လြဲတာက မနက္မိုးလင္း မ်က္စိႏွစ္ကြင္း စဖြင့္ထဲက စလြဲတာ။ ကၽြန္မ မနက္အိပ္ရာ ပံုမွန္ႏိုးခ်ိန္က ၆နာရီခြဲ။ ဒီေန႔မနက္ေတာ့ လုပ္စရာ ကိစၥေလးေတြ မနက္ရံုးမသြားခင္ လုပ္ခ်င္ေလေတာ့ နာရီႏွဳိးစက္ကို ညထဲက မနက္ ၆နာရီဆို နာရီ၀က္ေလးေစာၿပီး ေသခ်ာေပးထားခဲ့တာ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ နာရီက ႏွဳိးစက္က မေအာ္ေလပဲ သီခ်င္းသံေတြ၊ ကားသံေတြ၊ ပဲျပဳတ္သံေတြ ဆူဆူညံေလေတာ့မွ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ႏိုးထလာရတာ။ နာရီၾကည့္လိုက္ ေတာ့… အမယ္ေလးေလး… ၇နာရီေက်ာ္လို႕ ၁၀မိနစ္ေတာင္ စြန္းခ်င္ေနၿပီ။ ရံုးမသြားခင္လုပ္ဖို႕ စီစဥ္ထားတာေတြ အကုန္ပ်က္ေရာ။ ဓာတ္ခဲအား ကုန္ခ်င္ေနတဲ့ နာရီကိုမွ ႏွဳိးစက္ေပးမိေလတာကိုး။ အဲ့ဒီက စလိုက္တာ..။
ဒီမနက္ ရံုးအသြား အထူးသီးသန္႕ကားကို ေရာက္မေရာက္ ေသခ်ာေမးၿပီးမွ တက္စီးတာ။ စပယ္ရာက “ အစ္မ.. အစ္မဆင္းမယ့္ မွတ္တိုင္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ကားဂိတ္ဆံုးမွာ ” တဲ့။ ေရာက္မယ္ဆိုလို႔ စပယ္ရာကို ေမးၿပီးတက္စီးလိုက္ေလကာမွ ကားက ရံုးမေရာက္ခင္ တစ္မွတ္တိုင္ ရံုးရွိရာ ညာဘက္ေကြ႔ရမွာကို ဘယ္ဘက္ေကြ႕ခ်လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ကားက ေရွ႕မွာဂိတ္ဆံုးပါၿပီတဲ့။ ဆင္းမယ့္မွတ္တိုင္ရဲ႕ ဆန္႕က်င္ဘက္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ခ်ဳိးေကြ႕ေမာင္းခ်သြားတဲ့ ကားေပၚမွာ ျမေသြးနီတစ္ေယာက္ လြဲျပန္ၿပီဆိုၿပီး စိတ္ထဲ က်လြိက်လြိနဲ႕။ ကားျပန္စီးဖို႕ကလည္း ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာက ရံုးမေရာက္ခင္ မွတ္တိုင္ႏွစ္ခုၾကားမွာ။ ဒါနဲ႕ ဒီေန႕မွ ရွဳိးထုတ္စီးလာမိတဲ့ ေဒါက္ဖိနပ္နဲ႕ ေစာေစာစီးစီး က်ဲက်ဲေတာက္ပူေနတဲ့ ရန္ကုန္မိုးရာသီရဲ႕ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေခၽြးတစ္လံုးလံုးနဲ႕ အပူရုပ္ကို ဟန္လုပ္လို႕ ေလွ်ာက္ရျပန္ေတာ့တာေပါ့။
ရံုးေရာက္ေတာ့ အလုပ္ေတြက ကမ္းမြန္..ကမ္းမြန္နဲ႕ ့ျမေသြးနီကို ေစာင့္ႀကိဳလို႕ေနပါၿပီ။ မနက္စာဘာမွ မစားရေသးလို႕ လက္စြဲေတာ္သန္းသန္းကို ညွပ္ေခါက္ဆြဲ၀ယ္ခိုင္းၿပီး တစ္ေန႕စာ အလုပ္ေလးစဖို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကီသြင္းလိုက္မိတယ္။ အဲ.. မေရႊသန္းသန္းက ညွပ္ေခါက္ဆြဲမရလို႕ အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲေတြ ၀ယ္ခ်လာျပန္ေလေတာ့ အေပၚေသြးေတြ ခုရက္ပိုင္းတိုးခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနတာ ခဏေမ့၊ ငါ့၀မ္းပူစာမေနသာဆိုၿပီး ေခါက္ဆြဲတစ္ပန္းကန္လံုး တြယ္ထဲ့လိုက္တယ္။ မွတ္ကေရာ။ ျမေသြးနီတို႕ လြဲၿပီဆို အဲ့ဒီလိုကို ဆက္တိုက္လြဲေနေတာ့တာ။ စိတ္တစ္ထင့္ထင့္နဲ႕ အလုပ္လုပ္ရင္း ဒီေန႕ ကာစတန္မာေတြ နဲ႕ ဘာေတြမ်ား လြဲဦးမလည္း.. သတိထားမွဆိုၿပီး စိတ္ပူေနမိေသး။ အလုပ္ေလးေတြ အျမန္ျဖတ္လို႕ ထမင္းစားခ်ိန္ မတိုင္ခင္ ညက တစ္ညလံုးေရးလာတဲ့ ဘာသာျပန္ဟာသေလးေတြ ဆိုက္မွာ တင္ဦးမယ္ေပါ့။ အဲ့ဒီမွာ ထပ္လဲြျပန္တယ္။ ဒါက အထူးအဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ၾကံဳေနရတာပါဘဲ။ အလုပ္စလုပ္မယ္ မက်န္ေသးဘူး.. အင္တာနက္ကြန္နက္ရွင္ ေဒါင္းသြားလိုက္တာ ..။ အရင္ကမွ တက္လိုက္ က်လိုက္နဲ႕ လာေသးတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ျပတ္ျပတ္သားသား ကိုးနတ္ရွင္တို႕ စိမ္းကားေလတာ မြန္းလြဲ၁နာရီကို ေက်ာ္သြားေရာ..။ ကၽြန္မရဲ႕ ရံုးအလုပ္ေတြက အင္တာနက္ကို အမွီျပဳၿပီး ၈၀%ေလာက္လုပ္ရေလေတာ့ သြားရွာေလၿပီေပါ့။ ခိုင္လံုတဲ့ အတင္းရပ္ကြက္ေတြက ေျပာတာကေတာ့ ဆာဗာျပင္ေနလို႕ ဒီေန႕လံုး၀ ရပ္ထားမယ္ဆိုဘဲ။ ေသေရာေပါ့။
