ေခတ္ကိုျပင္မယ့္ အင္ဂ်င္နီယာ

> အင္ဂ်င္နီယာေတြလုပ္မယ့္ စာေစာင္အတြက္ ေရးေပးပါလို႔ အမွာရွိလာပါတယ္။
အင္ဂ်င္နီယာပညာႏွင့္ က်ေနာ္ကား အေတာ္ေ၀းပါသည္။ ဒီေတာ့ ... က်ေနာ္ ဘာေရးရမည္နည္း? စဥ္းစားသည့္အခါ စိတ္ထဲ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ေပၚလာခဲ့သည္။ ကိုယ္သိေသာ ပိုင္ႏိုင္ေသာ အေၾကာင္းအရာကိုပဲ ကိုယ္ေရးေတာ့မည္။ က်ေနာ္ယခုေရးမည္မွာ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အင္ဂ်င္နီယာအားလံုး၏ အေျခခံစိတ္ဓာတ္ကို ကိုယ္စားျပဳႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္မိပါသည္။

အစက စေျပာရပါလွ်င္ က်ေနာ့္မွာ ဦးေလးတစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဘူး၏။ ထိုဦးေလးကို က်ေနာ္က `အင္ဂ်င္ပ်က္´ ဟု စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ေသာအခါ ေခၚေ၀ၚခဲ့သည္။

သူသည္ သူတို႔ေခတ္ RIT မွ စတုတၳႏွစ္တြင္ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရရွာသူျဖစ္၏။ ဘာေၾကာင့္ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရသနည္း။ ငယ္စဥ္ကေတာ့ က်ေနာ္မသိ။ မည္သို႔ဆိုေစ ထိုသို႔တစ္ပိုင္းတစ္စႏွင့္ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရျခင္းကား သူ႔အတြက္ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္စရာမ်ားျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္ အပါအ၀င္ေပါ့။

ကေလးဆိုေတာ့ သူမ်ားေျပာစကားမွတ္ထားတတ္သည္။ ကိုယ့္ဦးေလးေပမဲ့ စိတ္ဆိုးသည့္အခါ ထိုစကားလံုးက ပါးစပ္ဖ်ားမွ ထြက္လာသည္။
`အင္ဂ်င္ပ်က္၊ အင္ဂ်င္ပ်က္၊ က်ေနာ့္ဦးေလး အင္ဂ်င္ပ်က္´
ယင္းသို႔ အေခၚခံရစဥ္တိုင္း၌ က်ေနာ့္ဦးေလးမွာ သိပ္စိတ္ဆိုးပါသည္။ စိတ္ေပါက္လွ်င္ လိုက္ရိုက္တတ္၏။
က်ေနာ္က ထြက္ေျပး။ ပါးစပ္ကလဲ အဆက္မျပတ္ေအာ္ ...။
`အင္ဂ်င္ပ်က္ႀကီး၊ အင္ဂ်င္ပ်က္ႀကီး ... ေဟး´
ကေလးဆိုေတာ့ ဒီလိုသူမ်ားအားနည္းခ်က္ကိုပင္ ေလွာင္ေျပာင္ရတာ ေပ်ာ္စရာတစ္မ်ဳိး ထင္ခဲ့မိ၏။
က်ေနာ့္ဦးေလး၏ ခံစားခ်က္ကို နားမလည္။ သူ႔နာက်င္မႈကို စိုးစဥ္းမွ် မသိ။ သူ႔မ်က္၀န္းထဲက မ်က္ရည္စမ်ားကိုပင္ မျမင္တတ္ခဲ့ပါ။

RIT မွ ထြက္လာရေသာ္လည္း က်ေနာ့္ဦးေလးမွာ အင္မတန္စာေတာ္ပါသည္။
သူေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရတာလဲ ပညာေရးေၾကာင့္မဟုတ္။
အတန္းထဲမွာ ထိပ္ဆံုးနား၌ အၿမဲတန္းရွိေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အတြက္ ပညာေရးေၾကာင့္ေတာ့ ဘယ္လို ေက်ာင္းထြက္စရာရွိပါမည္နည္း။
မူးယစ္ေဆး၀ါးလည္း သူမသံုးစြဲ။ ေလာင္းကစားလည္း မဖက္။ ရွဳပ္ရွဳပ္ေပြေပြလည္း မရွိ။
ရန္ဆိုတာ ျဖစ္ဖို႔ေ၀းစြ၊ က်ေနာ့္ဦးေလးကား အင္မတန္ေအးေဆးေသာသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ... သူကား လက္မွတ္ထိုး၍ ေက်ာင္းထြက္လာရျခင္း ျဖစ္၏။
ယခုေလာက္ဆိုလွ်င္ ဘာေၾကာင့္ေက်ာင္းထြက္ရမည္နည္း။
စာဖတ္သူမ်ား ရိပ္မိေလာက္မည္ ထင္ပါသည္။
အေဟာင္းေတြအသစ္မျဖစ္လိုသမို႔ အေၾကာင္းေတြ က်ေနာ္ျပန္မလွန္လိုေတာ့ပါ။
ယခုက်ေနာ္ေျပာလိုသည္မွာ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က ထြက္လာအၿပီး က်ေနာ့္ဦးေလး၏ ဘ၀အေၾကာင္းျဖစ္ပါသည္။

ေက်ာင္းမွ ထြက္လာေသာ္လည္း က်ေနာ့္ဦးေလးမွာ သူ႕ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ အဆက္သြယ္မျပတ္။
သူငယ္ခ်င္းေတြ၏ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေတြကို ငွားသည္၊ ယူဖတ္သည္၊ က်က္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စာအေၾကာင္းေဆြးေႏြးသည္။
က်ေနာ့္စိတ္ထင္ တစ္ခ်ိန္ သူျပန္ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရမွာပဲဟုမ်ား ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေလသလား မေျပာတတ္ပါ။
သို႔ေသာ္ ယင္းမွာ ဘယ္တုန္းကမွ မျပည့္၀ခဲ့ေလေသာ ဆႏၵတစ္ခုသာ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

က်ေနာ္နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ သူ႔ကို စာနာတတ္လာသည္။
အင္ဂ်င္ပ်က္ဟု စေနာက္ျခင္း မျပဳေလေတာ့။
ထိုအခ်ိန္တြင္ သူကလည္း အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ေနေလၿပီ။

သူတို႔အိမ္ေထာင္ေရးမွာ အင္မတန္ရယ္ရသလို၊ အင္မတန္မွလည္း အတုယူစရာေကာင္းပါသည္။
သူ႔တို႔အိမ္ ေရာက္ေလတိုင္း တစ္အိမ္လံုးအႏွံ႔ စာရြက္အတိုအစကေလးမ်ား ကပ္ထားသည္ကို ေတြ႕ႏိုင္၏။
ဥပမာေလး တစ္ခုေျပာျပပါမည္။
`သြားကို ေန႔စဥ္မွန္မွန္တိုက္ပါ။
တစ္ရက္ႏွစ္ႀကိမ္တိုက္ပါ။
အထက္ေအာက္ တိုက္ပါ။
ကန္႔လန္႔မတိုက္ရ´ စသည္မ်ား။
သူ႔မွာ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ရွိသည္။
တစ္ေယာက္စီအတြက္ အခ်ိန္ဇယားကေလးေတြ ခုတင္ေခါင္းရင္းမွာ ကပ္ထားသည္ကို ေတြ႕ဘူး၏။
တစ္ေနရာမွာေတာ့ အေတာ္ထူးဆန္းေသာ စာရြက္ကေလးတစ္ရြက္ကို ေတြ႕သည္။
`ခင္နဲ႔ ေမာင္ရန္ျဖစ္စကားမ်ားရင္ လိုက္နာရန္´ တဲ့။

စိတ္လိုလက္ရရွိေသာ တစ္ခါက သူရွင္းျပခဲ့ဘူးပါသည္။
`အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာလဲ စနစ္တစ္မ်ဳိးပဲ၊ မိသားစုဆိုတာလဲ စနစ္တစ္မ်ဳိးပဲကြ၊ Blue Print ေကာင္းေကာင္း၊ Draft ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ တည္ေဆာက္မွ ေကာင္းေကာင္းရုပ္လံုးေပၚလာမွာ´
က်ေနာ့္ဦးေလးကား တကယ္ပင္ အင္ဂ်င္နီယာစိတ္မေပ်ာက္ေသာသူျဖစ္ပါသည္။
သူမျဖစ္လိုက္ရေသာ၊ အရည္အခ်င္းရွိပါလ်က္ ရခြင့္မႀကံဳလိုက္ေသာ အင္ဂ်င္နီယာဘ၀ကို သူ႔အိမ္ေထာင္ေရး သူ႔မိသားစုအတြင္းမွာ တည္ေဆာက္ေနသည္လား မေျပာတတ္ပါေခ်။

သူ႔အုပ္ထိန္းမႈေကာင္းမြန္သည္ဟုပင္ ဆိုရမည္လား မသိ။
သူတို႔ အိမ္ေထာင္ေရး သာယာေအာင္ျမင္သည္ကေတာ့ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။
သမီးႏွင့္သား ႏွစ္ေယာက္လံုးမွာ အတန္းထဲတြင္ အၿမဲထိပ္ဆံုးခ်ည္း စြဲေလ့ရွိသည္ကို သိရ၏။

ၿပီးေတာ့သူတို႔ မိသားစုက မခ်မ္းသာပါ။ သို႔ေသာ္ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းပါသည္။
၀င္ေငြနည္းပါးလွသည္ကို ေတြ႕ေနရပါလ်က္ ဘယ္ေတာ့မွ အေၾကြးတင္သည္ဟူ၍ မၾကားရ မျမင္ရ။
သူ႔၀င္ေငြေလးႏွင့္သူ ေလာက္ငွ ခ်မ္းေျမ႕ေနသည္ကိုသာ ေတြ႕ရ၏။
မခမ္းနားလွေပမယ့္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာကေလးျပင္ဆင္ထားေသာ သူတို႔မိသားစု ထမင္းပြဲကို က်ေနာ္မၾကာခဏ အားမနာလွ်ာမက်ဳိး ၀င္စားခဲ့ဘူးပါသည္။

သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ့္ဦးေလးမွာ အားနည္းခ်က္ကေလးတစ္ခု ရွိသည္။
တျခားသူေတြအတြက္ အားနည္းခ်က္ဆိုေပမဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ သူရဲေကာင္းစိတ္ဆိုရမည္လား။
ထစ္ကနဲရွိလွ်င္၊ သန္႔ကနဲ အသံၾကားလွ်င္ လမ္းေပၚ ေရွ႕ဆံုးက ထြက္တတ္ျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။
ရပ္ကြက္ထဲတြင္ သူ႔ကို နာမည္ေျပာင္ပင္ ေပးထားၾက၏။ `တို႔အေရးလူႀကီး´ တဲ့။
သူ႔အေမ က်ေနာ့္အဖြားက တားျမစ္စဥ္တိုင္း သူတစ္ခြန္းသာ ေျပာတတ္၏။
`ဒီလိုလုပ္ရပ္ေတြကို က်ေနာ္လည္း မလုပ္ခ်င္ပါဘူးအေမရယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္ေျဖရွင္းစရာနည္းလမ္းက ဒါပဲရွိေတာ့ ဒါပဲလုပ္ရတာေပါ့ဗ်ာ´ တဲ့။

ဆက္ေရးရပါလွ်င္ က်ေနာ့္ဦးေလးအေၾကာင္းခ်ည္း စာတစ္အုပ္စာ ေရးျပ၍ ရပါသည္။
သို႔ေသာ္ စာမရွည္လွ လိုေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ဒီစာပုဒ္တြင္ လိုရင္းတစ္ခ်က္ကေလးကိုသာ ကြက္ကာ ေျပာလိုျပလိုေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း
အတင္းႀကီးနိဂံုခ်ဳပ္လိုက္ပါေတာ့မည္။ယခုေတာ့ က်ေနာ့္ဦးေလးဆံုးသြားခဲ့ရွာပါၿပီ။
လြန္ခဲ့ေသာ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးကာလတုန္းက ...။
ဘယ္လို ထိခိုက္မႈႀကံဳေသာေၾကာင့္မွေတာ့မဟုတ္ပါ။
က်ေနာ့္ဦးေလးမွာ ေရာဂါေပါင္းစံုလွပါသည္။
အသည္း၊ ႏွလံုး၊ ေက်ာက္ကပ္ ... ဘာတစ္ခုမွ ေကာင္းသည္မရွိ။
သူျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ အေျခအေနေတြကလည္း ဘယ္လိုမွေကာင္းစရာမရွိပဲကိုး။

ေရႊ၀ါေရာင္ကိစၥျဖစ္စဥ္က သူ ေဆးရံုက ဆင္းၿပီး တစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္မွ် အၾကာမွာ ျဖစ္ေလသည္။
အိမ္မွာ နားေနရမယ့္အခ်ိန္။ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ သတင္းၾကားေတာ့ အျပင္ကို သူထြက္၏။
တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ အိုေက။
ျပန္လာတိုင္း က်ေနာ္တို႔ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ ကုိယ့္ခရီးစဥ္ သူ႔ခရီးစဥ္ အျပန္အလွန္ ေဖာက္သည္ခ်လိုက္ရတာအေမာ။
သူ႔အိမ္မွာက ဖုန္းမရွိေတာ့ အျပင္ဖုန္းကေန ထြက္ထြက္ဆက္ရသည္ကိုပင္ ေန႔တိုင္းမျပတ္ က်ေနာ္တို႔ ဆက္သြယ္ျဖစ္၏။
သို႔ေသာ္ အစပိုင္းတစ္ရက္ႏွစ္ရက္မွ်သာ။
အျပင္မွာ အျပင္းထန္ဆံုးရက္မွာေတာ့ သူေဆးရံုေပၚ ျပန္ေရာက္ေနေပၿပီ။
ဒီေလာက္ေရာဂါသည္ ပင္ပန္းမႈဒါဏ္ေတြ သူ ဘယ္ခံႏိုင္ပါမည္နည္း။
သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ေဆးရံုေပၚ လူနာသြားၾကည့္ေတာ့ သူ႔ခမ်ာ အတင္းလူးလဲထကာ စကားေတြ အားတင္းေျပာေနပါေသးသည္။

`ငါတို႔ေခတ္ကို ငါတို႔ ျပင္ရမယ္၊ ဒီလိုလုပ္ဖို႔ ငါတို႔မွာ တာ၀န္ရွိတယ္´
တဲ့။ သူေျပာသမွ်ထဲမွ ထိုစကားတစ္ခြန္းသာ က်ေနာ္မွတ္မိသည္။ ထိုတစ္ခြန္းကလည္း ထပ္တလဲလဲျဖစ္ေနသည္ကိုး။
ေနာက္တစ္ရက္မွာ သူဆံုးသြားသည္။
သူ႔အေလာင္းကို ထုတ္လာလာခ်င္း က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္းထိုင္ဦးခ် ကန္ေတာ့လိုက္မိ၏။
`က်ေနာ့္အမွားအတြက္ ခြင့္လႊတ္ပါ ဦးေလး´ ဟုလည္း ေတာင္းပန္လုိက္မိပါသည္။

က်ေနာ္ သူ႔အေပၚ ဆိုးရြားစြာ မွားယြင္းခဲ့သည္။
သူ႕ကို အင္ဂ်င္ပ်က္ ဟု မသိဆိုးရြားစြာ က်ေနာ္ ေခၚခဲ့မိ၏။
တကယ္က သူ အင္ဂ်င္နီယာစစ္စစ္တစ္ေယာက္ပါ။
အင္ဂ်င္နီယာဆိုတာ ဘယ္လိုလူပါနည္း။
ျပဳျပင္သူ တည္ေဆာက္သူဟု က်ေနာ္တို႔ နားလည္ထားပါသည္။
က်ေနာ့္ဦးေလးသည္ကား သူျဖတ္သန္းေနရေသာ ကေမာက္ကမ ေခတ္ႀကီးကို၊ သူ႔တိုင္းျပည္ကို
ျပဳျပင္ရန္ တည္ေဆာက္ရန္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားသြားခဲ့ပါသည္။
ေအာင္ျမင္သည္ မေအာင္ျမင္သည္ကေတာ့ ကံၾကမၼာေပေပါ့။
သို႔ေသာ္ ျပင္ဆင္ႏိုင္ရန္ အစြမ္းရွိသေရႊ႕ ႀကိဳးစားခဲ့သူျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္
အင္ဂ်င္နီယာဘ၀ကို ျမတ္ႏိုးလြန္းေသာ သူ႔အိပ္မက္မွာ အလကားျဖစ္သြားသည္ဟု က်ေနာ္မထင္ပါ။

ဟိုတေလာကတင္ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္ေတာ့ သူ႔သမီးအႀကီးက ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးျဖင့္ ေအာင္ျမင္၏။
က်ေနာ္က မုန္႔ဖိုးေပးရင္း တစ္ခြန္းေတာ့ေျပာလိုက္မိသည္။
`ငါ့ဦးေလး တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ စက္ယႏၱယားတစ္ခု ေအာင္ျမင္ခဲ့ေပတာပဲ´
က်ေနာ့္ညီမ၀မ္းကြဲ (ဦးေလး၏ သမီး) ကေတာ့ နားလည္မလည္ မေျပာတတ္ပါ။
ဘာလိုင္းေလွ်ာက္မလဲ ေမးေတာ့ GTC တဲ့။
အင္ဂ်င္နီယာဗီဇသည္ မ်ဳိးရိုးမျပတ္ဟု က်ေနာ္ နားလည္လိုက္မိပါေတာ့သည္။

သြန္းေနစိုး Thorn Nay Soe

အင္ဂ်င္နီယာေတြလုပ္မယ့္ စာေစာင္အတြက္ ေရးေပးပါလို႔ အမွာရွိလာပါတယ္။
အင္ဂ်င္နီယာပညာႏွင့္ က်ေနာ္ကား အေတာ္ေ၀းပါသည္။ ဒီေတာ့ ... က်ေနာ္ ဘာေရးရမည္နည္း? စဥ္းစားသည့္အခါ စိတ္ထဲ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ေပၚလာခဲ့သည္။ ကိုယ္သိေသာ ပိုင္ႏိုင္ေသာ အေၾကာင္းအရာကိုပဲ ကိုယ္ေရးေတာ့မည္။ က်ေနာ္ယခုေရးမည္မွာ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အင္ဂ်င္နီယာအားလံုး၏ အေျခခံစိတ္ဓာတ္ကို ကိုယ္စားျပဳႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္မိပါသည္။

အစက စေျပာရပါလွ်င္ က်ေနာ့္မွာ ဦးေလးတစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဘူး၏။ ထိုဦးေလးကို က်ေနာ္က `အင္ဂ်င္ပ်က္´ ဟု စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ေသာအခါ ေခၚေ၀ၚခဲ့သည္။

သူသည္ သူတို႔ေခတ္ RIT မွ စတုတၳႏွစ္တြင္ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရရွာသူျဖစ္၏။ ဘာေၾကာင့္ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရသနည္း။ ငယ္စဥ္ကေတာ့ က်ေနာ္မသိ။ မည္သို႔ဆိုေစ ထိုသို႔တစ္ပိုင္းတစ္စႏွင့္ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရျခင္းကား သူ႔အတြက္ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္စရာမ်ားျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္ အပါအ၀င္ေပါ့။

ကေလးဆိုေတာ့ သူမ်ားေျပာစကားမွတ္ထားတတ္သည္။ ကိုယ့္ဦးေလးေပမဲ့ စိတ္ဆိုးသည့္အခါ ထိုစကားလံုးက ပါးစပ္ဖ်ားမွ ထြက္လာသည္။
`အင္ဂ်င္ပ်က္၊ အင္ဂ်င္ပ်က္၊ က်ေနာ့္ဦးေလး အင္ဂ်င္ပ်က္´
ယင္းသို႔ အေခၚခံရစဥ္တိုင္း၌ က်ေနာ့္ဦးေလးမွာ သိပ္စိတ္ဆိုးပါသည္။ စိတ္ေပါက္လွ်င္ လိုက္ရိုက္တတ္၏။
က်ေနာ္က ထြက္ေျပး။ ပါးစပ္ကလဲ အဆက္မျပတ္ေအာ္ ...။
`အင္ဂ်င္ပ်က္ႀကီး၊ အင္ဂ်င္ပ်က္ႀကီး ... ေဟး´
ကေလးဆိုေတာ့ ဒီလိုသူမ်ားအားနည္းခ်က္ကိုပင္ ေလွာင္ေျပာင္ရတာ ေပ်ာ္စရာတစ္မ်ဳိး ထင္ခဲ့မိ၏။
က်ေနာ့္ဦးေလး၏ ခံစားခ်က္ကို နားမလည္။ သူ႔နာက်င္မႈကို စိုးစဥ္းမွ် မသိ။ သူ႔မ်က္၀န္းထဲက မ်က္ရည္စမ်ားကိုပင္ မျမင္တတ္ခဲ့ပါ။

RIT မွ ထြက္လာရေသာ္လည္း က်ေနာ့္ဦးေလးမွာ အင္မတန္စာေတာ္ပါသည္။
သူေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရတာလဲ ပညာေရးေၾကာင့္မဟုတ္။
အတန္းထဲမွာ ထိပ္ဆံုးနား၌ အၿမဲတန္းရွိေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အတြက္ ပညာေရးေၾကာင့္ေတာ့ ဘယ္လို ေက်ာင္းထြက္စရာရွိပါမည္နည္း။
မူးယစ္ေဆး၀ါးလည္း သူမသံုးစြဲ။ ေလာင္းကစားလည္း မဖက္။ ရွဳပ္ရွဳပ္ေပြေပြလည္း မရွိ။
ရန္ဆိုတာ ျဖစ္ဖို႔ေ၀းစြ၊ က်ေနာ့္ဦးေလးကား အင္မတန္ေအးေဆးေသာသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ... သူကား လက္မွတ္ထိုး၍ ေက်ာင္းထြက္လာရျခင္း ျဖစ္၏။
ယခုေလာက္ဆိုလွ်င္ ဘာေၾကာင့္ေက်ာင္းထြက္ရမည္နည္း။
စာဖတ္သူမ်ား ရိပ္မိေလာက္မည္ ထင္ပါသည္။
အေဟာင္းေတြအသစ္မျဖစ္လိုသမို႔ အေၾကာင္းေတြ က်ေနာ္ျပန္မလွန္လိုေတာ့ပါ။
ယခုက်ေနာ္ေျပာလိုသည္မွာ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က ထြက္လာအၿပီး က်ေနာ့္ဦးေလး၏ ဘ၀အေၾကာင္းျဖစ္ပါသည္။

