-လူလည္မလုုပ္နဲ႔ေအ့-
**ပ်ိဳးယုဝသုန္**
-လူလည္မလုုပ္နဲ႔ေအ့-
**ပ်ိဳးယုဝသုန္**
Tuesday, June 5, 2012
>
တစ္ေန႔သ၌ ရန္ကုုန္ျမိဳ႕သိုု႔ တစ္ေခါက္တစ္ခါမွ် မေရာက္ဖူးေသာ ေပါက္ေတာရြာကေလးမွ အေမၾကည္သည္ တူမမ်ားေကာင္းမွဳျဖင့္ ရန္ကုုန္ျမိဳ႕သိုု႔ေရာက္ရွိခဲ့သည္။
သူမသည္ သူမ၏ရြာတြင္စည္းစိမ္ဥစၥာအတန္ရွိျပီး ၾသဇာလည္းရွိေသာ အမယ္ၾကီးျဖစ္သည္နွင့္အညီ ဟိတ္ဟန္လည္း ထားတတ္ေပေသးသည္။
ရန္ကုုန္သိုု႔ေရာက္ေသာ္ ကန္ေတာ္ကေလးပိုုင္းတြင္ ေနထိုုင္ေသာ တူမဝမ္းကြဲတစ္ဦး၏ ေနအိမ္တြင္ တည္းခိုုရန္ အတူလာၾကေသာ တူမမ်ားကေခၚေဆာင္ခဲ့သည္။ ဘူတာၾကီးမွထြက္ကတည္းကပင္ သူမသည္ ရွဳပ္ယွက္ခတ္ေနေသာ ဆိုုက္ကားမ်ား၊ ကားမ်ားကိုုၾကည့္ရင္း ရန္ကုုန္သည္ ဆိုုက္ကားေတြ ကားေတြရွုုပ္သကဲ့သိုု႔ လူရွုုပ္လူေပြေတြလည္း အလြန္ရွိဟန္တူသည္ဟုု တဖြဖြ ေျပာလာသည္။ သူမ၏တူမမ်ားကေတာ့ သူမဘာေျပေျပာ ျပံဳးျပီးသာေနၾကသည္။
တည္းခိုုရန္ရည္ရြယ္ထားေသာကန္ေတာ္ကေလးအိမ္သိုု႔ ေရာက္ေသာအခါ အိမ္ရွင္ျဖစ္သူ တူမဝမ္းကြဲက ေရေႏြးၾကမ္း၊ လက္ဖက္ရည္၊ မုုန္႔အခ်ိဳ၊ လက္ဖက္ တိုု႔နွင့္ဧည့္ခံျပီး ညေနစာ အတြက္ခ်က္ျပဳတ္ရန္ ျပင္ဆင္ေတာ့သည္။ ထိုုအခါ အေမၾကည္ က ညေနစာကိုု မခ်က္ရန္ေျပာၾကားျပီး ညေနစာကိုု လမ္းထိပ္ရွိ ဆိုုင္တြင္ စားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေလသည္။
ေရွးေဟာင္းေနွာင္းျဖစ္မ်ားေျပာျပီ ေခတၱ ခဏ နားျပီးေနာက္ ေရမိုုးခ်ိဳးျပီးေသာ္ ညေနေစာင္းပိုုင္းသိုု႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ ထိုု႔ေနာက္တူမမ်ားနွုုင့္အတူ အေမၾကည္သည္ လမ္းထိပ္ရွိ စားစရာ အစံုုေရာင္းခ်ေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုုင္သိုု႔ေရာက္ေသာ္ စားပြဲထိုုးေကာင္ေလးကိုုေခၚလိုုက္သည္။
“ညေနစာစားဖိုု႔ ဘာေတြရသလဲကြယ့္”
ၾကာဆံေၾကာ္၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္၊ ျမီးရွည္၊ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ၊ ကတ္ေၾကးကိုုက္၊ ေၾကးအိုုး၊ ေၾကးအိုုးဆီခ်က္၊ ကီးမားပလာတာ၊ ………” စားပြဲထိုုးေကာင္ေလး၏စကားသံအဆံုုးတူမမ်ားကိုု စားခ်င္ရာ မွာခိုုင္းရင္း သူကိုုယ္တိုုင္လည္း စားခ်င္သည့္ အမယ္ကိုု မွာလိုုက္သည္။
မ်ားမၾကာမီ အေငြ႕တစ္ေထာင္းေထာင္းထေနေသာ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား စားပြဲေပၚသိုု႔ လာခ်ေပးသည္။ သူမ၏ေရွ႕တြင္ လာခ်ေပးေသာ စားဖြယ္ရာကိုုၾကည့္ရင္း သူမစိတ္ေတြတိုုသြားသည္။ ထိုု႔ေနာက္ စာပြဲထိုုးကေလးကိုုလွမ္းေခၚလိုုက္သည္။ ေရာက္လာေသာအခါ
“ဟဲ့ကေလး.. က်ဳပ္မွာတာ ေၾကးအိုုးေလ၊ ေမာင္ရင္ေလး လာေပးတာမွားေနတယ္”
“ဟာ အဖြား.. ဒါ ေၾကးအိုုးေလ..”