ဒါနဲ႕ ေန႕လည္စာစားအၿပီး အခ်ိန္ကို အလကားမထားပဲ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားနဲ႕ ဟိုအေရး၊ ဒီအေရး လိပ္တက္စ္ႏ်ဴးေတြကို ေဂါ့ဇစ္(ပ္)လုပ္ရင္း ကိုးနတ္ရွင္ကို နာနာေမတၱာပို႕ေနတုန္း ရံုးက တိုင္ကပ္နာရီဆီ မ်က္စိက ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ကၽြန္မဘဏ္မွာ ေငြသြားထုတ္ဖို႕ကိစၥ ေသာင္တင္ေနတာကို သတိရလိုက္မိတယ္။ ဘဏ္မွာ ေငြသြားထုတ္တာက ရံုးကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ပါစင္နယ္ကိစၥပါ။ ဒီလိုဆိုလိုက္လို႕ “ ဟယ္… ျမေသြးနီတစ္ေယာက္ သာျမင္ေညာင္ည မဟုတ္ဘူး.. ဘဏ္မွာ ေငြသြင္းေငြထုတ္ေတာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့အဆင့္.. အင္းေလ.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကြားတာမဟုတ္ေပမယ့္ ဒီလိုမ်ဳိး ပို႔စ္ထဲေတာ့ ထည့္မေရးသင့္ပါဘူးဟယ္ ” လို႕ ဆႏၵေတြေစာ၊ အေတြးေတြ မေခ်ာ္ၾကပါေလနဲ႕ေနာ္။
လႊဲလိုက္တဲ့ေငြက ဒီေခာတ္ႀကီးမွာ ရွာရင္ခက္၊ သံုးရင္ “ဖတ္” ဆိုကုန္သြားမယ့္ သံုးေသာင္းခြဲေလးပါ။ တကယ္က ေငြကသိပ္မမ်ားလွေပမယ့္ သြားထုတ္သင့္ေနတာ တစ္လေက်ာ္လို႕ ႏွစ္လေတာင္ ျပည့္ခ်င္ေနၿပီ။ ရံုးက ဘတ္စ္ကားစီးသြားရင္ ၅မွတ္တိုင္သာေ၀းတဲ့ လမ္းမေတာ္သံေစ်းနားက နာမည္ႀကီး ဘဏ္ႀကီးတစ္ခုမွာ။ အဲ့ဒါေလးကို သြားမထုတ္ႏိုင္ပဲ မအားတာနဲ႕၊ ပ်င္းတာနဲ႕၊ အားျပန္ေတာ့ ဘဏ္ပိတ္ခ်ိန္က ေက်ာ္ေနၿပီ။ ဒီလိုနဲ႕ ဒီေငြေလးက တစ္အိအိနဲ႕ ေသာင္တင္ေနတာ ႏွစ္လနီးလာၿပီ။ အခုလိုု ရံုးမွာ ကြန္နက္ရွင္ ျပတ္ျပတ္သားသားက်ေနတုန္း အလကားေန အလကား အေျပးထုတ္လိုက္ရင္ မေကာင္းေပဘူးလား။
ဒီေငြ၃ေသာင္းခြဲက ကၽြန္မရဲ႕ ေခ်ာ (အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္)က လႊဲေပးထားတဲ့ေငြပါ။ အဲ.. အဲ့ဒီလို ဆိုလိုက္လို႕ “ မေခ်ာတစ္ေယာက္ ေက်ာက္စိမ္းတြင္း ေတြပိုင္ေနရက္နဲ႕ ဒီေငြေလးနဲ႕ သူ႕ကို ဒီေလာက္ခင္တဲ့ မျမေသြးနီႀကီးကို ေငြတိုးေခ်းစားေနတာ မေကာင္းပါဘူးဟယ္..” လို႕ အထင္ေတာ္မလြဲလိုက္ ၾကနဲ႕ဦး။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ေခါက္ သူနဲ႕ ကၽြန္မႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ Websiteေလး ေဒါင္းသြားရွာေလေတာ့ ကၽြန္မက ဘေလာ့ဂ္ေလာက ကေန စိတ္ေလွ်ာ့ လို႕ အၿပီးအပိုင္အနားယူခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္ေနၿပီ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ သူက စိတ္မေလွ်ာ့၊ အားေတြေပး၊ ဇြဲနပဲနဲ႕ စံုစမ္း၊ ေနာက္ဆံုုး ဒိုမိန္းနဲ႕ဟိုစတင္ကို ၇ေသာင္းနဲ႕အပိုင္ ႏွစ္ေယာက္စပ္တူ ၀ယ္လိုက္ၾကတယ္။ သူကအြန္လိုင္းက စံုစမ္းၿပီးလုပ္တယ္။ ကၽြန္မက ဒီမွာ၀န္ေဆာင္ခကို ရွင္းေပးရတယ္။ ရွင္းေပးၿပီး သိပ္မၾကာခင္ သူက ခုနေျပာတဲ့ သူ႕အတြက္က်သင့္မယ့္ ေငြ၃ေသာင္းခြဲကို ဘဏ္ကိုလႊဲေပးလိုက္ေလတာ။
ဒါနဲ႕ ေန႕လည္၁နာရီခြဲေလၿပီမို႕ ဘဏ္၂နာရီမပိတ္ခင္အမွီ တက္စီငွားလို႕ ကၽြန္မဘဏ္ကို ဒုန္းစိုင္းေျပးခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီမွာ ဒီေန႕အဖို႕ေနာက္ထပ္ အလြဲတစ္ခုနဲ႕ ျမေသြးနီ ထပ္မံၾကံဳရ ျပန္ေလတယ္။ သံေစ်းလို ခ်ဳိင္းနားေတာင္းမွာ၊ ကုန္သည္ေတြ ေစ်း၀ယ္ေတြနဲ႕ ဒင္းၾကမ္းျပည့္ေနတဲ့ ေနရာမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ဘဏ္ဆိုေတာ့ ေအာက္ထပ္၀င္၀င္လိုက္ခ်င္း လူေတြနဲ႕ စည္ကားလို႕ေနပါတယ္။ ဘဏ္ဆိုတဲ့ေနရာကို မိမိကိစၥအတြက္နဲ႕ ျမေသြးနီ မေရာက္ျဖစ္တာ ၁၀ႏွစ္နီးပါးရွိေနေလေတာ့ ေခ်ာရဲ႕ေကာင္းမွဳနဲ႕ ဘဏ္ထဲမွာ က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္နဲ႕ေပါ့။ ျမင္ျမင္ခ်င္း ေကာင္တာက အလုပ္ရွဳပ္ေနတဲ့ အစ္မတစ္ေယာက္ကို မ၀့ံမရဲနဲ႕ ေငြလႊဲတာထုတ္ခ်င္လို႕... လို႕ ေမးလိုက္ေတာ့ အေနာက္နားမွာရွိေနတဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္က ေဘးကေလွခါးကတက္ၿပီး ပထမထပ္ကို သြားပါလို႕ ေျပာျပေပးပါတယ္။ အသက္ေလးရလာေတာ့ ေလွကားႏွစ္ဆစ္ခ်ဳိးတက္တာေတာင္ အေပၚေရာက္ေတာ့ ေမာေနတယ္။ အေပၚမွာလည္း လူေတြအမ်ားသား။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေကာင္တာကို တန္းတန္းမတ္မတ္သြားၿပီး ေငြလႊဲထုတ္ခ်င္ လို႕ပါလို႕ ေျပာျပလိုက္တယ္။ မွတ္ပံုတင္ေပးလိုက္ေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ အလုပ္သေဘာအရ ၁၅ႏွစ္သမီး.. ဟိုးထဲက လုပ္ထားတဲ့ ပံုနဲ႕ အခုအရြယ္ ဆံပင္တိုနဲ႕ပံုကို ၃..၄..ႀကိမ္ အျပန္အလွန္ တိုက္ၾကည့္ေလတယ္။ ဘယ္ကလႊဲတာလဲ.. လို႕ ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ေတာ့ ကၽြန္မရုတ္တရက္ “အ” သြားၿပီး ကၽြန္မရဲ႕ မီမိုရီေတြကို ရီေကာအျမန္လုပ္လိုက္ရတယ္။ ဘယ္ကလႊဲတာလည္း? ေခ်ာ..