ျမန္မာ႔ပညာေရး မဟာအလြဲမ်ား

>
ကၽြန္ေတာ္ ဒီတစ္ေခါက္ ဇာတိေျမျပန္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ပညာေရးအသိုင္းအ၀ိုင္းက
မိတ္ေဆြေတြထံကို သြားလည္မိပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ေတြ႔ဆံုရတာ ပညာေရးအေၾကာင္းေတြလည္း
မ်က္ေျခမျပတ္၊ ရင္ဖြင့္သံေတြ လည္းၾကား၊ စာေရးဖို႔ ကုန္ၾကမ္းေတြလည္းရတတ္လို႔
ယခင္မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္း ဆရာေတြကို မျဖစ္ မေန သြားေရာက္ေတြ႔ဆံု
စကားေတြေျပာမကုန္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဒီတစ္ေခါက္ ထူးဆန္းတဲ့စကားတစ္ခြန္းကို ၾကားရတယ္။
"ေလးတန္းေက်ာင္းသား သတင္းစာမဖတ္တတ္ဘူး"။
ထူးဆန္းလိုက္တဲ့စကားကို ေျပာသူက ကၽြန္ေတာ့္ ဆရာ
လက္ေထာက္ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴးတစ္ေယာက္။
"ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲက ဒုတိယတန္းေရာက္ရင္ သတင္းစာေလးေတာ့ ဖတ္တတ္ေအာင္
လုပ္ေပးၾကပါ" လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ သိတယ္မဟုတ္လား ဒီမွာက
လူႀကီးတစ္ခြန္းေျပာလိုက္မွာ ျပဴးျပဴးျပာျပာ ျဖစ္ကုန္ၾကတာ။
ဒါနဲ႔ ပညာေရးသုေတသနက ပညာရွင္ေတြ သုေတသနသမားေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔နယ္ကို ဆင္းလာၾက
တယ္။ ေက်ာင္းေတြကို တစ္ေက်ာင္း၀င္ တစ္ေက်ာင္းထြက္ သတင္းစာဖတ္ပြဲႀကီးေတြ
လိုက္က်င္းပၾကတယ္။
ပထမဦးဆံုး ဒုတိယတန္းကို ၀င္တယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ကိုေခၚၿပီး သတင္းစာဖတ္ခိုင္းတယ္။
စာလံုးေတာင္ မေပါင္းတတ္ဘူး။ ေနာက္ တတိယတန္းကိုတက္၊ သတင္းစာဖတ္ခိုင္း မရ၊
စတုတၳတန္းကို တက္၊ သတင္းစာ ဖတ္ခိုင္း မရ၊ ေနာက္ဆံုး ပဥၥမတန္းအထိတက္၊
သတင္းစာဖတ္ခိုင္း။ ေသခ်င္ေစာ္နံသြား တယ္။ မဖတ္တတ္ဘူး။
ေနာက္တစ္ဆင့္ မတက္ခိုင္းေတာ့ဘူး။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး
ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ ခုထိ အေျဖလည္းမရွာ၊ အေမးလည္းမထုတ္ ဘာမွလည္းမလုပ္နဲ႔
သုေတသနဆိုတာ ရွာဖို႔သက္သက္ပဲ လာလုပ္တယ္ ထင္ပါတယ္။ ကေလးေတြ စာမဖတ္တတ္ေတာ့တာေတာ့
အမွန္ပဲ" လို႔ ဆရာက စကားစ ဖြင့္လိုက္တယ္။
ဒီမွာတင္ မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ႀကီးတစ္ေယာက္က
"ဆရာတို႔ လႊတ္လိုက္တဲ့ ဆရာမအသစ္ေတြကလည္း ၾကည့္ဦးေလဗ်ာ "ၾသ" ကို "သ ရရစ္ ေအာ"
လို႔ ကေလးေတြကို စာလံုးေပါင္းသင္တယ္။ ကႀကီး ခေခြး သေ၀ထိုး အရစ္အဆြဲမမွန္၊
စာကို ႒ာန္က႐ိုဏ္းက်က် မဖတ္တတ္။ ၀လံုးနဲ႔ သုည ဆြဲခ်င္သလိုဆြဲ။ ကေလးေတြကို
စာလံုးမေပါင္းျပဘဲ အလြတ္တိုင္ အလြတ္လိုက္ ဆို၊ အလြတ္လိုက္ေရး
ေအာင္မွတ္ေပးေနတာ" လို႔ ထေျပာလိုက္တယ္။

"သတင္းစာ မဖတ္တတ္ဘူးဆိုတဲ့ ကေလးကို ဖတ္စာအုပ္ဖတ္ခိုင္းေတာ့လည္း အဆင္ကို
ေခ်ာေနတာပဲ။ ကေလးေတြ ေက်ာင္းစာကိုပဲ သိေတာ့တယ္။ အျပင္စာကို လံုး၀မဖတ္ႏိုင္တာ"
"ေက်ာင္းစာကို သိတယ္ဆိုတာ ေန႔စဥ္ အတိုင္အေဖာက္နဲ႔ ဆရာက ဖတ္ျပေနတဲ့အတိုင္း
သိတာ။ စာလံုးေပါင္းဖတ္နည္းကို ဆရာကလည္း မတတ္၊ တပည့္ေတြကိုလည္း
အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီးမသင္ေတာ့ စာဘယ္ မွာဖတ္တတ္ေတာ့မွာလဲ"
ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကား၀ိုင္းက ေကာင္းလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြ စာမဖတ္တတ္တာကို
