-အမည္လွသူဟာ ေလွာင္စရာ-

>

ဘာျဖစ္လုိ႔ လူေတြဟာ တစ္ဖက္သားကို ေစာ္ကားပုတ္ခတ္ခ်င္ရတာလဲ။ တျခားသူေတြကို နိမ္႔က်ေအာင္လုပ္ႏုိင္မွ အႏိုင္က်င္႔သူေတြဟာ ျမင္႔မားေအာင္ျမင္သူေတြအျဖစ္ လက္ခေမာင္းခတ္ႏိုင္မွာမို႔လုိ႔လား။ ဒီသေဘာတရားေတြကို ငယ္စဥ္အစမွာပင္ ကၽြန္မသိကၽြမ္းနားလည္ခဲ႔ပါတယ္။ ကေလးငယ္ဘဝတုန္းက တက္ၾကြေဆာ႔ကစားတတ္တဲ႔ ကၽြန္မက ေဝဒနာရွာတတ္သူမဟုတ္လည္း ဒုကၡဟာ ကၽြန္မဆီေရာက္လာခဲ႔။ ပထမတန္းေရာက္တဲ႔အခ်ိန္မွာပဲ ေစာ္ကားရန္စမႈဟာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ကၽြန္မဆီ အလည္အပတ္အျဖစ္ေရာက္ရွိလာခဲ႔ပါတယ္ ။ ‘နာမည္က ရႈမၿငီး၊ လူက ဘုတ္အီး’ လုိ႔ ကေလးေတြက သံၿပိဳင္ေအာ္ၾကတယ္။ေျပာင္ေလွာင္ေအာ္ဟစ္သံေတြဟာ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ဟိန္းဆူပြက္ေနတယ္။ကၽြန္မက သူတုိ႔ကို ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ဘဲ ဆရာမကို ငိုယိုၿပီး တုိင္ခဲ႔တယ္။ ဆရာမက 'ဒီေလာက္ကေလးစတာ ငိုစရာလား။ အကဲပုိလုိက္တာ'လို႔ ေျပာတဲ႔အခါ ကၽြန္မအငိုရပ္ၿပီး ရႈိက္သံကို ထိန္းခ်ဳပ္ပစ္လုိက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တည္းက ကၽြန္မသိခဲ႔ရဲ႕။ ဒီစိတ္ဆင္းရဲမႈဟာ ကၽြန္မနဲ႔ အၿမဲေနေတာ႔မယ္ဆိုတာ။ ကၽြန္မနဲ႔ ေလာကႀကီးဟာ သပ္သပ္စီတစ္ကြဲတစ္ျပားျဖစ္ေနေပမယ္႔ မတူညီတုိင္း စစ္ျဖစ္လုိ႔မရပါဘူး။ တစ္ဖက္က အားနည္းေနတဲ႔ အခါမွာေလ...။ ဘယ္လုိႀကံခိုင္စိတ္ထားရမလဲ။ ရႈတ္ခ်ေစာ္ကားသံေတြဟာ ျမားေတြလုိ ႏွလံုးသားအႏွံ႔မွာ စိုက္တယ္။ မုန္႔စားေက်ာင္းဆင္းတဲ႔အခါ အေပၚထပ္ျပတင္းေပါက္ကေန ေနၾကာေစ႔ခြံေတြ သြန္ခ်တယ္။ ကၽြန္မ မငိုေတာ႔ဘဲ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ရန္ျဖစ္ဖုိ႔ ေျပးတက္သြားတယ္။ ယုတ္မာတဲ႔ေက်ာင္းသားကို မျမင္ရေတာ႔ဘူး။

