နားပံုတို႕ကိုအေသးစိတ္ေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။ ေမတၱာႏွင့္ ေစတနာသည္ဆင္တူမေယာင္ရွိေသာ္လည္း
လြန္စြာကြဲျပားျခားနားလွေပသည္။ ေစတနာရွိက မိမိပိုင္ဆိုင္ေသာ စည္းစိမ္ဥစၥာအားသူတထူးအားလြယ္လင့္တကူေပးႏိုင္သည္။လြယ္လင့္တကူေပး၍ရသည္။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၌ ေစတနာရွိသည္၊မရွိသည္ကိုထိုသူ၏ ေပးကမ္းစြန္႕ႀကဲမႈေပၚတြင္ၾကည့္ကာသိႏိုင္သည္။ ေမတၱာကားထိုသို႕မဟုတ္။ ေမတၱာကား ေစတနာကဲ့သို႕အျခားတစ္ဦးတစ္ေယာက္အားလြယ္လြယ္ေပး၍ ရႏုိင္ေသာအရာမဟုတ္။ရႏိုင္သည္ထားဦး။လူတိုင္းအားေပးႏိုင္ရမည္မွာလြယ္ကူသည့္ကိစၥမျဖစ္ႏိုင္။
မိမိအေပၚ၌နာက်င္ေအာင္ ျပဳမူထားသူအေပၚတြင္ ေမတၱာထားရန္မွာသာ၍ပင္ဆိုးေသးသည္။သို႕ေသာ္ထိုကဲ့သို႕
မလြယ္ကူလွေသာကိစၥအားအထက္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြကလက္ေတြ႕လုပ္ျပခဲ့သည္။
ထုိေန႕ကငါးသေဘၤာဆိုက္သည့္ေန႕ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြသည္အလုပ္သမားရံုထဲမွထြက္ကာ ျမစ္ကမ္းစပ္ေဘးသို႕ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾက
သည္။ငါးသေဘၤာဆိုက္ကပ္သည့္အခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ငါးထမ္းအလုပ္သမားမ်ားက ေတာင္းတစ္ေယာက္တစ္လံုးျဖင့္
သေဘၤာေပၚမွငါးမ်ားအား ထမ္းခ်ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြကျမစ္ကမ္းေဘးရွိေက်ာက္တံုးႀကီးေပၚတြင္ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ ကိုယ္ရပ္ေနမိၾကသည္။လႈိင္းလံုးကေလးမ်ားကကမ္းစပ္သို႕အရွိန္ႏွင့္ေျပးေျပးေဆာင့္လွ်က္ရွိသည္။
ထုိအခ်ိန္တြင္ စက္တပ္ေလွတစ္စင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွင့္မနီးမေ၀းရွိကမ္းစပ္သို႕ထိုးကပ္လာသည္။ ေလွေပၚ၌ပါလာေသာ ခရီးသည္မ်ားကအားစိုက္ကာကမ္းေပၚသို႕ခုန္တက္လာၾကသည္။စက္ေလွကေလးမွာကမ္းေပၚသို႕ခုန္တက္လုိက္ ကမ္းစပ္ႏွင့္ကြာသြားလို္က္၊လူတစ္ေယာက္ခုန္တက္လုိ္က္ကြာသြားလိုက္ျဖင့္ ျမင္ကြင္းကစြန္႕စားမႈအေသးစား
ကေလးပင္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္စက္ေလွေပၚ၌ ေနာက္ဆံုးက်န္ေနေသာခရီးသည္တစ္ဦးကကမ္းေပၚသို႕လႊားခနဲခုန္တက္လိုက္
သည္။သို႕ေသာ္ထုိလူသည္ကမ္းေပၚသို႕မေရာက္လိုက္။ထုိလူကခုန္တက္ရန္အားယူလိုက္စဥ္မွာပင္
ေလွကရုတ္တရက္ကမ္းစပ္မွ ကြာသြားသည္။ ထုိလူသည္ ေရထဲသို႕ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ က်သြားေတာ့သည္။ အျဖစ္အပ်က္က ျမန္ဆန္လြန္းလွသည္။ကၽြန္ေတာ္ေၾကာင္၍ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြက ကမ္းစပ္သို႕ေျပးဆင္းသြားသည္။ ေလွေပၚမွ ေခ်ာ္က်ေသာလူသည္အသက္ႀကီးရင့္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္သျဖင့္
ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မထႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြကထိုသူအားထူေပးသည္။ထုိလူသည္ရႊံ႕တို႕ျဖင့္ေပ
က်ံလွ်က္ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြသည္လည္း ရႊံ႕တို႕ျဖင့္ ေပက်ံသြားေတာ့သည္။ ထိုလူကကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြအား ျပံဳး၍ပင္ မျပဘဲ ကမ္းနားအလုပ္သမားရံုး ရွိရာသို႕ ထြက္သြားေလေတာ့သည္။ `ခင္ဗ်ား ဘာလို႕ သြားထူတာလဲ´ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြကကၽြန္ေတာ့္ေမးခြန္းအားခ်က္ခ်င္းအေျဖမေပးဘဲ ခပ္ျပံဳးျပံဳးလုပ္ေနသည္။ထုိအျပံဳးထဲတြင္ကၽြန္ေတာ့္ေမးခြန္း၏အေျဖအား ေတြ႕လိုက္ရသည္ဟုကၽြန္ေတာ္ထင္
သည္။ ထုိ႕ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ အလုပ္သမားတန္းလ်ားကေလးရွိရာသို႕ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရန္တစ္ခုက်န္သြားခဲ့ပါသည္။ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြသြားထူေပးခဲ့ေသာ ေလွေပၚမွျပဳတ္က်ေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္အလုပ္သမားေခါင္းျဖစ္၍ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ကသူ႕လက္ေအာက္မွငါးဖမ္းအလုပ္သမားမ်ား
ျဖစ္ၾကပါသည္။ ယေန႕သည္ အလုပ္ခ်ိန္ ငါးမိနစ္ခန္႕ေနာက္က်သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြအား ထိုပုဂၢိဳလ္မွ အလုပ္ဆင္းခြင့္ ပိတ္ပင္ေသာေန႕ျဖစ္သည္။ တနည္းအားျဖင့္ မိမိကို နာက်င္ေစေသာသူ တစ္ေယာက္အေပၚ၌ ေမတၱာထားတတ္ေသာ လူတစ္ေယာက္ကို အမွန္တကယ္ေတြ႕ရွိခဲ့ေသာ ေန႕လည္းျဖစ္ပါသည္။
+လူခါး+
(စာပြင့္လႊာမဂၢဇင္း၊ ၂၀၁၂ ၊ စက္တင္ဘာ)
နားပံုတို႕ကိုအေသးစိတ္ေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။ ေမတၱာႏွင့္ ေစတနာသည္ဆင္တူမေယာင္ရွိေသာ္လည္း
လြန္စြာကြဲျပားျခားနားလွေပသည္။ ေစတနာရွိက မိမိပိုင္ဆိုင္ေသာ စည္းစိမ္ဥစၥာအားသူတထူးအားလြယ္လင့္တကူေပးႏိုင္သည္။လြယ္လင့္တကူေပး၍ရသည္။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၌ ေစတနာရွိသည္၊မရွိသည္ကိုထိုသူ၏ ေပးကမ္းစြန္႕ႀကဲမႈေပၚတြင္ၾကည့္ကာသိႏိုင္သည္။ ေမတၱာကားထိုသို႕မဟုတ္။ ေမတၱာကား ေစတနာကဲ့သို႕အျခားတစ္ဦးတစ္ေယာက္အားလြယ္လြယ္ေပး၍ ရႏုိင္ေသာအရာမဟုတ္။ရႏိုင္သည္ထားဦး။လူတိုင္းအားေပးႏိုင္ရမည္မွာလြယ္ကူသည့္ကိစၥမျဖစ္ႏိုင္။
မိမိအေပၚ၌နာက်င္ေအာင္ ျပဳမူထားသူအေပၚတြင္ ေမတၱာထားရန္မွာသာ၍ပင္ဆိုးေသးသည္။သို႕ေသာ္ထိုကဲ့သို႕
မလြယ္ကူလွေသာကိစၥအားအထက္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြကလက္ေတြ႕လုပ္ျပခဲ့သည္။
ထုိေန႕ကငါးသေဘၤာဆိုက္သည့္ေန႕ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြသည္အလုပ္သမားရံုထဲမွထြက္ကာ ျမစ္ကမ္းစပ္ေဘးသို႕ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾက
သည္။ငါးသေဘၤာဆိုက္ကပ္သည့္အခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ငါးထမ္းအလုပ္သမားမ်ားက ေတာင္းတစ္ေယာက္တစ္လံုးျဖင့္
သေဘၤာေပၚမွငါးမ်ားအား ထမ္းခ်ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြကျမစ္ကမ္းေဘးရွိေက်ာက္တံုးႀကီးေပၚတြင္ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ ကိုယ္ရပ္ေနမိၾကသည္။လႈိင္းလံုးကေလးမ်ားကကမ္းစပ္သို႕အရွိန္ႏွင့္ေျပးေျပးေဆာင့္လွ်က္ရွိသည္။
ထုိအခ်ိန္တြင္ စက္တပ္ေလွတစ္စင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွင့္မနီးမေ၀းရွိကမ္းစပ္သို႕ထိုးကပ္လာသည္။ ေလွေပၚ၌ပါလာေသာ ခရီးသည္မ်ားကအားစိုက္ကာကမ္းေပၚသို႕ခုန္တက္လာၾကသည္။စက္ေလွကေလးမွာကမ္းေပၚသို႕ခုန္တက္လုိက္ ကမ္းစပ္ႏွင့္ကြာသြားလို္က္၊လူတစ္ေယာက္ခုန္တက္လုိ္က္ကြာသြားလိုက္ျဖင့္ ျမင္ကြင္းကစြန္႕စားမႈအေသးစား
ကေလးပင္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္စက္ေလွေပၚ၌ ေနာက္ဆံုးက်န္ေနေသာခရီးသည္တစ္ဦးကကမ္းေပၚသို႕လႊားခနဲခုန္တက္လိုက္
သည္။သို႕ေသာ္ထုိလူသည္ကမ္းေပၚသို႕မေရာက္လိုက္။ထုိလူကခုန္တက္ရန္အားယူလိုက္စဥ္မွာပင္
ေလွကရုတ္တရက္ကမ္းစပ္မွ ကြာသြားသည္။ ထုိလူသည္ ေရထဲသို႕ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ က်သြားေတာ့သည္။ အျဖစ္အပ်က္က ျမန္ဆန္လြန္းလွသည္။ကၽြန္ေတာ္ေၾကာင္၍ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြက ကမ္းစပ္သို႕ေျပးဆင္းသြားသည္။ ေလွေပၚမွ ေခ်ာ္က်ေသာလူသည္အသက္ႀကီးရင့္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္သျဖင့္
ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မထႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြကထိုသူအားထူေပးသည္။ထုိလူသည္ရႊံ႕တို႕ျဖင့္ေပ
က်ံလွ်က္ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြသည္လည္း ရႊံ႕တို႕ျဖင့္ ေပက်ံသြားေတာ့သည္။ ထိုလူကကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြအား ျပံဳး၍ပင္ မျပဘဲ ကမ္းနားအလုပ္သမားရံုး ရွိရာသို႕ ထြက္သြားေလေတာ့သည္။ `ခင္ဗ်ား ဘာလို႕ သြားထူတာလဲ´ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြကကၽြန္ေတာ့္ေမးခြန္းအားခ်က္ခ်င္းအေျဖမေပးဘဲ ခပ္ျပံဳးျပံဳးလုပ္ေနသည္။ထုိအျပံဳးထဲတြင္ကၽြန္ေတာ့္ေမးခြန္း၏အေျဖအား ေတြ႕လိုက္ရသည္ဟုကၽြန္ေတာ္ထင္
သည္။ ထုိ႕ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ အလုပ္သမားတန္းလ်ားကေလးရွိရာသို႕ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရန္တစ္ခုက်န္သြားခဲ့ပါသည္။ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြသြားထူေပးခဲ့ေသာ ေလွေပၚမွျပဳတ္က်ေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္အလုပ္သမားေခါင္းျဖစ္၍ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ကသူ႕လက္ေအာက္မွငါးဖမ္းအလုပ္သမားမ်ား
ျဖစ္ၾကပါသည္။ ယေန႕သည္ အလုပ္ခ်ိန္ ငါးမိနစ္ခန္႕ေနာက္က်သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြအား ထိုပုဂၢိဳလ္မွ အလုပ္ဆင္းခြင့္ ပိတ္ပင္ေသာေန႕ျဖစ္သည္။ တနည္းအားျဖင့္ မိမိကို နာက်င္ေစေသာသူ တစ္ေယာက္အေပၚ၌ ေမတၱာထားတတ္ေသာ လူတစ္ေယာက္ကို အမွန္တကယ္ေတြ႕ရွိခဲ့ေသာ ေန႕လည္းျဖစ္ပါသည္။
+လူခါး+
(စာပြင့္လႊာမဂၢဇင္း၊ ၂၀၁၂ ၊ စက္တင္ဘာ)
No comments:
Post a Comment