ေၾကာင္လိုလို ၾကြက္လိုလို လုပ္မေနနဲ႕ (ေမာင္၀ံသ)

>
ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမ်ားက လႊတ္ေတာ္ေတြမွာ အဓိက အာဏာရပါတီနဲ႕ ယင္းရဲ႕
မဟာမိတ္မ်ား၊ အဓိက အတိုက္အခံပါတီနဲ႕ ယင္းရဲ႕ မဟာမိတ္မ်ားဆိုတာ
ရွိစၿမဲပဲဗ်။ အတိုက္အခံတို႕ဘာတို႕ ေျပာမေနပါနဲ႕၊ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ပါတီေတြ
ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႕တိုင္းျပည္အက်ိဳးူရွိမယ့္ကိစၥေတြမွာ စည္းစည္းလုံးလုံး
ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္သြားရေအာင္}}လို႕ ေျပာရင္ အဲဒါဟာ စိတ္ကူးယဥ္တာပဲ
ျဖစ္မယ္လို႕ ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္သဗ်။ ပါတီစုံဒီမိုကေရစီဟာ နာမည္အတိုင္းပဲ
ပါတီစုံျဖစ္ရမယ္။ အသြင္သ႑ာန္ေရာ အႏွစ္သာရပါ တစ္ပါတီပုံစံ လုံး၀
မျဖစ္သင့္ဘူးလို႕ စဥ္းစားမိပါတယ္။

ဆိုလိုတာက လႊတ္ေတာ္တြင္းေရာက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြအားလုံး
တစ္သံတည္းထြက္ဖို႕၊ တစ္ခုတည္းေသာ သေဘာထားေတြ ေဖာ္ထုတ္ဖို႕ဆိုတာ
မျဖစ္လည္းမျဖစ္ႏိုင္၊ မျဖစ္လည္း မျဖစ္သင့္ဘူးလို႕ ေျပာခ်င္တာပါ။
မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာကိုေတာ့အထူးရွင္းျပစရာလိုမည္မထင္ပါ။
မျဖစ္သင့္ဘူးဆိုတာကို နည္းနည္း ရွင္းျပခ်င္ပါတယ္။

**ဖဲ၀ိုင္းအိမ္ျဖည့္လို**

ပါတီစုံဒီမိုကေရစီရဲ႕ အႏွစ္သာရတစ္ခုက မတူကြဲျပားေသာအျမင္မ်ားကို ေဖာ္ထုတ္
တင္ျပေဆြးေႏြးၾကၿပီးေနာက္ဆုံးမွာ မဲခြဲ ဆုံးျဖတ္၊ အမ်ားဆႏၵကို အနည္းစုက
လက္ခံ၊ အနည္းစုရဲ႕ ဆႏၵကို အမ်ားက ေလးစားသမႈျပဳရမွာ ျဖစ္တယ္ဗ်။
အဲဒါေၾကာင့္ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာအမတ္ေနရာအင္အားဟာ ၆၀း ၄၀ႏႈန္းေလာက္ရွိေနရင္
အေကာင္းဆုံးပဲလို႕ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံက်မ္းတခ်ိဳ႕မွာ ဖတ္ဖူးပါတယ္။

သေဘာကေတာ့ အာဏာရပါတီ + ယင္းရဲ႕ မဟာမိတ္မ်ား ပူးေပါင္းအင္အားဟာ ၆၀
ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ဆိုရင္ေကာင္းတယ္။ အဓိကအတိုက္အခံပါတီ + ယင္းရဲ႕
မဟာမိတ္မ်ားအင္အားဟာ ၄၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ဆိုရင္ေကာင္းတယ္။ စင္ကာပူလို
၈၀း ၆အခ်ိဳးေလာက္ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ တစ္ပါတီအာဏာရွင္စနစ္နဲ႕ ဘာမွမထူးဘူးလို႕
ေျပာစရာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။အတိုက္အခံဆိုတာ ဖဲ၀ိုင္းတစ္၀ိုင္းမွာ
အိမ္ျပည့္ေအာင္ထည့္ေပးထားတာနဲ႕ မျခားနားေတာ့ပါဘူး။

**တက္ညီလက္ညီ ႏွစ္ပါတီဆိုတာ**

အေမရိကန္ျပည္ဟာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအပါအ၀င္ ပါတီေပါင္းစုံကို
ဖြဲ႕စည္းရပ္တည္ခြင့္ေပးထားတဲ့အတြက္ပါတီစုံစနစ္လို႕ ဆိုေနေပမယ့္ တကယ္တမ္း
လႊတ္ေတာ္ထဲေရာက္တဲ့ လူေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ႏွစ္ပါတီစနစ္ဘူတာကိုပဲ
ဆိုက္ေနတာ ေတြ႕ရမွာပါ။

ဘာရက္အိုဘားမား သမၼတျဖစ္လာေတာ့ ႏွစ္ပါတီတက္ညီလက္ညီစခန္းသြားၾကဖို႕
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ (Bi-partisan hopes) ထားတဲ့အေၾကာင္း ေျပာၿပီး တက္ညီလက္ညီ
ႏွစ္ပါတီ လက္တြဲလုပ္ေဆာင္ သြားဖို႕ ႀကိဳးစားခဲ့ေသးတယ္။ သူက
အတိုက္အခံေတြနဲ႕လက္တြဲလုပ္ႏိုင္တယ္၊ သူ႕ဘက္က အာဃာတကင္းရွင္းစြာ
လက္ကမ္းရင္ အတိုက္အခံကလဲ သေဘာႀကီးႀကီးနဲ႕ လက္တြဲမွာပဲလို႕ ယုံၾကည္ခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ ပထမဆုံး စမ္းသပ္ပြဲအျဖစ္ သမၼတျဖစ္ၿပီး ေျခာက္လမျပည့္ခင္
အိုဘားမားအဆိုျပဳတဲ့ စီးပြားေရး
ျပန္လည္ႏိုးထဖို႕ ေဒၚလာ ၈၁၉ ဘီလ်ံအသုံးျပဳမယ့္
အစီအစဥ္ကိုေအာက္လႊတ္ေတာ္မွာ မဲခြဲေတာ့ ရီပတ္ဗလီကင္ပါတီက အမတ္တစ္ေယာက္ကမွ
မေထာက္ခံဘူး။ ပထမဆုံး စမ္းသပ္ပြဲမွာပဲ စိတ္ပ်က္စရာျဖစ္သြားခဲ့တယ္ဗ်ာ။
သည္စမ္းသပ္မႈမွာအိုဘားမားေအာင္ျမင္ရင္ကမၻာမွာ ၿပိဳင္ဘက္ပါတီမ်ား
တက္ညီလက္ညီ လက္တြဲလုပ္ႏိုင္ဖို႕ စံနမူနာေတြ႕ၿပီဆိုၿပီးကြၽန္ေတာ္တို႕
ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ၾကတာျဖစ္လို႕ မွတ္မိေနတာပါ။


**ပါတီစြဲမထားၾကဖို႕**

ရီပတ္ဗလီကင္ေတြက မေထာက္ခံေပမယ့္ အဆိုျပဳခ်က္ကေတာ့ အတည္ျဖစ္သြားတာပဲ။
အထက္ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ စလုံးမွာ ဒီမိုကရက္တစ္ အမတ္ေတြက
အမ်ားစုျဖစ္ေနလို႕ အတည္ျပဳႏိုင္ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္ဗ်။ အိုဘားမားက အဲသလို
ျဖစ္ခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။

သူလိုခ်င္တာက တိုင္းျပည္ေကာင္းစားေရး ကိစၥဆိုရင္ ပါတီစြဲမထားၾကနဲ႕။
ေထာက္ခံသင့္တာကို ေထာက္ခံရမယ္လို႕ ႏိႈးေဆာ္ခဲ့တာဗ်။ သို႕ေသာ္
လက္ေတြ႕က်ေတာ့ ရီပတ္ဗလီကင္အမတ္ တစ္ေယာက္ေတာင္ ေထာက္ခံသူမရွိဘူးဆိုေတာ့
သူ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သဲထဲေရသြန္သလိုျဖစ္သြားရတာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက
မဲခြဲအတည္ျပဳလိုက္တဲ့အခါ ဒီမိုကရက္ေတြက ၾသဘာေပးၾကတယ္။ ရီပတ္ဗလီကင္ေတြက
တုံဏွိဘာေ၀ တိတ္ဆိတ္ေနၾကသတဲ့။

