-အေမွာင္ထဲက သူစိမ္းတစ္ေယာက္-
Posted by ညီရဲသစ္
-အေမွာင္ထဲက သူစိမ္းတစ္ေယာက္-
Posted by ညီရဲသစ္
Tuesday, October 9, 2012
>
ျမန္မာႏိုင္ငံကို ခြင့္ျပန္ေရာက္ခိုက္ အိပ္ေရးဝဝ အိပ္လိုက္မည္ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ညက အိပ္ယာဝင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သုိ ့ေသာ္ ပံုမွန္ထက္ လြန္ကဲသည့္ ဆူညံသံ တခ်ဳိ ့ေၾကာင့္ နံနက္ ေစာေစာဘဲ ႏိုးလာခဲ့၏။ အတင္းၾကိတ္မွိတ္ျပီး ျပန္အိ္ပ္ရန္ ၾကိဳးစားေသာ္လဲ နားထဲတိုးဝင္လာသည့္ ဆူညံသံတို ့ေၾကာင့္ ဆက္အိပ္မရေတာ့။ ထို ့ေၾကာင့္ "ကဲမထူးပါဘူး" ဟု ဆိုကာ ေစာေစာဘဲ အိပ္ယာထျဖစ္လုိက္သည္။ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတုိက္ရန္ အိမ္ေနာက္ေဖးကို ထြက္လာစဥ္ မီးဖိုခန္းထဲတြင္ နံနက္စာအတြက္ ျပင္ဆင္ေနသည့္ မိခင္ကို ေတြ ့ရ၏။
"သား... အေစာၾကီး ရွိေသးတယ္ ႏိုးလာျပီလား"
"ဟုတ္... အေမ... ဒါနဲ ့ ေစာေစာစီးစီး ဘယ္သူေတြ ဆူညံေနၾကတာလဲ"
"အိမ္ေရွ့အိမ္က လူေတြေလ... ႏုိင္လာၾကျပန္ျပီ ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေလာက္ ဆူညံေနၾကတာေနမွာေပါ့"
ေရခ်ဳိးခန္းဝင္ကာ သြားတုိက္ရင္း ဒီလူေတြ ခုထိ ဒီႏြံထဲက ရုန္းမထြက္ႏိုင္ ၾကေသးပါလားဟု ေတြးလုိက္မိသည္။ အိမ္ေရွ့အိမ္မွ လူမ်ားသည္ အရပ္တကာ၊ နယ္တကာ လွည့္ျပီး အာဝါေဒးပြဲမ်ား၊ က်ိတ္ဝို္င္း၊ ခ်ိန္းဝိုင္းမ်ားတြင္ စီးပြားျဖစ္ ေလာင္းကစားၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ သူတို ့ကို ၾကည့္ျပီး အသိ သံေဝဂလဲ ရမိ၏။ ေလာင္းကစားသမားမ်ား ႏွဲသမားလုိဘဲ ပိန္လုိက္ ေဖာင္းလုိက္ဆိုသည္မွာ တကယ္မွန္သည္။ ယေန ့လုိ ႏုိင္လာလွ်င္ တီဗီ၊ ဗီဒီယိုစက္၊ ေရခဲေသတၱာ၊ ကက္ဆက္ႏွင့္ ေစာင္းေဘာက္မ်ားကို ဝယ္လာျပီး ရပ္ကြက္ထဲတြင္ တဝုန္းဝုန္းျဖင့္ ဆူညံ ပြက္ေလာရိုက္ ေနတတ္သေလာက္ ရံႈးလာျပန္လွ်င္လဲ ထိုပစၥည္းမ်ား ေန ့ျမင္ညေပ်ာက္ ဆိုသလုိဘဲ ရွိတာကို အကုန္ ေရာင္းခ်ပစ္လုိက္ၾကရျပီး စားစရာပင္ မရွိ ျဖစ္ေနတတ္ၾက၏။ ရပ္ကြက္ထဲမွ လူမ်ားအတြက္ ကေတာ့ ဒီျမင္ကြင္းမ်ဳိးက ရိုးအီေနျပီ ဘာမွ မထူးဆန္းေတာ့။ မိမိတို ့ကသာ သူတို ့ကို ၾကည့္ျပီး အသိသံေဝဂ ရမိေပမယ့္ သူတို ့ကေတာ့ ထိုေလာကထဲတြင္ ေပ်ာ္ေမြ ့ေနၾက၏။ ေရခ်ဳိးခန္း တံခါးေခါက္သံေၾကာင့္ အေတြးစတို ့ပ်က္သြားသည္။
"သားေရ... အိမ္ေရွ့မွာ ေမာင္ေမာင္ ေရာက္ေနတယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ အေမ... ျပီးျပီ ခဏေလး... ေမာင္ေမာင့္ကို ခဏေစာင့္ခိုင္း ထားလိုက္ပါဦး..."
ေမာင္ေမာင္ ေစာင့္ေနသည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ျမန္ျမန္ သြားတိုက္၊ မ်က္ႏွာသစ္ကာ ေရကို အျမန္ခ်ဳိးလုိက္သည္။ ေမာင္ေမာင္ ဆိုသည္က ကၽြန္ေတာ့္၏ အခ်စ္ဆံုး ငယ္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ မေတြ ့ျဖစ္ၾကတာပင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာျပီ။
"အေမ... ေမာင္ေမာင္ ဘယ္မွာလဲ"
"ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေစာင့္ေနတယ္"
".... သား...."
ေခၚသံေၾကာင့္ လွမ္းလက္စ ေျခလွမ္းတို ့ကို ရပ္၍ လွည့္ၾကည့္လုိက္၏။ မိမိကို တစံုတခု ေျပာဟန္ျပင္ေနသည့္ မိခင္ကို ေတြ ့ရ၏။ ထိုစကားကို ေျပာသင့္ မေျပာသင့္ အတြက္လဲ ခ်ိန္ဆဟန္ ျပဳေနသည့္ မိခင္ အမူအယာေၾကာင့္ ဘာမ်ားလဲဟု စိတ္ဝင္စားသြားမိသည္။
"သား... ေမာင္ေမာင့္ကို သတိထားေပါင္းေနာ္... အဲဒီေကာင္ေလး အရင္လုိ မဟုတ္ဘူး"
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ ထင္မွတ္ မထားသည့္ စကားျဖစ္သည္။ မိမိ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး တစ္ခါမွ ေကာင္းသည္ ဆိုးသည္ကို ေဝဖန္ဖူးေလ့ မရွိသည့္ မိခင္က ခုလို ေျပာလာသည့္ အတြက္ အံၾသသြားမိသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ မိခင္ျဖစ္သူကုိ ဘာေၾကာင့္ဆိုသည္ကို ျပန္ေမးရန္ ဟန္ျပင္လုိက္စဥ္-
"ေဟ့ေကာင္ၾကီး.... ေခ်ာလုိ ့ခန္ ့လုိ ့ပါလားဟ... မင္း... အရင္တစ္ေခါက္ ျပန္လာတုန္းကထက္ ပိုေခ်ာလာတယ္။ မင္းဟာက စင္ကာပူႏုိင္ငံမွာ အလုပ္သြားလုပ္တာေရာ ဟုတ္ရဲ ့လား... ေပ်ာ္ပြဲစား ထြက္သြားတာမ်ားလား"
ဆိုသည့္ ေအာ္သံႏွင့္အတူ အနားေရာက္လာသည့္ ေမာင္ေမာင္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လဲ မိခင္ျဖစ္သူကို ဆက္မေမး ျဖစ္ေတာ့။ မေတြ ့တာ ၾကာျပီျဖစ္သည့္ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ ့ရင္း အေပၚထပ္ရွိ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းသို ့တက္လာခဲ့ၾက၏။ ထုိ ့ေနာက္ အဝတ္အစားလဲျပီး ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ေနက် လမ္းထိပ္မွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို ့ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။
လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရင္း ေရွးျဖစ္ေႏွာင္းေဟာင္း မ်ားကို ျပန္ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ စကားေကာင္းေနစဥ္ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ လာေခၚသျဖင့္ ေမာင္ေမာင္ လိုက္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ေနစဥ္ ဆိုင္ရွင္ ဦးေက်ာ္က ႏႈတ္ဆက္ရင္း ဝိုင္းတြင္ ဝင္ထိုင္လာသည္။
"ေအာင္တိုး... ညက ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေရာက္လဲ။ အခုတေခါက္လဲ ခြင့္နဲ ့ျပန္လာတာဘဲလား။"
"ဟုတ္ကဲ့ ဦးေက်ာ္... ခုတစ္ေခါက္လဲ ခြင့္နဲ ့ဘဲ ျပန္လာတာပါ"
"အလုပ္အကိုင္ေရာ ေကာင္းရဲ ့လား"
"ေကာင္းပါတယ္ အလုပ္ကလဲ အဆင္ေျပပါတယ္"
"ေအးကြာ ခုလုိ ၾကားရတာ ဝမ္းသာပါတယ္"
"ဟုတ္... ေက်းဇူးပါဘဲ ဦးေက်ာ္"
"မင္းျပန္လာမယ္ ဆိိုလို ့မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ေမွ်ာ္ေနၾကတာ... ဒါနဲ ေအာင္တိုး... ဦးေက်ာ္တစ္ခု ေျပာဦးမယ္။ ေမာင္ေမာင္နဲ ့ေပါင္းတာ ၾကည့္ေပါင္းေနာ္။ ေမာင္ေမာင္ အရင္လုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒီေကာင္ေလး ေျခလွမ္းေတြ ပ်က္ေနျပီ"
ေမာင္ေမာင္ အရင္လုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆိုသည့္ စကားကုိ ဒီေန ့မနက္မွာဘဲ ၾကားရတာ ႏွစ္ခါရွိသြားျပီ။ ေျပာၾကသူမ်ားကလဲ မိခင္ျဖစ္သူႏွင့္ မိမိတို ့အေၾကာင္းကို အူမေခ်းခါးကအစ သိသည့္ ဦးေက်ာ္ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ နဲနဲေတာ့ ေတြေဝသြားမိ၏။ ဒီလူေတြကေတာ့ အပိုလုပ္က အတင္းတုတ္မည့္ သူမ်ား မဟုတ္ႏိုင္...။ ေမာင္ေမာင္ ဘာေတြ လုပ္ေနလဲ ဆုိသည့္ အေတြးက ေခါင္းထဲ ဝင္လာသည္။
"ေမာင္ေမာင္ ဘာေတြ ေျပာင္းလဲသြားလုိ ့လဲ ဦးေက်ာ္"
"ေျပာင္းလဲသြားတာ ဆုိတာထက္ ခုက ေမာင္ေမာင္ ေအာင္ျမင္ေနတယ္လို ့ေျပာရင္လဲ ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေအာင္ျမင္တာက နည္းလမ္းမက်ဘူး"
"ေမာင္ေမာင္က ခုဘာေတြ လုပ္ေနလုိ ့သူေအာင္ျမင္တာ နည္းလမ္းမက်ဘူး ျဖစ္ရတာလဲ"
"ဒီနယ္က တစ္လံုး၊ ႏွစ္လံုးနဲ ့သံုးလံုး ဇယားကို ေမာင္ေမာင္က ခ်ဳပ္ထားတာေလ။ တျခားနယ္က လူေတြေတာင္ သူ ့ဆီကို လာအပ္ၾကရတယ္"
"ေမာင္ေမာင္က အဲဒီေလာက္ေတာင္ ေအာင္ျမင္ေနတယ္လား။ လက္ရွိ ဒီအလုပ္က ေခတ္စားေနတဲ့ ေပၚပင္ အလုပ္လို ျဖစ္ေနတာဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအလုပ္ကို လုပ္ရံုနဲ ့ေတာ့ ပ်က္စီးတယ္ မေခၚႏို္င္ပါဘူး ဦးေက်ာ္ရယ္... ဒီဘက္ေခတ္မွာ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ဒီလုပ္ငန္းနဲ ့ဘဲ ၾကီးပြားေနၾကတာဘဲေလ"
"ေအး... အဲဒါ တစ္ခုတည္းေၾကာင့္ မဟုတ္လုိ ့ေျပာေနရတာေပါ့။ အရင္က ေမာင္ေမာင့္ အေျခအေနကိုလဲ မင္းလဲ သိတာဘဲေလ"
ဒါေတာ့ ဟုတ္သည္။ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ေမာင္ေမာင့္ အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္က ပိုအသိဆံုး ျဖစ္မည္။ ေမာင္ေမာင္တို ့မိသားစုက ႏြမ္းပါးသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေမာင္ေမာင့္ကို ဆိုလွ်င္ ညွာၾကသည္။ ေမာင္ေမာင့္ အေနအထားျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းၾကီး ၾကီးပြားခ်မ္းသာ သြားဖုိ ့က လြယ္ေတာ့မလြယ္။ အေၾကာင္း တစ္ခုခုေတာ့ ရွိရမည္။
"ဒီလိုကြ ေအာင္တိုးရ။ ပထမေတာ့ ေမာင္ေမာင္က မျမင့္ဆီမွာ ေန ့စားနဲ ့ႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုးကို ကူေရာင္းေပးတယ္"
"မျမင့္ဆိုတာ ဟို... ႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုး ဒိုင္ကိုင္တဲ့ ေဒၚျမင့္လား"
"ေအး... ဟုတ္တယ္... အဲဒီ မင္းေျပာတဲ့ ေဒၚျမင့္ဘဲ။ အဲဒီေနာက္ မျမင့္နဲ ့ေမာင္ေမာင္တို ့ျငိၾကတယ္"
"ဟင္... သူ ့မွာ ေယာက္က်ားရွိတယ္ မဟုတ္လား။ သူ ့ကေလးေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကီးေနျပီ ထင္တယ္"
"ေအး... ရွိတယ္... ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေမာင့္ ေၾကာင့္ဘဲ သူတို ့လင္မယားလဲ ကြာရွင္းလုိက္ၾကျပီ။ ခုလဲ တရားဝင္ မယူၾကရေသးေပမယ့္ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ အိမ္ကို ဝင္ထြက္ေနျပီ။ တခ်ဳိ ့ညေတြဆိုရင္ ေမာင္ေမာင္ အိမ္ကိုေတာင္ မျပန္ေတာ့ဘဲ မျမင့္တုိ ့အိမ္မွာဘဲ အိပ္တယ္"
"အိုး..."
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္ သတင္းျဖစ္သည္။ ၾကားရသည့္ သတင္းစကားမ်ား အရဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ေမာင္သည္ သူမ်ား အသိုက္အျမံဳကို ဖ်က္စီးသည့္ ၾကာကူလီ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျပီ။ ကိုယ့္အေတြးျဖင့္ကိုယ္ ငိုင္က်သြားသည့္ ကၽြန္ေတာ္ ဦးေက်ာ္ ဘယ္အခ်ိန္ ဝိုင္းမွ ထြက္သြားသည္ကိုပင္ မသိလိုက္မိ။ "အဲဒီေကာင္ေလး အရင္လုိ မဟုတ္ဘူး" ဆိုသည့္ မိခင္ ျဖစ္သူ၏ စကားသံကိုလဲ ျပန္ၾကားေယာင္ မိလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္တို ့မႈန္မႈိင္းေလးလံသြားသည္။ ေမာင္ေမာင္ ဘာေတြ ဘယ္လုိ ေျပာင္းလဲသြားျပီလဲ ဆိုသည့္ အေတြးကိုသာ အေျဖရွာေနမိေတာ့၏။
ညေနဘက္ ေမာင္ေမာင္ လာေခၚသျဖင့္ ဘီယာဆိုင္ကို ေရာက္ျဖစ္ၾကသည္။
"ေအာင္တိုး... ဘာေသာက္မလဲ"
"ဘီယာဘဲ ေသာက္မယ္ ေမာင္ေမာင္"
"ဘီယာဘဲလား မေရာေတာ့ဘူးလား"
"ဟင့္အင္း... မေရာေတာ့ဘူး"
"ငါက ဘီယာဘဲေတာ့ မရဘူးကြ... အျပင္းေရာမွ ရမွာ"
ဟုဆိုကာ ေမာင္ေမာင္က ဘီယာတစ္ဂ်ားႏွင့္ ရမ္ေလးပက္ျပား တစ္ျပားကုိ မွာလိုက္သည္။ "အဲဒီေကာင္ေလး အရင္လုိ မဟုတ္ဘူး" ဆိုသည့္ မိခင္ ျဖစ္သူ၏ စကားကို ျပန္လည္ ၾကားေယာင္မိလုိက္ျပန္သည္။ ေသခ်ာသည္ ေမာင္ေမာင္ အရင္လို မဟုတ္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တို ့သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ အရင္က ဘီယာ၊ အရက္ဆိုတာေဝးလုိ ့ကြမ္း၊ ေဆးလိပ္ပင္ မေသာက္မစားၾက။ ကၽြန္ေတာ္ စင္ကာပူႏိုင္ငံမွ ပထမဆံုးတစ္ေခါက္ ျပန္လာစဥ္က အေၾကာင္းကို ျပန္သတိရမိသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လိုက္ျပဳစုရင္း ဘီယာေသာက္တတ္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပ်က္ဆီးေနပါျပီ ဆိုျပီး ဖက္ငိုသည့္ ေမာင္ေမာင္က ခုေတာ့ အျပင္းေရာမွ ရေတာ့မည္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေတြးမ်ားသြားျပီး စကားနည္းသြားရသည္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေသာက္လိုက္၊ စားလုိက္၊ အလုပ္ကိစၥျဖင့္ ဖုန္းဆက္လုိက္၊ သူ ့ကို လာအပ္သည့္ ေဘာ္လံုးပြဲ ဇယားမ်ားကို လက္ခံလုိက္ျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနသည္။
"ေအာင္တိုး... ပ်င္းေနျပီလား... ေအးကြာ ငါကလဲ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ အလုပ္ရႈပ္တယ္ကြ။ ဒါေပမယ့္ ခုတစ္ေယာက္ လာျပီးရင္ ျပီးပါျပီ"
"ရပါတယ္ကြာ မင္းလုပ္စရာ ရွိတာကိုသာ လုပ္ပါ ငါေနတတ္ပါတယ္"
"ေအး... ေက်းဇူးဘဲ သူငယ္ခ်င္း... ျပီးမွ မင္းကို ငါရွယ္ျပဳစုမယ္"
ခဏေနေတာ့ ေမာင္ေမာင္ ေျပာသည့္လူ ေရာက္လာသည္။ ေမာင္ေမာင္ ေျပာသလုိ တစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မဟုတ္ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္၏။
"ကိုေမာင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို ဟိုကုိ တစ္ေခါက္ေလာက္ လိုက္ပို ့ပါဦး"
"ဟာ... ငါလုိက္လို ့မျဖစ္ဘူး။ ဒီမွာ ဧည့္သည္ ပါလာတယ္"
"ကုိေမာင့္ ဧည့္သည္ကိုပါ တခါတည္း ေခၚလာခဲ့လုိက္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဧည့္သည္ပါလာလုိ ့လိုက္ပို ့ခ်င္တာ။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္က ေနာက္က်ေနျပီမို ့ကိုေမာင့္ကို အကူအညီ ေတာင္းရတာ။ ကိုေမာင္က အဲဒီေနရာကို ပိုင္တယ္ မဟုတ္လား"
ေမာင္ေမာင္က တခ်က္ စဥ္းစားဟန္ ျပဳလုိက္သည္။ ထို ့ေနာက္-
"ကဲ... ဒါဆိုလဲ သြားၾကတာေပါ့"
ကၽြန္ေတာ္ သူတို ့ေျပာေနၾကသည္မ်ားကို နားမလည္ပါ။ ထို ့ေၾကာင့္ ေမာင္ေမာင့္ ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွဘဲ တုိးတိတ္ျငိမ္သက္္စြာ လုိက္လာခဲ့လိုက္၏။ ေမာင္ေမာင္ ဘာေတြ၊ ဘယ္ေလာက္ ေျပာင္းလဲသြားျပီလဲ ဆိုသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ စူးစမ္းၾကည့္ခ်င္ ပါေသးသည္။ ထို ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို ့သစ္ပင္မ်ား အုပ္ဆိုင္းျပီး ေမွာင္ရိပ္က်ေနသည့္ အိမ္ၾကီး တစ္အိမ္ေရွ့သို ့ေရာက္သြားၾက၏။ ဆိုင္ကယ္သံ ၾကားသျဖင့္ လူတစ္ေယာက္ ေျပးထြက္လာသည္။
"ပိတ္သြားျပီ ညီေလးတို ့... ည 9:00 နာရီ ဆိုရင္ ပိတ္တာေလ။ ခုအထဲက လူေတြ ရွင္းထုတ္ျပီး သြားရင္ ပိတ္ေတာ့မွာ ေနာက္ေန ့မွ လာခဲ့ေတာ့ကြာ"
"ကိုတင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ေမာင္ပါဗ်... ဒီမွာ ဧည့္သည့္ေတြ ပါလာလုိ ့တံခါးဖြင့္ပါဦး"
"ဟာ... ေမာင္ေမာင္... ေနာက္က်ေနျပီကြ"
"ဟုတ္တယ္ဗ်ာ... အလုပ္က ခုမွ ျပီးသြားလုိ ့။ ဧည့္သည္ေတြက သြားခ်င္တယ္ ဆိုလို ့လုိက္ပုိ ့ေပးရတာ"
