--သီတင္းကၽြတ္ကာလ တသသ--

>

၀ါလကင္းလြတ္ သီတင္းကၽြတ္ေတာ့မည္။ မိုးၾကြင္းေလးနည္းနည္းက်န္ေနေသးေသာ္လည္း သီတင္းကၽြတ္ေတာ့မည္ အေငြ႕အသက္တို႔က ကၽြန္မတို႔ကို လႊမ္းၿခံဳစျပဳေနၿပီ။ လူလံုးေပ်ာက္ေအာင္ ရြာတတ္သည့္ မိုးအစား ညေနဆည္းဆာတို႔က သာသာယာယာေရာက္လာေနၿပီ။ တိမ္ညိဳတို႔ ကင္းစင္ေန သည့္ ေန၀င္ခ်ိန္သည္ ပြင့္လင္းရာသီ၊ သီတင္းကၽြတ္အခါသမယကို ညႊန္းဆိုေနသည္။ ညေနေစာင္းစ အခ်ိန္တြင္ တစ္ၿပိဳက္၊ ႏွစ္ၿပိဳက္ရြာ သည့္ မိုးေၾကာင့္ ေျမသင္းန႔ံတို႔က သင္းႀကိဳင္ေနသည္။ မၾကာမီ သီတင္းကၽြတ္ေတာ့မည္။ သီတင္းကၽြတ္ရနံ႕ လိႈင္လာခ်ိန္တြင္ ငယ္ဘ၀က ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည့္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ျဖစ္ရပ္ကေလးမ်ားက အသွ်ိဳ အသိွ်ဴ၀င္လာသည္။ ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္က ေနခဲ့ဖူးသည့္ရြာကေလးသည္ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိသည့္ အိမ္ေျခ ၃၀ သာသာ ရြာကေလးျဖစ္သည္။ ထို႔အတြက္ ကၽြန္မတို႔ငယ္ဘ၀ မီးထြန္းပြဲသည္ ေရာင္စံု ဖေယာင္းတိုင္ေလးမ်ားကသာ အဓိက ေနရာယူထားခဲ့သည္။ လက္ညိွိဳးခန္႔ လံုးပတ္ရွိသည့္ ဖေယာင္းတိုင္ေလးမ်ားကို ဘုရားစင္မွစၿပီး ေနာက္ေဘး မီးဖိုးေခ်ာင္၊ ေျခနင္းဘက္၊ ေရကပ်ဥ္၊ အိမ္ေရွ႕က ေသာက္ေရအိုးစင္တို႔တြင္ တစ္တိုင္ခ်င္းစီ ထြန္းသည္။ ထို႔ေနာက္ ထင္းစင္၊ စပါးပုတ္၊ ႏြားတင္းကုပ္၊ ၀က္စင္၊ အိမ္သာ၊ ေရတံုကင္တို႔မွာ ထြန္းသည္။ မီးေရာင္စံုတစ္လက္လက္ကို သေဘာက်ေသာ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမက တစ္အိမ္လံုး ပတ္ပတ္လည္ ဖေယာင္းမီးထြန္းၾကသည္။ အိမ္ေခါင္ရင္းက ဥသွ်စ္ပင္ေအာက္တြင္လည္း ထြန္းသည္။ အိမ္ေနာက္ဘက္ ေခ်ာက္အစပ္က ကင္ပြန္းခ်ဥ္ပင္ေအာက္တြင္လည္း မီးထြန္းသည္။ ေျမျပင္သို႔ ေငါထြက္ေနသည့္ သရက္ပင္၊ ကုကၠိဳလ္ပင္တို႔၏ အျမစ္ဆံုမ်ား ေနရာသည္လည္း ကၽြန္မတို႔ မီးတင္ထြန္းရာ မီးခံုေလးမ်ားျဖစ္ခဲ့သည္။ အိမ္ကေန ဖြားဖြားတို႔ အိမ္ဘက္ကိုသြားသည့္ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ အုတ္နီခဲေလးမ်ား ခ်ထားၿပီး အစီအရီ မီးထြန္းၾကသည္။ မိုးရြာၿပီးစ ညေနျဖစ္ေနသည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ အိုင္ေနသည့္ ေရကြက္ေလးမ်ားထဲတြင္ ထင္ဟပ္ေနသည့္ မီးေရာင္ တလက္လက္ သီတင္းကၽြတ္၏ အလွကို ျပည့္စံုေအာင္ ျဖည့္စြက္ေပးခဲ့ၾကသည္။ ထို႔အျပင္ ကၽြန္မတို႔ရြာကေလးသည္ ျမစ္ကမ္းနံဖူးတြင္ ရွိသည့္အတြက္ မီးေဖာင္လည္း ေမ်ာေလ့ ရွိၾကေသးသည္။ ငွက္ေပ်ာပင္မ်ားကို ခုတ္ၿပီးဖြဲ႕ထားသည့္ ေဖာင္ေပၚတြင္ ဆီးမီးခြက္ကေလးမ်ားကို တင္ၿပီး ျမစ္ေရတက္ခ်ိန္ကို ေစာင့္ကာ အထက္သို႔ ေမ်ာလိုက္ရသည္။ တခါတရံေတာ့ သီတင္းကၽြတ္ မတိုင္မွီတည္းက ရွင္ဥပဂုတၱေဖာင္ေတာ္က ရြာက ျမစ္ဆိပ္ကို ဆိုက္ေရာက္ေနတတ္သည္။ ထုိအခါမ်ိဳးတြင္ လျပည့္ေန႔ေရာက္သည္အထိ အပူေဇာ္ခံထားၿပီးမွ မီးေဖာင္ေမ်ာသည့္ေန႔တြင္ပင္ အထက္ဘက္သို႔ ပို႔ေဆာင္ ပူေဇာ္ေလ့ရွိၾက သည္။ ေရစီးတြင္ တေရႊ႕ေရႊ႕ႏွင့္ အထက္ဘက္တက္သြားသည့္ မီးေဖာင္ေလးမ်ား တေမ့ တေမာ ေစာင့္ၾကည္ခဲ့ ဖူးေသာ ျမင္ကြင္းမ်ား သည္ ျပန္ေတြးမိရံုႏွင့္ ၾကည္ႏူးဖြယ္လည္း ေကာင္းလြန္းလွသည္။ သီတင္းကၽြတ္ေတာ့မည့္ ၀ိေသသထဲတြင္ ဆြမ္းေတာ္ႀကီးကပ္ပြဲအတြက္ ေဆာ္ၾသၾကသည့္ နိဗၺာန္ေဆာ္သံလည္း တစ္ခု အပါအ၀င္ျဖစ္ သည္။ သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေန႔တြင္ ရြာဦးေစတီတြင္ ျပဳလုပ္မည့္ ဆြမ္းေတာ္ႀကီးကပ္ပြဲအတြက္ အလွဴေငြေကာက္ခံရင္း လုပ္အားဒါနျပဳရန္ ႏိႈးေဆာ္သံသည္လည္း ကၽြန္မတို႔ ရြာ၏ ၾကည္ႏူးဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ ဓေလ့တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ႏွစ္စဥ္ျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည့္ ထံုးတမ္း စဥ္လာအတိုင္း ဆြမ္းေတာ္ႀကီးကပ္မည့္ေန႔ မတိုင္ခင္တည္းက ရြာသားမ်ားစုရုံးကာ ရြာဦးရွိ ျမတ္ေစာညီေနာင္ ေစတီ ၂ ဆူ တစ္၀ိုက္တြင္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၿပီး ေစတီေတာ္တို႔ကိုလည္း ထံုးသကၤန္းမ်ား ကပ္လဴွၾကသည္။ လျပည့္ေန႔ ညေနေစာင္းခ်ိန္တြင္ေတာ့ အိမ္တိုင္းမွ မိမိတို႔ တတ္စြမ္းသေလာက္ ခ်ိဳခ်ဥ္အရသာ အျဖာျဖာတို႔ကို ယူေဆာင္ လာၿပီး ေနာက္တေန႔ အာရံုဦးတြင္ ဆြမ္းကပ္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳတင္ကာ ေလာင္းလွဴထားၾကသည္။ လွဴဖြယ္ပစၥည္းမ်ားထဲတြင္ ဖေယာင္းတိုင္၊ အေမႊးတိုင္တို႔တို႔ ပါသကဲ့သို႔ ဘုရားပန္းမ်ားကို ကပ္လွဴသည့္သူမ်ားလည္းရွိေနသည္။ ထိုသို႔ လာေရာက္ လဴွဒါန္းၾကသူတို႔ကို ဘဲသားဆန္ျပဳတ္၊ ၾကက္သားဆန္ျပဳတ္တို႔ျဖင့္ ျပန္လည္ေကၽြးေမြးေလ့ရွိသကဲ့သို႔ ပဲဟင္း၊ ငံျပာရည္ခ်က္ စပ္စပ္တို႔ျဖင့္ ထမင္းေကၽြးေလ့ ရွိၾကေသးသည္။ ေခၽြးတလံုးလံုး မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ခ်က္သူျပဳတ္သူ၊ အိုးခြက္ပန္းကန္ေဆးသူတို႔၏ ျဖဴစင္ေသာ ပံုရိပ္မ်ားသည္ ယေန႔ထက္ထိ ေဆးသားမပ်က္ေသးသည့္ ဓါတ္ပံုမ်ားျဖစ္ေနၾကသည္။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ သီတင္းကၽြတ္ခါနီးလွ်င္ အက်ီအသစ္ရ၍ ေပ်ာ္ရသည္။ ဆြမ္းေတာ္ႀကီးကပ္ရန္ သြားသည့္အခါ၊ မီးထြန္းပြဲေလွ်ာက္ၾကည့္သည့္အခါတို႔တြင္ ၀တ္ဆင္ရန္အေမက ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမကို အက်ၤီအသစ္ေလးမ်ား ၀ယ္ေပးေလ့ရွိၿပီး ကၽြန္မတို႔ ညီအစ္မ ၂ ေယာက္ကေတာ့ အၿမဲလိုလို ဆင္တူအက်ီေလးေတြ ၀တ္ရတတ္သည္။ တခ်ိဳ႕အက်ီေလးေတြကိုေတာ့ ရြာအေရွ႕ပိုင္းက ဦးသက္ႀကီးႏွင့္ မႀကီး မိေအးတို႔ဆီမွာ ခ်ဳပ္ေပးၿပီး တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ခ်ဳပ္ၿပီးသားေလးေတြ ၀ယ္ေပးသည္။ ထိုအက်ီေလးေတြကို ၀တ္ရင္းႏွင့္ အဘိုးအဘြားတို႔ကို လည္ၿပီး ကန္ေတာ့ၾကသည္။ လူႀကီးမ်ားကို ကန္ေတာ့မည့္ေန႔တြင္ အေမက ေစ်းသြားရင္းႏွင့္ ကန္ေတာ့မည့္ ကိတ္မုန္႔၊ ဖေယာင္းတိုင္၊ အေမႊးတိုင္တို႔ကို စံုလင္ေအာင္ ၀ယ္လာေလ့ရွိသည္။ ငွက္ေပ်ာခ်ဥ္သီးလည္း ပါတတ္သည္။ ညေနေစာင္းၿပီးဆိုလွ်င္ေတာ့ အဖိုးအဖြားတို႔ကို ကန္ေတာ့စရာ ပစၥည္းအစံုအလင္ကို လင္ဗန္းကေလးတြင္ ထည့္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္က ရြက္ရသည္။ ဘႀကီး ဘေထြး၊ ေဒၚႀကီး ေဒၚေလးတို႔အတြက္ကိုမူ အေမတို႔က အိတ္ႏွင့္ ထည့္ၿပီး သယ္လာၾကသည္။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ အနီးဆံုး အဖြားအိမ္မွ စၿပီး တအိမ္တက္ တစ္အိမ္ဆင္း ကန္ေတာ့ရင္းႏွင့္ ေကၽြးေသာ အစားအေသာက္မွန္သမွ်ကို အကုန္စားၾကသည္။ ထိုသို႔ ကန္ေတာ့ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္သည့္အခါ အေမက ေ၀ပံုက် ခြဲေပးသည့္ မီးရွဴးမီးပန္းမ်ားႏွင့္ ကစားရသည္။ သိပ္မေဆာ့တတ္ေသးသည့္ ေမာင္ေလး၏ မီးပန္းမ်ားကို ေခ်ာ့ၿပီးေတာင္းသည့္အခါေတာင္း၊ မုန္႔ႏွင့္ လဲသည့္အခါလဲ၊ ေျခာက္ၿပီး ယူသည့္အခါယူႏွင့္ ျပန္ေတြးမိတိုင္း ေပ်ာ္စရာျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ …. ရာသီ စက္၀န္းက မွန္မွန္လည္ပတ္ရင္း သကၠရာဇ္တို႔ကို ယူေဆာင္သြားၿပီ။ ။ မီးဇာမေကာင္း၊ မိႈင္းခိုးမျပည့္သည့္အတြက္ မီးပံုးပ်ံ အေပၚသို႔ မတက္ႏိုင္သည့္အခါ၊ တက္ေနရင္း တန္းလန္းႏွင့္ ေလာင္သြားသည့္အခါတို႔တြင္ ၀မ္းနည္းရေသာ ခံစားမႈမ်ိဳးကို အဆင္သင့္ မီးပံုပ်ံ၀ယ္ႏိုင္သည့္အခ်ိန္တြင္ လူျဖစ္လာသည့္ ေနာက္လူတို႔ ခံစားဖူးမည္မဟုတ္သည့္တိုင္ တလြင့္လြင့္ႏွင့္ တက္ေနသည့္ မီးပံုးပ်ံတစ္လံုးကို ျမင္လွ်င္ စားလက္စ ထမင္းပန္းကန္ကို ပစ္ထားခဲ့ၿပီး ျမင္ကြင္းထဲကေန ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္အထိ တေမ့တေမာ ေငးၾကည့္ဖူးေသာ ျပကြက္မ်ားသည္ အမွန္ပင္ ရွိခဲ့သည္။ ထိုျပကြက္မ်ား အာရံုတြင္ ထင္ဟပ္လာသည့္အခါ ဦးေလးမ်ား ခူးေပးသည့္ အုန္းသီးႏုႏုကို ဇြန္းႏွင့္ ျခစ္ၿပီး စားရသည့္အရသာ၊ အုန္းသီးႏွင့္ ထန္းလ်က္တြဲစားသည့္ အရသာ၊ တစ္ေတာင္ေလာက္ရွိသည့္ အုန္းသီးေကာက္ညွင္းထုပ္ ပူပူကို သၾကားျဖဴျဖဴႏွင့္ တို႔စားရသည့္ အရသာတို႔႔က လွ်ာဖ်ားတြင္ စိမ့္ၿပီး ၀င္လာသည္။ ေၾသာ္ . . . ကၽြန္မတို႔ကို ငယ္ေစ ႏုေစႏိုင္စြမ္းသည့္ သီတင္းကၽြတ္ကာလပါေပတကား။


+ႏွင္းႏုလြင္+

၀ါလကင္းလြတ္ သီတင္းကၽြတ္ေတာ့မည္။ မိုးၾကြင္းေလးနည္းနည္းက်န္ေနေသးေသာ္လည္း သီတင္းကၽြတ္ေတာ့မည္ အေငြ႕အသက္တို႔က ကၽြန္မတို႔ကို လႊမ္းၿခံဳစျပဳေနၿပီ။ လူလံုးေပ်ာက္ေအာင္ ရြာတတ္သည့္ မိုးအစား ညေနဆည္းဆာတို႔က သာသာယာယာေရာက္လာေနၿပီ။ တိမ္ညိဳတို႔ ကင္းစင္ေန သည့္ ေန၀င္ခ်ိန္သည္ ပြင့္လင္းရာသီ၊ သီတင္းကၽြတ္အခါသမယကို ညႊန္းဆိုေနသည္။ ညေနေစာင္းစ အခ်ိန္တြင္ တစ္ၿပိဳက္၊ ႏွစ္ၿပိဳက္ရြာ သည့္ မိုးေၾကာင့္ ေျမသင္းန႔ံတို႔က သင္းႀကိဳင္ေနသည္။ မၾကာမီ သီတင္းကၽြတ္ေတာ့မည္။ သီတင္းကၽြတ္ရနံ႕ လိႈင္လာခ်ိန္တြင္ ငယ္ဘ၀က ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည့္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ျဖစ္ရပ္ကေလးမ်ားက အသွ်ိဳ အသိွ်ဴ၀င္လာသည္။ ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္က ေနခဲ့ဖူးသည့္ရြာကေလးသည္ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိသည့္ အိမ္ေျခ ၃၀ သာသာ ရြာကေလးျဖစ္သည္။ ထို႔အတြက္ ကၽြန္မတို႔ငယ္ဘ၀ မီးထြန္းပြဲသည္ ေရာင္စံု ဖေယာင္းတိုင္ေလးမ်ားကသာ အဓိက ေနရာယူထားခဲ့သည္။ လက္ညိွိဳးခန္႔ လံုးပတ္ရွိသည့္ ဖေယာင္းတိုင္ေလးမ်ားကို ဘုရားစင္မွစၿပီး ေနာက္ေဘး မီးဖိုးေခ်ာင္၊ ေျခနင္းဘက္၊ ေရကပ်ဥ္၊ အိမ္ေရွ႕က ေသာက္ေရအိုးစင္တို႔တြင္ တစ္တိုင္ခ်င္းစီ ထြန္းသည္။ ထို႔ေနာက္ ထင္းစင္၊ စပါးပုတ္၊ ႏြားတင္းကုပ္၊ ၀က္စင္၊ အိမ္သာ၊ ေရတံုကင္တို႔မွာ ထြန္းသည္။ မီးေရာင္စံုတစ္လက္လက္ကို သေဘာက်ေသာ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမက တစ္အိမ္လံုး ပတ္ပတ္လည္ ဖေယာင္းမီးထြန္းၾကသည္။ အိမ္ေခါင္ရင္းက ဥသွ်စ္ပင္ေအာက္တြင္လည္း ထြန္းသည္။ အိမ္ေနာက္ဘက္ ေခ်ာက္အစပ္က ကင္ပြန္းခ်ဥ္ပင္ေအာက္တြင္လည္း မီးထြန္းသည္။ ေျမျပင္သို႔ ေငါထြက္ေနသည့္ သရက္ပင္၊ ကုကၠိဳလ္ပင္တို႔၏ အျမစ္ဆံုမ်ား ေနရာသည္လည္း ကၽြန္မတို႔ မီးတင္ထြန္းရာ မီးခံုေလးမ်ားျဖစ္ခဲ့သည္။ အိမ္ကေန ဖြားဖြားတို႔ အိမ္ဘက္ကိုသြားသည့္ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ အုတ္နီခဲေလးမ်ား ခ်ထားၿပီး အစီအရီ မီးထြန္းၾကသည္။ မိုးရြာၿပီးစ ညေနျဖစ္ေနသည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ အိုင္ေနသည့္ ေရကြက္ေလးမ်ားထဲတြင္ ထင္ဟပ္ေနသည့္ မီးေရာင္ တလက္လက္ သီတင္းကၽြတ္၏ အလွကို ျပည့္စံုေအာင္ ျဖည့္စြက္ေပးခဲ့ၾကသည္။ ထို႔အျပင္ ကၽြန္မတို႔ရြာကေလးသည္ ျမစ္ကမ္းနံဖူးတြင္ ရွိသည့္အတြက္ မီးေဖာင္လည္း ေမ်ာေလ့ ရွိၾကေသးသည္။ ငွက္ေပ်ာပင္မ်ားကို ခုတ္ၿပီးဖြဲ႕ထားသည့္ ေဖာင္ေပၚတြင္ ဆီးမီးခြက္ကေလးမ်ားကို တင္ၿပီး ျမစ္ေရတက္ခ်ိန္ကို ေစာင့္ကာ အထက္သို႔ ေမ်ာလိုက္ရသည္။ တခါတရံေတာ့ သီတင္းကၽြတ္ မတိုင္မွီတည္းက ရွင္ဥပဂုတၱေဖာင္ေတာ္က ရြာက ျမစ္ဆိပ္ကို ဆိုက္ေရာက္ေနတတ္သည္။ ထုိအခါမ်ိဳးတြင္ လျပည့္ေန႔ေရာက္သည္အထိ အပူေဇာ္ခံထားၿပီးမွ မီးေဖာင္ေမ်ာသည့္ေန႔တြင္ပင္ အထက္ဘက္သို႔ ပို႔ေဆာင္ ပူေဇာ္ေလ့ရွိၾက သည္။ ေရစီးတြင္ တေရႊ႕ေရႊ႕ႏွင့္ အထက္ဘက္တက္သြားသည့္ မီးေဖာင္ေလးမ်ား တေမ့ တေမာ ေစာင့္ၾကည္ခဲ့ ဖူးေသာ ျမင္ကြင္းမ်ား သည္ ျပန္ေတြးမိရံုႏွင့္ ၾကည္ႏူးဖြယ္လည္း ေကာင္းလြန္းလွသည္။ သီတင္းကၽြတ္ေတာ့မည့္ ၀ိေသသထဲတြင္ ဆြမ္းေတာ္ႀကီးကပ္ပြဲအတြက္ ေဆာ္ၾသၾကသည့္ နိဗၺာန္ေဆာ္သံလည္း တစ္ခု အပါအ၀င္ျဖစ္ သည္။ သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေန႔တြင္ ရြာဦးေစတီတြင္ ျပဳလုပ္မည့္ ဆြမ္းေတာ္ႀကီးကပ္ပြဲအတြက္ အလွဴေငြေကာက္ခံရင္း လုပ္အားဒါနျပဳရန္ ႏိႈးေဆာ္သံသည္လည္း ကၽြန္မတို႔ ရြာ၏ ၾကည္ႏူးဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ ဓေလ့တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ႏွစ္စဥ္ျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည့္ ထံုးတမ္း စဥ္လာအတိုင္း ဆြမ္းေတာ္ႀကီးကပ္မည့္ေန႔ မတိုင္ခင္တည္းက ရြာသားမ်ားစုရုံးကာ ရြာဦးရွိ ျမတ္ေစာညီေနာင္ ေစတီ ၂ ဆူ တစ္၀ိုက္တြင္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၿပီး ေစတီေတာ္တို႔ကိုလည္း ထံုးသကၤန္းမ်ား ကပ္လဴွၾကသည္။ လျပည့္ေန႔ ညေနေစာင္းခ်ိန္တြင္ေတာ့ အိမ္တိုင္းမွ မိမိတို႔ တတ္စြမ္းသေလာက္ ခ်ိဳခ်ဥ္အရသာ အျဖာျဖာတို႔ကို ယူေဆာင္ လာၿပီး ေနာက္တေန႔ အာရံုဦးတြင္ ဆြမ္းကပ္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳတင္ကာ ေလာင္းလွဴထားၾကသည္။ လွဴဖြယ္ပစၥည္းမ်ားထဲတြင္ ဖေယာင္းတိုင္၊ အေမႊးတိုင္တို႔တို႔ ပါသကဲ့သို႔ ဘုရားပန္းမ်ားကို ကပ္လွဴသည့္သူမ်ားလည္းရွိေနသည္။ ထိုသို႔ လာေရာက္ လဴွဒါန္းၾကသူတို႔ကို ဘဲသားဆန္ျပဳတ္၊ ၾကက္သားဆန္ျပဳတ္တို႔ျဖင့္ ျပန္လည္ေကၽြးေမြးေလ့ရွိသကဲ့သို႔ ပဲဟင္း၊ ငံျပာရည္ခ်က္ စပ္စပ္တို႔ျဖင့္ ထမင္းေကၽြးေလ့ ရွိၾကေသးသည္။ ေခၽြးတလံုးလံုး မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ခ်က္သူျပဳတ္သူ၊ အိုးခြက္ပန္းကန္ေဆးသူတို႔၏ ျဖဴစင္ေသာ ပံုရိပ္မ်ားသည္ ယေန႔ထက္ထိ ေဆးသားမပ်က္ေသးသည့္ ဓါတ္ပံုမ်ားျဖစ္ေနၾကသည္။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ သီတင္းကၽြတ္ခါနီးလွ်င္ အက်ီအသစ္ရ၍ ေပ်ာ္ရသည္။ ဆြမ္းေတာ္ႀကီးကပ္ရန္ သြားသည့္အခါ၊ မီးထြန္းပြဲေလွ်ာက္ၾကည့္သည့္အခါတို႔တြင္ ၀တ္ဆင္ရန္အေမက ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမကို အက်ၤီအသစ္ေလးမ်ား ၀ယ္ေပးေလ့ရွိၿပီး ကၽြန္မတို႔ ညီအစ္မ ၂ ေယာက္ကေတာ့ အၿမဲလိုလို ဆင္တူအက်ီေလးေတြ ၀တ္ရတတ္သည္။ တခ်ိဳ႕အက်ီေလးေတြကိုေတာ့ ရြာအေရွ႕ပိုင္းက ဦးသက္ႀကီးႏွင့္ မႀကီး မိေအးတို႔ဆီမွာ ခ်ဳပ္ေပးၿပီး တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ခ်ဳပ္ၿပီးသားေလးေတြ ၀ယ္ေပးသည္။ ထိုအက်ီေလးေတြကို ၀တ္ရင္းႏွင့္ အဘိုးအဘြားတို႔ကို လည္ၿပီး ကန္ေတာ့ၾကသည္။ လူႀကီးမ်ားကို ကန္ေတာ့မည့္ေန႔တြင္ အေမက ေစ်းသြားရင္းႏွင့္ ကန္ေတာ့မည့္ ကိတ္မုန္႔၊ ဖေယာင္းတိုင္၊ အေမႊးတိုင္တို႔ကို စံုလင္ေအာင္ ၀ယ္လာေလ့ရွိသည္။ ငွက္ေပ်ာခ်ဥ္သီးလည္း ပါတတ္သည္။ ညေနေစာင္းၿပီးဆိုလွ်င္ေတာ့ အဖိုးအဖြားတို႔ကို ကန္ေတာ့စရာ ပစၥည္းအစံုအလင္ကို လင္ဗန္းကေလးတြင္ ထည့္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္က ရြက္ရသည္။ ဘႀကီး ဘေထြး၊ ေဒၚႀကီး ေဒၚေလးတို႔အတြက္ကိုမူ အေမတို႔က အိတ္ႏွင့္ ထည့္ၿပီး သယ္လာၾကသည္။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ အနီးဆံုး အဖြားအိမ္မွ စၿပီး တအိမ္တက္ တစ္အိမ္ဆင္း ကန္ေတာ့ရင္းႏွင့္ ေကၽြးေသာ အစားအေသာက္မွန္သမွ်ကို အကုန္စားၾကသည္။ ထိုသို႔ ကန္ေတာ့ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္သည့္အခါ အေမက ေ၀ပံုက် ခြဲေပးသည့္ မီးရွဴးမီးပန္းမ်ားႏွင့္ ကစားရသည္။ သိပ္မေဆာ့တတ္ေသးသည့္ ေမာင္ေလး၏ မီးပန္းမ်ားကို ေခ်ာ့ၿပီးေတာင္းသည့္အခါေတာင္း၊ မုန္႔ႏွင့္ လဲသည့္အခါလဲ၊ ေျခာက္ၿပီး ယူသည့္အခါယူႏွင့္ ျပန္ေတြးမိတိုင္း ေပ်ာ္စရာျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ …. ရာသီ စက္၀န္းက မွန္မွန္လည္ပတ္ရင္း သကၠရာဇ္တို႔ကို ယူေဆာင္သြားၿပီ။ ။ မီးဇာမေကာင္း၊ မိႈင္းခိုးမျပည့္သည့္အတြက္ မီးပံုးပ်ံ အေပၚသို႔ မတက္ႏိုင္သည့္အခါ၊ တက္ေနရင္း တန္းလန္းႏွင့္ ေလာင္သြားသည့္အခါတို႔တြင္ ၀မ္းနည္းရေသာ ခံစားမႈမ်ိဳးကို အဆင္သင့္ မီးပံုပ်ံ၀ယ္ႏိုင္သည့္အခ်ိန္တြင္ လူျဖစ္လာသည့္ ေနာက္လူတို႔ ခံစားဖူးမည္မဟုတ္သည့္တိုင္ တလြင့္လြင့္ႏွင့္ တက္ေနသည့္ မီးပံုးပ်ံတစ္လံုးကို ျမင္လွ်င္ စားလက္စ ထမင္းပန္းကန္ကို ပစ္ထားခဲ့ၿပီး ျမင္ကြင္းထဲကေန ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္အထိ တေမ့တေမာ ေငးၾကည့္ဖူးေသာ ျပကြက္မ်ားသည္ အမွန္ပင္ ရွိခဲ့သည္။ ထိုျပကြက္မ်ား အာရံုတြင္ ထင္ဟပ္လာသည့္အခါ ဦးေလးမ်ား ခူးေပးသည့္ အုန္းသီးႏုႏုကို ဇြန္းႏွင့္ ျခစ္ၿပီး စားရသည့္အရသာ၊ အုန္းသီးႏွင့္ ထန္းလ်က္တြဲစားသည့္ အရသာ၊ တစ္ေတာင္ေလာက္ရွိသည့္ အုန္းသီးေကာက္ညွင္းထုပ္ ပူပူကို သၾကားျဖဴျဖဴႏွင့္ တို႔စားရသည့္ အရသာတို႔႔က လွ်ာဖ်ားတြင္ စိမ့္ၿပီး ၀င္လာသည္။ ေၾသာ္ . . . ကၽြန္မတို႔ကို ငယ္ေစ ႏုေစႏိုင္စြမ္းသည့္ သီတင္းကၽြတ္ကာလပါေပတကား။


+ႏွင္းႏုလြင္+