ေနရင္းထိုင္ရင္း

>
ဖန္သားျပင္ေပၚက စကားလံုးေတြအတိုင္း မ်က္လံုးကို ေရြ႕လ်ားေနခ်ိန္မွာပဲ ဖ်ပ္ခနဲ မီးေမွာင္သြားတယ္။ ျမန္ႏႈန္းျမင့္စာဖတ္ျခင္းမွာ မ်က္လံုးေရြ႕လ်ားပံုက အေရးႀကီးသတဲ့။ စကားလံုးတစ္လံုးခ်င္းစီမဟုတ္ဘဲ စကားစုတစ္ခုစီကို ျခံဳငံုၿပီး မ်က္လံုးသူငယ္အိမ္ေတြကို ခပ္ျမန္ျမန္ ေရြ႕လ်ားေနေစရမယ္တဲ့။ အခုေတာ့ ကံမေကာင္းတဲ့ သူငယ္အိမ္ေတြ အရွိန္နဲ႔သြားေနတုန္း စုန္းစုန္းျမဳပ္သြားတယ္။ အခန္းမီးေရာ ၾကည့္ေနတဲ့ ဖန္သားျပင္ေရာ အေမွာင္က်သြားတယ္။ အမွန္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာက ခဏျဖစ္ျဖစ္ မီးဆက္လင္းေနသင့္တာ၊ ဘတ္ထရီက ေတာ္ေတာ္ အေျခအေနဆိုးေနၿပီပဲ။ ဟိုတစ္ေန႔က အခန္းေဖာ္ေျပာတာကို သတိရမိတယ္။ ဘက္ထရီက တစ္ရာရာခိုင္ႏႈန္းျပေနတယ္ဆို၊ ဘာလို႔ျပတ္ရတာလဲတဲ့။ ဟုတ္တယ္၊ ျပတာေတာ့ တစ္ရာရာခိုင္ႏႈန္းပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ခ်က္ခ်င္း ပိတ္သြားတယ္။ တျခားစနစ္ေတြလိုပဲ ကြန္ျပဴတာ စနစ္ဟာလည္း စနစ္တက် လိမ္ညာတတ္တယ္။ မလိမ္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ အနည္းဆံုးေတာ့ အမွန္ကိုမေျပာဘူးလို႔ ဆိုလို႔ရတယ္။ One Minute Remaining စာသားျပၿပီး ထမင္းအိုးတစ္အုိးက်က္ေလာက္ ေစာင့္ခိုင္းထားတာေတြ ၾကံဳခဲ့ဖူးတာပဲ။ ဒီေတာ့လည္း ရာႏႈန္းျပည့္ဆိုတာကို သိပ္မယံုနဲ႔လို႔ပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆံုးမထားလိုက္တယ္။
အေမွာင္ထဲဆက္ ထိုင္ၿပီး ဘာလုပ္ရရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနမိတယ္။ ဒီေနရာမွာက လွ်ပ္စစ္မီးမရွိရင္ တျခားလုပ္စရာရယ္ သိပ္မရွိဘူး။ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းၿပီး စာရြက္ေပၚက စာလံုးေတြကို ဆက္ၾကည့္ေနရင္ ေကာင္းမလား။ အဲဒါဆိုလည္း သိပ္ၿပီး ဇြဲေကာင္းလြန္းရာ က်မယ္။ ဇြတ္မွတ္ အိပ္ပစ္လိုက္ဖို႔ကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ အိပ္မေပ်ာ္ရင္ မအိပ္တာက အေကာင္းဆံုးပဲ။ ေပ်ာ္မွ အိပ္မယ္။ မတ္တပ္ထရပ္ၿပီးေတာ့ အေညာင္းအညာဆန္႔လိုက္တယ္။ ဒီလိုပံုစံနဲ႔ ေနေနခဲ့တာ နာရီ အေတာ္ ၾကာၿပီကိုး။ တံခါးကို အသံမျမည္ေအာင္ ခပ္ျဖည္းျဖည္းဆြဲဖြင့္ရင္း ေခါင္မိုးေပၚတက္တဲ့ ေလွကားအတိုင္း တက္လာလိုက္တယ္။ အဲဒီကေန ေကာင္းကင္ႀကီးကို ျမင္ရတယ္။ ဖတ္လက္စ ေမွာ္ဆန္ဆန္ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္က ေကာင္းကင္မွာ လႏွစ္စင္းျမင္ေနရတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို သတိရေတာ့ ငါလည္း လကိုၾကည့္ဦးမွလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ တကယ္မ်ား ႏွစ္စင္းျဖစ္ေနတာလား ဘာလားေပါ့။ လကို ဘယ္အခ်ိန္က ေနာက္ဆံုးျမင္ခဲ့လဲ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အာ မွတ္မိစရာေရာလိုလို႔လား၊ ၀တၳဳထဲက စာသားေတြကို စိတ္နဲ႔ လိုက္ရြတ္ေနမိမွန္း သတိျပဳမိေတာ့ ေခါင္းကို ယမ္းထုတ္လိုက္တယ္။ အေပၚမွာ ေအးေနတယ္။ အ၀တ္ႀကိဳးတန္းသံုးေလးခု အေရွ႕မွာ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ခံထားတယ္။ ေခါင္မိုးအစြန္းဘက္ ၀ရန္တာနားေရာက္ဖို႔ အ၀တ္တန္းေတြကိုေတာ့ ျဖတ္ရမွာပဲ။ ထမီတန္းေတြမ်ား ျဖစ္ေနမလား။ ျဖစ္ေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္လဲ၊

