=====စိတ္ကူးနဲ႔ လက္ေတြ႔ဆိုတာ=====

>

ဘ၀ေပးအေျခအေနအရ၊ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာဆိုသလို အေ႐ွ႕ေတာင္အာ႐ွနယ္နိမိတ္အတြင္း႐ွိ ျပည္ပႏိုင္ငံငယ္ေလး တစ္ခုတြင္ ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီး ကၽြန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ခဲ့ရသည္။ ႀကိဳးစား႐ွင္သန္ ရပ္တည္ခဲ့ရသည္။ အိပ္မက္ေတြကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။ ေနရတာက ေျခာက္ထပ္ျမင့္သည့္ အေဆာက္အဦးႀကီးတစ္ခု၏ ႏွစ္လႊာေျမာက္ တိုက္ခန္းတစ္ခန္း အတြင္းမွာ။ ထိုတိုက္ခန္းေ လးထဲတြင္ အိပ္ခန္းသံုးခန္း၊ ေရခ်ိဳးခန္းႏွစ္ခန္း၊ မီးဖိုတစ္ခန္းႏွင့္ ဧည့္ခန္းတစ္ခန္း ပါ၏။ ေနရတာက စုစုေပါင္း (ျမန္မာလူမ်ိဳး ခ်ည္း) ကိုးဦး။ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ အိပ္ခန္းတစ္ခန္းတြင္ လူသံုးဦးေနရ၏။ အလုပ္က လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းမ်ားထုတ္လုပ္ေသာ စက္႐ံုတစ္႐ံုတြင္ျဖစ္၏။ အလုပ္ခ်ိန္က မနက္ဆိုင္းဆိုလွ်င္ မနက္ ၈နာရီမွ၊ ည၈ နာရီအထိ။ ညဆိုင္းဆိုလွ်င္ ည၈နာရီမွ မနက္ ၈နာရီအထိ။ တစ္ေန႔ကို ဆယ့္ႏွစ္ နာရီတိတိ။ လူကသာ ျပည္ပႏိုင္ငံမွလူမ်ိဳးျခားမ်ားၾကားတြင္ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းမ်ား ထုတ္လုပ္မႈလုပ္သားအျဖစ္ အလုပ္ေနရေသာ္လည္း ကၽြန္ေ တာ့္၀ါသနာက တျခား။ အခုလိုမ်ိဳး မေတာက္တေခါက္ စာတိုေပစ,ေလးမ်ား ေရးသားျခင္း၊ စာအုပ္မ်ားဖတ္ျခင္း၊ သီခ်င္း မ်ားနားေထာင္ျခင္း၊ ဟိုေခါက္ ဒီေခါက္ ဂစ္တာတီးျခင္းႏွင့္ နား ေအးပါးေအးေနလိုျခင္း တို႔ပင္ျဖစ္၏။ ထိုအထဲတြင္ အျပင္းထန္ဆံုးေသာ၀ါသနာက စာဖတ္ျခင္းပင္။ ေန႔တိုင္း စာဖတ္ျဖစ္သည္။ မဖတ္ရလွ်င္ မေနႏိုင္ပါ။ ဖတ္စရာ မ႐ွိလွ်င္ အေဟာင္းမ်ားျပန္ဖတ္သည္။ ကိုယ္ေရးထားေသာ စာမ်ားအားျပန္ ဖတ္သည္။ ဂစ္တာတီးျခင္း၊ သီခ်င္းနားေထာင္ျခင္းႏွ င့္ စာေရးျခင္းစသည့္ က်န္ေသာ၀ါသနာမ်ားအား မလုပ္မိေသာေန႔႐ွိခ်င္႐ွိမည္။ စာဖတ္ျခင္းက အၿမဲပင္ စဥ္ဆက္မျပတ္။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးျဖင့္ စာဖတ္ရေသာ အခ်ိန္က ႐ွားပါးလြန္းလွသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္ေ တာ္စာဖတ္ရသည့္ေနရာက အိမ္မွာျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ေနေသာအိမ္တြင္ စာေစာကေျပာခဲ့သလို ေနသူကိုးဦး႐ွိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္ခန္းအတြင္းမွာလည္း အျခားအခန္းေဖာ္ႏွစ္ဦး႐ွိ ေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိပ္ခန္းအတြင္း ကၽြန္ေတာ္စာဖတ္ေနခ်ိန္တြင္ သူ တို႔က ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္၊ ကၽြန္ ေတာ့္ကိုလာၿပီး စကားေျပာလိုက္ႏွင့္မို႔ အာ႐ံုပ်က္စီးရသည္။ ဧည့္ခန္းမွာက်ေတာ့လည္း ႐ုပ္ ႐ွင္ၾကည့္သူ၊ တစ္ခါတစ္ေလ ကာရာအိုေကဆိုသူမ်ားႏွင့္မို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ နားေအးပါးေအး စာသိပ္မဖတ္ခဲ့ရပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ခါ တစ္ရံအခ်ိန္မ်ားတြင္ ျပတင္း၀ဆီမွေမွ်ာ္ၾကည့္လွ်င္ျမင္ရေသာ သစ္ပင္မ်ားကိုၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးယဥ္မိတတ္သည္။ အျခားေတာ့မဟုတ္...။ အရိပ္ေကာင္းေသာ သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္တြင္ ေအးေအးေဆးေဆး တစ္ ေယာက္တည္းစာဖတ္ႏိုင္ဖို႔ပ င္ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ၾကာလာခဲ့သည္ႏွင့္အမွ် ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ကူးကို ကိုယ္တိုင္ ျပန္ၿပီး တပ္မက္လာခဲ့ရေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဒီႏိုင္ငံအတြင္း ကၽြန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ေနရသေ႐ြ႕ေတာ့ ထိုစိတ္ကူးက ျဖစ္လာႏိုင္မွာမဟုတ္လာခဲ့ေသးဟု... သတိ႐ွိ႐ွိျပန္ေတြး မိျပန္သည္။ အလုပ္ႏွင့္အိမ္၊ အိမ္ႏွင့္အလုပ္၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ခဲ့ေတာ့လည္း အခန္းေဖာ္မ်ားႏွင့္မို႔သာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ျဖစ္ေအာင္ ေဖာ္ရမည္ဟု... စိတ္ထဲ တြင္ က်ိတ္ကာ ေတးထားမိခဲ့ပါသည္။

~~~@~~~

က်န္းမာေရးအနည္းငယ္ခၽြတ္ယြင္းသြား၍ ျပည္ပတြင္အလုပ္ဆက္လုပ္ဖို႔ ခဲယဥ္းသြားေသာ အခါတြင္ အမိေျမသို႔ ကၽြန္ေတာ္အၿပီးျပန္လာခဲ့ေတာ့၏။ ျပန္ေရာက္ကာစမို႔ အရာရာကို လြမ္းဆြတ္တမ္းတစြာ တစ္၀ႀကီးကၽြန္ေတာ္ခံစားမိသည္။ အစားအေသာက္မွ အစ၊ မျမင္ေတြ႕ရတာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ေတြ႕ဆံုျခင္းက အလယ္၊ မေရာက္ဖူးေသးသည့္ေနရာမ်ားအား အလည္သြားသည္က အဆံုး ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေတာ့္ကို မိုးမျမင္ေလ မျမင္ႏိုင္ေအာင္ ေပ်ာ္ခဲ့၏။ နည္းနည္း အနည္ထိုင္လာေတာ့မွ ျပည္ပတြင္မက္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ကူးအိပ္မက္ကို အေကာင္ အထည္ေဖာ္ဖို႔ႀကိဳးစားမိေတာ့သည္။ အရိပ္ေကာင္းသည့္ သစ္တစ္ပင္ေအာက္တြင္ စာသြားဖတ္ဖို႔ပင္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္တြင္ သစ္ပင္ႀကီးႀကီးမ႐ွိ။ ႐ွိလည္း ပတ္၀န္းက်င္က မတိတ္ဆိတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာအုပ္တစ္အုပ္အား အိတ္ထဲထည့္ကာ အပန္းေျဖရာပန္းၿခံတစ္ခုသို႔ ကၽြန္ေတာ္ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။ ဘတ္စ္ ကားေပၚတြင္ ေျခေထာက္တက္နင္းခံရ၏။ စပယ္ယာက အထဲ၀င္စီးဟု..ေငါက္တာကိုလည္း ခံရ၏။ ကား ေပၚမွဆင္းေသာအခါတြင္လည္း တြန္းခ်တာကို ခံစားလိုက္ရေသး ၏။

ပန္းၿခံထဲေရာက္ခဲ့ေတာ့ လူ႐ွင္းတိတ္ဆိတ္ရာေနရာတြင္ အရိပ္ေကာင္းသည့္ သစ္ပင္ကို ႐ွာမိသည္။ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ စံုတြဲမ်ားႏွင့္မို႔ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ႐ွာလိုက္ရသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ ေတြ႔၏။ ေရျပင္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူထားသည့္ သစ္ပင္ တစ္ပင္ေအာက္တြင္ ျဖစ္၏။ ထိုင္စရာ ခံုတန္းမ႐ွိတာမို႔ စိမ္းစိုစိုျမက္ခင္းေပၚတြင္ ဒီအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ခ်လိုက္၏။ ထိုအခါ ျမက္ပင္မ်ား ၏ ေအးျမစြတ္စိုေသာ အထိအေတြ႕ကို ေအးခနဲခံစားလိုက္ရသည္။ စာအုပ္ဖြင့္ကာ စာစဖတ္သည္။ သိပ္မၾကာလိုက္။ ကၽြန္ေတာ္ဇက္ေညာင္းလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေနအထားေျပာင္းကာ ဖတ္သည္။ မၾကာခင္ ခါးေညာင္းလာျပန္သည္။ အေနအထားေျပာင္းရျပန္သည္။ ဖတ္ရသည္မွာ သက္ေတာင့္သက္သာမ႐ွိသလို ခံစားရမိ၏။ ဒီၾကားထဲ စာဖတ္ရင္းဇိမ္ခံသည့္အေနျဖင့္ စီးကရက္ တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္ ထုတ္ဖြာမိ၏။ ၾကာေတာ့ အာေခါင္ပူကာ ေရငတ္လာျပန္သည္။ ေရသန္႔ဘူး မေဆာင္ ခဲ့မိေသာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း အျပစ္တင္မေနခ်င္ေတာ့။ ထို႔အတူ သြားၿပီး၀ယ္ဖို႔ကလည္း အေတာ္ လွမ္းတာမို႔ ဒီအတိုင္းပဲ က်ိတ္မွိတ္ကာ အငတ္ခံရင္း စာဆက္ဖတ္ေနလိုက္သည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လည္ဂုတ္ထဲမွ ယားက်ိက်ိခံစားလာရသည္။ ထို႔အတြက္ ကမန္းက တန္းထ,ကာ အက်ႌကိုခါၾကည့္မိေတာ့ ခါခ်ဥ္ေကာင္တစ္ေကာင္။ ျမန္ျမန္ဖယ္ပစ္ရင္း ျပန္မထိုင္ခင္ ကၽြန္ ေတာ့္တင္ပါးေနရာမွ စိုတိစိုစြတ္ခံစားမႈတစ္ခုေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္မိ၏။ ကၽြန္ေတာ့္တင္ပါးေနရာတြင္ စိုၿပီးကြက္ေနသည့္ အကြက္တစ္ကြက္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သြားၿပီ..၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ခက္ၿပီ။ ပုဆိုးမ၀တ္ပဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေဘာင္းဘီ႐ွည္သာ ၀တ္လာတာမို႔ လွည့္၀တ္လို႔မရေတာ့။ ျမက္ခင္းေပၚတြင္ ဘာအခင္းမွ မပါပဲထိုင္မိေသာ အက်ိဳးဆက္တစ္ခုျဖစ္၏။ မထူးေတာ့ၿပီမို႔ ျပန္ထိုင္ခ်ကာ ကၽြန္ေတာ္စာဆက္ဖတ္ေနလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ စာအုပ္ထဲတြင္ သိပ္ၿပီး အာ႐ံု၀င္စားမႈမ႐ွိေတာ့။ စိုကြက္ေနသည့္ ေဘာင္းဘီႏွင့္အိမ္ျပန္ရမည့္အေရးကို ေတြးကာ စိတ္အေႏွာက္အ ယွက္ ျဖစ္ေနရေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ၀တ္လာေသာ တီ႐ွပ္အက်ႌေလးမွာ တင္ပါးသိပ္မဖံုး တာက ဆိုးေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုျပန္ရပါ့မလဲ။ စာအုပ္ႏွင့္ေနာက္ကို ကြယ္ကာျပန္ထြက္မည္။ ပန္းၿခံ မွအထြက္တြင္ တကၠစီငွားစီးမည္..ဟု ေတြးမိမွ စိတ္သက္သာရာရ သလို႐ွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စာဆက္ဖတ္သည္။ မၾကာခင္ ကၽြန္ေတာ့္ဗိုက္က ဆာေလာင္လာသလို႐ွိလာ၏။ စာအုပ္ကို ေဘးခ်ကာ ခဏေတြးမိသည္။ အိမ္မွာဆိုလွ်င္ ငါသက္သက္သာသာနဲ႔ အိပ္ယာထဲမွာလွဲၿပီး စာဖတ္ႏိုင္တယ္၊ ေရဆိုလည္း အခ်ိန္မေ႐ြးယူ ေသာက္ႏိုင္တယ္၊ ခါခ်ဥ္လည္း အတက္ခံရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါ့ေဘာင္းဘီလည္း ညစ္ပတ္မွာမဟုတ္ဘူး....ဟူ ၍ပင္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စာအုပ္ကိုပိတ္ကာ အိမ္ျပန္ဖို႔ျပင္မိ၏။

 ~~~@~~~ 

 အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ တကၠစီတစ္စီး၏ေနာက္ခန္းမွာ လိုက္ပါစီးနင္းရင္း ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိသည္။ သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္တြင္ ေအးေအးေဆးေဆးျဖင့္ စာဖတ္ခ်င္ခဲ့ေသာဆႏၵကို ဒီေန႔က်မွ ကၽြန္ေတာ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေက်နပ္မႈ အျပည့္အ၀ ရခဲ့ပါရဲ႕လားဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးေနမိေသးသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ပါေစ...။ စိတ္ကူးႏွင့္လက္ေတြ႕တို႔သည္ တကယ္တမ္းတြင္ အမွန္ကြာျခားတတ္ေၾကာင္းကို ဒီေန႔တြင္ လက္ေတြ႔ အေနျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ထပ္မံခံစားသိ႐ွိခဲ့ရၿပီျဖစ္၏။ ။

 ~~~@~~~ ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္... 

~ဏီလင္းညိဳ~

ဘ၀ေပးအေျခအေနအရ၊ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာဆိုသလို အေ႐ွ႕ေတာင္အာ႐ွနယ္နိမိတ္အတြင္း႐ွိ ျပည္ပႏိုင္ငံငယ္ေလး တစ္ခုတြင္ ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီး ကၽြန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ခဲ့ရသည္။ ႀကိဳးစား႐ွင္သန္ ရပ္တည္ခဲ့ရသည္။ အိပ္မက္ေတြကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။ ေနရတာက ေျခာက္ထပ္ျမင့္သည့္ အေဆာက္အဦးႀကီးတစ္ခု၏ ႏွစ္လႊာေျမာက္ တိုက္ခန္းတစ္ခန္း အတြင္းမွာ။ ထိုတိုက္ခန္းေ လးထဲတြင္ အိပ္ခန္းသံုးခန္း၊ ေရခ်ိဳးခန္းႏွစ္ခန္း၊ မီးဖိုတစ္ခန္းႏွင့္ ဧည့္ခန္းတစ္ခန္း ပါ၏။ ေနရတာက စုစုေပါင္း (ျမန္မာလူမ်ိဳး ခ်ည္း) ကိုးဦး။ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ အိပ္ခန္းတစ္ခန္းတြင္ လူသံုးဦးေနရ၏။ အလုပ္က လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းမ်ားထုတ္လုပ္ေသာ စက္႐ံုတစ္႐ံုတြင္ျဖစ္၏။ အလုပ္ခ်ိန္က မနက္ဆိုင္းဆိုလွ်င္ မနက္ ၈နာရီမွ၊ ည၈ နာရီအထိ။ ညဆိုင္းဆိုလွ်င္ ည၈နာရီမွ မနက္ ၈နာရီအထိ။ တစ္ေန႔ကို ဆယ့္ႏွစ္ နာရီတိတိ။ လူကသာ ျပည္ပႏိုင္ငံမွလူမ်ိဳးျခားမ်ားၾကားတြင္ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းမ်ား ထုတ္လုပ္မႈလုပ္သားအျဖစ္ အလုပ္ေနရေသာ္လည္း ကၽြန္ေ တာ့္၀ါသနာက တျခား။ အခုလိုမ်ိဳး မေတာက္တေခါက္ စာတိုေပစ,ေလးမ်ား ေရးသားျခင္း၊ စာအုပ္မ်ားဖတ္ျခင္း၊ သီခ်င္း မ်ားနားေထာင္ျခင္း၊ ဟိုေခါက္ ဒီေခါက္ ဂစ္တာတီးျခင္းႏွင့္ နား ေအးပါးေအးေနလိုျခင္း တို႔ပင္ျဖစ္၏။ ထိုအထဲတြင္ အျပင္းထန္ဆံုးေသာ၀ါသနာက စာဖတ္ျခင္းပင္။ ေန႔တိုင္း စာဖတ္ျဖစ္သည္။ မဖတ္ရလွ်င္ မေနႏိုင္ပါ။ ဖတ္စရာ မ႐ွိလွ်င္ အေဟာင္းမ်ားျပန္ဖတ္သည္။ ကိုယ္ေရးထားေသာ စာမ်ားအားျပန္ ဖတ္သည္။ ဂစ္တာတီးျခင္း၊ သီခ်င္းနားေထာင္ျခင္းႏွ င့္ စာေရးျခင္းစသည့္ က်န္ေသာ၀ါသနာမ်ားအား မလုပ္မိေသာေန႔႐ွိခ်င္႐ွိမည္။ စာဖတ္ျခင္းက အၿမဲပင္ စဥ္ဆက္မျပတ္။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးျဖင့္ စာဖတ္ရေသာ အခ်ိန္က ႐ွားပါးလြန္းလွသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္ေ တာ္စာဖတ္ရသည့္ေနရာက အိမ္မွာျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ေနေသာအိမ္တြင္ စာေစာကေျပာခဲ့သလို ေနသူကိုးဦး႐ွိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္ခန္းအတြင္းမွာလည္း အျခားအခန္းေဖာ္ႏွစ္ဦး႐ွိ ေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိပ္ခန္းအတြင္း ကၽြန္ေတာ္စာဖတ္ေနခ်ိန္တြင္ သူ တို႔က ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္၊ ကၽြန္ ေတာ့္ကိုလာၿပီး စကားေျပာလိုက္ႏွင့္မို႔ အာ႐ံုပ်က္စီးရသည္။ ဧည့္ခန္းမွာက်ေတာ့လည္း ႐ုပ္ ႐ွင္ၾကည့္သူ၊ တစ္ခါတစ္ေလ ကာရာအိုေကဆိုသူမ်ားႏွင့္မို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ နားေအးပါးေအး စာသိပ္မဖတ္ခဲ့ရပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ခါ တစ္ရံအခ်ိန္မ်ားတြင္ ျပတင္း၀ဆီမွေမွ်ာ္ၾကည့္လွ်င္ျမင္ရေသာ သစ္ပင္မ်ားကိုၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးယဥ္မိတတ္သည္။ အျခားေတာ့မဟုတ္...။ အရိပ္ေကာင္းေသာ သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္တြင္ ေအးေအးေဆးေဆး တစ္ ေယာက္တည္းစာဖတ္ႏိုင္ဖို႔ပ င္ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ၾကာလာခဲ့သည္ႏွင့္အမွ် ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ကူးကို ကိုယ္တိုင္ ျပန္ၿပီး တပ္မက္လာခဲ့ရေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဒီႏိုင္ငံအတြင္း ကၽြန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ေနရသေ႐ြ႕ေတာ့ ထိုစိတ္ကူးက ျဖစ္လာႏိုင္မွာမဟုတ္လာခဲ့ေသးဟု... သတိ႐ွိ႐ွိျပန္ေတြး မိျပန္သည္။ အလုပ္ႏွင့္အိမ္၊ အိမ္ႏွင့္အလုပ္၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ခဲ့ေတာ့လည္း အခန္းေဖာ္မ်ားႏွင့္မို႔သာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ျဖစ္ေအာင္ ေဖာ္ရမည္ဟု... စိတ္ထဲ တြင္ က်ိတ္ကာ ေတးထားမိခဲ့ပါသည္။

~~~@~~~

က်န္းမာေရးအနည္းငယ္ခၽြတ္ယြင္းသြား၍ ျပည္ပတြင္အလုပ္ဆက္လုပ္ဖို႔ ခဲယဥ္းသြားေသာ အခါတြင္ အမိေျမသို႔ ကၽြန္ေတာ္အၿပီးျပန္လာခဲ့ေတာ့၏။ ျပန္ေရာက္ကာစမို႔ အရာရာကို လြမ္းဆြတ္တမ္းတစြာ တစ္၀ႀကီးကၽြန္ေတာ္ခံစားမိသည္။ အစားအေသာက္မွ အစ၊ မျမင္ေတြ႕ရတာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ေတြ႕ဆံုျခင္းက အလယ္၊ မေရာက္ဖူးေသးသည့္ေနရာမ်ားအား အလည္သြားသည္က အဆံုး ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေတာ့္ကို မိုးမျမင္ေလ မျမင္ႏိုင္ေအာင္ ေပ်ာ္ခဲ့၏။ နည္းနည္း အနည္ထိုင္လာေတာ့မွ ျပည္ပတြင္မက္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ကူးအိပ္မက္ကို အေကာင္ အထည္ေဖာ္ဖို႔ႀကိဳးစားမိေတာ့သည္။ အရိပ္ေကာင္းသည့္ သစ္တစ္ပင္ေအာက္တြင္ စာသြားဖတ္ဖို႔ပင္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္တြင္ သစ္ပင္ႀကီးႀကီးမ႐ွိ။ ႐ွိလည္း ပတ္၀န္းက်င္က မတိတ္ဆိတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာအုပ္တစ္အုပ္အား အိတ္ထဲထည့္ကာ အပန္းေျဖရာပန္းၿခံတစ္ခုသို႔ ကၽြန္ေတာ္ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။ ဘတ္စ္ ကားေပၚတြင္ ေျခေထာက္တက္နင္းခံရ၏။ စပယ္ယာက အထဲ၀င္စီးဟု..ေငါက္တာကိုလည္း ခံရ၏။ ကား ေပၚမွဆင္းေသာအခါတြင္လည္း တြန္းခ်တာကို ခံစားလိုက္ရေသး ၏။

ပန္းၿခံထဲေရာက္ခဲ့ေတာ့ လူ႐ွင္းတိတ္ဆိတ္ရာေနရာတြင္ အရိပ္ေကာင္းသည့္ သစ္ပင္ကို ႐ွာမိသည္။ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ စံုတြဲမ်ားႏွင့္မို႔ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ႐ွာလိုက္ရသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ ေတြ႔၏။ ေရျပင္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူထားသည့္ သစ္ပင္ တစ္ပင္ေအာက္တြင္ ျဖစ္၏။ ထိုင္စရာ ခံုတန္းမ႐ွိတာမို႔ စိမ္းစိုစိုျမက္ခင္းေပၚတြင္ ဒီအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ခ်လိုက္၏။ ထိုအခါ ျမက္ပင္မ်ား ၏ ေအးျမစြတ္စိုေသာ အထိအေတြ႕ကို ေအးခနဲခံစားလိုက္ရသည္။ စာအုပ္ဖြင့္ကာ စာစဖတ္သည္။ သိပ္မၾကာလိုက္။ ကၽြန္ေတာ္ဇက္ေညာင္းလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေနအထားေျပာင္းကာ ဖတ္သည္။ မၾကာခင္ ခါးေညာင္းလာျပန္သည္။ အေနအထားေျပာင္းရျပန္သည္။ ဖတ္ရသည္မွာ သက္ေတာင့္သက္သာမ႐ွိသလို ခံစားရမိ၏။ ဒီၾကားထဲ စာဖတ္ရင္းဇိမ္ခံသည့္အေနျဖင့္ စီးကရက္ တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္ ထုတ္ဖြာမိ၏။ ၾကာေတာ့ အာေခါင္ပူကာ ေရငတ္လာျပန္သည္။ ေရသန္႔ဘူး မေဆာင္ ခဲ့မိေသာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း အျပစ္တင္မေနခ်င္ေတာ့။ ထို႔အတူ သြားၿပီး၀ယ္ဖို႔ကလည္း အေတာ္ လွမ္းတာမို႔ ဒီအတိုင္းပဲ က်ိတ္မွိတ္ကာ အငတ္ခံရင္း စာဆက္ဖတ္ေနလိုက္သည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လည္ဂုတ္ထဲမွ ယားက်ိက်ိခံစားလာရသည္။ ထို႔အတြက္ ကမန္းက တန္းထ,ကာ အက်ႌကိုခါၾကည့္မိေတာ့ ခါခ်ဥ္ေကာင္တစ္ေကာင္။ ျမန္ျမန္ဖယ္ပစ္ရင္း ျပန္မထိုင္ခင္ ကၽြန္ ေတာ့္တင္ပါးေနရာမွ စိုတိစိုစြတ္ခံစားမႈတစ္ခုေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္မိ၏။ ကၽြန္ေတာ့္တင္ပါးေနရာတြင္ စိုၿပီးကြက္ေနသည့္ အကြက္တစ္ကြက္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သြားၿပီ..၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ခက္ၿပီ။ ပုဆိုးမ၀တ္ပဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေဘာင္းဘီ႐ွည္သာ ၀တ္လာတာမို႔ လွည့္၀တ္လို႔မရေတာ့။ ျမက္ခင္းေပၚတြင္ ဘာအခင္းမွ မပါပဲထိုင္မိေသာ အက်ိဳးဆက္တစ္ခုျဖစ္၏။ မထူးေတာ့ၿပီမို႔ ျပန္ထိုင္ခ်ကာ ကၽြန္ေတာ္စာဆက္ဖတ္ေနလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ စာအုပ္ထဲတြင္ သိပ္ၿပီး အာ႐ံု၀င္စားမႈမ႐ွိေတာ့။ စိုကြက္ေနသည့္ ေဘာင္းဘီႏွင့္အိမ္ျပန္ရမည့္အေရးကို ေတြးကာ စိတ္အေႏွာက္အ ယွက္ ျဖစ္ေနရေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ၀တ္လာေသာ တီ႐ွပ္အက်ႌေလးမွာ တင္ပါးသိပ္မဖံုး တာက ဆိုးေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုျပန္ရပါ့မလဲ။ စာအုပ္ႏွင့္ေနာက္ကို ကြယ္ကာျပန္ထြက္မည္။ ပန္းၿခံ မွအထြက္တြင္ တကၠစီငွားစီးမည္..ဟု ေတြးမိမွ စိတ္သက္သာရာရ သလို႐ွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စာဆက္ဖတ္သည္။ မၾကာခင္ ကၽြန္ေတာ့္ဗိုက္က ဆာေလာင္လာသလို႐ွိလာ၏။ စာအုပ္ကို ေဘးခ်ကာ ခဏေတြးမိသည္။ အိမ္မွာဆိုလွ်င္ ငါသက္သက္သာသာနဲ႔ အိပ္ယာထဲမွာလွဲၿပီး စာဖတ္ႏိုင္တယ္၊ ေရဆိုလည္း အခ်ိန္မေ႐ြးယူ ေသာက္ႏိုင္တယ္၊ ခါခ်ဥ္လည္း အတက္ခံရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါ့ေဘာင္းဘီလည္း ညစ္ပတ္မွာမဟုတ္ဘူး....ဟူ ၍ပင္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စာအုပ္ကိုပိတ္ကာ အိမ္ျပန္ဖို႔ျပင္မိ၏။

 ~~~@~~~ 

 အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ တကၠစီတစ္စီး၏ေနာက္ခန္းမွာ လိုက္ပါစီးနင္းရင္း ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိသည္။ သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္တြင္ ေအးေအးေဆးေဆးျဖင့္ စာဖတ္ခ်င္ခဲ့ေသာဆႏၵကို ဒီေန႔က်မွ ကၽြန္ေတာ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေက်နပ္မႈ အျပည့္အ၀ ရခဲ့ပါရဲ႕လားဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးေနမိေသးသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ပါေစ...။ စိတ္ကူးႏွင့္လက္ေတြ႕တို႔သည္ တကယ္တမ္းတြင္ အမွန္ကြာျခားတတ္ေၾကာင္းကို ဒီေန႔တြင္ လက္ေတြ႔ အေနျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ထပ္မံခံစားသိ႐ွိခဲ့ရၿပီျဖစ္၏။ ။

 ~~~@~~~ ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္... 

~ဏီလင္းညိဳ~