ခုေတာ့ ပ်ိဳေမခင္ ဒီကို တစ္ကယ္ပဲ ျပန္လာလည္ျဖစ္သြားၿပီေပါ့ေလ… တစ္အိမ္လံုးကို ေတာက္ပေျပာင္လက္ေနေအာင္ ရွင္းလင္းျပင္ဆင္ေနရင္းက ႏွႈတ္ခမ္းမ်ားေကြးလာသည္အထိ ကၽြန္မ ျပံဳးေနမိသည္။ အိမ္ကိုအလည္လာေသာ လူတိုင္းက အျမဲတမ္း လွပသပ္ရပ္ေနေသာ၊ သန္႔ရွင္းေတာက္ေျပာင္ေနေသာ အိမ္ကေလးကို ခ်ီးမြန္းၾကတိုင္း ကၽြန္မ ေက်နပ္ရသည္။ တစ္ဆင့္တက္လို႔ “ဟင္းခ်က္အရမ္းေကာင္းတာပဲ၊ ကိုမိုးေသာ္တာ မိန္းမရ ကံေကာင္းလိုက္တာ”ဟု ေျပာလာၾကရင္ျဖင့္ ကၽြန္မမ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးေတြက ရပ္မရခ်င္ေတာ့။ သူမ လာလည္မယ္ဆိုတဲ့အေပၚ ေမာင္ကေရာ ဘယ္လိုမ်ားေနမွာပါလိမ့္၊ ေတြ႔ရသေလာက္ေတာ့ ေမာင္က ဟန္မပ်က္ပါ။ အရမ္းႀကီးလွႈပ္လွႈပ္ခတ္ခတ္လည္း ျဖစ္မေန၊ သိတ္လည္း ေအးစက္မေနဘဲ ပံုမွန္သာ။ ဒါကိုပင္ ကၽြန္မက ရိုးရိုးမွ ဟုတ္ပါေလစဟုထင္လွ်င္ ေမာင့္သိကၡာကို ေစာ္ကားသလိုသာ ျဖစ္ေတာ့မည္။ “ပ်ိဳ ဘာဟင္းခ်က္လာရမလဲဟင္”ဆိုတဲ့ သူမအေမးကို “ဟင့္အင္း ပ်ိဳ ပင္ပန္းပါတယ္ကြယ္၊ လွလွေလးပဲ လာခဲ့ေနာ္” လို႔ ကၽြန္မက အခ်ိဳစြက္ခဲ့ေသးသည္။ သူမခ်က္လာတဲ့ဟင္းဟာ ေမာင့္အႀကိဳက္ ျဖစ္မေနပါဘူးလို႔ ဘယ္သူ ေျပာႏိူင္ပါ့မလဲ။ ေမာင့္အေပၚ ခ်စ္မက္ျမတ္ႏိူးျခင္းႏွင့္ အခ်ိဳးညီမွ်စြာ သူမနဲ႔ပတ္သက္လာလွ်င္ ကၽြန္မအတၱက ႀကီးလွပါသည္။ သူမ ခြင့္တစ္ပတ္နဲ႔ ၿမိဳ႕ကေလးကို ျပန္လာလည္လိမ့္မယ္လို႔ ေမာင္ေျပာလာကတည္းက ကၽြန္မ စိတ္ေတြ လွႈပ္ရွားခဲ့ရတာ။ သူမကို ႏွလံုးသားထဲက ထုတ္ပစ္ဖို႔ ေမာင္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာယူခဲ့ရတယ္ဆိုတာ သိခဲ့သူမို႔ ေမာင့္ဘက္ကေန နာနာက်င္က်င္ ခံစားေပးခဲ့ဖူးသည္။ ကၽြန္မမွာျဖင့္ မိဘေတြ အိမ္ေခၚလာတဲ့ ေမာင့္ကို ခန္းဆီးၾကားကေန ခိုးခိုးၾကည့္ခဲ့ရတာ၊ ကိုင္းတစ္၀က္မ်က္မွန္အနက္ေလးနဲ႔ ဆံပင္တိုတိုေထာင္ေထာင္ေလးမ်ား ေဘာင္ခတ္ထားေသာ ေမာင့္မ်က္ႏွာက ႏူးညံ့ရွင္းသန္႔လို႔။ အဲဒီကတည္းက ေမာင့္ကို ကၽြန္မ တိတ္တိတ္ခ်စ္ခဲ့ရတာ။ ေမာင့္လိုလူတစ္ေယာက္ကို ျငင္းပယ္ထားရက္ခဲ့တဲ့ မိန္းမ၊ ေမာင့္ဘက္က လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ တမ္းတေနခဲ့ရဖူးတဲ့ မိန္းမ။ ဒီမိန္းမဟာ ဘာေတြ ဘယ္လိုမ်ား စြမ္းေနပါလိမ့္လို႔ ကၽြန္မ ခပ္ဆဆ ေတြးမိဖူးခဲ့သည္။ ဒီကေန႔အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ေနရတာကိုက ကၽြန္မအတြက္ အလြန္အမင္း စိတ္လွႈပ္ရွားေၾကနပ္ဖြယ္။ ကၽြန္မက စိတ္လွႈပ္ရွားတဲ့အခါ မ်က္ႏွာမွာ အဖုအပိန္႔ ထြက္လာတတ္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကံေကာင္းစြာပဲ မ်က္ႏွာမွာ ဘာအဖုအပိန္႔ကေလး တစ္ခုတစ္ေလမွ ထြက္မလာ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္လံုး၊ သားကေလးႏွစ္ေယာက္ ေမြးဖြားၿပီးသည္အထိ က်စ္လစ္သြယ္လ်စြာ တစ္သားေမြး တစ္ေသြးလွလို႔ အမ်ားက ေျပာယူၾကရတဲ့ ကိုယ္လံုးေလး။ ဒီလိုေျပာၾကရေအာင္လည္း ကၽြန္မက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂရုစိုက္ခဲ့သည္။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဟာ လွတစ္မ်က္ႏွာနဲ႔တင္ မၿပီး၊ ယဥ္တစ္ကိုယ္လံုးကလည္း အေရးႀကီးသည္မဟုတ္လား၊ အခ်ိန္နွင့္အမွ် ဂရုတစိုက္ တသသရွိခဲ့ရေသာ အက်ိဳးေက်းဇူးက ကၽြန္မကို အပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္လို လွပေစတာ ျဖစ္ေလသည္။ ေမာင္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်စက သူမနဲ႔ေမာင္ တြဲရိုက္ထားတဲ့ပံုကို ေမာင္ျပလို႔ ျမင္ဖူးထားသည္။ သူမက ၾကက္ေတာင္စည္းႏွစ္ဘက္စည္းလို႔ တီရွပ္လက္ျပတ္ေလးကို စကတ္ကားကားေလးနဲ႔ တြဲ၀တ္ထားကာ ေမာင္က ရွပ္လက္တိုနဲ႔ ပုဆိုးကြက္စိတ္ တိုတိုေလး၀တ္လို႔။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြမို႔ ႏုနယ္ပ်ိဳျမစ္ ခ်စ္စဖြယ္ကေလးေတြ။ ခုေရာ သူမ ဘယ္လိုပံုစံမ်ား ျဖစ္ေနပါလိမ့္မလဲ။ သူမ ခုထိ အိမ္ေထာင္မျပဳေသးဘူးဆိုတာကိုေတာ့ ထူးၿပီး အံ့ၾသမေနခ်င္ေတာ့ပါ။ ေမာင္လို ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကိုေတာင္ လက္ထပ္ဖို႔ရန္ျငင္းခဲ့သူေပ။ သူမဟာ တစ္ကမာၻလံုးရွိ အမ်ိဳးသားေတြဟာ သူမနဲ႔ မတန္မရာလို႔ ကိုယ္ရည္အေသြးလြန္သူလည္း ျဖစ္ႏိူင္ေသးသည္ပဲ။ မီးဖိုထဲ၀င္ကာ ခ်က္ျပဳတ္ထားေသာ ဟင္းမ်ားကို ၾကည့္မိျပန္သည္။ ငါးျမင္းဆီလည္ေရလည္ဟင္းက ေမာင့္အႀကိဳက္၊ အအီေျပေအာင္ ၀က္သားကို မန္က်ည္းႏွစ္ေလးနဲ႔ ႏွပ္ထားတာက တစ္ခြက္၊ ပုဇြန္ထုပ္ဆီျပန္ကေတာ့ သားႏွစ္ေယာက္ေရာ ေမာင္ပါ ႀကိဳက္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ မွ်စ္သုတ္၊ မွ်စ္အ၀ါႏုႏုေလးေတြကို ဆီခ်က္၊ ပဲမွႈန္႔ႏွင့္ ပုဇြန္ေျခာက္ႏိူင္းခ်င္းေလးထည့္ကာ သံပုရာရည္နဲ႔ စားကာနီးမွ သုတ္မည္။ အရည္ေသာက္ကေတာ့ ငါးဖယ္လံုးဟင္းခ်ိဳ ခ်က္ထားသည္။ အခ်ိဳပြဲကေတာ့ သၾကားအညိဳနဲ႔ ဖုတ္တားေသာ ကရမယ္ပူတင္း၊ လက္ဖက္နဲ႔ ဂ်င္ဂ်ာေအးေဖ်ာ္ရည္။ ေနာက္တစ္နာရီဆိုရင္ သူမ ေရာက္လာေတာ့မွာ။ ကေလးေတြကို မနက္ကတည္းက သူ႔အဖြားေတြအိမ္ ႀကိဳတင္ပို႔ေပးထားၿပီး ညေနက်မွ ေမာင့္ကို ကေလးေတြ သြားႀကိဳခိုင္းခဲ့ကာ “မ က ဟင္းေတြခ်က္ရ၊ အိမ္ရွင္းရနဲ႔ အားမွာ မဟုတ္” ဟု ေျပာထားခဲ့သည္။ ကၽြန္မေနာက္ကြယ္မွာ သူမႏွင့္ေမာင္ ကားတစ္စီးထဲ အတူမစီးေစခ်င္တာထက္ သူမကို ေမာင္ အေရးတယူႀကိဳဆိုရတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစလိုပါ။ မယ္သ၀န္ေၾကာင္ဟု ဆိုလွ်င္လည္း ခံလိုက္ရံု။ ေမာင့္ဖုန္းထဲမွာ သူမနာမည္ကို ဘယ္လိုမ်ား မွတ္ထားပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိၿပီး ေမာင့္ဖုန္းကို ခိုးအၾကည့္၊ ပ်ိဳ ဟု ခပ္ရိုးရိုးမွတ္ထားေသာ သူမနာမည္ကိုေတြ႔မွ စိတ္ထဲ ေပါ့သြားရတာ၊ ဒါေတာင္ ဘာလို႔ ပ်ိဳေမခင္လို႔ နာမည္အျပည့္ မမွတ္ရတာလဲဟု ေမာင့္အေပၚ ကၽြဲၿမီးတိုခ်င္ခ်င္။ သူမနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ကၽြန္မကိုက အလိုလို ေလာင္ၿမိဳက္ေနေတာ့တာကို ကိုယ္တိုင္ မေက်နပ္ခ်င္၊ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ မတတ္ႏိူင္ပါ။ သူမနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ စိတ္လက္ေအးေအး ထားမရႏိူင္တာကိုက ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ စိတ္လိုလက္ရ ေမြးျမဴထားေသာ ၀ဋ္ဆင္းရဲတစ္ခုသာ ျဖစ္ေလသည္။ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အလွျပင္ရန္ မွန္တင္ခံုေရွ႕ ထိုင္မိေတာ့ ညေန ငါးနာရီထိုးလုၿပီ။ ထူးထူးေထြေထြ အလွျပင္ေနစရာေတာ့ မလိုပါ။ ခါတိုင္းလို မ်က္ႏွာကို ဘီဘီကရင္မ္ေလးလူးၿပီး အေပၚက ကြန္ပက္ေပါင္ဒါ ရိုက္လိုက္ရံုနွင့္ ၿပီးသည္။ ခုညအတြက္ေတာ့ ႏွႈတ္ခမ္းနီ လိေမၼာ္၀ါေရာင္ေလး ခပ္ပါးပါး ဆိုးလိုက္ၿပီး မ်က္လံုးမွာ ရွဲဒိုး ေရႊအိုေရာင္ေလးကို ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့တင္သည္။ အိမ္ရွင္အေနႏွင့္ လြန္ကၽြံေသာျပင္ဆင္မွႈ ျဖစ္ေနမွာလည္း စိုးရေသးသည္။ အက်ၤ ီကို ေကာ္ဖီေရာင္ေပၚမွာ ပန္းေဖ်ာ့ႏွင့္အ၀ါ ခပ္ေျပေျပေရာထားေသာ ဆာရီဆင္ေလးႏွင့္ ထမီလိေမၼာ္ေရာင္အႏုေလးကို ေရြးခ်ယ္၀တ္ဆင္လိုက္သည္။ အားလံုးအသင့္ျဖစ္ေတာ့ ခန္းဆီးေတြလဲ၊ သင္းျပန္႔ေနေသာအခန္းေလး ျဖစ္ရန္အတြက္ ေမႊးရနံ႔ပါေသာ ပန္းေျခာက္ေလးေတြကို ပန္းစိုက္အိုးေလး၏ အပင္ေအာက္ေျခထဲ စီရီထည့္ရသည္။ ေနာက္ဆံုးမွ ပန္းကန္စံုမ်ားကို ထုတ္ကာ ဇြန္းမ်ား၊ ဟင္းေသာက္ပန္းကန္လံုးမ်ားႏွင့္ လက္သုတ္တစ္ရွဴးေလးမ်ား အဆင္သင့္ျပင္္ရင္း ေစာင့္ရသည္။
(ခ)
ဧည့္ခန္းထဲ သူမ လွမ္း၀င္လာတာကို အရင္ဆံုးျမင္သူမွာ မီးဖိုထဲက ကၽြန္မျဖစ္ေလသည္။ ေမာင္က သားႏွစ္ေယာက္ကို ႀကိဳလာကာ အ၀တ္အစားလဲေပးေနခ်ိန္။ သူမလက္ထဲက သစ္သီးေတြကို လွမ္းယူရင္း ျပံဳးျပ၊ ႏွႈတ္ကလည္း အလိုလို ေလာက၀တ္စကား ေျပာမိရက္သား ျဖစ္သည္။ “အို ဒါေတြ မလိုပါဘူး ပ်ိဳရယ္၊ တို႔လည္း အသီးေတြ ၀ယ္ထားပါတယ္၊ လာ ထိုင္ဦးေနာ္” “ေအာ္…တည္သီးက ေသာ္တာသိပ္ၾကိဳက္တာမို႔ ရွာ၀ယ္လာတာ မစုေလးသြင္” ၾကည့္၊ ေသာ္တာ သိတ္ႀကိဳက္တာမို႔ တဲ့၊ ဒီမိန္းမ စကတည္းက ယဥ္သကို ဆိုတာလို ႏွႈတ္ထြက္စကားတစ္လံုးဆို ဆိုသေလာက္ ကၽြန္မ မႏွစ္သက္ႏိူင္ေအာင္ ေျပာပဲ ေျပာတတ္သည္။ မ်က္နွာကို အတတ္ႏိူင္ဆံုး မပ်က္ေစဘဲ သစ္သီးမ်ားကိုယူကာ မီးဖိုထဲက စားပြဲေပၚ သြားတင္လိုက္သည္။ ေမာင္ အခန္းထဲကထြက္လာေတာ့ အေမာေျဖၾကရင္း ဧည့္ခန္းထဲ ထိုင္စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ သူမကို သားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ေတာ့ ထင္ထားသည့္အတိုင္းပင္ သားသားတို႔နာမည္က ဘယ္လိုေခၚလဲ ဆိုသည့္ေမးခြန္းကို ေမးေလသည္။ ေမာင္ႏွင့္ ကၽြန္မနာမည္ေတြသာပါ၀င္ေသာ သားႏွစ္ေယာက္နာမည္ေတြ အၾကားမွာ ကၽြန္မေမွ်ာ္လင့္ထားသလို သူမမ်က္ႏွာ ပ်က္မသြားခဲ့ပါ။ “ေသာ္တာ နင္ သိလား၊ ငါ၀ယ္ထားတဲ့ ေကာ္မိုဒတီမားကက္က Agriculturalအိုင္တမ္ေတြေလ၊ ေစ်းတက္ေနၿပီ သိလား။ ေအးေလ နင္နဲ႔ေတြ႔တုန္းက ငါ ေျပာတယ္ေလ၊ နင္ေရာ ၀ယ္ထားဦးမလားလို႔၊ ေကာ္ဖီေစ့တို႔ ဂ်ံဳတို႔ေလ” “ေသာ္တာ ေရာ့ နင္ဖတ္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္ Crime and Punishment အြန္လိုင္းကေန ငါေတာ္ေတာ္ ရွာ၀ယ္လိုက္ရတယ္ဟ” “ေသာ္တာ ဒါကက်ေတာ့ ကဗ်ာဆရာႀကီး Ogdan Nash ရဲ႕ ကဗ်ာတိုေလးေတြ၊ နင္ သူ႔ကဗ်ာေတြ ဖတ္ ရတာ ႀကိဳက္တယ္ မဟုတ္လား၊ ငါ ကဗ်ာ၀က္ဘ္ဆိုက္တစ္ခုကေန ပရင့္ထုတ္ၿပီး စာအုပ္ေလး ခ်ဳပ္လာခဲ့ေပးတယ္ေနာ္” ေမာင့္အတြက္ ေမာင္ႀကိဳက္တာေတြ သူမ အေတာ္ျပင္ဆင္ယူေဆာင္လာခဲ့သည္ပဲ။ သူမမ်က္ႏွာကို အကဲခတ္ရသေလာက္ေတာ့ ဘာအရိပ္မွ ရွိမေန။ ေမာင္ႏွင့္စကားေျပာေနစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ပကတိပြင့္လင္းေသာဟန္ပန္၊ အေျပာအဆိုတို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မပင္ ေနရထိုင္ရတင္းက်ပ္ မေနေတာ့ဘဲ သက္ေတာင့္သက္သာရွိလာသည္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာတုန္းက စကားေတြအမ်ားႀကီးဆိုေနေသာ သူမက ထမင္း၀ိုင္းမွာေတာ့ အသံတိတ္လို႔ေနသည္။ ေမာင္က သတိႀကီးစြာ သူမပန္းကန္ထဲ ဟင္းထည့္မေပးမိေအာင္ ေနရွာသည္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မကပဲ ဦးေဆာင္ ဧည့္၀တ္ေက်ေစကာ သူမပန္းကန္ထဲ ဟင္းေတြ ထည့္ေပးေနျဖစ္သည္။ ပိန္လြန္းတာလည္း မေျပာနဲ႔ အစားမွ ေကာင္းေကာင္းမစားတာဟု ကၽြန္မက ေတြးမိေတာ့ သူမက ကၽြန္မအေတြးကို ဖတ္မိသြားပံုႏွင့္ ကဗ်ာကသီ ေျဖရွင္းခ်က္ထုတ္ရွာသည္။ “ပ်ိဳက ဒါ အမ်ားဆံုးစားတာ၊ မစုေလးသြင္ ဟင္းခ်က္သိတ္ေကာင္းလြန္းလို႔၊ ကိုယ့္ဖာသာဆို ျဖစ္သလိုပဲ ၿပီးလိုက္တာပဲ။ ေသာ္တာက ဒ့ါေၾကာင့္ေျပာတာ....” သူမက စကားကို ဒီမွာတင္ ရပ္ထားလိုက္သည္။ ေမာင္က ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို ဖ်တ္ကနဲၾကည့္ၿပီး ဘာမွ မျဖစ္သလို ျပန္လႊဲသြားေလသည္။ ေမာင္ ဘာေတြမ်ား ေျပာထားသလဲ၊ သူတို႔ စကားေတြ ေျပာေနက် မ်ားလား၊ ေမာင့္ ဂ်ီေတာ့ခ္သူငယ္ခ်င္းစာရင္းမွာ သူမ ရွိေနမွာ ေသခ်ာသည္။ ေမာင္ ည ညေတြမွာ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ဆိုၿပီး ေျပာေျပာေနတတ္တဲ့ ဂ်ီေတာ့ခ္ေတြကို ေနာက္ဆိုရင္ စိတ္၀င္စားစြာ ေစာင့္ၾကည့္ ရေတာ့မည္။ ကၽြန္မသည္ ေနာက္ေက်ာမလံုလို႔ ကိုယ့္အၿမီးကို ေရွ႕ဆြဲယူထားေသာ က်ားနာတစ္ေကာင္ႏွင့္ပင္ တူေနေသးေတာ့သည္။ ကၽြန္မ သူမမ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ေငးၾကည့္မိသည္။ ေမာင္ႏွင့္ စကားေကာင္းေနေသာ သူမကေတာ့ သိပံုမေပၚပါ။ သူမမ်က္ႏွာက ေျပာင္ရွင္းေနကာ ဘာမွ လူးထားပံု မေပၚ။ နဖူးအေျပာင္သိမ္းကာ ပိုနီေတးစည္းထားေသာမ်က္ႏွာက ဘဲဥပံုမ်က္ႏွာက်နဲ႔မို႔ အနည္းငယ္ၾကည့္ေကာင္းေနသည္။ မ်က္လံုး၊ မ်က္ခံုး၊ ႏွာတံေတြက ဘာမွ မထူးျခားလွ။ ႏွႈတ္ခမ္းေလးတစ္ခုသာ ျပည့္ျပည့္ဖူးဖူးေလးမို႔ ခ်စ္စရာ။ ကိုယ္လံုး ကိုယ္ေပါက္က ျပားခ်ပ္ေနကာ မိန္းမတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ဘာမွ မက္ေမာေလာက္စရာမရွိေသာ ကိုယ္ေနဟန္ထားမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ရွပ္လက္ရွည္အကြက္ကို တံေတာင္ဆစ္ထိေခါက္၀တ္ထားရာ သူမ ကိုယ္ေပၚတြင္ ဖားဖားက်လွ်က္ရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမနာရီက ေယာက်္ားပတ္ ဒိုင္ခြက္အႀကီးႀကီးႏွင့္။ သူမလြယ္လာေသာအိတ္သည္ပင္ ဆာလာအိတ္ကို ႀကိဳးတပ္ထားသလို ေလးေထာင့္စပ္စပ္ ဘာနာမည္ႀကီးတံဆိပ္မွ မဟုတ္ေသာ သာမန္ပိတ္သားအိတ္ႀကီး တစ္လံုးျဖစ္ေလသည္။ ေမာင္ ႏိူင္ငံရပ္ျခားမ်ားကို သြားတိုင္း ကၽြန္မမွာလိုက္၍ ၀ယ္လာေပးေသာ တန္ဘိုးႀကီး လက္ကိုင္အိတ္မ်ားကို မေန႔ညကမွ ဧည့္ခန္းထဲရွိ မွန္ဘီရိုထဲတြင္ စီစီရီရီေျပာင္းထည့္ေနစဥ္ ေမာင္က မ်က္ခံုးပင့္၍ ၾကည့္ေနခဲ့ေသးသည္။ “မိန္းမေတြအေၾကာင္း ေမာင္ နားမလည္ပါဘူးေမာင္ရာ”ဟု ကၽြန္မက ေမာင့္ကို ေျပာေတာ့ ေမာင္က ၿပံဳး၍သာ ေနခဲ့သည္။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ အခ်ိဳပြဲစားရင္း စကားစျမည္ေျပာၾကျပန္သည္။ ေမာင္နဲ႔ သူမမွာက ေျပာစရာေတြ အေတာ္မ်ားသား၊ သစ္ပင္ေတြ သစ္ေတာေတြအေၾကာင္း၊ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္က ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားေတြ အေၾကာင္း၊ အေမရိကားက ရီပါ့ပလစ္ကန္ေတြရဲ႕ နိူင္ငံေရး က်ားကြက္ေတြအေၾကာင္း၊ ေအာ္ဂဲနစ္သီးႏွံေတြ ေခတ္မီစိုက္ပ်ိဳးနည္း အေၾကာင္း၊ အက္ပီဂရမ္ကဗ်ာေတြ အေၾကာင္း၊ ေမရီအန္းမိုးရဲ႕ ကဗ်ာေတြအေၾကာင္း၊ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြအေၾကာင္း၊ ပန္းခ်ီထဲက အေရာင္ေတြရဲ႕ သေဘာသဘာ၀။ Eric Claptonရဲ႕ သီခ်င္းေတြအေၾကာင္း။ သူမက သိလည္း သိႏိူင္လြန္းေသာ မိန္းမျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေျပာေနၾကေသာ အေၾကာင္းမ်ားထဲမွာ ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားတာ ဘာတစ္ခုမွ မပါ။ စကား၀ိုင္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္မက ေဘးမွနားေထာင္သူ သက္သက္သာ ျဖစ္ေလသည္။ ေယာက်ာ္းေတြဟာ အားႏြဲ႔မွီခိုတတ္သူ မိန္းမသားေတြကိုသာ က်တတ္ၾကတာ မဟုတ္ဘူးလား။ မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ေနရာတကာ သိေနတတ္ေနလြန္းတာ မိန္းမ သိပ္မဆန္သလိုပဲဟု ကၽြန္မကေတာ့ ျမင္သည္။ ကၽြန္မ ၾကားရသေလာက္ သူမေျပာေနတာေတြမွာ အခ်က္အျပဳတ္အေၾကာင္း၊ တက္တင္းထိုးနည္းအေၾကာင္း ပန္းကေလးေတြအေၾကာင္း၊ အ၀တ္အစား လက္၀တ္ရတနာအေၾကာင္း မိန္းမဆန္ဆန္ေျပာတာမ်ိဳး တစ္လံုးမွ မပါ။ စကားေျပာေနၾကစဥ္ ေဖာက္ကနဲ ျဖည္သံႏွင့္အတူ မီးေမွာင္က်သြားေတာ့ ေမာင္က “ဟာ ဖ်ဴစ့္ပ်က္ၿပီကြာ” ဟုဆိုကာ စတိုခန္းထဲက ေအေထာင့္ေလွကား သြားယူေလသည္။ ေမာင္က ေအေထာင့္ေလွကား ကို ေထာင္ၿပီးရံုရွိေသး၊ သူမက “ေသာ္တာ နင္က မ်က္လံုးလည္း မေကာင္းဘဲနဲ႔” ဟု ေျပာရင္းက ေလွကားေပၚ ဖ်တ္ကနဲတက္ကာ မီးေခ်ာင္းကို ျဖဳတ္ယူ၊ ကၽြမ္းသြားေသာ ဖ်ဴစ့္ကိုျဖဳတ္ကာ အသစ္လဲလွယ္တပ္ဆင္ျခင္းအလုပ္ကို ကၽြမ္းက်င္ျမန္ဆန္စြာ လုပ္ၿပီးသြားေလသည္။ “ငါက ဟိုမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ေနေနရတာ၊ အိမ္မွာက ငါပဲ ေယာက်ာ္း၊ ငါပဲ မိန္းမ” ဟုဆိုကာ တဟားဟား ရယ္ေမာေနျပန္သည္။ အိမ္မွာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ထဲသာဆိုလွ်င္ သည္အလုပ္မ်ိဳးကို ေမာင္ျပန္လာတဲ့ အထိေစာင့္ကာ လုပ္ရမည္ဆိုတာ ေသခ်ာလွသည္။ သူမ ေလွကားေပၚကဆင္းၿပီး ဆိုဖာေပၚျပန္လာအထိုင္မွာ စားပြဲေပၚကအေအးခြက္ သားေၾကာင့္ေမွာက္က်ကာ သူမပိတ္လြယ္အိတ္ႀကီးေပၚ အေအးမ်ား ဖိတ္စင္ေတာ့သည္။ ပိတ္လြယ္အိတ္ႀကီးထဲက ပစၥည္းေတြကို ၾကမ္းေပၚ ရုတ္တရက္ ေမွာက္သြန္ခ်လိုက္ကာ “ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ အထဲထိ မစိုလို႔” ဟု သူမႏွႈတ္မွ တီးတိုးေရရြတ္ေလသည္။ သူမ တယုတယထားေနတာေတြကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိေတာ့ စာအုပ္တစ္ခ်ိဳ႕၊ စီဒီသီခ်င္းေခြမ်ားႏွင့္ ပု၀ါ တစ္ထည္ျဖစ္လို႔ေနသည္။ ထိုပု၀ါကို ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။
(ဂ)
ေမာင္ ခရီးမွ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေသတၱာထဲက ေလွ်ာ္စရာေတြကို အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ထဲ ထည့္ဖို႔ ထုတ္ယူစဥ္မွာ ေသသပ္စြာထုတ္ပိုးထားေသာ၊ ကၽြန္မနာမည္တပ္ထားေသာ စကၠဴအိတ္ကေလး တစ္လံုးက ေသတၱာထဲမွာ အခန္႔သား။ ထိုစဥ္မွာပင္ ေမာင့္အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ “မ အတြက္တဲ့ ပ်ိဳေပးလိုက္တာ” “ဟင္ ေမာင္နဲ႔ သူ ေတြ႔ခဲ့ၾကတယ္ေပါ့၊ ေမာင္ေျပာေတာ့ သူေနတဲ့ ျမိဳ႕နဲ႔ ေ၀းပါတယ္ ဆို၊ ေက်ာင္းတစ္ဘက္ နဲ႔မို႔ သူ လာႏိူင္မွာ မဟုတ္ပါဘူးဆို” ကၽြန္မအသံက အနည္းငယ္ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ႏိူင္လွေသာ္လည္း ေမာင္က ေအးေဆးစြာပင္ တုန္႔ျပန္ခဲ့ပါသည္။ “ေအးကြာ ပ်ိဳက သူ ေရွာ့ပင္းသြားတုန္း ပု၀ါေတြ ေစ်းခ်ေနတာေတြ႔လို႔ တန္လြန္းတာ နဲ႔ ႏွစ္ထည္၀ယ္လာခဲ့တာ၊ ေရြးစရာကလည္း မရွိေတာ့ဘဲ ဆင္တူႏွစ္ထည္ပဲ က်န္တာမို႔၊ တစ္ထည္ကို မအတြက္ ေပးလိုက္ခ်င္လို႔ပါ ဆိုလို႔” “သြားစမ္းပါ အဲလိုအကြက္ေတြ ရုိးေနၿပီ” ေမာင့္စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္အၾကည့္ကို ကၽြန္မ အေရးစိုက္မေနႏိူင္ေတာ့။ ပူေလာင္ေနေသာ ရင္တြင္း မီးေတြက ဟုန္းကနဲအထ ထြက္လာသမွ်စကားေတြမွာ အပူလွိႈင္းေတြႏွင့္အတိၿပီးေတာ့သည္။ ေမာင္ ဆယ္မီနာတက္ဖို႔ ဥေရာပႏိူင္ငံတစ္ခုမွ ၿမိဳ႕ကေလးတစ္ျမိဳ႕ကို သြားရမည္ဆိုေတာ့ ထိုၿမိဳ႕ကေလးသည္ သူမရွိေနေသာၿမိဳ႕ႏွင့္ ကီလိုမီတာ ေလးရာေက်ာ္ကြာေ၀းကာ ေလးငါးနာရီခန္႔ ကားေမာင္းလိုက္ လွ်င္ ေရာက္ႏိူင္သည္ဆိုတာသိကာ ကၽြန္မစိတ္ႏွလံုးတို႔ ေလာင္မီးက်ေလသည္။ ေတြ႔ျဖစ္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူးေလဟု ေျဖေတြးထားေသာ္လည္း ေမာင္ခရီးထြက္ေနေသာ ညညေတြထဲမွာ ကၽြန္မရဲ႕ ငရဲခန္းက တာရွည္လြန္းေနခဲ့သည္။ ေမာင္တို႔ ေတြ႔မ်ား ေတြ႔ၾကမွာလား၊ ဘယ္အခ်ိန္ေတြ႔ၾကမလဲ၊ ဘယ္လိုေနရာမ်ိဳးမွာလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေတြ႔ခဲ့ၾကမလဲ။ ဟိုမိန္းမကေရာ ေမာင့္ကို ဆြဲေဆာင္ႏိူင္ဖို႔ ဘာေတြမ်ား ျပင္ဆင္လာမလဲ။ အေတြးေတြနဲ႔ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုး ျပာက်ေနခ်ိန္မွာ ေမာင္ျပန္လာေတာ့ ဘာမွမျဖစ္သလို ေအးေအးလူလူ၊ ေျပာျပရွင္းျပဖို႔ေတာင္ မႀကိဳးစားခဲ့။ ေနာက္ေတာ့လည္း ပံုမွန္ေန႔ရက္မ်ားစြာ ေက်ာ္ျဖတ္လာရင္း ေမာင္နဲ႔ ကၽြန္မေန႔ရက္ေတြက အရင္အတိုင္း ေနသားတက်။ ထိုပု၀ါေလးမွာလည္း ကၽြန္မအ၀တ္ဘီရိုေအာက္ဆံုးထပ္၌ ဘာမွမသိသလိုပင္ ထားရာေနခဲ့ရွာသည္မွာ ဒီေန႔အထိပါေပ။ (ဃ) ထိုပု၀ါကေလးမ်ိဳး.... အခု သူမဆီမွာ တစ္ထည္၊ ကၽြန္မပု၀ါႏွင့္ တစ္ပံုစံထဲ၊ တစ္ေသြးတစ္ေရာင္ထဲ။ ဒါဆို သူမ မညာခဲ့ဘူးေပါ့။ သူမလက္ထဲက ပု၀ါကေလးကို ၾကည့္ေနေသာ ေမာင့္မ်က္ႏွာမွာ အရာင္တစ္ခုခု စြက္ေနဟန္ရွိေသာ္လည္း ဘာသာျပန္ဖို႔ ကၽြန္မ မႀကိဳးစားခ်င္ေတာ့ပါ။ သူမမ်က္ႏွာကို မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ေသခ်ာၾကည့္မိျပန္သည္။ သူမမွာ ခ်စ္ခဲ့ဖူးေသာ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ခါက ခ်စ္ခဲ့ဖူးသည္ဆိုတာထက္ နည္းနည္းကေလးမွ ပိုပံုမေပၚ။ ကၽြန္မမွာသာ လက္ရွိပုိင္ဆိုင္ေနရၿပီးေသာ္လည္း ေမာင့္အေပၚ ပိုင္ႏိူင္စိတ္ခ်မေနႏိူင္။ ခဏေနေတာ့ သူမက ျပန္ဖို႔ျပင္သည္။ ေမာင္ပဲ လိုက္ပို႔ပါေစေတာ့။ သူတို႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ အျပန္လမ္းမွာ စကားေတြ ေျပာခ်င္ေျပာၾကပါေစ။ ကၽြန္မစိတ္တို႔ ညြတ္ေပ်ာင္းလာကာ သူမကို ၿပံဳးျပလိုက္မိသလို စိတ္ကထင္သည္။ “ေမာင္ လိုက္ပို႔ေပးလိုက္ပါလား၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ လမ္းမွာ စကားေျပာသြားၾကေပါ့” “မ ပဲေမာင္းပို႔လိုက္ပါကြာ၊ ေမာင္ သားေတြကို အိပ္ရာထဲ ပို႔လိုက္ဦးမယ္” “ေအး ေသာ္တာ နင္အိမ္မွာပဲ ေနခဲ့၊ ညဘက္ကားေမာင္းရမွာ နင့္မ်က္လံုးက ေကာင္းတာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔၊ လာ မစုေလးသြင္” ေမာင္က ကားေသာ့ကို ကၽြန္မဆီ ပစ္ေပးရင္း သူမ မေတြ႔ေအာင္ ပခံုးတြန္႔ျပေလသည္။ ကၽြန္မက ရုပ္တည္ႏွင့္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေတာ့ ေမာင္က မ်က္ေစ့တစ္ဘက္ကို ဖ်တ္ကနဲ မွိတ္ျပရင္း “ျဖည္းျဖည္းလည္းေမာင္းဦး ေဒၚရွပ္ျပာ”ဟု ဆိုသည္။ ကၽြန္မက မ်က္ေစ့တစ္ဘက္ ျပန္မွိတ္ျပကာ “ပိုင္ပါတယ္ေမာင္ရဲ႕”ဟု ေျပာေတာ့ ေမာင္က ေခါင္းကိုဆတ္ကာ ခပ္တိုးတိုးရယ္ရင္း သားႏွစ္ေယာက္ကို လက္ဆြဲၿပီး အိပ္ခန္းထဲအ၀င္၊ သူမက ကၽြန္မလက္ကိုဆြဲကာ အိမ္ထဲက အထြက္၊ သူမေရာ ကၽြန္မပါ မ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးကိုယ္စီ။ ဒီမွာ ေမာင္… ကၽြန္မ သူမအေပၚ၊ ေမာင့္အေပၚ ဘယ္ေလာက္ပဲ သံသယရွင္းရွင္း၊ ကၽြန္မဟာ မိန္းမတစ္ေယာက္ဆိုတာ မေမ့ပါနဲ႔ေမာင္။ လူေတြမွာ ပ်မ္းမွ် ေျခာက္မီတာကေန ရွစ္မီတာခဲြထိ ရွည္လ်ားတဲ့ အူေခြေတြ ရွိၾကသတဲ့။ အဲဒီလူေတြထဲမွာမွ ေမာင့္ဇနီးကၽြန္မက အတိုဆံုးပါဆိုတဲ့ ေျခာက္မီတာထက္ေတာင္ ပိုတိုခ်င္ တိုေနဦးမွာ ေမာင္ရဲ႕... အူေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးေၾကာင့္ ကားေမာင္းရင္း ျပံဳးမိရျပန္သည္။ ညက ေမွာင္လွၿပီ။ လမ္းမေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္မွာေတာ့ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မီးေရာင္ေတြ။ မီးေရာင္ေတြေၾကာင့္ သစ္ပင္ေတြက ညမွာအေရာင္ေျပာင္းကာ တင့္တယ္လွပလို႔ေနၾကသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီသစ္ပင္ေတြကေရာ ကားေနာက္မွာ တဖ်တ္ဖ်တ္ ေ၀းက်န္လို႔ ေနေနခဲ့ရတာပဲ မဟုတ္လား။
(ပါဖက္မဂၢဇင္း - ေမလ - ၂၀၁၃)
Author: ခ်စ္ၾကည္ေအး
ခုေတာ့ ပ်ိဳေမခင္ ဒီကို တစ္ကယ္ပဲ ျပန္လာလည္ျဖစ္သြားၿပီေပါ့ေလ… တစ္အိမ္လံုးကို ေတာက္ပေျပာင္လက္ေနေအာင္ ရွင္းလင္းျပင္ဆင္ေနရင္းက ႏွႈတ္ခမ္းမ်ားေကြးလာသည္အထိ ကၽြန္မ ျပံဳးေနမိသည္။ အိမ္ကိုအလည္လာေသာ လူတိုင္းက အျမဲတမ္း လွပသပ္ရပ္ေနေသာ၊ သန္႔ရွင္းေတာက္ေျပာင္ေနေသာ အိမ္ကေလးကို ခ်ီးမြန္းၾကတိုင္း ကၽြန္မ ေက်နပ္ရသည္။ တစ္ဆင့္တက္လို႔ “ဟင္းခ်က္အရမ္းေကာင္းတာပဲ၊ ကိုမိုးေသာ္တာ မိန္းမရ ကံေကာင္းလိုက္တာ”ဟု ေျပာလာၾကရင္ျဖင့္ ကၽြန္မမ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးေတြက ရပ္မရခ်င္ေတာ့။ သူမ လာလည္မယ္ဆိုတဲ့အေပၚ ေမာင္ကေရာ ဘယ္လိုမ်ားေနမွာပါလိမ့္၊ ေတြ႔ရသေလာက္ေတာ့ ေမာင္က ဟန္မပ်က္ပါ။ အရမ္းႀကီးလွႈပ္လွႈပ္ခတ္ခတ္လည္း ျဖစ္မေန၊ သိတ္လည္း ေအးစက္မေနဘဲ ပံုမွန္သာ။ ဒါကိုပင္ ကၽြန္မက ရိုးရိုးမွ ဟုတ္ပါေလစဟုထင္လွ်င္ ေမာင့္သိကၡာကို ေစာ္ကားသလိုသာ ျဖစ္ေတာ့မည္။ “ပ်ိဳ ဘာဟင္းခ်က္လာရမလဲဟင္”ဆိုတဲ့ သူမအေမးကို “ဟင့္အင္း ပ်ိဳ ပင္ပန္းပါတယ္ကြယ္၊ လွလွေလးပဲ လာခဲ့ေနာ္” လို႔ ကၽြန္မက အခ်ိဳစြက္ခဲ့ေသးသည္။ သူမခ်က္လာတဲ့ဟင္းဟာ ေမာင့္အႀကိဳက္ ျဖစ္မေနပါဘူးလို႔ ဘယ္သူ ေျပာႏိူင္ပါ့မလဲ။ ေမာင့္အေပၚ ခ်စ္မက္ျမတ္ႏိူးျခင္းႏွင့္ အခ်ိဳးညီမွ်စြာ သူမနဲ႔ပတ္သက္လာလွ်င္ ကၽြန္မအတၱက ႀကီးလွပါသည္။ သူမ ခြင့္တစ္ပတ္နဲ႔ ၿမိဳ႕ကေလးကို ျပန္လာလည္လိမ့္မယ္လို႔ ေမာင္ေျပာလာကတည္းက ကၽြန္မ စိတ္ေတြ လွႈပ္ရွားခဲ့ရတာ။ သူမကို ႏွလံုးသားထဲက ထုတ္ပစ္ဖို႔ ေမာင္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာယူခဲ့ရတယ္ဆိုတာ သိခဲ့သူမို႔ ေမာင့္ဘက္ကေန နာနာက်င္က်င္ ခံစားေပးခဲ့ဖူးသည္။ ကၽြန္မမွာျဖင့္ မိဘေတြ အိမ္ေခၚလာတဲ့ ေမာင့္ကို ခန္းဆီးၾကားကေန ခိုးခိုးၾကည့္ခဲ့ရတာ၊ ကိုင္းတစ္၀က္မ်က္မွန္အနက္ေလးနဲ႔ ဆံပင္တိုတိုေထာင္ေထာင္ေလးမ်ား ေဘာင္ခတ္ထားေသာ ေမာင့္မ်က္ႏွာက ႏူးညံ့ရွင္းသန္႔လို႔။ အဲဒီကတည္းက ေမာင့္ကို ကၽြန္မ တိတ္တိတ္ခ်စ္ခဲ့ရတာ။ ေမာင့္လိုလူတစ္ေယာက္ကို ျငင္းပယ္ထားရက္ခဲ့တဲ့ မိန္းမ၊ ေမာင့္ဘက္က လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ တမ္းတေနခဲ့ရဖူးတဲ့ မိန္းမ။ ဒီမိန္းမဟာ ဘာေတြ ဘယ္လိုမ်ား စြမ္းေနပါလိမ့္လို႔ ကၽြန္မ ခပ္ဆဆ ေတြးမိဖူးခဲ့သည္။ ဒီကေန႔အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ေနရတာကိုက ကၽြန္မအတြက္ အလြန္အမင္း စိတ္လွႈပ္ရွားေၾကနပ္ဖြယ္။ ကၽြန္မက စိတ္လွႈပ္ရွားတဲ့အခါ မ်က္ႏွာမွာ အဖုအပိန္႔ ထြက္လာတတ္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကံေကာင္းစြာပဲ မ်က္ႏွာမွာ ဘာအဖုအပိန္႔ကေလး တစ္ခုတစ္ေလမွ ထြက္မလာ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္လံုး၊ သားကေလးႏွစ္ေယာက္ ေမြးဖြားၿပီးသည္အထိ က်စ္လစ္သြယ္လ်စြာ တစ္သားေမြး တစ္ေသြးလွလို႔ အမ်ားက ေျပာယူၾကရတဲ့ ကိုယ္လံုးေလး။ ဒီလိုေျပာၾကရေအာင္လည္း ကၽြန္မက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂရုစိုက္ခဲ့သည္။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဟာ လွတစ္မ်က္ႏွာနဲ႔တင္ မၿပီး၊ ယဥ္တစ္ကိုယ္လံုးကလည္း အေရးႀကီးသည္မဟုတ္လား၊ အခ်ိန္နွင့္အမွ် ဂရုတစိုက္ တသသရွိခဲ့ရေသာ အက်ိဳးေက်းဇူးက ကၽြန္မကို အပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္လို လွပေစတာ ျဖစ္ေလသည္။ ေမာင္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်စက သူမနဲ႔ေမာင္ တြဲရိုက္ထားတဲ့ပံုကို ေမာင္ျပလို႔ ျမင္ဖူးထားသည္။ သူမက ၾကက္ေတာင္စည္းႏွစ္ဘက္စည္းလို႔ တီရွပ္လက္ျပတ္ေလးကို စကတ္ကားကားေလးနဲ႔ တြဲ၀တ္ထားကာ ေမာင္က ရွပ္လက္တိုနဲ႔ ပုဆိုးကြက္စိတ္ တိုတိုေလး၀တ္လို႔။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြမို႔ ႏုနယ္ပ်ိဳျမစ္ ခ်စ္စဖြယ္ကေလးေတြ။ ခုေရာ သူမ ဘယ္လိုပံုစံမ်ား ျဖစ္ေနပါလိမ့္မလဲ။ သူမ ခုထိ အိမ္ေထာင္မျပဳေသးဘူးဆိုတာကိုေတာ့ ထူးၿပီး အံ့ၾသမေနခ်င္ေတာ့ပါ။ ေမာင္လို ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကိုေတာင္ လက္ထပ္ဖို႔ရန္ျငင္းခဲ့သူေပ။ သူမဟာ တစ္ကမာၻလံုးရွိ အမ်ိဳးသားေတြဟာ သူမနဲ႔ မတန္မရာလို႔ ကိုယ္ရည္အေသြးလြန္သူလည္း ျဖစ္ႏိူင္ေသးသည္ပဲ။ မီးဖိုထဲ၀င္ကာ ခ်က္ျပဳတ္ထားေသာ ဟင္းမ်ားကို ၾကည့္မိျပန္သည္။ ငါးျမင္းဆီလည္ေရလည္ဟင္းက ေမာင့္အႀကိဳက္၊ အအီေျပေအာင္ ၀က္သားကို မန္က်ည္းႏွစ္ေလးနဲ႔ ႏွပ္ထားတာက တစ္ခြက္၊ ပုဇြန္ထုပ္ဆီျပန္ကေတာ့ သားႏွစ္ေယာက္ေရာ ေမာင္ပါ ႀကိဳက္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ မွ်စ္သုတ္၊ မွ်စ္အ၀ါႏုႏုေလးေတြကို ဆီခ်က္၊ ပဲမွႈန္႔ႏွင့္ ပုဇြန္ေျခာက္ႏိူင္းခ်င္းေလးထည့္ကာ သံပုရာရည္နဲ႔ စားကာနီးမွ သုတ္မည္။ အရည္ေသာက္ကေတာ့ ငါးဖယ္လံုးဟင္းခ်ိဳ ခ်က္ထားသည္။ အခ်ိဳပြဲကေတာ့ သၾကားအညိဳနဲ႔ ဖုတ္တားေသာ ကရမယ္ပူတင္း၊ လက္ဖက္နဲ႔ ဂ်င္ဂ်ာေအးေဖ်ာ္ရည္။ ေနာက္တစ္နာရီဆိုရင္ သူမ ေရာက္လာေတာ့မွာ။ ကေလးေတြကို မနက္ကတည္းက သူ႔အဖြားေတြအိမ္ ႀကိဳတင္ပို႔ေပးထားၿပီး ညေနက်မွ ေမာင့္ကို ကေလးေတြ သြားႀကိဳခိုင္းခဲ့ကာ “မ က ဟင္းေတြခ်က္ရ၊ အိမ္ရွင္းရနဲ႔ အားမွာ မဟုတ္” ဟု ေျပာထားခဲ့သည္။ ကၽြန္မေနာက္ကြယ္မွာ သူမႏွင့္ေမာင္ ကားတစ္စီးထဲ အတူမစီးေစခ်င္တာထက္ သူမကို ေမာင္ အေရးတယူႀကိဳဆိုရတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစလိုပါ။ မယ္သ၀န္ေၾကာင္ဟု ဆိုလွ်င္လည္း ခံလိုက္ရံု။ ေမာင့္ဖုန္းထဲမွာ သူမနာမည္ကို ဘယ္လိုမ်ား မွတ္ထားပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိၿပီး ေမာင့္ဖုန္းကို ခိုးအၾကည့္၊ ပ်ိဳ ဟု ခပ္ရိုးရိုးမွတ္ထားေသာ သူမနာမည္ကိုေတြ႔မွ စိတ္ထဲ ေပါ့သြားရတာ၊ ဒါေတာင္ ဘာလို႔ ပ်ိဳေမခင္လို႔ နာမည္အျပည့္ မမွတ္ရတာလဲဟု ေမာင့္အေပၚ ကၽြဲၿမီးတိုခ်င္ခ်င္။ သူမနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ကၽြန္မကိုက အလိုလို ေလာင္ၿမိဳက္ေနေတာ့တာကို ကိုယ္တိုင္ မေက်နပ္ခ်င္၊ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ မတတ္ႏိူင္ပါ။ သူမနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ စိတ္လက္ေအးေအး ထားမရႏိူင္တာကိုက ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ စိတ္လိုလက္ရ ေမြးျမဴထားေသာ ၀ဋ္ဆင္းရဲတစ္ခုသာ ျဖစ္ေလသည္။ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အလွျပင္ရန္ မွန္တင္ခံုေရွ႕ ထိုင္မိေတာ့ ညေန ငါးနာရီထိုးလုၿပီ။ ထူးထူးေထြေထြ အလွျပင္ေနစရာေတာ့ မလိုပါ။ ခါတိုင္းလို မ်က္ႏွာကို ဘီဘီကရင္မ္ေလးလူးၿပီး အေပၚက ကြန္ပက္ေပါင္ဒါ ရိုက္လိုက္ရံုနွင့္ ၿပီးသည္။ ခုညအတြက္ေတာ့ ႏွႈတ္ခမ္းနီ လိေမၼာ္၀ါေရာင္ေလး ခပ္ပါးပါး ဆိုးလိုက္ၿပီး မ်က္လံုးမွာ ရွဲဒိုး ေရႊအိုေရာင္ေလးကို ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့တင္သည္။ အိမ္ရွင္အေနႏွင့္ လြန္ကၽြံေသာျပင္ဆင္မွႈ ျဖစ္ေနမွာလည္း စိုးရေသးသည္။ အက်ၤ ီကို ေကာ္ဖီေရာင္ေပၚမွာ ပန္းေဖ်ာ့ႏွင့္အ၀ါ ခပ္ေျပေျပေရာထားေသာ ဆာရီဆင္ေလးႏွင့္ ထမီလိေမၼာ္ေရာင္အႏုေလးကို ေရြးခ်ယ္၀တ္ဆင္လိုက္သည္။ အားလံုးအသင့္ျဖစ္ေတာ့ ခန္းဆီးေတြလဲ၊ သင္းျပန္႔ေနေသာအခန္းေလး ျဖစ္ရန္အတြက္ ေမႊးရနံ႔ပါေသာ ပန္းေျခာက္ေလးေတြကို ပန္းစိုက္အိုးေလး၏ အပင္ေအာက္ေျခထဲ စီရီထည့္ရသည္။ ေနာက္ဆံုးမွ ပန္းကန္စံုမ်ားကို ထုတ္ကာ ဇြန္းမ်ား၊ ဟင္းေသာက္ပန္းကန္လံုးမ်ားႏွင့္ လက္သုတ္တစ္ရွဴးေလးမ်ား အဆင္သင့္ျပင္္ရင္း ေစာင့္ရသည္။
(ခ)
ဧည့္ခန္းထဲ သူမ လွမ္း၀င္လာတာကို အရင္ဆံုးျမင္သူမွာ မီးဖိုထဲက ကၽြန္မျဖစ္ေလသည္။ ေမာင္က သားႏွစ္ေယာက္ကို ႀကိဳလာကာ အ၀တ္အစားလဲေပးေနခ်ိန္။ သူမလက္ထဲက သစ္သီးေတြကို လွမ္းယူရင္း ျပံဳးျပ၊ ႏွႈတ္ကလည္း အလိုလို ေလာက၀တ္စကား ေျပာမိရက္သား ျဖစ္သည္။ “အို ဒါေတြ မလိုပါဘူး ပ်ိဳရယ္၊ တို႔လည္း အသီးေတြ ၀ယ္ထားပါတယ္၊ လာ ထိုင္ဦးေနာ္” “ေအာ္…တည္သီးက ေသာ္တာသိပ္ၾကိဳက္တာမို႔ ရွာ၀ယ္လာတာ မစုေလးသြင္” ၾကည့္၊ ေသာ္တာ သိတ္ႀကိဳက္တာမို႔ တဲ့၊ ဒီမိန္းမ စကတည္းက ယဥ္သကို ဆိုတာလို ႏွႈတ္ထြက္စကားတစ္လံုးဆို ဆိုသေလာက္ ကၽြန္မ မႏွစ္သက္ႏိူင္ေအာင္ ေျပာပဲ ေျပာတတ္သည္။ မ်က္နွာကို အတတ္ႏိူင္ဆံုး မပ်က္ေစဘဲ သစ္သီးမ်ားကိုယူကာ မီးဖိုထဲက စားပြဲေပၚ သြားတင္လိုက္သည္။ ေမာင္ အခန္းထဲကထြက္လာေတာ့ အေမာေျဖၾကရင္း ဧည့္ခန္းထဲ ထိုင္စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ သူမကို သားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ေတာ့ ထင္ထားသည့္အတိုင္းပင္ သားသားတို႔နာမည္က ဘယ္လိုေခၚလဲ ဆိုသည့္ေမးခြန္းကို ေမးေလသည္။ ေမာင္ႏွင့္ ကၽြန္မနာမည္ေတြသာပါ၀င္ေသာ သားႏွစ္ေယာက္နာမည္ေတြ အၾကားမွာ ကၽြန္မေမွ်ာ္လင့္ထားသလို သူမမ်က္ႏွာ ပ်က္မသြားခဲ့ပါ။ “ေသာ္တာ နင္ သိလား၊ ငါ၀ယ္ထားတဲ့ ေကာ္မိုဒတီမားကက္က Agriculturalအိုင္တမ္ေတြေလ၊ ေစ်းတက္ေနၿပီ သိလား။ ေအးေလ နင္နဲ႔ေတြ႔တုန္းက ငါ ေျပာတယ္ေလ၊ နင္ေရာ ၀ယ္ထားဦးမလားလို႔၊ ေကာ္ဖီေစ့တို႔ ဂ်ံဳတို႔ေလ” “ေသာ္တာ ေရာ့ နင္ဖတ္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္ Crime and Punishment အြန္လိုင္းကေန ငါေတာ္ေတာ္ ရွာ၀ယ္လိုက္ရတယ္ဟ” “ေသာ္တာ ဒါကက်ေတာ့ ကဗ်ာဆရာႀကီး Ogdan Nash ရဲ႕ ကဗ်ာတိုေလးေတြ၊ နင္ သူ႔ကဗ်ာေတြ ဖတ္ ရတာ ႀကိဳက္တယ္ မဟုတ္လား၊ ငါ ကဗ်ာ၀က္ဘ္ဆိုက္တစ္ခုကေန ပရင့္ထုတ္ၿပီး စာအုပ္ေလး ခ်ဳပ္လာခဲ့ေပးတယ္ေနာ္” ေမာင့္အတြက္ ေမာင္ႀကိဳက္တာေတြ သူမ အေတာ္ျပင္ဆင္ယူေဆာင္လာခဲ့သည္ပဲ။ သူမမ်က္ႏွာကို အကဲခတ္ရသေလာက္ေတာ့ ဘာအရိပ္မွ ရွိမေန။ ေမာင္ႏွင့္စကားေျပာေနစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ပကတိပြင့္လင္းေသာဟန္ပန္၊ အေျပာအဆိုတို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မပင္ ေနရထိုင္ရတင္းက်ပ္ မေနေတာ့ဘဲ သက္ေတာင့္သက္သာရွိလာသည္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာတုန္းက စကားေတြအမ်ားႀကီးဆိုေနေသာ သူမက ထမင္း၀ိုင္းမွာေတာ့ အသံတိတ္လို႔ေနသည္။ ေမာင္က သတိႀကီးစြာ သူမပန္းကန္ထဲ ဟင္းထည့္မေပးမိေအာင္ ေနရွာသည္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မကပဲ ဦးေဆာင္ ဧည့္၀တ္ေက်ေစကာ သူမပန္းကန္ထဲ ဟင္းေတြ ထည့္ေပးေနျဖစ္သည္။ ပိန္လြန္းတာလည္း မေျပာနဲ႔ အစားမွ ေကာင္းေကာင္းမစားတာဟု ကၽြန္မက ေတြးမိေတာ့ သူမက ကၽြန္မအေတြးကို ဖတ္မိသြားပံုႏွင့္ ကဗ်ာကသီ ေျဖရွင္းခ်က္ထုတ္ရွာသည္။ “ပ်ိဳက ဒါ အမ်ားဆံုးစားတာ၊ မစုေလးသြင္ ဟင္းခ်က္သိတ္ေကာင္းလြန္းလို႔၊ ကိုယ့္ဖာသာဆို ျဖစ္သလိုပဲ ၿပီးလိုက္တာပဲ။ ေသာ္တာက ဒ့ါေၾကာင့္ေျပာတာ....” သူမက စကားကို ဒီမွာတင္ ရပ္ထားလိုက္သည္။ ေမာင္က ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို ဖ်တ္ကနဲၾကည့္ၿပီး ဘာမွ မျဖစ္သလို ျပန္လႊဲသြားေလသည္။ ေမာင္ ဘာေတြမ်ား ေျပာထားသလဲ၊ သူတို႔ စကားေတြ ေျပာေနက် မ်ားလား၊ ေမာင့္ ဂ်ီေတာ့ခ္သူငယ္ခ်င္းစာရင္းမွာ သူမ ရွိေနမွာ ေသခ်ာသည္။ ေမာင္ ည ညေတြမွာ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ဆိုၿပီး ေျပာေျပာေနတတ္တဲ့ ဂ်ီေတာ့ခ္ေတြကို ေနာက္ဆိုရင္ စိတ္၀င္စားစြာ ေစာင့္ၾကည့္ ရေတာ့မည္။ ကၽြန္မသည္ ေနာက္ေက်ာမလံုလို႔ ကိုယ့္အၿမီးကို ေရွ႕ဆြဲယူထားေသာ က်ားနာတစ္ေကာင္ႏွင့္ပင္ တူေနေသးေတာ့သည္။ ကၽြန္မ သူမမ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ေငးၾကည့္မိသည္။ ေမာင္ႏွင့္ စကားေကာင္းေနေသာ သူမကေတာ့ သိပံုမေပၚပါ။ သူမမ်က္ႏွာက ေျပာင္ရွင္းေနကာ ဘာမွ လူးထားပံု မေပၚ။ နဖူးအေျပာင္သိမ္းကာ ပိုနီေတးစည္းထားေသာမ်က္ႏွာက ဘဲဥပံုမ်က္ႏွာက်နဲ႔မို႔ အနည္းငယ္ၾကည့္ေကာင္းေနသည္။ မ်က္လံုး၊ မ်က္ခံုး၊ ႏွာတံေတြက ဘာမွ မထူးျခားလွ။ ႏွႈတ္ခမ္းေလးတစ္ခုသာ ျပည့္ျပည့္ဖူးဖူးေလးမို႔ ခ်စ္စရာ။ ကိုယ္လံုး ကိုယ္ေပါက္က ျပားခ်ပ္ေနကာ မိန္းမတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ဘာမွ မက္ေမာေလာက္စရာမရွိေသာ ကိုယ္ေနဟန္ထားမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ရွပ္လက္ရွည္အကြက္ကို တံေတာင္ဆစ္ထိေခါက္၀တ္ထားရာ သူမ ကိုယ္ေပၚတြင္ ဖားဖားက်လွ်က္ရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမနာရီက ေယာက်္ားပတ္ ဒိုင္ခြက္အႀကီးႀကီးႏွင့္။ သူမလြယ္လာေသာအိတ္သည္ပင္ ဆာလာအိတ္ကို ႀကိဳးတပ္ထားသလို ေလးေထာင့္စပ္စပ္ ဘာနာမည္ႀကီးတံဆိပ္မွ မဟုတ္ေသာ သာမန္ပိတ္သားအိတ္ႀကီး တစ္လံုးျဖစ္ေလသည္။ ေမာင္ ႏိူင္ငံရပ္ျခားမ်ားကို သြားတိုင္း ကၽြန္မမွာလိုက္၍ ၀ယ္လာေပးေသာ တန္ဘိုးႀကီး လက္ကိုင္အိတ္မ်ားကို မေန႔ညကမွ ဧည့္ခန္းထဲရွိ မွန္ဘီရိုထဲတြင္ စီစီရီရီေျပာင္းထည့္ေနစဥ္ ေမာင္က မ်က္ခံုးပင့္၍ ၾကည့္ေနခဲ့ေသးသည္။ “မိန္းမေတြအေၾကာင္း ေမာင္ နားမလည္ပါဘူးေမာင္ရာ”ဟု ကၽြန္မက ေမာင့္ကို ေျပာေတာ့ ေမာင္က ၿပံဳး၍သာ ေနခဲ့သည္။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ အခ်ိဳပြဲစားရင္း စကားစျမည္ေျပာၾကျပန္သည္။ ေမာင္နဲ႔ သူမမွာက ေျပာစရာေတြ အေတာ္မ်ားသား၊ သစ္ပင္ေတြ သစ္ေတာေတြအေၾကာင္း၊ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္က ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားေတြ အေၾကာင္း၊ အေမရိကားက ရီပါ့ပလစ္ကန္ေတြရဲ႕ နိူင္ငံေရး က်ားကြက္ေတြအေၾကာင္း၊ ေအာ္ဂဲနစ္သီးႏွံေတြ ေခတ္မီစိုက္ပ်ိဳးနည္း အေၾကာင္း၊ အက္ပီဂရမ္ကဗ်ာေတြ အေၾကာင္း၊ ေမရီအန္းမိုးရဲ႕ ကဗ်ာေတြအေၾကာင္း၊ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြအေၾကာင္း၊ ပန္းခ်ီထဲက အေရာင္ေတြရဲ႕ သေဘာသဘာ၀။ Eric Claptonရဲ႕ သီခ်င္းေတြအေၾကာင္း။ သူမက သိလည္း သိႏိူင္လြန္းေသာ မိန္းမျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေျပာေနၾကေသာ အေၾကာင္းမ်ားထဲမွာ ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားတာ ဘာတစ္ခုမွ မပါ။ စကား၀ိုင္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္မက ေဘးမွနားေထာင္သူ သက္သက္သာ ျဖစ္ေလသည္။ ေယာက်ာ္းေတြဟာ အားႏြဲ႔မွီခိုတတ္သူ မိန္းမသားေတြကိုသာ က်တတ္ၾကတာ မဟုတ္ဘူးလား။ မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ေနရာတကာ သိေနတတ္ေနလြန္းတာ မိန္းမ သိပ္မဆန္သလိုပဲဟု ကၽြန္မကေတာ့ ျမင္သည္။ ကၽြန္မ ၾကားရသေလာက္ သူမေျပာေနတာေတြမွာ အခ်က္အျပဳတ္အေၾကာင္း၊ တက္တင္းထိုးနည္းအေၾကာင္း ပန္းကေလးေတြအေၾကာင္း၊ အ၀တ္အစား လက္၀တ္ရတနာအေၾကာင္း မိန္းမဆန္ဆန္ေျပာတာမ်ိဳး တစ္လံုးမွ မပါ။ စကားေျပာေနၾကစဥ္ ေဖာက္ကနဲ ျဖည္သံႏွင့္အတူ မီးေမွာင္က်သြားေတာ့ ေမာင္က “ဟာ ဖ်ဴစ့္ပ်က္ၿပီကြာ” ဟုဆိုကာ စတိုခန္းထဲက ေအေထာင့္ေလွကား သြားယူေလသည္။ ေမာင္က ေအေထာင့္ေလွကား ကို ေထာင္ၿပီးရံုရွိေသး၊ သူမက “ေသာ္တာ နင္က မ်က္လံုးလည္း မေကာင္းဘဲနဲ႔” ဟု ေျပာရင္းက ေလွကားေပၚ ဖ်တ္ကနဲတက္ကာ မီးေခ်ာင္းကို ျဖဳတ္ယူ၊ ကၽြမ္းသြားေသာ ဖ်ဴစ့္ကိုျဖဳတ္ကာ အသစ္လဲလွယ္တပ္ဆင္ျခင္းအလုပ္ကို ကၽြမ္းက်င္ျမန္ဆန္စြာ လုပ္ၿပီးသြားေလသည္။ “ငါက ဟိုမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ေနေနရတာ၊ အိမ္မွာက ငါပဲ ေယာက်ာ္း၊ ငါပဲ မိန္းမ” ဟုဆိုကာ တဟားဟား ရယ္ေမာေနျပန္သည္။ အိမ္မွာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ထဲသာဆိုလွ်င္ သည္အလုပ္မ်ိဳးကို ေမာင္ျပန္လာတဲ့ အထိေစာင့္ကာ လုပ္ရမည္ဆိုတာ ေသခ်ာလွသည္။ သူမ ေလွကားေပၚကဆင္းၿပီး ဆိုဖာေပၚျပန္လာအထိုင္မွာ စားပြဲေပၚကအေအးခြက္ သားေၾကာင့္ေမွာက္က်ကာ သူမပိတ္လြယ္အိတ္ႀကီးေပၚ အေအးမ်ား ဖိတ္စင္ေတာ့သည္။ ပိတ္လြယ္အိတ္ႀကီးထဲက ပစၥည္းေတြကို ၾကမ္းေပၚ ရုတ္တရက္ ေမွာက္သြန္ခ်လိုက္ကာ “ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ အထဲထိ မစိုလို႔” ဟု သူမႏွႈတ္မွ တီးတိုးေရရြတ္ေလသည္။ သူမ တယုတယထားေနတာေတြကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိေတာ့ စာအုပ္တစ္ခ်ိဳ႕၊ စီဒီသီခ်င္းေခြမ်ားႏွင့္ ပု၀ါ တစ္ထည္ျဖစ္လို႔ေနသည္။ ထိုပု၀ါကို ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။
(ဂ)
ေမာင္ ခရီးမွ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေသတၱာထဲက ေလွ်ာ္စရာေတြကို အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ထဲ ထည့္ဖို႔ ထုတ္ယူစဥ္မွာ ေသသပ္စြာထုတ္ပိုးထားေသာ၊ ကၽြန္မနာမည္တပ္ထားေသာ စကၠဴအိတ္ကေလး တစ္လံုးက ေသတၱာထဲမွာ အခန္႔သား။ ထိုစဥ္မွာပင္ ေမာင့္အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ “မ အတြက္တဲ့ ပ်ိဳေပးလိုက္တာ” “ဟင္ ေမာင္နဲ႔ သူ ေတြ႔ခဲ့ၾကတယ္ေပါ့၊ ေမာင္ေျပာေတာ့ သူေနတဲ့ ျမိဳ႕နဲ႔ ေ၀းပါတယ္ ဆို၊ ေက်ာင္းတစ္ဘက္ နဲ႔မို႔ သူ လာႏိူင္မွာ မဟုတ္ပါဘူးဆို” ကၽြန္မအသံက အနည္းငယ္ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ႏိူင္လွေသာ္လည္း ေမာင္က ေအးေဆးစြာပင္ တုန္႔ျပန္ခဲ့ပါသည္။ “ေအးကြာ ပ်ိဳက သူ ေရွာ့ပင္းသြားတုန္း ပု၀ါေတြ ေစ်းခ်ေနတာေတြ႔လို႔ တန္လြန္းတာ နဲ႔ ႏွစ္ထည္၀ယ္လာခဲ့တာ၊ ေရြးစရာကလည္း မရွိေတာ့ဘဲ ဆင္တူႏွစ္ထည္ပဲ က်န္တာမို႔၊ တစ္ထည္ကို မအတြက္ ေပးလိုက္ခ်င္လို႔ပါ ဆိုလို႔” “သြားစမ္းပါ အဲလိုအကြက္ေတြ ရုိးေနၿပီ” ေမာင့္စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္အၾကည့္ကို ကၽြန္မ အေရးစိုက္မေနႏိူင္ေတာ့။ ပူေလာင္ေနေသာ ရင္တြင္း မီးေတြက ဟုန္းကနဲအထ ထြက္လာသမွ်စကားေတြမွာ အပူလွိႈင္းေတြႏွင့္အတိၿပီးေတာ့သည္။ ေမာင္ ဆယ္မီနာတက္ဖို႔ ဥေရာပႏိူင္ငံတစ္ခုမွ ၿမိဳ႕ကေလးတစ္ျမိဳ႕ကို သြားရမည္ဆိုေတာ့ ထိုၿမိဳ႕ကေလးသည္ သူမရွိေနေသာၿမိဳ႕ႏွင့္ ကီလိုမီတာ ေလးရာေက်ာ္ကြာေ၀းကာ ေလးငါးနာရီခန္႔ ကားေမာင္းလိုက္ လွ်င္ ေရာက္ႏိူင္သည္ဆိုတာသိကာ ကၽြန္မစိတ္ႏွလံုးတို႔ ေလာင္မီးက်ေလသည္။ ေတြ႔ျဖစ္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူးေလဟု ေျဖေတြးထားေသာ္လည္း ေမာင္ခရီးထြက္ေနေသာ ညညေတြထဲမွာ ကၽြန္မရဲ႕ ငရဲခန္းက တာရွည္လြန္းေနခဲ့သည္။ ေမာင္တို႔ ေတြ႔မ်ား ေတြ႔ၾကမွာလား၊ ဘယ္အခ်ိန္ေတြ႔ၾကမလဲ၊ ဘယ္လိုေနရာမ်ိဳးမွာလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေတြ႔ခဲ့ၾကမလဲ။ ဟိုမိန္းမကေရာ ေမာင့္ကို ဆြဲေဆာင္ႏိူင္ဖို႔ ဘာေတြမ်ား ျပင္ဆင္လာမလဲ။ အေတြးေတြနဲ႔ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုး ျပာက်ေနခ်ိန္မွာ ေမာင္ျပန္လာေတာ့ ဘာမွမျဖစ္သလို ေအးေအးလူလူ၊ ေျပာျပရွင္းျပဖို႔ေတာင္ မႀကိဳးစားခဲ့။ ေနာက္ေတာ့လည္း ပံုမွန္ေန႔ရက္မ်ားစြာ ေက်ာ္ျဖတ္လာရင္း ေမာင္နဲ႔ ကၽြန္မေန႔ရက္ေတြက အရင္အတိုင္း ေနသားတက်။ ထိုပု၀ါေလးမွာလည္း ကၽြန္မအ၀တ္ဘီရိုေအာက္ဆံုးထပ္၌ ဘာမွမသိသလိုပင္ ထားရာေနခဲ့ရွာသည္မွာ ဒီေန႔အထိပါေပ။ (ဃ) ထိုပု၀ါကေလးမ်ိဳး.... အခု သူမဆီမွာ တစ္ထည္၊ ကၽြန္မပု၀ါႏွင့္ တစ္ပံုစံထဲ၊ တစ္ေသြးတစ္ေရာင္ထဲ။ ဒါဆို သူမ မညာခဲ့ဘူးေပါ့။ သူမလက္ထဲက ပု၀ါကေလးကို ၾကည့္ေနေသာ ေမာင့္မ်က္ႏွာမွာ အရာင္တစ္ခုခု စြက္ေနဟန္ရွိေသာ္လည္း ဘာသာျပန္ဖို႔ ကၽြန္မ မႀကိဳးစားခ်င္ေတာ့ပါ။ သူမမ်က္ႏွာကို မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ေသခ်ာၾကည့္မိျပန္သည္။ သူမမွာ ခ်စ္ခဲ့ဖူးေသာ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ခါက ခ်စ္ခဲ့ဖူးသည္ဆိုတာထက္ နည္းနည္းကေလးမွ ပိုပံုမေပၚ။ ကၽြန္မမွာသာ လက္ရွိပုိင္ဆိုင္ေနရၿပီးေသာ္လည္း ေမာင့္အေပၚ ပိုင္ႏိူင္စိတ္ခ်မေနႏိူင္။ ခဏေနေတာ့ သူမက ျပန္ဖို႔ျပင္သည္။ ေမာင္ပဲ လိုက္ပို႔ပါေစေတာ့။ သူတို႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ အျပန္လမ္းမွာ စကားေတြ ေျပာခ်င္ေျပာၾကပါေစ။ ကၽြန္မစိတ္တို႔ ညြတ္ေပ်ာင္းလာကာ သူမကို ၿပံဳးျပလိုက္မိသလို စိတ္ကထင္သည္။ “ေမာင္ လိုက္ပို႔ေပးလိုက္ပါလား၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ လမ္းမွာ စကားေျပာသြားၾကေပါ့” “မ ပဲေမာင္းပို႔လိုက္ပါကြာ၊ ေမာင္ သားေတြကို အိပ္ရာထဲ ပို႔လိုက္ဦးမယ္” “ေအး ေသာ္တာ နင္အိမ္မွာပဲ ေနခဲ့၊ ညဘက္ကားေမာင္းရမွာ နင့္မ်က္လံုးက ေကာင္းတာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔၊ လာ မစုေလးသြင္” ေမာင္က ကားေသာ့ကို ကၽြန္မဆီ ပစ္ေပးရင္း သူမ မေတြ႔ေအာင္ ပခံုးတြန္႔ျပေလသည္။ ကၽြန္မက ရုပ္တည္ႏွင့္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေတာ့ ေမာင္က မ်က္ေစ့တစ္ဘက္ကို ဖ်တ္ကနဲ မွိတ္ျပရင္း “ျဖည္းျဖည္းလည္းေမာင္းဦး ေဒၚရွပ္ျပာ”ဟု ဆိုသည္။ ကၽြန္မက မ်က္ေစ့တစ္ဘက္ ျပန္မွိတ္ျပကာ “ပိုင္ပါတယ္ေမာင္ရဲ႕”ဟု ေျပာေတာ့ ေမာင္က ေခါင္းကိုဆတ္ကာ ခပ္တိုးတိုးရယ္ရင္း သားႏွစ္ေယာက္ကို လက္ဆြဲၿပီး အိပ္ခန္းထဲအ၀င္၊ သူမက ကၽြန္မလက္ကိုဆြဲကာ အိမ္ထဲက အထြက္၊ သူမေရာ ကၽြန္မပါ မ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးကိုယ္စီ။ ဒီမွာ ေမာင္… ကၽြန္မ သူမအေပၚ၊ ေမာင့္အေပၚ ဘယ္ေလာက္ပဲ သံသယရွင္းရွင္း၊ ကၽြန္မဟာ မိန္းမတစ္ေယာက္ဆိုတာ မေမ့ပါနဲ႔ေမာင္။ လူေတြမွာ ပ်မ္းမွ် ေျခာက္မီတာကေန ရွစ္မီတာခဲြထိ ရွည္လ်ားတဲ့ အူေခြေတြ ရွိၾကသတဲ့။ အဲဒီလူေတြထဲမွာမွ ေမာင့္ဇနီးကၽြန္မက အတိုဆံုးပါဆိုတဲ့ ေျခာက္မီတာထက္ေတာင္ ပိုတိုခ်င္ တိုေနဦးမွာ ေမာင္ရဲ႕... အူေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးေၾကာင့္ ကားေမာင္းရင္း ျပံဳးမိရျပန္သည္။ ညက ေမွာင္လွၿပီ။ လမ္းမေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္မွာေတာ့ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မီးေရာင္ေတြ။ မီးေရာင္ေတြေၾကာင့္ သစ္ပင္ေတြက ညမွာအေရာင္ေျပာင္းကာ တင့္တယ္လွပလို႔ေနၾကသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီသစ္ပင္ေတြကေရာ ကားေနာက္မွာ တဖ်တ္ဖ်တ္ ေ၀းက်န္လို႔ ေနေနခဲ့ရတာပဲ မဟုတ္လား။
(ပါဖက္မဂၢဇင္း - ေမလ - ၂၀၁၃)
Author: ခ်စ္ၾကည္ေအး
No comments:
Post a Comment