-ေအးခဲသြားေသာ မ်က္ရည္စက္မ်ား-
"ေဟး ... ဟိုမွာၾကည့္စမ္း ျမက္ခင္းေပၚမွာ တလက္လက္နဲ႔ စိန္ပြင့္ေလးေတြ က်ေနတာပဲ ... ေနာ္ ..." မေန႔ည ညဥ့္ဦးပိုင္းေလာက္က ညစာစားဖို႔ ထမင္းစားေဆာင္ကို အသြား တေဆာင္နဲ႔ တေဆာင္ကူးတဲ့ ကြန္ကရစ္ လမ္းေလးရဲ႕ နံေဘးက ျမက္ခင္းကေလးမွာ ျမက္ပင္ ေတြထက္ တလက္လက္ ေတာက္ပ ေနတာကို ျမင္ေတာ့ ... တေယာက္က အဲဒီလို ထေအာ္တယ္။ ေနာက္္တေယာက္ကေတာ့ ... "အဲဒါ မိုးစက္ေတြ ေနမွာ" ... တဲ့ ။ "ဘယ္က မိုးစက္ ျဖစ္ရမွာလဲ ... မိုးမွ မရြာတာ ... အဲဒါ ႏွင္းစက္ေလးေတြ ..." ပထမ တေယာက္က ေျပာျပန္တယ္။ ဒါနဲ႔ သူက ၀င္ျပီး ... "မိုးစက္လည္း မဟုတ္ ... ႏွင္းစက္လည္း မဟုတ္ ... အဲဒါ ... ျမက္ပင္ေလးေတြရဲ႕ မ်က္ရည္စက္ေတြ ..." ေျပာလိုက္ေတာ့ ... "ဟင္ ... ဘယ္လို" "ျမက္ပင္ရဲ႕ မ်က္ရည္ ... ဟုတ္လား" အဲဒီႏွစ္ေယာက္ဆီက အာေမဋိတ္ေတြ အသီးသီး ထြက္လာၾကပါေရာ ... ။ “အင္း ... ဟုတ္တယ္ ... ျမက္ပင္ေလးေတြ ငိုေနၾကတာ ...” “ျမက္ပင္ေလးေတြ ငိုေနၾကတာ ???” "ကဲ ... ရွင္းစမ္းပါဦး ... ျမက္ပင္ရဲ႕ မ်က္ရည္စက္ အေၾကာင္း ... ျမက္ပင္ေတြက ဘာလို႔ ငိုတာလဲ ..." အဲဒီလို ေမးခြန္းထုတ္လာမွာကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ ျဖစ္ျပီး သူက ရွင္းျပဖို႔ ၾကိဳးစားရပါတယ္။ "ဒီလိုေလ ... အခု တို႔တေတြ ဒီလမ္းကေလးမွာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေလွ်ာက္ေနေပမဲ့ လမ္းေဘးက ျမက္ပင္ေတြကို ဘယ္တုန္းကမ်ား တေယာက္ေယာက္က ဂရုတစိုက္ ၾကည့္ဖူးလို႔လဲ ... လူေတြက ဒီျမက္ေတြေပၚမွာ တံေတြး ေထြးခ်င္ေထြးမယ္ ... အမႈိက္ ပစ္ခ်င္ ပစ္မယ္ ... သူတို႔ခမ်ာ လမ္းကေလး ေဘးမွာ ေနရင္း လူတကာ အညစ္အေၾကး စြန္႔သမွ် ခံရတဲ့အျပင္ အမ်ားကလည္း ဥေပကၡာ ျပဳထားၾကတယ္ မဟုတ္လား" "အင္း ... အဲဒီေတာ့ ..." "အဲဒါေၾကာင့္ ျမက္ပင္ကေလးေတြက အားငယ္ျပီး ငိုတာေပါ့ ..." "ဟားဟား ... မင္းက ေတာ္ေတာ္ အေတြးေခါင္တာပဲ ..." တေယာက္က ဟားတိုက္ရယ္ေမာတယ္။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ... "အင္းေလ ... မ်က္ရည္စက္ေတြပဲ ထားပါေတာ့ ... အခု ညဘက္မွာသာ သူတို႔ငိုေနၾကတာပါ ... မနက္ခင္း မိုးလင္းတဲ့အခါ ေနထြက္လာရင္ သူတို႔ မ်က္ရည္ေတြလည္း အလိုလို ခမ္းေျခာက္သြားမွာပါပဲ ... ကဲ ကဲ ... ညစာစားဖို႔ ေနာက္က်ရင္ ဘာမွ မက်န္ဘဲေနလိမ့္မယ္ ... အျမန္သြားစို႔" လို႔ … ေျပာျပီး စကားစ ျဖတ္လိုက္ေလရဲ႕ ... ။ *** ညစာစားျပီး အျပန္မွာေတာ့ သူတေယာက္ထဲ အဲဒီ လမ္းေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္လာရင္း ျမက္ခင္းေလးအနားမွာ ဒူးေထာက္ ထိုင္ခ်ျပီး ျမက္ကေလးေတြကို ေသခ်ာၾကည့္မိတယ္။ ျမက္ပင္ရဲ႕ ထိပ္ဖ်ားေလးမွာ တြဲလြဲခိုေနတဲ့ ေရစက္ကေလး .... ။ မီးေရာင္ေအာက္မွာ တဖ်တ္ဖ်တ္ လက္လို႔ ... ။ ဒါဟာ ... ျမက္ဖ်ားႏွင္းတဲ့လား ... ။ သူကေတာ့ မထင္မိပါဘူး ... ။ ဒါဟာ ... ျမက္ပင္ေလးေတြရဲ႕ ရင္ထဲက ျဖစ္တည္လာတဲ့ မ်က္ရည္ပြင့္ကေလးေတြ ... ။ ဟုတ္တယ္ ... ။
*************************
ေနာက္တေန႔ မနက္မွာ သူ အိပ္ရာထ ေနာက္က်ခဲ့တယ္။ နာရီမၾကည့္မိဘဲ အလင္းေရာင္လာမွ ထမယ္ဆိုျပီး အိပ္ေနခဲ့မိတာ ... ။ အလင္းေရာင္က ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မလာတဲ့ အဆံုး နာရီၾကည့္မိေတာ့မွ ေနာက္က်မွန္း သိျပီး ကမန္းကတန္း မ်က္ႏွာသစ္ အ၀တ္လဲလို႔ စာသင္ေဆာင္ဆီ အသြား ... လမ္းမွာ ... “ဟင္ ...” ကြန္ကရစ္လမ္းကေလးရဲ႕ ေဘးက ျမက္ခင္းျပင္တခုလံုး အျဖဴေရာင္ေတြ ဖံုးလႊမ္း ေနတယ္။ အျဖဴေရာင္ ႏွင္းပြင့္ဖတ္ေတြမ်ားလား ... ေသခ်ာ သတိထားၾကည့္မိေတာ့ ... မဟုတ္ဘူး။ ညတုန္းက ငိုေနၾကတဲ့ ျမက္ကေလးေတြရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြ ေအးခဲ ေနၾက တာေလ ... ။ ဒါနဲ႔ ... ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္ ... ။ ေကာင္းကင္ႀကီးက အံု႔ဆိုင္း ... မႈိင္းျပ ...လို႔ ... ။ ေနမင္း ... ဘယ္မွာလဲ ... ။ ျမက္ပင္ေလးေတြကို ျပန္ငံု႔ၾကည့္လိုက္တယ္ ... ။ ညတုန္းက မင္းရဲ႕ အားေပး စကားဟာ အလကားပါပဲ ... လို႔ ေျပာေနၾက သေယာင္ေယာင္။ ဟင့္အင္း ... ေနမင္း သာမွာပါ .. ေနေရာင္ လာမွာပါ ... မင္းတို႔ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေစာင့္ၾကပါ ေနာ္ ... ။ သူ႔ႏႈတ္က တီးတိုးေရရြတ္ရင္း ျမက္ခင္းကေလးကို လက္နဲ႔ ဖြဖြ ပြတ္သပ္လို႔ ေျဖသိမ့္ ေပးမိျပန္တယ္။ “အလို ...” သူ႔လက္ဖ်ားမွာ ထံုက်င္ ေအးခဲမတတ္ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ လန္႔ျပီး လက္ကို ရုတ္လိုက္မိတယ္။ ညတုန္းကလို ႏူးညံ့တဲ့ အထိအေတြ႕ မရွိေတာ့ဘဲ မာေက်ာ ေအးစက္ ေတာင့္တင္းလို႔ ... ။ သူတို႔ရဲ႕ ႏွလံုးေသြးေတြ ေအးခဲကုန္ျပီလား ... ။ ခံစားခ်က္ မဲ့ကုန္ၾကျပီလား ... ။ ဒီလိုနဲ႔ ... နာရီေတြသာ တျဖည္းျဖည္း ေရြ႕လ်ားခဲ့တယ္ ... ။ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ကံကပဲ ဆိုးလြန္းလို႔လား ... ။ အဲဒီေန႔က … တေန႔လံုး … ေနမသာခဲ့ပါဘူး။ .......................................................................
အဲဒီေန႔က … တေန႔လံုး … ေနမသာခဲ့ပါဘူး။ .
......................................................................
**ေမဓာ၀ီ**
-ေအးခဲသြားေသာ မ်က္ရည္စက္မ်ား-
"ေဟး ... ဟိုမွာၾကည့္စမ္း ျမက္ခင္းေပၚမွာ တလက္လက္နဲ႔ စိန္ပြင့္ေလးေတြ က်ေနတာပဲ ... ေနာ္ ..." မေန႔ည ညဥ့္ဦးပိုင္းေလာက္က ညစာစားဖို႔ ထမင္းစားေဆာင္ကို အသြား တေဆာင္နဲ႔ တေဆာင္ကူးတဲ့ ကြန္ကရစ္ လမ္းေလးရဲ႕ နံေဘးက ျမက္ခင္းကေလးမွာ ျမက္ပင္ ေတြထက္ တလက္လက္ ေတာက္ပ ေနတာကို ျမင္ေတာ့ ... တေယာက္က အဲဒီလို ထေအာ္တယ္။ ေနာက္္တေယာက္ကေတာ့ ... "အဲဒါ မိုးစက္ေတြ ေနမွာ" ... တဲ့ ။ "ဘယ္က မိုးစက္ ျဖစ္ရမွာလဲ ... မိုးမွ မရြာတာ ... အဲဒါ ႏွင္းစက္ေလးေတြ ..." ပထမ တေယာက္က ေျပာျပန္တယ္။ ဒါနဲ႔ သူက ၀င္ျပီး ... "မိုးစက္လည္း မဟုတ္ ... ႏွင္းစက္လည္း မဟုတ္ ... အဲဒါ ... ျမက္ပင္ေလးေတြရဲ႕ မ်က္ရည္စက္ေတြ ..." ေျပာလိုက္ေတာ့ ... "ဟင္ ... ဘယ္လို" "ျမက္ပင္ရဲ႕ မ်က္ရည္ ... ဟုတ္လား" အဲဒီႏွစ္ေယာက္ဆီက အာေမဋိတ္ေတြ အသီးသီး ထြက္လာၾကပါေရာ ... ။ “အင္း ... ဟုတ္တယ္ ... ျမက္ပင္ေလးေတြ ငိုေနၾကတာ ...” “ျမက္ပင္ေလးေတြ ငိုေနၾကတာ ???” "ကဲ ... ရွင္းစမ္းပါဦး ... ျမက္ပင္ရဲ႕ မ်က္ရည္စက္ အေၾကာင္း ... ျမက္ပင္ေတြက ဘာလို႔ ငိုတာလဲ ..." အဲဒီလို ေမးခြန္းထုတ္လာမွာကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ ျဖစ္ျပီး သူက ရွင္းျပဖို႔ ၾကိဳးစားရပါတယ္။ "ဒီလိုေလ ... အခု တို႔တေတြ ဒီလမ္းကေလးမွာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေလွ်ာက္ေနေပမဲ့ လမ္းေဘးက ျမက္ပင္ေတြကို ဘယ္တုန္းကမ်ား တေယာက္ေယာက္က ဂရုတစိုက္ ၾကည့္ဖူးလို႔လဲ ... လူေတြက ဒီျမက္ေတြေပၚမွာ တံေတြး ေထြးခ်င္ေထြးမယ္ ... အမႈိက္ ပစ္ခ်င္ ပစ္မယ္ ... သူတို႔ခမ်ာ လမ္းကေလး ေဘးမွာ ေနရင္း လူတကာ အညစ္အေၾကး စြန္႔သမွ် ခံရတဲ့အျပင္ အမ်ားကလည္း ဥေပကၡာ ျပဳထားၾကတယ္ မဟုတ္လား" "အင္း ... အဲဒီေတာ့ ..." "အဲဒါေၾကာင့္ ျမက္ပင္ကေလးေတြက အားငယ္ျပီး ငိုတာေပါ့ ..." "ဟားဟား ... မင္းက ေတာ္ေတာ္ အေတြးေခါင္တာပဲ ..." တေယာက္က ဟားတိုက္ရယ္ေမာတယ္။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ... "အင္းေလ ... မ်က္ရည္စက္ေတြပဲ ထားပါေတာ့ ... အခု ညဘက္မွာသာ သူတို႔ငိုေနၾကတာပါ ... မနက္ခင္း မိုးလင္းတဲ့အခါ ေနထြက္လာရင္ သူတို႔ မ်က္ရည္ေတြလည္း အလိုလို ခမ္းေျခာက္သြားမွာပါပဲ ... ကဲ ကဲ ... ညစာစားဖို႔ ေနာက္က်ရင္ ဘာမွ မက်န္ဘဲေနလိမ့္မယ္ ... အျမန္သြားစို႔" လို႔ … ေျပာျပီး စကားစ ျဖတ္လိုက္ေလရဲ႕ ... ။ *** ညစာစားျပီး အျပန္မွာေတာ့ သူတေယာက္ထဲ အဲဒီ လမ္းေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္လာရင္း ျမက္ခင္းေလးအနားမွာ ဒူးေထာက္ ထိုင္ခ်ျပီး ျမက္ကေလးေတြကို ေသခ်ာၾကည့္မိတယ္။ ျမက္ပင္ရဲ႕ ထိပ္ဖ်ားေလးမွာ တြဲလြဲခိုေနတဲ့ ေရစက္ကေလး .... ။ မီးေရာင္ေအာက္မွာ တဖ်တ္ဖ်တ္ လက္လို႔ ... ။ ဒါဟာ ... ျမက္ဖ်ားႏွင္းတဲ့လား ... ။ သူကေတာ့ မထင္မိပါဘူး ... ။ ဒါဟာ ... ျမက္ပင္ေလးေတြရဲ႕ ရင္ထဲက ျဖစ္တည္လာတဲ့ မ်က္ရည္ပြင့္ကေလးေတြ ... ။ ဟုတ္တယ္ ... ။
*************************
ေနာက္တေန႔ မနက္မွာ သူ အိပ္ရာထ ေနာက္က်ခဲ့တယ္။ နာရီမၾကည့္မိဘဲ အလင္းေရာင္လာမွ ထမယ္ဆိုျပီး အိပ္ေနခဲ့မိတာ ... ။ အလင္းေရာင္က ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မလာတဲ့ အဆံုး နာရီၾကည့္မိေတာ့မွ ေနာက္က်မွန္း သိျပီး ကမန္းကတန္း မ်က္ႏွာသစ္ အ၀တ္လဲလို႔ စာသင္ေဆာင္ဆီ အသြား ... လမ္းမွာ ... “ဟင္ ...” ကြန္ကရစ္လမ္းကေလးရဲ႕ ေဘးက ျမက္ခင္းျပင္တခုလံုး အျဖဴေရာင္ေတြ ဖံုးလႊမ္း ေနတယ္။ အျဖဴေရာင္ ႏွင္းပြင့္ဖတ္ေတြမ်ားလား ... ေသခ်ာ သတိထားၾကည့္မိေတာ့ ... မဟုတ္ဘူး။ ညတုန္းက ငိုေနၾကတဲ့ ျမက္ကေလးေတြရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြ ေအးခဲ ေနၾက တာေလ ... ။ ဒါနဲ႔ ... ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္ ... ။ ေကာင္းကင္ႀကီးက အံု႔ဆိုင္း ... မႈိင္းျပ ...လို႔ ... ။ ေနမင္း ... ဘယ္မွာလဲ ... ။ ျမက္ပင္ေလးေတြကို ျပန္ငံု႔ၾကည့္လိုက္တယ္ ... ။ ညတုန္းက မင္းရဲ႕ အားေပး စကားဟာ အလကားပါပဲ ... လို႔ ေျပာေနၾက သေယာင္ေယာင္။ ဟင့္အင္း ... ေနမင္း သာမွာပါ .. ေနေရာင္ လာမွာပါ ... မင္းတို႔ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေစာင့္ၾကပါ ေနာ္ ... ။ သူ႔ႏႈတ္က တီးတိုးေရရြတ္ရင္း ျမက္ခင္းကေလးကို လက္နဲ႔ ဖြဖြ ပြတ္သပ္လို႔ ေျဖသိမ့္ ေပးမိျပန္တယ္။ “အလို ...” သူ႔လက္ဖ်ားမွာ ထံုက်င္ ေအးခဲမတတ္ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ လန္႔ျပီး လက္ကို ရုတ္လိုက္မိတယ္။ ညတုန္းကလို ႏူးညံ့တဲ့ အထိအေတြ႕ မရွိေတာ့ဘဲ မာေက်ာ ေအးစက္ ေတာင့္တင္းလို႔ ... ။ သူတို႔ရဲ႕ ႏွလံုးေသြးေတြ ေအးခဲကုန္ျပီလား ... ။ ခံစားခ်က္ မဲ့ကုန္ၾကျပီလား ... ။ ဒီလိုနဲ႔ ... နာရီေတြသာ တျဖည္းျဖည္း ေရြ႕လ်ားခဲ့တယ္ ... ။ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ကံကပဲ ဆိုးလြန္းလို႔လား ... ။ အဲဒီေန႔က … တေန႔လံုး … ေနမသာခဲ့ပါဘူး။ .......................................................................
အဲဒီေန႔က … တေန႔လံုး … ေနမသာခဲ့ပါဘူး။ .
......................................................................
**ေမဓာ၀ီ**
No comments:
Post a Comment