အေျဖရွာ ၾကည့္ၾကတယ္။ ပထမအခ်က္က ဆရာေတြကိုယ္တိုင္ စာမဖတ္ဘူး။
စာဖတ္အားနည္းရတဲ့အထဲ မေျပလည္ တာကို အေၾကာင္းျပၿပီး က်ဴရွင္ေတြ ေခၚသင္တယ္။
က်ဴရွင္သင္တယ္ဆိုလို႔ အေထြအထူးတတ္ေအာင္ မဟုတ္ဘူး ေက်ာင္းသင္စာကို အိမ္ေခၚၿပီး
ျပန္ေအာ္ခိုင္းတာ။ ပိုက္ဆံယူေကာင္းေအာင္ေပါ့။ ကေလးေတြ ေက်ာင္းလႊတ္ရင္အိမ္လာ။
တစ္နာရီ ႏွစ္နာရီေလာက္ စာေအာ္ၾက။ ဆရာမကေတာ့ အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ ခ်က္ျပဳတ္
ေလွ်ာ္ဖြတ္မပ်က္ ဒီကေန စပ်က္ေတာ့တာပဲ။
ေနာက္တစ္ခ်က္က ေက်ာင္းေတြမွာ ကေလးေတြ စာဖတ္အားတက္ေစတဲ့ စာအုပ္၊ စာေပေတြ
မရွိေတာ့ဘူး။ စာၾကည့္တိုက္မရွိဘူး။ ရွိလည္း ဖြင့္မေပးဘူး။ ကေလးေတြဆိုတာ
မ်က္စိထဲမွာ အ႐ုပ္မ်ားမ်ားနဲ႔ စာတြဲထား တာျမင္ရင္ စိတ္၀င္စားၾကတယ္။
လိုက္ဖတ္တယ္။ ကာတြန္းႀကိဳက္တယ္။ ကာတြန္းေတြ႔ရင္ လိုက္ဖတ္ တယ္။ ကာတြန္းစာအုပ္
ေက်ာင္းယူလာရင္ ဆရာကသိမ္းၿပီး သူကိုယ္တိုင္ ကာတြန္းစာအုပ္ကို အတန္း ေရွ႕မွာ
ထိုင္ဖတ္ေနတဲ့ အဆင့္ေလာက္ရွိတဲ့ ဆရာေတြနဲ႔ ပညာေခတ္ကို မထူေထာင္ႏိုင္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေန႔စာဖတ္ေနတာ၊ စာေရးႏိုင္တာေတြဟာ သံုးတန္း ေလးတန္းေလာကတုန္းက
ေက်ာင္း စာၾကည့္တိုက္ေၾကာင့္ပါ။ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္ကို ၀င္ေၾကးတစ္မတ္ေပးရတယ္။
ကတ္ျပားထုတ္ေပး တယ္။ စာအုပ္ငွားလို႔ရတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ ထိုင္ဖတ္လို႔ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပံုျပင္စာအုပ္ေတြကို ေက်ာင္းလႊတ္တိုင္း အလုအယက္သြားဖတ္ၾကတယ္။
အိမ္ကိုငွားရင္လည္း ပံုျပင္စာအုပ္ေတြပဲငွားတယ္။
စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ ဘားမားစတားကာတြန္းစာေစာင္ေတြ ပံုထားတယ္။
ေမာင္ကမၻာကာတြန္းစာအုပ္ေတြရွိ တယ္။ ကာတြန္းေတြဖတ္ၾကတယ္။ သတင္းစာလည္း
ထားေပးထားတယ္။ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းေတြ အပံုလိုက္ စားပြဲေပၚတင္ေပးထားတယ္။
မနက္ေစာေစာေက်ာင္းမတက္ခင္တစ္ခ်ိန္၊ ေန႔ခင္းထမင္းစားလႊတ္ခ်ိန္
တစ္ခ်ိန္စာၾကည့္တိုက္ထဲ ေျပးၿပီး စာအုပ္လုၾကတာအရသာတစ္မ်ဳိးလို ခုထိခံစားရတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က သေဘာထားႀကီးစြာနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ဖြင့္ေပးတဲ့ ဆရာေတြကို
ေက်းဇူးတင္မိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ နာမည္ႀကီးေက်ာင္းႀကီးတစ္ေက်ာင္းမွာ ပင္စင္မယူမီအထိ အလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။
ေက်ာင္းကို ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးဆီကို စာၾကည့္တိုက္ ဘယ္မွာလဲလို႔
သြားေမးရတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက "ခု စာသင္ခန္းဖြင့္ထားတဲ့ ခုႏွစ္တန္းေနရာ"
လို႔ေျပာလိုက္လို႔ စာၾကည့္တိုက္ကို သြားၾကည့္တယ္။ စာအုပ္ ဘီ႐ိုႀကီးေတြ
ခန္းလံုးျပည့္ ၁၀ လံုးေလာက္ရွိမယ္။ စာအုပ္ေတြလည္းအျပည့္။ ဒါေပမယ့္ ဖုန္ေတြတက္၊
၀ါညစ္ေဆြးေျမ့ေနၾကၿပီ။ စာၾကည့္တိုက္ဘီ႐ိုကိုဖြင့္တဲ့ ေသာ့ေတာင္ရွာမေတြ႔ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ ဆရာအတတ္သင္တန္း တက္တုန္းကလည္း မွတ္မိေသးတယ္။ ဆရာအတတ္သင္မွာ စာၾကည့္
တိုက္ရွိတယ္။ တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ေတြမွာလို ဌာနတစ္ခုအေနနဲ႔ ထားေပးၿပီး၊
