>

- တာတီးႏွင့္မဲတူ- 

“ဒိုင္း” ဆိုေသာ ေသနတ္သံသည္ အေရွ႕ဘက္ေတာင္တန္း တစ္ေလွ်ာက္သို႔ ေဝါကနဲ ပဲ့တင္႐ုိက္ခတ္သြားေလ၏။ အိမ္သားတို႔မွာ တစ္ၿပိဳင္နက္ လက္ဝါးျဖင့္ မ်က္ႏွာကိုအုပ္ထားလိုက္ ၾကသည္။ ျပန္၍မရဲတရဲဖြင့္ၾကည့္လိုက္ၾကေသာအခါတြင္ အေဖသည္ သူ၏ လက္ထဲမွေသနတ္ကို မုန္းတီးရြံရွာစြာ ေခတၱမွ်စိုက္ၾကည့္ကာ ေျမေပၚသို႔ ပစ္ခ်လိုက္ၿပီး တပြက္ပြက္ ယိုစီးထြက္က် လ်က္ရွိေသာေသြးအို္င္ထဲတြင္ တံုးလံုးကေလး လဲေနရွာသည့္ “တာတီး” ကို ယူက်ံဳးမရ ႏွေျမာတသစြာ ေငးစိုက္ၾကည့္ရင္း မ႐ွဴႏိုင္ မကယ္ႏိုင္ျဖစ္ေနဟန္တူ၏။ ထို႔ေနာက္ တာတီးလဲေနရာသို႔ ေျပးသြားၿပီး အနီးတြင္ ဒူးေထာက္၍ ထိုင္ ကာတာတီး၏ ပူပူေႏြးေႏြးေပ်ာ့ေခြ လ်က္ ရွိေသာ ကိုယ္ကေလးကိို တအားေပြ႕ယူလ်က္မ်က္ႏွာခ်င္း အပ္ထားလိုက္ၾကသည္။ ထိုစဥ္က အေဖ ငိုသည္ မငိုသည္ကို ေသခ်ာမသိခဲ့ေသာ္လည္း ဖားဖိုႀကီးလို ပိန္ခ်ည္ေဖာင္းခ်ည္ ျဖစ္ေနေသာ အေဖ့ေက်ာျပင္ႀကီးကိုေတာ့ ေနာက္ဘက္မွ အတိုင္းသား ျမင္ခဲ့ရသည္။ လူတိုင္းပင္ ေက်ာက္႐ုပ္တုမ်ားကဲ့သို႔ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးရပ္ကာ ေၾကာင္ေတာင္ေငးေနၾကသည္။ အက်ိဳးအေၾကာင္း စံုစမ္းေမးျမန္းရန္ အေျပးအလႊား ေရာက္လာၾကသည့္ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားပင္လွ်င္ အေဖႏွင့္ တာတီးတို႔ အျဖစ္ကို ျမင္ၾကေသာအခါ အံ့ၾသမိန္းေမာ ကုန္ၾက၏။ ဤသို႔ အားလံုး ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိရာမွ အတန္ၾကာေသာ္ အေဖသည္ တာတီး၏ ေသြးမ်ားျဖင့္ ေပက်ံလ်က္ရွိေသာ မ်က္ႏွာႀကီးကို ေမာ့ကာ နားထင္ေၾကာမ်ား ၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေအာင္ အံကိုခဲထားရာမွ ရင္ဝတြင္ ဆို႔တက္ေနသည့္ အပူလံုးကို “ဂလု” ကနဲ မ်ိဳခ်ရင္း အေမ့အား...... “မရီ...... သူ႕ကို ငါဟိုတစ္ေန႔က ဝယ္ခဲ့တဲ့ သကၠလပ္ေစာင္နဲ႔ ေထြးၿပီး ေခါင္းရင္းက ယုဇနပင္ေအာက္မွာ က်က်နနျမဳပ္ပစ္လိုက္၊ သူနဲ႔ဆိုင္တဲ့ပစၥည္းမွန္သမွ် အကုန္ထည့္၊ သူစားေနက် ထမင္းဇလံုေလးကိုေတာ့ သူ႕ေျမပံုေပၚမွာ ေမွာက္ထား၊ ငါမျပန္လာခင္ အစအန မက်န္ေအာင္လုပ္ထားႏွင့္.....၊ ၾကားရဲ႕လား” အေမက မ်က္ရည္မ်ားၾကားမွ ငိုက္စိုက္ငိုက္စို္က္ႏွင့္ ထြက္သြားေသာအေဖ့ကို က႐ုဏာသက္စြာ ေငးၾကည့္ရင္း ေခါင္းကို ေျဖးေလးစြာ ခါလိုက္ေလ၏။ အဂၤလိပ္ အုပ္စိုးစဥ္က အေမရိကန္ သာသနာျပဳေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းအုပ္အျဖစ္ တစ္လ သံုးရာမွ်ေသာ လခကိုစားရသည့္ အေဖ့မွာ သားမယားကို လူတန္းေစ့ တင့္တင့္တယ္တယ္ ထားႏိုင္ခဲ့သည္။ သားသမီးမ်ားကို ခ်စ္သည္ မွန္ေသာ္လည္း ဘယ္ေသာအခါမွ လက္ပြန္းတတီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီးမေန၊ တည္တည္ပင္ ဆက္ဆံ၍ ေကၽြးစရာရွိ ေကၽြး၊ ေဆာ္စရာရွိ ေဆာ္ခဲ့သည္ျဖစ္ရာ အေဖ့ကို ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းသား တပည့္မ်ားကလည္း ထိုနည္းတူစြာပင္……. သို႔ေသာ္ တာတီးႏွင့္က်ေတာ့ အေဖ့မွာ စ်န္ေလွ်ာရေလ၏။ မိမိသိကၡာကို ပင္မဆည္ႏိုင္ေအာင္ တာတီးကိုေခ်ာ့ရ ျမဴရ ယုယပိုက္ေထြး ခဲ့ရေလသည္။ တစ္ခါတရံ အေမက အေဖ့အား ကိုယ္သားသမီးမ်ားထက္ တာတီၤးကိုပို၍ ခ်စ္သည္ဟု ရန္ေတြ႕ၿပီး စြဲခ်က္တင္ေသာအခါ အေဖက ႏွစ္ၿခိဳက္စြာၿပံဳး၍… “မင္းမလဲကြာ..... တိုစရာမရွိတိုရန္ေကာ ဒို႔ကေလးေတြမွာက ခ်စ္ခင္ယုယမယ့္္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း အျပည့္အစံုနဲ႔ကြ တာတီးမွာေတာ့ ဒီလို ေမတၱာရိပ္ ခိုလႈံစရာရွိတာမဟုတ္ေတာ့ ပိုၿပီး သနားရတယ္ ၾကင္နာရတယ္ကြ...... မွတ္ထား” အေဖ့၌ မည္သူကမွ တားျမစ္ဆံုးမလို႔ မရေသာ ဝါသနာဆိုး တစ္ခုရွိသည္။ ၎မွာ အခ်ိန္အားရွိတိုင္း ေတာတက္ အမဲလိုက္ေနျခင္းေပတည္း။ ေႏြရာသီေက်ာင္း ရက္ရွည္ပိ္တ္ေသာအခါ အေဖသည္ အိမ္၌ ေအးေအးလူလူ နားေနသည္ဟူ၍မရွိ။ သူ႕အေပါင္းအေဖာ္မ်ားႏွင့္ တစ္ေတာဝင္ တစ္ေတာထြက္ အမဲလိုက္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ခဲ့သည္ခ်ည္းပင္။ အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ရလာသမွ် ဂ်ီၤသား၊ ဆတ္သား အေျခာက္မ်ား၊ တိရိစၧာန္ သားေရမ်ား၊ ဦးခ်ိဳမ်ားကို တစ္ခုစီ ထုတ္ျပရင္း ဘယ္ဥစၥာကျဖင့္ ဘယ္လို ရခဲ့တာပဲ …စသည့္ျဖင့္ သူလက္ရာကို ဝင့္ၾကြားစြာ ၿမိန္ေရရွက္ေရ ျပန္လည္ ေျပာျပ တက္ေပသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ယုန္၊ ၾကက္တူေရြး၊ ဇီးကြက္စေသာ အေကာင္ကေလးမ်ားကို အရွင္ဖမ္းခဲ့ၿပီး သားသမီး ကစားရန္အလိုငွာ ယူေဆာင္ခဲ့တက္ေသးသည္။ မွတ္မိပါေသးသည္။ ေတာမွျပန္ေရာက္စ တစ္ခါက သားသမီးမ်ား စုရံုးေစၿပီး အိတ္တစ္ခုကို မလ်က္ အတြင္းမွ လႈပ္ေနေသာ သ႑န္ကို ျပကာ..... “အထဲမွာ ဘာေကာင္ ရွိသလဲ ေျပာၾကစမ္း” မခ်ိဳမခ်ဥ္ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ေမးရာ မည္သူမွ်မွန္ေအာင္ မေျဖႏိုင္ေသာအခါမွ အထုတ္ကိုေျဖျပရာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လ်က္ရွိေသာ ေမ်ာက္မကေလး တစ္ေကာင္ကို ဘြားကနဲ ေတြ႕ၾကရေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ၎ေမ်ာက္မကေလးကို ဘယ္ပံုရခဲ့ေၾကာင္း ရာဇဝင္ခင္းျပရာ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြမွာ တေသာေသာရယ္ရင္း ေမ်ာက္ႏွင့္ လူအသြင္ခ်င္းတူ၍ နီးစပ္ပံုကို ရင္သပ္အံ့ၾသ ခဲ့ၾကရသည္။ မဲတူ(ေမ်ာက္မကေလးကို ေပးထားေသာ နာမည္) ရခဲ့ပံုကို အလ်ဥ္းသင့္၍ အနည္းငယ္ေဖာ္ျပပါရေစ။ အေဖတို႔ လူသိုက္မွာ ထိုေန႔က က်ားပစ္ရန္ထြက္ခဲ့ၾကရာ ေနေျပာက္ထိုးမဝင္ေအာင္ အံု႔ဆိုင္းညွိဳ႕မိႈင္းေနေသာ ေတာစပ္သို႔ေရာက္၍ ေခတၱ အပန္းေျဖၾကစဥ္ သစ္ကိုင္းမ်ားေပၚတြင္ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားျပားေသာ ေမ်ာက္တစ္အုပ္ကို ေတြ႕ရသည္ဆို၏။ သို႔ေသာ္ က်ားႏွင့္ မေတြ႕မွီ ေသနတ္သံ မေပးလို၍ ေမ်ာက္မ်ားကို ပစ္ခတ္ျခင္း မျပဳၾကေပ။ အေဖတို႔ ေရွ႕တူရႈး သစ္ကိုင္းႀကီးတစ္ခုေပၚ၌ ေမ်ာက္ထီး၊ ေမ်ာက္မႏွင့္ ေမ်ာက္ကေလးသံုးေကာင္မွာ တစ္ဘက္အပင္မွ သစ္ကိုင္းကို ခုန္ကူးရန္စီစဥ္ေနၾက၏။ မိခင္လုပ္သူက ေမ်ာက္ငယ္ကို ေက်ာပိုးထားလိုက္ၿပီး ေမ်ာက္ထီးႀကီးကအရင္ လႊဲ၍ကူးသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ဟိုဘက္ကိုင္းမွ လွမ္း၍ ေမ်ာက္မအား ကူးခဲ့ရန္ “ကြိကြိ ကြကြ” ႏွင့္ေခၚငင္ေလရာ ေမ်ာက္မသည္ ေက်ာေပၚမွ သားငယ္ကို ျမဲမျမဲစမ္းသက္ၿပီး ကိုယ္ကိုလႊဲ၍ ကူးလိုက္ရာ “ဟယ္” ဆိုေသာ အေဖတို႔၏ အသံေတြႏွင့္“ဖုတ္”ကနဲ ေမ်ာက္ငယ္မွာ ေျမေပၚသို႔ က်လာေလေတာ့သည္။ ထိုအခ်င္းအရာကိုျမင္ေသာ ေမ်ာက္ထီးႀကီးမွာ ေဒါသ ႀကီးစြာျဖစ္၍ သစ္ခက္တစ္ခုကို ခ်ိဳးတဲ့ကာ ေမ်ာက္မအား သားလြတ္က်ရပါ့မလားဟု တဖုန္းဖုန္း႐ိုက္ေတာ့သည္။ အေဖတို႔လည္း ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ၾကကာ မိမိတို႔ ရွိေနလွ်င္ ၎တို႔သားငယ္ကို ဆင္း၍ မေကာက္ဝံ့ဘဲ ေနမည္စိုး၍ ထိုေနရာမွ ဖဲခြာခဲ့ၾကသည္ဆို၏။ သို႔ရာတြင္ အေဖတို႔မွာထိုေန႔အဖို႔ က်ားမေတြ႕ရဘဲ ညေနေစာင္းျပန္ခဲ့ၾကေသာ္ ထိုသစ္ပင္ေအာက္တြင္ တက်ီက်ီေအာ္ဟစ္ေနသည့္ ေမ်ာက္ငယ္ကို ထီးထီးေတြ႕ရ၏။ (လက္မျမဲ၍ ေျမသို႔က်ရေသာ ေမ်ာက္ကို ညံ့ရေကာင္းလား၊ ေမ်ာက္မပီသဟု ေမ်ာက္အုပ္က ထပ္မံလက္မခံေတာ့ဘဲ ဝိုင္းပယ္ေလ့ရွိသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။) ထိုေနာက္ေတာ့ အေဖက အႏွီဒုကၡိတ ေမ်ာက္မငယ္ေလးအား သနားဂ႐ုဏာသက္၍ အိမ္သို႔ ထုပ္ပိုးေခၚေဆာင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ မဲတူသည္ အမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ အက်ည္းတန္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႕တြင္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းေသာ အျပဳအမူမ်ားစြာရွိ၏။ သူသည္ တက္သိစ အရြယ္ကပင္ လူႏွင့္အတူ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသည္ျဖစ္ရာ လူကေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ပင္ တူေသးသည္။ ေမာင္ႏွမေတြ ထမင္းဝိုင္းတြင္ သူပါဝင္ စားရသည္ျဖစ္ရာ သူ႕ကိုယ္ႏိႈက္က ဟင္းမစားဘဲ သက္သက္လြတ္ ငွက္ေပ်ာသီး၊ သေဘၤာသီးတို႔ႏွင့္သာ စားသည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အလစ္တြင္ အျခားပန္ကန္ထဲမွ ဟင္းတံုးကိုယူ၍ သူ၏ထမင္းေအာက္တြင္ ဝွက္ထားတက္သည္။ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြမွာ ဟင္းကို အတိုင္းအစႏွင့္ ေဝပံုက်ျဖစ္၍ ေနာက္ထပ္မရသျဖင့္ ပထမဦးဆံုး မဲတူ၏ ဓာတ္မသိခင္က တစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္ဘံုးသည္ဟု ရန္ျဖစ္လိုက္ရသည္မွာ အေမာ၊ မဲတူကျပန္ေပးမွ ရယ္အားသန္ ၾကရသည္။ မဲတူသည္ အင္မတန္လူပါးဝ၏။ အေဖေက်ာင္းသြားခါနီးတိုင္း ကိုင္ေနက် တုတ္ေကာက္ကို ယူေပးကာ ေလာကဝတ္ျပဳတက္ေသးသည္။ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ၏ေခါင္းကို သန္းရွာေပးရန္ ဝါသနာျပင္းထန္လွၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္မခဲလွ်င္ လူႀကီးမိဘသဖြယ္ ေခါင္းေခါက္တက္ေသး၏။ အေဖက စိတ္ဆိုး၍ ႀကိမ္းေမာင္းဆူပူေသာအခါ တံခါးၾကား ထဲတြင္ ဖင္ဘူးေတာင္း ေထာင္၍ ပုန္းေအာင္းေလ့ရွိ၏။ ေနာင္အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္လာေသာအခါတြင္ မဲတူသည္ ပန္းနာေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္ရွာ၏။ သူ႕ပန္းနာမွာ ဝမ္းတြင္းပါျဖစ္၍ သူ႕မိခင္ေက်ာေပၚက ျပဳတ္က်ဟန္တူပါသည္။ ယင္းသို႔ျဖင့္ ကၽြန္မတို႔ အိမ္တြင္ မဲတူ၏ ဇာတ္လမ္း ဆံုးခဲ့ပါ၏။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္တြင္မူ အေဖတို႔သည္ ေသနတ္ဒဏ္ရာျဖင့္ လြတ္ေျမာက္သြားေသာ စိုင္ႀကီးတစ္ေကာင္ေနာက္ အတင္းထိုးလိုက္ၾကရာ မြန္းတည့္အခ်ိန္ခန္႔ေရာက္လွ်င္ ကိုင္းေတာအစပ္သို႔ ေရာက္၍ အေဖႏွင့္ အေဖာ္သံုးေယာက္မွာ ခ်ံဳႀကီးတစ္ခုအနီးမွျဖတ္၍ ကိုင္းေတာထဲသို႔ ဝင္မည္ျပဳစဥ္ က်ားဟိန္းသံကို ခ်ံဳထဲမွမေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ႐ုတ္တရက္ၾကားလိုက္ရသည္။ လူတိုင္းပင္ ၾကက္ေသေသကာ မလႈပ္ႏိုင္ မရွားႏိုင္ဘဲ ဤတစ္ခ်ီေတာ့ က်ားစာျဖစ္ကုန္ေတာ့မည္ဟု တစ္ထစ္က်မွတ္ယူၾကေလ၏။ အခါတိုင္းဆိုလွ်င္ ဤမွ်ေလာက္ နီးကပ္ေနေသာ သားေကာင္ကို က်ားက တစ္မဟုတ္ခ်င္း ခုန္အုပ္ေလ့ ရွိေသာ္လည္း ယခုေတာ့ ခ်ံဳထဲမွ က်ားဟိန္းသံကိုသာ ၾကားရ၍ လႈပ္ရွားမႈကိုေတာ့ မေတြ႕ၾကရေပ။ က်ားက မလႈပ္ရွား၍ လူက အနည္းငယ္ လႈပ္မည္ဟန္ျပင္လွ်င္ ခ်ံဳထဲက က်ားက မာန္ဖီျပန္ေလသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အထဲမလႈပ္ အျပင္မလႈပ္ျဖင့္ မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္မွ်ၾကာလွ်င္ အေဖတို႔က အထဲကရန္သူသည္ မလႈပ္ရွားႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ ဒဏ္ရာရေနေသာ က်ားနာျဖစ္ရမည္ဟု တြတ္ခ်က္လာေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၎တို႔အခ်င္းခ်င္း လက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင့္ ခ်ံဳကို အေရွ႕၊ အေနာက္၊ ေတာင္၊ ေျမာက္ ဝိုင္းမိေအာင္ တျဖည္းျဖည္း ေရႊ႕သြားၾကေလ၏။ မၾကာမီ ေတာင္ဘက္သို႔ေရာက္ေနေသာ ကရင္မုဆိုးထံမွ ‘ရႊီး ရႊီး ရီႊး’ ဟူေသာ ေလခၽြန္အခ်က္ေပးသံၾကားရၿပီး ကလစ္ကနဲ ေသနတ္ေမာင္းတင္သံႏွင့္အတူ `ဒိုင္း´`ေဝါ´`ဝုန္း´ ဟူသည့္ ေသနတ္ပစ္သံ၊ က်ားေအာ္သံ၊ လဲၿပိဳသံကို တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းလိုလို ၾကားလိုက္ရေသာ က်န္လူမ်ားမွာ လ်င္ျမန္စြာ ေတာင္ဘက္ မုဆိုးရွိရာသို႔ ေျပးသြားၾကလွ်င္ မိမိတို႔ထင္သလို က်ားကလူကိုခုန္အုပ္သည္ မဟုတ္ဘဲ ခ်ံဳႏွင့္တစ္လ်ားခုန္ခန္႔တြင္ နဖူးတည့္တည့္ က်ည္ဆန္ေပါက္ႏွင့္ ေသရွာၿပီျဖစ္ေသာ က်ားမႀကီးတစ္ေကာင္ႏွင့္ ၎အနီးတြင္ အခ်င္းတန္းလန္းႏွင့္ ေထြးလံုးရစ္ပတ္ေနေသာ ေမြးကာစ က်ားေပါက္ကေလး တစ္ေကာင္ကိုေတြ႕ရေလ၏။ ထိုအခါမွ ခ်ံဳထဲမွ က်ားမွာေမြးလုေမြးဆဲ ကမၼဇလ လႈပ္ရွားနာက်င္ေန၍ မိမိတို႔ကို ရန္မမူႏိုင္သည့္ အျဖစ္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ အေဖသည္ က်ားမႀကီးႏွင့္ က်ားငယ္ကေလးကို တစ္လွည့္စီၾကည့္ရင္း မည္သူခၽြတ္၍မွ် မကၽြတ္ခဲ့ေသာ အထံုဝါသနာကို စြန္႔လႊတ္ရန္ စိတ္ကို ဆံုးျဖတ္လိုက္သည့္အထိ ေနာင္တႀကီးစြာ ျဖစ္ခဲ့ရေလ၏။ သူတို႔ပေယာဂေၾကာင့္ အမိမဲ့ရွာေသာ က်ားငယ္ကို အေဖက သနားျခင္းဂ႐ုဏာျပင္းျပစြာျဖစ္၍ ရင္ခြင္ဝယ္ ေပြ႔ပိုက္ၿပီး အိမ္သို႔ ယူေဆာင္ခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ ခ်စ္စႏိုး `တာတီး´ ဟုလည္း အမည္ကင္ပြန္းတပ္လိုက္ေသး၏။ တာတီးကို ဂလက္ဇို ႏို႔မႈန္႕ႏွင့္ တယုတယ ပိုက္ေထြးေမြးျမဴခဲ့ရသည္။ ႏို႔ကို ေန႔သံုးႀကိမ္ ညသံုးႀကိမ္ တိုက္ရာ ညအခ်ိန္တြင္ မည္သူမွ် ဤဒုကၡကို မခံယူလို၍ အေဖကိုယ္တိုင္ ဂ႐ုတစိုက္ ႏို႔ေဖ်ာ္တိုက္ေလ၏။ ခါတိုင္းဆိုလွ်င္ ညစာစားလွ်င္ အရက္ကို အဝေသာက္ အစားကို က်က်နနစားၿပီး အိပ္လိုက္ရာ မိုးလင္းမွ တေရးႏိုးေလ့ရွိေသာ အေဖ့မွာ တာတီးေၾကာင့္ အေသာက္အစား