ပန္းေလးေတြကို ျပဳစုပ်ိဳး ေထာင္ေပးရမွာ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္စရာေကာင္းလဲကြာ.....။ေလာကမွာ အျမင့္ျမတ္ဆံုးက ပညာဥာဏ္မီး ထြန္းညွိေပးတဲ့ ေက်ာင္း ဆရာ အလုပ္ပဲကြ.....ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ဆိုတာ..........................” ပထမေတာ့သည္းခံျပီးနားေထာင္ေပးေနေသးတယ္...။ ေနာက္ေတာ့တစ္အုပ္စုလံုး၀ိုင္းဆဲလိုက္ၾကတာ တိုင္ပင္ထားတဲ့ အတိုင္း....။ စိုးျမင့္က မနာပါဘူး..။ ခပ္ျပံဳးျပံဳးပဲ...။ အေရထူေနတာလဲ ပါမွာေပါ့.......။ ”မင္းတို ့မုဒိတာပြားစမ္းပါကြ....။ေလာကရဲ ့အလွတရားကို မခံစားတတ္ဘူး..။မနာလိုတာပဲ ျဖစ္ရမယ္...” မိန္းမဆန္ကာမွဆန္ေရာ...။ဆဲခ်င္စိတ္ကိုကုန္ခမ္းျပီးျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ၾကီးပဲ မ်က္ေစာင္းထိုးပစ္လိုက္ေတာ့တယ္...။ တကယ့္ခါခ်ဥ္ေကာင္.................................။
********************
တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ဟာကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ဟိုလွည့္သည္လွည့္နဲ ့ကုန္လြယ္သြားခ်ိန္မွာစိုးျမင့္ကေတာ့ အေတြ ့အၾကံဳ ၊ ဗဟုသုတ ေတြ ၊ ေျပာစရာစကားလံုးေတြ အျပည့္နဲ ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ဆီ ေပါက္ခ်လာျပန္တယ္...။ ဒီတစ္ခါ သူ ့စကားေတြကအရင္လို စာအုပ္မဆန္ေတာ့ဘူး...။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္၊ စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာ အျပည့္နဲ ့မို ့တစ္အုပ္စုလံုး ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ပဲ နားေထာင္ေပး ၾကတယ္...။ ရြာကေလးကရိုးမအစပ္နားမွာရွိတာတဲ့...။ အေနာက္ရိုးမေပါ့..။ တစ္ရြာလံုးမွာေရတြင္းတစ္တြင္းပဲရွိ တယ္..။ ေႏြရာသီ ဆို ေရခန္းတယ္...။ စမ္းေခ်ာင္းေတြလည္းေကာတယ္တဲ့...။ ေရသံုးခ်င္ရင္ စမ္းေခ်ာင္းအနား တ၀ိုက္ သဲေျမျပင္မွာ လက္ယက္ တြင္း ေလးေတြလုပ္ျပီးခပ္ရတယ္ဆိုပဲ..။အုန္းမႈတ္ခြက္ကေလးေတြနဲ႔ပါလာတဲ့ေရအိုးထဲကိုမျပည့္မခ်င္း စိတ္ရွည္ရွည္ေလာင္းထည့္ ရတာ...။..”ေရတစ္ခါခပ္ဖို႔အေတာ္လက္၀င္တာပဲ”လို႔တစ္ေယာက္ကမွတ္ခ်က္ခ်ေတာ့ စိုးျမင့္က ၀င္ေျပာေသးတယ္...။ ”အဲဒီ့လိုအေျခအေနမွာကြာငါေနတဲ့အိမ္ကေရအျပည့္..။ကေလးေတြခပ္ေပးၾကတာေလ..။ေက်ာင္းဆရာ
ဆိုေတာ့လည္းကြာ......” စိုးျမင့္ဆက္မေျပာခင္ ကမန္းကတမ္းလမ္းေၾကာင္းလႊဲရတယ္...။ ” ေအး..ခုဏက ေျပာတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းနားက စံပယ္ရံုေတာၾကီးဆိုလား ဆက္ေျပာပါဦး....” ” အဲဒီ့ စံပယ္ရံုေတာၾကီး ၾကီးခ်က္ကေတာ့ ကြာ..။ ငါ့စိတ္ထင္ အိမ္ျခံတစ္၀ိုင္းစာေလာက္ ရွိမလားပဲ..။ တစ္သက္န႔ဲ တစ္ကိုယ္တစ္ခါ မွမေတြ႔ဖူးဘူး...။ စပယ္ေတြပြင့္ေနလိုက္တာလဲမနည္းမေနာ..။ ဘယ္သူမွမခူးၾကဘူးကြ..။ မိန္းကေလးေတြသာ အနည္းအက်ဥ္း ခူးၾကတယ္..။ သူတို႔့ရြာကလူေတြကဘုရားကိုပန္းမတင္ဘူး..။ ရြက္လွလိုအရြက္ပန္းေတြပဲကပ္ၾကတယ္..” ထြန္းထြန္းႏိုင္က ေကာက္ကာငင္ကာ ၀င္ေျပာတယ္..။ ”အဲဒီ့့ စံပယ္ေတြခူးျပီး ဟို တရုတ္ကားထဲကလို လက္ဘက္ေျခာက္ လုပ္ေရာင္းၾကရေအာင္ ” စိုးျမင့္က လက္ကာျပျပီး... ”ေနစမ္းကြာ..စကားေကာင္းေျပာေနတာ ၀င္မေဖာက္စမ္းပါနဲ ့..၊ ငါ မင္းတို ့ကို က်ားေတြ ့ရပံုေျပာမလို ့..” ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့တေတြ စိတ္၀င္စားသြားတယ္...။ ကၽြန္ေတာ္တို ့က က်ားဆိုတာကို တိရစာၦန္ရံုထဲမွာပဲ ေတြ ့ဖူးတဲ့သူ ေတြကိုး....။ ”ဒီမွာလသာတာကိုခံစားရတာသိပ္မထူးဆန္းဘူး..။ ဟိုမွာ လသာရက္ဆို သိပ္ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းတယ္..။ ငါ့ကို ေပးထားတဲ့ အိမ္ကရြာစြန္မွာ...။ ညညဆိုကေလးေတြကငါ့အိမ္လာၾကတယ္..။ စာလည္းက်က္ရင္း၊ ေထြရာေလးပါးလည္း ေျပာၾကရင္းေပါ့...။ အဲဒီ့ညကလသာေတာ့ ကေလးေတြ ထုတ္ဆီးတိုးတမ္း ကစားၾကတယ္..။ အားလံုး ဆူဆူညံညံ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ပဲ..။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ဒီေကာင္ၾကီးကိုေတြ႔တာပဲ...။ ေၾကာက္စိတ္ကိုဖယ္ျပီးေျပာရရင္ေတာ္ေတာ္လွတဲ့က်ားၾကီး..။ အေမႊးေတြက ေရႊေရာင္ေတာက္ တယ္လို႔လည္းေျပာလို႔မရဘူး..။ ဘယ္လိုေျပာမလဲ....လေရာင္ေအာက္မွာလက္လက္ခါေနတာ...။ ခဏပါပဲ ငါတို႔ဘက္ကို တစ္ခ်က္ ေ၀့ၾကည့္ျပီးေတာထဲျပန္၀င္သြားတာ...။ ကေလးေတြကေျပာေတာ့တစ္ခါတစ္ခါလမ္းမွားျပီး ေရာက္လာတတ္တယ္တဲ့..။ သမင္တို ့၊ ဒရယ္၊ ဂ်ီ တို ့လဲ ျမင္းဖူးၾကတယ္ ေျပာတယ္..” ”မင္းေရာ ျမင္ဖူးလား..” ”သမင္ေတာ့ မျမင္ဖူးဘူးကြ..။ ဂ်ီပဲ ျမင္ဖူးတယ္..။ အဲဒါကလဲ ဂ်ီေပါက္ေလးပါ..” လင္းလင္းက ျပံဳးျဖီးျဖီးနဲ ့ေမးတယ္..။ ”ရြာက လံုမ လွလွေလးေတြေကာ ေတြ ့ခဲ ့ရဲ ့လား..” မထင္မွတ္ပဲ စိုးျမင့္က မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းနဲ ့ေျပာတယ္..။ ”လွတာမလွတာငါနဲ႔မဆိုင္ပါဘူး..။ ငါက ဆရာပဲ..။ ဆရာဆိုတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာနဲ ့ညီေအာင္ ေနရမွာပဲ..။ တြဲဖက္ဆရာ ၀င္လုပ္ေနေပ မယ့္ ဆရာဆိုတဲ့ ဂုဏ္ကို ထိန္းရမွာပဲ..” ေလသံနည္းနည္းမာလာတဲ့စိုးျမင့္ကို ေျပရာေျပေၾကာင္း လိုက္ေျပာေပးရတယ္..။ ေလာေလာဆယ္ စကား၀ိုင္းကို စိတ္၀င္စား ဖြယ္အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႕ထိန္းထားတာ သူမဟုတ္လား..။ ကိုယ္ မသြားႏိုင္ဘဲနဲ ့အေတြ ့အၾကံဳေတြ ၾကားရတာ ေက်းဇူး တင္စရာေပါ့..။ ေနာက္ပိုင္းသူေျပာသြားတဲ့ေတာင္တက္တဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ ေခ်ာင္းထဲမွာငါးလိုက္ဖမ္းတာေတြ၊ လွ်ိ်ဳေျမာင္ၾကီးထဲက ခက္ခက္ခဲခဲ တည္ထားရတဲ့ဘုရား ၊သဘာ၀အေလွ်ာက္ျဖစ္ေနတဲ့ေက်ာက္လိႈဏ္ဂူ စတာေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္စားဖို ့ေကာင္းတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္တို ့တစ္အုပ္စုလံုး ပုတ္သင္ညိဳ လံုးလံုးကို ျဖစ္လို ့..။ အဲဒီ့ေန႕ကစကား၀ိုင္းက အေတာ္ညဥ့္နက္မွ ျပီးသြားတယ္....။ စိုးျမင့္ကေတာ့ေျပာလို ့၀ပံုေတာင္ မေပၚဘူး..။ သူ ့သြင္ျပင္ က ေက်နပ္ရိပ္ ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ရိပ္ေတြ အထင္းသားနဲ ့...။ ဒီေကာင္ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနပံုရတယ္...။
*****************
ႏွစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ကို ေက်ာ္လြန္သြားခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ေတြ က်လာတယ္...။ တစ္အုပ္စုလံုး သခ်ၤာက်ေပမယ့္ေပမယ့္ စိုးျမင့္ကေတာ့ ျမန္မာစာ အေ၀းသင္နဲ ့လိုင္းကြဲထြက္သြားတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္တို ့နဲ ့လဲ သိပ္မေတြ႔ျဖစ္ဘူး.။ ရြာမွာဆရာပဲဆက္လုပ္ေနတယ္လို ့ေျပာတယ္..။ ပထမႏွစ္ တက္ေနတုန္း သူနဲ ့ေတြ ့ေတာ့ ဒီေကာင္ ေတာ္ေတာ္ပိန္သြားတယ္...။ က်န္းမာေရးေတာင္ ေကာင္းရဲ ့လားမသိဘူး..။ ဒါေပမယ့္ စကားကေတာ့ ေျပာႏိုင္ေနတုန္းပဲ...။ သူ ့ရြာကေလးကိုစည္စည္ကားကား ျဖစ္လာဖို ့ၾကိဳးစားေနတဲ့အေၾကာင္း ၊ေက်ာင္းမွာေက်ာင္းသားေတြ မ်ားလာေၾကာငး္ ၊ ရြာနီးခ်ံဳစပ္ ေတြကပါ လာတက္တဲ့အေၾကာင္း ၊ဆရာ အင္အားမ်ားလာရင္ ဒီ့ထက္ပိုက်ယ္ျပန္ ့မွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာသြား လိုက္တာ ေရပက္ မ၀င္....။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တက္တက္ၾကြၾကြ လႈပ္ရွားေနတဲ့ သူ ့ကိုၾကည့္ျပီး နည္းနည္းေတာ့ အားက်မိတယ္...။ ကၽြန္ေတာ္တို ့က ဘာမွ ေရေရရာရာ မရွိလွဘူးမလား။ ၀ါႆနာပါရာကိုတစိုက္မတ္မတ္လုပ္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြေနတဲ့စိုးျမင့္ကို စိတ္ထဲကေန လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေထာက္ခံ အားေပး လိုက္တယ္...။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ ့ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာကို ျမင္ေတာ့ ၀မ္းသာ မိတယ္....။
**************
ဒီစကားေျပာတဲ့သူသာမ၀ါ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ယံုမိမွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာင္ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ ့...။ လင္းလင္းလဲ ကၽြန္ေတာ့္ လိုပဲတအံ့တၾသ ျငိမ္သက္လို ့..................။ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ႏွစ္ေယာက္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကိုသြားဖို ့ထြက္လာၾကတာ။ လမ္းမွာ မ၀ါနဲ ့ေတြ ့ေတာ့ ” စိုးျမင့္ၾကီးရြာမွာ ပဲလား”လို႔အမွတ္မထင္ေမးျဖစ္လိုက္တာ။ မ၀ါကစိုးျမင့္အစ္မေလ။ ဒီမွာတင္ခပ္ယဲ့ယဲ့အမူအရာနဲ ့မ၀ါေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္ တို့ၾကားလိုက္ရတာပဲ။ ”စိတ္က်န္းမာေရးေဆးရံုမွာ...........အိမ္မွာထားလို ့မျဖစ္တာနဲ ့ေဆးရံုပဲ ပို ့လိုက္ရတယ္..” ရုတ္တရက္ကၽြန္ေတာ္တို႕သေဘာမေပါက္ၾကဘူး.။ ကၽြန္ေတာ္တို႔့နဲ႔ေတြ႔တဲ့အေခါက္ကေတာင္အေကာင္းၾကီးပဲမလား.