အခုလို…
လွပေအးစက္ေနတဲ့ ညမွာပဲ
ငါ….ပ်ိဳးထားတဲ့ ၿမႏွင္းဆီဟာ
ႀကယ္တစ္ရာ ၿခံရံၿပီး ေႀကြက်သြားခဲ့တယ္။
တိမ္လႊာမ်ဥ္းေကာက္ေတြကလည္း
ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရဲ့ မီးအိပ္မက္မွာ
ေရႊမ်က္ရည္ေတြ စိုလက္လာၿပီလို့
မိွဳင္းညိဳ့ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးကို တီးတိုးေၿပာလိုက္ႀကတယ္။
‘ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာ’…..ဟာ
ေမွာ္ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ့နိဂံုးလို
ေနာက္ဆံုးမွာ… မီးခိုးလံုးမ်ားၿဖစ္သြားေရာ့မလား….လို့
ႏွဳတ္ခမ္းကိုက္ၿပီး ငါစဥ္းစားဖူးတယ္။
လူငယ္တစ္ေယာက္ကိုၿပဳစားဖို့
နင့္လက္ေတြၿဖန့္ကာေတာင္းခံခဲ့သလား…..
ငါ့ရာဇ၀င္ ခပ္က်ဲက်ဲကို
ငရဲမီးထဲ တြန္းခ်လိုက္ခ်င္တယ္
သံေယာဇဥ္ ဆိုတာ အေရာ၀င္လို့မေကာင္းတဲ့ေခြးကေလးပါပဲ…..
ေလာကဓံဦးတုန္းက အလြန္အႀကဴးေသာက္ခဲ့တဲ့ အရက္တစ္ခြက္
ခုမွ စံပယ္ရြက္ေပၚမူးလဲ အသည္းကဲြတယ္ ဆိုတာ
သီခ်င္းေလးေတြ တိုးတိုးညည္းရင္းက
ထိရွခဲ့တဲ့ ေသြးမဲ့ဒဏ္ရာတစ္ခ်က္ပါ
သိုးေက်ာင္းသားရဲ့ ခံႏိုင္ရည္နဲ့
နတ္ဘီလူးေတြရဲ့ သတိရၿခင္းမ်ိဳးက ငါ့ကို စီးမိုးထားတယ္။
စက္ရုပ္ကိုဒူးေထာက္က်ေစတဲ့
နင့္ရဲ့ မ်က္၀န္းစိမ္းလဲ့မွာ
ငါ ဘယ္လိုမွေမ့မရတဲ့ မဟာလကၤာ တစ္ပိုင္းတစ္စ ရိွေနေလရဲ့။
အဲဒီလိုနဲ့ပဲ
ငါၿပန္လည္ ခ်ည္ေႏွာင္ခဲ့ပါမယ္ ခ်စ္ေသာဖဲႀကိဳး၀ါကေလးရယ္
(လက္နက္မပါဘဲ စစ္၀ကၤပါမွာ ငါ….မတိုက္ရဲဘူး)
ညံ့တယ္လို့ဘဲ လက္ညိွဳးထိုးၿပီးေၿပာလုိက္ပါေတာ့။
(၂)
အေရွ့ေလေတြတိုက္တုန္းက
ခါးကုန္းေနတဲ့ ငါတို့ရဲ့ ၿမရာပင္အိုႀကီးဟာ
တုန္ယင္ခ်ည့္နဲ့စြာ ယိမ္းထိုးေနေတာ့တယ္။
ေက်ာင္းေတာ္ရဲ့စည္းအၿပင္
ေႏွာင္းရိ္ပ္ေတြ တစ္လြင္လြင္နဲ့
ထင္ေယာင္ထင္မွား လမ္းေပၚမွာ
ငါစဥ္းစားတာ နင့္အေႀကာင္းေခါင္းစဥ္မ်ားစြာပါပဲ။
ထိပ္ထားရယ္….
အီဂ်စ္ ၿပကၡဒိန္ထဲက မိုးတိမ္ေတြရြာမယ့္ေန့
နင္နဲ့ငါၿပန္လည္ဆံုေတြ့ႀကရင္
ဒီအေႀကာင္းေတြ ေၿပာၿပခ်င္ပါေသးတယ္..။
ငါကဆပ္ၿပာပူေဖာင္းကို ခိုစီးၿပီး
ၿမင့္မိုရ္ေတာင္ႀကီးနဲ့ တို္က္မိမွာ စိုးရိမ္ရွာသူ မဟုတ္ခဲ့.
. ဒါေပမဲ့
ေလေပြလမ္းေႀကာင္းမ်ားမွ တုန္၀ါးေဖ်ာ့ေအး
‘သစၥာ’ ကိုပဲ့တင္သံနဲ့ပဲၿပန္ေပးႏိုင္ခဲ့သူ..။
ငါ့ကိုသတ္…ငါ့ရင္ဘတ္ကိုထိုးခဲြေဖာက္လွန္ႀကည့္
ငါ့လက္သီးထဲမွာက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားတဲ့ သုညတစ္လံုးပဲရိွလိမ့္မယ္…။
၀ိုင္ယာႀကိဳးေတြ ‘ေထာင္း’ ခနဲ မီးပြင့္ၿပတ္ေတာက္သြားၿပီး
ရုတ္ခ်ည္းေမွာင္အတိက်သြားတဲ့ ‘အႏၶ’ တို့ရဲ့အိမ္အိုမွာ
ေတေလပီသစြာ…ငါေနတယ္…။
တိတ္ဆိတ္…ၿပာလဲ့ေနတဲ့ည..
ေရတြင္းထဲ ေခါင္းငံု့ၿပီး.. ‘….’ ကို ခ်စ္တယ္..လို့
ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္..ဟစ္ေအာ္တမ္းတရတာ.. ဘာေႀကာင့္ပါလဲ…။
‘အံု့ပုန္းခ်စ္’ သီခ်င္းကို မဆိုခ်င္ဘဲဆိုရတာ
ေရႊရည္စိမ္ထားတဲ့ လက္ပစ္ဗံုးကို ကိုက္မ်ိဳရသလိုပါပဲ..လို့
အက္ကဲြေနတဲ့ မယ္ဒလင္ႀကီးက ငါ့ကိုေၿပာၿပတယ္။
အဲဒီလိုနဲ့..
မိုးကိုဆန့္ေၿမွာက္ထားတဲ့ မမီွႏိုင္ေသာ ကမ္းလက္ေတြဟာ
ဟိုး………..တုန္းကလိုပဲ
ငါ့ဆီမွာ ေၿမမွဳန္ေတြစြန္းထင္လ်က္ပါပဲေလ…။
(၃)
‘လူ’ ဆိုတာ..
လင္းေ၀စိမ္းၿမတဲ့ ပန္းညမ်ားစြာထက္
သရဲေၿခာက္ရာ ညတစ္ညကို ပိုသတိရတတ္တယ္…။
ငါေသသြားခဲ့လို့ရိွရင္ငါ့ရဲ့ သခ်ၤဳိင္းဂူမွာ
… ႀကက္ေၿခခတ္တစ္ခုကိုသာ မွတ္တိုင္အၿဖစ္ စိုက္ေပးထားပါ။
တကယ္ေတာ့..အဲဒါဟာ
ငါသိသမွ် ေလာကဓမၼကို
အႀကြင္းမဲ့ ေဖာ္ၿပသြားၿခင္းပဲ ၿဖစ္လိမ့္မယ္။
ဟိုး..ငယ္ငယ္..ေက်ာင္းမေၿပးတတ္ခင္တုန္းက
ခေရပြင့္ၿပထားတဲ့ သခ်ၤာတစ္ပုဒ္
ငါ့အေပၚခုန္အုပ္ၿပီး မင္နီေတြ ရဲခနဲ သုတ္သြားဖူးတယ္။
ငါ …
သတၱိေကာင္းကင္မွာ….နီလြင္ထစ္ခ်ဳန္း
တစ္..ႏွစ္..သံုး အနက္ရိွဳင္းဆံုး ထိုးက်ပစ္လိုက္တယ္။
ထူးလွတယ္ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူးေလ….
ေႀကာက္မက္ဖြယ္ရာ လူေတြရဲ့ မဟာဘုတ္ ေဗဒင္ထဲမွာမွ
ငါကလည္း ‘ အဓိပတိဘြား ‘ ၿဖစ္ခ်က္ခဲ့တာကိုး….
အိမ္အၿပန္ညမ်ားစြာမွာ
ဘယ္သူမွမေၿပာခ်င္တဲ့စကားေတြေပြ့ပိုက္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ‘ လူမိုက္ ‘ လို့ၿပန္ေခၚခဲ့ရတယ္…
၁၉၉၃..၁၉၉၄.. ငါ့ကဗ်ာေလးေတြ ေဆြးေၿမ့ေႀကကဲြ
လမ္းေဘးအုတ္ခံုေပၚ လဲက်ေနတယ္…
ႏွင္းၿမွားတစ္လက္ရဲ့ အဆိပ္နဲ့ နိမိတ္မေကာင္းတဲ့ပံုၿပင္
မၿမင္ဘူးေသာ ေန့မ်ား…ညမ်ား………
ပိေတာက္ပိုင္းဖ်ားမွာ……၀ပ္တြားစုရံုး
ငါ့ကိုခ်ည္ထံုးခ့ဲတာ…….
ခု…………အခ်ိန္တိုင္ေအာင္
အလင္းစိမ္းတန္းေတြ ရစ္ဖြာလို့ကြယ္။
(၄)
ၿမိဳ့ၿပင္လမ္းေကြ့က
ေတြ့ခဲ့ဖူးသမွ် ဂ်စ္ပစီေတြလို
ၿဖစ္ခဲ့သမွ်ကို ရယ္ကာေမာကာၿပန္ေၿပာႏိုင္တဲ့ အက်င့္ေလး
ေသြးေအးေအးနဲ့ ႀကိဳးစားေမြးႏိုင္ခဲ့ၿပီ။
ဘာဘဲၿဖစ္ၿဖစ္
ေက်ာက္ေခတ္၊ ေႀကးေခတ္
ႏ်ဴကလီးယား ကင္ဆာ၊ အနာဂတ္ေခတ္
အားလံုးအတြက္ ေသခ်ာတဲ့
ငါ့…….ေႀကၿငာခ်က္ကေတာ့
နင့္ကိုထာ၀ရခ်စ္ေနမယ္ ဆိုတာပါပဲ..။
ထိပ္ထားရယ္..
ၿဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ဂႏၱ၀င္ ပန္းပုရုပ္မွာ.
. နန္းသံုးအကၡရာနဲ့ ၿခယ္မွုန္း
နင့္နာမည္ေလး စာသံုးလံုးကို စီရီသီကံုးေပးခ်င္တယ္..။
နင့္အေပၚထားတဲ့
ငါ့ရဲ့ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာဟာ
မိုးေပၚကိုဦးေမာ့ၿပီး ၀င္းပစြာ
လင္းၿမတုန္ခါေနတဲ့ ေရႊ၀ါေရာင္ မီးေတာက္မီးလွ်ံလိုပါပဲ…။
ေက်ာင္းေရွ့ကစံပယ္ရံုမွာ
ဗီးနပ္စ္ရဲ့ နကၡတ္တို့
တလက္လက္ၿပာေ၀မွဳန္သင္း
ေက်ာင္းခန္းတြင္းမွာ.. လမင္းကေလးသာခဲ့ဖူးတယ္..။
ခ်စ္ေသာေက်ာင္းသြားေဖာ္ရဲ့
ပန္းရုပ္လႊာကို ေမွ်ာ္ေတြးရင္း
ေဆြးလ်ညိွဳးေခြ ေၿဖမေၿပသူေလး
အတၳဳပၸတၳိ ၿမရာပင္ႀကီးသိပါတယ္။
ကမၻာဦးလူတို့လည္း (ဂူနံရံမွာ)
ငယ္ကြ်မ္းမ်က္နွာေ၀၀ါး
ပညာရွင္ႀကီးမ်ားရယ္.. ပါဠိစာလုံးေတြနဲ့
ငါ့အေပၚ မဆံုးၿဖတ္ပါနဲ့ဦး…။
‘ခ်စ္သူကိုေတာင္ ခ်စ္တယ္လို့မေၿပာရဲတဲ့ေကာင္..
ရာစုတစ္ေထာင္မွာေနရစ္ခဲ့
ထိုသို့ၿဖင့္ စကားမဲ့ေစသတည္း…
’ ၿမရာပင္ႀကီးရဲ့ ညည္းတြားသဲ့သဲ့
သန္းေခါင္ယံ ငွက္ဆိုးအုပ္နဲ့အတူ
ရုတ္တရက္ထၿပန္သြားတယ္..။
ခ်ိဳ့တဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားဘ၀
ဆႏၵရဲ့ မေၿပလည္မွု
အနီေရာင္မွတ္တမ္းတစ္ခုနဲ့
ခ်စ္သူအတြက္ပန္သစၥာ
ေႀသာ္…ငါ့ကိုေလ နားလည္ပါ
…နားလည္ပါ.. နားလည္စမ္းပါ..။
(၅)
အဲဒီေန့ရက္ေတြမွာ
မာရ္နတ္ရဲ့ ဘယ္ဘက္လက္က အနက္ေရာင္ က်မ္းခ်ပ္တစ္ပိုဒ္ဟာ
ငါ့ကိုစီးနင္းတိုက္ခိုက္ဖို့
ၿမင္းကႀကိဳးတို့ကိုၿပင္လို့ ‘ သ ‘ လို့ေနခဲ့ေပါ့။
ဘာဘဲေၿပာေၿပာ
ေရႊနဲ့စက္၀ယ္လို့မရတဲံ ေနာက္ဆံုးကလူရဲ့ အေတြ့အႀကံဳမွာ..
သံမွုန္ေတြကပ္ပါေနရဲ့
ငါ………..ဘာကိုမွ မေႀကာက္ခဲ့ဘူး။
ေဟာဒီေလာကေတာက္ေလွ်ာက္ ‘
ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚက သုညနဲ့စာရင္
ဗလာစာအုပ္ေပၚက သုညကၿမတ္တယ္ ‘ တဲ့
အဲဒီေအာ္သံကို ငါရယ္ေနခဲ့တယ္..။
‘ မင္းကေကာ ဘာလဲ ‘ လို့
အနႏၱေတြ က ၀ိုင္းေမးေတာ့
၁..၂..၃..၄..၅ ငါ အကုန္စဥ္းစားတယ္
၆..၇..၈..၉..၀.. တစ္ခုမွမဟုတ္ဘူး
ငါ့အတြက္ ဂဏန္းမရိွဘူး..။
ေသြးနဲ့ယက္တဲ့ ကတၱီပါစလို
နီလြရွင္းေတာက္ ေႀကာက္ခမန္းလိလိ
လွပတဲ့ ႏွလံုးသားက ဂီတသံစဥ္
ႏွင္း၀ိဥာဥ္မွာ တင္တဲ့ကမၺည္း
လကြယ္ညေရာက္တုိင္း…………..ငါ ဂစ္တာတီးေနမယ္….။
က်ဆုံးေတာ့မဲ့ စစ္သူရဲအိုက
ငယ္ဘ၀က ဓါးနဲ့ခ်စ္သူကို ၿပင္းရွစြာ သတိရလိုက္သလိုမ်ိဳး
နင့္ကိုငါ သတိရေနတယ္။
ထိပ္ထားေရ…
ထိပ္ထားေရ…
ထိပ္ထားေရ…
သစ္ခုတ္သမားေတြ မရိွတဲ့တိုင္းၿပည္မွာ
ငါ…လယ္သမားၿဖစ္ခ်င္တယ္
နင္….ဘုရင္မ……လာမလုပ္ရဘူးေနာ္။
ေတာ္ေတာ္ႀကာ
တံစဥ္တစ္လက္ရဲ့ က်င့္၀တ္မွာ
သန္လ်က္အတြက္ ပန္းခူးေပးခြင့္ မပါလို့
….. ရြာဇနပုဒ္နဲ ့ မိုးေရထဲ
ငါ……..တစ္ေယာက္တည္း မ်က္ရည္၀ဲေနရပါဦးမယ္…..။
ငါကလည္းခက္တယ္..
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ့ ေနမ၀င္အင္ပါယာ
ဘယ္ဟာယူမလဲလို့ ေမးလာရင္
ဒုတိယအရာကို ငါ……….ၿငင္းတယ္…။
အဲဒီလိုနဲ့ပဲ ေမွာက္ထားတဲ့
ငါ့ရဲ့ ကံ့ေကာ္ရြက္ ဖဲခ်ပ္ကေလးေတြ
ေလာကႀကီးကိုအမွ်ေ၀ရင္း
ကာလမ်ားစြာ……..ႀကာၿပီေကာေလ။
(၆)
ေတာင္ညိဳမွာပ်ိဳတဲ့မိုးေတြ
နင့္မ်က္လံုးကို တိုးသက္တဲ့အခါ
ေတာင္ပင္လယ္က ေဗဒါေတြဟာ
ေဆာက္တည္ရာမရ ၿဖစ္ကုန္ႀကတယ္။
ေဟး………ငါေၿပာမယ္ …….
အက္ဆစ္တိမ္ခိုး………တို့ မုတ္သုန္ကိုႏိွဳးပါ
ဒီလူဆိုးအတြက္လည္း မိုးႀကမ္းတို့တစ္စက္စက္ရြာပါ…….။
‘ မထိုက္တန္သူဆိုတာ လြင့္ေမ်ာရမွာပါဘဲ ‘
ခဲြခြာၿခင္းဟာ ခရမ္းၿပာက်ည္ဖူကို အဆိပ္ခ်ိဳေတြလိမ္းသုတ္
ႏွလံုးသားတည့္တည့္ဆီ ခ်ိန္ရြယ္ေမာင္းၿဖဳတ္လိုက္တယ္။
သက္ၿပင္းေ၀ေ၀ ခေရတို့
ႏွင္းစက္ဖားလ်ား မ်က္ရည္ကိုစားတဲ့ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ စကားမဲ့ည
ငါဟာ……..
ထက္ပိုင္းခ်ိဳးခံရတဲ့ တစ္ၿခမ္းပဲ့ ‘ လ ‘ ပဲ ၿဖစ္တယ္။
အိပ္မက္ထဲက ကမၻာစစ္လို
အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း ညေနအိုက… ေၿမကိုရိွခိုး..
ၿမဴအိုးတို့ ေပ်ာင္းအိညြတ္တဲြ
လူငယ္ဘ၀ရဲ့ ညရိပ္တို့မွုန္ေ၀၀မ္းနည္းခဲ့ရတယ္။
အခင္ဆံုးမၿဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ အခင္ဆံုးေတြအေႀကာင္းေၿပာတိုင္း
သတိရမိေနက် သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီ
ငါ…..မေရာက္ေရာက္ေအာင္သြားမယ္..။
ၿပီးေတာ့
ခရိုးခရိုင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ
ကဗ်ာအေႀကာင္း စာအေႀကာင္းေၿပာရင္း
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၿပန္လည္ဖန္ဆင္းပစ္မယ္ ……….ကြယ္။
အရက္သမားက သူတစ္ပါးကိုလြမ္းဆြတ္တာ ရယ္စရာမဟုတ္ပါဘူး
တစ္ရံတစ္ခါရဲ့ ၿပန္မလာသူတို့ သိႀကဖို့ေကာင္းတယ္….။
ေလညင္းကေလးေရ
ငါခ်စ္ၿမတ္ရတဲ့ ကမၻာရဲ့ထိပ္ထားကို
သူ့ဆံႏြယ္ခက္ေလးေတြ ဖြားခနဲ လြင့္၀ဲသြားရံု
တစ္ခ်က္ေလာက္ အံု့သည္းတိုက္ခတ္ေပးပါ…။
ေလစီးထဲမွာ ဖြာႀကဲလွပေနရွာမဲ့
သူ့ရဲ့ေကသာဆံၿမကို
အေ၀းကေန ရိွဳက္ေမႊး လြမ္းဆြတ္ပါရေစဦးေနာ္..။
(၇)
အထီးက်န္ေတာင္ကို အုပ္စိုးဖို့
နတ္ၿပည္ကရြာခ်တဲ့ ငါ့အတြက္……..
အညတရမိုး..ေရ ေနပါေစေတာ့….။
တစ္ၿခမ္းပဲ့ ‘ လ ‘ က အသက္ေပးၿပီး ကာကြယ္ခဲ့ရတဲ့ အလံမလဲမီ ‘ ည ‘ ၿဖစ္တယ္။
ၿမက္ရိုင္းက.. မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းကိုနမ္းမရသလိုမ်ိဳး
ေနနဲ့လက…. တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မပိုင္ဆိုင္ႀကသလိုမ်ိဳး
ရိုးသားစြာ ..တို့ ေ၀းလိုက္ႀကပါစို့။
ခ်စ္သူကို ၿမတ္ႏိုးရံုနဲ့
အရာရာကိုလက္ၿဖန့္မိုးေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တဲ့လူငယ္
ခု……ခြ်င္းခ်က္နဲ့ လက္နက္ခ်လိုက္ပါတယ္…။
ေတေလဘ၀ရဲ့ ပထမဆုရအမွားေတြကို
လြယ္အိတ္ညိဳထဲထည့္ၿပီး
မီးအိမ္လက္ဆဲြ.. ရာဇ၀င္ထဲမွာ ခရီးဆက္ရဦးမယ္။
ထိပ္ထားေရ……….
ကေခ်သည္တို့ရဲ့ ေတးေတြနဲ့ ၿငိမ္းေအးေပ်ာ္ရႊင္
ထာ၀စဥ္ ခ်မ္းေၿမ့ေစသား..
ေကာင္းေသာမိုးေသာက္ခ်ိန္၌လည္း ၿငိမ္သက္တည္ႀကည္ပါေစ.
. ငါ…ဆုေတာင္းေပးေနမယ္..။
ပန္းခူးရင္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ေနရင္း
စကားေၿပာရင္း သီခ်င္းေလးေတြ ဆိုရင္း
မင္း…….ငါ့ကို……..ေမ့သြားမွာပါ။
ခုေတာ့….သြားေတာ့ေနာ္
ငါခ်စ္ၿမတ္ရတဲ့ ေနေရာင္ၿခည္ေတြနဲ့ မိန္းမပ်ိဳကို ‘ ဘ၀ ‘ ဆိုတဲ့ မာယာႏိုင္ငံအိုက… ေစာင့္ႀကိဳလို့ေနေရာ့မယ္..
သာမညလမ္းခဲြမွာ.. ၀မ္းမနည္းသလို
ငါတို့နွဳတ္ဆက္ မနက္ၿဖန္ခါမွာ
…ေအာင္ၿမင္ပါေစ မနက္ၿဖန္ခါမွာ…ေအာင္ၿမင္ပါေစ
မနက္ၿဖန္ခါတိုင္းမွာ…ေအာင္ၿမင္ပါေစ…….. ထိပ္ထားေရ……………။
+တာရာမင္းေ၀+
အခုလို…
လွပေအးစက္ေနတဲ့ ညမွာပဲ
ငါ….ပ်ိဳးထားတဲ့ ၿမႏွင္းဆီဟာ
ႀကယ္တစ္ရာ ၿခံရံၿပီး ေႀကြက်သြားခဲ့တယ္။
တိမ္လႊာမ်ဥ္းေကာက္ေတြကလည္း
ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရဲ့ မီးအိပ္မက္မွာ
ေရႊမ်က္ရည္ေတြ စိုလက္လာၿပီလို့
မိွဳင္းညိဳ့ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးကို တီးတိုးေၿပာလိုက္ႀကတယ္။
‘ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာ’…..ဟာ
ေမွာ္ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ့နိဂံုးလို
ေနာက္ဆံုးမွာ… မီးခိုးလံုးမ်ားၿဖစ္သြားေရာ့မလား….လို့
ႏွဳတ္ခမ္းကိုက္ၿပီး ငါစဥ္းစားဖူးတယ္။
လူငယ္တစ္ေယာက္ကိုၿပဳစားဖို့
နင့္လက္ေတြၿဖန့္ကာေတာင္းခံခဲ့သလား…..
ငါ့ရာဇ၀င္ ခပ္က်ဲက်ဲကို
ငရဲမီးထဲ တြန္းခ်လိုက္ခ်င္တယ္
သံေယာဇဥ္ ဆိုတာ အေရာ၀င္လို့မေကာင္းတဲ့ေခြးကေလးပါပဲ…..
ေလာကဓံဦးတုန္းက အလြန္အႀကဴးေသာက္ခဲ့တဲ့ အရက္တစ္ခြက္
ခုမွ စံပယ္ရြက္ေပၚမူးလဲ အသည္းကဲြတယ္ ဆိုတာ
သီခ်င္းေလးေတြ တိုးတိုးညည္းရင္းက
ထိရွခဲ့တဲ့ ေသြးမဲ့ဒဏ္ရာတစ္ခ်က္ပါ
သိုးေက်ာင္းသားရဲ့ ခံႏိုင္ရည္နဲ့
နတ္ဘီလူးေတြရဲ့ သတိရၿခင္းမ်ိဳးက ငါ့ကို စီးမိုးထားတယ္။
စက္ရုပ္ကိုဒူးေထာက္က်ေစတဲ့
နင့္ရဲ့ မ်က္၀န္းစိမ္းလဲ့မွာ
ငါ ဘယ္လိုမွေမ့မရတဲ့ မဟာလကၤာ တစ္ပိုင္းတစ္စ ရိွေနေလရဲ့။
အဲဒီလိုနဲ့ပဲ
ငါၿပန္လည္ ခ်ည္ေႏွာင္ခဲ့ပါမယ္ ခ်စ္ေသာဖဲႀကိဳး၀ါကေလးရယ္
(လက္နက္မပါဘဲ စစ္၀ကၤပါမွာ ငါ….မတိုက္ရဲဘူး)
ညံ့တယ္လို့ဘဲ လက္ညိွဳးထိုးၿပီးေၿပာလုိက္ပါေတာ့။
(၂)
အေရွ့ေလေတြတိုက္တုန္းက
ခါးကုန္းေနတဲ့ ငါတို့ရဲ့ ၿမရာပင္အိုႀကီးဟာ
တုန္ယင္ခ်ည့္နဲ့စြာ ယိမ္းထိုးေနေတာ့တယ္။
ေက်ာင္းေတာ္ရဲ့စည္းအၿပင္
ေႏွာင္းရိ္ပ္ေတြ တစ္လြင္လြင္နဲ့
ထင္ေယာင္ထင္မွား လမ္းေပၚမွာ
ငါစဥ္းစားတာ နင့္အေႀကာင္းေခါင္းစဥ္မ်ားစြာပါပဲ။
ထိပ္ထားရယ္….
အီဂ်စ္ ၿပကၡဒိန္ထဲက မိုးတိမ္ေတြရြာမယ့္ေန့
နင္နဲ့ငါၿပန္လည္ဆံုေတြ့ႀကရင္
ဒီအေႀကာင္းေတြ ေၿပာၿပခ်င္ပါေသးတယ္..။
ငါကဆပ္ၿပာပူေဖာင္းကို ခိုစီးၿပီး
ၿမင့္မိုရ္ေတာင္ႀကီးနဲ့ တို္က္မိမွာ စိုးရိမ္ရွာသူ မဟုတ္ခဲ့.
. ဒါေပမဲ့
ေလေပြလမ္းေႀကာင္းမ်ားမွ တုန္၀ါးေဖ်ာ့ေအး
‘သစၥာ’ ကိုပဲ့တင္သံနဲ့ပဲၿပန္ေပးႏိုင္ခဲ့သူ..။
ငါ့ကိုသတ္…ငါ့ရင္ဘတ္ကိုထိုးခဲြေဖာက္လွန္ႀကည့္
ငါ့လက္သီးထဲမွာက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားတဲ့ သုညတစ္လံုးပဲရိွလိမ့္မယ္…။
၀ိုင္ယာႀကိဳးေတြ ‘ေထာင္း’ ခနဲ မီးပြင့္ၿပတ္ေတာက္သြားၿပီး
ရုတ္ခ်ည္းေမွာင္အတိက်သြားတဲ့ ‘အႏၶ’ တို့ရဲ့အိမ္အိုမွာ
ေတေလပီသစြာ…ငါေနတယ္…။
တိတ္ဆိတ္…ၿပာလဲ့ေနတဲ့ည..
ေရတြင္းထဲ ေခါင္းငံု့ၿပီး.. ‘….’ ကို ခ်စ္တယ္..လို့
ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္..ဟစ္ေအာ္တမ္းတရတာ.. ဘာေႀကာင့္ပါလဲ…။
‘အံု့ပုန္းခ်စ္’ သီခ်င္းကို မဆိုခ်င္ဘဲဆိုရတာ
ေရႊရည္စိမ္ထားတဲ့ လက္ပစ္ဗံုးကို ကိုက္မ်ိဳရသလိုပါပဲ..လို့
အက္ကဲြေနတဲ့ မယ္ဒလင္ႀကီးက ငါ့ကိုေၿပာၿပတယ္။
အဲဒီလိုနဲ့..
မိုးကိုဆန့္ေၿမွာက္ထားတဲ့ မမီွႏိုင္ေသာ ကမ္းလက္ေတြဟာ
ဟိုး………..တုန္းကလိုပဲ
ငါ့ဆီမွာ ေၿမမွဳန္ေတြစြန္းထင္လ်က္ပါပဲေလ…။
(၃)
‘လူ’ ဆိုတာ..
လင္းေ၀စိမ္းၿမတဲ့ ပန္းညမ်ားစြာထက္
သရဲေၿခာက္ရာ ညတစ္ညကို ပိုသတိရတတ္တယ္…။
ငါေသသြားခဲ့လို့ရိွရင္ငါ့ရဲ့ သခ်ၤဳိင္းဂူမွာ
… ႀကက္ေၿခခတ္တစ္ခုကိုသာ မွတ္တိုင္အၿဖစ္ စိုက္ေပးထားပါ။
တကယ္ေတာ့..အဲဒါဟာ
ငါသိသမွ် ေလာကဓမၼကို
အႀကြင္းမဲ့ ေဖာ္ၿပသြားၿခင္းပဲ ၿဖစ္လိမ့္မယ္။
ဟိုး..ငယ္ငယ္..ေက်ာင္းမေၿပးတတ္ခင္တုန္းက
ခေရပြင့္ၿပထားတဲ့ သခ်ၤာတစ္ပုဒ္
ငါ့အေပၚခုန္အုပ္ၿပီး မင္နီေတြ ရဲခနဲ သုတ္သြားဖူးတယ္။
ငါ …
သတၱိေကာင္းကင္မွာ….နီလြင္ထစ္ခ်ဳန္း
တစ္..ႏွစ္..သံုး အနက္ရိွဳင္းဆံုး ထိုးက်ပစ္လိုက္တယ္။
ထူးလွတယ္ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူးေလ….
ေႀကာက္မက္ဖြယ္ရာ လူေတြရဲ့ မဟာဘုတ္ ေဗဒင္ထဲမွာမွ
ငါကလည္း ‘ အဓိပတိဘြား ‘ ၿဖစ္ခ်က္ခဲ့တာကိုး….
အိမ္အၿပန္ညမ်ားစြာမွာ
ဘယ္သူမွမေၿပာခ်င္တဲ့စကားေတြေပြ့ပိုက္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ‘ လူမိုက္ ‘ လို့ၿပန္ေခၚခဲ့ရတယ္…
၁၉၉၃..၁၉၉၄.. ငါ့ကဗ်ာေလးေတြ ေဆြးေၿမ့ေႀကကဲြ
လမ္းေဘးအုတ္ခံုေပၚ လဲက်ေနတယ္…
ႏွင္းၿမွားတစ္လက္ရဲ့ အဆိပ္နဲ့ နိမိတ္မေကာင္းတဲ့ပံုၿပင္
မၿမင္ဘူးေသာ ေန့မ်ား…ညမ်ား………
ပိေတာက္ပိုင္းဖ်ားမွာ……၀ပ္တြားစုရံုး
ငါ့ကိုခ်ည္ထံုးခ့ဲတာ…….
ခု…………အခ်ိန္တိုင္ေအာင္
အလင္းစိမ္းတန္းေတြ ရစ္ဖြာလို့ကြယ္။
(၄)
ၿမိဳ့ၿပင္လမ္းေကြ့က
ေတြ့ခဲ့ဖူးသမွ် ဂ်စ္ပစီေတြလို
ၿဖစ္ခဲ့သမွ်ကို ရယ္ကာေမာကာၿပန္ေၿပာႏိုင္တဲ့ အက်င့္ေလး
ေသြးေအးေအးနဲ့ ႀကိဳးစားေမြးႏိုင္ခဲ့ၿပီ။
ဘာဘဲၿဖစ္ၿဖစ္
ေက်ာက္ေခတ္၊ ေႀကးေခတ္
ႏ်ဴကလီးယား ကင္ဆာ၊ အနာဂတ္ေခတ္
အားလံုးအတြက္ ေသခ်ာတဲ့
ငါ့…….ေႀကၿငာခ်က္ကေတာ့
နင့္ကိုထာ၀ရခ်စ္ေနမယ္ ဆိုတာပါပဲ..။
ထိပ္ထားရယ္..
ၿဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ဂႏၱ၀င္ ပန္းပုရုပ္မွာ.
. နန္းသံုးအကၡရာနဲ့ ၿခယ္မွုန္း
နင့္နာမည္ေလး စာသံုးလံုးကို စီရီသီကံုးေပးခ်င္တယ္..။
နင့္အေပၚထားတဲ့
ငါ့ရဲ့ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာဟာ
မိုးေပၚကိုဦးေမာ့ၿပီး ၀င္းပစြာ
လင္းၿမတုန္ခါေနတဲ့ ေရႊ၀ါေရာင္ မီးေတာက္မီးလွ်ံလိုပါပဲ…။
ေက်ာင္းေရွ့ကစံပယ္ရံုမွာ
ဗီးနပ္စ္ရဲ့ နကၡတ္တို့
တလက္လက္ၿပာေ၀မွဳန္သင္း
ေက်ာင္းခန္းတြင္းမွာ.. လမင္းကေလးသာခဲ့ဖူးတယ္..။
ခ်စ္ေသာေက်ာင္းသြားေဖာ္ရဲ့
ပန္းရုပ္လႊာကို ေမွ်ာ္ေတြးရင္း
ေဆြးလ်ညိွဳးေခြ ေၿဖမေၿပသူေလး
အတၳဳပၸတၳိ ၿမရာပင္ႀကီးသိပါတယ္။
ကမၻာဦးလူတို့လည္း (ဂူနံရံမွာ)
ငယ္ကြ်မ္းမ်က္နွာေ၀၀ါး
ပညာရွင္ႀကီးမ်ားရယ္.. ပါဠိစာလုံးေတြနဲ့
ငါ့အေပၚ မဆံုးၿဖတ္ပါနဲ့ဦး…။
‘ခ်စ္သူကိုေတာင္ ခ်စ္တယ္လို့မေၿပာရဲတဲ့ေကာင္..
ရာစုတစ္ေထာင္မွာေနရစ္ခဲ့
ထိုသို့ၿဖင့္ စကားမဲ့ေစသတည္း…
’ ၿမရာပင္ႀကီးရဲ့ ညည္းတြားသဲ့သဲ့
သန္းေခါင္ယံ ငွက္ဆိုးအုပ္နဲ့အတူ
ရုတ္တရက္ထၿပန္သြားတယ္..။
ခ်ိဳ့တဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားဘ၀
ဆႏၵရဲ့ မေၿပလည္မွု
အနီေရာင္မွတ္တမ္းတစ္ခုနဲ့
ခ်စ္သူအတြက္ပန္သစၥာ
ေႀသာ္…ငါ့ကိုေလ နားလည္ပါ
…နားလည္ပါ.. နားလည္စမ္းပါ..။
(၅)
အဲဒီေန့ရက္ေတြမွာ
မာရ္နတ္ရဲ့ ဘယ္ဘက္လက္က အနက္ေရာင္ က်မ္းခ်ပ္တစ္ပိုဒ္ဟာ
ငါ့ကိုစီးနင္းတိုက္ခိုက္ဖို့
ၿမင္းကႀကိဳးတို့ကိုၿပင္လို့ ‘ သ ‘ လို့ေနခဲ့ေပါ့။
ဘာဘဲေၿပာေၿပာ
ေရႊနဲ့စက္၀ယ္လို့မရတဲံ ေနာက္ဆံုးကလူရဲ့ အေတြ့အႀကံဳမွာ..
သံမွုန္ေတြကပ္ပါေနရဲ့
ငါ………..ဘာကိုမွ မေႀကာက္ခဲ့ဘူး။
ေဟာဒီေလာကေတာက္ေလွ်ာက္ ‘
ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚက သုညနဲ့စာရင္
ဗလာစာအုပ္ေပၚက သုညကၿမတ္တယ္ ‘ တဲ့
အဲဒီေအာ္သံကို ငါရယ္ေနခဲ့တယ္..။
‘ မင္းကေကာ ဘာလဲ ‘ လို့
အနႏၱေတြ က ၀ိုင္းေမးေတာ့
၁..၂..၃..၄..၅ ငါ အကုန္စဥ္းစားတယ္
၆..၇..၈..၉..၀.. တစ္ခုမွမဟုတ္ဘူး
ငါ့အတြက္ ဂဏန္းမရိွဘူး..။
ေသြးနဲ့ယက္တဲ့ ကတၱီပါစလို
နီလြရွင္းေတာက္ ေႀကာက္ခမန္းလိလိ
လွပတဲ့ ႏွလံုးသားက ဂီတသံစဥ္
ႏွင္း၀ိဥာဥ္မွာ တင္တဲ့ကမၺည္း
လကြယ္ညေရာက္တုိင္း…………..ငါ ဂစ္တာတီးေနမယ္….။
က်ဆုံးေတာ့မဲ့ စစ္သူရဲအိုက
ငယ္ဘ၀က ဓါးနဲ့ခ်စ္သူကို ၿပင္းရွစြာ သတိရလိုက္သလိုမ်ိဳး
နင့္ကိုငါ သတိရေနတယ္။
ထိပ္ထားေရ…
ထိပ္ထားေရ…
ထိပ္ထားေရ…
သစ္ခုတ္သမားေတြ မရိွတဲ့တိုင္းၿပည္မွာ
ငါ…လယ္သမားၿဖစ္ခ်င္တယ္
နင္….ဘုရင္မ……လာမလုပ္ရဘူးေနာ္။
ေတာ္ေတာ္ႀကာ
တံစဥ္တစ္လက္ရဲ့ က်င့္၀တ္မွာ
သန္လ်က္အတြက္ ပန္းခူးေပးခြင့္ မပါလို့
….. ရြာဇနပုဒ္နဲ ့ မိုးေရထဲ
ငါ……..တစ္ေယာက္တည္း မ်က္ရည္၀ဲေနရပါဦးမယ္…..။
ငါကလည္းခက္တယ္..
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ့ ေနမ၀င္အင္ပါယာ
ဘယ္ဟာယူမလဲလို့ ေမးလာရင္
ဒုတိယအရာကို ငါ……….ၿငင္းတယ္…။
အဲဒီလိုနဲ့ပဲ ေမွာက္ထားတဲ့
ငါ့ရဲ့ ကံ့ေကာ္ရြက္ ဖဲခ်ပ္ကေလးေတြ
ေလာကႀကီးကိုအမွ်ေ၀ရင္း
ကာလမ်ားစြာ……..ႀကာၿပီေကာေလ။
(၆)
ေတာင္ညိဳမွာပ်ိဳတဲ့မိုးေတြ
နင့္မ်က္လံုးကို တိုးသက္တဲ့အခါ
ေတာင္ပင္လယ္က ေဗဒါေတြဟာ
ေဆာက္တည္ရာမရ ၿဖစ္ကုန္ႀကတယ္။
ေဟး………ငါေၿပာမယ္ …….
အက္ဆစ္တိမ္ခိုး………တို့ မုတ္သုန္ကိုႏိွဳးပါ
ဒီလူဆိုးအတြက္လည္း မိုးႀကမ္းတို့တစ္စက္စက္ရြာပါ…….။
‘ မထိုက္တန္သူဆိုတာ လြင့္ေမ်ာရမွာပါဘဲ ‘
ခဲြခြာၿခင္းဟာ ခရမ္းၿပာက်ည္ဖူကို အဆိပ္ခ်ိဳေတြလိမ္းသုတ္
ႏွလံုးသားတည့္တည့္ဆီ ခ်ိန္ရြယ္ေမာင္းၿဖဳတ္လိုက္တယ္။
သက္ၿပင္းေ၀ေ၀ ခေရတို့
ႏွင္းစက္ဖားလ်ား မ်က္ရည္ကိုစားတဲ့ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ စကားမဲ့ည
ငါဟာ……..
ထက္ပိုင္းခ်ိဳးခံရတဲ့ တစ္ၿခမ္းပဲ့ ‘ လ ‘ ပဲ ၿဖစ္တယ္။
အိပ္မက္ထဲက ကမၻာစစ္လို
အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း ညေနအိုက… ေၿမကိုရိွခိုး..
ၿမဴအိုးတို့ ေပ်ာင္းအိညြတ္တဲြ
လူငယ္ဘ၀ရဲ့ ညရိပ္တို့မွုန္ေ၀၀မ္းနည္းခဲ့ရတယ္။
အခင္ဆံုးမၿဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ အခင္ဆံုးေတြအေႀကာင္းေၿပာတိုင္း
သတိရမိေနက် သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီ
ငါ…..မေရာက္ေရာက္ေအာင္သြားမယ္..။
ၿပီးေတာ့
ခရိုးခရိုင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ
ကဗ်ာအေႀကာင္း စာအေႀကာင္းေၿပာရင္း
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၿပန္လည္ဖန္ဆင္းပစ္မယ္ ……….ကြယ္။
အရက္သမားက သူတစ္ပါးကိုလြမ္းဆြတ္တာ ရယ္စရာမဟုတ္ပါဘူး
တစ္ရံတစ္ခါရဲ့ ၿပန္မလာသူတို့ သိႀကဖို့ေကာင္းတယ္….။
ေလညင္းကေလးေရ
ငါခ်စ္ၿမတ္ရတဲ့ ကမၻာရဲ့ထိပ္ထားကို
သူ့ဆံႏြယ္ခက္ေလးေတြ ဖြားခနဲ လြင့္၀ဲသြားရံု
တစ္ခ်က္ေလာက္ အံု့သည္းတိုက္ခတ္ေပးပါ…။
ေလစီးထဲမွာ ဖြာႀကဲလွပေနရွာမဲ့
သူ့ရဲ့ေကသာဆံၿမကို
အေ၀းကေန ရိွဳက္ေမႊး လြမ္းဆြတ္ပါရေစဦးေနာ္..။
(၇)
အထီးက်န္ေတာင္ကို အုပ္စိုးဖို့
နတ္ၿပည္ကရြာခ်တဲ့ ငါ့အတြက္……..
အညတရမိုး..ေရ ေနပါေစေတာ့….။
တစ္ၿခမ္းပဲ့ ‘ လ ‘ က အသက္ေပးၿပီး ကာကြယ္ခဲ့ရတဲ့ အလံမလဲမီ ‘ ည ‘ ၿဖစ္တယ္။
ၿမက္ရိုင္းက.. မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းကိုနမ္းမရသလိုမ်ိဳး
ေနနဲ့လက…. တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မပိုင္ဆိုင္ႀကသလိုမ်ိဳး
ရိုးသားစြာ ..တို့ ေ၀းလိုက္ႀကပါစို့။
ခ်စ္သူကို ၿမတ္ႏိုးရံုနဲ့
အရာရာကိုလက္ၿဖန့္မိုးေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တဲ့လူငယ္
ခု……ခြ်င္းခ်က္နဲ့ လက္နက္ခ်လိုက္ပါတယ္…။
ေတေလဘ၀ရဲ့ ပထမဆုရအမွားေတြကို
လြယ္အိတ္ညိဳထဲထည့္ၿပီး
မီးအိမ္လက္ဆဲြ.. ရာဇ၀င္ထဲမွာ ခရီးဆက္ရဦးမယ္။
ထိပ္ထားေရ……….
ကေခ်သည္တို့ရဲ့ ေတးေတြနဲ့ ၿငိမ္းေအးေပ်ာ္ရႊင္
ထာ၀စဥ္ ခ်မ္းေၿမ့ေစသား..
ေကာင္းေသာမိုးေသာက္ခ်ိန္၌လည္း ၿငိမ္သက္တည္ႀကည္ပါေစ.
. ငါ…ဆုေတာင္းေပးေနမယ္..။
ပန္းခူးရင္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ေနရင္း
စကားေၿပာရင္း သီခ်င္းေလးေတြ ဆိုရင္း
မင္း…….ငါ့ကို……..ေမ့သြားမွာပါ။
ခုေတာ့….သြားေတာ့ေနာ္
ငါခ်စ္ၿမတ္ရတဲ့ ေနေရာင္ၿခည္ေတြနဲ့ မိန္းမပ်ိဳကို ‘ ဘ၀ ‘ ဆိုတဲ့ မာယာႏိုင္ငံအိုက… ေစာင့္ႀကိဳလို့ေနေရာ့မယ္..
သာမညလမ္းခဲြမွာ.. ၀မ္းမနည္းသလို
ငါတို့နွဳတ္ဆက္ မနက္ၿဖန္ခါမွာ
…ေအာင္ၿမင္ပါေစ မနက္ၿဖန္ခါမွာ…ေအာင္ၿမင္ပါေစ
မနက္ၿဖန္ခါတိုင္းမွာ…ေအာင္ၿမင္ပါေစ…….. ထိပ္ထားေရ……………။
+တာရာမင္းေ၀+
No comments:
Post a Comment