စာအုပ္ေတြငွားေပးတာ။ ကၽြန္ေတာ္ စာၾကည့္တိုက္ထဲေရာက္ေတာ့ မဖတ္ဖူးေသးတဲ့
စာအုပ္ေတြကို ဘီ႐ိုအျပည့္သြားေတြ႔တယ္။ ႏိုင္ငံျခားကေန လွဴဒါန္းထားတဲ့
ပညာေရးဆိုင္ရာ စာအုပ္ေတြေပါ့။
စာၾကည့္တိုက္မွဴးထံကိုသြားၿပီး အဲဒီ ဘီ႐ို ဖြင့္ေပးဖို႔ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို
အထူးအဆန္းလိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး သူ႔စာၾကည့္တိုက္မွဴးတစ္သက္ အဲဒီ ဘီ႐ိုဖြင့္
ခိုင္းတဲ့ဆရာနဲ႔ တစ္ႀကိမ္မွ မႀကံဳဘူးေသးေၾကာင္း ၀န္ခံတယ္။ ကဲ
ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္က ဆရာေတြရဲ႕ အရည္အေသြးေတြကုိ အကဲျဖတ္ႏိုင္မယ္ထင္တယ္။
စာမဖတ္တဲ့ဆရာေတြရဲ႕ လမ္းညႊန္သင္ျပမႈေအာက္မွာ စာမဖတ္တဲ့ကေလးေတြ
ထြက္လာတာလည္း "Garbage in, garbage out" သေဘာျဖစ္ေနလို႔ အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ျမန္မာ့ပညာေရးေလာကကို creative ျဖစ္တယ္လို႔ မေျပာႏိုင္ဘူး။ ဖတ္စာကိုပံုေသထား၊
ဖတ္စာပဲသင္၊ ဖတ္စာပဲေမး၊ ဖတ္စာထဲကအတိုင္း မဟုတ္ရင္ အမွတ္မေပးတဲ့ ပညာေရးစနစ္မွာ
creative လည္း ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ ဆရာေတြ ကိုယ္က ဘာမွလုပ္လို႔မရ၊
လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြမရွိေတာ့ ၾကာေလတုံးေလ၊ သံေခ်းတက္ေလနဲ႔ ေနာက္ဆံုး
လႊင့္ပစ္လိုက္ရေတာ့မယ့္ အေနအထားအထားထိျဖစ္သြားေအာင္ စနစ္တက်မ်ား
ဖ်က္ဆီးေနၾကတာလားလို႔ ေတာင္ သံသယပြားမိတယ္။

ဆရာေတြ သံုးမရေတာ့ တပည့္ေတြလည္း တုံးလာတယ္။ ပညာေရးမွာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမရွိ
ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ဒီမိုး ဒီေလ ဒီလူေတြနဲ႔ ဒီျပ႒ာန္းခ်က္စာအုပ္ေတြကိုပဲ
ပံုေသစြဲကိုင္ထားတယ္။ အ႐ိုးစြဲေနတဲ့သူေတြက လည္း သူ႔ေခတ္ကစာ၊
သူ႔ေခတ္ကအထာေတြကိုပဲ ေကာင္းတယ္လို႔ထင္ၿပီး ေရွးေခတ္ေဟာင္း ေအာင့္ေမ့
ဖြယ္ေတြကိုပဲ ျပန္သင္ခိုင္းေနၾကတယ္။

ကြန္ပ်ဴတာေခတ္ အိုင္တီေခတ္မွာ ကြန္ပ်ဴတာမကိုင္ဘူးတဲ့ လူႀကီးေတြက ကြန္ပ်ဴတာကို
အထင္မႀကီးေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ကြင္းေရွာင္လို႔ရသမွ် ကြင္းေရွာင္ၿပီး
ပညာေရးအလုပ္ေတြ လုပ္ေနၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ပညာေရး အလွမ္းေ၀းကုန္တယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့လႊတ္ေတာ္အထိ ပညာေရးတြင္ အိုင္စီတီကို ထိေရာက္အက်ဳိးရွိစြာ
အသံုးခ်ေရးဆိုၿပီး အဆိုတင္တာ ကို ေထာက္ခံေၾကာင္းပဲ ေျပာတယ္။
ဘယ္လိုအက်ဳိးရွိေအာင္သံုးမွာလဲ၊ ဘယ္ေလာက္အဆင့္အထိ သံုးမွာလဲ၊ ဘယ္သူေတြနဲ႔
သံုးမွာလဲ၊ ဘာေတြကိုသံုးမွာလဲ တိတိပပ ထုတ္ေဖာ္တင္ျပေဆြးေႏြးတာ မေတြ႔ရဘူး။
လမ္းေဖာက္၊ တံတားေဆာက္၊ မီးရထားရပ္ဖို႔နဲ႔ ကားလမ္းေပၚလွည္းမတက္ေရးေလာက္ကို
ေဆြးေႏြးေနၾကတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ ဆိုတာေတြကိုလည္း
စိတ္ပ်က္မိတယ္။
လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ႀကိမ္က်င္းပသြားတဲ့အထဲမွာ အိုင္စီတီနဲ႔
ႏိုင္ငံဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္၊ ပညာေရးဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ ေအာင္
ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြးသူေတြ တစ္ေယာက္မွမရွိဘူး။ ထင္ရွားတာက အိုင္စီတီအေၾကာင္း၊
အိုင္စီတီနဲ႔ ႏိုင္ငံျပဳေျပာင္းလဲရင္ တိုးတက္မႈျမန္ဆန္ေၾကာင္း သိသူေတြ
လႊတ္ေတာ္ထဲမွာနည္းေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စာမဖတ္တာ အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ ပညာေရးဆိုင္ရာ
စာအုပ္တစ္အုပ္ မၾကာ ေသးမီက ထုတ္တယ္။ ထုတ္ေ၀သူက အုပ္ေရ ၁၀၀၀ (တစ္ေထာင္)
ထုတ္တယ္တဲ့။ စာေပေလာကမွာ အုပ္ေရ ၁၀၀၀ ဆိုတာ bestseller စာရင္း၀င္တဲ့။
ျမတ္စြာဘုရား! ကယ္ေတာ္မူပါ။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူဦးေရ သန္း ၅၀ ေက်ာ္၊ ၆၀ နီးပါး။ စာအုပ္ထုတ္ရင္ ၁၀၀၀၊
ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ၁၀၀၀၀ (တစ္ေသာင္း) ေလာက္႐ိုက္ရရင္ ထိပ္တန္းတဲ့။
ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာေတြလည္း သိန္းဂဏန္းပဲရွိတယ္။ အၾကည္ေတာ္ ဆိုတဲ့
ဟာသစာေရးဆရာရဲ႕စာအုပ္က တစ္ႀကိမ္႐ိုက္ရင္ ေသာင္းဂဏန္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္
သာတယ္။ စာမတတ္၊ စာမဖတ္တဲ့သူေတြနဲ႔ ပညာေရးျဖင့္ ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ
ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ဦးမယ္ ဆိုတာကေတာ့ နည္းနည္းေလးလြဲေနၿပီထင္ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးေျပာခ်င္တာက
- ကေလးေတြကို စာဖတ္ႏိုင္ေအာင္လုပ္ေပးၾကပါ။ ျပန္ၾကားေရးဌာနက စာၾကည့္တိုက္ေတြ
ေက်းရြာ ရပ္ကြက္အထိ လိုက္ဖြင့္ေပးေနတယ္ဆိုၿပီး လူႀကီးလာမွ စာလာဖတ္ျပတာမ်ဳိး
မလုပ္ၾကပါနဲ႔၊
-စာဖတ္ခ်င္ေအာင္ အသင္းအဖြဲ႔ေလးေတြ သူတို႔စိတ္ႀကိဳက္ဖြဲ႔စည္းခြင့္ေပးပါ။
အသင္းအဖြဲ႔ကို မေၾကာက္ပါနဲ႔။ ဒီမိုကေရစီ အဲဒီကစတာပါ။ ပါတီေတြ အဲဒီကေနစရတာပါ။
တူသူေတြေပါင္းစည္း ခြင့္ကို အစိုးရဆိုတာႀကီးနဲ႔ မလႊမ္းမိုးထားပါနဲ႔
- ေက်ာင္းေတြမွာ စာၾကည့္တိုက္ေတြျပန္ဖြင့္ပါ။ စာအုပ္ေတြကို update ျဖစ္ေအာင္
အၿမဲလုပ္ပါ။ စာၾကည့္တိုက္သံုးမွ စာေမးပြဲေျဖႏိုင္၊
အမွတ္ေကာင္းေကာင္းရႏိုင္တယ္ဆိုတာကို ဆရာေတြလည္း လက္ခံႏိုင္ေအာင္
ျပန္ၿပီးေလ့က်င့္ပါ။ တပည့္ေတြလည္း က်င့္သံုးႏိုင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးပါ။
-ပညာေရးျဖင့္ေခတ္မီဖြံ႔ၿဖိဳးဖို႔ဆိုတာ ပညာေရးမွာ
ေခတ္မီေအာင္အရင္လုပ္မွရပါလိမ့္မယ္။ အိုင္စီတီ ကို အလွ်ံပယ္သံုးႏိုင္ေရး
ေက်ာင္းေတြမွာ စီစဥ္ေပးပါ။ ကြန္ပ်ဴတာကိုင္ခြင့္ရွိေအာင္၊ အင္တာနက္
သံုးတတ္ေအာင္ အခြင့္အေရးေတြေပးပါ။ မသံုးရင္ မျဖစ္ေလာက္ေအာင္ သင္႐ိုးနဲ႔
ျပ႒ာန္းခ်က္ေတြ ကို ျပင္လိုက္ရင္ပိုေကာင္းပါတယ္။
-ျမန္မာ့ပညာေရးစနစ္ဟာ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာျပန္သံုးေနတဲ့
ခ်ဥ္ဖတ္အိုးႀကီးနဲ႔တူေနပါတယ္။ ကေဇာ္ ေဖာက္ထားသလို ခ်ဥ္ေစာ္နံၿပီး
အံခ်င္စရာေကာင္းေနပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အဲဒီခ်ဥ္ေရစိမ္အိုးထဲ မွာ ဆရာေတြရဲ႕
အေနအထားက ပိုဆိုးပါတယ္။ ေျမာင္းထဲေရာက္ေနတဲ့ ဆရာေတြရဲ႕ဘ၀ကို ျပန္ဆြဲတင္ေပးပါ။
-ပညာေရးစနစ္တစ္ခုလံုး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမလုပ္ဘဲ ပုဂၢလိကပညာေရးကို
ခြင့္ျပဳလိုက္ရင္ ရရွိလာမယ့္အက်ဳိးဆက္ဟာ အစိုးရအတြက္
အေကာင္းေတြျဖစ္လာမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ပညာေရးကို ခ်ဳိးႏွိမ္ထားရာကေန၊
ရန္မျဖစ္တတ္တဲ့ကေလးနဲ႔ ရန္ျဖစ္တတ္တဲ့ စြာလန္က်ယ္ကေလးကို ရန္တိုက္ ေပးလိုက္ရင္
ဘာေတြျဖစ္လာမယ္ထင္ပါသလဲ။



**တင္ညြန္႔**





--
Posted By လူဗိုလ္

ကၽြန္ေတာ္ ဒီတစ္ေခါက္ ဇာတိေျမျပန္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ပညာေရးအသိုင္းအ၀ိုင္းက
မိတ္ေဆြေတြထံကို သြားလည္မိပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ေတြ႔ဆံုရတာ ပညာေရးအေၾကာင္းေတြလည္း
မ်က္ေျခမျပတ္၊ ရင္ဖြင့္သံေတြ လည္းၾကား၊ စာေရးဖို႔ ကုန္ၾကမ္းေတြလည္းရတတ္လို႔
ယခင္မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္း ဆရာေတြကို မျဖစ္ မေန သြားေရာက္ေတြ႔ဆံု
စကားေတြေျပာမကုန္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဒီတစ္ေခါက္ ထူးဆန္းတဲ့စကားတစ္ခြန္းကို ၾကားရတယ္။
"ေလးတန္းေက်ာင္းသား သတင္းစာမဖတ္တတ္ဘူး"။
ထူးဆန္းလိုက္တဲ့စကားကို ေျပာသူက ကၽြန္ေတာ့္ ဆရာ
လက္ေထာက္ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴးတစ္ေယာက္။
"ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲက ဒုတိယတန္းေရာက္ရင္ သတင္းစာေလးေတာ့ ဖတ္တတ္ေအာင္
လုပ္ေပးၾကပါ" လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ သိတယ္မဟုတ္လား ဒီမွာက
လူႀကီးတစ္ခြန္းေျပာလိုက္မွာ ျပဴးျပဴးျပာျပာ ျဖစ္ကုန္ၾကတာ။
ဒါနဲ႔ ပညာေရးသုေတသနက ပညာရွင္ေတြ သုေတသနသမားေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔နယ္ကို ဆင္းလာၾက
တယ္။ ေက်ာင္းေတြကို တစ္ေက်ာင္း၀င္ တစ္ေက်ာင္းထြက္ သတင္းစာဖတ္ပြဲႀကီးေတြ
လိုက္က်င္းပၾကတယ္။
ပထမဦးဆံုး ဒုတိယတန္းကို ၀င္တယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ကိုေခၚၿပီး သတင္းစာဖတ္ခိုင္းတယ္။
စာလံုးေတာင္ မေပါင္းတတ္ဘူး။ ေနာက္ တတိယတန္းကိုတက္၊ သတင္းစာဖတ္ခိုင္း မရ၊
စတုတၳတန္းကို တက္၊ သတင္းစာ ဖတ္ခိုင္း မရ၊ ေနာက္ဆံုး ပဥၥမတန္းအထိတက္၊
သတင္းစာဖတ္ခိုင္း။ ေသခ်င္ေစာ္နံသြား တယ္။ မဖတ္တတ္ဘူး။
ေနာက္တစ္ဆင့္ မတက္ခိုင္းေတာ့ဘူး။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး
ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ ခုထိ အေျဖလည္းမရွာ၊ အေမးလည္းမထုတ္ ဘာမွလည္းမလုပ္နဲ႔
သုေတသနဆိုတာ ရွာဖို႔သက္သက္ပဲ လာလုပ္တယ္ ထင္ပါတယ္။ ကေလးေတြ စာမဖတ္တတ္ေတာ့တာေတာ့
အမွန္ပဲ" လို႔ ဆရာက စကားစ ဖြင့္လိုက္တယ္။
ဒီမွာတင္ မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ႀကီးတစ္ေယာက္က
"ဆရာတို႔ လႊတ္လိုက္တဲ့ ဆရာမအသစ္ေတြကလည္း ၾကည့္ဦးေလဗ်ာ "ၾသ" ကို "သ ရရစ္ ေအာ"
လို႔ ကေလးေတြကို စာလံုးေပါင္းသင္တယ္။ ကႀကီး ခေခြး သေ၀ထိုး အရစ္အဆြဲမမွန္၊
စာကို ႒ာန္က႐ိုဏ္းက်က် မဖတ္တတ္။ ၀လံုးနဲ႔ သုည ဆြဲခ်င္သလိုဆြဲ။ ကေလးေတြကို
စာလံုးမေပါင္းျပဘဲ အလြတ္တိုင္ အလြတ္လိုက္ ဆို၊ အလြတ္လိုက္ေရး
ေအာင္မွတ္ေပးေနတာ" လို႔ ထေျပာလိုက္တယ္။

"သတင္းစာ မဖတ္တတ္ဘူးဆိုတဲ့ ကေလးကို ဖတ္စာအုပ္ဖတ္ခိုင္းေတာ့လည္း အဆင္ကို
ေခ်ာေနတာပဲ။ ကေလးေတြ ေက်ာင္းစာကိုပဲ သိေတာ့တယ္။ အျပင္စာကို လံုး၀မဖတ္ႏိုင္တာ"
"ေက်ာင္းစာကို သိတယ္ဆိုတာ ေန႔စဥ္ အတိုင္အေဖာက္နဲ႔ ဆရာက ဖတ္ျပေနတဲ့အတိုင္း
သိတာ။ စာလံုးေပါင္းဖတ္နည္းကို ဆရာကလည္း မတတ္၊ တပည့္ေတြကိုလည္း
အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီးမသင္ေတာ့ စာဘယ္ မွာဖတ္တတ္ေတာ့မွာလဲ"
ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကား၀ိုင္းက ေကာင္းလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြ စာမဖတ္တတ္တာကို
အေျဖရွာ ၾကည့္ၾကတယ္။ ပထမအခ်က္က ဆရာေတြကိုယ္တိုင္ စာမဖတ္ဘူး။
စာဖတ္အားနည္းရတဲ့အထဲ မေျပလည္ တာကို အေၾကာင္းျပၿပီး က်ဴရွင္ေတြ ေခၚသင္တယ္။
က်ဴရွင္သင္တယ္ဆိုလို႔ အေထြအထူးတတ္ေအာင္ မဟုတ္ဘူး ေက်ာင္းသင္စာကို အိမ္ေခၚၿပီး
ျပန္ေအာ္ခိုင္းတာ။ ပိုက္ဆံယူေကာင္းေအာင္ေပါ့။ ကေလးေတြ ေက်ာင္းလႊတ္ရင္အိမ္လာ။
တစ္နာရီ ႏွစ္နာရီေလာက္ စာေအာ္ၾက။ ဆရာမကေတာ့ အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ ခ်က္ျပဳတ္
ေလွ်ာ္ဖြတ္မပ်က္ ဒီကေန စပ်က္ေတာ့တာပဲ။
ေနာက္တစ္ခ်က္က ေက်ာင္းေတြမွာ ကေလးေတြ စာဖတ္အားတက္ေစတဲ့ စာအုပ္၊ စာေပေတြ
မရွိေတာ့ဘူး။ စာၾကည့္တိုက္မရွိဘူး။ ရွိလည္း ဖြင့္မေပးဘူး။ ကေလးေတြဆိုတာ
မ်က္စိထဲမွာ အ႐ုပ္မ်ားမ်ားနဲ႔ စာတြဲထား တာျမင္ရင္ စိတ္၀င္စားၾကတယ္။
လိုက္ဖတ္တယ္။ ကာတြန္းႀကိဳက္တယ္။ ကာတြန္းေတြ႔ရင္ လိုက္ဖတ္ တယ္။ ကာတြန္းစာအုပ္
ေက်ာင္းယူလာရင္ ဆရာကသိမ္းၿပီး သူကိုယ္တိုင္ ကာတြန္းစာအုပ္ကို အတန္း ေရွ႕မွာ
ထိုင္ဖတ္ေနတဲ့ အဆင့္ေလာက္ရွိတဲ့ ဆရာေတြနဲ႔ ပညာေခတ္ကို မထူေထာင္ႏိုင္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေန႔စာဖတ္ေနတာ၊ စာေရးႏိုင္တာေတြဟာ သံုးတန္း ေလးတန္းေလာကတုန္းက
ေက်ာင္း စာၾကည့္တိုက္ေၾကာင့္ပါ။ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္ကို ၀င္ေၾကးတစ္မတ္ေပးရတယ္။
ကတ္ျပားထုတ္ေပး တယ္။ စာအုပ္ငွားလို႔ရတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ ထိုင္ဖတ္လို႔ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပံုျပင္စာအုပ္ေတြကို ေက်ာင္းလႊတ္တိုင္း အလုအယက္သြားဖတ္ၾကတယ္။
အိမ္ကိုငွားရင္လည္း ပံုျပင္စာအုပ္ေတြပဲငွားတယ္။
စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ ဘားမားစတားကာတြန္းစာေစာင္ေတြ ပံုထားတယ္။
ေမာင္ကမၻာကာတြန္းစာအုပ္ေတြရွိ တယ္။ ကာတြန္းေတြဖတ္ၾကတယ္။ သတင္းစာလည္း
ထားေပးထားတယ္။ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းေတြ အပံုလိုက္ စားပြဲေပၚတင္ေပးထားတယ္။
မနက္ေစာေစာေက်ာင္းမတက္ခင္တစ္ခ်ိန္၊ ေန႔ခင္းထမင္းစားလႊတ္ခ်ိန္
တစ္ခ်ိန္စာၾကည့္တိုက္ထဲ ေျပးၿပီး စာအုပ္လုၾကတာအရသာတစ္မ်ဳိးလို ခုထိခံစားရတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က သေဘာထားႀကီးစြာနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ဖြင့္ေပးတဲ့ ဆရာေတြကို
ေက်းဇူးတင္မိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ နာမည္ႀကီးေက်ာင္းႀကီးတစ္ေက်ာင္းမွာ ပင္စင္မယူမီအထိ အလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။
ေက်ာင္းကို ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးဆီကို စာၾကည့္တိုက္ ဘယ္မွာလဲလို႔
သြားေမးရတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက "ခု စာသင္ခန္းဖြင့္ထားတဲ့ ခုႏွစ္တန္းေနရာ"
လို႔ေျပာလိုက္လို႔ စာၾကည့္တိုက္ကို သြားၾကည့္တယ္။ စာအုပ္ ဘီ႐ိုႀကီးေတြ
ခန္းလံုးျပည့္ ၁၀ လံုးေလာက္ရွိမယ္။ စာအုပ္ေတြလည္းအျပည့္။ ဒါေပမယ့္ ဖုန္ေတြတက္၊
၀ါညစ္ေဆြးေျမ့ေနၾကၿပီ။ စာၾကည့္တိုက္ဘီ႐ိုကိုဖြင့္တဲ့ ေသာ့ေတာင္ရွာမေတြ႔ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ ဆရာအတတ္သင္တန္း တက္တုန္းကလည္း မွတ္မိေသးတယ္။ ဆရာအတတ္သင္မွာ စာၾကည့္
တိုက္ရွိတယ္။ တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ေတြမွာလို ဌာနတစ္ခုအေနနဲ႔ ထားေပးၿပီး၊
စာအုပ္ေတြငွားေပးတာ။ ကၽြန္ေတာ္ စာၾကည့္တိုက္ထဲေရာက္ေတာ့ မဖတ္ဖူးေသးတဲ့
စာအုပ္ေတြကို ဘီ႐ိုအျပည့္သြားေတြ႔တယ္။ ႏိုင္ငံျခားကေန လွဴဒါန္းထားတဲ့
ပညာေရးဆိုင္ရာ စာအုပ္ေတြေပါ့။
စာၾကည့္တိုက္မွဴးထံကိုသြားၿပီး အဲဒီ ဘီ႐ို ဖြင့္ေပးဖို႔ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို
အထူးအဆန္းလိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး သူ႔စာၾကည့္တိုက္မွဴးတစ္သက္ အဲဒီ ဘီ႐ိုဖြင့္
ခိုင္းတဲ့ဆရာနဲ႔ တစ္ႀကိမ္မွ မႀကံဳဘူးေသးေၾကာင္း ၀န္ခံတယ္။ ကဲ
ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္က ဆရာေတြရဲ႕ အရည္အေသြးေတြကုိ အကဲျဖတ္ႏိုင္မယ္ထင္တယ္။
စာမဖတ္တဲ့ဆရာေတြရဲ႕ လမ္းညႊန္သင္ျပမႈေအာက္မွာ စာမဖတ္တဲ့ကေလးေတြ
ထြက္လာတာလည္း "Garbage in, garbage out" သေဘာျဖစ္ေနလို႔ အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ျမန္မာ့ပညာေရးေလာကကို creative ျဖစ္တယ္လို႔ မေျပာႏိုင္ဘူး။ ဖတ္စာကိုပံုေသထား၊
ဖတ္စာပဲသင္၊ ဖတ္စာပဲေမး၊ ဖတ္စာထဲကအတိုင္း မဟုတ္ရင္ အမွတ္မေပးတဲ့ ပညာေရးစနစ္မွာ
creative လည္း ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ ဆရာေတြ ကိုယ္က ဘာမွလုပ္လို႔မရ၊
လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြမရွိေတာ့ ၾကာေလတုံးေလ၊ သံေခ်းတက္ေလနဲ႔ ေနာက္ဆံုး
လႊင့္ပစ္လိုက္ရေတာ့မယ့္ အေနအထားအထားထိျဖစ္သြားေအာင္ စနစ္တက်မ်ား
ဖ်က္ဆီးေနၾကတာလားလို႔ ေတာင္ သံသယပြားမိတယ္။

ဆရာေတြ သံုးမရေတာ့ တပည့္ေတြလည္း တုံးလာတယ္။ ပညာေရးမွာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမရွိ
ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ဒီမိုး ဒီေလ ဒီလူေတြနဲ႔ ဒီျပ႒ာန္းခ်က္စာအုပ္ေတြကိုပဲ
ပံုေသစြဲကိုင္ထားတယ္။ အ႐ိုးစြဲေနတဲ့သူေတြက လည္း သူ႔ေခတ္ကစာ၊
သူ႔ေခတ္ကအထာေတြကိုပဲ ေကာင္းတယ္လို႔ထင္ၿပီး ေရွးေခတ္ေဟာင္း ေအာင့္ေမ့
ဖြယ္ေတြကိုပဲ ျပန္သင္ခိုင္းေနၾကတယ္။

ကြန္ပ်ဴတာေခတ္ အိုင္တီေခတ္မွာ ကြန္ပ်ဴတာမကိုင္ဘူးတဲ့ လူႀကီးေတြက ကြန္ပ်ဴတာကို
အထင္မႀကီးေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ကြင္းေရွာင္လို႔ရသမွ် ကြင္းေရွာင္ၿပီး
ပညာေရးအလုပ္ေတြ လုပ္ေနၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ပညာေရး အလွမ္းေ၀းကုန္တယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့လႊတ္ေတာ္အထိ ပညာေရးတြင္ အိုင္စီတီကို ထိေရာက္အက်ဳိးရွိစြာ
အသံုးခ်ေရးဆိုၿပီး အဆိုတင္တာ ကို ေထာက္ခံေၾကာင္းပဲ ေျပာတယ္။
ဘယ္လိုအက်ဳိးရွိေအာင္သံုးမွာလဲ၊ ဘယ္ေလာက္အဆင့္အထိ သံုးမွာလဲ၊ ဘယ္သူေတြနဲ႔
သံုးမွာလဲ၊ ဘာေတြကိုသံုးမွာလဲ တိတိပပ ထုတ္ေဖာ္တင္ျပေဆြးေႏြးတာ မေတြ႔ရဘူး။
လမ္းေဖာက္၊ တံတားေဆာက္၊ မီးရထားရပ္ဖို႔နဲ႔ ကားလမ္းေပၚလွည္းမတက္ေရးေလာက္ကို
ေဆြးေႏြးေနၾကတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ ဆိုတာေတြကိုလည္း
စိတ္ပ်က္မိတယ္။
လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ႀကိမ္က်င္းပသြားတဲ့အထဲမွာ အိုင္စီတီနဲ႔
ႏိုင္ငံဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္၊ ပညာေရးဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ ေအာင္
ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြးသူေတြ တစ္ေယာက္မွမရွိဘူး။ ထင္ရွားတာက အိုင္စီတီအေၾကာင္း၊
အိုင္စီတီနဲ႔ ႏိုင္ငံျပဳေျပာင္းလဲရင္ တိုးတက္မႈျမန္ဆန္ေၾကာင္း သိသူေတြ