ရီပတ္ဗလီကင္ေတြ မေထာက္ခံတာက သူတို႕ အေၾကာင္းနဲ႕သူတို႕ရွိတယ္။ ဘဏ္ေတြကို
အစိုးရက ကယ္ဆယ္ရမယ္ ဆိုတာကို သူတို႕ ဘ၀င္မက်ၾကဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူတို႕
ရီပတ္ဗလီကင္သမၼတ ဘုရွ္က အေမရိကန္ စီးပြားေရး ျပန္ထူမတ္လာေအာင္
က်ားကန္ေပးဖို႕လႊတ္ေတာ္ကေန ေဒၚလာ ဘီလ်ံ ၇၀၀ ေတာင္းေပးၿပီးတာအျပင္
အိုဘားမားက ေဒၚလာ ဘီလ်ံ ၈၀၀ ထပ္ေတာင္းတာကိုလဲ သဘာ၀မက်ဘူးလို႕
သူတို႕ယူဆတဲ့အေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ဖတ္လိုက္ရတယ္။

အိုဘားမားရဲ႕ အျဖစ္က ဆိုးတယ္။ က်န္းမာေရးရန္ပုံေငြ စီမံခ်က္ကို
သူတင္ျပေတာ့ ရီပတ္ဗလီကင္ေတြ အကုန္လုံးက ကန္႕ကြက္တာေတာ့ ထားပါေတာ့၊
သူ႕ရဲ႕မိခင္ပါတီျဖစ္တဲ့ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီက အမတ္၃၀ ေက်ာ္ကပါ
ကန္႕ကြက္ခဲ့တာနဲ႕ ႀကံဳရတယ္။

**အတိုက္အခံပီပီသသ ရပ္တည္**

အထက္ပါဥပမာကို ၾကည့္ရင္ တက္ညီလက္ညီႏွစ္ပါတီဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ဟာ
စိတ္ကူးယဥ္တာပဲဆိုတာ ေပၚလြင္ေနတာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဆီမွာလည္း အဲသလို
စိတ္ကူးယဥ္တဲ့ အမတ္တခ်ိဳ႕ကိုေတြ႕ဖူးတယ္။သူတို႕ ေျပာတာဆိုတာေတြ ဖတ္ဖူးတယ္။
လႊတ္ေတာ္၀န္းက်င္ ေလထုထဲေရာက္သြားၿပီး
ေျပာခြင့္ဆိုခြင့္အထိုက္အေလ်ာက္ရတာနဲ႕ပဲ
တက္ညီလက္ညီပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရးတို႕ဘာတို႕ ေျပာလာၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က
အဲသလို မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ အတိုက္အခံပါတီေတြဟာ အတိုက္အခံပီပီသသ
ရပ္တည္သင့္တယ္လို႕ပဲ ယူဆပါတယ္။ ေနာက္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ တစ္လွည့္တစ္ျပန္
အစိုးရျဖစ္ႏိုင္သူေတြလို႕ ျပည္သူေတြက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားႏိုင္ေအာင္
မတူကြဲျပားတဲ့ အျမင္ေတြကို တင္ျပႏိုင္ရမယ္။ ျပည္သူေထာက္ခံမႈပိုရေအာင္
အားေမြးသင့္တယ္။ ဒါမွသာ ဒီမိုကေရစီ အေလ့အက်င့္ေတြ ရၾကမွာေပါ့။

ျမန္မာျပည္သူေတြကစစ္မွန္တဲ့ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ကို ျမင္လိုၾကတာ
ျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြကို လည္း ေၾကာင္ဆိုရင္လည္း ေၾကာင္၊
ၾကြက္ဆိုရင္လည္း ၾကြက္အျဖစ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ခ်င္တယ္။
မႈန္၀ါး၀ါးနဲ႕ ေၾကာင္လိုလို ၾကြက္လိုလို လုပ္ေနလို႕ကေတာ့ျပည္သူရဲ႕
ယုံၾကည္မႈကို ရေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးလို႕ ေျပာခ်င္ပါတယ္။