ဘယ္ကေနမ်ား လႊဲတာလဲ ? ေနာက္.. ေက်ာင္းတုန္းက သင္ထားတဲ့ ပထ၀ီ၀င္ကို သတိရလိုက္တယ္ ။ တရုပ္ျပည္နယ္စပ္ဆိုေတာ့ “ေရႊလီ” .. ဟုတ္ၿပီ။ ေရႊလီကလႊဲတာလို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ သူတို႕ရွာေနၾကတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ ရွာမေတြ႕ၾကဘူး။ ေမးခြန္းထုတ္ျပန္တယ္။ ဘယ္ရက္ကလႊဲတာလဲတဲ့ ။ ကြၽန္မကလည္းတိတိက်က်ပါပဲ … အဲ..၂လနီးပါးရွိၿပီလို႕ ဟန္ကိုယ့္ဖို႕ဆိုတင္းၿပီး ေ၀ေတ၀ါးတားေျဖလိုက္တယ္။ သူတို႕ရွာၾကျပန္တယ္။ မေတြ႕။ ဒါနဲ႕တစ္ေယာက္က ကၽြန္မကို ဘယ္ေလာက္လႊဲလိုက္လဲတဲ့။ ဟုတ္သား…. ေငြဘယ္ေလာက္လႊဲတယ္ ေျပာရင္ ရွာႏိုင္ေသးတာပဲဆို ၀မ္းသာအားရနဲ႕ ၃ေသာင္းခြဲ…၃ေသာင္းခြဲပါလို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ “ ဟာ… အစ္မ ..ဒီအထပ္မွာ ၅သိန္းနဲ႕ ၅သိန္းေအာက္ လႊဲေငြေတြပဲ ထုတ္ေပးတယ္..။ ဟိုမွာ စာကပ္ထားတယ္ေလ.. မေတြ႕ဘူးလား။
ဒီေငြေလးေလာက္နဲ႕ဆို အေပၚထပ္ကို သြားရမွာ ” လို႕ ေျပာလာေတာ့ ကၽြန္မမွာ “ ငါ့ႏွယ္ ၃ေသာင္းခြဲလည္း ေငြပါပဲဟယ္..။ ေခ်ာ..က အနည္းဆံုး ၁သိန္းေလာက္လႊဲေပးရင္ ခုလို မ်က္ႏွာငယ္ရမွာ မဟုတ္ဘူး“ ရယ္ ဆိုၿပီး ၀မ္းနည္းစိတ္ေလးေတာင္ ၀င္လာသလို ျဖစ္သြားမိတယ္။ ၃ေသာင္းခြဲလည္း ၅သိန္းေအာက္မွာ အၾကံဳး၀င္တာပဲ.. ဟုတ္ဖူးလားလို႕ ဇေ၀ဇ၀ါေတြးမိျပန္တယ္။ ေငြမ်ားမ်ားထုတ္သူကို ေအာက္ထပ္သြား၊ ေငြနည္းနည္းထုတ္သူေတြက အေပၚထပ္သြား၊ အင္း.. လူတန္းစားေတြမတူညီ၊ ေငြနည္းေလ အထပ္ျမင့္ျမင့္ကို အေမာဆို႕ေအာင္ တက္ရေလေလပဲ လား..လို႕ မဆီေလးရယ္မွ အို…မဆိုင္ ေတြးလိုက္မိရင္း တတိယထပ္ကို အသက္၀၀ရွဳလို႕ ထပ္မံတက္ခဲ့ရျပန္တယ္။
လား..လား ။ တတိယထပ္မွာ လူေတြက ပိုေတာင္မ်ားေနေသးပါလား။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ၃ထပ္အထိ တက္ခဲ့ရလို႕ ပါးရည္နပ္ရည္ ေတာ္ေတာ္ရွိလာၿပီ။ ေမးခြန္းေတြ မေမးလာခင္ မွတ္ပံုတင္ကဒ္ထိုးေပးၿပီး ကၽြန္မနာမည္ xxxx ပါ၊ ေရႊလီက ၃ေသာင္းခြဲလႊဲလိုက္တာ၊ ၂လနီးပါးၾကာေနၿပီ..လို႕ ေမးခြန္းေတြေမး မလာခင္ စံုစံုေစ့ေစ့ သြက္သြက္ေလးေျပာခ်လိုက္တယ္။ ကၽြန္မေျပာတာကို နားေထာင္ၿပီး သူတို႕ ေက်နပ္ျပံဳးလား.. ဘာၿပံဳးလားေတာ့မသိ..ၿပံဳးရင္း စာရင္းေဟာင္းေတြထဲ လွန္ေလွာရွာၾကပါတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ စာရင္းမွာမေတြ႕ပါတဲ့။ လြဲၿပီ။ တစ္ခုခုေတာ့ ေသခ်ာေပါက္လြဲၿပီ။ ဟိုက လႊဲလိုက္သူ နာမည္သိလားတဲ့..? ။ “ ေခ်ာ- အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္” လို႕ ေျပာထြက္မိေတာ့မယ့္ ပါးစပ္ကို အခ်ိန္မွီ ဘရိတ္အုပ္လိုက္ရတယ္။ ေဘးဘီေ၀့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေငြထုတ္သူေတြဆိုတာ ေယာက်ာ္းေတြရဲ႕ တာ၀န္လို႕မ်ား သတ္မွတ္ထားလား မသိရေလေအာင္ ကၽြန္မမွတစ္ပါး က်န္လူအားလံုးက အရြယ္စံု ေယာက်ာ္းေတြ။ ကၽြန္မရဲ႕အျဖစ္ကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကၿပီ။ ေခ်ာ..က သူ႕နာမည္အရင္းကို ေျပာျပဘူးခဲ့ ေပမယ့္ သူနဲ႕သိကာစက ေျပာခဲ့တာဆိုေတာ့ လံုး၀မမွတ္မိ။ ကၽြန္မေတာင္ ကၽြန္မရဲ႕နာမည္အရင္း (၄)လံုးကို တစ္ခါတစ္ခါ ေမ့ေနေသးတာ. သူ႕နာမည္၄လံုးေမ့ေနတာကို “ ကၽြန္မေမ့မိ အျပစ္ရွိသည္ ” လို႕ ေျပာလို႕မရ။ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုး ထူပူလာၿပီ။ သံဗၺဳေဒၶကို ရြတ္မလို႕ရွိေသး ဖုန္းဆက္ေမးလို႕ ရတာပဲဆိုတာ သတိရလိုက္ျပန္တယ္။ အသိဥာဏ္ေတြ ပြင့္လာေအာာင္ ဘုရားကယ္မတာ။ ဒါနဲ႕ အိတ္ထဲက ဖုန္းစုတ္ေလးထုတ္၊ လူၾကီးမင္းနဲ႕မတိုးပါေစနဲ႕ ဆုေတာင္းရင္း ဂဏန္း၉လံုးႏွိပ္ၿပီးေရာ ေရွာကနဲ လိုင္း၀င္သြားလိုက္တာ။ ရန္ကုန္နဲ႕ တရုပ္ျပည္ ဟိုဘက္ခန္း၊ ဒီဘက္ခန္းေတာင္ ထင္လိုက္မိေသး။ လိုင္းက ၀င္တယ္.. ေခၚတယ္..ေခၚတယ္..ေခၚတယ္။ ဗုေဒၶါ… မကိုင္ပါလား။ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ဘေလာ့ဂင္ရင္း ဖုန္းသံေတာင္ မၾကားေတာ့ေလဘူးလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဖုန္းေမ့က်န္ခဲ့ၿပီး အျပင္မ်ား ထြက္သြားေလသလား..