။ မ၀ါကိုပဲ နီးရာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထဲ ၀င္ထိုင္ၾကျပီး ဇာတ္ရည္လည္ေအာင္ ေမးရတယ္။ ”ေကာက္ကာငင္ကာၾကီး ဘာျဖစ္တာတုန္း မ၀ါ ” မ၀ါက ႏြမ္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အသက္မပါသလို ျပံဳးတယ္...။ ”ၾကာျပီပဲ ေက်ာ္ေက်ာ္..။ သံုး ေလး ႏွစ္ေလာက္ရွိျပီ။ သူဆရာ သြားလုပ္တဲ့ရြာကစတာပဲ။ အဲဒီ့ရြာ ျပႆနာနဲ ့ နင့္သူငယ္ခ်င္း ဒီလိုအေျခအေနေရာက္တာပဲ..” ”ေနပါဦး....မ၀ါ..။ ရြာနဲ ့သူနဲ ့က အကုန္အဆင္ေျပတယ္မလား.......။ သူေတာင္ေပ်ာ္ေနေသးတဲ့ဟာ..” ”ဒါ..သူေျပာတာမလား....။ သူကိုယ္တိုင္လဲထင္ေယာင္ထင္မွားေတြျဖစ္ေနတာေလ။ ေအးေလမ၀ါတိုအျပစ္ေတြလဲ ပါတာေပါ့...” ”ေက်ာ္ေက်ာ္တို ့သိတဲ့အတိုင္း.....ေမာင္ေလးက ဆရာအလုပ္ကိုသိပ္၀ါႆနာၾကီးတာ။ ဒါေၾကာင့္ သူအလုပ္ လုပ္မယ္ဆိုေတာ့ မ၀ါတို႔မတားခဲ့ဘူး။ လိုအပ္မယ့္ပစၥည္းေတြေတာင္စုစည္းထုပ္ပိုးေပးလိုက္ေသးတယ္.။ စာသင္ျဖစ္ေတာ့လည္း ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြေျပာတယ္။ သူကကေလးေတြနဲ႔ေနရရင္ေပ်ာ္ေနတာဆိုေတာ့ကေလးေတြကလည္း သူ ့ကိုခ်စ္ၾကတယ္....” ”သႏၱာေဆြဆိုတဲ့ေကာင္မေလးကရြာမွာစတားလို႔ေျပာရမလား.......ပိုက္ဆံရွိေတာ့ၾသဇာရွိတယ္ေပါ့ဟယ္။
ေမာင္ေလးကို ငွားတဲ့ အတြက္လဲသႏၱာေဆြတို႔မိဘေတြကပဲရြာအတြက္စိုက္ထုတ္ေပးၾကတာေလ။ စားေရးေသာက္ေရးလည္း သူတို ့ကပဲ စီစဥ္္ေပး တာေပါ့။ ဒီေတာ့.....သႏၱာေဆြနဲ ့သူနဲ ့ကတပူးတြဲတြဲေပ့ါ.။ စိုးျမင့္က ဒီမွာလည္း မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူသြားလာ ရယ္ေမာေျပာဆို ေန တတ္ေတာ့အေထြအထူးမေတြးမိဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာ္ေက်ာ္ရယ္.....ရြာဆိုတာျမိဳ႕ျပလိုမွမဟုတ္ဘဲ။ အတူသြားလာ ေနၾက ေတာ့ သရိုးသရီေျပာၾကေတာ့တာေပါ့....” ”ဘယ္ေတာ့စားရမလဲ....ျမိဳ့ျပန္ရင္လိုက္သြားေတာ့မွာလား...ဘာလားနဲ႔ေကာင္မေလးကိုစၾကေျပာင္ၾကတယ္ဆိုပဲ။ သူကေတာ့ မသိဘူးေလ။ ရြာကလူေတြကလည္း သူ ့ဆိုေလးစားၾကေတာ့ သူ ့ေရွ ့မေနာက္ၾကဘူးေပါ့။ နဂိုကတည္းက ျငိတြယ္ခ်င္ခ်င္.... ပတ္၀န္းက်င္ကလည္းေဘးတီးေတာ့ ေကာင္မေလးကသူ႔အေပၚေမွ်ာ္လင့္ေနရွာတာေပါ့။ ဘယ္ေတာ့ဖြင့္ေျပာမလဲဆိုျပီး စိတ္ရွည္ ရွည္နဲ႔ေစာင့္ေနရာကေနာက္ဆံုးမွာမျမိဳသိပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္။ ေမာင္ေလးကိုစာေပးေရာ.......” မ၀ါကေမာသြားဟန္နဲ႔ေရေႏြးတစ္ခြက္ကို့ေသာက္တယ္.။ ျပီးနဖူးကေခၽြးစက္ေတြကိုခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္တယ္။ မ၀ါ သြင္ျပင္က စိတ္မခ်မ္းေျမ့တဲ့ ပံုအထင္းသားေပၚလို ့ႏြမ္းလ်ေနတယ္.........” ”ဒီေတာ့မွ..............နင္တို႔သူငယ္ခ်င္းျပဴးျပဴးျပာျပာျဖစ္သြားတယ္ေလ။ သူက ဆရာဆိုတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကို သိပ္တန္ဖိုးထားတာ မလား။ သူ႔အလြန္ျဖစ္မွာေၾကာက္ျပီးေကာင္မေလးမိဘေတြဆီအဲဒီ့စာသြားျပတယ္။ နဂိုကတည္းကလည္း ရင္းႏွီးေနၾကေတာ့ တိုင္ပင္တဲ့ သေဘာထင္ပါတယ္။ ေကာင္မေလးကငယ္ေသးလို့စိတ္ကစားေနတာေပါ့...သူက ဒီလိုထင္ျပီး ေျပာျပတယ္.....” ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲကေန တစ္ခ်က္ က်ိန္ဆဲ လိုက္တယ္။ ညင္ညင္သာသာ ေျဖရွင္းလို ့ရတဲ့ ကိစၥ တစ္ခုကို ဒီလိုလုပ္ရသလား။ လင္းလင္း လည္း မ်က္လံုးျပဴးသြားတယ္.။ ”သႏၱာေဆြ ့မိဘေတြက အရမ္းရွက္သြားၾကတယ္....ေကာင္မေလးကို ဆံုးမတာတဲ့ဟာ..တိုင္မွာၾကိဳးတုတ္ျပီးကို ရိုက္ၾကတာ။ ဘယ္သူမွလည္း မဆြဲရဲၾကဘူး။ အဲဒီ့ေန ့က သႏၱာ့ေဆြ ့ကို ေနာက္ဆံုးျမင္ရတဲ့ေန ့ပဲ။ ေကာင္မေလး....ေကာင္မေလးဟာ ပိုးသတ္ေဆးေတြယူေသာက္ျပီး.......ေသ သြား ခဲ့ တယ္။ မေသခင္မွာဆရာေလးအတြက္ ဆိုျပီးစာတစ္ေစာင္ ေရးထားခဲ့ေသး တယ္.....တစ္ရြာလံုးအုန္းအုန္းကၽြတ္ကၽြတ္ျဖစ္သြားတာေပါ့...ေသမႈေသခင္းအတြက္ ျမိဳ ့ကေတာင္ဆင္း
စစ္ၾကတယ္....” ”အဲဒီ့က ျပန္လာျပီးကတည္းက စိတ္အေျခအေန မူမမွန္ေတာ့တာပဲ။ မ၀ါတို ့ကလည္း သူစိတ္ခ်မ္းသာရင္ ျပီးေရာ ရြာကေလး မွာ ေမာင္ေလးဘယ္လိုေနခဲ့တာ။ ဘယ္လိုေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေတြေျပာျပၾကတယ္။ အဲဒါကို ထင္ေယာင္ထင္မွားေတြ ျဖစ္ျပီး ေတြ ့ သမွ်လူ လိုက္ေျပာေတာ့တာပဲ။ သူ ့စိတ္ထဲမွာ အခုထက္ထိ ရြာမွာ ဆရာလုပ္ေနရတုန္းလို ့ထင္တယ္။ အရင္ကအေျခအေန သိပ္မဆိုးေတာ့လူတကာလည္း မသိေအာင္ အိမ္မွာပဲ က်ိတ္ကုေနတာ။ အခုေတာ့မူမမွန္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမ်ားလာေတာ့ ေဆးရံုပဲ ပို႔ထားလိုက္ရတယ္...ေက်ာ္ေက်ာ္ရယ္.........”
*****************
မ၀ါနဲ ့ေတြ ့ျပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို ့စာေမးပြဲ ေျဖေနတာနဲ ့ စိုးျမင့္ ဆီ မေရာက္ျဖစ္ၾကဘူး။ တစ္ပတ္ေက်ာ္ ေလာက္ ၾကာျပီးမွ ကၽြန္ေတာ္နဲ ့လင္းလင္း စိုးျမင့္ဆီ သြားဖို ့ျပင္တယ္။ သူ ့အိမ္ဖုန္းဆက္ၾကည့္ေတာ့ အိမ္ျပန္ေခၚထားတယ္ ဆိုတာနဲ ့ အိမ္ကိုပဲ တန္းသြားလိုက္ၾကတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနတယ္ဆိုေတာ့ အေျခအေန ေကာင္းလို ့ပဲ ျဖစ္မယ္...။ အိမ္ေရာက္ေတာ့စိုးျမင့္အေမၾကီးကအခန္းထဲမွာတဲ့။ လိုက္ပို ့တယ္။ ဒီေကာင္ကေတြ႔ေတြ႔ျခင္းပဲ ”ဟာ..ေဖၾကီးေက်ာ္” တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုမွတ္မိေသးတယ္။ သူကေတာင္လင္းလင္းကိုတျပန္ၾကီး ေျပာေနေသး.......။ ”မင္း..ကြာ..ေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္းလိုက္တဲ့....” ထူးျခားတာကအရင္လိုစကားမ်ားမ်ားသိပ္မေျပာေတာ့ဘူး။ သူ႔ရြာအေၾကာင္း...ေက်ာင္းအေၾကာင္း.......ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘူး။ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာမ်က္တြင္းေခ်ာင္က်ေနတာကလြဲရင္လန္းလန္းဆန္းဆန္းေတာ့ရွိတယ္။ စားပြဲခံုက ပန္းအိုးထဲမွာ စံပယ္ေတြ ေဖြးေဖြးကို လႈပ္လို ့......” ခံုေပၚမွာ စံပယ္တစ္ပြင့္နဲ ့ခေရတစ္ကံုး......။ ”စံပယ္ေတြ ၀ယ္ထားတာလား” လို ့ေမးေတာ့ ေခါင္းယမ္းျပီး ”စမ္းေခ်ာင္းေဘးက ခူးထားတာ ” တဲ့.......။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသြားတယ္။ လင္းလင္းလည္းမ်က္ႏွာသိပ္မေကာင္းလွဘူး.။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေထြရာေလးပါး ေတြေျပာၾကတယ္။ အဆီအေငၚတည့္တာကတည့္..... မတည့္တာကမတည့္....နဲ ့ေပါ့။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ေရာက္လာ လို႔ေပ်ာ္ေနပံုေတာ့ရတယ္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သြားထိုင္ၾကမယ္ လုပ္ေနလို႔ေဖ်ာင္းဖ်ရေသးတယ္။ အမွတ္မထင္ စားပြဲေပၚ က စံပယ္ တစ္ပြင့္နဲ႔ခေရတစ္ကံုးကို လက္လွမ္းမိေတာ့ ပ်ာပ်ာသလဲတားတယ္။ မင္း ဘာလုပ္မလို ့လဲေမးေတာ့။ ”ဟင့္အင္း....ဒါ သႏၱာေဆြပန္ဖို ့” တဲ့... ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာဒိန္းကနဲျဖစ္သြားတယ္။ လင္းလင္းလည္းအေၾကာင္သားနဲ ့စိုးျမင့္ကို ေငးၾကည့္ေနတယ္။ စိုးျမင့္မ်က္၀န္းမွာမ်က္ရည္ေတြခ်က္ခ်င္းေ၀့သီလာတယ္။ သူ႔ပံုၾကည့္ရတာငိုခ်လိုက္ေတာ့မလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ မငိုပါဘူး။ အခန္းအျပင္ဘက္က ိုေတြေတြေငးေငးစိုက္ၾကည့္ေနရာကေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္နဲ႔တစ္လံုးခ်င္းေျပာတယ္။ ”အခုခ်ိန္ဆို....စမ္းေခ်ာင္းေဘးမွာ စံပယ္ေတြပြင့္ေနၾကျပီ...” ကၽြန္ေတာ္နဲ ့လင္းလင္းဆြံ႕အေနသူေတြလို စိုးျမင့္ကိုေငးၾကည့္ေနၾကတယ္။ စိုးျမင့္ကမ်က္ရည္မက်ဘဲ တစ္ခ်က္ရိႈက္ျပီး ဗလံုးဗေထြးနဲ ့ေျပာတယ္။ ”ငါ..က..သူ ့ကို ေကာင္းေစခ်င္လို ့ပါကြာ.....” တဲ့ စိုးျမင့္ၾကည့္ရတာအသိစိတ္၀င္တစ္ခ်က္.မ၀င္တစ္ခ်က္နဲ႔။ သူေျပာတဲ့စကားေတြေတာင္သူကိုယ္တိုင္သိပံုမရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့တစ္ခုခုကို သိလိုက္ရသလိုပဲ။ စကားလံုးၾကီးၾကီးေတြ ေျပာတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ ့ရင္ထဲကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္လိုက္ရတယ္...။ အခ်ိန္ေတြအမ်ားၾကီးၾကာသြားတဲ့အထိကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြစကားမေျပာျဖစ္ၾကဘူး။ စိုးျမင့္ကပန္းေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲ ထည့္ရင္း ငိုင္ေတြေတြနဲ ့ေျပာတယ္။ ”ငါ....ရြာ မျပန္ျဖစ္ေသးဘူးကြာ....မင္းပဲ သႏၱာေဆြ ့ကိုေတြ ့ရင္ ေပးလိုက္...” ကၽြန္္ေတာ္ ေခါင္းမညိတ္..ေခါင္းမခါ ျဖစ္ဘူး......။
ကၽြန္္ေတာ္တို ့ျပန္လာေတာ့ေကာင္းကင္ဟာညိဳ႕ေနပါျပီ.။ လွ်ပ္ပန္း..လွ်ပ္ႏြယ္ေတြတျပက္ျပက္လက္လို႔။ အေရွ ့အရပ္ဆီ က မိုးသံေလသံ တျခိမ္းျခိမ္းၾကားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာတစ္ခုခုကိုဘ၀င္မက်သလို.....သႏၱာ့ေဆြကိုလား.....စိုးျမင့္ကိုလား..သူ့အိမ္ကလူေတြကိုလား။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လဲ ဘာရယ္အေသအခ်ာမသိဘူး။ မည္းေမွာင္ေနတဲ့ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္းကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ကိုေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္လား။ ဂုဏ္သိကၡာ..ကိုယ္က်င့္တရား..စတာေတြကေကာ ဘ၀ကို ဘယ္ေလာက္ထိလႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ထားနိုင္သလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ဘ၀မွာလိုအပ္တဲ့ ကိုယ္က်င့္သိကၡာေစာင့္စည္းမႈဆိုတာ ရွိနိုင္သလို.......မလိုအပ္တဲ့ကိုယ္က်င့္သိကၡာ ေစာင့္စည္းမႈလဲ ရွိ ေနႏိုင္ တာ ပဲ။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု...အေတြးအေခၚတစ္ခု...မွားယြင္းမိရံုနဲ႔ပတ္သတ္ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့လူေတြရဲ႕ဘ၀ကၽြမ္းထိုးေမွာက္ခံု ေျပာင္းလဲ သြားျခင္းဟာ တကယ္ေတြးၾကည့္ရင္...................။ ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းကိုပဲ ေလးေလးပင္ပင္ ခ်လိုက္ရတယ္။ ဖတ္ဖူးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲကလို “ ဘာေတြမွားယြင္း ခဲ့လို ့....ဘာေတြျဖစ္ပ်က္ခဲ့သလဲ.....” ဆိုတဲ့စာတစ္ေၾကာင္းကိုပဲ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ေရရြတ္မိတယ္။ မိုးေတြကတဖြားဖြားကိုယ္ေပၚကိုက်လာတယ္။ လမ္းေလး၀ဲယာကသစ္ပင္ပ်ိဳေတြဟာ လအရွိန္နဲ႕ယိမ္းႏြဲယမ္းခါ ေနတယ္။ ေအးျမလွတဲ့ မိုးေရေတြေအာက္မွာကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏႈတ္ဆိတ္စြာနဲ႕ပဲခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္ေနၾကတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကမၻာေပၚ မွာ ရွိတဲ့ အမွားအယြင္း ေတြ အားလံုးသည္းၾကီးမည္းၾကီးရြာခ်ေနတဲ့ မိုးစက္ေတြရဲ႕ေအာက္မွာ အကုန္လံုး ကင္းစင္ လြင့္ေပ်ာက္ သြားေစ ခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္တာ့္လက္ထဲကခေရတစ္ကံုးနဲ႕စပယ္တစ္ပြင့္ကေတာ့မိုးစက္ေတြေအာက္မွာရွိေနဆဲပါ။ ။
+ေရႊအိမ္စည္+
(စကား၀ါပန္းတို႔ရဲ႕ဒိုင္ယာရီစာမ်က္ႏွာမ်ား၊၂၀၁၃ ႏို၀င္ဘာ)
ပန္းေလးေတြကို ျပဳစုပ်ိဳး ေထာင္ေပးရမွာ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္စရာေကာင္းလဲကြာ.....။ေလာကမွာ အျမင့္ျမတ္ဆံုးက ပညာဥာဏ္မီး ထြန္းညွိေပးတဲ့ ေက်ာင္း ဆရာ အလုပ္ပဲကြ.....ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ဆိုတာ..........................” ပထမေတာ့သည္းခံျပီးနားေထာင္ေပးေနေသးတယ္...။ ေနာက္ေတာ့တစ္အုပ္စုလံုး၀ိုင္းဆဲလိုက္ၾကတာ တိုင္ပင္ထားတဲ့ အတိုင္း....။ စိုးျမင့္က မနာပါဘူး..။ ခပ္ျပံဳးျပံဳးပဲ...။ အေရထူေနတာလဲ ပါမွာေပါ့.......။ ”မင္းတို ့မုဒိတာပြားစမ္းပါကြ....။ေလာကရဲ ့အလွတရားကို မခံစားတတ္ဘူး..။မနာလိုတာပဲ ျဖစ္ရမယ္...” မိန္းမဆန္ကာမွဆန္ေရာ...။ဆဲခ်င္စိတ္ကိုကုန္ခမ္းျပီးျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ၾကီးပဲ မ်က္ေစာင္းထိုးပစ္လိုက္ေတာ့တယ္...။ တကယ့္ခါခ်ဥ္ေကာင္.................................။
********************
တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ဟာကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ဟိုလွည့္သည္လွည့္နဲ ့ကုန္လြယ္သြားခ်ိန္မွာစိုးျမင့္ကေတာ့ အေတြ ့အၾကံဳ ၊ ဗဟုသုတ ေတြ ၊ ေျပာစရာစကားလံုးေတြ အျပည့္နဲ ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ဆီ ေပါက္ခ်လာျပန္တယ္...။ ဒီတစ္ခါ သူ ့စကားေတြကအရင္လို စာအုပ္မဆန္ေတာ့ဘူး...။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္၊ စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာ အျပည့္နဲ ့မို ့တစ္အုပ္စုလံုး ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ပဲ နားေထာင္ေပး ၾကတယ္...။ ရြာကေလးကရိုးမအစပ္နားမွာရွိတာတဲ့...။ အေနာက္ရိုးမေပါ့..။ တစ္ရြာလံုးမွာေရတြင္းတစ္တြင္းပဲရွိ တယ္..။ ေႏြရာသီ ဆို ေရခန္းတယ္...။ စမ္းေခ်ာင္းေတြလည္းေကာတယ္တဲ့...။ ေရသံုးခ်င္ရင္ စမ္းေခ်ာင္းအနား တ၀ိုက္ သဲေျမျပင္မွာ လက္ယက္ တြင္း ေလးေတြလုပ္ျပီးခပ္ရတယ္ဆိုပဲ..။အုန္းမႈတ္ခြက္ကေလးေတြနဲ႔ပါလာတဲ့ေရအိုးထဲကိုမျပည့္မခ်င္း စိတ္ရွည္ရွည္ေလာင္းထည့္ ရတာ...။..”ေရတစ္ခါခပ္ဖို႔အေတာ္လက္၀င္တာပဲ”လို႔တစ္ေယာက္ကမွတ္ခ်က္ခ်ေတာ့ စိုးျမင့္က ၀င္ေျပာေသးတယ္...။ ”အဲဒီ့လိုအေျခအေနမွာကြာငါေနတဲ့အိမ္ကေရအျပည့္..။ကေလးေတြခပ္ေပးၾကတာေလ..။ေက်ာင္းဆရာ
ဆိုေတာ့လည္းကြာ......” စိုးျမင့္ဆက္မေျပာခင္ ကမန္းကတမ္းလမ္းေၾကာင္းလႊဲရတယ္...။ ” ေအး..ခုဏက ေျပာတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းနားက စံပယ္ရံုေတာၾကီးဆိုလား ဆက္ေျပာပါဦး....” ” အဲဒီ့ စံပယ္ရံုေတာၾကီး ၾကီးခ်က္ကေတာ့ ကြာ..။ ငါ့စိတ္ထင္ အိမ္ျခံတစ္၀ိုင္းစာေလာက္ ရွိမလားပဲ..။ တစ္သက္န႔ဲ တစ္ကိုယ္တစ္ခါ မွမေတြ႔ဖူးဘူး...။ စပယ္ေတြပြင့္ေနလိုက္တာလဲမနည္းမေနာ..။ ဘယ္သူမွမခူးၾကဘူးကြ..။ မိန္းကေလးေတြသာ အနည္းအက်ဥ္း ခူးၾကတယ္..။ သူတို႔့ရြာကလူေတြကဘုရားကိုပန္းမတင္ဘူး..။ ရြက္လွလိုအရြက္ပန္းေတြပဲကပ္ၾကတယ္..” ထြန္းထြန္းႏိုင္က ေကာက္ကာငင္ကာ ၀င္ေျပာတယ္..။ ”အဲဒီ့့ စံပယ္ေတြခူးျပီး ဟို တရုတ္ကားထဲကလို လက္ဘက္ေျခာက္ လုပ္ေရာင္းၾကရေအာင္ ” စိုးျမင့္က လက္ကာျပျပီး... ”ေနစမ္းကြာ..စကားေကာင္းေျပာေနတာ ၀င္မေဖာက္စမ္းပါနဲ ့..၊ ငါ မင္းတို ့ကို က်ားေတြ ့ရပံုေျပာမလို ့..” ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့တေတြ စိတ္၀င္စားသြားတယ္...။ ကၽြန္ေတာ္တို ့က က်ားဆိုတာကို တိရစာၦန္ရံုထဲမွာပဲ ေတြ ့ဖူးတဲ့သူ ေတြကိုး....။ ”ဒီမွာလသာတာကိုခံစားရတာသိပ္မထူးဆန္းဘူး..။ ဟိုမွာ လသာရက္ဆို သိပ္ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းတယ္..။ ငါ့ကို ေပးထားတဲ့ အိမ္ကရြာစြန္မွာ...။ ညညဆိုကေလးေတြကငါ့အိမ္လာၾကတယ္..။ စာလည္းက်က္ရင္း၊ ေထြရာေလးပါးလည္း ေျပာၾကရင္းေပါ့...။ အဲဒီ့ညကလသာေတာ့ ကေလးေတြ ထုတ္ဆီးတိုးတမ္း ကစားၾကတယ္..။ အားလံုး ဆူဆူညံညံ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ပဲ..။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ဒီေကာင္ၾကီးကိုေတြ႔တာပဲ...။ ေၾကာက္စိတ္ကိုဖယ္ျပီးေျပာရရင္ေတာ္ေတာ္လွတဲ့က်ားၾကီး..။ အေမႊးေတြက ေရႊေရာင္ေတာက္ တယ္လို႔လည္းေျပာလို႔မရဘူး..။ ဘယ္လိုေျပာမလဲ....လေရာင္ေအာက္မွာလက္လက္ခါေနတာ...။ ခဏပါပဲ ငါတို႔ဘက္ကို တစ္ခ်က္ ေ၀့ၾကည့္ျပီးေတာထဲျပန္၀င္သြားတာ...။ ကေလးေတြကေျပာေတာ့တစ္ခါတစ္ခါလမ္းမွားျပီး ေရာက္လာတတ္တယ္တဲ့..။ သမင္တို ့၊ ဒရယ္၊ ဂ်ီ တို ့လဲ ျမင္းဖူးၾကတယ္ ေျပာတယ္..” ”မင္းေရာ ျမင္ဖူးလား..” ”သမင္ေတာ့ မျမင္ဖူးဘူးကြ..။ ဂ်ီပဲ ျမင္ဖူးတယ္..။ အဲဒါကလဲ ဂ်ီေပါက္ေလးပါ..” လင္းလင္းက ျပံဳးျဖီးျဖီးနဲ ့ေမးတယ္..။ ”ရြာက လံုမ လွလွေလးေတြေကာ ေတြ ့ခဲ ့ရဲ ့လား..” မထင္မွတ္ပဲ စိုးျမင့္က မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းနဲ ့ေျပာတယ္..။ ”လွတာမလွတာငါနဲ႔မဆိုင္ပါဘူး..။ ငါက ဆရာပဲ..။ ဆရာဆိုတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာနဲ ့ညီေအာင္ ေနရမွာပဲ..။ တြဲဖက္ဆရာ ၀င္လုပ္ေနေပ မယ့္ ဆရာဆိုတဲ့ ဂုဏ္ကို ထိန္းရမွာပဲ..” ေလသံနည္းနည္းမာလာတဲ့စိုးျမင့္ကို ေျပရာေျပေၾကာင္း လိုက္ေျပာေပးရတယ္..။ ေလာေလာဆယ္ စကား၀ိုင္းကို စိတ္၀င္စား ဖြယ္အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႕ထိန္းထားတာ သူမဟုတ္လား..။ ကိုယ္ မသြားႏိုင္ဘဲနဲ ့အေတြ ့အၾကံဳေတြ ၾကားရတာ ေက်းဇူး တင္စရာေပါ့..။ ေနာက္ပိုင္းသူေျပာသြားတဲ့ေတာင္တက္တဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ ေခ်ာင္းထဲမွာငါးလိုက္ဖမ္းတာေတြ၊ လွ်ိ်ဳေျမာင္ၾကီးထဲက ခက္ခက္ခဲခဲ တည္ထားရတဲ့ဘုရား ၊သဘာ၀အေလွ်ာက္ျဖစ္ေနတဲ့ေက်ာက္လိႈဏ္ဂူ စတာေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္စားဖို ့ေကာင္းတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္တို ့တစ္အုပ္စုလံုး ပုတ္သင္ညိဳ လံုးလံုးကို ျဖစ္လို ့..။ အဲဒီ့ေန႕ကစကား၀ိုင္းက အေတာ္ညဥ့္နက္မွ ျပီးသြားတယ္....။ စိုးျမင့္ကေတာ့ေျပာလို ့၀ပံုေတာင္ မေပၚဘူး..။ သူ ့သြင္ျပင္ က ေက်နပ္ရိပ္ ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ရိပ္ေတြ အထင္းသားနဲ ့...။ ဒီေကာင္ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနပံုရတယ္...။
*****************
ႏွစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ကို ေက်ာ္လြန္သြားခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ေတြ က်လာတယ္...။ တစ္အုပ္စုလံုး သခ်ၤာက်ေပမယ့္ေပမယ့္ စိုးျမင့္ကေတာ့ ျမန္မာစာ အေ၀းသင္နဲ ့လိုင္းကြဲထြက္သြားတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္တို ့နဲ ့လဲ သိပ္မေတြ႔ျဖစ္ဘူး.။ ရြာမွာဆရာပဲဆက္လုပ္ေနတယ္လို ့ေျပာတယ္..။ ပထမႏွစ္ တက္ေနတုန္း သူနဲ ့ေတြ ့ေတာ့ ဒီေကာင္ ေတာ္ေတာ္ပိန္သြားတယ္...။ က်န္းမာေရးေတာင္ ေကာင္းရဲ ့လားမသိဘူး..။ ဒါေပမယ့္ စကားကေတာ့ ေျပာႏိုင္ေနတုန္းပဲ...။ သူ ့ရြာကေလးကိုစည္စည္ကားကား ျဖစ္လာဖို ့ၾကိဳးစားေနတဲ့အေၾကာင္း ၊ေက်ာင္းမွာေက်ာင္းသားေတြ မ်ားလာေၾကာငး္ ၊ ရြာနီးခ်ံဳစပ္ ေတြကပါ လာတက္တဲ့အေၾကာင္း ၊ဆရာ အင္အားမ်ားလာရင္ ဒီ့ထက္ပိုက်ယ္ျပန္ ့မွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာသြား လိုက္တာ ေရပက္ မ၀င္....။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တက္တက္ၾကြၾကြ လႈပ္ရွားေနတဲ့ သူ ့ကိုၾကည့္ျပီး နည္းနည္းေတာ့ အားက်မိတယ္...။ ကၽြန္ေတာ္တို ့က ဘာမွ ေရေရရာရာ မရွိလွဘူးမလား။ ၀ါႆနာပါရာကိုတစိုက္မတ္မတ္လုပ္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြေနတဲ့စိုးျမင့္ကို စိတ္ထဲကေန လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေထာက္ခံ အားေပး လိုက္တယ္...။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ ့ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာကို ျမင္ေတာ့ ၀မ္းသာ မိတယ္....။
**************
ဒီစကားေျပာတဲ့သူသာမ၀ါ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ယံုမိမွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာင္ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ ့...။ လင္းလင္းလဲ ကၽြန္ေတာ့္ လိုပဲတအံ့တၾသ ျငိမ္သက္လို ့..................။ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ႏွစ္ေယာက္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကိုသြားဖို ့ထြက္လာၾကတာ။ လမ္းမွာ မ၀ါနဲ ့ေတြ ့ေတာ့ ” စိုးျမင့္ၾကီးရြာမွာ ပဲလား”လို႔အမွတ္မထင္ေမးျဖစ္လိုက္တာ။ မ၀ါကစိုးျမင့္အစ္မေလ။ ဒီမွာတင္ခပ္ယဲ့ယဲ့အမူအရာနဲ ့မ၀ါေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္ တို့ၾကားလိုက္ရတာပဲ။ ”စိတ္က်န္းမာေရးေဆးရံုမွာ...........အိမ္မွာထားလို ့မျဖစ္တာနဲ ့ေဆးရံုပဲ ပို ့လိုက္ရတယ္..” ရုတ္တရက္ကၽြန္ေတာ္တို႕သေဘာမေပါက္ၾကဘူး.။ ကၽြန္ေတာ္တို႔့နဲ႔ေတြ႔တဲ့အေခါက္ကေတာင္အေကာင္းၾကီးပဲမလား.။ မ၀ါကိုပဲ နီးရာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထဲ ၀င္ထိုင္ၾကျပီး ဇာတ္ရည္လည္ေအာင္ ေမးရတယ္။ ”ေကာက္ကာငင္ကာၾကီး ဘာျဖစ္တာတုန္း မ၀ါ ” မ၀ါက ႏြမ္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အသက္မပါသလို ျပံဳးတယ္...။ ”ၾကာျပီပဲ ေက်ာ္ေက်ာ္..။ သံုး ေလး ႏွစ္ေလာက္ရွိျပီ။ သူဆရာ သြားလုပ္တဲ့ရြာကစတာပဲ။ အဲဒီ့ရြာ ျပႆနာနဲ ့ နင့္သူငယ္ခ်င္း ဒီလိုအေျခအေနေရာက္တာပဲ..” ”ေနပါဦး....မ၀ါ..။ ရြာနဲ ့သူနဲ ့က အကုန္အဆင္ေျပတယ္မလား.......။ သူေတာင္ေပ်ာ္ေနေသးတဲ့ဟာ..” ”ဒါ..သူေျပာတာမလား....။ သူကိုယ္တိုင္လဲထင္ေယာင္ထင္မွားေတြျဖစ္ေနတာေလ။ ေအးေလမ၀ါတိုအျပစ္ေတြလဲ ပါတာေပါ့...” ”ေက်ာ္ေက်ာ္တို ့သိတဲ့အတိုင္း.....ေမာင္ေလးက ဆရာအလုပ္ကိုသိပ္၀ါႆနာၾကီးတာ။ ဒါေၾကာင့္ သူအလုပ္ လုပ္မယ္ဆိုေတာ့ မ၀ါတို႔မတားခဲ့ဘူး။ လိုအပ္မယ့္ပစၥည္းေတြေတာင္စုစည္းထုပ္ပိုးေပးလိုက္ေသးတယ္.။ စာသင္ျဖစ္ေတာ့လည္း ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြေျပာတယ္။ သူကကေလးေတြနဲ႔ေနရရင္ေပ်ာ္ေနတာဆိုေတာ့ကေလးေတြကလည္း သူ ့ကိုခ်စ္ၾကတယ္....” ”သႏၱာေဆြဆိုတဲ့ေကာင္မေလးကရြာမွာစတားလို႔ေျပာရမလား.......ပိုက္ဆံရွိေတာ့ၾသဇာရွိတယ္ေပါ့ဟယ္။
ေမာင္ေလးကို ငွားတဲ့ အတြက္လဲသႏၱာေဆြတို႔မိဘေတြကပဲရြာအတြက္စိုက္ထုတ္ေပးၾကတာေလ။ စားေရးေသာက္ေရးလည္း သူတို ့ကပဲ စီစဥ္္ေပး တာေပါ့။ ဒီေတာ့.....သႏၱာေဆြနဲ ့သူနဲ ့ကတပူးတြဲတြဲေပ့ါ.။ စိုးျမင့္က ဒီမွာလည္း မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူသြားလာ ရယ္ေမာေျပာဆို ေန တတ္ေတာ့အေထြအထူးမေတြးမိဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာ္ေက်ာ္ရယ္.....ရြာဆိုတာျမိဳ႕ျပလိုမွမဟုတ္ဘဲ။ အတူသြားလာ ေနၾက ေတာ့ သရိုးသရီေျပာၾကေတာ့တာေပါ့....” ”ဘယ္ေတာ့စားရမလဲ....ျမိဳ့ျပန္ရင္လိုက္သြားေတာ့မွာလား...ဘာလားနဲ႔ေကာင္မေလးကိုစၾကေျပာင္ၾကတယ္ဆိုပဲ။ သူကေတာ့ မသိဘူးေလ။ ရြာကလူေတြကလည္း သူ ့ဆိုေလးစားၾကေတာ့ သူ ့ေရွ ့မေနာက္ၾကဘူးေပါ့။ နဂိုကတည္းက ျငိတြယ္ခ်င္ခ်င္.... ပတ္၀န္းက်င္ကလည္းေဘးတီးေတာ့ ေကာင္မေလးကသူ႔အေပၚေမွ်ာ္လင့္ေနရွာတာေပါ့။ ဘယ္ေတာ့ဖြင့္ေျပာမလဲဆိုျပီး စိတ္ရွည္ ရွည္နဲ႔ေစာင့္ေနရာကေနာက္ဆံုးမွာမျမိဳသိပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္။ ေမာင္ေလးကိုစာေပးေရာ.......” မ၀ါကေမာသြားဟန္နဲ႔ေရေႏြးတစ္ခြက္ကို့ေသာက္တယ္.။ ျပီးနဖူးကေခၽြးစက္ေတြကိုခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္တယ္။ မ၀ါ သြင္ျပင္က စိတ္မခ်မ္းေျမ့တဲ့ ပံုအထင္းသားေပၚလို ့ႏြမ္းလ်ေနတယ္.........” ”ဒီေတာ့မွ..............နင္တို႔သူငယ္ခ်င္းျပဴးျပဴးျပာျပာျဖစ္သြားတယ္ေလ။ သူက ဆရာဆိုတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကို သိပ္တန္ဖိုးထားတာ မလား။ သူ႔အလြန္ျဖစ္မွာေၾကာက္ျပီးေကာင္မေလးမိဘေတြဆီအဲဒီ့စာသြားျပတယ္။ နဂိုကတည္းကလည္း ရင္းႏွီးေနၾကေတာ့ တိုင္ပင္တဲ့ သေဘာထင္ပါတယ္။ ေကာင္မေလးကငယ္ေသးလို့စိတ္ကစားေနတာေပါ့...သူက ဒီလိုထင္ျပီး ေျပာျပတယ္.....” ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲကေန တစ္ခ်က္ က်ိန္ဆဲ လိုက္တယ္။ ညင္ညင္သာသာ ေျဖရွင္းလို ့ရတဲ့ ကိစၥ တစ္ခုကို ဒီလိုလုပ္ရသလား။ လင္းလင္း လည္း မ်က္လံုးျပဴးသြားတယ္.။ ”သႏၱာေဆြ ့မိဘေတြက အရမ္းရွက္သြားၾကတယ္....ေကာင္မေလးကို ဆံုးမတာတဲ့ဟာ..တိုင္မွာၾကိဳးတုတ္ျပီးကို ရိုက္ၾကတာ။ ဘယ္သူမွလည္း မဆြဲရဲၾကဘူး။ အဲဒီ့ေန ့က သႏၱာ့ေဆြ ့ကို ေနာက္ဆံုးျမင္ရတဲ့ေန ့ပဲ။ ေကာင္မေလး....ေကာင္မေလးဟာ ပိုးသတ္ေဆးေတြယူေသာက္ျပီး.......ေသ သြား ခဲ့ တယ္။ မေသခင္မွာဆရာေလးအတြက္ ဆိုျပီးစာတစ္ေစာင္ ေရးထားခဲ့ေသး တယ္.....တစ္ရြာလံုးအုန္းအုန္းကၽြတ္ကၽြတ္ျဖစ္သြားတာေပါ့...ေသမႈေသခင္းအတြက္ ျမိဳ ့ကေတာင္ဆင္း
စစ္ၾကတယ္....” ”အဲဒီ့က ျပန္လာျပီးကတည္းက စိတ္အေျခအေန မူမမွန္ေတာ့တာပဲ။ မ၀ါတို ့ကလည္း သူစိတ္ခ်မ္းသာရင္ ျပီးေရာ ရြာကေလး မွာ ေမာင္ေလးဘယ္လိုေနခဲ့တာ။ ဘယ္လိုေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေတြေျပာျပၾကတယ္။ အဲဒါကို ထင္ေယာင္ထင္မွားေတြ ျဖစ္ျပီး ေတြ ့ သမွ်လူ လိုက္ေျပာေတာ့တာပဲ။ သူ ့စိတ္ထဲမွာ အခုထက္ထိ ရြာမွာ ဆရာလုပ္ေနရတုန္းလို ့ထင္တယ္။ အရင္ကအေျခအေန သိပ္မဆိုးေတာ့လူတကာလည္း မသိေအာင္ အိမ္မွာပဲ က်ိတ္ကုေနတာ။ အခုေတာ့မူမမွန္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမ်ားလာေတာ့ ေဆးရံုပဲ ပို႔ထားလိုက္ရတယ္...ေက်ာ္ေက်ာ္ရယ္.........”
*****************
မ၀ါနဲ ့ေတြ ့ျပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို ့စာေမးပြဲ ေျဖေနတာနဲ ့ စိုးျမင့္ ဆီ မေရာက္ျဖစ္ၾကဘူး။ တစ္ပတ္ေက်ာ္ ေလာက္ ၾကာျပီးမွ ကၽြန္ေတာ္နဲ ့လင္းလင္း စိုးျမင့္ဆီ သြားဖို ့ျပင္တယ္။ သူ ့အိမ္ဖုန္းဆက္ၾကည့္ေတာ့ အိမ္ျပန္ေခၚထားတယ္ ဆိုတာနဲ ့ အိမ္ကိုပဲ တန္းသြားလိုက္ၾကတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနတယ္ဆိုေတာ့ အေျခအေန ေကာင္းလို ့ပဲ ျဖစ္မယ္...။ အိမ္ေရာက္ေတာ့စိုးျမင့္အေမၾကီးကအခန္းထဲမွာတဲ့။ လိုက္ပို ့တယ္။ ဒီေကာင္ကေတြ႔ေတြ႔ျခင္းပဲ ”ဟာ..ေဖၾကီးေက်ာ္” တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုမွတ္မိေသးတယ္။ သူကေတာင္လင္းလင္းကိုတျပန္ၾကီး ေျပာေနေသး.......။ ”မင္း..ကြာ..ေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္းလိုက္တဲ့....” ထူးျခားတာကအရင္လိုစကားမ်ားမ်ားသိပ္မေျပာေတာ့ဘူး။ သူ႔ရြာအေၾကာင္း...ေက်ာင္းအေၾကာင္း.......ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘူး။ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာမ်က္တြင္းေခ်ာင္က်ေနတာကလြဲရင္လန္းလန္းဆန္းဆန္းေတာ့ရွိတယ္။ စားပြဲခံုက ပန္းအိုးထဲမွာ စံပယ္ေတြ ေဖြးေဖြးကို လႈပ္လို ့......” ခံုေပၚမွာ စံပယ္တစ္ပြင့္နဲ ့ခေရတစ္ကံုး......။ ”စံပယ္ေတြ ၀ယ္ထားတာလား” လို ့ေမးေတာ့ ေခါင္းယမ္းျပီး ”စမ္းေခ်ာင္းေဘးက ခူးထားတာ ” တဲ့.......။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသြားတယ္။ လင္းလင္းလည္းမ်က္ႏွာသိပ္မေကာင္းလွဘူး.။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေထြရာေလးပါး ေတြေျပာၾကတယ္။ အဆီအေငၚတည့္တာကတည့္..... မတည့္တာကမတည့္....နဲ ့ေပါ့။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ေရာက္လာ လို႔ေပ်ာ္ေနပံုေတာ့ရတယ္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သြားထိုင္ၾကမယ္ လုပ္ေနလို႔ေဖ်ာင္းဖ်ရေသးတယ္။ အမွတ္မထင္ စားပြဲေပၚ က စံပယ္ တစ္ပြင့္နဲ႔ခေရတစ္ကံုးကို လက္လွမ္းမိေတာ့ ပ်ာပ်ာသလဲတားတယ္။ မင္း ဘာလုပ္မလို ့လဲေမးေတာ့။ ”ဟင့္အင္း....ဒါ သႏၱာေဆြပန္ဖို ့” တဲ့... ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာဒိန္းကနဲျဖစ္သြားတယ္။ လင္းလင္းလည္းအေၾကာင္သားနဲ ့စိုးျမင့္ကို ေငးၾကည့္ေနတယ္။ စိုးျမင့္မ်က္၀န္းမွာမ်က္ရည္ေတြခ်က္ခ်င္းေ၀့သီလာတယ္။ သူ႔ပံုၾကည့္ရတာငိုခ်လိုက္ေတာ့မလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ မငိုပါဘူး။ အခန္းအျပင္ဘက္က ိုေတြေတြေငးေငးစိုက္ၾကည့္ေနရာကေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္နဲ႔တစ္လံုးခ်င္းေျပာတယ္။ ”အခုခ်ိန္ဆို....စမ္းေခ်ာင္းေဘးမွာ စံပယ္ေတြပြင့္ေနၾကျပီ...” ကၽြန္ေတာ္နဲ ့လင္းလင္းဆြံ႕အေနသူေတြလို စိုးျမင့္ကိုေငးၾကည့္ေနၾကတယ္။ စိုးျမင့္ကမ်က္ရည္မက်ဘဲ တစ္ခ်က္ရိႈက္ျပီး ဗလံုးဗေထြးနဲ ့ေျပာတယ္။ ”ငါ..က..သူ ့ကို ေကာင္းေစခ်င္လို ့ပါကြာ.....” တဲ့ စိုးျမင့္ၾကည့္ရတာအသိစိတ္၀င္တစ္ခ်က္.မ၀င္တစ္ခ်က္နဲ႔။ သူေျပာတဲ့စကားေတြေတာင္သူကိုယ္တိုင္သိပံုမရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့တစ္ခုခုကို သိလိုက္ရသလိုပဲ။ စကားလံုးၾကီးၾကီးေတြ ေျပာတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ ့ရင္ထဲကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္လိုက္ရတယ္...။ အခ်ိန္ေတြအမ်ားၾကီးၾကာသြားတဲ့အထိကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြစကားမေျပာျဖစ္ၾကဘူး။ စိုးျမင့္ကပန္းေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲ ထည့္ရင္း ငိုင္ေတြေတြနဲ ့ေျပာတယ္။ ”ငါ....ရြာ မျပန္ျဖစ္ေသးဘူးကြာ....မင္းပဲ သႏၱာေဆြ ့ကိုေတြ ့ရင္ ေပးလိုက္...” ကၽြန္္ေတာ္ ေခါင္းမညိတ္..ေခါင္းမခါ ျဖစ္ဘူး......။
ကၽြန္္ေတာ္တို ့ျပန္လာေတာ့ေကာင္းကင္ဟာညိဳ႕ေနပါျပီ.။ လွ်ပ္ပန္း..လွ်ပ္ႏြယ္ေတြတျပက္ျပက္လက္လို႔။ အေရွ ့အရပ္ဆီ က မိုးသံေလသံ တျခိမ္းျခိမ္းၾကားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာတစ္ခုခုကိုဘ၀င္မက်သလို.....သႏၱာ့ေဆြကိုလား.....စိုးျမင့္ကိုလား..သူ့အိမ္ကလူေတြကိုလား။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လဲ ဘာရယ္အေသအခ်ာမသိဘူး။ မည္းေမွာင္ေနတဲ့ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္းကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ကိုေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္လား။ ဂုဏ္သိကၡာ..ကိုယ္က်င့္တရား..စတာေတြကေကာ ဘ၀ကို ဘယ္ေလာက္ထိလႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ထားနိုင္သလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ဘ၀မွာလိုအပ္တဲ့ ကိုယ္က်င့္သိကၡာေစာင့္စည္းမႈဆိုတာ ရွိနိုင္သလို.......မလိုအပ္တဲ့ကိုယ္က်င့္သိကၡာ ေစာင့္စည္းမႈလဲ ရွိ ေနႏိုင္ တာ ပဲ။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု...အေတြးအေခၚတစ္ခု...မွားယြင္းမိရံုနဲ႔ပတ္သတ္ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့လူေတြရဲ႕ဘ၀ကၽြမ္းထိုးေမွာက္ခံု ေျပာင္းလဲ သြားျခင္းဟာ တကယ္ေတြးၾကည့္ရင္...................။ ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းကိုပဲ ေလးေလးပင္ပင္ ခ်လိုက္ရတယ္။ ဖတ္ဖူးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲကလို “ ဘာေတြမွားယြင္း ခဲ့လို ့....ဘာေတြျဖစ္ပ်က္ခဲ့သလဲ.....” ဆိုတဲ့စာတစ္ေၾကာင္းကိုပဲ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ေရရြတ္မိတယ္။ မိုးေတြကတဖြားဖြားကိုယ္ေပၚကိုက်လာတယ္။ လမ္းေလး၀ဲယာကသစ္ပင္ပ်ိဳေတြဟာ လအရွိန္နဲ႕ယိမ္းႏြဲယမ္းခါ ေနတယ္။ ေအးျမလွတဲ့ မိုးေရေတြေအာက္မွာကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏႈတ္ဆိတ္စြာနဲ႕ပဲခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္ေနၾကတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကမၻာေပၚ မွာ ရွိတဲ့ အမွားအယြင္း ေတြ အားလံုးသည္းၾကီးမည္းၾကီးရြာခ်ေနတဲ့ မိုးစက္ေတြရဲ႕ေအာက္မွာ အကုန္လံုး ကင္းစင္ လြင့္ေပ်ာက္ သြားေစ ခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္တာ့္လက္ထဲကခေရတစ္ကံုးနဲ႕စပယ္တစ္ပြင့္ကေတာ့မိုးစက္ေတြေအာက္မွာရွိေနဆဲပါ။ ။
+ေရႊအိမ္စည္+
(စကား၀ါပန္းတို႔ရဲ႕ဒိုင္ယာရီစာမ်က္ႏွာမ်ား၊၂၀၁၃ ႏို၀င္ဘာ)
No comments:
Post a Comment