**ေမာင္၀ံသ**
http://freedomnewsgroup.com/2011/10/31/tell-us-who-you-are/

ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမ်ားက လႊတ္ေတာ္ေတြမွာ အဓိက အာဏာရပါတီနဲ႕ ယင္းရဲ႕
မဟာမိတ္မ်ား၊ အဓိက အတိုက္အခံပါတီနဲ႕ ယင္းရဲ႕ မဟာမိတ္မ်ားဆိုတာ
ရွိစၿမဲပဲဗ်။ အတိုက္အခံတို႕ဘာတို႕ ေျပာမေနပါနဲ႕၊ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ပါတီေတြ
ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႕တိုင္းျပည္အက်ိဳးူရွိမယ့္ကိစၥေတြမွာ စည္းစည္းလုံးလုံး
ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္သြားရေအာင္}}လို႕ ေျပာရင္ အဲဒါဟာ စိတ္ကူးယဥ္တာပဲ
ျဖစ္မယ္လို႕ ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္သဗ်။ ပါတီစုံဒီမိုကေရစီဟာ နာမည္အတိုင္းပဲ
ပါတီစုံျဖစ္ရမယ္။ အသြင္သ႑ာန္ေရာ အႏွစ္သာရပါ တစ္ပါတီပုံစံ လုံး၀
မျဖစ္သင့္ဘူးလို႕ စဥ္းစားမိပါတယ္။

ဆိုလိုတာက လႊတ္ေတာ္တြင္းေရာက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြအားလုံး
တစ္သံတည္းထြက္ဖို႕၊ တစ္ခုတည္းေသာ သေဘာထားေတြ ေဖာ္ထုတ္ဖို႕ဆိုတာ
မျဖစ္လည္းမျဖစ္ႏိုင္၊ မျဖစ္လည္း မျဖစ္သင့္ဘူးလို႕ ေျပာခ်င္တာပါ။
မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာကိုေတာ့အထူးရွင္းျပစရာလိုမည္မထင္ပါ။
မျဖစ္သင့္ဘူးဆိုတာကို နည္းနည္း ရွင္းျပခ်င္ပါတယ္။

**ဖဲ၀ိုင္းအိမ္ျဖည့္လို**

ပါတီစုံဒီမိုကေရစီရဲ႕ အႏွစ္သာရတစ္ခုက မတူကြဲျပားေသာအျမင္မ်ားကို ေဖာ္ထုတ္
တင္ျပေဆြးေႏြးၾကၿပီးေနာက္ဆုံးမွာ မဲခြဲ ဆုံးျဖတ္၊ အမ်ားဆႏၵကို အနည္းစုက
လက္ခံ၊ အနည္းစုရဲ႕ ဆႏၵကို အမ်ားက ေလးစားသမႈျပဳရမွာ ျဖစ္တယ္ဗ်။
အဲဒါေၾကာင့္ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာအမတ္ေနရာအင္အားဟာ ၆၀း ၄၀ႏႈန္းေလာက္ရွိေနရင္
အေကာင္းဆုံးပဲလို႕ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံက်မ္းတခ်ိဳ႕မွာ ဖတ္ဖူးပါတယ္။

သေဘာကေတာ့ အာဏာရပါတီ + ယင္းရဲ႕ မဟာမိတ္မ်ား ပူးေပါင္းအင္အားဟာ ၆၀
ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ဆိုရင္ေကာင္းတယ္။ အဓိကအတိုက္အခံပါတီ + ယင္းရဲ႕
မဟာမိတ္မ်ားအင္အားဟာ ၄၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ဆိုရင္ေကာင္းတယ္။ စင္ကာပူလို
၈၀း ၆အခ်ိဳးေလာက္ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ တစ္ပါတီအာဏာရွင္စနစ္နဲ႕ ဘာမွမထူးဘူးလို႕
ေျပာစရာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။အတိုက္အခံဆိုတာ ဖဲ၀ိုင္းတစ္၀ိုင္းမွာ
အိမ္ျပည့္ေအာင္ထည့္ေပးထားတာနဲ႕ မျခားနားေတာ့ပါဘူး။

**တက္ညီလက္ညီ ႏွစ္ပါတီဆိုတာ**

အေမရိကန္ျပည္ဟာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအပါအ၀င္ ပါတီေပါင္းစုံကို
ဖြဲ႕စည္းရပ္တည္ခြင့္ေပးထားတဲ့အတြက္ပါတီစုံစနစ္လို႕ ဆိုေနေပမယ့္ တကယ္တမ္း
လႊတ္ေတာ္ထဲေရာက္တဲ့ လူေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ႏွစ္ပါတီစနစ္ဘူတာကိုပဲ
ဆိုက္ေနတာ ေတြ႕ရမွာပါ။

ဘာရက္အိုဘားမား သမၼတျဖစ္လာေတာ့ ႏွစ္ပါတီတက္ညီလက္ညီစခန္းသြားၾကဖို႕
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ (Bi-partisan hopes) ထားတဲ့အေၾကာင္း ေျပာၿပီး တက္ညီလက္ညီ
ႏွစ္ပါတီ လက္တြဲလုပ္ေဆာင္ သြားဖို႕ ႀကိဳးစားခဲ့ေသးတယ္။ သူက
အတိုက္အခံေတြနဲ႕လက္တြဲလုပ္ႏိုင္တယ္၊ သူ႕ဘက္က အာဃာတကင္းရွင္းစြာ
လက္ကမ္းရင္ အတိုက္အခံကလဲ သေဘာႀကီးႀကီးနဲ႕ လက္တြဲမွာပဲလို႕ ယုံၾကည္ခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ ပထမဆုံး စမ္းသပ္ပြဲအျဖစ္ သမၼတျဖစ္ၿပီး ေျခာက္လမျပည့္ခင္
အိုဘားမားအဆိုျပဳတဲ့ စီးပြားေရး
ျပန္လည္ႏိုးထဖို႕ ေဒၚလာ ၈၁၉ ဘီလ်ံအသုံးျပဳမယ့္
အစီအစဥ္ကိုေအာက္လႊတ္ေတာ္မွာ မဲခြဲေတာ့ ရီပတ္ဗလီကင္ပါတီက အမတ္တစ္ေယာက္ကမွ
မေထာက္ခံဘူး။ ပထမဆုံး စမ္းသပ္ပြဲမွာပဲ စိတ္ပ်က္စရာျဖစ္သြားခဲ့တယ္ဗ်ာ။
သည္စမ္းသပ္မႈမွာအိုဘားမားေအာင္ျမင္ရင္ကမၻာမွာ ၿပိဳင္ဘက္ပါတီမ်ား
တက္ညီလက္ညီ လက္တြဲလုပ္ႏိုင္ဖို႕ စံနမူနာေတြ႕ၿပီဆိုၿပီးကြၽန္ေတာ္တို႕
ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ၾကတာျဖစ္လို႕ မွတ္မိေနတာပါ။


**ပါတီစြဲမထားၾကဖို႕**

ရီပတ္ဗလီကင္ေတြက မေထာက္ခံေပမယ့္ အဆိုျပဳခ်က္ကေတာ့ အတည္ျဖစ္သြားတာပဲ။
အထက္ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ စလုံးမွာ ဒီမိုကရက္တစ္ အမတ္ေတြက
အမ်ားစုျဖစ္ေနလို႕ အတည္ျပဳႏိုင္ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္ဗ်။ အိုဘားမားက အဲသလို
ျဖစ္ခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။

သူလိုခ်င္တာက တိုင္းျပည္ေကာင္းစားေရး ကိစၥဆိုရင္ ပါတီစြဲမထားၾကနဲ႕။
ေထာက္ခံသင့္တာကို ေထာက္ခံရမယ္လို႕ ႏိႈးေဆာ္ခဲ့တာဗ်။ သို႕ေသာ္
လက္ေတြ႕က်ေတာ့ ရီပတ္ဗလီကင္အမတ္ တစ္ေယာက္ေတာင္ ေထာက္ခံသူမရွိဘူးဆိုေတာ့
သူ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သဲထဲေရသြန္သလိုျဖစ္သြားရတာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက
မဲခြဲအတည္ျပဳလိုက္တဲ့အခါ ဒီမိုကရက္ေတြက ၾသဘာေပးၾကတယ္။ ရီပတ္ဗလီကင္ေတြက
တုံဏွိဘာေ၀ တိတ္ဆိတ္ေနၾကသတဲ့။