။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္လို ေခၚေခၚမရေလေတာ့မွ စိတ္ေလွ်ာ့ကာ ဖုန္းခ်လိုက္ရတယ္။ ျမေသြးနီတစ္ေယာက္ လြဲမိရင္ မဆံုးေတာ့ပါလား။ အဲကြန္းအခန္းထဲမွာ ကၽြန္မေဇာေခၽြးေတြနဲ႕ နင့္ေနၿပီ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဘဏ္က “ အစ္မေရ.. ေတြ႕ၿပီ.. အစ္မေငြက မူဆယ္ကေနလႊဲထားတာ။ လေက်ာ္ေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရွာ လိုက္ရတယ္ ” ဆိုမွ ၀ုန္းကနဲ ရင္ထဲက အလံုးႀကီး က်သြားေတာ့တယ္။ တရုပ္ျပည္နယ္စပ္မွာ ေရႊလီအျပင္ မူဆယ္ရွိတယ္ဆိုတာကို ငါဘာလို႔မ်ား ေမ့ေနတာပါလိမ့္.. ငါ..ငယ္ငယ္ကေက်ာင္းစာေတြ မေက်ေသးပါလားလို႕ က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲမွာေတာင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႕ စဥ္းစားလိုက္မိေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ အရြယ္စံု ပုရိသမ်ားၾကားမွာ ေငြထုတ္ခြင့္ရဖို႕ ေစာင့္ရျပန္ေသးတယ္။ တစ္ေအာင့္ေနေတာ့ “ x x x x ” လာထုတ္လို႕ရၿပီဆို ကၽြန္မနာမည္ကို မ်ဳိးႀကီးကီးနဲ႕ လွမ္းေအာ္ေလေတာ့ ကၽြန္မမွာ ရုတ္တရက္ လန္႕သြားရၿပီး ပုရိသမ်ားၾကားထဲ တိုး၀င္လို႕ ရရွိေၾကာင္း လက္မွတ္အျမန္ထိုးေပးၿပီး ပိုက္ဆံ၃ေသာင္းခြဲထည့္ထားတဲ့ ပလပ္စတစ္အိတ္ေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုတ္လို႕ ၃ထပ္ကေန ဘယ္လိုက ဘယ္လို ဆင္းခ်လာလိုက္သလည္းမသိ.. လမ္းမေပၚကို ေရာက္ခ်လာပါတယ္။ လမ္းမေရာက္လို႕ ကားသံ၊ လူသံ၊ ေစ်းသည္သံေတြၾကား ျပန္ေရာက္ေလမွ လူတစ္ကိုယ္လံုး လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးသြားေလေတာ့တယ္။
ရံုးမွာ အင္တာနက္ သံုးမရမယ့္အတူတူ၊ တစ္ဖက္လမ္းက ပထမထပ္မွာ ဆိုင္းဘုတ္တပ္ထားတာေတြ႕ရတဲ့ အင္တာနက္ဆို္င္၀င္ၿပီး အလုပ္နဲ႕ ဆိုင္တဲ့ ေမးလ္ေလး ၀င္စစ္ဦးမွဆို ပ်ားပန္းခတ္ရွဳပ္ေထြးေနတဲ့ လူေတြ၊ ကားေတြၾကားထဲက လမ္းကူးလာခဲ့တယ္။ ေလွကားအတိုင္း ပထမထပ္ကိုတက္ၿပီး တံခါးပိတ္ထားတာကို ေခါက္လိုက္တယ္။ တံခါးဖြင့္လာသူက တရုပ္လူမ်ဳိး အဖြားအိုတစ္ဦး။ သြားၿပီ။ ကၽြန္မ ေလွကားမွားတက္မျိပန္ၿပီ။ ရွက္ရွက္နဲ႕ ေတာင္းပန္ၿပီး ေလွကားက ဒေရာေသာပါး ျပန္ဆင္းခ်လာရတယ္။ ျမေသြးနီ လြဲေနတုန္းပါပဲလားေ၀..လို႕သာ ငိုခ်င္းခ်လိုက္ခ်င္မိေတာ့တယ္။ ေအာက္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ရံုးက ဖုန္း၀င္လာတယ္။ ကြန္နက္ရွင္ ျပန္ရေနၿပီတဲ့။ “ရႊီ” … ကၽြန္မ ေလကေလးေတာင္ သတိလက္လြတ္ ရႊီကနဲ ခၽြန္လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္မရံုးကို အျမန္ဆံုးနည္းနဲ႕ ပန္းကန္လံုးစီးကာ ျပန္ေတာ့မည္။
ဒါေပသိ… တက္စီငွားမယ္အလုပ္ ကၽြန္မမ်က္လံုးေထာင့္ထဲ စာအုပ္ေတြကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ သန္႕ရွင္းသပ္ယပ္တဲ့ အျပင္အဆင္နဲ႕ စင္ေပၚက စာအုပ္အမ်ဳိးအစား အမ်ဳိးမ်ဳိးတို႕က ကၽြန္မကို မဟာဒရား ဆြဲေဆာင္ေနပါၿပီ။ ပုရြက္ဆိတ္ ပ်ားရည္အိုးေတြ႕ၿပီ။ ဆိုင္တစ္ခုလံုး ၀ယ္သူဆိုလို႕ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ထဲ။ သေဘာရွိ ကေလာဟိ နာရီ၀က္ေလာက္ ေမႊအၿပီးမွာေတာ့ ကၽြန္မအရမ္းကို ၀ယ္ဖတ္ကာ သိမ္းထားခ်င္ေနမိတဲ့ “ ရန္ကုန္ဘေဆြ ” ရဲ႕ “ ျမန္မာျပည္သား ” စာအုပ္အပါအ၀င္ စာအုပ္၁၀အုပ္ေလာက္ ၀ယ္ျဖစ္လိုက္တယ္။ အရင္းစစ္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မကို ေခ်ာ…လႊဲလိုက္တာက ၃ေသာင္းခြဲသာ။ အသြားအျပန္ ကားငွားခအပါအ၀င္၊ စာအုပ္၀ယ္လိုက္တာ ေငြတစ္ေသာင္းခြဲနီးပါး ေရွာကနဲ ထြက္သြားေလၿပီ။ ဟင္.. မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ေခ်ာ..က လႊဲလိုက္တယ္ ဆိုေပမယ့္ ဒါ.. စိုက္ေပးထားတဲ့ ေငြျပန္ရတာဆိုေတာ့ ငါ့ေငြေတြပဲ။ ေရာ္… ေတြးတာေတာင္ လြဲေနျပန္ေသးပါလား။
ရံုးကို ျပန္လာတဲ့လမ္းမွာ မိုးလင္းထဲက လြဲသင့္တာေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္လြဲခဲ့တာမို႕ " အလြဲေတြရယ္ ဒီေန႕အဖို႕ ျမေသြးနီကို သက္ညွာေသာအားျဖင့္ ထပ္မလြဲပါနဲ႕ေတာ့.. " လို႕ ဆုေတြေတာင္ ေတာင္းမိလို႕…။
ဆႏၵနဲ႕ဘ၀ တစ္ထပ္ထဲက်ၾကပါေစ။
**ျမေသြးနီ**
လြဲတာက မနက္မိုးလင္း မ်က္စိႏွစ္ကြင္း စဖြင့္ထဲက စလြဲတာ။ ကၽြန္မ မနက္အိပ္ရာ ပံုမွန္ႏိုးခ်ိန္က ၆နာရီခြဲ။ ဒီေန႔မနက္ေတာ့ လုပ္စရာ ကိစၥေလးေတြ မနက္ရံုးမသြားခင္ လုပ္ခ်င္ေလေတာ့ နာရီႏွဳိးစက္ကို ညထဲက မနက္ ၆နာရီဆို နာရီ၀က္ေလးေစာၿပီး ေသခ်ာေပးထားခဲ့တာ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ နာရီက ႏွဳိးစက္က မေအာ္ေလပဲ သီခ်င္းသံေတြ၊ ကားသံေတြ၊ ပဲျပဳတ္သံေတြ ဆူဆူညံေလေတာ့မွ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ႏိုးထလာရတာ။ နာရီၾကည့္လိုက္ ေတာ့… အမယ္ေလးေလး… ၇နာရီေက်ာ္လို႕ ၁၀မိနစ္ေတာင္ စြန္းခ်င္ေနၿပီ။ ရံုးမသြားခင္လုပ္ဖို႕ စီစဥ္ထားတာေတြ အကုန္ပ်က္ေရာ။ ဓာတ္ခဲအား ကုန္ခ်င္ေနတဲ့ နာရီကိုမွ ႏွဳိးစက္ေပးမိေလတာကိုး။ အဲ့ဒီက စလိုက္တာ..။
ဒီမနက္ ရံုးအသြား အထူးသီးသန္႕ကားကို ေရာက္မေရာက္ ေသခ်ာေမးၿပီးမွ တက္စီးတာ။ စပယ္ရာက “ အစ္မ.. အစ္မဆင္းမယ့္ မွတ္တိုင္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ကားဂိတ္ဆံုးမွာ ” တဲ့။ ေရာက္မယ္ဆိုလို႔ စပယ္ရာကို ေမးၿပီးတက္စီးလိုက္ေလကာမွ ကားက ရံုးမေရာက္ခင္ တစ္မွတ္တိုင္ ရံုးရွိရာ ညာဘက္ေကြ႔ရမွာကို ဘယ္ဘက္ေကြ႕ခ်လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ကားက ေရွ႕မွာဂိတ္ဆံုးပါၿပီတဲ့။ ဆင္းမယ့္မွတ္တိုင္ရဲ႕ ဆန္႕က်င္ဘက္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ခ်ဳိးေကြ႕ေမာင္းခ်သြားတဲ့ ကားေပၚမွာ ျမေသြးနီတစ္ေယာက္ လြဲျပန္ၿပီဆိုၿပီး စိတ္ထဲ က်လြိက်လြိနဲ႕။ ကားျပန္စီးဖို႕ကလည္း ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာက ရံုးမေရာက္ခင္ မွတ္တိုင္ႏွစ္ခုၾကားမွာ။ ဒါနဲ႕ ဒီေန႕မွ ရွဳိးထုတ္စီးလာမိတဲ့ ေဒါက္ဖိနပ္နဲ႕ ေစာေစာစီးစီး က်ဲက်ဲေတာက္ပူေနတဲ့ ရန္ကုန္မိုးရာသီရဲ႕ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေခၽြးတစ္လံုးလံုးနဲ႕ အပူရုပ္ကို ဟန္လုပ္လို႕ ေလွ်ာက္ရျပန္ေတာ့တာေပါ့။
ရံုးေရာက္ေတာ့ အလုပ္ေတြက ကမ္းမြန္..ကမ္းမြန္နဲ႕ ့ျမေသြးနီကို ေစာင့္ႀကိဳလို႕ေနပါၿပီ။ မနက္စာဘာမွ မစားရေသးလို႕ လက္စြဲေတာ္သန္းသန္းကို ညွပ္ေခါက္ဆြဲ၀ယ္ခိုင္းၿပီး တစ္ေန႕စာ အလုပ္ေလးစဖို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကီသြင္းလိုက္မိတယ္။ အဲ.. မေရႊသန္းသန္းက ညွပ္ေခါက္ဆြဲမရလို႕ အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲေတြ ၀ယ္ခ်လာျပန္ေလေတာ့ အေပၚေသြးေတြ ခုရက္ပိုင္းတိုးခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနတာ ခဏေမ့၊ ငါ့၀မ္းပူစာမေနသာဆိုၿပီး ေခါက္ဆြဲတစ္ပန္းကန္လံုး တြယ္ထဲ့လိုက္တယ္။ မွတ္ကေရာ။ ျမေသြးနီတို႕ လြဲၿပီဆို အဲ့ဒီလိုကို ဆက္တိုက္လြဲေနေတာ့တာ။ စိတ္တစ္ထင့္ထင့္နဲ႕ အလုပ္လုပ္ရင္း ဒီေန႕ ကာစတန္မာေတြ နဲ႕ ဘာေတြမ်ား လြဲဦးမလည္း.. သတိထားမွဆိုၿပီး စိတ္ပူေနမိေသး။ အလုပ္ေလးေတြ အျမန္ျဖတ္လို႕ ထမင္းစားခ်ိန္ မတိုင္ခင္ ညက တစ္ညလံုးေရးလာတဲ့ ဘာသာျပန္ဟာသေလးေတြ ဆိုက္မွာ တင္ဦးမယ္ေပါ့။ အဲ့ဒီမွာ ထပ္လဲြျပန္တယ္။ ဒါက အထူးအဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ၾကံဳေနရတာပါဘဲ။ အလုပ္စလုပ္မယ္ မက်န္ေသးဘူး.. အင္တာနက္ကြန္နက္ရွင္ ေဒါင္းသြားလိုက္တာ ..။ အရင္ကမွ တက္လိုက္ က်လိုက္နဲ႕ လာေသးတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ျပတ္ျပတ္သားသား ကိုးနတ္ရွင္တို႕ စိမ္းကားေလတာ မြန္းလြဲ၁နာရီကို ေက်ာ္သြားေရာ..။ ကၽြန္မရဲ႕ ရံုးအလုပ္ေတြက အင္တာနက္ကို အမွီျပဳၿပီး ၈၀%ေလာက္လုပ္ရေလေတာ့ သြားရွာေလၿပီေပါ့။ ခိုင္လံုတဲ့ အတင္းရပ္ကြက္ေတြက ေျပာတာကေတာ့ ဆာဗာျပင္ေနလို႕ ဒီေန႕လံုး၀ ရပ္ထားမယ္ဆိုဘဲ။ ေသေရာေပါ့။