လႊတ္ေတာ္ထဲမွာနည္းေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စာမဖတ္တာ အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ ပညာေရးဆိုင္ရာ
စာအုပ္တစ္အုပ္ မၾကာ ေသးမီက ထုတ္တယ္။ ထုတ္ေ၀သူက အုပ္ေရ ၁၀၀၀ (တစ္ေထာင္)
ထုတ္တယ္တဲ့။ စာေပေလာကမွာ အုပ္ေရ ၁၀၀၀ ဆိုတာ bestseller စာရင္း၀င္တဲ့။
ျမတ္စြာဘုရား! ကယ္ေတာ္မူပါ။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူဦးေရ သန္း ၅၀ ေက်ာ္၊ ၆၀ နီးပါး။ စာအုပ္ထုတ္ရင္ ၁၀၀၀၊
ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ၁၀၀၀၀ (တစ္ေသာင္း) ေလာက္႐ိုက္ရရင္ ထိပ္တန္းတဲ့။
ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာေတြလည္း သိန္းဂဏန္းပဲရွိတယ္။ အၾကည္ေတာ္ ဆိုတဲ့
ဟာသစာေရးဆရာရဲ႕စာအုပ္က တစ္ႀကိမ္႐ိုက္ရင္ ေသာင္းဂဏန္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္
သာတယ္။ စာမတတ္၊ စာမဖတ္တဲ့သူေတြနဲ႔ ပညာေရးျဖင့္ ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ
ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ဦးမယ္ ဆိုတာကေတာ့ နည္းနည္းေလးလြဲေနၿပီထင္ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးေျပာခ်င္တာက
- ကေလးေတြကို စာဖတ္ႏိုင္ေအာင္လုပ္ေပးၾကပါ။ ျပန္ၾကားေရးဌာနက စာၾကည့္တိုက္ေတြ
ေက်းရြာ ရပ္ကြက္အထိ လိုက္ဖြင့္ေပးေနတယ္ဆိုၿပီး လူႀကီးလာမွ စာလာဖတ္ျပတာမ်ဳိး
မလုပ္ၾကပါနဲ႔၊
-စာဖတ္ခ်င္ေအာင္ အသင္းအဖြဲ႔ေလးေတြ သူတို႔စိတ္ႀကိဳက္ဖြဲ႔စည္းခြင့္ေပးပါ။
အသင္းအဖြဲ႔ကို မေၾကာက္ပါနဲ႔။ ဒီမိုကေရစီ အဲဒီကစတာပါ။ ပါတီေတြ အဲဒီကေနစရတာပါ။
တူသူေတြေပါင္းစည္း ခြင့္ကို အစိုးရဆိုတာႀကီးနဲ႔ မလႊမ္းမိုးထားပါနဲ႔
- ေက်ာင္းေတြမွာ စာၾကည့္တိုက္ေတြျပန္ဖြင့္ပါ။ စာအုပ္ေတြကို update ျဖစ္ေအာင္
အၿမဲလုပ္ပါ။ စာၾကည့္တိုက္သံုးမွ စာေမးပြဲေျဖႏိုင္၊
အမွတ္ေကာင္းေကာင္းရႏိုင္တယ္ဆိုတာကို ဆရာေတြလည္း လက္ခံႏိုင္ေအာင္
ျပန္ၿပီးေလ့က်င့္ပါ။ တပည့္ေတြလည္း က်င့္သံုးႏိုင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးပါ။
-ပညာေရးျဖင့္ေခတ္မီဖြံ႔ၿဖိဳးဖို႔ဆိုတာ ပညာေရးမွာ
ေခတ္မီေအာင္အရင္လုပ္မွရပါလိမ့္မယ္။ အိုင္စီတီ ကို အလွ်ံပယ္သံုးႏိုင္ေရး
ေက်ာင္းေတြမွာ စီစဥ္ေပးပါ။ ကြန္ပ်ဴတာကိုင္ခြင့္ရွိေအာင္၊ အင္တာနက္
သံုးတတ္ေအာင္ အခြင့္အေရးေတြေပးပါ။ မသံုးရင္ မျဖစ္ေလာက္ေအာင္ သင္႐ိုးနဲ႔
ျပ႒ာန္းခ်က္ေတြ ကို ျပင္လိုက္ရင္ပိုေကာင္းပါတယ္။
-ျမန္မာ့ပညာေရးစနစ္ဟာ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာျပန္သံုးေနတဲ့
ခ်ဥ္ဖတ္အိုးႀကီးနဲ႔တူေနပါတယ္။ ကေဇာ္ ေဖာက္ထားသလို ခ်ဥ္ေစာ္နံၿပီး
အံခ်င္စရာေကာင္းေနပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အဲဒီခ်ဥ္ေရစိမ္အိုးထဲ မွာ ဆရာေတြရဲ႕
အေနအထားက ပိုဆိုးပါတယ္။ ေျမာင္းထဲေရာက္ေနတဲ့ ဆရာေတြရဲ႕ဘ၀ကို ျပန္ဆြဲတင္ေပးပါ။
-ပညာေရးစနစ္တစ္ခုလံုး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမလုပ္ဘဲ ပုဂၢလိကပညာေရးကို
ခြင့္ျပဳလိုက္ရင္ ရရွိလာမယ့္အက်ဳိးဆက္ဟာ အစိုးရအတြက္
အေကာင္းေတြျဖစ္လာမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ပညာေရးကို ခ်ဳိးႏွိမ္ထားရာကေန၊
ရန္မျဖစ္တတ္တဲ့ကေလးနဲ႔ ရန္ျဖစ္တတ္တဲ့ စြာလန္က်ယ္ကေလးကို ရန္တိုက္ ေပးလိုက္ရင္
ဘာေတြျဖစ္လာမယ္ထင္ပါသလဲ။



**တင္ညြန္႔**





--
Posted By လူဗိုလ္