>

-ဝါဆိုပန္းခူးတေစၦ-

ရာသီတေက်ာ့ ျပန္လည္လာျပီး ဒီေန ့ဒီရက္သုိ ့ တေက်ာ့ ျပန္ေရာက္လာတိုင္း သူ ့မွာ ဝမ္းနည္းနာက်င္ရ၏။ ဒီအခ်ိန္ကို ေရာက္လာတုိင္း အတိတ္ဆိုး၊ အိပ္မက္ဆိုးတုိ ့က ရုန္းၾကြ အသက္ဝင္ လာတတ္စျမဲ... ဘယ္လုိပင္ ေမ့ေပ်ာက္ထား၊ ေမ့ေပ်ာက္ထား မျမင္ခ်င္ မေတြ ့ခ်င္သည့္ ပံုရိပ္တုို ့က အခ်ိန္တန္လွ်င္ အလုိလို အာရံုတြင္ တရစ္ဝဲဝဲျဖင့္ ျပန္ေပၚ လာတတ္စျမဲ ျဖစ္၏။ ထိုေန ့က အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ဖိုးလံုးတစ္ေယာက္ ယေန ့ထက္ထိ မေမ့ႏိုင္ေသးပါ။ ဘယ္ေတာ့မွလဲ ေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္သည့္ အျဖစ္အပ်က္၊ အေၾကာင္းအရာမ်ားသာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ထိုေန ့က ဝါဆိုလျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ေန ့ဝါဆိုပန္းခူးပြဲေတာ္ေန ့ျဖစ္သည္။ အတိတ္စာမ်က္ႏွာထက္မွ ထိုေန ့ရက္ကုိ စုတ္ျဖဲပစ္လုိ ့ရႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ ဆဲြစုတ္ျဖဲပစ္ လုိက္ခ်င္မိ၏။ ဒါဆိုလွ်င္ ခုလို သူနာက်င္ ခံစားေနရေတာ့မည္ မဟုတ္။ သို ့ေသာ္ ခုခ်ိန္တြင္ေတာ့ အရာရာက ေနာက္က်ခဲ့ျပီ။ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းအရာ တို ့က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ျပီးျပီ။ ခုခ်ိန္မွ ျပန္ျပင္၍ မရႏုိင္ေတာ့။ ဝါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန ့....။ ဝါဆိုပန္းခူးေန ့မို ့ယေန ့ပံုမွန္ ခရီးသြားမ်ား အျပင္ ဘုရားဖူး ခရီးသြား မ်ားေၾကာင့္ပါ ခရီးသည္ ပိုက်၏။ ျပည္ျမိဳ ့ နိဗၺိန္န အင္ၾကင္းေျမာင္ ေတာရေက်ာင္းရွိ ဝါဆိုပန္းခူးပြဲေတာ္သို ့အနီးအနားရွိ ျမိဳ ့ရြာမ်ားမွ ဘုရားဖူးမ်ား လာေရာက္ ၾကေလ့ရွိသည္။ ျပည္ျမိဳ ့ႏွင့္ မနီးလြန္း မေဝးလြန္းသည့္ အရပ္တြင္ တည္ရွိသည့္ သူတို ့ျမိဳ ့ေလးမွ ျမိဳ ့သူ၊ ျမိဳ ့သားမ်ားလဲ တစ္ႏွစ္တစ္ၾကိမ္ က်င္းပေလ့ရွိသည့္ ထိုဝါဆိုပန္းခူးပြဲေတာ္သုိ ့လာေရာက္ လည္ပတ္ၾကေလ့ ရွိသည္။ မနက္ပိုင္းတြင္ နိဗၺိန္န အင္ၾကင္းေျမာင္ ေတာရေက်ာင္းတြင္ ဝါဆိုပန္းခူးပြဲ ဆင္ႏြဲျပီးေနာက္ အျပန္တြင္ ေရႊဆံေတာ္ဘုရားကို ဝင္၍ ဖူးေမွ်ာ္ၾကေလ့ရွိသည္။ ကဆုန္ေညာင္ေရသြန္းေလာင္းပြဲေန ့၊ ဝါဆိုပန္းခူးပြဲေတာ္ေန ့၊ တန္ေဆာင္တုိင္ ဘုရားပြဲေတာ္ေန ့မ်ားသည္ သူတို ့စက္ေလွသမားမ်ားကို ဝင္ေငြ အထူး ေကာင္းမြန္ေစသည့္ မဂၤလာေန ့ရက္မ်ား ျဖစ္၏။ ယေန ့လဲ စက္ေလွထြက္ဖို ့အခ်ိန္မျပည့္မွီမွာပင္ ခရီးသည္မ်ားျဖင့္ ျပည့္လုခမန္း ျဖစ္ေနျပီ။ ဒါေတာင္ သူတို ့စက္ေလွက အင္ဂ်င္ႏွစ္လံုးတပ္ စက္ေလွ အၾကီးစား ျဖစ္သည္။ သူတို ့ေဒသအေခၚ စက္ေလွဟု ေခၚေနေသာ္လဲ ေမာ္ေတာ္ အေသးအရြယ္ပမာဏခန္ ့ရွိသျဖင့္ လူေလးရာခန္ ့အထိဆန္ ့သည္။ "ကဲ... ဦးဦး၊ ေဒၚေဒၚ၊ ကိုကို၊ မမတို ့တစ္ဖက္တည္းမွာဘဲ စုထိုင္မေနၾကပါနဲ ့ႏွစ္ဖက္မွ်ထိုင္ေပးၾကပါ။ ကားမဟုတ္ဘူးေနာ္ စက္ေလွက တစ္ျခမ္းေစာင္းေနရင္ ေမာင္းဖို ့မလြယ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဟုိဖက္ဒီဖက္ကို မွ်ထိုင္ေပးၾကပါ" ဖိုးလံုး စက္ေလွ ေအာက္ဘက္ထဲတြင္ ခရီးသည္မ်ားကို ေနရာခ်ထားေပးေနသည္။ စက္ေလွ ေပၚတြင္ ဖိုးလံုး အသံက တစာစာျဖင့္ ညံေန၏။ ခရီးသည္ေတြကလဲ ခရီးသည္ေတြ ျဖစ္၏။ တခ်ဳိ ့အလုိက္ကန္းဆိုး မသိၾက၊ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာလုိ ျဖဲကားထိုင္ေန တတ္ၾက၏။ "ဒီဘက္က မမ ဟုိဘက္ကို နဲနဲေလာက္ ကပ္ထိုင္ေပးပါ။ ဟိုဘက္က ေဒၚေဒၚတို ့ကလဲ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာလုိ ျဖစ္သလုိ ထုိင္မေနၾကပါနဲ ့နဲနဲေလာက္ က်ဳံ ့ထိုင္ေပးၾကပါ ေနာက္လူေတြ လာဦးမွာမို ့ပါ။ ဟုတ္ျပီ ဟုတ္ျပီ... ညီမေလးက ဒီဘက္ကို နဲနဲေလာက္ ကပ္ေပးပါ။ ကုိယ့္ေမာင္ႏွမေတြ ခ်ည္းဘဲ ဘာမွမျဖစ္ဘူး... ဟုတ္ျပီ ဒီအစ္ကိုက အဲဒီလြတ္သြားတဲ့ ေနရာမွာ ဝင္ထိုင္လုိက္... ဟုတ္ျပီ... အားလံုးဘဲ အခုလုိ ကူညီေပးတာကို ေက်းဇူးပါဗ်ာ..." "ဖိုးလံုး... မိုးရြာမယ္နဲ ့တူတယ္ကြ။ မိုးသားေတြ တက္လာေနျပီ။ ေနာက္ျပီး မင္း... ကုိမိုးၾကီးကို ၾကည့္ေျပာဦး... ကုိမိုးၾကီး ေတာ္ေတာ္မ်ားေနျပီ..." အနားကပ္လာျပီး ခပ္တိုးတိုး ဆိုလာသည့္ ဗလစကားကို နားေထာင္ရင္း ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ လုိက္ေတာ့ မိုးသားမ်ား တလိပ္လိပ္ တက္လာသည္ကို ေတြ ့လုိက္ရ၏။ "ဗလ... ေအာက္မွာ ခရီးသည္ေတြကို မင္း... ေနရာ ၾကည့္... စီစဥ္ေပးထားလုိက္ဦး... ငါအမိုးေပၚက ကုန္ေတြကို တက္ၾကည့္ လိုက္ဦးမယ္" ဗလကို မွာျပီး စက္ေလွ အမိုးေပၚသို ့တက္လာခဲ့လုိက္သည္။ တသုန္သုန္ တုိက္ခတ္ေနသည့္ ေလတြင္ မိုးရိပ္မိုးေငြ ့တို ့ပါလာသည္။ စက္ေလွအမိုးေပၚမွ ကုန္မ်ားကို စနစ္တက် ေနရာခ်ထားလိုက္၏။ ကုန္ပစၥည္းမ်ား ေရထဲ လြင့္မက်ေအာင္ ခ်ည္သင့္သည္ကိုခ်ည္၊ ဖိသင့္သည္ကိုဖိျပီး အေပၚမွ ပလပ္စတစ္ မိုးကာျဖင့္ ထပ္အုပ္လုိက္သည္။ ထုိ ့ေနာက္ မိုးလံုႏိုင္ မလံုႏုိင္ကုိ တခ်က္ျပန္စစ္ ၾကည့္လုိက္၏။ "ေဟ့... ဖုိးလံုး ဒီေန ့ခရီးသည္ အေျခအေန ဘယ္လုိရွိလဲကြ" စက္ေလွေခါင္မိုး အေနာက္ဘက္ တက္မကိုင္ ေနရာတြင္ သူတုိ ့ျမိဳ ့ေလးမွ ကာလသား လူငယ္တခ်ဳိ ့ႏွင့္ အဖြဲ ့က်ေနသည့္ တက္မကိုင္ ကုိမိုးၾကီးက လွမ္းေမးလာျခင္း ျဖစ္၏။ "ေအာက္ထဲမွာေတာ့ လူကျပည့္သေလာက္ ျဖစ္ေနျပီ ကိုမိုးၾကီး... ထြက္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ထြက္လုိ ့ရေနျပီ" "ဟာ... ဘာလို ့ထြက္ရဦးမွာလဲကြ။ စက္ေလွ ေအာက္ထဲမွာ ျပည့္သြားရင္ ေခါင္မိုးေပၚထပ္တင္ေပါ့။ ဒီလိုေန ့ေလးဘဲ ေငြရွာရတာ... ရသေလာက္သာတင္..." "မိုးနဲ ့ေလနဲ ့ခရီးသည္ေတြ အဆမတန္ၾကီး တင္လုိ ့ျဖစ္ပါ့မလား... ဒီတစ္ေခါက္ ကုန္ေတြကလဲ မ်ားတယ္ေနာ္ ကိုမိုးၾကီး" "ငါေျပာသလုိသာ လုပ္ပါကြာ။ ဒီဧရာဝတီျမစ္ထဲမွာ စက္ေလွက ကားလို တုိက္စရာ ဘာမွ ရွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ တက္မကိုင္က ငါပါကြ... ငါေမာင္းရမွာပါ ဒီေတာ့ ငါေျပာသလုိသာ လုပ္စမ္းပါ" "အင္းပါ... ဒါဆိုလဲ ကိုမိုးၾကီး သေဘာပဲ... ကိုမိုးၾကီးလဲ စြတ္ေသာက္မေနနဲ ့ဦးဗ်... အာေတြလွ်ာေတြ ေလးေနျပီ။ လူဝိတ္အရမ္းမ်ားရင္ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဝင္ကူေမာင္းေပးႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး... ကိုမိုးၾကီး တစ္ေယာက္တည္း ေမာင္းရမွာ... ဟာ... ကိုမိုးၾကီးတို ့က လုပ္ျပန္ျပီဗ်ာ... ဝက္သားေတြနဲ ့ျမည္းေနျပန္ျပီ ေမာင္းရမွာက စက္ေလွ သြားရမွာက ေရလမ္းခရီးဗ်... မသိတာလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ ့... အဲဒါေတြ ခက္တာေပါ့" "ေဟ့ေကာင္ ဖိုးလံုး... ဒီလမ္းဒီခရီးက မင္းႏို ့နံ ့မစင္ခင္ကတည္းက ငါေမာင္းလာတာပါကြ... မင္းငါ့ကို ျပန္ဆရာ လုပ္စရာ မလိုပါဘူး။ သြားကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္သြားလုပ္ခ်ည္" ကုိမိုးၾကီးက အံုနာလဲ အံုနာ တက္မကိုင္လဲ တက္မကိုင္မို ့သူဘာမွ မေျပာႏိုင္ေသာ္လဲ ဒီလို စည္းေဖာက္တာမ်ဳိးကိုေတာ့ သူမၾကိဳက္... ကိုမိုးၾကီးႏွင့္ ဝုိင္းဖဲြ ့ေနသည့္ လူငယ္မ်ားကလဲ သူတုိ ့ျမိဳ ့ေလးမွ စရုိက္က်သည့္ လူငယ္အုပ္စု ျဖစ္သည္။ ထိုအထဲမွ တင္ေသာင္းဆိုသည့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ သူနဲ ့က သိပ္မ်က္ႏွာေၾကာ မတည့္ၾက။ ခုလဲ သူက ကုိမိုးၾကီးကို အပိုင္ကပ္ထားျပီး သူ ့ကိုေတာ့ ဂရုစိုက္စရာ မလုိဘူး ဆိုသည့္ အခ်ဳိးမ်ဳိးခ်ဳိးထားသည္။ သူကလဲ ဒီလုိ အခ်ဳိးမ်ဳိးကို လံုးဝမၾကိဳက္။ သြားရမည့္ ခရီးက ေရလမ္းခရီးမို ့မိမိ စက္ေလွေပၚ လုိက္သည့္ ခရီးသည္က မိမိတို ့စက္ေလွသမားမ်ား စကားကုိ နားေထာင္ရမည္။ ဒါမွ အားလံုး ေဘးအႏၱရာယ္ ကင္းမည္ျဖစ္၏။ "တင္ေသာင္း... မင္းတုိ ့ကလဲ ေသာက္စားထားျပီး ခုလို သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆို ကခုန္ေနတာ မလြန္ဘူးလား။ ဒီစက္ေလွက မင္းတုိ ့စင္းလံုးငွားလာတဲ့ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္တဲ့ စက္ေလွ မဟုတ္ဘူးေလ။ တျခား ခရီးသည္ေတြကိုလဲ နဲနဲေတာ့ အားနာဦးမွေပါ့" "ကိုမိုးၾကီးကေတာင္ ဘာမွ မေျပာတာကုိ မင္းက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ" ဖိုးလံုး စိတ္ထဲ တင္းခနဲ ျဖစ္သြားျပီး လက္သီးႏွစ္ဘက္ကို ဆုပ္လုိက္မိသည္။ ကိုမိုးၾကီးကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကိုမိုးၾကီးက ထားလိုက္ပါကြာ ဆိုသည့္ သေဘာမ်ဳိး လုပ္ျပသည္။ သူတို ့ေကၽြးတာ၊ ေမြးတာကို ေသာက္စားထားျပီး ကိုမိုးၾကီးလဲ ေျပာဖို ့ခက္ေနဟန္တူသည္။ ကိုမိုးၾကီးကမွ ဘာမွ မေျပာသည့္ေနာက္ သူကေရာ ဘာဆက္ေျပာရမလဲ။ ထို ့ေနာက္ သူမေက်မနပ္ျဖင့္ ေအာက္ဘက္သို ့ျပန္ဆင္းလာခဲ့လုိက္သည္။ သူ ့စိတ္ထဲတြင္ နဲနဲေလးသြားသည္။ ဒီလိုျဖင့္ သူတို ့စက္ေလွ ျပည္ျမိဳ ့ဆိပ္ကမ္းမွ မိမိတို ့ျမိဳ ့ေလးသို ့ ျပန္ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ စက္ေလွေပၚတြင္ ခရီးသည္ႏွင့္ ကုန္က အျပည့္မို ့စက္ေလွေဖာင္းကိုပင္ ထိလုထိခင္ ျဖစ္ေနျပီ။ ဒီၾကားထဲ ေလထန္ေနသျဖင့္ စက္ေလွကို ကမ္းမွ မနည္းခြာရသည္။ ဖိုးလံုးတို ့စက္ေလွသမား ငါးေယာက္စလံုး အလုပ္ရႈပ္ သြားၾက၏။ ဒီလိုျဖင့္ ေက်ာင္းၾကီးအိုးတန္းဝဲကို ျဖတ္ေက်ာ္ျပီး ျပည္ျမိဳ ့ပန္းျခံကုိ ေက်ာ္လာသည့္ေနာက္ မိုးက စတင္ ရြာလာသည္။ မိုးႏွင့္အတူ ေလကလဲ ပိုထန္လာသည္။ ေလေရာမိုးပါ ခ်လာသည့္ေနာက္ လႈိင္းကပါ ၾကီးလာသည္။ စက္ေလွက မိုးထဲေလထဲ လႈိင္းထဲတြင္ လူးလြန္ ့ေနသည္။ ဖိုးလံုး ကုန္ပစၥည္းမ်ား ေရထဲ ျပဳတ္မက်ေအာင္၊ မိုးမစိုေအာင္ လုိက္စစ္ေနရ၏။ ခုမွ ျပႆနာက စလာျပီ။ မိုးရြာလာသျဖင့္ စက္ေလွ အမိုးေပၚမွ လူတခ်ဳိ ့ထီးမ်ားထုတ္ေဆာင္း ၾကသျဖင့္ တက္မကိုင္ ကိုမိုးၾကီး ေရွ့ကို ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရေတာ့။ နဂိုကမွ မူးေနေတာ့ ပိုေမာင္းရခက္လာသည္။ ဒီၾကားထဲ ဟိုေကာင္ေတြ အဖြဲ ့ကလဲ အလိုက္ကမ္းဆိုး မသိ၊ ျငိမ္ျငိမ္မေနၾကေပ။ "ဖိုးလံုးေရ... ထီးေတြ ပိတ္ခုိင္းပါဦးဟ... ဒီမွာ ေရွ့ကို ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရေတာ့ဘူး" မိုးသံေလသံကို ေဖာက္၍ ထြက္လာသည့္ ကိုမိုးၾကီး၏ ေအာ္ေျပာသံကို ၾကားလုိက္ရသည္။ "ဒါေၾကာင့္ ကိုမိုးၾကီးကို စက္ေလွအမိုးေပၚ လူမတင္ဖုိ ့ေျပာတာေပါ့။ ကဲ... ခရီးသည္တို ့ထီးေတြ မပိတ္ခ်င္ရင္ စက္ေလွ ဟုိဘက္ဒီဘက္ကို မွ်ထိုင္ျပီး အလည္လမ္းေၾကာင္းေလး ဖြင့္ေပးပါဦး။ ဒီမွာ တက္မကိုင္က ေရွ့ကို မျမင္ရလုိ ့ကူညီပါဦးဗ်ာ... ကူညီေပးၾကပါဦး... ရျပီလား ကိုမိုးၾကီး" "ေအး... ရျပီ ဖိုးလံုး..." ဝါဆိုဝါေခါင္ ေရေဖာင္ေဖာင္ ဆိုသည့္ စကားအတုိင္း ကမ္းႏွစ္ဘက္သို ့ေရျပည့္ေနျပီျဖစ္သည္။ ျပည္ျမိဳ ့နဝေဒး တံတားတုိင္ ေအာက္ေျခခံုမ်ားပင္ ေရျမဳပ္ေနျပီ ျဖစ္၏။ "ကိုမိုးၾကီး တံတားတိုင္ခံုေတြ ျမဳပ္ေနတယ္ေနာ္ တိုင္ႏွစ္တုိင္ အလည္ကေနေမာင္း ကပ္မဆြဲနဲ ့လူဝိတ္က မ်ားတယ္" ကိုမိုးၾကီးက စက္ေလွကို တံတားတုိင္နားက ကပ္ကပ္ေမာင္းတတ္သျဖင့္ လွမ္းသတိေပးရေသးသည္။ ဒီလို သတိေပးေတာ့ ကိုမိုးၾကီးက မင္းဆရာ မလုပ္ပါနဲ ့ဆိုသည့္ အၾကည့္မ်ဳိးျဖင့္ လွမ္းၾကည့္သည္။ မၾကည္လဲ မတတ္ႏိုင္ ကုိယ့္တာဝန္ ကုိယ္ေက်ေအာင္ေတာ့ သတိေပးရမည္သာ... "ကိုမိုးၾကီး ေျပာေနရဲ ့နဲ ့တံတားတိုင္နားကို ကပ္ဆဲြရလား... ဟာ..." "ဒုန္း...." ေအာ္သံေတြ ဆူညံ ပြက္ေလာရိုက္သြားသည္။ သူ ့ေအာ္သံပင္ မဆံုးလုိက္ စက္ေလွက တံတားတိုင္နားမွ ျဖတ္ေမာင္းစဥ္ ေရဆြဲအားေၾကာင့္ ေရစီးေနာက္ ပါသြားျပီး ေရျမဳပ္ေနသည့္ တံတားတိုင္ ေအာက္ေျခခံုကို ဝင္ေဆာင့္သည္။ တံတားတိုင္ ေအာက္ေျခခံုကို တုိက္ျပီး စက္ေလွ ေမွာက္သြားခ်ိန္၊ ဖိုးလံုး တစ္ေယာက္လည္း ေရထဲသို ့ျပဳတ္က်သြားသည္။ ဖိုးလံုး ေရမ်က္ႏွာျပင္ ေပၚသို ့ျပန္ေပၚလာျပီးေနာက္ အသက္ ခပ္ျပင္းျပင္း ရွဴလိုက္စဥ္ လႈိင္းလံုးတစ္လံုးက ဝင္ေဆာင့္သျဖင့္ အသက္ရွဴမွားသြား ျပန္၏။ မိုးတြင္း ေရစီးက တံတားတုိိင္ကို ဦးတိုက္စီးျပီးေနာက္ ေရစီးေၾကာင္း ႏွစ္ေၾကာင္းခဲြျပီး ဆက္စီးသည္။ ဖိုးလံုးက ျမစ္လယ္ဘက္သို ့စီးသည့္ ေရစီးေၾကာင္းထဲသို ့ပါသြားသည္။ နဂိုကမွ မိုးတြင္းမို ့ေရစီးက သန္သည့္အျပင္ တံတားတုိင္ကို ဦးတိုက္စီးျပီး ျပန္ခြဲထြက္လာသည့္ ေရစီးက ပံုမွန္ထက္ ႏွစ္ဆေလာက္ ျမန္သည္။ ဖိုးလံုးလဲ မိုးထဲ၊ ေလထဲ လႈိင္းၾကားတြင္ ဆက္ကူးဖုိ ့မၾကိဳးစားေတာ့ဘဲ ေရစီးေနာက္သို ့သာ ေမွ်ာလုိက္သြားလုိက္၏။ ေရစီးေၾကာင္းအတုိင္း ဖိုးလံုး ျမစ္လယ္သို ့တေရြ ့ေရြ ့ေမ်ာပါသြားသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုး ကမၻာပ်က္သလား အထင္မွားရ၏။ ယူပါကယ္ပါ တစာစာျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ငိုေၾကႊးေနသံမ်ားကို စိတ္မခ်မ္းေျမ ့ဖြယ္ ၾကားေနရသည္။ မိုးထဲေလထဲ ျမစ္ေရျပင္ထက္တြင္ အသက္လု ကူးခတ္ေနၾကသည့္ ခရီးသည္မ်ား၊ ျပန္ ့က်ဲေနသည့္ ကုန္ပစၥည္းမ်ားကို ျမင္ေတြ ့ေနရ၏။ တံတားတိုင္မွ ကမ္းေျခဘက္သို ့ခဲြထြက္ စီးသြားသည့္ ေရစီးေၾကာင္းအတိုင္း စက္ေလွက ေမွာက္ခံုၾကီး ေမ်ာပါသြားသည္။ ကမ္းေျခဘက္သို ့ခြဲထြက္ စီးသြားသည့္ ေရစီးက ကမ္းစပ္ေဘးတြင္ ေဘးတုိက္ကပ္ထားသည့္ ေရနံတင္ စည္တြဲၾကီး ေအာက္သုိ ့တည့္တည့္ စီးဝင္သျဖင့္ ခရီးသည္မ်ား ကံဆိုးၾကသည္။

ျမစ္လယ္ဘက္သို ့ေမ်ာပါလာသည့္ ဖုိးလံုးတို ့လဲ မသက္သာ၊ ေရစီးအတိုင္း ေမ်ာပါသြားရင္း သူႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖစ္ေနသည့္ လူတစ္ေယာက္က္ုိ ေတြ ့လုိက္ရသည္။ ထိုလူဆီသို ့ကူးသြားလုိက္ျပီး ကယ္ရန္ ျပင္လုိက္စဥ္ လႈိုင္းတစ္လံုးက ဝုန္းကနဲ လာေစာင့္သျဖင့္ လူျခင္းကြဲသြားျပန္သည္။ ထို ့ေနာက္ ထိုလူလဲ သူ ့ျမင္ကြင္းအတြင္းမွ ေပ်ာက္သြားသည္။ ေျခကုန္လက္ပန္း က်ျပီးေနာက္ ဆက္မကူးႏိုင္ေတာ့ဘဲ ျမဳပ္သြားဟန္ တူသည္။ ျမစ္လယ္ေလာက္ ေရာက္မွ ေရစီးက အရွိန္ေလ်ာ့သြားသည္။ မိုးထဲေလထဲ၊ လႈိုင္းၾကားတြင္ ကူးရသည္က ခရီးမတြင္၊ ၾကာေတာ့ ဖိုးလံုး တစ္ေယာက္ ဆက္မကူးႏိုင္ေတာ့ ေျခကုန္လက္ပန္း က်လာသည္။ ပက္လက္လွန္ျပီး ေရစီးအတိုင္း ေမွ်ာလုိက္မည္ ျပင္ေတာ့လဲ တဝုန္းဝုန္းျဖင့္ မ်က္ႏွာကုိ လာရိုက္သည့္ လႈိင္းလံုးမ်ားေၾကာင့္ ႏွာေခါင္း၊ မ်က္စိႏွင့္ နားထဲသို ့ေရဝင္ျပီး လူလဲ မႊန္ထူလာသည္။ မိုးထဲေလထဲ လႈိင္းၾကားတြင္ အစြမ္းကုန္ ကူးခတ္ေနရင္း ေနာက္ဆံုး ေျခကုန္လက္ပန္းက်လာသည္။ သူအေမာေဖာက္လာျပီး မ်က္လံုးတုိ ့ျပာေဝလာသည္။ ဖိုးလံုး စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လုိက္ခါနီးတြင္ သူ ့တစ္ကိုယ္လံုး ေပါ့ပါးလြတ္လပ္ သြားသည္။ မ်က္လံုးဖြင့္ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေလွတစ္စီးေပၚ ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ ့လုိက္ရ၏။ သစ္ဆိမ့္ပင္ရြာမွ တံငါေလွမ်ား ေဘးနားမွ ျဖတ္သြားျပီး ခရီးသည္မ်ားကို လိုက္ကယ္ေနသည္ကို ေတြ ့ရသျဖင့္ သူ ့ရင္ထဲလႈိက္ကနဲ ဝမ္းသာသြားသည္။ ထို ့ေနာက္ မိေက်ာင္းရဲရြာဘက္မွ ေလွမ်ား၊ ေညာင္ပင္သာရြာမွ ေလွမ်ား၊ ျပည္ျမိဳ ့ေရႊဘံုသာ စက္ေလွဂိတ္မွ စက္ေလွမ်ား၊ ဆင္တဲရြာ ဘက္မွ စက္ေလွမ်ား မိမိတို ့ စက္ေလွ ေမွာက္သည့္ ေနရာသို ့အလ်ဳိလ်ဳိ ေလွာ္ခတ္၊ ေမာင္းႏွင္ လာေနၾကသည္ကို ေတြ ့လိုက္ရ၏။ ထိုေန ့က ခရီးသည္တို ့ကို လိုရာ ခရီးဆံုးသို ့လုိက္မပို ့ႏုိင္သည့္အတြက္ သူတို ့တာဝန္မေက်ခဲ့ၾက။ ထိုအျဖစ္အပ်က္တြင္ ခရီးသည္ေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ ေသေၾကပ်က္စီး ခဲ့ၾကရျပီး ေနာက္ေန ့အေကာက္ေတာင္ ဝဲျပန္အတြင္းတြင္ အေလာင္းမ်ား ထပ္ေနခဲ့သည္။ ခရီးသည္မ်ား ကံဆိုးစြာျဖင့္ ေရနံတင္ စည္တဲြၾကီးေအာက္ ေရစီးအတိုင္း ေမ်ာပါသြားျခင္းေၾကာင့္လဲ ပို၍ အေသအေပ်ာက္ မ်ားရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိအတိတ္ဆိုးက ျပန္စဥ္းစားမိတိုင္း သူ ့ကို အျမဲေျခာက္လွန္ ့ႏွိပ္စက္ေန၏။ ဝါဆိုပန္းခူးပြဲေန ့နီးလာတုိင္း ေမ့ေပ်ာက္ထားသည့္ အေၾကာင္းအရာတုိ ့ အာရံုတြင္ ျပန္ျပန္ေပၚလာတိုင္း မိမိကိုယ္ကို ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ သူသာ ကုိမိုးၾကီးႏွင့္ အတုိက္အခံလုပ္ျပီး စက္ေလွ အမိုးေပၚသို ့လူမတင္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္၊ အမုန္းခံျပီး ကိုမိုးၾကီးကို အရက္မေသာက္ေအာင္ တားႏုိင္ခဲ့လွ်င္၊ ကိုမိုးၾကီး မ်က္ႏွာကို မေထာက္ဘဲ စည္းကမ္းမဲ့ လူငယ္တစ္စုကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္ခဲ့လွ်င္၊ တံတားတိုင္နားမွ ကပ္မေမာင္းဖုိ ့ကုိမိုးၾကီးကို ေစာေစာကတည္းကသာ တားႏုိင္ခဲ့မည္ ဆိုလွ်င္ ဒီအျဖစ္အပ်က္တို ့ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မည္ျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ မိမိ အေတြ ့အၾကံဳအရ ဒါမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ႏိုင္တာကို သိေသာ္လဲ အလုပ္ရွင္ႏွင့္ အတိုက္အခံ မလုပ္ခ်င္ စိတ္ေၾကာင့္ ျပန္ျပင္၍ မရႏိုင္ေတာ့သည့္ အျဖစ္အပ်က္တုိ ့ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ရျပီ။ ထိုေန ့က အျဖစ္အပ်က္က ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ သူ ့အတြက္ေတာ့ ျပန္စဥ္းစားမိတိုင္း မေန ့တေန ့က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သလုိ နာက်င္ခံစား ေနရတုန္း ျဖစ္သည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ရာသီတစ္ပတ္ ျပန္လည္လာျပီး ဝါဆိုပန္းခူးေန ့ရက္သို ့ျပန္ေရာက္တိုင္း ထိုအျဖစ္အပ်က္က သူ ့ကုိ တေစၦတစ္ေကာင္လို ေျခာက္လွန္ ့ေနဦးမည္သာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ 

**ညီရဲသစ္**

-ဝါဆိုပန္းခူးတေစၦ-

ရာသီတေက်ာ့ ျပန္လည္လာျပီး ဒီေန ့ဒီရက္သုိ ့ တေက်ာ့ ျပန္ေရာက္လာတိုင္း သူ ့မွာ ဝမ္းနည္းနာက်င္ရ၏။ ဒီအခ်ိန္ကို ေရာက္လာတုိင္း အတိတ္ဆိုး၊ အိပ္မက္ဆိုးတုိ ့က ရုန္းၾကြ အသက္ဝင္ လာတတ္စျမဲ... ဘယ္လုိပင္ ေမ့ေပ်ာက္ထား၊ ေမ့ေပ်ာက္ထား မျမင္ခ်င္ မေတြ ့ခ်င္သည့္ ပံုရိပ္တုို ့က အခ်ိန္တန္လွ်င္ အလုိလို အာရံုတြင္ တရစ္ဝဲဝဲျဖင့္ ျပန္ေပၚ လာတတ္စျမဲ ျဖစ္၏။ ထိုေန ့က အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ဖိုးလံုးတစ္ေယာက္ ယေန ့ထက္ထိ မေမ့ႏိုင္ေသးပါ။ ဘယ္ေတာ့မွလဲ ေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္သည့္ အျဖစ္အပ်က္၊ အေၾကာင္းအရာမ်ားသာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ထိုေန ့က ဝါဆိုလျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ေန ့ဝါဆိုပန္းခူးပြဲေတာ္ေန ့ျဖစ္သည္။ အတိတ္စာမ်က္ႏွာထက္မွ ထိုေန ့ရက္ကုိ စုတ္ျဖဲပစ္လုိ ့ရႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ ဆဲြစုတ္ျဖဲပစ္ လုိက္ခ်င္မိ၏။ ဒါဆိုလွ်င္ ခုလို သူနာက်င္ ခံစားေနရေတာ့မည္ မဟုတ္။ သို ့ေသာ္ ခုခ်ိန္တြင္ေတာ့ အရာရာက ေနာက္က်ခဲ့ျပီ။ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းအရာ တို ့က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ျပီးျပီ။ ခုခ်ိန္မွ ျပန္ျပင္၍ မရႏုိင္ေတာ့။ ဝါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန ့....။ ဝါဆိုပန္းခူးေန ့မို ့ယေန ့ပံုမွန္ ခရီးသြားမ်ား အျပင္ ဘုရားဖူး ခရီးသြား မ်ားေၾကာင့္ပါ ခရီးသည္ ပိုက်၏။ ျပည္ျမိဳ ့ နိဗၺိန္န အင္ၾကင္းေျမာင္ ေတာရေက်ာင္းရွိ ဝါဆိုပန္းခူးပြဲေတာ္သို ့အနီးအနားရွိ ျမိဳ ့ရြာမ်ားမွ ဘုရားဖူးမ်ား လာေရာက္ ၾကေလ့ရွိသည္။ ျပည္ျမိဳ ့ႏွင့္ မနီးလြန္း မေဝးလြန္းသည့္ အရပ္တြင္ တည္ရွိသည့္ သူတို ့ျမိဳ ့ေလးမွ ျမိဳ ့သူ၊ ျမိဳ ့သားမ်ားလဲ တစ္ႏွစ္တစ္ၾကိမ္ က်င္းပေလ့ရွိသည့္ ထိုဝါဆိုပန္းခူးပြဲေတာ္သုိ ့လာေရာက္ လည္ပတ္ၾကေလ့ ရွိသည္။ မနက္ပိုင္းတြင္ နိဗၺိန္န အင္ၾကင္းေျမာင္ ေတာရေက်ာင္းတြင္ ဝါဆိုပန္းခူးပြဲ ဆင္ႏြဲျပီးေနာက္ အျပန္တြင္ ေရႊဆံေတာ္ဘုရားကို ဝင္၍ ဖူးေမွ်ာ္ၾကေလ့ရွိသည္။ ကဆုန္ေညာင္ေရသြန္းေလာင္းပြဲေန ့၊ ဝါဆိုပန္းခူးပြဲေတာ္ေန ့၊ တန္ေဆာင္တုိင္ ဘုရားပြဲေတာ္ေန ့မ်ားသည္ သူတို ့စက္ေလွသမားမ်ားကို ဝင္ေငြ အထူး ေကာင္းမြန္ေစသည့္ မဂၤလာေန ့ရက္မ်ား ျဖစ္၏။ ယေန ့လဲ စက္ေလွထြက္ဖို ့အခ်ိန္မျပည့္မွီမွာပင္ ခရီးသည္မ်ားျဖင့္ ျပည့္လုခမန္း ျဖစ္ေနျပီ။ ဒါေတာင္ သူတို ့စက္ေလွက အင္ဂ်င္ႏွစ္လံုးတပ္ စက္ေလွ အၾကီးစား ျဖစ္သည္။ သူတို ့ေဒသအေခၚ စက္ေလွဟု ေခၚေနေသာ္လဲ ေမာ္ေတာ္ အေသးအရြယ္ပမာဏခန္ ့ရွိသျဖင့္ လူေလးရာခန္ ့အထိဆန္ ့သည္။ "ကဲ... ဦးဦး၊ ေဒၚေဒၚ၊ ကိုကို၊ မမတို ့တစ္ဖက္တည္းမွာဘဲ စုထိုင္မေနၾကပါနဲ ့ႏွစ္ဖက္မွ်ထိုင္ေပးၾကပါ။ ကားမဟုတ္ဘူးေနာ္ စက္ေလွက တစ္ျခမ္းေစာင္းေနရင္ ေမာင္းဖို ့မလြယ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဟုိဖက္ဒီဖက္ကို မွ်ထိုင္ေပးၾကပါ" ဖိုးလံုး စက္ေလွ ေအာက္ဘက္ထဲတြင္ ခရီးသည္မ်ားကို ေနရာခ်ထားေပးေနသည္။ စက္ေလွ ေပၚတြင္ ဖိုးလံုး အသံက တစာစာျဖင့္ ညံေန၏။ ခရီးသည္ေတြကလဲ ခရီးသည္ေတြ ျဖစ္၏။ တခ်ဳိ ့အလုိက္ကန္းဆိုး မသိၾက၊ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာလုိ ျဖဲကားထိုင္ေန တတ္ၾက၏။ "ဒီဘက္က မမ ဟုိဘက္ကို နဲနဲေလာက္ ကပ္ထိုင္ေပးပါ။ ဟိုဘက္က ေဒၚေဒၚတို ့ကလဲ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာလုိ ျဖစ္သလုိ ထုိင္မေနၾကပါနဲ ့နဲနဲေလာက္ က်ဳံ ့ထိုင္ေပးၾကပါ ေနာက္လူေတြ လာဦးမွာမို ့ပါ။ ဟုတ္ျပီ ဟုတ္ျပီ... ညီမေလးက ဒီဘက္ကို နဲနဲေလာက္ ကပ္ေပးပါ။ ကုိယ့္ေမာင္ႏွမေတြ ခ်ည္းဘဲ ဘာမွမျဖစ္ဘူး... ဟုတ္ျပီ ဒီအစ္ကိုက အဲဒီလြတ္သြားတဲ့ ေနရာမွာ ဝင္ထိုင္လုိက္... ဟုတ္ျပီ... အားလံုးဘဲ အခုလုိ ကူညီေပးတာကို ေက်းဇူးပါဗ်ာ..." "ဖိုးလံုး... မိုးရြာမယ္နဲ ့တူတယ္ကြ။ မိုးသားေတြ တက္လာေနျပီ။ ေနာက္ျပီး မင္း... ကုိမိုးၾကီးကို ၾကည့္ေျပာဦး... ကုိမိုးၾကီး ေတာ္ေတာ္မ်ားေနျပီ..." အနားကပ္လာျပီး ခပ္တိုးတိုး ဆိုလာသည့္ ဗလစကားကို နားေထာင္ရင္း ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ လုိက္ေတာ့ မိုးသားမ်ား တလိပ္လိပ္ တက္လာသည္ကို ေတြ ့လုိက္ရ၏။ "ဗလ... ေအာက္မွာ ခရီးသည္ေတြကို မင္း... ေနရာ ၾကည့္... စီစဥ္ေပးထားလုိက္ဦး... ငါအမိုးေပၚက ကုန္ေတြကို တက္ၾကည့္ လိုက္ဦးမယ္" ဗလကို မွာျပီး စက္ေလွ အမိုးေပၚသို ့တက္လာခဲ့လုိက္သည္။ တသုန္သုန္ တုိက္ခတ္ေနသည့္ ေလတြင္ မိုးရိပ္မိုးေငြ ့တို ့ပါလာသည္။ စက္ေလွအမိုးေပၚမွ ကုန္မ်ားကို စနစ္တက် ေနရာခ်ထားလိုက္၏။ ကုန္ပစၥည္းမ်ား ေရထဲ လြင့္မက်ေအာင္ ခ်ည္သင့္သည္ကိုခ်ည္၊ ဖိသင့္သည္ကိုဖိျပီး အေပၚမွ ပလပ္စတစ္ မိုးကာျဖင့္ ထပ္အုပ္လုိက္သည္။ ထုိ ့ေနာက္ မိုးလံုႏိုင္ မလံုႏုိင္ကုိ တခ်က္ျပန္စစ္ ၾကည့္လုိက္၏။ "ေဟ့... ဖုိးလံုး ဒီေန ့ခရီးသည္ အေျခအေန ဘယ္လုိရွိလဲကြ" စက္ေလွေခါင္မိုး အေနာက္ဘက္ တက္မကိုင္ ေနရာတြင္ သူတုိ ့ျမိဳ ့ေလးမွ ကာလသား လူငယ္တခ်ဳိ ့ႏွင့္ အဖြဲ ့က်ေနသည့္ တက္မကိုင္ ကုိမိုးၾကီးက လွမ္းေမးလာျခင္း ျဖစ္၏။ "ေအာက္ထဲမွာေတာ့ လူကျပည့္သေလာက္ ျဖစ္ေနျပီ ကိုမိုးၾကီး... ထြက္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ထြက္လုိ ့ရေနျပီ" "ဟာ... ဘာလို ့ထြက္ရဦးမွာလဲကြ။ စက္ေလွ ေအာက္ထဲမွာ ျပည့္သြားရင္ ေခါင္မိုးေပၚထပ္တင္ေပါ့။ ဒီလိုေန ့ေလးဘဲ ေငြရွာရတာ... ရသေလာက္သာတင္..." "မိုးနဲ ့ေလနဲ ့ခရီးသည္ေတြ အဆမတန္ၾကီး တင္လုိ ့ျဖစ္ပါ့မလား... ဒီတစ္ေခါက္ ကုန္ေတြကလဲ မ်ားတယ္ေနာ္ ကိုမိုးၾကီး" "ငါေျပာသလုိသာ လုပ္ပါကြာ။ ဒီဧရာဝတီျမစ္ထဲမွာ စက္ေလွက ကားလို တုိက္စရာ ဘာမွ ရွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ တက္မကိုင္က ငါပါကြ... ငါေမာင္းရမွာပါ ဒီေတာ့ ငါေျပာသလုိသာ လုပ္စမ္းပါ" "အင္းပါ... ဒါဆိုလဲ ကိုမိုးၾကီး သေဘာပဲ... ကိုမိုးၾကီးလဲ စြတ္ေသာက္မေနနဲ ့ဦးဗ်... အာေတြလွ်ာေတြ ေလးေနျပီ။ လူဝိတ္အရမ္းမ်ားရင္ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဝင္ကူေမာင္းေပးႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး... ကိုမိုးၾကီး တစ္ေယာက္တည္း ေမာင္းရမွာ... ဟာ... ကိုမိုးၾကီးတို ့က လုပ္ျပန္ျပီဗ်ာ... ဝက္သားေတြနဲ ့ျမည္းေနျပန္ျပီ ေမာင္းရမွာက စက္ေလွ သြားရမွာက ေရလမ္းခရီးဗ်... မသိတာလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ ့... အဲဒါေတြ ခက္တာေပါ့" "ေဟ့ေကာင္ ဖိုးလံုး... ဒီလမ္းဒီခရီးက မင္းႏို ့နံ ့မစင္ခင္ကတည္းက ငါေမာင္းလာတာပါကြ... မင္းငါ့ကို ျပန္ဆရာ လုပ္စရာ မလိုပါဘူး။ သြားကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္သြားလုပ္ခ်ည္" ကုိမိုးၾကီးက အံုနာလဲ အံုနာ တက္မကိုင္လဲ တက္မကိုင္မို ့သူဘာမွ မေျပာႏိုင္ေသာ္လဲ ဒီလို စည္းေဖာက္တာမ်ဳိးကိုေတာ့ သူမၾကိဳက္... ကိုမိုးၾကီးႏွင့္ ဝုိင္းဖဲြ ့ေနသည့္ လူငယ္မ်ားကလဲ သူတုိ ့ျမိဳ ့ေလးမွ စရုိက္က်သည့္ လူငယ္အုပ္စု ျဖစ္သည္။ ထိုအထဲမွ တင္ေသာင္းဆိုသည့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ သူနဲ ့က သိပ္မ်က္ႏွာေၾကာ မတည့္ၾက။ ခုလဲ သူက ကုိမိုးၾကီးကို အပိုင္ကပ္ထားျပီး သူ ့ကိုေတာ့ ဂရုစိုက္စရာ မလုိဘူး ဆိုသည့္ အခ်ဳိးမ်ဳိးခ်ဳိးထားသည္။ သူကလဲ ဒီလုိ အခ်ဳိးမ်ဳိးကို လံုးဝမၾကိဳက္။ သြားရမည့္ ခရီးက ေရလမ္းခရီးမို ့မိမိ စက္ေလွေပၚ လုိက္သည့္ ခရီးသည္က မိမိတို ့စက္ေလွသမားမ်ား စကားကုိ နားေထာင္ရမည္။ ဒါမွ အားလံုး ေဘးအႏၱရာယ္ ကင္းမည္ျဖစ္၏။ "တင္ေသာင္း... မင္းတုိ ့ကလဲ ေသာက္စားထားျပီး ခုလို သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆို ကခုန္ေနတာ မလြန္ဘူးလား။ ဒီစက္ေလွက မင္းတုိ ့စင္းလံုးငွားလာတဲ့ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္တဲ့ စက္ေလွ မဟုတ္ဘူးေလ။ တျခား ခရီးသည္ေတြကိုလဲ နဲနဲေတာ့ အားနာဦးမွေပါ့" "ကိုမိုးၾကီးကေတာင္ ဘာမွ မေျပာတာကုိ မင္းက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ" ဖိုးလံုး စိတ္ထဲ တင္းခနဲ ျဖစ္သြားျပီး လက္သီးႏွစ္ဘက္ကို ဆုပ္လုိက္မိသည္။ ကိုမိုးၾကီးကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကိုမိုးၾကီးက ထားလိုက္ပါကြာ ဆိုသည့္ သေဘာမ်ဳိး လုပ္ျပသည္။ သူတို ့ေကၽြးတာ၊ ေမြးတာကို ေသာက္စားထားျပီး ကိုမိုးၾကီးလဲ ေျပာဖို ့ခက္ေနဟန္တူသည္။ ကိုမိုးၾကီးကမွ ဘာမွ မေျပာသည့္ေနာက္ သူကေရာ ဘာဆက္ေျပာရမလဲ။ ထို ့ေနာက္ သူမေက်မနပ္ျဖင့္ ေအာက္ဘက္သို ့ျပန္ဆင္းလာခဲ့လုိက္သည္။ သူ ့စိတ္ထဲတြင္ နဲနဲေလးသြားသည္။ ဒီလိုျဖင့္ သူတို ့စက္ေလွ ျပည္ျမိဳ ့ဆိပ္ကမ္းမွ မိမိတို ့ျမိဳ ့ေလးသို ့ ျပန္ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ စက္ေလွေပၚတြင္ ခရီးသည္ႏွင့္ ကုန္က အျပည့္မို ့စက္ေလွေဖာင္းကိုပင္ ထိလုထိခင္ ျဖစ္ေနျပီ။ ဒီၾကားထဲ ေလထန္ေနသျဖင့္ စက္ေလွကို ကမ္းမွ မနည္းခြာရသည္။ ဖိုးလံုးတို ့စက္ေလွသမား ငါးေယာက္စလံုး အလုပ္ရႈပ္ သြားၾက၏။ ဒီလိုျဖင့္ ေက်ာင္းၾကီးအိုးတန္းဝဲကို ျဖတ္ေက်ာ္ျပီး ျပည္ျမိဳ ့ပန္းျခံကုိ ေက်ာ္လာသည့္ေနာက္ မိုးက စတင္ ရြာလာသည္။ မိုးႏွင့္အတူ ေလကလဲ ပိုထန္လာသည္။ ေလေရာမိုးပါ ခ်လာသည့္ေနာက္ လႈိင္းကပါ ၾကီးလာသည္။ စက္ေလွက မိုးထဲေလထဲ လႈိင္းထဲတြင္ လူးလြန္ ့ေနသည္။ ဖိုးလံုး ကုန္ပစၥည္းမ်ား ေရထဲ ျပဳတ္မက်ေအာင္၊ မိုးမစိုေအာင္ လုိက္စစ္ေနရ၏။ ခုမွ ျပႆနာက စလာျပီ။ မိုးရြာလာသျဖင့္ စက္ေလွ အမိုးေပၚမွ လူတခ်ဳိ ့ထီးမ်ားထုတ္ေဆာင္း ၾကသျဖင့္ တက္မကိုင္ ကိုမိုးၾကီး ေရွ့ကို ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရေတာ့။ နဂိုကမွ မူးေနေတာ့ ပိုေမာင္းရခက္လာသည္။ ဒီၾကားထဲ ဟိုေကာင္ေတြ အဖြဲ ့ကလဲ အလိုက္ကမ္းဆိုး မသိ၊ ျငိမ္ျငိမ္မေနၾကေပ။ "ဖိုးလံုးေရ... ထီးေတြ ပိတ္ခုိင္းပါဦးဟ... ဒီမွာ ေရွ့ကို ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရေတာ့ဘူး" မိုးသံေလသံကို ေဖာက္၍ ထြက္လာသည့္ ကိုမိုးၾကီး၏ ေအာ္ေျပာသံကို ၾကားလုိက္ရသည္။ "ဒါေၾကာင့္ ကိုမိုးၾကီးကို စက္ေလွအမိုးေပၚ လူမတင္ဖုိ ့ေျပာတာေပါ့။ ကဲ... ခရီးသည္တို ့ထီးေတြ မပိတ္ခ်င္ရင္ စက္ေလွ ဟုိဘက္ဒီဘက္ကို မွ်ထိုင္ျပီး အလည္လမ္းေၾကာင္းေလး ဖြင့္ေပးပါဦး။ ဒီမွာ တက္မကိုင္က ေရွ့ကို မျမင္ရလုိ ့ကူညီပါဦးဗ်ာ... ကူညီေပးၾကပါဦး... ရျပီလား ကိုမိုးၾကီး" "ေအး... ရျပီ ဖိုးလံုး..." ဝါဆိုဝါေခါင္ ေရေဖာင္ေဖာင္ ဆိုသည့္ စကားအတုိင္း ကမ္းႏွစ္ဘက္သို ့ေရျပည့္ေနျပီျဖစ္သည္။ ျပည္ျမိဳ ့နဝေဒး တံတားတုိင္ ေအာက္ေျခခံုမ်ားပင္ ေရျမဳပ္ေနျပီ ျဖစ္၏။ "ကိုမိုးၾကီး တံတားတိုင္ခံုေတြ ျမဳပ္ေနတယ္ေနာ္ တိုင္ႏွစ္တုိင္ အလည္ကေနေမာင္း ကပ္မဆြဲနဲ ့လူဝိတ္က မ်ားတယ္" ကိုမိုးၾကီးက စက္ေလွကို တံတားတုိင္နားက ကပ္ကပ္ေမာင္းတတ္သျဖင့္ လွမ္းသတိေပးရေသးသည္။ ဒီလို သတိေပးေတာ့ ကိုမိုးၾကီးက မင္းဆရာ မလုပ္ပါနဲ ့ဆိုသည့္ အၾကည့္မ်ဳိးျဖင့္ လွမ္းၾကည့္သည္။ မၾကည္လဲ မတတ္ႏိုင္ ကုိယ့္တာဝန္ ကုိယ္ေက်ေအာင္ေတာ့ သတိေပးရမည္သာ... "ကိုမိုးၾကီး ေျပာေနရဲ ့နဲ ့တံတားတိုင္နားကို ကပ္ဆဲြရလား... ဟာ..." "ဒုန္း...." ေအာ္သံေတြ ဆူညံ ပြက္ေလာရိုက္သြားသည္။ သူ ့ေအာ္သံပင္ မဆံုးလုိက္ စက္ေလွက တံတားတိုင္နားမွ ျဖတ္ေမာင္းစဥ္ ေရဆြဲအားေၾကာင့္ ေရစီးေနာက္ ပါသြားျပီး ေရျမဳပ္ေနသည့္ တံတားတိုင္ ေအာက္ေျခခံုကို ဝင္ေဆာင့္သည္။ တံတားတိုင္ ေအာက္ေျခခံုကို တုိက္ျပီး စက္ေလွ ေမွာက္သြားခ်ိန္၊ ဖိုးလံုး တစ္ေယာက္လည္း ေရထဲသို ့ျပဳတ္က်သြားသည္။ ဖိုးလံုး ေရမ်က္ႏွာျပင္ ေပၚသို ့ျပန္ေပၚလာျပီးေနာက္ အသက္ ခပ္ျပင္းျပင္း ရွဴလိုက္စဥ္ လႈိင္းလံုးတစ္လံုးက ဝင္ေဆာင့္သျဖင့္ အသက္ရွဴမွားသြား ျပန္၏။ မိုးတြင္း ေရစီးက တံတားတုိိင္ကို ဦးတိုက္စီးျပီးေနာက္ ေရစီးေၾကာင္း ႏွစ္ေၾကာင္းခဲြျပီး ဆက္စီးသည္။ ဖိုးလံုးက ျမစ္လယ္ဘက္သို ့စီးသည့္ ေရစီးေၾကာင္းထဲသို ့ပါသြားသည္။ နဂိုကမွ မိုးတြင္းမို ့ေရစီးက သန္သည့္အျပင္ တံတားတုိင္ကို ဦးတိုက္စီးျပီး ျပန္ခြဲထြက္လာသည့္ ေရစီးက ပံုမွန္ထက္ ႏွစ္ဆေလာက္ ျမန္သည္။ ဖိုးလံုးလဲ မိုးထဲ၊ ေလထဲ လႈိင္းၾကားတြင္ ဆက္ကူးဖုိ ့မၾကိဳးစားေတာ့ဘဲ ေရစီးေနာက္သို ့သာ ေမွ်ာလုိက္သြားလုိက္၏။ ေရစီးေၾကာင္းအတုိင္း ဖိုးလံုး ျမစ္လယ္သို ့တေရြ ့ေရြ ့ေမ်ာပါသြားသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုး ကမၻာပ်က္သလား အထင္မွားရ၏။ ယူပါကယ္ပါ တစာစာျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ငိုေၾကႊးေနသံမ်ားကို စိတ္မခ်မ္းေျမ ့ဖြယ္ ၾကားေနရသည္။ မိုးထဲေလထဲ ျမစ္ေရျပင္ထက္တြင္ အသက္လု ကူးခတ္ေနၾကသည့္ ခရီးသည္မ်ား၊ ျပန္ ့က်ဲေနသည့္ ကုန္ပစၥည္းမ်ားကို ျမင္ေတြ ့ေနရ၏။ တံတားတိုင္မွ ကမ္းေျခဘက္သို ့ခဲြထြက္ စီးသြားသည့္ ေရစီးေၾကာင္းအတိုင္း စက္ေလွက ေမွာက္ခံုၾကီး ေမ်ာပါသြားသည္။ ကမ္းေျခဘက္သို ့ခြဲထြက္ စီးသြားသည့္ ေရစီးက ကမ္းစပ္ေဘးတြင္ ေဘးတုိက္ကပ္ထားသည့္ ေရနံတင္ စည္တြဲၾကီး ေအာက္သုိ ့တည့္တည့္ စီးဝင္သျဖင့္ ခရီးသည္မ်ား ကံဆိုးၾကသည္။

ျမစ္လယ္ဘက္သို ့ေမ်ာပါလာသည့္ ဖုိးလံုးတို ့လဲ မသက္သာ၊ ေရစီးအတိုင္း ေမ်ာပါသြားရင္း သူႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖစ္ေနသည့္ လူတစ္ေယာက္က္ုိ ေတြ ့လုိက္ရသည္။ ထိုလူဆီသို ့ကူးသြားလုိက္ျပီး ကယ္ရန္ ျပင္လုိက္စဥ္ လႈိုင္းတစ္လံုးက ဝုန္းကနဲ လာေစာင့္သျဖင့္ လူျခင္းကြဲသြားျပန္သည္။ ထို ့ေနာက္ ထိုလူလဲ သူ ့ျမင္ကြင္းအတြင္းမွ ေပ်ာက္သြားသည္။ ေျခကုန္လက္ပန္း က်ျပီးေနာက္ ဆက္မကူးႏိုင္ေတာ့ဘဲ ျမဳပ္သြားဟန္ တူသည္။ ျမစ္လယ္ေလာက္ ေရာက္မွ ေရစီးက အရွိန္ေလ်ာ့သြားသည္။ မိုးထဲေလထဲ၊ လႈိုင္းၾကားတြင္ ကူးရသည္က ခရီးမတြင္၊ ၾကာေတာ့ ဖိုးလံုး တစ္ေယာက္ ဆက္မကူးႏိုင္ေတာ့ ေျခကုန္လက္ပန္း က်လာသည္။ ပက္လက္လွန္ျပီး ေရစီးအတိုင္း ေမွ်ာလုိက္မည္ ျပင္ေတာ့လဲ တဝုန္းဝုန္းျဖင့္ မ်က္ႏွာကုိ လာရိုက္သည့္ လႈိင္းလံုးမ်ားေၾကာင့္ ႏွာေခါင္း၊ မ်က္စိႏွင့္ နားထဲသို ့ေရဝင္ျပီး လူလဲ မႊန္ထူလာသည္။ မိုးထဲေလထဲ လႈိင္းၾကားတြင္ အစြမ္းကုန္ ကူးခတ္ေနရင္း ေနာက္ဆံုး ေျခကုန္လက္ပန္းက်လာသည္။ သူအေမာေဖာက္လာျပီး မ်က္လံုးတုိ ့ျပာေဝလာသည္။ ဖိုးလံုး စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လုိက္ခါနီးတြင္ သူ ့တစ္ကိုယ္လံုး ေပါ့ပါးလြတ္လပ္ သြားသည္။ မ်က္လံုးဖြင့္ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေလွတစ္စီးေပၚ ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ ့လုိက္ရ၏။ သစ္ဆိမ့္ပင္ရြာမွ တံငါေလွမ်ား ေဘးနားမွ ျဖတ္သြားျပီး ခရီးသည္မ်ားကို လိုက္ကယ္ေနသည္ကို ေတြ ့ရသျဖင့္ သူ ့ရင္ထဲလႈိက္ကနဲ ဝမ္းသာသြားသည္။ ထို ့ေနာက္ မိေက်ာင္းရဲရြာဘက္မွ ေလွမ်ား၊ ေညာင္ပင္သာရြာမွ ေလွမ်ား၊ ျပည္ျမိဳ ့ေရႊဘံုသာ စက္ေလွဂိတ္မွ စက္ေလွမ်ား၊ ဆင္တဲရြာ ဘက္မွ စက္ေလွမ်ား မိမိတို ့ စက္ေလွ ေမွာက္သည့္ ေနရာသို ့အလ်ဳိလ်ဳိ ေလွာ္ခတ္၊ ေမာင္းႏွင္ လာေနၾကသည္ကို ေတြ ့လိုက္ရ၏။ ထိုေန ့က ခရီးသည္တို ့ကို လိုရာ ခရီးဆံုးသို ့လုိက္မပို ့ႏုိင္သည့္အတြက္ သူတို ့တာဝန္မေက်ခဲ့ၾက။ ထိုအျဖစ္အပ်က္တြင္ ခရီးသည္ေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ ေသေၾကပ်က္စီး ခဲ့ၾကရျပီး ေနာက္ေန ့အေကာက္ေတာင္ ဝဲျပန္အတြင္းတြင္ အေလာင္းမ်ား ထပ္ေနခဲ့သည္။ ခရီးသည္မ်ား ကံဆိုးစြာျဖင့္ ေရနံတင္ စည္တဲြၾကီးေအာက္ ေရစီးအတိုင္း ေမ်ာပါသြားျခင္းေၾကာင့္လဲ ပို၍ အေသအေပ်ာက္ မ်ားရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိအတိတ္ဆိုးက ျပန္စဥ္းစားမိတိုင္း သူ ့ကို အျမဲေျခာက္လွန္ ့ႏွိပ္စက္ေန၏။ ဝါဆိုပန္းခူးပြဲေန ့နီးလာတုိင္း ေမ့ေပ်ာက္ထားသည့္ အေၾကာင္းအရာတုိ ့ အာရံုတြင္ ျပန္ျပန္ေပၚလာတိုင္း မိမိကိုယ္ကို ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ သူသာ ကုိမိုးၾကီးႏွင့္ အတုိက္အခံလုပ္ျပီး စက္ေလွ အမိုးေပၚသို ့လူမတင္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္၊ အမုန္းခံျပီး ကိုမိုးၾကီးကို အရက္မေသာက္ေအာင္ တားႏုိင္ခဲ့လွ်င္၊ ကိုမိုးၾကီး မ်က္ႏွာကို မေထာက္ဘဲ စည္းကမ္းမဲ့ လူငယ္တစ္စုကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္ခဲ့လွ်င္၊ တံတားတိုင္နားမွ ကပ္မေမာင္းဖုိ ့ကုိမိုးၾကီးကို ေစာေစာကတည္းကသာ တားႏုိင္ခဲ့မည္ ဆိုလွ်င္ ဒီအျဖစ္အပ်က္တို ့ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မည္ျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ မိမိ အေတြ ့အၾကံဳအရ ဒါမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ႏိုင္တာကို သိေသာ္လဲ အလုပ္ရွင္ႏွင့္ အတိုက္အခံ မလုပ္ခ်င္ စိတ္ေၾကာင့္ ျပန္ျပင္၍ မရႏိုင္ေတာ့သည့္ အျဖစ္အပ်က္တုိ ့ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ရျပီ။ ထိုေန ့က အျဖစ္အပ်က္က ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ သူ ့အတြက္ေတာ့ ျပန္စဥ္းစားမိတိုင္း မေန ့တေန ့က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သလုိ နာက်င္ခံစား ေနရတုန္း ျဖစ္သည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ရာသီတစ္ပတ္ ျပန္လည္လာျပီး ဝါဆိုပန္းခူးေန ့ရက္သို ့ျပန္ေရာက္တိုင္း ထိုအျဖစ္အပ်က္က သူ ့ကုိ တေစၦတစ္ေကာင္လို ေျခာက္လွန္ ့ေနဦးမည္သာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ 

**ညီရဲသစ္**