>
မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕အိႏၵိယ ဗုဒၶဂါယာကိုဘုရားဖူးလာယင္း အဲဒီက စာသင္ရဟန္းေတြဆီကေနက်ေနာ့ဖုန္းပါတ္ရလို႔ဆိုျပီးဖုန္းဆက္လာတယ္။ ေျပာေပါက္က လူခ်င္းကေတြ႔ဖို႔မလြယ္ဘူးတဲ့။ အိႏၵိယေရာက္ေနတာေတာင္ သူမွာ အေၾကာက္တရားအေျခခံ သတိထားေျပာဆိုေနတတ္တဲ့ စိတၱဇအက်ဥ္းေထာင္က မလြတ္ေျမာက္နိုင္ေသးတာကို အသံထြက္သြားေအာင္ျပံဳးမိေတာ့..ဟိုဘက္ျပန္ၾကားျပီး..မင္းကဘာရီတာလဲတဲ့..လက္ဦးေတာ့ ထံုစံအတိုင္းသူ႔ကို ကလိလိုက္ က်ီစယ္လိုက္မယ္စိတ္ကူးျပီးမွ အေျခအေနတခုကို သတိရေတာ့ မက်ီစယ္ရက္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့မိတ္ေဆြက ပညာေရးလုပ္ငန္းထဲကဆိုေတာ့ ပညာတတ္ပဲဆိုပါေတာ့။ သူခမ်ာ လက္တိုင္းျပည္ထဲ လက္ရွိအေျခအေနေတြကို ေတာ္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတယ္။ လက္ရွိအေျခေနဆိုးေတြကေနအျမန္ဆံုးလြတ္ေျမာက္လိုတဲ႔ေဇာလြန္ကဲသလို အေျပာင္းအလဲဆိုတာကို လူပုဂၢိဳလ္တဦးတေယာက္တစုအေပၚမွီျပီး ဇြတ္ယံုခ်င္ေနၾကတယ္။ တိုင္ျပည္တဝွန္းက ငိုးေၾကြးသံေတြ ေတာင္းဆိုသံေတြကို မထူးျခားတဲ့ျဖစ္ေနက် သိပ္အေလးေပးအာရံုထားစရာမလိုတဲ့ သဘာဝတရားလိုလိုထင္လာၾကတယ္၊ မထင္လည္းမျမင္သလိုေနလာၾကတယ္။ ဗိုသိန္းစိန္တို႔ မ်က္လွည့္ျပဖို႔ အသံုးျပဳ စြန္႔က်ဲလိုက္တဲ့ ေရေလးတစက္ကိုေသာက္သံုးခြင့္ရလိုက္သူေတြ။ ျမိဳ႕ေပၚေနလူေတြ..ျပီသူတို႔နဲ႔လိုအပ္စြာ
ဆက္စပ္ေနၾကရတဲ့ က်ေနာ့မိတ္ေဆြလိုလူေတြ။ ဒီလိုဇြတ္ယံုအေျပာင္းအလဲ အေၾကာင္းကိုေနာက္ပိုင္းသူစကားေတြမွာေပၚလာတယ္။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိလို႔ မရီပါဘူးကြာ ျပံဴးယံု ျပံဳးမိတာပါလို႔ ေလ်ာခ်လိုက္ရတယ္။ ျပံဳးတာနဲ႔ ရီတာဘယ္ေလာက္ကြာလဲ ျငင္းၾကယင္းကေန သူကဇြတ္ျဖတ္ေမးလာတယ္။ မင္းကသူမ်ားေတြေတာင္ျပန္လာေနတာမင္းက ဘာျပန္မလာနိုင္တာလဲတဲ့။ အဲဒီအေပၚဆက္ျငင္းၾကျပန္ေရာ..သူက ဗမာျပည္တကယ္ေျပာင္းေနျပီ၊ သမတၾကီးကလဲ လူရိုးလူေကာင္းဆိုေတာ့ ေဒၚစုကလဲ ယံုတယ္ လူထုကလဲယံုတယ္တယ္။ ျပီးေတာ့သူကတကယ္ကို အေျပာင္အလဲလိုလားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဆိုတာ မင္းတို႔အျပင္ကျပန္လာတဲ့လူေတြေတာင္ေနရာေပးခန္႔ထားျပီး လက္တြဲလုပ္ေနတာပဲတဲ့။ တခ်ိဳ႕ မီဒီယာေတြ အဖြဲ႕အစည္းေတြေတာင္ဒီမွာ ရံုးဖြင့္ေနၾကျပီတဲ့။ ေျပာလိုက္တာခရားေရလြတ္၊ ေနပါအံုးကြာ ငါေျပာပါရေစအံုးလို႔ မနည္းျဖတ္ေျပာရတယ္။ သူေျပာေနတာက က်ေနာ့ကိုအိမ္ျပန္လာေစခ်င္တဲ့ ေစတနာပါ။ မင္းကိုငါပံုျပင္ႏွစ္ခုေျပာမယ္။ အဲဒါေတြက ခုမင္းေျပာတာေတြၾကားရတိုင္း ဖတ္ရတိုင္း ငါံအေတြးထဲ အလိုလိုေပၚလာတယ္၊ ေရာက္လာတယ္။ တလွည့္စီေပၚလာလိုက္ အတူေရာက္လာလိုက္ပဲ..မခ်ီတင္ကဲျပံဳးမဲ့မိတယ္။ မင့္ မခ်ီတင္ကဲျပံဳးမဲ့မိတယ္ဆိုတာကဘာလဲ..ဘာၾကာင့္လဲတဲ့။ ဒါဆိုပံုျပင္သံုးပုဒ္ျဖစ္သြားမယ္ဆိုေတာ့.လုပ္စမ္းပါ မင္းပံုျပင္ေတြမၾကားရတာၾကာျပီ။ မခ်ီတင္ကဲျပံဳးမဲ့တယ္ဆိုတာ..ဟိုတုန္းက ႏူနာသည္ အမ်ိဳးသမီးၾကီး တေယာက္ခရီးလမ္းတခုက ဇရပ္မွာေရဝင္ေသာက္တယ္။ သူက ယဥ္ေက်းစာနာသူဆိုေတာ့ လူမ်ားတကာေသာက္ေလ့မရွိမဲ့ ေရမႈတ္ရိုးဖက္ကိုပဲ ႏွစ္ခမ္းနဲ႔ေတ့ေသာက္ရွာတယ္။ ေသာက္ရင္းတန္းလန္းမွာ ျမင္းစီးေယာက်ၤားတေယာက္လာေနတာျမင္လိုက္ေတာ့ ဇရပ္ေနာက္ဝင္ပုန္းေနလိုက္တယ္။ ေတာက္ေတာက္ၾကြားၾကြားနဲ႔ မင္းသားဟန္လူဂုဏ္တန္လူရြယ္တေယာက္ဝင္လာေရေသာက္တယ္။ မေသာက္ခင္တခ်က္ေတြကနဲ စဥ္းစားျပီ ႏူနာသည္ အမ်ိဳးသမီးၾကီးေသာက္ခဲ့တဲ့ မႈတ္ရိုးဖက္လွည့္ျပီးေသာက္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ႏူနာသည္ မ်ိဳးသမီးၾကီးဟာမခ်ီတင္ကဲျပံဳးမဲ့မိသတဲ့။ ဒီ ႏူနာသည္ အမ်ိဳးသမီးၾကီး ျပံဳးခဲ့တဲ့ မခ်ီတင္ကဲျပံဳးမဲ့မိ ပံုမ်ိဳးေပါ့ကြ။ သူေစတနာေတြအခ်ည္းနည္းျဖစ္တယ္ ေက်ကြဲတယ္.စာနာတယ္.ကရုဏာျဖစ္တယ္..ကဲ့ရဲ႕တယ္.သေရာ္တယ္ ေသာမနႆျဖစ္တယ္..ေဒါမနႆျဖစ္တယ္..ဒါေတြေပါင္းျပီးျဖစ္လာတဲ့အျပံဳး။
ဟိုပံုျပင္ႏွစ္ပုဒ္ဆက္မယ္။
အေက် အညာ..အထက္-ေအာက္ဗမာျပည္ကလူလည္ေတြက ဟိုးေခတ္ထဲက အလွည့္ၾကံဳယင္ၾကံဳသလို အျပန္အလွန္လိမ္ၾကတယ္။ ဟိုေခတ္ကေတာ့ အထက္ေအာက္ကုန္ကူးသန္းမႈမွာ ဧရာဝတီျမစ္ၾကီးအမွီျပဳျပီး ေလွသေဘၤာေတြအဓီက အားကိုးၾကရတယ္။ တခါေတာ့ ဧရာ ျမစ္ရုိးမွာ အထက္ကစုန္လာတဲ့ကုန္သည္ေလွတစီးနဲ႔ ေအာက္ကဆန္လာတဲ့ ေလွတစီးဆံုၾကတယ္။ အျပန္အလွန္ႏႈတ္ဆက္ၾကယင္း အေပၚကစုန္လာတဲ့ေလွက ဓါးေတြေလွဝမ္းျပည္တင္လာတယ္၊ ေအာက္ျပည္ကိုသြားေရာင္းမယ္..ဆန္လာတဲ့ေလွကလဲ ဆားေတြဝမ္းျပည္တင္လာတယ္..