ရီပတ္ဗလီကင္ေတြ မေထာက္ခံတာက သူတို႕ အေၾကာင္းနဲ႕သူတို႕ရွိတယ္။ ဘဏ္ေတြကို
အစိုးရက ကယ္ဆယ္ရမယ္ ဆိုတာကို သူတို႕ ဘ၀င္မက်ၾကဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူတို႕
ရီပတ္ဗလီကင္သမၼတ ဘုရွ္က အေမရိကန္ စီးပြားေရး ျပန္ထူမတ္လာေအာင္
က်ားကန္ေပးဖို႕လႊတ္ေတာ္ကေန ေဒၚလာ ဘီလ်ံ ၇၀၀ ေတာင္းေပးၿပီးတာအျပင္
အိုဘားမားက ေဒၚလာ ဘီလ်ံ ၈၀၀ ထပ္ေတာင္းတာကိုလဲ သဘာ၀မက်ဘူးလို႕
သူတို႕ယူဆတဲ့အေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ဖတ္လိုက္ရတယ္။

အိုဘားမားရဲ႕ အျဖစ္က ဆိုးတယ္။ က်န္းမာေရးရန္ပုံေငြ စီမံခ်က္ကို
သူတင္ျပေတာ့ ရီပတ္ဗလီကင္ေတြ အကုန္လုံးက ကန္႕ကြက္တာေတာ့ ထားပါေတာ့၊
သူ႕ရဲ႕မိခင္ပါတီျဖစ္တဲ့ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီက အမတ္၃၀ ေက်ာ္ကပါ
ကန္႕ကြက္ခဲ့တာနဲ႕ ႀကံဳရတယ္။

**အတိုက္အခံပီပီသသ ရပ္တည္**

အထက္ပါဥပမာကို ၾကည့္ရင္ တက္ညီလက္ညီႏွစ္ပါတီဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ဟာ
စိတ္ကူးယဥ္တာပဲဆိုတာ ေပၚလြင္ေနတာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဆီမွာလည္း အဲသလို
စိတ္ကူးယဥ္တဲ့ အမတ္တခ်ိဳ႕ကိုေတြ႕ဖူးတယ္။သူတို႕ ေျပာတာဆိုတာေတြ ဖတ္ဖူးတယ္။
လႊတ္ေတာ္၀န္းက်င္ ေလထုထဲေရာက္သြားၿပီး
ေျပာခြင့္ဆိုခြင့္အထိုက္အေလ်ာက္ရတာနဲ႕ပဲ
တက္ညီလက္ညီပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရးတို႕ဘာတို႕ ေျပာလာၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က
အဲသလို မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ အတိုက္အခံပါတီေတြဟာ အတိုက္အခံပီပီသသ
ရပ္တည္သင့္တယ္လို႕ပဲ ယူဆပါတယ္။ ေနာက္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ တစ္လွည့္တစ္ျပန္
အစိုးရျဖစ္ႏိုင္သူေတြလို႕ ျပည္သူေတြက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားႏိုင္ေအာင္
မတူကြဲျပားတဲ့ အျမင္ေတြကို တင္ျပႏိုင္ရမယ္။ ျပည္သူေထာက္ခံမႈပိုရေအာင္
အားေမြးသင့္တယ္။ ဒါမွသာ ဒီမိုကေရစီ အေလ့အက်င့္ေတြ ရၾကမွာေပါ့။

ျမန္မာျပည္သူေတြကစစ္မွန္တဲ့ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ကို ျမင္လိုၾကတာ
ျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြကို လည္း ေၾကာင္ဆိုရင္လည္း ေၾကာင္၊
ၾကြက္ဆိုရင္လည္း ၾကြက္အျဖစ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ခ်င္တယ္။
မႈန္၀ါး၀ါးနဲ႕ ေၾကာင္လိုလို ၾကြက္လိုလို လုပ္ေနလို႕ကေတာ့ျပည္သူရဲ႕
ယုံၾကည္မႈကို ရေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးလို႕ ေျပာခ်င္ပါတယ္။




**ေမာင္၀ံသ**
http://freedomnewsgroup.com/2011/10/31/tell-us-who-you-are/