It’s human nature to want to fit in, But How low will you have to stoop?
လိုက္ေလ်ာညီေထြေနခ်င္တာ လူ႔သဘာဝပဲ ဒါေပမယ္႔ မင္းဘယ္ေလာက္ထိနိမ္႔ေအာင္ ငု႔ံလွ်ိဳးႏုိင္မွာလဲ၊ အုပ္စုဖြဲ႔ေနတတ္တဲ႔ သတၱဝါျဖစ္ေသာ ကၽြန္မလည္း အေပါင္းအသင္း၊မိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔ အတူ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္သူ၊ ကိုယ္႔ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ႔ လူေတြရဲ႕ လက္ကိုတြဲရင္း လံုၿခံဳမႈရခ်င္သူပါ။ ဒါေပမယ္႔ ျဖစ္ႏုိင္ရဲ႕လား။ တစ္ခ်ိဳ႕လူမႈအဖြဲ႔အစည္းေတြဟာ သူတုိ႔နဲ႔ဆက္ဆံတဲ႔အခါ ႏွိမ္႔ခ်သည္းခံမွ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ကဗ်ာထဲက ေျပာသလုိပဲ ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ထိ ငံု႔လွ်ိုဳးဦးညႊတ္ႏုိင္မွာလဲ။ မာနေလးလက္တစ္ဆစ္နဲ႔ အံတုခ်င္တာ မဟုတ္လည္း ဒီလိုေပးဆပ္ဖို႔ တန္ရဲ႕လား စဥ္းစားျဖစ္ေနဆဲ။ ကဗ်ာကလည္း ဆက္ေျပာတယ္။
What is the price of fitting in? How important is the group?
ဒီသဟဇာတျဖစ္ျခင္းရဲ႕ တန္ဖိုးက ဘာလဲ။ ဒီအစုအဖြဲ႕က ဘယ္ေလာက္အေရးပါသလဲ။ အံ႔ၾသစရာပဲ၊ ကဗ်ာဆရာေမးတဲ႔ ေမးခြန္းေတြဟာ ကၽြန္မအၿမဲေမးေနတဲ႔ ေမးခြန္းေတြသာရယ္။ သူတပါးအေျခပ်က္မွ ကို္ယ္အေနလွမယ္ဆိုၿပီး ေျခထိုးခံတတ္သူမ်ားအသင္း၊ လူသိရွင္ၾကားခ်စ္မိတ္ေဆြရင္းေတြပါ ဆိုၿပီး ေနာက္ေက်ာကို ဓားႏွင္႔ထုိးတတ္သူမ်ားအစု၊ ၾကည္ညိဳခ်စ္ခင္လွခ်ည္႔ရဲ႕လို႔ လူျမင္ကြင္းမွာ ေျပာၿပီး မ်က္ကြယ္မွာ ကဲ႔ရဲ႕အတင္းဆိုသူမ်ားအဖြဲ႔၊ သူတပါးအျပစ္ကို လက္ညႈိးထုိးကဲ႔ရဲ႕ၿပီး ကိုယ္ႀကီးက်ယ္ျမင္႔ျမတ္ေၾကာင္း လက္မေထာင္ဝံ႕ၾကြားသူမ်ား အစုအေဝး၊... ကၽြန္မ ေၾကာက္လွပါတယ္။ခ်ဳိ႕ယြင္းအားနည္းသူပါ။ ငံု႔လွ်ိဳးမေနႏုိင္သူပါ။ ကိုယ္ေပါင္းစိတ္ခြာ မေပါင္းသင္းတတ္သူပါ။ ကၽြမ္းဝင္မိတဲ႔အခါ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ခ်စ္ခင္တတ္သူမို႔ နာက်င္ဒဏ္ရာမ်ားကို ခံႏုိင္ရည္မရွိေတာ႔လုိ႔ပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ လူရာမဝင္သူတဲ႔လား။ အေပါင္းအသင္းေကာင္းမွ ကံေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး လူေတာ္ေတြကို ေရြးခ်ယ္စုစည္းေပါင္းသင္းကာ လူေပၚလူေဇာ္လုပ္ရင္း ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားေနက်သူေတြကိုလည္း အားမက်ခ်င္ပါ။ သူတပါးမ်က္ခံုးေမႊးေပၚ စႀကႍေလွ်ာက္အလုပ္နဲ႔ ကၽြန္မ မဆီေလ်ာ္ပါဘူး။ တစ္ေယာက္ဆို လူေသ၊ ႏွစ္ေယာက္ဆို လူရွင္လုိ႔ ဆိုၾကတဲ႔အခါ အေပါင္းအေဖာ္မဲ႔ ကၽြန္မက တစ္ကိုယ္တည္း တစ္ေကာင္ၾကြက္မို႔ ေသလူလား။ ခက္တာက တစ္ခ်ိုဳ႕သူေတြဟာ ကိုယ္ေသမွန္း ရွင္မွန္း ကြဲကြဲျပားျပားမသိၾကပါဘူး။ ဥပမာ ကၽြန္မ ။ ဒါဆို နာနာဘာဝလို႔ ေခၚႏိုင္သလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။ လူဆိုတဲ႔ ေဖာက္ျပန္သူ မဟုတ္တာေတာ့ အေသအခ်ာရယ္။
ဆက္ဆံေရးစစ္ပြဲမွာ
ဘယ္အခါမွ နလံမထူႏိုင္သူေလ
နားလည္မႈတစလည္း မေတာင္းဆို၀ံ့ဘူး။
“ေနေကာင္းလား”.... ႏႈတ္ခြန္းဆက္သ
မႈန္မႈိင္းစကားစပင္ ထံုထိုင္းစည္းကြယ္ေနမို႔
အသင္တို႔ ႐ႈခင္းမွာ ဆူးျဖစ္ခဲ့ရင္
ေတာင္းပန္ခ်င္လည္း … အဆံုးမွာ
ေအးခဲျခင္းဆီသာ ပ်ံေျပးတတ္သူမို႔
လူမဆန္ဘူးဆိုလည္း ႐ွိေစ။ ။
.................................................................................................
ေနာင္တမရလိုေပမယ္႔ အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ အရွိန္ဟပ္ၿပီးလည္း မညစ္ႏြမ္းခ်င္ပါ။ တစ္ေယာက္တည္းေန တစ္စိတ္တည္းထားတဲ႔ ဘုရားေဟာကို ကိုးကားကာ ရဲဝံ႔ဟန္ေဆာင္ပါဦးမယ္။ ကိုယ္ျပဳေသာကံ ကိုယ္႔ထံျပန္ ဆိုလား။ ကၽြန္မရဲ႕အသုဘမွာ လူမစည္ႏုိင္တဲ႔အခါ အေသမလွဘူးလို႔ ကဲ႔ရဲ႕ခ်င္ပါသလား။ ကိစၥမရွိပါ။ လိပ္ျပာသန္႔စြာကၽြန္မ ေသဆံုးပါဦးမယ္။ ။
**မယ္႔ကိုး**
(ညီမငယ္ ခင္သႏၱာေအာင္သုိ႔ အမွတ္တရ)
It’s human nature to want to fit in, But How low will you have to stoop?
လိုက္ေလ်ာညီေထြေနခ်င္တာ လူ႔သဘာဝပဲ ဒါေပမယ္႔ မင္းဘယ္ေလာက္ထိနိမ္႔ေအာင္ ငု႔ံလွ်ိဳးႏုိင္မွာလဲ၊ အုပ္စုဖြဲ႔ေနတတ္တဲ႔ သတၱဝါျဖစ္ေသာ ကၽြန္မလည္း အေပါင္းအသင္း၊မိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔ အတူ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္သူ၊ ကိုယ္႔ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ႔ လူေတြရဲ႕ လက္ကိုတြဲရင္း လံုၿခံဳမႈရခ်င္သူပါ။ ဒါေပမယ္႔ ျဖစ္ႏုိင္ရဲ႕လား။ တစ္ခ်ိဳ႕လူမႈအဖြဲ႔အစည္းေတြဟာ သူတုိ႔နဲ႔ဆက္ဆံတဲ႔အခါ ႏွိမ္႔ခ်သည္းခံမွ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ကဗ်ာထဲက ေျပာသလုိပဲ ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ထိ ငံု႔လွ်ိုဳးဦးညႊတ္ႏုိင္မွာလဲ။ မာနေလးလက္တစ္ဆစ္နဲ႔ အံတုခ်င္တာ မဟုတ္လည္း ဒီလိုေပးဆပ္ဖို႔ တန္ရဲ႕လား စဥ္းစားျဖစ္ေနဆဲ။ ကဗ်ာကလည္း ဆက္ေျပာတယ္။
What is the price of fitting in? How important is the group?
ဒီသဟဇာတျဖစ္ျခင္းရဲ႕ တန္ဖိုးက ဘာလဲ။ ဒီအစုအဖြဲ႕က ဘယ္ေလာက္အေရးပါသလဲ။ အံ႔ၾသစရာပဲ၊ ကဗ်ာဆရာေမးတဲ႔ ေမးခြန္းေတြဟာ ကၽြန္မအၿမဲေမးေနတဲ႔ ေမးခြန္းေတြသာရယ္။ သူတပါးအေျခပ်က္မွ ကို္ယ္အေနလွမယ္ဆိုၿပီး ေျခထိုးခံတတ္သူမ်ားအသင္း၊ လူသိရွင္ၾကားခ်စ္မိတ္ေဆြရင္းေတြပါ ဆိုၿပီး ေနာက္ေက်ာကို ဓားႏွင္႔ထုိးတတ္သူမ်ားအစု၊ ၾကည္ညိဳခ်စ္ခင္လွခ်ည္႔ရဲ႕လို႔ လူျမင္ကြင္းမွာ ေျပာၿပီး မ်က္ကြယ္မွာ ကဲ႔ရဲ႕အတင္းဆိုသူမ်ားအဖြဲ႔၊ သူတပါးအျပစ္ကို လက္ညႈိးထုိးကဲ႔ရဲ႕ၿပီး ကိုယ္ႀကီးက်ယ္ျမင္႔ျမတ္ေၾကာင္း လက္မေထာင္ဝံ႕ၾကြားသူမ်ား အစုအေဝး၊... ကၽြန္မ ေၾကာက္လွပါတယ္။ခ်ဳိ႕ယြင္းအားနည္းသူပါ။ ငံု႔လွ်ိဳးမေနႏုိင္သူပါ။ ကိုယ္ေပါင္းစိတ္ခြာ မေပါင္းသင္းတတ္သူပါ။ ကၽြမ္းဝင္မိတဲ႔အခါ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ခ်စ္ခင္တတ္သူမို႔ နာက်င္ဒဏ္ရာမ်ားကို ခံႏုိင္ရည္မရွိေတာ႔လုိ႔ပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ လူရာမဝင္သူတဲ႔လား။ အေပါင္းအသင္းေကာင္းမွ ကံေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး လူေတာ္ေတြကို ေရြးခ်ယ္စုစည္းေပါင္းသင္းကာ လူေပၚလူေဇာ္လုပ္ရင္း ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားေနက်သူေတြကိုလည္း အားမက်ခ်င္ပါ။ သူတပါးမ်က္ခံုးေမႊးေပၚ စႀကႍေလွ်ာက္အလုပ္နဲ႔ ကၽြန္မ မဆီေလ်ာ္ပါဘူး။ တစ္ေယာက္ဆို လူေသ၊ ႏွစ္ေယာက္ဆို လူရွင္လုိ႔ ဆိုၾကတဲ႔အခါ အေပါင္းအေဖာ္မဲ႔ ကၽြန္မက တစ္ကိုယ္တည္း တစ္ေကာင္ၾကြက္မို႔ ေသလူလား။ ခက္တာက တစ္ခ်ိုဳ႕သူေတြဟာ ကိုယ္ေသမွန္း ရွင္မွန္း ကြဲကြဲျပားျပားမသိၾကပါဘူး။ ဥပမာ ကၽြန္မ ။ ဒါဆို နာနာဘာဝလို႔ ေခၚႏိုင္သလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။ လူဆိုတဲ႔ ေဖာက္ျပန္သူ မဟုတ္တာေတာ့ အေသအခ်ာရယ္။
ဆက္ဆံေရးစစ္ပြဲမွာ
ဘယ္အခါမွ နလံမထူႏိုင္သူေလ
နားလည္မႈတစလည္း မေတာင္းဆို၀ံ့ဘူး။
“ေနေကာင္းလား”.... ႏႈတ္ခြန္းဆက္သ
မႈန္မႈိင္းစကားစပင္ ထံုထိုင္းစည္းကြယ္ေနမို႔
အသင္တို႔ ႐ႈခင္းမွာ ဆူးျဖစ္ခဲ့ရင္
ေတာင္းပန္ခ်င္လည္း … အဆံုးမွာ
ေအးခဲျခင္းဆီသာ ပ်ံေျပးတတ္သူမို႔
လူမဆန္ဘူးဆိုလည္း ႐ွိေစ။ ။
.................................................................................................
ေနာင္တမရလိုေပမယ္႔ အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ အရွိန္ဟပ္ၿပီးလည္း မညစ္ႏြမ္းခ်င္ပါ။ တစ္ေယာက္တည္းေန တစ္စိတ္တည္းထားတဲ႔ ဘုရားေဟာကို ကိုးကားကာ ရဲဝံ႔ဟန္ေဆာင္ပါဦးမယ္။ ကိုယ္ျပဳေသာကံ ကိုယ္႔ထံျပန္ ဆိုလား။ ကၽြန္မရဲ႕အသုဘမွာ လူမစည္ႏုိင္တဲ႔အခါ အေသမလွဘူးလို႔ ကဲ႔ရဲ႕ခ်င္ပါသလား။ ကိစၥမရွိပါ။ လိပ္ျပာသန္႔စြာကၽြန္မ ေသဆံုးပါဦးမယ္။ ။
**မယ္႔ကိုး**
(ညီမငယ္ ခင္သႏၱာေအာင္သုိ႔ အမွတ္တရ)
No comments:
Post a Comment