>
(ကေလးေတြ ျမင္ဖူးတယ္ရွိေအာင္....ၾကည့္ၾကပါ။ )
ကၽြန္မတို႔မွာ Esprit လို႔ေရးထိုးထားၿပီး ဒီဇိုင္းလွလွေရးဆြဲထားတဲ့ သံျဖဴဘူး တစ္ဘူးရယ္၊ လက္ေဆာင္ရထားတဲ့ ေရႊေရာင္ဝက္ရုပ္စုဘူး တစ္ဘူးရယ္ ၂ဘူးရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔ကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္မွာ အႏွီစုဘူးေတြကို တစ္ေယာက္တစ္ဘူးစီ တက္ညီလက္ညီ ေဖာက္ၾကပါတယ္။
Esprit ဘူးထဲမွာ ငါးမူးေစ့ေတြ စုၿပီး ဝက္ရုပ္ဘူးထဲမွာေတာ့ ဂိုလ္းကြိဳင္လို႔ေခၚတဲ့ ေရႊေရာင္က်ပ္ျပားေစ့ေတြ စုၾကတာပါ။ ရည္ရြယ္ရင္းကေတာ့ ရြာျပန္တဲ့အခါ အလွဴေလးဘာေလးလည္းလုပ္ရ၊ အေသးသံုးလိုတာရွိလည္း သံုးရတာပ ဆိုၿပီး စုၾကတာေပါ့ေလ။
ဘူး ၂ဘူးေဖာက္ၿပီးတဲ့အခါ ငါးမူးေစ့ေတြကို အေစ့၂၀ တစ္ပံု၊ က်ပ္ျပားေစ့ေတြကို ဆယ္ေစ့က်စီတစ္ပံု ပံုၿပီး ေရတြက္ျခင္းအမႈကို ဆက္ျပဳၾကပါတယ္။
ေျပာစရာက်န္ပါေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အေၾကြေစ့ေတြကို ဘယ္လိုစုၾကသလဲဆိုေတာ့ ေန႔စဥ္သံုးေနတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကေန အမ္းေငြအေၾကြေတြကို အေသးေစ့ေတြပဲ ျပန္သံုးၿပီး ငါးမူးေစ့နဲ႔ က်ပ္ျပားေစ့ေတြကိုေတာ့ စုဖို႔ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္ေထာင့္ကပ္ထားေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒါကိုမွ တစ္ပတ္ျပည့္တိုင္း ပိုက္ဆံအိတ္ရွင္းရင္း ေထာင့္ကပ္ထားတဲ့ ငါးမူးေစ့နဲ႔ က်ပ္ျပားေစ့ေတြကို စုဘူးထဲ တခုတ္တရ ထည့္ၾကရတာ။ တခါတေလ ကၽြန္မက ညစ္ၿပီး အိတ္ေထာင့္ကပ္ထားတဲ့ က်ပ္ျပားေစ့ေတြကို သူမသိေအာင္ သံုးပစ္တတ္ပါတယ္။
တစ္ပတ္ျပည့္လို႔ ပိုက္ဆံအိတ္ရွင္းတဲ့အခါ ဘယ္သူက ပိုမ်ားမ်ားစုမိတယ္ဆိုတာလည္း စကားႏိူင္လုၾကရေသးတာ။ ကၽြန္မကေတာ့ သူ႔ကို အႏိူင္ေပးလိုက္တာ မ်ားပါတယ္။ သူပဲ မ်ားမ်ားစုပါေစေပါ့။ စုဘူးေဖာက္လို႔ သံုးမွသာ ကၽြန္မ မ်ားမ်ားသံုးရဖို႔အေရး မဟုတ္လား။ အန္းနီးေဝး ဒီလိုနဲ႔ စုဘူးေဖာက္ေနရင္း စိတ္ေတြက ကာလတစ္ခုဆီေရာက္သြားပါေရာ....။
ဒီလိုေငြအေၾကြေစ့ေတြ....။ ကၽြန္မတို႔ရြာက ကေလးေတြ ျမင္မွ ျမင္ဖူးပါ့မလား....။ ကၽြန္မတို႔ ခပ္ငယ္ငယ္ မွတ္မိပါေသးတယ္။
