>

-ေရႊညာသား နဲ႔ ေရႊဂုန္သူ-

တစ္ေန႔က ကိုေရခ်မ္းနဲ႔ မေရႊစုတို႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႔ ကြန္ဒို အိမ္အသစ္ကို ဖိတ္လို႔ သြားလည္ၾကပါတယ္။ ကြန္ဒိုဆိုေတာ့ အိမ္၀င္းကေလးက အေတာ္ လွပါတယ္။ ေနရာ႐ႈခင္းေလးကလည္း အကြက္အကြင္းေကာင္းပါတယ္။ တိုက္ပံုစံကလည္း ေခတ္မီလွပါေပတယ္။ အသံုးအေဆာင္ facility မ်ားကလည္း အျပည့္ပါပဲ။ အင္မတန္လည္း ေစ်းၾကီးမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အိမ္ခန္းထဲ ၀င္လိုက္တာနဲ႔ အသက္႐ႈ ၾကပ္လွတယ္။ ဧည့္ခန္းေလးက ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာနဲ႔ မီးျခစ္ဆံဗူးနဲ႔ တူလွတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ကလည္း လူသာ နည္းနည္း၀ရင္ ကိုယ္ကိုလွည့္ျပီး ၀င္ရမေလာက္ က်ဥ္းပါတယ္။ အဲ့ အိမ္က အျပန္ ကိုယ့္ကားေပၚေရာက္ေတာ့မွ ဦးေရခ်မ္းက ဖူးကနဲ ေလကို အားပါးတရ ႐ႈထုတ္လုပ္ရင္း ''ဟမေလးဗ်ာ... ဒီလို အိမ္မ်ိဳး အီးေတာင္ က်ယ္က်ယ္ မေပါက္၀ံ့ဘူး၊ ေတာ္ေနၾကာ အိမ္ေရွ႕က အီးေပါက္သံကို အိပ္ခန္းထဲကသူက သူ႔ေခၚတယ္ထင္ျပီး ဗ်ာ ထူးမိရင္ ခက္အံုးမယ္၊ ျပီးေတာ့ အိမ္ေရွ႔က အီးက အိပ္ခန္းထဲထိ နံလိုက္မယ့္ အမ်ိဳး၊ ထြက္ေျပးလို႔လဲ မရနဲ႔....'' သူ႕စကားၾကားေတာ့ မေရႊစုက အားပါးတရ ရယ္ေမာရင္း ဆရာၾကီး ေရႊဥေဒါင္း ကို မဆီမဆိုင္ သတိရမိပါတယ္။ ဆရာၾကီးက သူ႔ တစ္သက္တာ မွတ္တမ္းထဲမွာ သူ႔လစာနဲ႔ သူရိယ မဂၢဇင္းက အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ လစာ ကြာျခားပံုကို သူတို႔လစာႏွင့္ ကြၽႏု္ပ္လစာမွာ အူ၍မွ် မၾကားႏိုင္ေအာင္ ကြာေ၀းလြန္းတယ္၊ လို႔ ေျပာဖူးပါတယ္။ ဆရာၾကီး ေရႊဥေဒါင္းဇာတိက ေရႊဘို၊ ၀က္လက္ ဇာတိဆိုေတာ့ လွေတာရြာေတြနဲ႔ တစ္နယ္ထဲသားေတြမို႔ စကားၾကြယ္တယ္ ေျပာလို႔ရသလို၊ မႏၲေလးသားေတြလည္း အထက္အညာသားေတြပဲမို႔ ေရႊဘိုနယ္ေတြနဲ႔ နယ္ခ်င္းနီး၊ အေနနီးျပီး ေရေျမလိုက္လို႔ စကားကို ကပ္ျပီး ေျပာတတ္ၾကတယ္၊ ထိမိေအာင္ေျပာတတ္ၾကတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ မေရႊစုတို႔ကေတာ့ အထက္အညာက သူေတြေလာက္စကားမၾကြယ္ေပသိ မိသားစုေတြ အခ်င္းခ်င္း ကိုယ့္အထာနဲ႔ ကိုယ္ စကားေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ အိမ္မွာ ငယ္ငယ္ကတဲက အဖိုး အဖြားက အစ စာေပ ၀ါသနာထံုၾကေတာ့ ပံုျပင္ နိပါတ္ေတာ္ေတြ ဇာတ္လမ္းေတြထဲက စကား အသံုးအႏႈန္းေတြကို မွတ္သားထားၾကျပီး အဲဒီ စကားေတြကို သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ဥပေမ ဥပမာယ ေတြနဲ႔ လိုရင္ လိုသလို ထည့္သြင္း ညွပ္သံုး ေျပာေလ့ရွိၾကပါတယ္။ မေရႊစုတို႔ ဘြားဘြားၾကီးဆို ကာရံနေဘနဲ႔ကို စကားေျပာေလ့ရွိတယ္လို႔ သိရတယ္။ တခါသား သူ႔သမီးနဲ႔သားမက္ ေန႔လည္ဘက္ ထမင္းစားျပီး တေရးတေမာ အိပ္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္က ေတြ႔ခ်င္တယ္ေမးေတာ့ ေမာင္ေတာ္ ႏွမေတာ္ စက္ေတာ္ေခၚ အီးေတာ္ဖင္က တဘြတ္ဘြတ္လို႔ ေျပာ အိမ္ေပၚထပ္ လက္ညိဳးညႊန္ျပသတဲ့။ အေဖၾကီး (အဖိုး) သူ႔သားမက္ က အလြန္အင္မတန္ အီးေပါက္တယ္တဲ့။ အေမၾကီးက်ေတာ့ ေမေမတို႔ေတြ လက္လက္ထေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး အေထြေထြနည္းေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားၾကလြန္းလို႔ ထူးေပသည္ ဆန္းေပသည္ ဦးေရႊစံ ေျမးေတြသည္လို႔ စာခ်ိဳးပါတယ္တဲ့။ ေမေမ တို႔ အဖိုး နာမည္က ေမာင္စံပါ။ မေရႊစုတို႔ ကေလးေတြ လက္ထက္မွာေတာ့ သူတို႔လို စာမခ်ိဳးတတ္ပါဘူး၊ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္အထာနဲ႔ ကိုယ္ စကားေျပာၾကျမဲပါ။ တကယ္လို႔ တစ္ေယာက္ ေျပာတဲ့ စကားကို တစ္ေယာက္က ခ်က္ခ်င္း မလိုက္ႏိုင္၊ အဓိပၸါယ္ မေပါက္ပဲ အိုးတိုးအတ ျဖစ္ေနရင္ အေမၾကီး (အဖြား) က ဒီလို ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ''ငါ့ေျမးေတြလုပ္ျပီး... တယ္ ညံ့တဲ့ဟာေတြ ပဲ... ငါးေပၚဆို... ေနာက္က ဆီၾကည့္... လို႔ လိုက္မွေပါ့...'' တဲ့။ ငါးပိ ဆီေၾကာ္ ကို စကားလိမ္နဲ႔ ေျပာရင္ေတာင္ မွ ခ်က္ခ်င္း တန္း သိဖို႔ ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္ဖို႔ ေျပာတာပါ။ ၅၅၀ နိပတ္ေတာ္ေတြ ဓမၼပဒေတြ ငယ္ငယ္ထဲက ဖတ္ခဲ့ၾကရေတာ့ အဲ့ဇာတ္လမ္းေတြထဲက ဇာတ္ေၾကာင္းေတြနဲ႔ နႈိင္းျပီးလည္း စကားေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ဥပမာ... ကပ္ေစးနည္းတဲ့သူဆိုရင္ ဘံုခုနစ္ဆင့္ တက္ျပီး မုံ႔အိုးကင္းကပ္ လုပ္စားမလို႔လားလို႔ ေျပာင္ေလွာင္ပါတယ္။ တစ္ခါက ဘုရားလက္ထက္မွာ တအားခ်မ္းသာေပသိ အလြန္အင္မတန္ ကပ္ေစးနည္းတဲ့ သူေဌးၾကီး တစ္ေယာက္က သူမ်ားေတြစားေနတဲ့ မု႔ံအိုးကင္းကပ္ စားခ်င္တာ သူစားခ်င္တယ္ဆိုရင္ မယားကိုလည္း ေကြၽးရမွာစိုး၊ အိမ္ကရွိတဲ့သူေတြလည္း လိုက္စားၾကမွာစိုးလို႔ ေအာင့္အီးေနသတဲ့။ စားခ်င္ရက္နဲ႔ မစားရေတာ့ မ်က္ႏွာမေကာင္းလို႔ မိန္းမက မရမက ေမးေတာ့မွ မံု႔စားခ်င္တာ သိရျပီး သူမ်ားေတြလည္း မေကြၽးရေအာင္ တံခါးအဆင့္ဆင့္ ေသာ့ခတ္ျပီး ဘံုခုနစ္ဆင့္မွာ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ တိတ္တိတ္ခိုးျပီး မံု႔လုပ္ၾကသတဲ့။ အဲသာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကို ကပ္ေစးနည္းတယ္လို႔ လာေျပာရင္လည္း... ေအာင္မယ္... လူကိုမ်ား ဘံုခုနစ္ဆင့္ တက္ျပီး မံု႔လုပ္စားတဲ့ အစားထဲကမ်ား ထင္ေနသလားလို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ရန္ေတြ႔ၾကပါတယ္။ ခုနက ေျပာသလို အထက္ျမန္မာျပည္ဆိုတာ ဆရာၾကီးေရႊဥေဒါင္းတို႔လို ေ၀ါဟာရ ၾကြယ္၀တဲ့သူေတြ စကားေျပာေကာင္းတဲ့သူေတြ ရွိတဲ့အရပ္မို႔ အဲဒီက အညာသားေတြ ေျပာေလ့ရွိတဲ့စကားမ်ိဳးကိုလည္း မွတ္သားထားျပီး ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ တခါသား ေမေမတို႔ ညီအစ္မေတြ အေၾကာင္း ေဖေဖက ရယ္သလို ေမာသလိုနဲ႔ အတင္းတုတ္ပါတယ္။ သမီးတို႔ အေမရဲ႔ အစ္မ ၾကီးေဒၚၾကီးက ဘယ္လို ဇီဇာ ေၾကာင္တယ္၊ ညီမကေတာ့ ဘယ္လို ကပ္ေစးနည္းတယ္ စသျဖင့္ ေျပာလာတဲ့အခါ... ဒါျဖင့္ ေဖေဖရယ္ ... ေမေမ့က်ေတာ့ေရာ... ဘာမေကာင္းတဲ့ ျပစ္ခ်က္ရွိလဲ ေမးေတာ့... ကြာ... အဲသာကေတာ့... နတ္ေနကိုင္းေလး ခ်န္ခဲ့ပါရေစ၊ အႏၲရာယ္ကင္းတာေပါ့လို႔... ရယ္ေမာေျပာပါတယ္။ နတ္ေနကိုင္းဆိုတာ အထူးသျဖင့္ အညာမွာ သံုးေလ့ရွိတဲ့စကားပါ။ အညာမွာ ထင္းခုတ္သမားေတြ ထင္းအတြက္ သစ္ပင္ခုတ္ၾကတဲ့အခါ သစ္ပင္ေစာင့္နတ္ စိတ္ဆိုးမွာ စိုးလို႔ အားလံုးကိုမခုတ္ပဲ သူ႕အတြက္ အေပၚဆံုး အကိုင္းေလး ခ်န္ခဲ့တာကို တင္စားေျပာတာပါ။ ၾကည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဇာတ္ပြဲေတြ ဇာတ္လမ္းေတြထဲက စကားကိုလည္း အလ်ဥ္းသင့္သလို ယူေျပာေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ တခါတေလ ရပ္ေ၀းက ေဆြမ်ိဳးေတြဆီက စာေတြဘာေတြလာရင္ သူ႔အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း စာထဲ ထည့္ေရးထားသမွ်၊ ဘယ္သူဘယ္၀ါေတြကို သတိရတယ္ ဘာလုပ္ေနလဲ ... စသျဖင့္ ေရးထားေပမယ့္ တကယ္လို႔ ကိုယ့္နာမည္ ကိုယ့္အေၾကာင္း ေမးထားတာမ်ား နည္းနည္းေလးေတာင္ ပါမလာဘူးဆိုရင္ ... ဟယ္...ငါ့အေၾကာင္း... သုေဒၶါေလးေတာင္ မပါဘူးလားဟယ္ ရက္စက္ပါ့ လို႕ ေျပာၾကပါတယ္။ အဲသာကေတာ့ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ရဲ႔ ဗုဒၶ၀င္ ဇာတ္ေတာ္ေတြ နားေထာင္ျပီး ေျပာျဖစ္တဲ့စကားပါ။ သုေဒၶါဓန မင္းၾကီးက ဘုရားေလာင္းရဲ႔ မယ္ေတာ္ မိနတ္သားဆီက စာလာတဲ့အခါ စာထဲမယ္ သူ႔အေၾကာင္း တစ္စက္ကေလးမွ မပါေတာ့ ေမးတဲ့ စကားပါ။ အဲ့သာကို အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ကိုယ့္ကို ခ်န္ထားခံရတဲ့ ကိစၥေလးေတြမွာ ခိုင္းႏိႈင္းျပီး ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ နာမည္ၾကီး ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ ဇာတ္လမ္းထဲက ရာမ... ရာမ... ဖားတုလို႔ ခ႐ုခုန္ အိုင္ပ်က္႐ံုပဲ ရွိေပေတာ့မေပါ့... ဆိုတာမ်ိဳးေတြလည္း ကိုယ့္ကို မႏိုင္ပဲ လာယွဥ္တဲ့ အခါ ေျပာင္ေနာက္ျပီး ေျပာေလ့ ရွိတယ္။ ဦးေန၀င္းရဲ႔ ၈၈ ကေနာက္ဆံုးေျပာခဲ့တဲ့ မိန္႔ခြန္းထဲက စကားမ်ိဳးလို မေၾကာက္ပါနဲ႔ေလ၊ မိုးေပၚေထာင္ျပီး ပစ္လိုက္တာပါ ဆိုတာမ်ိဳးေတြကိုလည္း ၾကံဳရင္ ၾကံဳသလို သံုးတတ္ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ မေရႊစုတို႔ ညီအစ္မတေတြ အလွည့္မွာ ေခတ္သစ္ ၀တၳဳေတြထဲက ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ စကားမ်ိဳးေတြကိုလည္း သင့္သလို ညွပ္သံုးေလ့ ရွိပါတယ္။ တခါသား ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္း ၀တၳဳဖတ္ရေတာ့ ၀တၳဳထဲမယ္ ေဗဒင္ဆရာ တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ရယ္စရာ ေရးထားပါတယ္။ အဲ့ေဗဒင္ဆရာက တိရစၦာန္အေကာင္ေလးေတြပါတဲ့ ဇယားအကြက္ေလးကို ေထာက္ျပီး ေဗဒင္ေဟာေလ့ရွိသတဲ့။ ယၾတာ အေနနဲ႔ ေဗဒင္ေမးတဲ့သူေတြက သူ႔ကို ဟင္းခ်က္ျပီး ပို႔ေပးရတယ္။ ဒီေတာ့ သူၾကက္သားစားခ်င္တဲ့ ေန႔ဆို ၾကက္အေကာင္ေလးပါတဲ့ အကြက္ကို လက္ေထာက္ျပီး... ကဲ... ဒီေန႔ေတာ့ ၾကက္အကြက္က်တာမို႔ ယၾတာအတြက္ ၾကက္သားခ်က္ျပီး ဆရာ့ဆီ ပို႔ေပးပါလို႔ ေျပာတယ္။ ဆိတ္သားစားခ်င္ရင္ ဆိတ္ပါတဲ့ အကြက္၊ ၀က္သား စားခ်င္ရင္ ၀က္ပါတဲ့ အကြက္ စတာေတြ ေရြး လက္ေထာက္ျပီး သူစားခ်င္တာကို ခ်က္ခိုင္းတာပဲတဲ့။ တစ္ေန႔ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ ေဗဒင္လာေမးတာ ဆိတ္သားအကြက္ က်တာမို႔ ဆိတ္သားေတြကလည္း ရွားတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ေနလို႔ ဆရာရယ္ ၾကက္သားေျပာင္းလို႔ မရဘူးလား၊ ၾကက္သားခ်က္ျပီး ကြၽန္ေတာ္ လာပို႔ပါမယ္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ ေဗဒင္ဆရာက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ (သူက အဲဒီေန႔က ဆိတ္သားပဲ စားခ်င္ေနလို႔ ေနမွာေပါ့... ) ဆိတ္သားပဲ မရရေအာင္ ရွာပါ၊ သူ႕အကြက္ က်ေနျပီ မို႔ ဆရာလဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ လို႔ ေျပာသတဲ့။ အဲ့သဟာဖတ္ျပီး မေရႊစုတို႔ ညီအစ္မေတြလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ညစ္ခ်င္ျပီဆို သူ႔ အကြက္က်ေနျပီ၊ ဆရာလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာၾကတာပဲ။ ကိုေရခ်မ္းက စကားနည္းေပမယ့္ စကားေျပာလိုက္ရင္ တစ္ခြန္းဆို တစ္ခြန္း ထိမိေအာင္ ေျပာတတ္တယ္။ မေရႊစုကက်ေတာ့ ခပ္အအေပမယ့္ စကားေျပာရင္ ထူးထူးဆန္းဆန္း စကားလံုးေတြ သံုးတတ္တယ္။ နင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ လိုက္လဲ လိုက္ပါေပတယ္ လို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မေရႊစုတို႔ကို ေခါင္းယမ္းျပီး ေထာပနာေပးပါတယ္။ 

++++ 
Posted by စုခ်စ္

-ေရႊညာသား နဲ႔ ေရႊဂုန္သူ-

တစ္ေန႔က ကိုေရခ်မ္းနဲ႔ မေရႊစုတို႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႔ ကြန္ဒို အိမ္အသစ္ကို ဖိတ္လို႔ သြားလည္ၾကပါတယ္။ ကြန္ဒိုဆိုေတာ့ အိမ္၀င္းကေလးက အေတာ္ လွပါတယ္။ ေနရာ႐ႈခင္းေလးကလည္း အကြက္အကြင္းေကာင္းပါတယ္။ တိုက္ပံုစံကလည္း ေခတ္မီလွပါေပတယ္။ အသံုးအေဆာင္ facility မ်ားကလည္း အျပည့္ပါပဲ။ အင္မတန္လည္း ေစ်းၾကီးမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အိမ္ခန္းထဲ ၀င္လိုက္တာနဲ႔ အသက္႐ႈ ၾကပ္လွတယ္။ ဧည့္ခန္းေလးက ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာနဲ႔ မီးျခစ္ဆံဗူးနဲ႔ တူလွတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ကလည္း လူသာ နည္းနည္း၀ရင္ ကိုယ္ကိုလွည့္ျပီး ၀င္ရမေလာက္ က်ဥ္းပါတယ္။ အဲ့ အိမ္က အျပန္ ကိုယ့္ကားေပၚေရာက္ေတာ့မွ ဦးေရခ်မ္းက ဖူးကနဲ ေလကို အားပါးတရ ႐ႈထုတ္လုပ္ရင္း ''ဟမေလးဗ်ာ... ဒီလို အိမ္မ်ိဳး အီးေတာင္ က်ယ္က်ယ္ မေပါက္၀ံ့ဘူး၊ ေတာ္ေနၾကာ အိမ္ေရွ႕က အီးေပါက္သံကို အိပ္ခန္းထဲကသူက သူ႔ေခၚတယ္ထင္ျပီး ဗ်ာ ထူးမိရင္ ခက္အံုးမယ္၊ ျပီးေတာ့ အိမ္ေရွ႔က အီးက အိပ္ခန္းထဲထိ နံလိုက္မယ့္ အမ်ိဳး၊ ထြက္ေျပးလို႔လဲ မရနဲ႔....'' သူ႕စကားၾကားေတာ့ မေရႊစုက အားပါးတရ ရယ္ေမာရင္း ဆရာၾကီး ေရႊဥေဒါင္း ကို မဆီမဆိုင္ သတိရမိပါတယ္။ ဆရာၾကီးက သူ႔ တစ္သက္တာ မွတ္တမ္းထဲမွာ သူ႔လစာနဲ႔ သူရိယ မဂၢဇင္းက အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ လစာ ကြာျခားပံုကို သူတို႔လစာႏွင့္ ကြၽႏု္ပ္လစာမွာ အူ၍မွ် မၾကားႏိုင္ေအာင္ ကြာေ၀းလြန္းတယ္၊ လို႔ ေျပာဖူးပါတယ္။ ဆရာၾကီး ေရႊဥေဒါင္းဇာတိက ေရႊဘို၊ ၀က္လက္ ဇာတိဆိုေတာ့ လွေတာရြာေတြနဲ႔ တစ္နယ္ထဲသားေတြမို႔ စကားၾကြယ္တယ္ ေျပာလို႔ရသလို၊ မႏၲေလးသားေတြလည္း အထက္အညာသားေတြပဲမို႔ ေရႊဘိုနယ္ေတြနဲ႔ နယ္ခ်င္းနီး၊ အေနနီးျပီး ေရေျမလိုက္လို႔ စကားကို ကပ္ျပီး ေျပာတတ္ၾကတယ္၊ ထိမိေအာင္ေျပာတတ္ၾကတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ မေရႊစုတို႔ကေတာ့ အထက္အညာက သူေတြေလာက္စကားမၾကြယ္ေပသိ မိသားစုေတြ အခ်င္းခ်င္း ကိုယ့္အထာနဲ႔ ကိုယ္ စကားေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ အိမ္မွာ ငယ္ငယ္ကတဲက အဖိုး အဖြားက အစ စာေပ ၀ါသနာထံုၾကေတာ့ ပံုျပင္ နိပါတ္ေတာ္ေတြ ဇာတ္လမ္းေတြထဲက စကား အသံုးအႏႈန္းေတြကို မွတ္သားထားၾကျပီး အဲဒီ စကားေတြကို သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ဥပေမ ဥပမာယ ေတြနဲ႔ လိုရင္ လိုသလို ထည့္သြင္း ညွပ္သံုး ေျပာေလ့ရွိၾကပါတယ္။ မေရႊစုတို႔ ဘြားဘြားၾကီးဆို ကာရံနေဘနဲ႔ကို စကားေျပာေလ့ရွိတယ္လို႔ သိရတယ္။ တခါသား သူ႔သမီးနဲ႔သားမက္ ေန႔လည္ဘက္ ထမင္းစားျပီး တေရးတေမာ အိပ္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္က ေတြ႔ခ်င္တယ္ေမးေတာ့ ေမာင္ေတာ္ ႏွမေတာ္ စက္ေတာ္ေခၚ အီးေတာ္ဖင္က တဘြတ္ဘြတ္လို႔ ေျပာ အိမ္ေပၚထပ္ လက္ညိဳးညႊန္ျပသတဲ့။ အေဖၾကီး (အဖိုး) သူ႔သားမက္ က အလြန္အင္မတန္ အီးေပါက္တယ္တဲ့။ အေမၾကီးက်ေတာ့ ေမေမတို႔ေတြ လက္လက္ထေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး အေထြေထြနည္းေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားၾကလြန္းလို႔ ထူးေပသည္ ဆန္းေပသည္ ဦးေရႊစံ ေျမးေတြသည္လို႔ စာခ်ိဳးပါတယ္တဲ့။ ေမေမ တို႔ အဖိုး နာမည္က ေမာင္စံပါ။ မေရႊစုတို႔ ကေလးေတြ လက္ထက္မွာေတာ့ သူတို႔လို စာမခ်ိဳးတတ္ပါဘူး၊ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္အထာနဲ႔ ကိုယ္ စကားေျပာၾကျမဲပါ။ တကယ္လို႔ တစ္ေယာက္ ေျပာတဲ့ စကားကို တစ္ေယာက္က ခ်က္ခ်င္း မလိုက္ႏိုင္၊ အဓိပၸါယ္ မေပါက္ပဲ အိုးတိုးအတ ျဖစ္ေနရင္ အေမၾကီး (အဖြား) က ဒီလို ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ''ငါ့ေျမးေတြလုပ္ျပီး... တယ္ ညံ့တဲ့ဟာေတြ ပဲ... ငါးေပၚဆို... ေနာက္က ဆီၾကည့္... လို႔ လိုက္မွေပါ့...'' တဲ့။ ငါးပိ ဆီေၾကာ္ ကို စကားလိမ္နဲ႔ ေျပာရင္ေတာင္ မွ ခ်က္ခ်င္း တန္း သိဖို႔ ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္ဖို႔ ေျပာတာပါ။ ၅၅၀ နိပတ္ေတာ္ေတြ ဓမၼပဒေတြ ငယ္ငယ္ထဲက ဖတ္ခဲ့ၾကရေတာ့ အဲ့ဇာတ္လမ္းေတြထဲက ဇာတ္ေၾကာင္းေတြနဲ႔ နႈိင္းျပီးလည္း စကားေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ဥပမာ... ကပ္ေစးနည္းတဲ့သူဆိုရင္ ဘံုခုနစ္ဆင့္ တက္ျပီး မုံ႔အိုးကင္းကပ္ လုပ္စားမလို႔လားလို႔ ေျပာင္ေလွာင္ပါတယ္။ တစ္ခါက ဘုရားလက္ထက္မွာ တအားခ်မ္းသာေပသိ အလြန္အင္မတန္ ကပ္ေစးနည္းတဲ့ သူေဌးၾကီး တစ္ေယာက္က သူမ်ားေတြစားေနတဲ့ မု႔ံအိုးကင္းကပ္ စားခ်င္တာ သူစားခ်င္တယ္ဆိုရင္ မယားကိုလည္း ေကြၽးရမွာစိုး၊ အိမ္ကရွိတဲ့သူေတြလည္း လိုက္စားၾကမွာစိုးလို႔ ေအာင့္အီးေနသတဲ့။ စားခ်င္ရက္နဲ႔ မစားရေတာ့ မ်က္ႏွာမေကာင္းလို႔ မိန္းမက မရမက ေမးေတာ့မွ မံု႔စားခ်င္တာ သိရျပီး သူမ်ားေတြလည္း မေကြၽးရေအာင္ တံခါးအဆင့္ဆင့္ ေသာ့ခတ္ျပီး ဘံုခုနစ္ဆင့္မွာ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ တိတ္တိတ္ခိုးျပီး မံု႔လုပ္ၾကသတဲ့။ အဲသာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကို ကပ္ေစးနည္းတယ္လို႔ လာေျပာရင္လည္း... ေအာင္မယ္... လူကိုမ်ား ဘံုခုနစ္ဆင့္ တက္ျပီး မံု႔လုပ္စားတဲ့ အစားထဲကမ်ား ထင္ေနသလားလို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ရန္ေတြ႔ၾကပါတယ္။ ခုနက ေျပာသလို အထက္ျမန္မာျပည္ဆိုတာ ဆရာၾကီးေရႊဥေဒါင္းတို႔လို ေ၀ါဟာရ ၾကြယ္၀တဲ့သူေတြ စကားေျပာေကာင္းတဲ့သူေတြ ရွိတဲ့အရပ္မို႔ အဲဒီက အညာသားေတြ ေျပာေလ့ရွိတဲ့စကားမ်ိဳးကိုလည္း မွတ္သားထားျပီး ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ တခါသား ေမေမတို႔ ညီအစ္မေတြ အေၾကာင္း ေဖေဖက ရယ္သလို ေမာသလိုနဲ႔ အတင္းတုတ္ပါတယ္။ သမီးတို႔ အေမရဲ႔ အစ္မ ၾကီးေဒၚၾကီးက ဘယ္လို ဇီဇာ ေၾကာင္တယ္၊ ညီမကေတာ့ ဘယ္လို ကပ္ေစးနည္းတယ္ စသျဖင့္ ေျပာလာတဲ့အခါ... ဒါျဖင့္ ေဖေဖရယ္ ... ေမေမ့က်ေတာ့ေရာ... ဘာမေကာင္းတဲ့ ျပစ္ခ်က္ရွိလဲ ေမးေတာ့... ကြာ... အဲသာကေတာ့... နတ္ေနကိုင္းေလး ခ်န္ခဲ့ပါရေစ၊ အႏၲရာယ္ကင္းတာေပါ့လို႔... ရယ္ေမာေျပာပါတယ္။ နတ္ေနကိုင္းဆိုတာ အထူးသျဖင့္ အညာမွာ သံုးေလ့ရွိတဲ့စကားပါ။ အညာမွာ ထင္းခုတ္သမားေတြ ထင္းအတြက္ သစ္ပင္ခုတ္ၾကတဲ့အခါ သစ္ပင္ေစာင့္နတ္ စိတ္ဆိုးမွာ စိုးလို႔ အားလံုးကိုမခုတ္ပဲ သူ႕အတြက္ အေပၚဆံုး အကိုင္းေလး ခ်န္ခဲ့တာကို တင္စားေျပာတာပါ။ ၾကည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဇာတ္ပြဲေတြ ဇာတ္လမ္းေတြထဲက စကားကိုလည္း အလ်ဥ္းသင့္သလို ယူေျပာေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ တခါတေလ ရပ္ေ၀းက ေဆြမ်ိဳးေတြဆီက စာေတြဘာေတြလာရင္ သူ႔အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း စာထဲ ထည့္ေရးထားသမွ်၊ ဘယ္သူဘယ္၀ါေတြကို သတိရတယ္ ဘာလုပ္ေနလဲ ... စသျဖင့္ ေရးထားေပမယ့္ တကယ္လို႔ ကိုယ့္နာမည္ ကိုယ့္အေၾကာင္း ေမးထားတာမ်ား နည္းနည္းေလးေတာင္ ပါမလာဘူးဆိုရင္ ... ဟယ္...ငါ့အေၾကာင္း... သုေဒၶါေလးေတာင္ မပါဘူးလားဟယ္ ရက္စက္ပါ့ လို႕ ေျပာၾကပါတယ္။ အဲသာကေတာ့ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ရဲ႔ ဗုဒၶ၀င္ ဇာတ္ေတာ္ေတြ နားေထာင္ျပီး ေျပာျဖစ္တဲ့စကားပါ။ သုေဒၶါဓန မင္းၾကီးက ဘုရားေလာင္းရဲ႔ မယ္ေတာ္ မိနတ္သားဆီက စာလာတဲ့အခါ စာထဲမယ္ သူ႔အေၾကာင္း တစ္စက္ကေလးမွ မပါေတာ့ ေမးတဲ့ စကားပါ။ အဲ့သာကို အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ကိုယ့္ကို ခ်န္ထားခံရတဲ့ ကိစၥေလးေတြမွာ ခိုင္းႏိႈင္းျပီး ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ နာမည္ၾကီး ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ ဇာတ္လမ္းထဲက ရာမ... ရာမ... ဖားတုလို႔ ခ႐ုခုန္ အိုင္ပ်က္႐ံုပဲ ရွိေပေတာ့မေပါ့... ဆိုတာမ်ိဳးေတြလည္း ကိုယ့္ကို မႏိုင္ပဲ လာယွဥ္တဲ့ အခါ ေျပာင္ေနာက္ျပီး ေျပာေလ့ ရွိတယ္။ ဦးေန၀င္းရဲ႔ ၈၈ ကေနာက္ဆံုးေျပာခဲ့တဲ့ မိန္႔ခြန္းထဲက စကားမ်ိဳးလို မေၾကာက္ပါနဲ႔ေလ၊ မိုးေပၚေထာင္ျပီး ပစ္လိုက္တာပါ ဆိုတာမ်ိဳးေတြကိုလည္း ၾကံဳရင္ ၾကံဳသလို သံုးတတ္ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ မေရႊစုတို႔ ညီအစ္မတေတြ အလွည့္မွာ ေခတ္သစ္ ၀တၳဳေတြထဲက ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ စကားမ်ိဳးေတြကိုလည္း သင့္သလို ညွပ္သံုးေလ့ ရွိပါတယ္။ တခါသား ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္း ၀တၳဳဖတ္ရေတာ့ ၀တၳဳထဲမယ္ ေဗဒင္ဆရာ တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ရယ္စရာ ေရးထားပါတယ္။ အဲ့ေဗဒင္ဆရာက တိရစၦာန္အေကာင္ေလးေတြပါတဲ့ ဇယားအကြက္ေလးကို ေထာက္ျပီး ေဗဒင္ေဟာေလ့ရွိသတဲ့။ ယၾတာ အေနနဲ႔ ေဗဒင္ေမးတဲ့သူေတြက သူ႔ကို ဟင္းခ်က္ျပီး ပို႔ေပးရတယ္။ ဒီေတာ့ သူၾကက္သားစားခ်င္တဲ့ ေန႔ဆို ၾကက္အေကာင္ေလးပါတဲ့ အကြက္ကို လက္ေထာက္ျပီး... ကဲ... ဒီေန႔ေတာ့ ၾကက္အကြက္က်တာမို႔ ယၾတာအတြက္ ၾကက္သားခ်က္ျပီး ဆရာ့ဆီ ပို႔ေပးပါလို႔ ေျပာတယ္။ ဆိတ္သားစားခ်င္ရင္ ဆိတ္ပါတဲ့ အကြက္၊ ၀က္သား စားခ်င္ရင္ ၀က္ပါတဲ့ အကြက္ စတာေတြ ေရြး လက္ေထာက္ျပီး သူစားခ်င္တာကို ခ်က္ခိုင္းတာပဲတဲ့။ တစ္ေန႔ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ ေဗဒင္လာေမးတာ ဆိတ္သားအကြက္ က်တာမို႔ ဆိတ္သားေတြကလည္း ရွားတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ေနလို႔ ဆရာရယ္ ၾကက္သားေျပာင္းလို႔ မရဘူးလား၊ ၾကက္သားခ်က္ျပီး ကြၽန္ေတာ္ လာပို႔ပါမယ္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ ေဗဒင္ဆရာက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ (သူက အဲဒီေန႔က ဆိတ္သားပဲ စားခ်င္ေနလို႔ ေနမွာေပါ့... ) ဆိတ္သားပဲ မရရေအာင္ ရွာပါ၊ သူ႕အကြက္ က်ေနျပီ မို႔ ဆရာလဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ လို႔ ေျပာသတဲ့။ အဲ့သဟာဖတ္ျပီး မေရႊစုတို႔ ညီအစ္မေတြလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ညစ္ခ်င္ျပီဆို သူ႔ အကြက္က်ေနျပီ၊ ဆရာလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာၾကတာပဲ။ ကိုေရခ်မ္းက စကားနည္းေပမယ့္ စကားေျပာလိုက္ရင္ တစ္ခြန္းဆို တစ္ခြန္း ထိမိေအာင္ ေျပာတတ္တယ္။ မေရႊစုကက်ေတာ့ ခပ္အအေပမယ့္ စကားေျပာရင္ ထူးထူးဆန္းဆန္း စကားလံုးေတြ သံုးတတ္တယ္။ နင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ လိုက္လဲ လိုက္ပါေပတယ္ လို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မေရႊစုတို႔ကို ေခါင္းယမ္းျပီး ေထာပနာေပးပါတယ္။ 

++++ 
Posted by စုခ်စ္