(၁)
“ရွင္ သိခ်င္တာ ဒါပဲလား” ဘာေၾကာင့္မ်ား သူမနဲ႔အတူတူ ဒီစားပြဲမွာ ဝင္ထိုင္မိပါလိမ့္။ ကၽြန္မမ်က္ဝန္းေတြဆီကို တည့္တည့္ ပစ္ခတ္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေမးခ်လိုက္တဲ့ သူမအေမးကို ဘယ္လိုမွမႏွစ္ၿမိဳ႕ႏိူင္။ ဒါေပမယ့္ သူမ မသိေစရ။ ကၽြန္မတို႔မွာ မ်က္ႏွာဖံုးကိုယ္စီနဲ႔ဆိုတာ ႏွစ္ေယာက္စလံုးလည္း အသိ။ ဒါေပမယ့္ အေရးႀကီးတာက ကၽြန္မမ်က္နွာဖံုးကို သူမ မသိေစဖို႔…။ “အင္းေလ ကၽြန္မ ဘာသိခ်င္ေသးတယ္လို႔ ရွင္ ထင္လို႔လဲ” “ဘယ္သိႏိူင္မွာလဲ ရွင္နဲ႔ကၽြန္မက အထက္တန္းေက်ာင္းကတည္းက ေဝးသြားခဲ့ၾကတာဆိုေတာ့” ကၽြန္မက ေရွ႕မွာထိုင္ေနတဲ့ သူမရဲ႕ခပ္ျပည့္ျပည့္ကိုယ္လံုးကိုၾကည့္ရင္း မ်က္ခံုးေတြကို ပိုၿပီး တြန္႔ခ်ိဳး လိုက္မိတယ္။ သူ ခ်စ္ခဲ့သလား…..။ အဲ့ဒီမိန္းမကို သူ တကယ္ပဲခ်စ္ခဲ့သလားကြယ္။ “ဒီမွာ ကၽြန္မ ေျပာမယ္။ လင္းေရာင္ဟာ ကၽြန္မကို မခ်စ္ခဲ့ပါဘူး၊ ဘယ္တုန္းကမွ မခ်စ္ခဲ့ဘူး” သူမက ကၽြန္မအေတြးေတြကို ဖတ္မိသြားပံုပါပဲ။ ေကာင္းတယ္၊ ကၽြန္မ ဖြင့္ေမးေနစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ “ဟင္ ဒါေပမယ့္ ရွင္တို႔ ေစ့စပ္ခဲ့ၾကတာေလ” “ထားပါ ဒါက လူႀကီးေတြကိစၥပါ။ ရွင္ နားလည္ထားစမ္းပါ။ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ဟာ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို အစကတည္းက မခ်စ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ သူ႔ကိုေျပာင္းလဲဖို႔ မႀကိဳးစားနဲ႔။ သူဟာ အဲ့ဒီမိန္းမကို ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ခ်စ္လာမွာမဟုတ္ဘူး” ကၽြန္မ အဲ့ဒီမိန္းမမ်က္ႏွာကို ခပ္ေစ့ေစ့ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ “ဒါဆိုရင္ လင္းေရာင္ရွိန္က ခုခ်ိန္ထိ အိမ္ေထာင္မျပဳေသးဘူးေပ့ါ ဟုတ္လားဟင္” ကၽြန္မေမးခြန္းကိုအၾကားမွာ သူမက ကိုယ္လံုးကေလး သိမ့္ကနဲခါသြားေအာင္ ရယ္လိုက္တယ္။ “ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား မိတ္ဆံုစားပြဲ-၂၀၁၄” ဆိုတဲ့ ေရႊေရာင္စာလံုးေတြနဲ႔ ဘက္ဒေရာ့ဆီကို ကၽြန္မ်က္လံုးေတြ ပို႔ထားလိုက္မိရင္း သူမအေျဖကို နားစြင့္ေနလိုက္တယ္။
(၂)
စာေမးပြဲခန္းေရွ႕မွာ မတ္တတ္ရပ္ရင္း စာအုပ္ေလးေတြကိုင္လို႔ ပါးစပ္ကလည္း ပြစိပြစိ လုပ္ေနၾကတဲ့အထဲမွာ ေက်ာ့ရည္ေဝနဲ႔ လင္းေရာင္ရွိန္လည္းပါတယ္။ ေက်ာ့ရည္ေဝကေတာ့ စာေတာ္ေပမယ့္၊ စာေတြ ဘယ္ေလာက္က်က္ထားက်က္ထား၊ စာေမးပြဲေဟ့ဆိုရင္ သူမမ်က္ႏွာမွာ ေသြးကိုမရွိေတာ့တာ။ လင္းေရာင္ရွိန္ကေတာ့ ေဘးကေန ဝိုင္းက်က္ေပးေနသလိုလို၊ ရီဗီရွင္ျပန္ေနသလိုလို လိုက္ရြတ္ေပးေနတာ။ ကၽြန္မက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မေျဖရမယ့္စာေမးပြဲခန္းေရွ႕ ေကာ္ရစ္ဒါကေနၾကည့္ရင္း အျမင္ကတ္လာတယ္။ လြယ္အိတ္ထဲက ပီေကဘူးကိုထုတ္ယူၿပီး ပီေကဝါးေနလိုက္တယ္။ လက္ႏွစ္ဘက္ကိုတင္းတင္းပိုက္ၿပီး ပီေကကို ပူေဖာင္းအႀကီးႀကီးရေအာင္မႈတ္၊ ၿပီးမွ ေဖာက္ကနဲ ေဖာက္ကနဲျမည္ေအာင္ ပါးစပ္ထဲျပန္သြင္းလိုက္နဲ႔ေပါ့။ ေအးေဆးပဲဆိုတဲ့ပံုမ်ိဳးရေအာင္ တမင္ကိုလုပ္ျပတာ။ ေက်ာ့ရည္ေဝက Kနဲ႔စၿပီး လင္းေရာင္ရွိန္က L နဲ႔စတာမို႔ စာေမးပြဲခံုနံပါတ္ေတြစီေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ေရွ႕ေနာက္က်ၿပီး စာေျဖခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ၊ ကၽြန္မက T နဲ႔စတာမို႔ B ခန္းမွာေျဖရမယ္။ အတန္းထဲမွာ အဆင့္တစ္ ႏွစ္ သံုးက ကၽြန္မတို႔ သံုးေယာက္လွည့္ယူေနက်ေပမယ့္ အဲ့ဒီတစ္ေခါက္မွာ ကၽြန္မက အဆင့္တစ္၊ လင္းေရာင္ရွိန္က ႏွစ္နဲ႔ ေက်ာ့ရည္ေဝက အဆင့္ငါးကို ေရာက္သြားတယ္။ ကၽြန္မ ေပ်ာ္တယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ လင္းေရာင္ရွိန္ၾကားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ ေက်ာ့ရည္ေဝနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ၾကားမွာ ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ျခားထားေသးတယ္။ စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ေက်နပ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာကို အတိအက်နားမလည္ေပမယ့္ ကၽြန္မစိတ္ေတြ တစ္ခုခုထူးျခားေနတယ္လို႔ေတာ့ ထင္မိတာပဲ။ အဆင့္ငါးပဲရလို႔တဲ့၊ ေက်ာ့ရည္ေဝက ငိုလိုက္တာ၊ လင္းေရာင္ရွိန္က တစ္ခ်ိန္လံုးေခ်ာ့ေနတာပဲ။ သူတို႔က မိဘခ်င္းလည္း ရင္းႏွီးတာကိုး၊ ေက်ာ့ရည္ေဝမိဘေတြက လင္းေရာင္ရွိန္ကို အပ္ထားတာတဲ့ေလ။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ေက်ာ့ရည္ေဝ ေက်ာင္းမလာႏိူင္ဘူး၊ ဖ်ားလို႔ တဲ့။ အဲ့ဒီ္မိန္းမဟာ ပိုကို ပိုတယ္လို႔ ထင္တာပဲ။ သူ႔မွာ ခနခနဖ်ားလိုက္ရတာ၊ လင္းေရာင္ရွိန္ကလည္း သူလြတ္သြားတဲ့စာေတြကို ကူးေပးလိုက္ရတာ အေမာ။ ကၽြန္မကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ၾကည့္လို႔ကို မရဘူး။ သူတို႔အေပၚမုန္းတဲ့အမုန္းက စာၿပိဳင္ဘက္ေတြဆိုတာထက္ ပိုတယ္လို႔ အဲ့ဒီတုန္းက ကၽြန္မ မသိခဲ့ရိုးအမွန္ရယ္….။ အဲ့ဒီႏွစ္က ကၽြန္မတို႔အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ သႀကၤန္အတြက္ ရိုးရာသႀကၤန္အတိုင္း သရုပ္ျပ ေရပက္ ကစားဖို႔ ေက်ာင္းသူေတြ ေရြးခ်ယ္ၾကတဲ့အထဲမွာ ကၽြန္မပါသလို ေက်ာ့ရည္ေဝလည္းပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မတို႔ မိန္းကေလးေတြက အျဖဴအစိမ္းေက်ာင္းဝတ္စံုေလးေတြပဲ ဝတ္ရတယ္။ မ႑ပ္ထဲမွာ တန္းစီၿပီး ထိုင္ေနရတယ္။ ေရပက္ခ်င္တဲ့ေယာက်ာ္းေလးေတြက တာဝန္ခံဆရာမတစ္ေယာက္ေယာက္စီမွာ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ကၽြန္မတို႔ကို ေရပက္ခြင့္ရွိတယ္။ အဲသလိုမ်ိဳးေလ၊ တကယ့္ကို ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေရပက္ ကစားၾကရတာ။ လင္းေရာင္ရွိန္က ကၽြန္မကို ေရေလာင္းခြင့္ေတာင္းလာေတာ့ လံုးဝမေမွ်ာ္လင့္ထားတာမို႔ ကၽြန္မ အံ့ၾသရတယ္။ ဆရာမခြင့္ျပဳခ်က္ရၿပီး မ႑ပ္ထဲကို ေငြဖလားေလးကိုင္လို႔ ကၽြန္မဆီတန္းတန္းမတ္မတ္ ဝင္လာတဲ့ သူ႔ကိုေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္မရင္ထဲ ဘယ္လိုႀကီးမွန္းကို မသိဘူး။ သူက နံ႔သာရည္ေရာထားတဲ့ ေရေအးေအးထဲကို ပိေတာက္ခက္ေလးႏွစ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္မေက်ာေပၚ ခပ္သာသာေလးဆြတ္ဖ်န္းလိုက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက ကုတ္ဝဲကေလးနဲ႔မို႔ ဆံပင္ေတြေရမစိုေအာင္ ကုတ္သားေလးေပၚေအာင္ ေခါင္းကိုငိုက္ခ်လို႔ မ်က္လႊာေလးပါခ်ထားလိုက္မိတယ္။ ဘာကို ေက်နပ္လို႔ ေက်နပ္မွန္း မသိျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္မအေပ်ာ္ေတြဟာ ေက်ာ့ရည္ေဝကို ေရေလာင္းဖို႔ထြက္သြားတဲ့ သူ႔ေနာက္ေက်ာကို လွမ္းအျမင္မွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ေတာ့တယ္။ ဘာလို႔လဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္…။ အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ ကၽြန္မရင္ထဲကို သဝန္တိုတတ္မႈဆိုတဲ့ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕အဖ်ားအနားစိတ္ကေလးတစ္ခု သူက သြင္းေပးခဲ့တာေနမွာလို႔ မသိခဲ့မိေလျခင္းကြယ္။ ခနေနေတာ့ သူခ်ထားတဲ့ဖလားနားကို ေယာင္လည္လည္နဲ႔ကပ္သြားၿပီး ဖလားထဲက ပိေတာက္တစ္ခက္ ခ်ိဳးလို႔ ကၽြန္မရင္ဘတ္မွာ ထိုးၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မ သိပ္ကို ေက်နပ္သြားခဲ့ၿပီ။ ေက်ာ့ရည္ေဝမွာ ကၽြန္မလို ပိေတာက္ခက္ မရွိဘူး။ လင္းေရာင္ရွိန္ရဲ႕ဖလားထဲက ပိေတာက္ခက္ေလ၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ပိေတာက္ခက္ေလးကို ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ထဲ ေသေသခ်ာခ်ာေလးညွပ္လို႔ သိမ္းထားလိုက္ေတာ့တယ္။ ကၽြန္မ ေပ်ာ္တယ္၊ ေက်ာ့ရည္ေဝဆီမွာ အဲဒီပိေတာက္တစ္ခက္ မရွိဘူး…..။ ဘယ္လိုပဲ ရရ၊ လင္းေရာင္ရွိန္ဖလားထဲက ပိေတာက္တစ္ခက္ကို ကၽြန္မရင္ခြင္မွာ ပိုင္ပိုင္ထိုးစိုက္ႏိူင္ခဲ့ၿပီ…..။ ေနပါဦး ကၽြန္မက ဘာလို႔ အဲဒီလိုျဖစ္ေနရတာပါလိမ့္၊ ခက္လိုက္တာေနာ္….။ သႀကၤန္အတက္ေန႔ေရာက္ၿပီ…..။ မ႑ပ္တစ္ခုလံုး သႀကၤန္ဒိုးေတြနဲ႔ ျမဴးးတူးလို႔၊ ကၽြန္မ မ႑ပ္ထဲေရာက္ေတာ့ ေက်ာ့ရည္ေဝက ေရာက္ေနၿပီ။ သူမေခါင္းေပၚမွာ ပိေတာက္ပန္းေတြ ေဝေနေအာင္ပန္ထားတယ္။ မ႑ပ္ထဲကို မ်က္လံုးတစ္ခ်က္ ေဝ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပိေတာက္ေတြတစ္ေပြ႔ႀကီးနဲ႔ လင္းေရာင္ရွိန္…… ။ ေရဖလားေတြထဲကို ပိေတာက္နည္းနည္းစီ ထိုးစိုက္မွ်ေဝေပးေနတဲ့ လင္းေရာင္ရွိန္ရယ္။ ခနေနေတာ့ သူက ကၽြန္မအနားေရာက္လာၿပီး ပိေတာက္တစ္ခက္လာေပးတယ္။ “ငါ ပိေတာက္ မႀကိဳက္ပါဘူး” “ေသလိုက္ပါလား လင္းေရာင္ရွိန္၊ ငါ စိတ္တိုေနတယ္ေနာ္ နင္ သြားေတာ့” စိတ္ထဲက လင္းေရာင္ရွိန္ကို ေျပာေနမိတာရယ္။ “ငါက ဘာလဲ၊ ငါက ဒုတိယလား ဟုတ္လား” ကၽြန္မ စိတ္ေတြ ေနာက္က်ိလို႔ေနတယ္။ သူက ပိေတာက္ပန္းခက္ကေလးကို လက္ကကိုင္ရင္း ေတြကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ေက်ာ့ရည္ေဝဘက္ကို တစ္ခ်က္ငဲ့ၾကည့္ လိုက္ေသးတယ္။ ေက်ာ့ရည္ေဝေခါင္းေပၚက ပိေတာက္ေတြကိုေပါ့။ ၿပီးမွ “သက္ထားေဆြ ငါ နင့္ကို ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ရင္ ေျပာစရာရွိတယ္ သိလား”လို႔ တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာသြားေလတယ္။ “ဟမ္ ဘာလဲ”လို႔ ကၽြန္မႏႈတ္က လႊတ္ကနဲေရရြတ္မိခ်ိန္မွာ သူက ကၽြန္မကိုေက်ာခိုင္းလို႔ ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။ ဘယ္သူမွ ႀကိဳတင္မသိႏိူင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီေန႔ဟာ သူ႔ေနာက္ေက်ာကို စစ္ကိုင္းကမထြက္ခင္ ေတြ႔ခြင့္ ရခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုးေန႔ပါပဲ။
(၃)
ကၽြန္မအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမေမက ပစၥည္းေတြေတာင္ သိမ္းေနခဲ့ၿပီ။ အစိုးရဝန္ထမ္းေဖေဖဟာ နယ္ေတြ တစ္နယ္ၿပီးတစ္နယ္ေျပာင္းေရႊ႕ေနခဲ့ရတာ ကၽြန္မငယ္ငယ္ေလးကတည္းကမို႔ အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ေပမယ့္ ဒီတစ္ခါ ကၽြန္မ အေတာ္ေလးခံစားလိုက္ရတယ္။ မေျပာင္းခ်င္ဘူး။ ကၽြန္မ စစ္ကိုင္းမွာပဲ ေနခ်င္ေသး တယ္။ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ၿပီးမွပဲ ေျပာင္းလို႔မရဘူးလားဟင္လို႔ ကၽြန္မ ေမးခ်င္ခဲ့ေပမယ့္ မရဲခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မက ကေလးတစ္ေယာက္ပဲ ရွိေသးတာရယ္။ ေဖေဖ့အလုပ္တာဝန္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔လားရွိဳးေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ အားလံုးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ သြားခဲ့တယ္။ ေဝးေနေတာ့မွပဲ သူ႔ကို ခနခန သတိရေနမိတယ္။ မေတြ႔ရေတာ့မွပဲ ကၽြန္မ သူ႔အေပၚ ဘယ္ေလာက္ခင္တြယ္ေနတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ ဒိုင္ယာရီ မွန္မွန္ေရးရင္း သူနဲ႔ ပါတ္သက္သမွ်ေလးေတြ၊ သူ႔ကို သတိရတဲ့အေၾကာင္းေလးေတြ ခ်ေရးထားျဖစ္ခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ျပန္ဆံုေတြ႔ခြင့္ရၾကမွာပါေလလို႔ စိတ္ေျဖတယ္။ မိန္းကေလးမို႔ ကိုယ့္ဘက္ကစၿပီး ဆက္သြယ္ဖို႔မရဲခဲ့သလို သူ႔ဘက္ကလည္း ကၽြန္မတို႔ ဘယ္ၿမိဳ႕ကိုေျပာင္းလို႔ ေျပာင္းသြားမွန္းေတာင္ သိလိုက္မယ္မထင္ဘူး။ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္လို႔ ကၽြန္မကို ေက်ာင္းမွာမေတြ႔တဲ့အခါ သူ ဘယ္လိုမ်ား ေနခဲ့မွာပါလိမ့္။ ကၽြန္မကို ေျပာမယ္ဆိုတဲ့စကားေတြကိုေတာ့ သူ သိမ္းဆည္းထားမယ္ ထင္တာပါပဲေလ....။
(၄)
“သမီး စစ္ကိုင္းခဏဝင္ခ်င္တယ္ဆိုလည္း ဝင္ေလသမီး၊ ေဖေဖက တာဝန္နဲ႔မႏၱေလးမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ သြားေနရမွာ။ သမီးပါလိုက္မယ္ဆိုရင္ သႀကၤန္မတိုင္ခင္အမီေရာက္ေအာင္ ေဖေဖ ႀကိဳးစားၾကည့္ေပးမယ္” အို… ေဖေဖအဲ့လိုေျပာလာခဲ့ေတာ့ ကၽြန္မ ေပ်ာ္လိုက္တာဆိုတာ။ သူ႔မ်က္ဝန္းထဲက အရိပ္ေတြကို ကၽြန္မမ်က္လံုးကေလးေတြလည္ေနေအာင္ လွစ္ကနဲဖမ္းၾကည့္မိဖူးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္….။ ပိေတာက္ေတြ ထိန္ထိန္ေဝေနတဲ့ သႀကၤန္အခ်ိန္ႀကီးေပါ့။ ခုလိုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ သူရွိေနတဲ့ဆီ သြားရေတာ့မယ္တဲ့။ သူနဲ႔အတူ ရွိေနႏိူင္ေတာ့မယ္တဲ့ေလ….။ ဘီရိုေအာက္ဆံုးထပ္မွာ ဘယ္သူမွမေတြ႔ေအာင္ဝွက္ထားတဲ့ ၂၀၀၆ခုႏွစ္ဒိုင္ယာရီေလးကို အသာေလး ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ စာအုပ္ကေလးရဲ႕အဖံုးေပၚကို လက္ကေလးနဲ႔ဖြဖြပြတ္သပ္လိုက္မိတဲ့အခါ အဲ့ဒီအခ်ိန္ အဲ့ဒီရာသီဟာ ကၽြန္မရင္ထဲကို ခ်က္ခ်င္းလိုလို ဝင္ေရာက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ အားလံုးဟာ အဝါေရာင္ထဲ ႏွစ္လူးထားခဲ့တာ။ အဲ့ဒီအခိုက္အတန္႔ကေလး….အ့ဲဒီအခိုက္အတန္႔ကေလးကို ကၽြန္မသိမ္းထားတာေလ၊ တကယ့္ကို ျမတ္ျမတ္ႏိူးႏိူး သိမ္းဆည္းထားခဲ့တာ။ ဒီဒိုင္ယာရီေလးထဲမွာ အတိအက်ရွိတာေပါ့။ သံေယာဇဥ္ေတြ၊ အခ်စ္လို႔အမည္တပ္ရင္ရႏိူင္ေကာင္းတဲ့ အစြဲအလန္း အေလ့အက်င့္ေတြနဲ႔အတူ ဆိုပါေတာ့….။ “လင္းေရာင္ရွိန္” ကၽြန္မႏႈတ္က သူ႔နာမည္ကို တိတ္တိတ္ေလးေရရြတ္မိရင္း မ်က္ေစ့ေရွ႕မွာရွိတဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့၂၀၀၆ခုႏွစ္က ဒိုင္ယာရီေလးကို ဖြင့္ဖတ္ၾကည့္မိေတာ့တယ္။ ဒိုင္ယာရီေလးထဲမွာ ညွပ္ထားတဲ့ ပိေတာက္ပန္းခက္ေလးက ေျခာက္ေသြ႔ျပားကပ္လို႔…..။ အဲဒီပိေတာက္ေလးနဲ႔အတူ စိုစြတ္ခဲ့ရတဲ့ သူမမ်က္ရည္စက္ေတြလည္း ဒိုင္ယာရီစာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ေျခာက္ေသြ႔လို႔သြားခဲ့ၿပီပဲ။ ရုပ္ဝတၳဳေတြ ကျဖင့္ ေျပာင္းလဲလို႔သြားခဲ့ၿပီေနာ္……။ သံုးႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ဟာ လူတစ္ေယာက္ကို ေျပာင္းလဲသြားေစဖို႔၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕စိတ္၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ႏွလံုးသားကုိ ေျပာင္းလဲသြားေစဖို႔ အင္မတန္လံုေလာက္တဲ့အခ်ိန္ပဲ မဟုတ္ဘူး လား။ ေျပာင္းလဲျခင္းသေဘာတရားကိုသိေနသူမို႔ သူ ေျပာင္းလဲမသြားပါေစနဲ႔လို႔ ကၽြန္မ ဆုမေတာင္းခဲ့ ပါဘူး။ ရွိပါေစ၊ အရာရာဟာ သူ႔အစီအစဥ္နဲ႔သူ စံနစ္တက်ေျပာင္းလဲသြားဖို႔ပဲ။ တကယ္လို႔မ်ား စံနစ္တက်မဟုတ္ဘဲ ပရမ္းပတာေျပာင္းလဲသြားေတာ့ေရာ…..၊ ဘယ္သူက ဘာတတ္ႏိူင္မွာတဲ့လဲ….။ ေျပာင္းလဲဖို႔လံုေလာက္တဲ့အေၾကာင္းသာ သူ႔မွာရွိခဲ့ရင္ သူ ေျပာင္းလဲသြားပါေစေလ….။
(၅)
မ႑ပ္ထဲမွာ ေရပက္ေနရင္းက သူ႔ဘက္ကို ခနခနလွည့္မၾကည့္မိေအာင္ သတိထားေနရတာ ပင္ပမ္းလိုက္တာ။ သူက ကၽြန္မကို မမွတ္မိဘူးထင္ပါရဲ႕။ သံုးႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက အေတာ္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ၿပီကိုး။ ကၽြန္မကို သူသိတာက ဆံပင္တိုေလးနဲ႔ ဂ်စ္ကပ္ကပ္၊ ေယာက်ာ္းေလး ဆန္ဆန္ ေကာင္မေလး၊ ခု ကၽြန္မက ဆံပင္ရွည္ေက်ာလယ္ေလာက္နဲ႔ သြယ္လ်လ်ကိုယ္လံုးနဲ႔ မိန္းကေလး ပိုဆန္လာတဲ့ ေကာင္မေလး။ ကၽြန္မေဘးက သူငယ္ခ်င္းက တံေတာင္ဆစ္နဲ႔ ကၽြန္မကိုတြတ္လိုက္ရင္း “နင္ သိလား လင္းေရာင္ရွိန္နဲ႔ ေက်ာ့ရည္ေဝေလ သူတို႔ ေစ့စပ္ထားၾကတယ္တဲ့။ မိဘေတြက ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ႔ လက္ထပ္ေပးေတာ့မွာတဲ့ သိလား” “ဟုတ္လား ေကာင္းတာေပါ့” ဟန္မပ်က္ေျပာလိုက္ႏိူင္တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကၽြန္မ ေက်နပ္တယ္။ အစကတည္းက ကၽြန္မ သိသင့္ခဲ့တာ။ ကၽြန္မ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေဝးေနတဲ့ရက္ေတြမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညွင္းဆဲခဲ့တာပါလိမ့္၊ သူ႔ကို ကၽြန္မ သတိေတြရတိုင္း ဒိုင္ယာရီထဲက ပိေတာက္ပန္းခက္ေလး ၾကည့္လိုက္၊ စာေတြခ်ေရးလိုက္နဲ႔ ေနခဲ့တာ။ ကၽြန္မအနားကပ္လာတဲ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ စိတ္ဝင္စားလို႔မရႏိူင္ေအာင္ သူက ကၽြန္မရင္ကို အပိုင္သိမ္း စိုးမိုးထားခဲ့ေတာ့တာ။ ခုေတာ့……။ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ သႀကၤန္ေရေတြ ေရာလို႔ ကၽြန္မပါးေပၚ စီးဆင္းသြားခဲ့ၾကတယ္။ မ်က္ရည္ေတြက ေႏြးလို႔၊ သႀကၤန္ေရေတြက ေအးလို႔။ သူ႔ဘက္ကို လံုးဝ လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ တစ္ညေနလံုးေနခဲ့ရတာ ပူေလာင္လြန္းလွပါရဲ႕။ အဲ့ဒီညေနက အိမ္အျပန္ ကၽြန္မတို႔ကားေနာက္မွာ သူ႔ဆိုင္ကယ္ပါလာခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔လံုးကုန္မွပဲ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို သူ ဖမ္းမိသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မတို႔ကားေဘးက သူ႔ဆိုင္ကယ္အေက်ာ္မွာ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို တင္းေနေအာင္ေစ့ထားခဲ့မိတယ္။ သူ ငဲ့လို႔ၾကည့္သြားသလားပဲ။ ေနာက္တစ္ေန႔ မွာ ေဖေဖနဲ႔အတူ မႏၱေလး ဆင္းၾကတယ္။ မႏၱေလးမွာ ေဖေဖ့အလုပ္ေတြၿပီးတာနဲ႔ လားရွိဳးကို ျပန္ခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ လားရွိဳးမွာ ေမေမတစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့တာရယ္။ ကၽြန္မအခ်ိန္ေတြ၊ ကၽြန္မ သူ႔ကို သတိရေနခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ….။ ႏွေမ်ာလိုက္တာ….။ ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ သူ ရွိမေနခဲ့သင့္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ သူဟာ ေျပာင္းလဲလြယ္ခဲ့သူတစ္ေယာက္ရယ္….။
(၆)
Special thanks : ဒီပိုစ့္ေလးအတြက္ ဇာတ္လမ္းေျပာျပခဲ့တဲ့ညီမငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကို ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္ :) သူေျပာတုန္းက ေပါင္းတဲ့ဇာတ္မဟုတ္လို႔ ကၽြန္မက ၾကံဖန္ေပါင္းေပးလိုက္မယ္ ေျပာခဲ့တာ။ အရင္သႀကၤန္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကလည္း ဇာတ္ေပါင္းခန္းမဟုတ္ခဲ့လို႔ ဒီဇာတ္ကို ကၽြန္မက ေပါင္းခ်င္ခဲ့တာ။ တကယ္ခ်ေရးလိုက္ေတာ့ ကြဲတဲ့ဇာတ္ပဲျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ကၽြန္မကိုက ကြဲတဲ့ဇာတ္ေတြ ေရးလက္ရွိတာ ထင္ပါရဲ႕။ သႀကၤန္အတက္ေန႔ညမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးဇာတ္ေပါင္းေပးခ်င္ေပမယ့္.......သည္းခံေပးၾကပါေနာ္။
အားလံုးအတြက္ မဂၤလာႏွစ္သစ္ျဖစ္ပါေစရွင္ :)
Author: ခ်စ္ၾကည္ေအး
(၁)
“ရွင္ သိခ်င္တာ ဒါပဲလား” ဘာေၾကာင့္မ်ား သူမနဲ႔အတူတူ ဒီစားပြဲမွာ ဝင္ထိုင္မိပါလိမ့္။ ကၽြန္မမ်က္ဝန္းေတြဆီကို တည့္တည့္ ပစ္ခတ္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေမးခ်လိုက္တဲ့ သူမအေမးကို ဘယ္လိုမွမႏွစ္ၿမိဳ႕ႏိူင္။ ဒါေပမယ့္ သူမ မသိေစရ။ ကၽြန္မတို႔မွာ မ်က္ႏွာဖံုးကိုယ္စီနဲ႔ဆိုတာ ႏွစ္ေယာက္စလံုးလည္း အသိ။ ဒါေပမယ့္ အေရးႀကီးတာက ကၽြန္မမ်က္နွာဖံုးကို သူမ မသိေစဖို႔…။ “အင္းေလ ကၽြန္မ ဘာသိခ်င္ေသးတယ္လို႔ ရွင္ ထင္လို႔လဲ” “ဘယ္သိႏိူင္မွာလဲ ရွင္နဲ႔ကၽြန္မက အထက္တန္းေက်ာင္းကတည္းက ေဝးသြားခဲ့ၾကတာဆိုေတာ့” ကၽြန္မက ေရွ႕မွာထိုင္ေနတဲ့ သူမရဲ႕ခပ္ျပည့္ျပည့္ကိုယ္လံုးကိုၾကည့္ရင္း မ်က္ခံုးေတြကို ပိုၿပီး တြန္႔ခ်ိဳး လိုက္မိတယ္။ သူ ခ်စ္ခဲ့သလား…..။ အဲ့ဒီမိန္းမကို သူ တကယ္ပဲခ်စ္ခဲ့သလားကြယ္။ “ဒီမွာ ကၽြန္မ ေျပာမယ္။ လင္းေရာင္ဟာ ကၽြန္မကို မခ်စ္ခဲ့ပါဘူး၊ ဘယ္တုန္းကမွ မခ်စ္ခဲ့ဘူး” သူမက ကၽြန္မအေတြးေတြကို ဖတ္မိသြားပံုပါပဲ။ ေကာင္းတယ္၊ ကၽြန္မ ဖြင့္ေမးေနစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ “ဟင္ ဒါေပမယ့္ ရွင္တို႔ ေစ့စပ္ခဲ့ၾကတာေလ” “ထားပါ ဒါက လူႀကီးေတြကိစၥပါ။ ရွင္ နားလည္ထားစမ္းပါ။ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ဟာ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို အစကတည္းက မခ်စ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ သူ႔ကိုေျပာင္းလဲဖို႔ မႀကိဳးစားနဲ႔။ သူဟာ အဲ့ဒီမိန္းမကို ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ခ်စ္လာမွာမဟုတ္ဘူး” ကၽြန္မ အဲ့ဒီမိန္းမမ်က္ႏွာကို ခပ္ေစ့ေစ့ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ “ဒါဆိုရင္ လင္းေရာင္ရွိန္က ခုခ်ိန္ထိ အိမ္ေထာင္မျပဳေသးဘူးေပ့ါ ဟုတ္လားဟင္” ကၽြန္မေမးခြန္းကိုအၾကားမွာ သူမက ကိုယ္လံုးကေလး သိမ့္ကနဲခါသြားေအာင္ ရယ္လိုက္တယ္။ “ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား မိတ္ဆံုစားပြဲ-၂၀၁၄” ဆိုတဲ့ ေရႊေရာင္စာလံုးေတြနဲ႔ ဘက္ဒေရာ့ဆီကို ကၽြန္မ်က္လံုးေတြ ပို႔ထားလိုက္မိရင္း သူမအေျဖကို နားစြင့္ေနလိုက္တယ္။
(၂)
စာေမးပြဲခန္းေရွ႕မွာ မတ္တတ္ရပ္ရင္း စာအုပ္ေလးေတြကိုင္လို႔ ပါးစပ္ကလည္း ပြစိပြစိ လုပ္ေနၾကတဲ့အထဲမွာ ေက်ာ့ရည္ေဝနဲ႔ လင္းေရာင္ရွိန္လည္းပါတယ္။ ေက်ာ့ရည္ေဝကေတာ့ စာေတာ္ေပမယ့္၊ စာေတြ ဘယ္ေလာက္က်က္ထားက်က္ထား၊ စာေမးပြဲေဟ့ဆိုရင္ သူမမ်က္ႏွာမွာ ေသြးကိုမရွိေတာ့တာ။ လင္းေရာင္ရွိန္ကေတာ့ ေဘးကေန ဝိုင္းက်က္ေပးေနသလိုလို၊ ရီဗီရွင္ျပန္ေနသလိုလို လိုက္ရြတ္ေပးေနတာ။ ကၽြန္မက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မေျဖရမယ့္စာေမးပြဲခန္းေရွ႕ ေကာ္ရစ္ဒါကေနၾကည့္ရင္း အျမင္ကတ္လာတယ္။ လြယ္အိတ္ထဲက ပီေကဘူးကိုထုတ္ယူၿပီး ပီေကဝါးေနလိုက္တယ္။ လက္ႏွစ္ဘက္ကိုတင္းတင္းပိုက္ၿပီး ပီေကကို ပူေဖာင္းအႀကီးႀကီးရေအာင္မႈတ္၊ ၿပီးမွ ေဖာက္ကနဲ ေဖာက္ကနဲျမည္ေအာင္ ပါးစပ္ထဲျပန္သြင္းလိုက္နဲ႔ေပါ့။ ေအးေဆးပဲဆိုတဲ့ပံုမ်ိဳးရေအာင္ တမင္ကိုလုပ္ျပတာ။ ေက်ာ့ရည္ေဝက Kနဲ႔စၿပီး လင္းေရာင္ရွိန္က L နဲ႔စတာမို႔ စာေမးပြဲခံုနံပါတ္ေတြစီေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ေရွ႕ေနာက္က်ၿပီး စာေျဖခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ၊ ကၽြန္မက T နဲ႔စတာမို႔ B ခန္းမွာေျဖရမယ္။ အတန္းထဲမွာ အဆင့္တစ္ ႏွစ္ သံုးက ကၽြန္မတို႔ သံုးေယာက္လွည့္ယူေနက်ေပမယ့္ အဲ့ဒီတစ္ေခါက္မွာ ကၽြန္မက အဆင့္တစ္၊ လင္းေရာင္ရွိန္က ႏွစ္နဲ႔ ေက်ာ့ရည္ေဝက အဆင့္ငါးကို ေရာက္သြားတယ္။ ကၽြန္မ ေပ်ာ္တယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ လင္းေရာင္ရွိန္ၾကားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ ေက်ာ့ရည္ေဝနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ၾကားမွာ ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ျခားထားေသးတယ္။ စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ေက်နပ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာကို အတိအက်နားမလည္ေပမယ့္ ကၽြန္မစိတ္ေတြ တစ္ခုခုထူးျခားေနတယ္လို႔ေတာ့ ထင္မိတာပဲ။ အဆင့္ငါးပဲရလို႔တဲ့၊ ေက်ာ့ရည္ေဝက ငိုလိုက္တာ၊ လင္းေရာင္ရွိန္က တစ္ခ်ိန္လံုးေခ်ာ့ေနတာပဲ။ သူတို႔က မိဘခ်င္းလည္း ရင္းႏွီးတာကိုး၊ ေက်ာ့ရည္ေဝမိဘေတြက လင္းေရာင္ရွိန္ကို အပ္ထားတာတဲ့ေလ။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ေက်ာ့ရည္ေဝ ေက်ာင္းမလာႏိူင္ဘူး၊ ဖ်ားလို႔ တဲ့။ အဲ့ဒီ္မိန္းမဟာ ပိုကို ပိုတယ္လို႔ ထင္တာပဲ။ သူ႔မွာ ခနခနဖ်ားလိုက္ရတာ၊ လင္းေရာင္ရွိန္ကလည္း သူလြတ္သြားတဲ့စာေတြကို ကူးေပးလိုက္ရတာ အေမာ။ ကၽြန္မကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ၾကည့္လို႔ကို မရဘူး။ သူတို႔အေပၚမုန္းတဲ့အမုန္းက စာၿပိဳင္ဘက္ေတြဆိုတာထက္ ပိုတယ္လို႔ အဲ့ဒီတုန္းက ကၽြန္မ မသိခဲ့ရိုးအမွန္ရယ္….။ အဲ့ဒီႏွစ္က ကၽြန္မတို႔အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ သႀကၤန္အတြက္ ရိုးရာသႀကၤန္အတိုင္း သရုပ္ျပ ေရပက္ ကစားဖို႔ ေက်ာင္းသူေတြ ေရြးခ်ယ္ၾကတဲ့အထဲမွာ ကၽြန္မပါသလို ေက်ာ့ရည္ေဝလည္းပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မတို႔ မိန္းကေလးေတြက အျဖဴအစိမ္းေက်ာင္းဝတ္စံုေလးေတြပဲ ဝတ္ရတယ္။ မ႑ပ္ထဲမွာ တန္းစီၿပီး ထိုင္ေနရတယ္။ ေရပက္ခ်င္တဲ့ေယာက်ာ္းေလးေတြက တာဝန္ခံဆရာမတစ္ေယာက္ေယာက္စီမွာ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ကၽြန္မတို႔ကို ေရပက္ခြင့္ရွိတယ္။ အဲသလိုမ်ိဳးေလ၊ တကယ့္ကို ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေရပက္ ကစားၾကရတာ။ လင္းေရာင္ရွိန္က ကၽြန္မကို ေရေလာင္းခြင့္ေတာင္းလာေတာ့ လံုးဝမေမွ်ာ္လင့္ထားတာမို႔ ကၽြန္မ အံ့ၾသရတယ္။ ဆရာမခြင့္ျပဳခ်က္ရၿပီး မ႑ပ္ထဲကို ေငြဖလားေလးကိုင္လို႔ ကၽြန္မဆီတန္းတန္းမတ္မတ္ ဝင္လာတဲ့ သူ႔ကိုေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္မရင္ထဲ ဘယ္လိုႀကီးမွန္းကို မသိဘူး။ သူက နံ႔သာရည္ေရာထားတဲ့ ေရေအးေအးထဲကို ပိေတာက္ခက္ေလးႏွစ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္မေက်ာေပၚ ခပ္သာသာေလးဆြတ္ဖ်န္းလိုက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက ကုတ္ဝဲကေလးနဲ႔မို႔ ဆံပင္ေတြေရမစိုေအာင္ ကုတ္သားေလးေပၚေအာင္ ေခါင္းကိုငိုက္ခ်လို႔ မ်က္လႊာေလးပါခ်ထားလိုက္မိတယ္။ ဘာကို ေက်နပ္လို႔ ေက်နပ္မွန္း မသိျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္မအေပ်ာ္ေတြဟာ ေက်ာ့ရည္ေဝကို ေရေလာင္းဖို႔ထြက္သြားတဲ့ သူ႔ေနာက္ေက်ာကို လွမ္းအျမင္မွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ေတာ့တယ္။ ဘာလို႔လဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္…။ အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ ကၽြန္မရင္ထဲကို သဝန္တိုတတ္မႈဆိုတဲ့ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕အဖ်ားအနားစိတ္ကေလးတစ္ခု သူက သြင္းေပးခဲ့တာေနမွာလို႔ မသိခဲ့မိေလျခင္းကြယ္။ ခနေနေတာ့ သူခ်ထားတဲ့ဖလားနားကို ေယာင္လည္လည္နဲ႔ကပ္သြားၿပီး ဖလားထဲက ပိေတာက္တစ္ခက္ ခ်ိဳးလို႔ ကၽြန္မရင္ဘတ္မွာ ထိုးၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မ သိပ္ကို ေက်နပ္သြားခဲ့ၿပီ။ ေက်ာ့ရည္ေဝမွာ ကၽြန္မလို ပိေတာက္ခက္ မရွိဘူး။ လင္းေရာင္ရွိန္ရဲ႕ဖလားထဲက ပိေတာက္ခက္ေလ၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ပိေတာက္ခက္ေလးကို ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ထဲ ေသေသခ်ာခ်ာေလးညွပ္လို႔ သိမ္းထားလိုက္ေတာ့တယ္။ ကၽြန္မ ေပ်ာ္တယ္၊ ေက်ာ့ရည္ေဝဆီမွာ အဲဒီပိေတာက္တစ္ခက္ မရွိဘူး…..။ ဘယ္လိုပဲ ရရ၊ လင္းေရာင္ရွိန္ဖလားထဲက ပိေတာက္တစ္ခက္ကို ကၽြန္မရင္ခြင္မွာ ပိုင္ပိုင္ထိုးစိုက္ႏိူင္ခဲ့ၿပီ…..။ ေနပါဦး ကၽြန္မက ဘာလို႔ အဲဒီလိုျဖစ္ေနရတာပါလိမ့္၊ ခက္လိုက္တာေနာ္….။ သႀကၤန္အတက္ေန႔ေရာက္ၿပီ…..။ မ႑ပ္တစ္ခုလံုး သႀကၤန္ဒိုးေတြနဲ႔ ျမဴးးတူးလို႔၊ ကၽြန္မ မ႑ပ္ထဲေရာက္ေတာ့ ေက်ာ့ရည္ေဝက ေရာက္ေနၿပီ။ သူမေခါင္းေပၚမွာ ပိေတာက္ပန္းေတြ ေဝေနေအာင္ပန္ထားတယ္။ မ႑ပ္ထဲကို မ်က္လံုးတစ္ခ်က္ ေဝ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပိေတာက္ေတြတစ္ေပြ႔ႀကီးနဲ႔ လင္းေရာင္ရွိန္…… ။ ေရဖလားေတြထဲကို ပိေတာက္နည္းနည္းစီ ထိုးစိုက္မွ်ေဝေပးေနတဲ့ လင္းေရာင္ရွိန္ရယ္။ ခနေနေတာ့ သူက ကၽြန္မအနားေရာက္လာၿပီး ပိေတာက္တစ္ခက္လာေပးတယ္။ “ငါ ပိေတာက္ မႀကိဳက္ပါဘူး” “ေသလိုက္ပါလား လင္းေရာင္ရွိန္၊ ငါ စိတ္တိုေနတယ္ေနာ္ နင္ သြားေတာ့” စိတ္ထဲက လင္းေရာင္ရွိန္ကို ေျပာေနမိတာရယ္။ “ငါက ဘာလဲ၊ ငါက ဒုတိယလား ဟုတ္လား” ကၽြန္မ စိတ္ေတြ ေနာက္က်ိလို႔ေနတယ္။ သူက ပိေတာက္ပန္းခက္ကေလးကို လက္ကကိုင္ရင္း ေတြကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ေက်ာ့ရည္ေဝဘက္ကို တစ္ခ်က္ငဲ့ၾကည့္ လိုက္ေသးတယ္။ ေက်ာ့ရည္ေဝေခါင္းေပၚက ပိေတာက္ေတြကိုေပါ့။ ၿပီးမွ “သက္ထားေဆြ ငါ နင့္ကို ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ရင္ ေျပာစရာရွိတယ္ သိလား”လို႔ တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာသြားေလတယ္။ “ဟမ္ ဘာလဲ”လို႔ ကၽြန္မႏႈတ္က လႊတ္ကနဲေရရြတ္မိခ်ိန္မွာ သူက ကၽြန္မကိုေက်ာခိုင္းလို႔ ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။ ဘယ္သူမွ ႀကိဳတင္မသိႏိူင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီေန႔ဟာ သူ႔ေနာက္ေက်ာကို စစ္ကိုင္းကမထြက္ခင္ ေတြ႔ခြင့္ ရခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုးေန႔ပါပဲ။
(၃)
ကၽြန္မအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမေမက ပစၥည္းေတြေတာင္ သိမ္းေနခဲ့ၿပီ။ အစိုးရဝန္ထမ္းေဖေဖဟာ နယ္ေတြ တစ္နယ္ၿပီးတစ္နယ္ေျပာင္းေရႊ႕ေနခဲ့ရတာ ကၽြန္မငယ္ငယ္ေလးကတည္းကမို႔ အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ေပမယ့္ ဒီတစ္ခါ ကၽြန္မ အေတာ္ေလးခံစားလိုက္ရတယ္။ မေျပာင္းခ်င္ဘူး။ ကၽြန္မ စစ္ကိုင္းမွာပဲ ေနခ်င္ေသး တယ္။ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ၿပီးမွပဲ ေျပာင္းလို႔မရဘူးလားဟင္လို႔ ကၽြန္မ ေမးခ်င္ခဲ့ေပမယ့္ မရဲခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မက ကေလးတစ္ေယာက္ပဲ ရွိေသးတာရယ္။ ေဖေဖ့အလုပ္တာဝန္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔လားရွိဳးေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ အားလံုးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ သြားခဲ့တယ္။ ေဝးေနေတာ့မွပဲ သူ႔ကို ခနခန သတိရေနမိတယ္။ မေတြ႔ရေတာ့မွပဲ ကၽြန္မ သူ႔အေပၚ ဘယ္ေလာက္ခင္တြယ္ေနတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ ဒိုင္ယာရီ မွန္မွန္ေရးရင္း သူနဲ႔ ပါတ္သက္သမွ်ေလးေတြ၊ သူ႔ကို သတိရတဲ့အေၾကာင္းေလးေတြ ခ်ေရးထားျဖစ္ခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ျပန္ဆံုေတြ႔ခြင့္ရၾကမွာပါေလလို႔ စိတ္ေျဖတယ္။ မိန္းကေလးမို႔ ကိုယ့္ဘက္ကစၿပီး ဆက္သြယ္ဖို႔မရဲခဲ့သလို သူ႔ဘက္ကလည္း ကၽြန္မတို႔ ဘယ္ၿမိဳ႕ကိုေျပာင္းလို႔ ေျပာင္းသြားမွန္းေတာင္ သိလိုက္မယ္မထင္ဘူး။ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္လို႔ ကၽြန္မကို ေက်ာင္းမွာမေတြ႔တဲ့အခါ သူ ဘယ္လိုမ်ား ေနခဲ့မွာပါလိမ့္။ ကၽြန္မကို ေျပာမယ္ဆိုတဲ့စကားေတြကိုေတာ့ သူ သိမ္းဆည္းထားမယ္ ထင္တာပါပဲေလ....။
(၄)
“သမီး စစ္ကိုင္းခဏဝင္ခ်င္တယ္ဆိုလည္း ဝင္ေလသမီး၊ ေဖေဖက တာဝန္နဲ႔မႏၱေလးမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ သြားေနရမွာ။ သမီးပါလိုက္မယ္ဆိုရင္ သႀကၤန္မတိုင္ခင္အမီေရာက္ေအာင္ ေဖေဖ ႀကိဳးစားၾကည့္ေပးမယ္” အို… ေဖေဖအဲ့လိုေျပာလာခဲ့ေတာ့ ကၽြန္မ ေပ်ာ္လိုက္တာဆိုတာ။ သူ႔မ်က္ဝန္းထဲက အရိပ္ေတြကို ကၽြန္မမ်က္လံုးကေလးေတြလည္ေနေအာင္ လွစ္ကနဲဖမ္းၾကည့္မိဖူးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္….။ ပိေတာက္ေတြ ထိန္ထိန္ေဝေနတဲ့ သႀကၤန္အခ်ိန္ႀကီးေပါ့။ ခုလိုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ သူရွိေနတဲ့ဆီ သြားရေတာ့မယ္တဲ့။ သူနဲ႔အတူ ရွိေနႏိူင္ေတာ့မယ္တဲ့ေလ….။ ဘီရိုေအာက္ဆံုးထပ္မွာ ဘယ္သူမွမေတြ႔ေအာင္ဝွက္ထားတဲ့ ၂၀၀၆ခုႏွစ္ဒိုင္ယာရီေလးကို အသာေလး ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ စာအုပ္ကေလးရဲ႕အဖံုးေပၚကို လက္ကေလးနဲ႔ဖြဖြပြတ္သပ္လိုက္မိတဲ့အခါ အဲ့ဒီအခ်ိန္ အဲ့ဒီရာသီဟာ ကၽြန္မရင္ထဲကို ခ်က္ခ်င္းလိုလို ဝင္ေရာက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ အားလံုးဟာ အဝါေရာင္ထဲ ႏွစ္လူးထားခဲ့တာ။ အဲ့ဒီအခိုက္အတန္႔ကေလး….အ့ဲဒီအခိုက္အတန္႔ကေလးကို ကၽြန္မသိမ္းထားတာေလ၊ တကယ့္ကို ျမတ္ျမတ္ႏိူးႏိူး သိမ္းဆည္းထားခဲ့တာ။ ဒီဒိုင္ယာရီေလးထဲမွာ အတိအက်ရွိတာေပါ့။ သံေယာဇဥ္ေတြ၊ အခ်စ္လို႔အမည္တပ္ရင္ရႏိူင္ေကာင္းတဲ့ အစြဲအလန္း အေလ့အက်င့္ေတြနဲ႔အတူ ဆိုပါေတာ့….။ “လင္းေရာင္ရွိန္” ကၽြန္မႏႈတ္က သူ႔နာမည္ကို တိတ္တိတ္ေလးေရရြတ္မိရင္း မ်က္ေစ့ေရွ႕မွာရွိတဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့၂၀၀၆ခုႏွစ္က ဒိုင္ယာရီေလးကို ဖြင့္ဖတ္ၾကည့္မိေတာ့တယ္။ ဒိုင္ယာရီေလးထဲမွာ ညွပ္ထားတဲ့ ပိေတာက္ပန္းခက္ေလးက ေျခာက္ေသြ႔ျပားကပ္လို႔…..။ အဲဒီပိေတာက္ေလးနဲ႔အတူ စိုစြတ္ခဲ့ရတဲ့ သူမမ်က္ရည္စက္ေတြလည္း ဒိုင္ယာရီစာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ေျခာက္ေသြ႔လို႔သြားခဲ့ၿပီပဲ။ ရုပ္ဝတၳဳေတြ ကျဖင့္ ေျပာင္းလဲလို႔သြားခဲ့ၿပီေနာ္……။ သံုးႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ဟာ လူတစ္ေယာက္ကို ေျပာင္းလဲသြားေစဖို႔၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕စိတ္၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ႏွလံုးသားကုိ ေျပာင္းလဲသြားေစဖို႔ အင္မတန္လံုေလာက္တဲ့အခ်ိန္ပဲ မဟုတ္ဘူး လား။ ေျပာင္းလဲျခင္းသေဘာတရားကိုသိေနသူမို႔ သူ ေျပာင္းလဲမသြားပါေစနဲ႔လို႔ ကၽြန္မ ဆုမေတာင္းခဲ့ ပါဘူး။ ရွိပါေစ၊ အရာရာဟာ သူ႔အစီအစဥ္နဲ႔သူ စံနစ္တက်ေျပာင္းလဲသြားဖို႔ပဲ။ တကယ္လို႔မ်ား စံနစ္တက်မဟုတ္ဘဲ ပရမ္းပတာေျပာင္းလဲသြားေတာ့ေရာ…..၊ ဘယ္သူက ဘာတတ္ႏိူင္မွာတဲ့လဲ….။ ေျပာင္းလဲဖို႔လံုေလာက္တဲ့အေၾကာင္းသာ သူ႔မွာရွိခဲ့ရင္ သူ ေျပာင္းလဲသြားပါေစေလ….။
(၅)
မ႑ပ္ထဲမွာ ေရပက္ေနရင္းက သူ႔ဘက္ကို ခနခနလွည့္မၾကည့္မိေအာင္ သတိထားေနရတာ ပင္ပမ္းလိုက္တာ။ သူက ကၽြန္မကို မမွတ္မိဘူးထင္ပါရဲ႕။ သံုးႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက အေတာ္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ၿပီကိုး။ ကၽြန္မကို သူသိတာက ဆံပင္တိုေလးနဲ႔ ဂ်စ္ကပ္ကပ္၊ ေယာက်ာ္းေလး ဆန္ဆန္ ေကာင္မေလး၊ ခု ကၽြန္မက ဆံပင္ရွည္ေက်ာလယ္ေလာက္နဲ႔ သြယ္လ်လ်ကိုယ္လံုးနဲ႔ မိန္းကေလး ပိုဆန္လာတဲ့ ေကာင္မေလး။ ကၽြန္မေဘးက သူငယ္ခ်င္းက တံေတာင္ဆစ္နဲ႔ ကၽြန္မကိုတြတ္လိုက္ရင္း “နင္ သိလား လင္းေရာင္ရွိန္နဲ႔ ေက်ာ့ရည္ေဝေလ သူတို႔ ေစ့စပ္ထားၾကတယ္တဲ့။ မိဘေတြက ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ႔ လက္ထပ္ေပးေတာ့မွာတဲ့ သိလား” “ဟုတ္လား ေကာင္းတာေပါ့” ဟန္မပ်က္ေျပာလိုက္ႏိူင္တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကၽြန္မ ေက်နပ္တယ္။ အစကတည္းက ကၽြန္မ သိသင့္ခဲ့တာ။ ကၽြန္မ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေဝးေနတဲ့ရက္ေတြမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညွင္းဆဲခဲ့တာပါလိမ့္၊ သူ႔ကို ကၽြန္မ သတိေတြရတိုင္း ဒိုင္ယာရီထဲက ပိေတာက္ပန္းခက္ေလး ၾကည့္လိုက္၊ စာေတြခ်ေရးလိုက္နဲ႔ ေနခဲ့တာ။ ကၽြန္မအနားကပ္လာတဲ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ စိတ္ဝင္စားလို႔မရႏိူင္ေအာင္ သူက ကၽြန္မရင္ကို အပိုင္သိမ္း စိုးမိုးထားခဲ့ေတာ့တာ။ ခုေတာ့……။ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ သႀကၤန္ေရေတြ ေရာလို႔ ကၽြန္မပါးေပၚ စီးဆင္းသြားခဲ့ၾကတယ္။ မ်က္ရည္ေတြက ေႏြးလို႔၊ သႀကၤန္ေရေတြက ေအးလို႔။ သူ႔ဘက္ကို လံုးဝ လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ တစ္ညေနလံုးေနခဲ့ရတာ ပူေလာင္လြန္းလွပါရဲ႕။ အဲ့ဒီညေနက အိမ္အျပန္ ကၽြန္မတို႔ကားေနာက္မွာ သူ႔ဆိုင္ကယ္ပါလာခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔လံုးကုန္မွပဲ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို သူ ဖမ္းမိသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မတို႔ကားေဘးက သူ႔ဆိုင္ကယ္အေက်ာ္မွာ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို တင္းေနေအာင္ေစ့ထားခဲ့မိတယ္။ သူ ငဲ့လို႔ၾကည့္သြားသလားပဲ။ ေနာက္တစ္ေန႔ မွာ ေဖေဖနဲ႔အတူ မႏၱေလး ဆင္းၾကတယ္။ မႏၱေလးမွာ ေဖေဖ့အလုပ္ေတြၿပီးတာနဲ႔ လားရွိဳးကို ျပန္ခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ လားရွိဳးမွာ ေမေမတစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့တာရယ္။ ကၽြန္မအခ်ိန္ေတြ၊ ကၽြန္မ သူ႔ကို သတိရေနခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ….။ ႏွေမ်ာလိုက္တာ….။ ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ သူ ရွိမေနခဲ့သင့္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ သူဟာ ေျပာင္းလဲလြယ္ခဲ့သူတစ္ေယာက္ရယ္….။
(၆)
Special thanks : ဒီပိုစ့္ေလးအတြက္ ဇာတ္လမ္းေျပာျပခဲ့တဲ့ညီမငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကို ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္ :) သူေျပာတုန္းက ေပါင္းတဲ့ဇာတ္မဟုတ္လို႔ ကၽြန္မက ၾကံဖန္ေပါင္းေပးလိုက္မယ္ ေျပာခဲ့တာ။ အရင္သႀကၤန္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကလည္း ဇာတ္ေပါင္းခန္းမဟုတ္ခဲ့လို႔ ဒီဇာတ္ကို ကၽြန္မက ေပါင္းခ်င္ခဲ့တာ။ တကယ္ခ်ေရးလိုက္ေတာ့ ကြဲတဲ့ဇာတ္ပဲျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ကၽြန္မကိုက ကြဲတဲ့ဇာတ္ေတြ ေရးလက္ရွိတာ ထင္ပါရဲ႕။ သႀကၤန္အတက္ေန႔ညမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးဇာတ္ေပါင္းေပးခ်င္ေပမယ့္.......သည္းခံေပးၾကပါေနာ္။
အားလံုးအတြက္ မဂၤလာႏွစ္သစ္ျဖစ္ပါေစရွင္ :)
Author: ခ်စ္ၾကည္ေအး
No comments:
Post a Comment