တစ္ခ်ိဳ႕က ေျပာၾကတယ္။ အလကား မေလးရွားတဲ့။ စကၤာပူက ေရွ႕ကလုပ္။ မေလးရွားက ေနာက္ကေန အကုန္အတုလိုက္ခိုးတဲ့။ ေျပာရင္လည္း ေျပာခ်င္စရာပဲေလ။ ဟိုဘက္နဲ႕ ဒီဘက္ ျမစ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးတစ္ခုသာ ျခားတဲ့ စကၤာပူနဲ႕ မေလးရွားက လက္ေ၀ွ႕အေက်ာ္အေမာ္ႏွစ္ေယာက္ လက္ခေမာင္းခတ္ၿပီး စိန္ေခၚေနၾကသလိုမ်ိဳး။ ဟိုဘက္ကမ္းကေန စကၤာပူက ေၾကာ္ျငာဘုတ္ႀကီးေထာင္ေတာ့ မေလးရွားကလည္း ဒီဘက္ကေန ေၾကာ္ျငာဘုတ္ႀကီး ျပန္ေထာင္ျပလို႕။ စကၤာပူက တိုက္ေတြ မိုးေပၚအကာအကြယ္မဲ့ ယိမ္းထိုးၿပီးတက္သြားတာ ျမင္ေတာ့ မေလးရွားက တိုက္ေတြကလည္း မိုးပ်ံပူေဖာင္းေတြလို ေကာင္းကင္ကို တလြင့္လြင့္နဲ႕၊ စီလို႕ ရီလို႕။ သူကေတာ့ စကၤာပူဟာ အိမ္ေထာင့္တာ၀န္ေက်တဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေကာင္း တစ္ေယာက္ဆိုရင္ မေလးရွားကိုေတာ့ မယား၀တၱရားငါးပါး ေက်ပြန္တဲ့ အိမ္ရွင္မေကာင္း တစ္ေယာက္လို႕ျမင္တယ္။ ခြဲလို႕ မရဘူးေပါ့။ ေရွ႕သြားေနာက္လို္က္ ညီတယ္။ ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္း တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာလိုက္ၾကတာမ်ား ႏွစ္ႏိုင္ငံၾကားက ျမစ္က်ဥ္းကေလးေတာင္ အံ့ၾသ၀မ္းသာစိတ္ေတြနဲ႕ တဖ်တ္ဖ်တ္တုန္လို႕။
၂။
သူကလား ။ သူကေတာ့ ဟိုး ျမန္မာျပည္က လာတဲ့ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ေပါ့။ သူ႕နာမည္က ကိုသာေကာင္း။ မေလးရွားေရာက္တာ ၾကာေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ၾကာသလဲဆိုရင္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ရွိၿပီ။ လာတုန္းကေတာ့ ခဏ၊ တစ္ႏွစ္တန္သည္၊ ႏွစ္ႏွစ္တန္သည္ဆိုၿပီး လာတာ။ သူ ဒီကိုလာခဲ့တဲ့ အေၾကာင္း စဥ္းစားလိုက္တိုင္း သူတို႕ရြာက ၀က္ပြဲစား ျမင့္ေဆာင္ေျပာတဲ့ စကားကို ျပန္သတိရမိတယ္။ သူ မေလးရွားကိုသြားမယ္ဆိုေတာ့ ၀က္တစ္ေကာင္ အသားထြက္ႏႈန္းေလာက္သာ စိတ္၀င္စားတဲ့ ျမင့္ေဆာင္က သူ႕ကို ေမးတယ္။ “ကိုသာေကာင္း မေလးရွားကိုသြားရင္ ဘယ္ေလာက္ကုန္မွာလဲ” ျမင့္ေဆာင္ရဲ႕ေလသံက သူ ကုန္က်မယ့္ ပိုက္ဆံကို သိခ်င္တာထက္ သဲထဲေရသြန္ျဖစ္သြားေတာ့မယ့္ ကိစၥႀကီးပါဗ်ာလို႕ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ အသံမ်ိဳး။ “ဆယ္သိန္းေလာက္ေတာ့ ကုန္မွာေပါ့ကြာ” သူက ပြဲစားက ေျပာထားတဲ့အတိုင္းေျဖလိုက္ေတာ့ ျမင့္ေဆာင္က သူ႕ေခါင္းကို သာသာေလး ဘယ္ညာယမ္းတယ္။ “ တစ္လကို ဘယ္ေလာက္ရမယ္လို႕ မွန္းထားလဲ” “ တစ္လ ႏွစ္သိန္းေလာက္ေပါ့” သူ႕အေျဖစကားကိုၾကားေတာ့ ျမင့္ေဆာင္က “အဟက္” ဆိုတဲ့ ေလွာင္ရယ္သံ တစ္ခ်က္ကို မကြယ္မ၀ွက္ အန္ထုတ္တယ္။ “ဒါဆို က်ဳပ္ကို အဲဒီဆယ္သိန္းေပး၊ တစ္လ ႏွစ္သိန္း က်ဳပ္ေပးမယ္၊ ဘယ့္ႏွယ့္လဲ” သူ႕ရင္ထဲ ဖ်င္းခနဲပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ေဒါသကို ထိန္းရင္း သူ႕ကို ရယ္ျပခဲ့သလို “အဟက္” လို႕ပဲ တိတိလင္းလင္း ျပန္ရယ္ျပလိုက္တယ္။ စိတ္ထဲကေတာ့ မင္းလို ၀က္ပြဲစားဆီ ငါက အလုပ္လုပ္ရဦးမွာလားကြ။ ေအး…. ငါမေလးက ျပန္လာမွ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့လို႕ ႀကိမ္းပစ္လုိက္ေသးတယ္။ ေဟာ…ခုေတာ့ၾကည့္။ ေအးဂ်င့္ဆက္သြယ္ေပးတဲ့ သူေဌးဆီမွာ ႏွစ္ႏွစ္။ အခုေလာေလာဆယ္ လုပ္ေနတဲ့ သူေဌးဆီမွာက ဆယ့္ေလးႏွစ္။ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေတာင္ေက်ာ္ၿပီ။ ခုခ်ိန္ထိ ဘာမွ အရာမထင္ေသးဘူး။ အိမ္မွာ က်န္ေနခဲ့တဲ့ ဘုစုခရုကေလးေတြေတာင္ ဆယ္တန္းေအာင္လို႕ တကၠသိုလ္တက္ေနၾကၿပီ။ သူက ခုထိ တစ္လ ႏွစ္သိန္း မွန္မွန္ မပို႕ႏိုင္ေသးဘူး။ သူေဌးကေတာ့ သူ႕ကို ရာထူးေပးထားတယ္။ စူပါဗိုက္ဆာတဲ့။ ကေလးေတြက သူ႕ကြယ္ရာမွာ ေနာက္သလိုလို ေျပာင္သလိုလိုနဲ႕ စူပါဖိုက္တာလို႕ မၾကားတၾကားေခၚၾကတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ သူ႕ဘ၀ကလည္း ဘာထူးလို႕လဲ။ လကုန္လို႕ လစာထြက္တာနဲ႕ ေရဖိုး၊ မီးဖိုး၊ အိမ္သာျပင္ခ ဘာညာဆိုၿပီး သူေဌးေပးတဲ့ စာရြက္တစ္ရြက္နဲ႕ ဟိုအေဆာင္ကူး ၊ ဒီအေဆာင္ကူးၿပီး မိုက္ေၾကးခြဲရတဲ့ ဘ၀မို႕လား။ ဒီၾကားထဲ နီေပါေတြ၊ ဘဂၤလားေတြက ပါေသးတယ္။ ၾကာေတာ့ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ေတာင္ မသတီေတာ့ဘူး။ အဆံေခ်ာင္ေနတဲ့ ခရုတစ္ေကာင္လို ခံစားရတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ သူ ထြက္ေပါက္ရွာခဲ့တာပဲ။
၃။
သူ႕ဘ၀ကို မေလးရွားေျမထဲက ဆြဲထုတ္ခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီ။ ခုမွပဲ သူ႕ဆႏၵျပည့္၀ေတာ့တယ္။ ဟုတ္တယ္။ ျမန္မာျပည္ကေန မေလးရွား။ မေလးရွားကေနတဆင့္ စကၤာပူ။ သူ႕ဘ၀ကို အလွည့္အေျပာင္းျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္လို႕ သူဆံုးျဖတ္ပစ္ခဲ့တယ္။ သူ စကၤာပူကို ကူးေတာ့မယ္။ မေလးရွားကိုေရာက္ၿပီး ပထမ သူေဌးဆီက ထြက္ေျပးလာတာဆိုေတာ့ အခု သူက အိုဗာစေတးေပါ့။ အိုဗာစေတးတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ စကၤာပူကို ကူးမယ္ဆိုေတာ့ သူေရြးခ်ယ္လိုက္ရတဲ့ လမ္းက ေအာက္လမ္း။ စကၤာပူနဲ႕ မေလးရွားကို ျခားထားတဲ့ ျမစ္က်ဥ္းကေလးရဲ႕ သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္အထိ မေလးႏိုင္ငံသား ၾကားပြဲစားက စက္ေလွနဲ႔ ပို႔ေပးမယ္။ ဟိုဘက္ကမ္းေရာက္ေအာင္ေတာ့ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းနဲ႕ ကိုယ္ လက္ပစ္ကူး။ ဟိုဘက္ကမ္းေရာက္သည္အထိ ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ဆိုရင္ေတာ့ ဟိုဘက္က ပြဲစားက လာေခၚ အလုပ္၀င္ေပါ့။ မေခ်ာေမြ႕လို႕ကေတာ့ …။ ဘာစဥ္းစားရမွာလဲ ။ ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေစ်းေပါ့။ ေယာက်္ားပဲ၊ ေသတစ္ေန႕ ေမြးတစ္ေန႕ေပါ့။ “ကဲ…… ဟိုတစ္ေယာက္ စက္ေလွေပၚတက္ေလ။ ဘာလဲ အခုမွ ေၾကာက္ေနၿပီလား” ပြဲစားရဲ႕ ေငါက္ဆတ္ဆတ္အသံေၾကာင့္ သူ႕အေတြးေတြက ဓါးနဲ႔ အခုတ္ခံရတဲ့ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းလို ျပတ္ေတာက္သြားတယ္။ “ဘာလို႕ေၾကာက္ရမွာလဲ၊ ေၾကာက္ရင္ မင္းကိုေပးထားတဲ့ ရင္းဂစ္ႏွစ္ေထာင္ဆံုးမွာေပါ့” လို႕ ေတြးလိုက္ရင္း သူ စက္ေလွေပၚတက္လိုက္တယ္။
၄။
စက္ေလွေပၚမွာက သူအပါအ၀င္ စုစုေပါင္းေလးေယာက္။ ေလးဆယ္ေက်ာ္ ငါးဆယ္နီးပါးဆိုလို႕ သူတစ္ေယာက္ပဲ ပါတယ္။ က်န္တဲ့ သံုးေယာက္က အားလံုးလူငယ္ေတြ။ “ အင္း အသက္ႀကီးေလ ေလာဘႀကီးေလဆိုတာ ဟုတ္မ်ားေနသလားပဲ” လို႕ သူ ေတြးလိုက္မိတယ္။ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တန္ေကာင္းပါဘူးေလ။ လူတိုင္းေလာဘနဲ႕ပဲ မဟုတ္လား။ စက္ေလွေပၚ သူတို႕အားလံုး ေနသားတက် ထိုင္မိေတာ့မွ ပြဲစားက စက္ေလွေပၚတက္လာၿပီး သူတို႕ကို မွာစရာရွိတာ မွာတယ္။ “ မင္းတို႕ကို ေနာက္ဆံုးမွာမယ္။ အခု ဆယ့္တစ္ခြဲတာနဲ႕ ေလွစထြက္မယ္။ ဆယ့္ႏွစ္ထိုးတာနဲ႕ ဟိုဘက္ကမ္းေရာ ဒီဘက္ကမ္းပါ ႏွစ္ကူး အထိမ္းအမွတ္ မီးရွဴး မီးပန္းေတြ ေဖာက္လိ္မ့္မယ္။ အဲ့ဒါကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ဟိုဘက္ကမ္းေရာက္ေအာင္ ကူးၾက။ ကမ္းေရာက္ရင္ ခဏေစာင့္ ပြဲစားလာေခၚလိမ့္မယ္” ပြဲစားက လြယ္လြယ္ေျပာသြားေပမယ့္ နားေထာင္ေနရတဲ့ သူ႕မွာ ေခၽြးေစးေတြေတာင္ပ်ံလာတယ္။ “ ေအး … ေရာက္ေအာင္ မကူးႏိုင္လို႕ကေတာ့ ကိုယ့္ထိုက္နဲ႕ ကိုယ့္ကံပဲ။ ငါ့ စက္ေလွက မင္းတို႕ ခုန္ခ်ၿပီးတာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းျပန္လွည့္မွာ ။ ေနာက္လွည့္မၾကည့္ဘူး” ပြဲစားက ေနာက္ဆံုးစကားကို ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာရင္း စက္ေလွကို ကမ္းကေန ခြာတယ္။ “ ဘုရား….. ဘုရား….” သူရင္ေတြ ခုန္လာတယ္။ သူတို႕အားလံုး မျဖစ္မေန ခုန္ခ်ၾကရေတာ့မွာပါလား။ တဖြားဖြား လြင့္စင္ေျပးထြက္သြားတဲ့ ေရလိႈင္းေတြလို သူ႕ရင္ထဲမွာလည္း အဆင္ေျပပါ့မလား ဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္က လြင့္စင္ျဖာထြက္ေနတယ္။ စက္ေလွကေလးက ေလတဟူးဟူးျဖဴးေနတဲ့ ေရျပင္ေဖြးေဖြးကို ထိုးခြဲရင္း ေရာင္စံုမီးေတြ လက္ေနတဲ့ ျခေသၤ့ႏိုင္ငံေတာ္ဆီကို ခုတ္ေမာင္းေနတယ္။ စက္ေလွ အင္ဂ်င္စက္သံ တဒုတ္ဒုတ္ထက္ သူ႕ႏွလံုးခုန္သံက ပိုက်ယ္ေနတယ္လို႕ သူထင္မိတယ္။ ျမစ္ကေလးကို တစ္၀က္ေလာက္ေက်ာ္မိသြားေတာ့ စကၤာပူဘက္ဆီက အုန္းအုန္းဒိုင္းဒိုင္းနဲ႕ မီးရွဴးမီးပန္းေတြ ပစ္ေပါက္တာကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ မူလက စက္သံ ေျဖးေျဖးနဲ႕ ေရြ႕တယ္ဆိုရံုေလးေရြ႕တဲ့ စက္ေလွက စက္ကုန္ဖြင့္ခ်လိုက္တယ္။ အေတြ႕အႀကံဳမရွိတဲ့ သူတို႕က မွင္တက္မိေနတုန္းမွာ ပြဲစားက အခ်ိန္ကိုက္လႈပ္ရွားလိုက္တာပဲ။ တဒိုင္းဒိုင္းထိုးတက္လာတဲ့ အင္ဂ်င္သံဟာ မီးေရာင္စံုေတြရဲ႕ အငမ္းမရ ေအာ္ဟစ္ျမဴးတူးမႈေအာက္မွာ ေပ်ာက္သြားတယ္။ သူတို႕ အားလံုး ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မေလးရွားကလည္း မီးေရာင္စံုေတြၾကားထဲမွာ လွ်ပ္စစ္ၿမိဳ႕ေတာ္ဆန္စြာ အလွႀကီး လွလို႕။ “ကဲ …. ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ၊ ခုန္ခ်ေတာ့ေလ။ ကင္းလွည့္ေသေဘၤာနဲ႕တိုးေနလိမ့္မယ္” ပြဲစားရဲ႕ အညွာအတာကင္းမဲ့တဲ့ အသံက ၾကားေနရတဲ့ အသံဗလံအားလံုးကို ေက်ာ္ၿပီးထြက္လာတယ္။ သူ႕ေရွ႕က လူရြယ္သံုးေယာက္က သူတို႕ကိုယ္ သူတို႕ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ရွိတဲ့ ဟန္နဲ႕ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ခုန္ခ်သြားၾကတယ္။ “ဗြမ္း……. ဗြမ္………….ဗြမ္း” ေရထဲကို ျမဳပ္သြားၿပီး ျပန္ေပၚလာတဲ့ ၀ရုန္းသုန္းကား လူရိပ္ေတြကို သူေၾကာင္ၿပီး ေငးေနမိတယ္။ “ ေဟ့လူ ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ ခုန္ခ်ေတာ့ေလ” ပြဲစားက မွင္တက္မိေနတဲ့ သူ႕ကို လွမ္းေအာ္တယ္။ သူလည္း အားတင္းၿပီး ခုန္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။ “ အား………” ေရထဲကို သူ႕ကိုယ္လံုးႀကီးက်သြားတဲ့ “ဗြမ္း..” ဆိုတဲ့ အသံအစား ေၾကာက္အားလန္႕အားနဲ႕ ေအာ္္လိုက္တဲ့ “ အား….” ဆိုတဲ့ အသံႀကီးပဲ ထြက္လာတယ္။ သူ႕ခႏၶာကိုယ္မွာလည္း ေရေတြရႊဲနစ္ေနရမယ့္အစား ေခၽြးေတြပဲ ရႊဲနစ္ေနတယ္။ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဘးနားမွာ၀ိုင္းဖြဲ႕ေနတဲ့ သူနဲ႕ဘ၀တူ လူငယ္ေတြက အထိတ္တလန္႕မ်က္ႏွာေတြနဲ႕ သူ႕ကို ၾကည့္ေနၾကတယ္။ အိပ္မက္။ အိပ္မက္မွ အိပ္မက္ဆိုး။ အနားမွာရွိတဲ့ ေရဗူးကိုလွမ္းယူၿပီး အ၀ ေသာက္ပစ္လိုက္တယ္။ “ မက္ေနက် အိပ္မက္ႀကီး မက္ေနျပန္ၿပီထင္တယ္။ ဟုတ္လား ကိုႀကီးေကာင္း” သူ႕အေၾကာင္းကို သိေနတဲ့ ရခိုင္သား သန္းလင္းက လွမ္းေမးေတာ့ ၀န္ခံတဲ့အေနနဲ႕ သူ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ညိတ္ျပလိုက္တယ္။ “ အဲ့ဒါေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့။ တသြားတည္း သြားခ်င္ေနတဲ့ စကၤာပူ။ ခင္ဗ်ားဟာက အိပ္မက္နဲ႕တင္ မစားသာပါဘူးဗ်ာ။ ေရာ့ …. ဒါေလး တစ္ခြက္ခ်လိုက္”
၅။
“ ကိုႀကီးေအာင္၊ ကိုႀကီးေအာင္… ထပါဦးဗ်… ဒုကၡေတာ့ ေရာက္ၿပီ” အလန္႕တၾကားေအာ္ရင္း လႈပ္ႏိႈးလိုက္တာေၾကာင့္ သူ ရုတ္တရက္ႏိုးလာရတယ္။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္ဖက္ခန္းမွာေနတဲ့ ပအို၀့္ေလး။ “သန္းလင္းတို႕ အဖြဲ႕မူးၿပီး ေကာင္မေလးေတြ အေဆာင္ကို ခဲနဲ႕သြားထုေနတယ္” ပအို၀့္ေလးစကားကို ၾကားမွ သူ ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိရသြားတယ္။ ၀ိုင္းဖြဲ႕ေနၾကတဲ့ သန္းလင္းတို႕ လူစုမရွိၾကေတာ့ဘူးပဲ။ သူ အိပ္ယာထဲကေန ျပာျပာသလဲ ထလိုက္ၿပီး အေဆာင္ေပၚက ေျပးဆင္းလာခဲ့တယ္။ “ အဲ့ဒီ ေကာင္ကို ထုတ္ေပး၊ မေပးရင္ နင္တို႕ အကုန္လံုးကို သတ္မယ္” ေကာင္မေလးေတြ အေဆာင္ဘက္ကို သူေရာက္သြားေတာ့ သန္းလင္းက ေတာ္ေတာ္ေသာင္းက်န္းေနၿပီ။ “ ေဟ့ေကာင္ သန္းလင္း၊ မင္းမူးရင္ အိပ္ပါလားကြ။ ဘာလို႕ သူမ်ား အေဆာင္ေရွ႕ လာေအာ္ေနတာလဲ” သူလည္း စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႕ သန္းလင္းကို ရင္ဘတ္ေစာင့္တြန္းလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သန္းလင္းက သူ႕ကို တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ၿပီး လက္ထဲက အုတ္ခဲက်ိဳးကို လမ္းေဘးေျမာင္းထဲ လႊင့္ပစ္တယ္။ “ က်ဳပ္ မမူးဘူး ကိုႀကီးေကာင္းရ။ ဒီေကာင္မေတြေပါ့။ အိမ္ထဲမွာ နီေပါတစ္ေယာက္ရွိေနတာကို ထုတ္မေပးဘူး။ ေအ့…. ေဟ့… ထုတ္ေပး၊ အဲ့ဒီေကာင္ကို ငါသတ္မယ္” သန္းလင္းက ေလ်ာ့က်ေနတဲ့ ပုဆိုးကို ျပင္၀တ္ရင္း ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေအာ္တယ္။ သန္းလင္း အသံႀကီးက အရက္သမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ၀မ္းေခါင္းသံႀကီးဆိုေတာ့ အနီးနားမွာရွိတဲ့ မေလးအိမ္ေတြကပါ ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္နဲ႕ ၀ိုင္းအံုလာၾကတယ္။ အေျခအေနကို အျမန္ဆံုး ၿငိမ္ေအာင္လုပ္မွ ရေတာ့မယ္။ မဟုတ္ရင္ မေလးေတြရဲ႕ ဖုန္းကေလး တစ္ေကာလ္ေအာက္မွာ သူတို႕ ဒုကၡေရာက္သြားႏိုင္တယ္။ “ ေတာ္ေတာ့ သန္းလင္း။ မင္းသြားေတာ့။ ကဲ…….. ပအို၀့္ မင္းတို႕ သန္းလင္းကို ေခၚသြား” သူ႕ကိုလာေခၚတဲ့ ပအို၀့္ေလးကို မ်က္ရိပ္ျပလိုက္ရင္း သန္းလင္းကို ပအို၀့္ေလးဆီ တြန္းလႊတ္လိုက္တယ္။ သန္းလင္း ခႏၶာကိုယ္ဆီက အရက္ေခၽြးနံ႕က ေ၀့ခနဲ သူ႕ ႏွာေခါင္းထဲ ေဆာင့္၀င္လာတယ္။ “ နင္တို႕ အေၾကာင္းကို သိလို႕ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ ၾကာၿပီေဟ့၊ အမ်ိဳးဖ်က္မေတြ… ထြီ…” သန္းလင္းက ပအို၀့္ေလး ဆြဲေခၚေနတဲ့ၾကားကေန ေကာင္မေလးေတြ အေဆာင္ဘက္ကို လွမ္းေအာ္သြားေသးတယ္။ သူ သန္းလင္းကို “ ဟာ … ဒီေကာင္” လို႕ အမူအယာနဲ႕ ေျခာက္လုိက္ေတာ့မွ ကုတ္ကုတ္ ကုတ္ကုတ္နဲ႕ ပါသြားတယ္။
၆။
ပတ္၀န္းက်င္က မုန္တိုင္းက်ၿပီး ျပန္ၿငိမ္သြားတဲ့ ျမစ္ေရျပင္လို ျပန္လည္ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ တစ္အိမ္စ ႏွစ္အိမ္စ ထြက္ၾကည့္ေနတဲ့ မေလးအိမ္ေတြကလည္း စိတ္ခ် လက္ခ် ျပန္၀င္သြားကုန္ၾကတယ္။ “ ကဲ… ညီမတို႕ ၊ သန္းလင္းေျပာတာ ဟုုုုတ္လား” ေကာင္မေလးေတြက သူ႕ေမးခြန္းကို မၾကားၾကတဲ့အတိုင္း ၿငိမ္ေနၾကတယ္။ သူ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ အခ်ိဳးကိုၾကည့္ရင္း ခံျပင္းသြားမိတယ္။ “ ဟုတ္လားလို႕ ေမးေနတယ္ေလ” သူ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေအာ္လိုက္ေတာ့မွ ေကာင္မေလးေတြက လႈပ္လာတယ္။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္ နင္ေျပာလိုက္၊ ငါေျပာလိုက္ဆိုတဲ့ အမူအယာမ်ိဳးေတြ လုပ္ေနၾကတယ္။ သူ ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႕ ေကာင္မေလးေတြ အေဆာင္ထဲ ၀င္သြားလိုက္တယ္။ ဟိုအခန္းဖြင့္၊ ဒီအခန္းဖြင့္နဲ႕ ေနာက္ဆံုး အိမ္သာနဲ႕ကပ္ေနတဲ့ ေထာင့္ထဲက နီေပါတစ္ေယာက္ထြက္လာတယ္။ ရွက္စိတ္ ၊ ေဒါသစိတ္ေတြနဲ႕ နီေပါကို ႏွစ္ခ်က္ဆင့္ ထုိးပစ္လိုက္တယ္။ “ ေခြးမသား” သူဘာေျပာတယ္ဆိုတာ နားမလည္ေပမယ့္ သူ႕လက္သီးရဲ႕ ဆိုလိုရင္းကိုေတာ့ နီေပါေကာင္ ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္သြားမွာ ေသခ်ာတယ္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာ သူ႕ လက္သီးရာက စကၠန္႕ပိုင္းအတြင္း ထင္ထင္ရွားရွားေပၚလာတယ္။ “ သြား…….. ေရွ႕က” ေနာက္ကေန တင္ပါးကို တစ္ခ်က္ထပ္ကန္လိုက္ရင္း နီေပါေကာင္ကို ေကာင္မေလးေတြေရွ႕ သူေခၚထုတ္လာခဲ့တယ္။ “ ဒီေကာင့္ကို ဘယ္သူေခၚသြင္းလာတာလဲ” နီေပါကို သြက္သြက္ရမ္းသြားေအာင္ ဆြဲခါလိုက္ရင္း သူ ေမးလိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးေတြက တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ၿငိမ္ေနၾကတုန္းပဲ။ တဆတ္ဆတ္တုန္လာတဲ့ သူ႕ ခႏၶာကိုယ္က ေဒါသမီးခိုးေတြ ထြက္ေနတယ္လို႕ သူ ထင္တယ္။ ျမန္မာ မိန္းကေလးေတြခ်ည္းေနတဲ့ အေဆာင္မွာ အခ်ိန္မေတာ္ႀကီး လူမ်ိဳးျခားတစ္ေယာက္ေရာက္ေနတာ ဘာသေဘာလဲ။ “ ေမးေနတယ္ေလ” သူ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေအာ္လုိက္ေတာ့မွ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္စီက အသံထြက္လာတယ္။ အသံက ၾကားရတယ္ ဆိုရံုေလး။ “ အဲ့ဒါ သမီးရည္းစားပါ ကိုႀကီးေကာင္း” “ ဘာ” သူ႕နားထဲ သံရည္္ပူ အေလာင္းခံရတာထက္ဆိုးတယ္။ ေခါင္းကို သံေခ်ာင္းႏွစ္ခုနဲ႕ ညွပ္ရိုက္လိုက္သလို က်င္ခနဲ ဒိန္းခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ သူက လုပ္ယူခဲ့တာ မဟုတ္ရပါဘဲနဲ႕ သူ႕မ်က္လံုးေတြကလည္း ျပဴးက်ယ္၀ိုင္းစက္သြားရတယ္။ “ ဘာရယ္…. ဒီေကာင္က နင့္ရည္းစား … ဟုတ္လား” သူက နီေပါေကာင္ကုိ ေနာက္တစ္ခ်က္ဆြဲခါလိုက္ရင္း ေမးလိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက အသာအယာပဲ ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ သူ႕လက္ေတြက ပူပူေႏြးေႏြးျပတ္သြားတဲ့ အိမ္ေျမွာင္အၿမီးဖ်ားေလးလို တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတယ္။ “ ေတာက္……. ထားစရာရွားလို႕ဟာ” ေတာက္္တစ္ခ်က္ကို ေခါက္လိုက္ရင္း အနားနီးတဲ့ အေဆာင္တံခါးကို သူေဆာင့္ကန္ပစ္လုိက္တယ္။ “ လိုင္းကာလီ တာေမာင္း” သူ နီေပါေကာင္ကို လက္ညွိဳးေငါက္ေငါက္ထုိးရင္း “ ေနာက္တစ္ခါ မလိုခ်င္ဘူး” လို႕ ႀကိမ္းပစ္လိုက္တယ္။ နီေပါေကာင္က ေကာင္မေလးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း မထီမဲ့ဲျမင္ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႕ သူ႕ေရွ႕က ထြက္သြားတယ္။ “ နင့္ကုိ သူေဌးေျပာၿပီး ျပန္ပို႕မယ္” အံသြားေတြကို က်ိတ္ရင္း သူေျပာလိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက လည္တိုင္ကိုေက်ာ့ၿပီး ေခါင္းကိုေတာင္ေမာ့ထားလိုက္ေသးတယ္။ လူတြင္ပါလို႕ ႏြားက်ားကိုက္တာ သူသိတယ္။ ေဒါသစိတ္ကို မ်ိဳခ်ၿပီး ေကာင္မေလးေတြ အေဆာင္ေရွ႕က သူ ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ၇။ “ ကိုႀကီးေကာင္း…….. ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္ခဲ့လဲ” အေဆာင္ကို သူ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အမူးမေျပေသးတဲ့ သန္းလင္းက ကမူးရွဴးထိုး ေဒါသေတြနဲ႕ သူ႕ကို ဆီးေမးတယ္။ သူ႕ ေလသံထဲမွာ ေဒါသအရိပ္အျမြက္မပါေအာင္ သူ အတတ္ႏို္င္ဆံုးထိန္းရင္း ေျပာလိုက္တယ္။ “ သူ႕ကို ျမန္မာျပည္ျပန္ပို႕လိုက္မယ္” “ ျပန္ပို႕ရံုနဲ႕ မရဘူး ။ သတ္ပစ္ရမွာ။ အဲ့ဒီလို ေကာင္မေလးေတြေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႕ေတြ ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သိကၡာက်ရတာ” သန္းလင္းရဲ႕ အသံက ငိုခ်ပစ္လုိက္ေတာ့မယ့္ အသံမ်ိဳး။ သူ႕ရင္ထဲမွာလည္း သန္းလင္းခံစားေနရတဲ့ ခံစားခ်က္ထက္ မေလ်ာ့တဲ့ ခံစားမႈက ပဲတင္ထပ္ေနတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူလည္း သန္းလင္းလို ေပါက္ကြဲပစ္လုိက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သန္းလင္းနဲ႕ စာရင္ သူက ေပါက္ကြဲျဖစ္လိုက္ဖိုိ႕ထက္ ဘယ္လိုေျဖရွင္းရမလဲဆိုတာကို အေျဖရွာရမယ့္ လူမဟုတ္လား။ “ မင္း………ေတာ္ေတာ့ သန္းလင္း။ ဒီစက္ရံုမွာ ငါ အႀကီးဆံုး။ ဒီကိစၥကို ငါေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းေပးမယ္” သန္းလင္းကို ေနာက္ဆံုးစကား တစ္ခြန္းေျပာလိုက္ရင္း အေဆာင္ေရွ႕က ခံုေလးေပၚမွာ သူ သြားထုိင္ေနလိုက္တယ္။ လူကသာ ထုိင္ေနတာပါေလ..။ စိတ္ေတြက အတိတ္ေန႕ေတြဆီကို ေနာက္ျပန္ခုတ္ေမာင္းေနတဲ့ ရထားႀကီး တစ္စင္းလို တရိပ္ရိပ္ နဲ႕။ ၈။ သူ အိမ္ေထာင္က်ခါစ၊ ၾကည့္ျမင္တိုင္ ကမ္းနားေစ်းကေန ဟိုတစ္ဖက္ကမ္း စက္စမ္းကို ကူးတို႕သမားလုပ္တုန္းက သူ႕ဆီမွာ အၿမဲစီးေနက် သူ႕ေဖာက္သည္ ငါးေရာင္းတဲ့ ရီးေလးပုမႀကီးရဲ႕ ေျပာစကားေတြကို သတိရမိတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ရီးေလးပုမတစ္ေယာက္ စက္ေလွေပၚကို ထုိင္လုိက္ရင္း ငါးေတြကို ေရထဲ လႊင့္ပစ္ေနတာျမင္ေတာ့ သူက မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ေမးမိတယ္။ “ အရီးေလး …. ငါးေတြကို ဘာလို႕လႊင့္ပစ္ေနတာလဲဗ်” သူ႕အေမးကိုၾကားေတာ့ ရီးေလးပုကမက သြားက်ိဳးေတြၾကားထဲက ေလထြက္လာေအာင္ “ရွီး” ခနဲ တစ္ခ်က္ရယ္လုိက္တယ္။ “ အပုပ္ေတြေဟ့…. အပုပ္ေတြ” “ ဟာ……… အပုပ္ေတြလည္း နည္းနည္းေလးပဲ….. ေရာေရာင္းေပါ့ဗ်” ဒီတစ္ခါေတာ့ ရီးေလးပုမက ေလထြက္ရံုတင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အသံထြက္ေအာင္ပါ ရယ္တယ္။ “ အမယ္ေလး ငေကာင္းရယ္… ။ ေရာေရာင္းဖို႕ ေနေနသာသာ တစ္ေကာင္တေလ ပါတာေတာင္ အကုန္လံုးပုပ္ပါတယ္ လုပ္ၾကတာ။ နင္မၾကားဖူးဘူးလား။ ငါးခံုးမတစ္ေကာင္ေၾကာင့္ တစ္ေလွလံုးပုပ္တယ္ဆိုတာေလ” အဲဒီေလာက္ပဲ။ ရီးေလးပုမက သူ မၾကာခဏ ၾကားဖူးေနက် စကားကိုလြယ္လြယ္ေလး ေျပာလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ သူကလည္း လြယ္လြယ္ေလး ျပံဳးရံုသာ ျပံဳးခဲ့မိတာပဲ။ အခုေတာ့ သူ လြယ္လြယ္ မျပံဳးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားေလ အသည္းနာေလ။ တကယ္ပါ။ သူ႕မွာသာ စြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္တဲ့ အစြမ္းသတၱိေတြ ရွိခဲ့ရင္ ရီးေလးပုမႀကီး သူ႕ငါးဗန္းထဲက ငါးအပုပ္ေတြ လႊင့္ပစ္သလိုမ်ိဳး ေလာကႀကီးနဲ႕ အံ၀င္ခြင္က် မျဖစ္တဲ့ အရာအားလံုးကို သူ လႊင့္ပစ္ေပးလိုက္ခ်င္တယ္။ စကားလံုးေလးတစ္ခုေတာ့ သူ ၾကားဖူးတယ္။ အခ်ိန္ဆိုတာ အေကာင္းဆံုး တံျမက္စည္းတဲ့။ ဘယ္သူေျပာခဲ့မွန္း မသိေပမယ့္ သိပ္ေကာင္းတဲ့ စကားေလးလံုးလို႕ သူသိထားတယ္။ သူတို႕ ေနထိုင္ရတဲ့ လူ႕ဘံုေလာကႀကီးနဲ႕ မသင့္ေလ်ာ္တဲ့ သက္ရွိ၊ သက္မဲ့ အရာအားလံုးကို တစ္ေန႕က်ရင္ အခ်ိန္ဆိုတဲ့ တံျမက္စီးႀကီးက မလြဲမေသြ လွည္းက်င္းပစ္လိမ့္မယ္လို႕ သူတစ္ထစ္ခ် ယံုၾကည္တယ္။ တစ္ခုပဲရွိတယ္။ အခ်ိန္ဆိုတဲ့ တံျမက္စည္းႀကီး အသက္၀င္လာေအာင္ေတာ့ သူတို႕ ဇြဲသန္သန္နဲ႕ ေစာင့္ေနၾကရလိမ့္မယ္။
+လူခါး+
(ေပဖူးလႊာ၊ ၂၀၁၃ ၊ ၾသဂုတ္ )
တစ္ခ်ိဳ႕က ေျပာၾကတယ္။ အလကား မေလးရွားတဲ့။ စကၤာပူက ေရွ႕ကလုပ္။ မေလးရွားက ေနာက္ကေန အကုန္အတုလိုက္ခိုးတဲ့။ ေျပာရင္လည္း ေျပာခ်င္စရာပဲေလ။ ဟိုဘက္နဲ႕ ဒီဘက္ ျမစ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးတစ္ခုသာ ျခားတဲ့ စကၤာပူနဲ႕ မေလးရွားက လက္ေ၀ွ႕အေက်ာ္အေမာ္ႏွစ္ေယာက္ လက္ခေမာင္းခတ္ၿပီး စိန္ေခၚေနၾကသလိုမ်ိဳး။ ဟိုဘက္ကမ္းကေန စကၤာပူက ေၾကာ္ျငာဘုတ္ႀကီးေထာင္ေတာ့ မေလးရွားကလည္း ဒီဘက္ကေန ေၾကာ္ျငာဘုတ္ႀကီး ျပန္ေထာင္ျပလို႕။ စကၤာပူက တိုက္ေတြ မိုးေပၚအကာအကြယ္မဲ့ ယိမ္းထိုးၿပီးတက္သြားတာ ျမင္ေတာ့ မေလးရွားက တိုက္ေတြကလည္း မိုးပ်ံပူေဖာင္းေတြလို ေကာင္းကင္ကို တလြင့္လြင့္နဲ႕၊ စီလို႕ ရီလို႕။ သူကေတာ့ စကၤာပူဟာ အိမ္ေထာင့္တာ၀န္ေက်တဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေကာင္း တစ္ေယာက္ဆိုရင္ မေလးရွားကိုေတာ့ မယား၀တၱရားငါးပါး ေက်ပြန္တဲ့ အိမ္ရွင္မေကာင္း တစ္ေယာက္လို႕ျမင္တယ္။ ခြဲလို႕ မရဘူးေပါ့။ ေရွ႕သြားေနာက္လို္က္ ညီတယ္။ ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္း တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာလိုက္ၾကတာမ်ား ႏွစ္ႏိုင္ငံၾကားက ျမစ္က်ဥ္းကေလးေတာင္ အံ့ၾသ၀မ္းသာစိတ္ေတြနဲ႕ တဖ်တ္ဖ်တ္တုန္လို႕။
၂။
သူကလား ။ သူကေတာ့ ဟိုး ျမန္မာျပည္က လာတဲ့ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ေပါ့။ သူ႕နာမည္က ကိုသာေကာင္း။ မေလးရွားေရာက္တာ ၾကာေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ၾကာသလဲဆိုရင္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ရွိၿပီ။ လာတုန္းကေတာ့ ခဏ၊ တစ္ႏွစ္တန္သည္၊ ႏွစ္ႏွစ္တန္သည္ဆိုၿပီး လာတာ။ သူ ဒီကိုလာခဲ့တဲ့ အေၾကာင္း စဥ္းစားလိုက္တိုင္း သူတို႕ရြာက ၀က္ပြဲစား ျမင့္ေဆာင္ေျပာတဲ့ စကားကို ျပန္သတိရမိတယ္။ သူ မေလးရွားကိုသြားမယ္ဆိုေတာ့ ၀က္တစ္ေကာင္ အသားထြက္ႏႈန္းေလာက္သာ စိတ္၀င္စားတဲ့ ျမင့္ေဆာင္က သူ႕ကို ေမးတယ္။ “ကိုသာေကာင္း မေလးရွားကိုသြားရင္ ဘယ္ေလာက္ကုန္မွာလဲ” ျမင့္ေဆာင္ရဲ႕ေလသံက သူ ကုန္က်မယ့္ ပိုက္ဆံကို သိခ်င္တာထက္ သဲထဲေရသြန္ျဖစ္သြားေတာ့မယ့္ ကိစၥႀကီးပါဗ်ာလို႕ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ အသံမ်ိဳး။ “ဆယ္သိန္းေလာက္ေတာ့ ကုန္မွာေပါ့ကြာ” သူက ပြဲစားက ေျပာထားတဲ့အတိုင္းေျဖလိုက္ေတာ့ ျမင့္ေဆာင္က သူ႕ေခါင္းကို သာသာေလး ဘယ္ညာယမ္းတယ္။ “ တစ္လကို ဘယ္ေလာက္ရမယ္လို႕ မွန္းထားလဲ” “ တစ္လ ႏွစ္သိန္းေလာက္ေပါ့” သူ႕အေျဖစကားကိုၾကားေတာ့ ျမင့္ေဆာင္က “အဟက္” ဆိုတဲ့ ေလွာင္ရယ္သံ တစ္ခ်က္ကို မကြယ္မ၀ွက္ အန္ထုတ္တယ္။ “ဒါဆို က်ဳပ္ကို အဲဒီဆယ္သိန္းေပး၊ တစ္လ ႏွစ္သိန္း က်ဳပ္ေပးမယ္၊ ဘယ့္ႏွယ့္လဲ” သူ႕ရင္ထဲ ဖ်င္းခနဲပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ေဒါသကို ထိန္းရင္း သူ႕ကို ရယ္ျပခဲ့သလို “အဟက္” လို႕ပဲ တိတိလင္းလင္း ျပန္ရယ္ျပလိုက္တယ္။ စိတ္ထဲကေတာ့ မင္းလို ၀က္ပြဲစားဆီ ငါက အလုပ္လုပ္ရဦးမွာလားကြ။ ေအး…. ငါမေလးက ျပန္လာမွ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့လို႕ ႀကိမ္းပစ္လုိက္ေသးတယ္။ ေဟာ…ခုေတာ့ၾကည့္။ ေအးဂ်င့္ဆက္သြယ္ေပးတဲ့ သူေဌးဆီမွာ ႏွစ္ႏွစ္။ အခုေလာေလာဆယ္ လုပ္ေနတဲ့ သူေဌးဆီမွာက ဆယ့္ေလးႏွစ္။ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေတာင္ေက်ာ္ၿပီ။ ခုခ်ိန္ထိ ဘာမွ အရာမထင္ေသးဘူး။ အိမ္မွာ က်န္ေနခဲ့တဲ့ ဘုစုခရုကေလးေတြေတာင္ ဆယ္တန္းေအာင္လို႕ တကၠသိုလ္တက္ေနၾကၿပီ။ သူက ခုထိ တစ္လ ႏွစ္သိန္း မွန္မွန္ မပို႕ႏိုင္ေသးဘူး။ သူေဌးကေတာ့ သူ႕ကို ရာထူးေပးထားတယ္။ စူပါဗိုက္ဆာတဲ့။ ကေလးေတြက သူ႕ကြယ္ရာမွာ ေနာက္သလိုလို ေျပာင္သလိုလိုနဲ႕ စူပါဖိုက္တာလို႕ မၾကားတၾကားေခၚၾကတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ သူ႕ဘ၀ကလည္း ဘာထူးလို႕လဲ။ လကုန္လို႕ လစာထြက္တာနဲ႕ ေရဖိုး၊ မီးဖိုး၊ အိမ္သာျပင္ခ ဘာညာဆိုၿပီး သူေဌးေပးတဲ့ စာရြက္တစ္ရြက္နဲ႕ ဟိုအေဆာင္ကူး ၊ ဒီအေဆာင္ကူးၿပီး မိုက္ေၾကးခြဲရတဲ့ ဘ၀မို႕လား။ ဒီၾကားထဲ နီေပါေတြ၊ ဘဂၤလားေတြက ပါေသးတယ္။ ၾကာေတာ့ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ေတာင္ မသတီေတာ့ဘူး။ အဆံေခ်ာင္ေနတဲ့ ခရုတစ္ေကာင္လို ခံစားရတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ သူ ထြက္ေပါက္ရွာခဲ့တာပဲ။
၃။
သူ႕ဘ၀ကို မေလးရွားေျမထဲက ဆြဲထုတ္ခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီ။ ခုမွပဲ သူ႕ဆႏၵျပည့္၀ေတာ့တယ္။ ဟုတ္တယ္။ ျမန္မာျပည္ကေန မေလးရွား။ မေလးရွားကေနတဆင့္ စကၤာပူ။ သူ႕ဘ၀ကို အလွည့္အေျပာင္းျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္လို႕ သူဆံုးျဖတ္ပစ္ခဲ့တယ္။ သူ စကၤာပူကို ကူးေတာ့မယ္။ မေလးရွားကိုေရာက္ၿပီး ပထမ သူေဌးဆီက ထြက္ေျပးလာတာဆိုေတာ့ အခု သူက အိုဗာစေတးေပါ့။ အိုဗာစေတးတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ စကၤာပူကို ကူးမယ္ဆိုေတာ့ သူေရြးခ်ယ္လိုက္ရတဲ့ လမ္းက ေအာက္လမ္း။ စကၤာပူနဲ႕ မေလးရွားကို ျခားထားတဲ့ ျမစ္က်ဥ္းကေလးရဲ႕ သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္အထိ မေလးႏိုင္ငံသား ၾကားပြဲစားက စက္ေလွနဲ႔ ပို႔ေပးမယ္။ ဟိုဘက္ကမ္းေရာက္ေအာင္ေတာ့ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းနဲ႕ ကိုယ္ လက္ပစ္ကူး။ ဟိုဘက္ကမ္းေရာက္သည္အထိ ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ဆိုရင္ေတာ့ ဟိုဘက္က ပြဲစားက လာေခၚ အလုပ္၀င္ေပါ့။ မေခ်ာေမြ႕လို႕ကေတာ့ …။ ဘာစဥ္းစားရမွာလဲ ။ ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေစ်းေပါ့။ ေယာက်္ားပဲ၊ ေသတစ္ေန႕ ေမြးတစ္ေန႕ေပါ့။ “ကဲ…… ဟိုတစ္ေယာက္ စက္ေလွေပၚတက္ေလ။ ဘာလဲ အခုမွ ေၾကာက္ေနၿပီလား” ပြဲစားရဲ႕ ေငါက္ဆတ္ဆတ္အသံေၾကာင့္ သူ႕အေတြးေတြက ဓါးနဲ႔ အခုတ္ခံရတဲ့ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းလို ျပတ္ေတာက္သြားတယ္။ “ဘာလို႕ေၾကာက္ရမွာလဲ၊ ေၾကာက္ရင္ မင္းကိုေပးထားတဲ့ ရင္းဂစ္ႏွစ္ေထာင္ဆံုးမွာေပါ့” လို႕ ေတြးလိုက္ရင္း သူ စက္ေလွေပၚတက္လိုက္တယ္။
၄။
စက္ေလွေပၚမွာက သူအပါအ၀င္ စုစုေပါင္းေလးေယာက္။ ေလးဆယ္ေက်ာ္ ငါးဆယ္နီးပါးဆိုလို႕ သူတစ္ေယာက္ပဲ ပါတယ္။ က်န္တဲ့ သံုးေယာက္က အားလံုးလူငယ္ေတြ။ “ အင္း အသက္ႀကီးေလ ေလာဘႀကီးေလဆိုတာ ဟုတ္မ်ားေနသလားပဲ” လို႕ သူ ေတြးလိုက္မိတယ္။ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တန္ေကာင္းပါဘူးေလ။ လူတိုင္းေလာဘနဲ႕ပဲ မဟုတ္လား။ စက္ေလွေပၚ သူတို႕အားလံုး ေနသားတက် ထိုင္မိေတာ့မွ ပြဲစားက စက္ေလွေပၚတက္လာၿပီး သူတို႕ကို မွာစရာရွိတာ မွာတယ္။ “ မင္းတို႕ကို ေနာက္ဆံုးမွာမယ္။ အခု ဆယ့္တစ္ခြဲတာနဲ႕ ေလွစထြက္မယ္။ ဆယ့္ႏွစ္ထိုးတာနဲ႕ ဟိုဘက္ကမ္းေရာ ဒီဘက္ကမ္းပါ ႏွစ္ကူး အထိမ္းအမွတ္ မီးရွဴး မီးပန္းေတြ ေဖာက္လိ္မ့္မယ္။ အဲ့ဒါကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ဟိုဘက္ကမ္းေရာက္ေအာင္ ကူးၾက။ ကမ္းေရာက္ရင္ ခဏေစာင့္ ပြဲစားလာေခၚလိမ့္မယ္” ပြဲစားက လြယ္လြယ္ေျပာသြားေပမယ့္ နားေထာင္ေနရတဲ့ သူ႕မွာ ေခၽြးေစးေတြေတာင္ပ်ံလာတယ္။ “ ေအး … ေရာက္ေအာင္ မကူးႏိုင္လို႕ကေတာ့ ကိုယ့္ထိုက္နဲ႕ ကိုယ့္ကံပဲ။ ငါ့ စက္ေလွက မင္းတို႕ ခုန္ခ်ၿပီးတာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းျပန္လွည့္မွာ ။ ေနာက္လွည့္မၾကည့္ဘူး” ပြဲစားက ေနာက္ဆံုးစကားကို ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာရင္း စက္ေလွကို ကမ္းကေန ခြာတယ္။ “ ဘုရား….. ဘုရား….” သူရင္ေတြ ခုန္လာတယ္။ သူတို႕အားလံုး မျဖစ္မေန ခုန္ခ်ၾကရေတာ့မွာပါလား။ တဖြားဖြား လြင့္စင္ေျပးထြက္သြားတဲ့ ေရလိႈင္းေတြလို သူ႕ရင္ထဲမွာလည္း အဆင္ေျပပါ့မလား ဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္က လြင့္စင္ျဖာထြက္ေနတယ္။ စက္ေလွကေလးက ေလတဟူးဟူးျဖဴးေနတဲ့ ေရျပင္ေဖြးေဖြးကို ထိုးခြဲရင္း ေရာင္စံုမီးေတြ လက္ေနတဲ့ ျခေသၤ့ႏိုင္ငံေတာ္ဆီကို ခုတ္ေမာင္းေနတယ္။ စက္ေလွ အင္ဂ်င္စက္သံ တဒုတ္ဒုတ္ထက္ သူ႕ႏွလံုးခုန္သံက ပိုက်ယ္ေနတယ္လို႕ သူထင္မိတယ္။ ျမစ္ကေလးကို တစ္၀က္ေလာက္ေက်ာ္မိသြားေတာ့ စကၤာပူဘက္ဆီက အုန္းအုန္းဒိုင္းဒိုင္းနဲ႕ မီးရွဴးမီးပန္းေတြ ပစ္ေပါက္တာကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ မူလက စက္သံ ေျဖးေျဖးနဲ႕ ေရြ႕တယ္ဆိုရံုေလးေရြ႕တဲ့ စက္ေလွက စက္ကုန္ဖြင့္ခ်လိုက္တယ္။ အေတြ႕အႀကံဳမရွိတဲ့ သူတို႕က မွင္တက္မိေနတုန္းမွာ ပြဲစားက အခ်ိန္ကိုက္လႈပ္ရွားလိုက္တာပဲ။ တဒိုင္းဒိုင္းထိုးတက္လာတဲ့ အင္ဂ်င္သံဟာ မီးေရာင္စံုေတြရဲ႕ အငမ္းမရ ေအာ္ဟစ္ျမဴးတူးမႈေအာက္မွာ ေပ်ာက္သြားတယ္။ သူတို႕ အားလံုး ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မေလးရွားကလည္း မီးေရာင္စံုေတြၾကားထဲမွာ လွ်ပ္စစ္ၿမိဳ႕ေတာ္ဆန္စြာ အလွႀကီး လွလို႕။ “ကဲ …. ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ၊ ခုန္ခ်ေတာ့ေလ။ ကင္းလွည့္ေသေဘၤာနဲ႕တိုးေနလိမ့္မယ္” ပြဲစားရဲ႕ အညွာအတာကင္းမဲ့တဲ့ အသံက ၾကားေနရတဲ့ အသံဗလံအားလံုးကို ေက်ာ္ၿပီးထြက္လာတယ္။ သူ႕ေရွ႕က လူရြယ္သံုးေယာက္က သူတို႕ကိုယ္ သူတို႕ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ရွိတဲ့ ဟန္နဲ႕ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ခုန္ခ်သြားၾကတယ္။ “ဗြမ္း……. ဗြမ္………….ဗြမ္း” ေရထဲကို ျမဳပ္သြားၿပီး ျပန္ေပၚလာတဲ့ ၀ရုန္းသုန္းကား လူရိပ္ေတြကို သူေၾကာင္ၿပီး ေငးေနမိတယ္။ “ ေဟ့လူ ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ ခုန္ခ်ေတာ့ေလ” ပြဲစားက မွင္တက္မိေနတဲ့ သူ႕ကို လွမ္းေအာ္တယ္။ သူလည္း အားတင္းၿပီး ခုန္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။ “ အား………” ေရထဲကို သူ႕ကိုယ္လံုးႀကီးက်သြားတဲ့ “ဗြမ္း..” ဆိုတဲ့ အသံအစား ေၾကာက္အားလန္႕အားနဲ႕ ေအာ္္လိုက္တဲ့ “ အား….” ဆိုတဲ့ အသံႀကီးပဲ ထြက္လာတယ္။ သူ႕ခႏၶာကိုယ္မွာလည္း ေရေတြရႊဲနစ္ေနရမယ့္အစား ေခၽြးေတြပဲ ရႊဲနစ္ေနတယ္။ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဘးနားမွာ၀ိုင္းဖြဲ႕ေနတဲ့ သူနဲ႕ဘ၀တူ လူငယ္ေတြက အထိတ္တလန္႕မ်က္ႏွာေတြနဲ႕ သူ႕ကို ၾကည့္ေနၾကတယ္။ အိပ္မက္။ အိပ္မက္မွ အိပ္မက္ဆိုး။ အနားမွာရွိတဲ့ ေရဗူးကိုလွမ္းယူၿပီး အ၀ ေသာက္ပစ္လိုက္တယ္။ “ မက္ေနက် အိပ္မက္ႀကီး မက္ေနျပန္ၿပီထင္တယ္။ ဟုတ္လား ကိုႀကီးေကာင္း” သူ႕အေၾကာင္းကို သိေနတဲ့ ရခိုင္သား သန္းလင္းက လွမ္းေမးေတာ့ ၀န္ခံတဲ့အေနနဲ႕ သူ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ညိတ္ျပလိုက္တယ္။ “ အဲ့ဒါေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့။ တသြားတည္း သြားခ်င္ေနတဲ့ စကၤာပူ။ ခင္ဗ်ားဟာက အိပ္မက္နဲ႕တင္ မစားသာပါဘူးဗ်ာ။ ေရာ့ …. ဒါေလး တစ္ခြက္ခ်လိုက္”
၅။
“ ကိုႀကီးေအာင္၊ ကိုႀကီးေအာင္… ထပါဦးဗ်… ဒုကၡေတာ့ ေရာက္ၿပီ” အလန္႕တၾကားေအာ္ရင္း လႈပ္ႏိႈးလိုက္တာေၾကာင့္ သူ ရုတ္တရက္ႏိုးလာရတယ္။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္ဖက္ခန္းမွာေနတဲ့ ပအို၀့္ေလး။ “သန္းလင္းတို႕ အဖြဲ႕မူးၿပီး ေကာင္မေလးေတြ အေဆာင္ကို ခဲနဲ႕သြားထုေနတယ္” ပအို၀့္ေလးစကားကို ၾကားမွ သူ ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိရသြားတယ္။ ၀ိုင္းဖြဲ႕ေနၾကတဲ့ သန္းလင္းတို႕ လူစုမရွိၾကေတာ့ဘူးပဲ။ သူ အိပ္ယာထဲကေန ျပာျပာသလဲ ထလိုက္ၿပီး အေဆာင္ေပၚက ေျပးဆင္းလာခဲ့တယ္။ “ အဲ့ဒီ ေကာင္ကို ထုတ္ေပး၊ မေပးရင္ နင္တို႕ အကုန္လံုးကို သတ္မယ္” ေကာင္မေလးေတြ အေဆာင္ဘက္ကို သူေရာက္သြားေတာ့ သန္းလင္းက ေတာ္ေတာ္ေသာင္းက်န္းေနၿပီ။ “ ေဟ့ေကာင္ သန္းလင္း၊ မင္းမူးရင္ အိပ္ပါလားကြ။ ဘာလို႕ သူမ်ား အေဆာင္ေရွ႕ လာေအာ္ေနတာလဲ” သူလည္း စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႕ သန္းလင္းကို ရင္ဘတ္ေစာင့္တြန္းလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သန္းလင္းက သူ႕ကို တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ၿပီး လက္ထဲက အုတ္ခဲက်ိဳးကို လမ္းေဘးေျမာင္းထဲ လႊင့္ပစ္တယ္။ “ က်ဳပ္ မမူးဘူး ကိုႀကီးေကာင္းရ။ ဒီေကာင္မေတြေပါ့။ အိမ္ထဲမွာ နီေပါတစ္ေယာက္ရွိေနတာကို ထုတ္မေပးဘူး။ ေအ့…. ေဟ့… ထုတ္ေပး၊ အဲ့ဒီေကာင္ကို ငါသတ္မယ္” သန္းလင္းက ေလ်ာ့က်ေနတဲ့ ပုဆိုးကို ျပင္၀တ္ရင္း ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေအာ္တယ္။ သန္းလင္း အသံႀကီးက အရက္သမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ၀မ္းေခါင္းသံႀကီးဆိုေတာ့ အနီးနားမွာရွိတဲ့ မေလးအိမ္ေတြကပါ ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္နဲ႕ ၀ိုင္းအံုလာၾကတယ္။ အေျခအေနကို အျမန္ဆံုး ၿငိမ္ေအာင္လုပ္မွ ရေတာ့မယ္။ မဟုတ္ရင္ မေလးေတြရဲ႕ ဖုန္းကေလး တစ္ေကာလ္ေအာက္မွာ သူတို႕ ဒုကၡေရာက္သြားႏိုင္တယ္။ “ ေတာ္ေတာ့ သန္းလင္း။ မင္းသြားေတာ့။ ကဲ…….. ပအို၀့္ မင္းတို႕ သန္းလင္းကို ေခၚသြား” သူ႕ကိုလာေခၚတဲ့ ပအို၀့္ေလးကို မ်က္ရိပ္ျပလိုက္ရင္း သန္းလင္းကို ပအို၀့္ေလးဆီ တြန္းလႊတ္လိုက္တယ္။ သန္းလင္း ခႏၶာကိုယ္ဆီက အရက္ေခၽြးနံ႕က ေ၀့ခနဲ သူ႕ ႏွာေခါင္းထဲ ေဆာင့္၀င္လာတယ္။ “ နင္တို႕ အေၾကာင္းကို သိလို႕ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ ၾကာၿပီေဟ့၊ အမ်ိဳးဖ်က္မေတြ… ထြီ…” သန္းလင္းက ပအို၀့္ေလး ဆြဲေခၚေနတဲ့ၾကားကေန ေကာင္မေလးေတြ အေဆာင္ဘက္ကို လွမ္းေအာ္သြားေသးတယ္။ သူ သန္းလင္းကို “ ဟာ … ဒီေကာင္” လို႕ အမူအယာနဲ႕ ေျခာက္လုိက္ေတာ့မွ ကုတ္ကုတ္ ကုတ္ကုတ္နဲ႕ ပါသြားတယ္။
၆။
ပတ္၀န္းက်င္က မုန္တိုင္းက်ၿပီး ျပန္ၿငိမ္သြားတဲ့ ျမစ္ေရျပင္လို ျပန္လည္ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ တစ္အိမ္စ ႏွစ္အိမ္စ ထြက္ၾကည့္ေနတဲ့ မေလးအိမ္ေတြကလည္း စိတ္ခ် လက္ခ် ျပန္၀င္သြားကုန္ၾကတယ္။ “ ကဲ… ညီမတို႕ ၊ သန္းလင္းေျပာတာ ဟုုုုတ္လား” ေကာင္မေလးေတြက သူ႕ေမးခြန္းကို မၾကားၾကတဲ့အတိုင္း ၿငိမ္ေနၾကတယ္။ သူ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ အခ်ိဳးကိုၾကည့္ရင္း ခံျပင္းသြားမိတယ္။ “ ဟုတ္လားလို႕ ေမးေနတယ္ေလ” သူ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေအာ္လိုက္ေတာ့မွ ေကာင္မေလးေတြက လႈပ္လာတယ္။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္ နင္ေျပာလိုက္၊ ငါေျပာလိုက္ဆိုတဲ့ အမူအယာမ်ိဳးေတြ လုပ္ေနၾကတယ္။ သူ ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႕ ေကာင္မေလးေတြ အေဆာင္ထဲ ၀င္သြားလိုက္တယ္။ ဟိုအခန္းဖြင့္၊ ဒီအခန္းဖြင့္နဲ႕ ေနာက္ဆံုး အိမ္သာနဲ႕ကပ္ေနတဲ့ ေထာင့္ထဲက နီေပါတစ္ေယာက္ထြက္လာတယ္။ ရွက္စိတ္ ၊ ေဒါသစိတ္ေတြနဲ႕ နီေပါကို ႏွစ္ခ်က္ဆင့္ ထုိးပစ္လိုက္တယ္။ “ ေခြးမသား” သူဘာေျပာတယ္ဆိုတာ နားမလည္ေပမယ့္ သူ႕လက္သီးရဲ႕ ဆိုလိုရင္းကိုေတာ့ နီေပါေကာင္ ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္သြားမွာ ေသခ်ာတယ္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာ သူ႕ လက္သီးရာက စကၠန္႕ပိုင္းအတြင္း ထင္ထင္ရွားရွားေပၚလာတယ္။ “ သြား…….. ေရွ႕က” ေနာက္ကေန တင္ပါးကို တစ္ခ်က္ထပ္ကန္လိုက္ရင္း နီေပါေကာင္ကို ေကာင္မေလးေတြေရွ႕ သူေခၚထုတ္လာခဲ့တယ္။ “ ဒီေကာင့္ကို ဘယ္သူေခၚသြင္းလာတာလဲ” နီေပါကို သြက္သြက္ရမ္းသြားေအာင္ ဆြဲခါလိုက္ရင္း သူ ေမးလိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးေတြက တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ၿငိမ္ေနၾကတုန္းပဲ။ တဆတ္ဆတ္တုန္လာတဲ့ သူ႕ ခႏၶာကိုယ္က ေဒါသမီးခိုးေတြ ထြက္ေနတယ္လို႕ သူ ထင္တယ္။ ျမန္မာ မိန္းကေလးေတြခ်ည္းေနတဲ့ အေဆာင္မွာ အခ်ိန္မေတာ္ႀကီး လူမ်ိဳးျခားတစ္ေယာက္ေရာက္ေနတာ ဘာသေဘာလဲ။ “ ေမးေနတယ္ေလ” သူ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေအာ္လုိက္ေတာ့မွ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္စီက အသံထြက္လာတယ္။ အသံက ၾကားရတယ္ ဆိုရံုေလး။ “ အဲ့ဒါ သမီးရည္းစားပါ ကိုႀကီးေကာင္း” “ ဘာ” သူ႕နားထဲ သံရည္္ပူ အေလာင္းခံရတာထက္ဆိုးတယ္။ ေခါင္းကို သံေခ်ာင္းႏွစ္ခုနဲ႕ ညွပ္ရိုက္လိုက္သလို က်င္ခနဲ ဒိန္းခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ သူက လုပ္ယူခဲ့တာ မဟုတ္ရပါဘဲနဲ႕ သူ႕မ်က္လံုးေတြကလည္း ျပဴးက်ယ္၀ိုင္းစက္သြားရတယ္။ “ ဘာရယ္…. ဒီေကာင္က နင့္ရည္းစား … ဟုတ္လား” သူက နီေပါေကာင္ကုိ ေနာက္တစ္ခ်က္ဆြဲခါလိုက္ရင္း ေမးလိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက အသာအယာပဲ ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ သူ႕လက္ေတြက ပူပူေႏြးေႏြးျပတ္သြားတဲ့ အိမ္ေျမွာင္အၿမီးဖ်ားေလးလို တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတယ္။ “ ေတာက္……. ထားစရာရွားလို႕ဟာ” ေတာက္္တစ္ခ်က္ကို ေခါက္လိုက္ရင္း အနားနီးတဲ့ အေဆာင္တံခါးကို သူေဆာင့္ကန္ပစ္လုိက္တယ္။ “ လိုင္းကာလီ တာေမာင္း” သူ နီေပါေကာင္ကို လက္ညွိဳးေငါက္ေငါက္ထုိးရင္း “ ေနာက္တစ္ခါ မလိုခ်င္ဘူး” လို႕ ႀကိမ္းပစ္လိုက္တယ္။ နီေပါေကာင္က ေကာင္မေလးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း မထီမဲ့ဲျမင္ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႕ သူ႕ေရွ႕က ထြက္သြားတယ္။ “ နင့္ကုိ သူေဌးေျပာၿပီး ျပန္ပို႕မယ္” အံသြားေတြကို က်ိတ္ရင္း သူေျပာလိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက လည္တိုင္ကိုေက်ာ့ၿပီး ေခါင္းကိုေတာင္ေမာ့ထားလိုက္ေသးတယ္။ လူတြင္ပါလို႕ ႏြားက်ားကိုက္တာ သူသိတယ္။ ေဒါသစိတ္ကို မ်ိဳခ်ၿပီး ေကာင္မေလးေတြ အေဆာင္ေရွ႕က သူ ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ၇။ “ ကိုႀကီးေကာင္း…….. ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္ခဲ့လဲ” အေဆာင္ကို သူ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အမူးမေျပေသးတဲ့ သန္းလင္းက ကမူးရွဴးထိုး ေဒါသေတြနဲ႕ သူ႕ကို ဆီးေမးတယ္။ သူ႕ ေလသံထဲမွာ ေဒါသအရိပ္အျမြက္မပါေအာင္ သူ အတတ္ႏို္င္ဆံုးထိန္းရင္း ေျပာလိုက္တယ္။ “ သူ႕ကို ျမန္မာျပည္ျပန္ပို႕လိုက္မယ္” “ ျပန္ပို႕ရံုနဲ႕ မရဘူး ။ သတ္ပစ္ရမွာ။ အဲ့ဒီလို ေကာင္မေလးေတြေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႕ေတြ ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သိကၡာက်ရတာ” သန္းလင္းရဲ႕ အသံက ငိုခ်ပစ္လုိက္ေတာ့မယ့္ အသံမ်ိဳး။ သူ႕ရင္ထဲမွာလည္း သန္းလင္းခံစားေနရတဲ့ ခံစားခ်က္ထက္ မေလ်ာ့တဲ့ ခံစားမႈက ပဲတင္ထပ္ေနတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူလည္း သန္းလင္းလို ေပါက္ကြဲပစ္လုိက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သန္းလင္းနဲ႕ စာရင္ သူက ေပါက္ကြဲျဖစ္လိုက္ဖိုိ႕ထက္ ဘယ္လိုေျဖရွင္းရမလဲဆိုတာကို အေျဖရွာရမယ့္ လူမဟုတ္လား။ “ မင္း………ေတာ္ေတာ့ သန္းလင္း။ ဒီစက္ရံုမွာ ငါ အႀကီးဆံုး။ ဒီကိစၥကို ငါေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းေပးမယ္” သန္းလင္းကို ေနာက္ဆံုးစကား တစ္ခြန္းေျပာလိုက္ရင္း အေဆာင္ေရွ႕က ခံုေလးေပၚမွာ သူ သြားထုိင္ေနလိုက္တယ္။ လူကသာ ထုိင္ေနတာပါေလ..။ စိတ္ေတြက အတိတ္ေန႕ေတြဆီကို ေနာက္ျပန္ခုတ္ေမာင္းေနတဲ့ ရထားႀကီး တစ္စင္းလို တရိပ္ရိပ္ နဲ႕။ ၈။ သူ အိမ္ေထာင္က်ခါစ၊ ၾကည့္ျမင္တိုင္ ကမ္းနားေစ်းကေန ဟိုတစ္ဖက္ကမ္း စက္စမ္းကို ကူးတို႕သမားလုပ္တုန္းက သူ႕ဆီမွာ အၿမဲစီးေနက် သူ႕ေဖာက္သည္ ငါးေရာင္းတဲ့ ရီးေလးပုမႀကီးရဲ႕ ေျပာစကားေတြကို သတိရမိတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ရီးေလးပုမတစ္ေယာက္ စက္ေလွေပၚကို ထုိင္လုိက္ရင္း ငါးေတြကို ေရထဲ လႊင့္ပစ္ေနတာျမင္ေတာ့ သူက မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ေမးမိတယ္။ “ အရီးေလး …. ငါးေတြကို ဘာလို႕လႊင့္ပစ္ေနတာလဲဗ်” သူ႕အေမးကိုၾကားေတာ့ ရီးေလးပုကမက သြားက်ိဳးေတြၾကားထဲက ေလထြက္လာေအာင္ “ရွီး” ခနဲ တစ္ခ်က္ရယ္လုိက္တယ္။ “ အပုပ္ေတြေဟ့…. အပုပ္ေတြ” “ ဟာ……… အပုပ္ေတြလည္း နည္းနည္းေလးပဲ….. ေရာေရာင္းေပါ့ဗ်” ဒီတစ္ခါေတာ့ ရီးေလးပုမက ေလထြက္ရံုတင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အသံထြက္ေအာင္ပါ ရယ္တယ္။ “ အမယ္ေလး ငေကာင္းရယ္… ။ ေရာေရာင္းဖို႕ ေနေနသာသာ တစ္ေကာင္တေလ ပါတာေတာင္ အကုန္လံုးပုပ္ပါတယ္ လုပ္ၾကတာ။ နင္မၾကားဖူးဘူးလား။ ငါးခံုးမတစ္ေကာင္ေၾကာင့္ တစ္ေလွလံုးပုပ္တယ္ဆိုတာေလ” အဲဒီေလာက္ပဲ။ ရီးေလးပုမက သူ မၾကာခဏ ၾကားဖူးေနက် စကားကိုလြယ္လြယ္ေလး ေျပာလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ သူကလည္း လြယ္လြယ္ေလး ျပံဳးရံုသာ ျပံဳးခဲ့မိတာပဲ။ အခုေတာ့ သူ လြယ္လြယ္ မျပံဳးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားေလ အသည္းနာေလ။ တကယ္ပါ။ သူ႕မွာသာ စြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္တဲ့ အစြမ္းသတၱိေတြ ရွိခဲ့ရင္ ရီးေလးပုမႀကီး သူ႕ငါးဗန္းထဲက ငါးအပုပ္ေတြ လႊင့္ပစ္သလိုမ်ိဳး ေလာကႀကီးနဲ႕ အံ၀င္ခြင္က် မျဖစ္တဲ့ အရာအားလံုးကို သူ လႊင့္ပစ္ေပးလိုက္ခ်င္တယ္။ စကားလံုးေလးတစ္ခုေတာ့ သူ ၾကားဖူးတယ္။ အခ်ိန္ဆိုတာ အေကာင္းဆံုး တံျမက္စည္းတဲ့။ ဘယ္သူေျပာခဲ့မွန္း မသိေပမယ့္ သိပ္ေကာင္းတဲ့ စကားေလးလံုးလို႕ သူသိထားတယ္။ သူတို႕ ေနထိုင္ရတဲ့ လူ႕ဘံုေလာကႀကီးနဲ႕ မသင့္ေလ်ာ္တဲ့ သက္ရွိ၊ သက္မဲ့ အရာအားလံုးကို တစ္ေန႕က်ရင္ အခ်ိန္ဆိုတဲ့ တံျမက္စီးႀကီးက မလြဲမေသြ လွည္းက်င္းပစ္လိမ့္မယ္လို႕ သူတစ္ထစ္ခ် ယံုၾကည္တယ္။ တစ္ခုပဲရွိတယ္။ အခ်ိန္ဆိုတဲ့ တံျမက္စည္းႀကီး အသက္၀င္လာေအာင္ေတာ့ သူတို႕ ဇြဲသန္သန္နဲ႕ ေစာင့္ေနၾကရလိမ့္မယ္။
+လူခါး+
(ေပဖူးလႊာ၊ ၂၀၁၃ ၊ ၾသဂုတ္ )
No comments:
Post a Comment