ဒါနဲ႕ ေန႕လည္စာစားအၿပီး အခ်ိန္ကို အလကားမထားပဲ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားနဲ႕ ဟိုအေရး၊ ဒီအေရး လိပ္တက္စ္ႏ်ဴးေတြကို ေဂါ့ဇစ္(ပ္)လုပ္ရင္း ကိုးနတ္ရွင္ကို နာနာေမတၱာပို႕ေနတုန္း ရံုးက တိုင္ကပ္နာရီဆီ မ်က္စိက ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ကၽြန္မဘဏ္မွာ ေငြသြားထုတ္ဖို႕ကိစၥ ေသာင္တင္ေနတာကို သတိရလိုက္မိတယ္။ ဘဏ္မွာ ေငြသြားထုတ္တာက ရံုးကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ပါစင္နယ္ကိစၥပါ။ ဒီလိုဆိုလိုက္လို႕ “ ဟယ္… ျမေသြးနီတစ္ေယာက္ သာျမင္ေညာင္ည မဟုတ္ဘူး.. ဘဏ္မွာ ေငြသြင္းေငြထုတ္ေတာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့အဆင့္.. အင္းေလ.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကြားတာမဟုတ္ေပမယ့္ ဒီလိုမ်ဳိး ပို႔စ္ထဲေတာ့ ထည့္မေရးသင့္ပါဘူးဟယ္ ” လို႕ ဆႏၵေတြေစာ၊ အေတြးေတြ မေခ်ာ္ၾကပါေလနဲ႕ေနာ္။
လႊဲလိုက္တဲ့ေငြက ဒီေခာတ္ႀကီးမွာ ရွာရင္ခက္၊ သံုးရင္ “ဖတ္” ဆိုကုန္သြားမယ့္ သံုးေသာင္းခြဲေလးပါ။ တကယ္က ေငြကသိပ္မမ်ားလွေပမယ့္ သြားထုတ္သင့္ေနတာ တစ္လေက်ာ္လို႕ ႏွစ္လေတာင္ ျပည့္ခ်င္ေနၿပီ။ ရံုးက ဘတ္စ္ကားစီးသြားရင္ ၅မွတ္တိုင္သာေ၀းတဲ့ လမ္းမေတာ္သံေစ်းနားက နာမည္ႀကီး ဘဏ္ႀကီးတစ္ခုမွာ။ အဲ့ဒါေလးကို သြားမထုတ္ႏိုင္ပဲ မအားတာနဲ႕၊ ပ်င္းတာနဲ႕၊ အားျပန္ေတာ့ ဘဏ္ပိတ္ခ်ိန္က ေက်ာ္ေနၿပီ။ ဒီလိုနဲ႕ ဒီေငြေလးက တစ္အိအိနဲ႕ ေသာင္တင္ေနတာ ႏွစ္လနီးလာၿပီ။ အခုလိုု ရံုးမွာ ကြန္နက္ရွင္ ျပတ္ျပတ္သားသားက်ေနတုန္း အလကားေန အလကား အေျပးထုတ္လိုက္ရင္ မေကာင္းေပဘူးလား။
ဒီေငြ၃ေသာင္းခြဲက ကၽြန္မရဲ႕ ေခ်ာ (အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္)က လႊဲေပးထားတဲ့ေငြပါ။ အဲ.. အဲ့ဒီလို ဆိုလိုက္လို႕ “ မေခ်ာတစ္ေယာက္ ေက်ာက္စိမ္းတြင္း ေတြပိုင္ေနရက္နဲ႕ ဒီေငြေလးနဲ႕ သူ႕ကို ဒီေလာက္ခင္တဲ့ မျမေသြးနီႀကီးကို ေငြတိုးေခ်းစားေနတာ မေကာင္းပါဘူးဟယ္..” လို႕ အထင္ေတာ္မလြဲလိုက္ ၾကနဲ႕ဦး။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ေခါက္ သူနဲ႕ ကၽြန္မႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ Websiteေလး ေဒါင္းသြားရွာေလေတာ့ ကၽြန္မက ဘေလာ့ဂ္ေလာက ကေန စိတ္ေလွ်ာ့ လို႕ အၿပီးအပိုင္အနားယူခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္ေနၿပီ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ သူက စိတ္မေလွ်ာ့၊ အားေတြေပး၊ ဇြဲနပဲနဲ႕ စံုစမ္း၊ ေနာက္ဆံုုး ဒိုမိန္းနဲ႕ဟိုစတင္ကို ၇ေသာင္းနဲ႕အပိုင္ ႏွစ္ေယာက္စပ္တူ ၀ယ္လိုက္ၾကတယ္။ သူကအြန္လိုင္းက စံုစမ္းၿပီးလုပ္တယ္။ ကၽြန္မက ဒီမွာ၀န္ေဆာင္ခကို ရွင္းေပးရတယ္။ ရွင္းေပးၿပီး သိပ္မၾကာခင္ သူက ခုနေျပာတဲ့ သူ႕အတြက္က်သင့္မယ့္ ေငြ၃ေသာင္းခြဲကို ဘဏ္ကိုလႊဲေပးလိုက္ေလတာ။
ဒါနဲ႕ ေန႕လည္၁နာရီခြဲေလၿပီမို႕ ဘဏ္၂နာရီမပိတ္ခင္အမွီ တက္စီငွားလို႕ ကၽြန္မဘဏ္ကို ဒုန္းစိုင္းေျပးခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီမွာ ဒီေန႕အဖို႕ေနာက္ထပ္ အလြဲတစ္ခုနဲ႕ ျမေသြးနီ ထပ္မံၾကံဳရ ျပန္ေလတယ္။ သံေစ်းလို ခ်ဳိင္းနားေတာင္းမွာ၊ ကုန္သည္ေတြ ေစ်း၀ယ္ေတြနဲ႕ ဒင္းၾကမ္းျပည့္ေနတဲ့ ေနရာမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ဘဏ္ဆိုေတာ့ ေအာက္ထပ္၀င္၀င္လိုက္ခ်င္း လူေတြနဲ႕ စည္ကားလို႕ေနပါတယ္။ ဘဏ္ဆိုတဲ့ေနရာကို မိမိကိစၥအတြက္နဲ႕ ျမေသြးနီ မေရာက္ျဖစ္တာ ၁၀ႏွစ္နီးပါးရွိေနေလေတာ့ ေခ်ာရဲ႕ေကာင္းမွဳနဲ႕ ဘဏ္ထဲမွာ က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္နဲ႕ေပါ့။ ျမင္ျမင္ခ်င္း ေကာင္တာက အလုပ္ရွဳပ္ေနတဲ့ အစ္မတစ္ေယာက္ကို မ၀့ံမရဲနဲ႕ ေငြလႊဲတာထုတ္ခ်င္လို႕... လို႕ ေမးလိုက္ေတာ့ အေနာက္နားမွာရွိေနတဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္က ေဘးကေလွခါးကတက္ၿပီး ပထမထပ္ကို သြားပါလို႕ ေျပာျပေပးပါတယ္။ အသက္ေလးရလာေတာ့ ေလွကားႏွစ္ဆစ္ခ်ဳိးတက္တာေတာင္ အေပၚေရာက္ေတာ့ ေမာေနတယ္။ အေပၚမွာလည္း လူေတြအမ်ားသား။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေကာင္တာကို တန္းတန္းမတ္မတ္သြားၿပီး ေငြလႊဲထုတ္ခ်င္ လို႕ပါလို႕ ေျပာျပလိုက္တယ္။ မွတ္ပံုတင္ေပးလိုက္ေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ အလုပ္သေဘာအရ ၁၅ႏွစ္သမီး.. ဟိုးထဲက လုပ္ထားတဲ့ ပံုနဲ႕ အခုအရြယ္ ဆံပင္တိုနဲ႕ပံုကို ၃..၄..ႀကိမ္ အျပန္အလွန္ တိုက္ၾကည့္ေလတယ္။ ဘယ္ကလႊဲတာလဲ.. လို႕ ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ေတာ့ ကၽြန္မရုတ္တရက္ “အ” သြားၿပီး ကၽြန္မရဲ႕ မီမိုရီေတြကို ရီေကာအျမန္လုပ္လိုက္ရတယ္။ ဘယ္ကလႊဲတာလည္း? ေခ်ာ..ဘယ္ကေနမ်ား လႊဲတာလဲ ? ေနာက္.. ေက်ာင္းတုန္းက သင္ထားတဲ့ ပထ၀ီ၀င္ကို သတိရလိုက္တယ္ ။ တရုပ္ျပည္နယ္စပ္ဆိုေတာ့ “ေရႊလီ” .. ဟုတ္ၿပီ။ ေရႊလီကလႊဲတာလို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ သူတို႕ရွာေနၾကတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ ရွာမေတြ႕ၾကဘူး။ ေမးခြန္းထုတ္ျပန္တယ္။ ဘယ္ရက္ကလႊဲတာလဲတဲ့ ။ ကြၽန္မကလည္းတိတိက်က်ပါပဲ … အဲ..၂လနီးပါးရွိၿပီလို႕ ဟန္ကိုယ့္ဖို႕ဆိုတင္းၿပီး ေ၀ေတ၀ါးတားေျဖလိုက္တယ္။ သူတို႕ရွာၾကျပန္တယ္။ မေတြ႕။ ဒါနဲ႕တစ္ေယာက္က ကၽြန္မကို ဘယ္ေလာက္လႊဲလိုက္လဲတဲ့။ ဟုတ္သား…. ေငြဘယ္ေလာက္လႊဲတယ္ ေျပာရင္ ရွာႏိုင္ေသးတာပဲဆို ၀မ္းသာအားရနဲ႕ ၃ေသာင္းခြဲ…၃ေသာင္းခြဲပါလို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ “ ဟာ… အစ္မ ..ဒီအထပ္မွာ ၅သိန္းနဲ႕ ၅သိန္းေအာက္ လႊဲေငြေတြပဲ ထုတ္ေပးတယ္..။ ဟိုမွာ စာကပ္ထားတယ္ေလ.. မေတြ႕ဘူးလား။
ဒီေငြေလးေလာက္နဲ႕ဆို အေပၚထပ္ကို သြားရမွာ ” လို႕ ေျပာလာေတာ့ ကၽြန္မမွာ “ ငါ့ႏွယ္ ၃ေသာင္းခြဲလည္း ေငြပါပဲဟယ္..။ ေခ်ာ..က အနည္းဆံုး ၁သိန္းေလာက္လႊဲေပးရင္ ခုလို မ်က္ႏွာငယ္ရမွာ မဟုတ္ဘူး“ ရယ္ ဆိုၿပီး ၀မ္းနည္းစိတ္ေလးေတာင္ ၀င္လာသလို ျဖစ္သြားမိတယ္။ ၃ေသာင္းခြဲလည္း ၅သိန္းေအာက္မွာ အၾကံဳး၀င္တာပဲ.. ဟုတ္ဖူးလားလို႕ ဇေ၀ဇ၀ါေတြးမိျပန္တယ္။ ေငြမ်ားမ်ားထုတ္သူကို ေအာက္ထပ္သြား၊ ေငြနည္းနည္းထုတ္သူေတြက အေပၚထပ္သြား၊ အင္း.. လူတန္းစားေတြမတူညီ၊ ေငြနည္းေလ အထပ္ျမင့္ျမင့္ကို အေမာဆို႕ေအာင္ တက္ရေလေလပဲ လား..လို႕ မဆီေလးရယ္မွ အို…မဆိုင္ ေတြးလိုက္မိရင္း တတိယထပ္ကို အသက္၀၀ရွဳလို႕ ထပ္မံတက္ခဲ့ရျပန္တယ္။
လား..လား ။ တတိယထပ္မွာ လူေတြက ပိုေတာင္မ်ားေနေသးပါလား။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ၃ထပ္အထိ တက္ခဲ့ရလို႕ ပါးရည္နပ္ရည္ ေတာ္ေတာ္ရွိလာၿပီ။ ေမးခြန္းေတြ မေမးလာခင္ မွတ္ပံုတင္ကဒ္ထိုးေပးၿပီး ကၽြန္မနာမည္ xxxx ပါ၊ ေရႊလီက ၃ေသာင္းခြဲလႊဲလိုက္တာ၊ ၂လနီးပါးၾကာေနၿပီ..လို႕ ေမးခြန္းေတြေမး မလာခင္ စံုစံုေစ့ေစ့ သြက္သြက္ေလးေျပာခ်လိုက္တယ္။ ကၽြန္မေျပာတာကို နားေထာင္ၿပီး သူတို႕ ေက်နပ္ျပံဳးလား.. ဘာၿပံဳးလားေတာ့မသိ..ၿပံဳးရင္း စာရင္းေဟာင္းေတြထဲ လွန္ေလွာရွာၾကပါတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ စာရင္းမွာမေတြ႕ပါတဲ့။ လြဲၿပီ။ တစ္ခုခုေတာ့ ေသခ်ာေပါက္လြဲၿပီ။ ဟိုက လႊဲလိုက္သူ နာမည္သိလားတဲ့..? ။ “ ေခ်ာ- အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္” လို႕ ေျပာထြက္မိေတာ့မယ့္ ပါးစပ္ကို အခ်ိန္မွီ ဘရိတ္အုပ္လိုက္ရတယ္။ ေဘးဘီေ၀့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေငြထုတ္သူေတြဆိုတာ ေယာက်ာ္းေတြရဲ႕ တာ၀န္လို႕မ်ား သတ္မွတ္ထားလား မသိရေလေအာင္ ကၽြန္မမွတစ္ပါး က်န္လူအားလံုးက အရြယ္စံု ေယာက်ာ္းေတြ။ ကၽြန္မရဲ႕အျဖစ္ကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကၿပီ။ ေခ်ာ..က သူ႕နာမည္အရင္းကို ေျပာျပဘူးခဲ့ ေပမယ့္ သူနဲ႕သိကာစက ေျပာခဲ့တာဆိုေတာ့ လံုး၀မမွတ္မိ။ ကၽြန္မေတာင္ ကၽြန္မရဲ႕နာမည္အရင္း (၄)လံုးကို တစ္ခါတစ္ခါ ေမ့ေနေသးတာ. သူ႕နာမည္၄လံုးေမ့ေနတာကို “ ကၽြန္မေမ့မိ အျပစ္ရွိသည္ ” လို႕ ေျပာလို႕မရ။ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုး ထူပူလာၿပီ။ သံဗၺဳေဒၶကို ရြတ္မလို႕ရွိေသး ဖုန္းဆက္ေမးလို႕ ရတာပဲဆိုတာ သတိရလိုက္ျပန္တယ္။ အသိဥာဏ္ေတြ ပြင့္လာေအာာင္ ဘုရားကယ္မတာ။ ဒါနဲ႕ အိတ္ထဲက ဖုန္းစုတ္ေလးထုတ္၊ လူၾကီးမင္းနဲ႕မတိုးပါေစနဲ႕ ဆုေတာင္းရင္း ဂဏန္း၉လံုးႏွိပ္ၿပီးေရာ ေရွာကနဲ လိုင္း၀င္သြားလိုက္တာ။ ရန္ကုန္နဲ႕ တရုပ္ျပည္ ဟိုဘက္ခန္း၊ ဒီဘက္ခန္းေတာင္ ထင္လိုက္မိေသး။ လိုင္းက ၀င္တယ္.. ေခၚတယ္..ေခၚတယ္..ေခၚတယ္။ ဗုေဒၶါ… မကိုင္ပါလား။ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ဘေလာ့ဂင္ရင္း ဖုန္းသံေတာင္ မၾကားေတာ့ေလဘူးလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဖုန္းေမ့က်န္ခဲ့ၿပီး အျပင္မ်ား ထြက္သြားေလသလား..။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္လို ေခၚေခၚမရေလေတာ့မွ စိတ္ေလွ်ာ့ကာ ဖုန္းခ်လိုက္ရတယ္။ ျမေသြးနီတစ္ေယာက္ လြဲမိရင္ မဆံုးေတာ့ပါလား။ အဲကြန္းအခန္းထဲမွာ ကၽြန္မေဇာေခၽြးေတြနဲ႕ နင့္ေနၿပီ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဘဏ္က “ အစ္မေရ.. ေတြ႕ၿပီ.. အစ္မေငြက မူဆယ္ကေနလႊဲထားတာ။ လေက်ာ္ေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရွာ လိုက္ရတယ္ ” ဆိုမွ ၀ုန္းကနဲ ရင္ထဲက အလံုးႀကီး က်သြားေတာ့တယ္။ တရုပ္ျပည္နယ္စပ္မွာ ေရႊလီအျပင္ မူဆယ္ရွိတယ္ဆိုတာကို ငါဘာလို႔မ်ား ေမ့ေနတာပါလိမ့္.. ငါ..ငယ္ငယ္ကေက်ာင္းစာေတြ မေက်ေသးပါလားလို႕ က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲမွာေတာင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႕ စဥ္းစားလိုက္မိေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ အရြယ္စံု ပုရိသမ်ားၾကားမွာ ေငြထုတ္ခြင့္ရဖို႕ ေစာင့္ရျပန္ေသးတယ္။ တစ္ေအာင့္ေနေတာ့ “ x x x x ” လာထုတ္လို႕ရၿပီဆို ကၽြန္မနာမည္ကို မ်ဳိးႀကီးကီးနဲ႕ လွမ္းေအာ္ေလေတာ့ ကၽြန္မမွာ ရုတ္တရက္ လန္႕သြားရၿပီး ပုရိသမ်ားၾကားထဲ တိုး၀င္လို႕ ရရွိေၾကာင္း လက္မွတ္အျမန္ထိုးေပးၿပီး ပိုက္ဆံ၃ေသာင္းခြဲထည့္ထားတဲ့ ပလပ္စတစ္အိတ္ေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုတ္လို႕ ၃ထပ္ကေန ဘယ္လိုက ဘယ္လို ဆင္းခ်လာလိုက္သလည္းမသိ.. လမ္းမေပၚကို ေရာက္ခ်လာပါတယ္။ လမ္းမေရာက္လို႕ ကားသံ၊ လူသံ၊ ေစ်းသည္သံေတြၾကား ျပန္ေရာက္ေလမွ လူတစ္ကိုယ္လံုး လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးသြားေလေတာ့တယ္။
ရံုးမွာ အင္တာနက္ သံုးမရမယ့္အတူတူ၊ တစ္ဖက္လမ္းက ပထမထပ္မွာ ဆိုင္းဘုတ္တပ္ထားတာေတြ႕ရတဲ့ အင္တာနက္ဆို္င္၀င္ၿပီး အလုပ္နဲ႕ ဆိုင္တဲ့ ေမးလ္ေလး ၀င္စစ္ဦးမွဆို ပ်ားပန္းခတ္ရွဳပ္ေထြးေနတဲ့ လူေတြ၊ ကားေတြၾကားထဲက လမ္းကူးလာခဲ့တယ္။ ေလွကားအတိုင္း ပထမထပ္ကိုတက္ၿပီး တံခါးပိတ္ထားတာကို ေခါက္လိုက္တယ္။ တံခါးဖြင့္လာသူက တရုပ္လူမ်ဳိး အဖြားအိုတစ္ဦး။ သြားၿပီ။ ကၽြန္မ ေလွကားမွားတက္မျိပန္ၿပီ။ ရွက္ရွက္နဲ႕ ေတာင္းပန္ၿပီး ေလွကားက ဒေရာေသာပါး ျပန္ဆင္းခ်လာရတယ္။ ျမေသြးနီ လြဲေနတုန္းပါပဲလားေ၀..လို႕သာ ငိုခ်င္းခ်လိုက္ခ်င္မိေတာ့တယ္။ ေအာက္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ရံုးက ဖုန္း၀င္လာတယ္။ ကြန္နက္ရွင္ ျပန္ရေနၿပီတဲ့။ “ရႊီ” … ကၽြန္မ ေလကေလးေတာင္ သတိလက္လြတ္ ရႊီကနဲ ခၽြန္လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္မရံုးကို အျမန္ဆံုးနည္းနဲ႕ ပန္းကန္လံုးစီးကာ ျပန္ေတာ့မည္။
ဒါေပသိ… တက္စီငွားမယ္အလုပ္ ကၽြန္မမ်က္လံုးေထာင့္ထဲ စာအုပ္ေတြကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ သန္႕ရွင္းသပ္ယပ္တဲ့ အျပင္အဆင္နဲ႕ စင္ေပၚက စာအုပ္အမ်ဳိးအစား အမ်ဳိးမ်ဳိးတို႕က ကၽြန္မကို မဟာဒရား ဆြဲေဆာင္ေနပါၿပီ။ ပုရြက္ဆိတ္ ပ်ားရည္အိုးေတြ႕ၿပီ။ ဆိုင္တစ္ခုလံုး ၀ယ္သူဆိုလို႕ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ထဲ။ သေဘာရွိ ကေလာဟိ နာရီ၀က္ေလာက္ ေမႊအၿပီးမွာေတာ့ ကၽြန္မအရမ္းကို ၀ယ္ဖတ္ကာ သိမ္းထားခ်င္ေနမိတဲ့ “ ရန္ကုန္ဘေဆြ ” ရဲ႕ “ ျမန္မာျပည္သား ” စာအုပ္အပါအ၀င္ စာအုပ္၁၀အုပ္ေလာက္ ၀ယ္ျဖစ္လိုက္တယ္။ အရင္းစစ္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မကို ေခ်ာ…လႊဲလိုက္တာက ၃ေသာင္းခြဲသာ။ အသြားအျပန္ ကားငွားခအပါအ၀င္၊ စာအုပ္၀ယ္လိုက္တာ ေငြတစ္ေသာင္းခြဲနီးပါး ေရွာကနဲ ထြက္သြားေလၿပီ။ ဟင္.. မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ေခ်ာ..က လႊဲလိုက္တယ္ ဆိုေပမယ့္ ဒါ.. စိုက္ေပးထားတဲ့ ေငြျပန္ရတာဆိုေတာ့ ငါ့ေငြေတြပဲ။ ေရာ္… ေတြးတာေတာင္ လြဲေနျပန္ေသးပါလား။
ရံုးကို ျပန္လာတဲ့လမ္းမွာ မိုးလင္းထဲက လြဲသင့္တာေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္လြဲခဲ့တာမို႕ " အလြဲေတြရယ္ ဒီေန႕အဖို႕ ျမေသြးနီကို သက္ညွာေသာအားျဖင့္ ထပ္မလြဲပါနဲ႕ေတာ့.. " လို႕ ဆုေတြေတာင္ ေတာင္းမိလို႕…။
ဆႏၵနဲ႕ဘ၀ တစ္ထပ္ထဲက်ၾကပါေစ။
**ျမေသြးနီ**
No comments:
Post a Comment