ေလွ်ာ့ေပါ့ဆင္ျခင္ရေလ၏။ အေဖ့၏ အေလ့ဆိုးမ်ားကို ခၽြတ္ေပးခဲ့ေသာ တာတီးကို အေမက အလြန္ေက်းဇူးတင္ေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ သူမ၏ သားသမီးမ်ားကို မျပဳခဲ့ေသာ ယုယျခင္းမ်ိဳးကို အေဖက တာတီးအေပၚတြင္ အစြန္းကုန္ေပးလ်က္ ရွိသည္ဟု ယူဆလ်က္ မသက္မသာျငဴစူလိုစိတ္ ျဖစ္ေပၚတက္ေသးသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ တာတီးကေလးသည္ အေဖ့၏ ေမတၱာ ဂ႐ုဏာရိပ္ေအာက္တြင္ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးျပင္းလာခဲ့ေလရာ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ အေဖ့အခ်စ္မွာလည္းပိုသထက္ပိုခဲ့ေလ၏။ အေဖအိမ္သာ တက္လွ်င္ေတာင္ ေလွကားထစ္ေပၚ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လ်က္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ထြက္မလာလ်င္ တံခါးကို လက္သည္းႏွင့္ ကုတ္ျခစ္၍ “ညဴ…ညဴ” ဟုေခၚတက္သည္။ အေဖ ပန္းျခံထဲ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ သူက ေနာက္မွ ခုန္ေပါက္ ျမဴးထူး၍ ပါစျမဲ။ အေဖေက်ာင္းသြားလွ်င္ သူ႕ကို မည္သူမွ မထိန္းေက်ာင္းႏိုင္၍ သံႀကိဳးခ်ည္ထားပစ္ခဲ့ရာ ေရွ႕လက္ႏွစ္ဘက္ေပၚ ေမးတင္လွ်က္ မ်က္စိကို ေပကလပ္ ေပကလပ္ လုပ္ၿပီး လူလာတိုင္း ညည္းျပေနေလ့ ရွိ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ သူ႕ေရွ႕တြင္ မွန္တစ္ခ်ပ္ ေထာင္ျပလိုက္လွ်င္ မွန္ထဲတြင္ျမင္ရေသာ သူ႕အရိပ္ကို ႐ုတ္တရက္ လန္႔ဖ်ပ္ကာ ေနာက္ဆုတ္ေျပး၍ ခဏၾကာမွ သူ႕အရိပ္ကို ၾကည့္လ်က္ ေဒါသတႀကီး ညီးကနဲ မာန္ဖီတက္ေလ၏။ ထိုမွ်သာမကေသး၊ အေဖႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီဆိုလွ်င္ တစ္လံေလာက္မွေန၍ အေဖက လက္ဖ်စ္တီး၍ “တီးတီးေရ သားေရ မတ္တက္ရပ္စမ္း၊ ေရွ႕တိုး” ဟုခိုင္းလိုက္လွ်င္သူ၏ ေနာက္ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ပတက္ရပ္ကာ ေရွ႕သို႔ ယိုင္တိယိုင္တိုင္ အႏိုင္ႏိုင္ ေလွ်ာက္လာရင္း တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ္ကိုမဟန္ႏိုင္၍ ဖုတ္ကနဲ လိမ့္က်ေသာအခါ အေဖက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာ၏။ တာတီး၏ ဝမ္းဗိုက္က်ားက်ားေလးကို ႏွာေခါင္းႏွင့္ ကလိေနတက္သည္။ ထိုအခါ တာတီးက သူ၏လက္ဝဝကေလးျဖင့္ အေဖ၏မ်က္ႏွာကို တြန္း၍ ထုတ္တက္ေပသည္။ ဤသို႔ အျဖစ္သည္းေနၾကသည္ကို ျမင္ျပင္းကပ္လာေသာ အေမက မၾကားတၾကား ေရရြတ္ေသာအခါ အေဖက အေမ့ထံသို႔ အေျပးကေလးသြား၍ “ေဟ့......မရီရဲ႕ မင္းကလဲ ငါတို႔ကိုသာ အျပစ္ေျပာေနတာပဲကြာ …ဒို႔တိုင္း ဒို႔ခ်စ္ၾကတာမ်ား ဘယ့္သူထိခိုက္ေနလို႔လဲ၊ ဒို႔ရဲ႕ သန္႔ရွင္းမြန္ျမတ္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းကိုမနာလိုမျဖစ္ပါနဲ႕ကြာ......” ထိုအခါ အေမက ႏႈတ္ခမ္းစူ ပါးစူႏွင့္…. “အမယ္ေလး …. ေတာ္စမ္းပါ၊ တိရိစၧာန္တစ္ေကာင္မ်ား သန္႔ရွင္းမြန္ျမတ္တဲ့ အခ်စ္ေလးဘာေလးနဲ႔၊ ႀကီးက်ယ္လိုက္တာေတာ္.... ႀကီးက်ယ္လိုက္တာ” “ဟ... ဒါကို မင္းနားမလည္ေသးပါဘူး၊ ဒီမယ္ မရီ... သန္႔ရွင္းမြန္ျမတ္ တယ္ဆိုတာ လူခ်င္းလူခ်င္း ခ်စ္တဲ့ အဓိပၸာယ္နဲ႔ တြက္လို႔မရဘူးကြ၊ လူခ်င္း ခ်စ္ၾကတာက ကိုယ္ေကာင္းဖို႔၊ ကိုယ့္ဖို႔ဆိုတဲ့ အေျခခံက စၾကတာ။ ေဟာ.... ငါနဲ႔ တာတီး ခ်စ္တဲ့ေနရာမွာ တာတီးဆီက ငါဘာမွ မေမွ်ာ္လင့္ဘူး။ ငါ့ဆီက ဘာမွ တာတီး ေမွ်ာ္လင့္ရေကာင္းမွန္းမသိဘူး။ ဘာပေယာဂမွမပါတဲ့ ခ်စ္ျခင္းမ်ိဳးမို႔ သန္႔ရွင္းတယ္လို႔ ဆိုတာကြ၊ နားလည္ပလား” ဤသို႔ျဖင့္ အေဖႏွင့္ တာတီးတို႔သည္ ခ်စ္ခင္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနခဲ့ၾကရာမွ ၿဂိဳဟ္ဆိုးဝင္၍ ၾကမၼာဆိုးငင္ေလၿပီ။ တစ္ေန႔ နံနက္တြင္ အေဖႏွင့္ တာတီးသည္ ထံုးစံအတိုင္း ပန္းျခံထဲဝယ္ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနခိုက္ အေဖ၏ အမဲလိုက္မိတ္ေဆြ ႏွစ္ဦးက အလည္အပတ္ ေရာက္လာၾကသည္။ သူတို႔ႏွင့္ အတူ မ်က္ႏွာျဖဴ ရဲဝန္ေထာက္ တစ္ေယာက္လည္း ပါလာေသးသည္။ သူတို႔အား အေဖက ပန္းျခံထဲ၌ပင္ ဧည့္ခံ၏။ တာတီးကမူ အေဖ့ကုလားထိုင္ေဘး၌ စင္းစင္းႀကီးဝပ္လ်က္ ရွိ၏။ ထိုစဥ္က တာတီး၏ အရပ္အေမာင္းမွာ ေက်ာတစ္ေတာင္ေလာက္ရွည္၍ ေတာေၾကာင္ႀကီးခန္႔ ရွိသည္။ ကာဖီေသာက္ေနရင္း ရဲဝန္ေထာက္က တာတီးကို အခုမွေသခ်ာစြာ ၾကည့္မိသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အံ့ဩဟန္ မ်က္ခံုးႏွစ္ဖက္ကိုပင့္လ်က္…. “အိုး…ခင္ဗ်ားရဲ႕ (pet) အခ်စ္ေတာ္က က်ားကေလးတစ္ေကာင္ ပါလားဗ်... က်ဳပ္က ႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ေၾကာင္ႀကီးတစ္ေကာင္လို႔ ေအာက္ေမ့တာ” အေမကျပံဳးေနစဥ္ အေဖ့မိတ္ေဆြ ဤက်ားငယ္ကို ဘယ္ကဲ့သို႔ ရခဲ့ေၾကာင္း၊ အေဖက မည္မွ် ယုယခ်စ္ခင္ေၾကာင္း၊ ေျပာျပလွ်င္မ်က္ႏွာျဖဴက ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္ရြဲ႕ကာ ျပံဳးလိုက္ၿပီး.... “ေကာင္းေတာ့ ေကာင္းပါရဲ႕..... ဒါေပမယ့္ ဒီ့ထက္ႀကီးလာရင္ လူေတြကို ရန္မူမွာစိုးရေတာ့ အစိုးရက ခြင့္ျပဳမယ္မထင္ဘူး၊ တိရိစာၧန္႐ံုပို႔ရမွာပဲ..” အေဖ ကမ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ျဖင့္ “ကၽြန္ေတာ္ေကာင္ကေလးက ငယ္ငယ္ကတည္းက လူနဲ႔ေနလာေတာ့ ဒီေလာက္႐ိုင္းမယ္ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က သူနဲ႔မခြဲႏိုင္ဘူး။ အင္းေလ..မေတာ္တဆ အစိုးရက မညွာမတာလို႔ တိရိစာၧန္႐ံု ပို႔မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပါ လိုက္ေနမွ ျဖစ္လိမ့္မယ္ဗ်..... ဟိုကေကာ က်ဳပ္ကို လက္သင့္ခံပါ့မလား” အေဖ့ အေျပာကို က်န္လူမ်ားက သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာၾက၏။ ရဲဝန္ေထာက္ကလည္း ရယ္ေမာေနရာမွ မ်က္ႏွာပိုးသတ္လိုက္ၿပီး … “ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတစ္ခုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း သတိထားရလိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ား က်ားကေလးဟာ ခင္ဗ်ားကိုျဖစ္ေစ၊ ခင္ဗ်ားကေလးေတြကို ျဖစ္ေစ မေတာ္တဆ ေသြးထြက္သံယိုျဖစ္ေအာင္ မကိုက္မိပါေစနဲ႔၊ တကယ္လို႔ ျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း က်ဳပ္ကို ခ်က္ခ်င္း အေၾကာင္းၾကားေစလိုပါတယ္” သူသည္ မရယ္ခ်င့္ ရယ္ခ်င္ ရယ္လိုက္ၿပီး ဆက္လက္၍ “ဘာျပဳလို႔လည္းဆိုေတာ့.... က်ဳပ္တို႔က ဥပေဒေလးစားၾကရမယ္ မဟုတ္လားဗ်..... က်ဳပ္တို႔လို၊ ခင္ဗ်ားတို႔လို လူမ်ိဳးေတြက အမိန္႔ေတာ္ရ ျပင္ဆင္ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ဥပေဒကို ေဖာက္ဖ်က္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေကာင္းမလဲ၊ က်ဳပ္ေျပာတာ သေဘာတူရဲ႕လား” အေဖက ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ ......... “ေကာင္းပါၿပီဗ်ာ က်ဳပ္ေကာင္ေလးကလည္း ဒီလို ဘယ္ေတာ့မွ နာက်ည္းေအာင္ လုပ္မယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါထက္ ခင္ဗ်ား စကားအရဆိုေတာ့ က်ဳပ္ေကာင္က ဒီလိုမလုပ္မခ်င္း သူ႕ကို က်ဳပ္အိမ္မွာ ေမြးထားႏိုင္ခြင့္ ရွိတာေပါ့ မဟုတ္လား” ရဲဝန္ေထာက္မွာ သူ႔စကားႏွင့္ သူမိေန၍ မခ်ိသြားျဖဲ “ဟဲ.. ဟဲ..” လိုက္ရေလ၏။ ထို႔ေနာက္ သူတို႔သည္ ေထြရာေလးပါး ေျပာေနၾကသည္။ ထိုအခိုက္ အေဖ့ ေဘးဝယ္ ဝပ္စင္းေနေသာ တာတီးမွာ ပ်င္းလာၿပီ ျဖစ္ရကား အေဖ့ကလည္း သူ႕ကို ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ေသးသျဖင့္ အေဖ့ လက္ကို လွ်ာႏွင့္လ်က္ကာ လ်က္ကာ ေခ်ာ့ျမဴေန၏။ အေဖ့မွာ စကားထဲတြင္ စိတ္ဝင္စားေနသျဖင့္ သူ႕ကို သတိမျပဳႏိုင္ေလ တာတီးက လွ်ာျဖင့္လ်က္၍ သတိေပးေခၚေလသည္။ က်ားလွ်ာဆိုသည္မွာ အလြန္ၾကမ္းတမ္း၍ ဆူးေတာင္ကေလးမ်ားသဖြယ္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ က်ားမမ်ားသည္ သားငယ္ကို ႏို႔မတိုက္ႏိုင္ဘဲ သစ္ရြက္ေပၚသို႔ ႏို႔ကိုသက္ေစ၍ က်ားငယ္မ်ားက လွ်ာႏွင့္ လ်က္စားရသည္။ ေသြးကေလးမ်ားပင္ စို႔စျပဳလာသည္။ တာတီးသည္ သူ၏ႏွာေခါင္းကို ႐ႈံခ်ည္ ပြခ်ည္ျဖင့္ လက္ကိုနမ္းၾကည့္လိုက္၊ လ်က္လိုက္လုပ္ေနရာ မည္မွ်ၾကာသည္အသိ၊ အေဖသည္ စကားေျပာေနရာက လက္ဖဝါးဆီမွ ျမက္ကနဲ ျမက္ကနဲ နာလာေတာ့မွ ငုံ႔၍ၾကည့္လိုက္ရာ အားလံုးကလည္း အေဖ့ဆီသို႔ အာ႐ံုစိုက္ေနခိုက္ျဖစ္သျဖင့္ အေဖ့လက္မွ ေသြးမ်ား တစိမ့္စိမ့္ယိုစီးလ်က္ ထိုေသြးမ်ားကို တာတီးက ၿမိန္ေရ ရွက္ေရ လ်က္ေနသည္ကို ျမင္လွ်င္ အေဖႏွင့္တစ္ကြ အားလံုးပင္`ဟာ’ ကနဲ ၿပိဳင္တူ ရပ္လိုက္ၾက၏။ အေဖသည္ ဘယ္တုန္းကမွ မျဖစ္ေပၚဘူးေသာ ထိတ္လန္႔ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းျဖင့္ ရဲဝန္ေထာက္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ရဲဝန္ေထာက္က မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ တာတီးကို စိုက္ၾကည့္ေန၏။ ထို႔ေနာက္ အလုပ္ခြင္ဝယ္ဝတၱရားကို ေဆာင္ရြက္ဆဲ ေလသံျဖင့္ အေဖ့အား… “ဝမ္းနည္းပါတယ္ လူႀကီးမင္းခင္ဗ်ား၊ ထန္းသီးေၾကြခိုက္ က်ီးနင္းခိုက္ဆိုသလို ခုလိုလာၿပီးျဖစ္ရတာ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ သို႔ေသာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္ရဲ႕အခကို စားေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုယ္တာဝန္ဝတၱရားကို ေက်ပြန္ပါမွ သစၥာေတာ္ကို ေစာင့္သိ႐ိုေသရာ ေရာက္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျပန္သြားၿပီး မၾကာမီပင္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ က်ားငယ္ကို အယူလႊတ္လိုက္ပါရေစ။ တကယ္ဆိုေတာ့ လူေသြး ျမည္းဘူးတဲ့ က်ားဟာ ေနာက္ေနာင္ လူေသြးကိုခ်ည္း ေတာင့္တျမဲျဖစ္ေၾကာင္း ခင္ဗ်ားတို႔လဲ သိမွာေပါ့။ ဥပေဒ အရဆိုရင္ လူကိုက္ဘူးတဲ့က်ားကို တိရိစာၧန္႐ံုကေတာင္ လက္မခံပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ က်ားကေလးအတြက္ေတာ့ က်ဳပ္အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားေပးပါ့မယ္” အေဖ့ဇက္မွာ က်ိဳး၍က်ေနေလၿပီ၊ ေဘးမွ အေဖာ္ႏွစ္ေယာက္က ဝိုင္း၍ ႏွစ္သိမ့္ၾကသည္။ “ဆရာရယ္ တိရိစာၧန္႐ံုမွာဆိုရင္လည္း ဒီမွာေနရတာလိုပဲ ေကာင္းပါ တယ္၊ စိတ္လဲခ်ရပါတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္ေတြ႔ခ်င္တဲ့အခါ သြားေတြ႔ႏိုင္သားပဲ” အေဖက ငိုသံပါႀကီးႏွင့္… “ခင္ဗ်ားတို႔ မသိပါဘူးဗ်ာ ဟိုေမ်ာက္ျဖဴေကာင္က က်ဳပ္ကေလးကို ရန္ရွာေနခ်င္တာပါ။ က်ဳပ္လက္ထဲက လြတ္ရင္ သူ႔တို႔ႏိွပ္စက္ပစ္တာနဲ႔ ေသမွာဗ်။ တိရိစာၧန္႐ံုေရာက္ေအာင္ ခံမယ္မထင္ဘူး” ဟု ဗမာလိုေျပာသည္။ မ်က္ႏွာျဖဴမွာ ဗမာစကား နားမလည္ပါ။ ေျပာရင္း အေဖသည္ မ်က္ရည္မက်ေသာ္လည္း ႐ိႈက္၍လာသည္။ ေနာက္မွ သူ႔ကိုယ္သူ အားတင္း၍ ရဲဝန္ေထာက္အား… “ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုမွ မသက္ညွာႏိုင္ေတာ့ဘူးလားဗ်ာ” “ဝမ္းနည္းပါတယ္ မိတ္ေဆြ” အေဖသည္ အံကို ႀကိ္တ္ထားရာမွ တက္တစ္ခ်က္ေခါက္လိုက္ၿပီး အိမ္ဘက္သို႔ လွမ္း၍ အေမ့ကိုေခၚကာ “ေဟ့ မရီ၊ ငါ့႐ိုင္ဖယ္နဲ႔ အံဆြဲထဲက က်ည္ဆံႏွစ္ခု ယူခဲ့စမ္း” အေဖ့မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္က အ့ံဩဟန္ျဖင့္ ကပ်ာကယာ “ ဟာ..... ဆရာ ဘာလုပ္မလို႔လဲ ဆရာရယ္။ တိရိစာၧန္႐ံုသာပို႔လိုက္ပါဗ်ာ၊ ဝန္ေထာက္ကလည္း ႀကိဳးစားေပးပါ့မယ္ ဆိုထားတာပဲ” အေဖက သူ႔မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္ဘက္လွည့္၍ “ႀကိဳးစားပါ့မယ္ ဆိုတာ အာမခံတာနဲ႔ တျခားစီဘဲဗ်ာ၊ ေနာက္ၿပီး သူ႔လိုလူမ်ိဳးေတြက စကားအလွ သံုးတာဗ်၊ က်ဳပ္ တစ္သက္လံုး အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ လက္ဖ်ားနဲ႔ မထိရက္ဘဲနဲ႔ ေမြးလာရတဲ့ က်ဳပ္ကေလးကို ဘာေၾကာင့္ သူ႔ကိုႏွိပ္စက္မယ့္ လူေတြ လက္ထဲ အပ္ရမွာတုန္း ေနာက္ၿပီး သူနဲ႔က်ဳပ္ ရွင္ကြဲ ကြဲရတာက ေသကြဲ ကြဲရတာထက္ ပိုဆိုးလိမ့္မယ္၊ ဒီေတာ့ သူ႔အတြက္ က်ဳပ္စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်ရေအာင္.....” ထိုအခိုက္ ဘုမသိဘမသိႏွင့္ ေသနတ္ယူလာေသာ အေမ့ေနာက္မွ အိမ္သားေတြကလည္း ကပ္ပါလာၾကသည္။ အေမ ကမ္းေပးေသာ ေသနတ္ကို လွမ္းယူလိုက္စဥ္ အေဖ့ မ်က္လံုးအိမ္ထဲ၌ မ်က္ရည္မ်ား ေဝလွ်ံလ်က္ရွိသည္။ သူသည္ ေရွ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကိုထုတ္၊ ေျခေထာက္ကို ေနာက္သို႔ဆန္႔ၿပီး ကိုယ္ကေလးကိုျဖန္႔လ်က္ အေညာင္းဆန္႔ေနေသာ တာတီးကိုတစ္ခ်က္မွ် စိုက္ၾကည့္၍ တစ္လံကြာခန္႔ ေျပးထြက္သြားသည္။ ထိ႔ုေနာက္ အေဝးမွ လက္ဖ်စ္တစ္ခ်က္ တီးလ်က္ ေၾကကြဲ တုန္ရီေသာအသံႏွင့္ “တီးတီးေရ..သားေလး မတ္တက္ရပ္ ေရွ႕တိုးခဲ့” ဟုေခၚလိုက္ရာ တာတီးသည္ အေညာင္းဆန္႔ေနရာမွ ကပ်ာကယာ ေနာက္ေျခေပၚရပ္လ်က္ ယိုင္တိယိုင္တိုင္ တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္းသြားေလေတာ့သည္။ “ဒိုင္း” ဟူသည့္ ေသနတ္သံက ေတာင္တစ္ေၾကာဝယ္ ေမ်ာကာေမ်ာကာ ပဲ့တင္႐ိုက္ရင္း တေျဖးေျဖး ေဝး၍ ေဝး၍ သြားေလ၏။ ၎ပဲ့တင္သံႏွင့္ အတူ တာတီး၏ ဝိဥာဥ္ႏွင့္ အေဖ၏ အသဲႏွလံံုးတို႔မွာ ေထြးလံုးရစ္ပတ္၍ ပါသြားေကာင္း ပါသြားမည္တည္း။ 

**ေသာ္တာေဆြ**

- တာတီးႏွင့္မဲတူ- 

“ဒိုင္း” ဆိုေသာ ေသနတ္သံသည္ အေရွ႕ဘက္ေတာင္တန္း တစ္ေလွ်ာက္သို႔ ေဝါကနဲ ပဲ့တင္႐ုိက္ခတ္သြားေလ၏။ အိမ္သားတို႔မွာ တစ္ၿပိဳင္နက္ လက္ဝါးျဖင့္ မ်က္ႏွာကိုအုပ္ထားလိုက္ ၾကသည္။ ျပန္၍မရဲတရဲဖြင့္ၾကည့္လိုက္ၾကေသာအခါတြင္ အေဖသည္ သူ၏ လက္ထဲမွေသနတ္ကို မုန္းတီးရြံရွာစြာ ေခတၱမွ်စိုက္ၾကည့္ကာ ေျမေပၚသို႔ ပစ္ခ်လိုက္ၿပီး တပြက္ပြက္ ယိုစီးထြက္က် လ်က္ရွိေသာေသြးအို္င္ထဲတြင္ တံုးလံုးကေလး လဲေနရွာသည့္ “တာတီး” ကို ယူက်ံဳးမရ ႏွေျမာတသစြာ ေငးစိုက္ၾကည့္ရင္း မ႐ွဴႏိုင္ မကယ္ႏိုင္ျဖစ္ေနဟန္တူ၏။ ထို႔ေနာက္ တာတီးလဲေနရာသို႔ ေျပးသြားၿပီး အနီးတြင္ ဒူးေထာက္၍ ထိုင္ ကာတာတီး၏ ပူပူေႏြးေႏြးေပ်ာ့ေခြ လ်က္ ရွိေသာ ကိုယ္ကေလးကိို တအားေပြ႕ယူလ်က္မ်က္ႏွာခ်င္း အပ္ထားလိုက္ၾကသည္။ ထိုစဥ္က အေဖ ငိုသည္ မငိုသည္ကို ေသခ်ာမသိခဲ့ေသာ္လည္း ဖားဖိုႀကီးလို ပိန္ခ်ည္ေဖာင္းခ်ည္ ျဖစ္ေနေသာ အေဖ့ေက်ာျပင္ႀကီးကိုေတာ့ ေနာက္ဘက္မွ အတိုင္းသား ျမင္ခဲ့ရသည္။ လူတိုင္းပင္ ေက်ာက္႐ုပ္တုမ်ားကဲ့သို႔ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးရပ္ကာ ေၾကာင္ေတာင္ေငးေနၾကသည္။ အက်ိဳးအေၾကာင္း စံုစမ္းေမးျမန္းရန္ အေျပးအလႊား ေရာက္လာၾကသည့္ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားပင္လွ်င္ အေဖႏွင့္ တာတီးတို႔ အျဖစ္ကို ျမင္ၾကေသာအခါ အံ့ၾသမိန္းေမာ ကုန္ၾက၏။ ဤသို႔ အားလံုး ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိရာမွ အတန္ၾကာေသာ္ အေဖသည္ တာတီး၏ ေသြးမ်ားျဖင့္ ေပက်ံလ်က္ရွိေသာ မ်က္ႏွာႀကီးကို ေမာ့ကာ နားထင္ေၾကာမ်ား ၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေအာင္ အံကိုခဲထားရာမွ ရင္ဝတြင္ ဆို႔တက္ေနသည့္ အပူလံုးကို “ဂလု” ကနဲ မ်ိဳခ်ရင္း အေမ့အား...... “မရီ...... သူ႕ကို ငါဟိုတစ္ေန႔က ဝယ္ခဲ့တဲ့ သကၠလပ္ေစာင္နဲ႔ ေထြးၿပီး ေခါင္းရင္းက ယုဇနပင္ေအာက္မွာ က်က်နနျမဳပ္ပစ္လိုက္၊ သူနဲ႔ဆိုင္တဲ့ပစၥည္းမွန္သမွ် အကုန္ထည့္၊ သူစားေနက် ထမင္းဇလံုေလးကိုေတာ့ သူ႕ေျမပံုေပၚမွာ ေမွာက္ထား၊ ငါမျပန္လာခင္ အစအန မက်န္ေအာင္လုပ္ထားႏွင့္.....၊ ၾကားရဲ႕လား” အေမက မ်က္ရည္မ်ားၾကားမွ ငိုက္စိုက္ငိုက္စို္က္ႏွင့္ ထြက္သြားေသာအေဖ့ကို က႐ုဏာသက္စြာ ေငးၾကည့္ရင္း ေခါင္းကို ေျဖးေလးစြာ ခါလိုက္ေလ၏။ အဂၤလိပ္ အုပ္စိုးစဥ္က အေမရိကန္ သာသနာျပဳေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းအုပ္အျဖစ္ တစ္လ သံုးရာမွ်ေသာ လခကိုစားရသည့္ အေဖ့မွာ သားမယားကို လူတန္းေစ့ တင့္တင့္တယ္တယ္ ထားႏိုင္ခဲ့သည္။ သားသမီးမ်ားကို ခ်စ္သည္ မွန္ေသာ္လည္း ဘယ္ေသာအခါမွ လက္ပြန္းတတီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီးမေန၊ တည္တည္ပင္ ဆက္ဆံ၍ ေကၽြးစရာရွိ ေကၽြး၊ ေဆာ္စရာရွိ ေဆာ္ခဲ့သည္ျဖစ္ရာ အေဖ့ကို ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းသား တပည့္မ်ားကလည္း ထိုနည္းတူစြာပင္……. သို႔ေသာ္ တာတီးႏွင့္က်ေတာ့ အေဖ့မွာ စ်န္ေလွ်ာရေလ၏။ မိမိသိကၡာကို ပင္မဆည္ႏိုင္ေအာင္ တာတီးကိုေခ်ာ့ရ ျမဴရ ယုယပိုက္ေထြး ခဲ့ရေလသည္။ တစ္ခါတရံ အေမက အေဖ့အား ကိုယ္သားသမီးမ်ားထက္ တာတီၤးကိုပို၍ ခ်စ္သည္ဟု ရန္ေတြ႕ၿပီး စြဲခ်က္တင္ေသာအခါ အေဖက ႏွစ္ၿခိဳက္စြာၿပံဳး၍… “မင္းမလဲကြာ..... တိုစရာမရွိတိုရန္ေကာ ဒို႔ကေလးေတြမွာက ခ်စ္ခင္ယုယမယ့္္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း အျပည့္အစံုနဲ႔ကြ တာတီးမွာေတာ့ ဒီလို ေမတၱာရိပ္ ခိုလႈံစရာရွိတာမဟုတ္ေတာ့ ပိုၿပီး သနားရတယ္ ၾကင္နာရတယ္ကြ...... မွတ္ထား” အေဖ့၌ မည္သူကမွ တားျမစ္ဆံုးမလို႔ မရေသာ ဝါသနာဆိုး တစ္ခုရွိသည္။ ၎မွာ အခ်ိန္အားရွိတိုင္း ေတာတက္ အမဲလိုက္ေနျခင္းေပတည္း။ ေႏြရာသီေက်ာင္း ရက္ရွည္ပိ္တ္ေသာအခါ အေဖသည္ အိမ္၌ ေအးေအးလူလူ နားေနသည္ဟူ၍မရွိ။ သူ႕အေပါင္းအေဖာ္မ်ားႏွင့္ တစ္ေတာဝင္ တစ္ေတာထြက္ အမဲလိုက္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ခဲ့သည္ခ်ည္းပင္။ အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ရလာသမွ် ဂ်ီၤသား၊ ဆတ္သား အေျခာက္မ်ား၊ တိရိစၧာန္ သားေရမ်ား၊ ဦးခ်ိဳမ်ားကို တစ္ခုစီ ထုတ္ျပရင္း ဘယ္ဥစၥာကျဖင့္ ဘယ္လို ရခဲ့တာပဲ …စသည့္ျဖင့္ သူလက္ရာကို ဝင့္ၾကြားစြာ ၿမိန္ေရရွက္ေရ ျပန္လည္ ေျပာျပ တက္ေပသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ယုန္၊ ၾကက္တူေရြး၊ ဇီးကြက္စေသာ အေကာင္ကေလးမ်ားကို အရွင္ဖမ္းခဲ့ၿပီး သားသမီး ကစားရန္အလိုငွာ ယူေဆာင္ခဲ့တက္ေသးသည္။ မွတ္မိပါေသးသည္။ ေတာမွျပန္ေရာက္စ တစ္ခါက သားသမီးမ်ား စုရံုးေစၿပီး အိတ္တစ္ခုကို မလ်က္ အတြင္းမွ လႈပ္ေနေသာ သ႑န္ကို ျပကာ..... “အထဲမွာ ဘာေကာင္ ရွိသလဲ ေျပာၾကစမ္း” မခ်ိဳမခ်ဥ္ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ေမးရာ မည္သူမွ်မွန္ေအာင္ မေျဖႏိုင္ေသာအခါမွ အထုတ္ကိုေျဖျပရာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လ်က္ရွိေသာ ေမ်ာက္မကေလး တစ္ေကာင္ကို ဘြားကနဲ ေတြ႕ၾကရေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ၎ေမ်ာက္မကေလးကို ဘယ္ပံုရခဲ့ေၾကာင္း ရာဇဝင္ခင္းျပရာ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြမွာ တေသာေသာရယ္ရင္း ေမ်ာက္ႏွင့္ လူအသြင္ခ်င္းတူ၍ နီးစပ္ပံုကို ရင္သပ္အံ့ၾသ ခဲ့ၾကရသည္။ မဲတူ(ေမ်ာက္မကေလးကို ေပးထားေသာ နာမည္) ရခဲ့ပံုကို အလ်ဥ္းသင့္၍ အနည္းငယ္ေဖာ္ျပပါရေစ။ အေဖတို႔ လူသိုက္မွာ ထိုေန႔က က်ားပစ္ရန္ထြက္ခဲ့ၾကရာ ေနေျပာက္ထိုးမဝင္ေအာင္ အံု႔ဆိုင္းညွိဳ႕မိႈင္းေနေသာ ေတာစပ္သို႔ေရာက္၍ ေခတၱ အပန္းေျဖၾကစဥ္ သစ္ကိုင္းမ်ားေပၚတြင္ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားျပားေသာ ေမ်ာက္တစ္အုပ္ကို ေတြ႕ရသည္ဆို၏။ သို႔ေသာ္ က်ားႏွင့္ မေတြ႕မွီ ေသနတ္သံ မေပးလို၍ ေမ်ာက္မ်ားကို ပစ္ခတ္ျခင္း မျပဳၾကေပ။ အေဖတို႔ ေရွ႕တူရႈး သစ္ကိုင္းႀကီးတစ္ခုေပၚ၌ ေမ်ာက္ထီး၊ ေမ်ာက္မႏွင့္ ေမ်ာက္ကေလးသံုးေကာင္မွာ တစ္ဘက္အပင္မွ သစ္ကိုင္းကို ခုန္ကူးရန္စီစဥ္ေနၾက၏။ မိခင္လုပ္သူက ေမ်ာက္ငယ္ကို ေက်ာပိုးထားလိုက္ၿပီး ေမ်ာက္ထီးႀကီးကအရင္ လႊဲ၍ကူးသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ဟိုဘက္ကိုင္းမွ လွမ္း၍ ေမ်ာက္မအား ကူးခဲ့ရန္ “ကြိကြိ ကြကြ” ႏွင့္ေခၚငင္ေလရာ ေမ်ာက္မသည္ ေက်ာေပၚမွ သားငယ္ကို ျမဲမျမဲစမ္းသက္ၿပီး ကိုယ္ကိုလႊဲ၍ ကူးလိုက္ရာ “ဟယ္” ဆိုေသာ အေဖတို႔၏ အသံေတြႏွင့္“ဖုတ္”ကနဲ ေမ်ာက္ငယ္မွာ ေျမေပၚသို႔ က်လာေလေတာ့သည္။ ထိုအခ်င္းအရာကိုျမင္ေသာ ေမ်ာက္ထီးႀကီးမွာ ေဒါသ ႀကီးစြာျဖစ္၍ သစ္ခက္တစ္ခုကို ခ်ိဳးတဲ့ကာ ေမ်ာက္မအား သားလြတ္က်ရပါ့မလားဟု တဖုန္းဖုန္း႐ိုက္ေတာ့သည္။ အေဖတို႔လည္း ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ၾကကာ မိမိတို႔ ရွိေနလွ်င္ ၎တို႔သားငယ္ကို ဆင္း၍ မေကာက္ဝံ့ဘဲ ေနမည္စိုး၍ ထိုေနရာမွ ဖဲခြာခဲ့ၾကသည္ဆို၏။ သို႔ရာတြင္ အေဖတို႔မွာထိုေန႔အဖို႔ က်ားမေတြ႕ရဘဲ ညေနေစာင္းျပန္ခဲ့ၾကေသာ္ ထိုသစ္ပင္ေအာက္တြင္ တက်ီက်ီေအာ္ဟစ္ေနသည့္ ေမ်ာက္ငယ္ကို ထီးထီးေတြ႕ရ၏။ (လက္မျမဲ၍ ေျမသို႔က်ရေသာ ေမ်ာက္ကို ညံ့ရေကာင္းလား၊ ေမ်ာက္မပီသဟု ေမ်ာက္အုပ္က ထပ္မံလက္မခံေတာ့ဘဲ ဝိုင္းပယ္ေလ့ရွိသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။) ထိုေနာက္ေတာ့ အေဖက အႏွီဒုကၡိတ ေမ်ာက္မငယ္ေလးအား သနားဂ႐ုဏာသက္၍ အိမ္သို႔ ထုပ္ပိုးေခၚေဆာင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ မဲတူသည္ အမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ အက်ည္းတန္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႕တြင္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းေသာ အျပဳအမူမ်ားစြာရွိ၏။ သူသည္ တက္သိစ အရြယ္ကပင္ လူႏွင့္အတူ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသည္ျဖစ္ရာ လူကေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ပင္ တူေသးသည္။ ေမာင္ႏွမေတြ ထမင္းဝိုင္းတြင္ သူပါဝင္ စားရသည္ျဖစ္ရာ သူ႕ကိုယ္ႏိႈက္က ဟင္းမစားဘဲ သက္သက္လြတ္ ငွက္ေပ်ာသီး၊ သေဘၤာသီးတို႔ႏွင့္သာ စားသည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အလစ္တြင္ အျခားပန္ကန္ထဲမွ ဟင္းတံုးကိုယူ၍ သူ၏ထမင္းေအာက္တြင္ ဝွက္ထားတက္သည္။ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြမွာ ဟင္းကို အတိုင္းအစႏွင့္ ေဝပံုက်ျဖစ္၍ ေနာက္ထပ္မရသျဖင့္ ပထမဦးဆံုး မဲတူ၏ ဓာတ္မသိခင္က တစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္ဘံုးသည္ဟု ရန္ျဖစ္လိုက္ရသည္မွာ အေမာ၊ မဲတူကျပန္ေပးမွ ရယ္အားသန္ ၾကရသည္။ မဲတူသည္ အင္မတန္လူပါးဝ၏။ အေဖေက်ာင္းသြားခါနီးတိုင္း ကိုင္ေနက် တုတ္ေကာက္ကို ယူေပးကာ ေလာကဝတ္ျပဳတက္ေသးသည္။ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ၏ေခါင္းကို သန္းရွာေပးရန္ ဝါသနာျပင္းထန္လွၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္မခဲလွ်င္ လူႀကီးမိဘသဖြယ္ ေခါင္းေခါက္တက္ေသး၏။ အေဖက စိတ္ဆိုး၍ ႀကိမ္းေမာင္းဆူပူေသာအခါ တံခါးၾကား ထဲတြင္ ဖင္ဘူးေတာင္း ေထာင္၍ ပုန္းေအာင္းေလ့ရွိ၏။ ေနာင္အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္လာေသာအခါတြင္ မဲတူသည္ ပန္းနာေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္ရွာ၏။ သူ႕ပန္းနာမွာ ဝမ္းတြင္းပါျဖစ္၍ သူ႕မိခင္ေက်ာေပၚက ျပဳတ္က်ဟန္တူပါသည္။ ယင္းသို႔ျဖင့္ ကၽြန္မတို႔ အိမ္တြင္ မဲတူ၏ ဇာတ္လမ္း ဆံုးခဲ့ပါ၏။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္တြင္မူ အေဖတို႔သည္ ေသနတ္ဒဏ္ရာျဖင့္ လြတ္ေျမာက္သြားေသာ စိုင္ႀကီးတစ္ေကာင္ေနာက္ အတင္းထိုးလိုက္ၾကရာ မြန္းတည့္အခ်ိန္ခန္႔ေရာက္လွ်င္ ကိုင္းေတာအစပ္သို႔ ေရာက္၍ အေဖႏွင့္ အေဖာ္သံုးေယာက္မွာ ခ်ံဳႀကီးတစ္ခုအနီးမွျဖတ္၍ ကိုင္းေတာထဲသို႔ ဝင္မည္ျပဳစဥ္ က်ားဟိန္းသံကို ခ်ံဳထဲမွမေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ႐ုတ္တရက္ၾကားလိုက္ရသည္။ လူတိုင္းပင္ ၾကက္ေသေသကာ မလႈပ္ႏိုင္ မရွားႏိုင္ဘဲ ဤတစ္ခ်ီေတာ့ က်ားစာျဖစ္ကုန္ေတာ့မည္ဟု တစ္ထစ္က်မွတ္ယူၾကေလ၏။ အခါတိုင္းဆိုလွ်င္ ဤမွ်ေလာက္ နီးကပ္ေနေသာ သားေကာင္ကို က်ားက တစ္မဟုတ္ခ်င္း ခုန္အုပ္ေလ့ ရွိေသာ္လည္း ယခုေတာ့ ခ်ံဳထဲမွ က်ားဟိန္းသံကိုသာ ၾကားရ၍ လႈပ္ရွားမႈကိုေတာ့ မေတြ႕ၾကရေပ။ က်ားက မလႈပ္ရွား၍ လူက အနည္းငယ္ လႈပ္မည္ဟန္ျပင္လွ်င္ ခ်ံဳထဲက က်ားက မာန္ဖီျပန္ေလသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အထဲမလႈပ္ အျပင္မလႈပ္ျဖင့္ မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္မွ်ၾကာလွ်င္ အေဖတို႔က အထဲကရန္သူသည္ မလႈပ္ရွားႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ ဒဏ္ရာရေနေသာ က်ားနာျဖစ္ရမည္ဟု တြတ္ခ်က္လာေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၎တို႔အခ်င္းခ်င္း လက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင့္ ခ်ံဳကို အေရွ႕၊ အေနာက္၊ ေတာင္၊ ေျမာက္ ဝိုင္းမိေအာင္ တျဖည္းျဖည္း ေရႊ႕သြားၾကေလ၏။ မၾကာမီ ေတာင္ဘက္သို႔ေရာက္ေနေသာ ကရင္မုဆိုးထံမွ ‘ရႊီး ရႊီး ရီႊး’ ဟူေသာ ေလခၽြန္အခ်က္ေပးသံၾကားရၿပီး ကလစ္ကနဲ ေသနတ္ေမာင္းတင္သံႏွင့္အတူ `ဒိုင္း´`ေဝါ´`ဝုန္း´ ဟူသည့္ ေသနတ္ပစ္သံ၊ က်ားေအာ္သံ၊ လဲၿပိဳသံကို တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းလိုလို ၾကားလိုက္ရေသာ က်န္လူမ်ားမွာ လ်င္ျမန္စြာ ေတာင္ဘက္ မုဆိုးရွိရာသို႔ ေျပးသြားၾကလွ်င္ မိမိတို႔ထင္သလို က်ားကလူကိုခုန္အုပ္သည္ မဟုတ္ဘဲ ခ်ံဳႏွင့္တစ္လ်ားခုန္ခန္႔တြင္ နဖူးတည့္တည့္ က်ည္ဆန္ေပါက္ႏွင့္ ေသရွာၿပီျဖစ္ေသာ က်ားမႀကီးတစ္ေကာင္ႏွင့္ ၎အနီးတြင္ အခ်င္းတန္းလန္းႏွင့္ ေထြးလံုးရစ္ပတ္ေနေသာ ေမြးကာစ က်ားေပါက္ကေလး တစ္ေကာင္ကိုေတြ႕ရေလ၏။ ထိုအခါမွ ခ်ံဳထဲမွ က်ားမွာေမြးလုေမြးဆဲ ကမၼဇလ လႈပ္ရွားနာက်င္ေန၍ မိမိတို႔ကို ရန္မမူႏိုင္သည့္ အျဖစ္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ အေဖသည္ က်ားမႀကီးႏွင့္ က်ားငယ္ကေလးကို တစ္လွည့္စီၾကည့္ရင္း မည္သူခၽြတ္၍မွ် မကၽြတ္ခဲ့ေသာ အထံုဝါသနာကို စြန္႔လႊတ္ရန္ စိတ္ကို ဆံုးျဖတ္လိုက္သည့္အထိ ေနာင္တႀကီးစြာ ျဖစ္ခဲ့ရေလ၏။ သူတို႔ပေယာဂေၾကာင့္ အမိမဲ့ရွာေသာ က်ားငယ္ကို အေဖက သနားျခင္းဂ႐ုဏာျပင္းျပစြာျဖစ္၍ ရင္ခြင္ဝယ္ ေပြ႔ပိုက္ၿပီး အိမ္သို႔ ယူေဆာင္ခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ ခ်စ္စႏိုး `တာတီး´ ဟုလည္း အမည္ကင္ပြန္းတပ္လိုက္ေသး၏။ တာတီးကို ဂလက္ဇို ႏို႔မႈန္႕ႏွင့္ တယုတယ ပိုက္ေထြးေမြးျမဴခဲ့ရသည္။ ႏို႔ကို ေန႔သံုးႀကိမ္ ညသံုးႀကိမ္ တိုက္ရာ ညအခ်ိန္တြင္ မည္သူမွ် ဤဒုကၡကို မခံယူလို၍ အေဖကိုယ္တိုင္ ဂ႐ုတစိုက္ ႏို႔ေဖ်ာ္တိုက္ေလ၏။ ခါတိုင္းဆိုလွ်င္ ညစာစားလွ်င္ အရက္ကို အဝေသာက္ အစားကို က်က်နနစားၿပီး အိပ္လိုက္ရာ မိုးလင္းမွ တေရးႏိုးေလ့ရွိေသာ အေဖ့မွာ တာတီးေၾကာင့္ အေသာက္အစား ေလွ်ာ့ေပါ့ဆင္ျခင္ရေလ၏။ အေဖ့၏ အေလ့ဆိုးမ်ားကို ခၽြတ္ေပးခဲ့ေသာ တာတီးကို အေမက အလြန္ေက်းဇူးတင္ေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ သူမ၏ သားသမီးမ်ားကို မျပဳခဲ့ေသာ ယုယျခင္းမ်ိဳးကို အေဖက တာတီးအေပၚတြင္ အစြန္းကုန္ေပးလ်က္ ရွိသည္ဟု ယူဆလ်က္ မသက္မသာျငဴစူလိုစိတ္ ျဖစ္ေပၚတက္ေသးသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ တာတီးကေလးသည္ အေဖ့၏ ေမတၱာ ဂ႐ုဏာရိပ္ေအာက္တြင္ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးျပင္းလာခဲ့ေလရာ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ အေဖ့အခ်စ္မွာလည္းပိုသထက္ပိုခဲ့ေလ၏။ အေဖအိမ္သာ တက္လွ်င္ေတာင္ ေလွကားထစ္ေပၚ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လ်က္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ထြက္မလာလ်င္ တံခါးကို လက္သည္းႏွင့္ ကုတ္ျခစ္၍ “ညဴ…ညဴ” ဟုေခၚတက္သည္။ အေဖ ပန္းျခံထဲ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ သူက ေနာက္မွ ခုန္ေပါက္ ျမဴးထူး၍ ပါစျမဲ။ အေဖေက်ာင္းသြားလွ်င္ သူ႕ကို မည္သူမွ မထိန္းေက်ာင္းႏိုင္၍ သံႀကိဳးခ်ည္ထားပစ္ခဲ့ရာ ေရွ႕လက္ႏွစ္ဘက္ေပၚ ေမးတင္လွ်က္ မ်က္စိကို ေပကလပ္ ေပကလပ္ လုပ္ၿပီး လူလာတိုင္း ညည္းျပေနေလ့ ရွိ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ သူ႕ေရွ႕တြင္ မွန္တစ္ခ်ပ္ ေထာင္ျပလိုက္လွ်င္ မွန္ထဲတြင္ျမင္ရေသာ သူ႕အရိပ္ကို ႐ုတ္တရက္ လန္႔ဖ်ပ္ကာ ေနာက္ဆုတ္ေျပး၍ ခဏၾကာမွ သူ႕အရိပ္ကို ၾကည့္လ်က္ ေဒါသတႀကီး ညီးကနဲ မာန္ဖီတက္ေလ၏။ ထိုမွ်သာမကေသး၊ အေဖႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီဆိုလွ်င္ တစ္လံေလာက္မွေန၍ အေဖက လက္ဖ်စ္တီး၍ “တီးတီးေရ သားေရ မတ္တက္ရပ္စမ္း၊ ေရွ႕တိုး” ဟုခိုင္းလိုက္လွ်င္သူ၏ ေနာက္ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ပတက္ရပ္ကာ ေရွ႕သို႔ ယိုင္တိယိုင္တိုင္ အႏိုင္ႏိုင္ ေလွ်ာက္လာရင္း တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ္ကိုမဟန္ႏိုင္၍ ဖုတ္ကနဲ လိမ့္က်ေသာအခါ အေဖက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာ၏။ တာတီး၏ ဝမ္းဗိုက္က်ားက်ားေလးကို ႏွာေခါင္းႏွင့္ ကလိေနတက္သည္။ ထိုအခါ တာတီးက သူ၏လက္ဝဝကေလးျဖင့္ အေဖ၏မ်က္ႏွာကို တြန္း၍ ထုတ္တက္ေပသည္။ ဤသို႔ အျဖစ္သည္းေနၾကသည္ကို ျမင္ျပင္းကပ္လာေသာ အေမက မၾကားတၾကား ေရရြတ္ေသာအခါ အေဖက အေမ့ထံသို႔ အေျပးကေလးသြား၍ “ေဟ့......မရီရဲ႕ မင္းကလဲ ငါတို႔ကိုသာ အျပစ္ေျပာေနတာပဲကြာ …ဒို႔တိုင္း ဒို႔ခ်စ္ၾကတာမ်ား ဘယ့္သူထိခိုက္ေနလို႔လဲ၊ ဒို႔ရဲ႕ သန္႔ရွင္းမြန္ျမတ္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းကိုမနာလိုမျဖစ္ပါနဲ႕ကြာ......” ထိုအခါ အေမက ႏႈတ္ခမ္းစူ ပါးစူႏွင့္…. “အမယ္ေလး …. ေတာ္စမ္းပါ၊ တိရိစၧာန္တစ္ေကာင္မ်ား သန္႔ရွင္းမြန္ျမတ္တဲ့ အခ်စ္ေလးဘာေလးနဲ႔၊ ႀကီးက်ယ္လိုက္တာေတာ္.... ႀကီးက်ယ္လိုက္တာ” “ဟ... ဒါကို မင္းနားမလည္ေသးပါဘူး၊ ဒီမယ္ မရီ... သန္႔ရွင္းမြန္ျမတ္ တယ္ဆိုတာ လူခ်င္းလူခ်င္း ခ်စ္တဲ့ အဓိပၸာယ္နဲ႔ တြက္လို႔မရဘူးကြ၊ လူခ်င္း ခ်စ္ၾကတာက ကိုယ္ေကာင္းဖို႔၊ ကိုယ့္ဖို႔ဆိုတဲ့ အေျခခံက စၾကတာ။ ေဟာ.... ငါနဲ႔ တာတီး ခ်စ္တဲ့ေနရာမွာ တာတီးဆီက ငါဘာမွ မေမွ်ာ္လင့္ဘူး။ ငါ့ဆီက ဘာမွ တာတီး ေမွ်ာ္လင့္ရေကာင္းမွန္းမသိဘူး။ ဘာပေယာဂမွမပါတဲ့ ခ်စ္ျခင္းမ်ိဳးမို႔ သန္႔ရွင္းတယ္လို႔ ဆိုတာကြ၊ နားလည္ပလား” ဤသို႔ျဖင့္ အေဖႏွင့္ တာတီးတို႔သည္ ခ်စ္ခင္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနခဲ့ၾကရာမွ ၿဂိဳဟ္ဆိုးဝင္၍ ၾကမၼာဆိုးငင္ေလၿပီ။ တစ္ေန႔ နံနက္တြင္ အေဖႏွင့္ တာတီးသည္ ထံုးစံအတိုင္း ပန္းျခံထဲဝယ္ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနခိုက္ အေဖ၏ အမဲလိုက္မိတ္ေဆြ ႏွစ္ဦးက အလည္အပတ္ ေရာက္လာၾကသည္။ သူတို႔ႏွင့္ အတူ မ်က္ႏွာျဖဴ ရဲဝန္ေထာက္ တစ္ေယာက္လည္း ပါလာေသးသည္။ သူတို႔အား အေဖက ပန္းျခံထဲ၌ပင္ ဧည့္ခံ၏။ တာတီးကမူ အေဖ့ကုလားထိုင္ေဘး၌ စင္းစင္းႀကီးဝပ္လ်က္ ရွိ၏။ ထိုစဥ္က တာတီး၏ အရပ္အေမာင္းမွာ ေက်ာတစ္ေတာင္ေလာက္ရွည္၍ ေတာေၾကာင္ႀကီးခန္႔ ရွိသည္။ ကာဖီေသာက္ေနရင္း ရဲဝန္ေထာက္က တာတီးကို အခုမွေသခ်ာစြာ ၾကည့္မိသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အံ့ဩဟန္ မ်က္ခံုးႏွစ္ဖက္ကိုပင့္လ်က္…. “အိုး…ခင္ဗ်ားရဲ႕ (pet) အခ်စ္ေတာ္က က်ားကေလးတစ္ေကာင္ ပါလားဗ်... က်ဳပ္က ႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ေၾကာင္ႀကီးတစ္ေကာင္လို႔ ေအာက္ေမ့တာ” အေမကျပံဳးေနစဥ္ အေဖ့မိတ္ေဆြ ဤက်ားငယ္ကို ဘယ္ကဲ့သို႔ ရခဲ့ေၾကာင္း၊ အေဖက မည္မွ် ယုယခ်စ္ခင္ေၾကာင္း၊ ေျပာျပလွ်င္မ်က္ႏွာျဖဴက ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္ရြဲ႕ကာ ျပံဳးလိုက္ၿပီး.... “ေကာင္းေတာ့ ေကာင္းပါရဲ႕..... ဒါေပမယ့္ ဒီ့ထက္ႀကီးလာရင္ လူေတြကို ရန္မူမွာစိုးရေတာ့ အစိုးရက ခြင့္ျပဳမယ္မထင္ဘူး၊ တိရိစာၧန္႐ံုပို႔ရမွာပဲ..” အေဖ ကမ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ျဖင့္ “ကၽြန္ေတာ္ေကာင္ကေလးက ငယ္ငယ္ကတည္းက လူနဲ႔ေနလာေတာ့ ဒီေလာက္႐ိုင္းမယ္ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က သူနဲ႔မခြဲႏိုင္ဘူး။ အင္းေလ..မေတာ္တဆ အစိုးရက မညွာမတာလို႔ တိရိစာၧန္႐ံု ပို႔မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပါ လိုက္ေနမွ ျဖစ္လိမ့္မယ္ဗ်..... ဟိုကေကာ က်ဳပ္ကို လက္သင့္ခံပါ့မလား” အေဖ့ အေျပာကို က်န္လူမ်ားက သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာၾက၏။ ရဲဝန္ေထာက္ကလည္း ရယ္ေမာေနရာမွ မ်က္ႏွာပိုးသတ္လိုက္ၿပီး … “ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတစ္ခုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း သတိထားရလိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ား က်ားကေလးဟာ ခင္ဗ်ားကိုျဖစ္ေစ၊ ခင္ဗ်ားကေလးေတြကို ျဖစ္ေစ မေတာ္တဆ ေသြးထြက္သံယိုျဖစ္ေအာင္ မကိုက္မိပါေစနဲ႔၊ တကယ္လို႔ ျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း က်ဳပ္ကို ခ်က္ခ်င္း အေၾကာင္းၾကားေစလိုပါတယ္” သူသည္ မရယ္ခ်င့္ ရယ္ခ်င္ ရယ္လိုက္ၿပီး ဆက္လက္၍ “ဘာျပဳလို႔လည္းဆိုေတာ့.... က်ဳပ္တို႔က ဥပေဒေလးစားၾကရမယ္ မဟုတ္လားဗ်..... က်ဳပ္တို႔လို၊ ခင္ဗ်ားတို႔လို လူမ်ိဳးေတြက အမိန္႔ေတာ္ရ ျပင္ဆင္ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ဥပေဒကို ေဖာက္ဖ်က္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေကာင္းမလဲ၊ က်ဳပ္ေျပာတာ သေဘာတူရဲ႕လား” အေဖက ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ ......... “ေကာင္းပါၿပီဗ်ာ က်ဳပ္ေကာင္ေလးကလည္း ဒီလို ဘယ္ေတာ့မွ နာက်ည္းေအာင္ လုပ္မယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါထက္ ခင္ဗ်ား စကားအရဆိုေတာ့ က်ဳပ္ေကာင္က ဒီလိုမလုပ္မခ်င္း သူ႕ကို က်ဳပ္အိမ္မွာ ေမြးထားႏိုင္ခြင့္ ရွိတာေပါ့ မဟုတ္လား” ရဲဝန္ေထာက္မွာ သူ႔စကားႏွင့္ သူမိေန၍ မခ်ိသြားျဖဲ “ဟဲ.. ဟဲ..” လိုက္ရေလ၏။ ထို႔ေနာက္ သူတို႔သည္ ေထြရာေလးပါး ေျပာေနၾကသည္။ ထိုအခိုက္ အေဖ့ ေဘးဝယ္ ဝပ္စင္းေနေသာ တာတီးမွာ ပ်င္းလာၿပီ ျဖစ္ရကား အေဖ့ကလည္း သူ႕ကို ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ေသးသျဖင့္ အေဖ့ လက္ကို လွ်ာႏွင့္လ်က္ကာ လ်က္ကာ ေခ်ာ့ျမဴေန၏။ အေဖ့မွာ စကားထဲတြင္ စိတ္ဝင္စားေနသျဖင့္ သူ႕ကို သတိမျပဳႏိုင္ေလ တာတီးက လွ်ာျဖင့္လ်က္၍ သတိေပးေခၚေလသည္။ က်ားလွ်ာဆိုသည္မွာ အလြန္ၾကမ္းတမ္း၍ ဆူးေတာင္ကေလးမ်ားသဖြယ္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ က်ားမမ်ားသည္ သားငယ္ကို ႏို႔မတိုက္ႏိုင္ဘဲ သစ္ရြက္ေပၚသို႔ ႏို႔ကိုသက္ေစ၍ က်ားငယ္မ်ားက လွ်ာႏွင့္ လ်က္စားရသည္။ ေသြးကေလးမ်ားပင္ စို႔စျပဳလာသည္။ တာတီးသည္ သူ၏ႏွာေခါင္းကို ႐ႈံခ်ည္ ပြခ်ည္ျဖင့္ လက္ကိုနမ္းၾကည့္လိုက္၊ လ်က္လိုက္လုပ္ေနရာ မည္မွ်ၾကာသည္အသိ၊ အေဖသည္ စကားေျပာေနရာက လက္ဖဝါးဆီမွ ျမက္ကနဲ ျမက္ကနဲ နာလာေတာ့မွ ငုံ႔၍ၾကည့္လိုက္ရာ အားလံုးကလည္း အေဖ့ဆီသို႔ အာ႐ံုစိုက္ေနခိုက္ျဖစ္သျဖင့္ အေဖ့လက္မွ ေသြးမ်ား တစိမ့္စိမ့္ယိုစီးလ်က္ ထိုေသြးမ်ားကို တာတီးက ၿမိန္ေရ ရွက္ေရ လ်က္ေနသည္ကို ျမင္လွ်င္ အေဖႏွင့္တစ္ကြ အားလံုးပင္`ဟာ’ ကနဲ ၿပိဳင္တူ ရပ္လိုက္ၾက၏။ အေဖသည္ ဘယ္တုန္းကမွ မျဖစ္ေပၚဘူးေသာ ထိတ္လန္႔ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းျဖင့္ ရဲဝန္ေထာက္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ရဲဝန္ေထာက္က မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ တာတီးကို စိုက္ၾကည့္ေန၏။ ထို႔ေနာက္ အလုပ္ခြင္ဝယ္ဝတၱရားကို ေဆာင္ရြက္ဆဲ ေလသံျဖင့္ အေဖ့အား… “ဝမ္းနည္းပါတယ္ လူႀကီးမင္းခင္ဗ်ား၊ ထန္းသီးေၾကြခိုက္ က်ီးနင္းခိုက္ဆိုသလို ခုလိုလာၿပီးျဖစ္ရတာ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ သို႔ေသာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္ရဲ႕အခကို စားေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုယ္တာဝန္ဝတၱရားကို ေက်ပြန္ပါမွ သစၥာေတာ္ကို ေစာင့္သိ႐ိုေသရာ ေရာက္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျပန္သြားၿပီး မၾကာမီပင္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ က်ားငယ္ကို အယူလႊတ္လိုက္ပါရေစ။ တကယ္ဆိုေတာ့ လူေသြး ျမည္းဘူးတဲ့ က်ားဟာ ေနာက္ေနာင္ လူေသြးကိုခ်ည္း ေတာင့္တျမဲျဖစ္ေၾကာင္း ခင္ဗ်ားတို႔လဲ သိမွာေပါ့။ ဥပေဒ အရဆိုရင္ လူကိုက္ဘူးတဲ့က်ားကို တိရိစာၧန္႐ံုကေတာင္ လက္မခံပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ က်ားကေလးအတြက္ေတာ့ က်ဳပ္အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားေပးပါ့မယ္” အေဖ့ဇက္မွာ က်ိဳး၍က်ေနေလၿပီ၊ ေဘးမွ အေဖာ္ႏွစ္ေယာက္က ဝိုင္း၍ ႏွစ္သိမ့္ၾကသည္။ “ဆရာရယ္ တိရိစာၧန္႐ံုမွာဆိုရင္လည္း ဒီမွာေနရတာလိုပဲ ေကာင္းပါ တယ္၊ စိတ္လဲခ်ရပါတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္ေတြ႔ခ်င္တဲ့အခါ သြားေတြ႔ႏိုင္သားပဲ” အေဖက ငိုသံပါႀကီးႏွင့္… “ခင္ဗ်ားတို႔ မသိပါဘူးဗ်ာ ဟိုေမ်ာက္ျဖဴေကာင္က က်ဳပ္ကေလးကို ရန္ရွာေနခ်င္တာပါ။ က်ဳပ္လက္ထဲက လြတ္ရင္ သူ႔တို႔ႏိွပ္စက္ပစ္တာနဲ႔ ေသမွာဗ်။ တိရိစာၧန္႐ံုေရာက္ေအာင္ ခံမယ္မထင္ဘူး” ဟု ဗမာလိုေျပာသည္။ မ်က္ႏွာျဖဴမွာ ဗမာစကား နားမလည္ပါ။ ေျပာရင္း အေဖသည္ မ်က္ရည္မက်ေသာ္လည္း ႐ိႈက္၍လာသည္။ ေနာက္မွ သူ႔ကိုယ္သူ အားတင္း၍ ရဲဝန္ေထာက္အား… “ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုမွ မသက္ညွာႏိုင္ေတာ့ဘူးလားဗ်ာ” “ဝမ္းနည္းပါတယ္ မိတ္ေဆြ” အေဖသည္ အံကို ႀကိ္တ္ထားရာမွ တက္တစ္ခ်က္ေခါက္လိုက္ၿပီး အိမ္ဘက္သို႔ လွမ္း၍ အေမ့ကိုေခၚကာ “ေဟ့ မရီ၊ ငါ့႐ိုင္ဖယ္နဲ႔ အံဆြဲထဲက က်ည္ဆံႏွစ္ခု ယူခဲ့စမ္း” အေဖ့မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္က အ့ံဩဟန္ျဖင့္ ကပ်ာကယာ “ ဟာ..... ဆရာ ဘာလုပ္မလို႔လဲ ဆရာရယ္။ တိရိစာၧန္႐ံုသာပို႔လိုက္ပါဗ်ာ၊ ဝန္ေထာက္ကလည္း ႀကိဳးစားေပးပါ့မယ္ ဆိုထားတာပဲ” အေဖက သူ႔မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္ဘက္လွည့္၍ “ႀကိဳးစားပါ့မယ္ ဆိုတာ အာမခံတာနဲ႔ တျခားစီဘဲဗ်ာ၊ ေနာက္ၿပီး သူ႔လိုလူမ်ိဳးေတြက စကားအလွ သံုးတာဗ်၊ က်ဳပ္ တစ္သက္လံုး အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ လက္ဖ်ားနဲ႔ မထိရက္ဘဲနဲ႔ ေမြးလာရတဲ့ က်ဳပ္ကေလးကို ဘာေၾကာင့္ သူ႔ကိုႏွိပ္စက္မယ့္ လူေတြ လက္ထဲ အပ္ရမွာတုန္း ေနာက္ၿပီး သူနဲ႔က်ဳပ္ ရွင္ကြဲ ကြဲရတာက ေသကြဲ ကြဲရတာထက္ ပိုဆိုးလိမ့္မယ္၊ ဒီေတာ့ သူ႔အတြက္ က်ဳပ္စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်ရေအာင္.....” ထိုအခိုက္ ဘုမသိဘမသိႏွင့္ ေသနတ္ယူလာေသာ အေမ့ေနာက္မွ အိမ္သားေတြကလည္း ကပ္ပါလာၾကသည္။ အေမ ကမ္းေပးေသာ ေသနတ္ကို လွမ္းယူလိုက္စဥ္ အေဖ့ မ်က္လံုးအိမ္ထဲ၌ မ်က္ရည္မ်ား ေဝလွ်ံလ်က္ရွိသည္။ သူသည္ ေရွ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကိုထုတ္၊ ေျခေထာက္ကို ေနာက္သို႔ဆန္႔ၿပီး ကိုယ္ကေလးကိုျဖန္႔လ်က္ အေညာင္းဆန္႔ေနေသာ တာတီးကိုတစ္ခ်က္မွ် စိုက္ၾကည့္၍ တစ္လံကြာခန္႔ ေျပးထြက္သြားသည္။ ထိ႔ုေနာက္ အေဝးမွ လက္ဖ်စ္တစ္ခ်က္ တီးလ်က္ ေၾကကြဲ တုန္ရီေသာအသံႏွင့္ “တီးတီးေရ..သားေလး မတ္တက္ရပ္ ေရွ႕တိုးခဲ့” ဟုေခၚလိုက္ရာ တာတီးသည္ အေညာင္းဆန္႔ေနရာမွ ကပ်ာကယာ ေနာက္ေျခေပၚရပ္လ်က္ ယိုင္တိယိုင္တိုင္ တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္းသြားေလေတာ့သည္။ “ဒိုင္း” ဟူသည့္ ေသနတ္သံက ေတာင္တစ္ေၾကာဝယ္ ေမ်ာကာေမ်ာကာ ပဲ့တင္႐ိုက္ရင္း တေျဖးေျဖး ေဝး၍ ေဝး၍ သြားေလ၏။ ၎ပဲ့တင္သံႏွင့္ အတူ တာတီး၏ ဝိဥာဥ္ႏွင့္ အေဖ၏ အသဲႏွလံံုးတို႔မွာ ေထြးလံုးရစ္ပတ္၍ ပါသြားေကာင္း ပါသြားမည္တည္း။ 

**ေသာ္တာေဆြ**