အထက္အညာမွာသြားေရာင္းမယ္ဆိုတာ သိေတာ့ အေရာင္းအဝယ္ညိွၾကတယ္။ အျပန္အလွန္ကလိမ္ဥာဏ္နဲ႔ ေလွခ်င္းတိုက္လဲလွယ္မယ္သေဘာတူလိုက္ၾကျပီး ေလွႏွစ္စီးကလူေတြေျပာင္စီးျပီးကိုယ့္လာရာ ျမစ္ေၾကာင္းအတိုင္းေလွာ္လာ..လံုျခံဳရာေရာက္မွ အသီးသီးေလွေပၚကကုန္ေတြကိုစစ္ၾကတယ္။ ငါတို႔ေတာ့ ေအာက္သားေတြကိုခ်လိုက္ရျပီဆိုျပီး အညာသားေတြ သူတို႔ရလာတဲ့ေလွေပၚကုန္ေတြကို အားရဝမ္းသာစစ္ၾကသတဲ့။
ဒီေတာ့မွ ေအာက္သားေတြက သူတို႔ကို အေပၚယံပဲဆားေတြျဖဴးျပီးေအာက္က သဲေတြနဲ႔ ႏွပ္ခ်လိုက္တာကိုသိတယ္။ ေအာက္စုန္သြားတဲ့ေလွကလူေတြကလဲ အညာသားေတြ အေပၚယံပဲဒါးေတြစီထားျပီးေအာက္က ထန္းပလပ္ျပားေတြနဲ႔ လိမ္းသြားတာကိုသိတယ္။ ဒီလိုပဲ မင္းတို႔ အထဲက ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္တို႔ ဘာညာတို႔အတြက္ပူေပါင္းေဆာင္ရြက္ေနၾကတာဟာ တကယ္ေတာ့ ဆားနဲ႔ဓါးလိုပါဘဲ။
ဆိုေတာ့ ေနာက္တပုဒ္ဆက္ပါတဲ့။
သူတို႔ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကတယ္၊ အေပးအယူေတြလုပ္ၾကတယ္ဆိုတာလဲ တို႔အညာက ႏြားပြဲထဲကအေပးအယူပါဘဲ။ အညာျမိဳ႕ကေလးတခုမွာ တပတ္တခါ ႏြားပြဲရွိတယ္။ ေရာင္းၾကဝယ္ၾကတာကေတာ့ ေတာလယ္ယာလုပ္ငန္းလိုအပ္ခ်က္ေတြ ထြက္ကုန္မ်ိဳးစုံေတြကိုေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကား လွဲလွယ္ၾကတယ္။ ၾကက္ ဝက္ သိုး ဆိတ္ ကၽြဲ နြား၊ ထြန္တံုးထြန္သန္ လွည္း ထယ္ တံဇင္ ျပီးေတာ့ လယ္ယာထြက္သီးႏွံ ယကၠန္းထြက္ကုန္စံုတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာေက်းလက္လုပ္ငန္ေဆာင္တာမွာ ႏြားသာလ်င္ အခရာဆိုေတာ့ ႏြားပြဲလို႔ပဲလူေတြကေခၚၾကတယ္။ တခါေတာ့ ျမိဳ႕ကေလးနဲ႔ အေတာ္ေဝးတဲ့ ရြာက ကၽြဲတေကာင္လာေရာင္းတယ္။ ဒီလူေတြဟာတရြာလံုးကိုဗိုလ္က်ႏွိပ္စက္သလို အညာတာကင္းျပီးရက္စက္ၾကမ္းတမ္းယုတ္မာသူေတြလဲျဖစ္တယ္။ ခုလဲသူတို႔ဒဏ္ေၾကာင့္ အေျခအေနမဟန္ေတာ့လို႔ကၽြဲၾကီးကိုလာေရာင္းၾကတာ။ ေရာင္းၾကတာမွာ ထံုးစံအတိုင္းလိမ္ညာေရာင္းဖို႔ပဲ..ႏြားမရြံ႕ပိတ္ေရာင္းဆိုသလိုေပါ့။ အဲဒီႏြားပြဲထဲမွာလဲ အရူးၾကီးမဟုတ္ေတာင္ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔မင္ေမွာင္းေကာင္တဲ့ ေပါေတာေတာလူတေယာက္ရွိတယ္။ ႏြားပြဲထဲမွာပဲ ပြဲစားေလးလုပ္ယင္းကေနဒီလိုျဖစ္သြားတာ၊ ဘဝင္ေၾကာင္သြားတာလား..ဗီဇေၾကာင္တာလားေတာ့ ဘယ္သူမွစံုစမ္းမထားလို႔အတိအက်မသိရဘူး။ စားဝတ္ေနေရးေတာ့ ဖူလံုတယ္။ သူက အေရာင္းအဝယ္ေစ်းဆိုင္ေနျပီဆိုယင္ သူကမေယာင္မလယ္နဲ႔ ကပ္သြားတယ္။ သူသိသေလာက္ ၾကန္အင္လကၡဏာေတြေလ်ာက္ေျပာေနတတ္တယ္။ အေၾကာင္းသိသူေတြက ေငြစေလးနဲနဲေပးလိုက္ယင္ထြက္သြားတယ္။ ဟိုလူေတြကၽြဲၾကီးလာေရာင္းေတာ့ သူကကၽြဲၾကီးကို ပတ္ခ်ာလည္ စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္တယ္။ ဘာမွလဲမေျပာဘူး။ ဒီေတာ့ကၽြဲရွင္ေတြမ်က္ႏွာပ်က္ကုန္တယ္။ ႏြားပြဲထဲက အေရာင္းအဝယ္လုပ္သူေတြက သူတို႔နားဒီလူကပ္သြားယင္ ေငြစေလးေတြထိုးထိုးေပးေနတာ..ေပးမွသူထြက္ထြက္သြားတာလဲေတြ႕ထား..သူတို႔ကၽြဲၾကီးကလဲအေျခအေနမွမဟန္ပဲကိုး။ သူတို႔က ဒီလူဟာ ဒီႏြားပြဲထဲက ပြဲစားပ်က္ ႏြားပြဲဖ်ံလို႔ ထင္ျပီးေငြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလက္သိပ္ထိုးေပးျပီး အမူအယာနဲ႔ တိတ္တိတ္ေန ေဝးေဝးသြားလို႔ႏွင္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ္သူက ခပ္လွမ္းလွမ္းကေနေတာ့ၾကည့္ေနတုန္းပဲ။ သူကအဲလိုၾကည့္ေလ ဟိုလူေတြကပ်ာေလ။ ဒီလိုတထိတ္ထိတ္နဲ႔ဘဲအေရာင္းအဝယ္ျဖစ္သြားတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ ခုနကၽြဲၾကည့္တဲ့သူျပန္ေရာက္လာေတာ့ဟိုလူေတြတုန္သြားတယ္။ သူတို႔လိမ္ေရာင္းလိုက္တဲ့သူေတြနဲ႔ ကၽြဲၾကီးက ျမင္ေနရတုန္း။ ေငြစနဲလို႔လားမိတ္ေဆြလို႔ ကဗ်ာကယာဆီးေမးေတာ့ ဟိုလူကျပန္ေျပာတယ္။ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ ေငြကမ်ားလြန္းလို႔က်ဳပ္တသက္ဒီေလာက္မ်ားမ်ားမရဖူးေပါင္..တခုေမးခ်င္လို႔ပါ။ ဘာလဲေမးပါဆိုေတာ့ ႏြားပြဲေၾကာင္က တကယ္ကိုမသိရွာသလို ရိုရိုေသေသေမးသတဲ့..ဆရာတို႔ ခုန အေကာင္ၾကီးက ဘာေကာင္ၾကီးလဲဗ်တဲ့..။ ဟုတ္သားပဲသူမွ ကၽြဲကိုတခါမွမျမင္ဖူးပဲကိုး ဘယ္သိပါ့မလဲ။
ဒီေတာ့မင္းတို႔ဗမာျပည္ထဲကေျပာင္လဲေနျပီတို႔..ျငိမ္းခ်မ္းေရးပူးေပါင္းေဆာင္တာတို႔ ဘာတို႔ညာတို႔ဆိုတာဒီပံုျပင္ေတြထဲက ဆားနဲ႔ဓါးလို အလွဲအလွယ္၊ ႏြားပြဲထဲက အေပးအယူလိုဟာမ်ိဳးေတြပါဘဲ။ စိတ္ဝင္စားစရာမေကာင္းပါဘူးလို႔ စကားကိုခ်ဳပ္ေတာ့ သူကခ်က္ခ်င္းပက္ ျပန္ေျပာတယ္..မင္းလိုေကာင္ဘယ္ဘုရားမွ ခၽြတ္လို႔ရမွာမဟုတ္ဖူးတဲ့ဗ်ာ။
**ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း**
မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕အိႏၵိယ ဗုဒၶဂါယာကိုဘုရားဖူးလာယင္း အဲဒီက စာသင္ရဟန္းေတြဆီကေနက်ေနာ့ဖုန္းပါတ္ရလို႔ဆိုျပီးဖုန္းဆက္လာတယ္။ ေျပာေပါက္က လူခ်င္းကေတြ႔ဖို႔မလြယ္ဘူးတဲ့။ အိႏၵိယေရာက္ေနတာေတာင္ သူမွာ အေၾကာက္တရားအေျခခံ သတိထားေျပာဆိုေနတတ္တဲ့ စိတၱဇအက်ဥ္းေထာင္က မလြတ္ေျမာက္နိုင္ေသးတာကို အသံထြက္သြားေအာင္ျပံဳးမိေတာ့..ဟိုဘက္ျပန္ၾကားျပီး..မင္းကဘာရီတာလဲတဲ့..လက္ဦးေတာ့ ထံုစံအတိုင္းသူ႔ကို ကလိလိုက္ က်ီစယ္လိုက္မယ္စိတ္ကူးျပီးမွ အေျခအေနတခုကို သတိရေတာ့ မက်ီစယ္ရက္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့မိတ္ေဆြက ပညာေရးလုပ္ငန္းထဲကဆိုေတာ့ ပညာတတ္ပဲဆိုပါေတာ့။ သူခမ်ာ လက္တိုင္းျပည္ထဲ လက္ရွိအေျခအေနေတြကို ေတာ္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတယ္။ လက္ရွိအေျခေနဆိုးေတြကေနအျမန္ဆံုးလြတ္ေျမာက္လိုတဲ႔ေဇာလြန္ကဲသလို အေျပာင္းအလဲဆိုတာကို လူပုဂၢိဳလ္တဦးတေယာက္တစုအေပၚမွီျပီး ဇြတ္ယံုခ်င္ေနၾကတယ္။ တိုင္ျပည္တဝွန္းက ငိုးေၾကြးသံေတြ ေတာင္းဆိုသံေတြကို မထူးျခားတဲ့ျဖစ္ေနက် သိပ္အေလးေပးအာရံုထားစရာမလိုတဲ့ သဘာဝတရားလိုလိုထင္လာၾကတယ္၊ မထင္လည္းမျမင္သလိုေနလာၾကတယ္။ ဗိုသိန္းစိန္တို႔ မ်က္လွည့္ျပဖို႔ အသံုးျပဳ စြန္႔က်ဲလိုက္တဲ့ ေရေလးတစက္ကိုေသာက္သံုးခြင့္ရလိုက္သူေတြ။ ျမိဳ႕ေပၚေနလူေတြ..ျပီသူတို႔နဲ႔လိုအပ္စြာ
ဆက္စပ္ေနၾကရတဲ့ က်ေနာ့မိတ္ေဆြလိုလူေတြ။ ဒီလိုဇြတ္ယံုအေျပာင္းအလဲ အေၾကာင္းကိုေနာက္ပိုင္းသူစကားေတြမွာေပၚလာတယ္။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိလို႔ မရီပါဘူးကြာ ျပံဴးယံု ျပံဳးမိတာပါလို႔ ေလ်ာခ်လိုက္ရတယ္။ ျပံဳးတာနဲ႔ ရီတာဘယ္ေလာက္ကြာလဲ ျငင္းၾကယင္းကေန သူကဇြတ္ျဖတ္ေမးလာတယ္။ မင္းကသူမ်ားေတြေတာင္ျပန္လာေနတာမင္းက ဘာျပန္မလာနိုင္တာလဲတဲ့။ အဲဒီအေပၚဆက္ျငင္းၾကျပန္ေရာ..သူက ဗမာျပည္တကယ္ေျပာင္းေနျပီ၊ သမတၾကီးကလဲ လူရိုးလူေကာင္းဆိုေတာ့ ေဒၚစုကလဲ ယံုတယ္ လူထုကလဲယံုတယ္တယ္။ ျပီးေတာ့သူကတကယ္ကို အေျပာင္အလဲလိုလားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဆိုတာ မင္းတို႔အျပင္ကျပန္လာတဲ့လူေတြေတာင္ေနရာေပးခန္႔ထားျပီး လက္တြဲလုပ္ေနတာပဲတဲ့။ တခ်ိဳ႕ မီဒီယာေတြ အဖြဲ႕အစည္းေတြေတာင္ဒီမွာ ရံုးဖြင့္ေနၾကျပီတဲ့။ ေျပာလိုက္တာခရားေရလြတ္၊ ေနပါအံုးကြာ ငါေျပာပါရေစအံုးလို႔ မနည္းျဖတ္ေျပာရတယ္။ သူေျပာေနတာက က်ေနာ့ကိုအိမ္ျပန္လာေစခ်င္တဲ့ ေစတနာပါ။ မင္းကိုငါပံုျပင္ႏွစ္ခုေျပာမယ္။ အဲဒါေတြက ခုမင္းေျပာတာေတြၾကားရတိုင္း ဖတ္ရတိုင္း ငါံအေတြးထဲ အလိုလိုေပၚလာတယ္၊ ေရာက္လာတယ္။ တလွည့္စီေပၚလာလိုက္ အတူေရာက္လာလိုက္ပဲ..မခ်ီတင္ကဲျပံဳးမဲ့မိတယ္။ မင့္ မခ်ီတင္ကဲျပံဳးမဲ့မိတယ္ဆိုတာကဘာလဲ..ဘာၾကာင့္လဲတဲ့။ ဒါဆိုပံုျပင္သံုးပုဒ္ျဖစ္သြားမယ္ဆိုေတာ့.လုပ္စမ္းပါ မင္းပံုျပင္ေတြမၾကားရတာၾကာျပီ။ မခ်ီတင္ကဲျပံဳးမဲ့တယ္ဆိုတာ..ဟိုတုန္းက ႏူနာသည္ အမ်ိဳးသမီးၾကီး တေယာက္ခရီးလမ္းတခုက ဇရပ္မွာေရဝင္ေသာက္တယ္။ သူက ယဥ္ေက်းစာနာသူဆိုေတာ့ လူမ်ားတကာေသာက္ေလ့မရွိမဲ့ ေရမႈတ္ရိုးဖက္ကိုပဲ ႏွစ္ခမ္းနဲ႔ေတ့ေသာက္ရွာတယ္။ ေသာက္ရင္းတန္းလန္းမွာ ျမင္းစီးေယာက်ၤားတေယာက္လာေနတာျမင္လိုက္ေတာ့ ဇရပ္ေနာက္ဝင္ပုန္းေနလိုက္တယ္။ ေတာက္ေတာက္ၾကြားၾကြားနဲ႔ မင္းသားဟန္လူဂုဏ္တန္လူရြယ္တေယာက္ဝင္လာေရေသာက္တယ္။ မေသာက္ခင္တခ်က္ေတြကနဲ စဥ္းစားျပီ ႏူနာသည္ အမ်ိဳးသမီးၾကီးေသာက္ခဲ့တဲ့ မႈတ္ရိုးဖက္လွည့္ျပီးေသာက္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ႏူနာသည္ မ်ိဳးသမီးၾကီးဟာမခ်ီတင္ကဲျပံဳးမဲ့မိသတဲ့။ ဒီ ႏူနာသည္ အမ်ိဳးသမီးၾကီး ျပံဳးခဲ့တဲ့ မခ်ီတင္ကဲျပံဳးမဲ့မိ ပံုမ်ိဳးေပါ့ကြ။ သူေစတနာေတြအခ်ည္းနည္းျဖစ္တယ္ ေက်ကြဲတယ္.စာနာတယ္.ကရုဏာျဖစ္တယ္..ကဲ့ရဲ႕တယ္.သေရာ္တယ္ ေသာမနႆျဖစ္တယ္..ေဒါမနႆျဖစ္တယ္..ဒါေတြေပါင္းျပီးျဖစ္လာတဲ့အျပံဳး။
ဟိုပံုျပင္ႏွစ္ပုဒ္ဆက္မယ္။
အေက် အညာ..အထက္-ေအာက္ဗမာျပည္ကလူလည္ေတြက ဟိုးေခတ္ထဲက အလွည့္ၾကံဳယင္ၾကံဳသလို အျပန္အလွန္လိမ္ၾကတယ္။ ဟိုေခတ္ကေတာ့ အထက္ေအာက္ကုန္ကူးသန္းမႈမွာ ဧရာဝတီျမစ္ၾကီးအမွီျပဳျပီး ေလွသေဘၤာေတြအဓီက အားကိုးၾကရတယ္။ တခါေတာ့ ဧရာ ျမစ္ရုိးမွာ အထက္ကစုန္လာတဲ့ကုန္သည္ေလွတစီးနဲ႔ ေအာက္ကဆန္လာတဲ့ ေလွတစီးဆံုၾကတယ္။ အျပန္အလွန္ႏႈတ္ဆက္ၾကယင္း အေပၚကစုန္လာတဲ့ေလွက ဓါးေတြေလွဝမ္းျပည္တင္လာတယ္၊ ေအာက္ျပည္ကိုသြားေရာင္းမယ္..ဆန္လာတဲ့ေလွကလဲ ဆားေတြဝမ္းျပည္တင္လာတယ္..အထက္အညာမွာသြားေရာင္းမယ္ဆိုတာ သိေတာ့ အေရာင္းအဝယ္ညိွၾကတယ္။ အျပန္အလွန္ကလိမ္ဥာဏ္နဲ႔ ေလွခ်င္းတိုက္လဲလွယ္မယ္သေဘာတူလိုက္ၾကျပီး ေလွႏွစ္စီးကလူေတြေျပာင္စီးျပီးကိုယ့္လာရာ ျမစ္ေၾကာင္းအတိုင္းေလွာ္လာ..လံုျခံဳရာေရာက္မွ အသီးသီးေလွေပၚကကုန္ေတြကိုစစ္ၾကတယ္။ ငါတို႔ေတာ့ ေအာက္သားေတြကိုခ်လိုက္ရျပီဆိုျပီး အညာသားေတြ သူတို႔ရလာတဲ့ေလွေပၚကုန္ေတြကို အားရဝမ္းသာစစ္ၾကသတဲ့။
ဒီေတာ့မွ ေအာက္သားေတြက သူတို႔ကို အေပၚယံပဲဆားေတြျဖဴးျပီးေအာက္က သဲေတြနဲ႔ ႏွပ္ခ်လိုက္တာကိုသိတယ္။ ေအာက္စုန္သြားတဲ့ေလွကလူေတြကလဲ အညာသားေတြ အေပၚယံပဲဒါးေတြစီထားျပီးေအာက္က ထန္းပလပ္ျပားေတြနဲ႔ လိမ္းသြားတာကိုသိတယ္။ ဒီလိုပဲ မင္းတို႔ အထဲက ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္တို႔ ဘာညာတို႔အတြက္ပူေပါင္းေဆာင္ရြက္ေနၾကတာဟာ တကယ္ေတာ့ ဆားနဲ႔ဓါးလိုပါဘဲ။
ဆိုေတာ့ ေနာက္တပုဒ္ဆက္ပါတဲ့။
သူတို႔ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကတယ္၊ အေပးအယူေတြလုပ္ၾကတယ္ဆိုတာလဲ တို႔အညာက ႏြားပြဲထဲကအေပးအယူပါဘဲ။ အညာျမိဳ႕ကေလးတခုမွာ တပတ္တခါ ႏြားပြဲရွိတယ္။ ေရာင္းၾကဝယ္ၾကတာကေတာ့ ေတာလယ္ယာလုပ္ငန္းလိုအပ္ခ်က္ေတြ ထြက္ကုန္မ်ိဳးစုံေတြကိုေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကား လွဲလွယ္ၾကတယ္။ ၾကက္ ဝက္ သိုး ဆိတ္ ကၽြဲ နြား၊ ထြန္တံုးထြန္သန္ လွည္း ထယ္ တံဇင္ ျပီးေတာ့ လယ္ယာထြက္သီးႏွံ ယကၠန္းထြက္ကုန္စံုတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာေက်းလက္လုပ္ငန္ေဆာင္တာမွာ ႏြားသာလ်င္ အခရာဆိုေတာ့ ႏြားပြဲလို႔ပဲလူေတြကေခၚၾကတယ္။ တခါေတာ့ ျမိဳ႕ကေလးနဲ႔ အေတာ္ေဝးတဲ့ ရြာက ကၽြဲတေကာင္လာေရာင္းတယ္။ ဒီလူေတြဟာတရြာလံုးကိုဗိုလ္က်ႏွိပ္စက္သလို အညာတာကင္းျပီးရက္စက္ၾကမ္းတမ္းယုတ္မာသူေတြလဲျဖစ္တယ္။ ခုလဲသူတို႔ဒဏ္ေၾကာင့္ အေျခအေနမဟန္ေတာ့လို႔ကၽြဲၾကီးကိုလာေရာင္းၾကတာ။ ေရာင္းၾကတာမွာ ထံုးစံအတိုင္းလိမ္ညာေရာင္းဖို႔ပဲ..ႏြားမရြံ႕ပိတ္ေရာင္းဆိုသလိုေပါ့။ အဲဒီႏြားပြဲထဲမွာလဲ အရူးၾကီးမဟုတ္ေတာင္ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔မင္ေမွာင္းေကာင္တဲ့ ေပါေတာေတာလူတေယာက္ရွိတယ္။ ႏြားပြဲထဲမွာပဲ ပြဲစားေလးလုပ္ယင္းကေနဒီလိုျဖစ္သြားတာ၊ ဘဝင္ေၾကာင္သြားတာလား..ဗီဇေၾကာင္တာလားေတာ့ ဘယ္သူမွစံုစမ္းမထားလို႔အတိအက်မသိရဘူး။ စားဝတ္ေနေရးေတာ့ ဖူလံုတယ္။ သူက အေရာင္းအဝယ္ေစ်းဆိုင္ေနျပီဆိုယင္ သူကမေယာင္မလယ္နဲ႔ ကပ္သြားတယ္။ သူသိသေလာက္ ၾကန္အင္လကၡဏာေတြေလ်ာက္ေျပာေနတတ္တယ္။ အေၾကာင္းသိသူေတြက ေငြစေလးနဲနဲေပးလိုက္ယင္ထြက္သြားတယ္။ ဟိုလူေတြကၽြဲၾကီးလာေရာင္းေတာ့ သူကကၽြဲၾကီးကို ပတ္ခ်ာလည္ စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္တယ္။ ဘာမွလဲမေျပာဘူး။ ဒီေတာ့ကၽြဲရွင္ေတြမ်က္ႏွာပ်က္ကုန္တယ္။ ႏြားပြဲထဲက အေရာင္းအဝယ္လုပ္သူေတြက သူတို႔နားဒီလူကပ္သြားယင္ ေငြစေလးေတြထိုးထိုးေပးေနတာ..ေပးမွသူထြက္ထြက္သြားတာလဲေတြ႕ထား..သူတို႔ကၽြဲၾကီးကလဲအေျခအေနမွမဟန္ပဲကိုး။ သူတို႔က ဒီလူဟာ ဒီႏြားပြဲထဲက ပြဲစားပ်က္ ႏြားပြဲဖ်ံလို႔ ထင္ျပီးေငြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလက္သိပ္ထိုးေပးျပီး အမူအယာနဲ႔ တိတ္တိတ္ေန ေဝးေဝးသြားလို႔ႏွင္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ္သူက ခပ္လွမ္းလွမ္းကေနေတာ့ၾကည့္ေနတုန္းပဲ။ သူကအဲလိုၾကည့္ေလ ဟိုလူေတြကပ်ာေလ။ ဒီလိုတထိတ္ထိတ္နဲ႔ဘဲအေရာင္းအဝယ္ျဖစ္သြားတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ ခုနကၽြဲၾကည့္တဲ့သူျပန္ေရာက္လာေတာ့ဟိုလူေတြတုန္သြားတယ္။ သူတို႔လိမ္ေရာင္းလိုက္တဲ့သူေတြနဲ႔ ကၽြဲၾကီးက ျမင္ေနရတုန္း။ ေငြစနဲလို႔လားမိတ္ေဆြလို႔ ကဗ်ာကယာဆီးေမးေတာ့ ဟိုလူကျပန္ေျပာတယ္။ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ ေငြကမ်ားလြန္းလို႔က်ဳပ္တသက္ဒီေလာက္မ်ားမ်ားမရဖူးေပါင္..တခုေမးခ်င္လို႔ပါ။ ဘာလဲေမးပါဆိုေတာ့ ႏြားပြဲေၾကာင္က တကယ္ကိုမသိရွာသလို ရိုရိုေသေသေမးသတဲ့..ဆရာတို႔ ခုန အေကာင္ၾကီးက ဘာေကာင္ၾကီးလဲဗ်တဲ့..။ ဟုတ္သားပဲသူမွ ကၽြဲကိုတခါမွမျမင္ဖူးပဲကိုး ဘယ္သိပါ့မလဲ။
ဒီေတာ့မင္းတို႔ဗမာျပည္ထဲကေျပာင္လဲေနျပီတို႔..ျငိမ္းခ်မ္းေရးပူးေပါင္းေဆာင္တာတို႔ ဘာတို႔ညာတို႔ဆိုတာဒီပံုျပင္ေတြထဲက ဆားနဲ႔ဓါးလို အလွဲအလွယ္၊ ႏြားပြဲထဲက အေပးအယူလိုဟာမ်ိဳးေတြပါဘဲ။ စိတ္ဝင္စားစရာမေကာင္းပါဘူးလို႔ စကားကိုခ်ဳပ္ေတာ့ သူကခ်က္ခ်င္းပက္ ျပန္ေျပာတယ္..မင္းလိုေကာင္ဘယ္ဘုရားမွ ခၽြတ္လို႔ရမွာမဟုတ္ဖူးတဲ့ဗ်ာ။
**ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း**
No comments:
Post a Comment