ဒီတစ္ခါငိုတာက ေဒါသနဲ႔ျဖစ္ၿပီး အတန္းထဲကို ျပန္မဝင္ရဲေတာ႔ဘူး။ ေနာက္ေန႔မွာ ေနမေကာင္းလို႔ ဆိုၿပီး အနားယူခဲ႔တယ္။ ဒီအခိ်န္ကစၿပီး ေရွာင္ပုန္းတဲ႔အက်င္႔ ကၽြန္မ ရခဲ႔ေလသလား။ ဟုတ္ကဲ႔။ သူတုိ႔ ေလွာင္ေျပာင္သလုိပဲ ကၽြန္မက အက်ည္းတန္သူျဖစ္ပါတယ္။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း အေမက ကၽြန္မကို ကတံုးတံုးေပးတတ္လို႔ ကတုံးမကေလးဟာ ကဲ႔ရဲ႕လက္ညႈိးထိုးစရာျဖစ္တယ္။ ဆံပင္ရွည္စျပဳခ်ိန္မွာလဲ သန္မာၿပီးေထာင္တန္းေနတဲ႔ဆံပင္ေတြဟာ ေဘာလံုးပန္းလုိပဲ ၾကည္႔ရဆိုးစြာ လူရယ္စရာျဖစ္တယ္။ ဝဝကစ္ကစ္ကေလးငယ္ကၽြန္မဟာ ဖတ္တီး၊ဘုတ္အီးဆိုတဲ႔ နာမည္ဆိုးေတြနဲ႔ ရွင္သန္ခဲ႔ရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ တျခားရုပ္ရည္မလွပတဲ႔ ကေလးငယ္ေတြ၊ ဝတုတ္ထြားႀကိဳင္းတဲ႔ ကေလးေတြအၾကားမွာ ကၽြန္မတစ္ဦးတည္းကသာ ေလွာင္ေျပာင္စရာျဖစ္ခဲ႔ရျခင္းအေၾကာင္းရင္းက လူနဲ႔မလုိက္မဖက္ လွပတဲ႔ နာမည္ေၾကာင္႔သာရယ္။ ‘ရႈမၿငီးၾကည္သာ’ တဲ႔။ မိဘဘိုးဘြားေတြက ခ်စ္မဝ ရႈမၿငီးလြန္းလုိ႔ ေပးခဲ႔တဲ႔အမည္ မဟုတ္ပါဘူး။ အေဒၚတစ္ေယာက္က သူဖတ္ဖူးတဲ႔ ဝတၱဳတစ္အုပ္ထဲကေန စိတ္ကူးေပါက္စြာ ေရြးလုိက္တဲ႔ နာမည္ရယ္ပါ။ နာမည္ျပန္ေျပာင္းေပးဖို႔ အေရးတယူမဲ႔တဲ႔ အုပ္ထိန္းသူေတြကို ကၽြန္မ မပူဆာရဲဘူး။အိမ္မွာလည္း ျဖစ္ပ်က္သမွ်ကို ေျပာျပတုိင္တန္းလို႔ရမယ္႔ လူႀကီး ၊ ကာကြယ္ေပးမယ္႔သူ မရွိဘူး။ သူတုိ႔ကို ေျပာျပရင္ ကၽြန္မက ပံုႀကီးခ်ဲ႕ေျပာတယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ခံရလိမ္႔ဦးမယ္။


ဒီလိုေစာ္ကားေမာ္ကားျပဳခံေနရတာေတြကို နားလည္ေပးမယ္႔သူ၊ကူညီေစာင္႔မေပးမယ္႔သူ ရွိလာလိမ္႔မယ္လုိ႔လည္း မေမွ်ာ္လင္႔ေတာ႔ဘူး။ စဥ္ဆက္မျပတ္ေလွာင္ေျပာင္ခံရမႈကို ဆရာ၊ဆရာမေတြကို တိုင္ေျပာတဲ႔အခါမွာလည္း 'သူတုိ႔ကို အေရးမစိုက္နဲ႔။ ကိုယ္႔ေက်ာင္းစာ ကိုယ္လုပ္'လုိ႔ေျပာေပမယ္႔ ကၽြန္မ အာရံုလႊဲလုိ႔ မရဘူး။ ေလွာင္ေျပာင္သံေတြၾကားတုိင္း ေခါင္းကိုအၿမဲငံု႔ထားမိတယ္။ ဆရာ၊ဆရာမကအစ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေခါင္းမတ္မတ္ထားၿပီး ၾကည္ၾကည္သာသာ မၿပံဳးျပႏုိင္ခဲ႔ပါဘူး။မ်က္ႏွာစူပုပ္ကာ မသာယာတဲ႔မိန္းကေလးဟာ အခ်ိန္တိုင္းစကၠန္႔တိုင္းမွာ ေပါက္ကြဲလြင္႔စင္ေတာ႔မလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ လူရႈပ္တဲ႔ေက်ာင္းစႀကၤံမွာ လမ္းမေလွ်ာက္ရဲဘူး။ အတန္းထဲမွာလည္း ေခါင္းငံု႔ၿပီးပဲ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔ရသလို မုန္႔စားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာလည္း အတန္းျပင္မထြက္ရဲခဲ႔သူပါ။ မုန္႔ေစ်းတန္းမွာ ‘ကတံုးမ၊ ရုပ္ဆိုးမ၊ဝက္ပုတ္’ ဆိုတဲ႔ အသံေတြကို ရင္မဆိုင္ႏုိင္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အတန္းေရွ႕လာၿပီး ေစာ္ကားမယ႔္သူေတြလည္း ရွိတယ္။ငါးတန္းႏွစ္မွာ ‘နာမည္လွလို႔ လာၾကည္႔တာ။ ရုပ္ဆိုးလိုက္တာ’ ဆိုၿပီး အတန္းငယ္ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေျပာကိုအစ သည္းခံခဲ႔ရသူပါ။ သူတုိ႔အတြက္ ကၽြန္မဟာ ကစားစရာအရုပ္လား၊ ေလွာင္ေျပာင္စရာ ပစ္မွတ္တစ္ခုလား။ အတန္းထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္က ေလွာင္ေျပာင္တဲ႔အခါ ဆရာ၊ဆရာမေတြကို တုိင္ရင္ ေနာက္တစ္ခါအျပစ္ေပးမယ္လုိ႔ ေျပာေပမယ္႔ ဘယ္တုန္းကမွ အျပစ္မေပးခဲ႔ဘူး။ အမႈန္အစေတြစုၿပီး ပုလဲျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္တဲ႔ ကမာဟာ ကၽြန္မ မဟုတ္ပါဘူး။ လိပ္လိုပဲ အေရခြံမာလာၿပီး မခုခံႏုိင္ဘဲ ေခါင္းငံုေရွာင္ပုန္းသူသာ ျဖစ္လာခဲ႔ပါတယ္။ ေျပာင္းလဲဖို႔ဆိုတာ အေျပာလြယ္ေပမယ္႔ ကၽြန္မအတြက္ခက္လြန္းရဲ႕။တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ ကၽြန္မမွာ သူငယ္ခ်င္းရွားလာတယ္။ ေလွာင္ေျပာင္ခံရသူ ကၽြန္မေဘးမွာ ရပ္တည္ေပးမယ္႔ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းဆိုတာ မရွိခဲ႔ဘူး။


တကယ္႔ ျပ ႆနာက ကၽြန္မကလည္း သူငယ္ခ်င္းရွာလိုစိတ္မရွိေတာ႔ဘူး။ စက္ရုပ္လုိ ကၽြန္မရဲ႕ မ်က္ႏွာပံုဟန္ဟာ တစ္ပံုုစံတည္းျဖစ္လာတယ္။ ေလွာင္ေျပာင္သူေတြကိုေရာ၊သူငယ္ခ်င္းေတြကိုပါ တူတူညီညီဆက္ဆံခဲ႔တယ္။ က်ီစယ္စေနာက္သံကိုလည္း ေလွာင္ေျပာင္ကဲ႔ရဲ႕မႈလုိ႔ ယူဆတယ္။နာက်င္မႈကို တံု႔ျပန္မရယ္ေမာႏုိင္သူမို႔ အားလံုးက ထားရစ္ခဲ႔ၾကတယ္။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းပဲ။ ရန္စေစာ္ကားသူေတြကို ဥေပကၡာျပဳႏုိင္တာ ကုိယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ဂုဏ္ယူေပမယ္႔ ခ်စ္တဲ႔သူေတြကိုုပါ လ်စ္လ်ဴရႈတတ္လာတာ မွားယြင္းမႈပဲလား။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔ ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္မႈဆိုတာ ကၽြန္မတစ္ဘဝလံုးမွာ ရရွိရမယ္႔ အေတြ႔အႀကံဳလားလုိ႔ ထင္မိခဲ႔။ ကၽြန္မဟာ ေရြ႕ေမ်ာေနတဲ႔ ေလာင္စာဆီလုိပဲ၊ မီးပြင္႔ငယ္ထိရံုမွ်နဲ႔လည္း မိုးလံုးညံေအာင္ ေပါက္ကြဲခ်င္တယ္။ ဒီလုိဘဝမွာ ကၽြန္မ မေပ်ာ္ပါဘူး။ ထိခုိက္နာက်င္မွာစိုးလုိ႔ ခင္မင္ခ်င္သူေတြကို တြန္းထုတ္ပစ္ရတာကိုလည္း ကၽြန္မ မႏွစ္လုိပါဘူး။ ရန္ျပဳမွာေၾကာက္လုိ႔ လူေတြရဲ႕အေဝးမွာေနရင္း အျပင္ေရာက္သူျဖစ္လာတယ္။ ေဘးမကင္းဘဲ တစ္ကိုယ္တည္းျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မ ေနာင္တ မရဘူး။ ဒီလိုခက္ထန္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ႔ေလာကမွာ နာက်င္မႈေတြနဲ႔ ေဝးေအာင္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္အတတ္ႏုိင္ဆံုး ေစာင္႔ေရွာက္သင္႔တယ္လုိ႔ ထင္ေပမယ္႔ တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လည္း ဒီလုိပံုစံျဖစ္ေနတဲ႔အတြက္ ေနာင္တရမိတာ။ ဒီတစိမ္းဆန္တဲ႔ ေအးစက္မာေက်ာတဲ႔ ခင္မင္စရာမေကာင္းတဲ႔ ေကာင္မေလးဟာ ကၽြန္မ မဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြၾကားထဲမွာ ထိန္းခ်ဳပ္ကန္႔သတ္ထားတဲ႔ မ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔ ကၽြန္မ မေနလုိပါဘူး။ ခ်စ္တဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနားမွာ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မ မတတ္ႏုိင္ျပန္ဘူး။ ရွင္သန္ႀကီးျပင္းရာ တစ္ေလွ်ာက္ကို ျပန္လွည္႔ၾကည္႔တုိင္းလည္း စိတ္မခ်မ္းသာဝမ္းနည္းစရာသာ ျမင္တယ္။ ကာလတာရွည္ စိတ္ခြန္အားယိုင္နဲ႔ေနတဲ႔ အျဖစ္ကိုလည္း မလိုလားေတာ႔ပါဘူး။ 


အေျဖရွာၾကည္႔ရင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအႏိုင္႔က်င္႔ခံရျခင္းအေၾကာင္းရင္းက ကၽြန္မဟာ အေျခအေနမဲ႔ေထာက္ထားစရာမလုိတဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ႔လုိ႔ပဲ။ ကၽြန္မေဘးကရပ္တည္ကာကြယ္ေပးမယ္႔ မိဘေမာင္ႏွမဆိုတာ မရွိဘူး။ ေစာ္ကားမႈကို တားဆီးေပးမယ္႔ လူႀကီးလူေကာင္းမရွိဘူး။ ကၽြန္မကို အႏိုင္က်င္႔သူေတြဟာ ဒီအေျခအေနကိုသိလုိ႔ ကၽြန္မကိုယ္တုိင္လည္း ေတာ္လွန္ခုခံႏိုင္စြမ္းမဲ႔မွန္းသိလုိ႔ သူတုိ႔ ဆက္လက္အႏိုင္က်င္႔ေနၾကတာပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ကာကြယ္တားဆီးႏုိင္ဖို႔ ကိုယ္တိုင္သာ မာေက်ာေအာင္ေလ႔က်င္႔ရမယ္ဆိုတာ သိခဲ႔ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင္႔ ဒီလုိရႈတ္ခ်ခံရတာဟာ ကၽြန္မအျပစ္မို႔ တစ္ဦးတည္းသာ ရင္ဆိုင္သင္႔တယ္လုိ႔လည္း ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ေဖ်ာင္းဖ်ခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဒီတြန္းလွန္ကာကြယ္တဲ႔အလုပ္ကို ကၽြန္မ မတတ္ႏုိင္တဲ႔အတြက္ အားနည္းတဲ႔သူ၊ ခုခံႏိုင္စြမ္းမဲ႔သူလုိ႔ ကိုယ္႔ကုိုယ္ကိုယ္အသိအမွတ္ျပဳ၊ လက္ခံလိုက္ရပါတယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ အထင္ႀကီးေလးစားစိတ္ဟာ သုညမွတ္ေရာက္ခဲ႔တယ္။ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာတဲ႔ မိန္းကေလးငယ္ဟာ ထိခုိက္နာက်င္ၿပီး ေသဆံုးသြားခဲ႔ပါၿပီ။ ပင္ကိုဘဝျပန္ေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုမွ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ ငယ္စဥ္မသိတတ္ေသးခင္ကေတာ႔ ကၽြန္မဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ဖူးမွာပဲ။ဒီလိုဘဝကို ဘယ္ေတာ႔မွ ကၽြန္မ ျပန္ေရာက္ႏိုင္မယ္ မထင္ေတာ႔ပါဘူး။ စဥ္းစားရခက္လည္း အၿမဲလိုေတြးေနမိတယ္။ အႏိုင္က်င္႔မခံရဘူးဆိုရင္ ကၽြန္မဟာ ဘယ္လိုလူသားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ရွင္သန္ေနမလဲလုိ႔။ 

အႏုိင္က်င္႔ခံရမွာစိုးလုိ႔ ေက်ာင္းတက္ရတာေၾကာက္ေနတဲ႔ကေလးတစ္ေယာက္မဟုတ္ခဲ႔ဘူးဆိုရင္ ကၽြန္မဟာ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္တတ္တဲ႔ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနမလား။ ကၽြန္မကို ခ်စ္ခင္တဲ႔သူေတြနဲ႔ အတူေနရမယ္ဆိုရင္ ျခားနားတဲ႔လူတစ္ေယာက္ျဖစ္မလား။ ဘယ္သူေတြက ကဲ႔ရဲ႕ေလွာင္ေျပာင္ေနပါေစ ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေဘးမွာရပ္တည္ေပးမယ္ဆိုရင္ စိတ္ထိခိုက္လြယ္သူျဖစ္မလာဘဲ ေလာကဓံကို အေရထူလာေလမလား။ ေကာင္းျမတ္တဲ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းပါေပ့။ အမည္နာမနဲ႔ ရုပ္ရည္ေပၚအေျခခံၿပီး တစ္ေက်ာင္းလံုးရဲ႕ အႏုိင္က်င္႔မႈကို ခံရမႈဟာ မထူးဆန္းတဲ႔အရာ ၊ သာမာန္အျဖစ္အပ်က္၊ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္လက္ခံသင္႔တဲ႔ အေၾကာင္းအရာလား။ ေသခ်ာတာေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ပံုစံဟာ ေၾကာက္လန္႔ေနတဲ႔ တိရစၦာန္လို ျဖစ္ၿပီး တျခားသူေတြအတြက္ ရယ္စရာဟာသထက္ မပိုခဲ႔။ ကၽြန္မဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ ဒုကၡေပးႏိုင္စြမ္းကို စမ္းသပ္စရာ သက္ရွိပစ္ကြင္းရယ္သာ။


 **မယ္႔ကိုး**

ဘာျဖစ္လုိ႔ လူေတြဟာ တစ္ဖက္သားကို ေစာ္ကားပုတ္ခတ္ခ်င္ရတာလဲ။ တျခားသူေတြကို နိမ္႔က်ေအာင္လုပ္ႏုိင္မွ အႏိုင္က်င္႔သူေတြဟာ ျမင္႔မားေအာင္ျမင္သူေတြအျဖစ္ လက္ခေမာင္းခတ္ႏိုင္မွာမို႔လုိ႔လား။ ဒီသေဘာတရားေတြကို ငယ္စဥ္အစမွာပင္ ကၽြန္မသိကၽြမ္းနားလည္ခဲ႔ပါတယ္။ ကေလးငယ္ဘဝတုန္းက တက္ၾကြေဆာ႔ကစားတတ္တဲ႔ ကၽြန္မက ေဝဒနာရွာတတ္သူမဟုတ္လည္း ဒုကၡဟာ ကၽြန္မဆီေရာက္လာခဲ႔။ ပထမတန္းေရာက္တဲ႔အခ်ိန္မွာပဲ ေစာ္ကားရန္စမႈဟာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ကၽြန္မဆီ အလည္အပတ္အျဖစ္ေရာက္ရွိလာခဲ႔ပါတယ္ ။ ‘နာမည္က ရႈမၿငီး၊ လူက ဘုတ္အီး’ လုိ႔ ကေလးေတြက သံၿပိဳင္ေအာ္ၾကတယ္။ေျပာင္ေလွာင္ေအာ္ဟစ္သံေတြဟာ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ဟိန္းဆူပြက္ေနတယ္။ကၽြန္မက သူတုိ႔ကို ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ဘဲ ဆရာမကို ငိုယိုၿပီး တုိင္ခဲ႔တယ္။ ဆရာမက 'ဒီေလာက္ကေလးစတာ ငိုစရာလား။ အကဲပုိလုိက္တာ'လို႔ ေျပာတဲ႔အခါ ကၽြန္မအငိုရပ္ၿပီး ရႈိက္သံကို ထိန္းခ်ဳပ္ပစ္လုိက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တည္းက ကၽြန္မသိခဲ႔ရဲ႕။ ဒီစိတ္ဆင္းရဲမႈဟာ ကၽြန္မနဲ႔ အၿမဲေနေတာ႔မယ္ဆိုတာ။ ကၽြန္မနဲ႔ ေလာကႀကီးဟာ သပ္သပ္စီတစ္ကြဲတစ္ျပားျဖစ္ေနေပမယ္႔ မတူညီတုိင္း စစ္ျဖစ္လုိ႔မရပါဘူး။ တစ္ဖက္က အားနည္းေနတဲ႔ အခါမွာေလ...။ ဘယ္လုိႀကံခိုင္စိတ္ထားရမလဲ။ ရႈတ္ခ်ေစာ္ကားသံေတြဟာ ျမားေတြလုိ ႏွလံုးသားအႏွံ႔မွာ စိုက္တယ္။ မုန္႔စားေက်ာင္းဆင္းတဲ႔အခါ အေပၚထပ္ျပတင္းေပါက္ကေန ေနၾကာေစ႔ခြံေတြ သြန္ခ်တယ္။ ကၽြန္မ မငိုေတာ႔ဘဲ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ရန္ျဖစ္ဖုိ႔ ေျပးတက္သြားတယ္။ ယုတ္မာတဲ႔ေက်ာင္းသားကို မျမင္ရေတာ႔ဘူး။

ဒီတစ္ခါငိုတာက ေဒါသနဲ႔ျဖစ္ၿပီး အတန္းထဲကို ျပန္မဝင္ရဲေတာ႔ဘူး။ ေနာက္ေန႔မွာ ေနမေကာင္းလို႔ ဆိုၿပီး အနားယူခဲ႔တယ္။ ဒီအခိ်န္ကစၿပီး ေရွာင္ပုန္းတဲ႔အက်င္႔ ကၽြန္မ ရခဲ႔ေလသလား။ ဟုတ္ကဲ႔။ သူတုိ႔ ေလွာင္ေျပာင္သလုိပဲ ကၽြန္မက အက်ည္းတန္သူျဖစ္ပါတယ္။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း အေမက ကၽြန္မကို ကတံုးတံုးေပးတတ္လို႔ ကတုံးမကေလးဟာ ကဲ႔ရဲ႕လက္ညႈိးထိုးစရာျဖစ္တယ္။ ဆံပင္ရွည္စျပဳခ်ိန္မွာလဲ သန္မာၿပီးေထာင္တန္းေနတဲ႔ဆံပင္ေတြဟာ ေဘာလံုးပန္းလုိပဲ ၾကည္႔ရဆိုးစြာ လူရယ္စရာျဖစ္တယ္။ ဝဝကစ္ကစ္ကေလးငယ္ကၽြန္မဟာ ဖတ္တီး၊ဘုတ္အီးဆိုတဲ႔ နာမည္ဆိုးေတြနဲ႔ ရွင္သန္ခဲ႔ရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ တျခားရုပ္ရည္မလွပတဲ႔ ကေလးငယ္ေတြ၊ ဝတုတ္ထြားႀကိဳင္းတဲ႔ ကေလးေတြအၾကားမွာ ကၽြန္မတစ္ဦးတည္းကသာ ေလွာင္ေျပာင္စရာျဖစ္ခဲ႔ရျခင္းအေၾကာင္းရင္းက လူနဲ႔မလုိက္မဖက္ လွပတဲ႔ နာမည္ေၾကာင္႔သာရယ္။ ‘ရႈမၿငီးၾကည္သာ’ တဲ႔။ မိဘဘိုးဘြားေတြက ခ်စ္မဝ ရႈမၿငီးလြန္းလုိ႔ ေပးခဲ႔တဲ႔အမည္ မဟုတ္ပါဘူး။ အေဒၚတစ္ေယာက္က သူဖတ္ဖူးတဲ႔ ဝတၱဳတစ္အုပ္ထဲကေန စိတ္ကူးေပါက္စြာ ေရြးလုိက္တဲ႔ နာမည္ရယ္ပါ။ နာမည္ျပန္ေျပာင္းေပးဖို႔ အေရးတယူမဲ႔တဲ႔ အုပ္ထိန္းသူေတြကို ကၽြန္မ မပူဆာရဲဘူး။အိမ္မွာလည္း ျဖစ္ပ်က္သမွ်ကို ေျပာျပတုိင္တန္းလို႔ရမယ္႔ လူႀကီး ၊ ကာကြယ္ေပးမယ္႔သူ မရွိဘူး။ သူတုိ႔ကို ေျပာျပရင္ ကၽြန္မက ပံုႀကီးခ်ဲ႕ေျပာတယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ခံရလိမ္႔ဦးမယ္။


ဒီလိုေစာ္ကားေမာ္ကားျပဳခံေနရတာေတြကို နားလည္ေပးမယ္႔သူ၊ကူညီေစာင္႔မေပးမယ္႔သူ ရွိလာလိမ္႔မယ္လုိ႔လည္း မေမွ်ာ္လင္႔ေတာ႔ဘူး။ စဥ္ဆက္မျပတ္ေလွာင္ေျပာင္ခံရမႈကို ဆရာ၊ဆရာမေတြကို တိုင္ေျပာတဲ႔အခါမွာလည္း 'သူတုိ႔ကို အေရးမစိုက္နဲ႔။ ကိုယ္႔ေက်ာင္းစာ ကိုယ္လုပ္'လုိ႔ေျပာေပမယ္႔ ကၽြန္မ အာရံုလႊဲလုိ႔ မရဘူး။ ေလွာင္ေျပာင္သံေတြၾကားတုိင္း ေခါင္းကိုအၿမဲငံု႔ထားမိတယ္။ ဆရာ၊ဆရာမကအစ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေခါင္းမတ္မတ္ထားၿပီး ၾကည္ၾကည္သာသာ မၿပံဳးျပႏုိင္ခဲ႔ပါဘူး။မ်က္ႏွာစူပုပ္ကာ မသာယာတဲ႔မိန္းကေလးဟာ အခ်ိန္တိုင္းစကၠန္႔တိုင္းမွာ ေပါက္ကြဲလြင္႔စင္ေတာ႔မလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ လူရႈပ္တဲ႔ေက်ာင္းစႀကၤံမွာ လမ္းမေလွ်ာက္ရဲဘူး။ အတန္းထဲမွာလည္း ေခါင္းငံု႔ၿပီးပဲ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔ရသလို မုန္႔စားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာလည္း အတန္းျပင္မထြက္ရဲခဲ႔သူပါ။ မုန္႔ေစ်းတန္းမွာ ‘ကတံုးမ၊ ရုပ္ဆိုးမ၊ဝက္ပုတ္’ ဆိုတဲ႔ အသံေတြကို ရင္မဆိုင္ႏုိင္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အတန္းေရွ႕လာၿပီး ေစာ္ကားမယ႔္သူေတြလည္း ရွိတယ္။ငါးတန္းႏွစ္မွာ ‘နာမည္လွလို႔ လာၾကည္႔တာ။ ရုပ္ဆိုးလိုက္တာ’ ဆိုၿပီး အတန္းငယ္ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေျပာကိုအစ သည္းခံခဲ႔ရသူပါ။ သူတုိ႔အတြက္ ကၽြန္မဟာ ကစားစရာအရုပ္လား၊ ေလွာင္ေျပာင္စရာ ပစ္မွတ္တစ္ခုလား။ အတန္းထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္က ေလွာင္ေျပာင္တဲ႔အခါ ဆရာ၊ဆရာမေတြကို တုိင္ရင္ ေနာက္တစ္ခါအျပစ္ေပးမယ္လုိ႔ ေျပာေပမယ္႔ ဘယ္တုန္းကမွ အျပစ္မေပးခဲ႔ဘူး။ အမႈန္အစေတြစုၿပီး ပုလဲျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္တဲ႔ ကမာဟာ ကၽြန္မ မဟုတ္ပါဘူး။ လိပ္လိုပဲ အေရခြံမာလာၿပီး မခုခံႏုိင္ဘဲ ေခါင္းငံုေရွာင္ပုန္းသူသာ ျဖစ္လာခဲ႔ပါတယ္။ ေျပာင္းလဲဖို႔ဆိုတာ အေျပာလြယ္ေပမယ္႔ ကၽြန္မအတြက္ခက္လြန္းရဲ႕။တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ ကၽြန္မမွာ သူငယ္ခ်င္းရွားလာတယ္။ ေလွာင္ေျပာင္ခံရသူ ကၽြန္မေဘးမွာ ရပ္တည္ေပးမယ္႔ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းဆိုတာ မရွိခဲ႔ဘူး။


တကယ္႔ ျပ ႆနာက ကၽြန္မကလည္း သူငယ္ခ်င္းရွာလိုစိတ္မရွိေတာ႔ဘူး။ စက္ရုပ္လုိ ကၽြန္မရဲ႕ မ်က္ႏွာပံုဟန္ဟာ တစ္ပံုုစံတည္းျဖစ္လာတယ္။ ေလွာင္ေျပာင္သူေတြကိုေရာ၊သူငယ္ခ်င္းေတြကိုပါ တူတူညီညီဆက္ဆံခဲ႔တယ္။ က်ီစယ္စေနာက္သံကိုလည္း ေလွာင္ေျပာင္ကဲ႔ရဲ႕မႈလုိ႔ ယူဆတယ္။နာက်င္မႈကို တံု႔ျပန္မရယ္ေမာႏုိင္သူမို႔ အားလံုးက ထားရစ္ခဲ႔ၾကတယ္။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းပဲ။ ရန္စေစာ္ကားသူေတြကို ဥေပကၡာျပဳႏုိင္တာ ကုိယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ဂုဏ္ယူေပမယ္႔ ခ်စ္တဲ႔သူေတြကိုုပါ လ်စ္လ်ဴရႈတတ္လာတာ မွားယြင္းမႈပဲလား။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔ ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္မႈဆိုတာ ကၽြန္မတစ္ဘဝလံုးမွာ ရရွိရမယ္႔ အေတြ႔အႀကံဳလားလုိ႔ ထင္မိခဲ႔။ ကၽြန္မဟာ ေရြ႕ေမ်ာေနတဲ႔ ေလာင္စာဆီလုိပဲ၊ မီးပြင္႔ငယ္ထိရံုမွ်နဲ႔လည္း မိုးလံုးညံေအာင္ ေပါက္ကြဲခ်င္တယ္။ ဒီလုိဘဝမွာ ကၽြန္မ မေပ်ာ္ပါဘူး။ ထိခုိက္နာက်င္မွာစိုးလုိ႔ ခင္မင္ခ်င္သူေတြကို တြန္းထုတ္ပစ္ရတာကိုလည္း ကၽြန္မ မႏွစ္လုိပါဘူး။ ရန္ျပဳမွာေၾကာက္လုိ႔ လူေတြရဲ႕အေဝးမွာေနရင္း အျပင္ေရာက္သူျဖစ္လာတယ္။ ေဘးမကင္းဘဲ တစ္ကိုယ္တည္းျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မ ေနာင္တ မရဘူး။ ဒီလိုခက္ထန္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ႔ေလာကမွာ နာက်င္မႈေတြနဲ႔ ေဝးေအာင္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္အတတ္ႏုိင္ဆံုး ေစာင္႔ေရွာက္သင္႔တယ္လုိ႔ ထင္ေပမယ္႔ တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လည္း ဒီလုိပံုစံျဖစ္ေနတဲ႔အတြက္ ေနာင္တရမိတာ။ ဒီတစိမ္းဆန္တဲ႔ ေအးစက္မာေက်ာတဲ႔ ခင္မင္စရာမေကာင္းတဲ႔ ေကာင္မေလးဟာ ကၽြန္မ မဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြၾကားထဲမွာ ထိန္းခ်ဳပ္ကန္႔သတ္ထားတဲ႔ မ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔ ကၽြန္မ မေနလုိပါဘူး။ ခ်စ္တဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနားမွာ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မ မတတ္ႏုိင္ျပန္ဘူး။ ရွင္သန္ႀကီးျပင္းရာ တစ္ေလွ်ာက္ကို ျပန္လွည္႔ၾကည္႔တုိင္းလည္း စိတ္မခ်မ္းသာဝမ္းနည္းစရာသာ ျမင္တယ္။ ကာလတာရွည္ စိတ္ခြန္အားယိုင္နဲ႔ေနတဲ႔ အျဖစ္ကိုလည္း မလိုလားေတာ႔ပါဘူး။ 


အေျဖရွာၾကည္႔ရင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအႏိုင္႔က်င္႔ခံရျခင္းအေၾကာင္းရင္းက ကၽြန္မဟာ အေျခအေနမဲ႔ေထာက္ထားစရာမလုိတဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ႔လုိ႔ပဲ။ ကၽြန္မေဘးကရပ္တည္ကာကြယ္ေပးမယ္႔ မိဘေမာင္ႏွမဆိုတာ မရွိဘူး။ ေစာ္ကားမႈကို တားဆီးေပးမယ္႔ လူႀကီးလူေကာင္းမရွိဘူး။ ကၽြန္မကို အႏိုင္က်င္႔သူေတြဟာ ဒီအေျခအေနကိုသိလုိ႔ ကၽြန္မကိုယ္တုိင္လည္း ေတာ္လွန္ခုခံႏိုင္စြမ္းမဲ႔မွန္းသိလုိ႔ သူတုိ႔ ဆက္လက္အႏိုင္က်င္႔ေနၾကတာပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ကာကြယ္တားဆီးႏုိင္ဖို႔ ကိုယ္တိုင္သာ မာေက်ာေအာင္ေလ႔က်င္႔ရမယ္ဆိုတာ သိခဲ႔ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင္႔ ဒီလုိရႈတ္ခ်ခံရတာဟာ ကၽြန္မအျပစ္မို႔ တစ္ဦးတည္းသာ ရင္ဆိုင္သင္႔တယ္လုိ႔လည္း ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ေဖ်ာင္းဖ်ခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဒီတြန္းလွန္ကာကြယ္တဲ႔အလုပ္ကို ကၽြန္မ မတတ္ႏုိင္တဲ႔အတြက္ အားနည္းတဲ႔သူ၊ ခုခံႏိုင္စြမ္းမဲ႔သူလုိ႔ ကိုယ္႔ကုိုယ္ကိုယ္အသိအမွတ္ျပဳ၊ လက္ခံလိုက္ရပါတယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ အထင္ႀကီးေလးစားစိတ္ဟာ သုညမွတ္ေရာက္ခဲ႔တယ္။ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာတဲ႔ မိန္းကေလးငယ္ဟာ ထိခုိက္နာက်င္ၿပီး ေသဆံုးသြားခဲ႔ပါၿပီ။ ပင္ကိုဘဝျပန္ေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုမွ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ ငယ္စဥ္မသိတတ္ေသးခင္ကေတာ႔ ကၽြန္မဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ဖူးမွာပဲ။ဒီလိုဘဝကို ဘယ္ေတာ႔မွ ကၽြန္မ ျပန္ေရာက္ႏိုင္မယ္ မထင္ေတာ႔ပါဘူး။ စဥ္းစားရခက္လည္း အၿမဲလိုေတြးေနမိတယ္။ အႏိုင္က်င္႔မခံရဘူးဆိုရင္ ကၽြန္မဟာ ဘယ္လိုလူသားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ရွင္သန္ေနမလဲလုိ႔။ 

အႏုိင္က်င္႔ခံရမွာစိုးလုိ႔ ေက်ာင္းတက္ရတာေၾကာက္ေနတဲ႔ကေလးတစ္ေယာက္မဟုတ္ခဲ႔ဘူးဆိုရင္ ကၽြန္မဟာ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္တတ္တဲ႔ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနမလား။ ကၽြန္မကို ခ်စ္ခင္တဲ႔သူေတြနဲ႔ အတူေနရမယ္ဆိုရင္ ျခားနားတဲ႔လူတစ္ေယာက္ျဖစ္မလား။ ဘယ္သူေတြက ကဲ႔ရဲ႕ေလွာင္ေျပာင္ေနပါေစ ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေဘးမွာရပ္တည္ေပးမယ္ဆိုရင္ စိတ္ထိခိုက္လြယ္သူျဖစ္မလာဘဲ ေလာကဓံကို အေရထူလာေလမလား။ ေကာင္းျမတ္တဲ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းပါေပ့။ အမည္နာမနဲ႔ ရုပ္ရည္ေပၚအေျခခံၿပီး တစ္ေက်ာင္းလံုးရဲ႕ အႏုိင္က်င္႔မႈကို ခံရမႈဟာ မထူးဆန္းတဲ႔အရာ ၊ သာမာန္အျဖစ္အပ်က္၊ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္လက္ခံသင္႔တဲ႔ အေၾကာင္းအရာလား။ ေသခ်ာတာေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ပံုစံဟာ ေၾကာက္လန္႔ေနတဲ႔ တိရစၦာန္လို ျဖစ္ၿပီး တျခားသူေတြအတြက္ ရယ္စရာဟာသထက္ မပိုခဲ႔။ ကၽြန္မဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ ဒုကၡေပးႏိုင္စြမ္းကို စမ္းသပ္စရာ သက္ရွိပစ္ကြင္းရယ္သာ။


 **မယ္႔ကိုး**