မေျပာတတ္ဘူး။ ကိုယ့္ရင္ဘတ္ေလာက္ အျမင့္ရွိတဲ့တန္းေတြကိုေတာ့ ခြေက်ာ္ဖို႔ မႀကိဳးစားခ်င္ဘူး။ ေခါင္းေလးငိုက္ၿပီး အသာ၀င္လာလိုက္တယ္။ သူေျပာသလို ငါကံမ်ား နိမ့္ေနတာလားဆိုတဲ့အေတြးက အလိုလို ဆက္တိုက္လိုက္လာတယ္။ ဟုတ္ခ်င္လည္းဟုတ္မယ္၊ ဟုတ္ခ်င္မွလည္းဟုတ္မယ္။ ကံကံ၏အက်ဳိးဆိုတာကို `မွန္ဖို႔ အရမ္းေကာင္းလြန္းတယ္´ လို႔ ခံစားရၿပီးေနာက္ပိုင္း ကံေကာင္းတယ္ ကံဆိုးတယ္ဆိုတဲ့ ေန႔စဥ္အသံုးေတြကို ေရွာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ခဲ့ေသးတယ္။

ကံမေကာင္းတာက Unfortunately ဆိုတဲ့စကားလံုးေလး ေရွ႕ကခံၿပီး ေတြးရမယ့္ကိစၥေတြမ်ားေနေတာ့ ေနာက္ပိုင္း တမင္ေရွာင္မေနျဖစ္ေတာ့ဘူး။ လူကို၀မ္းနည္းေစတဲ့ ကိစၥေတြေရွ႕မွာ Unfortunately ေလး အသာခ်ထားလိုက္တယ္။ ကံမေကာင္းတဲ့ ကံခမ်ာ တရားခံျဖစ္ရတယ္၊ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ တစ္ဆက္တည္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကို သတိရလိုက္မိတယ္။ ကြန္ျပဴတာ သင္တန္းသားေတြလာလို႔ မီးပ်က္ေနရင္၊ မင္းတို႔ေတာ့ ကံဆိုးတယ္၊ အခုပဲ မီးပ်က္သြားတာလို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ဆီးၿပီး ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ဘာျပန္ေျပာရမလဲမသိတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ မခ်ိသြားျဖဲ မ်က္ႏွာေပးေလးေတြကို မွတ္မိေနတယ္။ သူေျပာတာ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တယ္၊ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ လူဆိုတာက ေနရင္းထိုင္ရင္း ကံဆုိးကံေကာင္း ေနႏိုင္တာမ်ဳိးကိုး။ သင္တန္းလစ္ခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ တိတ္တိတ္ကေလး ကံေကာင္းသြားတာေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ရိပ္မိခ်င္မွ ရိပ္မိခဲ့လိမ့္မယ္။ အခုေတာ့ ထမီလွန္းခဲ့ဖူးတယ္လို႔ သံသယရွိတဲ့ ႀကိဳးတန္းေတြေအာက္က ျဖတ္လာလိုက္တယ္။ လကို ၾကည့္ရမယ္။ ေလေအးေအးေတြ ေ၀ွ႕တိုက္ေနတယ္။ ေႏြေရာက္လို႔ ပူေတာ့မလိုလုိနဲ႔ ရာသီဥတုက ဒီရက္ပိုင္း ျပန္ေအးေနတယ္။ မိုးက အစိုးမရဘူးဆို ေႏြလည္း ကတိမတည္ဘူးပဲ၊ ဘာလဲ မတ္လလယ္ေရာက္ေနၿပီေလ ပူေတာ့ေပါ့။ ေနပါဦး၊ ဒါ Pathetic Fallacy ျဖစ္မယ္။ အသက္ကို ျပင္းျပင္း႐ွဴၿပီး ေကာင္းကင္ေပၚ ေမာ့လိုက္တယ္။ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲပဲ ျမင္ရတယ္။ ဟိုတေလာကတင္ တေပါင္းလျပည့္ လိုလို ၾကားလိုက္မိပါတယ္။ ပတ္ခ်ာလည္ တစ္ပတ္ျပည့္ေအာင္ လွည့္ၾကည့္တယ္၊ ေသခ်ာတယ္ လမရွိဘူး။ လႏွစ္စင္းမေျပာနဲ႔ ရွိေနက် တစ္စင္းေတာင္ ေပ်ာက္ေနတယ္။ ကြယ္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ လႏွစ္စင္းလံုး ကြယ္ေနတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ဘယ္သူသိႏိုင္မွာလဲ။ ၾကယ္ေတြလည္း နည္းသြားသလိုပဲ။ လမရွိဘူးလို႔ ေျပာရင္ အျမင္က်ဥ္းရာက်သြားမလား ေတြးမိေတာ့၊ လကို ငါမျမင္ရဘူးလို႔ပဲ ျပန္ျပင္ၿပီး ေတြးလိုက္တယ္။ ကံေကာင္းတာက အေတြးဆိုတာမ်ဳိးက ဘယ္သူမွ မရိပ္မိခင္ ျပင္လို႔ရတယ္။ လက တစ္ေနရာရာမွာ ရွိေတာ့ ရွိေနမွာပဲ၊ တျခားလူေတြေတာ့ ျမင္ရေကာင္းျမင္ရမွာ။ ေသခ်ာတာက ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီေနရာကေန လကို မျမင္ရဘူး။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ဒီအခ်ိန္ ဒီေနရာမွာ ငါက လကိုၾကည့္ဖို႔ ေရာက္ေနတယ္။ ဒါလည္း ေနရင္းထိုင္ရင္းပဲ။ ဒီေတာ့လည္း ရွိတဲ့ ၾကယ္ေတြကိုပဲ ၾကည့္ေနလိုက္မိတယ္။ မြစိတက္ေနတဲ့ ၾကယ္ကေလးေတြကိုျမင္တိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေသးငယ္ေပ်ာက္ဆံုးသြားသလို ခံစားရတဲ့ ခပ္ငယ္ငယ္က ရွိခဲ့တဲ့ ခံစားခ်က္မ်ဳိး ျပန္ေပၚလာတယ္။ အစက္အေျပာက္လိုျမင္ရတဲ့ မြစိတက္ေနတဲ့ ၾကယ္ကေလးေတြဆိုတာ တကယ္ေတာ့ အရြယ္အစား အႀကီးႀကီးေတြပဲ၊ ေ၀းလြန္းလို႔သာ အစက္အေျပာက္ကေလးေတြလို ျဖစ္ေနတာ၊ တခ်ဳိ႕ၾကယ္ေတြဆိုတာလည္း ပ်က္စီးၿပီးသားဆိုလား ဘာလား၊ သိပၸံအခ်က္အလက္ေတြ ေခါင္းထဲေရာက္လာကတည္းက ၾကယ္ေတြကိုျမင္တိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေသးမႊားသြားတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ဳိးရွိေနတာ ေဖ်ာက္မရေတာ့ဘူး။ မေတာ္မတည့္ေတြ ႏႈိင္းယွဥ္စဥ္းစားမိရာက ရတဲ့ ေ၀ဒနာပဲ။ ဒီေတာ့လည္း အၾကည့္လႊဲၿပီး ေခါင္မိုးေပၚမွာ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ေနလိုက္မိတယ္။ ကိုရင္၀တ္တုန္းကေတာ့ ဒါမ်ဳိးကို စႀကႍေလွ်ာက္တယ္လို႔ ေခၚတာပဲ။ တရားေလးဘာေလးမွတ္လို႔ သူေျပာတာကို သတိရလာတယ္။ ကဲ.. မွတ္ၾကည့္မယ္ကြယ္၊ ဘယ္လွမ္းတယ္၊ ညာလွမ္းတယ္။ ခက္တာက တရားေလးဆိုတာကေတာ့ ထားပါေတာ့၊ သူေျပာတဲ့ ေနာက္က `ဘာေလး´ ဆိုတာက ဘာေလးလဲမသိဘူးလို႔ အေတြးေခါင္ေနမိတယ္။ တစ္ဆက္တည္း ကံဆိုးေနတယ္၊ ဘုရားဆုေတာင္း၊ တရားမွတ္ဆိုတဲ့ သူ႔စကားေတြရဲ႕ ေရွ႕ေနာက္အစီအစဥ္ကို ျခံဳငံုၾကည့္ၿပီး တကယ္ေတာ့ ဒါငါ့ကို အကုသိုလ္ေကာင္လို႔ ေျပာခ်င္ေနတာပဲဆိုတဲ့ ေကာက္ခ်က္ကိုေရာက္လာေတာ့ ေဒါသေထာင္းခနဲ ထြက္မိတယ္။ ဒီလိုစြပ္စြဲခ်က္မ်ဳိးကို သြယ္၀ိုက္ၿပီးေတာ့ေရာ တိုက္႐ိုက္ေရာ ခံခဲ့ရဖူးတာ ခဏခဏပဲလို႔ ဆက္ေတြးမိေတာ့ ေဒါသက နည္းနည္း အဓြန္႔ရွည္သြားတယ္။ ဘာမွမလုပ္ရပါဘဲနဲ႔ ေနရင္းထိုင္ရင္းပဲ။ Blame the Victim ဆိုတာ ဒါမွအစစ္။ သူေျပာသလို ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းရေအာင္လည္း လက္လွမ္းမီရာ၊ စိတ္မွန္းမီရာ ဘုရားမရွိဘူး။ အရင္အခန္းေဖာ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာဘုရားမရွိဘူးလို႔ ေျပာတုန္းကဆို ႐ုတ္တရက္ အံၾသမိခဲ့ေသးတယ္။ မင္းက ဘုရားမဲ့၀ါဒီလားလို႔ေမးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ အိမ္မွာ ဘုရားပံုေတာင္ မရွိတာကို ေျပာတာပါတဲ့။ အဲဒါဆို ဘုရားမမဲ့ေအာင္လို႔ ဘုရားပံုသြား၀ယ္ၾကမယ္ဆိုၿပီး အနီးအနား ေလွ်ာက္ရွာၾကည့္ခဲ့ၾကေသးတယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ဒီမွာ ရွိသမွ် မုတ္ဆိတ္ေမႊး ပသိုင္းေမႊးနဲ႔ဘုရားေတြကို သူက မလိုခ်င္ဘူးဆိုတာနဲ႔ ဘုရားလက္မဲ့ပဲ ျပန္လာခဲ့ၾကရတယ္။ အခုဆိုရင္ေတာ့ ေမာင္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ ရြာျပန္ေရာက္ၿပီး ဘုရားနဲ႔ဘာနဲ႔ ျဖစ္ေနေလာက္ၿပီလို႔ ေတြးမိေတာ့ ျပံဳးလိုက္မိတယ္။ ဘုရားကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ၊ `ဘာနဲ႔´ ဆိုတာက ဘာနဲ႔တူသလဲေတာ့ စဥ္းစားမရဘူး။ အျပံဳးက အဓြန္႔မရွည္လိုက္ဘူး၊ ကံမေကာင္းတဲ့ ေျခေထာက္က တစ္ခုခုကို တိုက္မိလို႔ မ်က္ႏွာျပန္မဲ့သြားတယ္။ ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္ကို ပဲ့သြားလားလို႔ ငံု႔ၾကည့္မိေတာ့မွ ဘယ္လွမ္းတယ္ ညာလွမ္းတယ္မွတ္ေနတာကို ျပန္သတိရလာတယ္။ ဒိေဌဒိဌမတၱံနည္းအရဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ကို ငါ့စိတ္ေတြခုန္ေနတာပဲဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ေနာက္တစ္ခုန္ ခုန္ျဖစ္ေအာင္ ထပ္ခုန္လိုက္ေသးတယ္။ သမာဓိထူေထာင္လို႔ မရမယ့္အတူတူ၊ မထူးေတာ့ဘူး ဆက္ခုန္မယ္။ ေျခမက နည္းနည္းနာသြားတယ္။ သူေျပာသလို ျမန္မာေတြရဲ႕ ေျခသည္းညွပ္စနစ္ မွားေနတာမ်ားလားလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ေျခမရဲ႕ ေျခသည္း ေထာင့္စြန္းေလးေတြကို အသားထဲစိုက္ေနမွာစိုးလို႔ ညွပ္မပစ္ရဘူးတဲ့၊ အဲဒီေနရာကို ေခ်းေတြ၀င္တတ္တယ္တဲ့။ ဒီတိုင္းထားလိုက္ေတာ့မွ ေျခသည္းနဲ႔ ျပည့္ေနေတာ့ ေခ်းေတြမ၀င္ႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျခစြယ္ငုတ္တယ္ဆိုတာက ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ေတာ့ အေတြးအေခၚေလး လွတယ္ဆို႐ံုနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕မူလ ေျခသည္းညွပ္ျခင္းဆိုင္ရာ အယူအဆကို မစြန္႔ပစ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဖ်ပ္ခနဲ မီးျပန္လာတယ္။ ျပန္လာစရာလည္း ဒီတစ္လမ္းပဲရွိတယ္။ မီးက ျဖည္းျဖည္းခ်င္းျပန္လာလို႔မွ မရတာ။ ဘယ္သူမွ ထမေအာ္ဘူး။ ဒါလည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ မီးျပန္လာရင္ ေဟးခနဲ ထေအာ္ေလ့ရွိတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုကို ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးလို႔ ဒီလိုေတြးတာပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ဒီကလူေတြမ်ား ကံဆိုးလိုက္တာ၊ ေပ်ာ္သင့္ေပ်ာ္ထိုက္တဲ့ အရာမွန္းေတာင္ မသိၾကဘူးလို႔ ေတြးပစ္လိုက္ခ်င္တာ၊ အျမင္မက်ဥ္းခ်င္တာနဲ႔ပဲ အေတြးကို ကမန္းကတမ္း ရပ္လိုက္တယ္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာကို ဆြဲခြာလိုက္တယ္။ ငါးနာရီေလာက္ထိုင္ၿပီး ဘာသာျပန္ထားတဲ့ Notepad ထဲက စာလံုးေတြ တစ္လံုးမွမေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ၀မ္းနည္းမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၀မ္းနည္းလို႔ရတယ္၊ ေနရင္းထိုင္ရင္းပဲေလ၊ Save လုပ္လို႔မွ မရတာ။ တကယ္မ်ား ကံဆိုးေနတာလား ဘာလား။



**ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)**

ဖန္သားျပင္ေပၚက စကားလံုးေတြအတိုင္း မ်က္လံုးကို ေရြ႕လ်ားေနခ်ိန္မွာပဲ ဖ်ပ္ခနဲ မီးေမွာင္သြားတယ္။ ျမန္ႏႈန္းျမင့္စာဖတ္ျခင္းမွာ မ်က္လံုးေရြ႕လ်ားပံုက အေရးႀကီးသတဲ့။ စကားလံုးတစ္လံုးခ်င္းစီမဟုတ္ဘဲ စကားစုတစ္ခုစီကို ျခံဳငံုၿပီး မ်က္လံုးသူငယ္အိမ္ေတြကို ခပ္ျမန္ျမန္ ေရြ႕လ်ားေနေစရမယ္တဲ့။ အခုေတာ့ ကံမေကာင္းတဲ့ သူငယ္အိမ္ေတြ အရွိန္နဲ႔သြားေနတုန္း စုန္းစုန္းျမဳပ္သြားတယ္။ အခန္းမီးေရာ ၾကည့္ေနတဲ့ ဖန္သားျပင္ေရာ အေမွာင္က်သြားတယ္။ အမွန္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာက ခဏျဖစ္ျဖစ္ မီးဆက္လင္းေနသင့္တာ၊ ဘတ္ထရီက ေတာ္ေတာ္ အေျခအေနဆိုးေနၿပီပဲ။ ဟိုတစ္ေန႔က အခန္းေဖာ္ေျပာတာကို သတိရမိတယ္။ ဘက္ထရီက တစ္ရာရာခိုင္ႏႈန္းျပေနတယ္ဆို၊ ဘာလို႔ျပတ္ရတာလဲတဲ့။ ဟုတ္တယ္၊ ျပတာေတာ့ တစ္ရာရာခိုင္ႏႈန္းပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ခ်က္ခ်င္း ပိတ္သြားတယ္။ တျခားစနစ္ေတြလိုပဲ ကြန္ျပဴတာ စနစ္ဟာလည္း စနစ္တက် လိမ္ညာတတ္တယ္။ မလိမ္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ အနည္းဆံုးေတာ့ အမွန္ကိုမေျပာဘူးလို႔ ဆိုလို႔ရတယ္။ One Minute Remaining စာသားျပၿပီး ထမင္းအိုးတစ္အုိးက်က္ေလာက္ ေစာင့္ခိုင္းထားတာေတြ ၾကံဳခဲ့ဖူးတာပဲ။ ဒီေတာ့လည္း ရာႏႈန္းျပည့္ဆိုတာကို သိပ္မယံုနဲ႔လို႔ပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆံုးမထားလိုက္တယ္။
အေမွာင္ထဲဆက္ ထိုင္ၿပီး ဘာလုပ္ရရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနမိတယ္။ ဒီေနရာမွာက လွ်ပ္စစ္မီးမရွိရင္ တျခားလုပ္စရာရယ္ သိပ္မရွိဘူး။ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းၿပီး စာရြက္ေပၚက စာလံုးေတြကို ဆက္ၾကည့္ေနရင္ ေကာင္းမလား။ အဲဒါဆိုလည္း သိပ္ၿပီး ဇြဲေကာင္းလြန္းရာ က်မယ္။ ဇြတ္မွတ္ အိပ္ပစ္လိုက္ဖို႔ကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ အိပ္မေပ်ာ္ရင္ မအိပ္တာက အေကာင္းဆံုးပဲ။ ေပ်ာ္မွ အိပ္မယ္။ မတ္တပ္ထရပ္ၿပီးေတာ့ အေညာင္းအညာဆန္႔လိုက္တယ္။ ဒီလိုပံုစံနဲ႔ ေနေနခဲ့တာ နာရီ အေတာ္ ၾကာၿပီကိုး။ တံခါးကို အသံမျမည္ေအာင္ ခပ္ျဖည္းျဖည္းဆြဲဖြင့္ရင္း ေခါင္မိုးေပၚတက္တဲ့ ေလွကားအတိုင္း တက္လာလိုက္တယ္။ အဲဒီကေန ေကာင္းကင္ႀကီးကို ျမင္ရတယ္။ ဖတ္လက္စ ေမွာ္ဆန္ဆန္ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္က ေကာင္းကင္မွာ လႏွစ္စင္းျမင္ေနရတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို သတိရေတာ့ ငါလည္း လကိုၾကည့္ဦးမွလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ တကယ္မ်ား ႏွစ္စင္းျဖစ္ေနတာလား ဘာလားေပါ့။ လကို ဘယ္အခ်ိန္က ေနာက္ဆံုးျမင္ခဲ့လဲ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အာ မွတ္မိစရာေရာလိုလို႔လား၊ ၀တၳဳထဲက စာသားေတြကို စိတ္နဲ႔ လိုက္ရြတ္ေနမိမွန္း သတိျပဳမိေတာ့ ေခါင္းကို ယမ္းထုတ္လိုက္တယ္။ အေပၚမွာ ေအးေနတယ္။ အ၀တ္ႀကိဳးတန္းသံုးေလးခု အေရွ႕မွာ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ခံထားတယ္။ ေခါင္မိုးအစြန္းဘက္ ၀ရန္တာနားေရာက္ဖို႔ အ၀တ္တန္းေတြကိုေတာ့ ျဖတ္ရမွာပဲ။ ထမီတန္းေတြမ်ား ျဖစ္ေနမလား။ ျဖစ္ေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္လဲ၊

မေျပာတတ္ဘူး။ ကိုယ့္ရင္ဘတ္ေလာက္ အျမင့္ရွိတဲ့တန္းေတြကိုေတာ့ ခြေက်ာ္ဖို႔ မႀကိဳးစားခ်င္ဘူး။ ေခါင္းေလးငိုက္ၿပီး အသာ၀င္လာလိုက္တယ္။ သူေျပာသလို ငါကံမ်ား နိမ့္ေနတာလားဆိုတဲ့အေတြးက အလိုလို ဆက္တိုက္လိုက္လာတယ္။ ဟုတ္ခ်င္လည္းဟုတ္မယ္၊ ဟုတ္ခ်င္မွလည္းဟုတ္မယ္။ ကံကံ၏အက်ဳိးဆိုတာကို `မွန္ဖို႔ အရမ္းေကာင္းလြန္းတယ္´ လို႔ ခံစားရၿပီးေနာက္ပိုင္း ကံေကာင္းတယ္ ကံဆိုးတယ္ဆိုတဲ့ ေန႔စဥ္အသံုးေတြကို ေရွာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ခဲ့ေသးတယ္။

ကံမေကာင္းတာက Unfortunately ဆိုတဲ့စကားလံုးေလး ေရွ႕ကခံၿပီး ေတြးရမယ့္ကိစၥေတြမ်ားေနေတာ့ ေနာက္ပိုင္း တမင္ေရွာင္မေနျဖစ္ေတာ့ဘူး။ လူကို၀မ္းနည္းေစတဲ့ ကိစၥေတြေရွ႕မွာ Unfortunately ေလး အသာခ်ထားလိုက္တယ္။ ကံမေကာင္းတဲ့ ကံခမ်ာ တရားခံျဖစ္ရတယ္၊ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ တစ္ဆက္တည္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကို သတိရလိုက္မိတယ္။ ကြန္ျပဴတာ သင္တန္းသားေတြလာလို႔ မီးပ်က္ေနရင္၊ မင္းတို႔ေတာ့ ကံဆိုးတယ္၊ အခုပဲ မီးပ်က္သြားတာလို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ဆီးၿပီး ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ဘာျပန္ေျပာရမလဲမသိတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ မခ်ိသြားျဖဲ မ်က္ႏွာေပးေလးေတြကို မွတ္မိေနတယ္။ သူေျပာတာ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တယ္၊ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ လူဆိုတာက ေနရင္းထိုင္ရင္း ကံဆုိးကံေကာင္း ေနႏိုင္တာမ်ဳိးကိုး။ သင္တန္းလစ္ခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ တိတ္တိတ္ကေလး ကံေကာင္းသြားတာေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ရိပ္မိခ်င္မွ ရိပ္မိခဲ့လိမ့္မယ္။ အခုေတာ့ ထမီလွန္းခဲ့ဖူးတယ္လို႔ သံသယရွိတဲ့ ႀကိဳးတန္းေတြေအာက္က ျဖတ္လာလိုက္တယ္။ လကို ၾကည့္ရမယ္။ ေလေအးေအးေတြ ေ၀ွ႕တိုက္ေနတယ္။ ေႏြေရာက္လို႔ ပူေတာ့မလိုလုိနဲ႔ ရာသီဥတုက ဒီရက္ပိုင္း ျပန္ေအးေနတယ္။ မိုးက အစိုးမရဘူးဆို ေႏြလည္း ကတိမတည္ဘူးပဲ၊ ဘာလဲ မတ္လလယ္ေရာက္ေနၿပီေလ ပူေတာ့ေပါ့။ ေနပါဦး၊ ဒါ Pathetic Fallacy ျဖစ္မယ္။ အသက္ကို ျပင္းျပင္း႐ွဴၿပီး ေကာင္းကင္ေပၚ ေမာ့လိုက္တယ္။ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲပဲ ျမင္ရတယ္။ ဟိုတေလာကတင္ တေပါင္းလျပည့္ လိုလို ၾကားလိုက္မိပါတယ္။ ပတ္ခ်ာလည္ တစ္ပတ္ျပည့္ေအာင္ လွည့္ၾကည့္တယ္၊ ေသခ်ာတယ္ လမရွိဘူး။ လႏွစ္စင္းမေျပာနဲ႔ ရွိေနက် တစ္စင္းေတာင္ ေပ်ာက္ေနတယ္။ ကြယ္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ လႏွစ္စင္းလံုး ကြယ္ေနတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ဘယ္သူသိႏိုင္မွာလဲ။ ၾကယ္ေတြလည္း နည္းသြားသလိုပဲ။ လမရွိဘူးလို႔ ေျပာရင္ အျမင္က်ဥ္းရာက်သြားမလား ေတြးမိေတာ့၊ လကို ငါမျမင္ရဘူးလို႔ပဲ ျပန္ျပင္ၿပီး ေတြးလိုက္တယ္။ ကံေကာင္းတာက အေတြးဆိုတာမ်ဳိးက ဘယ္သူမွ မရိပ္မိခင္ ျပင္လို႔ရတယ္။ လက တစ္ေနရာရာမွာ ရွိေတာ့ ရွိေနမွာပဲ၊ တျခားလူေတြေတာ့ ျမင္ရေကာင္းျမင္ရမွာ။ ေသခ်ာတာက ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီေနရာကေန လကို မျမင္ရဘူး။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ဒီအခ်ိန္ ဒီေနရာမွာ ငါက လကိုၾကည့္ဖို႔ ေရာက္ေနတယ္။ ဒါလည္း ေနရင္းထိုင္ရင္းပဲ။ ဒီေတာ့လည္း ရွိတဲ့ ၾကယ္ေတြကိုပဲ ၾကည့္ေနလိုက္မိတယ္။ မြစိတက္ေနတဲ့ ၾကယ္ကေလးေတြကိုျမင္တိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေသးငယ္ေပ်ာက္ဆံုးသြားသလို ခံစားရတဲ့ ခပ္ငယ္ငယ္က ရွိခဲ့တဲ့ ခံစားခ်က္မ်ဳိး ျပန္ေပၚလာတယ္။ အစက္အေျပာက္လိုျမင္ရတဲ့ မြစိတက္ေနတဲ့ ၾကယ္ကေလးေတြဆိုတာ တကယ္ေတာ့ အရြယ္အစား အႀကီးႀကီးေတြပဲ၊ ေ၀းလြန္းလို႔သာ အစက္အေျပာက္ကေလးေတြလို ျဖစ္ေနတာ၊ တခ်ဳိ႕ၾကယ္ေတြဆိုတာလည္း ပ်က္စီးၿပီးသားဆိုလား ဘာလား၊ သိပၸံအခ်က္အလက္ေတြ ေခါင္းထဲေရာက္လာကတည္းက ၾကယ္ေတြကိုျမင္တိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေသးမႊားသြားတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ဳိးရွိေနတာ ေဖ်ာက္မရေတာ့ဘူး။ မေတာ္မတည့္ေတြ ႏႈိင္းယွဥ္စဥ္းစားမိရာက ရတဲ့ ေ၀ဒနာပဲ။ ဒီေတာ့လည္း အၾကည့္လႊဲၿပီး ေခါင္မိုးေပၚမွာ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ေနလိုက္မိတယ္။ ကိုရင္၀တ္တုန္းကေတာ့ ဒါမ်ဳိးကို စႀကႍေလွ်ာက္တယ္လို႔ ေခၚတာပဲ။ တရားေလးဘာေလးမွတ္လို႔ သူေျပာတာကို သတိရလာတယ္။ ကဲ.. မွတ္ၾကည့္မယ္ကြယ္၊ ဘယ္လွမ္းတယ္၊ ညာလွမ္းတယ္။ ခက္တာက တရားေလးဆိုတာကေတာ့ ထားပါေတာ့၊ သူေျပာတဲ့ ေနာက္က `ဘာေလး´ ဆိုတာက ဘာေလးလဲမသိဘူးလို႔ အေတြးေခါင္ေနမိတယ္။ တစ္ဆက္တည္း ကံဆိုးေနတယ္၊ ဘုရားဆုေတာင္း၊ တရားမွတ္ဆိုတဲ့ သူ႔စကားေတြရဲ႕ ေရွ႕ေနာက္အစီအစဥ္ကို ျခံဳငံုၾကည့္ၿပီး တကယ္ေတာ့ ဒါငါ့ကို အကုသိုလ္ေကာင္လို႔ ေျပာခ်င္ေနတာပဲဆိုတဲ့ ေကာက္ခ်က္ကိုေရာက္လာေတာ့ ေဒါသေထာင္းခနဲ ထြက္မိတယ္။ ဒီလိုစြပ္စြဲခ်က္မ်ဳိးကို သြယ္၀ိုက္ၿပီးေတာ့ေရာ တိုက္႐ိုက္ေရာ ခံခဲ့ရဖူးတာ ခဏခဏပဲလို႔ ဆက္ေတြးမိေတာ့ ေဒါသက နည္းနည္း အဓြန္႔ရွည္သြားတယ္။ ဘာမွမလုပ္ရပါဘဲနဲ႔ ေနရင္းထိုင္ရင္းပဲ။ Blame the Victim ဆိုတာ ဒါမွအစစ္။ သူေျပာသလို ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းရေအာင္လည္း လက္လွမ္းမီရာ၊ စိတ္မွန္းမီရာ ဘုရားမရွိဘူး။ အရင္အခန္းေဖာ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာဘုရားမရွိဘူးလို႔ ေျပာတုန္းကဆို ႐ုတ္တရက္ အံၾသမိခဲ့ေသးတယ္။ မင္းက ဘုရားမဲ့၀ါဒီလားလို႔ေမးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ အိမ္မွာ ဘုရားပံုေတာင္ မရွိတာကို ေျပာတာပါတဲ့။ အဲဒါဆို ဘုရားမမဲ့ေအာင္လို႔ ဘုရားပံုသြား၀ယ္ၾကမယ္ဆိုၿပီး အနီးအနား ေလွ်ာက္ရွာၾကည့္ခဲ့ၾကေသးတယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ဒီမွာ ရွိသမွ် မုတ္ဆိတ္ေမႊး ပသိုင္းေမႊးနဲ႔ဘုရားေတြကို သူက မလိုခ်င္ဘူးဆိုတာနဲ႔ ဘုရားလက္မဲ့ပဲ ျပန္လာခဲ့ၾကရတယ္။ အခုဆိုရင္ေတာ့ ေမာင္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ ရြာျပန္ေရာက္ၿပီး ဘုရားနဲ႔ဘာနဲ႔ ျဖစ္ေနေလာက္ၿပီလို႔ ေတြးမိေတာ့ ျပံဳးလိုက္မိတယ္။ ဘုရားကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ၊ `ဘာနဲ႔´ ဆိုတာက ဘာနဲ႔တူသလဲေတာ့ စဥ္းစားမရဘူး။ အျပံဳးက အဓြန္႔မရွည္လိုက္ဘူး၊ ကံမေကာင္းတဲ့ ေျခေထာက္က တစ္ခုခုကို တိုက္မိလို႔ မ်က္ႏွာျပန္မဲ့သြားတယ္။ ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္ကို ပဲ့သြားလားလို႔ ငံု႔ၾကည့္မိေတာ့မွ ဘယ္လွမ္းတယ္ ညာလွမ္းတယ္မွတ္ေနတာကို ျပန္သတိရလာတယ္။ ဒိေဌဒိဌမတၱံနည္းအရဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ကို ငါ့စိတ္ေတြခုန္ေနတာပဲဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ေနာက္တစ္ခုန္ ခုန္ျဖစ္ေအာင္ ထပ္ခုန္လိုက္ေသးတယ္။ သမာဓိထူေထာင္လို႔ မရမယ့္အတူတူ၊ မထူးေတာ့ဘူး ဆက္ခုန္မယ္။ ေျခမက နည္းနည္းနာသြားတယ္။ သူေျပာသလို ျမန္မာေတြရဲ႕ ေျခသည္းညွပ္စနစ္ မွားေနတာမ်ားလားလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ေျခမရဲ႕ ေျခသည္း ေထာင့္စြန္းေလးေတြကို အသားထဲစိုက္ေနမွာစိုးလို႔ ညွပ္မပစ္ရဘူးတဲ့၊ အဲဒီေနရာကို ေခ်းေတြ၀င္တတ္တယ္တဲ့။ ဒီတိုင္းထားလိုက္ေတာ့မွ ေျခသည္းနဲ႔ ျပည့္ေနေတာ့ ေခ်းေတြမ၀င္ႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျခစြယ္ငုတ္တယ္ဆိုတာက ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ေတာ့ အေတြးအေခၚေလး လွတယ္ဆို႐ံုနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕မူလ ေျခသည္းညွပ္ျခင္းဆိုင္ရာ အယူအဆကို မစြန္႔ပစ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဖ်ပ္ခနဲ မီးျပန္လာတယ္။ ျပန္လာစရာလည္း ဒီတစ္လမ္းပဲရွိတယ္။ မီးက ျဖည္းျဖည္းခ်င္းျပန္လာလို႔မွ မရတာ။ ဘယ္သူမွ ထမေအာ္ဘူး။ ဒါလည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ မီးျပန္လာရင္ ေဟးခနဲ ထေအာ္ေလ့ရွိတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုကို ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးလို႔ ဒီလိုေတြးတာပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ဒီကလူေတြမ်ား ကံဆိုးလိုက္တာ၊ ေပ်ာ္သင့္ေပ်ာ္ထိုက္တဲ့ အရာမွန္းေတာင္ မသိၾကဘူးလို႔ ေတြးပစ္လိုက္ခ်င္တာ၊ အျမင္မက်ဥ္းခ်င္တာနဲ႔ပဲ အေတြးကို ကမန္းကတမ္း ရပ္လိုက္တယ္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာကို ဆြဲခြာလိုက္တယ္။ ငါးနာရီေလာက္ထိုင္ၿပီး ဘာသာျပန္ထားတဲ့ Notepad ထဲက စာလံုးေတြ တစ္လံုးမွမေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ၀မ္းနည္းမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၀မ္းနည္းလို႔ရတယ္၊ ေနရင္းထိုင္ရင္းပဲေလ၊ Save လုပ္လို႔မွ မရတာ။ တကယ္မ်ား ကံဆိုးေနတာလား ဘာလား။



**ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)**