ေက်ာင္းမွ ထြက္လာေသာ္လည္း က်ေနာ့္ဦးေလးမွာ သူ႕ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ အဆက္သြယ္မျပတ္။
သူငယ္ခ်င္းေတြ၏ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေတြကို ငွားသည္၊ ယူဖတ္သည္၊ က်က္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စာအေၾကာင္းေဆြးေႏြးသည္။
က်ေနာ့္စိတ္ထင္ တစ္ခ်ိန္ သူျပန္ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရမွာပဲဟုမ်ား ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေလသလား မေျပာတတ္ပါ။
သို႔ေသာ္ ယင္းမွာ ဘယ္တုန္းကမွ မျပည့္၀ခဲ့ေလေသာ ဆႏၵတစ္ခုသာ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

က်ေနာ္နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ သူ႔ကို စာနာတတ္လာသည္။
အင္ဂ်င္ပ်က္ဟု စေနာက္ျခင္း မျပဳေလေတာ့။
ထိုအခ်ိန္တြင္ သူကလည္း အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ေနေလၿပီ။

သူတို႔အိမ္ေထာင္ေရးမွာ အင္မတန္ရယ္ရသလို၊ အင္မတန္မွလည္း အတုယူစရာေကာင္းပါသည္။
သူ႔တို႔အိမ္ ေရာက္ေလတိုင္း တစ္အိမ္လံုးအႏွံ႔ စာရြက္အတိုအစကေလးမ်ား ကပ္ထားသည္ကို ေတြ႕ႏိုင္၏။
ဥပမာေလး တစ္ခုေျပာျပပါမည္။
`သြားကို ေန႔စဥ္မွန္မွန္တိုက္ပါ။
တစ္ရက္ႏွစ္ႀကိမ္တိုက္ပါ။
အထက္ေအာက္ တိုက္ပါ။
ကန္႔လန္႔မတိုက္ရ´ စသည္မ်ား။
သူ႔မွာ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ရွိသည္။
တစ္ေယာက္စီအတြက္ အခ်ိန္ဇယားကေလးေတြ ခုတင္ေခါင္းရင္းမွာ ကပ္ထားသည္ကို ေတြ႕ဘူး၏။
တစ္ေနရာမွာေတာ့ အေတာ္ထူးဆန္းေသာ စာရြက္ကေလးတစ္ရြက္ကို ေတြ႕သည္။
`ခင္နဲ႔ ေမာင္ရန္ျဖစ္စကားမ်ားရင္ လိုက္နာရန္´ တဲ့။

စိတ္လိုလက္ရရွိေသာ တစ္ခါက သူရွင္းျပခဲ့ဘူးပါသည္။
`အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာလဲ စနစ္တစ္မ်ဳိးပဲ၊ မိသားစုဆိုတာလဲ စနစ္တစ္မ်ဳိးပဲကြ၊ Blue Print ေကာင္းေကာင္း၊ Draft ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ တည္ေဆာက္မွ ေကာင္းေကာင္းရုပ္လံုးေပၚလာမွာ´
က်ေနာ့္ဦးေလးကား တကယ္ပင္ အင္ဂ်င္နီယာစိတ္မေပ်ာက္ေသာသူျဖစ္ပါသည္။
သူမျဖစ္လိုက္ရေသာ၊ အရည္အခ်င္းရွိပါလ်က္ ရခြင့္မႀကံဳလိုက္ေသာ အင္ဂ်င္နီယာဘ၀ကို သူ႔အိမ္ေထာင္ေရး သူ႔မိသားစုအတြင္းမွာ တည္ေဆာက္ေနသည္လား မေျပာတတ္ပါေခ်။

သူ႔အုပ္ထိန္းမႈေကာင္းမြန္သည္ဟုပင္ ဆိုရမည္လား မသိ။
သူတို႔ အိမ္ေထာင္ေရး သာယာေအာင္ျမင္သည္ကေတာ့ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။
သမီးႏွင့္သား ႏွစ္ေယာက္လံုးမွာ အတန္းထဲတြင္ အၿမဲထိပ္ဆံုးခ်ည္း စြဲေလ့ရွိသည္ကို သိရ၏။

ၿပီးေတာ့သူတို႔ မိသားစုက မခ်မ္းသာပါ။ သို႔ေသာ္ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းပါသည္။
၀င္ေငြနည္းပါးလွသည္ကို ေတြ႕ေနရပါလ်က္ ဘယ္ေတာ့မွ အေၾကြးတင္သည္ဟူ၍ မၾကားရ မျမင္ရ။
သူ႔၀င္ေငြေလးႏွင့္သူ ေလာက္ငွ ခ်မ္းေျမ႕ေနသည္ကိုသာ ေတြ႕ရ၏။
မခမ္းနားလွေပမယ့္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာကေလးျပင္ဆင္ထားေသာ သူတို႔မိသားစု ထမင္းပြဲကို က်ေနာ္မၾကာခဏ အားမနာလွ်ာမက်ဳိး ၀င္စားခဲ့ဘူးပါသည္။

သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ့္ဦးေလးမွာ အားနည္းခ်က္ကေလးတစ္ခု ရွိသည္။
တျခားသူေတြအတြက္ အားနည္းခ်က္ဆိုေပမဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ သူရဲေကာင္းစိတ္ဆိုရမည္လား။
ထစ္ကနဲရွိလွ်င္၊ သန္႔ကနဲ အသံၾကားလွ်င္ လမ္းေပၚ ေရွ႕ဆံုးက ထြက္တတ္ျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။
ရပ္ကြက္ထဲတြင္ သူ႔ကို နာမည္ေျပာင္ပင္ ေပးထားၾက၏။ `တို႔အေရးလူႀကီး´ တဲ့။
သူ႔အေမ က်ေနာ့္အဖြားက တားျမစ္စဥ္တိုင္း သူတစ္ခြန္းသာ ေျပာတတ္၏။
`ဒီလိုလုပ္ရပ္ေတြကို က်ေနာ္လည္း မလုပ္ခ်င္ပါဘူးအေမရယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္ေျဖရွင္းစရာနည္းလမ္းက ဒါပဲရွိေတာ့ ဒါပဲလုပ္ရတာေပါ့ဗ်ာ´ တဲ့။

ဆက္ေရးရပါလွ်င္ က်ေနာ့္ဦးေလးအေၾကာင္းခ်ည္း စာတစ္အုပ္စာ ေရးျပ၍ ရပါသည္။
သို႔ေသာ္ စာမရွည္လွ လိုေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ဒီစာပုဒ္တြင္ လိုရင္းတစ္ခ်က္ကေလးကိုသာ ကြက္ကာ ေျပာလိုျပလိုေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း
အတင္းႀကီးနိဂံုခ်ဳပ္လိုက္ပါေတာ့မည္။ယခုေတာ့ က်ေနာ့္ဦးေလးဆံုးသြားခဲ့ရွာပါၿပီ။
လြန္ခဲ့ေသာ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးကာလတုန္းက ...။
ဘယ္လို ထိခိုက္မႈႀကံဳေသာေၾကာင့္မွေတာ့မဟုတ္ပါ။
က်ေနာ့္ဦးေလးမွာ ေရာဂါေပါင္းစံုလွပါသည္။
အသည္း၊ ႏွလံုး၊ ေက်ာက္ကပ္ ... ဘာတစ္ခုမွ ေကာင္းသည္မရွိ။
သူျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ အေျခအေနေတြကလည္း ဘယ္လိုမွေကာင္းစရာမရွိပဲကိုး။

ေရႊ၀ါေရာင္ကိစၥျဖစ္စဥ္က သူ ေဆးရံုက ဆင္းၿပီး တစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္မွ် အၾကာမွာ ျဖစ္ေလသည္။
အိမ္မွာ နားေနရမယ့္အခ်ိန္။ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ သတင္းၾကားေတာ့ အျပင္ကို သူထြက္၏။
တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ အိုေက။
ျပန္လာတိုင္း က်ေနာ္တို႔ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ ကုိယ့္ခရီးစဥ္ သူ႔ခရီးစဥ္ အျပန္အလွန္ ေဖာက္သည္ခ်လိုက္ရတာအေမာ။
သူ႔အိမ္မွာက ဖုန္းမရွိေတာ့ အျပင္ဖုန္းကေန ထြက္ထြက္ဆက္ရသည္ကိုပင္ ေန႔တိုင္းမျပတ္ က်ေနာ္တို႔ ဆက္သြယ္ျဖစ္၏။
သို႔ေသာ္ အစပိုင္းတစ္ရက္ႏွစ္ရက္မွ်သာ။
အျပင္မွာ အျပင္းထန္ဆံုးရက္မွာေတာ့ သူေဆးရံုေပၚ ျပန္ေရာက္ေနေပၿပီ။
ဒီေလာက္ေရာဂါသည္ ပင္ပန္းမႈဒါဏ္ေတြ သူ ဘယ္ခံႏိုင္ပါမည္နည္း။
သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ေဆးရံုေပၚ လူနာသြားၾကည့္ေတာ့ သူ႔ခမ်ာ အတင္းလူးလဲထကာ စကားေတြ အားတင္းေျပာေနပါေသးသည္။

`ငါတို႔ေခတ္ကို ငါတို႔ ျပင္ရမယ္၊ ဒီလိုလုပ္ဖို႔ ငါတို႔မွာ တာ၀န္ရွိတယ္´
တဲ့။ သူေျပာသမွ်ထဲမွ ထိုစကားတစ္ခြန္းသာ က်ေနာ္မွတ္မိသည္။ ထိုတစ္ခြန္းကလည္း ထပ္တလဲလဲျဖစ္ေနသည္ကိုး။
ေနာက္တစ္ရက္မွာ သူဆံုးသြားသည္။
သူ႔အေလာင္းကို ထုတ္လာလာခ်င္း က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္းထိုင္ဦးခ် ကန္ေတာ့လိုက္မိ၏။
`က်ေနာ့္အမွားအတြက္ ခြင့္လႊတ္ပါ ဦးေလး´ ဟုလည္း ေတာင္းပန္လုိက္မိပါသည္။

က်ေနာ္ သူ႔အေပၚ ဆိုးရြားစြာ မွားယြင္းခဲ့သည္။
သူ႕ကို အင္ဂ်င္ပ်က္ ဟု မသိဆိုးရြားစြာ က်ေနာ္ ေခၚခဲ့မိ၏။
တကယ္က သူ အင္ဂ်င္နီယာစစ္စစ္တစ္ေယာက္ပါ။
အင္ဂ်င္နီယာဆိုတာ ဘယ္လိုလူပါနည္း။
ျပဳျပင္သူ တည္ေဆာက္သူဟု က်ေနာ္တို႔ နားလည္ထားပါသည္။
က်ေနာ့္ဦးေလးသည္ကား သူျဖတ္သန္းေနရေသာ ကေမာက္ကမ ေခတ္ႀကီးကို၊ သူ႔တိုင္းျပည္ကို
ျပဳျပင္ရန္ တည္ေဆာက္ရန္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားသြားခဲ့ပါသည္။
ေအာင္ျမင္သည္ မေအာင္ျမင္သည္ကေတာ့ ကံၾကမၼာေပေပါ့။
သို႔ေသာ္ ျပင္ဆင္ႏိုင္ရန္ အစြမ္းရွိသေရႊ႕ ႀကိဳးစားခဲ့သူျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္
အင္ဂ်င္နီယာဘ၀ကို ျမတ္ႏိုးလြန္းေသာ သူ႔အိပ္မက္မွာ အလကားျဖစ္သြားသည္ဟု က်ေနာ္မထင္ပါ။

ဟိုတေလာကတင္ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္ေတာ့ သူ႔သမီးအႀကီးက ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးျဖင့္ ေအာင္ျမင္၏။
က်ေနာ္က မုန္႔ဖိုးေပးရင္း တစ္ခြန္းေတာ့ေျပာလိုက္မိသည္။
`ငါ့ဦးေလး တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ စက္ယႏၱယားတစ္ခု ေအာင္ျမင္ခဲ့ေပတာပဲ´
က်ေနာ့္ညီမ၀မ္းကြဲ (ဦးေလး၏ သမီး) ကေတာ့ နားလည္မလည္ မေျပာတတ္ပါ။
ဘာလိုင္းေလွ်ာက္မလဲ ေမးေတာ့ GTC တဲ့။
အင္ဂ်င္နီယာဗီဇသည္ မ်ဳိးရိုးမျပတ္ဟု က်ေနာ္ နားလည္လိုက္မိပါေတာ့သည္။

သြန္းေနစိုး Thorn Nay Soe