ဘာကြယ့္.. က်ဳပ္ကိုု ရန္ကုုန္ခုုမွ ေရာက္ဖူးတဲ့ သူထင္လိုု႔ လား.. အံခြေနျပီကြယ့္၊ ေၾကးအိုုးမွာတာ ေၾကးအိုုးပဲေပး၊ က်ဳပ္ကိုု လူလည္လာမလုုပ္နဲ႔ေအ့ ..”
စားပြဲထိုုးကေလးလည္း ဘာေျပာလိုု႔ေျပာရမွန္မသိပဲ ေခါင္းကိုုသာတြင္တြင္ကုုတ္ေန၏။ အေမၾကည္ကလည္း ေၾကးအိုုးကိုုသာ လဲေပးရန္ အတန္တန္ေျပာေနသည္။ ထိုုအခါ မင္သက္ေနၾကေသာတူမမ်ားလည္း ထိုုအခါမွ အေမၾကည္ ဘာကိုုဆိုုလိုုခ်င္မွန္း သေဘာေပါက္သြားၾကသည္။ ထိုု႔ေနာက္ အေမၾကည့္နားသိုု႔ တိုုးကပ္ကာတီးတိုုးေျပာလိုုက္သည္။
“အေမၾကည္.. ေၾကးအိုုးက ဒါပဲေလ။ ေၾကးအိုုးနဲ႔ထည့္ထားတာမဟုုတ္ဘူးေလ။ ေၾကြပန္းကန္နဲ႔ပဲ ထည့္ထားတာ။ ဒီဟာကိုု ေၾကးအိုုးလိုု႔ေခၚတာေလ..”
“ညည္တိုု႔ရန္ကုုန္က လူေတြမ်ား ကြန္႔ကိုုကြန္႔တယ္။ ေၾကြပန္းကန္နဲ႔ထည့္ျပီး ေၾကးအိုုးေခၚရတယ္လိုု႔..” ဟုု အရွက္ေျပေျပာျပီး ေရွ႕တြင္ရွိေသာေၾကးအိုုးကိုု ခပ္ျမန္ျမန္ ဆြဲယူစားလိုုက္ေလသည္။
**ပ်ိဳးယုဝသုန္**
တစ္ေန႔သ၌ ရန္ကုုန္ျမိဳ႕သိုု႔ တစ္ေခါက္တစ္ခါမွ် မေရာက္ဖူးေသာ ေပါက္ေတာရြာကေလးမွ အေမၾကည္သည္ တူမမ်ားေကာင္းမွဳျဖင့္ ရန္ကုုန္ျမိဳ႕သိုု႔ေရာက္ရွိခဲ့သည္။
သူမသည္ သူမ၏ရြာတြင္စည္းစိမ္ဥစၥာအတန္ရွိျပီး ၾသဇာလည္းရွိေသာ အမယ္ၾကီးျဖစ္သည္နွင့္အညီ ဟိတ္ဟန္လည္း ထားတတ္ေပေသးသည္။
ရန္ကုုန္သိုု႔ေရာက္ေသာ္ ကန္ေတာ္ကေလးပိုုင္းတြင္ ေနထိုုင္ေသာ တူမဝမ္းကြဲတစ္ဦး၏ ေနအိမ္တြင္ တည္းခိုုရန္ အတူလာၾကေသာ တူမမ်ားကေခၚေဆာင္ခဲ့သည္။ ဘူတာၾကီးမွထြက္ကတည္းကပင္ သူမသည္ ရွဳပ္ယွက္ခတ္ေနေသာ ဆိုုက္ကားမ်ား၊ ကားမ်ားကိုုၾကည့္ရင္း ရန္ကုုန္သည္ ဆိုုက္ကားေတြ ကားေတြရွုုပ္သကဲ့သိုု႔ လူရွုုပ္လူေပြေတြလည္း အလြန္ရွိဟန္တူသည္ဟုု တဖြဖြ ေျပာလာသည္။ သူမ၏တူမမ်ားကေတာ့ သူမဘာေျပေျပာ ျပံဳးျပီးသာေနၾကသည္။
တည္းခိုုရန္ရည္ရြယ္ထားေသာကန္ေတာ္ကေလးအိမ္သိုု႔ ေရာက္ေသာအခါ အိမ္ရွင္ျဖစ္သူ တူမဝမ္းကြဲက ေရေႏြးၾကမ္း၊ လက္ဖက္ရည္၊ မုုန္႔အခ်ိဳ၊ လက္ဖက္ တိုု႔နွင့္ဧည့္ခံျပီး ညေနစာ အတြက္ခ်က္ျပဳတ္ရန္ ျပင္ဆင္ေတာ့သည္။ ထိုုအခါ အေမၾကည္ က ညေနစာကိုု မခ်က္ရန္ေျပာၾကားျပီး ညေနစာကိုု လမ္းထိပ္ရွိ ဆိုုင္တြင္ စားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေလသည္။
ေရွးေဟာင္းေနွာင္းျဖစ္မ်ားေျပာျပီ ေခတၱ ခဏ နားျပီးေနာက္ ေရမိုုးခ်ိဳးျပီးေသာ္ ညေနေစာင္းပိုုင္းသိုု႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ ထိုု႔ေနာက္တူမမ်ားနွုုင့္အတူ အေမၾကည္သည္ လမ္းထိပ္ရွိ စားစရာ အစံုုေရာင္းခ်ေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုုင္သိုု႔ေရာက္ေသာ္ စားပြဲထိုုးေကာင္ေလးကိုုေခၚလိုုက္သည္။
“ညေနစာစားဖိုု႔ ဘာေတြရသလဲကြယ့္”
ၾကာဆံေၾကာ္၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္၊ ျမီးရွည္၊ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ၊ ကတ္ေၾကးကိုုက္၊ ေၾကးအိုုး၊ ေၾကးအိုုးဆီခ်က္၊ ကီးမားပလာတာ၊ ………” စားပြဲထိုုးေကာင္ေလး၏စကားသံအဆံုုးတူမမ်ားကိုု စားခ်င္ရာ မွာခိုုင္းရင္း သူကိုုယ္တိုုင္လည္း စားခ်င္သည့္ အမယ္ကိုု မွာလိုုက္သည္။
မ်ားမၾကာမီ အေငြ႕တစ္ေထာင္းေထာင္းထေနေသာ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား စားပြဲေပၚသိုု႔ လာခ်ေပးသည္။ သူမ၏ေရွ႕တြင္ လာခ်ေပးေသာ စားဖြယ္ရာကိုုၾကည့္ရင္း သူမစိတ္ေတြတိုုသြားသည္။ ထိုု႔ေနာက္ စာပြဲထိုုးကေလးကိုုလွမ္းေခၚလိုုက္သည္။ ေရာက္လာေသာအခါ
“ဟဲ့ကေလး.. က်ဳပ္မွာတာ ေၾကးအိုုးေလ၊ ေမာင္ရင္ေလး လာေပးတာမွားေနတယ္”
“ဟာ အဖြား.. ဒါ ေၾကးအိုုးေလ..”
ဘာကြယ့္.. က်ဳပ္ကိုု ရန္ကုုန္ခုုမွ ေရာက္ဖူးတဲ့ သူထင္လိုု႔ လား.. အံခြေနျပီကြယ့္၊ ေၾကးအိုုးမွာတာ ေၾကးအိုုးပဲေပး၊ က်ဳပ္ကိုု လူလည္လာမလုုပ္နဲ႔ေအ့ ..”
စားပြဲထိုုးကေလးလည္း ဘာေျပာလိုု႔ေျပာရမွန္မသိပဲ ေခါင္းကိုုသာတြင္တြင္ကုုတ္ေန၏။ အေမၾကည္ကလည္း ေၾကးအိုုးကိုုသာ လဲေပးရန္ အတန္တန္ေျပာေနသည္။ ထိုုအခါ မင္သက္ေနၾကေသာတူမမ်ားလည္း ထိုုအခါမွ အေမၾကည္ ဘာကိုုဆိုုလိုုခ်င္မွန္း သေဘာေပါက္သြားၾကသည္။ ထိုု႔ေနာက္ အေမၾကည့္နားသိုု႔ တိုုးကပ္ကာတီးတိုုးေျပာလိုုက္သည္။
“အေမၾကည္.. ေၾကးအိုုးက ဒါပဲေလ။ ေၾကးအိုုးနဲ႔ထည့္ထားတာမဟုုတ္ဘူးေလ။ ေၾကြပန္းကန္နဲ႔ပဲ ထည့္ထားတာ။ ဒီဟာကိုု ေၾကးအိုုးလိုု႔ေခၚတာေလ..”
“ညည္တိုု႔ရန္ကုုန္က လူေတြမ်ား ကြန္႔ကိုုကြန္႔တယ္။ ေၾကြပန္းကန္နဲ႔ထည့္ျပီး ေၾကးအိုုးေခၚရတယ္လိုု႔..” ဟုု အရွက္ေျပေျပာျပီး ေရွ႕တြင္ရွိေသာေၾကးအိုုးကိုု ခပ္ျမန္ျမန္ ဆြဲယူစားလိုုက္ေလသည္။
**ပ်ိဳးယုဝသုန္**
**ပ်ိဳးယုဝသုန္**
**ပ်ိဳးယုဝသုန္**
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment