ဂ်က္ကီခ်န္းရဲ႕ပံုျပင္

>
ကၽြန္ေတာ္က နာမည္မရွိတဲ့ကေလးသရုပ္ေဆာင္ဘဝက စခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အသက္(၆)ႏွစ္အရြယ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေဖေဖက ျပဇာတ္ရံုမွာ ကၽြန္ေတာ္ကို"ေရာင္း"ခဲ့သလားေတာင္ ထင္ရပါတယ္။ အဲဒီကစ ျပဇာတ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္စသင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္အရမ္းပင္ပန္းခဲ့တယ္။ စားဖို႔ရွိရင္၊ အိပ္ရရင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းေက်နပ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ပထမဦးဆံုးကားျဖစ္တဲ့ "Butterfly Lovers"ကို ရိုက္တုန္းက အဲဒီဇာတ္မွာ ကၽြန္ေတာ္လူေသေကာင္အျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ရတယ္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ သရုပ္ေဆာင္ေတာ့ ဒါရိုက္တာက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေဒါသတႀကီး ဆဲတယ္။ "မလႈပ္နဲ႔.. မင္း ေသေနၿပီ။ မင္းဗိုက္က ဘာလို႔လႈပ္ေနေသးလဲ" တဲ့။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းစိတ္ပ်က္မိတယ္။ လူေသေကာင္အျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္တာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္း သရုပ္မေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီေနာက္ ကၽြန္ေတာ္အေသးစိတ္ဂရုစိုက္ခဲ့တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အသက္ရႈရမယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အသက္ေအာင့္မယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ကင္မရာက လူေသေကာင္ဖက္လွည့္မယ္။ ဘယ္လိုေသရမယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ တစ္ႀကိမ္ၿပီးတစ္ႀကိမ္... ေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္အေကာင္းဆံုး "ေသ"ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
"Butterfly Lovers"

အဲဒီတုန္းက သိုင္းနည္းျပတစ္ဦးျဖစ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးအိပ္မက္မက္ခဲ့တယ္။ သိုင္းနည္းျပရဲ႕ဟန္ပန္က ခန္႔ညားလို႔ျဖစ္တယ္။ သိုင္းနည္းျပတစ္ဦးလုပ္ခ်င္ရင္ ကင္မရာရိုက္ကြက္ကို အရင္နားလည္ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကင္မရာထမ္းသူအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္(၂)ႏွစ္လုပ္ခဲ့တယ္။

အဲဒီေခတ္တုန္းက ရုပ္ရွင္သိုင္းေလာကမွာ အရမ္းနာမည္ႀကီးတဲ့ လူတစ္ဦးရွိတယ္။ သူက ေနရာျမင့္တယ္။ ေနာက္လိုက္ေတြမ်ားတယ္။ အဲဒီေနာက္လိုက္ေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း အပါအဝင္ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေနာက္လိုက္ရဲ႕ေနာက္လိုက္ေပါ့။ အဲဒီလူ ကၽြန္ေတာ့္ကိုသတိထားမိဖို႔ သူရုိက္ကြင္းသြားတဲ့လမ္းကို ကၽြန္ေတာ္သိေအာင္လုပ္ခဲ့တယ္။ သိသြားေတာ့ သူသြားတတ္တဲ့လမ္းေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ေန႔တိုင္းသြားရပ္ၿပီး သူ႔ကိုမ်က္ႏွာျပခဲ့တယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔ေရာက္ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာကားရပ္ၿပီး ေမးတယ္ "မင္းက ငါ့အဖဲြ႔ကလား?"။ ကၽြန္ေတာ္က ဟုတ္တယ္လို႔ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူကားနဲ႔လမ္းႀကံဳလိုက္ေစတယ္။ တလမ္းလံုး ကၽြန္ေတာ္စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းထိုင္ၿပီး လိုက္ခဲ့တယ္။ ရိုက္ကြင္းေရာက္ေတာ့ သူ႔ကားကို ကၽြန္ေတာ္ဖုတ္သုတ္ေပးတယ္။ ဒီတစ္သက္မွာ ကားကိုဒီေလာက္ထိေျပာင္လက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္မသုတ္ခဲ့ဖူးဘူး။ သူ႔ကားကို ေဂ်ာင္ဂ်ဳိေဂ်ာင္ၾကားမက်န္ သြားၾကားထိုးတံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သန္႔ရွင္းေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ ရိုက္ကြင္းသြားတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ကားႀကံဳလိုက္ခဲ့ရတယ္။ ေန႔တိုင္း သူ႔ကားကိုဖုတ္သုတ္ေပးတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲဒီသိုင္းဆရာနံေဘးက လူသိမ်ားသူျဖစ္လာခဲ့တယ္။

ခင္ဗ်ားတို႔ကို ကပ္ဖားတတ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္သင္ေပးေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အႏုပညာအလုပ္လုပ္ေနသူက ကိုယ့္ကို လူေတြသတိထားမိလာေအာင္ ရွာႀကံလုပ္ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက သတင္းစာထဲမွာပါရဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ဘာမဆိုလုပ္ခဲ့တယ္။

သတင္းေထာက္ေတြ သတိထားမိေအာင္ဆိုၿပီး ေနကာမ်က္မွန္မည္းႀကီးကို တပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သတင္းထြက္လာရင္ ကၽြန္ေတာ္ပံုမပါခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ပံု အညႇပ္ခံခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဓာတ္ပံုရိုက္ရင္ မင္းသား/မင္းသမီးေဘးမွာ ကၽြန္ေတာ္သြားရပ္ၿပီးရိုက္တယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ပံု အညႇပ္မခံရေတာ့ဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ပံု သတင္းစာထဲပါခဲ့တယ္။

လူအမ်ားသိၾကတဲ့အတိုင္း ဂ်က္ကီခ်န္းရဲ႕ သရုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြက အသက္ကိုေတာင္မမူခဲ့ပါဘူး။

သူ႔ေလာက္အလုပ္ေလးစားတဲ့လူ သရုပ္ေဆာင္ေလာကမွာ ေနာက္တစ္ေယာက္ မရွိႏိုင္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ ရုပ္ရွင္ရိုက္တုန္း သူဘယ္ေလာက္ဒဏ္ရာရခဲ့သလဲလို႔ သရုပ္ေဆာင္သင္တန္းသားတစ္ေယာက္က ေမးခဲ့ဖူးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ရခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာေတြက မေရမတြက္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ခႏၶာကိုယ္ေနရာအႏွံ႔ တစ္ႀကိမ္ထက္မက က်ဳိးေၾကဖူးသလို မီးေလာင္ရာ၊ ကဲြအက္ရာ၊ ခဲြစိတ္ရာေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့ပါတယ္။ ေျခဖ်ားကေန ေခါင္းအထိ ဒဏ္ရာမရခဲ့ဖူးတဲ့ေနရာဆိုတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဟိုးအရင္ရုပ္ရွင္ရိုက္တုန္းက အာမခံေတြမရွိခဲ့ဘူး။ မီးေလာင္တဲ့ဇာတ္ကြက္ကို ရိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က တကယ့္မီးကိုသံုးခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ခံုးေမြးေတြေတာင္ မီးေလာင္သြားခဲ့ပါတယ္။ မီးအစစ္နဲ႔သံုးသံုး မီးအတုနဲ႔သံုးသံုး ရုပ္ရွင္ရိုက္တယ္ဆိုတာ အသက္နဲ႔ကစားတာပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ရုပ္ရွင္ေတြကို ဒီကေန႔ထိ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံက တကၠသိုလ္တခ်ဳိ႕မွာ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းအျဖစ္ အသံုးျပဳခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဂုဏ္ယူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဒဏ္ရာရခဲ့တဲ့အထဲက ဒီကေန႔ထိ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မွတ္ရရရွိေနတာက ကၽြန္ေတာ္ဦးေခါင္း (၂)ခါခဲြစိတ္ခဲ့ရတာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ယူရိုစလားဗီးယားမွာ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတယ္။ အဲဒီေနရာက တိုက္ပဲြလည္းျဖစ္ေနတယ္။ ေဆးကုသမႈအဆင့္ကလည္း မျမင့္ဘူး။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ေသမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ထားခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုအျဖစ္အပ်က္မ်ဳိး ႀကံဳခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္အခုအလုပ္လုပ္ရင္ ဒီေန႔အလုပ္ ဒီေန႔ၿပီးေအာင္လုပ္တယ္။ ဒီႏွစ္မွာဘာလုပ္မလဲလို႔ ေတြးတယ္။ ေနာက္ႏွစ္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္မေတြးဘူး။ အသက္က အင္မတန္ ကၽြတ္ဆတ္တယ္၊ က်ဳိးလြယ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ဘဝကို ကၽြန္ေတာ္တစ္ရက္ေတာင္ မျဖဳန္းပါဘူး။ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တန္ဖိုးရွိခဲ့ၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္မေျပာဘူး။ အနည္းဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တန္ဖိုးရွိခဲ့ပါတယ္။ ေျပာရရင္ ယူရိုစလားဗီးယားမွာ ခဲြစိတ္ခဲ့တဲ့အျဖစ္က လူ႔ဘဝကိုျမင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ကို ေျပာင္းလဲေစခဲ့တာပါပဲ။

ဟိုးအရင္ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ဘယ္ခုႏွစ္မွာ ဂ်က္ကီခ်န္းရဲ႕တစ္ႏွစ္တာဝင္ေငြက သန္းဘယ္ေလာက္ဆိုၿပီး သတင္းေတြက ေၾကညာခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါကို လူငယ္အမ်ားက အရမ္းအားက်ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္ရသင့္ရထိုက္တာပါ။ ႏွစ္အမ်ားႀကီး ကၽြန္ေတာ္စေတးခံၿပီး ရလာခဲ့တာပါ။ လူငယ္ေတြက တျခားလူရယူတာကိုပဲ မၾကည့္သင့္ဘူး။ သူတို႔ေပးဆပ္တာကိုလည္း ၾကည့္သင့္ပါတယ္။

သရုပ္ေဆာင္အိပ္မက္မက္ေနၾကတဲ့ ေထာင္ေသာင္းမ်ားစြာေသာ သင္တန္းသားေတြကို ဂ်က္ကီခ်န္းက အားမနာတမ္း ေဝဖန္ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။

မူရင္း-- http://www.xiaole8.com/mingrengushi/1536_2.html



ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။

--
Be Happy ,
Moe Moe.

ကၽြန္ေတာ္က နာမည္မရွိတဲ့ကေလးသရုပ္ေဆာင္ဘဝက စခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အသက္(၆)ႏွစ္အရြယ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေဖေဖက ျပဇာတ္ရံုမွာ ကၽြန္ေတာ္ကို"ေရာင္း"ခဲ့သလားေတာင္ ထင္ရပါတယ္။ အဲဒီကစ ျပဇာတ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္စသင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္အရမ္းပင္ပန္းခဲ့တယ္။ စားဖို႔ရွိရင္၊ အိပ္ရရင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းေက်နပ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ပထမဦးဆံုးကားျဖစ္တဲ့ "Butterfly Lovers"ကို ရိုက္တုန္းက အဲဒီဇာတ္မွာ ကၽြန္ေတာ္လူေသေကာင္အျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ရတယ္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ သရုပ္ေဆာင္ေတာ့ ဒါရိုက္တာက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေဒါသတႀကီး ဆဲတယ္။ "မလႈပ္နဲ႔.. မင္း ေသေနၿပီ။ မင္းဗိုက္က ဘာလို႔လႈပ္ေနေသးလဲ" တဲ့။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းစိတ္ပ်က္မိတယ္။ လူေသေကာင္အျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္တာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္း သရုပ္မေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီေနာက္ ကၽြန္ေတာ္အေသးစိတ္ဂရုစိုက္ခဲ့တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အသက္ရႈရမယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အသက္ေအာင့္မယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ကင္မရာက လူေသေကာင္ဖက္လွည့္မယ္။ ဘယ္လိုေသရမယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ တစ္ႀကိမ္ၿပီးတစ္ႀကိမ္... ေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္အေကာင္းဆံုး "ေသ"ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
"Butterfly Lovers"

အဲဒီတုန္းက သိုင္းနည္းျပတစ္ဦးျဖစ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးအိပ္မက္မက္ခဲ့တယ္။ သိုင္းနည္းျပရဲ႕ဟန္ပန္က ခန္႔ညားလို႔ျဖစ္တယ္။ သိုင္းနည္းျပတစ္ဦးလုပ္ခ်င္ရင္ ကင္မရာရိုက္ကြက္ကို အရင္နားလည္ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကင္မရာထမ္းသူအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္(၂)ႏွစ္လုပ္ခဲ့တယ္။

အဲဒီေခတ္တုန္းက ရုပ္ရွင္သိုင္းေလာကမွာ အရမ္းနာမည္ႀကီးတဲ့ လူတစ္ဦးရွိတယ္။ သူက ေနရာျမင့္တယ္။ ေနာက္လိုက္ေတြမ်ားတယ္။ အဲဒီေနာက္လိုက္ေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း အပါအဝင္ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေနာက္လိုက္ရဲ႕ေနာက္လိုက္ေပါ့။ အဲဒီလူ ကၽြန္ေတာ့္ကိုသတိထားမိဖို႔ သူရုိက္ကြင္းသြားတဲ့လမ္းကို ကၽြန္ေတာ္သိေအာင္လုပ္ခဲ့တယ္။ သိသြားေတာ့ သူသြားတတ္တဲ့လမ္းေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ေန႔တိုင္းသြားရပ္ၿပီး သူ႔ကိုမ်က္ႏွာျပခဲ့တယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔ေရာက္ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာကားရပ္ၿပီး ေမးတယ္ "မင္းက ငါ့အဖဲြ႔ကလား?"။ ကၽြန္ေတာ္က ဟုတ္တယ္လို႔ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူကားနဲ႔လမ္းႀကံဳလိုက္ေစတယ္။ တလမ္းလံုး ကၽြန္ေတာ္စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းထိုင္ၿပီး လိုက္ခဲ့တယ္။ ရိုက္ကြင္းေရာက္ေတာ့ သူ႔ကားကို ကၽြန္ေတာ္ဖုတ္သုတ္ေပးတယ္။ ဒီတစ္သက္မွာ ကားကိုဒီေလာက္ထိေျပာင္လက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္မသုတ္ခဲ့ဖူးဘူး။ သူ႔ကားကို ေဂ်ာင္ဂ်ဳိေဂ်ာင္ၾကားမက်န္ သြားၾကားထိုးတံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သန္႔ရွင္းေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ ရိုက္ကြင္းသြားတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ကားႀကံဳလိုက္ခဲ့ရတယ္။ ေန႔တိုင္း သူ႔ကားကိုဖုတ္သုတ္ေပးတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲဒီသိုင္းဆရာနံေဘးက လူသိမ်ားသူျဖစ္လာခဲ့တယ္။

ခင္ဗ်ားတို႔ကို ကပ္ဖားတတ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္သင္ေပးေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အႏုပညာအလုပ္လုပ္ေနသူက ကိုယ့္ကို လူေတြသတိထားမိလာေအာင္ ရွာႀကံလုပ္ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက သတင္းစာထဲမွာပါရဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ဘာမဆိုလုပ္ခဲ့တယ္။

သတင္းေထာက္ေတြ သတိထားမိေအာင္ဆိုၿပီး ေနကာမ်က္မွန္မည္းႀကီးကို တပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သတင္းထြက္လာရင္ ကၽြန္ေတာ္ပံုမပါခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ပံု အညႇပ္ခံခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဓာတ္ပံုရိုက္ရင္ မင္းသား/မင္းသမီးေဘးမွာ ကၽြန္ေတာ္သြားရပ္ၿပီးရိုက္တယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ပံု အညႇပ္မခံရေတာ့ဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ပံု သတင္းစာထဲပါခဲ့တယ္။

လူအမ်ားသိၾကတဲ့အတိုင္း ဂ်က္ကီခ်န္းရဲ႕ သရုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြက အသက္ကိုေတာင္မမူခဲ့ပါဘူး။

သူ႔ေလာက္အလုပ္ေလးစားတဲ့လူ သရုပ္ေဆာင္ေလာကမွာ ေနာက္တစ္ေယာက္ မရွိႏိုင္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ ရုပ္ရွင္ရိုက္တုန္း သူဘယ္ေလာက္ဒဏ္ရာရခဲ့သလဲလို႔ သရုပ္ေဆာင္သင္တန္းသားတစ္ေယာက္က ေမးခဲ့ဖူးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ရခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာေတြက မေရမတြက္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ခႏၶာကိုယ္ေနရာအႏွံ႔ တစ္ႀကိမ္ထက္မက က်ဳိးေၾကဖူးသလို မီးေလာင္ရာ၊ ကဲြအက္ရာ၊ ခဲြစိတ္ရာေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့ပါတယ္။ ေျခဖ်ားကေန ေခါင္းအထိ ဒဏ္ရာမရခဲ့ဖူးတဲ့ေနရာဆိုတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဟိုးအရင္ရုပ္ရွင္ရိုက္တုန္းက အာမခံေတြမရွိခဲ့ဘူး။ မီးေလာင္တဲ့ဇာတ္ကြက္ကို ရိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က တကယ့္မီးကိုသံုးခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ခံုးေမြးေတြေတာင္ မီးေလာင္သြားခဲ့ပါတယ္။ မီးအစစ္နဲ႔သံုးသံုး မီးအတုနဲ႔သံုးသံုး ရုပ္ရွင္ရိုက္တယ္ဆိုတာ အသက္နဲ႔ကစားတာပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ရုပ္ရွင္ေတြကို ဒီကေန႔ထိ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံက တကၠသိုလ္တခ်ဳိ႕မွာ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းအျဖစ္ အသံုးျပဳခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဂုဏ္ယူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဒဏ္ရာရခဲ့တဲ့အထဲက ဒီကေန႔ထိ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မွတ္ရရရွိေနတာက ကၽြန္ေတာ္ဦးေခါင္း (၂)ခါခဲြစိတ္ခဲ့ရတာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ယူရိုစလားဗီးယားမွာ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတယ္။ အဲဒီေနရာက တိုက္ပဲြလည္းျဖစ္ေနတယ္။ ေဆးကုသမႈအဆင့္ကလည္း မျမင့္ဘူး။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ေသမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ထားခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုအျဖစ္အပ်က္မ်ဳိး ႀကံဳခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္အခုအလုပ္လုပ္ရင္ ဒီေန႔အလုပ္ ဒီေန႔ၿပီးေအာင္လုပ္တယ္။ ဒီႏွစ္မွာဘာလုပ္မလဲလို႔ ေတြးတယ္။ ေနာက္ႏွစ္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္မေတြးဘူး။ အသက္က အင္မတန္ ကၽြတ္ဆတ္တယ္၊ က်ဳိးလြယ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ဘဝကို ကၽြန္ေတာ္တစ္ရက္ေတာင္ မျဖဳန္းပါဘူး။ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တန္ဖိုးရွိခဲ့ၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္မေျပာဘူး။ အနည္းဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တန္ဖိုးရွိခဲ့ပါတယ္။ ေျပာရရင္ ယူရိုစလားဗီးယားမွာ ခဲြစိတ္ခဲ့တဲ့အျဖစ္က လူ႔ဘဝကိုျမင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ကို ေျပာင္းလဲေစခဲ့တာပါပဲ။

ဟိုးအရင္ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ဘယ္ခုႏွစ္မွာ ဂ်က္ကီခ်န္းရဲ႕တစ္ႏွစ္တာဝင္ေငြက သန္းဘယ္ေလာက္ဆိုၿပီး သတင္းေတြက ေၾကညာခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါကို လူငယ္အမ်ားက အရမ္းအားက်ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္ရသင့္ရထိုက္တာပါ။ ႏွစ္အမ်ားႀကီး ကၽြန္ေတာ္စေတးခံၿပီး ရလာခဲ့တာပါ။ လူငယ္ေတြက တျခားလူရယူတာကိုပဲ မၾကည့္သင့္ဘူး။ သူတို႔ေပးဆပ္တာကိုလည္း ၾကည့္သင့္ပါတယ္။

သရုပ္ေဆာင္အိပ္မက္မက္ေနၾကတဲ့ ေထာင္ေသာင္းမ်ားစြာေသာ သင္တန္းသားေတြကို ဂ်က္ကီခ်န္းက အားမနာတမ္း ေဝဖန္ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။

မူရင္း-- http://www.xiaole8.com/mingrengushi/1536_2.html



ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။

--
Be Happy ,
Moe Moe.