ဆႏၵနဲ႔ဘ၀တစ္ထပ္ထဲက်ၾကပါေစ။
+ျမေသြးနီ+
ဆႏၵနဲ႔ဘ၀တစ္ထပ္ထဲက်ၾကပါေစ။
+ျမေသြးနီ+
Wednesday, December 11, 2013
---ဤခရီး ေ၀းလြန္းပါသလား---
>
ညေနေစာင္း ရံုးဆင္းခ်ိန္မို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ လူစည္ကားေနပါတယ္။ မနက္ျဖန္ ရံုးထမင္းဘူး ေက်ာင္းထမင္းဘူးအတြက္ ညေစ်း၀င္ၿပီး ဟင္းလ်ာ၀ယ္ျခမ္းရဦးမွာမို႔ ကၽြန္မရဲ႕ေျခလွမ္းေတြကို အရွိန္ျမွင့္လိုက္ပါတယ္။ လမ္းမႀကီးရဲ႕ ေထာင့္ခ်ဳိးအေကြ႔ကိုေရာက္ခ်ိန္ ညာဘက္က မာလကာသီးေရာင္းသူရဲ႕ ေစ်းဆိုင္းထမ္းကို အေရွာင္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ဘယ္ဘက္က တစ္စံုတစ္ခုနဲ႔ အမွတ္မထင္ ၀င္တိုက္မိပါတယ္။
“အိုး” လို႔ ကၽြန္မႏႈတ္က ထြက္သြားတဲ့ မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ “ေဒၚႀကီး…ကန္ေတာ့…ကန္ေတာ့” ဆိုတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။
ပီနံအိတ္ကို ပခံုးမွာတင္ၿပီး ခါးကိုင္းညြတ္မတတ္ ဆြဲလာတဲ့ ၁၀ႏွစ္အရြယ္ ေယာက်ာ္းေလး တစ္ေယာက္။ သူ႕မ်က္၀န္းက ကၽြန္မကို ၀င္တိုက္မိလို႔ အားတုန္႔အားနာျဖစ္ေနတဲ့ပံု။ အိတ္ထဲက ေမာက္လွ်ံထြက္ေနတာက ေရသန္႔ဘူးခြံအလြတ္ေတြ။ သူလို လမ္းေဘးမွာ ေရသန္႔ဘူးခြံ လိုက္ေကာက္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္က ကၽြန္မကို အခုလို ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေတာင္းပန္လိုက္ေတာ့ အ့ံၾသသြားရတယ္။
ကေလးက အိမ္က သားျဖစ္သူ ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသားထက္ေတာင္ ငယ္မယ့္အရြယ္။ ကေလးေတြကို စိတ္၀င္စားတတ္သူပီပီ၊ ကၽြန္မနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းကေန သြားေနတဲ့သူ႔ကို ေခါင္းဖ်ားေျခအဆံုး မိန္းမတို႔ရဲ႕မ်က္လံုးနဲ႔ အၾကမ္းဖ်ဥ္း အကဲခတ္မိလိုက္တယ္။
ကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အနည္းငယ္ ရွည္သေယာင္ရွိေနေပမယ့္ သပ္ရပ္စြာ ၿဖီးသင္ထားတဲ့ ဆံပင္၊ အေရာင္လြင့္ေနေပ မယ့္ ေသခ်ာေလွ်ာ္ဖြတ္ထားပံုရတဲ့ အ၀တ္အစား၊ ေဟာင္းႏြမ္းေပမယ့္ သန္႔ရွင္းေနတဲ့ ရာဘာဖိနပ္အ၀ါ၊ ေနာက္… သူ႔ရဲ႕ဂရုဏာ သက္စရာ မ်က္ႏွာေလး။ ကၽြန္မကို ေက်ာ္တက္ၿပီး အေရွ႕ကေနေလွ်ာက္သြားတဲ့ သူ႕ကို စိတ္က မရည္ရြယ္မိပဲ လွမ္းေခၚလိုက္မိတယ္။
“ဟိတ္..ကေလး… ေနဦး..ခဏေလး..”
ေခၚသံေၾကာင့္ ကေလးက ကၽြန္မကို ရပ္ေစာင့္ေနတယ္။ သူ႔အနား ကၽြန္မေရာက္ေတာ့ လမ္းအတူတူ ဆက္ေလွ်ာက္ျဖစ္ရင္း ကၽြန္မႏႈတ္က ေမးခြန္းတခ်ဳိ႕ လွ်ံက်လာတယ္။
“ ဘူးခြံေတြ တပံုႀကီးပါလား… ဘယ္က ရလာတာလဲ..”
သူက ကၽြန္မကို မ်က္လံုးတစ္ခ်က္၀င့္ၾကည့္ၿပီး -
“ ေကာက္လာတာပါ…”
“ ဟုတ္လား…ဘယ္က ေကာက္လာတာလဲ”
“ေကာက္လာတာေတာ့ ေနရာအႏွံ႕ကပါပဲ ”
ေမးစရာမလိုပဲသိေနႏိုင္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ေမးခြန္းေတြက အေတာ့္ကို အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္လွေပမယ့္ ဒီကေလးကို ခ်ဥ္းကပ္ဖို႔ ဒီလိုေမးခြန္းမ်ဳိးနဲ႔ စလုိက္မိတယ္ ထင္မိတာပါပဲ။
“ေကာက္ရလာတာေတြ ျပန္ေရာင္းတာေပါ့”
ကေလးက ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ကၽြန္မက သူ႕ရဲ႕ပုခံုးေပၚ ပီနံအိတ္ခြံအိတ္ထဲက ျပဴထြက္ေနတဲ့ ေရဘူးခြံေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေမးမိတယ္။
“ ဟာ.. ဒါဆို တစ္ေန႔တစ္ေန႔ မနည္းဘူး ရမွာေပါ့..”
“ မရပါဘူး.. တစ္ဘူးငါးက်ပ္နဲ႔ အမ်ားဆံုးရရင္ ငါးရာပဲရတာ”
ကၽြန္မစိတ္တြက္နဲ႔ ခန္႔မွန္းတြက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အလိုေလး.. တစ္ေန႔ကို ဘူးခြံတစ္ရာေတာင္ သူေကာက္ရတာပါလား။ ကၽြန္မတို႔ လမ္းအတူတူေလွ်ာက္ရင္းက စကားအျပန္အလွန္ ေျပာျဖစ္ေနၾကတယ္။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြက ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အကဲခတ္အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္သြားၾကတယ္။
“ ဘယ္အခ်ိန္ေတြမွာ ေကာက္တာလဲ ”
“ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ၿပီးတာနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲထြက္လာၿပီး လိုက္ေကာက္ေတာ့တာပဲ …”
ဒီဘူးခြံေတြ လိုက္ေကာက္တဲ့ကေလးက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္လို႔ သိလိုက္ရလို ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္၀င္စားမႈ အရွိန္က ပိုျမင့္သြားရတယ္။ အခုမွေတြ႔တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ကို မေမးသင့္မွန္းသိေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕သိခ်င္စိတ္ကေန ရုတ္ခ်ည္း တြန္းပို႔ျခင္းခံလိုက္ရတာမို႔ ႏႈတ္က ေမးခြန္းေတြ ဆက္တိုက္ထြက္လာခဲ့တယ္။
“ သားက ဘယ္ႏွတန္းလဲ၊ အေဖနဲ႔အေမကေရာ ဘာလုပ္လဲ”
“ ကၽြန္ေတာ္က ငါးတန္း၊ အေဖက ဘာမွမလုပ္ဘူး၊ အေမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လိုပဲ လိုက္ေကာက္တယ္..”
အို.. ဒီကေလးက ငါးတန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ပါလား၊ အေဖက ဘာမွမလုပ္ဘူးဆိုေတာ့ ၀တၱဳေတြထဲကလို အရက္ေတာထဲ ေမြ႔ေလ်ာ္ေနသူႀကီး ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ကၽြန္မအေတြးကို ကေလးက ရိပ္စားမိေလသလားမသိ။
“ အေဖက အရင္က ဆိုက္ကားနင္းတယ္၊ ကားတိုက္ခံရလို႔ ေျခေထာက္ထိသြားထဲက ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ အိမ္မွာ ဒီတိုင္းပဲ ေနေနရတာ”
တက္တက္စင္လြဲသြားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕အေတြးေၾကာင့္ ကေလးကို ကၽြန္မ အင္မတန္မွ အားနာသြားရတယ္။ ၀တၱဳထဲက ဇာတ္လမ္းေတြထက္ အျပင္က လက္ေတြ႔ဘ၀ေတြက ပိုလို႔ေတာင္ ဇာတ္နာေနေသးတာကို ကၽြန္မ နားနဲ႔စပ္စပ္ ၾကားသိလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ တျဖည္းျဖည္္းေလွ်ာက္လာၾကရင္းက ကၽြန္မ ဆက္ေမးမိျပန္တယ္။
“ သားမွာ ေမာင္ႏွမ ဘယ္ႏွေယာက္ ရွိသလဲ”
“ ငါးေယာက္ရွိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က အႀကီးဆံုး”
ဘုရားေရ.. ဒါဆို သူ႕ေအာက္က အငယ္ေတြက ဘုစုခရုေတြပဲေပါ့။ ယံုၾကည္ခ်က္အျပည့္နဲ႔ သူ႔ကိုယ္သူ အႀကီးဆံုးလို႔ ေျပာလိုက္တဲ့ ကေလးရဲ႕သနားကမားမ်က္ႏွာေလးကို ကၽြန္မၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းေမာခ်လိုက္မိတယ္။ အရြယ္နဲ႔မမွ်တဲ့ အိမ္တာ၀န္ကို ယူေနရတဲ့ လူမမယ္ကေလး တစ္ေယာက္။
“ သား ဘယ္မွာေနလဲ၊ ေက်ာင္းတစ္ဖက္နဲ႔ဆိုေတာ့ ဘူးခြံေတြ ဘယ္လိုေကာက္သလဲ”
“ ေဒါပံုမွာေနတာ၊ ေက်ာင္းက ေန႔လည္ တစ္နာရီဆင္းတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းတာနဲ႔ အိမ္ျပန္ အိက်ီ ၤလဲၿပီး စေကာက္ေတာ့တာပဲ၊ ညရွစ္နာရီေလာက္မွ အိမ္ကိုျပန္တယ္၊ အဲ့ေလာက္ ေကာက္တာေတာင္ တစ္ခါတစ္ေလ ႏွစ္ရာ သံုးရာေလာက္ပဲ ရတယ္၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လိုက္ရွာေကာက္ရတဲ့ေန႔ေတြဆို ပိုက္ဆံရနည္းတယ္၊ ဆိုင္ေတြက သိမ္းေပးထားတဲ့ ဘူးခြံေတြ ရတဲ့ေန႔ဆို ၀င္ေငြမဆိုးဘူး”
ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ကေလးက အိမ္အတြက္ ပိုက္ဆံရွာ၊ ၀င္ေငြအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပေနတာကို ကၽြန္မ တအ့ံတၾသ နားေထာင္ေနရတယ္။ သူ႔ပံုစံက သိမ္ငယ္မႈမရွိဘူး။ သူလုပ္ရမယ့္ တာ၀န္တစ္ခုကို သူ ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ေနသလိုမ်ဳိး။ ညရွစ္နာရီမွ ၿမိဳ႕ထဲကေန ေဒါပံုကို ျပန္မယ့္ ဒီကေလးကို ကၽြန္မ စိတ္ပူလာျပန္တယ္။ ဒါနဲ႔ “ေဒါပံုဆိုေတာ့ ဘတ္စ္ကားစီးရင္ သိပ္ေတာ့ မေ၀းဘူးေပါ့ေနာ္ ” လို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။
“ ကၽြန္ေတာ္က လမ္းေလွ်ာက္ျပန္တာ၊ ဘတ္စ္ကားစီးရင္ ညရွစ္နာရီဆို ဘယ္ကားစီးစီး တစ္ရာေပးရေတာ့ လမ္းပဲ ေလွ်ာက္ျပန္တယ္ ”
ေျခတိုေအာင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲရဲ႕လမ္းမတေလွ်ာက္ အားရေအာင္ေမႊၿပီးမွရလာတဲ့ ေရသန္႔ဘူးခြံ ေရာင္းရေငြငါးရာ။ အိမ္အျပန္ ကားခတစ္ရာ ကုန္သြားမွာစိုးလို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲကေနေဒါပံုကို လမ္းေလွ်ာက္ျပန္တဲ့ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ကေလးရဲ႕ တာ၀န္သိစိတ္။ ကၽြန္မရဲ႕ မသိသားဆိုး၀ါးလြန္းတဲ့ အေမးေၾကာင့္ ကေလးကို အင္မတန္မွ အားတုန္႔အားနာ ျဖစ္သြားမိတယ္။
ကေလးက အတူတူ ေလွ်ာက္ေနရာက ကၽြန္မကို လမ္းခြဲဖို႔ ဟန္ျပင္ေနေလၿပီ။ သူက တစ္ဘက္ကားလမ္းမႀကီးဆီသို႔ လမ္းျဖတ္ကူးဖို႔ ဦးတည္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မလက္က အလိုလို လက္ကိုင္အိတ္ကို ဖြင့္ၿပီးသားျဖစ္ေနတယ္။ ပိုက္ဆံအိတ္ ျပားခ်ပ္ခ်ပ္ထဲက တစ္ေထာင္တန္တစ္ရြက္ကို ကၽြန္မထုတ္ယူလိုက္တယ္။ ကၽြန္မ ဒီကေလးကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ မုန္႔ဘိုးေလး ႏိုင္သေလာက္ ေပးကိုေပးလိုက္ခ်င္မိတယ္။ ကေလးက ကားလမ္းျဖတ္ကူးကာနီး ကၽြန္မကို အသာေနာက္ျပန္ ငဲ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ ကေလးရဲ႕မ်က္၀န္းနဲ႔ ဆံုလိုက္ခ်ိန္ ဒုတိယံမၸိ ကၽြန္မ အားတုန္႔အားနာျဖစ္သြားရတယ္။ သမာအာဇီ၀နဲ႔ အရြယ္နဲ႔မမွ် အိမ္တာ၀န္ကို မွ်ေ၀ယူေနရတဲ့ ဒီဘူးခြံေကာက္တဲ့ကေလးရဲ႕ ရိုးသားစြာ တာ၀န္ယူခ်င္စိတ္ကို ဘာမဟုတ္တဲ့ ေငြတစ္ေထာင္က်ပ္နဲ႔ ကၽြန္မ ဖ်က္လိုဖ်က္စီး လုပ္သင့္ပါသလား။ ဒီေငြတစ္ေထာင္က ဒီကေလးကို ေစာ္ကားသလိုမ်ား ျဖစ္ေနေလမလား။ ကၽြန္မစိတ္ေတြ ေ၀ခြဲမရ။ ခ်ီတံုခ်တံုနဲ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးနဲ႔ လမ္းမခြဲခင္ တစ္ခုခုေတာ့ ကၽြန္မ လုပ္ေပးလိုက္ခ်င္တယ္။
လက္ထဲက တစ္ေထာင္က်ပ္ကို ကၽြန္မအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္လိုက္ေပမယ့္ ကားလမ္းျဖတ္ကူးဖို႔ ျပင္ေနတဲ့ ကေလးကို ကၽြန္မလွမ္းေခၚလိုက္တယ္။ ကၽြန္မ ေခၚသံေၾကာင့္ ကေလးက ကၽြန္မဘက္ ျပန္လွည့္လာတယ္။
“ သား… ဘာစားထားသလဲ… ဗိုက္ဆာေနတယ္မဟုတ္လား ”
ကၽြန္မႏႈတ္က မရည္ရြယ္ထားတဲ့ စကားလံုးေတြ ထြက္က်လာတယ္။ ကေလးရဲ႕မ်က္လံုးေလးက ၀င္းလက္သြားၿပီး “ဟုတ္ကဲ့.. ကၽြန္ေတာ္ ဗိုက္ဆာေနတာ ေဒၚႀကီးက ဘယ္လိုသိသလဲ” လို႔ သူ႔၀မ္းဗိုက္ေလးကို ပြတ္လွ်က္က ေမးလာတယ္။
“ ေဒၚႀကီးမွာ သားအရြယ္ သားေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္ေလ.. ဒါေၾကာင့္ သိတာေပါ့..”
ကေလးက ၿပံဳးတယ္။ သူ႕အၿပံဳးက ႏြမ္းႏြမ္းေလးရယ္။ ကၽြန္မ ကေလးကို ဦးေဆာင္ၿပီး ပလက္ေဖာင္းဘက္ ျပန္ေခၚလာတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ညေနပလက္ေဖာင္းေတြက ေစ်းဆိုင္မ်ားနဲ႔ ေျခခ်င္းလိမ္လို႔။
“ ကဲ… သား ဘာစားခ်င္သလဲ ေျပာ… ႀကိဳက္တာ အ၀စား”
ကေလးက ပလက္ေဖာင္းတေလွ်ာက္မွာ ရွိေနတဲ့ စားစရာဆိုင္ေတြကို ေ၀့၀ဲၾကည့္တယ္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚက စားစရာ ဆိုင္ငယ္မ်ဳိးစံုက ပခံုးေပၚ ပီနမ္အိတ္အိတ္ႀကီး လြယ္ထားတဲ့ ကေလးအတြက္ ေရြးခ်ယ္ရခက္ေစသလားမသိ။ အဆံုးမွာေတာ့ ကေလးက မလွမ္းမကမ္းမွာရွိတဲ့ ဆိုင္းထမ္းနဲ႔ေရာင္းတဲ့ လက္သုတ္စံုသည္ကို ေရြးလိုက္တယ္။
“ ၾကာဇံသုတ္စားမယ္ ေဒၚႀကီး၊ ခ်ဥ္ငန္စပ္ေလး စားခ်င္တာ၊ တစ္ပြဲဆို ၀ပါၿပီ…”
ကၽြန္မက ေစ်းသည္ကို ကေလးအတြက္ အသုတ္တစ္ပြဲျပင္ခိုင္းၿပီး၊ ပါဆယ္ႏွစ္ပြဲကို အခ်ဥ္ရည္ သီးသန္႔အိတ္နဲ႔ ထည့္ခိုင္း လိုက္တယ္။
“ သား…အိမ္အတြက္ ယူသြားေနာ္…၊ ညီေလး ညီမေလးေတြကို ေကၽြးေပါ့”
“ ေက်းဇူတင္ပါတယ္ ေဒၚႀကီး”
ကေလးက ၾကာဇံသုတ္ကို ပလုတ္ပေလာင္းစားလွ်က္က ေက်းဇူးစကားဆိုေနတာကို ကၽြန္မ ဂရုဏာသက္စြာ ၾကည့္ေန မိတယ္။ အသုတ္သံုးပြဲဖိုး ကိုးရာက်ပ္ကို ကၽြန္မရွင္းေပးလိုက္တယ္။ ကေလးက သူ႕ဘူးခြံထုတ္ႀကီးကို ရတနာထုတ္ႀကီးအလား ဆိုင္ရဲ႕ထိုင္ခံုနေဘးမွာ တယုတယ ထားၿပီး ၾကာဇံသုတ္ကို ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္နဲ႔စားတယ္။ ကၽြန္မ ကေလးကို ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီ။
“ သား… အခု ငါးတန္းဆိုေတာ့ စားႀကိဳးစားေနာ္… ဆယ္တန္းေအာင္သြားရင္ သားအခုလို ပင္ပင္ပမ္းပမ္း မလုပ္ရ ေတာ့ဘူးေပါ့… ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္ေနာ္”
ကေလးက ေတြခနဲ တစ္ခ်က္ေတာ့ ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးက ေခါင္းေလး ညိတ္ျပတယ္။ ရတဲ့လခေလးနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ႀကီးရဲ႕ တရိပ္ရိပ္ျမင့္တက္လာတဲ့ ကုန္က်စရိတ္ေတြကို မနည္းက်ားကန္ေနရတဲ့ ဘြဲ႕ရပညာတတ္ကၽြန္မရဲ႕စကားက ကေလးအတြက္ မုသားမ်ား
ျဖစ္ေနေလမလား။ ကၽြန္မ မသိ။ လတ္တေလာ ဒီကေလးကို ကၽြန္မႏွစ္သိမ့္ေပးႏိုင္တာက ဒီထက္ မပိုႏိုင္ေတာ့ေပမယ့္ ကၽြန္မ လုပ္ေပးလိုက္ႏိုင္တာေလးအတြက္ေတာ့ ကၽြန္မ ေက်နပ္သည္။
ခက္ခဲပင္ပမ္းစြာနဲ႔ ရုန္းကန္ေနရတဲ့ ဘ၀ေတြ ကၽြန္မတို႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ မ်ားစြာရွိေနပါလား။ ဒီကေလးလို ဘ၀မ်ဳိးေတြနဲ႔ ဆံုရျပန္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ေသာက၊ ဒုကၡဆိုတာ ဘာမွ်မဟုတ္ေတာ့။ ကၽြန္မတို႔က ကိုယ့္ရဲ႕သားသမီးမ်ားအတြက္ ေဇာေတြကပ္ၿပီး ေကာင္းေပ့ညြန္႔ေပ့ေတြ ေရြးခ်ယ္ေနခ်ိန္မွာ၊ ဒီလိုကေလးမ်ားကေတာ့ ေရြးခ်ယ္မႈမဲ့စြာ သူတို႔ဘ၀ေလးေတြ ရပ္တည္ဖို႔ အတြက္ ကူသူကယ္သူမဲ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္လို႔ ခြန္အားေတြ ေမြးယူေနၾကရတာ။
အရြယ္နဲ႔မမွ်တဲ့ ဘ၀ရဲ႕အားမာန္ေတြ၊ တာ၀န္သိတတ္မႈေတြ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြရွိေနတဲ့ ဒီလို ကေလးမ်ားစြာရဲ႕ အနာဂတ္ခရီး ကို မွန္းျမင္ၾကည့္မိေတာ့ တကယ့္ကို မေရမရာ။ မေသခ်ာ။ ကၽြန္မတို႔ကေရာ ဒီလိုကေလးမ်ဳိးကို ဘယ္လို ေဖးမေပးၾကမလဲ။ ကၽြန္မတို႔ကိုယ္တိုင္ကေရာ ရုပ္အားသာမက စိတ္အားပါ ႀက့ံခိုင္မႈရွိေနပါရဲ႕လား။ မေသခ်ာ။ ကၽြန္မ မေသခ်ာပါ။
ကၽြန္မတို႔ တစ္ေယာက္တစ္လက္ ၀ိုင္း၀န္းကူၾကမယ္ဆိုရင္ မျဖစ္ႏိုင္စရာမရွိပါဘူးဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔၊ ဟိုး….အေ၀းကို မွန္းေမွ်ာ္လို႔ ေတြးၾကည့္မိလိုက္တယ္။
ဤ…ခ….ရီး….ေ၀း….လြန္း…ပါ….သ…..လား….။
ဆႏၵနဲ႔ဘ၀တစ္ထပ္ထဲက်ၾကပါေစ။
+ျမေသြးနီ+
ညေနေစာင္း ရံုးဆင္းခ်ိန္မို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ လူစည္ကားေနပါတယ္။ မနက္ျဖန္ ရံုးထမင္းဘူး ေက်ာင္းထမင္းဘူးအတြက္ ညေစ်း၀င္ၿပီး ဟင္းလ်ာ၀ယ္ျခမ္းရဦးမွာမို႔ ကၽြန္မရဲ႕ေျခလွမ္းေတြကို အရွိန္ျမွင့္လိုက္ပါတယ္။ လမ္းမႀကီးရဲ႕ ေထာင့္ခ်ဳိးအေကြ႔ကိုေရာက္ခ်ိန္ ညာဘက္က မာလကာသီးေရာင္းသူရဲ႕ ေစ်းဆိုင္းထမ္းကို အေရွာင္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ဘယ္ဘက္က တစ္စံုတစ္ခုနဲ႔ အမွတ္မထင္ ၀င္တိုက္မိပါတယ္။
“အိုး” လို႔ ကၽြန္မႏႈတ္က ထြက္သြားတဲ့ မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ “ေဒၚႀကီး…ကန္ေတာ့…ကန္ေတာ့” ဆိုတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။
ပီနံအိတ္ကို ပခံုးမွာတင္ၿပီး ခါးကိုင္းညြတ္မတတ္ ဆြဲလာတဲ့ ၁၀ႏွစ္အရြယ္ ေယာက်ာ္းေလး တစ္ေယာက္။ သူ႕မ်က္၀န္းက ကၽြန္မကို ၀င္တိုက္မိလို႔ အားတုန္႔အားနာျဖစ္ေနတဲ့ပံု။ အိတ္ထဲက ေမာက္လွ်ံထြက္ေနတာက ေရသန္႔ဘူးခြံအလြတ္ေတြ။ သူလို လမ္းေဘးမွာ ေရသန္႔ဘူးခြံ လိုက္ေကာက္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္က ကၽြန္မကို အခုလို ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေတာင္းပန္လိုက္ေတာ့ အ့ံၾသသြားရတယ္။
ကေလးက အိမ္က သားျဖစ္သူ ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသားထက္ေတာင္ ငယ္မယ့္အရြယ္။ ကေလးေတြကို စိတ္၀င္စားတတ္သူပီပီ၊ ကၽြန္မနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းကေန သြားေနတဲ့သူ႔ကို ေခါင္းဖ်ားေျခအဆံုး မိန္းမတို႔ရဲ႕မ်က္လံုးနဲ႔ အၾကမ္းဖ်ဥ္း အကဲခတ္မိလိုက္တယ္။
ကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အနည္းငယ္ ရွည္သေယာင္ရွိေနေပမယ့္ သပ္ရပ္စြာ ၿဖီးသင္ထားတဲ့ ဆံပင္၊ အေရာင္လြင့္ေနေပ မယ့္ ေသခ်ာေလွ်ာ္ဖြတ္ထားပံုရတဲ့ အ၀တ္အစား၊ ေဟာင္းႏြမ္းေပမယ့္ သန္႔ရွင္းေနတဲ့ ရာဘာဖိနပ္အ၀ါ၊ ေနာက္… သူ႔ရဲ႕ဂရုဏာ သက္စရာ မ်က္ႏွာေလး။ ကၽြန္မကို ေက်ာ္တက္ၿပီး အေရွ႕ကေနေလွ်ာက္သြားတဲ့ သူ႕ကို စိတ္က မရည္ရြယ္မိပဲ လွမ္းေခၚလိုက္မိတယ္။
“ဟိတ္..ကေလး… ေနဦး..ခဏေလး..”
ေခၚသံေၾကာင့္ ကေလးက ကၽြန္မကို ရပ္ေစာင့္ေနတယ္။ သူ႔အနား ကၽြန္မေရာက္ေတာ့ လမ္းအတူတူ ဆက္ေလွ်ာက္ျဖစ္ရင္း ကၽြန္မႏႈတ္က ေမးခြန္းတခ်ဳိ႕ လွ်ံက်လာတယ္။
“ ဘူးခြံေတြ တပံုႀကီးပါလား… ဘယ္က ရလာတာလဲ..”
သူက ကၽြန္မကို မ်က္လံုးတစ္ခ်က္၀င့္ၾကည့္ၿပီး -
“ ေကာက္လာတာပါ…”
“ ဟုတ္လား…ဘယ္က ေကာက္လာတာလဲ”
“ေကာက္လာတာေတာ့ ေနရာအႏွံ႕ကပါပဲ ”
ေမးစရာမလိုပဲသိေနႏိုင္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ေမးခြန္းေတြက အေတာ့္ကို အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္လွေပမယ့္ ဒီကေလးကို ခ်ဥ္းကပ္ဖို႔ ဒီလိုေမးခြန္းမ်ဳိးနဲ႔ စလုိက္မိတယ္ ထင္မိတာပါပဲ။
“ေကာက္ရလာတာေတြ ျပန္ေရာင္းတာေပါ့”
ကေလးက ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ကၽြန္မက သူ႕ရဲ႕ပုခံုးေပၚ ပီနံအိတ္ခြံအိတ္ထဲက ျပဴထြက္ေနတဲ့ ေရဘူးခြံေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေမးမိတယ္။
“ ဟာ.. ဒါဆို တစ္ေန႔တစ္ေန႔ မနည္းဘူး ရမွာေပါ့..”
“ မရပါဘူး.. တစ္ဘူးငါးက်ပ္နဲ႔ အမ်ားဆံုးရရင္ ငါးရာပဲရတာ”
ကၽြန္မစိတ္တြက္နဲ႔ ခန္႔မွန္းတြက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အလိုေလး.. တစ္ေန႔ကို ဘူးခြံတစ္ရာေတာင္ သူေကာက္ရတာပါလား။ ကၽြန္မတို႔ လမ္းအတူတူေလွ်ာက္ရင္းက စကားအျပန္အလွန္ ေျပာျဖစ္ေနၾကတယ္။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြက ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အကဲခတ္အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္သြားၾကတယ္။
“ ဘယ္အခ်ိန္ေတြမွာ ေကာက္တာလဲ ”
“ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ၿပီးတာနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲထြက္လာၿပီး လိုက္ေကာက္ေတာ့တာပဲ …”
ဒီဘူးခြံေတြ လိုက္ေကာက္တဲ့ကေလးက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္လို႔ သိလိုက္ရလို ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္၀င္စားမႈ အရွိန္က ပိုျမင့္သြားရတယ္။ အခုမွေတြ႔တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ကို မေမးသင့္မွန္းသိေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕သိခ်င္စိတ္ကေန ရုတ္ခ်ည္း တြန္းပို႔ျခင္းခံလိုက္ရတာမို႔ ႏႈတ္က ေမးခြန္းေတြ ဆက္တိုက္ထြက္လာခဲ့တယ္။
“ သားက ဘယ္ႏွတန္းလဲ၊ အေဖနဲ႔အေမကေရာ ဘာလုပ္လဲ”
“ ကၽြန္ေတာ္က ငါးတန္း၊ အေဖက ဘာမွမလုပ္ဘူး၊ အေမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လိုပဲ လိုက္ေကာက္တယ္..”
အို.. ဒီကေလးက ငါးတန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ပါလား၊ အေဖက ဘာမွမလုပ္ဘူးဆိုေတာ့ ၀တၱဳေတြထဲကလို အရက္ေတာထဲ ေမြ႔ေလ်ာ္ေနသူႀကီး ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ကၽြန္မအေတြးကို ကေလးက ရိပ္စားမိေလသလားမသိ။
“ အေဖက အရင္က ဆိုက္ကားနင္းတယ္၊ ကားတိုက္ခံရလို႔ ေျခေထာက္ထိသြားထဲက ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ အိမ္မွာ ဒီတိုင္းပဲ ေနေနရတာ”
တက္တက္စင္လြဲသြားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕အေတြးေၾကာင့္ ကေလးကို ကၽြန္မ အင္မတန္မွ အားနာသြားရတယ္။ ၀တၱဳထဲက ဇာတ္လမ္းေတြထက္ အျပင္က လက္ေတြ႔ဘ၀ေတြက ပိုလို႔ေတာင္ ဇာတ္နာေနေသးတာကို ကၽြန္မ နားနဲ႔စပ္စပ္ ၾကားသိလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ တျဖည္းျဖည္္းေလွ်ာက္လာၾကရင္းက ကၽြန္မ ဆက္ေမးမိျပန္တယ္။
“ သားမွာ ေမာင္ႏွမ ဘယ္ႏွေယာက္ ရွိသလဲ”
“ ငါးေယာက္ရွိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က အႀကီးဆံုး”
ဘုရားေရ.. ဒါဆို သူ႕ေအာက္က အငယ္ေတြက ဘုစုခရုေတြပဲေပါ့။ ယံုၾကည္ခ်က္အျပည့္နဲ႔ သူ႔ကိုယ္သူ အႀကီးဆံုးလို႔ ေျပာလိုက္တဲ့ ကေလးရဲ႕သနားကမားမ်က္ႏွာေလးကို ကၽြန္မၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းေမာခ်လိုက္မိတယ္။ အရြယ္နဲ႔မမွ်တဲ့ အိမ္တာ၀န္ကို ယူေနရတဲ့ လူမမယ္ကေလး တစ္ေယာက္။
“ သား ဘယ္မွာေနလဲ၊ ေက်ာင္းတစ္ဖက္နဲ႔ဆိုေတာ့ ဘူးခြံေတြ ဘယ္လိုေကာက္သလဲ”
“ ေဒါပံုမွာေနတာ၊ ေက်ာင္းက ေန႔လည္ တစ္နာရီဆင္းတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းတာနဲ႔ အိမ္ျပန္ အိက်ီ ၤလဲၿပီး စေကာက္ေတာ့တာပဲ၊ ညရွစ္နာရီေလာက္မွ အိမ္ကိုျပန္တယ္၊ အဲ့ေလာက္ ေကာက္တာေတာင္ တစ္ခါတစ္ေလ ႏွစ္ရာ သံုးရာေလာက္ပဲ ရတယ္၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လိုက္ရွာေကာက္ရတဲ့ေန႔ေတြဆို ပိုက္ဆံရနည္းတယ္၊ ဆိုင္ေတြက သိမ္းေပးထားတဲ့ ဘူးခြံေတြ ရတဲ့ေန႔ဆို ၀င္ေငြမဆိုးဘူး”
ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ကေလးက အိမ္အတြက္ ပိုက္ဆံရွာ၊ ၀င္ေငြအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပေနတာကို ကၽြန္မ တအ့ံတၾသ နားေထာင္ေနရတယ္။ သူ႔ပံုစံက သိမ္ငယ္မႈမရွိဘူး။ သူလုပ္ရမယ့္ တာ၀န္တစ္ခုကို သူ ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ေနသလိုမ်ဳိး။ ညရွစ္နာရီမွ ၿမိဳ႕ထဲကေန ေဒါပံုကို ျပန္မယ့္ ဒီကေလးကို ကၽြန္မ စိတ္ပူလာျပန္တယ္။ ဒါနဲ႔ “ေဒါပံုဆိုေတာ့ ဘတ္စ္ကားစီးရင္ သိပ္ေတာ့ မေ၀းဘူးေပါ့ေနာ္ ” လို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။
“ ကၽြန္ေတာ္က လမ္းေလွ်ာက္ျပန္တာ၊ ဘတ္စ္ကားစီးရင္ ညရွစ္နာရီဆို ဘယ္ကားစီးစီး တစ္ရာေပးရေတာ့ လမ္းပဲ ေလွ်ာက္ျပန္တယ္ ”
ေျခတိုေအာင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲရဲ႕လမ္းမတေလွ်ာက္ အားရေအာင္ေမႊၿပီးမွရလာတဲ့ ေရသန္႔ဘူးခြံ ေရာင္းရေငြငါးရာ။ အိမ္အျပန္ ကားခတစ္ရာ ကုန္သြားမွာစိုးလို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲကေနေဒါပံုကို လမ္းေလွ်ာက္ျပန္တဲ့ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ကေလးရဲ႕ တာ၀န္သိစိတ္။ ကၽြန္မရဲ႕ မသိသားဆိုး၀ါးလြန္းတဲ့ အေမးေၾကာင့္ ကေလးကို အင္မတန္မွ အားတုန္႔အားနာ ျဖစ္သြားမိတယ္။
ကေလးက အတူတူ ေလွ်ာက္ေနရာက ကၽြန္မကို လမ္းခြဲဖို႔ ဟန္ျပင္ေနေလၿပီ။ သူက တစ္ဘက္ကားလမ္းမႀကီးဆီသို႔ လမ္းျဖတ္ကူးဖို႔ ဦးတည္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မလက္က အလိုလို လက္ကိုင္အိတ္ကို ဖြင့္ၿပီးသားျဖစ္ေနတယ္။ ပိုက္ဆံအိတ္ ျပားခ်ပ္ခ်ပ္ထဲက တစ္ေထာင္တန္တစ္ရြက္ကို ကၽြန္မထုတ္ယူလိုက္တယ္။ ကၽြန္မ ဒီကေလးကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ မုန္႔ဘိုးေလး ႏိုင္သေလာက္ ေပးကိုေပးလိုက္ခ်င္မိတယ္။ ကေလးက ကားလမ္းျဖတ္ကူးကာနီး ကၽြန္မကို အသာေနာက္ျပန္ ငဲ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ ကေလးရဲ႕မ်က္၀န္းနဲ႔ ဆံုလိုက္ခ်ိန္ ဒုတိယံမၸိ ကၽြန္မ အားတုန္႔အားနာျဖစ္သြားရတယ္။ သမာအာဇီ၀နဲ႔ အရြယ္နဲ႔မမွ် အိမ္တာ၀န္ကို မွ်ေ၀ယူေနရတဲ့ ဒီဘူးခြံေကာက္တဲ့ကေလးရဲ႕ ရိုးသားစြာ တာ၀န္ယူခ်င္စိတ္ကို ဘာမဟုတ္တဲ့ ေငြတစ္ေထာင္က်ပ္နဲ႔ ကၽြန္မ ဖ်က္လိုဖ်က္စီး လုပ္သင့္ပါသလား။ ဒီေငြတစ္ေထာင္က ဒီကေလးကို ေစာ္ကားသလိုမ်ား ျဖစ္ေနေလမလား။ ကၽြန္မစိတ္ေတြ ေ၀ခြဲမရ။ ခ်ီတံုခ်တံုနဲ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးနဲ႔ လမ္းမခြဲခင္ တစ္ခုခုေတာ့ ကၽြန္မ လုပ္ေပးလိုက္ခ်င္တယ္။
လက္ထဲက တစ္ေထာင္က်ပ္ကို ကၽြန္မအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္လိုက္ေပမယ့္ ကားလမ္းျဖတ္ကူးဖို႔ ျပင္ေနတဲ့ ကေလးကို ကၽြန္မလွမ္းေခၚလိုက္တယ္။ ကၽြန္မ ေခၚသံေၾကာင့္ ကေလးက ကၽြန္မဘက္ ျပန္လွည့္လာတယ္။
“ သား… ဘာစားထားသလဲ… ဗိုက္ဆာေနတယ္မဟုတ္လား ”
ကၽြန္မႏႈတ္က မရည္ရြယ္ထားတဲ့ စကားလံုးေတြ ထြက္က်လာတယ္။ ကေလးရဲ႕မ်က္လံုးေလးက ၀င္းလက္သြားၿပီး “ဟုတ္ကဲ့.. ကၽြန္ေတာ္ ဗိုက္ဆာေနတာ ေဒၚႀကီးက ဘယ္လိုသိသလဲ” လို႔ သူ႔၀မ္းဗိုက္ေလးကို ပြတ္လွ်က္က ေမးလာတယ္။
“ ေဒၚႀကီးမွာ သားအရြယ္ သားေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္ေလ.. ဒါေၾကာင့္ သိတာေပါ့..”
ကေလးက ၿပံဳးတယ္။ သူ႕အၿပံဳးက ႏြမ္းႏြမ္းေလးရယ္။ ကၽြန္မ ကေလးကို ဦးေဆာင္ၿပီး ပလက္ေဖာင္းဘက္ ျပန္ေခၚလာတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ညေနပလက္ေဖာင္းေတြက ေစ်းဆိုင္မ်ားနဲ႔ ေျခခ်င္းလိမ္လို႔။
“ ကဲ… သား ဘာစားခ်င္သလဲ ေျပာ… ႀကိဳက္တာ အ၀စား”
ကေလးက ပလက္ေဖာင္းတေလွ်ာက္မွာ ရွိေနတဲ့ စားစရာဆိုင္ေတြကို ေ၀့၀ဲၾကည့္တယ္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚက စားစရာ ဆိုင္ငယ္မ်ဳိးစံုက ပခံုးေပၚ ပီနမ္အိတ္အိတ္ႀကီး လြယ္ထားတဲ့ ကေလးအတြက္ ေရြးခ်ယ္ရခက္ေစသလားမသိ။ အဆံုးမွာေတာ့ ကေလးက မလွမ္းမကမ္းမွာရွိတဲ့ ဆိုင္းထမ္းနဲ႔ေရာင္းတဲ့ လက္သုတ္စံုသည္ကို ေရြးလိုက္တယ္။
“ ၾကာဇံသုတ္စားမယ္ ေဒၚႀကီး၊ ခ်ဥ္ငန္စပ္ေလး စားခ်င္တာ၊ တစ္ပြဲဆို ၀ပါၿပီ…”
ကၽြန္မက ေစ်းသည္ကို ကေလးအတြက္ အသုတ္တစ္ပြဲျပင္ခိုင္းၿပီး၊ ပါဆယ္ႏွစ္ပြဲကို အခ်ဥ္ရည္ သီးသန္႔အိတ္နဲ႔ ထည့္ခိုင္း လိုက္တယ္။
“ သား…အိမ္အတြက္ ယူသြားေနာ္…၊ ညီေလး ညီမေလးေတြကို ေကၽြးေပါ့”
“ ေက်းဇူတင္ပါတယ္ ေဒၚႀကီး”
ကေလးက ၾကာဇံသုတ္ကို ပလုတ္ပေလာင္းစားလွ်က္က ေက်းဇူးစကားဆိုေနတာကို ကၽြန္မ ဂရုဏာသက္စြာ ၾကည့္ေန မိတယ္။ အသုတ္သံုးပြဲဖိုး ကိုးရာက်ပ္ကို ကၽြန္မရွင္းေပးလိုက္တယ္။ ကေလးက သူ႕ဘူးခြံထုတ္ႀကီးကို ရတနာထုတ္ႀကီးအလား ဆိုင္ရဲ႕ထိုင္ခံုနေဘးမွာ တယုတယ ထားၿပီး ၾကာဇံသုတ္ကို ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္နဲ႔စားတယ္။ ကၽြန္မ ကေလးကို ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီ။
“ သား… အခု ငါးတန္းဆိုေတာ့ စားႀကိဳးစားေနာ္… ဆယ္တန္းေအာင္သြားရင္ သားအခုလို ပင္ပင္ပမ္းပမ္း မလုပ္ရ ေတာ့ဘူးေပါ့… ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္ေနာ္”
ကေလးက ေတြခနဲ တစ္ခ်က္ေတာ့ ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးက ေခါင္းေလး ညိတ္ျပတယ္။ ရတဲ့လခေလးနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ႀကီးရဲ႕ တရိပ္ရိပ္ျမင့္တက္လာတဲ့ ကုန္က်စရိတ္ေတြကို မနည္းက်ားကန္ေနရတဲ့ ဘြဲ႕ရပညာတတ္ကၽြန္မရဲ႕စကားက ကေလးအတြက္ မုသားမ်ား
ျဖစ္ေနေလမလား။ ကၽြန္မ မသိ။ လတ္တေလာ ဒီကေလးကို ကၽြန္မႏွစ္သိမ့္ေပးႏိုင္တာက ဒီထက္ မပိုႏိုင္ေတာ့ေပမယ့္ ကၽြန္မ လုပ္ေပးလိုက္ႏိုင္တာေလးအတြက္ေတာ့ ကၽြန္မ ေက်နပ္သည္။
ခက္ခဲပင္ပမ္းစြာနဲ႔ ရုန္းကန္ေနရတဲ့ ဘ၀ေတြ ကၽြန္မတို႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ မ်ားစြာရွိေနပါလား။ ဒီကေလးလို ဘ၀မ်ဳိးေတြနဲ႔ ဆံုရျပန္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ေသာက၊ ဒုကၡဆိုတာ ဘာမွ်မဟုတ္ေတာ့။ ကၽြန္မတို႔က ကိုယ့္ရဲ႕သားသမီးမ်ားအတြက္ ေဇာေတြကပ္ၿပီး ေကာင္းေပ့ညြန္႔ေပ့ေတြ ေရြးခ်ယ္ေနခ်ိန္မွာ၊ ဒီလိုကေလးမ်ားကေတာ့ ေရြးခ်ယ္မႈမဲ့စြာ သူတို႔ဘ၀ေလးေတြ ရပ္တည္ဖို႔ အတြက္ ကူသူကယ္သူမဲ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္လို႔ ခြန္အားေတြ ေမြးယူေနၾကရတာ။
အရြယ္နဲ႔မမွ်တဲ့ ဘ၀ရဲ႕အားမာန္ေတြ၊ တာ၀န္သိတတ္မႈေတြ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြရွိေနတဲ့ ဒီလို ကေလးမ်ားစြာရဲ႕ အနာဂတ္ခရီး ကို မွန္းျမင္ၾကည့္မိေတာ့ တကယ့္ကို မေရမရာ။ မေသခ်ာ။ ကၽြန္မတို႔ကေရာ ဒီလိုကေလးမ်ဳိးကို ဘယ္လို ေဖးမေပးၾကမလဲ။ ကၽြန္မတို႔ကိုယ္တိုင္ကေရာ ရုပ္အားသာမက စိတ္အားပါ ႀက့ံခိုင္မႈရွိေနပါရဲ႕လား။ မေသခ်ာ။ ကၽြန္မ မေသခ်ာပါ။
ကၽြန္မတို႔ တစ္ေယာက္တစ္လက္ ၀ိုင္း၀န္းကူၾကမယ္ဆိုရင္ မျဖစ္ႏိုင္စရာမရွိပါဘူးဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔၊ ဟိုး….အေ၀းကို မွန္းေမွ်ာ္လို႔ ေတြးၾကည့္မိလိုက္တယ္။
ဤ…ခ….ရီး….ေ၀း….လြန္း…ပါ….သ…..လား….။
ဆႏၵနဲ႔ဘ၀တစ္ထပ္ထဲက်ၾကပါေစ။
+ျမေသြးနီ+
ဆႏၵနဲ႔ဘ၀တစ္ထပ္ထဲက်ၾကပါေစ။
+ျမေသြးနီ+
ဆႏၵနဲ႔ဘ၀တစ္ထပ္ထဲက်ၾကပါေစ။
+ျမေသြးနီ+
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment