လာဗ်ာ၊ ဒီေကာင္ႀကီးအေၾကာင္း မေျပာမဆိုရတာၾကာၿပီ။ ဒါေပတဲ့ သိပ္ၾကာသြားၿပီေတာင္ မထင္မိဘူး။ တစ္ေန႔ဆီက ကလပ္မွာ လူစုၿပီး သူဆံုးသြားတာေလးႏွစ္ျပည့္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ကေလး လုပ္ၾကေတာ့မွပဲ အေတာ္ကေလးၾကာသြားၿပီ ဆိုတာ သတိထားလိုက္မိေတာ့တယ္။ ကလပ္က ကပၸတိန္လုပ္တဲ့ ဦးဘေအးႀကီးကမ်ားဆိုရင္ ခုထက္ထိ ဘ၀င္မက်ႏိုင္ရွာေသးဘူး။ငါ အျမဲလို သတိေပးေနသားကြာ။ ခက္တာက ဒီေကာင့္မွာလည္း ဒါကေလးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဘရိတ္က မပါဘူးလိုျဖစ္ေနတယ္လို႔ေျပာလို႔ကို တို႔တစ္ေတြ ရယ္ၾကရေသးတယ္။ အဲဒီေန႔ ညေနက အေတာ္မိုးခ်ဳပ္သြားၾကတယ္။ ဘယ္သူကမွ၀မ္းနည္းပက္လက္ေတာ့ မျဖစ္ၾကဘူး။ သူကလည္း ၀မ္းနည္းတာမ်ဳိးမွ မႀကိဳက္ဘဲကိုး။ ဖိုးေစာထြန္းကေတာင္ဖိုးကိုက ၀မ္းနည္းတာ ဘာေၾကာင့္၀မ္းနည္း၀မ္းနည္း ေပ်ာ့ည့ံေသးသိမ္ရာ က်တယ္လို႔ ေျပာဖူးတယ္။ခင္ဗ်ားတို႔ ၀မ္းနည္းခ်င္ၾကရင္ အိမ္ျပန္ၿပီး ကိုယ့္မိန္းမကိုဖက္ၿပီး ၀မ္းနည္းၾကလို႔ေျပာေသးတယ္။ ဘာလို႔တုန္းလို႔ ကိုေအာင္ခင္က ေမးေတာ့ ဖိုးေစာထြန္းက ငါ့မွာ လြတ္ရက္မရွိတဲ့နင့္ရဲ႕ အခ်စ္အက်ဥ္းသားအျဖစ္နဲ႔ ေနရတာ အေတာ္ၾကာသြားပါကလားဆိုၿပီး ၀မ္းနည္းတဲ့အေနနဲ႔ေပါ့တဲ့။ဒီေတာ့ကာမွ လြတ္ရက္မရွိတဲ့ ခုနစ္အိုရွစ္အို အခ်စ္ရဲ႕အက်ဥ္းသားႀကီးမ်ား ရယ္ႏိုင္ၾကရေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီစကားက ဖိုးကိုေျပာေလ့ရွိတဲ့စကား။ဖိုးကိုက ေမတၱာ၊ ဂ႐ုဏာ၊ မုဒိတာ စတာေတြကိုေတာ့ အေတာ္ေျပာတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ အၿမီးအေမာက္ သိပ္တည့္တဲ့အပိုင္းကအဲဒီအပိုင္းပဲ။ အဲဒီအခါမ်ဳိးက်ရင္ ဖိုးေစာထြန္းက သူ႔ဘက္က ပါတယ္။ ေဂါက္ကြင္းမွာဆိုရင္ေတာ့ႏွစ္ေယာက္သား မတည့္ၾကဘူး။ ဖိုးေစာထြန္းက သီ၀ရီသမား။ ခါးကဘယ္လို၊ ပုခံုးကဘယ္လို၊ ေဂါက္သီးကရိုက္တာမဟုတ္ဘူး။ လက္ရဲ႕အရွိန္နဲ႔ ထိသြားတာ ဘာရယ္ညာရယ္နဲ႔။ ေဂါက္သမားဆိုတာကလည္း ဦးတဲ့သူကဆရာလုပ္ခ်င္တာကိုး။ တီခံုေပၚေရာက္ၿပီေဟ့ဆိုတာနဲ႔ ပ႐ိုျဖစ္သြားၾကတာခ်ည္းပဲ။ ဖိုးေစာထြန္းကိုႏိုင္တာကဖိုးကိုပဲ။ ဖိုးေစာထြန္းတစ္ေယာက္ တီခံုေပၚတြက္ၿပီး ႐ိုက္မယ္လုပ္ရင္ ဖိုးကိုက ေဟ့ဖိုးေစာထြန္း၊မင္းခါးက နည္းနည္းမတ္မေနဘူးလား။ မင္းေျပာေနက်အတိုင္း မဟုတ္ပါလားလို႔ ရိတတ္တယ္။ အဲဒီေန႔ဖိုးေစာထြန္း လက္ပ်က္ကေရာ။ ကိုယ္ကေတာ့ ပံုမွန္ပဲ။ ပင္စင္ယူၿပီးကာမွ ပရိုလည္းျဖစ္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ စင္ဂလ္ ဟင္းဒီကတ္ရလည္း ဘာထူးေတာ့မွာမို႔လဲ။ ဟိုး(လ္)အင္၀မ္းရေတာင္ ကိုယ္တို႔အရြယ္ကဒီက်င္းေလာက္ပဲ သြင္းႏိုင္တဲ့အရြယ္ ေရာက္ေနၿပီ မဟုတ္လား။ ဘာစိတ္၀င္စားစရာ ရွိေတာ့လို႔တုန္း။ဆရာ၀န္ ကိုေမာင္ကေလးရွိတုန္းကဆိုရင္ ကိုေမာင္ကေလးနဲ႔ကိုယ္က တြဲေလ့ရွိတယ္။ ကိုယ္တို႔ေလးေယာက္သား ရိုက္တဲ့အခါဆိုရင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သာ ျငင္းဟယ္ခံုဟယ္ လုပ္ေနၾကတာကို ကိုယ္တို႔ကေနာက္ကၾကည့္ရင္း တခြိခြိနဲ႔ေပါ့။ ကိုေမာင္ကေလးကေတာ့ ကိုးက်င္းသမား။ အလြန္ဆံုးရိုက္ရင္ဆယ့္ေလးက်င္းပဲ။ ဆယ့္ေလးက်င္းက ကလပ္ေဟာက္(စ)နဲ႔ နီးေလေတာ့ ဆယ့္ေလးက်င္းၿပီးရင္ ကလပ္ေဟာက္(စ)ဆီတက္ေတာ့တာပဲ။ ေျပာလည္း ေျပာေသးတယ္။ ဒီအရြယ္ႀကီးနဲ႔ မိုက္လို႔ ဆယ့္ရွစ္က်င္းရိုက္တာတဲ့။ဒီေတာ့ ဖိုးကိုက ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ကိုေမာင္ကေလး ဘာကိစၥျဖစ္ျဖစ္ ၿပီးၿပီးျပတ္ျပတ္ လုပ္ရတယ္။တို႔လို႔တန္းလန္းထားခဲ့လို႔ ဘယ္ေကာင္းမွာလဲတဲ့။ ဒီအခါမ်ဳိးမွာ ကိုေမာင္ကေလးက ျပန္ေျပာေလ့ရွိတယ္။မင္းမွာ ေဂါက္သီးရိုက္တာေတာင္ အဲဒီစိတ္ကေလးက ရွိေနေသးတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့လည္း ဖိုးကိုလည္းပါးစပ္ပိတ္ရတယ္။ ဖိုးကိုကလည္း ဖိုကိုပဲ။ အဲဒီကိစၥကေလးေတြကသူ႔မွာ အေတာ္မ်ားတယ္။ တစ္ခါတေလ မနက္ဖက္ရိုက္တဲ့အခါ သူမ်ားတကာက ဆယ့္ရွစ္က်င္းၿပီးလို႔ကလပ္ေဟာက္(စ) ေရာက္ေနၾကေပတဲ့ သူက ေပၚမလာဘူး။ သူ႔ကယ္ဒီကိုေမးေတာ့မွ ဆရာႀကီး ဆယ့္ကိုးက်င္းမွာတဲ့။ဆယ့္ကိုးက်င္းဆိုတာက ေဂါက္ကြင္းနားမွာေနတဲ့ ကျပားမႏွစ္ေယာက္အိမ္ပဲ။ တစ္ခါေတာ့ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ကိုယ္က ေျပာဖူးတယ္။ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္လို႔ ေျပာရတာက ဒီကိစၥမ်ဳိးက ဘယ္သူ႔ကိစၥမွ မဟုတ္ဘဲ။မင္းကြာ ငယ္လည္းငယ္ေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီကိစၥကေလး နည္းနည္းထိန္းဖို႔ေကာင္းၿပီလို႔ ေျပာေတာ့သူကေျပာတယ္။ ဟေကာင္ဘေမာင္ ငါက မင္းလို ေမတၱာတရားေခါင္းပါးေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ေမတၱာတရားကပိုလွ်ံေနတာ။ ေမတၱာတရားကို ေျခခ်ဳပ္ခ်မထားေကာင္းဘူးလို႔ ရယ္စရာေနာက္စရာအေနနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။အဲဒီတုန္းက ဆရာ၀န္ကိုေမာင္ကေလးက မဆံုးေသးဘူး။ သူကလည္း အနားမွာရွိေနေတာ့ ၀င္ေျပာတယ္။ဖိုးကိုရာ ငါေတာ့ မင္းေျပာေျပာေနတဲ့ ေမတၱာေတြ ဂရုဏာေတြကို အထင္လည္းမႀကီးဘူး၊ ယံုလည္းမယံုဘူးတဲ့။ဒီေတာ့ ဖိုးကိုကေျပာတယ္။ ကိုေမာင္ကေလး ခင္ဗ်ားက လူနာေတြ၊ လူမမာေတြနဲ႔ အဆက္အဆံ မ်ားေနတာကိုး။က်ဳပ္တို႔လို လူေကာင္းသူေကာင္းေတြနဲ႔ မ်ားမ်ားေပါင္းေပး။ အျမင္မွန္ရလာေအာင္တဲ့။ ဒီေတာ့ကိုေမာင္ကေလးက သူ႔ကို ဘာမွ်ျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ ကိုယ့္ကိုၾကည့္ၿပီး ေျပာတယ္။ ကိုဘေမာင္ေတြ႕ရဲ႕မဟုတ္လား။ ဒီေကာင့္မွာ အေျဖအျမဲတမ္းရွိတယ္။ ေျမြကိုက္ေတာင္ ေသမွာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ေအးဗ်ာ ဒါေပတဲ့ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့လည္း ျဖစ္သြားတာပဲ။ ကိုယ္ကေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းေတြးမိတိုင္းစိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ဳိးႀကီးပဲ။ ၀မ္းနည္းတာလား ဘာလဲညာလဲ မသိဘူး။ အဲဒီလိုျဖစ္တာကို ေျပာျပမိေတာ့ဖိုးေစာထြန္းက ေျပာတယ္။ ဟေကာင္ ဟိုေကာင္က ဘ၀ကို ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ေသသြားတာ။ မင္းလိုတစ္ေလာကလံုးအတြက္ ထိုင္ၿပီး ေသာကပြားေပးေနတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဒါလည္း ဟုတ္ေလာက္ပါရဲ႕။ ခုဟာကဖိုးကိုအေနနဲ႔ အရာရာကို စြန္႔လႊတ္သြားတာပဲလို႔ ေျပာရလိမ့္မယ္။ အေၾကာင္းက ဒီလို။ တစ္ေန႔ ေန႔ခင္းေတာ့ ဖိုးကိုက ဖုန္းဆက္တယ္။ေက်ာင္းအစ္မႀကီး အိမ္မွာ ရွိသလားလို႔ အရင္ဆံုးေမးတယ္။ ဘာလို႔တုန္းလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ညေနဖက္ ငါနဲ႔ ဖိုးေစာထြန္း မင္းဆီလာမယ္လို႔တဲ့။ လာခ်င္ လာေပါ့။ အိမ္က ေက်ာင္းအစ္မကေတာ့ေခ်ာင္မွာ။ အဲဒီမွာ အေနမ်ားတယ္။
ခင္ဗ်ားတစ္ခုစဥ္းစားၾကည့္။
စိုက္ေနေတာ့တာ။ အီေကြတာကို ေမွ်ာ္ဖို႔ဆိုတာေတာင္ခပ္ေရးေရးမို႔၊ ေျမာက္၀င္ရိုးစြန္းကို ေမွ်ာ္ဖို႔ဆိုတာက ေ၀းၿပီပဲ။ ခုလိုကာမွ ရည္းစားထားခ်င္စိတ္ရွိလို႔ရပါ့ဦးမလား။ ခ်စ္ခ်င္စိတ္ကရွိလို႔ ရပါဦးမလား။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ေလထဲမွာသြားခ်စ္လို႔ ရတာမွမဟုတ္ဘဲ။ဟိုတုန္းက ကြန္ျမဴနစ္ေတြေျပာတာ ၾကားဖူးရဲ႕မဟုတ္လား။ လက္ေတြ႕မပါတဲ့ သေဘာတရားဆိုတာ အလကားပဲဆိုတာေလဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္တို႔လို ဗ်ဴရိုကရက္လက္က်န္ေတြ၊ ႏိုင္ငံျခားျပန္ ပင္စင္စားႀကီးေတြမွာကေန႔စဥ္ရက္စက္ အသက္ဆက္စာေလာက္ပဲ ပိုက္ဆံရွိၾကတာ။ ကိုယ္တို႔အေနထားက ဘိုကေလးတင့္ေအာင္ေရးတဲ့သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲကလို `က်န္ေသးသမွ် အားေဆာင္ၾကည့္ရွာ၊ ကံေပးမွ ငါးတစ္ေကာင္မိမွာ´ ဆိုတာမ်ဳိး။ခုေနအခါ ကာလမွာ လက္မွတ္ေလာက္ပဲ ထိုးတတ္တဲ့လူငယ္ေတြ ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ်အထိေအာင္ ခ်မ္းသာလို႔ခ်မ္းသာမွန္းမသိေအာင္ ခ်မ္းသာပံုမ်ဳိး ခ်မ္းသာတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္တို႔မွာ ဘာမက္စရာရွိလို႔တုန္း။ကိုယ္က အဲလိုေမးေတာ့ ဖိုးကိုက ေျဖတယ္။ အသက္ႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် ခ်စ္ပံုက ရင့္က်က္လာသတဲ့။ပိုၿပီးနက္႐ႈိင္းလာသတဲ့။ ဟိုကိစၥခ်ည္းပဲ မဟုတ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ဒီေတာ့လည္း ဖိုးေစာထြန္းကေနႏိုင္ပံုမရေတာ့ဘူး။ သူက ၀င္ေျပာတယ္။ ဒီလိုျဖင့္ မင္းဘာသာ ရင့္က်က္လာတဲ့အခ်စ္နဲ႔ မင္းဟာမကေလးကိုတစ္ေနကုန္ထုိင္ၾကည့္ေန။ မိုးခ်ဳပ္သြားတဲ့အခါ ငါ့ဆီလာပို႔ထားေခ်လို႔ ၀င္ေျပာလိုက္ကာမွဖိုးကိုလည္း ၿငိမ္သြားေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္တို႔တစ္ေတြ မႀကီးမငယ္နဲ႔ ေတာေျပာေတာင္ေျပာေျပာရင္းမိုးအေတာ္ခ်ဳပ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲဗ်ာ လိုရင္းေျပာရရင္ေတာ့ ဖိုးကိုတစ္ေယာက္အဲဒီ နာမည္ေလးငါးလံုးနဲ႔ ေကာင္မေလးနဲ႔ ယူလိုက္တယ္။ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ဆီ ဟန္းနီးမြန္း သြားၾကေသးတယ္။ကိုယ္တို႔ဆီ တစ္ေခါက္ျပန္လာေသးတယ္။ ေဂါက္သီးရိုက္ၾကေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဒီကျပန္သြားၿပီးမၾကာခင္ဆံုးသြားတာပဲ။ အိပ္ေနရင္း ႏွလံုးရပ္သြားတာတဲ့။ ေအးေလ၊ ဒီလိုျဖစ္သြားေတာ့လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္တာေပါ့။ဒါေတာင္ ကလပ္မွာ ရယ္စရာေျပာျဖစ္ၾကေသးတယ္။ တစ္ေယာက္ကေျပာတယ္။ ဖိုးကိုတို႔မ်ား ကံေကာင္းသကြာ။ေသတာေအာင္ အိပ္ေနရင္းႏွလံုးရပ္သြားတယ္ဆိုေတာ့ သက္သက္သာသာနဲ႔ အသက္ထြက္သြားရတာပဲလို႔ဆိုေတာ့တစ္ေယာက္က ၀င္ေထာက္တယ္။ ခင္ဗ်ားကို ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ အသက္ထြက္သြားတာ မဟုတ္ဘူးလို႔ဘယ္သူက ေျပာလို႔တုန္း။ အိပ္ရာေပၚ အိပ္ေနရင္းနဲ႔လို႔ပဲ ၾကားရတာ။ ဘယ္လိုအိပ္တယ္၊ ဘယ္သူနဲ႔အိပ္တယ္ဆိုတာေတြမွမသိဘဲတဲ့။ ဒီေတာ့ ရယ္ၾကရေသးသဗ်ာ။ ကိုယ္ကေတာ့ မေန႔တစ္ေန႔ဆီက ဖိုးကိုကို အေတာ္ေလး သတိရေနမိတယ္။အေၾကာင္းက ဒီလို။ ကိုရင္ေမာင္တင့္သား ဒီကို၀င္လာတုန္းက ကိုယ့္ကို စာအုပ္တစ္အုပ္ လက္ေဆာင္ေပးသြားတယ္။ကိုယ္က ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးအေၾကာင္း စိတ္၀င္စားေတာ့ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့စာအုပ္ေတြမ်ားေတြ႕တဲ့အခါ ၀ယ္ဖတ္ေလ့ရွိတယ္။ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ၀ယ္ျဖစ္တာ သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။သူမ်ားလက္ေဆာင္ေပးတာေလာက္ပဲ ဖတ္ႏိုင္ေတာ့တာ။ အေၾကာင္းသိေတာ့ ကိုရင္ေမာင္တင့္သားက ကိုယ့္အတြက္စာအုပ္တစ္အုပ္ ၀ယ္လာေပးတယ္။ အဲဒီစာအုပ္က ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးတုန္းက လက္ေျဖာင့္တပ္သားေတြကသူတို႔ရဲ႕အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေရးထားတဲ့စာအုပ္ပဲ။ အေတြ႕အၾကံဳေတြပဲ ဆိုပါစို႔ရဲ႕။ အဲဒီစာအုပ္ကိုဖတ္ေနရင္းတစ္ေန႔ေတာ့ အေၾကာင္းတစ္ခု ဖတ္လိုက္ရတယ္။ အေၾကာင္းက ဒီလို။ ဥေရာပစစ္ေျမျပင္တစ္ေနရာမွာ ဂ်ာမန္လက္ေျဖာင့္တပ္သားေတြကေနရာအသီးသီးယူၿပီး သူတို႔နယ္ေျမထဲ ခ်ီတက္လာတဲ့ အုပ္စုေတြကို အေ၀းဆီကေနလွမ္းၿပီး လက္ေျဖာင့္တပ္သားေတြကပစ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ လက္ေျဖာင့္တပ္သားေတြက ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ၊ သံုးေယာက္တစ္တြဲ ေနေလ့ရွိသတဲ့။တြဲထားတဲ့ပံုစံကေတာ့ အေတြ႕အၾကံဳရွိတဲ့ လက္ေျဖာင့္တပ္သားႀကီးနဲ႔ အလုပ္သင္ လက္ေျဖာင့္တပ္သားကိုတြဲထားေလ့ရွိတယ္။ အလုပ္သင္ လက္ေျဖာင့္တပ္သားကေတာ့ ေသနတ္ကို က်ည္ဆံထိုးေပးရတယ္။ လက္ေျဖာင့္တပ္သားေတြဆိုတာကေအာ္တိုမစ္တစ္ေသနတ္မ်ဳိးကို မႀကိဳက္ၾကဘူးကိုး။ ၿပီးေတာ့ အလုပ္သင္လက္ေျဖာင့္တပ္သားကပစ္မွတ္ကို ထိ မထိ။ ထိျပန္ရင္ ဘယ္လိုဘယ္ပံုဆိုတာ မွန္ေျပာင္းနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ရတယ္။ အဲ..အဲဒီစစ္ေျမျပင္တစ္ေနရာမွာေတာ့ အေတြ႕အၾကံဳသိပ္ရွိတဲ့ ဆာဂ်င္ လက္ေျဖာင့္တပ္သားႀကီးနဲ႔အတူအလုပ္သင္လက္ေျဖာင့္တပ္သားတို႔ အတြဲက ေရွ႕ကိုတက္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့ ရန္သူ႔တပ္ဖြဲ႕၀င္အုပ္စုတစ္စုကိုေရွ႕မတိုးႏိုင္ေအာင္ အေ၀းကလွမ္းၿပီး ပစ္ရင္း ထိန္းထားေနတယ္။ ဆာဂ်င္ႀကီးကိုယ္တိုင္ကလည္းမွန္ေျပာင္းနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ေလ့ရွိတယ္။ ၿပီးမွ တစ္ေယာက္ခ်င္းပစ္ခ်ေနတာ။ သူ႔ရဲ႕ လက္သင္ရဲေဘာ္ကဆာဂ်င္ႀကီးပစ္လိုက္တိုင္း ရန္သူ႔ဘက္ကို မွန္ေျပာင္းနဲ႔လွမ္းၾကည့္ရင္း သူ႔ဆာဂ်င္ႀကီးကိုအေျခအေနေျပာျပတယ္။ တစ္ခ်ီမွာေတာ့ ဆာဂ်င္ႀကီးက ပစ္မယ္လို႔လုပ္ၿပီး မပစ္ဘူး။ သူ႔တပည့္ကေတာ့မပစ္သာေသးလို႔ပဲလို႔ မွတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ခ်ီ ႏွစ္ခ်ီလည္း အဲဒီလိုပဲ။ မပစ္ဘဲေနတယ္။သူ႔တပည့္က သတိထားၾကည့္ေနေလေတာ့ ဆာဂ်င္ႀကီး မပစ္ဘဲေနေနတဲ့ တစ္ဖက္ကရန္သူဟာ တစ္ေယာက္တည္း။ဆိုလိုတာကဗ်ာ၊ ရန္သူ႔ဘက္က အဲဒီလူ ပစ္ကြင္းထဲ၀င္လာေလတိုင္း ဆာဂ်င္ႀကီးက မပစ္ဘူး။ ပစ္မယ္လို႔ခ်ိန္ထားၿပီးကာမွ ေသနတ္ကို ျပန္ခ်လိုက္တယ္။ ဒါေပတဲ့ တစ္ခ်ီမွာေတာ့ ဆာဂ်င္ႀကီးက ပစ္ထည့္လိုက္ကေရာ။ဒီေတာ့ သူ႔ရဲ႕လက္သင္ရဲေဘာ္က မွန္ေျပာင္းနဲ႔ၾကည့္ၿပီး ထိတယ္ဆာဂ်င္ႀကီးေရလို႔ ေျပာတယ္။ေသခ်ာရဲ႕လားလို႔ ဆာဂ်င္ႀကီးကေမးေတာ့ သူ႔တပည့္က လႈပ္ဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မရဘူး။ ပစ္မွတ္ကိုတည့္တည့္ပဲလို႔ ေျဖလိုက္တယ္။ ဆာဂ်င္ႀကီးက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ေခါင္းညိတ္ျပသတဲ့။ ေနာက္ ရန္သူေတြ လႈပ္ရွားမႈမရွိေတာ့ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္သား နားၾကတဲ့အခါ ရဲေဘာ္တပည့္က ဆာဂ်င္ႀကီးကို ေမးသတဲ့။ ရန္သူတစ္ေယာက္ကိုဆာဂ်င္က မွန္ေျပာင္းနဲ႔ၾကည့္လိုက္၊ ပစ္မယ္လို႔လုပ္လိုက္၊ မပစ္ဘဲေနလိုက္နဲ႔ေနတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပဲ။ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ေမးေတာ့ ဆာဂ်င္ႀကီးက ခုလိုရွင္းျပတယ္။ တို႔အလုပ္က တစ္ဖက္ကရန္သူကို ပစ္ဖို႔၊ထိဖို႔။ တစ္ခ်က္တည္းနဲ႔မေသလည္း သူတို႔ ေရွ႕မတိုးသာေအာင္ ထိန္းထားဖို႔ပဲ။ ထိလို႔ေသတာရွိသလို၊ဒဏ္ရာရလို႔ ေနာက္တန္းျပန္ေျပးတာလည္း ရွိမယ္။ ဒါေပတဲ့ ရန္သူ႔တပ္သားတစ္ေယာက္ကို မွန္ေျပာင္းထဲကေနၾကည့္ရင္းသတိထားလိုက္မိတယ္။ ဒီလူက အသက္ ေတာ္ေတာ္ကေလးႀကီးေနၿပီ။ ၾကည့္ရတာ တို႔လို အျမဲတမ္းတပ္ေတြမွာလုပ္ေနတဲ့လူမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ စစ္ႀကီးျဖစ္လာလို႔ စစ္ထဲလိုက္လာတဲ့လူမ်ဳိး။ သူ႔ကို ငါပစ္လိုက္လို႔မေသဘဲ ဒဏ္ရာရ႐ံုရၿပီး ေနာက္တန္းကို ျပန္သြားရရင္ ေဆးကုသမႈခံၿပီး ဒီဒဏ္ရာနဲ႔ သူ႔ရြာကိုျပန္ရမွာပဲ။ ရြာမွာလည္း ဒီအသက္အရြယ္ႀကီး က်ကာမွ ဒုကၡိတဘ၀နဲ႔ အသက္ဆက္ရွင္ေနရေတာ့မွာ။စစ္ႀကီးကလည္းျဖစ္ေနေတာ့ တျခားအလုပ္လည္း လုပ္စားတတ္မွာမဟုတ္ဘူး။ မေသမခ်င္း ငါပစ္လိုက္တဲ့ဒဏ္ရာနဲ႔အသက္ဆက္ရွင္ေနရေတာ့မွာမို႔ ငါပစ္လိုက္တာက မေသဘဲ ဒဏ္ရာရ႐ံုဆိုရင္ သူ႔ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးကိုငါက ဒုကၡေပးလိုက္သလိုပဲ ေနမယ္။ ဒီေတာ့ ငါ့အေနနဲ႔ ပစ္တဲ့အခါမွာ ေသေလာက္တဲ့ပစ္မွတ္ကိုရတဲ့အထိ ေစာင့္ရေတာ့တာပဲ။ သူ႔အသက္ကလည္း အေတာ္ႀကီးပံုရတာကိုးတဲ့။ အလုပ္သင္လက္ေျဖာင့္တပ္သားကေတာ့ဘာမွျပန္မေျပာေပတဲ့ ဘ၀တာအတြက္ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ သင္ခန္းစာတစ္ခုကို ရလိုက္တယ္လို႔ စာအုပ္ထဲမွာေရးထားတယ္။ ဘယ္လိုသင္ခန္းစာရယ္လို႔ေတာ့ ရွင္းမျပဘူး။ ဆာဂ်င္ႀကီးရဲ႕စိတ္ေကာင္းကို ေပၚလြင္ေစတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ေရးတဲ့လူက အဲဒီအလုပ္သင္ရဲေဘာ္ေလးပဲ။ စစ္ႀကီးၿပီးေတာ့ ဗိုလ္မွဴးဘ၀ကေနအနားယူၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရးထားတာ။ ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ အသက္ကိုငဲ့လို႔ တဲ့တဲ့ပဲ ပစ္လိုက္ေတာ့တယ္တဲ့။ ဘာလို႔မွန္းေတာ့မသိဘူး၊ အဲဒါကေလးဖတ္ၿပီးဖိုးကိုကိုပဲ သတိရေနမိတယ္။ ဘယ္လိုဆိုင္တယ္၊ မဆိုင္ဘူးဆိုတာေတာ့လည္း ကိုယ့္ဘာသာေတြးၾကည့္လို႔မရဘူး။ကိုယ္အခုေျပာတာေတြက သင္ခန္းစာတစ္ခုလား၊ ဘာလားလို႔လည္း မေျပာတတ္ဘူး။ ဒါေပတဲ့ အဲဒီအေၾကာင္းဖတ္လိုက္မိကတည္းကဖိုးကိုကိုပဲ သြားၿပီး သတိရေနမိတယ္။ ခင္ဗ်ားဘာသာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ေတာ့လည္း အဓိပၸာယ္တစ္ခုထြက္ခ်င္ထြက္မယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားေတြ႕ၾကည့္လို႔ရတာ ခင္ဗ်ားရဲ႕သိပံု၊ ခံစားႏိုင္ပံုစတာေတြနဲ႔ ဆိုင္လိမ့္မယ္။ စၾက၀ဠာလံုးဆိုင္ရာအေတြးအေခၚကို အေျခခံထားတဲ့ ရလဒ္ေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မယ္။ေျပာမယ္ဆိုရင္ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ပစ္တဲ့ဆာဂ်င္ႀကီးဟာ ဖိုးကိုေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
**ျမင့္သန္း**
(ေရာေရာေယာင္ေယာင္ ေမာင္ဘေမာင္ ၀တၳဳတိုမ်ားမွ…) ခ်င္းတြင္း၊ ေမလ၊ ၂၀၁၁
-- Posted By Blogger လူဗိုလ္
-အသက္ကိုငဲ့လို႔ တည့္တည့္ပဲပစ္လိုက္ေတာ့တယ္ (ျမင့္သန္း)-
လာဗ်ာ၊ ဒီေကာင္ႀကီးအေၾကာင္း မေျပာမဆိုရတာၾကာၿပီ။ ဒါေပတဲ့ သိပ္ၾကာသြားၿပီေတာင္ မထင္မိဘူး။ တစ္ေန႔ဆီက ကလပ္မွာ လူစုၿပီး သူဆံုးသြားတာေလးႏွစ္ျပည့္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ကေလး လုပ္ၾကေတာ့မွပဲ အေတာ္ကေလးၾကာသြားၿပီ ဆိုတာ သတိထားလိုက္မိေတာ့တယ္။ ကလပ္က ကပၸတိန္လုပ္တဲ့ ဦးဘေအးႀကီးကမ်ားဆိုရင္ ခုထက္ထိ ဘ၀င္မက်ႏိုင္ရွာေသးဘူး။ငါ အျမဲလို သတိေပးေနသားကြာ။ ခက္တာက ဒီေကာင့္မွာလည္း ဒါကေလးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဘရိတ္က မပါဘူးလိုျဖစ္ေနတယ္လို႔ေျပာလို႔ကို တို႔တစ္ေတြ ရယ္ၾကရေသးတယ္။ အဲဒီေန႔ ညေနက အေတာ္မိုးခ်ဳပ္သြားၾကတယ္။ ဘယ္သူကမွ၀မ္းနည္းပက္လက္ေတာ့ မျဖစ္ၾကဘူး။ သူကလည္း ၀မ္းနည္းတာမ်ဳိးမွ မႀကိဳက္ဘဲကိုး။ ဖိုးေစာထြန္းကေတာင္ဖိုးကိုက ၀မ္းနည္းတာ ဘာေၾကာင့္၀မ္းနည္း၀မ္းနည္း ေပ်ာ့ည့ံေသးသိမ္ရာ က်တယ္လို႔ ေျပာဖူးတယ္။ခင္ဗ်ားတို႔ ၀မ္းနည္းခ်င္ၾကရင္ အိမ္ျပန္ၿပီး ကိုယ့္မိန္းမကိုဖက္ၿပီး ၀မ္းနည္းၾကလို႔ေျပာေသးတယ္။ ဘာလို႔တုန္းလို႔ ကိုေအာင္ခင္က ေမးေတာ့ ဖိုးေစာထြန္းက ငါ့မွာ လြတ္ရက္မရွိတဲ့နင့္ရဲ႕ အခ်စ္အက်ဥ္းသားအျဖစ္နဲ႔ ေနရတာ အေတာ္ၾကာသြားပါကလားဆိုၿပီး ၀မ္းနည္းတဲ့အေနနဲ႔ေပါ့တဲ့။ဒီေတာ့ကာမွ လြတ္ရက္မရွိတဲ့ ခုနစ္အိုရွစ္အို အခ်စ္ရဲ႕အက်ဥ္းသားႀကီးမ်ား ရယ္ႏိုင္ၾကရေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီစကားက ဖိုးကိုေျပာေလ့ရွိတဲ့စကား။ဖိုးကိုက ေမတၱာ၊ ဂ႐ုဏာ၊ မုဒိတာ စတာေတြကိုေတာ့ အေတာ္ေျပာတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ အၿမီးအေမာက္ သိပ္တည့္တဲ့အပိုင္းကအဲဒီအပိုင္းပဲ။ အဲဒီအခါမ်ဳိးက်ရင္ ဖိုးေစာထြန္းက သူ႔ဘက္က ပါတယ္။ ေဂါက္ကြင္းမွာဆိုရင္ေတာ့ႏွစ္ေယာက္သား မတည့္ၾကဘူး။ ဖိုးေစာထြန္းက သီ၀ရီသမား။ ခါးကဘယ္လို၊ ပုခံုးကဘယ္လို၊ ေဂါက္သီးကရိုက္တာမဟုတ္ဘူး။ လက္ရဲ႕အရွိန္နဲ႔ ထိသြားတာ ဘာရယ္ညာရယ္နဲ႔။ ေဂါက္သမားဆိုတာကလည္း ဦးတဲ့သူကဆရာလုပ္ခ်င္တာကိုး။ တီခံုေပၚေရာက္ၿပီေဟ့ဆိုတာနဲ႔ ပ႐ိုျဖစ္သြားၾကတာခ်ည္းပဲ။ ဖိုးေစာထြန္းကိုႏိုင္တာကဖိုးကိုပဲ။ ဖိုးေစာထြန္းတစ္ေယာက္ တီခံုေပၚတြက္ၿပီး ႐ိုက္မယ္လုပ္ရင္ ဖိုးကိုက ေဟ့ဖိုးေစာထြန္း၊မင္းခါးက နည္းနည္းမတ္မေနဘူးလား။ မင္းေျပာေနက်အတိုင္း မဟုတ္ပါလားလို႔ ရိတတ္တယ္။ အဲဒီေန႔ဖိုးေစာထြန္း လက္ပ်က္ကေရာ။ ကိုယ္ကေတာ့ ပံုမွန္ပဲ။ ပင္စင္ယူၿပီးကာမွ ပရိုလည္းျဖစ္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ စင္ဂလ္ ဟင္းဒီကတ္ရလည္း ဘာထူးေတာ့မွာမို႔လဲ။ ဟိုး(လ္)အင္၀မ္းရေတာင္ ကိုယ္တို႔အရြယ္ကဒီက်င္းေလာက္ပဲ သြင္းႏိုင္တဲ့အရြယ္ ေရာက္ေနၿပီ မဟုတ္လား။ ဘာစိတ္၀င္စားစရာ ရွိေတာ့လို႔တုန္း။ဆရာ၀န္ ကိုေမာင္ကေလးရွိတုန္းကဆိုရင္ ကိုေမာင္ကေလးနဲ႔ကိုယ္က တြဲေလ့ရွိတယ္။ ကိုယ္တို႔ေလးေယာက္သား ရိုက္တဲ့အခါဆိုရင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သာ ျငင္းဟယ္ခံုဟယ္ လုပ္ေနၾကတာကို ကိုယ္တို႔ကေနာက္ကၾကည့္ရင္း တခြိခြိနဲ႔ေပါ့။ ကိုေမာင္ကေလးကေတာ့ ကိုးက်င္းသမား။ အလြန္ဆံုးရိုက္ရင္ဆယ့္ေလးက်င္းပဲ။ ဆယ့္ေလးက်င္းက ကလပ္ေဟာက္(စ)နဲ႔ နီးေလေတာ့ ဆယ့္ေလးက်င္းၿပီးရင္ ကလပ္ေဟာက္(စ)ဆီတက္ေတာ့တာပဲ။ ေျပာလည္း ေျပာေသးတယ္။ ဒီအရြယ္ႀကီးနဲ႔ မိုက္လို႔ ဆယ့္ရွစ္က်င္းရိုက္တာတဲ့။ဒီေတာ့ ဖိုးကိုက ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ကိုေမာင္ကေလး ဘာကိစၥျဖစ္ျဖစ္ ၿပီးၿပီးျပတ္ျပတ္ လုပ္ရတယ္။တို႔လို႔တန္းလန္းထားခဲ့လို႔ ဘယ္ေကာင္းမွာလဲတဲ့။ ဒီအခါမ်ဳိးမွာ ကိုေမာင္ကေလးက ျပန္ေျပာေလ့ရွိတယ္။မင္းမွာ ေဂါက္သီးရိုက္တာေတာင္ အဲဒီစိတ္ကေလးက ရွိေနေသးတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့လည္း ဖိုးကိုလည္းပါးစပ္ပိတ္ရတယ္။ ဖိုးကိုကလည္း ဖိုကိုပဲ။ အဲဒီကိစၥကေလးေတြကသူ႔မွာ အေတာ္မ်ားတယ္။ တစ္ခါတေလ မနက္ဖက္ရိုက္တဲ့အခါ သူမ်ားတကာက ဆယ့္ရွစ္က်င္းၿပီးလို႔ကလပ္ေဟာက္(စ) ေရာက္ေနၾကေပတဲ့ သူက ေပၚမလာဘူး။ သူ႔ကယ္ဒီကိုေမးေတာ့မွ ဆရာႀကီး ဆယ့္ကိုးက်င္းမွာတဲ့။ဆယ့္ကိုးက်င္းဆိုတာက ေဂါက္ကြင္းနားမွာေနတဲ့ ကျပားမႏွစ္ေယာက္အိမ္ပဲ။ တစ္ခါေတာ့ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ကိုယ္က ေျပာဖူးတယ္။ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္လို႔ ေျပာရတာက ဒီကိစၥမ်ဳိးက ဘယ္သူ႔ကိစၥမွ မဟုတ္ဘဲ။မင္းကြာ ငယ္လည္းငယ္ေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီကိစၥကေလး နည္းနည္းထိန္းဖို႔ေကာင္းၿပီလို႔ ေျပာေတာ့သူကေျပာတယ္။ ဟေကာင္ဘေမာင္ ငါက မင္းလို ေမတၱာတရားေခါင္းပါးေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ေမတၱာတရားကပိုလွ်ံေနတာ။ ေမတၱာတရားကို ေျခခ်ဳပ္ခ်မထားေကာင္းဘူးလို႔ ရယ္စရာေနာက္စရာအေနနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။အဲဒီတုန္းက ဆရာ၀န္ကိုေမာင္ကေလးက မဆံုးေသးဘူး။ သူကလည္း အနားမွာရွိေနေတာ့ ၀င္ေျပာတယ္။ဖိုးကိုရာ ငါေတာ့ မင္းေျပာေျပာေနတဲ့ ေမတၱာေတြ ဂရုဏာေတြကို အထင္လည္းမႀကီးဘူး၊ ယံုလည္းမယံုဘူးတဲ့။ဒီေတာ့ ဖိုးကိုကေျပာတယ္။ ကိုေမာင္ကေလး ခင္ဗ်ားက လူနာေတြ၊ လူမမာေတြနဲ႔ အဆက္အဆံ မ်ားေနတာကိုး။က်ဳပ္တို႔လို လူေကာင္းသူေကာင္းေတြနဲ႔ မ်ားမ်ားေပါင္းေပး။ အျမင္မွန္ရလာေအာင္တဲ့။ ဒီေတာ့ကိုေမာင္ကေလးက သူ႔ကို ဘာမွ်ျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ ကိုယ့္ကိုၾကည့္ၿပီး ေျပာတယ္။ ကိုဘေမာင္ေတြ႕ရဲ႕မဟုတ္လား။ ဒီေကာင့္မွာ အေျဖအျမဲတမ္းရွိတယ္။ ေျမြကိုက္ေတာင္ ေသမွာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ေအးဗ်ာ ဒါေပတဲ့ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့လည္း ျဖစ္သြားတာပဲ။ ကိုယ္ကေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းေတြးမိတိုင္းစိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ဳိးႀကီးပဲ။ ၀မ္းနည္းတာလား ဘာလဲညာလဲ မသိဘူး။ အဲဒီလိုျဖစ္တာကို ေျပာျပမိေတာ့ဖိုးေစာထြန္းက ေျပာတယ္။ ဟေကာင္ ဟိုေကာင္က ဘ၀ကို ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ေသသြားတာ။ မင္းလိုတစ္ေလာကလံုးအတြက္ ထိုင္ၿပီး ေသာကပြားေပးေနတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဒါလည္း ဟုတ္ေလာက္ပါရဲ႕။ ခုဟာကဖိုးကိုအေနနဲ႔ အရာရာကို စြန္႔လႊတ္သြားတာပဲလို႔ ေျပာရလိမ့္မယ္။ အေၾကာင္းက ဒီလို။ တစ္ေန႔ ေန႔ခင္းေတာ့ ဖိုးကိုက ဖုန္းဆက္တယ္။ေက်ာင္းအစ္မႀကီး အိမ္မွာ ရွိသလားလို႔ အရင္ဆံုးေမးတယ္။ ဘာလို႔တုန္းလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ညေနဖက္ ငါနဲ႔ ဖိုးေစာထြန္း မင္းဆီလာမယ္လို႔တဲ့။ လာခ်င္ လာေပါ့။ အိမ္က ေက်ာင္းအစ္မကေတာ့ေခ်ာင္မွာ။ အဲဒီမွာ အေနမ်ားတယ္။
ခင္ဗ်ားတစ္ခုစဥ္းစားၾကည့္။
စိုက္ေနေတာ့တာ။ အီေကြတာကို ေမွ်ာ္ဖို႔ဆိုတာေတာင္ခပ္ေရးေရးမို႔၊ ေျမာက္၀င္ရိုးစြန္းကို ေမွ်ာ္ဖို႔ဆိုတာက ေ၀းၿပီပဲ။ ခုလိုကာမွ ရည္းစားထားခ်င္စိတ္ရွိလို႔ရပါ့ဦးမလား။ ခ်စ္ခ်င္စိတ္ကရွိလို႔ ရပါဦးမလား။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ေလထဲမွာသြားခ်စ္လို႔ ရတာမွမဟုတ္ဘဲ။ဟိုတုန္းက ကြန္ျမဴနစ္ေတြေျပာတာ ၾကားဖူးရဲ႕မဟုတ္လား။ လက္ေတြ႕မပါတဲ့ သေဘာတရားဆိုတာ အလကားပဲဆိုတာေလဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္တို႔လို ဗ်ဴရိုကရက္လက္က်န္ေတြ၊ ႏိုင္ငံျခားျပန္ ပင္စင္စားႀကီးေတြမွာကေန႔စဥ္ရက္စက္ အသက္ဆက္စာေလာက္ပဲ ပိုက္ဆံရွိၾကတာ။ ကိုယ္တို႔အေနထားက ဘိုကေလးတင့္ေအာင္ေရးတဲ့သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲကလို `က်န္ေသးသမွ် အားေဆာင္ၾကည့္ရွာ၊ ကံေပးမွ ငါးတစ္ေကာင္မိမွာ´ ဆိုတာမ်ဳိး။ခုေနအခါ ကာလမွာ လက္မွတ္ေလာက္ပဲ ထိုးတတ္တဲ့လူငယ္ေတြ ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ်အထိေအာင္ ခ်မ္းသာလို႔ခ်မ္းသာမွန္းမသိေအာင္ ခ်မ္းသာပံုမ်ဳိး ခ်မ္းသာတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္တို႔မွာ ဘာမက္စရာရွိလို႔တုန္း။ကိုယ္က အဲလိုေမးေတာ့ ဖိုးကိုက ေျဖတယ္။ အသက္ႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် ခ်စ္ပံုက ရင့္က်က္လာသတဲ့။ပိုၿပီးနက္႐ႈိင္းလာသတဲ့။ ဟိုကိစၥခ်ည္းပဲ မဟုတ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ဒီေတာ့လည္း ဖိုးေစာထြန္းကေနႏိုင္ပံုမရေတာ့ဘူး။ သူက ၀င္ေျပာတယ္။ ဒီလိုျဖင့္ မင္းဘာသာ ရင့္က်က္လာတဲ့အခ်စ္နဲ႔ မင္းဟာမကေလးကိုတစ္ေနကုန္ထုိင္ၾကည့္ေန။ မိုးခ်ဳပ္သြားတဲ့အခါ ငါ့ဆီလာပို႔ထားေခ်လို႔ ၀င္ေျပာလိုက္ကာမွဖိုးကိုလည္း ၿငိမ္သြားေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္တို႔တစ္ေတြ မႀကီးမငယ္နဲ႔ ေတာေျပာေတာင္ေျပာေျပာရင္းမိုးအေတာ္ခ်ဳပ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲဗ်ာ လိုရင္းေျပာရရင္ေတာ့ ဖိုးကိုတစ္ေယာက္အဲဒီ နာမည္ေလးငါးလံုးနဲ႔ ေကာင္မေလးနဲ႔ ယူလိုက္တယ္။ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ဆီ ဟန္းနီးမြန္း သြားၾကေသးတယ္။ကိုယ္တို႔ဆီ တစ္ေခါက္ျပန္လာေသးတယ္။ ေဂါက္သီးရိုက္ၾကေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဒီကျပန္သြားၿပီးမၾကာခင္ဆံုးသြားတာပဲ။ အိပ္ေနရင္း ႏွလံုးရပ္သြားတာတဲ့။ ေအးေလ၊ ဒီလိုျဖစ္သြားေတာ့လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္တာေပါ့။ဒါေတာင္ ကလပ္မွာ ရယ္စရာေျပာျဖစ္ၾကေသးတယ္။ တစ္ေယာက္ကေျပာတယ္။ ဖိုးကိုတို႔မ်ား ကံေကာင္းသကြာ။ေသတာေအာင္ အိပ္ေနရင္းႏွလံုးရပ္သြားတယ္ဆိုေတာ့ သက္သက္သာသာနဲ႔ အသက္ထြက္သြားရတာပဲလို႔ဆိုေတာ့တစ္ေယာက္က ၀င္ေထာက္တယ္။ ခင္ဗ်ားကို ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ အသက္ထြက္သြားတာ မဟုတ္ဘူးလို႔ဘယ္သူက ေျပာလို႔တုန္း။ အိပ္ရာေပၚ အိပ္ေနရင္းနဲ႔လို႔ပဲ ၾကားရတာ။ ဘယ္လိုအိပ္တယ္၊ ဘယ္သူနဲ႔အိပ္တယ္ဆိုတာေတြမွမသိဘဲတဲ့။ ဒီေတာ့ ရယ္ၾကရေသးသဗ်ာ။ ကိုယ္ကေတာ့ မေန႔တစ္ေန႔ဆီက ဖိုးကိုကို အေတာ္ေလး သတိရေနမိတယ္။အေၾကာင္းက ဒီလို။ ကိုရင္ေမာင္တင့္သား ဒီကို၀င္လာတုန္းက ကိုယ့္ကို စာအုပ္တစ္အုပ္ လက္ေဆာင္ေပးသြားတယ္။ကိုယ္က ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးအေၾကာင္း စိတ္၀င္စားေတာ့ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့စာအုပ္ေတြမ်ားေတြ႕တဲ့အခါ ၀ယ္ဖတ္ေလ့ရွိတယ္။ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ၀ယ္ျဖစ္တာ သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။သူမ်ားလက္ေဆာင္ေပးတာေလာက္ပဲ ဖတ္ႏိုင္ေတာ့တာ။ အေၾကာင္းသိေတာ့ ကိုရင္ေမာင္တင့္သားက ကိုယ့္အတြက္စာအုပ္တစ္အုပ္ ၀ယ္လာေပးတယ္။ အဲဒီစာအုပ္က ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးတုန္းက လက္ေျဖာင့္တပ္သားေတြကသူတို႔ရဲ႕အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေရးထားတဲ့စာအုပ္ပဲ။ အေတြ႕အၾကံဳေတြပဲ ဆိုပါစို႔ရဲ႕။ အဲဒီစာအုပ္ကိုဖတ္ေနရင္းတစ္ေန႔ေတာ့ အေၾကာင္းတစ္ခု ဖတ္လိုက္ရတယ္။ အေၾကာင္းက ဒီလို။ ဥေရာပစစ္ေျမျပင္တစ္ေနရာမွာ ဂ်ာမန္လက္ေျဖာင့္တပ္သားေတြကေနရာအသီးသီးယူၿပီး သူတို႔နယ္ေျမထဲ ခ်ီတက္လာတဲ့ အုပ္စုေတြကို အေ၀းဆီကေနလွမ္းၿပီး လက္ေျဖာင့္တပ္သားေတြကပစ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ လက္ေျဖာင့္တပ္သားေတြက ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ၊ သံုးေယာက္တစ္တြဲ ေနေလ့ရွိသတဲ့။တြဲထားတဲ့ပံုစံကေတာ့ အေတြ႕အၾကံဳရွိတဲ့ လက္ေျဖာင့္တပ္သားႀကီးနဲ႔ အလုပ္သင္ လက္ေျဖာင့္တပ္သားကိုတြဲထားေလ့ရွိတယ္။ အလုပ္သင္ လက္ေျဖာင့္တပ္သားကေတာ့ ေသနတ္ကို က်ည္ဆံထိုးေပးရတယ္။ လက္ေျဖာင့္တပ္သားေတြဆိုတာကေအာ္တိုမစ္တစ္ေသနတ္မ်ဳိးကို မႀကိဳက္ၾကဘူးကိုး။ ၿပီးေတာ့ အလုပ္သင္လက္ေျဖာင့္တပ္သားကပစ္မွတ္ကို ထိ မထိ။ ထိျပန္ရင္ ဘယ္လိုဘယ္ပံုဆိုတာ မွန္ေျပာင္းနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ရတယ္။ အဲ..အဲဒီစစ္ေျမျပင္တစ္ေနရာမွာေတာ့ အေတြ႕အၾကံဳသိပ္ရွိတဲ့ ဆာဂ်င္ လက္ေျဖာင့္တပ္သားႀကီးနဲ႔အတူအလုပ္သင္လက္ေျဖာင့္တပ္သားတို႔ အတြဲက ေရွ႕ကိုတက္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့ ရန္သူ႔တပ္ဖြဲ႕၀င္အုပ္စုတစ္စုကိုေရွ႕မတိုးႏိုင္ေအာင္ အေ၀းကလွမ္းၿပီး ပစ္ရင္း ထိန္းထားေနတယ္။ ဆာဂ်င္ႀကီးကိုယ္တိုင္ကလည္းမွန္ေျပာင္းနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ေလ့ရွိတယ္။ ၿပီးမွ တစ္ေယာက္ခ်င္းပစ္ခ်ေနတာ။ သူ႔ရဲ႕ လက္သင္ရဲေဘာ္ကဆာဂ်င္ႀကီးပစ္လိုက္တိုင္း ရန္သူ႔ဘက္ကို မွန္ေျပာင္းနဲ႔လွမ္းၾကည့္ရင္း သူ႔ဆာဂ်င္ႀကီးကိုအေျခအေနေျပာျပတယ္။ တစ္ခ်ီမွာေတာ့ ဆာဂ်င္ႀကီးက ပစ္မယ္လို႔လုပ္ၿပီး မပစ္ဘူး။ သူ႔တပည့္ကေတာ့မပစ္သာေသးလို႔ပဲလို႔ မွတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ခ်ီ ႏွစ္ခ်ီလည္း အဲဒီလိုပဲ။ မပစ္ဘဲေနတယ္။သူ႔တပည့္က သတိထားၾကည့္ေနေလေတာ့ ဆာဂ်င္ႀကီး မပစ္ဘဲေနေနတဲ့ တစ္ဖက္ကရန္သူဟာ တစ္ေယာက္တည္း။ဆိုလိုတာကဗ်ာ၊ ရန္သူ႔ဘက္က အဲဒီလူ ပစ္ကြင္းထဲ၀င္လာေလတိုင္း ဆာဂ်င္ႀကီးက မပစ္ဘူး။ ပစ္မယ္လို႔ခ်ိန္ထားၿပီးကာမွ ေသနတ္ကို ျပန္ခ်လိုက္တယ္။ ဒါေပတဲ့ တစ္ခ်ီမွာေတာ့ ဆာဂ်င္ႀကီးက ပစ္ထည့္လိုက္ကေရာ။ဒီေတာ့ သူ႔ရဲ႕လက္သင္ရဲေဘာ္က မွန္ေျပာင္းနဲ႔ၾကည့္ၿပီး ထိတယ္ဆာဂ်င္ႀကီးေရလို႔ ေျပာတယ္။ေသခ်ာရဲ႕လားလို႔ ဆာဂ်င္ႀကီးကေမးေတာ့ သူ႔တပည့္က လႈပ္ဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မရဘူး။ ပစ္မွတ္ကိုတည့္တည့္ပဲလို႔ ေျဖလိုက္တယ္။ ဆာဂ်င္ႀကီးက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ေခါင္းညိတ္ျပသတဲ့။ ေနာက္ ရန္သူေတြ လႈပ္ရွားမႈမရွိေတာ့ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္သား နားၾကတဲ့အခါ ရဲေဘာ္တပည့္က ဆာဂ်င္ႀကီးကို ေမးသတဲ့။ ရန္သူတစ္ေယာက္ကိုဆာဂ်င္က မွန္ေျပာင္းနဲ႔ၾကည့္လိုက္၊ ပစ္မယ္လို႔လုပ္လိုက္၊ မပစ္ဘဲေနလိုက္နဲ႔ေနတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပဲ။ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ေမးေတာ့ ဆာဂ်င္ႀကီးက ခုလိုရွင္းျပတယ္။ တို႔အလုပ္က တစ္ဖက္ကရန္သူကို ပစ္ဖို႔၊ထိဖို႔။ တစ္ခ်က္တည္းနဲ႔မေသလည္း သူတို႔ ေရွ႕မတိုးသာေအာင္ ထိန္းထားဖို႔ပဲ။ ထိလို႔ေသတာရွိသလို၊ဒဏ္ရာရလို႔ ေနာက္တန္းျပန္ေျပးတာလည္း ရွိမယ္။ ဒါေပတဲ့ ရန္သူ႔တပ္သားတစ္ေယာက္ကို မွန္ေျပာင္းထဲကေနၾကည့္ရင္းသတိထားလိုက္မိတယ္။ ဒီလူက အသက္ ေတာ္ေတာ္ကေလးႀကီးေနၿပီ။ ၾကည့္ရတာ တို႔လို အျမဲတမ္းတပ္ေတြမွာလုပ္ေနတဲ့လူမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ စစ္ႀကီးျဖစ္လာလို႔ စစ္ထဲလိုက္လာတဲ့လူမ်ဳိး။ သူ႔ကို ငါပစ္လိုက္လို႔မေသဘဲ ဒဏ္ရာရ႐ံုရၿပီး ေနာက္တန္းကို ျပန္သြားရရင္ ေဆးကုသမႈခံၿပီး ဒီဒဏ္ရာနဲ႔ သူ႔ရြာကိုျပန္ရမွာပဲ။ ရြာမွာလည္း ဒီအသက္အရြယ္ႀကီး က်ကာမွ ဒုကၡိတဘ၀နဲ႔ အသက္ဆက္ရွင္ေနရေတာ့မွာ။စစ္ႀကီးကလည္းျဖစ္ေနေတာ့ တျခားအလုပ္လည္း လုပ္စားတတ္မွာမဟုတ္ဘူး။ မေသမခ်င္း ငါပစ္လိုက္တဲ့ဒဏ္ရာနဲ႔အသက္ဆက္ရွင္ေနရေတာ့မွာမို႔ ငါပစ္လိုက္တာက မေသဘဲ ဒဏ္ရာရ႐ံုဆိုရင္ သူ႔ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးကိုငါက ဒုကၡေပးလိုက္သလိုပဲ ေနမယ္။ ဒီေတာ့ ငါ့အေနနဲ႔ ပစ္တဲ့အခါမွာ ေသေလာက္တဲ့ပစ္မွတ္ကိုရတဲ့အထိ ေစာင့္ရေတာ့တာပဲ။ သူ႔အသက္ကလည္း အေတာ္ႀကီးပံုရတာကိုးတဲ့။ အလုပ္သင္လက္ေျဖာင့္တပ္သားကေတာ့ဘာမွျပန္မေျပာေပတဲ့ ဘ၀တာအတြက္ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ သင္ခန္းစာတစ္ခုကို ရလိုက္တယ္လို႔ စာအုပ္ထဲမွာေရးထားတယ္။ ဘယ္လိုသင္ခန္းစာရယ္လို႔ေတာ့ ရွင္းမျပဘူး။ ဆာဂ်င္ႀကီးရဲ႕စိတ္ေကာင္းကို ေပၚလြင္ေစတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ေရးတဲ့လူက အဲဒီအလုပ္သင္ရဲေဘာ္ေလးပဲ။ စစ္ႀကီးၿပီးေတာ့ ဗိုလ္မွဴးဘ၀ကေနအနားယူၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရးထားတာ။ ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ အသက္ကိုငဲ့လို႔ တဲ့တဲ့ပဲ ပစ္လိုက္ေတာ့တယ္တဲ့။ ဘာလို႔မွန္းေတာ့မသိဘူး၊ အဲဒါကေလးဖတ္ၿပီးဖိုးကိုကိုပဲ သတိရေနမိတယ္။ ဘယ္လိုဆိုင္တယ္၊ မဆိုင္ဘူးဆိုတာေတာ့လည္း ကိုယ့္ဘာသာေတြးၾကည့္လို႔မရဘူး။ကိုယ္အခုေျပာတာေတြက သင္ခန္းစာတစ္ခုလား၊ ဘာလားလို႔လည္း မေျပာတတ္ဘူး။ ဒါေပတဲ့ အဲဒီအေၾကာင္းဖတ္လိုက္မိကတည္းကဖိုးကိုကိုပဲ သြားၿပီး သတိရေနမိတယ္။ ခင္ဗ်ားဘာသာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ေတာ့လည္း အဓိပၸာယ္တစ္ခုထြက္ခ်င္ထြက္မယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားေတြ႕ၾကည့္လို႔ရတာ ခင္ဗ်ားရဲ႕သိပံု၊ ခံစားႏိုင္ပံုစတာေတြနဲ႔ ဆိုင္လိမ့္မယ္။ စၾက၀ဠာလံုးဆိုင္ရာအေတြးအေခၚကို အေျခခံထားတဲ့ ရလဒ္ေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မယ္။ေျပာမယ္ဆိုရင္ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ပစ္တဲ့ဆာဂ်င္ႀကီးဟာ ဖိုးကိုေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
**ျမင့္သန္း**
(ေရာေရာေယာင္ေယာင္ ေမာင္ဘေမာင္ ၀တၳဳတိုမ်ားမွ…) ခ်င္းတြင္း၊ ေမလ၊ ၂၀၁၁
-- Posted By Blogger လူဗိုလ္
No comments:
Post a Comment