ၿမိဳ႕မအမ်ိဳးသားေက်ာင္းႀကီးမွာ ေက်ာင္းတက္ရတာ။ ေက်ာင္းကားအစိမ္းေရာင္ႀကီးေတြက လမ္းထိပ္ ေဈးနားမွာ လာႀကိဳေလ့ရွိတာ။ ေက်ာင္းကားမမီလိုက္တဲ့ေန႔ဆို အိမ္ကေန ကန္တိုမင္ပန္းျခံကို ျဖတ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ၾကရတယ္။ ဒါက အေျခအေနေကာင္းတဲ့ေန႔ေပါ့။ သိပ္ေနာက္ က်သြားတဲ့ေန႔မ်ားဆို ေရႊတိဂံုဘုရားလမ္းေပၚမွာ ေျပးေနတဲ့ ဘတ္စ္ႀကီးေတြ (ဟီးႏိူးေခၚမယ္ထင္ပါရဲ႕) အဲဒါႀကီးေတြကို စတီးဝပ္မွတ္တိုင္အထိစီးၿပီး ဆက္လမ္းေလွ်ာက္ေပေတာ့ပဲ။ မိုင္ဒါကြင္းႀကီးထဲက ျဖတ္ေလွ်ာက္၊ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းေရာက္ရတာပဲ။
ကၽြန္မမွတ္မိတာက အဲဒီဘတ္စ္ႀကီးေတြကို ေပးရတဲ့ ကားခပဲ။ နံပါတ္ ၁၀ ကားလို႔ နာမည္မွတ္မိသလို ကားခကလည္း ၁၀ျပားပဲ ေပးရတာ။ ဘယ္စီးစီး ဆယ္ျပားပဲ။ လြမ္းပါ့။
ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္မတို႔ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေက်ာင္းကိုသြားရတိုင္း ျဖတ္သြားေနက်လမ္းမွာ တပ္မေတာ္ကပြဲရံုဆိုတာ ရွိတယ္။ တပ္မေတာ္ရံုလို႔ ကၽြန္မတို႔က အလြယ္ေခၚလိုက္တာပဲ။ အဲဒီမွာ ရုပ္ရွင္ကားေဟာင္းေတြ တင္တယ္။ ၿမိဳ႕လယ္မွာ ျပလို႔ အေတာ္ေဟာင္းၿပီဆို အဲဒီရံုမွာ ျပတာပဲ။ ရုပ္ရွင္လက္မွတ္ခက တစ္မတ္၊ ငါးမူးရယ္။ ေဟ့ တစ္မတ္တန္းကၾကည့္တဲ့ေကာင္ေတြ သိပ္မဆူနဲ႔ကြ ဆိုတဲ့စကား အဲဒီကမ်ား လာသလားပဲ....:)
အဲဒီရံုမွာ ရုပ္ရွင္ကားေကာင္းေကာင္းျပၿပီဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ေနတဲ့ ဗဟန္းကေန အဲဒီတပ္မေတာ္ရံုကို အိမ္နီးခ်င္းေတြနဲ႔ အုပ္စုလိုက္ႀကီး လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ေလ့ရွိၾကတယ္။ ေပ်ာ္စရာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ တခါတေလလည္း အဲဒီတပ္မေတာ္ရံုမွာ ေခတ္ေဟာင္းေခတ္ေဆြးက အျဖဴအမဲကားေတြ ျပန္ျပေလ့ရွိတယ္။ ကားေတြက တခါတေလ တုန္မႈန္ေနတာပါပဲ။ ကားကလည္းျပတ္ေသး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးက အေတာ္သည္းခံတတ္ၾကတာကလား။ ကားျပတ္ၿပီေဟ့ဆို ရွႈရွႈးေပါက္ခ်ိန္ရတာပဆိုတဲ့ ေၾကေၾကေအးေအးစိတ္ထားနဲ႔ ေပၚလီယာနားဝမ္းကြဲေတြက ရံုထဲ အေတာ္မ်ားေပတာ။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ ကေလးသာသာကိုး။ ဘာကားၾကည့္ရ ၾကည့္ရ၊ ဘယ္လိုၾကည့္ရၾကည့္ရ ေပ်ာ္တာပဲ။ ဇီးေပါင္း ကြာေစ့လည္း စားရေသး၊ ရုပ္ရွင္လည္းၾကည့္ပါမွ တစ္ေယာက္ကို ငါးမူး တစ္က်ပ္ေတာင္ မကုန္ဘူးကိုး။ လြမ္းပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္မက သံုး-ေလးတန္းထင္ရဲ႕ (ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့)။ ဘဲဥၾကက္ဥ တစ္လံုးမွ သံုးဆယ့္ငါးျပား၊ ျပားေလးဆယ္ကေန ျပားငါးဆယ္ အဲ့သေလာက္ပဲ ေပးရတာ။ အက္ရာေလးေတြရွိတဲ့ အလံုးဆို ေအာက္ေဈးနဲ႔ေတာင္ရတတ္ေသး။ အေကာင္းက ျပားေလးဆယ္ဆို သူက ျပားသံုးဆယ္ အဲသလို။ ခ်က္ခ်င္းေၾကာ္စားဖို႔ဆို အက္ေနတဲ့အလံုးေတြ ပံုထားတဲ့ထဲက ေရြးဝယ္လိုက္တာပဲ။ အဆင္ကိုေျပလို႔။ ခုမ်ား ဘဲဥ ၾကက္ဥ တစ္လံုး ေလး-ငါး-ေျခာက္ဆယ္ တဲ့။ ဘယ္ႏွစ္ဆ တက္သြားတုန္း။ မသိခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ မတြက္ၾကည့္ၾကပါစို႔နဲ႔ :)
မုန္႔ဟင္းခါးဆိုလည္း တစ္ပြဲမွ တစ္မတ္၊ လက္ဘက္ရည္ဆိုလည္း တစ္ခြက္မွ တစ္မတ္ရယ္။
ေျပာရရင္ 50 cent ဆိုတဲ့ က်ပ္မျပည့္တဲ့ေကာင္ေတြေတာင္ သတိရသြားေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေခတ္ကိုက က်ပ္မျပည့္တဲ့ေခတ္လို႔ပဲ ဆိုပါေတာ့ေလ။ လြမ္းပါ့။
ကၽြန္မတို႔ စင္ကာပူေရာက္စတုန္းကေတာင္ လဘက္ရည္တစ္ခြက္မွ ျပားေျခာက္ဆယ္၊ အေအးတစ္ခြက္မွ ငါးမူး- ျပားေျခာက္ဆယ္ဆိုတာ ႀကံဳလိုက္ရေသးတယ္။ ခုေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ျပားရွစ္ဆယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာလည္း တစ္က်ပ္ဆယ္ျပား အဲသလိုေပးရတယ္ ေျပာတာပဲ။ ေနရာလိုက္ၿပီး ေဈးကြာ သြားတာပါပဲ။ အျပင္ဘက္ေဟာ့ကာစင္တာမွာ တေဈး၊ ေရွာ့ပင္းေမာထဲမွာက်ေတာ့ တေဈး အဲသလိုဆိုပါေတာ့။ ရထားခ ကားခေတြဆိုလည္း ဒီလိုပဲ။ အနီးဆံုးသတ္မွတ္ထားတဲ့ မွတ္တိုင္ထိပဲစီးရင္ အနိမ့္ဆံုး ျပားေျခာက္ဆယ္ေခတ္ႀကံဳလိုက္ရေသးတယ္။ ခုေတာ့ ရထားခ ကားခေတြလည္း တက္ကုန္ေပါ့။ ေဈးေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔တက္လာလိုက္တာဆိုတာ ေျပာပါတယ္။ ဒါေတာင္ စင္ကာပူအစိုးရက တစ္ခုခုေဈးတက္ေတာ့မယ္ဆို လအေတာ္မ်ားမ်ားႀကိဳတင္ၿပီး လႊတ္ေတာ္ထဲ ဆံုးျဖတ္၊ လူထုကို ႀကိဳတင္ေၾကျငာၿပီးမွ ေဈးတက္ရဲတာ။ ခမ်ာမ်ားမွာ မေျပာမဆို အုန္းဒိုင္းနဲ႔ မတက္ရဲရွာဘူး။ အဲသလို....။ ကြာပါ့။
စင္ကာပူမွာက ခုထိလည္း ေငြအေၾကြက သံုးလို႔ရေနေသးတာ။ အသံုးဝင္ေနေသးတာ။ ေပါက္စီအေသးတစ္လံုးမွ ျပားရွစ္ဆယ္။ ကန္စြန္းရြက္တစ္စည္းမွ ျပားရွစ္ဆယ္။ ငါးျပားေစ့ကစလို႔ က်ပ္ေစ့အထိ လည္ပတ္သံုးစြဲေနၾကတုန္းပဲ။ ဆိုေတာ့ ေငြအေၾကြ ျမင္ဖူးခ်င္မွ ျမင္ဖူးမယ့္ ကၽြန္မတို႔ရြာက ကေလးေတြကို သတိရမိတယ္။ ငါးျပားေစ့ဆိုတာက ဘယ္လို ဘယ္ပုံ။ ဆယ္ျပားေစ့ဆိုတာက ဘယ္လို ဘယ္ပံု၊ ဆယ္ျပားေစ့ဆိုလို႔ ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္က ဆယ္ျပားေစ့ပံုလည္ပင္းေပါက္ဆိုၿပီး အမ်ိဳးသမီးေတြ ဘေလာက္စ္ခ်ဳပ္ဝတ္လိုက္ၾကေသးတာကလား။
ဆယ္ျပားေစ့မ်က္ႏွာနဲ႔ဆိုၿပီး ေလးေထာင့္ပံုမ်က္ႏွာက်ရွိတဲ့လူေတြကို ရည္ညႊန္းေျပာတတ္ၾကတာမ်ိဳးလည္း ရွိေသးတာမို႔လား။ ခုေခတ္ ဆယ္ျပားေစ့ ဘယ္ပံုဆိုတာ မသိတဲ့ကေလးေတြကို ေျပာရင္ေတာ့ မ်က္ေစ့ထဲျမင္ၾကမယ္မထင္ဘူး။ ေနာက္ တမတ္ေစ့၊ ငါးမူးေစ့ကေန က်ပ္ျပားေစ့အထိ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုနဲ႔ အေၾကြေစ့၊ စပါးႏွံပံုနဲ႔ အေၾကြေစ့ ဒါေလးေတြ ခုေခတ္ကေလးေတြ ျမင္ခ်င္မွ ျမင္ဖူးေပမယ္။ ခုေခတ္က အနည္းဆံုး ငါးဆယ္ဆိုတာေလာက္က စသံုးၾကတဲ့ေခတ္။
ကၽြန္မသာ သမတျဖစ္ရင္ေတာ့ ခုလက္ရွိသံုးေနတဲ့ ေငြေရတြက္မႈေတြကို ေနာက္ကေန သုည ၃လံုးေလာက္ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ဥပမာ တစ္ေထာင္တန္ဆို နားထား၊ တစ္က်ပ္ပဲလုပ္လိုက္။ တစ္ေသာင္းတန္ဆို နားထား တစ္ဆယ္ပဲ လုပ္လိုက္....။ သိန္း၂၀၀တန္ကားလား၊ လာထား ေရာ့ႏွစ္ေသာင္းယူ။ ဒါမ်ိဳးေပါ့။ အသံုးစားရိတ္ေတြကို ေျပာပါတယ္။ ပံုမွန္ဝန္ထမ္း လစာေတြကေတာ့ နည္းရတဲ့အထဲ မူရင္းအတိုင္းရွိပါေစေတာ့ :)
(အဲေလ ေနာက္တာပါ။ ေတာ္ပါၿပီ စီေကေအ သ-မ-တ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး၊ ခုေတာင္ လူမုန္းမ်ားေနရတဲ့အထဲ)
ဘာရယ္လည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုးအရင္တစ္ခ်ိန္တုန္းဆီက က်ပ္မျပည့္တဲ့ေခတ္ကို အေၾကြေစ့ေလးေတြေရတြက္ေနရင္းက လြမ္းမိတယ္ဆိုပါေတာ့။ တကယ္ပဲ လြမ္းပါ့ေတာ္။
Author: ခ်စ္ၾကည္ေအး
(ကေလးေတြ ျမင္ဖူးတယ္ရွိေအာင္....ၾကည့္ၾကပါ။ )
ကၽြန္မတို႔မွာ Esprit လို႔ေရးထိုးထားၿပီး ဒီဇိုင္းလွလွေရးဆြဲထားတဲ့ သံျဖဴဘူး တစ္ဘူးရယ္၊ လက္ေဆာင္ရထားတဲ့ ေရႊေရာင္ဝက္ရုပ္စုဘူး တစ္ဘူးရယ္ ၂ဘူးရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔ကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္မွာ အႏွီစုဘူးေတြကို တစ္ေယာက္တစ္ဘူးစီ တက္ညီလက္ညီ ေဖာက္ၾကပါတယ္။
Esprit ဘူးထဲမွာ ငါးမူးေစ့ေတြ စုၿပီး ဝက္ရုပ္ဘူးထဲမွာေတာ့ ဂိုလ္းကြိဳင္လို႔ေခၚတဲ့ ေရႊေရာင္က်ပ္ျပားေစ့ေတြ စုၾကတာပါ။ ရည္ရြယ္ရင္းကေတာ့ ရြာျပန္တဲ့အခါ အလွဴေလးဘာေလးလည္းလုပ္ရ၊ အေသးသံုးလိုတာရွိလည္း သံုးရတာပ ဆိုၿပီး စုၾကတာေပါ့ေလ။
ဘူး ၂ဘူးေဖာက္ၿပီးတဲ့အခါ ငါးမူးေစ့ေတြကို အေစ့၂၀ တစ္ပံု၊ က်ပ္ျပားေစ့ေတြကို ဆယ္ေစ့က်စီတစ္ပံု ပံုၿပီး ေရတြက္ျခင္းအမႈကို ဆက္ျပဳၾကပါတယ္။
ေျပာစရာက်န္ပါေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အေၾကြေစ့ေတြကို ဘယ္လိုစုၾကသလဲဆိုေတာ့ ေန႔စဥ္သံုးေနတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကေန အမ္းေငြအေၾကြေတြကို အေသးေစ့ေတြပဲ ျပန္သံုးၿပီး ငါးမူးေစ့နဲ႔ က်ပ္ျပားေစ့ေတြကိုေတာ့ စုဖို႔ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္ေထာင့္ကပ္ထားေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒါကိုမွ တစ္ပတ္ျပည့္တိုင္း ပိုက္ဆံအိတ္ရွင္းရင္း ေထာင့္ကပ္ထားတဲ့ ငါးမူးေစ့နဲ႔ က်ပ္ျပားေစ့ေတြကို စုဘူးထဲ တခုတ္တရ ထည့္ၾကရတာ။ တခါတေလ ကၽြန္မက ညစ္ၿပီး အိတ္ေထာင့္ကပ္ထားတဲ့ က်ပ္ျပားေစ့ေတြကို သူမသိေအာင္ သံုးပစ္တတ္ပါတယ္။
တစ္ပတ္ျပည့္လို႔ ပိုက္ဆံအိတ္ရွင္းတဲ့အခါ ဘယ္သူက ပိုမ်ားမ်ားစုမိတယ္ဆိုတာလည္း စကားႏိူင္လုၾကရေသးတာ။ ကၽြန္မကေတာ့ သူ႔ကို အႏိူင္ေပးလိုက္တာ မ်ားပါတယ္။ သူပဲ မ်ားမ်ားစုပါေစေပါ့။ စုဘူးေဖာက္လို႔ သံုးမွသာ ကၽြန္မ မ်ားမ်ားသံုးရဖို႔အေရး မဟုတ္လား။ အန္းနီးေဝး ဒီလိုနဲ႔ စုဘူးေဖာက္ေနရင္း စိတ္ေတြက ကာလတစ္ခုဆီေရာက္သြားပါေရာ....။
ဒီလိုေငြအေၾကြေစ့ေတြ....။ ကၽြန္မတို႔ရြာက ကေလးေတြ ျမင္မွ ျမင္ဖူးပါ့မလား....။ ကၽြန္မတို႔ ခပ္ငယ္ငယ္ မွတ္မိပါေသးတယ္။
ၿမိဳ႕မအမ်ိဳးသားေက်ာင္းႀကီးမွာ ေက်ာင္းတက္ရတာ။ ေက်ာင္းကားအစိမ္းေရာင္ႀကီးေတြက လမ္းထိပ္ ေဈးနားမွာ လာႀကိဳေလ့ရွိတာ။ ေက်ာင္းကားမမီလိုက္တဲ့ေန႔ဆို အိမ္ကေန ကန္တိုမင္ပန္းျခံကို ျဖတ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ၾကရတယ္။ ဒါက အေျခအေနေကာင္းတဲ့ေန႔ေပါ့။ သိပ္ေနာက္ က်သြားတဲ့ေန႔မ်ားဆို ေရႊတိဂံုဘုရားလမ္းေပၚမွာ ေျပးေနတဲ့ ဘတ္စ္ႀကီးေတြ (ဟီးႏိူးေခၚမယ္ထင္ပါရဲ႕) အဲဒါႀကီးေတြကို စတီးဝပ္မွတ္တိုင္အထိစီးၿပီး ဆက္လမ္းေလွ်ာက္ေပေတာ့ပဲ။ မိုင္ဒါကြင္းႀကီးထဲက ျဖတ္ေလွ်ာက္၊ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းေရာက္ရတာပဲ။
ကၽြန္မမွတ္မိတာက အဲဒီဘတ္စ္ႀကီးေတြကို ေပးရတဲ့ ကားခပဲ။ နံပါတ္ ၁၀ ကားလို႔ နာမည္မွတ္မိသလို ကားခကလည္း ၁၀ျပားပဲ ေပးရတာ။ ဘယ္စီးစီး ဆယ္ျပားပဲ။ လြမ္းပါ့။
ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္မတို႔ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေက်ာင္းကိုသြားရတိုင္း ျဖတ္သြားေနက်လမ္းမွာ တပ္မေတာ္ကပြဲရံုဆိုတာ ရွိတယ္။ တပ္မေတာ္ရံုလို႔ ကၽြန္မတို႔က အလြယ္ေခၚလိုက္တာပဲ။ အဲဒီမွာ ရုပ္ရွင္ကားေဟာင္းေတြ တင္တယ္။ ၿမိဳ႕လယ္မွာ ျပလို႔ အေတာ္ေဟာင္းၿပီဆို အဲဒီရံုမွာ ျပတာပဲ။ ရုပ္ရွင္လက္မွတ္ခက တစ္မတ္၊ ငါးမူးရယ္။ ေဟ့ တစ္မတ္တန္းကၾကည့္တဲ့ေကာင္ေတြ သိပ္မဆူနဲ႔ကြ ဆိုတဲ့စကား အဲဒီကမ်ား လာသလားပဲ....:)
အဲဒီရံုမွာ ရုပ္ရွင္ကားေကာင္းေကာင္းျပၿပီဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ေနတဲ့ ဗဟန္းကေန အဲဒီတပ္မေတာ္ရံုကို အိမ္နီးခ်င္းေတြနဲ႔ အုပ္စုလိုက္ႀကီး လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ေလ့ရွိၾကတယ္။ ေပ်ာ္စရာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ တခါတေလလည္း အဲဒီတပ္မေတာ္ရံုမွာ ေခတ္ေဟာင္းေခတ္ေဆြးက အျဖဴအမဲကားေတြ ျပန္ျပေလ့ရွိတယ္။ ကားေတြက တခါတေလ တုန္မႈန္ေနတာပါပဲ။ ကားကလည္းျပတ္ေသး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးက အေတာ္သည္းခံတတ္ၾကတာကလား။ ကားျပတ္ၿပီေဟ့ဆို ရွႈရွႈးေပါက္ခ်ိန္ရတာပဆိုတဲ့ ေၾကေၾကေအးေအးစိတ္ထားနဲ႔ ေပၚလီယာနားဝမ္းကြဲေတြက ရံုထဲ အေတာ္မ်ားေပတာ။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ ကေလးသာသာကိုး။ ဘာကားၾကည့္ရ ၾကည့္ရ၊ ဘယ္လိုၾကည့္ရၾကည့္ရ ေပ်ာ္တာပဲ။ ဇီးေပါင္း ကြာေစ့လည္း စားရေသး၊ ရုပ္ရွင္လည္းၾကည့္ပါမွ တစ္ေယာက္ကို ငါးမူး တစ္က်ပ္ေတာင္ မကုန္ဘူးကိုး။ လြမ္းပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္မက သံုး-ေလးတန္းထင္ရဲ႕ (ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့)။ ဘဲဥၾကက္ဥ တစ္လံုးမွ သံုးဆယ့္ငါးျပား၊ ျပားေလးဆယ္ကေန ျပားငါးဆယ္ အဲ့သေလာက္ပဲ ေပးရတာ။ အက္ရာေလးေတြရွိတဲ့ အလံုးဆို ေအာက္ေဈးနဲ႔ေတာင္ရတတ္ေသး။ အေကာင္းက ျပားေလးဆယ္ဆို သူက ျပားသံုးဆယ္ အဲသလို။ ခ်က္ခ်င္းေၾကာ္စားဖို႔ဆို အက္ေနတဲ့အလံုးေတြ ပံုထားတဲ့ထဲက ေရြးဝယ္လိုက္တာပဲ။ အဆင္ကိုေျပလို႔။ ခုမ်ား ဘဲဥ ၾကက္ဥ တစ္လံုး ေလး-ငါး-ေျခာက္ဆယ္ တဲ့။ ဘယ္ႏွစ္ဆ တက္သြားတုန္း။ မသိခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ မတြက္ၾကည့္ၾကပါစို႔နဲ႔ :)
မုန္႔ဟင္းခါးဆိုလည္း တစ္ပြဲမွ တစ္မတ္၊ လက္ဘက္ရည္ဆိုလည္း တစ္ခြက္မွ တစ္မတ္ရယ္။
ေျပာရရင္ 50 cent ဆိုတဲ့ က်ပ္မျပည့္တဲ့ေကာင္ေတြေတာင္ သတိရသြားေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေခတ္ကိုက က်ပ္မျပည့္တဲ့ေခတ္လို႔ပဲ ဆိုပါေတာ့ေလ။ လြမ္းပါ့။
ကၽြန္မတို႔ စင္ကာပူေရာက္စတုန္းကေတာင္ လဘက္ရည္တစ္ခြက္မွ ျပားေျခာက္ဆယ္၊ အေအးတစ္ခြက္မွ ငါးမူး- ျပားေျခာက္ဆယ္ဆိုတာ ႀကံဳလိုက္ရေသးတယ္။ ခုေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ျပားရွစ္ဆယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာလည္း တစ္က်ပ္ဆယ္ျပား အဲသလိုေပးရတယ္ ေျပာတာပဲ။ ေနရာလိုက္ၿပီး ေဈးကြာ သြားတာပါပဲ။ အျပင္ဘက္ေဟာ့ကာစင္တာမွာ တေဈး၊ ေရွာ့ပင္းေမာထဲမွာက်ေတာ့ တေဈး အဲသလိုဆိုပါေတာ့။ ရထားခ ကားခေတြဆိုလည္း ဒီလိုပဲ။ အနီးဆံုးသတ္မွတ္ထားတဲ့ မွတ္တိုင္ထိပဲစီးရင္ အနိမ့္ဆံုး ျပားေျခာက္ဆယ္ေခတ္ႀကံဳလိုက္ရေသးတယ္။ ခုေတာ့ ရထားခ ကားခေတြလည္း တက္ကုန္ေပါ့။ ေဈးေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔တက္လာလိုက္တာဆိုတာ ေျပာပါတယ္။ ဒါေတာင္ စင္ကာပူအစိုးရက တစ္ခုခုေဈးတက္ေတာ့မယ္ဆို လအေတာ္မ်ားမ်ားႀကိဳတင္ၿပီး လႊတ္ေတာ္ထဲ ဆံုးျဖတ္၊ လူထုကို ႀကိဳတင္ေၾကျငာၿပီးမွ ေဈးတက္ရဲတာ။ ခမ်ာမ်ားမွာ မေျပာမဆို အုန္းဒိုင္းနဲ႔ မတက္ရဲရွာဘူး။ အဲသလို....။ ကြာပါ့။
စင္ကာပူမွာက ခုထိလည္း ေငြအေၾကြက သံုးလို႔ရေနေသးတာ။ အသံုးဝင္ေနေသးတာ။ ေပါက္စီအေသးတစ္လံုးမွ ျပားရွစ္ဆယ္။ ကန္စြန္းရြက္တစ္စည္းမွ ျပားရွစ္ဆယ္။ ငါးျပားေစ့ကစလို႔ က်ပ္ေစ့အထိ လည္ပတ္သံုးစြဲေနၾကတုန္းပဲ။ ဆိုေတာ့ ေငြအေၾကြ ျမင္ဖူးခ်င္မွ ျမင္ဖူးမယ့္ ကၽြန္မတို႔ရြာက ကေလးေတြကို သတိရမိတယ္။ ငါးျပားေစ့ဆိုတာက ဘယ္လို ဘယ္ပုံ။ ဆယ္ျပားေစ့ဆိုတာက ဘယ္လို ဘယ္ပံု၊ ဆယ္ျပားေစ့ဆိုလို႔ ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္က ဆယ္ျပားေစ့ပံုလည္ပင္းေပါက္ဆိုၿပီး အမ်ိဳးသမီးေတြ ဘေလာက္စ္ခ်ဳပ္ဝတ္လိုက္ၾကေသးတာကလား။
ဆယ္ျပားေစ့မ်က္ႏွာနဲ႔ဆိုၿပီး ေလးေထာင့္ပံုမ်က္ႏွာက်ရွိတဲ့လူေတြကို ရည္ညႊန္းေျပာတတ္ၾကတာမ်ိဳးလည္း ရွိေသးတာမို႔လား။ ခုေခတ္ ဆယ္ျပားေစ့ ဘယ္ပံုဆိုတာ မသိတဲ့ကေလးေတြကို ေျပာရင္ေတာ့ မ်က္ေစ့ထဲျမင္ၾကမယ္မထင္ဘူး။ ေနာက္ တမတ္ေစ့၊ ငါးမူးေစ့ကေန က်ပ္ျပားေစ့အထိ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုနဲ႔ အေၾကြေစ့၊ စပါးႏွံပံုနဲ႔ အေၾကြေစ့ ဒါေလးေတြ ခုေခတ္ကေလးေတြ ျမင္ခ်င္မွ ျမင္ဖူးေပမယ္။ ခုေခတ္က အနည္းဆံုး ငါးဆယ္ဆိုတာေလာက္က စသံုးၾကတဲ့ေခတ္။
ကၽြန္မသာ သမတျဖစ္ရင္ေတာ့ ခုလက္ရွိသံုးေနတဲ့ ေငြေရတြက္မႈေတြကို ေနာက္ကေန သုည ၃လံုးေလာက္ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ဥပမာ တစ္ေထာင္တန္ဆို နားထား၊ တစ္က်ပ္ပဲလုပ္လိုက္။ တစ္ေသာင္းတန္ဆို နားထား တစ္ဆယ္ပဲ လုပ္လိုက္....။ သိန္း၂၀၀တန္ကားလား၊ လာထား ေရာ့ႏွစ္ေသာင္းယူ။ ဒါမ်ိဳးေပါ့။ အသံုးစားရိတ္ေတြကို ေျပာပါတယ္။ ပံုမွန္ဝန္ထမ္း လစာေတြကေတာ့ နည္းရတဲ့အထဲ မူရင္းအတိုင္းရွိပါေစေတာ့ :)
(အဲေလ ေနာက္တာပါ။ ေတာ္ပါၿပီ စီေကေအ သ-မ-တ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး၊ ခုေတာင္ လူမုန္းမ်ားေနရတဲ့အထဲ)
ဘာရယ္လည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုးအရင္တစ္ခ်ိန္တုန္းဆီက က်ပ္မျပည့္တဲ့ေခတ္ကို အေၾကြေစ့ေလးေတြေရတြက္ေနရင္းက လြမ္းမိတယ္ဆိုပါေတာ့။ တကယ္ပဲ လြမ္းပါ့ေတာ္။
Author: ခ်စ္ၾကည္ေအး
No comments:
Post a Comment