---အိပ္မက္မဲ့ေသာည---

>

ၾကည့္လိုုက္ပါ..။ ေမာင္ရင္ဆိုုင္းထမ္း ၾကယ္ကေလး နွင့္ သူ၏ အနီးမေဝးတြင္ အနီေရာင္ ၾကယ္တစ္လံုုးကလွလွပပ ရွိေနတယ္။ လဆန္းရက္မိုု႔ လ ဟာတစ္ဝက္တျပက္လည္း လင္းေနတယ္။ တစ္ျခမ္းလည္း မဟုုတ္ သံုုးခ်ိဳးတစ္ခ်ိဳးလည္း မက် နဲ႔ .။ဒါေပမယ့္ ည ကေတာ့ သိသိသာသာ ထင္ထင္ရွားရွား လွပေနပါတယ္။ ၾကယ္ဆိုုတာ ျဂိဳလ္ တစ္စင္း ျဖစ္တယ္လိုု႔ ေျပာမွာလား။ ျမင္ေနရတဲ့ အနီေရာင္ၾကယ္ဟာ ထင္ထင္ ရွားရွားရွိေနျပီး ကမာၻနဲ႔ အတူ ေနကုုိ လွည့္ပတ္ေနတဲ့ ျဂိဳလ္လိုု႔ သိပၺံ ပညာရွင္ေတြကေတာ့ ေျပာၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ အျမင္မွာေတာ့ သူဟာ လင္းလက္ေနတဲ့ အနီေရာင္ ၾကယ္တစ္လံုုးပါပဲ။ ျမိဳ႕ျပရဲ႕ မီးေရာင္ ထိန္ထိန္ေတြရဲ႕ အထက္မွာ ညဟာ လွခ်င္သေလာက္ အျမင္မွာမလွနိုုင္ရွာ ဘူး။ ၾကယ္ေရာင္ေတြေတာက္ပေစဖိုု႔ လ်ပ္စစ္မီးေရာင္ေတြကိုု ခ်ဳပ္ျငိမ္းေစခ်င္သလား။ဟင့္အင္း.. ၊ စိတ္ရဲ႕ ေစစားမွဳ ေနာက္မွာ အရာရာဟာ မေျပာင္းလဲဘဲ ေျပာင္းလဲခဲ့တယ္။ ဒီလိုုပဲကၽြန္မ ေနထိုုင္လာခဲ့တဲ့ ေနရာေတြမွာလည္း စစ္မွန္ျခင္းဟာ အတုုအေယာင္ ေတြရဲ႕ ဖံုုးကြယ္မွဳ ေအာက္မွာ မွိန္ေဖ်ာ့ခဲ့တာ ၾကာေနခဲ့ျပီ။ မိုုင္ေထာင္ခ်ီ ေဝးကြာေနတဲ့ေနရာေဒသ တစ္ခုုဆီက ရရွိခဲ့ဖူးတဲ့ အထီးက်န္ဆန္မွဳမွဳရဲ႕ အေငြ႕အသက္ကိုု ကၽြန္မ နွစ္သက္ ျမတ္နိုုးတဲ့ ေနရာတစ္ေနရာမွာျပန္လည္ရရွိေနတာကေတာ့ ကၽြန္မ မျဖစ္ခ်င္ဆံုုး ဆႏၵပါပဲ။ တစ္ခါ တရံမွာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းေနျပီး အထီးက်န္ဆန္မွုု ကိုု ရရွိခဲ့တယ္။ တစ္ခါတရံမွာ ေတာ့ လူ အမ်ားၾကားမွာေနျပီး အထီးက်န္ဆန္မွဳကို ရရွိခဲ့ျပန္တယ္။ ယူသူရွိမွ ေပးသူ ရွိတယ္ ဆိုုေပမယ့္ အထီးက်န္ဆန္ေစျခင္းကိုု ဘယ္သူကမွ ကၽြန္မကိုုရရွိေစဆိုုျပီး မေပး သလိုု ကၽြန္မကလည္း မယူခဲ့ပါဘူး။ ဒါပမယ့္ ခက္တာက ရရွိေနသူဟာ ကၽြန္မျဖစ္ေနတာ ပါ..။ ဒါဟာ လူ႔ဘဝ ဆိုုတာရဲ႕ သေဘာတရား တစ္ခုုဆိုုရင္ေတာ့ ဘဝဆိုုတဲ့ ေက်ာင္းမွာကၽြန္မက အလယ္တန္းေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး ဆိုုတာ သိရွိ ခဲ့ရျပီ..။ တဆစ္ဆစ္ ကိုုက္ခဲ့ေနတဲ့ ပုုရြက္ဆိတ္ ေတြနဲ႔ တဝီဝီနဲ႔ ပ်ံရင္း ေသြးစုုပ္ဖိုု႔ေခ်ာင္းေနတဲ့ ျခင္ေတြကိုု ေငးၾကည့္ေနမိတာ အဓိပၺါယ္ မရွိတဲ့ အလုုပ္တစ္ခုုလိုု႔ ေျပာမွာလား။ပုုရြက္ေတြ က သူတိုု႔ အသိုုက္အျမံဳကိုု ဖ်က္ဆ္ီးမယ့္သူလိုု႔ ထင္ျပီး အတတ္နိုုင္ဆံုုးကာကြယ္ေနၾက သလိုု ျခင္ေတြလည္း သူတိုု႔ဝမ္းစာအတြက္ သူတိုု႔ ရွာေဖြေနၾကတာ မဟုုတ္လား။ကၽြန္မ ကေရာ..။ ကိုုယ့္အိပ္မက္ေတြနဲ႔ နွလံုုးသားကိုု ပ်က္စီးေစမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ အေတြးေတြကိုု မတားဆီးနိုုင္ဘူးမဟုုတ္လား။ ေန႔စဥ္ ျမင္ေနၾက အျမင္တစ္ခုုဟာ အနည္ငယ္ တိမ္းေစာင္းရံုုနဲ႔ ကၽြန္မအတြက္သိသိသာသာ ျဖစ္ေစတာကေတာ့ ကၽြန္မ မွတ္ဥာဏ္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ရံဖန္ရံခါမွာေတာ့အမွတ္ထင္ထင္ ရွိတတ္တာေတြကိုု ေမ့ေလ်ာ့ ထားခ်င္ပါတယ္။ တိတ္တဆိတ္နဲ႔ ၾကယ္ေတြကိုု ၾကည့္ေငးေနတတ္တဲ့အခ်ိန္ေတြကိုု ေလ်ာ့ပါးေစခ်င္လိုု႔ပါ။

တကယ္လိုု႔မ်ား မ်က္ရည္က်ျခင္းဆိုုတာ ေဒါသစိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတယ္ဆိုုရင္ ကၽြန္မဟာေဒါသၾကီးသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္မွန္မသိ ျဖစ္ေနရျပီေပါ့။ အသံတိတ္ မ်က္ရည္က်ေနရတဲ့ အခါေပါင္းမ်ားစြာကိုုကၽြန္မ ပိုုင္ဆိုုင္ခဲ့ဖူးတာကိုုးေနာ္..။ ခ်စ္ျခင္းဟာ ေဒါသစိတ္ကိုု ျဖစ္ေစသလား။ ဟင့္အင္း..။ တရားသေဘာနဲ႔ေတာ့ မခ်ိန္ညွိပါဘူး..။ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုယ္ မျပည့္ဝသူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ခံယူရင္း နားမလည္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကိုုနားလည္ေအာင္ ၾကိဳးစားေပမယ့္ လိုုက္မမီနိုုင္တဲ့ ကၽြန္မဟာ ေနာက္ဆံုုးေတာ့ ၾကယ္ေတြကိုု ေရတြက္သူ ျဖစ္မွန္မသိ ျဖစ္ခဲ့တယ္..။
 ၁.. ၂.. ၃.. .. .. .. .. ၁၉ .. ၂၀.. ၈၈.. ၈၉ .. ၉၀… .. .. .. .. ..
 နံပါတ္ ၉ ကတၱီပါဖိနပ္တစ္ရံ.. သန္စြမ္းတဲ့ ဆံပင္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နက္နက္မ်ား.. မ်က္ေတာင္ တိုုတိုုစင္းစင္းမ်ား.. အိပ္စက္ျခင္းတိုု႔ကိုု အျပီးတိုုင္ သိမ္းယူသြားခဲ့တယ္…။ 


+ပ်ိဳးယုဝသုန္+

ၾကည့္လိုုက္ပါ..။ ေမာင္ရင္ဆိုုင္းထမ္း ၾကယ္ကေလး နွင့္ သူ၏ အနီးမေဝးတြင္ အနီေရာင္ ၾကယ္တစ္လံုုးကလွလွပပ ရွိေနတယ္။ လဆန္းရက္မိုု႔ လ ဟာတစ္ဝက္တျပက္လည္း လင္းေနတယ္။ တစ္ျခမ္းလည္း မဟုုတ္ သံုုးခ်ိဳးတစ္ခ်ိဳးလည္း မက် နဲ႔ .။ဒါေပမယ့္ ည ကေတာ့ သိသိသာသာ ထင္ထင္ရွားရွား လွပေနပါတယ္။ ၾကယ္ဆိုုတာ ျဂိဳလ္ တစ္စင္း ျဖစ္တယ္လိုု႔ ေျပာမွာလား။ ျမင္ေနရတဲ့ အနီေရာင္ၾကယ္ဟာ ထင္ထင္ ရွားရွားရွိေနျပီး ကမာၻနဲ႔ အတူ ေနကုုိ လွည့္ပတ္ေနတဲ့ ျဂိဳလ္လိုု႔ သိပၺံ ပညာရွင္ေတြကေတာ့ ေျပာၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ အျမင္မွာေတာ့ သူဟာ လင္းလက္ေနတဲ့ အနီေရာင္ ၾကယ္တစ္လံုုးပါပဲ။ ျမိဳ႕ျပရဲ႕ မီးေရာင္ ထိန္ထိန္ေတြရဲ႕ အထက္မွာ ညဟာ လွခ်င္သေလာက္ အျမင္မွာမလွနိုုင္ရွာ ဘူး။ ၾကယ္ေရာင္ေတြေတာက္ပေစဖိုု႔ လ်ပ္စစ္မီးေရာင္ေတြကိုု ခ်ဳပ္ျငိမ္းေစခ်င္သလား။ဟင့္အင္း.. ၊ စိတ္ရဲ႕ ေစစားမွဳ ေနာက္မွာ အရာရာဟာ မေျပာင္းလဲဘဲ ေျပာင္းလဲခဲ့တယ္။ ဒီလိုုပဲကၽြန္မ ေနထိုုင္လာခဲ့တဲ့ ေနရာေတြမွာလည္း စစ္မွန္ျခင္းဟာ အတုုအေယာင္ ေတြရဲ႕ ဖံုုးကြယ္မွဳ ေအာက္မွာ မွိန္ေဖ်ာ့ခဲ့တာ ၾကာေနခဲ့ျပီ။ မိုုင္ေထာင္ခ်ီ ေဝးကြာေနတဲ့ေနရာေဒသ တစ္ခုုဆီက ရရွိခဲ့ဖူးတဲ့ အထီးက်န္ဆန္မွဳမွဳရဲ႕ အေငြ႕အသက္ကိုု ကၽြန္မ နွစ္သက္ ျမတ္နိုုးတဲ့ ေနရာတစ္ေနရာမွာျပန္လည္ရရွိေနတာကေတာ့ ကၽြန္မ မျဖစ္ခ်င္ဆံုုး ဆႏၵပါပဲ။ တစ္ခါ တရံမွာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းေနျပီး အထီးက်န္ဆန္မွုု ကိုု ရရွိခဲ့တယ္။ တစ္ခါတရံမွာ ေတာ့ လူ အမ်ားၾကားမွာေနျပီး အထီးက်န္ဆန္မွဳကို ရရွိခဲ့ျပန္တယ္။ ယူသူရွိမွ ေပးသူ ရွိတယ္ ဆိုုေပမယ့္ အထီးက်န္ဆန္ေစျခင္းကိုု ဘယ္သူကမွ ကၽြန္မကိုုရရွိေစဆိုုျပီး မေပး သလိုု ကၽြန္မကလည္း မယူခဲ့ပါဘူး။ ဒါပမယ့္ ခက္တာက ရရွိေနသူဟာ ကၽြန္မျဖစ္ေနတာ ပါ..။ ဒါဟာ လူ႔ဘဝ ဆိုုတာရဲ႕ သေဘာတရား တစ္ခုုဆိုုရင္ေတာ့ ဘဝဆိုုတဲ့ ေက်ာင္းမွာကၽြန္မက အလယ္တန္းေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး ဆိုုတာ သိရွိ ခဲ့ရျပီ..။ တဆစ္ဆစ္ ကိုုက္ခဲ့ေနတဲ့ ပုုရြက္ဆိတ္ ေတြနဲ႔ တဝီဝီနဲ႔ ပ်ံရင္း ေသြးစုုပ္ဖိုု႔ေခ်ာင္းေနတဲ့ ျခင္ေတြကိုု ေငးၾကည့္ေနမိတာ အဓိပၺါယ္ မရွိတဲ့ အလုုပ္တစ္ခုုလိုု႔ ေျပာမွာလား။ပုုရြက္ေတြ က သူတိုု႔ အသိုုက္အျမံဳကိုု ဖ်က္ဆ္ီးမယ့္သူလိုု႔ ထင္ျပီး အတတ္နိုုင္ဆံုုးကာကြယ္ေနၾက သလိုု ျခင္ေတြလည္း သူတိုု႔ဝမ္းစာအတြက္ သူတိုု႔ ရွာေဖြေနၾကတာ မဟုုတ္လား။ကၽြန္မ ကေရာ..။ ကိုုယ့္အိပ္မက္ေတြနဲ႔ နွလံုုးသားကိုု ပ်က္စီးေစမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ အေတြးေတြကိုု မတားဆီးနိုုင္ဘူးမဟုုတ္လား။ ေန႔စဥ္ ျမင္ေနၾက အျမင္တစ္ခုုဟာ အနည္ငယ္ တိမ္းေစာင္းရံုုနဲ႔ ကၽြန္မအတြက္သိသိသာသာ ျဖစ္ေစတာကေတာ့ ကၽြန္မ မွတ္ဥာဏ္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ရံဖန္ရံခါမွာေတာ့အမွတ္ထင္ထင္ ရွိတတ္တာေတြကိုု ေမ့ေလ်ာ့ ထားခ်င္ပါတယ္။ တိတ္တဆိတ္နဲ႔ ၾကယ္ေတြကိုု ၾကည့္ေငးေနတတ္တဲ့အခ်ိန္ေတြကိုု ေလ်ာ့ပါးေစခ်င္လိုု႔ပါ။

တကယ္လိုု႔မ်ား မ်က္ရည္က်ျခင္းဆိုုတာ ေဒါသစိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတယ္ဆိုုရင္ ကၽြန္မဟာေဒါသၾကီးသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္မွန္မသိ ျဖစ္ေနရျပီေပါ့။ အသံတိတ္ မ်က္ရည္က်ေနရတဲ့ အခါေပါင္းမ်ားစြာကိုုကၽြန္မ ပိုုင္ဆိုုင္ခဲ့ဖူးတာကိုုးေနာ္..။ ခ်စ္ျခင္းဟာ ေဒါသစိတ္ကိုု ျဖစ္ေစသလား။ ဟင့္အင္း..။ တရားသေဘာနဲ႔ေတာ့ မခ်ိန္ညွိပါဘူး..။ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုယ္ မျပည့္ဝသူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ခံယူရင္း နားမလည္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကိုုနားလည္ေအာင္ ၾကိဳးစားေပမယ့္ လိုုက္မမီနိုုင္တဲ့ ကၽြန္မဟာ ေနာက္ဆံုုးေတာ့ ၾကယ္ေတြကိုု ေရတြက္သူ ျဖစ္မွန္မသိ ျဖစ္ခဲ့တယ္..။
 ၁.. ၂.. ၃.. .. .. .. .. ၁၉ .. ၂၀.. ၈၈.. ၈၉ .. ၉၀… .. .. .. .. ..
 နံပါတ္ ၉ ကတၱီပါဖိနပ္တစ္ရံ.. သန္စြမ္းတဲ့ ဆံပင္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နက္နက္မ်ား.. မ်က္ေတာင္ တိုုတိုုစင္းစင္းမ်ား.. အိပ္စက္ျခင္းတိုု႔ကိုု အျပီးတိုုင္ သိမ္းယူသြားခဲ့တယ္…။ 


+ပ်ိဳးယုဝသုန္+