနေရာင္ျခည္ႏုႏု၏ ေအာက္တြင္ လွပတင့္တယ္စြာ ေနသားတက်။ ဘယ္မွာလဲ သစ္ရြက္ေၾကြေတြ… ဘယ္မွာလဲ မိုးေရစိုစို လမ္းမေတြ… ဘယ္မွာလဲ သစ္ကိုင္း အစအနေတြ.. ဘယ္မွာလဲ မွန္ကြဲစေတြ…. ဘယ္မွာလဲ အေဖၚကြဲငွက္ငယ္ေတြ...။
ထို႕ေနာက္မွာေတာ့ သူ တစံုတခုကို ေတြးမိသြားၿပီး အျပံဳးတခုကို ေက်ေက်နပ္နပ္ ျပံဳးလိုက္မိသည္။ အေၾကာင္းရင္းမွာ ေလနီၾကမ္း ျပင္းထန္ေသာ၊ မိုးသက္ေလ ျပင္းထန္ေသာ ကာလတို႕၏ ေနာက္တြင္၊ ေႏြးေထြးလင္းလက္ေသာ၊ သာယာလွပေသာ ေန႕သစ္တေန႕ ရွိေနႏိုင္သည္ကို သူကိုယ္တိုင္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕လိုက္ရေသာေၾကာင့္ပင္။ ယံုၾကည္မႈ ဆိုသည္မွာ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် ေတြ႕ျမင္သိရွိမွသာ လက္ခံ တည္ေဆာက္၍ ရေသာ အရာတခု မဟုတ္ပါလား။
ထိုတေန႕မွ အစျပဳကာ သူသည္ အရာရာကို အေကာင္းဖက္မွ အစဥ္အၿမဲ ေတြးျမင္ ၾကည့္ရႈတတ္ေသာ၊ ျဖစ္လာသမွ်ေသာ ေကာင္းျခင္း ဆိုးျခင္းမ်ားကို ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံတတ္ေသာ၊ မိမိကိုယ္ မိမိ ယံုၾကည္မႈရွိေသာ၊ အခ်ိန္တိုင္းတြင္ ၾကည္လင္ ျပံဳးရႊင္ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ စကားခ်ိဳသာ ေျပာဆိုတတ္ေသာ၊ လူအမ်ားႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေနထိုင္ ဆက္ဆံတတ္ေသာ၊ လူအမ်ား၏ ေစတနာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတို႕ကို ပိုင္ဆိုင္ ရယူႏိုင္ေသာ၊ ေလာကအလယ္တြင္ ဆက္လက္ ရပ္တည္ ရွင္သန္ရန္ စြမ္းအင္ သတၱိႏွင့္ ခြန္အားမ်ား တိုးပြား ရရွိသြားေသာ သူတေယာက္ အျဖစ္ ေရွ႕ဆက္ ေျခလွမ္းေပါင္းမ်ားစြာကို ဆက္လက္ ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့ေလေတာ့သည္။
** သက္ေဝ **
No comments:
Post a Comment