ႀကံဳရဆံုရေစာ္ဘြားေမာင္ႏွံဘ၀ အေ၀းဆီမွ နိေျဂာဓါဗ်ာဒိတ္ေပး ဘုရားရွင္ကို္ယ္ေတာ္ျမတ္ လွည့္လည္ေရးအဖြဲ႕၏ ဗ်ာဒိတ္ေပးသံမ်ား ခပ္သဲ့သဲ့ထြက္ေပၚေနသည္။ တစ္အိမ္ျပီး တစ္အိမ္ ရြတ္ဖတ္သရဇၨယ္အျပီး ေလးတြဲ႕တြဲ႕ခရုသင္းမႈတ္သံသည္ နာရီျခား ထြက္ေပၚေနသည္။ ဘုရားလူၾကီး၏ ဗ်ာဒိတ္ေပး အဆံုးသတ္အျဖစ္ ”ေကာင္းခ်ီး ေပးၾကပါကုန္သတည္း” ဟူေသာ အသံကမူ အက်ယ္ဆံုး။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညတစ္ခ်က္တီးျပီ။ ကၽြန္မတို ့လမ္းထဲသို႔မူ မၾကြခ်ီေသး။
ကၽြန္မတို႕လမ္းထဲ၌ မီးထိန္ထိန္လင္းလ်က္ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္း ဗ်ာဒိတ္ခံယူရန္ အသင့္အေနအထား ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ ေမေမသည္လည္း အိမ္ေရွ႔ ေျမကြက္လပ္၌ ေကာ္ေဇာအျဖဴခင္းကာ ခံုပုေလးတစ္ခံုကို ပိတ္ျဖဴခင္းလွ်က္ ခ်ထားသည္။ ခံုပုေလးေပၚတြင္ လွဴဖြယ္ပစၥည္းတို႔ကို စီရရီ တင္ထားျပီး ေနရာခ်ထားေနျပီ။ ကၽြန္မကမူ ေရွ႔ေတာ္ေျပး စက္ဘီးငယ္မ်ားကိုပင္ မျမင္ရေသးသည့္အတြက္ အိမ္ေအာက္သို႔ မဆင္းေသး။
”ဒီႏွစ္ဘုရားပြဲက ေတာ္ေတာ္စည္တယ္သိလား” ဟုညီမငယ္က အနားသို႔လာရပ္ရင္း ေျပာသည္။ သူမအေျပာကို ေခါင္းညိတ္ အသိအမွတ္ျပဳရင္း မႏွစ္ကကၽြန္မတို႔အဖြဲ႔၏ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုေတြးမိကာ ျပံဳးမိရေသးသည္။
****************
ကၽြန္မတို႔ပုသိမ္ျမိဳ႕သည္တျခားေနရာ၌သာ မစည္ကားရွိရမည္။ ဘုရားပြဲေတြကားအလြန္ေပါမ်ား ၊ အလြန္စည္ကားေသာ ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ပင္။ တာ၀တိ ံသာဘုရားပြဲ ၊ ယိုးဒယားကုန္းဘုရားပြဲ ၊ ေရႊ၀က္လူးဘုရားပြဲ ၊ ကုသိႏၷာရံုဘုရားပြဲ ၊ စက္ေတာ္ရာဘုရားပြဲ စသည္ျဖင့္ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး အရပ္အဆိုင္းမရွိ။ ေရႊမုေဠာဘုရားကေတာ့ ျမိဳ႕က်က္သေရေဆာင္ဘုရား ျဖစ္သည့္အတြက္ သၾကၤန္ပြဲ ၊သီတင္းကၽြတ္ပြဲ ၊ တန္ေဆာင္တိုင္မသိုးသယၤန္းပြဲ ၊ မီးထြန္းပြဲ ၊ စတုဒီသာပြဲ၊ ငါးရာတစ္ဆူပြဲ စသည္ျဖင့္ အစဥ္အျမဲစည္ကားေနသည္က သိပ္အထူးအေထြမရွိ။ထူးျခားသည္က နိေျဂာဓါ ဘုရားပြဲျဖစ္သည္။ အျခားျမိဳ႕ေတြ၌ ဤသို႔ေသာပြဲမ်ိဳးမရွိ။ တဖုႆႏွင့္ဘလႅိက ကုန္သည္ညီေနာင္ႏွစ္ဦး ဘုရားရွင္ကို ဖူးေတြ႕ရျပီးေနာက္ သာကီ၀င္ မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္မ်ား ၾကားသိကာဘုရားရွင္ႏွင့္ ရဟႏၱာမ်ားကို ဖူးေျမာ္ၾကည္ညိဳရန္ သြားေရာက္ ပင့္ေဆာင္ျခင္းကို မူတည္၍ ဘုရားပြဲျဖစ္ေပၚလာရျခင္းပင္။ ဤဘုရားပြဲ မည္သည့္အခ်ိန္မွ စခဲ့သည္ဟူ၍ ကၽြန္မ မေျပာႏွင့္ ကၽြန္မအဘိုးပင္မေျပာႏိုင္။ ေရွးယခင္မွစ၍ ယခုအခ်ိန္အထိ ဘုရားပြဲအစဥ္အဆက္ က်င္းပေနျခင္းပင္။ ဘုရားပြဲက်င္းပေနခ်ိန္မွာ ႏွစ္လခန္႕ၾကာသည္။
နိေျဂာဓါ သိမ္ေတာ္ၾကီးအတြင္း၌ ဗ်ာဒိတ္ေပး ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးႏွင့္အတူ ရဟႏၱာရုပ္ပြားေတာ္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာရွိသည္။ ဟိုးးယခင္ကေတာ့ ရဟႏၱာရုပ္ပြားေတာ္ ငါးရာ အတိရွိခဲ့သည္ဟု ကၽြန္မအေဖက ေျပာခဲ့့့ဖူးသည္။ ယခုအခါမွာေတာ့ (ကၽြန္မ လိုက္ေရအၾကည့္အရ) ႏွစ္ရာေက်ာ္ခန္႔သာ ရွိေတာ့သည္။ အခ်ိန္ကာလ ၾကာျမင့္မႈက ပ်က္စီးဆံုးရံႈးမႈမ်ား ျဖစ္ခဲ့ဟန္တူသည္။ ထိုနိေျဂာဓါ သိမ္ေတာ္ၾကီးရွိရာလမ္း၌ ဘုရားပြဲ စတင္လိုက္ျပီ ဆိုသည္ႏွင့္ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ရုပ္ပြားေတာ္ကို ပင့္ေဆာင္ပူေဇာ္ရန္ ရပ္ကြက္အသီးသီး လမ္းအသီးသီးမွ မဲႏိႈက္ၾကသည္။ အရင္ဆံုးပူေဇာ္ရန္ မဲေပါက္သည့္ ရက္ကြက္မွ အဦးဆံုးပင့္ေဆာင္ ပူေဇာ္ရသည္။ ပူေဇာ္ရက္မွာ သံုးရက္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ မဲနံပါတ္စဥ္အတိုင္း ရပ္ကြက္အသီးသီးမွ ပင့္ေဆာင္ ပူေဇာ္ၾကသည္။ ပူေဇာ္သည့္ ရပ္ကြက္တိုင္း၌လည္း ဘုရားပြဲကို ျခိမ့္ျခိမ့္သဲသဲ က်င္းပၾကသည္။ ထိုသို႔ရပ္ကြက္ၾကီးမ်ားက နိေျဂာဓဘုရား ပင့္ေဆာင္ ပူေဇာ္ေနၾကခ်ိန္တြင္ ရပ္ကြက္ငယ္မ်ားက မိမိတို႔ ပင့္ေဆာင္ပူေဇာ္သည့္ ရဟႏၱာ အမည္နာမေတာ္မ်ားကို ၾကိဳတင္ စာရင္းသြင္းထားရသည္။ ရဟႏၱာ ပူေဇာ္ေရးကေတာ့ မ်ားျပားလွသည့္အတြက္ မဲႏိႈက္စရာမလို။ တစ္ဆူမရလွ်င္ ေနာက္တစ္ဆူ ပင့္ေဆာင္၍ ရႏိုင္သည္။
ဘုရားပြဲလွည့္လည္ရန္ သံုးရက္အလို ေနာက္ဆံုးမဲက်ရပ္ကြက္၌ နိေျဂာဓါ ပင့္ေဆာင္ပူေဇာ္ခ်ိန္တြင္ ရက္ကြက္ငယ္မ်ား၏ ရဟႏၱာ ပင့္ေဆာင္ ပူေဇာ္ေရးကလည္း တျပိဳင္နက္တည္း စတင္ေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ ေရာက္လာမွျဖင့္ တစ္ျမိဳ႔လံုး ဘယ္ဘက္ေျခခ်ခ် ပြဲခင္းသံေတြခ်ည္း။ တစ္ျမိဳ႔လံုး ေလယာဥ္ပ်ံႏွင့္ ၀ဲၾကည့္လွ်င္ မီးေရာင္တထိန္ထိန္ႏွင့္ ဆိုင္းသံဗံုသံေတြ အႏွံ႔အျပား ျမည္ဟိန္းေနမည္မွာ မုခ်။ နိေျဂာဓါ ဘုရားရွင္ႏွင့္တကြ ရဟႏၱာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္မ်ားကို ျမိဳ႔လံုးအႏွံ႔ ပင့္ေဆာင္ပူေဇာ္ရန္ ေနာက္ဆံုးက်သည့္ ရပ္ကြက္ျဖစ္ရာ ဘုရားပြဲလွည့္ရာတြင္ ေရွ႔ဆံုးမွဘုရားၾကီး ပင့္ေဆာင္ရန္ ပန္းရထား နတ္သားေလးပါး ၊ျဗဟၼာေလးဦးစီျဖင့္ ျပင္ဆင္ရပါသည္။ ရဟႏၱာပင့္ေသာ ရပ္ကြက္ငယ္မ်ားကေတာ့ သူတို႔ပင့္ေဆာင္ေသာ ရဟႏၱာ လွည့္လည္ေရးအတြက္ တာ၀န္ယူၾကရပါသည္။ နန္းတြင္းသူ ၊နန္းတြင္းသား အေယာက္သံုးဆယ္၊ ကဠဳဒါယီအမတ္ ၊ သားေတာ္ရာဟုလာ ၊ ရွမ္းကုန္သည္ အေယာက္တစ္ရာ စသည္တို႔ကိုေတာ့ သက္ဆိုင္ရာ ရပ္ကြက္မ်ားမွ သင့္ေတာ္သူမ်ားကို ေရြးထားျပီး၊ ျပင္ဆင္ထားျပီး။
သို႔ေသာ္ လိုေနသည္က ရွမ္းကုန္သည္တို႔ကို ဦးေဆာင္မည့္ ေစာ္ဘြားေမာင္ႏွံ ၊ လိုေနသည္ ဆိုတာထက္ လုပ္ခ်င္သူမ်ားလွ၍ ေရြးမရျခင္းပင္။ ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုမွာ အႏုပညာပိုး မေသးလွရာ နန္းတြင္းသူ ၊နန္းတြင္းသား အုပ္စု၌ေကာ ၊ ရွမ္းကုန္သည္ အုပ္စု၌ေကာ ဒုႏွင့္ေဒး။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မသည္လည္း ရွမ္းကုန္သည္ ကေတာ္တစ္ဦးလုပ္ရန္ ေရြးခ်ယ္ထားခံရသူပင္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မက ႏွစ္စဥ္လုပ္ေနက် ရွမ္းကုန္သည္ မလုပ္ခ်င္။ ေရွ႔ဆံုးမွ ရွမ္းေစာ္ဘြားကေတာ္ လုပ္ခ်င္သည္။ ဒီလို လုပ္ခ်င္တာကလည္း အေၾကာင္းရွိသည္။ ထိုႏွစ္က ပုသိမ္နိေျဂာဓါ ဘုရားပြဲကို ျမ၀တီမွ မွတ္တမ္းတင္လာရိုက္ျပီး ဗ်ဴးမည္ဟု သတင္းသန္႔သန္႔ ၾကားေနရသည္။ တိုင္းသိျပည္သိ ပါမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ အေဆာင္အေယာင္ အမ်ားဆံုး ရွမ္းေစာ္ဘြားကေတာ္သာ လုပ္ခ်င္သည္ေပါ့။ ကၽြန္မ၏ ဆႏၵအတိုင္းပင္ ရွမ္းေစာ္ဘြားကေတာ္ လုပ္ခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္မႏွင့္တြဲရမည့္ ရွမ္းေစာ္ဘြား လုပ္သူမွာ အရပ္အနည္းငယ္ ပုသျဖင့္ အရပ္ပုသူကၽြန္မႏွင့္ အဆင္ေျပေနေသာေၾကာင့္ပင္။
***************
ကၽြန္မဆႏၵအတိုင္း လုပ္ခြင့္ရခဲ့သျဖင့္ဘုရားပြဲ လွည့္မည့္ေန႔အတြက္ အားတက္သေရာ ျပင္ဆင္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မႏွင့္ အတူယွဥ္တြဲမည့္သူႏွင့္ တိုင္ပင္၍ အေရာင္တူ ၀တ္စံုခ်ဳပ္ရန္ ၊ကားငွားရန္ ၊ဖိနပ္အပ္ရန္ ၊မိတ္ကပ္ဆရာ ရက္ခ်ိန္းၾကိဳတင္ယူရန္ စသည္ျဖင့္ မေမာႏိုင္ ၊မပန္းႏိုင္ ျပင္ဆင္ခဲ့ရသည္။ ထိုသို႔ အားၾကိဳးမာန္တက္ လႈပ္ရွားခဲ့၍လား ၊စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္လား မသိ လွည့္မည့္ေန႔တြင္ ကၽြန္မ ဖ်ားေတာ့သည္။ ထိုအခါ ေဂါပက အတြင္းေရးမႈးက
”သမီးျဖစ္ပါ့မလား။ တစ္ေနကုန္ လွည့္ရမွာေနာ္ ..။ လူလဲမလား ”
”ရတယ္ ဦး ”
ကၽြန္မ ေခါင္းမာစြာ ျငင္းပယ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မၾကိဳတင္ စီစဥ္ခဲ့သမွ် အရာမထင္မွာကို လက္မခံႏိုင္လွပါ။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္မမ်က္လံုးမ်ား ရီေ၀ေနေသာ္လည္း ေဆးေသာက္ကာ ျပင္ဆင္ျပီး ကားေပၚတက္လိုက္ပါသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္၌ မည္သည့္ အခက္အခဲမွမရွိ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ခဲံသည္ခ်ည္း။ လမ္းေဘး ၀ဲယာတေလွ်ာက္၌ လူမ်ား တိုးမေပါက္ေအာင္ပင္ စည္ကားလွသည္။ လူတခ်ိဳ႔သည္ ကၽြန္မတို႔ကားကို တအံ့တၾသ ေငးၾကည့္ေနတာကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္မကမူ ကၽြန္မတို႔ကား၏ အျပင္အဆင္ ခမ္းနားမႈေၾကာင့္ အံ့ၾသေငးေမာေနတာဟု ယူဆသည္။ သို႔ေသာ္ ျပႆနာက ရွမ္းလူဆိုးမ်ား ဓားျပတိုက္သည့္ အခန္းျဖစ္သည္။ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ လွည့္လည္လာရာမွ မံုရြာေရဦး လမ္းမၾကီးအေရာက္၌ အစီအစဥ္အတိုင္း ရွမ္းလူဆိုး (ဓားျပ)မ်ား၊ ကုန္သည္မ်ား ၊ေစာ္ဘြားမ်ားကို ဓားျပတိုက္ၾကသည္။ ဓားျပမ်ားက အနက္ေရာင္မ်ား ၀တ္ဆင္ထားျပီး စက္ဘီးႏွင့္ အုပ္လိုက္ ျဖစ္သည္။ ဓားျပေခါင္းေဆာင္ ေလးေယာက္က ထံုးစံအတိုင္း ေစာ္ဘြားေမာင္ႏွံကို ဓားျပတိုက္ရန္ ကားေပၚခုန္တက္လာသည္။ ထိုအခါ ကၽြန္မက ဇာတ္ကြက္အတိုင္း ေစာ္ဘြားကိုဖက္ကာ ေၾကာက္ရြံ႕ဟန္ျပရသည္။ ေစာ္ဘြားက မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းမာမာႏွင့္ ေက်ာက္စီဓားကို ထုတ္ကာ ဟန္ေရးျပသည္။
ထိုျပကြက္၌ ပရိသတ္က မထင္မွတ္စြာ ၀ါးကနဲ ထရယ္ၾကသည္။ ကၽြန္မတို႔အားလံုး ရုတ္တရက္ မွင္တက္မိသြားသည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔လုပ္တာ ဘာမွမမွား။ ရယ္စရာလည္း အေၾကာင္းမရွိ။ ကၽြန္မက အေတြ႕အၾကံဳရွိ၍ ထိန္းလိုက္ႏိုင္ေသာ္လည္း ေစာ္ဘြားလုပ္သူမွာ တစ္ခါမွမလုပ္ဖူး၍ မ်က္ႏွာပ်က္ကာ အငိုက္မိသြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဓားေရးမွာ ကေျပာင္းကျပန္ျဖစ္ကာ ဓားျပမထိုးမိဘဲ ေစာ္ဘြားကေတာ္ ကၽြန္မကိုသာထိုးမိသြားသည္။ ဓားမွာ ေကာ္ဓားျဖစ္၍ ဘာမွေတာ့ မျဖစ္။ သို႔ေသာ္ ပရိသတ္အျမင္၌ ကၽြန္မကိုထိုးမိသြား၍ အလ်င္အျမန္ လွဲခ်လိုက္ရသည္။ ထိုအခါ ဓားျပက အေျခအေနကို သေဘာေပါက္ကာ ေစာ္ဘြားကို ဖိတိုက္ျပသည္။ သေဘာကသူတို႔ဘက္က အသာစီးရသည့္သေဘာ။ သို႔ေသာ္ ေစာ္ဘြားက ဓားျဖင့္ခုတ္သည့္ဓားျပကို ေရွာင္ရမည့္အစား ကၽြန္မကိုသာ အေၾကာင္သား ေငးၾကည့္ေနသည္။ ဇတ္ကြက္ေတြက ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာေတြ ျဖစ္ကုန္တာကိုး။ ပိုဆိုးတာက ဓားျပ၏ဓားကို မေရွာင္သည့္အတြက္ ပရိသတ္က တ၀ါး၀ါး ျဖစ္ကုန္သည္။ ဟုတ္ပ သည္ေစာ္ဘြားက ဓားနဲ႔တရစပ္ သည္ေလာက္ခုတ္ေနတာေတာင္ ဘာမွမျဖစ္ အေၾကာင္သားရပ္လို႔။ ကၽြန္မစိတ္ိုတိုႏွင့္ ဓားျပလုပ္တဲ့သူေရာ ၊ေစာ္ဘြားကိုေရာ လဲေနရာမွ ဒိုင္းကနဲမ်က္ေစာင္း ပိတ္ထိုးလိုက္သည္။ သည္ေတာ့ ဓားျပက ဓားေရးရပ္ကာ ေစာ္ဘြားက သတိ၀င္လာျပီး ဓားဆြဲခုတ္ေတာ့သည္။
”ေဟ့ေကာင္ ခုတ္မေနနဲ႔ေတာ့ ၊တကယ္ဆို ငါခုတ္တာ မင္းေသေလာက္ျပီ။အျမန္လွဲခ် ..ျပီးရင္ ရတနာ ထုတ္ေပးေတာ့ ”
ဒါေတာင္ ေစာ္ဘြားက ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနလို႔ ကၽြန္မက လဲက်ေနရာက အားတင္းထသလိုလိုနဲ႔ ေစာ္ဘြားအက်ႌစ ဆြဲျပီး မ်က္ႏွာမိႈင္မိႈင္ကေလး လုပ္ျပီး သူ႔ကိုအားကုန္ ေဆာင့္ဆြဲခ်လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဓားျပကိုမ်က္စပစ္ျပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရတနာယူျပီးျပန္ေတာ့လို႔ အခ်က္ေပးလိုက္ရတယ္။ ေစာ္ဘြားခမ်ာမွာ ညင္ညင္သာသာ မက်ဘဲ အလဲလဲအျပိဳျပိဳ က်လာလို႔ ရံႈ႔မဲ့ညည္းတြားေနေလရဲ႔။ အမယ္ ပရိသတ္က ဒီေတာ့လည္း လက္ခုပ္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္း။ ဒါေပမယ့္ စိတ္မသက္သာစရာက လက္ခုပ္သံနဲ႔အတူ ရယ္သံေတြ တေ၀ါေ၀ါ။ ေစာ္ဘြားေလးမွာ နာက်င္တဲ့အရွိန္နဲ႔ေရာ ၊ရွက္တာနဲ႔ေရာ ေပါင္းျပီး မ်က္ႏွာကို ရဲတြတ္ေနတာပဲ။ ကၽြန္မကေတာ့ မခ်ိသြားျဖဲေပါ့။
********************
စတာထြက္ကာစမို႔ အမွားအယြင္းျဖစ္တာလို႔ ယူဆျပီး ေနာက္လမ္းမတစ္ခုကို အေရာက္မွာ ေစာ္ဘြားေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ တက္တက္ၾကြၾကြ ျပန္ျဖစ္လာျပန္သည္။ ကၽြန္မကလည္း ဒီတစ္ခါေတာ့ အေသအခ်ာ လုပ္မယ္ဆိုျပီး ဟန္တျပင္ျပင္ႏွင့္။ ထံုးစံအတိုင္း ဓားျပေတြတက္လာျပန္သည္။ ေစာ္ဘြားက ဓားကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ ကၽြန္မက ေၾကာက္ရြံ႕ဟန္လုပ္ကာ ေစာ္ဘြားေနာက္ကြယ္ ခပ္ရို႕ရို႕ ၀င္ရပ္လိုက္သည္။ ထိုအခိုက္ ပရိသတ္က ၀ါးကနဲ ရယ္လိုက္ၾကသည္။ ဘုရား ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မပါ ေသြးပ်က္ျပီ။ ကၽြန္မတို႔ကျပေနတာ ဟာသမဟုတ္ပါ။ ႏွစ္ေနရာကျပသည္။ ႏွစ္ေနရာ ဟာသျဖစ္သည္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိ။ ေစာ္ဘြားခမ်ာမွာလည္း မ်က္ႏွာမွာ ဆီးရြက္ေလာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။ သူဓားတစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ခုတ္လိုက္တုိင္း ပရိသတ္က ၀ါးကနဲ ၀ါးကနဲ ရယ္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ တ၀ါး၀ါး ရယ္ၾကသည္။ ေစာ္ဘြားေမွာင္ႏွံ ႏွင့္ ဓားျပမွာ အစီအစဥ္တိုင္းသာ ဆက္လုပ္ေနရသည္။ မ်က္ႏွာေတြမွာ ေသြးပ်က္ကုန္ျပီ။ ဓားျပကို ေအာင္ႏိုင္ျပီး ဓားျပေတြ ဆင္းေျပးသြားသည္အထိ ပရိသတ္က ရယ္သံမစဲ။ ကၽြန္မမွာ နားမလည္ႏိုင္ေသာ္လည္း မတတ္ႏိုင္။ ရယ္သံႏွင့္အတူ ပါလာသည့္ လက္ခုပ္သံေတြႏွင့္သာ ေျဖသိမ့္ေနရသည္။ မ်က္ႏွာေတြမွာမူ အခ်ဥ္သီး စားမိသညိ့ပမာ ရံႈ႕တြေနၾကသည္။ ထိုအခိုက္ နန္တြင္းသူ ၊နန္းတြင္းသား အုပ္စုထဲမွ ၀န္မင္းလုပ္သည့္ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး ကၽြန္မတို႔ ကားေဘးမွ ျဖတ္သြားျပီး ကၽြန္မတို႔ကို လွမ္းႏႈတ္ဆက္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာ၌ အံ့ၾသတၾကီး အေျပာင္းအလဲမ်ားစြာ ျဖစ္သြားျပီး ကၽြန္မတို႔ကားေပၚ တက္လာကာ-
”မိသူ နင္ဘာေတြ ထြင္ထားတာလဲ”
”ဟမ္ ဘာထြင္လို႔လဲ”
”ဟာ နင္ဘာလို႔ ေခါင္းေဆာင္း မွားတပ္ထားတာလဲ”
ဘုရား…. ကၽြန္မ ေခါင္းနပန္း ၾကီးသြားသည္။ သြားျပီ….. ေခါင္းေဆာင္းကို အလ်င္အျမန္ ၾကည့္ျပီးသည့္ေနာက္တြင္မူ ေနရာတြင္သာ ပံုရက္သားလဲ၍ ေသခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားသည္။ တကယ္ေတာ့ ရွမ္းေစာ္ဘြား၀တ္စံု ဆင္တူသည္ ေယာက်ာ္း ၊မိန္းမ သိပ္ခြဲျခား၍ မရသလို.. ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ မိတ္ကပ္ ျပင္ဆင္ထားမႈေၾကာင့္ေရာ ၊မိန္းမေခ်ာ ေခ်ာသည့္ ေစာ္ဘြားလုပ္သူေၾကာင့္ေရာ ေစာ္ဘြားမွန္း ၊ေစာ္ဘြားကေတာ္မွန္း သိပ္မသိသာလွပါ။ အဓိက ပရိသတ္ကို သိေစသည္မွာ ေခါင္းေဆာင္း ျဖစ္သည္။ ေစာ္ဘြား၏ ေခါင္းေဆာင္းမွာ မဟာရာဂ်ာ ေဆာင္းသည့္ ေခါင္းေဆာင္းမ်ိဳး ျဖစ္ကာ ေက်ာက္နီတစ္လံုး ကပ္ထားပါသည္။ ေစာ္ဘြားကေတာ္ေဆာင္းသည့္ ေခါင္းေဆာင္းမွာ ပန္းခက္ႏြယ္မ်ား လွပစြာထိုးထားျပီး ေနာက္ပိုင္း၌ ပ၀ါျဖဴ လႊမ္းထားပါသည္။ ေခါင္းေဆာင္း မွားေဆာင္းေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မကေစာ္ဘြားျဖစ္ျပီး သူကေစာ္ဘြားကေတာ္ ျဖစ္ေနပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ကၽြန္မတို႔ ျပကြက္မ်ားကို ပရိသတ္ရယ္သည္မွာ မဆန္း ေစာ္ဘြားက ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕ႏွင့္ ေစာ္ဘြားကေတာ္က ဓားဆြဲကာ ရန္သူကိုရြပ္္ရြပ္ခၽြံခၽြံ ခုခံေနရသည္ ဘယ္ေလာက္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ႏိုင္လိုက္ပါသနည္း။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕အမွားပင္။ အဖ်ားရွိန္ေၾကာင့္ မ်က္လံုးရီေ၀ေ၀ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ေရာ ၊လူစားထိုးခံရမွာ စိုးတာေၾကာင့္ေရာ ေတြ႔ရာဦးထုပ္ အျမန္ေဆာင္းျပီး ကားေပၚ အျမန္တက္ခဲ့တာပင္။ ေစာ္ဘြားလုပ္သူကေတာ့ နဂိုကတည္းက ဘာမွမသိသူျဖစ္ရာ ခပ္ေအးေအးပင္ က်န္ေသာေခါင္းေဆာင္း ဦးထုပ္ကို ေဆာင္းခဲ့ျခင္းပင္။ အခုမွေတာ့ ဘာမွမတတ္ႏိုင္။ ကားေပၚ ေရာက္ကာစမွာပင္ ေခါင္းေဆာင္း ျပဳတ္မည္စိုးေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မေရာ ၊သူေရာ အသီးသီး ဆံညွပ္ေတြထုတ္ကာ ညွပ္ခဲ့ၾကျပီးျပီ။ ထို႔ျပင္ ဆိုင္းသံ ၊ဗံုသံေတြကလည္း ေနာက္တစ္ပြဲကရန္ အသံစေနျပီ။ ၀န္မင္းကလည္း သူ႔ေနရာသူျပန္သြားျပီ။ ကၽြန္မတို႔ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ဦးမည္နည္း။ ထံုးစံအတိုင္း ကျပရန္သာ ရွိေတာ့သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အျပည့္အ၀ပင္ ပရိသတ္ရယ္သံ ေမွ်ာ္လင့္ကာ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ပင္ ကျပလိုက္သည္။ အဲဒီလိုမလုပ္ရေအာင္ကလည္း ကၽြန္မက ဓားမခုတ္တတ္သလို ၊သူကလည္း ကႏြဲ႔ကလ် မလုပ္တတ္။ ထိုသို႔သာ ေျပာင္းျပန္ လုပ္ရလွ်င္ ပရိသတ္မရယ္ဘဲ သူႏွင့္ကၽြန္မသာ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္ရမည့္ကိန္း ေစာ္ဘြားေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္ ဓားျပမခုခံဘဲ ထရယ္ေနလွ်င္ေတာ့ ေကာင္းပါေလေရာ။ အဲဒီ့ေတာ့ အရင္တိုင္းပဲေပါ့။ ပရိသတ္ကေတာ့ တ၀ါး၀ါး ၊ တဟားဟား။ ထိုေန႔က ပရိသတ္ထံမွ ၾကားရသည့္အသံမွာ-
”ဒီႏွစ္ဘုရားပြဲက မဆိုးဘူး။ ဟာသေတြပါ ထည့္ထားတယ္” တဲ့
ကၽြန္မတို႔မွာ ရယ္ရမလို …..ငိုရမလိုနဲ႔ပဲ………။
********************
”မမ ေရွ့ေျပးစက္ဘီးေတြေတာင္ ေရာက္ေနျပီ။ လာေလ ေအာက္ဆင္းၾကမယ္”
ညီမေလးရဲ႕အသံက ကၽြန္ရဲ႕အေတြးေရယဥ္ေၾကာကို ျဖတ္ေတက္လိုက္ပါတယ္။ မႏွစ္က ကၽြန္မရဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ကို ေတြးမိတိုင္း..ျပံဳးမိဆဲပါ။ အရွိန္အ၀ါ ၊ အေဆာင္အေယာင္မ်ားတဲ့ ေစာ္ဘြားကေတာ္ လုပ္ခ်င္လြန္းလွတဲ့ ကၽြန္မမွာ မထင္မွတ္ဘဲ လူရႊင္ေတာ္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကို ေတြးမိတိုင္း….ျမင္ေယာင္မိတိုင္း…………………………..။
**ေရႊအိမ္စည္**
န၀ေဒးမဂၢဇင္း
၂၀၀၂၊ေအာက္တိုဘာ
** From-ကုိတင့္**
ႀကံဳရဆံုရေစာ္ဘြားေမာင္ႏွံဘ၀ အေ၀းဆီမွ နိေျဂာဓါဗ်ာဒိတ္ေပး ဘုရားရွင္ကို္ယ္ေတာ္ျမတ္ လွည့္လည္ေရးအဖြဲ႕၏ ဗ်ာဒိတ္ေပးသံမ်ား ခပ္သဲ့သဲ့ထြက္ေပၚေနသည္။ တစ္အိမ္ျပီး တစ္အိမ္ ရြတ္ဖတ္သရဇၨယ္အျပီး ေလးတြဲ႕တြဲ႕ခရုသင္းမႈတ္သံသည္ နာရီျခား ထြက္ေပၚေနသည္။ ဘုရားလူၾကီး၏ ဗ်ာဒိတ္ေပး အဆံုးသတ္အျဖစ္ ”ေကာင္းခ်ီး ေပးၾကပါကုန္သတည္း” ဟူေသာ အသံကမူ အက်ယ္ဆံုး။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညတစ္ခ်က္တီးျပီ။ ကၽြန္မတို ့လမ္းထဲသို႔မူ မၾကြခ်ီေသး။
ကၽြန္မတို႕လမ္းထဲ၌ မီးထိန္ထိန္လင္းလ်က္ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္း ဗ်ာဒိတ္ခံယူရန္ အသင့္အေနအထား ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ ေမေမသည္လည္း အိမ္ေရွ႔ ေျမကြက္လပ္၌ ေကာ္ေဇာအျဖဴခင္းကာ ခံုပုေလးတစ္ခံုကို ပိတ္ျဖဴခင္းလွ်က္ ခ်ထားသည္။ ခံုပုေလးေပၚတြင္ လွဴဖြယ္ပစၥည္းတို႔ကို စီရရီ တင္ထားျပီး ေနရာခ်ထားေနျပီ။ ကၽြန္မကမူ ေရွ႔ေတာ္ေျပး စက္ဘီးငယ္မ်ားကိုပင္ မျမင္ရေသးသည့္အတြက္ အိမ္ေအာက္သို႔ မဆင္းေသး။
”ဒီႏွစ္ဘုရားပြဲက ေတာ္ေတာ္စည္တယ္သိလား” ဟုညီမငယ္က အနားသို႔လာရပ္ရင္း ေျပာသည္။ သူမအေျပာကို ေခါင္းညိတ္ အသိအမွတ္ျပဳရင္း မႏွစ္ကကၽြန္မတို႔အဖြဲ႔၏ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုေတြးမိကာ ျပံဳးမိရေသးသည္။
****************
ကၽြန္မတို႔ပုသိမ္ျမိဳ႕သည္တျခားေနရာ၌သာ မစည္ကားရွိရမည္။ ဘုရားပြဲေတြကားအလြန္ေပါမ်ား ၊ အလြန္စည္ကားေသာ ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ပင္။ တာ၀တိ ံသာဘုရားပြဲ ၊ ယိုးဒယားကုန္းဘုရားပြဲ ၊ ေရႊ၀က္လူးဘုရားပြဲ ၊ ကုသိႏၷာရံုဘုရားပြဲ ၊ စက္ေတာ္ရာဘုရားပြဲ စသည္ျဖင့္ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး အရပ္အဆိုင္းမရွိ။ ေရႊမုေဠာဘုရားကေတာ့ ျမိဳ႕က်က္သေရေဆာင္ဘုရား ျဖစ္သည့္အတြက္ သၾကၤန္ပြဲ ၊သီတင္းကၽြတ္ပြဲ ၊ တန္ေဆာင္တိုင္မသိုးသယၤန္းပြဲ ၊ မီးထြန္းပြဲ ၊ စတုဒီသာပြဲ၊ ငါးရာတစ္ဆူပြဲ စသည္ျဖင့္ အစဥ္အျမဲစည္ကားေနသည္က သိပ္အထူးအေထြမရွိ။ထူးျခားသည္က နိေျဂာဓါ ဘုရားပြဲျဖစ္သည္။ အျခားျမိဳ႕ေတြ၌ ဤသို႔ေသာပြဲမ်ိဳးမရွိ။ တဖုႆႏွင့္ဘလႅိက ကုန္သည္ညီေနာင္ႏွစ္ဦး ဘုရားရွင္ကို ဖူးေတြ႕ရျပီးေနာက္ သာကီ၀င္ မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္မ်ား ၾကားသိကာဘုရားရွင္ႏွင့္ ရဟႏၱာမ်ားကို ဖူးေျမာ္ၾကည္ညိဳရန္ သြားေရာက္ ပင့္ေဆာင္ျခင္းကို မူတည္၍ ဘုရားပြဲျဖစ္ေပၚလာရျခင္းပင္။ ဤဘုရားပြဲ မည္သည့္အခ်ိန္မွ စခဲ့သည္ဟူ၍ ကၽြန္မ မေျပာႏွင့္ ကၽြန္မအဘိုးပင္မေျပာႏိုင္။ ေရွးယခင္မွစ၍ ယခုအခ်ိန္အထိ ဘုရားပြဲအစဥ္အဆက္ က်င္းပေနျခင္းပင္။ ဘုရားပြဲက်င္းပေနခ်ိန္မွာ ႏွစ္လခန္႕ၾကာသည္။
နိေျဂာဓါ သိမ္ေတာ္ၾကီးအတြင္း၌ ဗ်ာဒိတ္ေပး ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးႏွင့္အတူ ရဟႏၱာရုပ္ပြားေတာ္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာရွိသည္။ ဟိုးးယခင္ကေတာ့ ရဟႏၱာရုပ္ပြားေတာ္ ငါးရာ အတိရွိခဲ့သည္ဟု ကၽြန္မအေဖက ေျပာခဲ့့့ဖူးသည္။ ယခုအခါမွာေတာ့ (ကၽြန္မ လိုက္ေရအၾကည့္အရ) ႏွစ္ရာေက်ာ္ခန္႔သာ ရွိေတာ့သည္။ အခ်ိန္ကာလ ၾကာျမင့္မႈက ပ်က္စီးဆံုးရံႈးမႈမ်ား ျဖစ္ခဲ့ဟန္တူသည္။ ထိုနိေျဂာဓါ သိမ္ေတာ္ၾကီးရွိရာလမ္း၌ ဘုရားပြဲ စတင္လိုက္ျပီ ဆိုသည္ႏွင့္ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ရုပ္ပြားေတာ္ကို ပင့္ေဆာင္ပူေဇာ္ရန္ ရပ္ကြက္အသီးသီး လမ္းအသီးသီးမွ မဲႏိႈက္ၾကသည္။ အရင္ဆံုးပူေဇာ္ရန္ မဲေပါက္သည့္ ရက္ကြက္မွ အဦးဆံုးပင့္ေဆာင္ ပူေဇာ္ရသည္။ ပူေဇာ္ရက္မွာ သံုးရက္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ မဲနံပါတ္စဥ္အတိုင္း ရပ္ကြက္အသီးသီးမွ ပင့္ေဆာင္ ပူေဇာ္ၾကသည္။ ပူေဇာ္သည့္ ရပ္ကြက္တိုင္း၌လည္း ဘုရားပြဲကို ျခိမ့္ျခိမ့္သဲသဲ က်င္းပၾကသည္။ ထိုသို႔ရပ္ကြက္ၾကီးမ်ားက နိေျဂာဓဘုရား ပင့္ေဆာင္ ပူေဇာ္ေနၾကခ်ိန္တြင္ ရပ္ကြက္ငယ္မ်ားက မိမိတို႔ ပင့္ေဆာင္ပူေဇာ္သည့္ ရဟႏၱာ အမည္နာမေတာ္မ်ားကို ၾကိဳတင္ စာရင္းသြင္းထားရသည္။ ရဟႏၱာ ပူေဇာ္ေရးကေတာ့ မ်ားျပားလွသည့္အတြက္ မဲႏိႈက္စရာမလို။ တစ္ဆူမရလွ်င္ ေနာက္တစ္ဆူ ပင့္ေဆာင္၍ ရႏိုင္သည္။
ဘုရားပြဲလွည့္လည္ရန္ သံုးရက္အလို ေနာက္ဆံုးမဲက်ရပ္ကြက္၌ နိေျဂာဓါ ပင့္ေဆာင္ပူေဇာ္ခ်ိန္တြင္ ရက္ကြက္ငယ္မ်ား၏ ရဟႏၱာ ပင့္ေဆာင္ ပူေဇာ္ေရးကလည္း တျပိဳင္နက္တည္း စတင္ေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ ေရာက္လာမွျဖင့္ တစ္ျမိဳ႔လံုး ဘယ္ဘက္ေျခခ်ခ် ပြဲခင္းသံေတြခ်ည္း။ တစ္ျမိဳ႔လံုး ေလယာဥ္ပ်ံႏွင့္ ၀ဲၾကည့္လွ်င္ မီးေရာင္တထိန္ထိန္ႏွင့္ ဆိုင္းသံဗံုသံေတြ အႏွံ႔အျပား ျမည္ဟိန္းေနမည္မွာ မုခ်။ နိေျဂာဓါ ဘုရားရွင္ႏွင့္တကြ ရဟႏၱာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္မ်ားကို ျမိဳ႔လံုးအႏွံ႔ ပင့္ေဆာင္ပူေဇာ္ရန္ ေနာက္ဆံုးက်သည့္ ရပ္ကြက္ျဖစ္ရာ ဘုရားပြဲလွည့္ရာတြင္ ေရွ႔ဆံုးမွဘုရားၾကီး ပင့္ေဆာင္ရန္ ပန္းရထား နတ္သားေလးပါး ၊ျဗဟၼာေလးဦးစီျဖင့္ ျပင္ဆင္ရပါသည္။ ရဟႏၱာပင့္ေသာ ရပ္ကြက္ငယ္မ်ားကေတာ့ သူတို႔ပင့္ေဆာင္ေသာ ရဟႏၱာ လွည့္လည္ေရးအတြက္ တာ၀န္ယူၾကရပါသည္။ နန္းတြင္းသူ ၊နန္းတြင္းသား အေယာက္သံုးဆယ္၊ ကဠဳဒါယီအမတ္ ၊ သားေတာ္ရာဟုလာ ၊ ရွမ္းကုန္သည္ အေယာက္တစ္ရာ စသည္တို႔ကိုေတာ့ သက္ဆိုင္ရာ ရပ္ကြက္မ်ားမွ သင့္ေတာ္သူမ်ားကို ေရြးထားျပီး၊ ျပင္ဆင္ထားျပီး။
သို႔ေသာ္ လိုေနသည္က ရွမ္းကုန္သည္တို႔ကို ဦးေဆာင္မည့္ ေစာ္ဘြားေမာင္ႏွံ ၊ လိုေနသည္ ဆိုတာထက္ လုပ္ခ်င္သူမ်ားလွ၍ ေရြးမရျခင္းပင္။ ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုမွာ အႏုပညာပိုး မေသးလွရာ နန္းတြင္းသူ ၊နန္းတြင္းသား အုပ္စု၌ေကာ ၊ ရွမ္းကုန္သည္ အုပ္စု၌ေကာ ဒုႏွင့္ေဒး။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မသည္လည္း ရွမ္းကုန္သည္ ကေတာ္တစ္ဦးလုပ္ရန္ ေရြးခ်ယ္ထားခံရသူပင္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မက ႏွစ္စဥ္လုပ္ေနက် ရွမ္းကုန္သည္ မလုပ္ခ်င္။ ေရွ႔ဆံုးမွ ရွမ္းေစာ္ဘြားကေတာ္ လုပ္ခ်င္သည္။ ဒီလို လုပ္ခ်င္တာကလည္း အေၾကာင္းရွိသည္။ ထိုႏွစ္က ပုသိမ္နိေျဂာဓါ ဘုရားပြဲကို ျမ၀တီမွ မွတ္တမ္းတင္လာရိုက္ျပီး ဗ်ဴးမည္ဟု သတင္းသန္႔သန္႔ ၾကားေနရသည္။ တိုင္းသိျပည္သိ ပါမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ အေဆာင္အေယာင္ အမ်ားဆံုး ရွမ္းေစာ္ဘြားကေတာ္သာ လုပ္ခ်င္သည္ေပါ့။ ကၽြန္မ၏ ဆႏၵအတိုင္းပင္ ရွမ္းေစာ္ဘြားကေတာ္ လုပ္ခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္မႏွင့္တြဲရမည့္ ရွမ္းေစာ္ဘြား လုပ္သူမွာ အရပ္အနည္းငယ္ ပုသျဖင့္ အရပ္ပုသူကၽြန္မႏွင့္ အဆင္ေျပေနေသာေၾကာင့္ပင္။
***************
ကၽြန္မဆႏၵအတိုင္း လုပ္ခြင့္ရခဲ့သျဖင့္ဘုရားပြဲ လွည့္မည့္ေန႔အတြက္ အားတက္သေရာ ျပင္ဆင္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မႏွင့္ အတူယွဥ္တြဲမည့္သူႏွင့္ တိုင္ပင္၍ အေရာင္တူ ၀တ္စံုခ်ဳပ္ရန္ ၊ကားငွားရန္ ၊ဖိနပ္အပ္ရန္ ၊မိတ္ကပ္ဆရာ ရက္ခ်ိန္းၾကိဳတင္ယူရန္ စသည္ျဖင့္ မေမာႏိုင္ ၊မပန္းႏိုင္ ျပင္ဆင္ခဲ့ရသည္။ ထိုသို႔ အားၾကိဳးမာန္တက္ လႈပ္ရွားခဲ့၍လား ၊စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္လား မသိ လွည့္မည့္ေန႔တြင္ ကၽြန္မ ဖ်ားေတာ့သည္။ ထိုအခါ ေဂါပက အတြင္းေရးမႈးက
”သမီးျဖစ္ပါ့မလား။ တစ္ေနကုန္ လွည့္ရမွာေနာ္ ..။ လူလဲမလား ”
”ရတယ္ ဦး ”
ကၽြန္မ ေခါင္းမာစြာ ျငင္းပယ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မၾကိဳတင္ စီစဥ္ခဲ့သမွ် အရာမထင္မွာကို လက္မခံႏိုင္လွပါ။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္မမ်က္လံုးမ်ား ရီေ၀ေနေသာ္လည္း ေဆးေသာက္ကာ ျပင္ဆင္ျပီး ကားေပၚတက္လိုက္ပါသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္၌ မည္သည့္ အခက္အခဲမွမရွိ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ခဲံသည္ခ်ည္း။ လမ္းေဘး ၀ဲယာတေလွ်ာက္၌ လူမ်ား တိုးမေပါက္ေအာင္ပင္ စည္ကားလွသည္။ လူတခ်ိဳ႔သည္ ကၽြန္မတို႔ကားကို တအံ့တၾသ ေငးၾကည့္ေနတာကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္မကမူ ကၽြန္မတို႔ကား၏ အျပင္အဆင္ ခမ္းနားမႈေၾကာင့္ အံ့ၾသေငးေမာေနတာဟု ယူဆသည္။ သို႔ေသာ္ ျပႆနာက ရွမ္းလူဆိုးမ်ား ဓားျပတိုက္သည့္ အခန္းျဖစ္သည္။ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ လွည့္လည္လာရာမွ မံုရြာေရဦး လမ္းမၾကီးအေရာက္၌ အစီအစဥ္အတိုင္း ရွမ္းလူဆိုး (ဓားျပ)မ်ား၊ ကုန္သည္မ်ား ၊ေစာ္ဘြားမ်ားကို ဓားျပတိုက္ၾကသည္။ ဓားျပမ်ားက အနက္ေရာင္မ်ား ၀တ္ဆင္ထားျပီး စက္ဘီးႏွင့္ အုပ္လိုက္ ျဖစ္သည္။ ဓားျပေခါင္းေဆာင္ ေလးေယာက္က ထံုးစံအတိုင္း ေစာ္ဘြားေမာင္ႏွံကို ဓားျပတိုက္ရန္ ကားေပၚခုန္တက္လာသည္။ ထိုအခါ ကၽြန္မက ဇာတ္ကြက္အတိုင္း ေစာ္ဘြားကိုဖက္ကာ ေၾကာက္ရြံ႕ဟန္ျပရသည္။ ေစာ္ဘြားက မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းမာမာႏွင့္ ေက်ာက္စီဓားကို ထုတ္ကာ ဟန္ေရးျပသည္။
ထိုျပကြက္၌ ပရိသတ္က မထင္မွတ္စြာ ၀ါးကနဲ ထရယ္ၾကသည္။ ကၽြန္မတို႔အားလံုး ရုတ္တရက္ မွင္တက္မိသြားသည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔လုပ္တာ ဘာမွမမွား။ ရယ္စရာလည္း အေၾကာင္းမရွိ။ ကၽြန္မက အေတြ႕အၾကံဳရွိ၍ ထိန္းလိုက္ႏိုင္ေသာ္လည္း ေစာ္ဘြားလုပ္သူမွာ တစ္ခါမွမလုပ္ဖူး၍ မ်က္ႏွာပ်က္ကာ အငိုက္မိသြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဓားေရးမွာ ကေျပာင္းကျပန္ျဖစ္ကာ ဓားျပမထိုးမိဘဲ ေစာ္ဘြားကေတာ္ ကၽြန္မကိုသာထိုးမိသြားသည္။ ဓားမွာ ေကာ္ဓားျဖစ္၍ ဘာမွေတာ့ မျဖစ္။ သို႔ေသာ္ ပရိသတ္အျမင္၌ ကၽြန္မကိုထိုးမိသြား၍ အလ်င္အျမန္ လွဲခ်လိုက္ရသည္။ ထိုအခါ ဓားျပက အေျခအေနကို သေဘာေပါက္ကာ ေစာ္ဘြားကို ဖိတိုက္ျပသည္။ သေဘာကသူတို႔ဘက္က အသာစီးရသည့္သေဘာ။ သို႔ေသာ္ ေစာ္ဘြားက ဓားျဖင့္ခုတ္သည့္ဓားျပကို ေရွာင္ရမည့္အစား ကၽြန္မကိုသာ အေၾကာင္သား ေငးၾကည့္ေနသည္။ ဇတ္ကြက္ေတြက ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာေတြ ျဖစ္ကုန္တာကိုး။ ပိုဆိုးတာက ဓားျပ၏ဓားကို မေရွာင္သည့္အတြက္ ပရိသတ္က တ၀ါး၀ါး ျဖစ္ကုန္သည္။ ဟုတ္ပ သည္ေစာ္ဘြားက ဓားနဲ႔တရစပ္ သည္ေလာက္ခုတ္ေနတာေတာင္ ဘာမွမျဖစ္ အေၾကာင္သားရပ္လို႔။ ကၽြန္မစိတ္ိုတိုႏွင့္ ဓားျပလုပ္တဲ့သူေရာ ၊ေစာ္ဘြားကိုေရာ လဲေနရာမွ ဒိုင္းကနဲမ်က္ေစာင္း ပိတ္ထိုးလိုက္သည္။ သည္ေတာ့ ဓားျပက ဓားေရးရပ္ကာ ေစာ္ဘြားက သတိ၀င္လာျပီး ဓားဆြဲခုတ္ေတာ့သည္။
”ေဟ့ေကာင္ ခုတ္မေနနဲ႔ေတာ့ ၊တကယ္ဆို ငါခုတ္တာ မင္းေသေလာက္ျပီ။အျမန္လွဲခ် ..ျပီးရင္ ရတနာ ထုတ္ေပးေတာ့ ”
ဒါေတာင္ ေစာ္ဘြားက ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနလို႔ ကၽြန္မက လဲက်ေနရာက အားတင္းထသလိုလိုနဲ႔ ေစာ္ဘြားအက်ႌစ ဆြဲျပီး မ်က္ႏွာမိႈင္မိႈင္ကေလး လုပ္ျပီး သူ႔ကိုအားကုန္ ေဆာင့္ဆြဲခ်လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဓားျပကိုမ်က္စပစ္ျပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရတနာယူျပီးျပန္ေတာ့လို႔ အခ်က္ေပးလိုက္ရတယ္။ ေစာ္ဘြားခမ်ာမွာ ညင္ညင္သာသာ မက်ဘဲ အလဲလဲအျပိဳျပိဳ က်လာလို႔ ရံႈ႔မဲ့ညည္းတြားေနေလရဲ႔။ အမယ္ ပရိသတ္က ဒီေတာ့လည္း လက္ခုပ္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္း။ ဒါေပမယ့္ စိတ္မသက္သာစရာက လက္ခုပ္သံနဲ႔အတူ ရယ္သံေတြ တေ၀ါေ၀ါ။ ေစာ္ဘြားေလးမွာ နာက်င္တဲ့အရွိန္နဲ႔ေရာ ၊ရွက္တာနဲ႔ေရာ ေပါင္းျပီး မ်က္ႏွာကို ရဲတြတ္ေနတာပဲ။ ကၽြန္မကေတာ့ မခ်ိသြားျဖဲေပါ့။
********************
စတာထြက္ကာစမို႔ အမွားအယြင္းျဖစ္တာလို႔ ယူဆျပီး ေနာက္လမ္းမတစ္ခုကို အေရာက္မွာ ေစာ္ဘြားေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ တက္တက္ၾကြၾကြ ျပန္ျဖစ္လာျပန္သည္။ ကၽြန္မကလည္း ဒီတစ္ခါေတာ့ အေသအခ်ာ လုပ္မယ္ဆိုျပီး ဟန္တျပင္ျပင္ႏွင့္။ ထံုးစံအတိုင္း ဓားျပေတြတက္လာျပန္သည္။ ေစာ္ဘြားက ဓားကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ ကၽြန္မက ေၾကာက္ရြံ႕ဟန္လုပ္ကာ ေစာ္ဘြားေနာက္ကြယ္ ခပ္ရို႕ရို႕ ၀င္ရပ္လိုက္သည္။ ထိုအခိုက္ ပရိသတ္က ၀ါးကနဲ ရယ္လိုက္ၾကသည္။ ဘုရား ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မပါ ေသြးပ်က္ျပီ။ ကၽြန္မတို႔ကျပေနတာ ဟာသမဟုတ္ပါ။ ႏွစ္ေနရာကျပသည္။ ႏွစ္ေနရာ ဟာသျဖစ္သည္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိ။ ေစာ္ဘြားခမ်ာမွာလည္း မ်က္ႏွာမွာ ဆီးရြက္ေလာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။ သူဓားတစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ခုတ္လိုက္တုိင္း ပရိသတ္က ၀ါးကနဲ ၀ါးကနဲ ရယ္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ တ၀ါး၀ါး ရယ္ၾကသည္။ ေစာ္ဘြားေမွာင္ႏွံ ႏွင့္ ဓားျပမွာ အစီအစဥ္တိုင္းသာ ဆက္လုပ္ေနရသည္။ မ်က္ႏွာေတြမွာ ေသြးပ်က္ကုန္ျပီ။ ဓားျပကို ေအာင္ႏိုင္ျပီး ဓားျပေတြ ဆင္းေျပးသြားသည္အထိ ပရိသတ္က ရယ္သံမစဲ။ ကၽြန္မမွာ နားမလည္ႏိုင္ေသာ္လည္း မတတ္ႏိုင္။ ရယ္သံႏွင့္အတူ ပါလာသည့္ လက္ခုပ္သံေတြႏွင့္သာ ေျဖသိမ့္ေနရသည္။ မ်က္ႏွာေတြမွာမူ အခ်ဥ္သီး စားမိသညိ့ပမာ ရံႈ႕တြေနၾကသည္။ ထိုအခိုက္ နန္တြင္းသူ ၊နန္းတြင္းသား အုပ္စုထဲမွ ၀န္မင္းလုပ္သည့္ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး ကၽြန္မတို႔ ကားေဘးမွ ျဖတ္သြားျပီး ကၽြန္မတို႔ကို လွမ္းႏႈတ္ဆက္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာ၌ အံ့ၾသတၾကီး အေျပာင္းအလဲမ်ားစြာ ျဖစ္သြားျပီး ကၽြန္မတို႔ကားေပၚ တက္လာကာ-
”မိသူ နင္ဘာေတြ ထြင္ထားတာလဲ”
”ဟမ္ ဘာထြင္လို႔လဲ”
”ဟာ နင္ဘာလို႔ ေခါင္းေဆာင္း မွားတပ္ထားတာလဲ”
ဘုရား…. ကၽြန္မ ေခါင္းနပန္း ၾကီးသြားသည္။ သြားျပီ….. ေခါင္းေဆာင္းကို အလ်င္အျမန္ ၾကည့္ျပီးသည့္ေနာက္တြင္မူ ေနရာတြင္သာ ပံုရက္သားလဲ၍ ေသခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားသည္။ တကယ္ေတာ့ ရွမ္းေစာ္ဘြား၀တ္စံု ဆင္တူသည္ ေယာက်ာ္း ၊မိန္းမ သိပ္ခြဲျခား၍ မရသလို.. ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ မိတ္ကပ္ ျပင္ဆင္ထားမႈေၾကာင့္ေရာ ၊မိန္းမေခ်ာ ေခ်ာသည့္ ေစာ္ဘြားလုပ္သူေၾကာင့္ေရာ ေစာ္ဘြားမွန္း ၊ေစာ္ဘြားကေတာ္မွန္း သိပ္မသိသာလွပါ။ အဓိက ပရိသတ္ကို သိေစသည္မွာ ေခါင္းေဆာင္း ျဖစ္သည္။ ေစာ္ဘြား၏ ေခါင္းေဆာင္းမွာ မဟာရာဂ်ာ ေဆာင္းသည့္ ေခါင္းေဆာင္းမ်ိဳး ျဖစ္ကာ ေက်ာက္နီတစ္လံုး ကပ္ထားပါသည္။ ေစာ္ဘြားကေတာ္ေဆာင္းသည့္ ေခါင္းေဆာင္းမွာ ပန္းခက္ႏြယ္မ်ား လွပစြာထိုးထားျပီး ေနာက္ပိုင္း၌ ပ၀ါျဖဴ လႊမ္းထားပါသည္။ ေခါင္းေဆာင္း မွားေဆာင္းေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မကေစာ္ဘြားျဖစ္ျပီး သူကေစာ္ဘြားကေတာ္ ျဖစ္ေနပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ကၽြန္မတို႔ ျပကြက္မ်ားကို ပရိသတ္ရယ္သည္မွာ မဆန္း ေစာ္ဘြားက ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕ႏွင့္ ေစာ္ဘြားကေတာ္က ဓားဆြဲကာ ရန္သူကိုရြပ္္ရြပ္ခၽြံခၽြံ ခုခံေနရသည္ ဘယ္ေလာက္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ႏိုင္လိုက္ပါသနည္း။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕အမွားပင္။ အဖ်ားရွိန္ေၾကာင့္ မ်က္လံုးရီေ၀ေ၀ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ေရာ ၊လူစားထိုးခံရမွာ စိုးတာေၾကာင့္ေရာ ေတြ႔ရာဦးထုပ္ အျမန္ေဆာင္းျပီး ကားေပၚ အျမန္တက္ခဲ့တာပင္။ ေစာ္ဘြားလုပ္သူကေတာ့ နဂိုကတည္းက ဘာမွမသိသူျဖစ္ရာ ခပ္ေအးေအးပင္ က်န္ေသာေခါင္းေဆာင္း ဦးထုပ္ကို ေဆာင္းခဲ့ျခင္းပင္။ အခုမွေတာ့ ဘာမွမတတ္ႏိုင္။ ကားေပၚ ေရာက္ကာစမွာပင္ ေခါင္းေဆာင္း ျပဳတ္မည္စိုးေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မေရာ ၊သူေရာ အသီးသီး ဆံညွပ္ေတြထုတ္ကာ ညွပ္ခဲ့ၾကျပီးျပီ။ ထို႔ျပင္ ဆိုင္းသံ ၊ဗံုသံေတြကလည္း ေနာက္တစ္ပြဲကရန္ အသံစေနျပီ။ ၀န္မင္းကလည္း သူ႔ေနရာသူျပန္သြားျပီ။ ကၽြန္မတို႔ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ဦးမည္နည္း။ ထံုးစံအတိုင္း ကျပရန္သာ ရွိေတာ့သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အျပည့္အ၀ပင္ ပရိသတ္ရယ္သံ ေမွ်ာ္လင့္ကာ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ပင္ ကျပလိုက္သည္။ အဲဒီလိုမလုပ္ရေအာင္ကလည္း ကၽြန္မက ဓားမခုတ္တတ္သလို ၊သူကလည္း ကႏြဲ႔ကလ် မလုပ္တတ္။ ထိုသို႔သာ ေျပာင္းျပန္ လုပ္ရလွ်င္ ပရိသတ္မရယ္ဘဲ သူႏွင့္ကၽြန္မသာ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္ရမည့္ကိန္း ေစာ္ဘြားေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္ ဓားျပမခုခံဘဲ ထရယ္ေနလွ်င္ေတာ့ ေကာင္းပါေလေရာ။ အဲဒီ့ေတာ့ အရင္တိုင္းပဲေပါ့။ ပရိသတ္ကေတာ့ တ၀ါး၀ါး ၊ တဟားဟား။ ထိုေန႔က ပရိသတ္ထံမွ ၾကားရသည့္အသံမွာ-
”ဒီႏွစ္ဘုရားပြဲက မဆိုးဘူး။ ဟာသေတြပါ ထည့္ထားတယ္” တဲ့
ကၽြန္မတို႔မွာ ရယ္ရမလို …..ငိုရမလိုနဲ႔ပဲ………။
********************
”မမ ေရွ့ေျပးစက္ဘီးေတြေတာင္ ေရာက္ေနျပီ။ လာေလ ေအာက္ဆင္းၾကမယ္”
ညီမေလးရဲ႕အသံက ကၽြန္ရဲ႕အေတြးေရယဥ္ေၾကာကို ျဖတ္ေတက္လိုက္ပါတယ္။ မႏွစ္က ကၽြန္မရဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ကို ေတြးမိတိုင္း..ျပံဳးမိဆဲပါ။ အရွိန္အ၀ါ ၊ အေဆာင္အေယာင္မ်ားတဲ့ ေစာ္ဘြားကေတာ္ လုပ္ခ်င္လြန္းလွတဲ့ ကၽြန္မမွာ မထင္မွတ္ဘဲ လူရႊင္ေတာ္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကို ေတြးမိတိုင္း….ျမင္ေယာင္မိတိုင္း…………………………..။
**ေရႊအိမ္စည္**
န၀ေဒးမဂၢဇင္း
၂၀၀၂၊ေအာက္တိုဘာ
** From-ကုိတင့္**
No comments:
Post a Comment