ခုထိ သူတို ့ေျပာေနသည္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ႏုိင္ေသး။ ထို ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို ့အိမ္ၾကီးေပၚသို ့တက္လာခဲ့ၾကသည္။ ထို ့ေနာက္ ဝါက်င့္က်င့္ မီးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ျဖာက်ေနသည့္ အခန္းမ်ားေရွ့တြင္ ရပ္ေနသည့္ ေကာင္မေလးမ်ားကို ေတြ ့လုိက္ရ၏။ အိုး... ထုိအခါမွ ကၽြန္ေတာ္တို ့မေကာင္းသည့္ မိန္းမမ်ား လုပ္စားေနသည့္ အိမ္သို ့ေရာက္လာမွန္း သိလိုက္ရ၏။ ဧည့္သည္ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အခန္းအတြင္းသို ့ကုိယ္စီကုိယ္စီ ဝင္သြားၾကသည္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေကာင္မေလးမ်ားႏွင့္ ထိပ္ပုတ္ေခါင္းပုတ္ျဖင့္ က်ီစယ္ေနသည္ကို ေတြ ့ရ၏။ သူ ့ကို ၾကည့္ရသည္မွာ အားလံုးႏွင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ေနဟန္ရွိ၏။ ေမာင္ေမာင္သည္ ဒီေနရာသို ့ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေရာက္ဖူးျခင္း မျဖစ္ႏိုင္။ သူ ့ပံုစံက ဒီေနရာသို ့မၾကာမၾကာ ေရာက္ျဖစ္ေလ့ရွိသည့္ ေဖာက္သည္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ဟန္တူသည္။
"ေအာင္တိုး... စိတ္ပါရင္ ဝင္ေလ"
ခပ္တိုးတိုး စကားဆုိလာသည့္ ေမာင္ေမာင့္ကို ေခါင္းကိုသာ ခါျပလုိက္သည္။ ထို ့ေနာက္ ေအာက္သို ့ျပန္ဆင္းလာခဲ့ျပီး ဆိုင္ကယ္ရပ္ထားသည့္ ေနရာတြင္ ထိုင္ေစာင့္ေနလုိက္သည္။ ေမာင္ေမာင္ ဒီလိုေနရာကို ဒီေလာက္ပိုင္တာကို ျမင္ေတာ့ အံၾသမိသည္။ ထို ့ေနာက္ ဧည့္သည္ ႏွစ္ေယာက္က KTV ကာရာအိုေကဆိုင္ကို သြားခ်င္သည္ ဆုိသျဖင့္ ေေမာင္ေမာင္က လုိက္ပို ့ရျပန္သည္။ ထို KTV ကာရာအိုေကဆိုင္တြင္လဲ ေမာင္ေမာင္၏ အစြမ္းအစ တခ်ဳိ ့ကို ျမင္ေတြ ့ခဲ့ရျပန္၏။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ သူမန္ေနဂ်ာကို ဘယ္ေလာက္ပိုင္သည္ ဆိုျပီး သူ ့အစြမ္းအစကို ထုတ္ျပျခင္း ျဖစ္ေသာ္လဲ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ကေတာ့ ပို၍ စိတ္ပ်က္စရာသာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေမာင္ေမာင္၏ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို အံၾသထိတ္လန္ ့ေစသည္။ ထို ့ေနာက္ ဧည့္သည္ ႏွစ္ေယာက္ကို KTV တြင္ ထားခဲ့ျပီး ေမာင္ေမာင္ ေခၚရာသို ့လုိက္ခဲ့ရျပန္သည္။ ဒီလိုျဖင့္ ျမိဳ ့အျပင္ဘက္ ေရကန္ေဘာင္ေပၚတြင္ ဘန္ဂလို ဆန္ဆန္ လံုးခ်င္း အိမ္ေလးမ်ား ရွိရာသို ့ေရာက္လာၾက၏။ အေအးခန္း မာဆတ္ (အႏွိပ္ခန္း) အခန္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ေမာင္ေမာင္၏ စီစဥ္ေပးမႈျဖင့္ အခန္းအတြင္းသို ့ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ျပီး အႏွိပ္ခံခဲ့ေသာ္လဲ မိမိအတြက္ေတာ့ အဆင္မေျပ။ ေကာင္မေလးေတြ မႏွိပ္တတ္ ႏွိပ္တတ္ျဖင့္ ႏွိပ္ျခင္းေၾကာင့္ အေၾကာမေျပသည့္ အျပင္ အသားေတြ နာသည္သာ အဖတ္တင္ခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဆင္မေျပ ေသာ္လည္း ေမာင္ေမာင့္ အတြက္ေတာ့ အဆင္ေျပဟန္ တူသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အခန္းအျပင္ ထြက္ထိုင္ေနျပီး ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ ေမာင္ေမာင္ ေရာက္လာသည္။
"ေအာင္တိုး... ဘာျဖစ္လို ့လဲ အဆင္မေျပဘူးလား... အဆင္မေျပတာရွိရင္ ေျပာေလ ငါေျပာေပးမယ္"
"မဟုတ္ပါဘူး ေျပပါတယ္... ျပန္ၾကရေအာင္ေလကြာ... အိမ္ျပန္ အရမ္းေနာက္က်ေနမယ္"
"အာ... ျပန္လို ့မျဖစ္ေသးဘူးေလ။ အခန္းက မနက္ ငါးနာရီအထိ ယူထားတာကြ... ဘာလဲ အခန္းထဲက ေကာင္မေလးနဲ ့က အဆင္မေျပလို ့လား ညွိလို ့မရဘူးလား။ ငါေနာက္တစ္ေယာက္ ခ်ိန္းခိုင္းေပးရမလား"
"ဟာ... မဟုတ္ပါဘူး။ ရတယ္ ရတယ္... မင္းဘာသာမင္း အဆင္ေျပသလုိေန"
ဆက္ေျပာေနလုိ ့ဘာမွ ထူးလာမည္ မဟုတ္မွန္းသိသျဖင့္ အပိုေတြ ေျပာမေနေတာ့ဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနလုိက္သည္။ ေမာင္ေမာင္ အခန္းအတြင္း ျပန္ဝင္သြားခ်ိန္တြင္ ထိုေနရာမွအသာ လွည့္ထြက္လာခဲ့လုိက္၏။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ သူႏွင့္ ဇယားညပ္ေနသည့္ မာဆတ္မွ ေကာင္မေလးႏွင့္ က်န္ခဲ့သည္။ ထိုညက ေမာင္ေမာင့္ကို ထားခဲ့ျပီး ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ျမိဳ ့အတြင္းသို ့လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္လာခဲ့လုိက္သည္။ အိမ္အျပန္ လမ္းမထက္တြင္ စိတ္ထဲ အေတြးတို ့ျဖင့္ ရႈတ္ေထြးေနာက္က်ိ ေန၏။ မိခင္ ျဖစ္သူ၏ ဒီေကာင္ေလး "အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး" ဆုိသည့္ စကားသံကို ျပန္ျပန္ ၾကားေယာင္ေနမိသည္။ ထို ့ျပင္ ဦးေက်ာ္ေျပာျပသည့္္ ေမာင္ေမာင္၏ အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ ကိုယ္ေတြ ့ၾကံဳေတြ ့ခဲ့ရသည့္ ေမာင္ေမာင္၏ လက္ရွိ က်င္လည္ေနသည့္ စရုိက္တုိ ့ကို ျပန္လွန္ ဆန္းစစ္သံုးသပ္ေနမိ၏။
ေမာင္ေမာင္ အရင္လုိ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေျပာင္းလဲသြားျပီ ဆုိသည္ကေတာ့ အေသအခ်ာ ျဖစ္သည္။ ေမာင္ေမာင္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္၏။ သို ့ေသာ္ စိတ္တူကိုယ္တူ ခံစားခ်က္တုိ ့ထပ္တူက်ခဲ့သည့္ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ အတိတ္တြင္ က်န္ခဲ့ျပီ။ ယခု လက္ရွိ ေမာင္ေမာင္က မေကာင္းမႈတြင္ ေပ်ာ္ေမြ ့ေနျပီး သူက်င္လည္ရသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ အေနအထားကို လုိက္ျပီး ေျပာင္းလဲသြားျပီ။ ေျပာင္းလဲတတ္သည့္ လူ ့သေဘာကို လက္ခံႏိုင္ေပမယ့္ ေကာင္းေသာ ေျပာင္းလဲျခင္း မျဖစ္ခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္း အတြက္ေတာ့ ထိခိုက္ နာက်င္ရ၏။ အသိုက္အျမံဳတစ္ခုကို ဖ်က္ဆီးဖူးသည့္ လူတစ္ေယာက္ ေနာက္အသိုက္အျမံဳတစ္ခုကို ဖ်က္ဆီးဖုိ ့ကို ဝန္ေလးေနမည္ မဟုတ္ေပ။ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းမို ့ေမာင္ေမာင့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ခ်င္ပါသည္။ သုိ ့ေသာ္ မေကာင္းသည့္ ေနရာ မေကာင္းသည့္ မိန္းမတို ့ႏွင့္ ကၽြမ္းဝင္ေနသည့္ လူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေလာက္ အတုိင္းအတာထိ စိတ္ခ် ယံုၾကည္၍ ရႏိုင္ပါမည္လဲ။ သံသယတုိ ့ျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနရမည့္ အခ်စ္ဆံုး သူငယယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေတာ့ မပိုင္ဆိုင္ခ်င္ပါ။ ေမာင္ေမာင္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း အေနျဖင့္ ဆက္ရွိေနဦးမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ ့ေသာ္ စိတ္တူကိုယ္တူ ခံစားခ်က္တုိ ့ထပ္တူညီခဲ့သည့္ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း အေနျဖစ္ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့။ ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္လွ်င္ ရင္းႏွီးသည့္ အေမွာင္ထဲမွ သူစိမ္းတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထိုညက အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ က်ေပ်ာက္ က်န္ခဲ့သည္။
Posted by ညီရဲသစ္
ျမန္မာႏိုင္ငံကို ခြင့္ျပန္ေရာက္ခိုက္ အိပ္ေရးဝဝ အိပ္လိုက္မည္ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ညက အိပ္ယာဝင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သုိ ့ေသာ္ ပံုမွန္ထက္ လြန္ကဲသည့္ ဆူညံသံ တခ်ဳိ ့ေၾကာင့္ နံနက္ ေစာေစာဘဲ ႏိုးလာခဲ့၏။ အတင္းၾကိတ္မွိတ္ျပီး ျပန္အိ္ပ္ရန္ ၾကိဳးစားေသာ္လဲ နားထဲတိုးဝင္လာသည့္ ဆူညံသံတို ့ေၾကာင့္ ဆက္အိပ္မရေတာ့။ ထို ့ေၾကာင့္ "ကဲမထူးပါဘူး" ဟု ဆိုကာ ေစာေစာဘဲ အိပ္ယာထျဖစ္လုိက္သည္။ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတုိက္ရန္ အိမ္ေနာက္ေဖးကို ထြက္လာစဥ္ မီးဖိုခန္းထဲတြင္ နံနက္စာအတြက္ ျပင္ဆင္ေနသည့္ မိခင္ကို ေတြ ့ရ၏။
"သား... အေစာၾကီး ရွိေသးတယ္ ႏိုးလာျပီလား"
"ဟုတ္... အေမ... ဒါနဲ ့ ေစာေစာစီးစီး ဘယ္သူေတြ ဆူညံေနၾကတာလဲ"
"အိမ္ေရွ့အိမ္က လူေတြေလ... ႏုိင္လာၾကျပန္ျပီ ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေလာက္ ဆူညံေနၾကတာေနမွာေပါ့"
ေရခ်ဳိးခန္းဝင္ကာ သြားတုိက္ရင္း ဒီလူေတြ ခုထိ ဒီႏြံထဲက ရုန္းမထြက္ႏိုင္ ၾကေသးပါလားဟု ေတြးလုိက္မိသည္။ အိမ္ေရွ့အိမ္မွ လူမ်ားသည္ အရပ္တကာ၊ နယ္တကာ လွည့္ျပီး အာဝါေဒးပြဲမ်ား၊ က်ိတ္ဝို္င္း၊ ခ်ိန္းဝိုင္းမ်ားတြင္ စီးပြားျဖစ္ ေလာင္းကစားၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ သူတို ့ကို ၾကည့္ျပီး အသိ သံေဝဂလဲ ရမိ၏။ ေလာင္းကစားသမားမ်ား ႏွဲသမားလုိဘဲ ပိန္လုိက္ ေဖာင္းလုိက္ဆိုသည္မွာ တကယ္မွန္သည္။ ယေန ့လုိ ႏုိင္လာလွ်င္ တီဗီ၊ ဗီဒီယိုစက္၊ ေရခဲေသတၱာ၊ ကက္ဆက္ႏွင့္ ေစာင္းေဘာက္မ်ားကို ဝယ္လာျပီး ရပ္ကြက္ထဲတြင္ တဝုန္းဝုန္းျဖင့္ ဆူညံ ပြက္ေလာရိုက္ ေနတတ္သေလာက္ ရံႈးလာျပန္လွ်င္လဲ ထိုပစၥည္းမ်ား ေန ့ျမင္ညေပ်ာက္ ဆိုသလုိဘဲ ရွိတာကို အကုန္ ေရာင္းခ်ပစ္လုိက္ၾကရျပီး စားစရာပင္ မရွိ ျဖစ္ေနတတ္ၾက၏။ ရပ္ကြက္ထဲမွ လူမ်ားအတြက္ ကေတာ့ ဒီျမင္ကြင္းမ်ဳိးက ရိုးအီေနျပီ ဘာမွ မထူးဆန္းေတာ့။ မိမိတို ့ကသာ သူတို ့ကို ၾကည့္ျပီး အသိသံေဝဂ ရမိေပမယ့္ သူတို ့ကေတာ့ ထိုေလာကထဲတြင္ ေပ်ာ္ေမြ ့ေနၾက၏။ ေရခ်ဳိးခန္း တံခါးေခါက္သံေၾကာင့္ အေတြးစတို ့ပ်က္သြားသည္။
"သားေရ... အိမ္ေရွ့မွာ ေမာင္ေမာင္ ေရာက္ေနတယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ အေမ... ျပီးျပီ ခဏေလး... ေမာင္ေမာင့္ကို ခဏေစာင့္ခိုင္း ထားလိုက္ပါဦး..."
ေမာင္ေမာင္ ေစာင့္ေနသည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ျမန္ျမန္ သြားတိုက္၊ မ်က္ႏွာသစ္ကာ ေရကို အျမန္ခ်ဳိးလုိက္သည္။ ေမာင္ေမာင္ ဆိုသည္က ကၽြန္ေတာ့္၏ အခ်စ္ဆံုး ငယ္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ မေတြ ့ျဖစ္ၾကတာပင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာျပီ။
"အေမ... ေမာင္ေမာင္ ဘယ္မွာလဲ"
"ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေစာင့္ေနတယ္"
".... သား...."
ေခၚသံေၾကာင့္ လွမ္းလက္စ ေျခလွမ္းတို ့ကို ရပ္၍ လွည့္ၾကည့္လုိက္၏။ မိမိကို တစံုတခု ေျပာဟန္ျပင္ေနသည့္ မိခင္ကို ေတြ ့ရ၏။ ထိုစကားကို ေျပာသင့္ မေျပာသင့္ အတြက္လဲ ခ်ိန္ဆဟန္ ျပဳေနသည့္ မိခင္ အမူအယာေၾကာင့္ ဘာမ်ားလဲဟု စိတ္ဝင္စားသြားမိသည္။
"သား... ေမာင္ေမာင့္ကို သတိထားေပါင္းေနာ္... အဲဒီေကာင္ေလး အရင္လုိ မဟုတ္ဘူး"
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ ထင္မွတ္ မထားသည့္ စကားျဖစ္သည္။ မိမိ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး တစ္ခါမွ ေကာင္းသည္ ဆိုးသည္ကို ေဝဖန္ဖူးေလ့ မရွိသည့္ မိခင္က ခုလို ေျပာလာသည့္ အတြက္ အံၾသသြားမိသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ မိခင္ျဖစ္သူကုိ ဘာေၾကာင့္ဆိုသည္ကို ျပန္ေမးရန္ ဟန္ျပင္လုိက္စဥ္-
"ေဟ့ေကာင္ၾကီး.... ေခ်ာလုိ ့ခန္ ့လုိ ့ပါလားဟ... မင္း... အရင္တစ္ေခါက္ ျပန္လာတုန္းကထက္ ပိုေခ်ာလာတယ္။ မင္းဟာက စင္ကာပူႏုိင္ငံမွာ အလုပ္သြားလုပ္တာေရာ ဟုတ္ရဲ ့လား... ေပ်ာ္ပြဲစား ထြက္သြားတာမ်ားလား"
ဆိုသည့္ ေအာ္သံႏွင့္အတူ အနားေရာက္လာသည့္ ေမာင္ေမာင္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လဲ မိခင္ျဖစ္သူကို ဆက္မေမး ျဖစ္ေတာ့။ မေတြ ့တာ ၾကာျပီျဖစ္သည့္ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ ့ရင္း အေပၚထပ္ရွိ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းသို ့တက္လာခဲ့ၾက၏။ ထုိ ့ေနာက္ အဝတ္အစားလဲျပီး ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ေနက် လမ္းထိပ္မွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို ့ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။
လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရင္း ေရွးျဖစ္ေႏွာင္းေဟာင္း မ်ားကို ျပန္ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ စကားေကာင္းေနစဥ္ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ လာေခၚသျဖင့္ ေမာင္ေမာင္ လိုက္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ေနစဥ္ ဆိုင္ရွင္ ဦးေက်ာ္က ႏႈတ္ဆက္ရင္း ဝိုင္းတြင္ ဝင္ထိုင္လာသည္။
"ေအာင္တိုး... ညက ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေရာက္လဲ။ အခုတေခါက္လဲ ခြင့္နဲ ့ျပန္လာတာဘဲလား။"
"ဟုတ္ကဲ့ ဦးေက်ာ္... ခုတစ္ေခါက္လဲ ခြင့္နဲ ့ဘဲ ျပန္လာတာပါ"
"အလုပ္အကိုင္ေရာ ေကာင္းရဲ ့လား"
"ေကာင္းပါတယ္ အလုပ္ကလဲ အဆင္ေျပပါတယ္"
"ေအးကြာ ခုလုိ ၾကားရတာ ဝမ္းသာပါတယ္"
"ဟုတ္... ေက်းဇူးပါဘဲ ဦးေက်ာ္"
"မင္းျပန္လာမယ္ ဆိိုလို ့မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ေမွ်ာ္ေနၾကတာ... ဒါနဲ ေအာင္တိုး... ဦးေက်ာ္တစ္ခု ေျပာဦးမယ္။ ေမာင္ေမာင္နဲ ့ေပါင္းတာ ၾကည့္ေပါင္းေနာ္။ ေမာင္ေမာင္ အရင္လုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒီေကာင္ေလး ေျခလွမ္းေတြ ပ်က္ေနျပီ"
ေမာင္ေမာင္ အရင္လုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆိုသည့္ စကားကုိ ဒီေန ့မနက္မွာဘဲ ၾကားရတာ ႏွစ္ခါရွိသြားျပီ။ ေျပာၾကသူမ်ားကလဲ မိခင္ျဖစ္သူႏွင့္ မိမိတို ့အေၾကာင္းကို အူမေခ်းခါးကအစ သိသည့္ ဦးေက်ာ္ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ နဲနဲေတာ့ ေတြေဝသြားမိ၏။ ဒီလူေတြကေတာ့ အပိုလုပ္က အတင္းတုတ္မည့္ သူမ်ား မဟုတ္ႏိုင္...။ ေမာင္ေမာင္ ဘာေတြ လုပ္ေနလဲ ဆုိသည့္ အေတြးက ေခါင္းထဲ ဝင္လာသည္။
"ေမာင္ေမာင္ ဘာေတြ ေျပာင္းလဲသြားလုိ ့လဲ ဦးေက်ာ္"
"ေျပာင္းလဲသြားတာ ဆုိတာထက္ ခုက ေမာင္ေမာင္ ေအာင္ျမင္ေနတယ္လို ့ေျပာရင္လဲ ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေအာင္ျမင္တာက နည္းလမ္းမက်ဘူး"
"ေမာင္ေမာင္က ခုဘာေတြ လုပ္ေနလုိ ့သူေအာင္ျမင္တာ နည္းလမ္းမက်ဘူး ျဖစ္ရတာလဲ"
"ဒီနယ္က တစ္လံုး၊ ႏွစ္လံုးနဲ ့သံုးလံုး ဇယားကို ေမာင္ေမာင္က ခ်ဳပ္ထားတာေလ။ တျခားနယ္က လူေတြေတာင္ သူ ့ဆီကို လာအပ္ၾကရတယ္"
"ေမာင္ေမာင္က အဲဒီေလာက္ေတာင္ ေအာင္ျမင္ေနတယ္လား။ လက္ရွိ ဒီအလုပ္က ေခတ္စားေနတဲ့ ေပၚပင္ အလုပ္လို ျဖစ္ေနတာဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအလုပ္ကို လုပ္ရံုနဲ ့ေတာ့ ပ်က္စီးတယ္ မေခၚႏို္င္ပါဘူး ဦးေက်ာ္ရယ္... ဒီဘက္ေခတ္မွာ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ဒီလုပ္ငန္းနဲ ့ဘဲ ၾကီးပြားေနၾကတာဘဲေလ"
"ေအး... အဲဒါ တစ္ခုတည္းေၾကာင့္ မဟုတ္လုိ ့ေျပာေနရတာေပါ့။ အရင္က ေမာင္ေမာင့္ အေျခအေနကိုလဲ မင္းလဲ သိတာဘဲေလ"
ဒါေတာ့ ဟုတ္သည္။ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ေမာင္ေမာင့္ အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္က ပိုအသိဆံုး ျဖစ္မည္။ ေမာင္ေမာင္တို ့မိသားစုက ႏြမ္းပါးသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေမာင္ေမာင့္ကို ဆိုလွ်င္ ညွာၾကသည္။ ေမာင္ေမာင့္ အေနအထားျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းၾကီး ၾကီးပြားခ်မ္းသာ သြားဖုိ ့က လြယ္ေတာ့မလြယ္။ အေၾကာင္း တစ္ခုခုေတာ့ ရွိရမည္။
"ဒီလိုကြ ေအာင္တိုးရ။ ပထမေတာ့ ေမာင္ေမာင္က မျမင့္ဆီမွာ ေန ့စားနဲ ့ႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုးကို ကူေရာင္းေပးတယ္"
"မျမင့္ဆိုတာ ဟို... ႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုး ဒိုင္ကိုင္တဲ့ ေဒၚျမင့္လား"
"ေအး... ဟုတ္တယ္... အဲဒီ မင္းေျပာတဲ့ ေဒၚျမင့္ဘဲ။ အဲဒီေနာက္ မျမင့္နဲ ့ေမာင္ေမာင္တို ့ျငိၾကတယ္"
"ဟင္... သူ ့မွာ ေယာက္က်ားရွိတယ္ မဟုတ္လား။ သူ ့ကေလးေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကီးေနျပီ ထင္တယ္"
"ေအး... ရွိတယ္... ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေမာင့္ ေၾကာင့္ဘဲ သူတို ့လင္မယားလဲ ကြာရွင္းလုိက္ၾကျပီ။ ခုလဲ တရားဝင္ မယူၾကရေသးေပမယ့္ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ အိမ္ကို ဝင္ထြက္ေနျပီ။ တခ်ဳိ ့ညေတြဆိုရင္ ေမာင္ေမာင္ အိမ္ကိုေတာင္ မျပန္ေတာ့ဘဲ မျမင့္တုိ ့အိမ္မွာဘဲ အိပ္တယ္"
"အိုး..."
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္ သတင္းျဖစ္သည္။ ၾကားရသည့္ သတင္းစကားမ်ား အရဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ေမာင္သည္ သူမ်ား အသိုက္အျမံဳကို ဖ်က္စီးသည့္ ၾကာကူလီ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျပီ။ ကိုယ့္အေတြးျဖင့္ကိုယ္ ငိုင္က်သြားသည့္ ကၽြန္ေတာ္ ဦးေက်ာ္ ဘယ္အခ်ိန္ ဝိုင္းမွ ထြက္သြားသည္ကိုပင္ မသိလိုက္မိ။ "အဲဒီေကာင္ေလး အရင္လုိ မဟုတ္ဘူး" ဆိုသည့္ မိခင္ ျဖစ္သူ၏ စကားသံကိုလဲ ျပန္ၾကားေယာင္ မိလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္တို ့မႈန္မႈိင္းေလးလံသြားသည္။ ေမာင္ေမာင္ ဘာေတြ ဘယ္လုိ ေျပာင္းလဲသြားျပီလဲ ဆိုသည့္ အေတြးကိုသာ အေျဖရွာေနမိေတာ့၏။
ညေနဘက္ ေမာင္ေမာင္ လာေခၚသျဖင့္ ဘီယာဆိုင္ကို ေရာက္ျဖစ္ၾကသည္။
"ေအာင္တိုး... ဘာေသာက္မလဲ"
"ဘီယာဘဲ ေသာက္မယ္ ေမာင္ေမာင္"
"ဘီယာဘဲလား မေရာေတာ့ဘူးလား"
"ဟင့္အင္း... မေရာေတာ့ဘူး"
"ငါက ဘီယာဘဲေတာ့ မရဘူးကြ... အျပင္းေရာမွ ရမွာ"
ဟုဆိုကာ ေမာင္ေမာင္က ဘီယာတစ္ဂ်ားႏွင့္ ရမ္ေလးပက္ျပား တစ္ျပားကုိ မွာလိုက္သည္။ "အဲဒီေကာင္ေလး အရင္လုိ မဟုတ္ဘူး" ဆိုသည့္ မိခင္ ျဖစ္သူ၏ စကားကို ျပန္လည္ ၾကားေယာင္မိလုိက္ျပန္သည္။ ေသခ်ာသည္ ေမာင္ေမာင္ အရင္လို မဟုတ္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တို ့သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ အရင္က ဘီယာ၊ အရက္ဆိုတာေဝးလုိ ့ကြမ္း၊ ေဆးလိပ္ပင္ မေသာက္မစားၾက။ ကၽြန္ေတာ္ စင္ကာပူႏိုင္ငံမွ ပထမဆံုးတစ္ေခါက္ ျပန္လာစဥ္က အေၾကာင္းကို ျပန္သတိရမိသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လိုက္ျပဳစုရင္း ဘီယာေသာက္တတ္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပ်က္ဆီးေနပါျပီ ဆိုျပီး ဖက္ငိုသည့္ ေမာင္ေမာင္က ခုေတာ့ အျပင္းေရာမွ ရေတာ့မည္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေတြးမ်ားသြားျပီး စကားနည္းသြားရသည္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေသာက္လိုက္၊ စားလုိက္၊ အလုပ္ကိစၥျဖင့္ ဖုန္းဆက္လုိက္၊ သူ ့ကို လာအပ္သည့္ ေဘာ္လံုးပြဲ ဇယားမ်ားကို လက္ခံလုိက္ျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနသည္။
"ေအာင္တိုး... ပ်င္းေနျပီလား... ေအးကြာ ငါကလဲ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ အလုပ္ရႈပ္တယ္ကြ။ ဒါေပမယ့္ ခုတစ္ေယာက္ လာျပီးရင္ ျပီးပါျပီ"
"ရပါတယ္ကြာ မင္းလုပ္စရာ ရွိတာကိုသာ လုပ္ပါ ငါေနတတ္ပါတယ္"
"ေအး... ေက်းဇူးဘဲ သူငယ္ခ်င္း... ျပီးမွ မင္းကို ငါရွယ္ျပဳစုမယ္"
ခဏေနေတာ့ ေမာင္ေမာင္ ေျပာသည့္လူ ေရာက္လာသည္။ ေမာင္ေမာင္ ေျပာသလုိ တစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မဟုတ္ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္၏။
"ကိုေမာင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို ဟိုကုိ တစ္ေခါက္ေလာက္ လိုက္ပို ့ပါဦး"
"ဟာ... ငါလုိက္လို ့မျဖစ္ဘူး။ ဒီမွာ ဧည့္သည္ ပါလာတယ္"
"ကုိေမာင့္ ဧည့္သည္ကိုပါ တခါတည္း ေခၚလာခဲ့လုိက္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဧည့္သည္ပါလာလုိ ့လိုက္ပို ့ခ်င္တာ။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္က ေနာက္က်ေနျပီမို ့ကိုေမာင့္ကို အကူအညီ ေတာင္းရတာ။ ကိုေမာင္က အဲဒီေနရာကို ပိုင္တယ္ မဟုတ္လား"
ေမာင္ေမာင္က တခ်က္ စဥ္းစားဟန္ ျပဳလုိက္သည္။ ထို ့ေနာက္-
"ကဲ... ဒါဆိုလဲ သြားၾကတာေပါ့"
ကၽြန္ေတာ္ သူတို ့ေျပာေနၾကသည္မ်ားကို နားမလည္ပါ။ ထို ့ေၾကာင့္ ေမာင္ေမာင့္ ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွဘဲ တုိးတိတ္ျငိမ္သက္္စြာ လုိက္လာခဲ့လိုက္၏။ ေမာင္ေမာင္ ဘာေတြ၊ ဘယ္ေလာက္ ေျပာင္းလဲသြားျပီလဲ ဆိုသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ စူးစမ္းၾကည့္ခ်င္ ပါေသးသည္။ ထို ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို ့သစ္ပင္မ်ား အုပ္ဆိုင္းျပီး ေမွာင္ရိပ္က်ေနသည့္ အိမ္ၾကီး တစ္အိမ္ေရွ့သို ့ေရာက္သြားၾက၏။ ဆိုင္ကယ္သံ ၾကားသျဖင့္ လူတစ္ေယာက္ ေျပးထြက္လာသည္။
"ပိတ္သြားျပီ ညီေလးတို ့... ည 9:00 နာရီ ဆိုရင္ ပိတ္တာေလ။ ခုအထဲက လူေတြ ရွင္းထုတ္ျပီး သြားရင္ ပိတ္ေတာ့မွာ ေနာက္ေန ့မွ လာခဲ့ေတာ့ကြာ"
"ကိုတင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ေမာင္ပါဗ်... ဒီမွာ ဧည့္သည့္ေတြ ပါလာလုိ ့တံခါးဖြင့္ပါဦး"
"ဟာ... ေမာင္ေမာင္... ေနာက္က်ေနျပီကြ"
"ဟုတ္တယ္ဗ်ာ... အလုပ္က ခုမွ ျပီးသြားလုိ ့။ ဧည့္သည္ေတြက သြားခ်င္တယ္ ဆိုလို ့လုိက္ပုိ ့ေပးရတာ"
ခုထိ သူတို ့ေျပာေနသည္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ႏုိင္ေသး။ ထို ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို ့အိမ္ၾကီးေပၚသို ့တက္လာခဲ့ၾကသည္။ ထို ့ေနာက္ ဝါက်င့္က်င့္ မီးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ျဖာက်ေနသည့္ အခန္းမ်ားေရွ့တြင္ ရပ္ေနသည့္ ေကာင္မေလးမ်ားကို ေတြ ့လုိက္ရ၏။ အိုး... ထုိအခါမွ ကၽြန္ေတာ္တို ့မေကာင္းသည့္ မိန္းမမ်ား လုပ္စားေနသည့္ အိမ္သို ့ေရာက္လာမွန္း သိလိုက္ရ၏။ ဧည့္သည္ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အခန္းအတြင္းသို ့ကုိယ္စီကုိယ္စီ ဝင္သြားၾကသည္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေကာင္မေလးမ်ားႏွင့္ ထိပ္ပုတ္ေခါင္းပုတ္ျဖင့္ က်ီစယ္ေနသည္ကို ေတြ ့ရ၏။ သူ ့ကို ၾကည့္ရသည္မွာ အားလံုးႏွင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ေနဟန္ရွိ၏။ ေမာင္ေမာင္သည္ ဒီေနရာသို ့ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေရာက္ဖူးျခင္း မျဖစ္ႏိုင္။ သူ ့ပံုစံက ဒီေနရာသို ့မၾကာမၾကာ ေရာက္ျဖစ္ေလ့ရွိသည့္ ေဖာက္သည္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ဟန္တူသည္။
"ေအာင္တိုး... စိတ္ပါရင္ ဝင္ေလ"
ခပ္တိုးတိုး စကားဆုိလာသည့္ ေမာင္ေမာင့္ကို ေခါင္းကိုသာ ခါျပလုိက္သည္။ ထို ့ေနာက္ ေအာက္သို ့ျပန္ဆင္းလာခဲ့ျပီး ဆိုင္ကယ္ရပ္ထားသည့္ ေနရာတြင္ ထိုင္ေစာင့္ေနလုိက္သည္။ ေမာင္ေမာင္ ဒီလိုေနရာကို ဒီေလာက္ပိုင္တာကို ျမင္ေတာ့ အံၾသမိသည္။ ထို ့ေနာက္ ဧည့္သည္ ႏွစ္ေယာက္က KTV ကာရာအိုေကဆိုင္ကို သြားခ်င္သည္ ဆုိသျဖင့္ ေေမာင္ေမာင္က လုိက္ပို ့ရျပန္သည္။ ထို KTV ကာရာအိုေကဆိုင္တြင္လဲ ေမာင္ေမာင္၏ အစြမ္းအစ တခ်ဳိ ့ကို ျမင္ေတြ ့ခဲ့ရျပန္၏။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ သူမန္ေနဂ်ာကို ဘယ္ေလာက္ပိုင္သည္ ဆိုျပီး သူ ့အစြမ္းအစကို ထုတ္ျပျခင္း ျဖစ္ေသာ္လဲ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ကေတာ့ ပို၍ စိတ္ပ်က္စရာသာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေမာင္ေမာင္၏ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို အံၾသထိတ္လန္ ့ေစသည္။ ထို ့ေနာက္ ဧည့္သည္ ႏွစ္ေယာက္ကို KTV တြင္ ထားခဲ့ျပီး ေမာင္ေမာင္ ေခၚရာသို ့လုိက္ခဲ့ရျပန္သည္။ ဒီလိုျဖင့္ ျမိဳ ့အျပင္ဘက္ ေရကန္ေဘာင္ေပၚတြင္ ဘန္ဂလို ဆန္ဆန္ လံုးခ်င္း အိမ္ေလးမ်ား ရွိရာသို ့ေရာက္လာၾက၏။ အေအးခန္း မာဆတ္ (အႏွိပ္ခန္း) အခန္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ေမာင္ေမာင္၏ စီစဥ္ေပးမႈျဖင့္ အခန္းအတြင္းသို ့ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ျပီး အႏွိပ္ခံခဲ့ေသာ္လဲ မိမိအတြက္ေတာ့ အဆင္မေျပ။ ေကာင္မေလးေတြ မႏွိပ္တတ္ ႏွိပ္တတ္ျဖင့္ ႏွိပ္ျခင္းေၾကာင့္ အေၾကာမေျပသည့္ အျပင္ အသားေတြ နာသည္သာ အဖတ္တင္ခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဆင္မေျပ ေသာ္လည္း ေမာင္ေမာင့္ အတြက္ေတာ့ အဆင္ေျပဟန္ တူသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အခန္းအျပင္ ထြက္ထိုင္ေနျပီး ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ ေမာင္ေမာင္ ေရာက္လာသည္။
"ေအာင္တိုး... ဘာျဖစ္လို ့လဲ အဆင္မေျပဘူးလား... အဆင္မေျပတာရွိရင္ ေျပာေလ ငါေျပာေပးမယ္"
"မဟုတ္ပါဘူး ေျပပါတယ္... ျပန္ၾကရေအာင္ေလကြာ... အိမ္ျပန္ အရမ္းေနာက္က်ေနမယ္"
"အာ... ျပန္လို ့မျဖစ္ေသးဘူးေလ။ အခန္းက မနက္ ငါးနာရီအထိ ယူထားတာကြ... ဘာလဲ အခန္းထဲက ေကာင္မေလးနဲ ့က အဆင္မေျပလို ့လား ညွိလို ့မရဘူးလား။ ငါေနာက္တစ္ေယာက္ ခ်ိန္းခိုင္းေပးရမလား"
"ဟာ... မဟုတ္ပါဘူး။ ရတယ္ ရတယ္... မင္းဘာသာမင္း အဆင္ေျပသလုိေန"
ဆက္ေျပာေနလုိ ့ဘာမွ ထူးလာမည္ မဟုတ္မွန္းသိသျဖင့္ အပိုေတြ ေျပာမေနေတာ့ဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနလုိက္သည္။ ေမာင္ေမာင္ အခန္းအတြင္း ျပန္ဝင္သြားခ်ိန္တြင္ ထိုေနရာမွအသာ လွည့္ထြက္လာခဲ့လုိက္၏။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ သူႏွင့္ ဇယားညပ္ေနသည့္ မာဆတ္မွ ေကာင္မေလးႏွင့္ က်န္ခဲ့သည္။ ထိုညက ေမာင္ေမာင့္ကို ထားခဲ့ျပီး ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ျမိဳ ့အတြင္းသို ့လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္လာခဲ့လုိက္သည္။ အိမ္အျပန္ လမ္းမထက္တြင္ စိတ္ထဲ အေတြးတို ့ျဖင့္ ရႈတ္ေထြးေနာက္က်ိ ေန၏။ မိခင္ ျဖစ္သူ၏ ဒီေကာင္ေလး "အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး" ဆုိသည့္ စကားသံကို ျပန္ျပန္ ၾကားေယာင္ေနမိသည္။ ထို ့ျပင္ ဦးေက်ာ္ေျပာျပသည့္္ ေမာင္ေမာင္၏ အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ ကိုယ္ေတြ ့ၾကံဳေတြ ့ခဲ့ရသည့္ ေမာင္ေမာင္၏ လက္ရွိ က်င္လည္ေနသည့္ စရုိက္တုိ ့ကို ျပန္လွန္ ဆန္းစစ္သံုးသပ္ေနမိ၏။
ေမာင္ေမာင္ အရင္လုိ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေျပာင္းလဲသြားျပီ ဆုိသည္ကေတာ့ အေသအခ်ာ ျဖစ္သည္။ ေမာင္ေမာင္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္၏။ သို ့ေသာ္ စိတ္တူကိုယ္တူ ခံစားခ်က္တုိ ့ထပ္တူက်ခဲ့သည့္ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ အတိတ္တြင္ က်န္ခဲ့ျပီ။ ယခု လက္ရွိ ေမာင္ေမာင္က မေကာင္းမႈတြင္ ေပ်ာ္ေမြ ့ေနျပီး သူက်င္လည္ရသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ အေနအထားကို လုိက္ျပီး ေျပာင္းလဲသြားျပီ။ ေျပာင္းလဲတတ္သည့္ လူ ့သေဘာကို လက္ခံႏိုင္ေပမယ့္ ေကာင္းေသာ ေျပာင္းလဲျခင္း မျဖစ္ခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္း အတြက္ေတာ့ ထိခိုက္ နာက်င္ရ၏။ အသိုက္အျမံဳတစ္ခုကို ဖ်က္ဆီးဖူးသည့္ လူတစ္ေယာက္ ေနာက္အသိုက္အျမံဳတစ္ခုကို ဖ်က္ဆီးဖုိ ့ကို ဝန္ေလးေနမည္ မဟုတ္ေပ။ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းမို ့ေမာင္ေမာင့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ခ်င္ပါသည္။ သုိ ့ေသာ္ မေကာင္းသည့္ ေနရာ မေကာင္းသည့္ မိန္းမတို ့ႏွင့္ ကၽြမ္းဝင္ေနသည့္ လူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေလာက္ အတုိင္းအတာထိ စိတ္ခ် ယံုၾကည္၍ ရႏိုင္ပါမည္လဲ။ သံသယတုိ ့ျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနရမည့္ အခ်စ္ဆံုး သူငယယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေတာ့ မပိုင္ဆိုင္ခ်င္ပါ။ ေမာင္ေမာင္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း အေနျဖင့္ ဆက္ရွိေနဦးမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ ့ေသာ္ စိတ္တူကိုယ္တူ ခံစားခ်က္တုိ ့ထပ္တူညီခဲ့သည့္ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း အေနျဖစ္ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့။ ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္လွ်င္ ရင္းႏွီးသည့္ အေမွာင္ထဲမွ သူစိမ္းတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထိုညက အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ က်ေပ်ာက္ က်န္ခဲ့သည္။
Posted by ညီရဲသစ္
Posted by ညီရဲသစ္
Posted by ညီရဲသစ္
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment