>

- ၾကည့္တတ္ ျမင္တတ္တဲ့ ပညာ- 

တစ္ခါက . . . နာမည္ ေက်ာ္ၾကားျပီး အလြန္ကို ေတာ္တဲ့ လိပ္ေခါင္း အထူးကု ဆရာဝန္ၾကီး တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ နာမည္ေက်ာ္ၾကားသလို တကယ္ကိုလည္း အလြန္ေတာ္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ ေတာ္လည္း ဆိုရင္ လိပ္ေခါင္း အထူးကုလို႔သာ ေျပာတယ္။ သူမ်ားေတြလို လိပ္ေခါင္း ရွိေနတဲ့ စအိုဝကို လွန္ျပီးေတာ့ ၾကည့္စရာကို မလိုေအာင္ ေတာ္ပါေပတယ္။ ဟင္ . . . လွန္မၾကည့္ဘဲနဲ႔ လိပ္ေခါင္း ဘယ္လို ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာကို ဘယ္လိုလုပ္ သိမလဲ လို႔ ေစာဒက တတ္စရာ ရွိပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္. . . အဲဒါကိုက ဆရာဝန္ၾကီးရဲ႕ ပညာလို႔ ဆိုရမွာပါ။ ဆရာဝန္ၾကီးက သူ႕ေရွ႕ကို ေရာက္လာတဲ့ လူနာကို စကား အနည္းငယ္ ေျပာျပီးေတာ့ လူနာမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ လိပ္ေခါင္းကို ဘယ္ေလာက္ ျဖတ္ပါလို႔ ညႊန္ၾကားလိုက္သတဲ့။ လွန္ေလွာၾကည့္ျခင္းမ်ိဳး လံုးဝကို မရွိဘူး ဆိုပဲ။ လိပ္ေခါင္း ျဖတ္ေတာက္ ကုသတဲ့ ဌာနကလည္း ဆရာဝန္ၾကီးက ဒီေလာက္ ျဖတ္ပါလို႔ ညႊန္ၾကားရင္ အဲဒီေလာက္သာ ျဖတ္လိုက္။ လိုတယ္ ၊ ပိုတယ္ လို႔ကို လံုးဝ မရွိဘူးတဲ့။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ဆရာဝန္ၾကီးဆီမွာ လူနာေတြ အျမဲတမ္း ၾကိတ္ၾကိတ္တိုး မ်ားေနတတ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလာေတာ့ ဆရာဝန္ၾကီး အနားမွာ အကူလုပ္ေပးရတဲ့ နာ့စ္မေလးက ဆရာဝန္ၾကီးရဲ႕ ပညာကို အရမ္းကို ေလးစားေနမိတယ္။ ျပီးေတာ့ သူ အံ့လည္း အံ့ၾသေနမိတယ္။ လိပ္ေခါင္းဆိုတဲ့ ေရာဂါကို လံုးဝကို လွန္မၾကည့္ဘဲနဲ႔ ကြတ္တိျဖစ္ေအာင္ ခန္႔မွန္းႏိုင္တဲ့ ပညာဆိုတာ ေတာ္ရံု အေတြ႕အၾကံဳနဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာ သူမက သိေနလို႔ ျဖစ္တယ္။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် ဆရာဝန္ၾကီး ဘယ္လို သိတာလဲ ဆိုတာကို သူမ ပို၍ ပို၍ သိခ်င္လာတယ္။ သူမ ဖာသာလည္း စဥ္းစား ေတြးေတာလို႔ မရတဲ့ အဆံုးမွာ ဆရာဝန္ၾကီးကို ဖြင့္ေမးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ တစ္ေန႔ ေဆးခန္းမွာ လူနာ နည္းနည္း ရွင္းေနတဲ့ ေန႔မွာ သူက ဆရာဝန္ၾကီးကို ဖြင့္ေမးခဲ့တယ္။ “ ဆရာ . . . ဆရာ့ကို တစ္ခုေလာက္ ေမးပါေစ။ ” “ အင္း . . . ေမးပါ။ ” “ လိပ္ေခါင္း လူနာေတြကို ဆရာ သူတို႔ရဲ႕ ေရာဂါ ျဖစ္ေနတဲ့ စအိုဝကို လံုးဝကို လွန္မၾကည့္ဘဲနဲ႔။ သူတို႔ ခံစားေနရတဲ့ ေရာဂါကို ေမးျပီးေတာ့ ျဖတ္ေတာက္ ကုသေရး ဌာနကို ဘယ္ေလာက္ ျဖတ္ပါလို႔ ညႊန္ၾကားလိုက္တာ အျမဲတမ္း ကြက္တိ ျဖစ္ေနတယ္ေနာ္ . . . ဆရာ။ ” “ ေၾသာ္ . . . ဟုတ္ပါတယ္။ ” “ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ ေရာဂါ ျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာကို လွန္ၾကည့္စရာ မလိုဘဲနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ သိတာလဲ ဆိုတာကို ကၽြန္မက သိခ်င္လို႔ ေမးတာပါ ဆရာ။ ” သူမက ဒီလို ေျပာေတာ့ ဆရာဝန္ၾကီးက သူမကို ေသခ်ာ ၾကည့္ျပီးေတာ့ ေသခ်ာစြာ လွလွပပ ျပံဳးလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့မွ သူမက ေသခ်ာ ရွင္းျပတယ္။ “ ဒါက ဒီလို ရွိပါတယ္ဗ်ာ။ တကယ္ေတာ့ လူတိုင္း လူတိုင္းက လိပ္ေခါင္း ရွိပါတယ္။ ေရာဂါျပင္းသူ နဲ႔ ေရာဂါေပ်ာ့သူ ၊ ေရာဂါရင့္သူ နဲ႔ ေရာဂါ မသိသာသူေလာက္ပဲ ကြာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လိပ္ေခါင္းကို ကုလာတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ျပီဆိုေတာ့ လူနာေတြရဲ႕ လိပ္ေခါင္းကို လွန္ၾကည့္စရာ မလိုဘဲနဲ႔ကို သိပါတယ္။ ” “ ဟုတ္ကဲ့ . . . ဘယ္လို သိႏိုင္တာလဲ ဆရာ။ ဒါေလး ေျပာျပေပးပါ။ ” “ ဒီလိုပါ . . . လိပ္ေခါင္းဆိုတာ လူတိုင္းမွာ ရွိတာ မို႔လို႔ သူတို႔ရဲ႕ ပါးစပ္ကို ၾကည့္ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သိႏိုင္တာပါ။ သူတို႔ ပါးစပ္ျပဲရင္ လိပ္ေခါင္းက ဘယ္ေလာက္ ၊ သူတို႔ရဲ႕ပါးစပ္က စူေနရင္ ဘယ္လို ပံုစံ ၊ သူတို႔ ပါးစပ္က ဘယ္လို ျဖစ္ေနရင္ လိပ္ေခါင္းက ဘယ္လို ဆိုတာေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လိပ္ေခါင္း ကုသခဲ့တဲ့ ဆရာဝန္ သက္တမ္း အရ အလိုလို သိေနတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လူနာေတြကို သူတို႔နဲ႕ စကားေျပာၾကည့္ျပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ပါးစပ္ကို ၾကည့္ျပီး လိပ္ေခါင္း အတို ၊ အရွည္ကို ခန္႔မွန္း ေျပာလိုက္ႏိုင္တာပါဗ်ာ။ ” လို႔ ေျပာသတဲ့။ ဒီလိုလည္း ဆရာဝန္ၾကီးက ေျပာျပီးေရာ လိပ္ေခါင္း ခန္႔မွန္းခ်က္ကို ေမးေနတဲ့ နာ့စ္မေလးက သူမမွာ လိပ္ေခါင္း ရွိေနတာကို ဆရာဝန္ၾကီး သိသြားျပီလားလို႔ စိုးရိမ္သြားခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ သူမရဲ႕ လိပ္ေခါင္း အတို အရွည္ကို ဆရာဝန္ၾကီး သိသြားမွာ စိုးတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ပါးစပ္ေလးကို ခပ္တင္းတင္း ေစ့ကာ . . . . “ ဝုတ္ရား . . . ခ်ရာ . . . . ဂရိုကိုး . . . က်မြ . . . တိပါဘီ . . . ” လို႔ ေျပာသတဲ့။ ရယ္စရာေလး ျဖစ္သလို ၊ ျပံဳးစရာ ဟာသေလးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေလး ျဖစ္ျပီးေတာ့ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုၾကာေတာ့ ဆရာဝန္ၾကီးဟာ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္ကို ပါးစပ္ကို ၾကည့္ျပီးေတာ့ လူေတြရဲ႕ လိပ္ေခါင္း အတို ၊ အရွည္ကို ခြဲျခားတဲ့ နည္းကို သင္ေပးလိုက္သတဲ့။ ထိုလူငယ္ေလးက အခု ဘေလာ့ေရးေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ “ ကိုေဇာ္ ” ပါပဲ။ အခု ဒီဟာသေလးကို ဖတ္ျပီးေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရယ္ေနတဲ့သူေတြ ၊ ျပံဳးေနတဲ့ လူေတြ ၊ အသံထြက္ျပီး ရယ္ေနတဲ့ လူေတြရဲ႕ ပါးစပ္ကို ကၽြန္ေတာ္က ၾကည့္ျပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ လိပ္ေခါင္းကို ခန္႔မွန္း မိသြားတာေပါ႔ဗ်ာ။ ေဟာ . . . ေဟာ . . . မရေတာ့ပါဘူး။ အခု အခ်ိန္မွေတာ့ ပါးစပ္ကို လက္နဲ႔ မပိတ္လိုက္ပါနဲ႔ေတာ့။ လံုးဝ . . . လံုးဝကို ေနာက္က်သြားပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ အလံုးစံုကို ခန္႔မွန္းမိသြားခဲ့ပါျပီ . . . . . . . . :D :D :D

 *** ေပ်ာ္ရႊင္ ရယ္ေမာရေစရံုပါပဲ။ *
** ေလးစားစြာျဖင့္ 

**ကိုေဇာ္**

- ၾကည့္တတ္ ျမင္တတ္တဲ့ ပညာ- 

တစ္ခါက . . . နာမည္ ေက်ာ္ၾကားျပီး အလြန္ကို ေတာ္တဲ့ လိပ္ေခါင္း အထူးကု ဆရာဝန္ၾကီး တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ နာမည္ေက်ာ္ၾကားသလို တကယ္ကိုလည္း အလြန္ေတာ္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ ေတာ္လည္း ဆိုရင္ လိပ္ေခါင္း အထူးကုလို႔သာ ေျပာတယ္။ သူမ်ားေတြလို လိပ္ေခါင္း ရွိေနတဲ့ စအိုဝကို လွန္ျပီးေတာ့ ၾကည့္စရာကို မလိုေအာင္ ေတာ္ပါေပတယ္။ ဟင္ . . . လွန္မၾကည့္ဘဲနဲ႔ လိပ္ေခါင္း ဘယ္လို ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာကို ဘယ္လိုလုပ္ သိမလဲ လို႔ ေစာဒက တတ္စရာ ရွိပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္. . . အဲဒါကိုက ဆရာဝန္ၾကီးရဲ႕ ပညာလို႔ ဆိုရမွာပါ။ ဆရာဝန္ၾကီးက သူ႕ေရွ႕ကို ေရာက္လာတဲ့ လူနာကို စကား အနည္းငယ္ ေျပာျပီးေတာ့ လူနာမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ လိပ္ေခါင္းကို ဘယ္ေလာက္ ျဖတ္ပါလို႔ ညႊန္ၾကားလိုက္သတဲ့။ လွန္ေလွာၾကည့္ျခင္းမ်ိဳး လံုးဝကို မရွိဘူး ဆိုပဲ။ လိပ္ေခါင္း ျဖတ္ေတာက္ ကုသတဲ့ ဌာနကလည္း ဆရာဝန္ၾကီးက ဒီေလာက္ ျဖတ္ပါလို႔ ညႊန္ၾကားရင္ အဲဒီေလာက္သာ ျဖတ္လိုက္။ လိုတယ္ ၊ ပိုတယ္ လို႔ကို လံုးဝ မရွိဘူးတဲ့။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ဆရာဝန္ၾကီးဆီမွာ လူနာေတြ အျမဲတမ္း ၾကိတ္ၾကိတ္တိုး မ်ားေနတတ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလာေတာ့ ဆရာဝန္ၾကီး အနားမွာ အကူလုပ္ေပးရတဲ့ နာ့စ္မေလးက ဆရာဝန္ၾကီးရဲ႕ ပညာကို အရမ္းကို ေလးစားေနမိတယ္။ ျပီးေတာ့ သူ အံ့လည္း အံ့ၾသေနမိတယ္။ လိပ္ေခါင္းဆိုတဲ့ ေရာဂါကို လံုးဝကို လွန္မၾကည့္ဘဲနဲ႔ ကြတ္တိျဖစ္ေအာင္ ခန္႔မွန္းႏိုင္တဲ့ ပညာဆိုတာ ေတာ္ရံု အေတြ႕အၾကံဳနဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာ သူမက သိေနလို႔ ျဖစ္တယ္။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် ဆရာဝန္ၾကီး ဘယ္လို သိတာလဲ ဆိုတာကို သူမ ပို၍ ပို၍ သိခ်င္လာတယ္။ သူမ ဖာသာလည္း စဥ္းစား ေတြးေတာလို႔ မရတဲ့ အဆံုးမွာ ဆရာဝန္ၾကီးကို ဖြင့္ေမးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ တစ္ေန႔ ေဆးခန္းမွာ လူနာ နည္းနည္း ရွင္းေနတဲ့ ေန႔မွာ သူက ဆရာဝန္ၾကီးကို ဖြင့္ေမးခဲ့တယ္။ “ ဆရာ . . . ဆရာ့ကို တစ္ခုေလာက္ ေမးပါေစ။ ” “ အင္း . . . ေမးပါ။ ” “ လိပ္ေခါင္း လူနာေတြကို ဆရာ သူတို႔ရဲ႕ ေရာဂါ ျဖစ္ေနတဲ့ စအိုဝကို လံုးဝကို လွန္မၾကည့္ဘဲနဲ႔။ သူတို႔ ခံစားေနရတဲ့ ေရာဂါကို ေမးျပီးေတာ့ ျဖတ္ေတာက္ ကုသေရး ဌာနကို ဘယ္ေလာက္ ျဖတ္ပါလို႔ ညႊန္ၾကားလိုက္တာ အျမဲတမ္း ကြက္တိ ျဖစ္ေနတယ္ေနာ္ . . . ဆရာ။ ” “ ေၾသာ္ . . . ဟုတ္ပါတယ္။ ” “ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ ေရာဂါ ျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာကို လွန္ၾကည့္စရာ မလိုဘဲနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ သိတာလဲ ဆိုတာကို ကၽြန္မက သိခ်င္လို႔ ေမးတာပါ ဆရာ။ ” သူမက ဒီလို ေျပာေတာ့ ဆရာဝန္ၾကီးက သူမကို ေသခ်ာ ၾကည့္ျပီးေတာ့ ေသခ်ာစြာ လွလွပပ ျပံဳးလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့မွ သူမက ေသခ်ာ ရွင္းျပတယ္။ “ ဒါက ဒီလို ရွိပါတယ္ဗ်ာ။ တကယ္ေတာ့ လူတိုင္း လူတိုင္းက လိပ္ေခါင္း ရွိပါတယ္။ ေရာဂါျပင္းသူ နဲ႔ ေရာဂါေပ်ာ့သူ ၊ ေရာဂါရင့္သူ နဲ႔ ေရာဂါ မသိသာသူေလာက္ပဲ ကြာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လိပ္ေခါင္းကို ကုလာတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ျပီဆိုေတာ့ လူနာေတြရဲ႕ လိပ္ေခါင္းကို လွန္ၾကည့္စရာ မလိုဘဲနဲ႔ကို သိပါတယ္။ ” “ ဟုတ္ကဲ့ . . . ဘယ္လို သိႏိုင္တာလဲ ဆရာ။ ဒါေလး ေျပာျပေပးပါ။ ” “ ဒီလိုပါ . . . လိပ္ေခါင္းဆိုတာ လူတိုင္းမွာ ရွိတာ မို႔လို႔ သူတို႔ရဲ႕ ပါးစပ္ကို ၾကည့္ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သိႏိုင္တာပါ။ သူတို႔ ပါးစပ္ျပဲရင္ လိပ္ေခါင္းက ဘယ္ေလာက္ ၊ သူတို႔ရဲ႕ပါးစပ္က စူေနရင္ ဘယ္လို ပံုစံ ၊ သူတို႔ ပါးစပ္က ဘယ္လို ျဖစ္ေနရင္ လိပ္ေခါင္းက ဘယ္လို ဆိုတာေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လိပ္ေခါင္း ကုသခဲ့တဲ့ ဆရာဝန္ သက္တမ္း အရ အလိုလို သိေနတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လူနာေတြကို သူတို႔နဲ႕ စကားေျပာၾကည့္ျပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ပါးစပ္ကို ၾကည့္ျပီး လိပ္ေခါင္း အတို ၊ အရွည္ကို ခန္႔မွန္း ေျပာလိုက္ႏိုင္တာပါဗ်ာ။ ” လို႔ ေျပာသတဲ့။ ဒီလိုလည္း ဆရာဝန္ၾကီးက ေျပာျပီးေရာ လိပ္ေခါင္း ခန္႔မွန္းခ်က္ကို ေမးေနတဲ့ နာ့စ္မေလးက သူမမွာ လိပ္ေခါင္း ရွိေနတာကို ဆရာဝန္ၾကီး သိသြားျပီလားလို႔ စိုးရိမ္သြားခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ သူမရဲ႕ လိပ္ေခါင္း အတို အရွည္ကို ဆရာဝန္ၾကီး သိသြားမွာ စိုးတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ပါးစပ္ေလးကို ခပ္တင္းတင္း ေစ့ကာ . . . . “ ဝုတ္ရား . . . ခ်ရာ . . . . ဂရိုကိုး . . . က်မြ . . . တိပါဘီ . . . ” လို႔ ေျပာသတဲ့။ ရယ္စရာေလး ျဖစ္သလို ၊ ျပံဳးစရာ ဟာသေလးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေလး ျဖစ္ျပီးေတာ့ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုၾကာေတာ့ ဆရာဝန္ၾကီးဟာ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္ကို ပါးစပ္ကို ၾကည့္ျပီးေတာ့ လူေတြရဲ႕ လိပ္ေခါင္း အတို ၊ အရွည္ကို ခြဲျခားတဲ့ နည္းကို သင္ေပးလိုက္သတဲ့။ ထိုလူငယ္ေလးက အခု ဘေလာ့ေရးေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ “ ကိုေဇာ္ ” ပါပဲ။ အခု ဒီဟာသေလးကို ဖတ္ျပီးေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရယ္ေနတဲ့သူေတြ ၊ ျပံဳးေနတဲ့ လူေတြ ၊ အသံထြက္ျပီး ရယ္ေနတဲ့ လူေတြရဲ႕ ပါးစပ္ကို ကၽြန္ေတာ္က ၾကည့္ျပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ လိပ္ေခါင္းကို ခန္႔မွန္း မိသြားတာေပါ႔ဗ်ာ။ ေဟာ . . . ေဟာ . . . မရေတာ့ပါဘူး။ အခု အခ်ိန္မွေတာ့ ပါးစပ္ကို လက္နဲ႔ မပိတ္လိုက္ပါနဲ႔ေတာ့။ လံုးဝ . . . လံုးဝကို ေနာက္က်သြားပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ အလံုးစံုကို ခန္႔မွန္းမိသြားခဲ့ပါျပီ . . . . . . . . :D :D :D

 *** ေပ်ာ္ရႊင္ ရယ္ေမာရေစရံုပါပဲ။ *
** ေလးစားစြာျဖင့္ 

**ကိုေဇာ္**